Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 września 2023 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach V Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SA Olga Gornowicz-Owczarek

po rozpoznaniu w dniu 29 września 2023 r. w Katowicach

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko A. P.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach

z dnia 26 stycznia 2021 r., sygn. akt XIV GC 664/19

1.  zmienia zaskarżony wyrok w pkt 1 o tyle, że uchyla nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym wydany przez Sąd Okręgowy w Katowicach dnia 9 lipca 2019 r., sygn. akt XIV GNc 405/19, w części dotyczącej stopy odsetek zasądzonych od kwoty 388.541,01 (trzysta osiemdziesiąt osiem tysięcy pięćset czterdzieści jeden 01/100) złotych i zamiast odsetek umownych w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie zasądza odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 388.541,01 (trzysta osiemdziesiąt osiem tysięcy pięćset czterdzieści jeden 01/100) złotych od dnia 20 maja 2019 r., oddala powództwo w zakresie różnicy między odsetkami maksymalnymi za opóźnienie a odsetkami ustawowymi za opóźnienie;

2.  oddala apelację pozwanej w pozostałej części;

3.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 8.100 (osiem tysięcy sto) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia prawomocności postanowienia, którym je zasądzono.

Sygn. akt V AGa 393/21

UZASADNIENIE

Powódka domagała się orzeczenia nakazem zapłaty, by pozwana zapłaciła na jej rzecz kwotę 422.311,53 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 388.541,01 zł od dnia 20.05.2019 r. i kosztami postępowania.

Uzasadniając żądanie wyjaśniła, iż strony zawarły w dniu 22.06.2016 r. umowę ramową nr (...) o udzielenie kredytu gotówkowego „(...)”. W trakcie realizacji umowy pozwana zaprzestała wywiązywania się z obowiązków wynikających z umowy. Dnia 06.12.2008 r. powódka wypowiedziała pozwanej umowę i wezwała do zapłaty całości należności. Dnia 20.05.2019 r. powódka wystawiła wyciąg z ksiąg banku nr (...). Pomimo upływu terminu do zapłaty pozwana nie uregulowała zadłużenia.

Nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 09.07.2019r. Sąd Okręgowy uwzględnił żądanie.

Pozwana wniosła zarzuty od nakazu zapłaty domagając się uchylenia nakazu
i oddalenia powództwa oraz zwrotu kosztów postępowania. Zarzuciła, iż powódka nie wykazała skutecznego zawarcia z pozwaną umowy o kredyt oraz wysokości dochodzonego roszczenia. Powódka w pozwie powołała się na wypowiedzenie Umowy Ramowej z dnia 22.06.2016 r., gdy tymczasem Umowa Ramowa wskazuje inną datę. Nadto w wyciągu z ksiąg banku powódka wskazuje Umowę o kredyt gotówkowy z dnia 30.06.2016 r. Pozwana podniosła, iż powódka nie wykazała zatem, jakie umowy rzekomo zawarła z pozwaną, a w konsekwencji powódka nie wykazała, którą umowę wypowiedziała pozwanej. Nadto nie przedłożyła regulaminu kredytowania oraz harmonogramu spłat oraz nie wykazała umocowania osób występujących w imieniu powódki do zawarcia umowy z pozwaną oraz do podpisania wyciągu z ksiąg banku. Pozwana zarzuciła także, iż powódka nie doręczyła pozwanej wezwania określonego w art. 75 c ust. 1-2 prawa bankowego i nie wyznaczyła pozwanej dodatkowego terminu 14 dni do wystąpienia z wnioskiem o restrukturyzację, co czyni wypowiedzenie umowy nieważne zgodnie z art. 58 § 1 k.c. Pozwana podniosła również zarzut przedawnienia roszczenia na podstawie art. 118 k.c., tj. z upływem 3 lat jako wynikające z prowadzenia działalności gospodarczej.

Wyrokiem z dnia 26 stycznia 2021 r. Sąd Okręgowy w Katowicach utrzymał w mocy nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym i zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 3.600 zł tytułem kosztów postępowania.

Sąd Okręgowy poczynił następujące ustalenia faktyczne:

Dnia 22.06.2016 r. strony zawarły Umowę (...) nr (...) O Udzielenie Kredytu gotówkowego „(...)” (przy czym poprzednia nazwa powódki to (...)S.A.). W dniu 28.06.2016 r. pozwana wydała dyspozycję uruchomienia kredytu.

Pozwana zalegała ze spłatą kredytu i na dzień 14.08.2018 r. z tytułu raty kredytowej, odsetek i prowizji, a zaległość wynosiła 5.873,67 zł. W wezwaniu z dnia 14.08.2018 r. powódka wskazała wysokość zadłużenia pozwanej na dzień 14.08.2018 r., wezwała pozwaną do zapłaty zadłużenia oraz poinformowała o treści art. 75 c prawa bankowego, tj. prawa złożenia w terminie 14 dni wniosku o przeprowadzenie restrukturyzacji zadłużenia z tytułu Umowy nr (...).

Pismem z dnia 06.12.2018 r. powódka wypowiedziała pozwanej Umowę Kredytu nr(...) (wskazując datę umowy – 30.06.2016r.) i wezwała do zapłaty całości zadłużenia w wysokości 397.970,92 zł (kapitał 388.541.01 zł, odsetki umowne 8.783,31 zł, opłaty i prowizje 540,43 zł, odsetki karne 116,17 zł) w terminie 30 dni.

Dnia 20.05.2019 r. powódka wystawiła Wyciąg z Ksiąg Banku wskazując całkowite zadłużenie pozwanej na dzień 19.05.2019r. na kwotę 422.311,53 zł. Na podstawie historii Sąd Okręgowy ustalił, iż wysokość zadłużenia pozwanej na dzień 22.01.2020 r. z tytułu kapitału stanowiła kwotę 388.541,01 zł oraz z tytułu odsetek zapadłych kwotę 13.663,07 zł. Z tytułu wypowiedzenia umowy powódka naliczyła opłatę w wysokości 1.000 zł zgodnie z Tabelami Opłat i Prowizji BIZ Banku, Obszar Mikro i Małych Przedsiębiorstw. Nadto z tytułu pierwszego monitu - zgodnie z tą tabelą, powódka pobrała opłatę w wysokości 20 zł, a za kolejne monity po 50 zł.

Powódka dołączyła pełnomocnictwo nr (...) z dnia 27.02.2018 r. udzielone
A. P. (1)do działania w imieniu powódki celem wykazania umocowania pracownika do sporządzenia wyciągu z ksiąg banku.

Na podstawie wypisu z KRS powódki Sąd Okręgowy ustalił, iż poprzednia nazwa powodowej spółki brzmiała (...) S.A.

W tych okolicznościach Sąd Okręgowy uznał żądanie pozwu za zasadne.

Zaznaczył, iż powódka roszczenie wywodziła z Umowy nr (...) o udzielenie kredytu gotówkowego „(...)” z dnia 22.06.2016 r. zawartej z pozwaną, do której mają zastosowanie przepisy prawa bankowego oraz Regulaminu kredytowania obowiązujący u powódki. Zgodnie z umową, pozwana dyspozycją z dnia 28.06.2016 r. uruchomiła kredyt w wysokości 170.222,67 zł przelewem bankowym na rachunek bankowy prowadzony przez Bank na rzecz pozwanej oraz kwotę 259.777,33 zł przelewem na rachunek bankowy o numerze wskazanym w dyspozycji, prowadzony przez bank(...), tytułem, „całkowitej spłaty kredytu”, udzielonego na podstawie umowy kredytu nr (...)”.

Pomimo zatem wadliwego oznaczenia daty zawarcia umowy o kredyt w pozwie oraz
w piśmie z dnia 06.12.2018 r. stanowiącym wypowiedzenie umowy, czy też w wyciągu z ksiąg bankowych powódki, nie może budzić wątpliwości, iż pisma i wezwania dotyczą umowy „(...)” o nr (...), zawartej z pozwaną w czerwcu 2016 r., gdyż na każdym z pism widnieje numer umowy - (...). Nadto pozwana nie wykazała, by łączyła ją z powódką kolejna umowa o kredyt poza wskazaną w pozwie.

Powódka przedłożyła umowę o kredyt wraz z dyspozycją uruchomienia kredytu oraz harmonogram spłat dokonanych przez pozwaną. Natomiast pozwana nie przedłożyła ewentualnych dalszych dowodów spłaty rat kredytowych – zgodnie z art. 6 k.c. - ograniczając się do ogólnego zakwestionowania wysokości kwoty dochodzonej pozwem, a następnie do zarzutu złożenia przez powódkę harmonogramu spłat oraz dalszych dokumentów w kolejnym piśmie procesowym zamiast jako załączniki do pozwu. Pozwana nie zakwestionowała również wysokości spłat poszczególnych rat, widniejących w harmonogramie spłat. Sąd Okręgowy podkreślił, iż powódka dołączyła do pozwu wyciąg z ksiąg banku, a na skutek zakwestionowania tam wskazanej wysokości zadłużenia pozwanej, przedłożyła w kolejnym piśmie procesowym harmonogram spłat pozwanej. Nie sposób zatem traktować dowód ten jako spóźniony proceduralnie. Nadto jego złożenie nie spowodowało przedłużenia postępowania.

Sąd Okręgowy przyjął również, że powódka wykazała spełnienie wymogu z art. 75 c prawo bankowe, przedkładając wezwanie z dnia 14.08.2018 r. ze stosownym pouczeniem dotyczącym złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Powódka wykazała także umocowanie pracownika powódki do sporządzenia wyciągu z ksiąg banku.

Sąd Okręgowy nie przychylił się również do zarzutu przedawnienia. Stwierdził, że wypowiedzenie umowy o kredyt nastąpiło pismem z dnia 06.12.2018 r. z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia. Skoro powódka złożyła pozew w dniu 24.06.2019 r., trzyletni termin przedawnienia roszczenia z art. 118 k.c. nie upłynął.

W tej sytuacji Sąd Okręgowy utrzymał nakaz zapłaty w mocy na podstawie z art. 496 k.p.c.

Kosztami postępowania Sąd Okręgowy obciążył pozwaną na podstawie art. 98 k.p.c. jako stronę przegrywającą proces. Na koszty te składa się wynagrodzenie poniesione przez powódkę z tytułu udziału profesjonalnego pełnomocnika w wysokości 3.600 zł.

Apelację od powyższego wyroku wniosła pozwana, która domagała się jego uchylenie i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie jego zmiany poprzez uchylenie nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym i oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania za obie instancje.

Pozwana zarzuciła:

1.  naruszenie art. 6 k.c. poprzez uznanie, że ciężar dowodu wykazania istnienia, treści, wysokości i wymagalności wierzytelności powódki spoczywa na pozwanej;

2.  naruszenie art. 217 § 2 k.p.c. poprzez niepominięcie spóźnionych twierdzeń i dowodów powódki złożonych w dalszych pismach procesowych;

3.  naruszenie art. 233 k.p.c.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja pozwanej nie odniosła zamierzonego skutku, a częściowa zmiana rozstrzygnięcia w zakresie odsetek została dokonana z mocy prawa.

Ustosunkowując się do zarzutów apelującej, w pierwszej kolejności wyrazić należy uwagę natury generalnej, dotyczącej postawy procesowej pozwanej. W tym kontekście wymaga wyjaśnienia, że w świetle przepisów prawa polskiego istnieją procesowe powinności, których zaniedbanie prowadzi do negatywnych skutków procesowych dla strony nie podejmującej możliwych do podjęcia działań, utrudniających merytoryczne wyjaśnienie sprawy albo podejmującej działania nieistotne z punktu widzenia przedmiotu postępowania. I tak, na stronach spoczywają ciężary procesowe prowadzące do negatywnych skutków w postaci przyjęcia za prawdziwe faktów wynikających z ujawnionych dowodów (art. 233 § 2 i 248 § 2 k.p.c.). Ciężarem procesowym jest powinność strony podporządkowania się decyzjom sądowym, jeżeli ta chce uniknąć niekorzystnego dla siebie skutku procesowego. Przykładami takich ciężarów są: ciężar mówienia prawdy (art. 3 k.p.c.), ciężar wypowiedzenia się co do twierdzeń strony przeciwnej dotyczących okoliczności faktycznych (art. 210 § 2 k.p.c.), czy też ciężar udowodnienia w okolicznościach związanych z określoną sytuacją faktyczną (art. 248 § 2 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c.). Z instytucją tą związana jest - w polskim obszarze prawa - zasada koncentracji materiału dowodowego i zasada szybkości działania sądu (art. 217 § 3 k.p.c., czy art. 207 k.p.c. w zw. z art. 6 § 1 i 2 k.p.c.).

W tym stanie rzeczy odnotować należy, że pozwana wybrała w sprawie taktykę procesową polegającą na zakwestionowaniu podstawy faktycznej będącej źródłem zgłoszonego roszczenia, bez jakiegokolwiek wypowiedzenia się co do twierdzeń strony przeciwnej. Postawa taka ograniczona była do zaprzeczenia zasadności zgłoszonego roszczenia i powołania się na spoczywanie ciężaru dowodu na stronie powodowej, dodatkowo przecząc możliwości powołania przez powodowy Bank twierdzeń i dowodów nie wskazanych w samym pozwie. Stanowisko pozwanej, w przeważającej części, sprowadzało się wyłącznie do zaprezentowania teoretycznych wywodów prawnych dotyczących ciężaru dowodu, niedopuszczalności powołania spóźnionych twierdzeń i dowodów, skuteczności wypowiedzenia umowy kredytowej, czy też spełnienia wymogu wdrożenia postępowania restrukturyzacyjnego - bez odniesienia się szczegółowego do okoliczności faktycznych sprawy, w tym powołania własnych twierdzeń co do faktu związania stron umową kredytową, jej treści czy też jej wykonania. Tego rodzaju postawa pozostaje w sprzeczności ze wskazanymi wyżej obowiązkami procesowymi strony, uniemożliwia zakreślenie sporu tj. ustalenie, jakie okoliczności są między stronami sporne, utrudnia właściwe merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy, a ma na celu wyłącznie utrudnienie przeciwnikowi procesowemu dochodzenia roszczenia.

Przy tego rodzaju postawie zasadnie Sąd Okręgowy uznał, że powołanie przez stronę powodową nowych twierdzeń i dowodów w odpowiedzi na zarzuty pozwanej nie było spóźnione w rozumieniu art. 217 § 2 k.p.c. Z okoliczności faktycznych sprawy wynika, że pozwana zachowała całkowitą bierność w stosunkach z powodowym bankiem przed wytoczeniem powództwa, co uzasadnia wniosek, że strona powodowa zgłaszając roszczenie nie miała wiedzy co do zakresu sporu oraz tego, jakiej treści pozwana podniesie zarzuty. Ogólnikowość zarzutów od wydanego w sprawie nakazu zapłaty i brak ustosunkowania się przez pozwaną do twierdzeń przeciwnika procesowego, uzasadniały powołanie przez stronę powodową w toku procesu dalszych twierdzeń i dowodów.

Pozwana kwestionuje, że powód udowodnił wysokość dochodzonego roszczenia. Jednakże tak przed Sądem I instancji, jak i obecnie, nie powołała własnych twierdzeń w tym zakresie. Nie przyznała nawet, że zawarła z powodowym Bankiem sporną umowę kredytową. Nie wypowiedziała się co do tego, czy kwota kredytu i w jakiej wysokości została jej wypłacona. Jej taktyka procesowa sprowadzała się do wyszukiwanie nieścisłości w pismach strony powodowej związanych z nazwą umowy i datą jej zawarcia. Bez względu jednak na to, jak zostanie opisana umowa stron, niewątpliwie jej treść sprowadzała się do udzielenia pozwanej kredytu, czym spełniała przesłanki z art. 69 prawa bankowego. Z punktu widzenia prawa materialnego umowę tę należy zakwalifikować jako umowę kredytu, bez względu na to, jaką nazwę nadawały jej same stron. Nie ma też żadnej wątpliwości, że wszystkie dokumenty dotyczą tej jednej umowy, gdyż, jak słusznie wskazał Sąd Okręgowy, a skarżąca przemilcza w środku zaskarżenia, odwołują się do tego samego numeru dokumentu. Również rozbieżności co do daty jej zawarcia nie wpływają na możliwość ustalenia, że umowa o określonej treści, z której wynikają określone obowiązki dla pozwanej, faktycznie została zawarta. Usprawiedliwiona jest argumentacja powódki, że zawieranie umowy było kilkuetapowe ze względu na przesyłanie dokumentów do różnych oddziałów, a ostatecznie podpisano ją w dniu 30 czerwca 2016 r. I choć rzeczywiście strona powodowa przy konstruowaniu pism nie zachowała szczególnej staranności, to nie oznacza to jednak, że pozwana zostanie zwolniona z odpowiedzialności za realizację umowy, której zawarcia w ogóle nie przeczy, tak jak swojego podpisu pod umową. Stąd należało wnioskować, że podnoszenie, iż nie wykazano pełnomocnictw osób podpisujących umowę w imieniu kredytodawcy, jest zarzutem niemerytorycznym. Natomiast odwoływanie się w apelacji do relacji bank-konsument jest o tyle niezrozumiałe, że pozwana zawarła umowę kredytu jako przedsiębiorca.

Podkreślić też należy, że należyte osądzenie sprawy wymaga, aby nie doszło do wydania orzeczenia, na skutek pominięcia przez sąd istotnych faktów i dowodów, bez uwzględnienia całego dostępnego materiału dowodowego (por.m.in. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 19 kwietnia 2007 r., III CZP 162/06 oraz wyroki Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2013 r., I CSK 275/12, z dnia 10 czerwca 2013 r., II PK 304/12, i z dnia 11 stycznia 2013 r., I CSK 275/12). Pominięcie dowodu na podstawie art. 217 k.p.c. (obowiązujący nadal w tej sprawie) może mieć miejsce jedynie wówczas, gdy okoliczności faktyczne zostały wyjaśnione zgodnie z twierdzeniami strony wnioskującej o przeprowadzenie określonego dowodu (por.m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 26 września 1966 r., II CR 314/66; z dnia 3 kwietnia 2001 r., I CKN 373/00; z dnia 17 kwietnia 2008 r., I CSK 543/07; z dnia 27 czerwca 2014 r., I CSK 497/13; z dnia 27 listopada 2019 r., II CSK 494/18). Odmowa przeprowadzenia dowodu, mimo niewyjaśnienia spornych okoliczności może nastąpić w przypadku, gdy teza dowodowa jest nieistotna dla rozstrzygnięcia lub proponowany środek dowodowy jest nieprzydatny do jej udowodnienia (por.m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 maja 2007 r., IV CSK 41/07).

W tym stanie Sąd Okręgowy był uprawniony do dokonania ustaleń zgodnie z twierdzeniami strony powodowej i zgodnie z zaoferowanym przez tą stronę materiałem dowodowym. Pozwana nie przedstawiła tego rodzaju okoliczności, które podważałyby treści wynikające z dowodów zaoferowanych przez stronę powodową. W ramach oceny dowodów, której granice wyznacza art. 233 § 1 k.p.c., Sąd I instancji był uprawniony przyjąć, że strony łączył stosunek prawny wynikający ze spornej umowy kredytowej, że wypłacone pozwanej zostały środki finansowe w wysokości wynikającej z tej umowy, jak też wysokość zadłużenia pozwanej wynika ze wykazanych przez stronę powodową wpłat i zaniechania dokonywania dalszych wpłat. Nie budzi jakichkolwiek zastrzeżeń konstatacja, że strony zawarły sporną umowę, skoro pozwana nie zaprzeczyła temu faktowi. Nie zakwestionowała ona także treści tej umowy. Bank wykazał datę i wysokość udostępnionej pozwanej kwoty kredytu, a do tych okoliczności powódka się nie ustosunkowała poprzez powołanie własnych twierdzeń. W szczególności nie wskazała, by - pomimo zawarcia umowy - kwota kredytu w ogóle nie została jej wypłacona bądź wypłacona w innej wysokości. Z kolei to na pozwanej spoczywał ciężar dowodu wykazania okoliczności spełnienia przez nią własnego świadczenia w postaci uiszczania rat kredytu (art. 6 k.c. i art. 462 k.c.).

W tym stanie rzeczy opowiedzieć się należy za tezą, że ustalenia Sądu Okręgowego były prawidłowe, nie dopuścił się on naruszenia art. 217 k.p.c., czy art. 233 § 1 k.p.c., a wobec tego Stąd Apelacyjny przyjmuje te ustalenia własne.

Chybione są także zarzuty apelującej kwestionujące skuteczność wypowiedzenia umowy kredytowej. Odnośnie wypełnienia obowiązku wynikającego z art. 75c ustawy prawo bankowe, przypomnieć należy, że Bank wykonał wynikające z tych przepisów wymagania. Oświadczenie o wypowiedzeniu zostało skierowane na adres, który wskazała sama pozwana w umowie stron (jako adres działalności gospodarczej i zamieszkania), a także adres, który został ujawniony w ewidencji działalności gospodarczej. Zmiana tego adresu nastąpiła dopiero w dniu 16 maja 2019 r. (k. 25), a więc już po wypowiedzeniu umowy kredytu.

Zmianie z urzędu podlegała natomiast stopa odsetek, jaka została ostatecznie uwzględniona. W tym zakresie Sąd Apelacyjny doszedł do wniosku, że Sąd Okręgowy naruszył art. 359 i art. 481 k.c. Naruszenie prawa materialnego jest uwzględniane z urzędu. Naruszenie to sprowadza się do konstatacji, że odsetek umownych nie można żądać po wypowiedzeniu umowy, które to wypowiedzenie doprowadziło do rozwiązania stosunku umownego, na którym te odsetki umowne się zasadzają. Strona powodowa domagała się zasądzenia odsetek umownych od niespłaconego kapitału od dnia 20 maja 2019 r. Oświadczenie o wypowiedzeniu umowy z dnia 6 grudnia 2018 r. wyznaczało okres rozwiązania umowy na 30 dni. Pismo było złożone w placówce pocztowej do dnia 27 grudnia 2018 r., co oznacza, iż umowa uległa rozwiązaniu z dniem 26 stycznia 2019 r. Po tej dacie powódce nie przysługiwały odsetki umowne, a odsetki za opóźnienie w płatności, które powstają bez wezwania dłużnika do ich zapłaty (art. 481 k.c.). Wobec tego Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w pkt 1 o tyle, że uchylił nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym wydany przez Sąd Okręgowy w Katowicach dnia 9 lipca 2019 r., sygn. akt XIV GNc 405/19, w części dotyczącej stopy odsetek zasądzonych od kwoty 388.541,01 i zamiast odsetek umownych w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 388.541,01 złotych od dnia 20 maja 2019 r., oraz oddalił powództwo w zakresie różnicy między odsetkami maksymalnymi za opóźnienie a odsetkami ustawowymi za opóźnienie. Zmiana nastąpiła w myśl art. 386 § 1 k.p.c.

W pozostałej części apelacja została oddalona na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. i obciążono nimi pozwaną jako stronę przegrywającą. Pozwana została zobowiązana do zwrotu powódce poniesionych przez nią kosztów w wysokości 8.100 zł stanowiących wynagrodzenie pełnomocnika procesowego. Wysokość tego wynagrodzenia określona w myśl § 2 pkt 7 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.