Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 czerwca 2022 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach V Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Barbara Konińska
Protokolant:	Barbara Franielczyk

po rozpoznaniu w dniu 20 czerwca 2022 r. w Katowicach

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki Komandytowej w K.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w B.

o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Okręgowego w Częstochowie

z dnia 8 grudnia 2020 r., sygn. akt V GC 254/19

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 8.100 (osiem tysięcy sto) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSA Barbara Konińska

Sygn. akt V AGa 142/21

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 27 listopada 2019r. wniesionym przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w B., powódka (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka Komandytowa w K. wniosła o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego
w części – ponad kwotę 124.723,08 złotych – aktu notarialnego z dnia 4 lipca 2018r., sporządzonego przed notariuszem N. O. w Kancelarii Notarialnej w L., repertorium (...) nr (...), któremu Sąd Rejonowy w Częstochowie nadał klauzulę wykonalności postanowieniem z dnia 6 sierpnia 2019r. w sprawie o sygnaturze XV
C 4788/19, oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu powódka podniosła, że w dniu 20 czerwca 2018r. została zawarta pomiędzy nią a pozwaną umowa dostawy, na podstawie której powódka miała wyprodukować i dostarczyć elewację w systemie I. (...) na budowę położoną w K. a pozwana w ramach realizacji tej umowy dokonała zapłaty na rzecz powódki zaliczki w kwocie 538.700,00 zł netto. Dodała, że celem zabezpieczenia zwrotu zaliczki powódka podpisała weksel in blanco oraz dobrowolnie poddała się egzekucji w trybie art. 777 § 1 pkt. 4 i 5 k.p.c. w akcie notarialnym. Podniosła też, że do realizacji umowy nie doszło wskutek braku określenia przez pozwaną dokładnych danych co do towaru, który miał być wyprodukowany przez stronę powodową, tj. grubości systemu elewacji. Powódka wskazała, że z kwoty zaliczki, co do której prowadzone jest postępowanie egzekucyjne dokonała potrącenia kwoty 107.740,00 zł tytułem kary umownej, kwoty 290.617,32 zł tytułem zakupu płytek będących teraz własnością pozwanej, kwoty 131.917,40 zł tytułem kosztów wynikających z zakupu stosownych płynów do wykonania zamówienia na rzecz wierzyciela
i kwoty 7.603,20 zł zapłaconej za utylizację płynów, a co za tym idzie kwota objęta postępowaniem egzekucyjnym jest nieuzasadniona i winna uiścić na rzecz pozwanej jedynie kwotę 124.723,08 zł.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa i o zasądzenie kosztów postępowania. Zarzuciła, że produkt proponowany przez powódkę nie posiada dopuszczenia do stosowania na wysokości powyżej 25 metrów i nie jest możliwe jego zastosowanie na elewacji budynku a dalsze próby wykorzystania produktu powódki stało się niemożliwe z powodu sprzeciwu inwestora. Dodała, że w związku z tym umowa stała się bezprzedmiotowa i pozwana, pismem z dnia 3 września 2018r. odstąpiła od umowy a koszty poniesione przez powódkę w związku z zakupem materiałów, środków lub komponentów mających służyć do produkcji elementów stanowiących przedmiot umowy były działaniami nieuprawnionymi w świetle treści umowy oraz ustaleń stron. Wskazała, że nie ma wiedzy czy płytki rzeczywiście istnieją, jak również czy znajdują się w posiadaniu powódki, nie zostały także nigdy zaoferowane lub dostarczone a pozwana poinformowała powódkę
w korespondencji z 13 sierpnia i 3 września 2018 roku, że rozpoczęcie produkcji nie zostało zlecone a wszelkie działania powódka podejmuje na własny koszt i ryzyko.

Wyrokiem z dnia 8 grudnia 2020r., sygn. V GC 254/19 Sąd Okręgowy
w Częstochowie powództwo oddalił (punkt 1.); zasądził od powódki na rzecz pozwanej kwotę 15.617,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (punkt 2.); zwrócił pozwanej kwotę 2.500,00 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki (punkt 3.).

Sąd Okręgowy ustalił następujące istotne fakty:

W dniu 20 czerwca 2018r. strony zawarły umowę dostawy numer (...). Na podstawie § 1 umowy dostawca zobowiązał się wyprodukować i dostarczyć odbiorcy elewację w systemie I. (...)pokrytych płytkami klinkierowymi, wraz
z narożnikami okiennymi i budynku wykończenia płytką klinkierową firmy (...) R752, gr 14 mm, oraz płytki klinkierowej firmy (...) R752, gr 14 mm dla systemu elewacji A. (...)– zgodnie z dokumentacją projektową autorstwa (...). Strony ustaliły przybliżoną ilość - w przypadku elewacji w systemie (...)pokrytych płytkami klinkierowymi - miała ona wynosić około 6.160m ^{( 2)} a w przypadku płytek klinkierowych firmy (...) R752, gr 14 mm dla systemu elewacji A. (...)około 1.350m ^{( 2)}. Cena dla systemu elewacji I. (...) dla grubości całkowitej 7,5 cm wraz z narożnikami wynosiła 175,00 zł/m ^{( 2)}, dla grubości 4,5 cm wraz z narożnikami okiennymi i budynku 160,00 zł/m ^{( 2)}. Dla płytki klinkierowej firmy (...)R752, gr 14 mm dla systemu A. (...) cena wynosiła 68,00 zł/m ^{( 2)}. Zgodnie z § 1 ust. 1 punkt 1.2. o docelowym rodzaju systemu podlegającego produkcji i dostawy odbiorca miał poinformować dostawcę minimum 30 dni przed planowanym terminem dostawy. W § 2 postanowiono, że rozpoczęcie dostaw rozpocznie się od dnia 17 września 2018r. a zakończenie dostaw do dnia 16 listopada 2018r. Stosownie do treści § 3 ust. 4 łączna cena netto za wykonanie przedmiotu umowy wynosiła 1.077.400,00 zł, a ostateczna cena miała stanowić iloczyn umowy cen jednostkowych i ilości faktycznie odebranych towarów, ustalonej na podstawie potwierdzonych przez odbiorcę dokumentów. Zgodnie z § 4 „warunki płatności” w terminie 14 dni od zawarcia umowy, lecz nie później niż 11 tygodni przed dostawą pierwszej partii towaru, po otrzymaniu zaakceptowanego przez odbiorcę weksla in blanco wraz z porozumieniem wekslowym jako zabezpieczeniem zwrotu zaliczki, odbiorca miał dokonać przelewu bankowego na rzecz dostawcy w wysokości 538.700,00 zł netto, jako zaliczki. W celu zabezpieczenia zwrotu zaliczki dostawca miał wystawić weksel in blanco płatny do sumy 538.700,00 złotych wraz z porozumieniem wekslowym oraz miał dobrowolnie poddać się egzekucji w trybie art. 777 § 1 punkt 4 i 5 k.p.c. Przepis § 8 umowy zawierał postanowienia dotyczące kar umownych, między innymi, że odbiorca miał zapłacić dostawcy karę umowną w przypadku odstąpienia od umowy
z przyczyn za które ponosił wyłączną winę – w wysokości 10 % łącznej ceny netto za wykonanie przedmiotu umowy. Przepis § 9 regulował przypadki odstąpienia od umowy. Stosownie do postanowień umowy odbiorca mógł odstąpić od umowy w przypadku: gdyby dostarczone towary nie spełniały warunków, o których mowa w umowie lub nie spełniały innych parametrów określonych umową; rozwiązania kontraktu pomiędzy inwestorem
o odbiorcą lub jakiejkolwiek jego zmiany uniemożliwiającej wykonanie przedmiotu umowy lub powodującej, że jego wykonanie stało się zbędne; dostawca mógł odstąpić od umowy
w przypadku otwarcia likwidacji spółki odbiorcy.

W akcie notarialnym z dnia 4 lipca 2018r., sporządzonym przez notariusza N. O., Repertorium (...), numer (...) powódka oświadczyła, że 20 czerwca 2018r. spółka zawarła z pozwaną umowę dostawy numer (...), oraz, że stosownie do § 4 ust. 1 umowy pozwana dokona przelewu kwoty 538.700,00 zł. W § 2 aktu powódka oświadczyła, że zobowiązuje się do zapłaty na rzecz pozwanej kwoty stanowiącej różnicę otrzymanej od pozwanej zaliczki i wartości dostarczonego jej towaru i w zakresie powyższego obowiązku poddaje spółkę egzekucji do wysokości 662.601,00 zł, na podstawie art. 777 § 1 punkt 5 ustawy z dnia 17 listopada 1964r. – Kodeks postępowania cywilnego. Stawająca oświadczyła, że pozwana może wystąpić o nadanie aktowi klauzuli wykonalności do dnia 4 lipca 2019r. a zdarzeniem, od którego uzależnione jest wykonanie przez powódkę obowiązku zapłaty jest upływ siedmiodniowego terminu wyznaczonego przez pozwaną na zapłatę, wskazanego w pisemnym wezwaniu do zapłaty, biegnącego od daty doręczenia powódce tego wezwania, listem poleconym za potwierdzeniem odbioru na adres powódki.

W dniu 13 lipca 2018r. pozwana przelała na konto powódki kwotę 662.601,00 zł.
W dniu 17 lipca 2018r. powódka wystawiła fakturę VAT nr (...) na kwotę 662.601,00 zł, płatną do 18 lipca 2018r.

W trakcie analiz na budowie prowadzonych z udziałem konsultantów okazało się, że produkt proponowany przez powódkę nie może zostać dopuszczony do stosowania na wysokości powyżej 25 metrów. W związku z tym elewacja nie mogła być zastosowana przy planowanej inwestycji - w budynku przy ulicy (...) w K.. Pomimo tego pozwana próbowała przekonać inwestora do zastosowania technologii, która umożliwiałaby zastosowanie produktu powódki na wysokości do 25 metrów oraz ocieplenia z wełny tej samej grubości powyżej tej wysokości umożliwiając uzyskanie jednolitej płaszczyzny elewacji. Inwestor odrzucił możliwość takich rozwiązań. W toku dalszej korespondencji stron, pozwana nie potwierdziła parametrów od których uzależnione było rozpoczęcie produkcji oraz wskazała, że wszelkie działania w tym zakresie powódka podejmują na własny koszty i ryzyko.

Pismem z dnia 29 sierpnia 2018r. powódka wezwała pozwaną do podania parametru płyt, koniecznego do rozpoczęcia produkcji.

Pismem z dnia 3 września 2018r. pozwana odstąpiła od umowy numer (...). Pismem z dnia 10 czerwca 2019r. pozwana wezwała powódkę do zapłaty kwoty 662.601,00 złotych w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania.

W piśmie z dnia 10 czerwca 2019r. powódka złożyła oświadczenie o odstąpieniu od umowy z pozwaną, wskazując art. 491 k.c. oraz niewskazanie przez pozwaną do dnia 29 maja 2019r. danych umożliwiających rozpoczęcie produkcji towarów zgodnie z umową dostawy. Ponadto powódka wezwała pozwaną do zapłaty kary umownej w wysokości 10 % wartości wynagrodzenia umownego netto – kwoty 107.740,00 zł – wskazując jako podstawę § 8 punkt 5 zawartej umowy. Po wypowiedzeniu umowy powódka nadal kontaktowała się pozwaną starając się ustalić szczegóły dostawy.

Pismem z dnia 17 czerwca 2019r. powódka złożyła pozwanej oświadczenie
o potrąceniu przysługującej jej w stosunku do pozwanej wierzytelności w kwocie 537.877,92 zł z przysługującą pozwanej wobec powódki wierzytelnością w kwocie 662.601,00 zł. Na wierzytelność powódki składają się kwoty: 131 .917,40 zł - zapłata za zakupione przez nią płyny do realizacji zamówienia, które w wyniku utraty daty ważności zostały zutylizowane, 7.603,00 zł - zapłata za utylizację płynów, 107.740,00 zł - kara umowna naliczona na podstawie umowy dostawy zgodnie z zapisem § 8 punkt 5, 290.617,32 zł - z tytułu zapłaty za zamówione celem realizacji zmówienia płytki w ilości 3545 m ².

W dniu 2 sierpnia 2019 roku powódka złożyła pozwanej propozycję ugody, oferując zwrot kwoty 93.772,26 zł, po odliczeniu kary umownej, wynagrodzenia za elewację na budowie w W. oraz wartości zutylizowanych płynów.

Ponieważ powódka nie zwróciła zaliczki, pozwana wystąpiła do sądu domagając się nadania klauzuli wykonalności tytułowi egzekucyjnemu w postaci aktu z dnia 4 lipca 2018r. Postanowieniem z dnia 6 sierpnia 2019r. Sąd Rejonowy w Częstochowie, uwzględnił wniosek nadając klauzulę wykonalności. Na podstawie uzyskanego tytułu wykonawczego pozwana wszczęła egzekucję komorniczą. Sprawa została zarejestrowana pod sygnaturą Km 1542/19
w kancelarii Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Lublińcu T. P. (1). Na dzień 3 stycznia 2020r. pobrano od dłużnika kwotę 51.980,78 zł, z czego kwota 44.410,31 zł została rozliczona na poczet należności głównej.

Sąd Okręgowy nie dał wiary zeznaniom świadka H. K. w zakresie wiedzy pozwanej, że elewacji powódki nie można było zastosować powyżej wysokości 25 metrów. Jak wywiódł Sąd Okręgowy o wyborze systemu decydował ostatecznie inwestor, co znalazło odzwierciedlenie w zapisach umowy.

Sąd Okręgowy uznał, że powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. Przywołał art. 840 § 1 k.p.c. i stwierdził, że powódka zgodnie z umową wiążącą strony wydatki związane
z zakupem komponentów i płytek czyniła na własne ryzyko. Wskazał, że koszty te dotyczą, jak wyżej wskazano materiałów, które służą do wykonywania działalności gospodarczej powódki, zatem mogły być użyte w okresie przydatności do użycia do produkcji na rzecz innych odbiorców, po odstąpieniu od umowy przez stronę pozwaną. Dodał, że z pisma powódki z dnia 7 sierpnia 2018r. wynika, iż w tym dniu dostarczono na budowę próbki narożników i poinformowano o produkcji płyt, czekając na akceptację narożnika nadokiennego, przyokiennego i rogowego, mimo, iż do tej pory nie było ani akceptacji systemu ani zamówień, które winny być składane w trybie par. 2 umowy. Wskazał też, że
w terminie do realizacji umowy pozwana w dniu 3 września 2018r. odstąpiła od umowy. Dodał, że zamówienia na komponent poliolowy powódka złożyła w dniu 17 lipca 2018r. oraz 14 maja 2018r., dostawa tego komponentu nastąpiła w dniu 3 sierpnia 2018r. Pozostałe faktury, jak podniósł dalej Sąd Okręgowy, nie zostały przetłumaczone na język polski,
z dat tychże wynika, iż zamówienia składane były w dniach 18, 24 lipca 2018r. a powódka nie wykazała wysokości poniesionych kosztów.

Sąd Okręgowy wywiódł dalej, że odbiór odpadów miał miejsce w marcu 2019r., jednakże ani z faktury ani też z korespondencji e-mailowej nie wynika, aby zutylizowane odpady miały związek z realizacją umowy stron. Wskazał, że faktura proforma nr (...) opiewająca na kwotę 7.603,20 zł dotyczyła odpadów o kodach (...) (...) (...) i (...) (...) (...), w toku procesu powódka w myśl art. 6 k.c nie wykazała kodu zakupionych komponentów, ani też terminu ich przydatności do użycia. Nie można zatem uznać, w ocenie Sądu Okręgowego, iż koszt utylizacji odpadów ma związek z niewykonaniem umowy łączącej strony. Wierzytelność zatem z tytułu utylizacji odpadów w kwocie 7.603,00 zł zdaniem Sądu
I instancji nie mogła być uznana za wierzytelność wymagalną, stanowiącą przedmiot potrącenia.

Odnosząc się z kolei do wierzytelności z tytułu kary umownej w kwocie 107.740,00 zł Sąd Okręgowy wskazał, ze stosownie do treści § 8 punkt 5 umowy zapis ten zakłada wyłączną winę odbiorcy w odstąpieniu od umowy. W niniejszej sprawie nie można uznać,
w ocenie Sądu Okręgowego, że wypowiedzenie umowy nastąpiło z winy pozwanej, lecz przyczyną odstąpienia od umowy przez pozwaną był brak akceptacji inwestora technologii powódki, która nie mogła znaleźć zastosowania w prowadzonej inwestycji, z uwagi na niemożliwość jej zastosowania powyżej 25 m. Dodał też, że wiedza stron o technologii systemu powódki nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia, skoro strony zawarły w tym zakresie szczegółowa regulację w par. 9 umowy. Zatem jak wywiódł dalej Sąd I Instancji zgodnie
z par. 9 pkt. 3 umowy, pozwana jako strona umowy była zwolniona z obowiązku zapłaty kar gdyż decyzja inwestora skutkowała tym, że wykonanie umowy przez powódkę stało się zbędne.

Sąd Okręgowy uznał, że powódka nie mogła potrącić wierzytelności pozwanej ze swoją wierzytelnością skoro jak wyżej wskazano, wierzytelność taka w stosunku do pozwanej jej nie przysługiwała. Mając na względzie powyższe Sąd oddalił powództwo
w całości na podstawie art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. O kosztach orzeczono zgodnie z art. 98 k.p.c.

Powódka zaskarżyła wymieniony wyżej wyrok w całości zarzucając:

1.  naruszenie art. 840 § 1 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i błędne przyjęcie, że nie nastąpiło zdarzenie wskutek którego zobowiązanie pozwanej wygasło do kwoty 124.723,08 zł;

2.  sprzeczność istotnych ustaleń z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, polegającą na błędnym przyjęciu, że powódka w toku sprawy nie wykazała, że przysługiwała jej wierzytelność w stosunku do pozwanej, którą mogła potrącić;

3.  naruszenie art. 233 k.p.c., polegające na braku wszechstronnej analizy dowodów oraz uznania jednych dowodów za wiarygodne przy jednoczesnej odmowie wiarygodności pozostałym, bez uzasadnionych przyczyn i oparcie ustaleń faktycznych jedynie na zeznaniach strony pozwanej;

4.  naruszenie art. 232 k.p.c. poprzez nie przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego dla dokonania wyliczenia, jaka ilość płynów oraz płytek musiała zostać przez powódkę zakupiona do realizacji umowy dostawy, kiedy produkty w postaci płynów i płytek musiały zostać zakupione przez powódkę, wyliczenia ilości materiału w postaci płytek zakupionego przez powódkę do realizacji umowy dostawy, a znajdującego się w jej magazynie do chwili obecnej, wyliczenia ilości materiału w postaci płynów zakupionego przez powódkę do realizacji umowy dostawy oraz ustalenia daty jego ważności oraz zasadności utylizacji, wyliczenia czy materiał na zakup, którego zostały złożone faktury do pozwu służył do realizacji umowy dostawy.

Powołując się na powyższe zarzuty apelacyjne powódka wniosła o zmianę wyroku, poprzez uwzględnienie w całości żądania pozwu; zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych za obie instancje; ewentualnie o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Częstochowie - przy uwzględnieniu kosztów postępowania odwoławczego.

Pozwana w odpowiedzi na apelację wniosła o jej oddalenie oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje:

Apelacja powódki podlega oddaleniu. Sąd Okręgowy w sposób prawidłowy ustalił fakty niezbędne dla rozstrzygnięcia sprawy. Ustalenia te Sąd Apelacyjny w całości podziela co czyni zbędnym ich powtarzanie.

Wbrew zarzutom skarżącej Sąd Okręgowy nie dopuścił się zarzucanych mu naruszeń prawa procesowego. Sąd Okręgowy w szczególności nie naruszył normy art. 233 k.p.c. Sąd
I instancji przeprowadził pełną analizę materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Wskazał też które dowody ocenił jako wiarygodne, a którym tej wiarygodności odmówił
i z jakich przyczyn. Ocenie tej zaś nie sposób odmówić zgodności z zasadami logiki
i doświadczenia życiowego. Nie stanowi zaś naruszenia art. 233 k.p.c. ocena dowodów
w sposób odmienny od zapatrywań strony powodowej. Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, Sąd I instancji odmówił wiarygodności zeznaniom świadka H. K. jedynie w części. Świadek na pytanie pozwanej „Czy elewacja I. (...)produkowana przez powódkę spełnia wymóg określony w § 216 ust. 8 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2020r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, tj. czy jest wykonywana z materiałów niepalnych i może być stosowana w budynku na wysokości powyżej 25 metrów od poziomu terenu?” udzielił wymijającej odpowiedzi nie odpowiadając w istocie na zadane pytanie. Jak wynika przy tym z analizy zadanych temu świadkowi pytań i udzielonych na piśmie odpowiedzi świadek udzielił szeregu kolejnych wymijających, lub wybiórczych odpowiedzi na stawiane pytania lub sprzecznych z dokumentami zgromadzonymi w sprawie. Tym samym nie sposób podzielić zarzutu powódki, by Sąd Okręgowy wadliwie dokonał oceny złożonych przez tego świadka zeznań. Niezasadnym jest też zarzut powódki dotyczący sprzeczności istotnych ustaleń z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego. Trafnie bowiem Sąd Okręgowy analizując umowę zawartą przez strony oraz zebrany w sprawie materiał dowodowy uznał, że powódka nie wykazała, by przysługiwała jej wierzytelności w stosunku do pozwanej, którą mogła potrącić.

Jak wynika to z treści § 1 ust. 1 pkt 1.2. umowy dostawy warunkiem rozpoczęcia produkcji było otrzymanie przez powódkę stosownej informacji od pozwanej o docelowym rodzaju systemu podlegającego produkcji minimum 30 dni przed planowanym terminem dostawy. Tymczasem mimo, że pozwana faktycznie nie zleciła powódce produkcji, nie dokonując wyboru systemu, a co więcej poinformowała ją, że zakupu wszelkich materiałów
i komponentów powódka dokonuje na własny koszt i ryzyko (korespondencja mailowa z dnia 13 sierpnia 2018 r. – k. 155 akt oraz pismo z dnia 3 września 2018 r. – k. 156-157 akt) powódka poniosła na własne ryzyko wydatki, które wbrew postanowieniom umowy próbuje bezzasadnie przerzucić na swego kontrahenta (art. 354 § 1 k.c.).

Zważyć przy tym należy, iż w przypadku zakupu płytek klinkierowych w kolorze R752 i rozmiarze NF14 - powódka przedstawiła jedynie faktury na zakup płytek klinkierowych o powyższych parametrach. Zważywszy, że powódka prowadzi działalność gospodarczą polegającą głównie na produkcji autorskiego systemu elewacji I. (...) z wykorzystaniem płytek z klinkieru, zaś zamówione płytki są w standardowym rozmiarze i czerwonym („ceglanym") kolorze, nie sposób stwierdzić, iż są to wystarczające przesłanki dla uznania, że płytki zostały zamówione w związku z umową dostawy zawartą
z pozwaną. Tym bardziej nie można także przyjąć, by w tej sytuacji brak było możliwości wykorzystania tego materiału na cele innych realizacji powódki. Przy tym powódka na stanie magazynowym, bezpośrednio przed zawarciem przez strony umowy dostawy, posiadała już znaczną ilość (10 tys. m ^{( 2)}) płytek klinkierowych w tym samym kolorze (752), co wynika
z korespondencji mailowej T. P. (2) z dnia 13 marca 2018r. /e-mail z dnia 13 marca 2018r. – k. 313 akt/. Powódka przy tym nie tylko zajmuje się produkcją systemu elewacji I. (...), ale również sprzedażą samych płytek klinkierowych wystawiając także na sprzedaż płytki z klinkieru marki F. w kolorze R752 i rozmiarze NF14 /okoliczność uznana za przyznaną, wydruku z portalu społecznościowego (...) – k. 485-486 akt/. Powódka nie wykazała zatem, by posiadane płytki zakupiła w związku
z zawartą przez strony umową, których to zresztą płytek pozwanej nie dostarczyła, co czyni dodatkowo bezzasadnym żądanie uiszczenia za nie zapłaty.

Również płyny do produkcji są towarem, które powódka zamawia w toku prowadzonej działalności gospodarczej. Nie było zatem również przeszkód, aby płyny, przed upływem daty ich ważności, zostały wykorzystane na cele innych realizacji powódki. Skoro zaś dokumentacja przedstawiona przez powódkę dotyczy odpadów poprodukcyjnych (wydruk
z korespondencji mailowej pomiędzy H. K. a A. G. – k. 55-56 akt) zaś umowy dostawy nie zrealizowano nie sposób również przyjąć i z tej przyczyny, by utylizacja owych płynów miała związek z umową stron.

Niezasadnym było także roszczenie powódki dotyczące kary umownej z tytułu odstąpienia od umowy dostawy. Zgodnie z § 8 ust. 5 umowy dostawy przesłanką uprawniającą powódkę do naliczenia tej kary było skuteczne odstąpienie od umowy
z wyłącznej winy pozwanej. Jak postanowiły strony w zawartej przez siebie umowie - w myśl § 9 ust. 3 umowy - odstąpienie od umowy przez odbiorcę z przyczyn określonych w ust.1 pkt g niniejszego paragrafu nie będzie traktowane jako odstąpienie od umowy z przyczyn, za które odpowiedzialność ponosi odbiorca i nie będzie uprawniać dostawcy do żadnych roszczeń odszkodowawczych i roszczeń z tytułu kar umownych w stosunku do odbiorcy; dostawca ma prawo do wynagrodzenia za towary dostarczone i odebrane przez odbiorcę do dnia rozwiązania umowy /umowa z dnia 20 czerwca 2018r. – k. 13-22 akt/. Zgodnie z § 9 ust.1 pkt g umowy odbiorca miał prawo odstąpić od umowy w całości lub części w przypadku o rozwiązania kontraktu z inwestorem lub jakiejkolwiek jego zmiany uniemożliwiającej wykonanie przedmiotu umowy lub powodującej, że jego wykonanie stało się zbędne /umowa z dnia 20 czerwca 2018r. – k. 13-22 akt/.

W efekcie pozwana nie ponosi winy, a tym bardziej wyłącznej winy, za to, że Inwestor kontraktu ostatecznie nie zatwierdził rozwiązań optymalizacyjnych polegających na zastosowaniu ściany zewnętrznej Unihouse wraz z elewacją I. (...). Biorąc pod uwagę, że po zawarciu umowy dostawy pozwana powzięła informację, że produkt powódki nie spełnia kryteriów określonych w § 216 ust. 8 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury
z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, tj. nie posiada dopuszczenia do zastosowania na budynkach na wysokości powyżej 25 metrów, należało uznać, iż pozwana nie ponosi odpowiedzialności za to, że Inwestor sprzeciwił się zastosowaniu elewacji powódki na budynku przy ul. (...) w K., którego wysokość przekracza 30 metrów. Wobec tego powódka nie miała podstaw do naliczenia pozwanej kary umownej z tytułu odstąpienia od umowy dostawy.

Niezasadnym okazał się także zarzut naruszenia art. 232 k.p.c., który to przepis Sąd Okręgowy miał zdaniem skarżącej naruszyć oddalając zgłoszony przez powódkę wniosek
o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego. Dowód ten należy bowiem uznać za zbędny dla rozstrzygnięcia oraz zmierzający jedynie do przedłużenia postępowania. W szczególności skoro pozwana nie dokonała wyboru grubości całkowitej systemu podlegającego produkcji spośród dwóch wariantów - 4,5 cm oraz 7,5 cm - przewidzianych w umowie dostawy, bezzasadnym był ewentualny zakup tychże płytek przez powódkę i ustalenie ilości tych płytek niezbędnych dla wykonania niezłożonego przez pozwaną zamówienia przez powódkę. Nadto powódka co prawda zgłosiła zastrzeżenie dotyczące oddalenia wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego, jednakże zastrzeżenie to jednakże nie spełnia wymogów określonych art. 162 k.p.c. Art. 162 k.p.c. w przypadku strony reprezentowanej przez fachowego pełnomocnika wymaga wskazania normy prawnej jaka została przez Sąd naruszona i na czym owo naruszenie polegało. Celem art. 162 k.p.c. jest pobudzenie inicjatywy procesowej stron, zapobieganie ich nielojalności przez zobligowanie do zwracania na bieżąco uwagi sądu na wszelkie uchybienia procesowe w celu ich niezwłocznego wyeliminowania i niedopuszczenie do celowego tolerowania przez strony takich uchybień
z zamiarem późniejszego wykorzystania ich w środkach zaskarżenia. Skoro zastrzeżenia zgłaszane przez stronę stosownie do art. 162 k.p.c. mają służyć osiągnięciu powyższego celu, to oczekiwania co do stopnia ich szczegółowości w konkretnej sprawie zależne są od tego, jakie uchybienia strona dostrzegła w czynnościach sądu. Oczywiście nie wystarczy przy tym stwierdzenie do protokołu, że strona zgłasza jakieś bliżej niesprecyzowane zastrzeżenia
w odniesieniu do czynności lub decyzji procesowych sądu, lecz konieczne jest wskazanie na rodzaj uchybienia popełnionego przez sad, jego znaczenie dla wyniku postępowania
i sugerowane możliwości skorygowania (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 września 2020r., sygn. akt IV CSK 9/19). Ponieważ zgłoszone zastrzeżenie nie zawiera wskazania jaki przepis został naruszony, nie spełnia ono tym samym wymogu określonego art. 162 k.p.c. skutkując utratą uprawnienia do powoływania się na ewentualne uchybienia przepisom postępowania.

W efekcie Sąd Okręgowy prawidłowo wbrew zarzutom pozwanej odmówił zastosowania art. 840 § 1 k.p.c. oddalając powództwo wobec ustalenia, iż zobowiązanie powódki wobec pozwanej nie uległo umorzeniu. Potrącenie dokonane przez powódkę po powstaniu tytułu egzekucyjnego okazało się bowiem nieskuteczne i nie doprowadziło do umorzenia nawet w części należności pozwanej.

Z powyższych względów na podstawie 385 k.p.c. w zw. z art. 15 zzs ¹ ust.1 pkt. 4 ustawy z dnia 2 marca 2020r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (t.j. Dz.U. z 2020r., poz. 1842 ze zm.) Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji oddalając apelację w całości. O kosztach postepowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 2 pkt. 7 i § 10 ust. 1 pkt. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz.U. z 2018, poz. 265 ze zm.).

SSA Barbara Konińska