Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 listopada 2024 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach V Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący

SSA Katarzyna Żymełka

po rozpoznaniu w dniu 6 listopada 2024 r. w Katowicach

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa R. T.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w J.

o naprawienie szkód górniczych

na skutek apelacji obu stron

od wyroku Sądu Okręgowego w Rybniku

z 9 listopada 2023 r., sygn. akt I Cgg 13/22,

1)  zmienia zaskarżony wyrok:

a)  w punkcie 2, w części zasądzającej odsetki ustawowe za opóźnienie, o tyle, że odsetki te zasądza od 22 maja 2019 r.,

a)  w punkcie 4 w ten sposób, że zasądza od pozwanej na rzecz powoda 6142,50 zł (sześć tysięcy sto czterdzieści dwa złote pięćdziesiąt groszy) z tytułu kosztów procesu wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od 14 listopada 2024 r.;

2)  oddala apelację pozwanej;

1)  zasądza od pozwanej na rzecz powoda z tytułu kosztów postępowania apelacyjnego 6750 zł (sześć tysięcy siedemset pięćdziesiąt złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia prawomocności tego orzeczenia o kosztach;

3)  nakazuje pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Rybniku 2435 zł (dwa tysiące czterysta trzydzieści pięć złotych) z tytułu opłaty od apelacji, od uiszczenia której powód był zwolniony.

SSA Katarzyna Żymełka

Sygn. akt V ACa 330/24

UZASADNIENIE

Powód R. T. wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w J. (dalej: (...)) 142 823,04 zł tytułem odszkodowania za poniesione przez powoda koszty rozbiórki obiektów na jego nieruchomości w sołectwie G. gminie M., przy ul. (...) z ustawowymi odsetkami od 26 kwietnia 2017 r. (data złożenia wniosku o rozbiórkę) i kosztów procesu.

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu.

W piśmie procesowym z 8 sierpnia 2019 r. powód zmienił powództwo i wniósł o zasądzenie 168 750,39 zł tytułem odszkodowania za koszty rozbiórki obiektów na jego nieruchomości w sołectwie G. gminie M., przy ul. (...) (dalej: nieruchomość) wraz z ustawowymi odsetkami od 142 823,04 zł od 15 października 2018 r. (data zakończenia rozbiórki).

Wyrokiem z 29 sierpnia 2019 r. Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku oddalił powództwo i odstąpił od obciążania powoda kosztami procesu.

Na skutek apelacji powoda od tego wyroku Sąd Apelacyjny wyrokiem z 18 marca 2022 r., V ACa 444/19, uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Rybniku, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny nie zgodził się z Sądem Okręgowym, że powód nie wykazał wysokości poniesienia dochodzonego odszkodowania. Wskazał, że powód załączył kosztorys obejmujący wyliczenie kosztów rozbiórki obiektów, który został następnie zaktualizowany. Sąd Apelacyjny uznał, że roszczenie powoda nie jest przedawnione. Rozbiórka obiektów została zakończona 15 października 2018 r., a koszty z nią związane zostały poniesione w 2018 r. Powód złożył pozew 10 kwietnia 2019 r., przed upływem 5-letniego terminu przedawnienia. Sąd Apelacyjny zważył, że nie doszło do rozpoznania sprawy, a wydanie wyroku wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości.

Sąd Okręgowy w Rybniku wyrokiem z 9 listopada 2023 r. umorzył postępowanie w zakresie 35 287,96 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 15 października 2018 r. (punkt 1), zasądził od pozwanej na rzecz powoda 130 762,09 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 9 listopada 2023 r. (punkt 2), oddalił powództwo w pozostałym zakresie (punkt 3), zasądził od pozwanej na rzecz powoda 4900,50 zł tytułem kosztów procesu (punkt 4) oraz nakazał pobrać od każdej ze stron na rzecz Skarbu Państwa nieuiszczone koszty sadowe (punkty 5 i 6).

Sąd Okręgowy ponownie rozpoznając sprawę ustalił, że 29 grudnia 2005 r. ówczesny właścicielem nieruchomości położonej w sołectwie G. gminie M., przy ul. (...) – H. W. i (...) zawarli ugodę o naprawienie szkód górniczych na tej nieruchomości, w której treści ustalono termin rozbiórki budynku mieszkalnego do 31 grudnia 2007 r., a koszt jego rozbiórki miał podlegać negocjacjom w oparciu o aktualne stawki ustalone przez (...) i zostać wypłacony na podstawie odrębnej ugody. H. W. nie dokonał rozbiórki wskazanych w ugodzie obiektów. Kolejny właściciel nieruchomości – A. U. (babcia powoda) 4 maja 2017 r. wystąpiła do Starostwa Powiatowego w W. z wnioskiem o pozwolenie na rozbiórkę budynku mieszkalnego i zgłosiła roboty budowlane polegające na rozbiórce stodoły, wiaty, gnojnika i kojca dla psa, wskazując 1 września 2017 r. jako termin rozpoczęcia prac. 21 czerwca 2017 r. decyzją nr (...) Starosta zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na rozbiórkę budynku mieszkalnego. 12 października 2017 r. A. U. przeniosła, w drodze darowizny, własność nieruchomości na powoda. 23 października 2017 r. powód wystąpił do Starosty o przeniesienie na niego decyzji nr (...). Decyzją nr (...) Starosta postanowił przenieść na powoda prawa i obowiązki wynikające z decyzji nr (...). Po wystąpieniu przez powoda z wnioskiem o zapłatę kosztów rozbiórki budynku mieszkalnego, stodoły, wiaty, gnojnika i kojca dla psa, w toku postępowania ugodowego (...) sporządziła kosztorysy w czterech wariantach, przyjmując kubaturę budynku mieszkalnego (...) m ^{( 3)}: rozbiórka we własnym zakresie 58 079,23 zł, rozbiórka przez firmę 71 923,91 zł, rozbiórka we własnym zakresie wraz z kosztami utylizacji i składowania 120 747,88 zł oraz rozbiórka przez firmę wraz z kosztami utylizacji i składowania 122 874,04 zł. 15 października 2018 r. powód zakończył rozbiórkę budynku mieszkalnego, stodoły, wiaty, gnojnika i kojca dla psa. Rozbiórkę wykonał systemem gospodarczym z wykorzystaniem koparki i samochodów ciężarowych. Powód poniósł koszty wywiezienia gruzu, który został zagospodarowany na działce jego brata. Koszty rozbiórki powyższych obiektów wraz z zakoszarowaniem odpadów wyniosły 130 762,09 zł brutto.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy wysokość odszkodowania, wyliczone według stawek z daty dokonania rozbiórki, ustalił na podstawie opinii biegłego. Wskazał, że pozwana nie wykazała wysokość obowiązujących u niej stawek w 2018 r. za rozbiórkę. Zwrócił uwagę, że w ugodzie ustalono możliwość negocjacji tych stawek. Do wyliczenia odszkodowania przyjęto kubaturę budynku mieszkalnego (...) m ³, podaną w kosztorysach (...). Sąd Okręgowy nie podzielił stanowiska pozwanej, że stodołę i wiatę rozebrano w 2011 r. oraz nie uwzględnił zarzutu przedawnienia roszczenia. Jako podstawę rozstrzygnięcia Sąd Okręgowy wskazał art. 95 ustawy Prawo geologiczne i górnicze, art. 361 § 2 k.c. O odsetkach orzekł na podstawie art. 363 § 2 k.c. w związku z art. 481 § 1 k.c. i art. 316 k.p.c., zasądzając je od dnia wydania wyroku, a o kosztach procesu zgodnie z art. 100 k.p.c.

Apelację od wyroku złożyły obie strony.

Powód zaskarżył wyrok co do ustawowych odsetek za opóźnienie od 130 762,09 zł od 22 maja 2019 r. do 8 listopada 2023 r. i kosztów procesu (punkt 2 i 4) i zarzucił naruszenie:

1)  art. 455 k.c. w związku z art. 481 § 1 k.c. poprzez przyznanie odsetek od dnia wydania wyroku;

2)  art. 98 § 1 k.p.c. poprzez dwukrotne policzenie kosztów zastępstwa procesowego pozwanej przed Sąd Okręgowy, wskazując że koszty te nie wynoszą 25 650 zł, a jedynie 20 250 zł

Powód wniósł o zmianę wyroku w punkcie 2 i 4 poprzez zasądzenie ustawowych odsetek od 130 762,09 zł od 22 maja 2019 r. i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu w wysokości 6142,50 zł.

Pozwana zaskarżyła wyrok w punktach 2, 4, 5b i 6b i zarzuciła naruszenie:

1)  art. 64 § 1 k.c. poprzez uznanie, że powód posiada zdolność sądową i legitymację do wnoszenia roszczenia o koszty rozbiórki stodoły, pomimo braku dowodów, w tym dowodu nabycia wierzytelności od H. W.;

2)  art. 118 k.c. polegające na przyznaniu powodowi odszkodowania pomimo przedawnienia tego roszczenia;

3)  art. 361 § 2 k.c. poprzez przyznanie odszkodowania za koszty rozbiórki:

a)  wiaty, podczas gdy nie została ona rozebrana, co prowadzi do nieuprawnionego wzbogacenia powoda,

b)  stodoły, podczas gdy nie została ona rozebrana przez powoda, tylko przez H. W.,

c)  budynku mieszkalnego o kubaturze 941 m ³, podczas gdy wynosi ona 760 m ³,

d)  w stawkach cenotwórczych i narzutach nieodpowiadających systemowi gospodarczemu, tj. uwzględnieniu także zysku 11%;

e)  bez uwzględnienia odzysku materiałów;

4)  art. 471 k.c. i art. 476 k.c. w związku z art. 5 k.c. poprzez uznanie, że wycena kosztów rozbiórki powinna zostać sporządzona według stawek aktualnych na październik 2018 r., podczas gdy powinny być zastosowane stawki na grudzień 2007 r. oraz przyjęcie niezgodnie z zasadami współżycia społecznego, że zwłoka dłużnika stanowi usprawiedliwienie dla jego wzbogacenia i pokrzywdzenia wierzyciela;

5)  art. 3 ust. 1 punkt 14 ustawy o odpadach poprzez błędną jego wykładnię;

6)  art. 233 k.p.c. poprzez błędną i sprzeczną z zasadami logiki, doświadczenia życiowego i dowolną ocenę zgromadzonego materiału polegająca na przyjęciu, że:

a)  wiata została rozebrana w 2018 r., podczas gdy nie została rozebrana,

b)  stodoła została rozebrana w 2018 r., podczas gdy jej rozbiórka nastąpiła w 2011 r.,

c)  internetowe wydruki map są niewiarygodne,

d)  pozwana sporządziła kosztorysy z kubaturą 941 m ³, podczas gdy sporządził je podmiot trzeci, a pozwana podpisała ugodę z kubaturą 760 m ³,

e)  oświadczenie powoda z 11 października 2022 r. nie oznacza rozbiórki z odzyskiem materiałów budowlanych;

7)  art. 327 ¹ § 1 punkt 1 k.p.c. polegające na niedostatecznym wskazaniu podstawy faktycznej i niewyjaśnienie czy Sąd Okręgowy uznał wiatę za rozebraną, czy nierozebraną oraz mocy dowodowej i wiarygodności pisma H. W. z 2 września 2011 r.

Skarżąca wniosła o przeprowadzenie dowodów z dokumentów oraz opinii biegłego.

Pozwana wniosła o uchylenie wyroku w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Rybniku do ponownego rozpoznania.

Każda ze stron w odpowiedzi na apelację strony przeciwnej wniosła o jej oddalenie i zasadzenie na jej rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny rozpoznając sprawę na skutek apelacji obu stron, zważył co następuje.

Na wstępie należy wskazać, że powód prawidłowo podał wartość przedmiotu zaskarżenia, która odpowiada wysokości skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 130 762,09 zł za okres od 22 maja 2019 r. do 8 listopada 2023 r.

Apelacja powoda była zasadna, natomiast apelacja pozwanej nie zasługiwała na uwzględnienie.

Powód w tej sprawie dochodził odszkodowania w związku z wyrządzoną szkodą, która w tym wypadku polegała na konieczności poniesienia kosztów rozbiórki uszkodzonych w wyniku eksploatacji górniczej: budynku mieszkalnego, stodoły, wiaty, gnojnika i kojca dla psa. Uszkodzone budynki zostały rozebrane, przy czym rozbiórkę przeprowadzono systemem gospodarczym. Te twierdzenia powoda determinowały zatem zakres ustaleń, jakie należało dokonać w sprawie, aby móc rozstrzygnąć o dochodzonym pozwem żądaniu.

Istotne znaczenie w sprawie miało ustalenie zakresu i kosztów przeprowadzonych prac rozbiórkowych, które niewątpliwie zostały wykonane. Powód nie przedstawił dokumentów obrazujących wysokość poniesionych w związku z rozbiórką wydatków. Koszty rozbiórki powód dokonał w oparciu o przedmiar robót według stawek z III kwartału 2018 r., czyli z okresu w którym została wykonana rozbiórka, dla robót ogólnobudowlanych. Zaoferowane przez powoda dowody pozwoliły jedynie na ustalenie zakresu oraz sposobu prac rozbiórkowych, w szczególności w jakim okresie i jakie obiekty zostały rozebrane, kto uczestniczył w rozbiórce i jakiego rodzaju pomoc otrzymał powód od członków rodziny. W tym stanie rzeczy koszty rozbiórki można było ustalić tylko przez przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego. Dowód taki został przeprowadzony, a biegła sądowa A. Ż. sporządziła kosztorys koniecznych prac. Wobec faktu, że rozbiórka już została przeprowadzona, biegła posiłkowała się dokumentami zgromadzonymi w toku postępowania, a Sąd pierwszej instancji w ustaleniach uwzględnił informacje wynikające z opracowanego kosztorysu.

Nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 327 ¹ § 1 k.p.c., dotyczącego wymogów konstrukcyjnych uzasadnienia wyroku. Ugruntowane jest już w orzecznictwie stanowisko, że zarzut uchybienia art. 237 ¹ § 1 k.p.c. mógłby skutecznie doprowadzić do podważenia zaskarżonego rozstrzygnięcia tylko wówczas, gdy sposób sporządzenia pisemnego uzasadnienia uniemożliwiał prześledzenie toku rozumowania sądu, jaki dorowadził do wydania kwestionowanego orzeczenia. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie jest dotknięte tego rodzaju mankamentami.

Nietrafny jest także zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., bowiem Sąd Okręgowy nie dopuścił się błędów w ocenie dowodów. Powód złożył dziennik budowy, który zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, obowiązującym w dacie jego wydania i dokonania robót rozbiórki, stanowił urzędowy dokument przebiegu robót budowlanych oraz zdarzeń i okoliczności zachodzących w toku wykonywania robót. Z wpisów w nim dokonanych wynika, że 12 października 2018 r. rozebrano kojec dla psa, wiatę drewnianą i przystąpiono do rozbiórki gnojownika i stodoły. Zarówno z wpisu w dzienniku budowy, operatu sporządzonego na zlecenie pozwanej w 2005 r. (wiata drewniana, dach kryty płytą paździerzową i papą) jak i zeznań powoda wynikało, że rozebrana wiata była drewniana, natomiast na zdjęciach załączonych do apelacji pozwanej widnieje obiekt metalowy. Niezależnie od powyższego należy wskazać na niekonsekwencję pozwanej, która twierdzi, że stodoła została rozebrana w 2011 r., a jednocześnie w opracowanych w sierpniu 2018 r., na jej zlecenie, kosztorysach ujmuje koszty rozbiórki tego obiektu. Również prawidłowo Sąd Okręgowy przyjął kubaturę budynku mieszkalnego (...) m ³. Taka kubatura widnieje zarówno we wskazanych powyżej kosztorysach z sierpnia 2018 r., jak i wynika z rzutów przekroi poprzecznych budynku mieszkalnego złożonych przez pozwaną (k. 324-327), które stanowią część operatu sporządzonego na zlecenie pozwanej w 2005 r. i w treści którego to operatu na stronie 6 została podana kubatura budynku mieszkalnego (...) m ³.

Wobec powyższego Sąd odwoławczy przyjmuje ustalenia Sądu Okręgowego, a zarzuty odnoszące się do braku legitymacji powoda do dochodzenia w tym procesie kosztów rozbiórki stodoły są chybione.

Brak podstaw do stwierdzenia naruszenia art. 3 ust. 1 punkt 14 ustawy z 14 grudnia 2012 r. o odpadach, który to przepis stanowi słowniczek ustawowy określający definicję legalną odzysku, przez który należy rozumieć jakikolwiek proces, którego głównym wynikiem jest to, aby odpady służyły użytecznemu zastosowaniu przez zastąpienie innych materiałów, które w przeciwnym przypadku zostałyby użyte do spełnienia danej funkcji, lub w wyniku którego odpady są przygotowywane do spełnienia takiej funkcji w danym zakładzie lub ogólnie w gospodarce. Pozwana nie wykazała, że możliwe było poddanie odpadów odzyskowi. Pozwana nawet nie precyzuje jakie materiały uzyskane z rozbiórki i w jaki sposób miałyby być odzyskane. Z twierdzeń powoda natomiast wynika, że drewno z rozbiórki z uwagi na nasączenie go olejami silnikowymi i karbolem nie nadawało się do użycia jako drewno opałowe, cegły nie spełniały norm wskazanych w ustawie z 16 kwietnia 2004 r. o wyrobach budowlanych oraz rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 305/2011 z dnia 9 marca 2011 r. ustanawiającym zharmonizowane warunki wprowadzania do obrotu wyrobów budowlanych i uchylające dyrektywę Rady 89/106/EWG. Również pozwana w opracowanych na jej zlecenie kosztorysach nie przewidywała zagospodarowania odpadów.

Niezasadnie pozwana kwestionuje wliczenie zysku do wysokości odszkodowania, wobec ustaleń że rozbiórka obiektów została dokonana systemem gospodarczym. System gospodarczy od zleconego różni się tym, że w pierwszy przypadku do budowy domu zatrudniamy wielu wykonawców, a w drugim za wszystkie roboty odpowiada jeden wykonawca, jednakże nie oznacza braku poniesienia kosztu zysku, tym bardziej, że powód zlecił dokonanie rozbiórki innym podmiotom, a nie sam ją wykonywał.

Zgodnie z art. 6 k.c. to na powodzie spoczywał ciężar wykazania rozmiaru dochodzonego odszkodowania. Powód sprostał tej powinności, wnosząc do przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego. Jakkolwiek opinia biegłego nie ma w procesie rozstrzygającego znaczenia i podlega ocenie jak każdy inny dowód, to jednak w sytuacji, gdy dla dokonania ustalenia istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy niezbędne są wiadomości specjalne, sąd nie może zastąpić ich własnymi stwierdzeniami (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 stycznia 2020 r., III CSK 264/17). Wskazania też wymaga, że w rozpoznawanej sprawie biegła nie uchyliła się od sporządzenia kosztorysu, nie wskazywała na tego rodzaju braki, które uniemożliwiałyby mu jej sporządzenie. Wobec tego nie jest zrozumiałe kwestionowanie wartości tego dowodu, który wszak pozwolił na ustalenie wysokości odszkodowania należnego powodowi, obejmującego koszty prac które niespornie zostały wykonane, a nadto biegła w oparciu o fachowe źródła była w stanie ustalić ich wartość.

Odnośnie zarzutu przedawnienia roszczenia powoda, należy przypomnieć, że Sąd Apelacyjny uchylając wyrok do ponownego rozpoznania przesądził, że roszczenie powoda nie uległo przedawnieniu – rozbiórka zakończona została 15 października 2018 r. i jej koszty powód poniósł w 2018 r., a nie w 2007 r. Powód z chwilą poniesienia kosztów rozbiórki poniósł szkodę. Pozew wniesiony 10 kwietnia 2019 r. przed upływem 5-letniego terminu przedawnienia.

Zasadnie wysokość odszkodowania została ustalona w oparciu o stawki i ceny z III kwartału 2018 r., tj. okresu w jakim faktycznie została dokonana rozbiórka obiektów.

Sąd Apelacyjny podziela zarzuty apelacji powoda w zakresie daty wymagalności jego roszczenia. Powód swoje roszczenie określił według stawek obowiązujących w dacie dokonania rozbiórki (III kwartał 2018 r.) na 142 823,04 zł, żądając w pozwie zapłaty ustawowych odsetek od dnia złożenia wniosku o rozbiórkę tj. 26 kwietnia 2017 r. Okoliczność ta powoduje, że brak jest podstaw do twierdzenia, że szkoda powoda została ustalona i skonkretyzowana w drodze opinii biegłego sądowego doręczonej pozwanej w dniu 15 czerwca 2023 r. Opinia ta jedynie bowiem potwierdziła zasadność wysokości żądanego przez powoda odszkodowania, a kwota w niej wskazana została ostatecznie przez Sąd pierwszej instancji uwzględniona. Dodatkowo należy zaznaczyć, że w opinii biegłego sądowego z 23 maja 2023 r., określono wysokość należnego odszkodowania na zbliżoną wysokość wynikającą zarówno z kosztorysu powoda załączonego do pozwu jak i kosztorysu opracowanego przez pozwaną w 2022 r. W konsekwencji zgodzić należy się z powodem, że pozwana jako dłużnik zobowiązana jest do zapłaty odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami od daty doręczenia jej odpowiedzi na pozew, a to wobec braku wykazania wcześniejszego jej wezwania do zapłaty oznaczonej kwoty odszkodowania ze skutkiem określonym w art. 455 k.c.

Podsumowując – w okolicznościach tej sprawy, w sytuacji gdy wysokość odszkodowania za rozbiórkę obiektów ustalono według cen z III kwartału 2018 r. zachodzą podstawy do odstąpienia od zasady wyrażonej w art. 455 k.c. i za usprawiedliwione uznać należy zasądzenie odsetek od złożenia przez pozwaną odpowiedzi na pozew, tj. od dnia 22 maja 2019 r. (por. wyrok Sądu Najwyższego z 11 lutego 2010 r., I CSK 262/09). Tym bardziej, że wysokość wyliczonego przez biegłej odszkodowania jedynie nieznacznie różniła się od kwoty wskazanej w kosztorysie opracowanym przez powoda i załączonym do pozwu oraz kosztorysach wykonanych na zlecenie pozwanej z 2022 r. Należy także podkreślić, że co prawda ostatecznie wysokość należnego powodowi odszkodowania została wyliczona w opinii biegłej, jednakże do opracowania tej opinia biegła przyjęła wartości wynikające z operatu przedłożonego przez pozwaną. Dlatego też podniesiony w apelacji powoda zarzut naruszenia art. 481 k.c. okazał się zasadny, brak bowiem podstaw do przyjęcia późniejszej niż to określił powód daty żądania ustawowych odsetek od żądanego przez niego odszkodowania.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c., zmienił – na skutek apelacji powoda – zaskarżony wyrok oraz oddalił apelację pozwanej zgodnie z art. 385 k.p.c.

Zmiana rozstrzygnięcia co do istoty sporu skutkowała też zmianą orzeczenia o kosztach procesu za pierwszą instancję, o których orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c., dokonując ich stosunkowego rozdzielenia. W ostatecznym rezultacie powód wygrał spór w 77% (z 168 750,39 zł dochodzonych od pozwanej zasądzone 130 762,09 zł) i w takim zakresie w sumie kosztów procesu wynoszącej 20 250 zł winna partycypować pozwana. Powód ma ponieść 23% kosztów procesu tj. 4657,50 zł z 20 250 zł. Ponieważ poniósł 10 800 zł do zasądzenia na jego rzecz od pozwanej pozostała kwota 6142,50 zł

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art. 98 k.p.c.. Zasądzona od pozwanej kwota 6750 zł stanowiła wynagrodzenie pełnomocnika procesowego powoda z jego apelacji w wysokości 2700 zł – ustalone na podstawie § 2 punkt 5 oraz § 10 ust. 1 punkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności – ustalone na podstawie § 2 punkt 6 oraz § 10 ust. 1 punkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz z apelacji pozwanej w wysokości 4050 zł – ustalone na podstawie § 2 punkt 6 oraz § 10 ust. 1 punkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Koszty te Sąd Apelacyjny zasądził wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi od dnia uprawomocnienia się rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego, stosownie do art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

Powód był zwolniony od opłaty od apelacji, która wynosiła 2435 zł i kwotę tę Sąd Apelacyjny nakazał pobrać, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w związku z art. 98 k.p.c., od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa.

Na podstawie art. 374 k.p.c. niniejsza sprawa została rozpoznana na posiedzeniu niejawnym, ponieważ Sąd Apelacyjny uznał, że wyznaczenie rozprawy nie jest konieczne, a żadna ze stron nie złożyła stosownego wniosku.

SSA Katarzyna Żymełka