Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 stycznia 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach

Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący	SSA Maria Małek - Bujak (spr.)
Sędziowie	SSA Jolanta Ansion SSA Lena Jachimowska
Protokolant	Michał Eksterowicz

po rozpoznaniu w dniu 11 stycznia 2019 r. w Katowicach

sprawy z odwołania P. B. (P. B.)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

o umorzenie należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne

na skutek apelacji ubezpieczonego P. B.

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gliwicach Ośrodka Zamiejscowego w Rybniku

z dnia 8 lutego 2017 r. sygn. akt IX U 1780/16

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od ubezpieczonego P. B. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R. kwotę 1375 zł (tysiąc trzysta siedemdziesiąt pięć złotych) tytułem częściowego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu zażaleniowym przed Sądem Najwyższym, odstępując od obciążenia ubezpieczonego tymi kosztami w pozostałym zakresie.

/-/ SSA L.Jachimowska /-/ SSA M.Małek-Bujak /-/ SSA J.Ansion

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt III AUa 2140/18

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku wyrokiem z dnia 8 lutego 2017r. oddalił odwołanie wnioskodawcy P. B. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R.
z dnia 29 lipca 2016r. odmawiającej wnioskodawcy umorzenia należności z tytułu składek
na ubezpieczenia społeczne za wskazane w decyzji okresy w kwocie 20.843,85 zł oraz
na Fundusz Pracy w kwocie 874,17 zł, bowiem w terminie 12 miesięcy od uprawomocnienia się decyzji o warunkach umorzenia, nie spłacił on należności z tytułu składek nieobjętych postępowaniem o umorzeniu.

W sprawie tej Sąd Okręgowy ustalił, że wnioskodawca od 2004r. prowadzi jednoosobowo działalność w zakresie budownictwa i handlu samochodami.

W dniu 4 września 2014r. złożył wniosek o umorzenie całości zadłużenia za okres objęty ustawą z dnia 9 listopada 2012r. o umorzeniu należności powstałych z tytułu nieopłaconych składek przez osoby prowadzące pozarolniczą działalność (Dz.U. z 2012r., poz. 151, dalej jako ustawa abolicyjna).

Decyzją z dnia 5 listopada 2014r., zmienioną decyzją z dnia 5 lutego 2015r., organ rentowy określił, że według stanu na dzień 4 września 2014r. umorzeniu będą podlegały należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne w łącznej kwocie 20.843,85 zł oraz
na Fundusz Pracy w łącznej kwocie 874,17 zł (wraz z odsetkami i kosztami upomnienia), pod warunkiem spłaty należności niepodlegających umorzeniu, które należy uregulować
w terminie 12 miesięcy od uprawomocnienia się decyzji wraz z odsetkami naliczonymi
do wpłaty włącznie, zgodnie z ustawą z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (obecnie jednolity tekst: Dz.U. z 2017r., poz. 1778, dalej ustawa systemowa). Pismem z dnia 12 lutego 2016r. organ rentowy poinformował wnioskodawcę, że warunkiem umorzenia nieopłaconych należności jest spłata do dnia 17 marca 2016r. należności niepodlegających umorzeniu. W dniu 14 marca 2016r. do organu rentowego wpłynęło pismo wnioskodawcy z prośbą o podanie wysokości należności podlegającej spłacie. W odpowiedzi, pismem z dnia 18 marca 2016 r., organ rentowy poinformował wnioskodawcę, że po rozliczeniu należności do lutego 2016 r. zadłużenie niepodlegające umorzeniu wynosi
na Fundusz Ubezpieczeń Społecznych - 2.998,85 zł, na Fundusz Ubezpieczeń Zdrowotnych - 0,13 zł, na Fundusz Pracy 503,60 zł i do zadłużenia należne są odsetki za zwłokę obliczone
od ustawowego terminu płatności do zapłaty włącznie, koszty upomnienia i koszty egzekucji. W dniu 2 kwietnia 2016r. wnioskodawca wpłacił na rzecz organu rentowego odpowiednio kwoty: 505 zł, 1 zł i 3.000 zł.

Przy takich ustaleniach faktycznych Sąd Okręgowy uznał, że odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie z art. 1 ust. 10 ustawy abolicyjnej, warunkiem umorzenia należności, o których mowa w ust. 1 i 6, jest nieposiadanie na dzień wydania decyzji, o której mowa w ust. 13 pkt 1 ustawy, niepodlegających umorzeniu składek na ubezpieczenia społeczne, zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych oraz Fundusz Emerytur Pomostowych za okres od dnia 1 stycznia 1999r., do opłacenia których zobowiązana jest osoba prowadząca pozarolniczą działalność oraz należnych od tych składek odsetek za zwłokę, opłat prolongacyjnych, kosztów upomnienia, opłat dodatkowych, a także kosztów egzekucyjnych. Wnioskodawca nie opłacił do dnia wydania wyroku całej należności z tytułu składek niepodlegających umorzeniu, ponieważ w dniu 2 kwietnia 2016r. wpłacił jedynie kwotę 3.506 zł. Natomiast należna kwota wraz z odsetkami, kosztami upomnień i kosztami egzekucji na dzień 29 marca 2016 r. wynosiła 5.834,88 zł. Nie spełnił zatem warunku z powołanego powyżej przepisu ustawy abolicyjnej, nawet przy przyjęciu,
że bieg 12-miesięcznego terminu od uprawomocnienia się decyzji o warunkach abolicji został przerwany w dniu 14 marca 2016r., kiedy wpłynęło jego pismo o podanie należności niepodlegających umorzeniu i ponownie zaczął biec od doręczenia płatnikowi odpowiedzi
na to pismo (około 22-23 marca 2016r.). W ocenie Sądu Okręgowego wadliwość decyzji
z dnia 5 lutego 2015r., polegająca na niepodaniu skonkretyzowanej kwoty niepodlegających umorzeniu składek wraz z wszelkimi kosztami dodatkowymi nie skutkuje brakiem możliwości odmowy umorzenia składek. Decyzja o warunkach umorzenia nie została przez wnioskodawcę zaskarżona, a ponadto trudno było w niej obliczyć odsetki i składki za dalsze przyszłe okresy, skoro wnioskodawca nadal prowadził działalność gospodarczą.

W apelacji wnioskodawca domagał się zmiany wyroku Sądu Okręgowego, przez zmianę zaskarżonej decyzji i stwierdzenie braku podstaw do odmowy umorzenia należności
z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne i Fundusz Pracy.

Sąd Apelacyjny - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach wyrokiem z dnia 20 kwietnia 2018r. uchylił zaskarżony wyrok oraz poprzedzającą go decyzję organu rentowego z dnia 29 lipca 2016r. i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania organowi rentowemu oraz zasądził od organu rentowego na rzecz wnioskodawcy kwotę 6.630 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania za obie instancje.

W ocenie Sądu Apelacyjnego organ rentowy w toku prowadzonego postępowania naruszył zasady postępowania administracyjnego określone w art. 7-9 k.p.a., z których wynika w pierwszej kolejności obowiązek działania organu na rzecz strony i w jej interesie, przy uwzględnieniu wszelkich wątpliwości na jej korzyść. Stosując się do tych zasad, organ rentowy winien był wyliczyć i wskazać odsetki, zobowiązując wnioskodawcę do ich zapłaty, względnie uznać, że wobec ich zapłaty wnioskodawca spełnił warunki ustawy. Zaniechanie tego obowiązku stanowi błąd organu rentowego, narażający wnioskodawcę na szkodę
i nie może podlegać ochronie.

Zażalenie od wyroku Sądu Apelacyjnego wniósł organ rentowy zaskarżając wyrok
w całości.

Postanowieniem z dnia 2 października 2018r. Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Sądowi Apelacyjnemu Katowicach do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania zażaleniowego.

Sąd Najwyższy dokonał wykładni przepisu art. 477 ze zm. 14a k.p.c. i wskazał, że Sąd Apelacyjny nie określił jednak, jaki miałby być zakres decyzji organu rentowego na tym etapie postępowania abolicyjnego, ponieważ odwołanie zostało wniesione od decyzji odmawiającej umorzenia należności z tytułu składek, która prawidłowo poprzedzona była decyzją określającą warunki umorzenia należności.

Sąd Najwyższy przypomniał, że ustawa abolicyjna ustanowiła dwuetapowe postępowanie umarzania należności składkowych. W pierwszej kolejności organ rentowy wydaje decyzję określającą warunki umorzenia (art. 1 ust. 8), a następnie decyzję
o umorzeniu należności lub o odmowie ich umorzenia (art. 1 ust. 13). W orzecznictwie istnieją rozbieżności w przedmiocie obligatoryjnej treści decyzji z art. 1 ust. 8 ustawy ustalającej warunki umorzenia należności z tytułu nieopłaconych składek przez osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą, a przede wszystkim czy decyzja ta powinna konkretyzować kwoty należności niepodlegających umorzeniu, za czym opowiada się Sąd Apelacyjny w zaskarżonym wyroku. Warunek taki stwierdził Sąd Najwyższy
w postanowieniach z dnia 22 lutego 2018 r., II UZ 115/17 (LEX nr 2456370), z dnia
17 października 2017r., II UZ 63/17 (LEX nr 2390742), z dnia 26 września 2017r.,
II UZ 52/17 (niepubl.), z dnia 14 lutego 2017r., I UZ 58/16 (OSNP 2018 nr 6, poz. 82), z dnia 11 października 2016r., I UZ 18/16 (LEX nr 2188221). Przeważa jednak stanowisko przeciwne wyrażone przez Sąd Najwyższy w postanowieniach z dnia 19 września 2017r.,
II UZ 49/17 (LEX nr 2390737), z dnia 3 października 2017r., II UZ 45/17 (LEX nr 2397611), z dnia 14 listopada 2017r., I UZ 40/17 (LEX nr 2426582), z dnia 14 listopada 2017r.,
I UZ 44/17 (niepubl.), z dnia 14 lutego 2017r., I UZ 67/17 (LEX nr 2486211), z dnia 15 maja 2018r., I UZ 12/18 (niepubl.), z dnia 8 sierpnia 2018r., I UZ 17/18 (niepubl.) czy w wyroku
z dnia 6 czerwca 2018r., I UK 151/17 (LEX nr 2508189), które aprobuje Sąd Najwyższy
w tym składzie. Według tego stanowiska ustawa abolicyjna zawiera ustawowy warunek umorzenia zaległości składkowych wynikających z jej art. 1 ust. 1 i 6, który został określony w art. 1 ust. 10 tej ustawy. Zgodnie z nim, warunkiem umorzenia należności jest nieposiadanie na dzień wydania decyzji, o której mowa w ust. 13 pkt 1 (decyzji o umorzeniu należności), niepodlegających umorzeniu składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych oraz
na Fundusz Emerytur Pomostowych, za okres od dnia 1 stycznia 1999r., do opłacenia których zobowiązana jest osoba prowadząca pozarolniczą działalność lub płatnik składek, o którym mowa w ust. 2, oraz należnych od tych składek odsetek za zwłokę, opłat prolongacyjnych, kosztów upomnienia, opłat dodatkowych, a także kosztów egzekucyjnych naliczonych przez dyrektora oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, naczelnika urzędu skarbowego lub komornika sądowego. Ustawa nie wprowadza możliwości umownego ustalania warunków umorzenia należności. Ustawodawca, określając warunki umorzenia, posługuje się zwrotem
o „nieposiadaniu niepodlegających umorzeniu składek”. W świetle treści całej ustawy nie budzi wątpliwości, że chodzi o składki nieopłacone w ustawowym terminie (wraz
z pozostałymi wymienionymi w art. 1 ust. 10 tej ustawy abolicyjnej należnościami)
i to według stanu na dzień wydania decyzji o umorzeniu należności, co wyraźnie zostało wyartykułowane w komentowanym przepisie („na dzień wydania decyzji, o której mowa
w ust. 13 pkt 1”).

Siłą rzeczy stan ten nie jest znany na dzień wydania decyzji ustalającej warunki umorzenia należności, o której mowa w art. 1 ust. 8 ustawy abolicyjnej (nawet w przypadku zakończenia pozarolniczej działalności przed wydaniem decyzji warunkowej -
np. w odniesieniu do odsetek za zwłokę, opłat prolongacyjnych, kosztów upomnienia, opłat dodatkowych). Nie ma zatem obiektywnej możliwości skonkretyzowania w takiej decyzji rodzaju, okresów i kwot niepodlegających umorzeniu należności. Oznacza to, że istotą sprawy o umorzenie należności składkowych w trybie ustawy abolicyjnej, na etapie wydania decyzji ustalającej warunki umorzenia, o której mowa w art. 1 ust. 8 ustawy abolicyjnej,
nie jest ustalenie (sprecyzowanie) wysokości należności niepodlegających umorzeniu. Decyzja ta, wbrew odmiennemu stanowisku Sądu Apelacyjnego - nie musi więc zawierać szczegółowych kwot należności niepodlegających umorzeniu.

Niemniej jednak na tym etapie postępowania nie jest decydujące istnienie rozbieżności w orzecznictwie w przedmiocie obligatoryjnej treści decyzji z art. 1 ust. 8 ustawy abolicyjnej, ponieważ - co trafnie podnosi organ rentowy w motywach zażalenia - wnioskodawca nie zaskarżył decyzji warunkowej z dnia 5 listopada 2014 r., zmienionej następnie decyzją z dnia 5 lutego 2015r., wydanej na podstawie art. 1 ust. 8 ustawy abolicyjnej, a jedynie decyzję wydaną na podstawie art. 1 ust. 13 tej ustawy odmawiającą umorzenia należności z tytułu składek. To właśnie ta decyzja kończąca drugi etap postępowania abolicyjnego, stanowi przedmiot niniejszego postępowania, wszczętego odwołaniem wnioskodawcy. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu postanowienia z dnia
18 kwietnia 2018r., III UZ 5/18 (LEX nr 2497591), stwierdził, że uchylenie decyzji z art. 1 ust. 13 ustawy abolicyjnej nie prowadzi do uchylenia decyzji art. 1 ust. 8 tej ustawy ani nie stwarza organowi rentowemu sytuacji pozwalającej wzruszyć decyzję z art. 1 ust. 8 ustawy
w trybie nadzwyczajnym. Decyzja z art. 1 ust. 13 ustawy jest bowiem decyzją wykonawczą
w stosunku do decyzji z art. 1 ust. 8 ustawy, która jest decyzją podstawą. Niezaskarżenie decyzji z art. 1 ust. 8 ustawy bądź uprawomocnienie się tej decyzji w wyniku rozstrzygnięcia sądowego wyłącza możliwość kwestionowania zawartego w niej rozstrzygnięcia
w postępowaniu z odwołania od decyzji z art. 1 ust. 13 ustawy. Nie może także zniknąć z pola widzenia, że według utrwalonej linii judykatury decyzja organu rentowego, jeśli jest ostateczna, wyraża określony stan prawny i z tego względu - zgodnie z zasadą domniemania prawidłowości aktów administracyjnych - wywołuje skutki prawne i wiąże inne organy państwowe, w tym sądy, chyba że, w myśl ugruntowanej koncepcji bezwzględnej nieważności aktu administracyjnego, jest nieistniejąca prawnie z uwagi na wady, które dyskwalifikują ją jako indywidualny akt administracyjny (została wydana przez organ niepowołany lub w zakresie przedmiotu orzeczenia bez jakiejkolwiek podstawy
w obowiązującym prawie materialnym, względnie z oczywistym naruszeniem reguł postępowania administracyjnego). Poza tym jedynym wyjątkiem, sąd w postępowaniu cywilnym nie jest uprawniony do kwestionowania decyzji administracyjnej, w szczególności pod względem jej merytorycznej zasadności i jest nią związany także wówczas, gdy w ocenie sądu decyzja jest wadliwa (por. szerzej w tym zakresie wyrok Sądu Najwyższego z dnia
10 czerwca 2008r., I UK 376/07, OSNP 2009 nr 21-22, poz. 295 i powołane w nim orzecznictwo).

Wobec powyższego błędna jest ocena Sądu Apelacyjnego, że brak w decyzji warunkowej określenia wysokości kwot niepodlegających umorzeniu, powoduje,
iż w odwołaniu od decyzji odmawiających umorzenia należności składkowych brak ten stanowi o nierozpoznaniu istoty sprawy i konieczności prowadzenia postępowania dowodowego przed organem rentowym.

Rozpoznając powtórnie sprawę wobec związania stanowiskiem Sądu Najwyższego Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Przed przystąpieniem do powtórnej analizy zaskarżonego rozstrzygnięcia należy przypomnieć, że W orzecznictwie utrwalone jest stanowisko, że Sąd drugiej instancji rozpoznający sprawę na skutek apelacji nie jest związany przedstawionymi w niej zarzutami dotyczącymi naruszenia prawa materialnego, wiążą go natomiast zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania (vide: uchwała Sądu Najwyższego składu 7 sędziów - zasada prawna z dnia 31 stycznia 2008r., sygn. III CZP 49/07, OSNC 2008/6/55).

Użyty w art. 378 § 1 k.p.c. termin "granice apelacji" we frazie "sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji" należy rozumieć granice, w których sąd drugiej instancji może (powinien) rozpoznać skierowaną do niego sprawę. Innymi słowy, granice apelacji to nie tylko treść zarzutów i wniosków oraz granice zaskarżenia, czy ogólniej - jeden z elementów zakresu rozpoznania sprawy przez sąd w postępowaniu apelacyjnym, lecz granice kognicji tego sądu. W granicach tych mieści się zatem także rozpoznanie wszystkich prawnomaterialnych aspektów sprawy, niezależnie od przedstawionych zarzutów.

Sąd drugiej instancji wprawdzie porusza się w granicach apelacji pełnej, jednak konieczne jest również podkreślenie dewolutywnego wymiaru postępowania sądowego. Zgodnie z nim sąd pierwszej instancji ocenia sprawę wyłącznie merytorycznie, zaś sąd drugiej instancji ma uprawnienia kontrolne. Postępowanie apelacyjne ma z jednej strony charakter merytoryczny, zaś z drugiej kontrolny, a zachodząca między nimi tymi funkcjami relacja skupia się na wspólnej płaszczyźnie. Jest nią ocena legalności rozstrzygnięcia. Oznacza to, że przez pryzmat tych czynników należy weryfikować prawidłowość rozstrzygnięcia sądu pierwszej instancji (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku
z dnia 25 lutego 2015r., sygn. III AUa 965/1, LEX nr 1437857).

W orzecznictwie utrwalonym jest pogląd, iż ocena wiarygodności i mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie wyraża istotę sądzenia w części obejmującej ustalenie faktów. Obejmuje ona rozstrzygnięcie o przeciwstawnych twierdzeniach stron na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia się
ze środkami dowodowymi. Powinna ona odpowiadać regułom logicznego rozumowania
oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego wyznaczające granice dopuszczalnych wniosków i stopnia prawdopodobieństwa ich występowania w danej sytuacji. Jeżeli więc
z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne
i zgodne z doświadczeniem życiowym to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § l k.p.c.) i musi się ona zatem ostać, choćby w równym stopniu,
na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne
(vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002r., sygn. akt II CKN 817/00,
LEX nr 56906).

Badając zasadność zarzutów apelacji Sąd Apelacyjny miał na względzie wszystkie prawnomaterialne aspekty sprawy i uznał, że ustalenia faktyczne, których dokonał Sąd Okręgowy, a które Sąd Apelacyjny podziela i przyjmuje za własne a także ocena prawna zebranego materiału dowodowego jest prawidłowa.

W szczególności prawidłowo ustalił, że pracownicy biura podatkowego J.P. S. zajmowali się obsługą księgową firmy ubezpieczonego, wypełniali deklaracje do ZUSu, rozliczali zwolnienia chorobowe, prowadzili książkę przychodu
i rozchodu.

Wpłatę składek ubezpieczony dokonywał sam ale nie każdego miesiąca zawiadamiał biuro, że składki zostały przez niego opłacone.

Płatnicy mają z pracownikami ZUS-u wydziału składek kontakt telefoniczny.
Do czerwca 2016r. I. L. prowadziła obsługę konta ubezpieczonego i jeżeli coś uzgodniła z płatnikiem w zakresie terminu zapłaty składek to zgodnie z przyjętą praktyką
w systemie były robione zakładki ale takich zakładek dotyczącej ubezpieczonego nie ma.

W dniu 2.04.2016r. ubezpieczony dokonał wpłaty na rzecz ZUS-u kwot 505 zł, 1 zł, 3.000 zł (załączone potwierdzenie wykonania operacji w Millennium Bank, załączone do akt dowody wpłaty).

P. B. nie opłacił do dnia wydania wyroku całej kwoty należności z tytułu składek niepodlegających umorzeniu, bo w dniu 2.04.2016r. zapłacił łącznie 3.506 zł,
a łączna kwota wraz z odsetkami, kosztami upomnień i kosztami egzekucji na dzień 29.03.2016r. wynosiła 5.834,88 zł.

Prawidłowo zatem przyjął Sąd I instancji, że nie został spełniony warunek
z cytowanego wyżej przepisu nawet przy przyjęciu, że bieg 12-miesięcznego terminu
od uprawomocnienia się decyzji o warunkach abolicji został przerwany w dniu 14.03.2016r., kiedy wpłynęło pismo ubezpieczonego o podanie należności nie podlegających umorzeniu
i ponownie zaczął biec od doręczenia płatnikowi odpowiedzi na to pismo czyli około
22-23.03.2016r.

Ubezpieczony nie spełnił warunków określonych w decyzji warunkowej, a tym samym zaskarżona decyzja o odmowie umorzenia należności z tytułu składek, w świetle art. 1 ust. 13 pkt 2 ustawy odpowiada prawu. Ubezpieczony nie podważył skutecznie powyższych ustaleń.

Wskazać należy, że przepisy ustawy abolicyjnej nie uzależniają możliwości umorzenia od przyczyn powstania zaległości w uiszczaniu składek na ubezpieczenia społeczne. Ustawa była kierowana do osób, które w latach 1999-2009 popadli w spiralę zadłużenia, która uniemożliwiła im spłatę zobowiązań składkowych. Przepisy ustawy ściśle określają warunki umorzenia należności. Przepisy tej ustawy stanowią uregulowanie wyjątkowe wobec obowiązku płatników terminowego uiszczania składek na ubezpieczenia społeczne.

W żadnym momencie ustawa nie pozostawia miejsca na uznaniowe traktowanie wniosków o umorzenie. Wskazać ponadto należy, że skoro ubezpieczony nie dopełnił obowiązków określonych decyzją warunkową, zgodnych z przepisami ustawy abolicyjnej, odmowa umorzenia należności jest zasadna. Ponadto, przepisy ubezpieczeń społecznych są przepisami bezwzględnie obowiązującymi i do złagodzenia rygorów prawa ubezpieczeń społecznych nie stosuje się art. 5 k.c.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny, na mocy art. 385 k.p.c. w pkt 1 wyroku oddalił apelację.

O kosztach zastępstwa procesowego w postępowaniu zażaleniowym Sąd Apelacyjny w pkt 2 wyroku orzekł z mocy art. 98 k.p.c. w związku z § 10 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (dz. U. z 2018r. poz. 265 ze zm.) przy uwzględnieniu wartości przedmiotu sporu.

Mając na uwadze sytuację życiową ubezpieczonego, a to fakt, że ma na utrzymaniu niepracującą żonę, niepełnoletnią córkę oraz pełnoletniego syna, pomaga swoim rodzicom, jego ojciec jest po wylewie, a matka po zawale, na mocy art. 102 k.p.c. Sąd zasądził
od ubezpieczonego 1.375 zł tytułem częściowego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,
a w pozostałej części odstąpił od obciążenia ubezpieczonego tymi kosztami.

/-/ SSA L.Jachimowska /-/ SSA M.Małek-Bujak /-/ SSA J.Ansion

Sędzia Przewodniczący Sędzia

ek