Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 marca 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach

Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący	SSA Witold Nowakowski (spr.)
Sędziowie	SSA Jolanta Ansion SSA Ewelina Kocurek - Grabowska
Protokolant	Michał Eksterowicz

po rozpoznaniu w dniu 9 marca 2017 r. w Katowicach

sprawy z odwołania S. W. (S. W.)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach

z dnia 26 września 2016 r. sygn. akt X U 63/16

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R. na rzecz ubezpieczonego S. W. kwotę 270 zł (dwieście siedemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

/-/ SSA J.Ansion /-/ SSA W.Nowakowski /-/ SSA E.Kocurek - Grabowska

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt III AUa 2013/16

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił S. W. prawa do emerytury, bowiem nie udowodnił 15– letniego okresu pracy
w warunkach szczególnych. Organ rentowy nie uznał żadnego okresu tego rodzaju.

W odwołaniu S. W. domagał się zmiany zaskarżonej decyzji przez przyznanie mu prawa do emerytury, powołując się na zeznania świadków.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie z przyczyn, które stanowiły podstawę wydania zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy w Katowicach ustalił, że urodzony (...) S. W., w dniu 26 sierpnia 2015 r. wystąpił z wnioskiem o prawo do emerytury. Ubezpieczony nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

Organ rentowy nie zaliczył do pracy w warunkach szczególnych okresów zatrudnienia ubezpieczonego od 2 maja 1974 r. do 31 grudnia 1975 r. i od 1 stycznia 1978 r. do 3 maja 1992 r. w Spółdzielni Kółek Rolniczych w P., ponieważ zgodnie z oświadczeniem ubezpieczonego z dnia 11 października 2015 r., jako kierowca ciągnika wykonywał on prace nie tylko w transporcie, ale również prace polowe przy pomocy ciągnika – nie wymienione
w wykazie A, dział VIII, poz. 3 rozporządzenia z 7 lutego 1983 r. Z tego względu praca
w tych okresach nie może być uznawana jako wykonywana w szczególnych warunkach.

Zgodnie z treścią świadectwa wykonywania prac w warunkach szczególnych z dnia
18 kwietnia 1994 r. wystawionego przez Spółdzielnię Kółek Rolniczych w P.
z siedzibą w W., ubezpieczony był w tej Spółdzielni zatrudniony od 2 maja
1974 r. do 3 maja 1992 r. i w tym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę kierowcy ciągnika - tj. na stanowisku wymienionym w Wykazie A, Dziale VIII, poz. 3 stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.
W świadectwie pracy z dnia 15 listopada 2006 r. wskazano, że ubezpieczony zatrudniony był na stanowisku mechanik-traktorzysta. W okresie od 9 stycznia 1976 r. do 14 grudnia 1977 r. ubezpieczony odbywał zasadniczą służbę wojskową.

Ubezpieczony w spornym okresie pracował jako traktorzysta. Świadczył pracę wykonując usługi transportowe (przewóz mebli, materiałów budowlanych) dla innych firm oraz przy odśnieżaniu. Wykonywał także ciągnikiem sezonowe prace polowe - opryski, orki, koszenie, zwózkę i wywózkę zboża, roztrząsanie obornika, nawozów, środków ochrony roślin. W akcjach takich jak żniwa czy odśnieżanie pracował głównie w godzinach nadliczbowych.

Ustaleń takich dokonał Sąd Okręgowy w oparciu o akta rentowe oraz zeznania świadków F. K. i K. S. oraz zeznania ubezpieczonego przesłuchanego w charakterze strony.

W ocenie Sądu Okręgowego w spornym okresie (z uwzględnieniem okresu zasadniczej służby wojskowej pełnionej w czasie zatrudnienia w latach 1976-1977) ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace w szczególnych warunkach określone w Wykazie A, Dziale VIII, poz. 3 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. z 1983 r.
nr 8, poz. 43 z późn. zm.), tj. prace kierowcy ciągnika.

Sąd Okręgowy podzielił aktualne orzecznictwo Sądu Najwyższego, który prezentuje jednolitą wykładnię przepisów, według której okres służby wojskowej dla żołnierza zatrudnionego przed powołaniem do czynnej służby wojskowej w warunkach szczególnych
(I kategorii zatrudnienia), który po zakończeniu tej służby podjął zatrudnienie w tych samych warunkach, jest nie tylko okresem służby w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ale także okresem pracy
w szczególnych warunkach w rozumieniu § 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
7 lutego 198 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnym charakterze. Dodał, że nawet bez uwzględnienia okresu służby wojskowej sporny okres zatrudnienia wynosi przeszło 15 lat.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy wskazał dyspozycje: art. 184 ust. 1,
art. 32 ust.1, 2 i 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r. poz. 887) i stwierdził,
że w rozpoznawanej sprawie kwestię sporną stanowiło ustalenie, czy w okresie zatrudnienia w Spółdzielni Kółek Rolniczych w P. z siedzibą w W. ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace w szczególnych warunkach określone
w Wykazie A, Dziale VIII, pod poz. 3 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. W ocenie Sądu Okręgowego dowody przeprowadzone w niniejszym postępowaniu dają podstawy do stwierdzenia, że ubezpieczony w całym spornym okresie, faktycznie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wykonywał pracę w warunkach szczególnych. Wykonując taką pracę powołany został do odbycia służby wojskowej – po jej zakończeniu powrócił do wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Zeznania świadków i ubezpieczonego co do charakteru zatrudnienia ubezpieczonego w spornym okresie są spójne, logiczne i wzajemnie korespondują ze sobą jak też z dokumentacją zawartą w aktach emerytalnych.

Sąd Okręgowy wskazał, że w wyroku z dnia 3 grudnia 2013 r. (sygn. akt I UK 172/13, Lex nr 1467147) Sąd Najwyższy dokonując oceny okresu zatrudnienia wnioskodawcy
w Spółdzielni Kółek Rolniczych, w której wnioskodawca obsługiwał ciągniki Ursus
i Ferguson oraz koparko-spycharkę Białoruś wykonując prace polowe oraz prace transportowe uznał, iż Sąd Apelacyjny prawidłowo nie zaliczył do prac wykonywanych
w szczególnych warunkach prac polowych, przy których był zatrudniony wnioskodawca, jako obsługujący ciągniki i spycharko-ładowarkę. Sąd Najwyższy wskazał, iż prace transportowe wykonywane przez wnioskodawcę, jako kierowcę ciągników można zaliczyć do prac
w transporcie, a zatem do prac objętych Działem VIII poz. 3 wykazu A mimo, że pracował on w spółdzielni rolniczej a nie w przedsiębiorstwie transportowym, jednakże nie ma żadnych podstaw do potraktowania prac polowych, jako prac w transporcie. Wymienienie w wykazie A, Dziale VIII pod pozycją 3 prac kierowców ciągników i kombajnów nie oznacza, że należy uznać za pracę w szczególnych warunkach kierowanie tymi pojazdami przy jakichkolwiek zadaniach, a nie tylko transportowych. Prace uznane za wykonywane w warunkach szczególnych bez względu na miejsce i rodzaj zostały wymienione w Dziale XIV zatytułowanym „prace różne”. Tak zostały ujęte np. prace przy spawaniu czy naprawie pomp wtryskowych. Inne działy wykazu obejmują wymienione w nich prace w powiązaniu
z rodzajami zakładów pracy lub ich częściami. Nie można uznać, że praca kierującego ciągnikiem jest zawsze pracą ”w transporcie”, nawet jeżeli kierujący niczego nie transportuje, lecz wykonuje przy pomocy ciągnika prace polowe.

Jak jednak wynika z ustaleń Sądu Okręgowego poczynionych w niniejszym postępowaniu, prace polowe ubezpieczony wykonywał jedynie sezonowo, dodatkowo, najczęściej w godzinach nadliczbowych. Zatem przyjąć należy, że prace takie wykonywał najwyżej dwa miesiące w roku – a co za tym idzie wykazał 15-letni okres pracy w warunkach szczególnych, na stanowisku wymienionym w Wykazie A, Dziale VIII, pod pozycją 3.

Przytoczył nadto wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 5 marca 2013 r., sygn.
III AUa 1163/12, LEX nr 1293638, w którym Sąd ten wskazał, że „prace kierowców ciągników i kombajnów zostały zaliczone do prac wykonywanych w szczególnych warunkach, czyli prac o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości i wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu
na bezpieczeństwo własne bądź otoczenia. W związku z tym przyjęcie, że tylko kierowcy ciągników czy kombajnów zatrudnieni w firmach transportowych wykonywali pracę
w warunkach szczególnych w rozumieniu art. 32 ust. 2 u.e.r.f.u.s., wypaczałoby sens tej regulacji, bowiem ze względu na ich specyfikacje, pojazdy te wykorzystywane są
do określonych dla nich czynności, w tym prac polowych, z którymi wiąże się także szereg czynności transportowych.” Natomiast w wyroku z dnia 24 maja 2016 r. sygn.
III AUa 2172/15, Sąd Apelacyjny w Katowicach z powołaniem na to orzeczenie wskazał,
że w konsekwencji ubezpieczonemu zatrudnionemu w Spółdzielni Kółek Rolniczych
na stanowisku kierowcy ciągnika (traktorzysty) należy zaliczyć cały taki okres jako okres pracy w warunkach szczególnych, z uwzględnieniem prac polowych.

Pogląd powyższy Sąd Okręgowy w pełni podzielił i przyjął za swój.

Tym samym ubezpieczony udokumentował staż pracy w warunkach szczególnych
w wymiarze wymaganym i koniecznym dla uzyskania uprawnień do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym 60 lat, udowadniając przeszło 15-letni okres wykonywania pracy
w warunkach szczególnych, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy przy wykazanym ponad 25-letnim ogólnym stażu ubezpieczeniowym – na dzień 1 stycznia 1999 r.

Z tych przyczyn Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury od daty ukończenia 60 roku życia. Ponadto,
z odwołaniem się do art. 98 kpc oraz § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U.
z 2015 r., poz. 1804) zasądził od organu rentowego na rzecz ubezpieczonego kwotę 360 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Apelację od wyroku Sądu Okręgowego wniósł organ rentowy, zarzucając naruszenie prawa materialnego: art. 184 w zw. z art. 32 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U z 2015 r., poz. 748 z późn. zm.) oraz
§ 2 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz.U z 1985 r., nr 7, poz. 21 z późn. zm.) przez niewłaściwe zastosowanie i uznanie,
że ubezpieczony legitymuje się wymaganym co najmniej 15-letnim stażem pracy
w szczególnych warunkach wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, co stanowi następstwo uwzględnienia okresu zatrudnienia od 2 maja 1974 r. do 31 grudnia 1975 r.
i od 1 stycznia 1978 r. do 3 maja 1992 r. w Spółdzielni Kółek Rolniczych w P. na stanowisku kierowcy ciągnika, wymienionym w wykazie A, dział VIII, poz. 3 załącznika
do rozporządzenia z 7 lutego 1983 r.

Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania, ewentualnie

o uchylenie orzeczenia Sądu I instancji i przekazanie sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania.

Na uzasadnienie podniósł, że wcześniejsza emerytura jest dla powszechnego systemu świadczeń emerytalnych „instytucją” wyjątkową, określającą szczególne uprawnienia.
Nie każdy pracownik wykonujący prace wymienione w wykazie zalicza się do osób pracujących w szczególnych warunkach w rozumieniu rozporządzenia z 1983 r. ale ten dla którego praca jest stała i w pełnym wymiarze (Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku
z 16 listopada 2010 r. III AUa 538/10). Prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym stanowi odstępstwo od zasady wyrażonej w art. 27 ustawy emerytalnej
i określonego w nim wieku emerytalnego, tak więc przepisy regulujące to prawo należy wykładać w sposób gwarantujący zachowanie celu uzasadniającego to odstępstwo
(Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z 21 października 2010 r. III AUa 733/10).

Rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy poprzedził ustaleniem (opartym na oświadczeniu ubezpieczonego z 11 października 2015 r. k. 26), że ubezpieczony jako kierowca ciągnika wykonywał prace nie tylko w transporcie ale również prace polowe. Zgodnie z treścią tego oświadczenia prace na stanowisku kierowcy ciągnika, wykonywane w polu to wiosenne, jesienne opryski zbóż i roślin okopowych, orki, koszenie traw związane ze żniwami, zwózka zboża, wywózka obornika. Wbrew stanowisku Sądu I instancji z oświadczenia nie wynika
by prace wykonywane były w godzinach nadliczbowych lub „jedynie sezonowo” zważywszy, że wykonywane były w okresie wiosennym, letnim i jesiennym.

Skarżący zauważył, że określone w poz. 3 prace traktorzysty zgodnie z nazwą działu mają być pracami w transporcie. Ubezpieczony będąc zatrudnionym na stanowisku traktorzysty wykonywał nie tylko prace transportowe ujęte w dziale VIII, poz. 3 wykazu A ale także prace polowe, które nie są wymienione w wykazie. Nie można przyjąć, że praca kierującego ciągnikiem jest zawsze pracą „w transporcie” nawet jeżeli kierujący niczego nie transportuje lecz wykonuje przy pomocy ciągnika prace polowe.

W wyroku z 3 grudnia 2013 r. (I UK 172/13) Sąd Najwyższy stwierdził,
że wymienienie w wykazie A, dziale VIII pod pozycją 3 prac kierowców ciągników
i kombajnów nie oznacza, że należy uznać za pracę w szczególnych warunkach kierowanie tymi pojazdami przy jakichkolwiek zadaniach a nie tylko transportowych. Odesłanie w art. 32 ust. 4 ustawy emerytalnej do przepisów dotychczasowych (w zakresie rodzaju prac
i stanowisk) nie dotyczy kompetencji do tworzenia wykazów obejmujących stanowiska,
na których świadczy się pracę w szczególnych warunkach, natomiast obejmuje samą treść tych wykazów. Podobnie Sąd Najwyższy w wyroku z 5 maja 2016 r. (III UK 132/15).

Prace kierowców ciągników zostały wymienione w dziale VIII wykazu - w transporcie i łączności a nie w dziale X - w rolnictwie i przemyśle rolno-spożywczym ani w dziale XIV - prace różne. Tym samym nie ma przesłanek do przyjęcia, że wykonywanie pracy
na wskazanym stanowisku niezależnie od branży, w której praca jest wykonywana skutkuje zaliczeniem spornego okresu zatrudnienia do pracy w warunkach szczególnych (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 23 września 2015 r. III AUa 1118/15). Umieszczenie stanowisk traktorzysty w Dziale VIII W transporcie i łączności mimo ujęcia ich odrębnie
od pracy kierowców samochodów ciężarowych, autobusów i pojazdów specjalistycznych łączy szkodliwość tejże pracy nie z faktem prowadzenia tychże pojazdów lecz z faktem prowadzenia tychże pojazdów przy uwzględnieniu specyfiki pracy w transporcie i łączności

obciążeń psychofizycznych związanych z uczestniczeniem takich pojazdów w ruchu publicznym (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 25 listopada 2015 r.
III AUa 2635/14).

Przedstawione wyżej okoliczności nie uzasadniają więc twierdzenia Sądu Okręgowego o legitymowaniu się przez ubezpieczonego wymaganym okresem pracy
w warunkach szczególnych, a tym samym o spełnieniu wszystkich przesłanek do emerytury.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

apelacja jest bezzasadna.

Sąd Okręgowy przeprowadził prawidłowe postępowanie dowodowe, nie przekraczając granicy wyznaczonej dyspozycją art. 233 § 1 kpc dokonał właściwych ustaleń faktycznych oraz wywiódł z nich logiczne i znajdujące oparcie we właściwie wskazanych przepisach prawa materialnego wnioski. Nie budzą też wątpliwości Sądu Apelacyjnego: trafność rozstrzygnięcia i rozważania przedstawione na jego uzasadnienie, które przyjmuje za swoje, bowiem Sąd I instancji w sposób odpowiadający wymogom art. 328 § 2 kpc ustalił fakty oraz wyjaśnił podstawę prawną wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Także w ocenie Sądu Apelacyjnego, w niniejszej sprawie ubezpieczony wykazał,
że co najmniej przez 15 lat, stale i w pełnym wymiarze czasu wykonywał pracę w warunkach szczególnych według poz. 3 Działu VIII (W transporcie i łączności) Wykazu A, Załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r.

Podkreślić należy, że poz. 3 Działu VIII Wykazu A, prócz prac kierowców ciągników, wymienia nadto prace: kierowców kombajnów lub pojazdów gąsienicowych. Nie powinno przy tym ulegać wątpliwości, że prace kierowców kombajnów (za wyjątkiem przemieszczania się tych maszyn w celu wykonywania prac polowych), w zdecydowanej większości odbywają się poza drogami publicznymi. Co więcej, kombajn nie jest pojazdem służącym do transportu, lecz maszyną rolniczą która (ponadto) samodzielnie przemieszcza się pomiędzy miejscami,
w których wykonuje prace polowe.

Jak stanowi § 2 ust.1 cytowanego rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale
i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.
Zatem przyjęcie, iż uwzględnienie pracy kierowcy kombajnu możliwe byłoby wyłącznie pod warunkiem wykonywania jej stale i w pełnym wymiarze czasu „w transporcie”, co jest przeciwne istocie zadań wykonywanych przez kierowcę kombajnu. Te same uwagi należy
w ocenie Sądu Apelacyjnego odnieść do pracy kierowcy ciągnika.

Niezależnie od umieszczenia tych stanowisk w Dziale VIII (w transporcie i łączności), ujęcie prac kierowców ciągników, kombajnów lub pojazdów gąsienicowych odrębnie od prac kierowców samochodów ciężarowych i pojazdów specjalistycznych należy powiązać
nie z faktem ich prowadzenia w transporcie i obciążeniami psychofizycznymi związanymi
z uczestniczeniem takich pojazdów w ruchu publicznym (co wszak nie jest ich zasadniczym przeznaczeniem i wyklucza wykonywanie takiej pracy stale i w pełnym wymiarze czasu), lecz właśnie z faktem prowadzenia takich pojazdów. W ocenie Sądu Apelacyjnego to właśnie warunki pracy kierowców ciągników, kombajnów lub pojazdów gąsienicowych wykonywanej w transporcie (kierowcy ciągników) ale przede wszystkim, poza drogami publicznymi,
w bezpośrednim narażeniu na warunki atmosferyczne (brak kabin), wstrząsy i wibracje, czynią te prace wykonywanymi w warunkach szczególnych.

Wydaje się przy tym, że wykonywanie pracy kierowcy ciągnika w transporcie, a zatem najczęściej na drogach publicznych, odbywa się w warunkach mniej uciążliwych, z uwagi
na mniejsze nasilenie wstrząsów i wibracji od tych, które wynikają z niestabilności podłoża przy pracach polowych.

Warto przy tym dodać, że w Dziale XVII (Rolnictwo i leśnictwo) Załącznika do obowiązującego od 8 września 1956 r. do 31 grudnia 1979 r. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 września 1956 r. w sprawie zaliczania pracowników do kategorii zatrudnienia
(Dz. U. Nr 39 z 1956 r. poz.176 z późn. zm.) wymieniono wprost w poz. 1 traktorzystów,
a w poz. 2 - drwali, co również wskazuje na uwzględnianie w I kategorii zatrudnienia każdej w istocie pracy traktorzysty.

Ponadto w Dziale VIII (W transporcie i łączności) Załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 maja 1979 r. w sprawie pierwszej kategorii zatrudnienia (Dz. U. z 1979 r. Nr 13, poz. 86 i z 1981 r. Nr 32, poz. 186) w rozdziale „Transport”, w pozycji 3 wymieniono prace kierowców ciągników lub pojazdów gąsienicowych. Co więcej, zgodnie z § 19 ust.1 i 2 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r., przy ustalaniu okresów pracy, o których mowa w § 2, uwzględnia się również okresy takiej pracy (służby), wykonywanej przed dniem wejścia w życie rozporządzenia, zaś prace dotychczas zaliczone do I kategorii zatrudnienia
w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 4 maja 1979 r. w sprawie pierwszej kategorii zatrudnienia (Dz. U. z 1979 r. Nr 13, poz. 86 i z 1981 r. Nr 32, poz. 186) uważa się za prace wykonywane w szczególnych warunkach, o których mowa w § 4.

Także fakt usytuowania prac kierowców ciągników, kombajnów i pojazdów gąsienicowych w Dziale VIII (W transporcie i łączności) nie może być uznany za decydujący przy ustalaniu zakresu pojęciowego pozycji 3 tego Działu. Nie powinno ulegać wątpliwości, że rozporządzenie Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalne­go pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze nie jest aktem prawnym skonturowanym w sposób spójny i konsekwentny. Przypisywanie decydującego znaczenia branżowemu podziałowi Wykazu A zawodzi, choćby (w licznych) przypadkach prac kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony (poz.2 Działu VIII W transporcie i łączności), wykonywanych w przedsiębiorstwach budowlanych w sytuacji, gdy Dział V (W budownictwie), takich prac nie wymienia. Jak przy tym wskazuje Sąd Najwyższy (por. wyrok z dnia 26 marca 2014 r. sygn. akt II UK 368/13, OSNP Nt 7 z 2015 r. poz. 99) możliwe jest zakwalifikowanie pracy jako wykonywanej w szczególnych warunkach, mimo że zatrudniający pracownika zakład
nie należał do określonej branży (działu przemysłu) według konwencji (nomenklatury) rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) oraz wyrok z dnia 28 października 2015 r. sygn. akt I UK 483/14, LEX nr 1929076, zgodnie z którym: co do zasady przyporządkowanie danego rodzaju pracy do określonej branży ma istotne znaczenie dla jej kwalifikacji jako pracy w szczególnych warunkach. Zasada ta nie ma jednak charakteru absolutnego i w szczególnych okolicznościach sprawy można od niej odstąpić. Może się bowiem zdarzyć, że zakład pracy podległy określonemu ministrowi wykonuje także zadania całkowicie odpowiadające innemu działowi gospodarki, leżącemu w sferze zainteresowania innego ministra.

Z tych przyczyn apelacja, jak bezzasadna, została oddalona w punkcie 1 sentencji
po myśli art. 385 kpc.

O zwrocie kosztów zastępstwa procesowego za drugą instancję orzeczono
(w punkcie 2) z mocy art. 98 § 1 i 2 kpc oraz art. 108 § 1 kpc a także § 9 ust. 2 i § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat
za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz.1804).

/-/ SSA J.Ansion /-/ SSA W.Nowakowski /-/ SSA E.Kocurek - Grabowska

Sędzia Przewodniczący Sędzia

ek