Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 września 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący	SSA Jolanta Ansion (spr.)
Sędziowie	SSA Maria Małek - Bujak SSA Marek Żurecki
Protokolant	Agnieszka Turczyńska

Przy udziale –

po rozpoznaniu w dniu 3 września 2013r. w Katowicach

sprawy z powództwa G. B. (G. B.)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o wysokość emerytury

na skutek apelacji ubezpieczonej G. B.

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach

z dnia 25 kwietnia 2013r. sygn. akt XI U 3661/12

oddala apelację.

/-/ SSA M. Małek-Bujak /-/ SSA J. Ansion /-/ SSA M. Żurecki

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt III AUa 1465/13

UZASADNIENIE

Organ rentowy przyznał Pani G. B. prawo do emerytury
od 1 października 2008r. (zgodnie ze złożonym wnioskiem), ale wypłata emerytury była zawieszona z powodu kontynuacji zatrudnienia.

Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto podstawę wymiaru
składek z kolejnych 10 lat kalendarzowych od stycznia 1998r. do grudnia 2007r.,
a wwpw wyniósł 154,49% (k. 35-36 a.r.). Wysokość świadczenia wyliczono
z obowiązującą wówczas kwotą bazową 2.275,37 zł.

Po przyznaniu świadczenia ubezpieczona co roku składała zaświadczenia dotyczące zatrudnienia i otrzymanego wynagrodzenia w celu przeliczenia świadczenia.

Po uwzględnieniu dodatkowego składnika wynagrodzenia wwpw wzrósł
do 155,93 %, a po złożeniu kolejnego wniosku o przeliczenie świadczenia z dnia
15 marca 2010 r. wraz z dołączonym zaświadczeniem o zarobkach za rok 2009 -
w decyzji z dnia 29 marca 2010r. wwpw wzrósł do 156,64 %, a do wyliczenia wysokości świadczenia przyjęto kwotę bazową – 2.716,71 zł - obowiązującą w dniu
1 marca 2010r.

W dniu 29 kwietnia 2011r. (data wpływu do organu rentowego - 5 maja 2011 r.) ubezpieczona zgłosiła wniosek o ponowne ustalenie emerytury (k. 86 a.r.), w którym oprócz żądania zastosowania dotychczasowego korzystnego przelicznika
wwpw 156,64 % (za lata od stycznia 2000r. do grudnia 2009r.) wniosła
o zastosowanie nowej kwoty bazowej za rok 2010, tj. 2.822,66 zł, ponieważ przepracowała cały rok 2010.

Decyzją z dnia 5 maja 2011r. ZUS Oddział w S. uwzględnił wniosek
i zastosował do wyliczenia wysokość świadczenia nową kwotę bazową z 2010r. – 2.822,66 zł do całości świadczenia, tj. do wyliczenia wysokości podstawy wymiaru oraz do części socjalnej 24 % (vide: k. 88 i 101 a.r.).

Decyzją z dnia 22 marca 2012r. organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 5 marca 2012r. odmówił G. B. przeliczenia wysokości emerytury. Uzasadniając swoje stanowisko, wskazał, że dokonał przeliczenia wysokości świadczenia w oparciu
o przedłożone wynagrodzenie za rok 2011 i wskaźnik podstawy wymiaru nie jest wyższy od dotychczasowego w wielkości 156,64 %. Z 10 lat kalendarzowych poprzedzających wniosek o przeliczenie wyniósł 148,85 %, a z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu zatrudnienia - 144,60 %.

Decyzją z dnia 14 września 2012r. organ rentowy po rozpoznaniu
wniosku z dnia 3 września 2012r. dokonał przeliczenia wysokości emerytury.
Do ustalenia podstawy wymiaru przyjęto wynagrodzenie, które stanowiło podstawę wymiaru składek z 10 lat kalendarzowych okresu od miesiąca stycznia 2000r.
do miesiąca grudnia 2009r. Wskaźnik podstawy wymiaru wwpw wynosi 156,64 %.
Do ustalenia wysokości świadczenia przyjęto 30 lat, 11 miesięcy okresów składkowych i 7 lat, 10 miesięcy okresów nieskładkowych. Wysokość świadczenia wyniosła 2.746,94 zł.

Decyzją z dnia 28 września 2012r. organ rentowy po rozpatrzeniu wniosku
z dnia 3 września 2012r. dokonał przeliczenia wysokości emerytury odwołującej,
od dnia 1 września, jako emerytury kapitałowej z art. 26 ustawy o emeryturach
i rentach z FUS. Podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składki i kapitału początkowego zewidencjonowanego na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc,
od którego przysługuje wypłata emerytury. Emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia, dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę. Kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wynosi 437.259,44 zł, kwota składki zewidencjonowanego na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wynosi 192.322,69 zł, średnie dalsze trwanie życia wynosi 251, 90 miesięcy. Wyliczona według art. 26
w/w ustawy kwota emerytury wynosi 2.499,33 zł. Organ rentowy poinformował ubezpieczoną, że w jej przypadku tak wyliczone świadczenie jest mniej korzystne
od wcześniej wyliczonego, w związku z powyższym, wypłacane będzie świadczenie dotychczasowe.

W zakreślonym prawem terminie ubezpieczona wniosła odwołanie
od wskazanych wyżej decyzji. Domagała się zastosowania do obliczenia świadczenia aktualnej kwoty bazowej w wysokości 2.974,67 zł i wybranego wskaźnika podstawy wymiaru wwpw w wysokości 156,64 % z 10 lat kalendarzowych. Uzasadniając swoje stanowisko, wskazała, że spełnia kryteria do zamiany emerytury wcześniejszej
na zwykłą, na dotychczasowych zasadach określonych dla osób urodzonych od 1948r. do 1 stycznia 1969r. Ukończyła 60 lat i rozwiązała stosunek pracy z dniem 31 sierpnia 2012r. Podkreśliła również, że przepracowała na wcześniejszej emeryturze
48 miesięcy, od miesiąca listopada 2008r. do miesiąca sierpnia 2012r.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, albowiem nie wnosi do sprawy nowych okoliczności faktycznych i prawnych uzasadniających zmianę decyzji. Wyjaśnił, że zgodnie z art. 110 ust. 2, warunek posiadania wyższego wskaźnika wwpw nie jest wymagany od emeryta lub rencisty w sytuacji, gdy wynosi on, co najmniej 130 %. Konieczne jest jednak spełnienie innych warunków,
tj. nie pobrania świadczenia wskutek zawieszenia prawa do emerytury lub okres wymagany do ustalenia podstawy powinien przypadać w całości lub części po przyznaniu prawa do świadczenia.

W piśmie procesowym z dnia 5 marca 2013r. G. B. wniosła
o orzeczenie wypłacenia rekompensaty finansowej, z tytułu szkody wyrządzonej przez Skarb Państwu za pośrednictwem organu rentowego w S., poprzez wydanie aktu prawnego art. 28 ustawy z 16 grudnia 2010r., wprowadzającej zmiany do ustawy o finansach publicznych, ustawy o emeryturach i rentach, zawieszającego wypłatę świadczeń pracującym emerytom, które uznane zostały przez Trybunał Konstytucyjny za niezgodny z Konstytucją Rzeczypospolitej Polski. Rekompensata dotyczy utraconych świadczeń w okresie zawieszenia wypłacania emerytury od dnia
1 października 2011r. do dnia 31 sierpnia 2012r. Łącznie odwołująca domaga się zasądzenia kwoty 2.9274 zł brutto. Podstawą żądania jest przepis art. 417 ¹ Kodeksu cywilnego. Dodatkowo podniosła, że na skutek zmiany przepisów podjęła decyzję
o rozwiązaniu stosunku pracy. I obecnie ma świadomość braku możliwości podjęcia dodatkowego zatrudnienia.

W piśmie procesowym z dnia 6 marca 2013r. odwołująca odniosła się do treści odpowiedzi na odwołanie, podtrzymując stanowisko zawarte w odwołaniu.

Pismem procesowym z dnia 9 kwietnia 2013r. wniosła o zasądzenie oprócz rekompensaty również odsetek ustawowych.

Na rozprawie w dniu 25 kwietnia 2013r. odwołująca cofnęła odwołanie od decyzji z dnia 22 marca 2012r.

Pełnomocnik organu rentowego wyraził zgodę na dokonanie tej czynności procesowej.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2013r., sygn. akt XI U 3661/12, Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach oddalił odwołanie ubezpieczonej od decyzji z dnia 14 września 2012r. i z dnia 28 września 2012r., umarzając postępowanie w przedmiocie decyzji z dnia 22 marca 2012r.

Sąd Okręgowy ustalił, że G. B. urodziła się w dniu (...) Decyzją z dnia 29 października 2008r. przyznano ubezpieczonej prawo do emerytury. Wypłata świadczenia została zawieszona z powodu kontynuowania zatrudnienia. Jak przyznała odwołująca, wysokość świadczenia ustalona we wskazanej decyzji została przeliczana w związku z dokonywanymi korektami druku Rp7.
Po przyznaniu prawa do świadczenia odwołująca pozostawała w stosunku pracy
z Zespołem Szkół (...) w S.. W związku
z pozostawaniem w zatrudnieniu odwołująca przedkładała zaświadczenia dotyczące okresów zatrudnienia i druki Rp7 dotyczące uzyskiwanego w tych okresach wynagrodzenia w celu przeliczenia świadczenia. W tej sytuacji kolejnymi decyzjami organ rentowy przeliczał wysokość przyznanego świadczenia i staż pracy. Stosunek pracy z Zespołem Szkół (...) w S. został rozwiązany w dniu 31 sierpnia 2012r. W związku z uchyleniem od dnia 1 stycznia 2009r. art. 103 ust .2 a ustawy o emeryturach i rentach, podjęto wypłatę świadczenia do dnia 30 września 2011r.

Zgodnie z poczynionymi ustaleniami faktycznymi, w dniu 3 września 2012r. odwołująca złożyła wniosek o odwieszenie i ponowne przeliczenie wysokości emerytury na rok 2012, w związku z rozwiązaniem stosunku pracy z pracodawcą oraz osiągnięciem ustawowego wieku emerytalnego. Wskazała, że ustalając nową wysokość świadczenia, należy uwzględnić zwiększenie kapitału zgromadzonego, korzystnego wwpw 156,64%, wydłużenia stażu pracy do dnia 31 sierpnia 2012r., nowej kwoty bazowej. Odwołująca ukończyła wiek 60 lat w dniu (...)

W ocenie Sądu I instancji, uwzględniając treść wniosku wskazującego
na ukończenie ustawowego wieku emerytalnego, organ rentowy prawidłowo dokonał przeliczenia wysokości świadczenia przysługującego ubezpieczonej decyzją z dnia
28 września 2012r. w oparciu o treść przepisu art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Wynika
z niego, że emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 przez średnie
dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego. Są Okręgowy wskazał, że przepis art. 25. 1 ustawy
określa, że podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24 (dotyczący ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948r.), stanowi kwota
składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury oraz zwaloryzowanego kapitału początkowego. Ustalona w oparciu o ten przepis wysokość świadczenia w kwocie 2.499,33 zł jest niższa od wysokości świadczenia ustalonego decyzją z dnia
14 września 2012r. Zdaniem Sądu I instancji, nie można więc przyjąć za odwołującą, że jej świadczenie jest wypłacane w systemie zdefiniowanej składki, co oznacza,
że wysokość świadczenia została uzależniona od sumy zaewidencjonowanych składek na indywidualnym koncie ubezpieczonej. Czynnikami wpływającymi na poziom przyszłego świadczenia będą: kwota należnych, waloryzowanych składek z całego okresu ubezpieczenia, która zależy od wysokości osiąganych zarobków z czasu aktywności zawodowej, długość tego okresu i przerwy w ubezpieczeniu.

Sąd Okręgowy wskazał na fakt, że w ostatnio wymienionej decyzji
(wrzesień 2012r.) wysokość emerytury ustalona została w oparciu o zasadę określoną w treści art. 15 ustawy wskazanej wyżej. Podstawę wymiaru emerytury stanowi przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe
lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę. Obliczona została więc według „starych zasad.”

Sąd I instancji uznał, że wobec cofnięcia odwołania od decyzji dnia 22 marca 2012r., nie jest konieczne odniesienie się do zarzutów dotyczących zastosowania nowej kwoty bazowej. Z kolei, z uwagi na fakt, że roszczenia odszkodowawcze
nie są objęte definicją spraw z zakresu ubezpieczeń społecznych, zawartą w przepisie art. 476 § 2 k.p.c., Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w Katowicach nie jest właściwy do jego rozpoznania. Wobec powyższego,
na podstawie art. 200 § 1 k.p.c. sprawa została przekazano do rozpoznania przez sąd właściwy.

Postępowanie w przedmiocie decyzji dnia 22 marca 2012r. zostało umorzone
na podstawie art. 355 § 1 k.p.c.

Z tych względów Sąd Okręgowy, w oparciu o cytowane przepisy oraz art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., oddalił odwołanie.

Apelację od wyroku wniosła ubezpieczona.

Skarżąca, powołując się na treść art. 15 i art. 19 ustawy emerytalnej, podniosła, że należna jej podstawa wymiaru emerytury wynosi 4.659,52 zł, zaś w decyzji ZUS ustalono tę wartość na kwotę 4.483,73 zł, co daje różnicę 175,81 zł. Powołując się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 listopada 2012r., apelująca wniosła
o wypłatę zaległych świadczeń emerytalnych za okres od 1 października 2011r.
do 31 sierpnia 2012r.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja ubezpieczonej jest nieuzasadniona i w konsekwencji nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i na ich podstawie wywiódł trafne wnioski. Sąd Apelacyjny aprobuje stanowisko Sądu Okręgowego wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i ustalenia poczynione przez Sąd Okręgowy przyjmuje za swoje.

W niniejszym postępowaniu ubezpieczona dąży do przeliczenia wysokości emerytury w związku z rozwiązaniem stosunku pracy oraz osiągnięciem wymaganego ustawą wieku emerytalnego.

Ubezpieczona, jako urodzona w dniu (...) uzyskała w wieku
56 lat prawo do emerytury z tytułu pracy nauczycielskiej. W tej samej dacie spełniła warunki do wcześniejszej emerytury na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 1 oraz art. 88 KN w zw. z art. 32 ust. 1, ust. 3 pkt 5 i ust. 4 w zw. z art. 46 w/w ustawy (wiek 55 lat
i co najmniej 30-letni okres składkowy i nieskładkowy).

Wiek 60 lat G. B. osiągnęła w dniu (...)

W tej dacie obowiązywał już art. 24 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, dotyczący wieku emerytalnego oraz przepisy art. 25 i art. 26 dotyczące podstawy obliczenia i waloryzacji oraz średniego trwania życia, a ponadto - w związku z datą urodzenia ubezpieczonej - art. 183 w/w ustawy.

Świadczenie wyliczone według tych w/w zasad okazało się mniej korzystne
od dotychczas wypłacanego, czego ubezpieczona nie kwestionowała.

A zatem, wyliczenie wysokości przyznanej emerytury należało analizować zgodnie z treścią art. 110 oraz art. 53 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Ubezpieczona początkowo, po przyznaniu prawa do świadczenia, nie pobierała świadczenia, ale uwzględniając jej wniosek z dnia 17 listopada 2011r.
(vide: k. 125 a.r.) o obliczenie świadczenia za okres od 1 września 2009r. wobec zmiany treści art. 103 ust. 2 a wprowadzonej ustawą z dnia 21 listopada 2008r.
o emeryturach kapitałowych (uchylenie od 1 stycznia 2009r. art. 103 ust. 2 a uzależniającego wypłatę emerytury od rozwiązania stosunku pracy), organ rentowy wydał 3 decyzje o rocznym rozliczeniu przychodu (2009, 2010 i 2011),
a ubezpieczona w pismach z dnia 2 marca 2012r. (k. 149, 151) oraz z dnia 9 marca 2012r. (k. 155 - dotyczące rozliczenia miesięcznego w miejsce rocznego) przyznała,
że świadczenie emerytalne pobrała za okres od 1 stycznia 2009r. w 2012r.

A zatem, jej wniosek o przeliczenie świadczenia z dnia 22 marca 2012r. został rozpatrzony przez organ rentowy prawidłowo, stosownie do treści art. 110 ust. 1 ustawy emerytalnej, a nie ust. 2 art. 110.

Organ rentowy, rozpoznając wcześniejszy wniosek ubezpieczonej, uwzględnił w wysokości jej emerytury podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne przypadające w części po przyznaniu w 2008r. świadczenia, gdyż doliczono wynagrodzenie za 2009r. (vide: decyzja z dnia 29 marca 2010r.).

Wówczas to zastosowano nową kwotę bazową 2.716,71 zł do całości świadczenia: podstawa +24 % część socjalna (decyzja, k. 64 a.r.).

We wniosku z dnia 22 marca 2012r. ubezpieczona nie wskazała okresu wymaganego do ustalenia podstawy świadczenia, a przypadającego w całości
po przyznaniu świadczenia. Zatem, nie mogła, jako pobierająca już świadczenie, powołać się na treść art. 110 ust. 2 w/w ustawy.

Pozostaje rozważyć treść art. 53 ust. 1 i 4 ustawy o emeryturach i rentach
z FUS, który ma charakter przepisu szczególnego w stosunku do art. 110 w/w ustawy.

Przepis ten w ust. 3, na podstawie którego oblicza się emeryturę ustaloną później, nie zmienia kwoty bazowej zastosowanej do ustalenia podstawy wymiaru pierwszej emerytury.

Treść tego przepisu stanowi zasadę, od której przewidziano wyjątki w ust. 4 tego przepisu.

To uregulowanie stanowi, że przepisu ust. 3 nie stosuje się, jeżeli zainteresowany, po nabyciu uprawnień do świadczenia, którego podstawę wymiaru wskazał za podstawę wymiaru emerytury, podlegał co najmniej przez 30 miesięcy ubezpieczeniu społecznemu (…).

Ubezpieczona zarzuca naruszenie właśnie tego przepisu.

Ale w tym miejscu należy wyjaśnić, że w wyniku dokonanej z dniem 1 lipca 2004 r. nowelizacji przepisu art. 53, oprócz zróżnicowania świadczeniobiorców według kryterium podlegania - co najmniej przez 30 miesięcy ubezpieczeniu społecznemu - kryterium to ustawodawca zastosował do osób urodzonych przed
1 stycznia 1949r. (vide: komentarz do art. 53 Emerytury i renty z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych pod redakcją sędziego Sądu Najwyższego B. Gudowskiej
i dr hab. K. Ślebzaka, Wydawnictwo Beck Warszawa 2013r., str. 442 wiersz 10
od góry, str. 445 wiersz 14 od dołu).

Ubezpieczona nie jest osobą urodzoną przed 1 stycznia 1949r. i nie może skorzystać z prawa do emerytury na podstawie art. 27 ustawy emerytalnej - zatem regulacja z art. 53 ust. 4 tej ustawy nie dotyczy jej sytuacji. Dlatego jej roszczenie
nie może zostać uwzględnione.

Cały okres zatrudnienia po nabyciu prawa do emerytury został uwzględniony
w stażu pracy ubezpieczonej, stosownie do treści art. 112 ustawy emerytalnej.

Ubezpieczona znajduje się w grupie wiekowej od 1stycznia 1949r.
do 31 grudnia 1969r. i dlatego nie można pominąć zapisu art. 183 ust. 4 ustawy emerytalnej.

W przypadku ubezpieczonej, jej kolejna emerytura z tytułu osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego, wobec wniosku złożonego przed dniem
31 grudnia 2012r., powinna być obliczona według art. 24 w ostatnim brzmieniu
i według art. 26 ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz w oparciu o analizę zapisu z art. 183 ust. 4 tej ustawy, który dotyczy osób urodzonych po dniu 31 grudnia 1948r.

Abstrahując od stanu faktycznego sprawy niniejszej, iż ubezpieczona jest osobą, która pobrała emeryturę (co jest istotne w świetle tego przepisu, ponieważ dotyczy on osób, które nie pobrały świadczenia) - na podstawie art. 46 ustawy emerytalnej - jej kolejna hipotetyczna emerytura powinna być wyliczona według przejściowego systemu z art. 183, tj. 35 % emerytury wyliczonej na podstawie art. 53 oraz 65 % emerytury wyliczonej na podstawie art. 26.

Zapis ten jest absolutnie czytelny.

Ubezpieczona ukończyła wiek emerytalny w 2012r. i dlatego - niezależnie,
czy akceptuje te ustalenia czy nie - organ rentowy ma obowiązek przeliczenia świadczenia według reguł obowiązujących w 2012r.

Z matematycznych wyliczeń wynika, że gdyby ubezpieczona należała do kręgu osób, o których mowa w art. 183 ust. 1 ustawy emerytalnej, to i tak jej świadczenie byłoby mniej korzystne, nawet przy uwzględnieniu nowej kwoty bazowej -
od świadczenia wyliczonego w decyzji z dnia 12 kwietnia 2012r.

Z tego względu apelacja ubezpieczonej nie mogła zostać uwzględniona.

Natomiast, w przedmiocie rekompensaty, której domagała się ubezpieczona, wskazanej w piśmie z dnia 5 marca 2013r. (k. 9 a.s.) i określenia w nim podstawy prawnej żądania - art. 417 ¹ k.c. - doprecyzowanego na rozprawie w dniu 25 kwietnia 2013r. (k. 27 a.s.), stanowisko Sądu I instancji jest prawidłowe.

Roszczenie to - jako dochodzone ponad już wypłacone zaległe świadczenie („domagam się ponownie tej samej kwoty /…/”) - nie należy do kategorii świadczeń,
o których mowa w art. 477 ⁸ § 1 k.p.c. w zw. z art. 476 § 2 i § 3 k.p.c.

Na marginesie Sąd Apelacyjny wyjaśnia, iż zwrócenie się o wyjaśnienie zauważonych sprzeczności w dwóch decyzjach organu rentowego nie miało wpływu na ostateczne rozstrzygnięcie, a zmierzało jedynie do sprostowania oczywistego błędu organu rentowego, który to błąd Sąd Apelacyjny zauważył z urzędu.

Mając powyższe na względzie - z mocy art. 385 k.p.c. orzeczono, jak
w sentencji wyroku.

/-/ SSA M. Małek-Bujak /-/ SSA J. Ansion /-/ SSA M. Żurecki

Sędzia Przewodniczący Sędzia

JR