Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

UZASADNIENIE

Decyzją z 12 stycznia 2021r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych z urzędu ponownie ustalił wysokość emerytury przyznanej J. K. na podstawie art. 24 ustawy emerytalnej od 26 czerwca 2013r. tj. od dnia, od którego podjęta byłaby wypłata tej emerytury. W decyzji wskazano, iż podstawa obliczenia emerytury nie podlega pomniejszeniu o kwoty pobranych wcześniejszych emerytur. Wysokość emerytury obliczona została od podstawy obliczenia niepomniejszonej o kwoty pobranych wcześniejszych emerytur.

Podstawa obliczenia emerytury wynosi 342.886,15zł (29.348,79 + 313.537,36).

Wysokość emerytury od 26 czerwca 2013r. wynosi 1.351,54zł.

Przy ustaleniu wysokości emerytury Zakład uwzględnił wszystkie zmiany w wysokości świadczenia, jakie miały miejsce od dnia jej przyznania do dnia 31 grudnia 2020r., w tym zmiany wynikające z waloryzacji, jakimi emerytura była objęta oraz zmiany wynikające
z załatwienia zgłoszonych wniosków. Wysokość emerytury od 1 stycznia 2021r. wynosiła 1.610,71zł.

Organ stwierdził, iż wobec tego, iż emerytura ustalona w niniejszej decyzji nadal jest świadczeniem mniej korzystnym od dotychczas pobieranej wcześniej emerytury przyznanej
decyzją z dnia 18 czerwca 2008r., Zakład będzie kontynuował wypłatę tej emerytury.

Odwołanie od przedstawionej decyzji złożyła ubezpieczona wskazując, że nie zgadza się z wnioskami zawartymi w decyzji i uzasadnieniu. W dniu 12 kwietnia 2019r. zostało wznowione postępowanie zakończone decyzją z 2 czerwca 2013r. z powodu wydania przez Trybunał Konstytucyjny rozstrzygnięcia w sprawie o sygnaturze akt P 20/16 z dnia 6 marca 2019r. W związku z powyższym przeliczenie powinno dotyczyć okresu wstecz od wydania pierwotnej decyzji. Organ przedstawił wyłącznie wyliczenia na chwilę obecną. Natomiast wcześniej emerytura z uwzględnieniem zmian wynikających z przywołanego orzeczenia byłaby wyższa i w związku z tym ubezpieczona uważa, że przysługuje za ten okres wyrównanie. Wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości, gdyż należy ją wyeliminować z obrotu jako zbędną i wydaną bez żadnego wniosku, lub o dokonanie jej zmiany poprzez zasądzenie stosownej dopłaty za okres wstecz od decyzji pierwotnej.

Wyrokiem z dnia 10 czerwca 2021r. Sąd Okręgowy w Częstochowie oddalił odwołanie.

Sąd I instancji ustalił, że decyzja z dnia 12 stycznia 2021r. organ rentowy z urzędu ponownie ustalił wysokość emerytury J. K. od 26 czerwca 2013r., zgodnie
z art. 194i ustawy z 19 czerwca 2020r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2020r., poz. 1222), jednakże emerytura ustalona tą decyzją nadal jest świadczeniem mniej korzystnym od dotychczas pobieranej wcześniejszej emerytury.

J. K. jest uprawniona do emerytury wcześniejszej, przyznanej
na podstawie art. 46 i 29 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, od dnia 1 stycznia 2008r.

Od dnia (...) ubezpieczonej przysługuje emerytura z tytułu osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego, a wysokość tej emerytury została obliczona zgodnie z art. 25 i 26 ustawy emerytalnej, w tym również na podstawie art. 25 ust. 1b tej ustawy, w sprawie pomniejszenia emerytury powszechnej o sumę kwot wypłacanej emerytury wcześniejszej.

Emerytura ustalona decyzją z dnia 27 czerwca 2013r. (obliczona na podstawie art. 25
i 26 ustawy emerytalnej) została zawieszona, ponieważ była świadczeniem mniej korzystnym od dotychczas pobieranej emerytury wcześniejszej (obliczonej na podstawie art. 53 ustawy emerytalnej).

W dniu 1 kwietnia 2019r. ubezpieczona złożyła w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych skargę o wznowienie postępowania, powołując się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019r.

Postanowieniem z dnia 12 kwietnia 2019r. organ rentowy na podstawie art. 149 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego wznowił postępowanie zakończone decyzją z dnia 27 czerwca 2013r.

Podana decyzja była przedmiotem postępowania przed Sądem Okręgowym
w Częstochowie, który wyrokiem z dnia 17 stycznia 2019r. sygn. akt IVU 902/19 oddalił odwołanie ubezpieczonej.

Wskazany wyrok ubezpieczona zaskarżyła do Sądu Apelacyjnego w Katowicach.

Organ rentowy podnosił, że dokonał przeliczenia emerytury ubezpieczonej, w myśl
art. 194j ustawy, tj. zgodnie z treścią i intencją orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego (wyroku z dnia 6 marca 2019r.), uwzględniając wszystkie zmiany w wysokości świadczenia, jakie miały miejsce od dnia jej przyznania, tj. od dnia, od którego byłaby podjęta wypłata emerytury,
w tym zmiany wynikające z waloryzacji, jakimi emerytura była objęta oraz zmiany wynikające z załatwienia zgłoszonych wniosków.

Niemniej jednak tak wyliczona emerytura powszechna jest mniej korzystna
od dotychczas pobieranej emerytury wcześniejszej.

Do wyliczenia wysokości emerytury przyjęto:

- kwotę składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji 29.348,79zł;

- kwotę zwaloryzowanego kapitału początkowego 313.537,36zł;

- średnie dalsze trwanie życia 253,70 miesięcy.

Od dnia 26 czerwca 2013r. emerytura wynosi 1.351,54zł.

Wysokość emerytury J. K. od dnia 1 stycznia 2021r. wynosi 1.610,71zł brutto, natomiast wysokość emerytury przyznanej od 1 maja 2008r. stanowi po waloryzacji
od 1 marca 2020r. kwotę 1.786,65zł i jest świadczeniem wyższym, wobec czego ZUS kontynuował wypłatę tej emerytury.

W tej sytuacji, Sąd stwierdził, że decyzja organu rentowego odpowiada prawu.

Orzeczono w trybie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Apelację od przedstawionego wyroku złożyła ubezpieczona.

Zarzuciła naruszenia art. 145a § 1 k.p.a., 146 § 2 k.p.a., 151 § 2 k.p.a., art. 25 ust. 1b i art. 71a ust. 1 ustawy o „FUS”, oraz nieuwzględnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 6 marca 2019r. w sprawie P 20/16.

Ubezpieczona nie zgodziła się z wyliczeniem wysokości emerytury zawartym
w zaskarżonej decyzji, podnosząc, że przeliczenie powinno dotyczyć okresu wstecz od wydania pierwotnej decyzji, podlegającej wznowieniu, a organ rentowy przedstawił wyliczenie jedynie na chwilę obecną.

Zdaniem skarżącej „wcześniej” emerytura z uwzględnieniem zmian wynikających
z przywołanego orzeczenia byłaby wyższa i przysługuje jej wyrównanie.

Apelująca zaznaczyła, że Sąd nie ustalił jak wyglądałaby emerytura i jej wysokość wstecz, przy uwzględnieniu uchylenia decyzji z 2 czerwca 2013r., na skutek wydania orzeczenie TK. Organ rentowy nie przedstawił też w tym zakresie twierdzeń i wyliczeń.

Organ rentowy w odpowiedzi na apelację wnosił o jej oddalenie i zasądzenie
od ubezpieczonej na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja ubezpieczonej nie zasługuje na uwzględnienie.

Istota sporu w kontrolowanej sprawie sprowadzała się do rozstrzygnięcia, czy organ rentowy prawidłowo ustalił wysokość emerytury ubezpieczonej w zaskarżonej decyzji
z 12 stycznia 2021r.

We wskazanym zakresie Sąd Okręgowy przeprowadził stosowne postępowanie dowodowe, a w swych ustaleniach i wnioskach nie wykroczył poza ramy swobodnej oceny wiarygodności i mocy dowodów wynikające z przepisu art. 233 k.p.c., nie popełnił też uchybień w zakresie zarówno ustalonych faktów, jak też ich kwalifikacji prawnej uzasadniających ingerencję w treść zaskarżonego orzeczenia.

Sąd Apelacyjny zaakceptował w całości ustalenia faktyczne Sądu I instancji, traktując je jak własne, nie widząc w związku z tym konieczności ich ponownego szczegółowego przytaczania. Sąd Odwoławczy w pełni podziela także ocenę prawną, jakiej dokonał Sąd Okręgowy, uznaje ją za wyczerpującą, a tym samym stwierdza, że nie ma potrzeby powtarzać w całości prawidłowego wywodu prawnego.

Jedynie dla wsparcia trafnej argumentacji Sądu Okręgowego, przypomnieć trzeba,
że zgodnie z art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2022r., poz. 504), zwanej dalej ustawą emerytalna, ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego, wynoszącego co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn, z zastrzeżeniem artykułów 46, 47, 50, 50a, 50e i 184.

Stosownie do treści art. 26 powołanej ustawy, emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183.

Z mocy art. 25 ust. 1 ustawy, podstawę obliczenia emerytury, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych
na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, oraz zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b oraz art. 185.

Art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej, w brzmieniu obowiązującym do 30 września 2017r., stanowił, że jeżeli ubezpieczony pobrał emeryturę na podstawie przepisów art. 26b, 46, 50, 50a, 50e, 184 lub art. 88 ustawy z dnia 26 stycznia 1982r. – Karta Nauczyciela, podstawy obliczenia emerytury, o których mowa w art. 24 ustawy, zgodnie z ust. 1 pomniejsza się o kwotę stanowiącą sumę kwot pobranych emerytur w wysokości przed odliczeniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych i składki na ubezpieczenie zdrowotne.

Wyrokiem z dnia 6 marca 2019r. w sprawie P 20/16, opublikowanym w Dz. U. z 2019r., poz. 539, Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że art. 25 ust. 1b ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2017r. w zakresie, w jakim dotyczy urodzonych w 1953r. kobiet, które przed 1 stycznia 2013r. nabyły prawo do emerytury na podstawie art. 46 tej ustawy, jest niezgodny z art. 2 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej.

Po wydaniu przez Trybunał Konstytucyjny orzeczenia w sprawie P 20/16, ustawą
z dnia 19 czerwca 2020r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2020r., poz. 1222), która weszła w życie 10 lipca 2020r., na podstawie jej art. 1 w ustawie z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, po art. 194h dodano art. 194i i art. 194j w brzmieniu:

"Art. 194i. Do ustalenia podstawy obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, ubezpieczonego urodzonego w 1953r., nie stosuje się przepisu art. 25 ust. 1b, jeżeli wniosek
o przyznanie tej emerytury zgłosi w terminie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy z dnia 19 czerwca 2020r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. poz. 1222), pod warunkiem że prawo do emerytury przed osiągnięciem wieku emerytalnego ma ustalone na podstawie wniosku złożonego przed dniem 1 stycznia 2013r.

Art. 194j. 1. Kwotę emerytury przyznanej na podstawie art. 24 ubezpieczonemu urodzonemu w 1953r., który wcześniej pobierał emeryturę wymienioną w art. 25 ust. 1b na podstawie wniosku złożonego przed dniem 1 stycznia 2013r., ustala się ponownie od podstawy ustalonej z zastosowaniem art. 194i.

2. Przeliczeniu podlega podstawa obliczenia emerytury przyjęta w decyzji o ustaleniu prawa do emerytury.

3. Do ustalenia nowej kwoty emerytury przyjmuje się średnie dalsze trwanie życia przyjęte
w decyzji o ustaleniu prawa do emerytury, a następnie uwzględnia się kolejne zmiany wysokości świadczenia.

4. Emerytura w ponownie ustalonej wysokości przysługuje od dnia, od którego podjęto wypłatę emerytury przyznanej na podstawie art. 24, a w przypadku gdy prawo do tej emerytury było zawieszone - od dnia, od którego mogłaby być podjęta jej wypłata.

5. Jeżeli ponownie ustalona wysokość emerytury przyznanej na podstawie art. 24 jest wyższa od wypłacanej dotychczas, emerytowi wypłaca się wyrównanie. Kwotę wyrównania stanowi różnica między sumą kwot emerytur, jakie przysługiwałyby w okresie od dnia, o którym mowa w ust. 4, do dnia wydania decyzji, o której mowa w ust. 1, z uwzględnieniem ich waloryzacji, a sumą kwot wypłaconych w tym okresie.

6. Przepisy ust. 1-5 stosuje się odpowiednio do ponownego ustalenia wysokości renty rodzinnej.".

Z kolei, w oparciu o art. 2 ustawy nowelizującej z 19 czerwca 2020r., z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy postępowanie w sprawie ponownego ustalenia wysokości emerytury ubezpieczonych, o których mowa w art. 194j ust. 1 ustawy zmienianej w art. 1, lub renty rodzinnej po tych ubezpieczonych z pominięciem przepisu art. 25 ust. 1b ustawy zmienianej
w art. 1, wszczęte przez organ rentowy w wyniku skargi o wznowienie postępowania złożonej w trybie art. 145a ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. - Kodeks postępowania administracyjnego lub przez sąd w wyniku skargi o wznowienie postępowania złożonej w trybie art. 401 ¹ ustawy z dnia 17 listopada 1964r. - Kodeks postępowania cywilnego, ulega zawieszeniu z mocy prawa do czasu wydania przez organ rentowy decyzji na podstawie art. 194j ust. 1 ustawy zmienianej w art. 1. Organ rentowy niezwłocznie zawiadamia sąd o wszczęciu postępowania na podstawie art. 194j ust. 1 ustawy zmienianej w art. 1 oraz doręcza kopię wydanej decyzji. W przypadku wydania przez organ rentowy decyzji o odmowie ponownego ustalenia wysokości emerytury zgodnie z art. 194j ustawy zmienianej w art. 1, organ rentowy lub sąd z urzędu podejmuje zawieszone postępowanie, o którym mowa w ust. 1. Postępowanie, o którym mowa w ust. 1, umarza się z mocy prawa z dniem wydania przez organ rentowy decyzji zaspokajającej roszczenie w całości.

W oparciu o art. 3 ust. 2 ustawy nowelizującej, ponowne ustalenie wysokości emerytury
na podstawie art. 194j ustawy zmienianej w art. 1 następuje z urzędu po upływie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

W kontrolowanej sprawie stan faktyczny przedstawiał się następująco:

J. K. urodziła się w dniu (...) 11 kwietnia 2008r. ubezpieczona złożyła wniosek o przyznanie jej prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, po rozpoznaniu którego decyzją z dnia 18 czerwca 2008r. (Nr (...)) organ rentowy przyznał odwołującej prawo do żądanego świadczenia, poczynając od dnia
1 maja 2008r., to jest od następnego dnia po rozwiązaniu stosunku pracy. Po nabyciu prawa do przedmiotowego świadczenia emerytalnego odwołująca pobierała tę emeryturę.

W dniu 11 czerwca 2013r. ubezpieczona wystąpiła do organu rentowego
z wnioskiem o przyznanie jej prawa do świadczenia emerytalnego w związku
z osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego, po rozpoznaniu którego organ rentowy decyzją z dnia 27 czerwca 2013r. (Nr (...)) przyznał J. K. emeryturę, przeliczając ją od (...). tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego.
Do ustalenia wysokości tego świadczenia organ rentowy przyjął kwotę składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji – 29.348,79zł, kwotę zwaloryzowanego kapitału początkowego – 313.537,36zł, pomniejszając je o sumę kwot pobranych emerytur po uwzględnieniu kwoty wypłaconego wyrównania tj. o 77.758,51zł. Uzyskany wynik organ rentowy podzielił przez średnie dalsze trwanie życia tj. 253,70
miesięcy, ustalając ostateczną wysokość emerytury należnej ubezpieczonej na kwotę
1045,04zł. Jednocześnie organ rentowy poinformował ubezpieczoną, że emerytura ustalona
w w/w sposób – jako świadczenie mniej korzystne od wypłacanego dotychczas – zostaje zawieszona. Emerytura bowiem obliczona ubezpieczonej decyzją z dnia 27 czerwca 2013r.
znak (...) na podstawie art. 53 ustawy emerytalnej wyniosła 1.511,66zł.

W dniu 1 kwietnia 2019r. ubezpieczona złożyła skargę o wznowienie postępowania zakończonego prawomocną decyzją emerytalną i uchylenie decyzji o przyznaniu emerytury
z dnia 27 czerwca 2013r., wnosząc przy tym o wydanie nowej decyzji, w której emerytura zostanie obliczona bez zastosowania art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej. Odwołująca powołała się na treść orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019r. w sprawie P 20/16.
W wyniku rozpoznania tego wniosku Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydał w dniu
12 kwietnia 2019r. postanowienie o wznowieniu postępowania zakończonego prawomocną decyzją z dnia 27 czerwca 2013r. W konsekwencji wznowienia postępowania organ rentowy wydał w dniu 12 kwietnia 2019r. decyzję odmawiającą uchylenia zaskarżonej decyzji
i stwierdzającą jej wydanie z naruszeniem prawa. Od tej decyzji ubezpieczona wniosła odwołanie, które zostało oddalone wyrokiem Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia
17 stycznia 2020r. sygn. akt IV U 902/19. W związku z apelacją ubezpieczonej od tego wyroku Sąd Apelacyjny w Katowicach postanowieniem z dnia 17 czerwca 2021r. w sprawie sygn. akt
III AUa 807/20 uchylił zaskarżony wyrok i stwierdził umorzenie postępowania z dniem
12 stycznia 2021r. Sąd Apelacyjny odwołał się do art. 2 ust. 4 ustawy zmieniającej
z dnia 19 czerwca 2020r. i wskazał na fakt, że decyzją z 12 stycznia 2021r. organ rentowy ponownie ustalił wysokość emerytury przyznanej ubezpieczonej na podstawie art. 24 ustawy emerytalnej od dnia 26 czerwca 2013r., tj. od dnia, od którego mogła być podjęta wypłata tej emerytury - bez pomniejszenia podstawy obliczenia emerytury o kwoty pobranych wcześniejszych emerytur. Decyzja ta została zaskarżona w niniejszej sprawie przez ubezpieczoną.

W apelacji, podobnie, jak i w odwołaniu ubezpieczona oprócz negowania wysokości emerytury wyliczonej w decyzji z 12 stycznia 2021r., wydanej na podstawie ustawy
zmieniającej z 19 czerwca 2020r., a zatem uwzględniającej wyrok Trybunału Konstytucyjnego
z 6 marca 2019r. w sprawie sygn. P 20/16 tj. bez odliczenia od podstawy obliczenia emerytury sumy kwot pobranych emerytur, nie wskazuje na czym polega błąd organu rentowego. Tymczasem z porównania decyzji z 27 czerwca 2013r. znak (...) i zaskarżonej decyzji wynika, że w zakresie obu decyzji przyjęto te same parametry na dzień 26 czerwca 2013r. tj. kwota składek zaewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji – 29.348,79zł, kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego – 313.537,36zł, co oznacza,
że podstawa obliczenia emerytury wyniosła 342.886,15zł, która podzielona przez dalsze
trwanie życia tj. 253,70 miesiąca daje od 26 czerwca 2013r. 1.351,54zł.

Po zmianach wysokości świadczenia, jakie miały miejsce od dnia jej przyznania
do dnia 31 grudnia 2020r., w tym zmianach wynikających z waloryzacji, emerytura wyliczona
w oparciu o art. 26 ustawy emerytalnej wyniosła 1.610,71zł. Z kolei emerytura ubezpieczonej obliczona na podstawie art. 53 ustawy emerytalnej wyniosła od 26 czerwca 2013r. 1.511,66zł (decyzja z 27 czerwca 2013r. znak (...)), a od 1 stycznia 1.786,65zł
(zaświadczenie z 24 sierpnia 2021r. w aktach ZUS). Trafnie zatem przyjął Sąd I instancji,
że zaskarżona decyzja jest prawidłowa.

Niezasadne w tej sytuacji okazały się zarzuty naruszenia prawa procesowego
i materialnego. W tym zakresie podkreślenia wymaga, że Sąd I instancji nie mógł naruszyć
art. 145a § 1 k.p.a., art. 146 § 2 k.p.a. i art. 151 § 2 k.p.a., gdyż zaskarżona decyzja nie dotyczyła wznowienia postępowania wskutek wydania wyroku przez Trybunał Konstytucyjny, a wydana została na mocy ustawy zmieniającej z 19 czerwca 2020r., która uwzględniała wyrok
Trybunału Konstytucyjnego z 6 marca 2019r. w sprawie P 20/16, zatem nie zastosowano
art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej. Z kolei ustawa emerytalna nie zawiera art. 71a ust. 1.
Zapewne ubezpieczonej chodziło o art. 71a ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998r.
o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2022r., poz. 1009), jednakże
także za chybiony Sąd odwoławczy uznał ten zarzut. Przepis ten stanowi bowiem, że organ rentowy może przesyłać pisma i decyzje listem zwykłym.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił
apelację, jako pozbawioną podstaw.

O kosztach zastępstwa procesowego rozstrzygnięto po myśli art. 98 w związku z art. 99 k.p.c., przy zastosowaniu § 10 ust. 1 pkt 2 w związku § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2018r., poz. 265).

/-/ SSA E.Kocurek-Grabowska /-/ SSA B.Torbus /-/ SSA D.Wydmańska-Cichy

Sędzia Przewodniczący Sędzia