Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 12 lipca 2023r. Sąd Okręgowy w Katowicach oddalił odwołanie G. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C.
z dnia 16 września 2022r. znak (...).

Sąd I instancji ustalił, że ubezpieczona G. K. (ur. (...))
w dniu 31 sierpnia 2022r. złożyła wniosek o emeryturę.

Decyzją z dnia 16 września 2022r. ( (...)) organ rentowy ponownie ustalił wysokość emerytury ubezpieczonej, do której obliczenia uwzględnił dotychczasową podstawę wymiaru świadczenia, okresy składkowe w wymiarze 40 lat, 1 miesiąca i 22 dni oraz nieskładkowe w wymiarze 6 lat, 8 miesięcy i 14 dni. Po doliczeniu stażu pracy, emerytura
od 1 września 2022r. wyniosła 4.019,61zł.

Skarżoną decyzją z dnia 16 września 2022r. ( (...)), organ rentowy przyznał ubezpieczonej od 1 sierpnia 2022r., tj. miesiąca, w którym złożono wniosek, emeryturę wyliczając ją zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej na kwotę 4.365,90zł. Wskazano, że podstawa obliczenia świadczenia podlega zmniejszeniu o kwotę stanowiącą sumę kwot pobranych emerytur w wysokości przed odliczeniem zaliczki na podatek dochodowy i składki na ubezpieczenie zdrowotne. Kwota składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wyniosła 459.751,92zł, kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego – 749.078,18zł, suma kwot pobranych emerytur – 398.519,28zł, średnie dalsze trwanie życia - 185,60 miesiąca. Wysokość świadczenia do wypłaty została obliczona
na 3.748,97zł.

Ubezpieczona jest uprawniona do emerytury nauczycielskiej od dnia 1 września 2007r.

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach niniejszej sprawy tj. akta kapitałowe, emerytalne i osobowe odwołującej, jak również dowód
z jej przesłuchania. Podał Sąd, że dokumentów, na podstawie których ustalono stan faktyczny, nie kwestionowała żadna ze stron postępowania, a i Sąd nie znalazł przyczyn by czynić to
z urzędu.

Wskazał Sąd, że w istocie w toku niniejszego postępowania ubezpieczona kwestionowała jedynie zasadność pomniejszenia przy obliczaniu emerytury sumy kwot wcześniej pobranych świadczeń, otrzymanych z racji przejścia na wcześniejszą emeryturę.

Przechodząc do rozważań Sąd przytoczył treść art. 26 i 25 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z FUS oraz wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 6 marca 2019r. w sprawie P 20/16 i wskazał, że poza sporem w przedmiotowej sprawie było, iż ubezpieczona urodziła się w (...)r. i przed 1 stycznia 2013r. nabyła prawo do emerytury wcześniejszej. Bezspornie organ rentowy wydając ostateczną decyzję, przyznał ubezpieczonej prawo do emerytury z wieku powszechnego w dniu 16 września 2022r. i obliczył jej wysokości wedle zasad wyrażonych w art. 25 ust. lb ustawy emerytalnej.

Wobec powyższego, Sąd uznał, iż żądanie ubezpieczonej dotyczące obliczenia jej emerytury w związku z treścią wyroku Trybunał Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019r. jest nieuzasadnione.

Sąd argumentował, że ubezpieczona nie znajduje się w gronie osób, o których mowa
w powyższym wyroku. Dotyczy on bowiem wyłącznie kobiet urodzonych w roku 1953, podczas gdy ubezpieczona urodziła się w roku (...). Oznacza to, iż art. 25 ust. lb ustawy emerytalnej,
w zakresie w jakim nie dotyczy kobiet z rocznika 1953 jest nadal przepisem obowiązującym
i zgodnym z Konstytucją. W niniejszej sprawie bezspornym również było, iż ubezpieczona
od 1 września 2007r. posiadała uprawnienie do emerytury nauczycielskiej, przyznanej
na podstawie ustawy z dnia 26 stycznia 1982r. Karta Nauczyciela.

W tym stanie rzeczy Sąd stwierdził brak podstaw prawnych do obliczenia świadczenia ubezpieczonej w sposób odmienny niż uczyniono to w decyzji o przyznaniu emerytury z dnia
16 września 2022r., tj. bez zastosowania pomniejszenia, o którym mowa w art. 25 ust. 1 b ustawy emerytalnej.

Reasumując, w związku z obowiązującymi obecnie przepisami i niestwierdzenia przez Trybunał Konstytucyjny niezgodności ustawy lub jej poszczególnych przepisów z Konstytucją istnieje domniemanie jej zgodności z ustawą zasadniczą oraz obowiązek stosowania przez organy państwowe, w tym organ rentowy.

Mając powyższe na uwadze oraz uwzględniając, iż liczne i obszerne pisma procesowe skarżącej w istocie sprowadzały się do prawidłowego zastosowania w skarżonej decyzji art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej, Sąd uznał, iż decyzję organu rentowego jest zgodna z prawem.

Z tych względów, Sąd Okręgowy na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. odwołanie ubezpieczonej oddalił, orzekając jak w sentencji wyroku.

Apelację od przedstawionego wyroku złożyła ubezpieczona. Domagała się uchylenia zaskarżonego wyroku lub jego:

- zmiany poprzez uznanie odwołania w całości i „zasądzenie” obliczenia podstawy obliczenia emerytury w powszechnym wieku emerytalnym z pominięciem art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej, poprzez zwrot na jej indywidualne konto emerytalne kwoty 398.519,28zł, tj. kwoty wszystkich pobranych emerytur (na podst. art. 47 ustawy emerytalnej i art. 88 ustawy Karta Nauczyciela) brutto, tj. kwot zabranych przez ZUS z indywidualnego konta emerytalnego
w ZUS, wpłacanych od około 2002-2003r. składek emerytalnych;

-

albo zmianę zaskarżonego wyroku poprzez „zasądzenie”, przy pomniejszeniu, na podstawie art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej, podstawy obliczenia emerytury w powszechnym wieku emerytalnym, wyłącznie o sumę kwot emerytur wcześniejszych (tj. na podstawie art. 47 ustawy emerytalnej i art. 88 Karty Nauczyciela), pobranych po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego, analogicznie, jak w wyroku Sądu Najwyższego w sprawie III USKP 52/21;

- albo zmianę zaskarżonego wyroku poprzez „zasądzenie”, przy pomniejszeniu, na podstawie art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej, podstawy obliczenia emerytury w powszechnym wieku emerytalnym, wyłącznie o sumę kwot emerytur wcześniejszych (tj. na podstawie art. 47 ustawy emerytalnej i art. 88 Karty Nauczyciela), pobranych po 31 grudnia 2012r., tj. od wejścia w życie art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej;

- albo zmianę zaskarżonego wyroku poprzez „zasądzenie”, przy pomniejszeniu na podstawie
art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej, podstawy obliczenia emerytury w powszechnym wieku emerytalnym, wyłącznie o sumę kwot składek, wpłaconych na konto ubezpieczonego po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego;

- albo zmianę zaskarżonego wyroku poprzez „zasądzenie”, przy pomniejszeniu, na podstawie art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej, podstawy obliczenia emerytury w powszechnym wieku emerytalnym, wyłącznie o sumę kwot składek, wpłaconych na konto ubezpieczonej, po 31 grudnia 2012r.. tj. od wejścia w życie art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej.

Jednocześnie wnosiła o zwolnienie z wszystkich kosztów zastępstwa procesowego (pełnomocnik ZUS i innych kosztów), z uwzględnieniem kosztów postępowania apelacyjnego, gdyż chciałam jeszcze pracować, a uniemożliwiono jej to, czego następstwem jest fakt, że utrzymuje się wyłącznie z emerytury, jest w trudnej sytuacji materialnej (wieloletni kredyt hipoteczny, gwałtownie rosnące koszty utrzymania) i zdrowotne, a „ZUS jest potężną instytucją w bardzo dobrej kondycji finansowej i zapewne będzie mógł pokryć koszty zastępstwa procesowego”.

Organ rentowy w odpowiedzi na apelację wnosił o jej oddalenie.

W pismach procesowych składach w toku postępowania apelacyjnego z dnia 27 października 2023r. i 19 czerwca 2024r. ubezpieczona podtrzymała dotychczasowe stanowisko w sprawie. Nadto odwołała się do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 4 czerwca 2024r., SK 140/20. Wnosiła również o przeprowadzenie rozprawy apelacyjnej.

Ubezpieczona w apelacji, a organ rentowy w odpowiedzi na apelację nie zgłosili wniosku o przeprowadzenie rozprawy apelacyjnej. Zatem Sąd drugiej instancji, na mocy ar. 374 k.p.c., rozpoznał sprawę na posiedzeniu niejawnym, uznając, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest częściowo zasadna.

Na wstępie wskazać należy, że postępowanie sądowe w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych wszczynane jest w rezultacie odwołania wniesionego od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Ma więc ono charakter odwoławczy. Jego przedmiotem jest ocena zgodności z prawem - w aspekcie formalnym i materialnym - decyzji wydanej przez organ rentowy na wniosek ubezpieczonego lub z urzędu. Jest zatem postępowaniem kontrolnym. Postępowanie dowodowe przed sądem jest postępowaniem sprawdzającym, weryfikującym ustalenia dokonane przez organ rentowy.

Przedmiotem sporu była wysokość emerytury ubezpieczonej, wyliczona w trybie art. 26 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2024r., poz. 1631, zwanej dalej ustawą emerytalną). Istotą zaś było rozstrzygnięcie, czy organ rentowy zasadnie w tym przypadku zastosował przepis art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie był bowiem bezsporny. Otóż decyzją z 20 lipca 2007r. organ rentowy przyznał ubezpieczonej, urodzonej (...) prawo do emerytury na podstawie ustawy z dnia 26 stycznia 1982r. Karta Nauczyciela, poczynając od
1 września 2007r. 31 sierpnia 2022r. ubezpieczona wystąpiła z wnioskiem o emeryturę z wieku powszechnego, w rozpoznaniu którego ZUS wydał zaskarżoną decyzję. Przy obliczaniu świadczenie emerytalnego ubezpieczonej w wieku powszechnym, organ rentowy pomniejszył podstawę obliczenia emerytury o kwotę stanowiąca sumę kwot pobranych emerytur przed odliczeniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych i składki na ubezpieczenie zdrowotne.

Jeśli chodzi o powołane przez ubezpieczoną orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego
w sprawie SK 140/20, to należy podkreślić, że w składzie Trybunału Konstytucyjnego wydającego przywoływane orzeczenie z dnia 4 czerwca 2024r., uczestniczył Justyn Piskorski (jako referent) powołany na urząd w miejsce zmarłego Lecha Morawskiego, który z kolei zajął miejsce już wcześniej zajęte przez osobę wybraną na sędziego Trybunału Konstytucyjnego przez Sejm, co potwierdził Trybunał Konstytucyjny w wyrokach: z dnia 3 grudnia 2015r. (K 34/15);
z dnia 9 grudnia 2015r. (K 35/15); z dnia 9 marca 2016r. (K 47/15) i z dnia 11 sierpnia 2016r.
(K 39/16).

Tak więc - przywołane przez skarżącą - orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego (SK 140/20) nie wywiera skutków przewidzianych w art. 190 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (orzeczenie mające moc powszechnie obowiązującą i ostateczne). Sąd Apelacyjny podziela bowiem w tym zakresie w całej rozciągłości stanowisko wyrażone w uzasadnieniu postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 13 grudnia 2023r. (I KZP 5/23), powtórzone w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 27 marca 2024r., (I USKP 118/23).

W orzeczeniach tych trafnie zwrócono uwagę, że aspekty sprzecznego z prawem krajowym wyboru osób na sędziów Trybunału Konstytucyjnego na miejsca już wcześniej zajęte, zostały precyzyjnie wskazane także w wyroku Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (ETPCz) z dnia 7 maja 2021r. w sprawie 4907/18 ( (...) przeciwko Polsce), zgodnie
z którym rozstrzygnięcie sprawy przez skład orzekający Trybunału Konstytucyjnego z udziałem osoby wybranej na miejsce już zajęte, narusza art. 6 ust. 1 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (EKPC), ponieważ taki organ nie spełnia wymogu ”sądu ustanowionego ustawą”. ETPCz, stwierdzając naruszenie art. 6 ust. 1 EKPC, wskazał
w tym wyroku, że zarówno Sejm VIII kadencji - dokonując wyboru pięciu sędziów w dniu 2 grudnia 2015r., jak i Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej mieli świadomość zbliżającego się
w dniu 3 grudnia 2015r. rozstrzygnięcia sprawy prawidłowości obsady Trybunału Konstytucyjnego, a ich pospieszne działania (przyjęcie ślubowania w nocy) budzą wątpliwości wskazujące na pozaprawną ingerencję w proces wyboru sędziów konstytucyjnych. Sąd Najwyższy przypomniał, że do dokonywania wykładni postanowień Konwencji powołany został właśnie Europejski Trybunał Praw Człowieka (art. 19 Konwencji). To orzecznictwo ETPCz nadaje ostateczny kształt normatywny postanowieniom Konwencji, doprecyzowując znaczenie
i zakres gwarantowanych w niej praw i wolności, w tym prawa do rzetelnego procesu (art. 6
ust. 1 EKPC). Sąd Najwyższy uznał, że wprawdzie Trybunał Konstytucyjny w sprawie P 7/20 (postanowienie z dnia 15 czerwca 2021r., OTK-A 2021, poz. 30) uznał ten wyrok za nieistniejący (sententia non existens), podkreślił jednak, że wydając powołane orzeczenie, organ ten działał bez żadnego trybu formalnoprawnego, w którym mógłby stwierdzić taki stan prawny, a ponadto, pominął okoliczność, iż w ramach standardu z art. 6 ust. 1 Konwencji, jako sądy ustanowione ustawą mogą być oceniane trybunały konstytucyjne (por. P. Hofmański, A. Wróbel [w:] L. Garlicki [red.], Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności.
Tom I. Komentarz do artykułów 1-8, Warszawa 2010, s. 271). Sąd Najwyższy słusznie dodał,
że za taką oceną przemawia nie tylko to, że Sejm VIII kadencji nie miał podstawy prawnej (działał poza trybem) do podjęcia uchwał w dniu 26 listopada 2015r., ale też niezwykły pośpiech Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, który przyjmował ślubowanie wybranych osób w nocy, zaraz po wyborze, co jawi się jako zdarzenie bez precedensu. Według jego oceny, można więc stwierdzić, że z naruszenia przepisów prawa, w tym naruszenia wprost Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (art. 194 ust. 1), obecnie czerpie się - przez jej art. 190 ust. 1 - ochronę statusu także tych osób, które zostały wadliwie wybrane (por. m.in. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 października 2017r., K 1/17 oraz zgłoszone do tego orzeczenia zdanie odrębne sędziego Trybunału Konstytucyjnego Leona Kieresa).

To zaś oznacza, że przestrzegając Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie dotyczącym obsady Trybunału Konstytucyjnego (argumentacja wyroków w sprawach K 34/15 oraz K 35/15), Sąd Apelacyjny nie może uznać, że orzeczenie wydane w sprawie SK 140/20 jest wyrokiem, którego treść objęta jest skutkiem wyznaczonym normami art. 190 ust. 1 i 4 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Niezależnie od powyższego wskazać należy, że sąd powszechne oraz Sąd Najwyższy mają obowiązek zapewnienia przy stosowaniu przepisów ustawy i rozporządzeń poszanowania standardu unijnego, konwencyjnego oraz konstytucyjnego, czy to przez odmowę zastosowania przepisów krajowych sprzecznych z prawem unijnym lub prawem konwencyjnym, czy to
przez interpretacyjne zastosowanie Konstytucji RP. Wykorzystanie zasad konstytucyjnych
(jak np. wynikających z jej art. 2) następuje przy rozstrzygnięciu konkretnej sprawy cywilnej,
co już dawno uznano za oczywiście dopuszczalne w piśmiennictwie (zob. A. Mączyński: Bezpośrednie stosowanie Konstytucji przez sądy, Państwo i Prawo 2000 nr 5, s. 3 - 14; S. Wronkowska: W sprawie bezpośredniego stosowania Konstytucji, Państwo i Prawo 2001 nr 9,
s. 3 - 23; B. Nita: Bezpośrednie stosowanie Konstytucji a rola sądów w ochronie konstytucyjności prawa, Państwo i Prawo 2002 nr 9, s. 36 - 46; R. Balicki: Bezpośrednie


stosowanie Konstytucji, Krajowa Rada Sądownictwa 2016 nr 4, s. 13 - 19; W. Sanetra: Bezpośrednie stosowanie Konstytucji RP przez Sąd Najwyższy, Przegląd Sądowy 2017 nr 2, s. 5-29). Wykorzystanie to polega na zastosowaniu obok normy ustawowej normy konstytucyjnej zawierającej dyrektywę interpretacyjną. W wyniku tego zabiegu
zrekonstruowana zostanie norma prawna zgodna z Konstytucją (M. Haczkowska: Zasada bezpośredniego stosowania Konstytucji w działalności orzeczniczej sądów, Przegląd Sejmowy 2005 nr 1, s. 57-63). W ten sposób urzeczywistnia się zasadę nadrzędności Konstytucji, która służy ochronie wolności i praw człowieka. Takie stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 grudnia 2020r., II PK 35/19 i postanowieniu z dnia 29 października 2020r., III UZP 4/20).

Art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej, wszedł w życie w dniu 1 stycznia 2013r. i na jego mocy ubezpieczonym, którzy pobrali emeryturę częściową lub emeryturę na podstawie przepisów art. 46, 50, 50a, 50e, 184 lub art. 88 Karty Nauczyciela, podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, ustaloną zgodnie z ust. 1, pomniejsza się o kwotę stanowiącą sumę kwot pobranych emerytur w wysokości przed odliczeniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych i składki na ubezpieczenie zdrowotne. Konsekwencją powyższego jest obniżenie wysokości emerytury osób urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., którzy wcześniej pobrali wymienione świadczenia. Nie budzi wątpliwości, że prawo do emerytury powstaje z mocy prawa z dniem spełnienia wszystkich przesłanek wymaganych do jego nabycia, ale niezbędne jest także potwierdzenie tego prawa w celu uruchomienia wypłaty ustalonego świadczenia w określonej wysokości, które wymaga złożenia stosownego wniosku
i jego rozpoznania w stanie prawnym, adekwatnym dla jego oceny (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 19 października 2017r., III UZP 6/17). Przy rozpatrywaniu wniosku
stosuje się więc przepisy obowiązujące w chwili jego złożenia. A zatem w odniesieniu do osób, które prawo do emerytury w wieku powszechnym nabyły już pod rządami nowych przepisów
i złożyły stosowany wniosek w celu realizacji tego świadczenia, art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej wywrze swój skutek, przez niekorzystny dla nich sposób wyliczenia emerytury.

Niemniej jednak należy mieć na względzie, iż ubezpieczeni, którzy skorzystali z możliwości przejścia na wcześniejszą emeryturę na długo przed wejściem w życie omawianego przepisu,
nie mogli przewidzieć przyszłych konsekwencji wypłaty na ich rzecz świadczeń emerytalnych. Stąd też Trybunał Konstytucyjny, dostrzegając ten problem w wyroku z dnia 6 marca 2019r.,
P 20/16 (OTK-A 2019, poz. 11), stwierdził niezgodność art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej z art. 2 Konstytucji RP w zakresie, w jakim dotyczy kobiet urodzonych w 1953r., które przed
1 stycznia 2013r. nabyły prawo do emerytury na podstawie art. 46 tej ustawy.

Niewątpliwie Sąd Okręgowy prawidłowo wskazał, że powołany w sprawie wyrok Trybunał Konstytucyjny z 6 marca 2019r., P 20/16, dotyczył kobiet urodzonych w 1953 roku.

W ocenie Sądu Apelacyjnego w sprawie należało jednak uwzględnić wyrażone w uzasadnieniu powyższego wyroku Trybunału Konstytucyjnego zapatrywanie prawne co do standardu konstytucyjnego, z którego wynika sprzeczność art. 25 ust 1 b ustawy emerytalnej z art. 2 Konstytucji i wyrażoną w tym przepisie zasadę zaufania obywateli do państwa i stanowionego przez nie prawa, a które znajduje zastosowanie także do sytuacji skarżącej.

Takie stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6 maja 2021r., III USKP 52/21 stwierdzając, że w stosunku do mężczyzn urodzonych w latach 1949-1953, którzy spełnili warunki przejścia na emeryturę nauczycielską bez względu na wiek w ciągu dziesięciu lat od dnia 1 stycznia 1999r. na podstawie art. 88 ust. 2a ustawy z 1982r. - Karta Nauczyciela, potrąceniu podlegają wyłącznie kwoty emerytur w wieku obniżonym wypłaconych po osiągnięciu przez ubezpieczonych wieku uprawniającego do nabycia emerytury w wieku powszechnym (art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej). W takiej samej sytuacji prawnej, jak
kobiety urodzone w 1953r., są mężczyźni urodzeni w latach 1949-1953 i mający prawo do emerytury nauczycielskiej (art. 32 ustawy emerytalnej). Jakkolwiek wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019r., P 20/16, odnosi się wprost wyłącznie do kobiet urodzonych w 1953r., to wynikający z tego orzeczenia standard konstytucyjny w zakresie wykładni art. 2 Konstytucji RP w kontekście ingerencji prawodawcy w uzasadnione prawnie oczekiwania osób pobierających emerytury w wieku obniżonym co do zasad kształtowania wysokości ich świadczeń po uzyskaniu prawa do emerytury w wieku powszechnym, ma zastosowanie także do mężczyzny, który nabył abstrakcyjnie prawo do emerytury w wieku powszechnym dopiero w marcu 2017r., a w chwili przejścia na emeryturę w wieku obniżonym, nie mógł spodziewać się tego, że decyzja ta spowoduje obniżenie świadczenia powszechnego. Taki sam pogląd wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 stycznia 2022r., III USKP 98/21, uznając, że sytuacja prawna ubezpieczonego, który skorzystał z możliwości przejścia na wcześniejszą emeryturę w wieku 55 lat ze względu na pracę w warunkach szczególnych, którą pobierał od 9 czerwca 2008r. jest taka analogiczna jak kobiet urodzonych w 1953r.

Sąd Apelacyjny w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę w pełni akceptuje przedstawione zapatrywanie.

Przenosząc powyższe rozważania na stan kontrolowanej sprawy, Sąd Apelacyjny stwierdza, że powyższa zasada ma zastosowanie w przypadku ubezpieczonej, urodzonej w (...)r., która w 2007r. przeszła na emeryturę nauczycielską w obniżonym wieku, a abstrakcyjne prawo do emerytury w wieku powszechnym nabyła w 2016r. Stąd Sąd II instancji uznał, że wysokość emerytury ubezpieczonej z tytułu powszechnego wieku emerytalnego, nie podlega pomniejszeniu o kwoty pobranych emerytur w wieku obniżonym (w wysokości przed odliczeniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych i składek na ubezpieczenie zdrowotne), za okres do osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego i w tym zakresie orzekł jak w punkcie 1 sentencji na podstawie art. 386 § 1 k.p.c.

Dalej idącą apelację Sąd II instancji oddalił na podstawie art. 385 k.p.c. (pkt 2 wyroku). Ubezpieczona bowiem miała możliwość złożenia wniosku o emeryturę w wieku powszechnym, już w dacie jego osiągnięcia.

/-/ SSA Beata Torbus