Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 lutego 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący	SSA Antonina Grymel
Sędziowie	SSO del. Gabriela Pietrzyk - Cyrbus (spr.) SSA Lena Jachimowska
Protokolant	Ewa Bury

po rozpoznaniu w dniu 11 lutego 2014r. w Katowicach

sprawy z odwołania (...) Sp. z o.o. w S.

( (...) Sp. z o.o. w S. )

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o wydanie pisemnej interpretacji

na skutek apelacji odwołującej (...) Sp. z o.o. w S.

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w Częstochowie z dnia 23 stycznia 2013r. sygn. akt IV U 1508/12

zmienia zaskarżony wyrok oraz poprzedzające go decyzje organu rentowego nr (...) i (...), uznając za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wnioskach z dnia 11 czerwca 2012r.

/-/SSO del.G.Pietrzyk-Cyrbus /-/SSA A.Grymel /-/SSA L.Jachimowska

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt III AUa 855/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 czerwca 2012r. nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. uznał za nieprawidłowe stanowisko wnioskodawcy (...) sp. z o.o. w S., zawarte we wniosku złożonym w dniu 11 czerwca 2012r. w sprawie wyłączenia z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne bonów żywieniowych, które będą wydawane pracownikom przedsiębiorcy.

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy uznał, iż bony te mogą być realizowane jedynie w placówkach gastronomiczno - restauracyjnych, barach, punktach gastronomicznych, stołówkach. Nie podlegają natomiast wyłączeniu
z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe bony żywieniowe realizowane w sieciach handlowych, uprawniające do zakupu produktów, z których można przyrządzić posiłek. Tego typu działanie nie nosi znamion „udostępnienia" pracownikom posiłków gotowych do spożycia, stąd brak jest możliwości skorzystania z wyłączenia, o którym mowa w § 2 ust. 1
pkt 11 rozporządzenia z dnia 18 grudnia 1998r.

Decyzją z dnia 22 czerwca 2012r. nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. uznał za nieprawidłowe stanowisko wnioskodawcy (...) sp. z o.o. w S., zawarte we wniosku złożonym w dniu 11 czerwca 2012r. w sprawie wyłączenia z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe wartości finansowanych przez pracodawcę bonów żywieniowych nie przekraczających miesięcznie kwoty 190,00 zł, które upoważniają pracowników do zakupu posiłków w formie produktów spożywczych i usług gastronomicznych.

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż przychody pracownika ze stosunku pracy stanowiące wartość finansowanych przez pracodawcę posiłków są wyłączone z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe wówczas, gdy kumulatywnie zostaną spełnione wymienione poniżej przesłanki:

- następuje udostępnienie posiłków pracownikom przez pracodawcę, co oznacza że z wyłączenia, o którym mowa powyżej nie będą korzystać pracownicy, którzy sami przygotowują sobie posiłki,

- udostępnienie posiłków nie może zostać zastąpione wypłatą ekwiwalentu za te świadczenia,

- wartość świadczeń polegających na udostępnieniu posiłków nie może
w stosunku miesięcznym przekraczać kwoty 190,00 zł,

- udostępnienie przez pracodawcę posiłków odbywa się poprzez przekazanie bonów, talonów lub kuponów żywieniowych - ważne, aby uprawniały do otrzymania jedynie posiłku w postaci gotowej, przetworzonej, nie zaś poszczególnych artykułów spożywczych służących do jego przygotowania,

- wymiana bonów żywieniowych następuje wyłącznie w placówkach gastronomiczno - restauracyjnych, barach, punktach gastronomicznych, stołówkach,

- udostępnione pracownikom bony, talony, kupony żywieniowe uprawniają do zakupu wyłącznie posiłków, co oznacza, że dowód uprawniający do zakupu posiłku umożliwia dokonanie zakupu także innych produktów (pojedynczych artykułów spożywczych).

Organ rentowy zauważał, że w sytuacji przedstawionej we wniosku istnieje możliwość zakupu produktów spożywczych w sklepach i sieciach handlowych.

W odwołaniach od powyższych decyzji wnioskodawca (...) sp. z o.o. w S. zarzuciła naruszenie § 2 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe (Dz. U. Nr 161, poz. 1106 ze zm.), poprzez przyjęcie,
że opisane bony żywieniowe nie mogą być wyłączone z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe.

Wskazał, iż wbrew opinii organu rentowego, rozporządzenie nie wymaga, aby posiłki były gotowe do spożycia. Posiłek zaś to nie tylko pożywienie gotowe do spożycia, ale każdy rodzaj żywności, który da się spożyć. Fakt, iż przekazane przez pracodawcę bony żywieniowe będą akceptowane nie tylko w branży gastronomicznej, ale również w sklepach i sieciach handlowych nie przeczy idei posiłku jako pożywienia. Opisane we wniosku bony żywieniowe uprawniają tylko i wyłącznie do nabycia posiłków w formie produktów spożywczych
i usług gastronomicznych i nie mogą być zmieniane na produkty nie będące posiłkami, ani też na gotówkę. Przedstawiona przez organ rentowy definicja posiłku nie znajduje uzasadnienia ani w literalnym brzmieniu przepisu, ani
w jego interpretacji celowościowej, bowiem intencją ustawodawcy było przyznanie pracownikom uprawnienia do posiłku, którego koszt ponosi pracodawca, a jedynymi ograniczeniami wynikającymi z przepisu są: miesięczna wartość posiłków, która nie może przekroczyć 190 złotych oraz ekwiwalentność posiłków, która nie może mieć miejsca. Przywołane przez organ rentowy dodatkowe warunki nie znajdują uzasadnienia w przepisie § 2 ust. l pkt 11 rozporządzenia i są nieuprawnionym zawężeniem uprawnień pracowniczych przyznanych przez ustawodawcę.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołań wskazując na okoliczności podane w uzasadnieniu do zaskarżonych decyzji.

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie wyrokiem z dnia 23 stycznia 2013r. w punkcie 1 oddalił odwołania od obu decyzji, natomiast w punkcie 2 zasądził od odwołującego na rzecz organu rentowego kwotę 120 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy ustalił, iż (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. prowadzi działalność gospodarczą i zatrudnia pracowników. Nie posiada funduszu socjalnego.

W dniu 11 czerwca 2012r. odwołująca złożyła wniosek o wydanie pisemnej interpretacji w trybie art. 10 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Wnioskodawca podał, że zamierza wydawać bony żywieniowe dla swoich pracowników. Firma nie posiada funduszu socjalnego, bony żywieniowe zamierza sfinansować ze środków obrotowych. Do wydawania przedmiotowych bonów Spółka nie jest zobligowana odrębnymi przepisami BHP wynikającymi
z prawa pracy, a związanymi ze szczególnymi obowiązkami pracodawcy,
co oznacza, że nie będą to tzw. bony na posiłki i napoje profilaktyczne. Mają
je otrzymywać w kwocie nie przekraczającej 190 zł miesięcznie wszyscy pracownicy lub wybrane grupy pracowników, bez względu na warunki pracy
w jakich pracują. Spółka planuje zakupić bony żywieniowe od firmy (...) sp. z o.o. Będą one uprawniały pracowników do nabycia tylko
i wyłącznie posiłków w formie produktów spożywczych i usług gastronomicznych. Bony nie będą mogły być wymienione na produkty nie będące posiłkami w szczególności artykuły chemiczne, odzieżowe, alkohole, wyroby tytoniowe czy paliwo, nie będzie ich można również wymienić na gotówkę. Pracownicy, którzy nie będą korzystali z posiłków, nie będą mieli prawa do ekwiwalentu pieniężnego z tytułu bonów. Natomiast będą mogli wymieniać bony na posiłki we wskazanych przez firmę (...) punktach akceptujących, wykaz których firma podaje na swojej stronie internetowej, należą do nich przedsiębiorstwa z branży gastronomicznej, sklepy i sieci handlowe. Bony żywieniowe, jak wskazuje wnioskodawca, nie będą stanowiły formy premiowania pracowników, a wartość bonów nie będzie uzależniona od wyników pracy. Jedynym kryterium otrzymania przez pracownika bonu żywieniowego będzie przepracowanie pełnego miesiąca. Wnioskodawca przedstawił własne stanowisko w sprawie, zgodnie z którym
w myśl § 2 ust. l pkt 11 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej
z dnia 18 grudnia 1998r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe (Dz. U. z 1998r.
Nr 161, poz. 1106 ze zm.), podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne nie stanowi wartość finansowanych przez pracodawcę posiłków udostępnionych pracownikom do spożycia bez prawa do ekwiwalentu z tego tytułu - do wysokości nie przekraczającej miesięcznie kwoty 190 zł, przy czym za posiłki o których mowa rozumie się także bony żywieniowe.

Powołał się nadto na wyroki Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 20 lutego 2008r. (sygn. III AUa 2028/06) oraz z dnia 13 kwietnia 2010r. (sygn. III AUa 3012/09) wskazując, iż w języku potocznym posiłek to pożywienie i bez znaczenia jest tu postać posiłku, jak również przepis nie wskazuje miejsca
i formy realizacji tego świadczenia, a jedynie, że ma to być posiłek udostępniany pracownikowi do spożycia. Nie ma w powołanym przepisie rozporządzenia ograniczeń, które wskazywałyby na jego zastosowanie tylko do sytuacji, że posiłek ma być wydany pracownikowi wyłącznie w formie rzeczowej. Posiłek równie dobrze może być dostarczany przy pomocy firmy cateringowej, restauratora, sklepu. Istotne jest to by pracodawca ponosił koszt posiłku. Nie stanowi zatem przeszkody dla stosowania wyżej cytowanego zwolnienia fakt, że pracownikom były wydawane przez pracodawcę kupony, gdyż przepis mówi o "wartości posiłków". Kupon w tej sytuacji jest znakiem legitymującym, który potwierdza prawo pracownika wyłącznie do otrzymania posiłku. Przedmiotem świadczenia nie jest kupon, ale posiłek otrzymany przez pracownika poprzez okazanie kuponu, a do takiego świadczenia odnosi się m.in. wskazany przepis rozporządzenia. Brak możliwości wymiany kuponu na ekwiwalent pieniężny to kolejny warunek zastosowania zwolnienia. Spełnienie go wymaga takiego ukształtowania stosunku prawnego (przez emitenta kuponu, jego nabywcę oraz podmiot prowadzący sklep, w którym wymienia się kupon na towar), aby pracownik w zamian za otrzymany kupon miał prawo do odebrania produktów żywnościowych, a nie kwoty pieniężnej stanowiącej równowartość kuponu. Kupon żywieniowy to znak legitymacyjny, który podlega wymianie tylko na takie świadczenie, jakie wynika z treści stosunku prawnego. Możliwe jest ograniczenie zakresu wymiany tych kuponów wyłącznie do posiłków. Jeżeli takie ograniczenie zostało zastosowane, to spełniony został wymóg przyznania ubezpieczonemu świadczenia w postaci posiłku.

Z uwagi na odmienne stanowisko dotyczące bonów żywieniowych zawarte w wyjaśnieniu Ministerstwa Polityki Społecznej w piśmie z dnia
19 listopada 2004r., zgodnie z którym: przepis § 2 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia obejmuje swym zakresem wartość przekazanych pracownikom bonów obiadowych czy innych żywieniowych, pod warunkiem, że bony te mogą być realizowane jedynie w placówkach gastronomicznych - restauracjach, barach, punktach gastronomicznych, czy w stołówkach, wnioskodawca powziął wątpliwość: czy opisane przez niego bony żywieniowe mogą być wyłączone
z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne na podstawie § 2 ust. 1 pkt 11 powołanego rozporządzenia.

W rozważaniach prawnych Sąd pierwszej instancji przywołał treść art. 10 ust.1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej
(t. j. Dz. U. z 2010r., nr 220, poz.l447 ze zm.), zgodnie z którym przedsiębiorca może złożyć do właściwego organu administracji publicznej lub państwowej jednostki organizacyjnej wniosek o wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej oraz składek na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne, w jego indywidualnej sprawie.

W dalszej kolejności Sąd Okręgowy przytoczył treść § 2 ust. l pkt 11 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 roku w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. nr 161, poz.1106 ze zm.), zgodnie
z którym podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne nie stanowi wartość finansowanych przez pracodawcę posiłków udostępnianych pracownikom do spożycia bez prawa do ekwiwalentu z tego tytułu - do wysokości nie przekraczającej miesięcznie kwoty 190 złotych.

Zdaniem Sądu pierwszej instancji odwołania nie zasłużyły na uwzględnienie, a organ rentowy zajął prawidłowe stanowisko w tej sprawie. Przepisy powołanego wyżej rozporządzenia jako wyjątkowe, muszą być wykładane ściśle.

Sąd Okręgowy powołał się na stanowisko doktryny prawniczej
i przywołał tezę zaprezentowaną przez J. Budziszewskiego w artykule „Skutki prawne korzystania z kuponów żywieniowych oraz kuponów żywieniowych dla celów profilaktycznych” (Dor. Podat. 2005/9/48), w którym autor wskazał,
iż „zwolnienie [§ 2 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia z dnia 18 grudnia 1998r.
w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe] dotyczące udostępnianych posiłków znajduje zastosowanie także wtedy, gdy posiłek jest uzyskiwany w postaci bonów. [ ... ] Kupon żywieniowy to znak legitymacyjny, który podlega wymianie tylko na takie świadczenie, jakie wynika z treści stosunku prawnego. Możliwe jest ograniczenie zakresu wymiany tych kuponów wyłącznie do posiłków. Jeżeli takie ograniczenie zostało zastosowane, to spełniony został wymóg przyznania ubezpieczonemu świadczenia w postaci posiłku”.

Sąd pierwszej instancji stanął na stanowisku, iż nie można wyłączyć
z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne wartości takich bonów towarowych, które będą uprawniały pracowników do nabycia posiłków
i produktów spożywczych nie będących posiłkami zarówno w placówkach gastronomicznych jak i w sieciach handlowych i sklepach. Z takiego wyłączenia skorzystać mogą tylko bony towarowe o wartości nie przekraczającej miesięcznie 190 złotych na zakup gotowych posiłków zakupionych
w placówkach gastronomicznych. Wyłączenie z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne takich bonów towarowych, przyznawanych określonym pracownikom lub wszystkim pracownikom prowadziłoby do obejścia tych przepisów, poprzez zastosowanie ich niezgodnie z celem tych przepisów, jakim było niewątpliwie finansowanie pracownikom posiłków gotowych do spożycia, a nie zapewnienie im dodatkowych środków pieniężnych, które nie podlegałyby "oskładkowaniu" na zakup produktów spożywczych służących do przygotowania posiłków takich jak np.: mąka, cukier, makaron itp.

Sąd Okręgowy oparł swoje rozstrzygnięcie na podstawie art. 477 ¹⁴
§ 1 k.p.c., natomiast o kosztach orzekł na podstawie art. 98 k. p. c.

Apelację od wyroku wniosła odwołująca się spółka z o.o. (...)
w S..

Apelująca zaskarżyła wyrok w całości, zarzucając mu naruszenie prawa materialnego, to jest § 2 ust. 1 pkt. 11 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe (Dz. U.
Nr 161, poz. 1106 z późn. zm.) poprzez jego błędną wykładnię skutkującą przyjęciem, że opisane w odwołaniach bony żywieniowe nie mogą być wyłączone z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe.

Mając na uwadze powyższe naruszenia apelujący wniósł o zmianę wyroku i uwzględnienie odwołania oraz zasądzenie od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu oraz postępowania apelacyjnego.

W uzasadnieniu swojego stanowiska apelujący podniósł, iż zarówno wykładnia literalna, jak i celowościowa przepisu § 2 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia, prowadzi do wniosku, iż opisane bony żywieniowe winny zostać wyłączone z podstawy wymiaru składek.

Wskazał nadto, iż celem powołanego przepisu było przyznanie pracownikom uprawnienia do posiłku, którego koszt ponosi pracodawca, a jedyne ograniczenia stawiane przez ustawodawcę to: maksymalna stawka miesięczna wartości posiłków w kwocie 190 zł oraz brak możliwości uzyskania ekwiwalentu za posiłek.

Jednocześnie apelujący powołał się na dotychczasową linię orzecznictwa sądowego, zgodną ze swoim stanowiskiem, a wyrażoną w treści wyroków Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia lutego 2008r., sygn.. akt III AUa 2028/06 oraz z dnia 13 kwietnia 2010r., sygn. akt III AUa 3012/2009.

Rozpoznając apelację odwołującego Sąd Apelacyjny ustalił i zważył,
co następuje.

Apelacja odwołującego, zmierzająca do zmiany zaskarżonego wyroku, okazała się zasadna.

Sąd pierwszej instancji dokonał błędnej interpretacji wniosku odwołującego, skierowanego do organu rentowego w trybie art. 10 ust.1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej (t. j. Dz. U.
z 2010r., nr 220, poz.l447 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem przedsiębiorca może złożyć do właściwego organu administracji publicznej lub państwowej jednostki organizacyjnej wniosek o wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej oraz składek na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne, w jego indywidualnej sprawie.

Odwołujący sformułował pytanie, zmierzające do uzyskania interpretacji przepisu § 2 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej
z dnia 18 grudnia 1998r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe (Dz. U. Nr 161,
poz. 1106 z późn. zm.). /Należy w tym miejscu wskazać, iż przedmiotem dwu decyzji organu rentowego były dwa wnioski tożsame w swej treści i sposobie sformułowanego pytania./ We wniosku zamieścił opis zdarzenia przyszłego, wskazując, iż bony żywieniowe uprawniają do nabycia tylko i wyłącznie posiłków w formie produktów spożywczych i usług gastronomicznych. Oferta emitenta bonów wyklucza ich wymianę na produkty nie będące posiłkami.

Przedstawiony przez odwołującego opis spełnia przesłanki wymagane przepisem § 2 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej
z dnia 18 grudnia 1998r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe, zgodnie z którym podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne nie stanowi wartość finansowanych przez pracodawcę posiłków udostępnianych pracownikom do spożycia bez prawa do ekwiwalentu z tego tytułu - do wysokości nie przekraczającej miesięcznie kwoty 190 złotych.

Wypada zgodzić się z odwołującym, iż ustawodawca w cytowanym wyżej przepisie przedstawił jedynie dwa warunki konieczne do spełnienia, by skorzystać z możliwości wyłączenia z podstawy wymiaru składek wartości posiłków, a mianowicie dostarczenia ich pracownikom do spożycia bez prawa do ekwiwalentu, ograniczonych nadto określoną kwotą.

Sąd pierwszej instancji uznał, iż z takiego wyłączenia mogą skorzystać wyłącznie bony towarowe o wartości do 190 zł miesięcznie, przeznaczone na zakup gotowych posiłków zakupionych w placówkach gastronomicznych. Nie mogą natomiast skorzystać z takiego wyłączenia bony realizowane w sieciach handlowych i sklepach.

Należy wskazać, iż trudno dopatrzyć się w omawianym przepisie takiego obostrzenia w zakresie miejsca realizacji bonów, na jaki wskazuje Sąd Okręgowy w swojej interpretacji. Podnosi on, iż wyłączenie bonów towarowych z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne prowadzi do obejścia tych przepisów poprzez ich zastosowanie niezgodnie z celem; wyłączenie takie zmierzałoby, bowiem do zapewnienia pracownikom dodatkowych środków pieniężnych na zakup produktów spożywczych służących do przygotowania posiłków, takich jak np: mąka, cukier, makaron itp.

Tymczasem uważna lektura wniosku odwołującego pozwala zauważyć,
iż zamierza on przedstawić pracownikom do dyspozycji bony żywieniowe uprawniające do nabycia tylko i wyłącznie posiłków w formie produktów spożywczych i usług gastronomicznych, z wyłączeniem możliwości nabycia
za nie innych produktów, nie będących posiłkami, w postaci na przykład artykułów chemicznych, odzieżowych, alkoholi, wyrobów tytoniowych czy paliw.

Sąd Apelacyjny stwierdza, iż tak opisany wniosek musi prowadzić do konstatacji, że na postawione organowi rentowemu pytanie przez odwołującego należy udzielić odpowiedzi twierdzącej.

Inną, dalszą kwestią, nie obejmującą swym zakresem przedmiotu rozpoznania, pozostaje sposób realizacji przez odwołującego uzyskanego wyłączenia. Jednakże to, czy przestrzega on zasad dotyczących wymiany bonów żywieniowych na konkretny towar, może ewentualnie stanowić przedmiot kontroli ze strony organu rentowego w zakresie prawidłowości odprowadzanych składek na ubezpieczenie społeczne.

Analiza takiego wyłączenia bonów żywieniowych z podstawy wymiaru składek przez pracodawców była przedmiotem kontroli organu rentowego,
a następnie poskutkowała dokonaniem przypisu składek na ubezpieczenia społeczne w rozpoznawanych przez Sąd Apelacyjny sprawach sygn. akt III AUa 2028/06 i III AUa 3012/09. Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd Apelacyjny stwierdził wówczas, iż szata graficzna bonów, ich nominał, brak możliwości zapewnienia pracownikom posiłków w miejscu świadczenia pracy uzasadniały przyjęcie, iż celem ich wydawania było finansowanie posiłków, o których mowa w § 2 ust. 1 pkt 11 cyt. rozporządzenia. Natomiast sama okoliczność miejsca realizacji tych bonów nie stanowiła przeszkody do wyłączenia z podstawy wymiaru składek.

Sąd Okręgowy przytacza w uzasadnieniu swojego orzeczenia tezę przedstawioną przez J. Budziszewskiego w artykule „Skutki prawne korzystania z kuponów żywieniowych oraz kuponów żywieniowych dla celów profilaktycznych” (Doradztwo Podatkowe 2005/9/48), w którym autor stwierdza między innymi, że możliwe jest ograniczenie zakresu wymiany tych kuponów wyłącznie do posiłków. Jeżeli takie ograniczenie zostało zastosowane,
to spełniony został wymóg przyznania ubezpieczonemu świadczenia w postaci posiłku. Sąd pierwszej instancji ograniczył się jednakże do zacytowania powołanej wyżej kwestii, nie dokonując jednakże jej interpretacji i w żaden sposób się do niej nie odnosząc. Konstrukcja kuponów żywieniowych opisana
w powołanym wyżej piśmiennictwie nie pozwala na przyjęcie tezy postawionej przez ten Sąd, iż wyłączenie bonów towarowych z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne prowadzi do obejścia przepisów poprzez ich zastosowanie niezgodnie z celem; wyłączenie takie zmierzałoby, bowiem do zapewnienia pracownikom dodatkowych środków pieniężnych na zakup produktów spożywczych służących do przygotowania posiłków.

W tej sytuacji należy stwierdzić, iż odwołujący zasadnie domagał się
w apelacji zmiany zaskarżonego wyroku i uwzględnienia odwołania.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania Sąd Apelacyjny, uznając apelację za zasadną, na mocy art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok
i orzekł jak w sentencji.

/-/SSO del.G.Pietrzyk-Cyrbus /-/SSA A.Grymel /-/SSA L.Jachimowska

Sędzia Przewodniczący Sędzia

JM