Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lutego 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach

Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący	SSA Małgorzata Woźnowska-Gallos (spr.)
Sędziowie	SSA Krystyna Merker SSA Jolanta Ansion
Protokolant	Aneta Szafruga

po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2013r. w Katowicach

sprawy z odwołania P. A. (P. A. )

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o emeryturę górniczą

na skutek apelacji ubezpieczonego P. A.

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gliwicach

z dnia 21 grudnia 2011r. sygn. akt VIII U 1280/11

oddala apelację.

/-/ SSA J. Ansion /-/ SSA M. Woźnowska-Gallos /-/ SSA K. Merker

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt III AUa 569/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 26 maja 2011 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. odmówił ubezpieczonemu P. A. prawa do emerytury powołując się na przepis art. 50a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (obecnie tekst jednolity Dz. U. z 2009 roku nr 153 poz. 1227 ze zm.) i okoliczność,
iż ubezpieczony udowodnił okres pracy górniczej łącznie z okresami pracy równorzędnej w wymiarze: 17 lat, 2 miesięcy i 9 dni, w tym jedynie 11 lat,
9 miesięcy i 1 dnia pracy górniczej, o której mowa w art. 50c ust. 1 ustawy emerytalnej. Do pracy górniczej oraz pracy górniczej w wymiarze półtorakrotnym nie zaliczono okresu od 1 września 1991 roku do 30 czerwca 2007 roku, ponieważ zajmowane stanowisko nie figuruje w załączniku nr 2 i 3 rozporządzenia MP i PS z dnia 23 grudnia 1994 roku.

Odwołanie od przedstawionej decyzji wniósł pełnomocnik ubezpieczonego P. A. domagając się zmiany decyzji z dnia 26 maja 2011 roku, dopuszczenia dowodu z przesłuchania w charakterze świadków: D. S., P. K., K. J., protokołu z posiedzenia Komisji Weryfikacyjnej dla pracowników zatrudnionych na stanowiskach robotniczych, na których okresy pracy zalicza się w wymiarze półtorakrotnym
z dnia 8 lipca 2008 roku, na okoliczność, iż w okresie zatrudnienia w (...) z siedzibą w R. od 1 września 1991 roku do 30 czerwca 2007 roku ubezpieczony P. A. wykonywał pracę stricte górniczą, uprawniającą do przyznania mu emerytury górniczej.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Wyrokiem z dnia 21 grudnia 2011 roku sygn. akt VIIIU 1280/11 Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie ubezpieczonego P. A..

Powołując się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 2006 roku IUK 195/05 zam. OSNAP nr 3-4/2007 poz. 55 i wyrok z dnia 8 lutego 2000 roku sygn. akt IIUKN 378/99 zam. OSNAP nr 14/2001 poz. 469 Sąd Okręgowy zaakcentował w pierwszej kolejności, że rozpatrując prawo do emerytury ma obowiązek ustalić wszystkie jej warunki nawet gdy organ rentowy ocenił tylko niektóre z nich. Z tych przyczyn Sąd był uprawniony do odmiennej oceny okresu pracy górniczej ubezpieczonego P. A. od dnia 1 lipca 2007 roku do dnia 26 maja 2011 roku niż zastosował organ rentowy w zaskarżonej decyzji z dnia 26 maja 2011 roku i odmówił uznania tegoż okresu pracy za pracę półtorakrotną w ilości 728 dniówek wynikających z załącznika karty ewidencyjnej pracownika. Zdaniem Sądu Okręgowego za powyższym stanowiskiem przemawia fakt, że ubezpieczony w okresie od 1 września 2007 roku do 20 maja 2011 roku wykonywał pracę mechaniczną mechanika na koparkach podstawowych i zwałowarkach złożowych jedynie przez około 12% swojego czasu a nie jak być powinno, zgodnie z poz. 7 części III załącznika do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 23 grudnia 1994 roku (Dz. U nr 2 poz. 8), stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, tj. przez
co najmniej 90% pracy na koparkach podstawowych i zwałowarkach złożowych. Nadto Sąd Okręgowy nie uznał okresów od 1 września 1981 roku do 15 kwietnia 1982 roku za okres pracy półtorakrotnej w ilości 160 dniówek. Ponadto z treści dokumentów ubezpieczonego znajdujących się w aktach osobowych, jak umowa o pracę i skierowanie do lekarza, wynika,
że ubezpieczony po powrocie z wojska został zatrudniony na stanowisku ślusarza od 8 listopada 1983 roku lecz prace takie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy jedynie do 28 marca 1994 roku.

Według Sądu pierwszej instancji wykonywana przez skarżącego praca kierowcy samochodu ciężarowego mechanika samochodowego w okresie od
1 kwietnia 1984 roku do 30 czerwca 1990 roku nie stanowi pracy górniczej
w rozumieniu art. 50 ust. 1 art. 50c ust. 1 pkt 4 ustawy emerytalnej. Sąd uznał skarżącemu jako okres pracy górniczej w rozumieniu art. 50c ust. 1 pkt 4 ustawy emerytalnej z dnia 17 grudnia 1998 roku, jako pracę stałego mechanika na odkrywce przy wykonywaniu robót konserwacyjny poz. 32 załącznika nr 2 do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 23 grudnia 1994 roku (Dz. U. nr 2 poz. 8) od 1 września 1991 roku do 31 sierpnia 2006 roku na oddziale ws- 3 oraz od 1 września 2006 roku do 16 listopada 2006 roku i od
17 listopada 2006 roku do 30 czerwca 2007 roku.

Reasumując, zdaniem Sądu ubezpieczony wykonywał pracę górniczą
z art. 50c ust. 1 pkt 4 ustawy emerytalnej z 17 grudnia 1998 roku oraz pkt 32 załącznika nr 2 do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia
23 grudnia 1994 roku (Dz. U. nr 2 poz. 8) w następujących okresach: od
1 września 1981 roku do 15 kwietnia 1982 roku, od 16 listopada 1983 roku do 31 marca 1984 roku, od 1 lipca 1990 roku do 31 sierpnia 1991 roku, od
1 września 1991 roku do 30 czerwca 2007 roku i od 1 lipca 2007 roku nadal oraz, że nie są to okresy pracy półtorakrotnej.

Według Sądu pierwszej instancji z tych przyczyn, po odliczeniu okresów zwolnień lekarskich w ogólnej ilości 1 rok 4 miesiące i 21 dni, ubezpieczony posiada łączny bezsporny okres pracy górniczej do dnia zgłoszenia wniosku
o emeryturę - 1 marca 2011 roku, wynoszący 20 lat 3 miesiące i 9 dni (21 lat
8 miesięcy - L4 1 rok 4 miesiące i 21 dni) a w dacie wydania decyzji 20 lat
6 miesięcy i 4 dni.

Sąd I instancji zaakcentował, iż powyższy okres pracy górniczej nie jest jednak okresem wystarczającym do nabycia przez ubezpieczonego prawa do emerytury górniczej, przepis art. 50a ustawy emerytalnej zawiera bowiem warunek 25 lat zatrudnienia.

Sąd Okręgowy nadmienił przy tym, iż ubezpieczony P. A. jest osobą urodzoną w dniu (...), która osiągnęła wiek 50 lat życia w dniu (...)roku, pozostającą nadal w zatrudnieniu oraz nie jest osobą uprawnioną do górniczej emerytury według dotychczasowych przepisów art. 34 i 49 ustawy emerytalnej w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006r.

Mając powyższe na uwadze Sąd pierwszej instancji orzekł jak
w sentencji.

Apelację od wskazanego rozstrzygnięcia wniósł pełnomocnik ubezpieczonego.

Wnoszący środek odwoławczy zaskarżył opisany wyrok w całości zarzucając naruszenie przepisów postępowania cywilnego:

1/ art. 233 k.p.c. poprzez dokonanie przez Sąd I instancji dowolnej, jednostronnej i niezupełnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i w konsekwencji uznanie, iż:

a/ wykonywana przez ubezpieczonego praca w okresie od 1 września 1991 roku do 30 czerwca 2007 roku nie miała charakteru pracy górniczej zaliczanej
w wymiarze półtorakrotnym i tym samym, nie uzasadniała przyznania mu prawa do górniczej emerytury z zastosowaniem przelicznika 1,8 do wysokości świadczenia,

b/ ubezpieczony wykonywał pracę rzemieślnika zatrudnionego stale na odkrywce przy wykonywaniu bieżących robót montażowych, konserwacyjnych
i remontowych w okresie od 1 września 1991 roku do 30 czerwca 2007 roku, gdy tymczasem z zebranego w sprawie materiału, w szczególności z zeznań świadków i samego ubezpieczonego wynika, iż praca wykonywana przez ubezpieczonego na oddziałach ws-2 i ws-3 przy konserwacji i naprawie sprzętu technicznego, jak koparki jednonaczyniowe i spycharki oraz na koparkach
i zwałowarkach kwalifikuje się do pracy wykonywanej na odkrywce bezpośrednio w przodku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, na koparkach
i zwałowarkach - wykonujący prace górnicze, mechaniczne, elektryczne
i hydrauliczne przy obsłudze, konserwacji, montażu i demontażu tych maszyn
i urządzeń,

c/ art. 328 § 2 k.p.c. poprzez nieustosunkowanie się przez Sąd I instancji do wszystkich dowodów zgromadzonych w sprawie i pominięcie tych, które potwierdziły wykonywanie przez wnioskodawcę pracy stricte górniczej odpowiadającej swoim charakterem pracy górniczej określonej w art. 50d ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych uzasadniającej przy ustalaniu wysokości emerytury zastosowanie przelicznika 1,8 za każdy rok pracy górniczej: w szczególności treści świadectwa pracy, protokołu komisji weryfikacyjnej i charakterystyki stanowiska przygotowanej przez pracodawcę.

Zdaniem skarżącego, Sąd pierwszej instancji naruszył również przepisy prawa materialnego, a mianowicie:

A/ § 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 23 grudnia 1994 roku w sprawie określenia niektórych stanowisk pracy górniczej oraz stanowisk pracy zaliczanej w wymiarze półtorakrotnym przy ustalaniu prawa do górniczej emerytury lub renty (Dz. U. z 1995 roku nr 2 poz. 8 ze zm.)
w związku z załącznikiem nr III pkt 7 wskazanego rozporządzenia poprzez nieprzyjęcie przez Sąd I instancji, iż wykonywana przez ubezpieczonego praca w okresie od 1 września 1991 roku do 30 czerwca 2007 roku do miała charakter pracy górniczej na stanowisku rzemieślnik zatrudniony na odkrywce bezpośrednio w przodku stale i w pełnym wymiarze czasu prac na koparkach
i zwałowarkach, wykonujący prace górnicze, mechaniczne, elektryczne
i hydrauliczne przy obsłudze, konserwacji, montażu i demontażu tych maszyn
i urządzeń zaliczanej w wymiarze półtorakrotnym przy ustalaniu prawa do górniczej emerytury,

B/ art. 50a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych poprzez przyjęcie, że ubezpieczony nie spełnia warunków uprawniających go do nabycia prawa do emerytury górniczej,

C/ art. 50d ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w związku z art. 51 ust. 1 pkt 2 wskazanej ustawy poprzez przyjęcie przez Sąd I instancji, iż ubezpieczony nie wykonywał pracy w okresie od 1 września 1991 roku do 30 czerwca 2007 roku, która odpowiadała swym charakterem pracy górniczej w wymiarze półtorakrotnym uzasadniającej zastosowanie przelicznika 1,8 przy ustalaniu wysokości emerytury górniczej na stanowisku rzemieślnika zatrudnionego na odkrywce bezpośrednio w przodku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na koparkach i zwałowarkach.

W oparciu o przedstawione zarzuty wnoszący środek odwoławczy domagał się zmiany zaskarżonego wyroku i uwzględnienia odwołania, ewentualnie uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu.

Uzasadniając zajęte w niniejszej sprawie stanowisko skarżący zwrócił uwagę na okoliczność, iż jego zdaniem Sąd wyszedł poza żądanie wskazane
w odwołaniu od decyzji organu rentowego. Argumentowano, że w ocenie apelującego spór ubezpieczonego z organem rentowym dotyczył bowiem jedynie okresu pomiędzy 1 września 1991 roku a 30 czerwca 2006 roku,
a pozostałe okresy zatrudnienia nie zostały zakwestionowane przez ubezpieczonego w związku z tym decyzja organu rentowego w ich zakresie zdążyła się uprawomocnić.

Apelujący zwrócił również uwagę na okoliczność, że w jego ocenie zasadniczą kwestią wymagającą rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie jest problem prawidłowej oceny charakteru wykonywanej pracy w świetle przepisów prawa wymieniających możliwe stanowiska istniejące w obrębie danego miejsca pracy, w tym przypadku w kopalni węgla brunatnego. Skarżący wskazywał, iż Sąd pierwszej instancji jego zdaniem błędnie przyjął,
że faktycznie wykonywana przez niego praca wykonywana jest w ramach stanowiska określonego w pkt 32 załącznika nr 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 23 grudnia 1994 roku (Dz. U. nr 2 poz. 8) a więc nie uprawniającego do zastosowania przelicznika 1,8 przy wyliczaniu wysokości emerytury. Ubezpieczony zarzucił postępowaniu pierwszej instancji, iż nie została dokonana wnikliwa analiza specyfiki i warunków pracy ubezpieczonego, co do tego czy praca wykonywana była jedynie w przodku, czym czyniłaby zadość wymaganiom stawianym stanowiskom pracy uprzywilejowanym korzystniejszym przelicznikiem. Według apelującego Sąd w oderwaniu od wniosków płynących z zgromadzonego materiału dowodowego, nie dając wiary twierdzeniom powoda, zeznaniom świadków, czy protokołowi komisji weryfikacyjnej, poddał się autorytatywnej oceny jej charakteru, nie uzasadniając na jakiej podstawie oparł swoje twierdzenie. Zdaniem ubezpieczonego, Sąd
w sytuacji podważenia wartości dowodowej zebranego w sprawie materiału, wobec tak istotnego zagadnienia dla przedmiotowej sprawy, powinien posiłkować się opinią biegłego posiadającego wiedzę z zakresu warunków pracy w górnictwie kopalni odkrywkowych, który sporządziłby specjalistyczną ocenę pracy ubezpieczonego i co ważne wspartą również fachową wiedzą empiryczną. W ocenie wnoszącego apelację przy przyjęciu, iż ubezpieczony wykonywał przez cały czas pracę rzemieślnika w przodku w kopalni przy w/w maszynach prawidłowa subsumpcja tego stanu faktycznego powinna zostać dokonana
w oparciu o przepisy, których hipotezę spełnia, czyli art. 50d ust. 1 ustawy emerytalnej z 17 grudnia 1998 roku oraz pkt 7 części III-ciej załącznika nr 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 23 grudnia 1994 roku. Według skarżącego, Sąd podejmując odmienne rozstrzygnięcie dopuścił się naruszenia prawa materialnego. Zaznaczono, iż zasługujący na uwzględnienie jest fakt, że praca niektórych pracowników wykonujących wraz
z ubezpieczonym identyczną pracę została uwzględniona jako właściwa dla zastosowania korzystniejszego przelicznika - vide sprawa T. U. - decyzja (...). W ocenie ubezpieczonego zaskarżone orzeczenie nie powinno utrzymać się w mocy w obecnym kształcie, albowiem ogranicza jego prawa w stosunku do przysługujących mu uprawnień. W świetle powyższych wniosków według wnoszącego apelację zasadnym jest poddanie tego rozstrzygnięcia kontroli instancyjnej.

W odpowiedzi na apelację organ rentowy wniósł o jej oddalenie. Zaznaczono, iż zgodnie z treścią protokołu Komisji Weryfikacyjnej z dnia
8 lipca 2008 roku w aktach osobowych ubezpieczonego znajdują się zapisy świadczące o tym, że ubezpieczony:

-

w okresie od 1 września 1981 roku do 15 kwietnia 1982 roku był zatrudniony w (...) jako ślusarz w oddziale ws-3,

-

odbywał zasadniczą służbę wojskową w okresie od 16 kwietnia 1982 roku do 17 października 1983 roku, po której powrócił do pracy od 16 listopada 1983 roku,

-

w okresie od 16 listopada 1983 roku do 31 sierpnia 1991 roku był zatrudniony w (...) jako ślusarz w oddziale ws-3,

-

w okresie od 1 września 1991 roku do 31 sierpnia 2006 roku był zatrudniony w (...) jako mechanik napraw pojazdów i sprzętu technicznego na oddziale ws-3,

-

w okresie od 1 września 2006 roku do 16 listopada 2006 roku był zatrudniony w (...) jako mechanik napraw pojazdów i sprzętu technicznego na oddziale ws-2,

-

w okresie od 17 listopada 2006 roku do 30 czerwca 2007 roku był zatrudniony w (...) jako mechanik, naprawa samochodowego sprzętu technicznego na oddziale ws-2

Zakład uznał, że ubezpieczony, będąc zatrudnionym w charakterze ślusarza
w okresie od 1 września 1981 roku do 15 kwietnia 1982 roku, wykonywał prace rzemieślnika zatrudnionego na odkrywce bezpośrednio w przodku stale
i w pełnym wymiarze czasu pracy na koparkach i zwałowarka czyli prace wymienione w załączniku nr 3 dziale III pkt 7 do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 23 grudnia 1994 roku w sprawie określenia niektórych stanowisk pracy górniczej oraz stanowisk pracy zaliczanej
w wymiarze półtorakrotnym przy ustalaniu prawa do górniczej emerytury (Dz. U. Nr 2 poz.8). Nadto organ rentowy przyjął, że ubezpieczony będąc zatrudnionym w charakterze ślusarza w okresie od 16 listopada 1983 roku do
31 sierpnia 1991 roku wykonywał pracę rzemieślnika zatrudnionego na odkrywce bezpośrednio w przodku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na koparkach i zwałowarkach, wykonującego prace: górnicze, mechaniczne, elektryczne i hydrauliczne przy obsłudze, konserwacji, montażu i demontażu tych maszyn i urządzeń, czyli prace wymienione w załączniku nr 3 dziale III pkt 7 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 23 grudnia 1994 roku w sprawie określenia niektórych stanowisk pracy górniczej oraz stanowisk pracy zaliczalnej w wymiarze półtorakrotnym przy ustalaniu prawa do górniczej emerytury. Zakład w oparciu o oświadczenie (...) z dnia 1 lipca 2007 roku oraz w oparciu o treść świadectwa pracy z dnia 8 lutego 2011 roku przyjął, że ubezpieczony w okresie od 1 lipca 2007 roku do 31 stycznia 2011 roku wykonywał pracę rzemieślnika zatrudnionego na odkrywce bezpośrednio w przodku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na koparkach
i zwałowarkach, wykonującego prace: górnicze, mechaniczne, elektryczne
i hydrauliczne przy obsłudze, konserwacji, montażu i demontażu tych maszyn
i urządzeń, czyli prace wymienione w załączniku nr 3 dziale III pkt 7 do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 23 grudnia 1994 roku w sprawie określenia niektórych stanowisk pracy górniczej oraz stanowisk pracy zaliczanej w wymiarze półtorakrotnym przy ustalaniu prawa do górniczej emerytury.

Według organu rentowego ubezpieczony udowodnił: 10 lat i 10 miesięcy okresów pracy górniczej do których miałby zastosowanie przelicznik za pracę górniczą 1,8 oraz 11 miesięcy do których miałby zastosowanie przelicznik
za pracę górniczą 1,2 (w zakresie w jakim okresy pracy górniczej nie pokrywają się z dniówkami zaliczanymi w wymiarze półtorakrotnym). W okresie od
1 września 1991 roku do 30 czerwca 2007 roku ubezpieczony był zatrudniony jako mechanik napraw pojazdów i sprzętu technicznego oraz mechanik napraw samochodowego sprzętu technicznego a stanowiska te nie zostały wymienione ani w załączniku nr 2, ani w załączniku nr 3 do rozporządzenia Ministra Pracy
i Polityki Socjalnej z dnia 23 grudnia 1994 roku w sprawie określenia niektórych stanowisk pracy górniczej oraz stanowisk pracy zaliczalnej
w wymiarze półtorakrotnym przy ustalaniu prawa do górniczej emerytury
w związku z tym nie został sporny okres zaliczony jako okres pracy górniczej ani tym bardziej jako okres pracy górniczej zaliczanej w wymiarze półtorakrotnym.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie i podlega oddaleniu.

Zdaniem Sądu Odwoławczego Sąd Okręgowy przeprowadził prawidłowe i nie wymagające uzupełnienia postępowanie dowodowe, nie naruszył przepisów prawa materialnego, ani postępowania w tym art. 233 § 1 k.p.c., zaś poczynione ustalenia faktyczne Sąd II instancji podziela i przyjmuje za swoje.

Odnosząc się do najdalej idącego zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. należy stwierdzić, iż jest on niesłuszny. Zaznaczyć bowiem należy, iż aby skutecznie postawić zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. należy wykazać, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. To bowiem może jedynie być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów
i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu. Jeżeli zatem z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne
z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów.

Zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. jest również bezzasadny. Przepis art. 328 § 2 k.p.c. wymienia konstrukcyjne elementy uzasadnienia wyroku, które wyjaśnia przyczyny, dla jakich orzeczenie zostało wydane. Skoro uzasadnienie jest sporządzone już po wydaniu wyroku, to wynik sprawy z reguły nie zależy od tego, jak napisane zostało uzasadnienie i czy zawiera ono wszystkie wymagane elementy. W konsekwencji zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. może być usprawiedliwiony tylko w tych wyjątkowych okolicznościach, w których treść uzasadnienia orzeczenia Sądu I instancji uniemożliwia całkowicie dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania orzeczenia. Sąd Apelacyjny nie dostrzegł w uzasadnieniu sprzeczności. Sąd Okręgowy podał na jakich dowodach opiera swoje rozstrzygnięcie, przytoczył właściwe przepisy prawa i poglądy doktryny.

Zgodnie z art. 50a ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (obecnie tekst jednolity Dz. U. z 2009 roku nr 153 poz. 1227 ze zm.) górnicza emerytura przysługuje pracownikowi, który spełnia łącznie następujące warunki:
1) ukończył 55 lat życia, 2) ma okres pracy górniczej wynoszący łącznie
z okresami pracy równorzędnej co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, w tym co najmniej 10 lat pracy górniczej określonej w art. 50c ust. 1; 3) nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego albo złożył wniosek
o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. Natomiast w myśl ust. 2 tego artykułu wiek emerytalny wymagany od pracowników – mężczyzn, mających co najmniej 25 lat pracy górniczej
i równorzędnej, w tym co najmniej 15 lat pracy górniczej, o której mowa
w art. 50c ust. 1, wynosi 50 lat.

W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd pierwszej instancji miał zatem nie tylko prawo, ale i obowiązek zbadania czy ubezpieczony spełnił warunek posiadania pracy górniczej wynoszący łącznie z okresami pracy równorzędnej co najmniej 25 lat dla mężczyzn, albowiem w niniejszej sprawie przedmiotem sporu jest prawo do emerytury górniczej. Okazało się, że zaliczenie niektórych okresów przez organ rentowy nastąpiło wbrew dokumentacji znajdującej się w aktach osobowych i aktach rentowych. Wskazać tutaj należy na okres od 1 kwietnia 1984 roku do 30 czerwca 1991 roku, kiedy to ubezpieczony zajmował stanowisko kierowcy samochodu ciężarowego - mechanika samochodowego, która to praca nie stanowi pracy górniczej w rozumieniu art. 50 ust. 1, art. 50c ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (obecnie tekst jednolity Dz. U. z 2009 roku nr 153 poz. 1227 ze zm.).

Zdaniem Sądu Apelacyjnego nie może być podstawą ustaleń protokół
z posiedzenia Komisji Weryfikacyjnej z dnia 8 lipca 2008 roku z którego wynika, że ubezpieczony w okresie od 1 września 1981 roku do 15 kwietnia 1982 roku był zatrudniony jako ślusarz. W okresie od dnia 16 kwietnia 1982 roku do dnia 17 października 1983 roku odbywał zasadniczą służbę wojskową. Następnie w okresie od 16 listopada 1983 roku do 31 sierpnia 1991 roku pracował jako ślusarz, od 1 września 1991 roku do 31 sierpnia 2006 roku jako mechanik napraw pojazdów i sprzętu technicznego, podobnie w okresach od
1 września 2006 roku do 16 listopada 2006 roku, i od 17 listopada 2006 roku do 30 czerwca 2007 roku. Podobnie rzecz ma się z świadectwem wykonywania pracy w górniczej z dnia 8 lutego 2011 roku w którym określono,
że ubezpieczony w okresie od 1 września 1981 roku do 15 kwietnia 1982 roku był zatrudniony na stanowisku rzemieślnik zatrudniony na odkrywce bezpośrednio w przodku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonujący prace mechaniczne rozporządzenie MP i PS z dnia 23 grudnia 1994 roku zał. 3 Dz. III poz. 7. Natomiast od 16 listopada 1983 roku do nadal na stanowisku rzemieślnik zatrudniony na odkrywce bezpośrednio w przodku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonujący prace mechaniczne rozporządzenie MP i PS z dnia 23 grudnia 1994 roku zał. 3 Dz. III poz. 7. Zarówno protokół Komisji Weryfikacyjnej jak i świadectwo pracy zawierają odmienne ustalenia od tych, które w sposób jasny wynikają z akt osobowych ubezpieczonego pochodzących z tamtego okresu. Można zatem stwierdzić, że Komisja w oparciu o te same dowody zajmowała zupełnie inne stanowisko niż Sąd pierwszej instancji.

Warto w tym miejscu zaznaczyć, że według Komisji Weryfikacyjnej ubezpieczony od dnia 16 listopada 1983 roku do 31 sierpnia 1991 roku pracował jako ślusarz. Podczas gdy faktycznie z umowy o pracę z dnia 15 listopada 1983 roku wynika, że ubezpieczony miał rozpocząć pracę od 16 listopada 1983 roku jako ślusarz, lecz już z karty skierowania do lekarza na badanie pracownika na żądanie zakładu pracy z dnia 29 marca 1984 roku wynika, że ubezpieczony zostaje przeniesiony na stanowisko kierowcy - mechanika samochodowego
(k. 16 akt osobowych) a z dniem 1 lipca 1991 roku obowiązki przodowego- brygadzisty (k. 24 akt sądowych). Zatem w sposób oczywisty z akt osobowych ubezpieczonego pochodzących z tamtego okresu wynika jakie stanowiska pracy zajmował. Na pewno tych okresów nie można uznać za pracę zaliczaną
w wymiarze półtorakrotnym w rozumieniu rozporządzenie MP i PS z dnia
23 grudnia 1994 roku.

Reasumując zdaniem Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy w sposób prawidłowy stwierdził, że ubezpieczony nie spełnia warunku posiadania okresu pracy górniczej wynoszącej łącznie z okresami pracy równorzędnej co najmniej 25 lat dla mężczyzn a w konsekwencji nie nabył prawa do emerytury górniczej zgodnie z art. 50a ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (obecnie tekst jednolity Dz. U.
z 2009 roku Nr 153 poz. 1227 ze zm.).

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny na mocy art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

/-/ SSA J. Ansion /-/ SSA M. Woźnowska-Gallos /-/ SSA K. Merker

Sędzia Przewodniczący Sędzia

JM