Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 maja 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach

Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący	SSA Krystyna Merker
Sędziowie	SSA Irena Goik SSO del. Ewelina Kocurek - Grabowska (spr.)
Protokolant	Beata Przewoźny

po rozpoznaniu w dniu 14 maja 2014r. w Katowicach

sprawy z odwołania Z. Z. (Z. Z. )

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C.

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie

z dnia 24 lutego 2012r. sygn. akt IV U 1134/11

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu – Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie pozostawiając temu sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego i kasacyjnego.

/-/SSA I. Goik /-/SSA K. Merker /-/SSO del. E. Kocurek-Grabowska

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt III AUa 471/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 24 maja 2011 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w C. odmówił ubezpieczonej Z. Z. prawa do emerytury, powołując się na art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. z 2009r., nr 153, poz. 1227) oraz rozporządzenie Rady Ministrów
z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983r., nr 8,
poz. 43 ze zm.). W uzasadnieniu wskazał, iż ubezpieczona nie udowodniła 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych.

Organ rentowy nie uznał okresów pracy od 3 grudnia 1976 roku
do 8 października 1981 roku, od 10 października 1981 roku do 15 października
1990 roku, od 15 listopada 1994 roku do 28 lutego 1997 roku w (...) Zakładach (...) oraz na stanowisku operatora spektrometru
od 3 marca 1997 roku do 31 grudnia 1998 roku w Zakładach (...), wskazując, iż stanowiska te nie zostały wymienione w resortowym wykazie stanowisk.

W odwołaniu skierowanym do Sądu ubezpieczona wnosiła o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie jej prawa do wcześniejszej emerytury, podnosząc,
iż spełnia warunki do uzyskania emerytury w związku z pracą w warunkach szczególnych.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie, powołując się na okoliczności podniesione w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Częstochowie wyrokiem z dnia 24 lutego 2012 roku zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonej prawo do emerytury.

Sąd Okręgowy ustalił, że wnioskodawczyni w spornych okresach zatrudnienia w (...) Zakładach (...), a następnie od 1997 roku w Zakładach (...) stale i w pełnym wymiarze czasu przebywała w halach produkcyjnych, gdzie dokonywała pomiaru poziomu zapylenia, hałasu, pobierała próby chemiczne, które następnie diagnozowała w laboratorium zakładowym pod względem jakości i oceny przekroczenia norm.

W ocenie Sądu I instancji, zebrany materiał dowodowy w postaci zeznań świadków - współpracowników ubezpieczonej w spornym okresach, wyjaśnień ubezpieczonej oraz akt osobowych skarżącej pozwalał na przyjęcie, że ubezpieczona jako laborant, laborant ochrony środowiska i laborant chemiczny wykonywała prace wymienione w poz. 6 działu XII i poz. 24 działu XIV wykazu A jako załącznika
do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie
wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach
lub w szczególnym charakterze. Ponadto Sąd ustalił, iż ubezpieczona jako operator spektrometru od 3 marca 1997 roku do 19 grudnia 2011 roku, dokonując kontroli jakości produktów chemicznych również wykonywała czynności wymienione
w poz. 24 działu XIV wykazu A do powołanego rozporządzenia Rady Ministrów.

Apelację od powyższego wyroku wniósł organ rentowy, zaskarżając go
w całości, zarzucił mu naruszenie przepisów prawa procesowego, poprzez błędną ocenę materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i ustalenie, że ubezpieczona stale i w pełnym wymiarze czasu wykonywała pracę w warunkach szczególnych
na stanowiskach laboranta, podczas gdy materiał zgromadzony w sprawie nie daje podstaw do podjęcia takiego rozstrzygnięcia.

Powołując się na powyższe zarzuty, wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku
i oddalenie odwołania oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu środka odwoławczego apelujący podnosił, że z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika, że ubezpieczona nie pracowała stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych, tj. nie wykonywała swoich czynności wyłącznie w ramach hal produkcyjnych, przy stanowiskach pracy
w warunkach szczególnych. Sąd nie podał w uzasadnieniu wyroku, przy jakich stanowiskach pracy ubezpieczona pobierała próbki do badania laboratoryjnego,
tj. w sąsiedztwie jakich stanowisk pracy wykonywała pomiary. Gdyby jednak przyjąć, że wszystkie stanowiska pracy na halach produkcyjnych, gdzie były pobierane próbki, generowały szkodliwe substancje i każda praca w ich bliskości odbywała się
w warunkach szczególnych, to ubezpieczona nie przebywała w tych warunkach stale, tj. w pełnym wymiarze czasu pracy. Jak zeznała świadek Z. B. - wyjście
po próbki trwało od 4 do 5 godzin. Pozostali świadkowie i ubezpieczona potwierdzili, że praca pomiarowa laborantów odbywała się zgodnie z wcześniej ustalonym harmonogramem. Niektóre próbki przynoszone były do laboratorium z magazynu przez pracownika magazynowego.

Ubezpieczona oprócz pobierania próbek przygotowywała odczynniki oraz zajmowała się analizą pobranych substancji w laboratorium (zeznania świadków,
w tym K. K. oraz wyjaśnienia odwołującej). Ta sama argumentacja dotyczy pracy ubezpieczonej przy pomocy spektrometru.

Na skutek wniesionej przez organ rentowy apelacji od powyższego wyroku, Sąd Apelacyjny - Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach wyrokiem z dnia 17 stycznia 2013 roku zmienił zaskarżony wyrok i oddalił odwołanie.

W uzasadnieniu wskazał, że w rozpoznawanej sprawie jest sporne,
czy ubezpieczona, zatrudniona stale i w pełnym wymiarze czasu pracy,
wykonując czynności laboranta, laboranta chemicznego, laboranta ochrony środowiska w zakładach metalurgiczno-odlewniczych, wykonywała czynności określone w wykazie A, dziale XII poz. 6 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8 poz. 43 ze zm.) - „Prace przy pobieraniu prób i pomiarach w warunkach
i na stanowiskach pracy szkodliwych dla zdrowia, wykonywane przez personel stacji sanitarno-epidemiologicznych oraz laborantów środowiskowych”.

Podkreślił, że w świetle utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego
praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do w/w rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

Sąd Apelacyjny wskazał, iż praca laboranta nie została w ogóle wymieniona
w dziale III wykazu A (hutnictwo i przemysł metalowy). W konsekwencji, za nietrafne uznał zakwalifikowanie pracy ubezpieczonej według poz. 6 działu XII wykazu A
„w służbie zdrowia i opiece społecznej”, zupełnie odmiennej branży w systematyce określonej przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, zebrany materiał dowodowy nie dostarczył podstaw dla przyjęcia, że ubezpieczona zatrudniona na stanowisku laboranta stale
i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywała czynności kontroli jakości produkcji
i usług na oddziałach i wydziałach (...) Zakładów (...)
i Zakładu (...), w których jako podstawowe wykonywane były prace wymienione w wykazie A - załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów -
tj. możliwości zakwalifikowania pracy ubezpieczonej wg poz. 24 działu XIV (prace różne) wykazu A.

Sąd II instancji uznał, że apelujący słusznie podniósł, że ubezpieczona
nie przebywała stale w halach produkcyjnych gdzie miała dokonywać pomiarów stężeń zapylenia, poziomu hałasu oraz pobierać próby do analiz dokonywanych poza wydziałami produkcji w laboratorium - jako odrębnym pomieszczeniu usytuowanym poza oddziałami produkcyjnymi. Zauważył też, że zakres powierzonych ubezpieczonej analiz laboratoryjnych obejmował nie tylko czynności kontroli jakości produkcji (analizy chemiczne produktów), lecz również pomiary dotyczące środowiska pracy produkcyjnej - co prowadzi do wniosku, że charakter pracy ubezpieczonej
nie wypełniał ściśle dyspozycji pracy określonej w poz. 24 działu XIV wykazu A.

Ubezpieczona wniosła skargę kasacyjną od wyroku Sądu Apelacyjnego
w Katowicach w sprawie o sygn. akt III AUa 849/12.

Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 9 stycznia 2014 roku w sprawie o sygn. akt
I UK 262/13 uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Sądowi Apelacyjnemu
w Katowicach do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego jest uzasadniona i skutkuje uchyleniem zaskarżonego wyroku do ponownego rozpoznania.

Apelację należy uznać za zasadną, jakkolwiek na obecnym etapie postępowania spór nie dojrzał do merytorycznego rozstrzygnięcia. Konieczne jest bowiem przeprowadzenie w całości postępowania dowodowego.

Wbrew stanowisku Sądu Okręgowego, uprawnienia ubezpieczonej
do emerytury nie zostały należycie zweryfikowane, a zgromadzony materiał dowodowy, nie poddany wnikliwej ocenie, nie stanowił podstawy do uznania,
iż w spornym okresie ubezpieczona ponad wszelką wątpliwość stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywała pracę w szczególnych warunkach .

Przedmiotem sporu w sprawie była ocena uprawnienia ubezpieczonej
do emerytury w obniżonym wieku, a to w związku z zatrudnieniem w szczególnych warunkach, na podstawie art. 184 w zw. z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013r.,
poz. 1440).

Prawo do emerytury, zgodnie z powołaną wyżej podstawą prawną, przysługuje ubezpieczonej - kobiecie, urodzonej po dniu 31 grudnia 1948 roku, po ukończeniu
60 lat, o ile przed dniem 1 stycznia 1999 roku spełni warunki stażowe - a to, wykaże łączny staż ubezpieczenia wynoszący, co najmniej 25 lat, w tym 15 lat wykonywania stale i w pełnym wymiarze pracy w warunkach szczególnych oraz która nie przystąpiła do OFE.

Ustalenie, czy wykonywane obowiązki pracownicze były realizowane
w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze podlega ocenie na podstawie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie
wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach
lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983r. Nr 8, poz. 43 - zwane dalej rozporządzeniem). W myśl § 2 ust. 1 powołanego rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu
są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Z kolei, § 4 ust. 1 pkt 1 i 3 rozporządzenia określa przesłanki, których łączne spełnienie przez pracownika warunkuje nabycie prawa do emerytury
z tytułu pracy w szczególnych warunkach, a to osiągnięcie wieku emerytalnego wynoszącego: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn oraz wykazanie wymaganego okresu zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Okresy pracy w szczególnych warunkach, wskazane w powołanym rozporządzeniu mogą być wykazywane przed sądem wszelkimi środkami dowodowymi przewidzianymi przez Kodeks postępowania cywilnego, a w szczególności dokumentami z osobowych akt pracowniczych, zeznaniami świadków, wyjaśnieniami stron. Bowiem w postępowaniu odwoławczym nie mają zastosowania ograniczenia dowodowe, którymi związany jest organ rentowy (§ 20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń - vide: np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 roku, sygn. akt II UKN 186/97, OSNAPiUS
z 1998 roku Nr 11, poz. 342).

W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd I instancji nie wyjaśnił i pozostawił poza swą oceną okoliczności faktyczne, będące podstawą odwołania od decyzji organu rentowego. Sąd Okręgowy nie dokonał analizy stanowisk pracy ubezpieczonej, którą powinien dokonać w sposób szczegółowy i precyzyjny, z uwagi na podniesione przez organ rentowy zarzuty.

W tym miejscu należy przywołać stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone
na kanwie niniejszej sprawy w wyroku z dnia 9 stycznia 2014 roku o sygn. akt
I UK 262/13. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wskazał, iż zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, zastosowanie przepisów prawa materialnego do niedostatecznie ustalonego stanu faktycznego oznacza wadliwą subsumcję tego stanu do zwartych
w nich norm prawnych, a brak stosownych ustaleń uzasadnia zarzut kasacyjny naruszenia prawa materialnego przez niewłaściwe jego zastosowanie (por. wyrok SN
z dnia 5 września 2012 roku, sygn. akt IV CSK 76/12 oraz z dnia 5 września
2001 roku, sygn. akt I PKN 615/00).

Sąd Apelacyjny, powielając stanowisko SN dokonane na gruncie oceny wyroku Sądu II instancji, doszedł do przekonania iż te same uchybienia dotyczyły rozstrzygnięcia Sądu I instancji. Wobec czego, należy wskazać, iż w zaskarżonym wyroku zabrakło szczegółowych ustaleń odnośnie czynności wykonywanych przez wnioskodawczynię na poszczególnych stanowiskach w spornym okresie,
tj. na stanowiskach laboranta ochrony środowiska, laboranta chemicznego oraz operatora spektrometru.

Abstrahując od stanu niniejszej sprawy, należy mieć na uwadze, że dla sądu ubezpieczeń społecznych nie jest wiążący zapis w świadectwie pracy, bowiem sąd
w toku postępowania dowodowego powinien ustalić pracę faktycznie wykonywaną przez ubezpieczonego. Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma znaczenia nazwa zajmowanego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy, rzeczywiście wykonywanych zadań. Dla uznania zatem konkretnego rodzaju lub stanowiska pracy za pracę wykonywaną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, decydujące znaczenie ma to, czy jest
to praca wymieniona w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku oraz w wykazach stanowiących załącznik do tego rozporządzenia, natomiast wykazy stanowisk ustalane przez właściwe podmioty w odniesieniu do podległych zakładów pracy mają jedynie charakter techniczno-porządkujący. Samo nawet wymienienie danego stanowiska, czy rodzaju prac warunkujących przyznanie spornego prawa
do emerytury nie może być interpretowane w sposób rozszerzający, tzn. w całkowitym oderwaniu od rodzaju zakładu z danej branży, w którym praca była wykonywana. Prowadzi to do stwierdzenia, że rodzaje prac w szczególnych warunkach wyróżnia kryterium merytoryczne i formalne. Pierwsze zależy od wykonywania stale
i w pełnym wymiarze pracy w szczególnych warunkach, drugie natomiast wymaga aby praca ta była wymieniona w załączniku do rozporządzenia z 1983 roku. Praca, która nie jest w nim wymieniona, nie jest pracą w szczególnych warunkach uprawniającą do wcześniejszej emerytury.

Świadectwo pracy w szczególnych warunkach, podobnie jak i inne dowody, podlega weryfikacji, co do zgodności z prawdą w kontekście całokształtu materiału dowodowego, gdyż podmiot wydający to świadectwo nie jest organem państwowym ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej. Świadectwo pracy jest dokumentem prywatnym w rozumieniu art. 245 k.p.c. i stanowi jedynie dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte
w dokumencie. W sprawie o prawo do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach sąd winien dążyć do ustalenia charakteru pracy rzeczywiście wykonywanej, a nie opierać się jedynie na nazewnictwie ujętym w dokumentacji pracowniczej, gdyż ostatecznie to sąd, a nie pracodawca dokonuje kwalifikacji poszczególnych okresów zatrudnienia do stażu pracy w warunkach szczególnych (wyrok SA w Katowicach z dnia 21 marca 2013 roku, sygn. akt III AUa 1613/12).

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd I instancji będzie zobowiązany
w sposób precyzyjny dokonać szczegółowych ustaleń dotyczących przebiegu pracy ubezpieczonej w spornym okresie na stanowisku laboranta, laboranta ochrony środowiska, laboranta chemicznego oraz operatora spektrometru. Nie można tych stanowisk określać zbiorczo, lecz trzeba je potraktować indywidualnie. Wymaganym będzie zbadanie charakteru pracy ubezpieczonej, dokładnego zakresu jej obowiązków w aspekcie stanowiska sklasyfikowanego wykazu A dział XII poz. 6 załącznika
do w/w rozporządzenia, gdzie wymienione zostały prace przy pobieraniu prób
i pomiarach w warunkach i na stanowiskach pracy szkodliwych dla zdrowia, wykonywane przez personel stacji sanitarno-epidemiologicznych oraz laboratoriów środowiskowych. Według treści art. 215 k.p., w brzmieniu obowiązującym
do 26 czerwca 1991 roku, a następnie art. 227 k.p., pracodawca zobowiązany jest przeprowadzać na swój koszt badania i pomiary czynników szkodliwych dla zdrowia. Wydane na podstawie tych przepisów rozporządzenia wykonawcze - rozporządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 22 marca 1993 roku w sprawie zasad
i częstotliwości dokonywania badań i pomiarów czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy (Dz. U. nr 26, poz. 116) oraz rozporządzenie Ministra Zdrowia
i Opieki Społecznej z dnia 9 lipca 1996 roku w sprawie badań i pomiarów czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy (Dz. U. nr 86, poz. 394 ze zm.) przewidywały upoważnienie przez państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego określonych laboratoriów do przeprowadzenia badań i pomiarów czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy. Jeśli więc laboratorium
przy Zakładach (...) było upoważnionym laboratorium wedle przywołanych przepisów, to w odniesieniu do zatrudnionych w nim pracowników istniałaby możliwość kwalifikacji pracy przy pobieraniu prób i pomiarach
w warunkach i na stanowiskach pracy szkodliwych dla zdrowia pod poz. 6 działu XIII - pod warunkiem, że byłaby świadczona stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Natomiast oceny pracy na stanowisku operatora spektrometru w M.
Sp. z o.o. należy dokonać przez pryzmat stanowiska określonego pod poz. 24 działu XIV wykazu A - jako kontroli jakości produkcji i usług, wykonywanego wyłącznie
na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie, w pełnym wymiarze czasu pracy. Sąd I instancji zobowiązany będzie dokonać szczegółowej charakterystyki pracy ubezpieczonej na w/w stanowisku z uwzględnieniem zakresu obowiązków. Przywołać należy stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku zapadłym na gruncie niniejszej sprawy, zgodnie
z którym czynności kontroli w procesie produkcji wykonywanej w tych wydziałach
i oddziałach, w których zatrudnieni są pracownicy wykonujący pracę w warunkach szczególnych w rozumieniu rozporządzenia Rady Ministrów w dnia 7 lutego
1993 roku objęte poz. 24 działu XIV wykazu A, to wyłącznie te czynności, które wykonywane są w warunkach bezpośrednio narażających na szkodliwe dla zdrowia czynniki. W związku z tym, nie jest dopuszczalne uwzględnienie do okresów pracy
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wykonywanej stale
i w pełnym wymiarze czasu pracy, wymaganych do nabycia prawa do emerytury
w niższym wieku emerytalnych, innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwe na organizm pracownika (wyrok SN z dnia 22 lutego 2007 roku, sygn. akt I UK 25/06; z dnia
17 września 2007 roku, sygn. akt III UK 51/07, z 6 września 2007 roku, sygn. akt
III UK 62/07, z 6 grudnia 2007 roku, sygn. akt III UK 66/07). Od przedstawionej reguły istnieje odstępstwo, które dotyczy sytuacji, kiedy inne równocześnie wykonywane prace stanowią integralną część większej całości dającej się zakwalifikować pod określoną pozycję załącznika do rozporządzenia (wyrok SN
z 6 grudnia 2007 roku, sygn. akt III UK 62/07, z 5 maja 2009 roku, sygn. akt
I UK 4/09). Tak się przyjmuje właśnie w przypadku prac wymienionych w pkt 24 działu XIV, wykazu A Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku. Okres wykonywania tej pracy jest okresem uzasadniającym prawo do świadczeń na zasadach przewidzianych w rozporządzeniu, niezależnie od tego, ile czasu pracownik poświęca na bezpośredni dozór pracowników, a ile na inne czynności administracyjno-biurowe ściśle związane ze sprawowanym dozorem, kontrolą i stanowiące jego integralną część. Należy wskazać, iż kontrola jakości produkcji i usług polega nie tylko
na pobieraniu próbek do analiz na wydziałach i oddziałach produkcyjnych, ale także na ich badaniu i opracowywaniu wyników badań w warunkach laboratoryjnych,
w których pracownik nie jest narażony na czynniki szkodliwe dla zdrowia. Nie jest
to kontrola jakości produkcji i usług wykonywana stale i bezpośrednio przy stanowiskach wymienionych w wykazie, skoro w ramach jednej dniówki roboczej część obowiązków kontroli realizowana jest poza wydziałami i oddziałami produkcyjnymi (w laboratorium)

Opisane wyżej okoliczności, uzasadniając tezę, iż Sąd I instancji nie rozpoznał istoty sporu rozumianej jako legitymowanie się przez ubezpieczoną wymaganym
15-letnim okresem pracy w szczególnych warunkach, czynią zatem koniecznym uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania, w toku którego Sąd ponownie przeprowadzi postępowanie dowodowe celem szczegółowego wyjaśnienia warunków pracy ubezpieczonej w spornym okresie.

Mając powyższe na uwadze i nie przesądzając wyniku ostatecznego rozstrzygnięcia, wobec nierozpoznania istoty sprawy, konieczna stała się ponowna ocena zasadności roszczenia ubezpieczonej, poprzedzona przeprowadzeniem szczegółowego postępowania dowodowego, co wymaga wydania orzeczenia kasatoryjnego, o czym Sąd Apelacyjny orzekł po myśli art. 386 § 4 k.p.c.

/-/SSA I. Goik /-/SSA K. Merker /-/SSO del. E. Kocurek-Grabowska

Sędzia Przewodniczący Sędzia

JR