Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 stycznia 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach

Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący	SSA Antonina Grymel (spr.)
Sędziowie	SSA Lena Jachimowska SSA Gabriela Pietrzyk - Cyrbus
Protokolant	Dawid Krasowski

po rozpoznaniu w dniu 24 stycznia 2017 r. w Katowicach

sprawy z odwołania L. C. (L. C.)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gliwicach Ośrodka Zamiejscowego w Rybniku

z dnia 14 grudnia 2015 r. sygn. akt IX U 1679/14

zmienia zaskarżony wyrok i oddala odwołanie.

/-/SSA L. Jachimowska /-/SSA A. Grymel /-/SSA G. Pietrzyk- Cyrbus

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt III AUa 413/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 10 października 2014r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił L. C. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, gdyż komisja lekarska orzeczeniem z dnia 3 października 2014r. uznała, iż nie jest niezdolny do pracy.

W odwołaniu od powyższej decyzji ubezpieczony domagał się jej zmiany
i przyznania prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania powołując się na okoliczności przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku wyrokiem z dnia 14 grudnia 2015r. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż przyznał ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy począwszy od 1 października 2014r. na trzy lata.

Z ustaleń Sądu Okręgowego wynika, iż ubezpieczony urodził się w
dniu 25 listopada 1954r. Posiada wykształcenie średnie zawodowe - technolog przetwórstwa mięsnego. W okresie od 28 stycznia 2002r. do 30 września 2014r.
był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy z ogólnego stanu zdrowia.

W dniu 16 lipca 2014r. złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy
na dalszy okres.

Orzeczeniem z dnia 4 września 2014r. lekarz orzecznik stwierdził, iż ubezpieczony obecnie nie jest niezdolny do pracy. Komisja lekarska w orzeczeniu
z dnia 3 października 2014r. podtrzymała powyższe orzeczenie, w związku z
czym organ rentowy decyzją z dnia 10 października 2014r. odmówił mu prawa do wnioskowanego świadczenia.

Sąd I instancji podał także, iż w toku niniejszego postępowania odwołującego poddano badaniu przez biegłych z zakresu neurologii, chorób wewnętrznych, diabetologii i medycyny pracy, w wyniku którego stwierdzono u niego cukrzycę
typu III leczoną intensywną insulinoterapią, początkowe objawy polineuropatii cukrzycowej, przewlekłe zapalenie trzustki, przewlekły nadżerkowy nieżyt żołądka, toksyczne uszkodzenie wątroby w przebiegu nadużywania alkoholu, nadciśnienie tętnicze, zmiany zwyrodnieniowo - dyskopatyczne odcinka lędźwiowo - krzyżowego kręgosłupa, stan po przebytym niedowładzie lewego nerwu strzałkowego, przewlekłą chorobę nerek, hipertrójglicerydemię, zmiany miażdżycowe aorty i tętnic biodrowych oraz okresowo obniżony poziom płytek i anemię. Stopień nasilenia powyższych schorzeń powoduje, że ubezpieczony jest niezdolny do wykonywania ciężkiej pracy fizycznej i części prac średnio ciężkich, w tym w porze nocnej. Nie jest natomiast niezdolny do wykonywania pracy fizycznej lekkiej i części średnio ciężkich oraz prac umysłowych.

Przechodząc do rozważań Sąd Okręgowy wskazał, iż konieczną przesłanką prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w rozumieniu art. 57 ust. 1 pkt 1
ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2013r., poz. 1440 ze zm.) jest istnienie niezdolności do pracy w stopniu co najmniej niezdolności częściowej określonej
w art. 12 ust. 3 ustawy jako utrata w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej
z poziomem posiadanych kwalifikacji zawodowych, tj. pracy faktycznie wykonywanej.

Zgodnie z brzmieniem art. 13 powołanej ustawy, przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1)  stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2)  możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj
i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek
i predyspozycje psychofizyczne.

Sąd podniósł, iż ubezpieczony domagał się przyznania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy z ogólnego stanu zdrowia.

Jak wykazało przeprowadzone postępowanie dowodowe, odwołujący nie odzyskał zdolności do pracy zgodnej ze swoimi kwalifikacjami.

Za takim przyjęciem przemawia bowiem zgromadzony materiał dowodowy,
a w szczególności opinia biegłego specjalisty z zakresu medycyny pracy dr n. med. R. S., z której jednoznacznie wynika, iż ubezpieczony nie jest zdolny do ciężkiej pracy fizycznej, jaką wykonywał przed nabyciem prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Nie jest on również zdolny do części prac kwalifikowanych jako średnio ciężkie.

Sąd Okręgowy w pełni podzielił powyższą opinię, która została wydana
w oparciu o wysoce specjalistyczną wiedzę, po przeanalizowaniu historii
choroby ubezpieczonego, dokumentacji medycznej oraz po przeprowadzeniu badania przedmiotowego. Ponadto, opinia ta została przez biegłego szczegółowo
i przekonywująco uzasadniona. Z tych też przyczyn Sąd uznał ją za w pełni miarodajną w ocenie stanu zdrowia odwołującego, pomijając opinie pozostałych biegłych, którzy nie odnieśli się do jego faktycznych kwalifikacji.

W ocenie Sądu, stan zdrowia ubezpieczonego należy odnieść do jego kwalifikacji zawodowych i wykonywanej przez niego przed nabyciem prawa do renty, ciężkiej pracy masarza, rzeźnika, wędliniarza, kierownika masarni, wykrawacza, rozbieracza. Kwestia ta zresztą została poniekąd przesądzona w poprzednio prowadzonych postępowaniach sądowych.

Zdaniem Sądu I instancji, organ rentowy błędnie uważa, iż przy ocenie stanu zdrowia ubezpieczonego należy mieć na uwadze, że przez wiele lat wykonywał pracę pracownika ochrony mienia. Dla porównania Sąd ten powołał się na pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w wyroku z dnia 17 kwietnia 2008r. (OSNP 2009, nr 15-16, poz. 206), zgodnie z którym dla oceny ”poziomu posiadanych kwalifikacji” w rozumieniu art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, nie wystarcza stwierdzenie, że pracownik wykonywał przez pewien czas daną pracę, lecz należy wykazać, że uzyskał w ten sposób rzeczywiste umiejętności, mające wpływ na jego karierę zawodową, np. decydujące
o uzyskiwaniu wyższych zarobków niż pracownicy mający takie same kwalifikacje formalne, przesądzające o awansach lub możliwości znajdowania nowego miejsca pracy.

Tym samym, nie można uznać, iż ubezpieczony jako pracownik ochrony mienia nabył wyższe kwalifikacje w ramach tej pracy, w związku z czym nie ulega też wątpliwości, iż odzyskał on zdolność do pracy w znaczeniu rentowym.

W konsekwencji powyższego stanowiska, Sąd I instancji na mocy art. 477 ¹⁴
§ 2 k.p.c. orzekł o zmianie zaskarżonej decyzji.

Apelację od przedstawionego orzeczenia wywiódł organ rentowy, zaskarżając wyrok w całości.

Powołując się na zarzut:

­

naruszenia przepisów prawa materialnego art. 57 w związku z art. 12
ust. 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. nr 162, poz. 1118 ze zm.) poprzez błędne przyjęcie, że ubezpieczony jest nadal częściowo niezdolny do pracy i z tego tytułu przysługuje mu prawo do dalszej renty przyznanej na okres trzech lat,

­

naruszenia przepisów prawa materialnego, tj. art. 233 k.p.c., mające istotny wpływ na wynik postępowania, poprzez dowolną ocenę zebranego materiału dowodowego w postaci opinii biegłych i odmowę mocy dowodowej opinii biegłego z zakresu medycyny pracy W. S., który uznał, że ubezpieczony jest zdolny do pracy zgodnie z poziomem swoich kwalifikacji,

­

naruszenia przepisów prawa materialnego, tj. art. 233 k.p.c., mające istotny wpływ na wynik postępowania, poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego, a w szczególności nieuwzględnienie faktu, że ubezpieczony posiada wykształcenie średnie, jest technikiem technologiem przetwórstwa mięsnego, a ostatnio wykonywaną pracą była praca w ochronie mienia oraz bezzasadne odniesienie poziomu kwalifikacji do pracy ciężkiej
w przemyśle mięsnym,

skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania, względnie
o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu podniósł, iż częściowa niezdolność do pracy wiąże się
z utratą zdolności do wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Ustalona linia orzecznicza sądów wskazuje, że niezdolność do pracy jest kategorią prawną, zatem kwalifikacja danego stanu faktycznego ustalonego na podstawie opinii biegłych w zakresie wymagającym wiedzy medycznej należy do sądu.

Prawna ocena stanu faktycznego powinna być dokonana po uprzednim pełnym zgromadzeniu materiału dowodowego, tym bardziej, gdy podstawą rozstrzygnięcia jest wiedza o charakterze specjalnym. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów w postaci opinii biegłych na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału w oparciu o zasady logiki, posiadaną wiedzę i doświadczenie życiowe.

Apelujący zarzucił, iż Sąd I instancji nie uznał jednak za wiarygodny
dowód w postaci opinii biegłego z zakresu medycyny pracy W. S., pomimo, że opinia ta cechuje się fachowością i przekonywującym uzasadnieniem,
zbieżnym ze stanowiskiem lekarzy orzeczników ZUS, przyjmując za podstawę rozstrzygnięcia opinię biegłego z zakresu medycyny pracy R. S.,
która jest opinią odosobnioną. Biegły wskazując na wykształcenie średnie ubezpieczonego, bezzasadnie uznał, iż ostatnio wykonywał on prace ciężkie w przemyśle mięsnym.

Z zebranego materiału dowodowego wynika, że ostatnio ubezpieczony wykonywał pracę na stanowisku pracownika ochrony, a zatem błędnie został ustalony poziom jego kwalifikacji, który powinien zostać ustalony zgodnie
z poziomem wykształcenia - praca biurowa lub praca w dozorze mięsnym, niewymagająca znacznego wysiłku fizycznego.

Organ rentowy podkreślił przy tym, iż ubezpieczony w pewnym okresie pracował na stanowisku kierownika zakładu.

Odniesienie kwalifikacji do pracy fizycznej na stanowisku masarza, wykrawacza, itp., które są pracami ciężkimi, nie znajduje uzasadnienia, ponieważ tego rodzaju prace nie wymagają szczególnych kwalifikacji i można je wykonywać po krótkim przyuczeniu, zatem pozostają poniżej posiadanych kwalifikacji zawodowych, zgodnie z którymi ubezpieczony zachowuje pełną zdolność do pracy.

Ubezpieczony wniósł o oddalenie apelacji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego zasłużyła na uwzględnienie.

Spór w rozpatrywanej sprawy dotyczył uprawnień L. C. do dalszej renty z tytułu niezdolności do pracy, sprowadzając się do oceny, czy po dacie 30 września 2014r. stan zdrowia nadal czyni go niezdolnym do pracy.

Przypomnieć należy, iż stosownie do treści prawidłowo powołanego przez Sąd I instancji art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2016r., poz. 887 ze zm.) przedmiotowe świadczenie przysługuje ubezpieczonemu, który jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy oraz stał się niezdolny
do pracy w okresach wymienionych w tym przepisie, albo nie później niż w ciągu
18 miesięcy od ustania tych okresów.

Z kolei, w myśl art. 12 ust. 1-3 oraz art. 13 ust. 1-3 omawianej ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność
do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania tej zdolności po przekwalifikowaniu. Niezdolność jest przy tym całkowita, jeżeli wyklucza wykonywanie jakiejkolwiek pracy i częściowa, gdy oznacza utratę
w znacznym stopniu możliwości podjęcia zatrudnienia zgodnego z poziomem posiadanych przez daną osobę kwalifikacji. W zależności od perspektyw odzyskania zdolności do pracy, rozpatrywanych z medycznego punktu widzenia, omawiana przesłanka otrzymania renty może mieć charakter trwały lub okresowy. Przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowań na przyszłość uwzględnia
się zaś stopień naruszenia sprawności organizmu i możliwość przywrócenia
tejże sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, a także możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter uprzedniego zatrudnienia, wykształcenie, wiek i warunki psychofizyczne ubezpieczonego. Jednak nawet całkowite odsunięcie pracownika od wykonywania dotychczasowego zatrudnienia w wyuczonym zawodzie, przy zachowaniu przezeń możliwości podjęcia innego zajęcia w granicach szeroko ujmowanego poziomu kwalifikacji, nie oznacza niezdolności do pracy w rozumieniu przytoczonych wyżej przepisów (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 2001r., II UKN 648/00, OSNAPiUS 2002, nr 6, poz. 5). Niezdolności do pracy nie można bowiem utożsamiać z niemożnością
świadczenia zatrudnienia na konkretnym stanowisku, w konkretnych warunkach, lecz musi stanowić przeciwwskazanie do pracy odpowiadającej kwalifikacjom zainteresowanego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 2000r.,
II UKN 160/00, OSNAPiUS 2002, nr 16, poz. 369). Wskazać przy tym wypada, iż istnienie schorzeń powodujących konieczność pozostawania w stałym leczeniu nie stanowi samodzielnej przyczyny uznania częściowej niezdolności do pracy, chociaż w pewnych okresach wymaga czasowych zwolnień lekarskich (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2005r., II UK 288/04, OSNAPiUS 2006, nr 5-6, poz. 99). Samo występowanie nawet szeregu schorzeń nie jest bowiem tożsame z
istnieniem niezdolności do pracy nimi spowodowanej, o ile nie powodują naruszenia sprawności organizmu w rozumieniu powołanych przepisów.

Przypomnieć należy również, iż Sąd Najwyższy wielokrotnie wypowiadał
się, w jaki sposób powinna być dokonywana ocena częściowej niezdolności ubezpieczonego do pracy zarobkowej. W szczególności w wyroku z dnia 8 maja 2008r. (I UK 356/07, LEX nr 490392) wskazał, iż jakkolwiek ocena częściowej niezdolności do pracy w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu
i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy, wymaga z reguły wiadomości specjalnych, to jednak ostateczna ocena, czy ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy, musi uwzględniać także inne elementy i ma charakter prawny, stanowiąc subsumcję stanu faktycznego do norm prawnych, wobec czego może jej dokonać wyłącznie sąd, a nie biegły. Podobnie w wyroku z dnia 3 września 2009r. (III UK 30/09, LEX nr 537018), Sąd Najwyższy przyjął, że skoro niezdolność do pracy jako przesłanka renty ma znaczenie prawne, to o tym, czy taka niezdolność rzeczywiście istnieje decyduje sąd (por. również wyrok Sądu Najwyższego z dnia
9 czerwca 2016r., III UK 149/15, LEX nr 2057632). Wskazać należy też na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2009r. (II UK 106/09, LEX nr 558589), w którym przyjęto, że przy ocenie niezdolności do pracy decydujące znaczenie ma ocena prawna dokonana w oparciu o okoliczności natury medycznej i okoliczności innej natury, w tym zwłaszcza poziom kwalifikacji ubezpieczonego, możliwości zarobkowania w zakresie tych kwalifikacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Jeżeli chodzi z kolei o użyte w treści powołanego art. 12 ust. 3 ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych pojęcie ”poziom posiadanych kwalifikacji”, w literaturze stwierdza się, że termin ten może być
różnie rozumiany ze względu na dwoistość pojmowania kwalifikacji. Z jednej strony w tym pojęciu można bowiem wyróżnić płaszczyznę formalną, która ma odzwierciedlać zakres i rodzaj przygotowania zawodowego, a z drugiej strony - kwalifikacje rzeczywiste (wiedza i umiejętności faktyczne posiadane przez daną osobę).
Na płaszczyźnie formalnej ustalenie poziomu kwalifikacji nie jest trudne, bowiem są one dokumentowane odpowiednimi świadectwami, dyplomami i zaświadczeniami. Jednak przy ocenie niezdolności do pracy dla celów rentowych chodzi o
rzeczywiste kwalifikacje ubezpieczonego, bowiem istota problemu sprowadza się do stwierdzenia, w jakim stopniu wiedzę i umiejętności, którymi dysponuje dana osoba, można wykorzystać w pracy, mimo zaistniałych ograniczeń sprawności organizmu. Chociaż nie wynika to wprost z art. 13 ust. 1 pkt 2 powyższej ustawy, można założyć, że ”inna praca” w rozumieniu tego przepisu powinna mieścić się w granicach zachowanej sprawności organizmu oraz w przygotowaniu zawodowym danej osoby. Jako miernik kwalifikacji najczęściej brane są pod uwagę wykształcenie i staż pracy, czyli umiejętność wykonywania pracy zdobyta w praktyce (por. M. Szydziak: Zmiana zawodu ze względu na niezdolność do pracy, PiZS 2003 nr 2, s. 32).

Podobne stanowisko co do rozumienia pojęcia ”praca zgodna z poziomem posiadanych kwalifikacji” wyrażane jest w orzecznictwie Sądu Najwyższego.
W wyroku z dnia 15 września 2006r. (I UK 103/06, OSNP 2007 nr 17-18, poz. 261) przyjęto, że ubezpieczony może być uznany za częściowo niezdolnego do pracy,
gdy zachował zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (np. wymagającej niższych albo niewymagającej żadnych kwalifikacji), lecz jednocześnie utracił w znacznym stopniu zdolność do wykonywania pracy, do której posiada kwalifikacje. Ryzyko socjalne w zakresie renty z tytułu częściowej utraty zdolności do pracy obejmuje utratę - na skutek dysfunkcji organizmu - możliwości zarobkowania
przy wykonywaniu pracy zgodnej z poziomem kwalifikacji, a więc nie obejmuje niemożności zarobkowania przy wykonywaniu pracy w zawodzie, w którym ubezpieczony pracował krótko i na długi czas przed pogorszeniem stanu
zdrowia (por. także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2008r., I UK 191/07, M.P.Pr. 2008 nr 7, s. 382). Jednocześnie podkreśla się jednak, iż brak możliwości wykonywania pracy dotychczasowej nie jest wystarczający do stwierdzenia częściowej niezdolności do pracy w sytuacji, gdy jest możliwe podjęcie innej
pracy w tym samym zawodzie bez przekwalifikowania lub przy pozytywnym rokowaniu co do możliwości przekwalifikowania (por. wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 30 listopada 2000r., II UKN 99/00, OSNAPiUS 2002 nr 14, poz. 340 oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 14 sierpnia 2007r., III AUa 1300/06, LEX nr 339737).

Odnosząc powyższe uwagi na grunt w niniejszej sprawie, stwierdzić trzeba przede wszystkim, iż formułując tezę dowodową, Sąd I instancji poziom kwalifikacji L. C. określił bardzo ogólnie, wskazując jedynie na wykształcenie średnie, sprzedawca, pracownik ochrony.

Jest to tymczasem okoliczność o tyle istotna, iż będący z zawodu technikiem technologii produkcji rolno - spożywczej w zakresie specjalności przetwórstwo mięsne ubezpieczony, w przebiegu swojej aktywności zawodowej - do nabycia od
28 stycznia 2002r. uprawnień do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy - wykonywał prace: od 2 sierpnia 1973r. do 30 czerwca 1989r. kierownika magazynu mięsa luzem, od 1 października 1989r. do 31 października 1989r. masarza, od
20 listopada 1989r. do 7 czerwca 1990r. rzeźnika - technologa przetworów mięsnych, od 18 czerwca 1990r. do 17 września 1990r. masarza, od 13 listopada 1990r. do
20 czerwca 1991r. masarza, od 9 września 1991r. do 15 kwietnia 1992r. masarza, od 11 maja 1992r. do 31 grudnia 1995r. czeladnika, od 2 stycznia 1996r. do 31 grudnia 1996r. czeladnika, od 1 stycznia 1997r. do 15 czerwca 1997r. rzeźnika - wędliniarza, od 16 czerwca 1997r. do 28 lutego 1998r. kierownika masarni, od 1 czerwca 1998r. do 29 lutego 2000r. rozbieracza - wykrawacza, od 1 sierpnia 2000r. do 27 stycznia 2001r. zastępcy kierownika.

Powyższy przebieg zatrudnienia wskazuje zatem, iż odwołujący zasadniczo wykonywał prace zgodne z poziomem posiadanego wykształcenia, tj. od 2 sierpnia 1973r. do 30 czerwca 1989r., od 20 listopada 1989r. do 7 czerwca 1990r., od
16 czerwca 1997r. do 28 lutego 1998r. i od 1 sierpnia 2000r. do 27 stycznia 2001r.,
w pozostałym okresie, jako masarz, rzeźnik - wędliniarz, czy też rozbieracz -wykrawacz, zajmując się niewątpliwie ciężkimi pracami fizycznym, jednak poniżej swoich kwalifikacji.

Zwraca również uwagę, iż już po przyznaniu renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, ubezpieczony poczynając od 1 lipca 2002r. podjął pracę
jako ochroniarz, bądź agent ochrony mienia i osób, którą wykonywał w ramach umowy zlecenia lub umowy o pracę, od 1 września 2010r. będąc zatrudnionym na stanowisku pracownika ochrony licencjonowanego.

Wbrew odmiennej ocenie Sądu I instancji, zdaniem Sądu Apelacyjnego, powyższa okoliczność nie może być pomijana przy dokonywaniu ustaleń
odnośnie poziomu posiadanych przez odwołującego kwalifikacji, w istotny sposób wpływając również na ów poziom. Wykonując bowiem przez okres ponad 10 lat pracę pracownika ochrony mienia (i osób) - licencjonowanego, L. C. nabywając stosowne doświadczenie zawodowe, bez wątpienia wzbogacił zakres swoich umiejętności, do którego winna odnosić się również ocena jego zdolności do pracy. Bez znaczenia pozostaje przy tym, iż jako pracownik ochrony mienia nie nabył wyższych kwalifikacji, skoro również w przeszłości wykonywał pracę poniżej tych kwalifikacji.

Jednocześnie, powyższej ocenie nie sprzeciwia się również fakt, iż w uzasadnieniu wyroku z dnia 3 października 2006r. w sprawie sygn. akt III AUa 514/05 Sąd Apelacyjny w Katowicach stwierdził, iż kilka miesięcy zatrudnienia nie ma wpływu na zmianę kwalifikacji zawodowych.

Od wydania cytowanego wyroku upłynęło bowiem kilka lat, w czasie których ubezpieczony z powodzeniem wykonywał pracę pracownika ochrony mienia, w tym od 1 września 2010r. jako pracownik licencjonowany, niejako we własnym zakresie dokonując przekwalifikowania zawodowego, uwzględnianego przy rozpatrywaniu aktualnych uprawnień do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Jak wynika tymczasem z przyjętej za podstawę kontrolowanego orzeczenia opinii biegłego specjalisty z zakresu medycyny pracy dr n. med. R. S., jakkolwiek z powodu licznych rozpoznanych schorzeń, L. C. trwale utracił zdolność do wykonywanie ciężkiej pracy fizycznej (okresowo wykonywanej przed przejściem na rentę), jest on zdolny do wykonywania części prac fizycznych średnio ciężkich i lekkich, a także pracy umysłowej (również pozostającej w poziomie jego kwalifikacji), w tym zwłaszcza do pracy w charakterze strażnika ochrony mienia, odmiennie niż Sąd I instancji, przyjąć należy, iż poczynając od 1 października 2014r. stan zdrowia nie uzasadnia orzekania o jego częściowej niezdolności do pracy.
Tym bardziej, iż tożsamej oceny owego stanu zdrowia, obok lekarzy orzeczników organu rentowego, dokonali nadto pozostali biegli, których opinii zasięgnął
Sąd Okręgowy, tj. neurolog lek. med. K. S., diabetolog E. C. oraz specjalista z zakresu medycyny pracy W. S., jednoznacznie stwierdzając, iż zobrazowany rozpoznaniami stan
zdrowia ubezpieczonego nie czyni go osobą choćby częściowo niezdolną do - zgodnego z poziomem zdobytego wykształcenia średniego - technika technologii przetwórstwa mięsnego i umiejętności kierownika magazynu, kierownika masarni, rzeźnika, sprzedawcy, kierownika marketu, pracownika ochrony mienia - zatrudnienia na ogólnym rynku pracy.

Kierując się przedstawionymi motywami i uznając w ich świetle apelację organu rentowego za uzasadnioną, Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok, na mocy art. 386 § 1 k.p.c. orzekając jak w sentencji.

/-/ SSA L. Jachimowska /-/ SSA A. Grymel /-/ SSA G. Pietrzyk - Cyrbus

Sędzia Przewodniczący Sędzia

MP