Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 lutego 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach

Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący	SSA Tadeusz Szweda (spr.)
Sędziowie	SSA Jolanta Pietrzak SSO del. Anna Petri
Protokolant	Elżbieta Szewczyk

po rozpoznaniu w dniu 2 lutego 2017r. w Katowicach

sprawy z odwołania W. N. (W. N.)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o ustalenie obowiązku ubezpieczenia

na skutek apelacji ubezpieczonego W. N.

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w Katowicach z dnia 17 grudnia 2015r. sygn. akt XI U 3154/13

uchyla zaskarżony wyrok oraz poprzedzającą go decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. z dnia 17 października 2013r. nr (...) i sprawę przekazuje Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S. do ponownego rozpoznania.

/-/SSA J.Pietrzak /-/SSA T.Szweda /-/SSO del. A.Petri
Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt III AUa 323/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 17 października 2013r . Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. stwierdził, iż W. N. od dnia 7 czerwca 2012r.
nie podlega obowiązkowym ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym
i wypadkowemu oraz dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej.

W odwołaniu od decyzji W. N. domagał się jej zmiany i ustalenia,
że od dnia 7 czerwca 2012r. podlegał, jako osoba prowadząca działalność gospodarczą, obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, wypadkowemu oraz dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu, a także zasądzenia od organu rentowego na jego rzecz kosztów postępowania. Na uzasadnienie wskazał, że decyzja jest całkowicie bezpodstawna i w rażący sposób sprzeczna
z obowiązującymi przepisami prawa, zasadami logicznego rozumowania, ze stanem faktycznym oraz wynikami własnej dodatkowej weryfikacji przeprowadzonej
przez ZUS, polegającej na bezpośrednich przesłuchaniach klientów firmy W- (...), którzy potwierdzili, iż zlecali napisanie i opracowanie pism, zlecenia te zostały zrealizowane i uiszczono za nie zapłatę, a informacje o ofercie firmy klienci czerpali
z prasy.

Zdaniem ubezpieczonego, bezzasadne i pozbawione znaczenia prawnego
dla niniejszej sprawy, jest powoływanie się przez ZUS na sprawę sygn. III AUa 9/10, dotyczącą innego okresu i całkowicie innych okoliczności faktycznych i prawnych oraz nieprawomocny wyrok zapadły w sprawie sygn. XI U 2195/13, zwłaszcza
w świetle prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Sosnowcu z dnia 2 kwietnia 2011r., sygn. V U 205/09 i prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego z dnia
26 czerwca 2013r., sygn. X Ua 48/13.

Zarzucił także nieuwzględnienie przez ZUS okoliczności, iż wyrokiem
z dnia 27 marca 2012r., sygn. XI U 1911/11, Sąd Okręgowy w Katowicach prawomocnie przesądził, iż W. N. wykazał i udowodnił,
że prowadził działalność gospodarczą, która miała charakter zarobkowy, zorganizowany i ciągły.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie
oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego i podtrzymał treść zaskarżonej decyzji, bowiem W. N. wprawdzie dokonał rejestracji działalności gospodarczej od dnia 28 grudnia 1990r., jednak nigdy nie rozpoczął faktycznie
jej prowadzenia. Przedłożone przez niego w toku postępowania kontrolnego dowody nie świadczą o prowadzeniu działalności gospodarczej, zaś liczne zachorowania powodują, iż nie jest zachowana ciągłość podejmowanych działań, niezbędna
do uznania, iż są one podejmowane w toku działalności gospodarczej. Zdaniem organu rentowego, symulowanie przez ubezpieczonego czynności, których jedynym celem jest pozostanie w systemie ubezpieczeń społecznych i pobieranie zasiłków chorobowych, nie może zostać uznane w świetle doświadczenia życiowego i zasad logiki, za prowadzenie działalności gospodarczej uprawniającej do pozostania
w systemie ubezpieczeń społecznych.

Wyrokiem z dnia 17 grudnia 2015r. Sąd Okręgowy - Sąd Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach oddalił odwołanie.

Sąd ustalił, że W. N. na podstawie wpisu do ewidencji
od 28 grudnia 1990r. prowadzi działalność gospodarczą, obecnie pod firmą
(...).

Ubezpieczony zeznał, iż przedmiotem działalności firmy jest przede wszystkim sporządzanie projektów pism na zlecenia klientów oraz wynajem nieruchomości (garaży) znajdujących się w zasobach firmy wpisanych do ewidencji środków trwałych, pośrednictwo w zakresie obrotu nieruchomościami, sporządzanie reportaży na zamówienie oraz ozonowanie pomieszczeń i samochodów. Do środków trwałych ubezpieczony zaliczył również zakupiony w kwietniu 2013r. generator ozonu.

Głównym sposobem pozyskiwania przez niego klientów było umieszczanie ogłoszeń w prasie, czasem także z opcją opublikowania ich w Internecie. Ogłoszenia drukował także u siebie w domu oraz rozmieszczał na słupach ogłoszeniowych
i w innych miejscach do tego przeznaczonych.

Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, iż garaż przy ul. (...) został nabyty przez W. N. we wrześniu 2009r., a garaż
przy ul. (...) - w maju 2012r.

Przy czym, garaż przy ul. (...) - na podstawie umowy najmu z dnia
11 października 2009r., przedłużonej m.in. aneksem z dnia 13 kwietnia 2013r. - ubezpieczony wynajmuje P. J., za opłatą w wysokości 120 zł miesięcznie.

Natomiast od chwili nabycia, garaż przy ul. (...) nigdy nie został wynajęty, gdyż odwołujący się nie znalazł dotąd żadnego kontrahenta. Ubezpieczony twierdzi, iż wykonuje w nim ozonowanie. Równocześnie, w innej części swoich zeznań wskazywał, iż ozonuje pomieszczenia i samochody, a generator ozonu wozi
ze sobą i gdy jest w podróży - bezpośrednio oferuje ludziom swoje usługi.

Zatem jego zeznania w tym zakresie są niespójne, a dodatkowo jedynie sporządzone przez samego ubezpieczonego dowody wewnętrzne wskazują
na wykonywanie ozonowania. Zdaniem Sądu, nie stanowią one wystarczającego dowodu na okoliczność faktycznego świadczenia w/w usługi.

W. N. od kilku lat posiada licencję uprawniającą do pośrednictwa w zakresie obrotu nieruchomościami, lecz pierwszych klientów miał dopiero w 2013r. Nadto - jak sam przyznał - do tej pory nie zrealizował żadnych transakcji zakupów nieruchomości.

W konsekwencji, brak podstaw do uznania, iż rzeczywiście w spornym okresie zajmował się pośrednictwem w obrocie nieruchomościami.

Zdaniem Sądu, odwołujący się nie przedstawił wiarygodnych dowodów
na okoliczność, iż faktycznie wykonał powyższe usługi w zakresie sporządzania reportaży.

W toku niniejszego postępowania W. N. twierdził, iż przedmiotem działalności firmy jest przede wszystkim sporządzanie na zlecenia klientów projektów pism urzędowych praktycznie w każdej sprawie oraz pism sądowych. Specjalizuje się w sprawach ZUS oraz odszkodowań powypadkowych i zadośćuczynień z tego tytułu.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy, w tym podatkowe księgi przychodów
i rozchodów za 2012r. i za 2013r. (k. 109-142, 78-108 akt ZUS), imienne rachunki
i umowy, wskazuje, iż w okresie od 7 czerwca 2012r. ubezpieczony zawarł
kilka umów zlecenia na opracowanie tematu i o dodatkowe wynagrodzenie w razie pozytywnego załatwienia sprawy, a także wystawił kilka rachunków imiennych.

Na okoliczność prowadzenia działalności ubezpieczony przedstawił również zaświadczenia Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 7 czerwca 2013r.
o prowadzeniu w całym 2012r. i 2013r. działalności gospodarczej.

Wyrokiem z dnia 27 października 2009r., sygn. XI U 3610/08, Sąd Okręgowy w Katowicach oddalił odwołanie W. N. od decyzji z dnia
20 października 2008r., stwierdzającej brak podlegania obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym od 13 stycznia 2004r. Następnie Sąd Apelacyjny
w Katowicach wyrokiem z dnia 24 czerwca 2010r., sygn. III AUa 9/10, oddalił apelację odwołującego się od w/w orzeczenia.

Z kolei wyrokiem z dnia 27 marca 2012r., sygn. XI U 1911/11, Sąd Okręgowy w Katowicach oddalił jego odwołanie od decyzji z dnia 4 maja 2011r., ustalającej
jego podleganie ubezpieczeniom od 4 kwietnia 2011r. Następnie Sąd Apelacyjny
w Katowicach wyrokiem z dnia 16 stycznia 2013r., sygn. III AUa 1178/12, oddalił apelację odwołującego się.

Nieprawomocnym wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2013r., sygn. XI U 2195/12, Sąd Okręgowy w Katowicach oddalił odwołanie ubezpieczonego od decyzji z dnia
6 czerwca 2012r. w sprawie o podleganie ubezpieczeniom społecznym od 4 kwietnia 2011r. (k. 1-24 akt ZUS).

Natomiast powoływany przez ubezpieczonego wyrok Sądu Rejonowego
w Sosnowcu z dnia 2 kwietnia 2010r., sygn. V U 205/09, dotyczył zasiłku chorobowego za okres od 6 do 11 maja 2009r. i od 14 maja do 29 czerwca 2009r.

Wobec poczynionych ustaleń, Sąd uznał odwołanie za niezasadne, podnosząc
w motywach tego rozstrzygnięcia, iż nietrafny jest zarzut ubezpieczonego, dotyczący naruszenia przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych powagi rzeczy osądzonej w postaci nieuwzględnienia kwestii prejudycjalnej przesądzonej przede wszystkim wyrokiem Sądu Rejonowego w Sosnowcu z dnia 2 kwietnia 2010r., sygn. V U 205/09
oraz wyrokiem Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 27 marca 2012r.,
sygn. XI U 1911/11.

Wyrok Sądu Rejonowego w Sosnowcu dotyczył zasiłku chorobowego
(nie kwestii ustalenia obowiązku ubezpieczenia, jak niniejsza sprawa), za okres wcześniejszy, niż sporny w niniejszej sprawie. Wyrok Sądu Okręgowego
w Katowicach z dnia 30 maja 2014r., sygn. X Ua 69/11, został wydany w sprawie
o jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy prowadzeniu działalności gospodarczej w styczniu 2009r.

Natomiast wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 27 marca 2012r., sygn. XI U 1911/11, oddalający odwołanie od decyzji z dnia 4 maja 2011r., dotyczy objęcia ubezpieczeniem społecznym z tytułu działalności gospodarczej za okres wcześniejszy od spornego w przedmiotowym postępowaniu.

Ustalenia faktyczne dokonane w uzasadnieniach orzeczeń wydanych
przez Sądy w innych sprawach i dotyczące okresów wcześniejszych, niż okres sporny, nie mogą wiązać Sądu orzekającego w przedmiotowej sprawie.

Przedmiotem postępowania była wyłącznie kwestia, czy W. N. -jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą - od dnia 7 czerwca 2012r. podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym
i wypadkowemu oraz dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu.

Zasady podlegania ubezpieczeniom społecznym oraz zasady ustalania składek na ubezpieczenia społeczne określa ustawa z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U.2015.121 j.t.).

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 5 cyt. Ustawy, obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają, z zastrzeżeniem art. 8 i 9, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność oraz osobami z nimi współpracującymi. Z kolei obowiązkowo ubezpieczeniu wypadkowemu podlegają osoby podlegające ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym (art. 12 ust 1 cyt. ustawy).

Natomiast dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu podlegają na swój wniosek osoby objęte obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi, wymienione w art. 6 ust. 1 pkt 2, 4, 5, 8 i 10 (art. 11 ust 2 cyt. ustawy).

Zgodnie z art. 13 pkt 4 cyt. Ustawy, obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym podlegają osoby fizyczne prowadzące pozarolniczą działalność - od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności,
z wyłączeniem okresu, na który wykonywanie działalności zostało zawieszone
na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej.

Przy czym, za osobę prowadzącą pozarolniczą działalność uważa się osobę prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą na podstawie przepisów
o działalności gospodarczej lub innych przepisów szczególnych (art. 8 ust. 6 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998r.).

Z całokształtu zebranego materiału dowodowego wynika, iż w poszczególnych miesiącach okresu od czerwca 2012r. do października 2013r.. z wyjątkiem lipca 2012r., ubezpieczony był zdolny do pracy tylko po kilka dni między kolejnymi zwolnieniami lekarskimi.

W tym czasie uzyskiwał stały (a czasem jedyny) przychód w kwocie 120 zł
z wynajmu należącego do niego garażu oraz tytułem odsetek z konta firmowego,
na którym - jak ustalił ZUS - zgromadzone były środki pieniężne wypłacone
mu wcześniej, jako zasiłki chorobowe.

Większość przychodów ubezpieczonego ujawnionych w podatkowych księgach przychodów i rozchodów, w tym dotyczące ozonowania, a także opracowywania pism, wynika wyłącznie ze sporządzonych przez niego dowodów wewnętrznych, które
nie mogą zostać uznane za wystarczający dowód wykonywania przez niego wskazanych w nich usług, gdyż brak możliwości ich weryfikacji.

Zdaniem Sądu, w toku przedmiotowej sprawy W. N. nie wykazał dostatecznie przy pomocy wiarygodnych dowodów, iż w spornym okresie
od 7 czerwca 2012r. rzeczywiście wykonywał zarobkową działalność gospodarczą
w sposób zorganizowany i ciągły, która stanowiłaby tytuł podlegania ubezpieczeniom społecznym. Niewątpliwie na przeszkodzie temu stał fakt, iż w każdym miesiącu
(z wyjątkiem lipca 2012r.) był zdolny do pracy jedynie przez kilka dni pomiędzy kolejnymi zwolnieniami lekarskimi.

Natomiast zaświadczenia Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 7 czerwca 2013r. i z dnia 23 kwietnia 2014r. wydane zostały w oparciu o informacje dostarczone w/w Urzędowi przez ubezpieczonego.

Z tych względów, Sąd nie znajdując podstaw do uwzględnienia odwołania -
po myśli 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.- orzekł o jego oddaleniu.

Apelację od powyższego wyroku złożył ubezpieczony, zarzucając:

1. naruszenie przepisów postępowania, a mianowicie:

- art. 233 § 1 k.p.c., na skutek przekroczenia przez Sąd I instancji granic swobodnej oceny dowodów, poprzez nieprawidłowe przyjęcie, że ubezpieczony nie wykazał, aby w spornym okresie prowadził działalność gospodarczą,
co w konsekwencji doprowadziło do sprzeczności ustaleń ze zgromadzonym
w niniejszej sprawie materiałem dowodowym,

- art. 244 § 1 w zw. z art. 252 k.p.c., na skutek pominięcia przez Sąd I instancji, jako dowodów w sprawie, zaświadczeń wydanych przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w D. w dniu 7 czerwca 2013r. oraz 23 kwietnia 2014r., chociaż w tych zaświadczeniach wspomniany organ jednoznacznie potwierdził, że ubezpieczony w latach 2012 i 2013 prowadził działalność gospodarczą,

- art. 365 § 1 w zw. z art. 366 k.p.c., poprzez nieuwzględnienie przez Sąd
I instancji kwestii o charakterze prejudycjalnym, przesądzonych w sprawach
o sygn. akt V U 205/09 (wyrok Sądu Rejonowego w Sosnowcu z dnia
2 kwietnia 2010r.) oraz XI U 1911/11 (wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 27 marca 2012r.), w których to sprawach wymienione
Sądy jednoznacznie wskazały, że W. N. prowadził działalność gospodarczą, co miało istotny wpływ na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy;

2. naruszenie prawa materialnego, poprzez:

- błędną wykładnię art. 6 ust. l pkt 5, art. 8 ust. 6 pkt 1, art. 11 ust. 2, art. 12 ust. l i art. 13 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych na skutek nieprawidłowego przyjęcia przez Sąd Okręgowy,
że ubezpieczony w okresie od czerwca 2012r. do października 2013r. faktycznie nie prowadził działalności gospodarczej, pomimo, że realizował zlecenia i osiągał przychody z tytułu prowadzenia tej działalności
oraz nieprawidłowym przyjęciu przez Sąd Okręgowy, że powyższe przepisy,
z uwagi na występujące w prowadzonej przez ubezpieczonego działalności gospodarczej okresy niezdolności do pracy, wykluczają możliwość podlegania od dnia 7 czerwca 2012r. ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowemu, wypadkowemu oraz dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu, pomimo,
że opłacał należne za ten okres składki, jak również nie zaprzestał prowadzenia działalności gospodarczej,

- błędną wykładnię art. 2 w zw. z art. 4, art. 14 ust. l i art. 14a ustawy
z dnia 2 lipca 2004r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. nr 173, poz. 1807 ze zm.) na skutek nieprawidłowego przyjęcia przez Sąd I instancji,
że występujące w prowadzeniu działalności gospodarczej okresy niezdolności do pracy z powodu choroby i leczenia stanowią przerwy w wykonywaniu działalności gospodarczej, które uzasadniają wyłączenie apelującego
z ubezpieczeń społecznych;

3. naruszenie art. 6 ust. 2 u.s.d.g. w zw. z art. 2a ust. 1 i 2 ustawy systemowej, poprzez brak zastosowania tych przepisów przez Sąd Okręgowy w związku
z przyjęciem w odniesieniu do ubezpieczonego, takich kryteriów i warunków, które nie zostały przewidziane w obowiązujących przepisach prawa,
a w szczególności w przepisach u.s.d.g. i ustawy systemowej, a których zastosowanie doprowadziło do tego, że W. N. nie został potraktowany w taki sam sposób, jak inni ubezpieczeni, co jednocześnie doprowadziło do naruszenia art. 32 ust. l i art. 2 Konstytucji Rzeczpospolitej, poprzez brak zastosowania tych przepisów.

Wskazując na powyższe zarzuty, wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku, poprzez zmianę zaskarżonej decyzji w drodze stwierdzenia, że jako osoba prowadząca działalność gospodarczą, podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu
od dnia 7 czerwca 2012r. oraz dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu
od dnia 7 czerwca 2012r.,

2.  zasądzenie od ZUS na rzecz ubezpieczonego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje, według norm przepisanych.

Ewentualnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania - przy uwzględnieniu kosztów postępowania apelacyjnego, jako części kosztów procesu lub uchylenie, na podstawie art. 477 ^14a k.p.c., w całości zarówno wyroku z dnia 17 października 2013r.,
jak i poprzedzającej ten wyrok zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy bezpośrednio organowi rentowemu do ponownego rozpoznania - przy uwzględnieniu kosztów postępowania apelacyjnego, jako części kosztów procesu.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje:

Z akt organu rentowego wynika, że zaskarżona decyzja nr (...) została podpisana przez Kierownika Wydziału (...) mgr W. K..

Niesporne jest między stronami, że w dacie wydawania tej decyzji pracownica ta posiadała upoważnienie nr (...) z dnia 6 marca 2008r., które zostało wystawione w czasie obowiązywania statutu ZUS z dnia 18 lutego 2008r.

W wyroku z dnia 16 lutego 2016r., w sprawie I UK 84/15, Sąd Najwyższy rozpatrując inną sprawę skarżącego W. N. przeciwko ZUS Oddział
w S. o podleganie ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej, w analogicznej sytuacji podpisania decyzji przez tego samego pracownika ZUS dysponującego tym samym upoważnieniem, uznał,
że pracownica ZUS wydająca sporną decyzję nie miała upoważnienia do jej wydania na podstawie nowego statutu. Statut ZUS, na podstawie którego wydano upoważnienie pracownikowi organu rentowego wydającemu decyzję został uchylony z dniem
11 lutego 2011r. i nie obowiązywał w dniu wydania zaskarżonej decyzji. W dniu
11 lutego 2011r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej
z dnia 13 stycznia 2011r. w sprawie nadania statutu Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2011r. nr 18, poz. 93), wydane na podstawie art. 74 ust. 5 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych
(Dz. U. z 2016r. poz. 963), które nadało Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych statut, stanowiący załącznik do rozporządzenia.

Udzielone pracownikowi Oddziału przez Dyrektora tego Oddziału lub Prezesa Zakładu upoważnienie, o którym stanowi § 2 ust. 2 statutu Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, stanowiącego załącznik do rozporządzenia z dnia 18 lutego 2008r.
w sprawie nadania statutu Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. nr 28,
poz. 164) stanowiło umocowanie do podejmowania decyzji w sprawie ubezpieczenia społecznego jedynie do dnia wejścia w życie nowego statutu ZUS i wydania na jego podstawie nowego upoważnienia.

W wyroku Sąd Najwyższy podniósł także, że na ważność zaskarżonej decyzji nie ma wpływu fakt pozostawania przez pracownika organu rentowego w dniu
jej wydania w stosunku pracy. Brak właściwego upoważnienia do podejmowania określonych decyzji powinien był skłonić pracowników ZUS do oceny, że w świetle art. 156 § 1 pkt 2 Kodeksu postępowania administracyjnego, decyzja wydana
na podstawie wygasłego upoważnienia, jest nieważna.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntowany jest pogląd, iż sąd
w postępowaniu cywilnym obowiązany jest uwzględniać stan prawny wynikający
z osnowy ostatecznej decyzji administracyjnej, chyba, że decyzja została wydana przez organ niepowołany lub w zakresie przedmiotu orzeczenia bez jakiejkolwiek podstawy w obowiązującym prawie materialnym, względnie z oczywistym naruszeniem reguł postępowania administracyjnego. W tych przypadkach sąd nie jest związany decyzją administracyjną, ponieważ jest ona bezwzględnie nieważna (nieistniejąca prawnie) i - pomimo jej formalnego nieuchylenia - nie wywołuje skutków prawnych (por. uchwała Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 9 października 2007r., III CZP 46/07).

Kwestia ta podlega badaniu także przez sąd ubezpieczeń społecznych. Dokonując ustalenia, że decyzja organu rentowego została wydana przez osobę nieupoważnioną, a w konsekwencji zaskarżona decyzja obarczona była kwalifikowaną wadą nieważności w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., nieusuwalną w toku postępowania sądowego, sąd powinien był uchylić wyrok sądu I instancji i zaskarżoną decyzję i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania organowi rentowemu.

Mając powyższe na względzie, Sąd Apelacyjny uznał, że zachodzą podstawy
do uchylenia zaskarżonego wyroku i poprzedzającej go decyzji na podstawie
art. 477 ^14a k.p.c., albowiem niezależnie od słuszności argumentów organu rentowego co do zakresu związania wyrokiem Sądu Najwyższego przedstawionym na rozprawie apelacyjnej, nie sposób uznać, że możliwe jest potraktowanie tym razem, jako ważnej, decyzji wydanej przez tę samą osobę i w analogicznej sytuacji wobec tego samego ubezpieczonego.

/-/SSA J.Pietrzak /-/SSA T.Szweda /-/SSO del. A.Petri
Sędzia Przewodniczący Sędzia

JR