Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 kwietnia 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący	SSA Wojciech Bzibziak (spr.)
Sędziowie	SSA Maria Małek - Bujak SSA Witold Nowakowski
Protokolant	Agnieszka Turczyńska

Przy udziale –

po rozpoznaniu w dniu 18 kwietnia 2013r. w Katowicach

sprawy z odwołania J. S. (J. S.)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C.

od wyroku Sądu Okręgowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach

z dnia 13 września 2012r. sygn. akt X U 1525/12

zmienia zaskarżony wyrok i oddala odwołanie.

/-/ SSA M. Małek-Bujak /-/ SSA W. Bzibziak /-/ SSA W. Nowakowski

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt III AUa 176/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 15.05.2012r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w C. odmówił przyznania ubezpieczonemu J. S. prawa do emerytury na podstawie art. 184 ustawy z 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS
w związku z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, ponieważ do 1.01.1999r. nie udowodnił on 15 lat pracy w warunkach szczególnych wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, a jedynie 2 lata,
4 miesiące i 21 dni. Za taką pracę nie uznano okresów zatrudnienia od 1.10.1978r.
do 13.12.1981r., od 14.12.1981r. do 31.12.1989r. oraz od 1.01.1990r. do 31.03.1992r., ponieważ stanowiska na jakich wówczas był zatrudniony w Hucie (...) S.A. w K.: samodzielnego pracownika do spraw organizacji, specjalisty do spraw organizacji i zastępcy kierownika wydziału nie zostały wymienione
w wykazie A dziale XIV poz. 24 pkt 1 stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz zarządzenia nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z 30.03.1985r.

W odwołaniu od tej decyzji ubezpieczony domagał się jej zmiany i przyznania mu emerytury, podnosząc, że od października 1978r. podjął pracę w Hucie (...) S.A. w K. w dziale organizacji i normowania pracy. Do końca 1989r. zajmował się opracowywaniem norm pracy, normoobsad, systemów motywacyjnych oraz organizacji pracy na wydziałach produkcyjnych i pomocniczo- produkcyjnych. Praca polegała na prowadzeniu na tych wydziałach pomiarów czasu pracy, obserwacji ciągłej procesów pracy i procesów technologicznych oraz przeprowadzaniu zmian w organizacji pracy. Z kolei, od 1.01.1980r. został zastępcą kierownika wydziału miedzi i stopów. Podał, że pracownicy, którzy zajmowali takie same jak on stanowiska pracy przechodzili z nich na emeryturę
w wieku 60 lat. Zakład pracy wystawił mu świadectwo pracy potwierdzające wykonywanie przez niego pracy w warunkach szczególnych w okresie od 1.10.1978r. do 31.01.1992r.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, podając okoliczności wskazane
w zaskarżonej decyzji.

Wyrokiem z dnia 13 września 2012r., sygn. akt X U 1525/12 Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał J. S. prawo do emerytury poczynając od 1.05.2012r.

Na podstawie akt rentowych, akt osobowych, zeznań świadków: C. S., M. Z. (k. 28-29 a.s.), K. P. (k. 42-45 a.s.), przesłuchania ubezpieczonego w charakterze strony (k. 30-32 a.s.) oraz akt rentowych świadków K. P. i C. S. ustalił Sąd, że odwołujący się
ur. (...) w okresie od 11.05.1976r. do 30.09.1978r. był zatrudniony w Zakładach (...) w K.. Powyższy okres, wynoszący 2 lata, 4 miesiące i 21 dni został zaliczony przez ZUS do pracy w warunkach szczególnych.

Od 1.10.1978r. J. S. został zatrudniony w Hucie (...) S.A. w K. na stanowisku samodzielnego organizatora produkcji
w dziale organizacji pracy i produkcji. Następnie pracował jako specjalista ds. organizacji
w tym samym dziale. Do jego obowiązków na tych stanowiskach należało: opracowywanie projektów usprawnień organizacyjnych na stanowiskach robotniczych w oddziałach
i wydziałach produkcyjnych, opracowywanie projektów poprawy warunków pracy, badanie
i opracowywanie prawidłowych metod pracy, zaprojektowanie racjonalnego przepływu materiałów i surowców, rozmieszczenia maszyn i urządzeń zainstalowanych
w przedsiębiorstwie, opracowywanie zasad organizacji zarządzania i sterowania procesem produkcji, badanie struktury wykorzystania czasu roboczego, opracowywanie metodyki norm obsad i zatrudnienia, opracowywanie projektów wdrożeniowych, wdrażanie i nadzorowanie nowych, względnie usprawnionych rozwiązań organizatorskich. W tym czasie ubezpieczony pracował na wszystkich wydziałach produkcyjnych, tj. elektrolizy cynku, ołowiu, miedzi, kadmu, walcowni cynku, fabryki kwasu siarkowego i płynnego dwutlenku siarki, prażalni srebra, ustalając normy pracy, normy obsady, organizację pracy. Prace na tych wydziałach
są zaliczane do prac w warunkach szczególnych.

Odwołujący się przez całą dniówkę roboczą był zobowiązany obserwować pracownika na stanowisku pracy i odnotowywać czynności, które on wykonywał oraz analizować dokumentację podczas zbierania pomiarów. Pomiary były prowadzone w ruchu ciągłym
i trzyzmianowym. J. S. nie wykonywał czynności stricte biurowych. W czasie tego zatrudnienia był narażony na warunki szkodliwe występujące na stanowiskach, które oceniał. Takie same stanowisko jak ubezpieczony zajmował świadek M. Z..
Z kolei, C. S. do 30.09.1978r. pracował na stanowisku normisty. Praca odbywała się tylko na wydziałach produkcyjnych. Odwołujący się otrzymywał dodatek pieniężny za pracę w warunkach szczególnych, dodatkowe kartki żywnościowe, posiłki regeneracyjne, mleko oraz dodatkowy urlop wypoczynkowy.

Od 1.01.1990r. J. S. został zatrudniony na stanowisku zastępcy kierownika wydziału walcowni miedzi i stopów. Do jego obowiązków należała kontrola wyrobów, kontrola operacyjna, nadzorowanie pracy pracowników. Odpowiadał za wykonanie planów produkcyjnych. Przez całą dniówkę roboczą przebywał na wydziale produkcyjnym walcowni. Każdego dnia rano przez kilka godzin dokonywał obchodu liczącej kilka hektarów hali produkcyjnej. Sprawdzał stan gotowości linii produkcyjnych, ich sprawności i nadzorował wydajność pracowników. Następnie w pomieszczeniu biurowym, wydzielonym z hali produkcyjnej, przez około 0,5-1 godz. odbywał naradę z kierownikiem wydziału, z zapleczem technicznym, po czym wracał na halę produkcyjną nadzorować proces produkcji. Jedynie
w wypadku awarii wypełniał dokumenty w biurze, co zajmowało mu kilkanaście minut. Praca odbywała się w systemie trzyzmianowym. Odwołujący się pracował w godzinach od 7-15, jednak w razie awarii świadczył pracę też na innych zmianach. Na jednej zmianie pracowało około 100 pracowników. Na hali produkcyjnej znajdowało się 40 urządzeń, w tym 25 linii technologicznych. W trakcie pracy na tym stanowisku ubezpieczony również otrzymywał posiłki regeneracyjne, mleko, dodatek pieniężny za pracę w warunkach szczególnych
i dodatkowy urlop wypoczynkowy.

Od 1.04.1992r. powierzono J. S. obowiązki kierownika działu technicznego w dziale planowania produkcji, a od 1.08.1993r. w dziale sprzedaży krajowej. Następnie, pracował jako kierownik działu handlowego, dyrektor ds. handlowych, doradca zarządu ds. planowania strategicznego i zastępca dyrektora ds. handlowych.

Od 1.10.2001r., na zasadzie art. 23 ¹ k.p. odwołujący się został pracownikiem (...) Sp. z o.o. Stosunek pracy z tym zakładem uległ rozwiązaniu z dniem 31.05.2008r.
W pkt 8 świadectwa pracy wskazano, że ubezpieczony wykonywał pracę w warunkach szczególnych:

- od 1.10.1978r. do 13.12.1981r. jako samodzielny pracownik ds. organizacji - wykaz A dział XIV poz. 24 rozporządzenia Rady Ministrów z 7.02.1983r. oraz wykaz A dział XIV poz. 24 pkt 1 zarządzenia nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z 30.03.1985r.;

- od 14.12.1981r. do 31.12.1989r. jako specjalista ds. organizacji - wykaz A dział XIV poz. 24 rozporządzenia Rady Ministrów z 7.02.1983r. oraz wykaz A dział XIV poz. 24 pkt 1 zarządzenia nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z 30.03.1985r.;

- od 1.01.1990r. do 31.03.1992r. jako zastępca kierownika wydziału - wykaz A dział XIV poz. 24 rozporządzenia Rady Ministrów z 7.02.1983r. oraz wykaz A dział XIV poz. 24 pkt 1 zarządzenia nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z 30.03.1985r.

Ustalił nadto Sąd I instancji, że świadek K. P. za okres zatrudnienia na stanowisku kierownika wydziału walcowni miedzi i stopów od 1.10.1984r. do 31.07.1993r. uzyskał świadectwo pracy w warunkach szczególnych, w oparciu o które ZUS przyznał mu wcześniejszą emeryturę. Również okres zatrudnienia na stanowisku normisty, starszego normisty, samodzielnego organizatora produkcji, specjalisty ds. organizacji i normowania został zaliczony świadkowi C. S. do pracy w warunkach szczególnych, a organ rentowy na tej podstawie przyznał mu wcześniejszą emeryturę.

J. S. nie jest członkiem OFE, nie pozostaje w zatrudnieniu, a na dzień 1.01.1999r. posiadał 22 lata, 6 miesięcy i 7 dni okresów składkowych oraz 4 lata, 9 miesięcy
i 2 dni okresów nieskładkowych.

Przechodząc do rozważań prawnych, Sąd I instancji przytoczył treść art. 184 ust. 1, art. 32 ust. 1, ust. 2 i ust. 4 ustawy z 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS oraz § 2
ust. 1 i § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Wskazał nadto, że w wykazie A, stanowiącym załącznik do tego rozporządzenia, w dziale XIV pod poz. 24 wymieniono kontrolę międzyoperacyjną, kontrolę jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie. Z kolei, w załączniku nr 1 do zarządzenia nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z 30.03.1985r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego (Dz. Urz. Nr 1-3, poz.1), w wykazie A dziale XIV poz. 24 pkt 1 wymieniono kontrolę międzyoperacyjną, kontrolę jakości produkcji oraz dozór inżynieryjno-techniczny
w oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione
w wykazie - stanowiska pracy, n których prace wykonywane są w warunkach szczególnych - stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, przy stanowisku wymienionym w wykazie.

Zdaniem Sądu Okręgowego w Katowicach, z wiarygodnych zeznań świadków, przesłuchania ubezpieczonego w charakterze strony (znajdujących potwierdzenie
w pozostałym zgromadzonym materiale dowodowym, w szczególności w jego aktach osobowych) wynika, że w całym okresie od 1.10.1978r. do 31.03.1992r., stale i pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał on prace ujęte pod poz. 24 działu XIV wykazu A.
Ten okres powinien zatem zostać doliczony do pracy w warunkach szczególnych. W ocenie Sądu, nie bez znaczenia jest również okoliczność, że współpracownicy odwołującego się
z tego okresu, tj. C. S. i K. P. otrzymali świadectwa pracy
w warunkach szczególnych, które były podstawą przyznania im wcześniejszych emerytur. Doliczenie powyższego okresu, wraz z uwzględnionym już przez ZUS, daje J. S. ponad 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Wskazał nadto Sąd I instancji, że dowodem potwierdzającym zatrudnienie ubezpieczonego w szczególnych warunkach jest nie tylko świadectwo pracy wystawione przez zakład pracy, ale również zeznania świadków i przesłuchanie odwołującego się. Zauważył przy tym Sąd, że wykonując czynności na stanowisku kierownika wydziału walcowni miedzi i stopów, odwołujący się zobowiązany był do prowadzenia dokumentacji
i uczestnictwa w naradach wydziałowych. Wykonywanie czynności administracyjno-zarządzających w ramach sprawowanego dozoru nie sprzeciwia się uznaniu jego pracy na tym stanowisku za pracę w warunkach szczególnych. Czynności obejmujące sporządzanie dokumentacji związanej z dozorem stanowią bowiem integralną część sprawowanego dozoru. Odwołując się do orzecznictwa Sądu Najwyższego (przytaczając konkretne wyroki), stwierdził Sąd, że w sytuacji, gdy dozór inżynieryjno-techniczny jest pracą w szczególnych warunkach i praca polegająca na dozorze była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, nie ma potrzeby ustalania, ile czasu pracownik poświęcał na bezpośredni nadzór nad pracownikami, a ile na inne czynności. Osoba wykonująca dozór inżynieryjno-techniczny nad pracami wykonywanymi w warunkach zagrażających bezpieczeństwu nie musi stale przebywać na stanowiskach, gdzie jest wykonywana praca. W zakresie jej obowiązków musi być przewidziane sporządzanie dokumentacji, planów organizacyjnych i innych czynności. Ponoszenie odpowiedzialności za wykonywanie pracy, w której każdy błąd techniczny może narazić na niebezpieczeństwo pracowników i inne osoby, zostało uznane za wykonywanie pracy w warunkach szczególnych.

W konsekwencji uznał Sąd, że J. S. udokumentował ponad 15 lat pracy
w warunkach szczególnych i na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł, jak w sentencji wyroku.

Powyższy wyrok zaskarżył organ rentowy i opierając apelację na zarzutach naruszenia przepisów postępowania - art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 227 k.p.c., poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie błędnych ustaleń faktycznych oraz naruszenia prawa materialnego - art. 184 i art. 32 ustawy z 17.12.1998r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w związku z § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, poprzez niewłaściwe zastosowanie i przyznanie ubezpieczonemu prawa do emerytury, mimo iż nie pracował on
w warunkach szczególnych przez, co najmniej 15 lat stale i pełnym wymiarze czasu - wniósł o jego zmianę i oddalenie odwołania.

Zdaniem skarżącego - wbrew stanowisku Sądu I instancji - zebrany materiał nie dawał podstaw do przyjęcia, że J. S. przez, co najmniej 15 lat stale i pełnym wymiarze czasu wykonywał pracę w warunkach szczególnych.

Wskazał ZUS, że praca na stanowiskach samodzielnego pracownika ds. organizacji
i specjalisty ds. organizacji nie uprawnia do obniżenia wieku emerytalnego, gdyż nie jest objęta wykazem prac w warunkach szczególnych. Tymczasem, zgodnie z § 1 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 7.02.1983r., jego przepisy stosuje się wyłącznie do pracowników wykonujących prace w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze wymienione w § 4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do niego. Praca na tych stanowiskach nie może być kwalifikowana jako dozór inżynieryjno-techniczny wykazany pod poz. 24 działu XIV wykazu A. Podał organ rentowy, iż
w zarządzeniu nr 11 Ministra Hutnictwa w sprawie prac zaliczanych do I kategorii zatrudnienia w zakładach pracy resortu hutnictwa wskazano, że kontrola operacyjna i dozór inżynieryjno-techniczny obejmują brygadzistów, mistrzów, kierowników zmian, kierowników oddziałów i wydziałów oraz ich zastępców. Ubezpieczony nie był natomiast zatrudniony na takich stanowiskach. Z tego powodu nie jest zasadne porównywanie go z sytuacją świadka
K. P., który - jak wynika ze świadectwa pracy wykonywanej w warunkach szczególnych - pracował jako mistrz, starszy mistrz, kierownik (zastępca) wydziału.

W ocenie ZUS, Sąd I instancji przekroczył granice swobodnej oceny dowodów, naruszając art. 233 § 1 k.p.c., gdyż wbrew doświadczeniu życiowemu i wiedzy ogólnej uznał, że praca wykonywana na stanowisku do spraw organizacji, jak wskazuje sama nazwa i zakres czynności, polegające m.in. na analizowaniu potrzeb organizacyjnych przedsiębiorstwa, opracowywaniu projektów usprawnień organizacyjnych, projektów poprawy warunków pracy, metod pracy, projektowaniu racjonalnego przepływu materiałów i surowców, opracowywaniu projektów wdrożeniowych, nawet jeżeli wymagała współpracy
z kierownikami wydziałów przy wdrażaniu projektów i wiązała się z koniecznością przebywania w środowisku, w którym występowały czynniki szkodliwe dla zdrowia, stanowi dozór inżynieryjno-techniczny.

Podniósł nadto organ rentowy, że przepisy prawa ubezpieczeń społecznych mają charakter bezwzględnie obowiązujący i podlegają ścisłej wykładni. Skoro zatem J. S. nie wykonywał przez 15 lat pracy w warunkach szkodliwych, nie przysługuje mu prawo do wcześniejszej emerytury.

Ubezpieczony wniósł o oddalenie apelacji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja zasługuje na uwzględnienie.

Spór w rozstrzyganej sprawie dotyczył prawa do emerytury na podstawie art. 32 ust. 1 w zw. z art. 184 ustawy z 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2009r., Nr 153, poz.1227) i § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Zgodnie z art. 184 ust. 1 tej ustawy, ubezpieczonym urodzonym po dniu 31.12.1948r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli
w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27. Stosownie natomiast do treści ust. 2 tego artykułu, emerytura przewidziana powyżej przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w tym funduszu, za pośrednictwem ZUS, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem.

Z kolei § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 7.02.1983r. stanowi, że emerytura przysługuje pracownikowi, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, jeżeli osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzny,
ma wymagany okres zatrudnienia (25 lat), w tym, co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Wskazać nadto należy na treść § 2 ust. 1 tego rozporządzenia, zgodnie z którym okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń są okresy, w których praca
w szczególnych warunkach wykonywana jest stale i pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Poza sporem było, że ubezpieczony J. S. spełnia warunek dotyczący wymaganego wieku (ur. się (...)) oraz posiada wymaganą ilość okresów składkowych i nieskładkowych, a także nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego
i rozwiązał stosunek pracy.

Istota sporu sprowadzała się zatem do oceny, czy ubezpieczony spełnia ostatni
z niezbędnych warunków do przyznania emerytury, tj. czy posiada, co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Dla wyjaśnienia tego zagadnienia Sąd Okręgowy w Katowicach właściwie przeprowadził postępowanie, prawidłowo w zasadzie ustalił okoliczności faktyczne, jednak nie można w pełni podzielić oceny zebranego materiału i wyciągniętych przez ten Sąd wniosków końcowych.

Jak wynika z treści apelacji, organ rentowy nie kwestionuje już obecnie zaliczenia do pracy w warunkach szkodliwych okresu zatrudnienia J. S. na stanowisku zastępcy kierownika wydziału walcowni miedzi i stopów w okresie od 1.01.1990r. do 31.03.1992r. Spornym natomiast pozostało na etapie postępowania apelacyjnego uznanie za taką pracę wykonywanie przez ubezpieczonego pracy na stanowisku samodzielnego pracownika ds. organizacji (od 1.10.1978r. do 13.12.1981r.) oraz specjalisty ds. organizacji (od 14.12.1981r. do 31.12.1989r.).

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, zatrudnienie na tych stanowiskach nie stanowi pracy
w warunkach szczególnych w rozumieniu przepisów rozporządzenia Rady Ministrów
z 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Zgodnie ze świadectwem pracy z 18.06.2009r. wystawionym przez (...) Sp. z o.o. w K., ubezpieczony w powyższych okresach wykonywał pracę w warunkach szczególnych wymienioną w wykazie A dziale XIV poz. 24, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 7.02.1983r. oraz
w załączniku nr 1 do zarządzenia nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego
z 30.03.1985r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego (Dz. Urz. Nr 1-3, poz.1) - wykaz A dział XIV poz. 24 pkt 1.

W powołanym rozporządzeniu Rady Ministrów pod wskazaną pozycją wyszczególniono kontrolę międzyoperacyjną, kontrolę jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie.

W ocenie Sądu II instancji, pracy J. S. w spornych okresach nie można zakwalifikować do żadnej z kategorii wskazanych powyżej. Z całą pewnością zatrudnienie na zajmowanych stanowiskach nie stanowiło kontroli międzyoperacyjnej oraz kontroli jakości produkcji i usług. Pracy tej nie można również uznać za sprawowanie dozoru inżynieryjno-technicznego. Wiąże się z nim bowiem podległość pracowników wykonujących konkretne czynności osobie sprawującej nadzór i możliwość wydawania przez nią poleceń w trakcie ich pracy. Tymczasem - jak wynika z zebranego materiału - z zajmowanymi przez ubezpieczonego stanowiskami samodzielnego pracownika ds. organizacji i specjalisty
ds. organizacji nie łączyła się podległość innych pracowników. Były to stanowiska w pełni samodzielne, w dziale organizacji pracy i produkcji. Do podstawowych zadań ubezpieczonego należało opracowywanie projektów usprawnień organizacyjnych na stanowiskach robotniczych w oddziałach i wydziałach produkcyjnych, opracowywanie projektów poprawy warunków pracy, badanie i opracowywanie prawidłowych metod pracy, zaprojektowywanie racjonalnego przepływu materiałów i surowców, rozmieszczenia maszyn i urządzeń zainstalowanych w przedsiębiorstwie, opracowywanie zasad organizacji zarządzania i sterowania procesem produkcji, badanie struktury wykorzystania czasu roboczego, opracowywanie metodyki norm obsad i zatrudnienia, opracowywanie projektów wdrożeniowych, wdrażanie i nadzorowanie nowych, względnie usprawnionych rozwiązań organizatorskich.

Niewątpliwie z pracą J. S. łączyła się obecność na wydziałach
i oddziałach produkcyjnych huty, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie. Skoro jednak, jak wcześniej wskazano, jego zatrudnienie nie stanowiło kontroli międzyoperacyjnej, kontroli jakości produkcji i usług, ani dozoru inżynieryjno-technicznego, nie można jego pracy uznać za pracę wykonywaną w warunkach szczególnych wymienioną w wykazie A dziale XIV poz. 24. Jak trafnie wskazał w apelacji organ rentowy, podstawowe obowiązki ubezpieczonego wiązały się z opracowywaniem konkretnych projektów. Wynika to w sposób jednoznaczny z zakresu obowiązków na stanowisku samodzielnego organizatora produkcji znajdującego się w jego aktach osobowych.

W konsekwencji uznać należało, że J. S. nie posiada, co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych, a tym samym, nie przysługuje mu prawo do emerytury
z tego tytułu.

Mając powyższe względy na uwadze, skoro apelacja okazała się zasadna,
Sąd II instancji na mocy art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok i oddalił odwołanie.

/-/ SSA M. Małek-Bujak /-/ SSA W. Bzibziak /-/ SSA W. Nowakowski

Sędzia Przewodniczący Sędzia

JR