Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

POSTANOWIENIE

Dnia 2 czerwca 2020 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SA Wojciech Paluch

Protokolant: Kamil Klupś

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Katowicach del. do Prokuratury Regionalnej w Katowicach Jolanty Tałaj

po rozpoznaniu w sprawie S. D.

zażalenia wniesionego przez skazanego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Częstochowie

z dnia 20 kwietnia 2020 roku, sygn. akt III Kow 2436/19

w przedmiocie odmowy udzielenia warunkowego przedterminowego zwolnienia

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k., art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k.w.

postanawia:

1.  utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie;

2.  zwolnić skazanego od ponoszenia wydatków postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem sąd I instancji trafnie ustalił, że nie można aktualnie sformułować względem S. D. pozytywnej prognozy kryminologiczno-społecznej, w związku z czym niemożliwe jest udzielenie mu warunkowego przedterminowego zwolnienia.

W pierwszej kolejności podkreślić trzeba, że wnioskowane przez skazanego dobrodziejstwo probacji, stanowi swego rodzaju nagrodę dla sprawców, którzy swoim zachowaniem w trakcie odbywania kary w jednostce penitencjarnej, pozytywnie wyróżniają się na tle innych osadzonych. Tymczasem zachowanie S. D. zostało przez administrację Zakładu Karnego w H. ocenione jedynie jako poprawne. Pomimo, iż w ostatnim czasie widać jego zdecydowaną poprawę i proces resocjalizacji skazanego przebiega aktualnie we właściwym kierunku, to nie sposób jest uznać, że pozytywne zmiany zostały w nim utrwalone na tyle, aby przyjąć, iż daje on rękojmię prawidłowego funkcjonowania po opuszczeniu zakładu karnego, w okresie próby. Jednocześnie sąd I instancji słusznie zaakcentował, że pomimo, iż podczas wykonywania kary pozbawienia wolności, S. D. był 22 razy nagradzany regulaminowo, to siedmiokrotnie karano go dyscyplinarnie, a trzykrotnie wymierzano mu kary łączne. Sąd a quo słusznie również zauważył, że ostatni raz był on karany za posiadanie methadonu oraz znajdował się pod wpływem amfetaminy, w związku z czym został przeklasyfikowany z podgrupy kwalifikacyjnej R-2/p do R-1/p. Wbrew argumentacji skarżącego, sąd I instancji odmawiając mu udzielenia wnioskowanego dobrodziejstwa, m.in. z uwagi na powyższe okoliczności, nie ukarał go ponownie za wymienione przewinienie, a jedynie doszedł do słusznego wniosku, że brak jest u S. D. odpowiedniego poziomu samokontroli i samodyscypliny, niezbędnych do zgodnego z prawem i zasadami współżycia społecznego funkcjonowania bez bezpośredniego nadzoru nad swoją osobą.

Jednocześnie o znacznym stopniu demoralizacji skazanego świadczy to, że nie jest on sprawcą incydentalnym, a przedmiotową karę odbywa m.in. za przestępstwo popełnione w warunkach recydywy z art. 64 § 1 k.k., w świetle czego S. D. jawi się jako osoba niepoprawna, wymagająca intensywnych oddziaływań resocjalizacyjnych prowadzonych w ramach zakładu karnego. Równocześnie podkreślić trzeba, że sąd odwoławczy wziął pod uwagę okoliczności pozytywne dotyczące skazanego, w tym poprawę jego zachowania w ostatnim czasie, jednakże nie mogło to skutkować wydaniem postanowienia o charakterze reformatoryjnym, ani kasatoryjnym. Tymczasem we wniesionym w sprawie środku odwoławczym S. D. koncentruje się jedynie na okolicznościach przemawiających na jego korzyść, natomiast zupełnie pomija szereg okoliczności negatywnych, o których to była mowa powyżej.

Na marginesie podkreślić trzeba, że sąd penitencjarny rozpoznając wniosek w przedmiocie warunkowego zwolnienia, każdorazowo samodzielnie formułuje wobec skazanego prognozę kryminologiczno-społeczną i nie jest w tym zakresie w żaden sposób związany opinią administracji zakładu karnego. Jednak wymieniona administracja dysponuje najbardziej miarodajną wiedzą odnośnie postępów w resocjalizacji skazanego. Tymczasem w realiach niniejszej sprawy Dyrektor Zakładu Karnego w H. uznał, że resocjalizacja S. D. powinna być kontynuowana w warunkach izolacji penitencjarnej, a Sąd Okręgowy trafnie podzielił te wnioski.

Dlatego też uznając wniesione w sprawie zażalenie za niezasadne, należało utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie, jednocześnie zwalniając skazanego od obowiązku ponoszenia wydatków postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa.

Z.

- odpis postanowienia doręczyć skazanemu z pouczeniem o prawomocności odnośnie pkt. 1,

- akta zwrócić.

Katowice dnia 2 czerwca 2020 roku.