Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

POSTANOWIENIE

Dnia 23 lipca 2019 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Waldemar Szmidt

Protokolant:Karolina Jach

po rozpoznaniu w sprawie T. B.

podejrzanego o przestępstwo z art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i inne

zażalenia obrońcy podejrzanego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Częstochowie

z dnia 28 czerwca 2019 roku, sygn. akt II Kp 508/19

w przedmiocie przedłużenia czasu trwania aresztu tymczasowego

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.

postanawia

utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 28 czerwca 2019 roku sygn. akt II Kp 508/19, Sąd Okręgowy
w Częstochowie przedłużył wobec podejrzanego T. B. środek zapobiegawczy
w postaci tymczasowego aresztowania, określając dalszy termin jego stosowania do dnia
30 września 2019 roku do godz. 06:00.

Na powyższe postanowienie zażalenie złożył obrońca podejrzanego, zarzucając mu: obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na jego treść, a to:

-

art. 258 § 1 k.p.k., poprzez przyjęcie, że zachodzi uzasadniona obawa, że podejrzany będzie nakłaniał do składania fałszywych zeznań albo w inny sposób utrudniał postępowanie karne;

-

art. 249 § 1 k.p.k. poprzez błędne przyjęcie, że konieczne jest dalsze stosowanie tymczasowego aresztowania celem zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania.

Podnosząc wskazane zarzuty, skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia i uchylenie tymczasowego aresztowania, ewentualnie o zmianę postanowienia i zastosowanie w miejsce tymczasowego aresztowania innego środka zapobiegawczego o charakterze wolnościowym.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie obrońcy podejrzanego nie zasługuje na uwzględnienie.

Kontrola instancyjna zaskarżonego postanowienia dokonana przez pryzmat podniesionych w środku odwoławczym zarzutów oraz przytoczonej na ich poparcie argumentacji nie wykazała, aby sąd I instancji dopuścił się naruszenia wskazanych przepisów postępowania co mogłyby mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia.

Słusznie uznał sąd okręgowy, że wobec podejrzanego aktualne pozostają przesłanki – tak ogólna jak i szczególne - wskazujące na konieczność stosowania tymczasowego aresztowania, celem zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania przygotowawczego prowadzonego w niniejszej sprawie.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że sąd okręgowy należycie wskazał okoliczności przemawiające za istnieniem ogólnej, materialnej przesłanki stosowania środków zapobiegawczych, o jakiej mowa w przepisie art. 249 § 1 k.p.k., w postaci dużego prawdopodobieństwa popełnienia przez podejrzanego zarzucanego mu czynu. Wymienił dowody wskazujące na jego istnienie wraz z prawidłowymi rozważaniami prawnymi. Wobec tego, sąd apelacyjny uznał, że nie ma potrzeby ponownego przytaczania tych dowodów, przyjmując argumentację sądu I instancji jako własną, zwłaszcza, że skarżący istnienia tej przesłanki nie kwestionuje.

Aktualne pozostają także przesłanka szczególna stosowania tymczasowego aresztowania, wymienione w art. 258 § 1 pkt 2 oraz art. 258 § 2 k.p.k..

Podejrzanemu zarzucono popełnienie zbrodni z art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, co z kolei, przy uwzględnieniu wysokiego stopnia społecznej szkodliwości zarzucanego mu czynu i uprzedniej karalności podejrzanego, uprawnionym czyni twierdzenie sądu I instancji, że podejrzanemu – w przypadku przypisania mu sprawstwa i winy- realnie grozi wymierzenie surowej kary pozbawienia wolności, o jakiej mowa w art. 258 § 2 k.pk. Groźba wymierzenia surowej kary rodzi natomiast domniemanie, że podejrzany może podejmować próby bezprawnych działań mających na celu destabilizację toku postępowania. Ponieważ okoliczność ta ma charakter domniemania prawnego nie jest konieczne dowodowe wykazywanie, aby podejrzany podejmował wcześniej konkretne działania w tym kierunku.

Niezależnie od powyższego, zasadnie sąd okręgowy przyjął, że w stosunku do podejrzanego zaistniała także przesłanka wskazana w art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k.. Podkreślenia bowiem wymaga, że podejrzanemu zarzuca się działanie wspólnie i w porozumieniu z członkami grupy przestępczej, a nadto działanie w ramach tej grupy. Wprawdzie o tym, czy okoliczność ta znajdzie potwierdzenie w materiale dowodowym ostatecznie wypowie się sąd merytorycznie rozpoznający sprawę, niemniej jednak prawdopodobieństwo przestępnego działania podejrzanego w opisanej konfiguracji, czyni zasadną obawę, iż może on w sposób niedozwolony wpływać na wyjaśnienia i zeznania osób, biorących udział w tej grupie.

Sąd okręgowy nie dopuścił się również naruszenia zasady minimalizacji środków zapobiegawczych określonej w art. 257 § 1 k.p.k. Mając na uwadze przyjętą przez sąd I instancji obawę i stopień jej nasilenia, przy uwzględnieniu zagrożenia dla prawidłowego przebiegu postępowania przygotowawczego i jednocześnie zasady ultima ratio stosowania środków zapobiegawczych o charakterze izolacyjnym, uzasadnione jest twierdzenie, że na obecnym etapie tylko środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania w sposób prawidłowy zabezpieczy przebieg śledztwa, zaś środki wolnościowe, wobec ich oczywiście mniejszej efektywności, nie spełniłyby swojego celu określonego w art. 249 § 1 k.p.k. Oceny tej nie może zmienić deklaracja skarżącego, że podejrzany w żaden sposób nie utrudnia postępowania. Podkreślić bowiem trzeba, że przyjęcie uzasadnionej obawy matactwa czy innego utrudniania postępowania nie jest przez ustawodawcę warunkowane uprzednim podjęciem przez podejrzanego działań mataczących. Przesłanką stosowania tymczasowego aresztowania określoną w art. 258 § 1 k.p.k. jest wszakże istnienie obawy podejmowania czynności zmierzających do bezprawnego wpływu na postępowanie karne, a nie ich podejmowanie.

Ponadto wielość materiału dowodowego, charakter niniejszej sprawy a także czynności pozostałe do wykonania w toku postępowania przygotowawczego w ocenie sądu apelacyjnego stanowią szczególne okoliczności z art. 263 § 2 k.p.k., a w konsekwencji uzasadniają konieczność przedłużenia wobec podejrzanego stosowania tymczasowego aresztowania na okres wskazany w zaskarżonym postanowieniu.

Zważywszy na przedstawione powyżej okoliczności i nie dopatrując się okoliczności wskazanych w art. 259 k.p.k., które mogłyby uzasadniać uchylenie lub zmianę stosowanego obecnie środka zapobiegawczego, sąd apelacyjny postanowił jak na wstępie.

ZARZĄDZENIE

- odpis postanowienia doręczyć podejrzanemu z pouczeniem o prawomocności i jego obrońcy;

- zwrócić akta sprawy.

Katowice, dnia 23 lipca 2019 roku