Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

POSTANOWIENIE

Dnia 20 sierpnia 2014 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący-Sędzia: SA Beata Basiura

Sędziowie: SA Wiesław Kosowski

SO /del./ Grzegorz Wątroba / spr./

Protokolant: Magdalena Bauer

przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej Andrzeja Kuklisa

po rozpoznaniu w sprawie J. M.

oskarżonego o czyn z art. 207 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

zażalenia obrońcy oskarżonego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 4 sierpnia 2014r., sygn. akt
V K 178/13

w przedmiocie określenia czasu trwania tymczasowego aresztowania

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.

p o s t a n a w i a

utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 4 sierpnia 2014 r. Sąd Okręgowy w Katowicach sygn.
VK 178/13 przedłużył wobec oskarżonego J. M. stosowanie środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania zastosowanego postanowieniem Sądu Rejonowego Katowice – Wschód w Katowicach z dnia 11 kwietnia 2013r., sygn. akt V Kp 168/13 na okres dalszych 3 miesięcy, tj. do dnia 8 listopada 2014 r.

Postanowienie to zaskarżył obrońca oskarżonego, który orzeczeniu temu zarzucił:

a.  błąd w ustaleniach faktycznych będących podstawą rozstrzygnięcia poprzez przyjęcie, iż istnieją przesłanki stosowania najdotkliwszego środka zapobiegawczego wobec oskarżonego, nadto iż oskarżony popełnił zarzucany mu czyn,

b.  naruszenie przepisów prawa procesowego, mające wpływ na treść rozstrzygnięcia poprzez nie zastosowanie przepisu art. 257 § 1 k.p.k.,

c.  naruszenie przepisów prawa procesowego poprzez przyjęcie, iż skazanie oskarżonego na karę pozbawienia wolności w wymiarze nie niższym niż 3 lata niejako obliguje Sąd do dalszego stosowania tymczasowego aresztowania
w oparciu o przepis art. 258 § 2 k.p.k., podczas gdy w ocenie obrońcy wymiar orzeczonej kary może, a nie musi być (w myśl tego przepisu) podstawą stosowania środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania.

Podnosząc te zarzuty obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez uchylenie tymczasowego aresztowania i jego zmianę na środek zapobiegawczy o charakterze wolnościowym.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy w Katowicach dokonał prawidłowych ustaleń faktyczno – prawnych uznając, iż należy przedłużyć wobec oskarżonego stosowanie najsurowszego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania celem zabezpieczenia prawidłowego dalszego toku postępowania.

Uznając nieprawomocnym wyrokiem oskarżonego J. M. winnym i wymierzając mu karę w wysokości 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności Sąd Okręgowy w Katowicach dał wyraz przekonaniu co do sprawstwa oskarżonego
w zakresie zarzucanych mu czynów. Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie poglądem, skazanie nieprawomocnym wyrokiem zwalnia od wykazywania podstawy dowodowej tymczasowego aresztowania wskazującej na istnienie przesłanki ogólnej określonej w art. 249 § 1 k.p.k. (postanowienia SA w Krakowie z dnia 29 września 1999 roku – II AKz 229/99, KZS 8-9/99 poz. 53, postanowienie SA w Krakowie
z dnia 27 lipca 2005 roku – II AKz 288/05, KZS 7-8/05 poz. 87 oraz z dnia 25 stycznia 2007 roku – II AKz 19/07 KZS 2/07 poz. 39, postanowienie SA w Krakowie z dnia
6 grudnia 2010 roku, II AKz 469/10KZS 2010/12/46). W tej sytuacji zarzut błędu
w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że oskarżony J. M. dopuścił się zarzucanego mu czynu nie zasługuje na uwzględnienie Sądu odwoławczego.

Wbrew wywodom zawartym w zażaleniu orzeczenie wobec oskarżonego kary, o jakiej mowa w art. 258 § 2 k.p.k., tj. w wymiarze nie niższym niż 3 lata pozbawienia wolności, spełnia kryterium surowego rozstrzygnięcia i już z racji treści wskazanego przepisu wprowadza założenie, iż konieczne jest zabezpieczenie prawidłowego toku postępowania, właśnie poprzez stosowanie tymczasowego aresztowania. Oczywistym jest, że skoro oskarżony został skazany nieprawomocnie na surową karę, w tym wypadku na karę 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, to ma on pełną świadomość realności grożącej mu surowej sankcji karnej w razie potwierdzenia w procesie odwoławczym winy i sprawstwa. W takiej sytuacji w pełni uzasadnionym jest twierdzenie, iż może on podejmować działania utrudniające dalszy bieg procesu, chcąc uchronić się przed grożącą mu karą, bądź chociażby maksymalnie odsunąć w czasie moment jej prawomocnego wymierzenia. Dodatkowo w przypadku oskarżonego J. M. to przypuszczenie jest w wysokim stopniu uprawdopodobnione chociażby, z uwagi na fakt, że przed zatrzymaniem był on osobą bezdomną i zamieszkiwał w kanałach ciepłowniczych.

Wymaga przy tym podkreślenia, że funkcją środków zapobiegawczych jest zabezpieczenie prawidłowego toku postępowania, aż do wydania prawomocnego orzeczenia, a w razie skazania – aż do chwili rozpoczęcia wykonywania kary (art. 249 § 1 i § 4 k.p.k.). Wydanie zatem wyroku przez sąd I instancji nie przekreśla możliwości podejmowania przez oskarżonego zachowań zmierzających do utrudniania postępowania, w tym w szczególności uchylania się od stawiennictwa do odbycia ewentualnie orzeczonej kary, co jednocześnie czyni chybionym zarzut obrazy art. 257 § 1 k.p.k., gdyż środki zapobiegawcze o charakterze wolnościowym w realiach niniejszej sprawy, nie są wystarczające dla zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania.

Mając na uwadze powyższe oraz nie dostrzegając w sprawie okoliczności wskazanych w art. 259 k.p.k., które mogłyby uzasadniać uchylenie lub zmianę stosowanego obecnie środka zapobiegawczego orzeczono jak w części dyspozytywnej.

Z/ odpis postanowienia doręczyć oskarżonemu i jego obrońcy,

- zwrócić akta sprawy.

Katowice, dnia 20.08.2014 roku.