Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

POSTANOWIENIE

Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSO (del.) Arkadiusz Cichocki

Protokolant: Kamil Klupś

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej del. do Prok. Okręgowej w Katowicach Eweliny Juszczak

po rozpoznaniu w sprawie:

1.  L. B. (B.)

podejrzanego o przestępstwa z art. 258 § 3 k.k., art. 230 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 11 § 2 k.k. i inne

2.  J. M. (1) (M.)

podejrzanego o przestępstwo z art. 258 § 1 k.k., art. 297 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 k.k. przy zastosowaniu art. 11 § 2 k.k. i art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i inne

3.  M. M. (M.)

podejrzanego o przestępstwo z art. 258 § 1 k.k., art. 300 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i inne

4.  A. B. (K.-B.)

podejrzanej o przestępstwo z art. 258 § 1 k.k., art. 297 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. przy zastosowaniu art. 11 § 2 k.k. i art. 65 § 1 k.k. i inne

zażaleń prokuratora i obrońców podejrzanych J. M. (1), L. B. i M. M.

na postanowienie Sądu Okręgowego w Katowicach

z dnia 6 czerwca 2019 roku, sygn. akt XVI Kp 333-336/19

w przedmiocie przedłużenia stosowania środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania w stosunku do podejrzanych J. M. (1), L. B. i M. M. oraz odmowy przedłużenia i uchylenia stosowania środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania w stosunku do podejrzanej A. B.

na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k.

postanawia

1.  zmienić zaskarżone postanowienie w pkt 1-3 w ten sposób, że wyeliminować z jego podstawy prawnej art. 258 § 1 pkt 1 k.p.k. w stosunku do podejrzanych J. M. (1), L. B. i M. M.;

2.  w pozostałej części utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 6 czerwca 2019 roku, sygn. akt XVI Kp 333-336/19, Sąd Okręgowy w Katowicach, na mocy art. 249 § 1 k.p.k., art. 258 § 1 pkt 1 i 2 i § 2 k.p.k., art. 253 § 1 k.p.k. oraz art. 263 § 2 k.p.k. przedłużył stosowanie środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania wobec podejrzanych:

1.  L. B. , zastosowanego postanowieniem Sądu Rejonowego Katowice – Wschód w Katowicach z dnia 13 marca 2019 roku, sygn. akt IV Kp187/19, na dalszy czas oznaczony, to jest do dnia 7 września 2019 roku do godz. 6:00;

2.  J. M. (1) , zastosowanego postanowieniem Sądu Rejonowego Katowice – Wschód w Katowicach z dnia 13 marca2019 roku, sygn. akt IV Kp188/19 na dalszy czas oznaczony, to jest do dnia 7 września 2019 roku do godz. 6:00;

3.  M. M. , zastosowanego postanowieniem Sądu Rejonowego Katowice – Wschód w Katowicach z dnia 13 marca 2019 roku, sygn. akt IV Kp189/19 na dalszy czas oznaczony, to jest do dnia 7 września 2019 roku do godz. 6:00;

Ponadto tym samym postanowieniem (punkt 4), Sąd Okręgowy w Katowicach nie uwzględnił wniosku Prokuratury Okręgowej w Katowicach o przedłużenie tymczasowego aresztowania wobec A. B. , zastosowanego postanowieniem Sądu Rejonowego Katowice-Wschód w Katowicach z dnia 13 marca 2019 roku, sygn. akt IV Kp 191/19 i uchylił ten środek oraz zarządził natychmiastowe zwolnienie podejrzanej.

Od powyższego postanowienia zażalenia wywiedli prokurator (na niekorzyść A. B.) oraz obrońcy podejrzanych J. M. (1), L. B. i M. M..

Prokurator zarzucił zaskarżonemu postanowieniu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść oraz obrazę przepisów postępowania mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 253 § 1 k.p.k. w zw. z art. 263 § 2 k.p.k. W konkluzji prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez utrzymanie środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania
i przedłużenie jego stosowania na okres trzech miesięcy w stosunku do podejrzanej A. B..

Obrońca podejrzanej, adw. W. G. w odpowiedzi na to zażalenie wniósł o utrzymanie zaskarżonego postanowienia w mocy w zakresie pkt 4.

Obrońca podejrzanego J. M. (1), adw. Z. Ć. zarzucił zaskarżonemu postanowieniu obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a to art. 249 § 1 k.p.k., art. 263 § 2 k.p.k., art. 257 § 1 k.p.k., art. 258 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k. i art. 258 § 2 k.p.k. oraz art. 94 § 1 pkt 5 k.p.k. i art. 251 § 3 k.p.k. W oparciu o powyższe zarzuty obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia w zaskarżonej części i orzeczenie o nieuwzględnieniu wniosku prokuratury oraz uchyleniu stosowania środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania wobec J. M. (1), względnie o zmianę zaskarżonego postanowienia w zaskarżonej części i orzeczenie o nieuwzględnieniu wniosku prokuratury oraz uchyleniu stosowania środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania i zastosowaniu wobec tego podejrzanego środka zapobiegawczego o charakterze wolnościowym.

Drugi z obrońców podejrzanego J. M. (1), adw. B. Z., zarzuciła zaskarżonemu postanowieniu obrazę przepisów postepowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a to art. 251 § 3 k.p.k. w zw. z art. 257 § 1 k.p.k., art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 251 § 3 k.p.k. oraz błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść. Opierając się na powyższych zarzutach obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez nieuwzględnienie wniosku prokuratora o przedłużenie stosowania tymczasowego aresztowania wobec J. M. (1) i uchylenie środka zapobiegawczego, ewentualnie o zmianę zaskarżonego postanowienia i oddalenie wniosku prokuratora oraz zastosowanie wobec podejrzanego wolnościowych środków zapobiegawczych, w tym poręczenia majątkowego.

Obrońca podejrzanego M. M., adw. D. P., zarzuciła zaskarżonemu postanowieniu naruszenie prawa procesowego, a to art. 249 § 1 k.p.k. w zw.
z art. 257 § 1 k.p.k., art. 94 § 1 pkt 5 k.p.k. w zw. z art. 251 § 3 k.p.k., art. 258 § 1 k.p.k., art. 259 § 1 pkt 2 k.p.k. i art. 257 § 1 pkt 2 k.p.k. oraz błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia. W oparciu o powyższe zarzuty obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz zastosowanie środka zapobiegawczego o charakterze nieizolacyjnym. Jednocześnie obrońca wniósł o dopuszczenie dowodów z dokumentów
w postaci opinii o małoletnim W. M. i J. M. (2) na okoliczność ustalenia istnienia przesłanek z art. 259 § 1 pkt 2 k.p.k. do odstąpienia od stosowania tymczasowego aresztowania w przypadku podejrzanego z uwagi na zły stan psychiczny małoletnich dzieci podejrzanego.

Obrońca podejrzanego L. B., adw. J. G., zarzuciła zaskarżonemu postanowieniu obrazę przepisów postepowania mająca wpływ na jego treść, a mianowicie art. 258 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 251 § 3 k.p.k., art. 257 § 1 k.p.k. oraz błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia. W konkluzji wniosła o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez uchylenie tymczasowego aresztowania wobec podejrzanego z jednoczesnym zastosowaniem wobec niego wolnościowych środków zapobiegawczych w postaci poręczenia majątkowego, dozoru policji oraz zakazu opuszczania kraju.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Zarówno zażalenie prokuratora, jak i zażalenia obrońców podejrzanych co do zasady nie zasługują na uwzględnienie.

Sąd Odwoławczy nie dopatrzył się – co do zasady – obrazy przepisów postępowania oraz błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie dokonanej przez Sąd I instancji oceny sytuacji procesowej A. B. . Trzeba zaznaczyć, że na prokuratorze spoczywa ciężar wykazania, że zebrane w sprawie dowody wskazują na duże prawdopodobieństwo, że podejrzana popełniła zarzucane jej przestępstwa oraz, że zachodzi uzasadniona obawa bezprawnego utrudniania przez nią prawidłowego toku postępowania (por. postanowienie Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 16 maja 2018 roku, sygn. akt
II AKz 307/18, OSAW 2018/1/375). Na chwilę obecną nie można zaaprobować oceny prokuratora, że w stosunku do podejrzanej zachodzi wymagana art. 249 § 1 k.p.k. okoliczność w postaci dużego prawdopodobieństwa popełnienia przez nią zarzucanych jej czynów, co logicznie i jasno uzasadnił Sąd w zaskarżonym postanowieniu, uznając, że prokurator zarzucił podejrzanej udział w przestępczym procederze opierając się jedynie na domniemaniu poczynionym na niekorzyść A. B.. Podkreślić ponownie należy, że podejrzenie popełnienia zarzucanych przestępstw zostało oparte w głównej mierze na obiektywnie istniejących powiązaniach (rodzinnych i zawodowych) podejrzanej z pozostałymi podejrzanymi, których dotyczy śledztwo. Tymczasem zarówno ona sama, jak i wymienione osoby, wykluczają jej działanie ze świadomością okoliczności stanowiących przedmiot postawionych zarzutów. Zestawienie tych okoliczności, przy braku innych przekonujących dowodów co do świadomości podejrzanej w tym zakresie, musiało skutkować uznaniem, że ustała przesłanka ogólna tymczasowego aresztowania, o której mowa w art. 249 § 1 k.p.k. Sam fakt, że postanowieniem z dnia 13 marca 2019 roku, sygn. akt IV Kp 191/19, Sąd Rejonowy Katowice-Wschód w Katowicach uznał, że w stosunku do podejrzanej zachodzi duże prawdopodobieństwo popełnienia zarzucanych jej przestępstw, nie jest w żaden sposób wiążący dla sądu rozpatrującego wniosek prokuratora o przedłużenie stosowania najsurowszego środka zapobiegawczego wobec podejrzanej. Każde przedłużenie tymczasowego aresztowania jest decyzją procesową autonomiczną wobec tej, która została podjęta poprzednio w przedmiocie zastosowania tego środka zapobiegawczego oraz uprzednich decyzji procesowych o jego przedłużeniu. K. jest każdorazowa weryfikacja przesłanek aresztowania, zarówno z perspektywy przesłanki ogólnej, jak i przesłanek szczególnych (por. postanowienie Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 6 marca 2018 roku, sygn. akt II AKz 104/18, LEX 2574269). Z powołanych wyżej względów za trafne uznano rozstrzygnięcie Sądu I instancji o odmowie przedłużenia tymczasowego aresztowania wobec A. B..

Mimo to stwierdzić należy, że poważne zastrzeżenia budzi zastosowana przez Sąd Okręgowy konstrukcja odmowy przedłużenia tymczasowego aresztowania połączona z uchyleniem tego środka i zarządzeniem natychmiastowego zwolnienia podejrzanej. Sąd orzekający w przedmiocie wniosku o przedłużenie tymczasowego aresztowania powinien ograniczyć swoje stanowisko do rozstrzygnięcia, czy zachodzą przesłanki do przedłużenia tego środka po upływie okresu wcześniej oznaczonego. Nie powinien natomiast samodzielnie orzekać o uchyleniu tego środka przed upływem terminu wynikającego z wcześniejszego postanowienia. Złożenie wniosku o przedłużenie tymczasowego aresztowania nie wyłącza uprawnienia prokuratora, jako organu prowadzącego postępowanie przygotowawcze, do uchylenia środka zapobiegawczego lub jego zmiany na podstawie art. 253 k.p.k. Sąd powinien był zatem poprzestać na rozstrzygnięciu o nieuwzględnieniu wniosku o przedłużenie tymczasowego aresztowania, co z kolei wiązać się powinno ze zwolnieniem podejrzanej dopiero z upływem okresu, na jaki środek został zastosowany (chyba, że wcześniej doszłoby do podjęcia przez prokuratora samodzielnej decyzji w trybie art. 253 § 2 k.p.k.). Samodzielne uchylenie tymczasowego aresztowania przez Sąd orzekający w trybie art. 263 § 2 k.p.k. i nakazanie zwolnienia podejrzanej przed upływem okresu, na jaki środek wcześniej zastosowano, było nieprawidłowe. Taka decyzja została jednak podjęta i jako podlegająca natychmiastowemu wykonaniu, zrealizowana. Okres tymczasowego aresztowania zastosowanego postanowieniem sądu upływał z dniem 9 czerwca 2019 r. Skoro termin ten już upłynął, to rozstrzygnięcie skutkujące faktycznym zwolnieniem podejrzanej 3 dni wcześniej, tj. 6 czerwca 2019 r. wywołało nieodwracalny skutek. Tym samym, przyznając rację prokuratorowi w tej części, w jakiej wskazywał na brak uprawnienia Sądu
I instancji do samodzielnego uchylenia tymczasowego aresztowania w związku z odmową przedłużenia stosowania tego środka, należało poprzestać na wskazaniu tej okoliczności w uzasadnieniu postanowienia. Słuszność tego zarzutu nie mogła bowiem doprowadzić do uchylenia zaskarżonego postanowienia ani jego zmiany w kierunku postulowanym przez skarżącego.

Sąd Apelacyjny nie podziela zarzutów obrońców podejrzanych J. M. (1), M. M. i L. B. dotyczących obrazy art. 249 § 1 k.p.k. oraz błędu w ustaleniach faktycznych, który doprowadził do przyjęcia wspomnianego przepisu za podstawę prawną zaskarżonego orzeczenia. Sąd rozpatrując w postępowaniu incydentalnym wniosek prokuratora o przedłużenie czasu trwania środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania jest zobligowany do oceny, czy zgromadzony materiał dowodowy jest wystarczający pod kątem wystąpienia przesłanki ogólnej stosowania środków zapobiegawczych, a mianowicie czy wskazuje na istnienie dużego prawdopodobieństwa popełnienia przez podejrzanych zarzucanych im czynów. Należy przyjąć, że w niniejszej sprawie właśnie taka sytuacja wystąpiła, gdyż dowody wymienione przez sąd w zaskarżonym postanowieniu świadczą o ziszczeniu się powyższego warunku. Zarzuty obrońców J. M. (1) i M. M. w tym zakresie, chociaż bardzo szczegółowe, nie mogą skutkować obaleniem przesłanki z art. 249 § 1 k.p.k., gdyż nie wskazują w sposób wystarczający na brak dużego prawdopodobieństwa popełnienia przez nich zarzucanych im czynów, a stanowią jedynie polemikę z ustaleniami poczynionymi w śledztwie i będą mogły być przedmiotem oceny sądu dopiero na etapie postępowania jurysdykcyjnego po ewentualnym wniesieniu przez prokuratora aktu oskarżenia. Przeprowadzona przez Sąd kontrola odwoławcza wskazuje, że na chwilę obecną Sąd I instancji właściwie ocenił zgromadzony materiał dowodowy i uznał, że w stosunku do J. M. (1), M. (...) M. i L. B. zachodzi ogólna przesłanka stosowania środków zapobiegawczych wynikająca zarówno z dużego prawdopodobieństwa popełnienia przez nich zarzucanych im czynów, jak również z konieczności zabezpieczenia prawidłowego biegu procesu karnego.

Należy przychylić się do zdania Sądu I instancji, że w niniejszej sprawie zachodzi konieczność zabezpieczenia prawidłowego toku postepowania, wynikająca z obawy podjęcia przez J. M. (1), M. M. i L. B. bezprawnych działań destabilizujących toczące się śledztwo, a wynikającej z surowości grożącej podejrzanym kary. Zaznaczyć trzeba, że występowanie przesłanki z art. 258 § 2 k.p.k. wynika przede wszystkim z tego, że została spełniona szczególna podstawa zastosowania wspomnianego przepisu, a mianowicie zarzuty stawiane podejrzanym zagrożone są karą, której górna granica przekracza 8 lat pozbawienia wolności. Zarazem należycie uprawdopodobniona okoliczność popełnienia zarzucanych czynów w ramach zorganizowanej grupy, tj. działanie w warunkach z art. 65 § 1 k.k. stanowi przesłankę do fakultatywnego obostrzenia kary, co w przypadku podejrzanych trzeba odnieść do skali przestępczego procederu, w jakim mieli uczestniczyć oraz wysokości szkody, jaka miała pochodzić z popełnienia zarzucanych przestępstw. Tym samym przyjąć należało, że w niniejszym postępowaniu w dalszym ciągu materializuje się wobec J. M. (1), M. M. i L. B. zagrożenie surową karą. W orzecznictwie panuje zgodny pogląd wyrażony m.in. w uchwale siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2012 roku, sygn. akt I KZP 18/11, OSNKW 2012/1, poz. 1., że podstawy stosowania tymczasowego aresztowania określone w art. 258 § 2, przy spełnieniu przesłanek wskazanych w art. 249 § 1 i art. 257 § 1 i przy braku przesłanek negatywnych określonych w art. 259 § 1 i 2, stanowią samodzielne przesłanki szczególne stosowania tego środka zapobiegawczego. Sąd Apelacyjny w pełni ten pogląd podziela. W świetle powyższych rozważań należy uznać, że obawa wymierzenia podejrzanym surowej kary implikuje konieczność ich dalszej izolacji, będącej na obecnym etapie jedynym środkiem mogącym w prawidłowy sposób zabezpieczyć dalszy tok procesu.

W stosunku do podejrzanych nadal występuje też przesłanka szczególna z art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k., która wynika z faktu, że J. M. (1) i M. M. zarzuca się udział w zorganizowanej grupie przestępczej, a L. B. kierowanie tą grupą. Zarówno w literaturze, jak i orzecznictwie podkreśla się, iż uczestniczenie w zorganizowanych strukturach przestępczych wiąże się ze specyficzną postacią relacji i wzajemnych powiązań oraz zależności pomiędzy uczestnikami tego typu form działalności przestępczej. Powyższe sprawia, że w pełni uzasadnioną jest obawa, iż podejrzani w razie niestosowania środka zapobiegawczego o izolacyjnym charakterze, mogą podejmować próby mataczenia oraz innych bezprawnych działań utrudniających postępowanie, o czym mowa w przepisie art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k. (vide postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 9 września 2009 roku, sygn. akt II AKz 592/09). Sąd Odwoławczy podziela pogląd Sądu I instancji, że jedynie izolacyjny środek zapobiegawczy będzie w stanie zniwelować możliwość bezprawnego wpływania podejrzanych na dalszy bieg postepowania przygotowawczego. Ponadto w stosunku do L. B. obawa matactwa jest o tyle bardziej intensywna, iż postawiono mu zarzut kierowania zorganizowaną grupą przestępczą. Należy podzielić pogląd wyrażony m.in. przez Sąd Apelacyjny w Katowicach, że izolacja jest konieczna także by zapobiec matactwu w rozumieniu art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k., które w przypadku osób podejrzanych o kierowanie zorganizowaną grupą przestępczą nabiera realnych kształtów z racji podporządkowania sobie w ramach wewnętrznej struktury organizacyjnej grupy innych jej członków, a tym samym możliwości sterowania nimi w sposób dowolny i nieograniczony, także na użytek procesu. Nie trzeba zatem w przypadku tego rodzaju podejrzanych wskazywać konkretnych dowodów, które przemawiałyby za podejmowaniem przezeń działań stanowiących bezprawne utrudnianie postępowania, co z reguły jest wymagane przy przesłance z art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k. (por. postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 15 stycznia 2003 roku, sygn. akt II AKz 1249/02, OSA 2003/7/74, Prok. i Pr.-wkł. 2003/10/20, KZS 2003/4/79, KZS 2003/4/69).

Sąd natomiast nie może zaaprobować poglądu Sądu I instancji, że aktualność przesłanki szczególnej z art. 258 § 2 k.p.k. wskazuje per se na występowanie w stosunku do podejrzanych realnej obawy ucieczki lub ukrycia się. Co prawda obawa wyrażona w art. 258 § 1 pkt 1 k.p.k., może także wynikać z grożącej podejrzanym surowej kary, niemniej jednak w aktualnym stanie prawnym stanowią one niezależne od siebie podstawy stosowania środków zapobiegawczych, co nakłada na sąd rozpatrujący wniosek prokuratora o przedłużenie czasu trwania tymczasowego aresztowania, obowiązek analizy zgromadzonego materiału dowodowego, a następnie subsumcji dokonanych ustaleń pod wskazaną normę prawną. Sąd może stosować tymczasowe aresztowanie nawet wówczas gdy z materiału dowodowego nie wynika, by podejrzani podejmowali jakiekolwiek próby ukrywania się lub ucieczki, jednakże w takim wypadku źródłem obaw w tym zakresie winna być wyłącznie groźba wymierzenia surowej kary ( vide: postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 20 stycznia 2016 roku, sygn. akt II AKz 19/16, LEX 2023124). W zaskarżonym postanowieniu oraz wniosku prokuratora nie wskazano żadnych okoliczności faktycznych mogących uprawdopodobnić występowanie w stosunku do podejrzanych obawy ucieczki lub ukrycia się, co musiało skutkować wyeliminowaniem jej z podstawy prawnej orzeczenia.

Bezzasadne są w ocenie Sądu Odwoławczego zarzuty obrońców podejrzanych dotyczące naruszenia art. 263 § 2 k.p.k. W niniejszej sprawie ponad wszelką wątpliwość wystąpiły szczególne okoliczności uniemożliwiające ukończenie postępowania przygotowawczego w terminie 3 miesięcy. W świetle poglądów orzecznictwa za takie okoliczności uznaje się stopień skomplikowania prowadzonego postępowania przygotowawczego, jego złożoność pod względem podmiotowym i przedmiotowym, wyrażającą się w szczególności wielowątkowością, skutkującą obszernością zebranego oraz stale pozyskiwanego i analizowanego materiału dowodowego, sposób realizacji przestępczego procederu, którego jednym z elementów było celowe działanie ukierunkowane na stworzenie mechanizmów utrudniających jego wykrycie i udokumentowane odtworzenie (vide postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 8 stycznia 2015 roku, sygn. akt II AKz 811/14, LEX 1665567). Analiza wniosku prokuratora w przedmiocie przedłużenia stosowania środka zapobiegawczego prowadzi do konkluzji, że prokurator logicznie i jasno wskazał, jakie dalsze czynności procesowe z udziałem podejrzanych są niezbędne do wykonania i dlaczego jedynie izolacyjny środek zapobiegawczy jest w stanie zapewnić ich prawidłowe przeprowadzenie. Potrzeba przeprowadzenia licznych konfrontacji między podejrzanymi oraz dalsze ich przesłuchania sprawiają, że w przypadku uchylenia tymczasowego aresztowania, będą mogli uzgodnić wspólną wersję wydarzeń, co znacząco utrudniłoby osiągniecie celów postepowania przygotowawczego.

Odnosząc się do zarzutów obrońców podejrzanych należy uznać, że co prawda uzasadnienie zaskarżonego postanowienia w stosunku do J. M. (1), M. M. i L. B. zostało sporządzone w sposób lakoniczny i ogólnikowy, jednakże w wyniku przeprowadzonej kontroli odwoławczej, Sąd Apelacyjny uznał iż nadal aktualne pozostają w stosunku do nich zarówno przesłanka ogólna z art. 249 § 1 k.p.k., jak i przesłanki szczególne z art. 258 § 1 pkt 2 i § 2 k.p.k., co uzasadnia dalsze stosowanie względem wymienionych podejrzanych najsurowszego środka zapobiegawczego, gdyż w ocenie Sądu jedynie ich izolacja będzie w stanie zapewnić prawidłowy tok dalszego procesu. W tym aspekcie należy zaaprobować pogląd Sądu I instancji.

Ponadto Sąd nie dopatrzył się okoliczności przewidzianych w art. 259 § 1 i 2 k.p.k., uzasadniających uchylenie stosowania tymczasowego aresztowania w stosunku do podejrzanych. Co prawda przedstawione przez obrońcę M. M. opinie nauczyciela o małoletnich dzieciach podejrzanego wskazuje, że źle znoszą one izolację ojca, jednakże nie może to przesądzać o konieczności odstąpienia od stosowania najsurowszego środka zapobiegawczego. Naturalne jest, iż tymczasowe aresztowanie łączy się z dolegliwościami dla osoby, wobec której jest stosowane, a także jej bliskich, często pogarszając ich sytuację materialną lub osobistą, lecz dolegliwości te nie mogą być uznane za stanowiące „wyjątkowo ciężkie skutki” dla podejrzanego lub jego bliskich, dopóki nie zagrażają ich egzystencji ( vide: postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 16 stycznia 2008 roku, sygn. akt
II AKz 33/08, LEX 578235).

W oparciu o powyższe orzeczono jak w części dyspozytywnej postanowienia.

(-) SSO (del.) Arkadiusz Cichocki

ZARZĄDZENIE

- odpis postanowienia wraz z pouczeniem o prawomocności doręczyć podejrzanym;

- zwrócić akta sprawy.

Katowice, dnia 2 lipca 2019 roku.