Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

POSTANOWIENIE

Dnia 18 kwietnia 2023 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: sędzia S.A. Robert Kirejew

Protokolant: Kamil Klupś

przy udziale prokuratora Prokuratury Regionalnej w Katowicach Krzysztofa Błacha

w sprawie D. K.

skazanego na podstawie orzeczenia 10 Wysokiego Sądu Karnego w Stambule (Turcja) z 25 maja 2006 r., sygn. akt 1992/294, EAS 2003/136/KARAR, 2006/50EK KARAR za przestępstwo z art. 188/1-4, 62, 63 i 53 tureckiego kodeksu karnego nr 5237 (odpowiadające w prawie polskim przestępstwu z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii)

po rozpoznaniu zażalenia prokuratora Prokuratury Okręgowej w Gliwicach

na postanowienie Sądu Okręgowego w Gliwicach

z dnia 21 marca 2023 roku, sygn. akt IV Kop 8/23

w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności wydania ściganego organom Republiki Tureckiej celem wykonania kary

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.

postanawia

utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 21 marca 2023 roku, sygn. akt IV Kop 8/23, Sąd Okręgowy w Gliwicach na podstawie art. 603 § 1 k.p.k., art. 604 § 1 pkt 4 k.p.k. oraz art. 1,2,9,22 i 24 Europejskiej Konwencji o Ekstradycji z dnia 13 grudnia 1957 r. wraz z protokołem dodatkowym oraz art. 54 Konwencji Wykonawczej do Układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r. stwierdził niedopuszczalność wydania D. K. organom Republiki Tureckiej celem wykonania kary więzienia w wymiarze 6 lat i 3 miesięcy – która zgodnie z prawem tureckim ma być wykonywana przez 1 rok, 3 miesiące i jeden dzień – wymierzonej orzeczeniem 10 Wysokiego Sądu Karnego w Stambule (Turcja) z 25 maja 2006 r., sygn. akt 1992/294, EAS 2003/136/KARAR, 2006/50EK KARAR. W treści uzasadnienia wskazano, że ścigany odbył już karę za to samo przestępstwo, którego dotyczyło powyżej powołane orzeczenie, a karę tę odbył w związku z wyrokiem wydanym przez sąd niemiecki.

Na to orzeczenie zażalenie wniósł prokurator zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na błędnym uznaniu, że w świetle zgromadzonego materiału dowodowego zachodzą przesłanki przemawiające za odmową wydania ściganego D. K. władzom Republiki Turcji, polegające na stwierdzeniu, że ścigany był już skazany za to samo przestępstwo przez sąd niemiecki i oparcie swojej tezy na kserokopii wyroku Sadu Okręgowego w Berlinie z dnia 12 lutego 1991 r., przedłożonego przez obrońcę ściganego, zaniechają poczynienia w tym zakresie własnych ustaleń.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Zażalenie prokuratora nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu odwoławczego decyzję Sądu Okręgowego o stwierdzeniu niedopuszczalności wydania ściganego organom Republiki Turcji należy ocenić jako trafną. Sąd odwoławczy nie dopatrzył się przy tym sygnalizowanego przez prokuratora błędu w ustaleniach faktycznych.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do oceny materiału dowodowego zebranego w sprawie, dotyczącego przede wszystkim wydanego względem ściganego orzeczenia Sądu Okręgowego w Berlinie z dnia 21 lutego 1991 r., należy stwierdzić, że dowody w tym zakresie pozostają wiarygodne i Sąd Okręgowy dokonał na ich podstawie prawidłowych ustaleń faktycznych. Obrońca ściganego przedłożył bowiem kserokopię przedmiotowego orzeczenia (k. 141-149v), a także kserokopię orzeczenia z dnia 7 marca 1994 r. o uchyleniu kary w związku z brakiem okoliczności przemawiających za cofnięciem zawieszenia przedmiotowej kary (k. 150). Wraz z orzeczeniami przedłożone zostały ich uwierzytelnione tłumaczenia dokonane przez tłumacza przysięgłego języka niemieckiego (k. 151-161). Co prawda ścigany oraz jego obrońca nie przedłożyli uwierzytelnionych odpisów orzeczeń, jednak okazało się to niemożliwe z uwagi na zniszczenie akt po upływie ustawowego okresu ich przechowywania (31.12.2021 r.), na co również został przedstawiony dowód w postaci pisma Prokuratury w Berlinie z dnia 13.03.2023 r. z pieczęcią (k. 254) wraz z tłumaczeniem (k. 253). Ponadto za wystarczające dla potwierdzenia autentyczności kserokopii orzeczeń ze stanem faktycznym należy uznać oświadczenie adwokata F. E.złożone pod rygorem odpowiedzialności karnej w obecności notariusza opatrzone apostille z dnia 10 marca 2023., potwierdzonym przez Prezesa Sądu Krajowego w B. (k. 255-259), które również zostały przedłożone wraz z uwierzytelnionym tłumaczeniem (k. 250-252). Adwokat F. E.był obrońcą ściganego w sprawie prowadzonej przed Sądem Okręgowym w Berlinie i potwierdził autentyczność kserokopii pod rygorem odpowiedzialności karnej.

Skoro powyższe dowody należy uznawać za wystarczające, to Sąd Okręgowy nie miał obowiązku przejawiać dalszej, własnej inicjatywy dowodowej. Zresztą akta sprawy zostały już zniszczone, więc Sąd nie miał realnej możliwości podjęcia takiej skutecznej inicjatywy. Prokurator na żadnym etapie postępowania, a w szczególności w zażaleniu nie wskazał również, jakie czynności mógłby podjąć sąd, a jedynie ogólnikowo sformułował zarzut odwoławczy. Odnośnie do weryfikacji dokumentów przedłożonych przez obrońcę ściganego należy stwierdzić, że z wyjątkiem kserokopii orzeczeń, były to oryginalne dokumenty, a wszystkie dowody z języka niemieckiego zostały przetłumaczone na język polski przez tłumacza przysięgłego. Prokurator nie podał także, w jakiej części przedłożone dokumenty należy uznawać za błędne czy nieprawdziwe, ponownie jedynie ogólnikowo formułując zarzuty w zażaleniu.

Słusznie więc Sąd Okręgowy ustalił, że ścigany został skazany wyrokiem Sądu Okręgowego w Berlinie z 12 lutego 1991 r., nr sprawy (513) 69 Js 122/90 KLs (95/90) i orzeczono wobec niego karę 2 lat pozbawienia wolności, której wykonanie zawieszono na okres próbny, a wyrok ten został wykonany w całości w ten sposób, że po upływie okresu zawieszenia wyrok został uchylony, a kara uznana za usuniętą, o czym orzekł Sąd Okręgowy w Berlinie postanowieniem z 7 marca 1994 r., numer sprawy 513-95/90 BwH I. Za prawidłowe uznać również należy stwierdzenie, że powyższy wyrok dotyczy tego samego przestępstwa za które D. K. jest obecnie ścigany przez władze Republiki Tureckiej do odbycia kary wymierzonej orzeczeniem 10 Wysokiego Sądu Karnego w Stambule (Turcja) z 25 maja 2006 r., sygn. akt 1992/294, EAS 2003/136/KARAR, 2006/50EK KARAR.

Nie ulega bowiem wątpliwości, że orzeczenia wydane przez sąd niemiecki
i turecki dotyczą tego samego czynu, tj. zakupienia środka odurzającego w postaci heroiny na terytorium Turcji w dniu 23 września 1990 r. i przewiezienia jej na terytorium Niemiec, ukrytej w drzwiach samochodu. W obu wyrokach wskazano, że ścigany wyjechał z Turcji w dniu 23 września 1990 r, a następnie w dniu 27 września 1990 r., jego wspólnik M. B. C. miał sprzedać przywiezione środki odurzające, jednak okazało się że kupującym okazała się policyjna osoba zaufana, przez co ujęto zarówno ściganego jak i jego wspólnika. Należy przy tym zaznaczyć, że prokurator nie podał zresztą, czym miałyby się różnić czyny opisane w tych wyrokach. Dla zasady ne bis in idem nie ma natomiast znaczenia, jak przestępstwo to zostało zakwalifikowane przez obydwa orzeczenia, bowiem znaczenie ma skazanie i odbycie kary za popełnienie tożsamego czynu, co jak wskazano powyżej, miało miejsce.

W pozostałym zakresie prokurator nie negował rozważań prawnych dokonanych przez Sąd Okręgowy, w związku z czym należy jedynie stwierdzić, że Sąd Apelacyjny zgadza się z nimi i aprobuje zastosowanie art. 9 Europejskiej Konwencji o Ekstradycji z dnia 13 grudnia 1957 r. wraz z protokołem dodatkowym oraz art. 54 Konwencji Wykonawczej do Układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r. na kanwie niniejszej sprawy.

Słusznie więc Sąd Okręgowy uznał za niedopuszczalne wydanie D. K. organom Republik Tureckiej, w związku z czym należało orzec o utrzymaniu w mocy zaskarżonego postanowienia.

ZARZĄDZENIE

- o treści postanowienia z pouczeniem o prawomocności powiadomić ściganego wraz z tłumaczeniem na język niemiecki na adres obrońcy,

- zwrócić akta sprawy.

Katowice, dnia 18 kwietnia 2023 roku.