Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

POSTANOWIENIE

Dnia 1 lutego 2012 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący-Sędzia: SSA Michał Marzec

Sędziowie: SSA Robert Kirejew (spr.)

SSA Mirosław Ziaja

Protokolant: Agnieszka Przewoźnik

przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej Dariusza Wiory

po rozpoznaniu w sprawie przeciwko M. M.

oskarżonemu o przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. i inne

zażalenia wniesionego przez obrońcę oskarżonego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Częstochowie

z dnia 3 stycznia 2012 roku, sygn. akt II K 121/11

w przedmiocie przedłużenia stosowania tymczasowego aresztowania

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.

p o s t a n a w i a

utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 3 stycznia 2012 roku Sąd Okręgowy w Częstochowie przedłużył do dnia 8 marca 2012 roku stosowanie środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania wobec oskarżonego M. M., zastosowanego postanowieniem Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 10 czerwca 2011 roku, sygn. akt XI Kp 240/11.

Zażalenie na to postanowienie złożył obrońca oskarżonego, który nie formułując zarzutów odwoławczych wniósł o jego uchylenie i nie przedłużanie środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania z jednoczesnym zastosowaniem środka zapobiegawczego w postaci dozoru policji.

Motywując wniesiony środek odwoławczy jego autor wskazał, że w sprawie przeprowadzono już wszystkie dowody, gdyż zostali przesłuchani wszyscy świadkowie, wobec czego nie zachodzi obawa matactwa procesowego ze strony oskarżonego. Dodał,
że M. M. musi podjąć leczenie w warunkach stacjonarnych, co przyznał także prokurator w akcie oskarżenia.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Złożony w sprawie środek odwoławczy nie jest zasadny.

Należy podzielić stanowisko Sądu Okręgowego, że na obecnym etapie postępowania stosowanie wobec M. M. najsurowszego środka zapobiegawczego, jakim jest tymczasowe aresztowanie, jest uzasadnione procesowo i nie zdezaktualizowała się żadna
z przesłanek, która legła u podstaw jego zastosowania.

Ponieważ skarżący nie kwestionował, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w dużym stopniu uprawdopodobnił sprawstwo oskarżonego, a analiza akt sprawy potwierdziła zasadność ustaleń sądu I instancji w tym zakresie, stwierdzić należało,
że istnienie określonej w art. 249 § 1 k.p.k. przesłanki ogólnej stosowania środków zapobiegawczych jest bezsporne, co zwalnia sąd odwoławczy od podejmowania dodatkowych rozważań na jej temat, tym bardziej, że sam skarżący w zażaleniu dopuszczał możliwość orzeczenia wobec oskarżonego w sprawie środków zapobiegawczych, aczkolwiek
o nieizolacyjnym charakterze.

Jedynie na marginesie wskazać trzeba, że oskarżony w toku postępowania tak przygotowawczego, jak i sądowego przyznał się do dokonania zarzucanych mu czynów
z art. 278 § 1 k.k. oraz częściowo do popełnienia czynu zakwalifikowanego przez rzecznika oskarżenia z art. 280 § 2 k.k., a jego wyjaśnienia, w tym także częściowo co do przebiegu zdarzenia w dniu 4 czerwca 2011 roku, korespondują z zeznaniami pokrzywdzonych.

Dodać trzeba, co podkreślił także sąd I instancji, iż kwestia kwalifikacji prawnej czynu popełnionego na szkodę K. M. pozostaje otwarta, gdyż świadek na rozprawie zmieniła swoją wcześniejszą relację niemniej ostatecznej oceny zeznań pokrzywdzonej
i co za tym idzie kwalifikacji prawnej czynów dokona sąd merytorycznie rozpoznający sprawę. Na obecnym etapie postępowania duże prawdopodobieństwo popełnienia przez oskarżonych zarzucanych mu czynów, w tym przestępstwa z art. 280 § 2 k.k. pozostaje nieumniejszone.

W tej sytuacji poczynione przez sąd instancji ustalenia na temat aktualności szczególnej przesłanki stosowania środków zapobiegawczych z art. 258 § 2 k.p.k. są trafne. Cytowany przepis wprowadza szczególny rodzaj domniemania istnienia obawy, że oskarżony, z uwagi na grożącą mu, w tej konkretnej sprawie, surową karę, może bezprawnie utrudniać postępowanie, co stanowi samodzielną przesłankę stosowania tymczasowego aresztowania (vide np. uchwała składu 7 sędziów z dnia 19 stycznia 2012 roku, sygn. akt I KZP 18/11).

Podsumowując stwierdzić trzeba, że w pełni zasadnie sąd I instancji uznał, że nie ustały przesłanki, dla których zastosowano wobec oskarżonego M. M. najsurowszy ze środków zapobiegawczych. Jest on obecnie jedynym środkiem, który może
w pełni skutecznie zabezpieczyć prawidłowy tok postępowania jurysdykcyjnego.

Jednocześnie nie stwierdzono w sprawie przesłanek z art. 259 k.p.k., które czyniłyby koniecznym odstąpienie od stosowania izolacyjnego środka zapobiegawczego. Wprawdzie
z opinii sądowo – psychiatrycznej dotyczącej oskarżonego (k. 118-120) istotnie wynika,
że wymaga on leczenia odwykowego w warunkach stacjonarnych, niemniej skarżący nie wykazał, aby pobyt w areszcie śledczym stanowił dla jego życia lub zdrowia poważne niebezpieczeństwo.

Mając na uwadze powyższe, nie znajdując powodów do zmiany, bądź uchylenia zaskarżonego postanowienia, orzeczono jak w sentencji.

Z/

Odpis postanowienia doręczyć:

- oskarżonemu z pouczeniem, że jest prawomocne;

Katowice, dnia 1.02.2012 roku.