Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

Przewodniczący

SSA Mirosław Ziaja

Sędziowie

SSA Marcin Ciepiela

SSO del. Rafał Doros (spr.)

Protokolant

Anna Moczek

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 641/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 30 września 2019 r. w sprawie o sygnaturze akt V K 91/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzuty obrońcy: obrazy przepisów postępowania, mającej istotny wpływ na treść wyroku oraz błędu w ustaleniach faktycznych, mającego wpływ na treść wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy dokonał prawidłowej oceny dowodów. Zaprezentowana
w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia ocena ich wiarygodności była zgodna
z regułami prawidłowego rozumowania i nie uchybiała wskazaniom płynącym
z zasad doświadczenia życiowego. Sąd Okręgowy logicznie uzasadnił powody, dla których odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego P. S..

Sąd Apelacyjny podzielił przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku argumentację, dotyczącą oceny dowodów.

Nie jest prawdą, że Sąd Okręgowy ustalił stan faktyczny wyłącznie na podstawie zeznań pokrzywdzonego (w domyśle Prezesa Zarządu Spółki (...) Sp. z o.o. – J. O.). Sąd Okręgowy ocenił zeznania J. O. jako wiarygodne, ponieważ nie tylko były logiczne i przekonujące, ale znajdowały potwierdzenie w innych dowodach.

W części dotyczącej czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 1 zaskarżonego wyroku zeznania J. O. znajdowały potwierdzenie w dowodach z dokumentów, które świadek przedstawił jako otrzymane od oskarżonego (k. 6-17), które to dokumenty wprowadzały w błąd co do zamiaru zakupu dziesięciu pojazdów przez Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa Oddział (...) w C.. Z zeznań Dyrektora (...) Oddziału (...) wynikało jednoznacznie, że nigdy nie składano takiego zamówienia. Natomiast korespondencja, którą oskarżony prowadził za pośrednictwem poczty elektronicznej z innym z pracownikiem spółki (...) (k. 55-56) potwierdza jego zaangażowanie w upozorowanie woli zawarcia umowy przez (...).

W części dotyczącej czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 3 wyroku zeznania J. O. znajdowały potwierdzenie w zeznaniach świadków – nabywców pojazdów: G. W., E. M., B. D. (1), W. C. ale także w zeznaniach pracowników spółki (...): I. K. i A. S. oraz w dokumentacji dotyczącej poszczególnych transakcji.

Okoliczności czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 4 zaskarżonego wyroku znajdowały potwierdzenie w zeznaniach zarówno J. O. jak i świadka G. W. oraz w wystawionych przez oskarżonego dwóch fakturach Vat - dokumentujących tę samą transakcję, a zawierających różne ceny sprzedaży.

W części dotyczącej okoliczności czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 5 zaskarżonego wyroku zeznania J. O. znajdowały potwierdzenie w zeznaniach świadka M. P. oraz w dokumencie złożonego zamówienia.

Sąd Okręgowy, ustalając stan faktyczny w sprawie, miał przede wszystkim na uwadze wskazane wyżej dowody.

W ocenie Sądu Apelacyjnego zaskarżony wyrok pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., ponieważ Sąd Okręgowy ujawnił w czasie rozprawy kompletny materiał dowodowy i na jego podstawie dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych. Jednocześnie wbrew zarzutom apelacji rozważył istotne okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Obrońca oskarżonego stawiając w apelacji zarzut naruszenia przepisów postępowania, wdał się wyłącznie w polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Okręgowego, nie przedstawiając równocześnie takich argumentów, które przemawiałyby za ich skutecznym zakwestionowaniem. Nie można wywodzić obrazy art. 7 k.p.k. z samego faktu, że przyjęte przez Sąd ustalenia sprzeczne są z oczekiwaniami skarżącego.

Sad Okręgowy nie miał więc, po przeprowadzeniu prawidłowej oceny dowodów, wątpliwości w zakresie ustalenia sprawstwa oskarżonego. Nie jest więc zasadny zarzut nieprzestrzegania zasady in dubio pro reo. Jak wynika z brzmienia przepisu art. 5 § 2 k.p.k., reguła ta ma zastosowanie dopiero wtedy, gdy mimo wszelkich starań organu prowadzącego postępowanie nie da się usunąć występujących wątpliwości. Wszystkie wątpliwości w zakresie ustaleń faktycznych powinny być wyjaśnione i usunięte przez wszechstronną inicjatywę dowodową i gruntowną analizę całego dostępnego materiału dowodowego. Dopiero wtedy, gdy po wykorzystaniu wszelkich istniejących możliwości wątpliwość nie zostanie usunięta, należy ją wytłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 czerwca 1991 r. w sprawie WR 107/91, OSNKW 1992/1-2/14). Za nietrafną należy uznać interpretację zasady in dubio pro reo, jako powinności czynienia ustaleń w oparciu o dowody najbardziej korzystne dla oskarżonych i rekonstruowanie faktów w oparciu o najkorzystniejsze dla oskarżonych warianty. Dopiero jeżeli z materiału dowodowego wynikają różne wersje wydarzeń, a taka sytuacja nie miała miejsca w rozpoznawanej sprawie, to i tak nie jest to równoznaczne z istnieniem niedających się usunąć wątpliwości w rozumieniu art. 5 § 2 k.p.k., bo w takim przypadku sąd orzekający zobowiązany jest do dokonania ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów i dopiero wówczas, gdy wątpliwości nie zostaną usunięte, należy tłumaczyć je na korzyść oskarżonego (patrz: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 2005 r. w sprawie KK 257/04, OSNKW 2005/9/86).

Na marginesie należy zwrócić uwagę, że pozbawione logiki jest stawianie jednocześnie zarzutu obrazy art. 7 i art. 5 § 2 k.p.k. Jeżeli obrońca oskarżonego kwestionuje ocenę dowodów, to takiej sytuacji nie dotyczy art. 5 § 2 k.p.k., tylko art. 7 k.p.k. Inaczej rzecz ujmując, jeżeli pewne ustalenia faktyczne zależne są na przykład od dania wiary wyjaśnieniom oskarżonego lub zeznaniom pokrzywdzonego, to nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo, a ewentualne zastrzeżenia co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów mogą być rozstrzygane jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej swobodnej oceny dowodów wynikającej z treści art. 7 k.p.k.

Jako całkowicie nieuzasadniony należało uznać zarzut naruszenia przepisów art. 410 k.p.k. Z naruszeniem art. 410 k.p.k. mamy do czynienia jedynie wówczas, gdy sąd opiera swoje orzeczenie na materiale nieujawnionym na rozprawie głównej, bądź tylko na części materiału ujawnionego i jego rozstrzygnięcie nie jest wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności. W żadnej mierze natomiast dokonanie oceny dowodów i oparcie się na określonych z nich, przy jednoczesnym odmówieniu wiary dowodom przeciwnym nie stanowi naruszenia dyspozycji art. 410 k.p.k.

Sąd Okręgowy nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika bądź to z niepełności postępowania dowodowego, bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów, np. błąd logiczny w rozumowaniu, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych może okazać się trafnym wówczas, gdy podnoszący go w apelacji zdoła wykazać sądowi orzekającemu w I instancji uchybienie przy ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, polegające na nieuwzględnieniu przy jej dokonywaniu - tak zasad logiki, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, jak też całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności. Stawiając tego rodzaju zarzut należy wskazać, jakich uchybień w świetle zgodności (lub niezgodności) z treścią dowodu, zasad logiki (błędność rozumowania i wnioskowania) czy sprzeczności (bądź nie) z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy dopuścił się w dokonanej przez siebie ocenie dowodów sąd pierwszej instancji.

Takie sytuacje w rozpoznawanej sprawie nie miały miejsca. Sąd Okręgowy, o czym już była mowa, nie naruszył ani art. 7 k.p.k. ani art. 410 k.p.k. Natomiast zarzuty obrońcy stanowią jedynie polemikę ze zdecydowanie bardziej wszechstronnymi, logicznymi i w konsekwencji przekonującymi ustaleniami Sądu Okręgowego.

Odnosząc się do argumentów z uzasadnienia apelacji obrońcy należy dostrzec, że faktycznie samochody były wydane nabywcom pomimo nie uiszczenia całości ceny sprzedaży, co było widoczne w komputerowym systemie wspomagającym sprzedaż, z którego korzystała spółka (...). Okoliczność ta była znana Sądowi Okręgowemu, ponieważ zwrócił na nią uwagę podczas oceny zeznań świadka A. S. – zatrudnionej w dziale księgowości, która wiedziała, że brakuje potwierdzenia pełnych płatności cen sprzedaży, ale oskarżony twierdził, że prezes zarządu spółki wyraził zgodę na wydanie pojazdów.

W ocenie Sądu Apelacyjnego w świetle ustalonego przez Sąd Okręgowy stanu faktycznego dla odpowiedzialności karnej oskarżonego nie ma znaczenia okoliczność pewnej niefrasobliwości w zachowaniu pracowników pokrzywdzonej spółki. Jeżeli jej prezes zarządu był na skutek wprowadzenia w błąd przez oskarżonego przekonany, że klienci uregulują cenę, to wydanie pojazdów przed je całkowitym zapłaceniem w żaden sposób nie dekompletuje znamion występku, przypisanego oskarżonemu w punkcie 3 zaskarżonego wyroku.

Wbrew stanowisku skarżącego należy stwierdzić, że Sąd Okręgowy ustalił w sposób nie budzący wątpliwości, że oskarżony nie przekazał uzyskanych od klientów pieniędzy do kasy spółki – w rozmiarze opisanym w punktach 3 i 5 zaskarżonego wyroku. Okoliczność ta w świetle, uznanych za wiarygodne, zeznań J. O. nie budziła wątpliwości. Wymaga podkreślenia, że spółka (...) zwróciła pokrzywdzonemu M. P. zaliczkę w wysokości 15.000 złotych, którą przekazał oskarżonemu.

Wbrew zarzutowi apelacji obrońcy należy stwierdzić, że oczywistym jest, w świetle wyżej wskazanych dowodów wprowadzenie przez oskarżonego w błąd J. O. co do zamiaru nabycia pojazdów przez Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa Oddział (...) w C.. W tym kontekście można uznać, że prezes zarządu pokrzywdzonej spółki faktycznie uczestniczył w transakcji. Działał jednak pod wpływem błędu co do faktycznego zamiaru nabycia pojazdów, wywołanego działaniem oskarżonego. Stąd zapadła decyzja o wystawienia faktury Vat i zgoda na wydanie kart pojazdów i dowodów rejestracyjnych. Gdyby nie ostrożność świadka J. O., który postanowił osobiście skontaktować się z nabywcą, to doszłoby do wydania pojazdów. Okoliczność co oskarżony miał zamiar z nimi zrobić jest relewantna z punktu widzenia jego odpowiedzialności za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. Zastosowana przez Sąd Okręgowy kwalifikacja prawna czynu nie budzi wątpliwości. Oskarżony działając z góry powziętym zamiarem oszukania spółki (...) zmierzał poprzez wprowadzenie w błąd J. O. do doprowadzenia pokrzywdzonej do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, co jednak z uwagi na działanie J. O. nie nastąpiło.

W ocenie Sądu Apelacyjnego nie budzą wątpliwości także zastosowane przez Sąd Okręgowy kwalifikacje prawne czynów oskarżonego, przypisanych mu w punktach 3 i 4 zaskarżonego wyroku.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów lub o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec stwierdzenia niezasadności zarzutów wnioski obrońcy nie mogły zostać uznane za zasadne.

3.2.

Zarzut obrońcy oskarżonego - rażącej niewspółmierności orzeczonej kary

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obrońca oskarżonego nie przestawił w apelacji argumentów, które miałyby świadczyć o rażącej niewspółmierności orzeczonych kar jednostkowych i kary łącznej pozbawienia wolności.

Odwołał się jedynie do oceny stopnia społecznej szkodliwości „przestępstwa”, w kontekście wiedzy pokrzywdzonego o transakcjach, w relacji do celów kary w aspekcie prewencji szczególnej i ogólnej.

W ocenie Sądu Apelacyjnego zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej kary (kar jednostkowych i kary łącznej – uwaga Sądu, ponieważ w apelacji brak jest tego rozróżnienia) jest bezzasadny.

Przy rażącej niewspółmierności kary nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, że karę dotychczas wymierzoną można byłoby nazwać - również w potocznym znaczeniu tego słowa – „rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu niedającym się wręcz zaakceptować. Taka sytuacja w rozpoznawanej sprawie nie zachodzi.

Wymaga podkreślenia, że wymierzone oskarżonemu w punktach 1, 3, 4 i 5 wyroku kary pozbawienia wolności są bliskie dolnym granicom ustawowego zagrożenia.

W ocenie Sądu Apelacyjnego wymierzona oskarżonemu w punkcie 1 wyroku kara 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności odpowiada dyrektywom wskazanym w art. 53 § 1 i 2 k.k. Uwzględnia stopień winy oskarżonego i stopień społecznej szkodliwości czynu, przy którego ocenie należało mieć na względzie wysokość grożącej szkody oraz sposób działania oskarżonego, który wymagał starannego planowania i podejmowania wielu działań. Stopień społecznej szkodliwości czynu obniża okoliczność, że zakończył się na etapie usiłowania.

Na rozmiar orzeczonej kary wpływają niekorzystnie dla oskarżonego: fakt popełnienia przestępstwa w warunkach recydywy z art. 64 § 1 k.k. oraz wzgląd na właściwości i warunki osobiste oskarżonego, który notorycznie popełnia przestępstwa przeciwko mieniu.

Należy mieć na uwadze, że wymierzona kara jest bliższa dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Te same argumenty uzasadniają wymiar orzeczonej wobec oskarżonego w punkcie 1 wyroku kary grzywny. Wysokość pojedynczej stawki grzywny uwzględnia sytuację majątkową i osobistą oskarżonego.

Także orzeczona w punkcie 3 zaskarżonego wyroku, za ciąg przestępstw z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i art. 64 § 1 k.k. kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności nie może zostać uznana za niewspółmiernie surową, mając na uwadze sposób i okoliczności popełnienia czynów składających się na ciąg przestępstw i rozmiary wyrządzonej i nienaprawionej szkody. Stopień winy i stopień społecznej szkodliwości czynu są wysokie.

Wzgląd na dotychczasową karalność oskarżonego, jego sposób życia, działanie w warunkach recydywy sprzeciwiają się stwierdzeniu rażącej niewspółmierności orzeczonej kary. Te same argumenty uzasadniają wymiar orzeczonej wobec oskarżonego w punkcie 3 wyroku kary grzywny. Wysokość pojedynczej stawki grzywny uwzględnia sytuację majątkową i osobistą oskarżonego.

Orzeczona w punkcie 4 zaskarżonego wyroku kara 6 miesięcy pozbawienia wolności odpowiada stopniowi winy oskarżonego i stopniowi społecznej szkodliwości czynu z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. Jest to kara orzeczona wobec recydywisty, blisko dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

Sąd Apelacyjny na skutek uwzględnienia zarzutu pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, zmienił opis czynu z punktu 5 zaskarżonego wyroku oraz poszerzył jego kwalifikację prawną, przyjmując kumulatywną kwalifikację z art. 286 § 1 k.k. i art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. (o czym szerzej przy ocenie zarzutów pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego).

Pomimo zmiany opisu czynu i kwalifikacji prawnej na niekorzyść oskarżonego Sąd Apelacyjny wymierzył oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności i karę 50 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości pojedynczej stawki na kwotę 20 złotych, a więc kary w rozmiarze jak w zaskarżonym wyroku.

W ocenie Sądu Apelacyjnego wymiar kary bliski dolnej granicy ustawowego zagrożenia odpowiada wysokiemu stopniowi winy oskarżonego i znacznemu stopniowi społecznej szkodliwości czynu, zdeterminowanemu przez sposób działania oskarżonego i rozmiary wyrządzonej szkody, która nie została naprawiona.

Działanie oskarżonego w warunkach recydywy i dotychczasowa karalność za liczne przestępstwa przeciwko mieniu w pełni uzasadniały wysokość orzeczonych: kary pozbawienia wolności i grzywny.

Wymierzona oskarżonemu w punkcie 2 wyroku Sądu Apelacyjnego kara łączna 3 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności nie jest karą łagodną. Wymiar kary łącznej pozbawienia wolności bierze pod uwagę, zgodnie z art. 85a k.k. przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymiar orzeczonej kary uwzględnia fakt dotychczasowej karalności oskarżonego, który pomimo kolejnych, wydawanych wobec niego wyroków skazujących nadal popełnia przestępstwa.

Sąd Apelacyjny zastosował wobec oskarżonego zasadę asperacji. Mógł orzec karę łączną w wymiarze od 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności do 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności (art. 86 § 1 k.k.). Należało mieć na względzie okoliczność, że przestępstwa popełnione przez oskarżonego miały różne kwalifikacje prawne, nie było tożsamości osób pokrzywdzonych.

Z punktu widzenia wskazanych wyżej kryteriów wymierzona kara łączna jest zdaniem Sądu Apelacyjnego odpowiednia. Nie jest karą rażąco niewspółmierną.

Względy wychowawcze skłaniają, wbrew stanowisku obrońcy właśnie do orzeczenia wobec oskarżonego kar jednostkowych i łącznej w takim rozmiarze.

Wobec uwzględnienia zarzutu z apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego Sąd Apelacyjny zmienił rozstrzygnięcie z punktu 8 zaskarżonego wyroku.

Poszerzenie przez Sąd Apelacyjny zakresu orzeczonego środka kompensacyjnego jest konsekwencją zmiany opisu czynu z punktu 5 wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach i jego kwalifikacji prawnej.

Wniosek

wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów lub o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec stwierdzenia niezasadności zarzutu wnioski obrońcy nie mogły zostać uwzględnione.

3.3.

Zarzuty pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego błędu w ustaleniach faktycznych i obrazy przepisów prawa materialnego, a to art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd Okręgowy, w następstwie rzetelnej oceny dowodów, ustalił prawidłowo stan faktyczny. Nie dopuścił się błędu braku w zgromadzonym i ujawnionym na rozprawie materiale dowodowym. Nie przekroczył też granic swobodnej oceny dowodów.

Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił okoliczności wprowadzenia w błąd pokrzywdzonego M. P. i doprowadzenia go do niekorzystnego rozporządzenia kwotą 15.000 złotych. Sąd Okręgowy ustalił, że oskarżony wystawił dokument potwierdzający zamówienie pojazdu marki F. (...) przez M. P. w spółce (...). Spółka (...) zwróciła pokrzywdzonemu M. P. kwotę wpłaconej zaliczki.

Sąd Okręgowy nie nadał jednak odpowiedniego znaczenia wystawionemu przez oskarżonego dokumentowi - potwierdzeniu zamówienia samochodu (k. 291 - 292 akt).

Z dokumentu wystawionego przez oskarżonego wynika, że M. P. jako klient spółki (...) wpłacił w dniu jego podpisania zaliczkę w wysokości 15.000 złotych.

W świetle ustalonego stanu faktycznego, nie ma wątpliwości, że oskarżony działał jako osoba upoważniona przez sprzedawcę - spółkę (...) Sp. z o.o. w C. do zawierania umów z klientami i przyjmowania od klientów gotówki tytułem ceny.

Z punktu widzenia ochrony interesów klienta nie ma znaczenia, że oskarżony wykroczył poza ramy upoważnienia. Oskarżony zaoferował do sprzedaży samochód, którym spółka (...) nie dysponowała i w przyszłości także nie mogła go zaoferować z uwagi na zakończenie produkcji.

Zgodnie z art. 97 kodeksu cywilnego osobę czynną w lokalu przedsiębiorstwa przeznaczonym do obsługiwania publiczności poczytuje się w razie wątpliwości za umocowaną do dokonywania czynności prawnych, które zazwyczaj bywają dokonywane z osobami korzystającymi z usług tego przedsiębiorstwa. Art. 97 k.c. chroni interesy osób dokonujących czynności prawnych z taką osobą w lokalu należącym do przedsiębiorstwa. Ryzyko takich czynności w świetle tego przepisu ponosi osoba prowadząca przedsiębiorstwo, w skład którego wchodzi taki lokal. Wszelkie skutki prawne czynności prawnych dokonanych przez osobę czynną w lokalu powstaną z mocy prawa po stronie osoby prowadzącej przedsiębiorstwo, niezależnie od tego, czy jest to zgodne z jej wolą, czy też nie.

Warunkiem ochrony klienta jest dobra wiara „klienta”, w tym wypadku nabywcy pojazdu. W rozpoznawanej sprawie brak było powodów aby kwestionować dobrą wiarę pokrzywdzonego M. P..

Niezależnie więc czy spółka (...) Sp. z o.o. miała możliwość wywiązania się z zawartej przez oskarżonego umowy, skutki prawne jej zawarcia dotknęły jej bezpośrednio, czego wyrazem było zwrócenie zaliczki klientowi.

Oskarżony, zawierając umowę z klientem działał poza zakresem umocowania, ponieważ zaoferował mu samochód, nie pozostający w dyspozycji przedsiębiorstwa, wprowadzając go w błąd. Abstrahując od podnoszonej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego kwestii niemożliwości świadczenia w rozumieniu przepisu art. 387 § 1 kodeksu cywilnego (wymagało by to poczynienia szerszych ustaleń) i jej ewentualnych skutków, zależnych od jej przyczyn, należy podkreślić, że pokrzywdzony M. P. wpłacił za pośrednictwem innej osoby zaliczkę w wysokości 15.000 złotych osobie upoważnionej do zawierania umów sprzedaży samochodów w spółce (...). Mając na względzie treść formularza zamówienia i dokonanie wpłaty w lokalu przedsiębiorstwa, należy przyjąć, że pokrzywdzony przekazując zaliczkę oskarżonemu, wpłacił ją w ten sposób do kasy ww. Spółki.

Oskarżony dopuścił się oszustwa wykorzystując słuszne przekonanie klienta, że ma on do czynienia z pracownikiem lub przedstawicielem spółki (...). Oskarżony działał więc w podwójnej roli, a to jako osoba upoważniona w ww. spółce do zawierania umów z klientami, a także do przyjmowania od nich zaliczek na poczet ceny pojazdu i równocześnie jako osoba wykraczająca poza zakres umocowania, działająca na własny rachunek. W takich okolicznościach należy przyjąć, że przekazana przez pokrzywdzonego M. P. zaliczka w wysokości 15.000 złotych stanowiła zarówno przedmiot niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ramach dokonanego oszustwa z art. 286 § 1 k.k. jak i przedmiot czynności wykonawczej sprzeniewierzenia z art. 284 § 2 k.k. Pieniądze te zostały bowiem powierzone spółce (...), w której imieniu działał oskarżony, niezależnie od faktu, że przekroczył zakres udzielonych mu uprawnień.

W ocenie Sądu Apelacyjnego jest możliwe w określonych okolicznościach zastosowanie kumulatywnej kwalifikacji prawnej z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. W rozpoznawanej sprawie również w związku z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Pracownik przedsiębiorstwa, upoważniony do zawierania umów z klientami w lokalu przedsiębiorstwa jeżeli na skutek wprowadzenia klienta w błąd doprowadza go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci wpłaconej na rachunek przedsiębiorstwa zaliczki, a następnie przywłaszcza powierzone mu jako pracownikowi tego przedsiębiorstwa tytułem zaliczki pieniądze może odpowiadać jednocześnie z tytułu dokonanego na szkodę klienta oszustwa jak i z dokonanego na szkodę przedsiębiorstwa sprzeniewierzenia.

Sąd Apelacyjny mając na uwadze wyżej wskazane okoliczności czynu oskarżonego, stwierdził zasadność zarzutu obrazy przepisów prawa materialnego przez niezastosowanie kumulatywnej kwalifikacji prawnej i zmienił zarówno opis czynu z punktu 5 zaskarżonego wyroku jak i jego kwalifikację prawną (rozstrzygnięcie z punktu 1a wyroku Sądu Apelacyjnego).

W konsekwencji Sąd Apelacyjny poszerzył orzeczony w punkcie 8 zaskarżonego wyroku zakres obowiązku naprawienia szkody. Na mocy art. 46 § 1 k.k. Sąd Apelacyjny orzekł wobec oskarżonego P. S. obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwami opisanymi w punktach 3 i 5 poprzez zapłatę na rzecz spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w C. kwoty 87.200 złotych (rozstrzygnięcie z punktu 1b wyroku Sądu Apelacyjnego).

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku zakresie punktu 5 przez zmianę opisu czynu i kwalifikacji prawnej i w zakresie punktu 8 poprzez rozszerzenie zakresu obowiązku naprawienia szkody; ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec stwierdzenia zasadności zarzutu obrazy przepisu prawa materialnego wnioski pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego zostały uwzględnione i Sąd Apelacyjny zmienił wyrok w części dotyczącej punktów 5 i 8.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w punkcie 4, ustalając, że oskarżony wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. (punkt 1c wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach)

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Sąd Apelacyjny z urzędu poprawił, zgodnie z art. 455 k.p.k., kwalifikację prawną czynu, przypisanego oskarżonemu w punkcie 4 zaskarżonego wyroku. Sąd Okręgowy nie wskazał bowiem paragrafu art. 271 k.k. w podstawie skazania, podczas gdy w podstawie wymiaru kary, wskazał prawidłowo art. 271 § 1 k.k.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Apelacyjny utrzymał zaskarżony wyrok w mocy w zakresie, obejmującym punkty 1, 2, 3, 9, 10, 11.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Apelacyjny utrzymał zaskarżony wyrok w mocy w ww. zakresie z powodu nieuwzględnienia zarzutów zawartych w apelacji obrońcy.

Sąd Apelacyjny nie stwierdził by zachodziły bezwzględne przyczyny odwoławcze.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w punktach 4, 5 i 8.

Zakres zmiany - zgodny z punktem 1a,b,c wyroku Sądu Apelacyjnego.

Zwięźle o powodach zmiany

Powodem zmiany było uwzględnienie zarzutu pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego – w części dotyczącej punktów 5 i 8 , a w części dotyczącej punktu 4 Sąd Apelacyjny dokonał zmiany z urzędu z powodów opisanych w punkcie 4.1

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Zwięźle o powodach uchylenia

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

punkt 2

Sąd Apelacyjny z uwagi na zmianę punktu 5 zaskarżonego wyroku uchylił rozstrzygnięcia zawarte w punktach 6 i 7 i w to miejsce konieczne stało się orzeczenie na nowo o karze łącznej pozbawienia wolności i karze łącznej grzywny i ponowne zaliczenie na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okresu rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonego w sprawie.

Sąd Apelacyjny wymierzył oskarżonemu na podstawie art. 91 § 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1 i 2 k.k. karę łączną 3 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, na poczet której zaliczył oskarżonemu na podstawie art. 63 § 1 k.k. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 22 czerwca 2018 r. godz. 20.10 do dnia 20 września 2018 r. godz. 15.25 oraz karę łączną 280 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 20 złotych.

Wymiar kary łącznej pozbawienia wolności bierze pod uwagę, zgodnie z art. 85a k.k. przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymiar orzeczonej kary uwzględnia fakt dotychczasowej karalności oskarżonego, który pomimo kolejnych, wydawanych wobec niego wyroków skazujących nadal popełnia przestępstwa.

Sąd Apelacyjny zastosował wobec oskarżonego zasadę asperacji. Sąd mógł orzec karę łączną w wymiarze od 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności do 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności (art. 86 § 1 k.k.). Sąd Apelacyjny miał także na uwadze okoliczność, że przestępstwa popełnione przez oskarżonego miały różne kwalifikacje prawne i pokrzywdzone były różne osoby.

Te same argumenty miał na uwadze Sąd Apelacyjny orzekając karę łączną grzywny. Wysokość pojedynczej stawki została ustalona blisko dolnej granicy mając na uwadze sytuację osobistą i majątkową oskarżonego.

Orzeczony w punkcie 8 wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach środek kompensacyjny zobowiązuje oskarżonego do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwami opisanymi w punktach 3 i 5.

Poszerzenie przez Sąd Apelacyjny zakresu orzeczonego środka kompensacyjnego jest konsekwencją zmiany opisu czynu z punktu 5 wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach i jego kwalifikacji prawnej.

Punkt 3

Sąd Apelacyjny w pozostałym zakresie (a więc w zakresie nie obejmującym dokonanych zmian) utrzymał zaskarżony wyrok w mocy.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

4

Sąd Apelacyjny zasądził, wobec złożonego wniosku przez obrońcę oskarżonego, na jego rzecz kwotę 738 złotych, w tym 23 % VAT, tytułem obrony z urzędu, udzielonej oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym, według stawki minimalnej.

5.

Sąd Apelacyjny zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego z uwagi na brak realnych możliwości oskarżonego do ich poniesienia.

7.  PODPIS

SSO (del) Rafał Doros SSA Mirosław Ziaja SSA Marcin Ciepiela

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcia z punktów: 1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 10.

1. uznaje oskarżonego P. S. za winnego tego, że w okresie od 23 stycznia 2018 r. do 11 czerwca 2018 r., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, po uprzednim wprowadzeniu J. O.- Prezesa Zarządu (...) spółka z o.o. z siedzibą w C. w błąd co do złożenia przez Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa Oddział (...) w C. zamówienia na zakup 10 samochodów dostawczych marki F. (...), zamiaru zakupu tych pojazdów oraz zamiaru uiszczenia za nie zapłaty przez wyżej wymieniony podmiot, usiłował doprowadzić spółkę z o.o. (...) do niekorzystnego rozporządzenie mieniem wielkiej wartości w kwocie 1.174.281 złotych, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę J. O., przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 7 sierpnia 2013 r. do 7 lutego 2015 r. kary I roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 17 lutego 2010 r., sygn. akt XI K 399/10 za popełnione w warunkach art. 91 § 1 kk przestępstwa podobne z art. 286 §1 kk, czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 13 §1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk i za to na mocy art. 14 § 1 kk w zw. z art. 294 §1 kk oraz na mocy art. 33 §2 kk skazuje go na karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w ilości 200 (dwieście) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych;

3. uznaje oskarżonego P. S. za winnego tego, że działając w warunkach art. 91 §1 kk

a) w okresie pomiędzy 12 kwietnia 2018 r., a 28 maja 2018 r. w C. przywłaszczył powierzoną mu gotówkę w kwocie 23.400 złotych przekazaną przez G. W. tytułem ceny zakupu ze spółki z o.o. (...) pojazdu marki F. (...), działając na szkodę na szkodę (...) spółka z o.o. z siedzibą w C.

b) w grudniu 2017 r. w C., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, przywłaszczył powierzoną mu gotówkę w kwocie 32.800 złotych, przekazaną przez E. M. na poczet ceny zakupu ze spółki z o.o (...) samochodu marki V. (...), działając na szkodę (...) spółka z o.o. z siedzibą w C.

c) w dniu 27 marca 2018 r. przywłaszczył powierzoną mu gotówkę w kwocie 3.800 złotych, przekazaną przez B. D. (2) na poczet ceny zakupu ze spółki z o.o. (...) samochodu marki O., działając na szkodę na szkodę (...) spółka z o.o. z siedzibą w C.

d) w okresie od lutego do marca 2018 r., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, przywłaszczył powierzoną mu gotówkę w łącznej kwocie 16.000 złotych przekazaną przez R. C. na poczet ceny zakupu przez W. C. ze spółki z o.o. (...) samochodu marki F. (...), działając na szkodę (...) spółka z o.o. z siedzibą w C., przy czym każdego z czynów opisanych wyżej w ppkt od a) do d) dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 7 sierpnia 2013 r. do 7 lutego 2015 r. kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 17 lutego 2010 r., sygn. akt XI K 399/10 za popełnione w warunkach art. 91 § 1 kk przestępstwa podobne z art. 286 §1 kk, przy czym czyny z ppkt a) i c) wyczerpują ustawowe znamiona przestępstwa z art. 284 §2 kk w zw. z art. 64 §1 kk, a czyny z ppkt b) i d) wyczerpują ustawowe znamiona przestępstwa z art. 284 §2 kk w zw. z art. 12§ 1 kk i art. 64 § 1 kk i za powyższe przestępstwa na mocy art. 284 §2 kk przy zast. art. 91 §1 kk oraz art. 33 §2 kk skazuje go na jedną karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w ilości 100 (sto) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych;

4. uznaje oskarżonego P. S. za winnego tego, że w dniu 28 maja 2018 roku w C. będąc osobą uprawnioną do wystawienia faktur w imieniu (...) sp. z o.o. z siedzibą w C., poświadczył nieprawdę na fakturze nr (...) wystawionej w dniu 28 maja 2018 roku w zakresie okoliczności mającej znaczenie prawne tj. rzeczywistej ceny sprzedaży pojazdu F. (...) poprzez wskazanie ceny sprzedaży w wysokości 44.570,52 złotych, podczas gdy samochód zbył na rzecz G. W. za kwotę 23.400 złotych oraz sposobu płatności, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 7 września 2012 r. do 7 grudnia 2012 r., od 13 października 2015 r. do 20 czerwca 2017 r. kary 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Bielsku- Białej z dnia 19 stycznia 2009 r., sygn. akt IX K 1801/08 za przestępstwo podobne z art. 270 § I kk, którą odbył w ramach kary łącznej 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczonej prawomocnym wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 22 marca 2016 r., sygn. akt IV K 9/16, czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 271 § kk w zw z art. 64 §1 kk i za to na mocy art. 271 §1 kk skazuje go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

5. uznaje oskarżonego P. S. za winnego tego, że w dniu 8 czerwca 2018 r w C., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po uprzednim wprowadzeniu w błąd M. P. co do możliwości sprzedaży przez spółkę z o.o. (...) pojazdu marki F. (...) i konieczności wpłaty zaliczki, doprowadził go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 15.000 złotych, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 7 sierpnia 2013 r. do 7 lutego 2015 r. kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 17 lutego 2010 r., sygn. akt XI K 399/10 za popełnione w warunkach art. 91 § 1 kk przestępstwa podobne z art. 286 §1 kk, czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 286 §1 kk w zw. z art. 64 §1 kk i za to na mocy art. 286 §1 kk oraz art. 33 §2 kk skazuje go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności i karę grzywny w ilości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych;

6. na mocy art. 91 §2 kk, art. 86 §1 i §2 kk wymierza oskarżonemu karę łączną 3 (trzech) lat i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w ilości 280 (dwieście osiemdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20,00 (dwadzieścia) złotych ;

7. na mocy art. 63 §1 kk zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej w pkt 6 kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 22 czerwca 2018 r. godz. 20.10 do dnia 20 września 2018 r. godz. 15.25

8. na mocy art. 286 §1 kk zobowiązuje oskarżonego do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwami wyżej opisanymi w pkt 3 poprzez zapłatę na rzecz (...) spółka z o.o. z siedzibą w C. kwoty 72.200 (siedemdziesiąt dwa tysiące dwieście) złotych;

9. na mocy art. 627 kpk zasądza od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego Motoryzacja sp. oo. w C. kwotę 1.080,00 (jeden tysiąc osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu wydatków;

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

punkty 5 i 8 wyroku

5. uznaje oskarżonego P. S. za winnego tego, że w dniu 8 czerwca 2018 r w C., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po uprzednim wprowadzeniu w błąd M. P. co do możliwości sprzedaży przez spółkę z o.o. (...) pojazdu marki F. (...) i konieczności wpłaty zaliczki, doprowadził go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 15.000 złotych, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 7 sierpnia 2013 r. do 7 lutego 2015 r. kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 17 lutego 2010 r., sygn. akt XI K 399/10 za popełnione w warunkach art. 91 § 1 kk przestępstwa podobne z art. 286 §1 kk, czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 286 §1 kk w zw. z art. 64 §1 kk i za to na mocy art. 286 §1 kk oraz art. 33 §2 kk skazuje go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności i karę grzywny w ilości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych;

8. na mocy art. 286 §1 kk zobowiązuje oskarżonego do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwami wyżej opisanymi w pkt 3 poprzez zapłatę na rzecz (...) spółka z o.o. z siedzibą w C. kwoty 72.200 (siedemdziesiąt dwa tysiące dwieście) złotych;

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana