Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

Przewodniczący

SSA Robert Kirejew (spr.)

Sędziowie

SA Wojciech Paluch

SA Wojciech Kopczyński

Protokolant

Agnieszka Bargieł

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 572/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 24 września 2021 r., sygn. akt V K 86/21.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut z punktu 1 apelacji obrońcy oskarżonego S. G.: błędu w ustaleniach faktycznych, który miał wpływ na treść wydanego orzeczenia polegającego na przyjęciu, iż:

- oskarżony S. G. w dniu 16 września 2020 r. uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości 12.100,51 gramów netto w ten sposób, że w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przyjął substancję psychotropową w postaci 4 kg amfetaminy od nieustalonych osób, a następnie dokonał jej zmieszania z kofeiną w ilości 8 kg, uzyskując ww. ilość substancji psychotropowej, celem ponownego przekazania jej nieustalonym osobom w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czym dopuścił się przestępstwa opisanego w treści art. 53 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 roku,

podczas gdy analiza całego materiału dowodowego z punktu widzenia zasad logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego winna prowadzić do odmiennych wniosków i ewentualnie rozważenie przypisania działaniom oskarżonego prawidłowej kwalifikacji prawnej z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 roku, w szczególności gdy jedynym dowodem obciążającym oskarżonego są wyjaśnienia świadka S. K., który składając depozycje nie wskazał żadnych istotnych okoliczności mogących świadczyć o sprawstwie oskarżonego, a w sprawie nie zostały zebrane inne potwierdzające sprawstwo oskarżonego dowody, nadto dowód ten nie wytrzymuje konfrontacji z opinią specjalistyczną biegłego sądowego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut ten nie został uznany przez sąd odwoławczy za zasadny, gdyż sąd I instancji w oparciu o zebrany i właściwie oceniony materiał dowodowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i pomimo błędnego niezakwalifikowania czynu oskarżonego S. G. jako zbrodni z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 2050, z późn. zm., zwanej dalej: u. nark.) miał pełne podstawy aby stwierdzić, że swoim działaniem, objętym zarzutem zawartym w akcie oskarżenia, S. G. wyczerpał znamiona przypisanego mu zaskarżonym wyrokiem występku z art. 56 ust. 3 u. nark., tj. uczestniczenia w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej.

Wbrew twierdzeniom apelującego obrońcy zeznania świadka S. K. nie były jedynym, ani nawet głównym dowodem, na którym sąd I instancji oparł swe ustalenia faktyczne w tej sprawie. To przede wszystkim w oparciu o rezultaty akcji policyjnej polegającej na obserwacji, a następnie zatrzymaniu oskarżonych, przeszukaniu miejsca zdarzenia i zabezpieczeniu znalezionych tam przedmiotów, substancji i śladów, co dowodowo utrwalono w protokołach zatrzymania, oględzin i przeszukania, a także na podstawie opinii kryminalistycznej z zakresu badań chemicznych oraz wyjaśnień oskarżonego A. P. składanych od stycznia 2021 roku, Sąd Okręgowy w Katowicach odtworzył to, co robili oskarżeni wieczorem 16 września 2020 r. w T. na terenie ogródka działkowego należącego do konkubiny oskarżonego A. P.. W pełni zasadnie w oparciu o te dowody sąd meriti ustalił, że S. G. przywiózł tam posiadane przez siebie 4 kilogramy amfetaminy, po czym, korzystając z narzędzi udostępnionych przez A. P., w pomieszczeniach znajdującej się tam murowanej altany zmieszał amfetaminę z ośmioma kilogramami kofeiny, dostarczonej odpłatnie na zamówienie S. G. przez A. P., który w czasie wykonywania czynności mieszania stał na zewnątrz altany i obserwował okolicę. Po dokładnym wymieszaniu amfetaminy z kofeiną S. G. za zgodą A. P. pozostawił otrzymaną substancję, o łącznej wadze 12.100,51 gram netto, w pomieszczeniu altany położonym na piętrze, umawiając się, że odbierze ją następnego dnia. Na podstawie zeznań S. K. sąd meriti ustalił ponadto, że przedmiotowe 4 kilogramy amfetaminy S. G. otrzymał od pseudokibiców C. w celu jej zmieszania z inną substancją i powiększenia przez to objętości substancji psychotropowej kosztem jej stężenia, a odbiorcą rozrobionego narkotyku miała być bliżej nieustalona osoba o personaliach M. M. i również pseudokibice C..

S. G. zarzucono w akcie oskarżenia dokonanie wspólnie i w porozumieniu z A. P. przestępstwa z art. 53 ust. 2 u. nark. w postaci wytworzenia w celu osiągnięcia korzyści majątkowej znacznej ilości substancji psychotropowej, tj. ponad 12 kg amfetaminy, popełnionego w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 k.k.

Uwzględniając treść opinii kryminalistycznej z zakresu badań chemicznych, uzupełnionej ustnie przez biegłą A. W. na rozprawie w dniu 30 lipca 2021 r., sąd I instancji zasadnie stwierdził, że oskarżeni w dniu 16 września 2020 r. nie dopuścili się wytwarzania substancji psychotropowej w postaci amfetaminy - w rozumieniu art. 53 u. nark. w zw. z art. 4 pkt 35) tejże ustawy, gdyż nie wyprodukowali wówczas amfetaminy z surowców czy półproduktów, ani nie dokonywali jej ekstrakcji, jak również nie uzyskali jej soli. Pominął jednak sąd I instancji okoliczność, że znamiona czasownikowe przestępstw z art. 53 u. nark. w odniesieniu do substancji psychotropowej ujęte są w postaci alternatywy rozłącznej, trójczłonowej - jako wytwarzanie, przetwarzanie albo przerabianie. Zgodnie z zawartą w art. 4 pkt 20) u. nark. definicją legalną "przerobem" jest otrzymywanie mieszanin środków odurzających, substancji psychotropowych, prekursorów lub nowych środków psychoaktywnych oraz nadawanie tym środkom lub substancjom nowej postaci. W doktrynie (W. Górowski w: W. Górowski (red.), D. Zając (red.), Komentarz do wybranych przepisów ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w: Przestępstwa narkotykowe i dopalacze, KIPK 2019, teza 21 do art. 53) jako przykład przerabiania narkotyku podaje się mieszanie go z innymi dozwolonymi substancjami i otrzymywanie mieszanin, np. ziela konopi z tytoniem. Za czynność dokładnie odpowiadającą przerabianiu substancji psychotropowej w myśl art. 53 u. nark. w zw. z jej art. 4 pkt 20) należało więc uznać wykonanie przez oskarżonych mieszaniny amfetaminy z kofeiną, co winno było doprowadzić jedynie do zmiany znamienia czasownikowego w stosunku do opisu czynu zarzucanego w akcie oskarżenia z „wytwarzania” na „przerabianie” i przypisania oskarżonym w tej sprawie zbrodni z art. 53 ust. 3 u. nark. Sąd I instancji jednak tak nie uczynił i przyjął w granicach zarzucanego czynu łagodniejszą kwalifikację prawną czynu oskarżonych jako udziału w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej z art. 56 ust. 3 u. nark. Tego błędu nie mógł skorygować sąd odwoławczy wobec braku zarzutu odwoławczego w tym zakresie podniesionego na niekorzyść oskarżonych.

Niemniej jednak trzeba stwierdzić, że czyn, którego według prawidłowych ustaleń faktycznych sądu meriti dopuścili się oskarżeni, stanowił również uczestniczenie w obrocie substancją psychotropową w rozumieniu art. 56 u. nark., co w przypadku przyjęcia prawidłowej tu kwalifikacji z art. 53 u. nark. należałoby traktować jako czyn współukarany. W orzecznictwie zasadnie przyjmuje się szerokie rozumienie uczestniczenia w obrocie, o jakim mowa w art. 56 u. nark., za które należy traktować, o ile nie dotyczy pozyskania i posiadania narkotyku na własne potrzeby lub nie stanowi udzielania ich finalnym odbiorcom, wszelkie formy udziału w przyjmowaniu i przekazywaniu narkotyków np. magazynowanie środków odurzających lub substancji psychotropowych czy udostępnianie lokalu, w którym ma dojść do wprowadzenia środków do obrotu (tak np. Sąd Najwyższy w postanowieniu z 9 lutego 2011 r., V KK 288/10, LEX nr 783117). Za takie uczestniczenie w obrocie wypada uznać także dokonywanie zmieszania amfetaminy z kofeiną, które nie miało służyć przerobieniu narkotyku na własne potrzeby, co ze względu na ilość zatrzymanej substancji psychotropowej (co najmniej 12.100 działek handlowych) należało w tym wypadku wykluczyć, a miało spowodować uzyskanie znacznie większej objętościowo i wagowo partii narkotyku w celu uzyskania korzyści majątkowych przy dalszym nim obrocie. Dlatego opisanego zachowania oskarżonego nie można było uznać li tylko za posiadanie znacznej ilości substancji psychotropowej, gdyż było oczywiste, że amfetaminę S. G. musiał od kogoś otrzymać lub nabyć, a mieszaninę amfetaminy z kofeiną miał następnie komuś sprzedać lub przekazać, sama zaś czynność zmieszania była tylko elementem, środkowym fragmentem szerszego przedsięwzięcia stanowiącego obrót tą substancją psychotropową. Zeznania świadka S. K., trafnie uznane przez sąd meriti za wiarygodne, przyniosły jedynie informacje konkretyzujące do pewnego stopnia graniczne szczegóły tej fazy obrotu narkotykami, w której uczestniczyli oskarżeni, tj. od kogo S. G. uzyskał amfetaminę i komu miał następnie przerobiony narkotyk przekazać.

Z tych wszystkich powodów sąd II instancji uznał, że podniesiony w pierwszym punkcie apelacji obrońcy oskarżonego S. G. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych sądu I instancji w istocie nie był zasadny.

Wniosek

O uniewinnienie oskarżonego S. G. od przypisanego mu czynu, względnie o zmianę zaskarżonego wyroku przez odmienne orzeczenie co do istoty sprawy, tj. zmianę kwalifikacji prawnej czynu i skazanie oskarżonego na podstawie art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, ewentualnie o uchylenie wyroku sądu I instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut odwoławczy został uznany za niezasadny, więc nie było podstaw do uwzględnienia w oparciu o niego alternatywnie sformułowanych wniosków odwoławczych i zmiany bądź uchylenia zaskarżonego orzeczenia.

3.2.

Zarzut z punktu 2 apelacji obrońcy oskarżonego S. G.: naruszenia przepisów postępowania, a to art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie dowodów korzystnych dla oskarżonego i oparcie stanowiska Sądu I instancji na dowodach niekorzystnych dla oskarżonego, w szczególności dokonanie swobodnej oceny dowodów, co doprowadziło do przypisania sprawstwa oskarżonemu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut naruszenia wskazanych przez obrońcę przepisów postępowania w toku postępowania dowodowego przeprowadzonego przez sąd I instancji należy uznać za całkowicie bezpodstawny.

Samo sformułowanie omawianego zarzutu nie wskazuje na uchybienia proceduralne sądu meriti, gdyż za takie nie może być uznane dokonanie swobodnej oceny dowodów, co, jeśli ocena ta nie jest zupełnie dowolna, pozostaje właśnie pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k. Naruszeniem przepisów postępowania regulujących postępowanie dowodowe nie jest również oparcie ustaleń faktycznych na dowodach niekorzystnych dla oskarżonego, jeśli tylko są wiarygodne i nie pozostają w opozycji do bardziej przekonujących dowodów przeciwnych.

Apelujący nie wskazał, jakie konkretnie dowody przemawiające na korzyść oskarżonego miałyby zostać niesłusznie pominięte w rozpatrywanej sprawie i trudno się takich dowodów doszukać w zebranym materiale dowodowym. W szczególności zauważyć wypada, że wyjaśnienia samego oskarżonego S. G., które zdecydował się złożyć dopiero na rozprawie przed Sądem Okręgowym w Katowicach, nie mogą przekonywać o jego niewinności bądź nietrafności rozstrzygnięcia o winie zawartego w zaskarżonym wyroku. Oskarżony sam bowiem przyznał się do uzyskania 4 kilogramów amfetaminy, nie chcąc wyjawić źródła i okoliczności wejścia w posiadanie tej substancji psychotropowej. Potwierdził też, że dokonał zmieszania amfetaminy z kofeiną dostarczoną mu odpłatnie przez A. P.. Zaznaczył przy tym, że podjął się tego z uwagi na trudną sytuację materialną, opisując swe ówczesne problemy ze zdobyciem środków na utrzymanie rodziny i wskazując, że szukał jakiegoś rozwiązania życiowego. Już sama treść takich wyjaśnień mogła być wystarczająca do stwierdzenia, że S. G. popełnił zbrodnię przerabiana znacznej ilości substancji psychotropowej z art. 53 ust. 2 u. nark., czego jednak nie przypisał mu sąd I instancji. Słusznie jednak sąd meriti nie dał wiary dalszym zapewnieniom oskarżonego S. G., że nie wiedział, co dalej zrobi z mieszaniną amfetaminy i kofeiny. Nie uzyskał jej wszakże dla własnego spożycia, przeciwko czemu przemawiała ilość narkotyku oraz twierdzenia samego oskarżonego, że nie zażywał narkotyków. Wziąwszy pod uwagę sam fakt zmieszania amfetaminy z kofeiną pozwalający zwiększyć masę substancji psychotropowej nadającej się nadal po przerobieniu do sprzedaży na rynku narkotykowym, umiejscawiając to w kontekście sygnalizowanych przez oskarżonego kłopotów finansowych oraz przyznanego przezeń zainwestowania swoich pieniędzy w zakup kofeiny od A. P., zgodnie ze wskazaniami doświadczenia życiowego nie można było sformułować innego wniosku, jak ten, że oskarżony S. G. przerabiał narkotyk, zamierzając uczynić go przedmiotem dalszego obrotu i czynił to w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Prawidłowo więc sąd I instancji ocenił wiarygodność wyjaśnień oskarżonego S. G., nie dając im wiary w części, w której zapewniał, że nie miał planu, co zrobić z taką ilością przerobionego narkotyku. Zasadnie uwzględnił przy tym pozostałe dowody, w tym m.in. zeznania świadka S. K. opisującego w sposób pozytywnie korelujący z resztą przekonującego materiału dowodowego, jakie oskarżony miał mieć zamiary w stosunku do wytworzonej przez siebie mieszaniny amfetaminy z kofeiną.

Sąd odwoławczy stwierdził więc, że dokonana przez sąd meriti ocena dowodów zebranych w tej sprawie pozostawała w zgodzie z regułami swobodnej oceny dowodów zawartymi w przepisie art. 7 k.p.k., uwzględniała całość materiału dowodowego ujawnionego na rozprawie głównej stosownie do wskazań przepisu art. 410 k.p.k. i nie naruszała zasady obiektywizmu organów prowadzących postępowanie karne ujętej w art. 4 k.p.k. Dlatego omawiany zarzut odwoławczy nie został uwzględniony.

Wniosek

O uniewinnienie oskarżonego S. G. od przypisanego mu czynu, względnie o zmianę zaskarżonego wyroku przez odmienne orzeczenie co do istoty sprawy, tj. zmianę kwalifikacji prawnej czynu i skazanie oskarżonego na podstawie art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, ewentualnie o uchylenie wyroku sądu I instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie było najmniejszych podstaw do wydania w instancji odwoławczej orzeczenia uniewinniającego oskarżonego S. G. od popełnienia zarzucanego mu czynu, wziąwszy pod uwagę chociażby wyjaśnienia oskarżonego, w których przyznał się do posiadania w dacie czynu znacznej ilości substancji psychotropowej. Nie było też zasadne poprzestanie na kwalifikacji prawnej zachowania oskarżonego jako wyłącznie posiadania narkotyku, skoro nie tyko go posiadał, lecz jeszcze dokonał jego przerobienia, uczestnicząc w obrocie tą substancją psychotropową. Sąd odwoławczy nie stwierdził w rozpatrywanym przypadku występowania przesłanek uzasadniających wydanie orzeczenia o charakterze kasatoryjnym.

3.3.

Zarzut z punktu 3 apelacji obrońcy oskarżonego S. G.: obrazy przepisu prawa procesowego art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., mającej istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a polegającej na przekroczeniu granic swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci dowolnej oceny zeznań świadka S. K. poprzez nadanie im waloru pełnej wiarygodności, a także poprzez niewłaściwe przypisanie im waloru pełnej wiarygodności w efekcie braku kompleksowej i zgodnej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego analizy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zdaniem sądu odwoławczego, wbrew twierdzeniom autora apelacji wniesionej na korzyść oskarżonego S. G., sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny wiarygodności zeznań świadka S. K., uznając je za wiarygodne w zakresie przekazanych przez świadka informacji co do tego, co oskarżeni robili na działce w dniu 16 września 2020 r., skąd S. G. miał amfetaminę i co zamierzał zrobić ze sporządzoną mieszaniną amfetaminy z kofeiną. Wiadomości w tym zakresie świadek miał uzyskać od samego oskarżonego podczas pobytu z nim w jednej celi, gdy oskarżony został tymczasowo aresztowany w niniejszym postępowaniu. Trzeba stwierdzić, że słusznie sąd meriti dał wiarę twierdzeniom tego świadka, oceniając je na tle całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego. Uwagę zwraca okoliczność, że świadek S. K. od razu opisywał, że S. G. i A. P. tamtego wieczoru nie dokonywali wytwarzania amfetaminy z wody amfetaminowej, tylko S. G. zmieszał amfetaminę z kofeiną. Znalazło to potwierdzenie w wydanej w dalszym toku postępowania przygotowawczego opinii kryminalistycznej z zakresu badań chemicznych, a także w opinii uzupełniającej przedstawionej na rozprawie przez biegłą A. W.. W momencie, gdy świadek S. K. składał swe zeznania, S. G. pozostawał pod zarzutem jedynie posiadania znacznej ilości substancji psychotropowej. Z postanowienia o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego - Laboratorium Kryminalistycznego KWP w K. z zakresu chemii oraz z zarzutu zawartego w akcie oskarżenia wynikało natomiast, że organy prowadzące postępowanie przygotowawcze ukierunkowały śledztwo na wykazanie oskarżonemu S. G., że wytwarzał amfetaminę. Zatem informacji przekazanych w tej sprawie świadek S. K. nie uzyskał ani od organów ścigania ani z dokumentów procesowych pochodzących z postępowania karnego przeciwko S. G.. W dalszym toku śledztwa potwierdziły się zawarte w zeznaniach świadka S. K. powiązania z narkotykami M. G. i M. D.. Za wiarygodnością zeznań S. K. przemawiało także to, że cechowały się one spójnością, wewnętrzną logiką i konsekwencją. Dlatego pozytywną ocenę wiarygodności depozycji procesowych świadka S. K. dokonaną przez sąd I instancji trzeba uznać za w pełni prawidłową i nie naruszającą przepisów postępowania karnego regulujących postępowanie dowodowe, w szczególności art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. Dlatego również trzeci z zarzutów odwoławczych obrońcy oskarżonego S. G. nie został uwzględniony.

Wniosek

O uniewinnienie oskarżonego S. G. od przypisanego mu czynu, względnie o zmianę zaskarżonego wyroku przez odmienne orzeczenie co do istoty sprawy, tj. zmianę kwalifikacji prawnej czynu i skazanie oskarżonego na podstawie art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, ewentualnie o uchylenie wyroku sądu I instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut odwoławczy nie okazał się trafny, więc w związku z nim nie było podstaw do zmiany albo uchylenia zaskarżonego orzeczenia.

3.4.

Zarzut z punktu I. apelacji obrońcy A. P.: naruszeń przepisów prawa procesowego, które miały wpływ na treść orzeczenia, tj.

a) art. 399 k.p.k. poprzez zastosowanie instytucji zmiany kwalifikacji prawnej czynu – w sytuacji, w której konieczne było uznanie, iż podejrzani S. G. i A. P. nie dopuścili się zarzucanego czynu z art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i nie dopuścili się produkcji środków odurzających – i zakwalifikowanie ich zachowania jako wyczerpania znamion z art. 56 ust. 3 ustawy, tj. uczestnictwa w obrocie środkami odurzającymi, podczas gdy znamiona tego czynu wymagają udowodnienia okoliczności nie związanych ze sobą historycznie i które następują historycznie (etapowo) następczo po sobie, co uniemożliwia zmianę kwalifikacji prawnej czynu;

b) 7 k.p.k. poprzez uznanie, iż uprzednia karalność za przestępstwa pozwala na przyjęcie domniemania, iż oskarżony A. P. był świadomy czynu zabronionego popełnianego przez oskarżonego S. G. oraz "zorientowanie w sposobie pozyskiwania i cechach charakterystycznych amfetaminy", co jest domniemaniem prawnie niedopuszczalnym i nie popartym żadnymi dowodami dotyczącymi osoby A. P., w tym udowodnienia wymaganego prawem, że oskarżony A. P. wiedział o przestępczych działaniach S. G., znał mocodawców wprowadzania do obrotu środków odurzających, uczestniczył lub miał świadomość o dalszym losie substancji zmieszanej, w szczególności wprowadzenia jej do obrotu, podczas gdy z zebranego materiału dowodowego w żaden sposób to nie wynika, a brak jest dowodów na potwierdzenie tego nieuprawnionego domniemania;

c) art. 174 k.p.k. i 410 k.p.k. poprzez nieprzeprowadzenie konfrontacji między oskarżonym A. P. i S. G. a świadkiem S. K. (1) skoro zaistniały nie dające się w żaden inny sposób rozstrzygnąć wątpliwości w postaci wskazania co do źródeł wiedzy o wcześniejszej współpracy obu oskarżonych, wiedzy oskarżonego A. P. o zakupionej przez S. G. amfetaminie, jej właścicielach i ich planach dystrybucyjnych oraz pełnego przebiegu rozmowy w celi, albowiem w tych aspektach decydujących o przyjęciu udziału A. P. w przestępstwie, zeznania S. K. i wyjaśnienia obu oskarżonych są sprzeczne;

d) art. 413 § 1 i § 2 k.p.k. poprzez nieokreślenie w wyroku skazującym postaci, w jakiej zachowanie oskarżonego A. P. wypełniło znamiona przestępstwa, tym bardziej, iż Sąd zdecydował uprzednio, iż działanie A. P. nie wyczerpało znamion czynu zabronionego z art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii;

e) art. 4 k.p.k. i 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie przy orzekaniu w niniejszej sprawie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, a tym samym oparcie skazania na dowodach niekorzystnych dla oskarżonego bez uwzględnienia dowodów przeciwnych w tym zakresie oraz poczynienie ustaleń faktycznych, które in concreto stanowią efekt nie swobodnej, lecz dowolnej oceny dowodów, a ponadto są sprzeczne z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, w tym przede wszystkim uznanie, "... oskarżeni byli tylko pośrednikami w obrocie tym konkretnym narkotykiem, nie handlowali nim, ani nie mieli zamiaru dokonać jego sprzedaży konsumenckiej", podczas gdy brak jest jakichkolwiek dowodów na potwierdzenie takiej tezy;

f) art. 167 k.p.k. w zw. z art. 174 k.p.k. poprzez odczytanie zeznań świadka S. K., podczas gdy obrona wnosiła o przesłuchanie go bezpośrednio przed Sądem, tym samym naruszenie zasady bezpośredniości, mimo iż jego zeznania były niepełne, budziły wątpliwości co do prawdomówności świadka i zawierały jednoznaczne wskazania o braku obiektywizmu i braku weryfikacji na poziomie postępowania przygotowawczego, i które to zeznania stoją w sprzeczności z wszystkimi pozostałymi dowodami, a z którymi to zeznaniami oskarżeni nie mogli się skonfrontować i wykazać ich nieprawdziwości, a które to zeznania Sąd w odniesieniu zarówno do oskarżonego S. G. i A. P. uznał za kluczowe, co wynika z uzasadnienia Sądu I instancji;

g) art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 6 ust. 2 Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/343 z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie wzmocnienia niektórych aspektów domniemania niewinności i prawa do obecności na rozprawie w postępowaniu karnym przez wadliwą i dowolną ocenę dowodów zgromadzonych w sprawie, w tym zeznań świadków i wyjaśnień oskarżonych oraz rozstrzygnięcie wbrew zasadzie in dubio pro reo, gdzie wszelkie wątpliwości winny być rozpatrywane na korzyść oskarżonego;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy po dokonaniu kontroli instancyjnej zaskarżonego wyroku stwierdził, że nie doszło w tej sprawie do obrazy przepisów postępowania wskazanych przez obrońcę oskarżonego A. P. w sposób opisany w apelacji, co miałoby niekorzystnie dla tego oskarżonego wpłynąć na treść kwestionowanego orzeczenia.

Ad I.a): Sąd I instancji dokonał zmiany kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego oskarżonym, przyjmując zamiast proponowanej w akcie oskarżenia - z art. 53 ust. 2 u. nark., wskazaną przez siebie - z art. 56 ust. 3 u. nark. O możliwości przyjęcia takiej kwalifikacji prawnej, jaka ostatecznie znalazła się w wyroku, sąd I instancji uprzedził strony na rozprawie w dniu 30 lipca 2021 roku. Rozprawa została następnie odroczona do dnia 24 września 2021 roku, kiedy to m.in. odebrano od stron głosy końcowe, po czym sąd I instancji wydał wyrok. Dokonanie takiego uprzedzenia spełniało zatem wymogi wskazane w art. 399 § 1 i 2 k.p.k. związane ze zmianą kwalifikacji prawnej przez sąd w stosunku do ujętej w akcie oskarżenia i z formalnego punktu widzenia nie doszło w ten sposób do obrazy rzeczonego przepisu postępowania. Jak przedstawiono to już szczegółowo w punkcie 3.1 niniejszego uzasadnienia, merytorycznie ww. zmiana kwalifikacji prawnej nie była potrzebna, gdyż oskarżeni w istocie swym zachowaniem w dniu 16 września 2020 r. wyczerpywali znamiona przestępstwa z art. 53 ust. 2 u. nark., dokonując wspólnie i w porozumieniu przerobienia substancji psychotropowej. Niemniej jednak dokonana została zmiana kwalifikacji prawnej na łagodniejszą, czyli na korzyść oskarżonych, zatem nie miała ona negatywnego dla nich wpływu na treść orzeczenia sądu I instancji. Jednocześnie sąd meriti nie wykroczył poza granice oskarżenia i orzekał o tym samym czynie oskarżonych, który opisany został w akcie oskarżenia, czyli o tym samym wycinku ich życiowej aktywności nadającym się do oceny przez pryzmat norm prawa karnego, tj. o tym, co oskarżeni robili z amfetaminą wieczorem w dniu 16 września 2020 r. na działce należącej do partnerki oskarżonego A. P.. Prawidłowo sąd I instancji ustalił, że oskarżeni, działając wspólnie i w porozumieniu dokonali pomieszania amfetaminy z kofeiną, uzyskując nieco ponad 12 kilogramów tej pomieszanej substancji będącej nadal substancją psychotropową, przy czym zgodnie z przyjętym przez nich podziałem ról A. P. dostarczył odpłatnie kofeinę, udostępnił teren ogródka działkowego i altany swojej konkubiny, a także znajdujących się tam narzędzi, a gdy S. G. mieszał substancje, stał na zewnątrz altany, obserwując otoczenie, po czym jeszcze zgodził się na przechowanie finalnego produktu w tejże altanie do następnego dnia. Biorąc pod uwagę same tylko okoliczności tego czynu, sąd I instancji uprawniony był do przyjęcia, że uzyskana mieszanina miała być następnie przedmiotem nielegalnego obrotu narkotykami, a zatem oskarżeni, dokonując tego zmieszania pozostawionej następnie na terenie ogródka działkowego substancji psychotropowej byli też uczestnikami bezprawnego, trwającego już obrotu przedmiotową substancją, co musieli obejmować swoim zamiarem. Dalsze ustalenia dla stwierdzenia zasadności kwalifikacji prawnej ujętego w akcie oskarżenia zachowania oskarżonych jako występku z art. 56 ust. 3 u. nark. nie były niezbędne, chociaż sąd poczynił je w oparciu o zeznania świadka S. K., zasadnie uznane za wiarygodne, zawierające informacje o poprzednim etapie obrotu i planowanym przez S. G. dalszym przebiegu nielegalnego obrotu przedmiotową substancją psychotropową. Wyrażane przez obrońcę A. P. zastrzeżenia co do konieczności czynienia ustaleń w zakresie znamion przestępstwa, które pierwotnie nie było zarzucane aktem oskarżenia, nie mają istotnego znaczenia dla oceny prawidłowości orzekania przez sąd meriti, skoro nie wykroczył on przy wyrokowaniu poza granice czynu objętego aktem oskarżenia. Zmiana kwalifikacji prawnej zarzucanego czynu, dopuszczalna wszakże przez ustawę karną procesową według brzmienia art. 399 k.p.k., zazwyczaj wiąże się z potrzebą dokonywania ustaleń czy też czynienia rozważań relewantnych do znamion nowo przyjmowanego przestępstwa, co nie narusza przepisów postępowania karnego. Z tych powodów sąd odwoławczy nie doszukał się w procedowaniu przez sąd I instancji podnoszonej przez obrońcę obrazy przepisu art. 399 k.p.k.

Ad I.b) i I.e): Te zarzuty nie były zasadne. Pierwszy z nich oparty został na nieuprawnionych nadinterpretacjach przez apelującego obrońcę ustaleń sądu I instancji. Trzeba bowiem stwierdzić, że Sąd Okręgowy w Katowicach nie dokonywał ustaleń na temat świadomości oskarżonego A. P. co do tego, że bierze udział w nielegalnym obrocie amfetaminą na podstawie domniemań wynikających z poprzedniej karalności tego oskarżonego za przestępstwo podobne, tylko w oparciu o dosłowne wypowiedzi zawarte w jego wyjaśnieniach z postępowania przygotowawczego. Składając wyjaśnienia w dniu 26 stycznia 2021 r. (k. 142-144), A. P. stwierdził że w dniu zdarzenia S. G. miał ze sobą biały proszek i A. P. czuł od niego zapach charakterystyczny dla amfetaminy. Podobnie, wyjaśniając w dniu 18 lutego 2021 r. (k. 150-151), A P. zaznaczył, że już gdy S. G. wsiadł do jego samochodu wiedział, co miał ze sobą i że była to amfetamina, a także dodał, iż podczas mieszania wyczuwalna była charakterystyczna dla amfetaminy woń. Argumentów odwołujących się m.in. do poprzedniej karalności A. P. za przestępstwo narkotykowe sąd meriti użył uzasadniając, dlaczego nie dał częściowo wiary wyjaśnieniom A. P. składanym na rozprawie sądowej, w zakresie, w którym starał się umniejszać swoją rolę w przedmiotowym zdarzeniu, a także podważyć świadomość tego, co robił S. G. i wcześniej podejmowane z nim działania. Dokonaną przez sąd I instancji ocenę dowodu z wyjaśnień oskarżonego A. P., z odwołaniem się też do zeznań S. K., należy uznać za prawidłową, nie zawierającą nielogiczności lub tez sprzecznych ze wskazaniami doświadczenia życiowego i nie naruszającą reguł swobodnej, sędziowskiej oceny dowodów zawartych w przepisie art. 7 k.p.k. Dodać także trzeba, że sąd meriti nie musiał dla prawidłowego orzekania w tej sprawie czynić szczegółowych ustaleń dotyczących tego, czy A. P. wiedział o wszystkich przestępczych działaniach S. G., znał mocodawców wprowadzania do obrotu przedmiotowego narkotyku, miał świadomość, jaki dokładnie będzie dalszy los tej substancji, a wystarczało wykazanie, że wiedział, iż na działce R. S. S. G. miesza amfetaminę z dostarczoną przez niego kofeiną, on sam bierze w tym udział udostępniając miejsce, dostarczając narzędzi i obserwując okolicę, a otrzymana substancja, którą zresztą A. P. zgodził się przechować tam do następnego dnia, z pewnością będzie przedmiotem dalszego nielegalnego obrotu, gdyż jeśliby tak nie było, cała czynność wymieszania po nabyciu odpłatnie kofeiny od A. P. nie miałaby racjonalnego uzasadnienia. Wszystkie te okoliczności wynikały z wyjaśnień oskarżonego A. P. z postępowania przygotowawczego, m. in. na podstawie których ustalenia faktyczne poczynił w tej sprawie sąd I instancji. Fakt, że oskarżeni byli tylko pośrednikami w obrocie tym konkretnym narkotykiem i nie handlowali nim, nie zamierzając dokonać jego sprzedaży konsumenckiej, wynikał z trafnie uznanych za miarodajne zeznań świadka S. K. w powiązaniu ze znaczną ilością nieporcjowanego, zmieszanego z kofeiną narkotyku, wskazującą na etap hurtowego jeszcze obrotu przedmiotową substancją psychotropową, w którym uczestniczyli oskarżeni. Nie można było przy tym stwierdzić, aby sąd meriti dopuścił się obrazy przepisów art. 4 k.p.k., nie dochowując należytego obiektywizmu przy ocenie dowodów, czego nie należy utożsamiać z czynieniem niekorzystnych dla oskarżonego ustaleń faktycznych skoro wynikają one z prawidłowo ocenionych dowodów, czy też naruszenia art. 410 k.p.k. poprzez nie uwzględnienie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego na rozprawie, jeśli nie oparto ustaleń na mogących mieć korzystny wydźwięk dla oskarżonego dowodach, które jednak trafnie nie zostały uznane za w pełni wiarygodne. Z tych wszystkich powodów sąd odwoławczy uznał za niezasadne zarzuty odwoławcze obrońcy oskarżonego A. P. sformułowane w punktach I.b) i I.e) apelacji wniesionej na korzyść tego oskarżonego.

Ad I.c) i I.f): Sąd I instancji odczytał na rozprawie zeznania świadka S. K., nie przesłuchując go bezpośrednio przed sądem i nie dokonując przez to jego konfrontacji z oskarżonymi z tego względu, że mimo czynionych starań, nie udało się spowodować stawiennictwa świadka przed sądem. Nie odbierał on wezwań kierowanych na ostatni znany adres jego zamieszkania w kraju (k. 762 verte), nie okazały się skuteczne próby doręczenia mu wezwania przez Policję, a także postanowienie o doprowadzeniu go do sądu przez Policję po uprzednim zatrzymaniu i jak się okazało (k. 901, 902), przebywał on z zamiarem dłuższego pobytu w Niemczech pod nieznanym sądowi adresem, a w drodze kontaktu telefonicznego przekazał, że z uwagi na doznaną kontuzję i leczenie, nie powróci do Polski w czasie bliskim do wyznaczonej, ostatniej rozprawy przed sądem I instancji. W takiej sytuacji spełnione zostały przesłanki do zastosowania przepisu art. 391 § 1 k.p.k., stanowiącego przewidziane przepisami procedury karnej odstępstwo od zasady bezpośredniości, i do odczytania zeznań tego świadka utrwalonych w postępowaniu przygotowawczym, co w pełni prawidłowo uczynił Sąd Okręgowy w Katowicach na rozprawie w dniu 24 września 2021 roku. Nie doszło zatem do uchybienia przepisom wskazanym w omawianych tu zarzutach odwoławczych podniesionych w apelacji obrońcy oskarżonego A. P., zaś uznanie zeznań złożonych w toku śledztwa przez świadka S. K. za wiarygodne należy ocenić jako trafne ze względów przedstawionych już szczegółowo w punkcie 3.3 niniejszego uzasadnienia i argumentację tam zawartą, bez jej zbędnego powtarzania w tym miejscu, należy odnieść odpowiednio także do rozstrzygnięć dotyczących oskarżonego A. P.. Dlatego oba przywołane tu zarzuty odwoławcze nie zostały uznane przez sąd odwoławczy za zasadne.

Ad I.d): Ten zarzut nie był trafny. W punkcie 2 zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy w Katowicach zawarł wystarczająco dokładne określenie czynu przypisanego oskarżonemu A. P., obejmujące czas i miejsce jego popełnienia oraz wszystkie niezbędne elementy zachowania przestępnego pozwalające stwierdzić zrealizowanie znamion występku z art. 56 ust. 3 u. nark. Sąd meriti przyjął przy tym konstrukcję współsprawstwa, ustalając, że A. P. działał wspólnie i w porozumieniu z S. G.. Ustalenie to znajdowało oparcie w wiarygodnych dowodach, na podstawie których sąd I instancji odtwarzał stan faktyczny. Wynikało z nich, że A. P. był obecny na miejscu zdarzenia w jego czasie, dostarczył S. G. kofeinę, udostępnił mu pomieszczenia i narzędzia służące do zmieszania amfetaminy z kofeiną, a w trakcie wykonywania przez S. G. czynności mieszania, obserwował okolicę przed altaną, w której to się odbywało. Jednocześnie partycypował w zyskach z tego przedsięwzięcia, naliczając odpowiednio wyższą od uiszczonej przez siebie cenę kofeiny i musiał mieć świadomość, że wymieszana z kofeiną substancja psychotropowa przeznaczona była do dalszego nielegalnego obrotu. W ten sposób, chociaż własnoręcznie nie wykonał czynności mieszania, to działając w ramach podziału ról zgodnie z przyjętym ad hoc porozumieniem przestępczym, jako współsprawca odpowiada za całość przestępnego czynu, który właśnie tak został mu przypisany w punkcie 2 kwestionowanego orzeczenia. W pisemnym uzasadnieniu wyroku sąd I instancji odpowiednio zindywidualizował i opisał szczegółowo zachowania oskarżonego A. P. podjęte w ramach rozpatrywanego współdziałania przestępczego. Wszystko to czyni zadość wymogom zawartym w przepisach art. 413 § 1 i § 2 pkt 1) k.p.k., które nie zostały naruszone.

Ad I.g): W ocenie sądu odwoławczego sąd I instancji przy orzekaniu w tej sprawie nie naruszył przepisu art. 5 § 2 k.p.k., pozostającego w zgodzie z dyspozycją art. 6 ust. 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/343 z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie wzmocnienia niektórych aspektów domniemania niewinności i prawa do obecności na rozprawie w postępowaniu karnym (Dz.U.UE.L.2016.65.1), do której zatem nie ma potrzeby się odwoływać. Uchybienia zasadzie in dubio pro reo nie można stwierdzić w rozpatrywanym przypadku dlatego, że podczas orzekania co do odpowiedzialności karnej A. P. nie wyłoniły się istotne wątpliwości, których nie można było usunąć w drodze prawidłowej oceny dowodów zebranych w toku postępowania. Sprawstwo oskarżonego A. P. w zakresie przypisanego mu występku wynikało w szczególności w oczywisty sposób z treści przywołanych już wyżej jego własnych wyjaśnień z postępowania przygotowawczego składanych w dniach 26 stycznia i 18 lutego 2021 r.

Wniosek

O uniewinnienie oskarżonego od stawianych mu zarzutów, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ zarzuty podniesione w punkcie I apelacji obrońcy oskarżonego A. P. nie były zasadne, nie wystąpiły powody uzasadniające zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wydanie orzeczenia uniewinniającego w stosunku do tego oskarżonego bądź do uchylenia zaskarżonego orzeczenia w stosunku do niego i do przekazania sprawy do ponownego rozpoznania w I instancji.

3.5.

Zarzut z punktu II. apelacji obrońcy A. P.: błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, a mającego wpływ na jego treść, poprzez uznanie, że:

a) dowody zebrane w toku postępowania świadczą o uczestnictwie w obrocie narkotykami oskarżonego A. P., podczas gdy wyjaśnienia podejrzanego S. G., wyjaśnienia podejrzanego A. P., dowody zebrane na miejscu zdarzenia, opinie biegłego wydane w niniejszej sprawie powinny prowadzić do wniosku przeciwnego;

b) zeznania jedynego pośredniego świadka S. K. są wiarygodne, mimo iż sama treść zawiera elementy budzące wątpliwość co do ich wiarygodności, w tym wyrażone przez samego świadka uzależnienie podawania szczegółów od propozycji organów ścigania, niezlokalizowanie zdarzenia w czasie, w tym brak wskazania czy relacjonowane przez świadka S. K. zdarzenie nieokreślone w czasie dotyczy czynu z dnia określonego w akcie oskarżenia czy też dotyczy innego zdarzenia nie ujawnionego przez organy ścigania lub zdarzenia wymyślonego przez świadka oraz brak zrelacjonowania całej rozmowy z celi, skoro w przesłuchaniu w postępowaniu przygotowawczym tego nie doprecyzowano i nie zweryfikowano, jak również nie uczyniono tego w czasie postępowania sądowego celem wykluczenia konfabulacji, jak prawdopodobnego podawania nieprawdy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie jest zasadny. Sąd odwoławczy nie stwierdził, aby sąd I instancji dopuścił się błędów w ustaleniach faktycznych na niekorzyść oskarżonego A. P. rzutujących na kształt przypisanej mu odpowiedzialności karnej.

Twierdzenia zawarte w punkcie II.a) apelacji obrońcy oskarżonego A. P. mają charakter wyłącznie polemiczny. To właśnie z przytoczonych w poprzednim punkcie niniejszego uzasadnienia wyjaśnień A. P. ze śledztwa, w zestawieniu z dowodami zebranymi w czasie akcji policyjnej zakończonej zatrzymaniem oskarżonych wynika wprost, że A. P. brał udział w dokonanym w altance na terenie ogródka działkowego należącego do jego partnerki zmieszaniu amfetaminy posiadanej przez S. G. z kofeiną. Wiedział, że przedmiotem tego czynu jest substancja psychotropowa i musiał mieć świadomość, że czynność taka, z której sam miał uzyskać też korzyść majątkową, byłaby bezcelowa, jeśli zmieszany narkotyk nie miałby być przedmiotem dalszego nielegalnego obrotu. Oskarżony potwierdzał też, że zgodził się na przechowanie narkotyku do następnego dnia na działce konkubiny, jedynie zalecając S. G., aby schował go w pomieszczeniu na piętrze altanki, żeby nie zobaczyła go R. S. jeśliby przyszła na działkę (wyjaśnienia A. P. k. 151). Przypomnieć więc trzeba, że już samo przechowywanie czy magazynowanie środków odurzających lub substancji psychotropowych przeznaczonych do dalszego obrotu jest zasadnie uznawane za uczestniczenie w obrocie, o którym mowa w art. 56 u. nark. (powoływane już postanowienie SN z 9.02.2011 r., V KK 288/10, LEX nr 783117).

Nie można również przychylić się do zastrzeżeń obrońcy A. P., wyrażonych w punkcie II.b) apelacji, co do trafności dania wiary przez sąd meriti zeznaniom świadka S. K.. O zasadności uznania depozycji tej osoby za wiarygodne była już mowa w punktach 3.3 oraz wyżej ad I.c) i I.f) i do przedstawionej tam argumentacji należy w tym miejscu odesłać. Dodać tylko wypada, że świadek podczas składania zeznań w trakcie śledztwa prowadzonego w tej sprawie (k. 428-429) wystarczająco precyzyjnie podał, że wypowiada się o przestępstwie, na którym oskarżeni S. G. i A. P. zostali złapani we wrześniu 2020 r., więc nie ma wątpliwości, że chodzi tu o zdarzenie objęte aktem oskarżenia wniesionym w niniejszej sprawie.

Wniosek

O uniewinnienie oskarżonego od stawianych mu zarzutów, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut nie został uznany za zasadny, więc nie było podstaw do uwzględnienia opartych na nim wniosków odwoławczych.

3.6.

Zarzuty z apelacji oskarżyciela publicznego:

1. rażącej niewspółmierności wymierzonej oskarżonemu S. G. kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, w stosunku do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynu, sposobu życia przed popełnieniem przestępstwa, jak również konieczności zapewnienia przez karę celów zapobiegawczych i wychowawczych w stosunku do oskarżonego oraz w stosunku do potrzeby kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa;

2. rażącej niewspółmierności wymierzonej oskarżonemu A. P. kary 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności, w stosunku do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynu, jak również konieczności zapewnienia przez karę celów zapobiegawczych i wychowawczych w stosunku do oskarżonego oraz w stosunku do potrzeby kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie sądu odwoławczego kary pozbawienia wolności wymierzone oskarżonym przez sąd I instancji, chociaż mogą być uznane za stosunkowo łagodne z tego względu, że niewiele przekraczają dolną granicę ustawowego zagrożenia za przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, to jednak nie cechowały się niewspółmierną łagodnością i to w rażącym stopniu. Okoliczności podniesione przez prokuratora w apelacji, jak wynika z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, miał w polu widzenia sąd I instancji ferując orzeczenie o karze. S. G. wymierzono nieco surowszą karę pozbawienia wolności niż współoskarżonemu, ze względu na działanie przez niego w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 k.k. oraz donioślejszą rolę w inkryminowanym zdarzeniu. Na korzyść oskarżonych przy wymiarze kary przemawiały z kolei okoliczności przedmiotowej strony przypisanego im przestępstwa, tj. fakt, że ich uczestnictwo w nielegalnym obrocie narkotykami miał charakter ściśle ograniczony do etapu wymieszania amfetaminy z kofeiną, co wszakże wpływało na złagodzenie negatywnego oddziaływania narkotyku, jaki następnie miał być przedmiotem dalszego obrotu, w którym ich rola nie miała być już istotna. Ponieważ nie byli oni klasycznymi dilerami narkotykowymi, czy osobami uzyskującymi największe profity z obrotu substancją psychotropową w tym przypadku, wzgląd na potrzeby kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa nie wymagał wymierzania im kar pozbawienia wolności w znacząco wyższym wymiarze. Uwzględnił także sąd meriti pozytywne opinie środowiskowe o oskarżonych i trafnie uznał, że w ich sytuacjach życiowych oraz rodzinnych wymierzone kary bezwzględnego pozbawienia wolności, wiążące się z koniecznością powrotu w przyszłości do jednostek penitencjarnych celem odbycia reszty kar pozostałych po zaliczeniu na ich poczet okresów tymczasowego aresztowania, będą istotną, dotkliwą dolegliwością realizującą wychowawcze i zapobiegawcze cele, jakie kara ma osiągnąć wobec sprawców przestępstw. Należy także zaznaczyć, że obok kar pozbawienia wolności wymierzono oskarżonym grzywny oraz orzeczono wobec nich nawiązki na rzecz organizacji działającej w celu zapobiegania i zwalczania narkomanii. Wszystko to skłoniło sąd odwoławczy do uznania apelacji oskarżyciela publicznego za niezasadną.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku przez:

- wymierzenie oskarżonemu S. G. za zarzucony mu czyn zabroniony w miejsce kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności kary 7 lat pozbawienia wolności, a w pozostałym zakresie utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy;

- wymierzenie oskarżonemu A. P. za zarzucony mu czyn zabroniony w miejsce kary 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności kary 5 lat pozbawienia wolności, a w pozostałym zakresie utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Podniesione zarzuty rażącej niewspółmiernej łagodności kar pozbawienia wolności nie spotkały się z aprobatą sądu odwoławczego, więc nie było zasadne uwzględnianie wniosków odwoławczych powiązanych z tymi zarzutami. Należało natomiast przychylić się do stanowiska sądu I instancji, przedstawionego w uzasadnieniu kwestionowanego orzeczenia, że wnioskowane przez oskarżyciela publicznego kary pozbawienia wolności byłyby rażąco zbyt surowe, nosząc cechy nadmiernego odwetu a nie racjonalnej reakcji karnoprawnej, adekwatnej do wagi popełnionych przestępstw i przez to realizującej wychowawcze funkcje kary.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok został utrzymany w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Podniesione przez apelujących zarzuty odwoławcze nie okazały się zasadne, a sąd II instancji nie stwierdził, aby zachodziły okoliczności podlegające uwzględnieniu z urzędu, uzasadniające zmianę bądź uchylenie zaskarżonego wyroku.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Zasądzenie od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych postępowania odwoławczego oparte zostało na przepisach art. 636 § 1 i 2 k.p.k. Wysokość należnej opłaty za postępowanie odwoławcze wyliczono w oparciu o przepisy art. 2 ust. 1, art. 3 ust. 1 i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (j.t. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223, z późn. zm.). W ramach wydatków podzielono miedzy oskarżonymi ryczałtowy koszt doręczeń pism i wezwań w postępowaniu odwoławczym,

7.  PODPIS

S.S.A. Wojciech Paluch S.S.A. Robert Kirejew S.S.A. Wojciech Kopczyński

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Orzeczenia o karze w stosunku do obu oskarżonych

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego S. G.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięć dotyczących oskarżonego S. G. zawartych w zaskarżonym wyroku.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego A. P.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięć dotyczących oskarżonego A. P. zawartych w zaskarżonym wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana