Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

Przewodniczący:

Sędzia SA Michał Marzec (spr.)

SA Wojciech Kopczyński

SA Wojciech Paluch

Protokolant:

Kamil Klupś

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 547/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

6

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 29 lipca 2022 roku, sygn. XXI K 20/22

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

apelacja prokuratora w zakresie dotyczącym kary, skutkująca zmianą wyroku na niekorzyść oskarżonych

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut rażącej niewspółmierności, aby mógł zostać uznany za zasadny musi wskazywać na okoliczności, które świadczą o nieuwzględnieniu w karze w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości czynu i nie realizowaniu przez nią wyznaczonych jej celów przede wszystkim zapobiegawczych i wychowawczych, przy czym niewspółmierność ta musi przy tym być zasadnicza, nie do zaakceptowania. Wobec wszystkich oskarżonych orzeczono bezwzględne kary pozbawienia wolności przy czym Sąd Okręgowy prawidłowo przytoczył w uzasadnieniu wszystkie istotne okoliczności obciążające, które mają charakter dominujący. Jako jedyną istotną okoliczność łagodzącą wskazał to, że przedmiotem czynności wykonawczych przestępstw przypisanych oskarżonych mogły być jeszcze wyższe ilości narkotyków. Skoro jednak za większe ilości narkotyków można wymierzyć karę pozbawienia wolności w znacznie wyższej wysokości niż to uczynił sąd a quo, gdyż górna granica zagrożenia za przypisane czyny jednostkowe wynosi 12 lat, to nie jest to argument wystarczający do wymierzenia w wymiarze równym dolnej granicy zagrożenia. Zdaniem Sądu Apelacyjnego w wypadku oskarżonych M. B. w pkt 15 i A. M. w pkt 23 i 25 wymierzenie im kar pozbawienia wolności w minimalnym możliwym wymiarze 2 lat pozbawienia wolności, równym dolnemu progowi zagrożenia, jest bijącą w oczy niewspółmiernością w sytuacji, w której przedmiotem tych czynów były narkotyki liczone w kilogramach. Zdaniem Sądu Apelacyjnego kara za te czyny musi być wyższa niż ustawowe minimum. Podniesienie wymiaru tych kar o 6 miesięcy, gdyż taka korekta realizuje postulat współmierności kary, musiało skutkować proporcjonalną zmianą wysokości kar pozbawienia wolności za pozostałe czyny, których wymiar był wyższy z uwagi na ilość narkotyków wprowadzonych do obrotu. Także ilość narkotyków będących przedmiotem przestępstwa w przypisanych oskarżonemu A. R. w kolejnych czynach, znacznie wyższa niż w czynach przypisanych oskarżonym B. i M. powoduje, że wymierzona wobec niego kara pozbawienia wolności musi być uznana za rażąco łagodną. Sąd Apelacyjny uznał, że wystarczające będzie podwyższenie kar pozbawienia wolności w niższej niż postulował prokurator wysokości, gdyż dolegliwość kary winna być także zwiększona o znacznie wyższą grzywnę. W efekcie należało zmienić zaskarżony wyrok w zakresie kary w sposób szczegółowo opisany w pkt 5.2 niniejszego formularza. Zdaniem Sądu Apelacyjnego tak zmienione kary jednostkowe pozbawienia wolności i grzywny są adekwatne do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu, jednocześnie różnicując odpowiedzialność oskarżonych proporcjonalnie do ilości wprowadzonych do obrotu narkotyków. Z kolei kary łączne orzeczone w nowym wymiarze nie są z pewnością nadmiernie surowe i stanowią adekwatną odpłatę za całość działalności przestępczej oskarżonych.

Wniosek

Zmiana wyroku i podwyższenie kar pozbawienia wolności i grzywny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut rażącej łagodności kary był zasadny i wyrok w tej części należało zmienić, choć nie w takim zakresie w jakim postulowała apelacja

3.2.

apelacja obrońcy oskarżonego A. M. adw. F. D.:

1.zarzut obrazy przepisów postępowania :

a/ art. 366 § 1 kpk w zw. z art. 167 kpk i art. 352 kpk i art. 177 § 1 pkt 2 kpk

b/art. 156 § 1 i 2 kpk

c/ art. 366 § 1 kpk w zw. z art. 167 kpk i art. 352 kpk i art. 177 § 2 kpk

d/ art. 366 § 1 kpk w zw. z art. 167 kpk i art. 352 kpk i art. 169 § 2 kpk

e/ art. 366 § 1 kpk w zw. z art. 167 kpk i art. 352 kpk pkt 1 kpk

f/art. 7 kpk i art. 410 kpk w zw. z art. 424 §1

2.rażąca niewspółmierność kary łącznej

3.obraza przepisów prawa materialnego art. 44 § 2 i 4 kk

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1a. Zarzut błędnie powołuje w swej podstawie prawnej przepisy art. 366 kpk w zw. z art. 167 kpk oraz art. 352 kpk. W sytuacji, w której obrońca złożył wniosek dowodowy i sąd go rozpoznał nie można mówić o obrazie art. 366 kpk w zw. z art. 167 kpk. Przepis art. 352 kpk z istoty rzeczy nie dotyczy zarzutu, gdyż przewodniczący składu nie jest uprawniony do negatywnego załatwienia złożonego wniosku dowodowego, bowiem może to uczynić tylko sąd na podstawie przepisu art. 170 § 1 kpk. W sytuacji, w której obrońca złożył wniosek dowodowy i sąd a quo go oddalił, tylko ten ostatni przepis, w wypadku kwestionowania tej decyzji, winien być podstawą zarzutu. Zdaniem Sądu Apelacyjnego do obrazy art. 170 § 1 pkt 2 kpk nie doszło, gdyż jak wynika z wyroku oskarżonemu nie przypisano sprzedaży suszu konopi M. W.. Tym samym przesłuchanie tego świadka na okoliczność potwierdzającą takie ustalenie sądu I instancji jest zbędne. W toku rozprawy z dnia 4 maja 2022 roku Sąd Okręgowy słusznie oddalił wniosek o przesłuchanie tego świadka /k-4452 odwrót/

1b obrońca nie stara się nawet wykazać w jakim zakresie płyta znajdującej się w aktach na k--4420 /poprzednio k-2817/, której dotyczył wniosek z dnia 15.06.2022 roku i ewentualna prywatna opinia fonoskopowa mogły mieć wpływ na treść wyroku, a tylko takie naruszenie przepisów postępowania może być przedmiotem zarzutu odwoławczego . Płyta ta została odtworzona na rozprawie w dniu 8 czerwca 2022 roku w obecności P. R. który potwierdził wynikające z treści nagrania słowa „jadę do S. do B.” /k-4544 odwrót/. Potwierdził także, że razem z bratem używali wobec oskarżonego A. M. pseudonimu (...) /k-4544/. Potwierdził to także M. R./k-4548/.Płyta ta stanowi dowód w sprawie i jej wydawanie obrońcy nie miało merytorycznego uzasadnienia, co wynika z postanowienia oddalającego wniosek o dopuszczenie dowodu z zakresu fonoskopii na rozprawie w dniu 7 lipca 2022 /k-4624 odwrót/. Skoro Sąd Okręgowy uznał za zbędne dopuszczenie dowodu z opinii z zakresu fonoskopii co do tej płyty, to dotyczy to zarówno opinii przeprowadzonej w trybie procesowym, jak i ewentualnej opinii prywatnej.

1c,d i e podstawą tych zarzutów winien być również wyłącznie przepis art. 170 § 1 pkt 3 kpk. Sąd Okręgowy słusznie wnioski oddalił gdyż opinia biegłego z zakresu fonoskopii, treść porozumień procesowych prokuratora i oskarżonych P. i M. R. oraz oględzin telefonu nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie.

1f w tym wypadku zbędne jest przywołanie w podstawie prawnej zarzutu przepisu art. 410 kpk, skoro apelujący kwestionuje sposób oceny zeznań A. W. i częściowo P. R. Sąd mając sprzeczne dowody nie może ustalać faktów na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ponieważ wynikają z nich sprzeczne wersje. Sąd może ustalić fakty tylko na podstawie części dowodów, którym dał wiarę. Jeśli sąd dokonał oceny wszystkich dowodów ujawnionych na rozprawie głównej zgodnie z art. 7 kpk, wówczas nie ma obrazy art. 410 kpk. Sąd Okręgowy bardzo szczegółowo uzasadnił przyczyny nie dania wiary zeznaniom A. W. /strona 49 formularza uzasadnienia/. Sąd Okręgowy miał na uwadze okoliczności wskazane w apelacji na poparcie tego zarzutu, lecz ocenił je inaczej niż obrońca, do czego miał prawo na mocy art. 7 kpk. Zawarta w apelacji argumentacja, która sprowadza się wyłącznie do odmiennej oceny treści tych zeznań niż dokonał tego sąd I instancji, nie jest wystarczającym argumentem apelacyjny, Sąd Okręgowy odmawiając wiary zeznaniom A. W. we wskazanym zakresie nie naruszył zasad logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego, działał zatem w warunkach art. 7 kpk. To, że oskarżony P. R. podał używany przez siebie i brata pseudonim (...) M. – B. w czasie czynności procesowej odtwarzania nagrań z kontroli operacyjnej nie jest okolicznością mogącą podważyć wiarygodność jego wyjaśnień. Zarzut obrazy art. 424 kpk jest nieuzasadniony, o czym świadczy treść uzasadnienia.

2. Zarzut rażącej surowości kary łącznej jest oczywiście bezzasadny skoro Sąd Apelacyjny, z powodów wskazanych w pkt 3.1 niniejszego formularza, uznał tę karę za rażąco łagodną

3. Apelujący ma rację, że przez pojęcie „przedmioty i narzędzia, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstwa” rozumie się przedmioty wytworzone celowo do popełnienia danego rodzaju przestępstw (np. wytwarzania narkotyków) bądź też przedmioty służące celom nie przestępczym, które zostały wykorzystane do popełnienia przestępstwa. Tym samym powołanie jako podstawy przepadku w pkt 30 wyroku przepisu art. 44 § 2 kk jest wadliwe. Nie oznacza to, że sama decyzja co do zasady jest błędna, gdyż podstawą tego przepadku winien być przepis art. 70 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomani Słusznie w apelacji zostało podniesione, że art. 70 ust. 1 stanowi lex specialis do art. 44 kk, zatem ta kwestia nie wymaga bliższego odniesienia. Użyte w art. 70 ust. 1 upn znamię „przedmiot przestępstwa” rozumieć należy jako przedmiot wykonawczy przestępstwa. Przedmiot przestępstwa oznacza bowiem na gruncie doktryny prawa karnego dobro prawne, w które godzi przestępstwo, pojęcie zaś „przedmiot wykonawczy przestępstwa” pojmowane jest jako przedmiot materialny, na którym dokonuje się danego przestępstwa (np. środki odurzające – w razie ich nielegalnego wytwarzania, środki odurzające będące przedmiotem kradzieży itp.) (L. Gardocki, Prawo karne, Warszawa 1997, s. 64). Tym samym skoro oskarżonemu przypisano przestępstwo udziału w obrocie z art. 56 ust. 3 kpk w formie zakupu marihuany o wartości 142 000 złotych, to skoro nie osiągnął z tego tytułu korzyści majątkowej, przepadek winien być orzeczony na mocy art. 70 ust. 1 cyt. ustawy. Wywody dotyczące wielokrotnej karalności za ten sam susz są o tyle bez znaczenia, że za każdym razem karany jest czyn, a nie narkotyk będący jego przedmiotem. Każdy ze sprawców odpowiada w granicach swego czynu i zamiaru, a więc zarówno sprzedający jak i kupujący ten sam narkotyk.

Wniosek

Zmiana wyroku i uniewinnienie oraz uchylenie pkt 30

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro zarzut niezasadny, to wnioski nie mogły zostać uwzględnione

3.3.

apelacja obrońcy oskarżonego A. M. adw. M. U.

1.zarzut obrazy przepisów postępowania:

I.art. 5, 5 § 2 kpk,7,410,424 § 1 kpk

II.wybiórcza analiza zeznań P. i M. R.

2.zarzut błędu w ustaleniach faktycznych

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1.I. zbędne było przywoływanie w apelacji art. 5 kpk w sytuacji, w której art. 5 § 1 kpk stanowi ogólną dyrektywę skierowaną do sądu i jako taki w ogóle nie może być samoistną podstawą apelacji, zaś art. 5 § 2 kpk dotyczy wątpliwości sądu, a nie obrońcy, a skoro sąd orzekający takich wątpliwości nie dostrzegł, to odmienna ocena obrońcy nie jest argumentem apelacyjnym. Tym bardziej, że obrońca te wątpliwości wywodzi wyłącznie z odmiennej od dokonanej przez sąd oceny materiału dowodowego. Do kwesti zbędności łączenia art. 7 kpk i art. 410 kpk w kontekście faktycznej treści tego zarzutu, już sąd odwoławczy się odniósł powyżej. Wbrew twierdzeniom apelacji nie doszło też do obrazy art. 424 § 1 kpk, co oczywiście wynika z treści formularza uzasadnienia. Kwestionowanie sposobu oceny wyjaśnień oskarżonego, poprzez pryzmat naruszenia art. 7 kpk, nie zasługuje na uwzględnienie, skoro argumentacja apelacji sprowadza się wyłącznie do tezy, że zeznania braci R. obciążają oskarżonego i jest to materiał niewystarczający. Przede wszystkim nieprzekonywujące jest twierdzenie, że zeznania P. i M. R. którym sąd I instancji z powodów wskazanych w uzasadnieniu dał wiarę, nie mogą być wystarczającym materiałem dowodowym pozwalającym na skazanie oskarżonego M.. Obrońca nie odnosi się kompleksowo do treści tych dowodów, poprzestając na stwierdzeniu, że żaden z braci R. nie zeznał, aby narkotyki, które M. miał nabyć od P. R. albo mu sprzedać miały mieć dalszych odbiorców. Przede wszystkim oskarżony M. został uznany winnym uczestnictwa w obrocie narkotykami wyłącznie poprzez sprzedaż lub kupno marihuany od P. R.. Prawidłowo przyjęta w wyroku, w poszczególnych czynach, ilość marihuany świadczy o hurtowym jest nabywaniu i zbywaniu. Wniosek, że marihuana ta miała być wprowadzona do obrotu celem odsprzedaży innym osobom, nie może budzić logicznej wątpliwości. Oskarżony P. R. w wypadku marihuany nabytej od A. M., co stanowi w całości przedmiot czynu przypisanego w pkt 23 i 25 oraz częściowo przedmiot czynu z pkt 28 wyroku przyznał, że robił to w celu odsprzedaży innym osobom. Przypisanie oskarżonemu M. winy w tym zakresie i przyjęcie, że wyczerpuje to zachowanie znamiona czynu z art. 56 ust. 3 cyt. ustawy nie wymaga konkretnego ustalenia kim byli dalsi bądź finalni odbiorcy tych narkotyków. Z kolei w wypadku sprzedaży marihuany oskarżonemu M., co stanowi wyłącznie pozostałą cześć przypisanego w pkt 28 przestępstwa z art. 56 ust. 3 cyt. ustawy, popełnionego najpóźniej, bo w 2018 roku, jak wyjaśnił na rozprawieM. R.wtedy role się odwróciły, bo P. się rozwinął i to on sprzedawał marihuanę M.. Tak więc można stwierdzić, że na przestrzeni lat zamienili się rolami, ale cel został taki sam, o czym świadczą ilości tego narkotyku. Nie jest też prawdą, że zeznań braci R. nie potwierdzają inne dowody. Z zabezpieczonych rozmów telefonicznych wynika, że bracia R. rozmawiali o A. M. i jego udziale w transakcjach narkotykowych. To, że posługiwali się pseudonimem (...), a nie nazwiskiem oskarżonego nie podważa wiarygodności tego dowodu. Tej oceny nie podważa sugerowany w apelacji konflikt między P. R. a oskarżonym M.. Do kwestii tej wnikliwie odniósł się Sąd Okręgowy na stronie 45-47 formularza uzasadnienia wyroku.

II. Zarzut, że zeznania P. i M. R. nie zostały potwierdzone materiałami z czynności operacyjnych i są wewnętrznie sprzeczne oraz niekonsekwentne nie zasługuje na uwzględnienie. To, że w materiale operacyjny brak bezpośrednich rozmów

z udziałem oskarżonego M., nie oznacza, że materiał ten nie potwierdza jego winy. Jak już wskazano z podsłuchów wynika, że bracia R. rozmawiali między sobą o udziale oskarżonego M. określając go jako B. lub B.. Temu materiałowi operacyjnemu Sąd Okręgowy dał wiarę. Sąd Okręgowy ocenił prawidłowo treść zeznań braci R. i nie uznał ich za wewnętrznie sprzeczne i niekonsekwentne. Obrońca stawiając ogólnie taki zarzut nie podejmuje próby wskazania z czego taka jego ocenę wynika.

2.Oceniając zarzut naruszenia przepisów postępowania Sąd Apelacyjny odniósł się w znacznej mierze do kwestii prawidłowości poczynionych ustaleń faktycznych w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu i oparcie tych ustaleń na zeznaniach braci R.. Także zdaniem Sądu Apelacyjnego jest to materiał wiarygodny i wystarczający do czynienia tych ustaleń. Nie można przy ocenie wiarygodności tych zeznań tracić z pola widzenia faktu, iż wiadomości przekazane przez braci R., także w innych postępowaniach, dotyczyły wielu osób i w takim zakresie miały potwierdzenie także w osobowym materiale dowodowym spraw. Sąd Apelacyjny nie znalazł powodów do podważenie stanowiska Sądu Okręgowego w zakresie dokonanych ocen i tym samym prawidłowości poczynionych ustaleń faktycznych. Sąd Okręgowy nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych w zarzucanym zakresie.

Wniosek

Zmiana wyroku i uniewinnienie

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro zarzut niezasadny, to wniosek nie mógł zostać uwzględniony

3.4.

apelacja obrońcy oskarżonego A.

R. adw. H. K.:

zarzut obrazy przepisów postępowania:

I. art.170 § 1 pkt 2,3 i 5 w zw. z art.170 § 1a kpk

II. art. 168a w zw. z art. 168b kpk

III. art.7 kpk w zw. z art. 410 kpk

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

I. Choć apelacja ma rację, że Sąd Okręgowy formalnie nie wskazał podstawy prawnej oddalenia wniosków z przesłuchania świadków Ł. R., R. M. i J. W. to treść uzasadnienia postanowienia oddalającego nie pozostawia wątpliwości, że w odniesieniu do przesłuchania świadków R. i M. podstawą był przepis art. 170 § 1 pkt 2 kpk. Treść podstawy prawnej zarzutu wskazuje, że obrońca nie miał w tej kwestii wątpliwości. Apelacja nie przedstawia przekonywujących argumentów podważających zasadność tej decyzji. Przedmiotem rozpoznania w sprawie są czyny zarzucane oskarżonemu R. i tylko dowody jego działalności przestępczej mają znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie.

Dowód z przesłuchania świadka J. W. został w toku postępowania sądowego przeprowadzony i wystarczającym argumentem za brakiem konieczności bezpośredniego przesłuchania tego świadka jest to, że Sąd Okręgowy nie czynił w oparciu o jego zeznania ustaleń faktycznych. Obrońca zaś, poza formalnym wskazanie konieczności bezpośredniego przesłuchania tego świadka nie wykazuje, w jakim zakresie dowód ten mógł mieć wpływ na treść wyroku.

Informacja z ZK P. mogła wyłącznie potwierdzić to, co wynikało z materiału dowodowego, że bracia R. w trakcie pobytu P. R.w ZK w P. widywali się zanim zostały przedstawione zarzuty M. R.. To w jakim zakresie i czy komunikowali się ze sobą co do sprawy, czego dotyczy wniosek obrońcy, nie może z istoty rzeczy z niego wynikać, gdyż treść rozmów, a nie ich częstotliwość o tym decyduje. Wniosek zmierzał zatem do przedłużenia postępowania.

II.Zarzut ten jest z istoty rzeczy wątpliwy, skoro w toku postępowania obrońcy reprezentujący oskarżonych go nie podnosili. Na obecnym etapie postępowania próby przerzucenia odpowiedzialności za taki stan rzeczy na sąd orzekający i stawianie zarzutu w kontekście zaniechania działania tego sądu z urzędu jest co najmniej dziwny. Wywody apelacji mają w tej części charakter wyłącznie teoretyczny, bez jakiegokolwiek odniesienia do konkretów. Jest to oczywista próba apelacji przerzucenia obowiązków ciążących na obrońcy reprezentującego interes oskarżonego na sąd odwoławczy. Apelacja w żadnym momencie nie wskazuje na czym miałoby polegać wykorzystanie materiałów z kontroli operacyjnej poza granicami uzyskanej zgody. Sąd Apelacyjny takiego naruszenia się nie dopatrzył i w kontekście treści zarzutu jest to stwierdzenie wystarczające do uznania go za niezasadny.

III. Łączenie w zarzucie art. 7 kpk i art. 410 kpk jest zbędne jeżeli sąd orzekający przeprowadził wszystkie dowody, uwzględnił ich pełna treść i dokonując ocen części dowodom dał wiarę, a części nie. W takiej sytuacji, w podstawie prawnej zarzutu wystarczy powołać przepis art. 7 kpk, gdyż apelacja kwestionuje swobodną oceną dowodów przeprowadzoną przez sąd orzekający.

a.Sąd a quo z uwagi na treść art. 7 kpk jest zobligowany do oceny treści dowodów zgodnie z zasadami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego. Skoro oskarżonemu przypisano najpierw sprzedaż 33 kg środków odurzających i substancji psychotropowych, a w kolejnym okresie 81,5 kg takich środków i substancji oraz 1000 tabletek ekstasy to wniosek, że te hurtowe ilości świadczą o jego uczestnictwie w obrocie znaczną ilością narkotyków w celu dalszej odsprzedaży jest jedynie logiczny. Dalsze wywody w tej kwestii są zbędne.

b.Sąd Okręgowy w pkt 3.1 formularza uzasadnienia zaskarżonego wyroku zawarł wywody i oceny uzasadniające przypisanie oskarżonym udziału w zorganizowanej grupie przestępczej. W wypadku oskarżonego R. Sąd Okręgowy ustalił udział w niej oskarżonego, jego rolę, jako nadrzędną nad B. i R. oraz cele grupy. Przedmiotem działalności grupy było uczestnictwo w obrocie tak dużą ilością narkotyków, że próby wykazania braku świadomości któregokolwiek z jej uczestników jest mało przekonywujące.

c.Sąd Okręgowy w formularzu pisemnego uzasadnienia wyroku bardzo szczegółowo w punkcie 2 na stronach 15-41 zawarł ocenę materiału dowodowego będącego podstawą ustalenia faktów i tym samym podstawą faktyczną wyroku. Teza, że Sąd Okręgowy poprzestał w tym zakresie na stwierdzeniu, że podstawą ustaleń są „dowody pisemne zebrane w aktach sprawy, w tym protokoły odtworzenia odtajnionych podsłuchów” jest na tyle wybiórcze, że nie można się do tego bliżej odnieść.

d. Zgodnie z obowiązującymi przepisami Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 czerwca 2003 r. w sprawie sposobu technicznego przygotowania sieci służących do przekazywania informacji, do kontroli przekazów informacji oraz sposobu dokonywania, rejestracji, przechowywania, odtwarzania i niszczenia zapisów z kontrolowanych przekazów (Dz. U. z dnia 27 czerwca 2003 r.) zarejestrowane w toku kontroli operacyjnej rozmowy telefoniczne zostały w postępowaniu przygotowawczym odtworzone w odpowiedniej formie i w odpowiednim trybie. Po drugie należy wskazać, że z art. 19 ust. 15 ustawy o Policji wynika jasno, iż co do materiałów operacyjnych w postępowaniu przed sądem należy stosować odpowiednio przepis art. 393 § 1 k.p.k. zdanie pierwsze. Przepis ten wyraźnie z kolei stanowi, że materiały operacyjne winne być "wprowadzane" do procesu przed sądem, nadto, że podstawą procesową w tym zakresie winno być, odpowiednio stosowane, zdanie pierwsze art. 393 § 1 k.p.k. Odpowiednie stosowanie przepisu art. 393 § 1 k.p.k. zdanie pierwsze oznacza możliwości odczytania takich dokumentów. Zgodnie z treścią art. 394 § 1 pkt 2 kpk protokołu podlegające odczytaniu na rozprawie odczytuje się na wniosek strony, która nie miała możliwości zapoznania się z ich treścią lub gdy sąd uzna to za niezbędne. W pozostałych przypadkach zgodnie z treścią art. 405 § 2 kpk za chwilą zamknięcia przewody sądowego ujawnione są bez odczytania wszystkie protokoły i dokumenty podlegające odczytaniu na rozprawie, które nie zostały odczytane. Niezależnie od tego należy wskazać, że Sąd Okręgowy w toku rozprawy odtworzył na wniosek obrońców, którzy o to wnieśli część rozmów telefonicznych nagranych w drodze kontroli operacyjnej w niniejszej sprawie. Zarzut apelacji jest bezzasadny.

e.teza, że o niewiarygodności zeznań P. R.i M. R.ma świadczyć pominięcie wypracowanych w orzecznictwie kryteriów oceny dowodu z pomówienia jest niewystarczająca do podważenia przyjętego stanu faktycznego. Tak jak w wypadku pozostałych zarzutów obrońca poprzestaje na przywołaniu ogólników, bez jakiegokolwiek odniesienie się do konkretnego materiału dowodowego i konkretnych ocen go dotyczących. Dlatego trudno do tego zarzutu się bardziej szczegółowo odnieść. Wystarczy apelującego odesłać do pisemnego uzasadnienia wyroku.

f.wyjaśnienia oskarżonego A. R. zostały w znacznej części uznane za niewiarygodne z powodów jasno wskazanych w pkt 2.1 formularza. Ocenę tę Sąd Apelacyjny w pełni akceptuje.

g. Zarzut rażącej surowości kary łącznej jest oczywiście bezzasadny skoro Sąd Apelacyjny, z powodów wskazanych w pkt 3.1 niniejszego formularza, uznał tę karę za rażąco łagodną.

Wniosek

Zmiana wyroku i uniewinnienie

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro zarzut niezasadny, to wniosek nie mógł zostać uwzględniony

3.5.

Apelacja obrońcy oskarżonego A. R. adw, R. B.:

1.zarzut obrazy przepisów postępowania

- art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk co do pkt 2 i 6 wyroku

- art. 170 kpk

2.błąd w ustaleniach faktycznych:

- udział w zorganizowanej grupie przestępczej

- popełnienie czynu z pkt 8 wyroku

3.obraza prawa materialnego

- art.44 § 1 kk i art. 45 § 1 kk

4.rażąca niewspółmierność kary

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1. Łączenie w zarzucie art. 7 kpk i art. 410 kpk jest zbędne jeżeli sąd orzekający przeprowadził wszystkie dowody, uwzględnił ich pełną treść i dokonując ocen części dowodom dał wiarę, a części nie. W takiej sytuacji, w podstawie prawnej zarzutu wystarczy powołać przepis art. 7 kpk, gdyż apelacja kwestionuje swobodną oceną dowodów przeprowadzoną przez sąd orzekający.

Sąd Okręgowy nie naruszył zasady swobodnej oceny dowodów z art. 7 kpk dając wiarę zeznaniom P. R.i M. R. i czyniąc w oparciu o nie ustalenia faktyczne. Sąd Okręgowy miał w polu widzenia pełną treść ich zeznań oraz pełną wiedzy o ich sytuacji procesowej. Dokonana ocena, czego przejawem jej formularz uzasadnienia wyroku zawiera w pkt 2 pełną i wnikliwą analizę treści zeznań tych świadków, która realizuje zawarty w apelacji postulat dokonania ocen dowodów z pomówienia w sposób ostrożny, wnikliwy i rzetelny. Instytucję ujawniania przez sprawcę wieloosobowych czynów przestępczych okoliczności popełnienia tych czynów oraz osób biorących w nich udział, co jest powiązane z korzyściami osiąganymi przez tego sprawcę w zakresie wymierzonej kary wynika z treści art. 60 § 3 kk. Próby podważenia wiarygodności wersji przedstawianych przez P. i M. R. opierają się wyłącznie na ich sytuacji procesowej. Przecież obrońca w apelacji sugerując brak należytej oceny zeznań tych świadków przez Sąd I instancji nie wskazuje w jakim zakresie ocena wiarygodności ich zeznań jest niezgodna z ich treścią bądź sprzeczna z zasadami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego. Podjęte w apelacji próby, o czym będzie poniżej, odniesienia się do treści ich zeznań nie są w stanie zmienić tej oceny. Także zarzut, że Sąd Okręgowy dokonując ustaleń faktycznych oparł się wyłącznie na zeznaniach wskazanych świadków nie jest wystarczającym argumentem apelacyjnym, gdyż nie ilość ale treść konkretnych dowodów decyduje o ich wiarygodności. Wbrew zarzutowi apelacji opis działalności przestępczej oskarżonego A. R. wynikający z tych zeznań jest na tyle obszerny i szczegółowy, że pozwolił na czynienie stanowczych ustaleń faktycznych w kwestii winy oskarżonego.

Sąd Okręgowy rozpoznał na rozprawie wniosek obrońcy oskarżonego o przesłuchanie świadków R., M. i W. i oddalił go wskazując w postanowieniu powody /k-4625/. Sad Apelacyjny omówił ten zarzut w pkt 3.4 formularza.

2.Sąd Okręgowy w formularzu uzasadnienia zaskarżonego wyroku w pkt 2.1 wskazał treść zeznań braci R., na których oparł swe ustalenia dotyczące udziału oskarżonego R. w grupie i w pkt 3.1 formularza wskazał podstawę prawną takiej oceny. Skoro obrońca do tego się nie odnosi poprzestając na powtórzeniu, że zeznania braci R. nie są wystarczającym dowodem winy oskarżonego R., to wystarczy obrońcę do tych fragmentów formularza odesłać.

Odnośnie czynu z pkt 2 wyroku obrońca ma rację obrońca, że P. R. w żadnych zeznaniach nie podał wprost stycznia 2016 roku jako początku sprzedaży oskarżonemu marihuany. Zeznawał, że konkretnej daty nie pamięta i tym samym nie da się tej daty w sposób pewny ustalić. Nie mniej nie podając tej dokładnej daty we wszystkich zeznaniach wskazywał sprzedaż narkotyków oskarżonemu R. określając „od 2016 roku”. W tym rozumieniu przyjęcie w opisie czynu „od stycznia 2016 roku” należy rozmieć „w całym okresie 2016 roku”. Skoro nie da się ustalić w sposób dokładny daty pierwszej sprzedaży, to równie dobrze nie da się jej ustalić na styczeń jak i inny miesiąc. Natomiast to, że miało to miejsce w 2016 roku jednoznacznie wynika z zeznań świadka. Wbrew temu co pisze w apelacji obrońca P. R.podstawą ustaleń co do ilości marihuany sprzedanej oskarżonemu R. nie były zeznania P. R. złożone w czasie pierwszego przesłuchania /k-1520-1523/. W czasie kolejnych zeznań dodał, że poza wskazywaną wcześniej ilością 20 kg marihuany sprzedał także R. 15 kg marihuany, którą miał od P. pseud. (...) Podał wtedy, że sprzedał oskarżonemu łącznie nie mniej niż 35 kg marihuany /k-1786/. W tym ujęciu obrońca ma rację, że pierwsze zeznania P. R. były mniej nieprecyzyjne.

Obaj oskarżeni prowadzili działalność hurtową w zakresie sprzedaży narkotyków nie tylko między sobą i nie może dziwić, że w pewnych okresach brakowało im tych substancji i kupowali od siebie nawzajem. Ten rodzaj prowadzonej nielegalnej działalności, jej zakres i czasokres działania prowadzą do wniosku, że opisanie jej bez szczegółów dotyczącej każdej kolejnej transakcji nie może dziwić. P. R. wbrew zarzutom apelacji opisuje zarówno sposób płatności np. „w kredycie, rozliczaliśmy się przy kolejnej transakcji” bądź ogólnie opisuje miejsce poprzez podanie miasta lub MacDonalds S. czy rejon parkingu samochodowego przy Hotelu (...). Nie podważa to wiarygodności jego zeznań. Z samej apelacji wynika, że ilość 3 kg mefedronu i 5 kg amfetaminy wynika z zeznań P. R.

Odnośnie czynu z pkt 6 wyroku rzeczywiście ustalenia dotyczące tego czynu opierają się na zeznaniach M. R.. Zarzuty obrońcy powielają sposób kwestionowania zeznań P. R.Także w wypadku M. R. należy stwierdzić, że rodzaj prowadzonej nielegalnej działalności, jej zakres i czasokres działania prowadzą do wniosku, że opisanie jej bez szczegółów, o które postuluje obrońca, dotyczących każdej kolejnej transakcji nie może dziwić i nie podważa możliwości uznania tych zeznań za wiarygodne.

Odnośnie czynu z pkt 8 wyroku, to wydaje się, że obrońcy pomyliły się role procesowe. Z samej apelacji wynika, że podczas zatrzymania R. znaleziono amfetaminę w ilości przypisanej mu w wyroku. To, że oskarżony posiadał ją na własne potrzeby nie jest kwestionowane, ale to nie obrońca decyduje o możliwości zastosowania art. 62a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Oskarżony dopuścił się innych czynów przypisanych mu w wyroku i w kontekście tych okoliczności nie można przyjąć, żeby skazanie oskarżonego za ten czyn było niecelowe.

3. Obrońca podniósł zarzut obrazy przepisów prawa materialnego w zakresie dotyczącym pkt 3, 4 i 7 wyroku nie wskazując w apelacji żadnej argumentacji na jego poparcie. Sąd Okręgowy przyczyny prawne i faktyczne zasądzenia tych obowiązków przedstawił w pkt 4 formularza. Odnośnie orzeczenia z pkt 4 wyroku należy jednak wskazać, że Sąd Okręgowy błędnie jako podstawę przepadku wskazał art. 44 § 2 kk. Przez wymienione w tym przepisie pojęcie „przedmioty i narzędzia, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstwa” rozumie się przedmioty wytworzone celowo do popełnienia danego rodzaju przestępstw (np. wytwarzania narkotyków) bądź też przedmioty służące celom nie przestępczym, które zostały wykorzystane do popełnienia przestępstwa. Tym samym powołanie jako podstawy przepadku w pkt 4 wyroku przepisu art. 44 § 2 kk jest wadliwe. Nie oznacza to, że sama decyzja co do zasady jest błędna, gdyż podstawą tego przepadku winien być przepis art. 70 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomani. Art. 70 ust. 1 stanowi lex specialis do art. 44 kk, co nie wymaga bliższego odniesienia. Użyte w art. 70 ust. 1 upn znamię „przedmiot przestępstwa” rozumieć należy jako przedmiot wykonawczy przestępstwa. Przedmiot przestępstwa oznacza bowiem na gruncie doktryny prawa karnego dobro prawne, w które godzi przestępstwo, pojęcie zaś „przedmiot wykonawczy przestępstwa” pojmowane jest jako przedmiot materialny, na którym dokonuje się danego przestępstwa (np. środki odurzające – w razie ich nielegalnego wytwarzania, środki odurzające będące przedmiotem kradzieży itp.) (L. Gardocki, Prawo karne, Warszawa 1997, s. 64). Tym samym skoro oskarżonemu przypisano przestępstwo udziału w obrocie z art. 56 ust. 3 kpk w formie zakupu marihuany o wartości 595 000 złotych, to skoro nie osiągnął z tego tytułu korzyści majątkowej, przepadek winien być orzeczony na mocy art. 70 ust. 1 cyt. ustawy.

4. Zarzut rażącej surowości kary łącznej jest oczywiście bezzasadny skoro Sąd Apelacyjny, z powodów wskazanych w pkt 3.1 niniejszego formularza, uznał tę karę za rażąco łagodną.

Zmiana i uniewinnienie

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro zarzut niezasadny, to wniosek nie mógł zostać uwzględniony za wyjątkiem obrazy art. 44 § 2 kk

3.6.

apelacja obrońcy oskarżonego M. B. adw. J. Z.

1.błąd w ustaleniach faktycznych

- co do sprawstwa czynu z pkt 12 wyroku

- co do sprawstwa czynu z pkt 13, 15 i 17 wyroku

- co do sprawstwa czynu z pkt 19 wyroku

2.obraza prawa materialnego art. 65 § 1 kk

3.rażąca obraza przepisów prawa procesowego

- art.7 kpk w zw. z art. 4 kpk

- art. 5 § 2 kpk

-art. 410 kpk

-oddalenie wniosków dowodowych

4.rażąca niewspółmierność kary co do czynu z pkt 19 wyroku

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest, najogólniej mówiąc, usprawiedliwiony wtedy, gdy sąd orzekający narusza reguły rządzące swobodną oceną dowodów. Zarzut ten będzie więc zasadny zarówno wtedy, gdy sąd ustalił stan faktyczny w oderwaniu od zgromadzonych dowodów (tzw. błąd braku), jak i wtedy, gdy podstawą ustaleń faktycznych uczyniono wprawdzie wszystkie ujawnione w toku rozprawy dowody, lecz dokonano ich nieprawidłowej oceny z punktu widzenia zasad logiki, wskazań wiedzy czy doświadczenia życiowego (tzw. błąd dowolności). Skoro w niniejszej sprawie nie doszło do obrazy art. 7 kpk. o czym poniżej, to powyższy zarzut jest chybiony. Sąd Okręgowy w formularzu uzasadnienia zaskarżonego wyroku w pkt 2.1 w zakresie wszystkich czynów przypisanych oskarżonemu wskazał treść zeznań braci R., na których oparł swe ustalenia dotyczące udziału oskarżonego B. w grupie przestępczej oraz popełnionych w jej ramach czynów i w pkt 3.1 formularza wskazał podstawę prawną takiej oceny. Skoro obrońca do tego się nie odnosi poprzestając na ogólnym twierdzeniu, że zeznania braci R. nie są wystarczającym dowodem winy oskarżonego B., to wystarczy obrońcę do tych fragmentów formularza odesłać. Zgodnie z treścią art. 7 kpk sąd rozpoznający sprawę orzeka na podstawie własnego przekonania ukształtowanego na podstawie treści dowodów ocenianych z uwzględnieniem zasad wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego. Skoro argumentacja apelacji sprowadza się wyłącznie do zaprezentowania własnego stanowiska odnośnie oceny wiarygodności zeznań braci R., to nie jest to wystarczające do podważeni a wyroku. Jeśli chodzi o czyn z pkt 19 wyroku, to tytuł prawny do zajmowanego lokalu nie ma znaczenia dla kwestii winy oskarżonego. To, że lokal ten wynajmował nie zmienia tego, że zabezpieczono w nim narkotyki, był jedyną osoba użytkującą ten lokal. Doświadczenie życiowe uczy, że nikt nie pozostawi amfetaminy w mieszkaniu innej osoby bez jej wiedzy, gdyż oznaczałoby jej stratę.

2.zarzut jest źle sformułowany, bo skoro Sąd Okręgowy przyjął w stanie faktycznym, że oskarżony uczynił z popełniania przypisanych przestępstw stałe źródło dochodu, to o obrazie art. 65 § 1 kk nie może być mowy. Obrońca kwestionuje zatem prawidłowość tego ustalenia. Apelacja nie zawiera argumentów pozwalających to ustalenie podważyć. Jedynym argumentem mającym podważyć to ustalenie, jakie wynika z apelacji, to fakt prowadzenia przez oskarżonego własnej działalności gospodarczej. To, że nie było to jedyne źródło dochodów oskarżonego wynika z materiału dowodowego i odmienne arbitralne, bo sprzeczne z dowodami, twierdzenia apelacji nie mogą tego podważyć. Zresztą obrońca w apelacji przywołuje orzeczenie SN, z którego wynika, że stałe źródło dochodu pochodzące z przestępstwa nie musi stanowić jedynego źródła dochodu.

3. Wynikająca z art. 4 kpk zasada obiektywizmu na charakter ogólny i jest skierowana do sądu. Jej przywoływanie z podstawie prawnej zarzutu obrazy prawa procesowego ma charakter wyłącznie subsydiarny, Wystarczającą postawa prawną zarzutu jest przepis art. 7 kpk. Sąd Okręgowy przesłuchał oskarżonego B. i ocenił jego wyjaśnienia w ramach przysługujących mu uprawnień z art.7 kpk i nie dał mu wiary. Powodem takiej oceny byłą sprzeczność jego wyjaśnień z zeznaniami braci R.. To, że obrońca inaczej oceniłby ten materiał dowodowy nie jest wystarczającym argumentem apelacyjnym. Teza, że zeznania braci R. nie mogą być podstawą ustaleń faktycznych w realiach tej sprawy nie zasługuje na uwzględnienie. Obrońca kwestionuje taką ocenę w sposób ogólny nie odnosząc się w ogóle do argumentów sądu I instancji zawartych w formularzu uzasadnienia. Wystarczy zatem obrońcę do tego formularza i zawartych tak ocen odesłać. Przestępstwa narkotykowe z istoty rzeczy, jako proceder nielegalny, nie są popełniane jawnie. Ograniczają się do kontaktu osób zainteresowanych obrotem bądź udzieleniem narkotyków. W tej sytuacji, trudno się dziwić, że zeznania braci R. nie są potwierdzone innym źródłami osobowymi, skoro nikt postronny nie brał w nich udziału. Rzecz polega na tym, że świadkowie R. złożyli spójne, logiczne i korespondując ze sobą zeznania. Obciążali w nich także siebie. Sąd Okręgowy dając im wiarę działał w ramach przysługujących mu uprawnień. O wiarygodności poszczególnych dowodów nie decyduje ich ilość, ale treść. To, że A. R. nie potwierdził zeznań P. i M. R.o udzielonych im informacjach o B. nie podważa wiarygodności tych depozycji, w sytuacji, w której A. R. w ogóle do winy się nie przyznaje i zaprzeczanie wszelkim faktom świadczącym o jego wiedzy o handlu narkotykami, co wynika z jego linii obrony. Nie ma mowy o obrazie art. 5 § 2 kpk w sytuacji, w której sąd a quo takich wątpliwości nie miał. Tym bardziej, że istnienie tych potencjalnych wątpliwości obrońca wiąże wyłącznie z tym, że nie ustalono odbiorców środków odurzających od oskarżonego. Oskarżony B. kupował hurtowe ilości środków odurzających i jest oczywiste, że nie kupił 4 kg amfetaminy i 4 kg marihuany na własne potrzeby. Skoro oskarżony realizując swą linię obrony nie wskazał osób, którym sprzedał te narkotyki, to nie oznacza, że tych osób nie było. Art. 5 § 2 kpk jest skierowany do sądu i tylko wątpliwości sądu, a nie strony, podlegają ochronie tego przepisu. Obraza art. 410 kpk ma miejsce tylko wtedy, gdy sąd orzekający nie oprze się na całości materiału dowodowego, a nie wtedy gdy oceniając całość zgromadzonego materiału, części z niego nie da wiary. Obraza art. 410 kpk nie może być rozumiana w ten sposób, że dochodzi do niej, jeżeli tylko sąd oprze ustalenia faktyczne na dowodach, które uznał za wiarygodne, a nie uwzględni przy czynieniu tych ustaleń dowodów, które uprzednio ocenił w całokształcie materiału dowodowego, jako niewiarygodne. Ustalenia faktyczne muszą być bowiem dokonywane wyłącznie na podstawie tych dowodów, które sąd, stosując zasadę wskazaną w art. 7 k.p.k., uznał za zasługujące na danie im wiary, jako że mają to być ustalenia prawdziwe. Zarzut naruszenia przepisów postępowania poprzez oddalenie wniosków dowodowych nie został w rozwinięty i nie jest niczym uzasadniony. Sąd Okręgowy oddalając wnioski dowodowe oskarżonego uzasadnił i wskazał tego przyczyny.

Wniosek

Zmiana i uniewinnienie

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro zarzut niezasadny, to wniosek nie mógł zostać uwzględniony

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość rozstrzygnięcia za wyjątkiem wymiaru klar jednostkowych i łącznych oraz podstawy prawnej przepadku /patrz pkt 5.2/

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Ustalony przez Sąd Okręgowy stan faktyczny ma pełne potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym sprawy. Sąd Okręgowy przeprowadził pełne postępowanie dowodowe a zebrane dowody ocenił bez przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów określonej dyspozycją art. 7 kpk, zasady rozstrzygania wątpliwości na korzyść oskarżonego z art. 5 §2 kpk i zasady obiektywizmu z art. 4 kpk.

Sąd Okręgowy miał bezpośredni kontakt z przesłuchiwanymi na sali sądowej osobami oraz materiałem odtajnionym i dokonując oceny przeprowadzonego w ten sposób materiału dowodowego w sposób prawidłowy zwrócił uwagę, w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, na istotne dowody, które pozwoliły na czynienie stanowczych ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie.

Obrońcy mają oczywiście prawo do własnych ocen zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, ale by ta argumentacja mogła stać się podstawą apelacji i skutecznie kwestionować dokonaną przez sąd, w myśl art. 7 kpk, swobodną ocenę dowodów, winna odnosić się w pierwszej kolejności do faktycznej analizy dowodów przeprowadzonej w zaskarżonym wyroku, w tym zaprezentowanych tam ocen i ewentualnego wskazania, jakie konkretnie dowody mające znaczenie dla rozstrzygnięcia zostały przez sąd meriti pominięte, jakie oceniono niezgodnie z ich treścią bądź w jakich ocenach sąd dopuścił się błędów logicznych lub sprzecznych z wiedzą i doświadczeniem życiowym. Ocena ta winna być kompleksowa, a nie ograniczać się prezentacji własnego stanowiska i to popartego argumentacją odnoszącą się tylko do części zgromadzonego materiału dowodowego, jak to ma miejsce w tej sprawie.

Apelacje przede wszystkim nie mogą się pogodzić z tym, że podstawą ustaleń stały się zeznania braci R., którym Sąd Okręgowy dał wiarę. Nie ulega wątpliwości, że bracia R. składali zeznania mając świadomość osiągnięcia korzyści wynikających z zastosowania wobec nich dobrodziejstwa z art. 60 § 3 kk. Ta okoliczność sama w sobie nie jest wystarczającym argumentem do podważenia ocen dokonanych przez Sąd Okręgowy, gdyż instytucja tzw. małego świadka koronnego ma swe oparcie w istniejących od lat przepisach polskiej procedury karnej i wszelka argumentacja apelacji podejmująca próby podważenia tej instytucji nie może być przekonywująca. Dla oceny zeznań braci R. znaczenie mają te wszystkie okoliczności, które przekonują o ich wiarygodności – wzajemna zgodność, korespondowanie z innym materiałem dowodowym wskazanym przez Sąd Okręgowy, w tym podsłuchami, a nie to, że w zaistniałej sytuacji procesowej z ujawnienia swej działalności przestępczej osiągną korzyść przy wymiarze kary. Wynikający z zeznań braci R. udział w handlu narkotykami potwierdzają zeznania św. W. S., P. M. oraz protokoły odtworzonych rozmów z podsłuchów.

Kary jednostkowe oraz kara łączna z powodów wskazanych w pkt 3.1 niniejszego formularza orzeczone wobec oskarżonych raziły swą łagodnością . Sąd Apelacyjny w pełni akceptuje wynikającą z pisemnego uzasadnieniu wyroku argumentację zawierającą okoliczności obciążające wskazane przez sąd I instancji dla uzasadnienia wysokości wymierzonych kar nie mniej uznał, że wysokość tych kar była rażąco niska. Musiało to skutkować zmianą wyroku w tej części.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Pkt 2, 6, 13, 15, 17, 18, 20, 23, 25, 28 i 31 w zakresie kary oraz pkt 4, 18 i 30 w zakresie podstawy prawnej przepadku

Zwięźle o powodach zmiany

Kierując się argumentacją zawartą w pkt 3.1 niniejszego ego formularza oraz mając na uwadze wszystkie okoliczności obciążająca naprowadzone przez Sąd Okręgowy w kontekście dużej ilości narkotyków będących przedmiotem czynności wykonawczych należało zaskarżony wyrok zmienić:

1.wobec oskarżonego A. R.:

- w pkt 2 w ten sposób, że podwyższyć karę pozbawienia wolności do 4 lat
i ilość stawek dziennych grzywny do 300;

-- w pkt 4 ustalić, że podstawę prawną przepadku stanowi przepis art. 70 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii;

- w pkt 6 w ten sposób, że podwyższyć karę pozbawienia wolności do 5 lat
i ilość stawek dziennych grzywny do 300. Konsekwencją stało się uchylenie orzeczenie z pkt 9 i na mocy art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 i 2 kk połączenie kar orzeczonych wobec niego i wymierzenie kary łącznej 6 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności i kary łącznej grzywny w wysokości 360 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość każdej z nich na 100 złotych; 2. wobec oskarżonego M. B.:

- w pkt 13 w ten sposób, że podwyższyć karę pozbawienia wolności do 3 lat
i ilość stawek dziennych grzywny do 200;

- w pkt 15 w ten sposób, że podwyższyć karę pozbawienia wolności do 2 lat
i 6 miesięcy oraz ilość stawek dziennych grzywny do 200;

- w pkt 17 w ten sposób, że podwyższyć karę pozbawienia wolności do 3 lat
i ilość stawek dziennych grzywny do 200;

- w pkt 18 ustalić, że podstawę prawną przepadku stanowi przepis art. 70 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii;

- w pkt 20 w ten sposób, że wymierzyć karę łączną 4 lata i 4 miesiące pozbawienia wolności i karę łączną grzywny w wysokości 300 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość każdej z nich na 100 złotych;

3. wobec oskarżonego A. M.:

- w pkt 23 w ten sposób, że podwyższyć karę pozbawienia wolności do 2 lat
i 6 miesięcy oraz ilość stawek dziennych grzywny do 200;

- w pkt 25 w ten sposób, że podwyższyć karę pozbawienia wolności do 2 lat
i 6 miesięcy oraz ilość stawek dziennych grzywny do 200;

- w pkt 28 w ten sposób, że podwyższyć karę pozbawienia wolności do 3 lat
i ilość stawek dziennych grzywny do 200;

- w pkt 30 ustalić, że podstawę prawną przepadku stanowi przepis art. 70 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii;

- w pkt 31 w ten sposób, że wymierzyć karę łączną 4 lata pozbawienia wolności i karę łączną grzywny w wysokości 300 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość każdej z nich na 100 złotych;

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

5

Zasądzenie opłat za postępowania odwoławczego od oskarżonych jest konsekwencją nieuwzględnienia ich apelacji i ma swe oparcie w przepisach art. 2 ust. 1 i 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 o opłatach w sprawach karnych, przy czym Sąd Apelacyjny zasadził je w połowie ich wysokości uznając, że poniesienie ich w pozostałej części byłoby zbyt uciążliwe.

7.  PODPIS

SSA Wojciech Paluch SSA Michał Marzec SSA Wojciech Kopczyński

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

pkt 2 i 6, 9, 13, 15, 17, 20, 23, 25, 28 i 31 dotyczące wszystkich oskarżonych co do kary

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego A. M. adw. F. D.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

pkt 23-26 i 28-31 wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego A. M. adw. U.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

pkt 23-26 i 28-31 wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.14.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego A. R. adw. H. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

pkt 1 - 7 co do winy i pkt. 8 wyroku co do kary

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.15.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

5

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego A. R. adw. R. B.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

pkt 1 - 9 wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.16.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

6

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego M. B.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

pkt12, 13, 15, 17 i 19 wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana