Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 listopada 2018 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący	SSA Robert Kirejew
Sędziowie	SSA Piotr Filipiak SSO del. Karina Maksym (spr.)
Protokolant	Barbara Mol

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Katowicach Andrzeja Witkowskiego

po rozpoznaniu w dniach 15.10.2018r. i 29.10.2018r. sprawy oskarżonych:

1)  J. S., s. S. i J., urodzonego (...) w L.

oskarżonego z art. 258 § 3 k.k., art. art. 55§1 k.k.s. w zw. z art. 54 § 1 k.k.s i art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 54 § 1 k.k. w zw. z art. 37 § 1 pkt. 1, 2, 3 i 5 k.k.s. przy zast. art. 7 § 1 k.k.s. i inne

2)  N. G. (poprzednio C. G.), s. W. i E., ur. (...) w B.,

oskarżonego z art. 258 § 1 i 3 k.k., art. art. 55 § 1 k.k.s w zw. z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt. 1, 2, 3 i 5 k.k.s. przy zast. art. 7 § 1 k.k.s. i inne

3)  B. S. s. F. i J., ur. (...) w B.,

oskarżonego z art. 258 § 1 k.k., art. 55 § 1 k.k.s. w zw. z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt. 1, 2, 3 i 5 k.k.s. przy zast. art. 7§1 k.k.s. i inne

4)  J. T., c. H. i D., ur. (...) w O.,

oskarżonej z art. 258 § 1 k.k, art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt. 1, 2, 3 i 5 k.k.s., art. 299 § 1, 5 i 6 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i inne

5)  A. T., s. S. i J., ur. (...) w O.,

oskarżonego z art. 258 § 1 k.k., art. 9 § 3 k.k.s. w zw. z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt. 1, 2, 3 i 5 k.k.s., art. 299 § 1, 5 i 6 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i inne

6)  O. K., s. B. i E., ur. (...) w C.

oskarżonego z art. 258 § 1 k.k., art. 299 § 1, 5 i 6 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 55 § 1 k.k.s. w zw. z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt. 1, 2, 3 i 5 k.k.s. przy zast. art. 7§1 k.k.s. i inne

7)  M. B. (B.), s. J. i E., ur. (...) w C.,

oskarżonego z art. 258 § 1 k.k., art. 18 § 3 k. w zw. z art. 55 § 1 k.k.s. w zw. z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt. 1, 2, 3 i 5 kk.s. przy zast. art. 7§1 k.k.s. i inne

8)  R. G. (1), s. B. i A., ur. (...) w C.,

oskarżonego z art. 258 § 1 k.k., art. 299 § 1, 5 i 6 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 §.1 k.k., art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 55 § 1 k.k.s. w zw. z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt. 1, 2, 3 i 5 k.k.s. przy zast. art. 7 § 1 k.k.s. i inne

9)  M. K., s. J. i R., ur. (...) w C.,

oskarżonego z art. 258 § 1 k.k., art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 55 § 1 k.k.s. w zw. z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt. 2, 3 i 5 k.k.s. przy zast. art. 7 § 1 k.k.s. i inne

10)  S. L., s. M. i D., ur. (...) w R.,

oskarżonego z art. 258 § 1 k.k., art. 299 § 1, 5 i 6 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 65 § 1 k.k., art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 55 § 1 k.k.s. w zw. z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt. 1, 2, 3 i 5 k.k.s. przy zast. art. 7 § 1 k.k.s. i inne

11)  L. P. (P.), s. J. i I., ur. (...) w G.,

oskarżonego z art. 258 § 1 k.k., art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 55 § 1 k.k.s. w zw. z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt. 1, 2, 3 i 5 k.k.s. przy zast. art. 7 § 1 k.k.s. i inne

12)  Z. S. (1), s. J. i T., ur. (...) w B.,

oskarżonego z art. 258 § 1 k.k., art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 55 § 1 k.k.s. w zw. z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt. 1, 2, 3 i 5 k.k.s. przy zast. art. 7 § 1 k.k.s. i inne

13)  Z. S. (2), c. B. i A., ur. (...) w C.,

oskarżonej z art. 258 § 1 k.k., art. 299 § 1, 5 i 6 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 55 § 1 k.k.s. w zw. z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt. 1, 2, 3 i 5 k.k.s. przy zast. art. 7 § 1 k.k.s. i inne

14)  J. K., s. E. i J., ur. (...) w T.,

oskarżonego z art. 258 § 1k.k., art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 12 k.k., art. 56 § 2 k.k.s., 61 § 1 k.k.s., 62§2 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 5 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. i art. 6 § 2 k.k.s.;

15)  A. J. (1), s. K. i C., ur. (...) w W.,

oskarżonego z art. 258 § 1 k.k., art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 55 § 1 k.k.s. w zw. z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt. 1, 2, 3 i 5 k.k.s. przy zast. art. 7 § 1 k.k.s. i inne

16)  S. R., s. B. i A., ur. (...) w C.,

oskarżonego z art. 258 § 1 k.k., art. 299 § 1, 5 i 6 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 55 § 1 k.k.s. w zw. z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt. 1, 2, 3 i 5 k.k.s. przy zast. art. 7 § 1 k.k.s. i inne

17)  S. G., s. M. i A., ur. (...) w B.,

oskarżonego z art. 258 § 1 k.k., art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 55 § 1 k.k.s. w zw. z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt. 1, 2, 3 i 5 k.k.s. przy zast. art. 7 § 1 k.k.s. i inne

na skutek apelacji prokuratora i obrońców

od wyroku Sądu Okręgowego w Częstochowie

z dnia 19 grudnia 2016 roku, sygn. akt II K 165/09

I.  uchyla wyrok w zaskarżonej części w odniesieniu do oskarżonych:

a)  N. G. (poprzednioC. G.) w punktach 9, 12, 13, 14, 15, 16 i 174,

b)  Z. S. (1) w punkcie 119,

i w tym zakresie sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w Częstochowie do ponownego rozpoznania,

II.  zmienia wyrok w zaskarżonej części w ten sposób, że:

a)  w odniesieniu do oskarżonych:

1.  J. S.-

⚫.

⚫

w punkcie 2 uzupełnia podstawę prawną wymiaru kary o przepis art. 33 § 1, 2 i 3 k.k.,

⚫

w punkcie 5 eliminuje z opisu czynu stwierdzenie o osiągnięciu przez oskarżonego znacznej korzyści majątkowej w kwocie nie mniejszej niż 13.103.532 zł, a z jego kwalifikacji prawnej § 6 przepisu art. 299 k.k.

⚫

uchyla rozstrzygnięcie z punktu 6,

2.  B. S.

⚫

w punkcie 20 eliminuje z opisu czynu stwierdzenie o osiągnięciu przez oskarżonego znacznej korzyści majątkowej w kwocie nie mniejszej niż 13.905.754 zł, a z jego kwalifikacji prawnej § 6 przepisu art. 299 k.k.

⚫

uchyla rozstrzygnięcie z punktu 21,

3.  J. T.-

⚫

w punkcie 27 eliminuje z opisu czynu stwierdzenie o osiągnięciu przez oskarżoną znacznej korzyści majątkowej w kwocie nie mniejszej niż 39.450.388 zł w postaci nie odprowadzonego podatku akcyzowego oraz podatku VAT, a z jego kwalifikacji prawnej § 6 przepisu art. 299 k.k.,

⚫

w punkcie 29 po powołanym w kwalifikacji prawnej czynu przepisie art. 233 § 1 k.k. dodaje słowa „w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.”,

4.  A. T. - w punkcie 34 eliminuje z opisu czynu stwierdzenie o osiągnięciu przez oskarżonego znacznej korzyści majątkowej w kwocie nie mniejszej niż 39.450.388 zł w postaci nie odprowadzonego podatku akcyzowego oraz podatku VAT, a z jego kwalifikacji prawnej § 6 przepisu art. 299 k.k.,

5.  M. B. - w punkcie 58 przyjmuje, że wymieniona w jego opisie „Deklaracja dla podatku od towarów i usług” za miesiąc grudzień dotyczyła 2003 r., nie zaś 2004 r.,

6.  M. K. - podwyższa wysokość orzeczonego w punkcie 97 przepadku do kwoty 8.600,- (osiem tysięcy sześćset) złotych,

7.  Z. S. (2)-

⚫.

⚫

uzupełnia w punkcie 137 podstawę prawną wymiaru kary o przepis art. 33 § 1, 2 i 3 k.k.,

⚫

na mocy art. 299 § 7 k.k. orzeka wobec oskarżonej przepadek równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa przypisanego jej w punkcie 135 w kwocie 21.188,- (dwadzieścia jeden tysięcy sto osiemdziesiąt osiem) złotych,

8.  S. G. - w punkcie 168 eliminuje orzeczenie o przepadku korzyści majątkowej w kwocie 73.547 złotych – w związku z czynem opisanym w pkt. VIII części wstępnej wyroku,

9.  L. P. - w punkcie 174 zwalnia go od ponoszenia ½ wydatków związanych z wyznaczeniem obrońcy z urzędu,

b)  w opisach czynów przypisanych oskarżonym J. S. w punktach 1 i 5, B. S. w punktach 20 i 22, J. T. – w punkcie 27, A. T. – w punkcie 34, O. K. – w punktach 40 i 42, S. L. – w punkcie 103, A. J. (1) – w punktach 150 i 152, S. R. – w punkcie 160, M. B. – w puntach 55 i 57, R. G. (1) – w punkcie 72, M. K. (1) – w punkcie 94, eliminuje dane C. G.zastępując je słowami „inną ustaloną osobą”,

III.  w pozostałym zakresie wyrok w zaskarżonych częściach utrzymuje w mocy,

IV.  zasądza od Skarbu Państwa (Sądu Okręgowego w Częstochowie) na rzecz:

a.  adwokata W. P. kwotę 1.180,80 zł (jeden tysiąc sto osiemdziesiąt złotych osiemdziesiąt groszy), w tym Vat, tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz kwotę 324,- zł (trzysta dwadzieścia cztery złote) tytułem zwrotu wydatków,

b.  adwokatów G. C. i K. P., kwoty po 1.033,20 zł (jeden tysiąc trzydzieści trzy złote dwadzieścia groszy), w tym Vat, tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonym z urzędu w postępowaniu odwoławczym,

c.  adwokatów T. B., A. J. (2) i A. K. kwoty po 1.033,20 zł (jeden tysiąc trzydzieści trzy złote dwadzieścia groszy), w tym Vat, tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonym z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz kwoty po 391,14 zł (trzysta dziewięćdziesiąt jeden złoty czternaście groszy) tytułem zwrotu wydatków,

d.  adwokata M. Ł. kwotę 1.033,20 zł (jeden tysiąc trzydzieści trzy złote dwadzieścia groszy), w tym Vat, tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz kwotę 260,76 zł (dwieście sześćdziesiąt złotych siedemdziesiąt sześć groszy) tytułem zwrotu wydatków,

e.  adwokat M. W. kwotę 1.033,20 zł (jeden tysiąc trzydzieści trzy złote dwadzieścia groszy), w tym Vat, tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz kwotę 396,15 zł (trzysta dziewięćdziesiąt sześć złotych piętnaście groszy) tytułem zwrotu wydatków,

f.  adwokat D. C. (1) kwotę 1.033,20 zł (jeden tysiąc trzydzieści trzy złote dwadzieścia groszy), w tym Vat, tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz kwotę 127,04 zł (sto dwadzieścia siedem złotych cztery grosze) tytułem zwrotu wydatków,

II.  zasądza na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania odwoławczego obejmujące od oskarżonych:

⚫

B. S. opłatę w kwocie 2.400,- (dwa tysiące czterysta) złotych,

⚫

J. T. i A. T. opłaty w kwotach po 3.400,- (trzy tysiące czterysta) złotych,

⚫

S. L. opłatę w kwocie 1.380,- (jeden tysiąc trzysta osiemdziesiąt) złotych,

⚫

M. B. opłatę w kwocie 1.200,- (jeden tysiąc dwieście) złotych,

⚫

J. K. opłatę w kwocie 1.300,- (jeden tysiąc trzysta) złotych,

⚫

L. P. opłatę w kwocie 500,- (pięćset) złotych,

⚫

S. G. opłatę w kwocie 1.400,- (jeden tysiąc czterysta) złotych,

⚫

O. K. opłatę w kwocie 1900,- (jeden tysiąc dziewięćset) złotych,

⚫

R. G. (1) opłatę w kwocie 1.300,- (jeden tysiąc trzysta) złotych,

zwalniając oskarżonych od ponoszenia w pozostałej części kosztów postępowania za II instancję, obciążając nimi Skarb Państwa,

III.  zwalnia oskarżonych J. S., M. K., Z. S. (2), Z. S. (1), A. J. (1) i S. R. od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego, którymi obciąża Skarb Państwa.

SSO del. Karina Maksym SSA Robert Kirejew SSA Piotr Filipiak

Sygn. akt II AKa 522/17

UZASADNIENIE

w odniesieniu do oskarżonych: J. S., B. S., J. T., A. T., O. K., M. B., Z. S. (2), J. K., A. J. (1), S. R., S. G.

oraz w części uchylającej zaskarżony wyrok co do oskarżonych C. G.i Z. S. (1)

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia19 grudnia 2016 r. sygn. akt II K 165/09 w sprawie:

- J. S. oskarżonego:

- w punkcie I – o przestępstwo z art. 258 § 3 kk,

- w punkcie II - o przestępstwo skarbowego z art. 55§1 kks w zw. z art. 54§1 kks i art. 18 § 3 kk w zw. z art. 54 § 1 kk w zw. z art. 37 § 1 pkt. 1, 2, 3 i 5 kks przy zastos. art. 7§1 kks,

- w punkcie III – o przestępstwo z art. 18§1 kk w zw. z art. 286§1 kk w zw. z art. 294§1 kk, i art. 18§3 kk w zw. z art. 286§1 kk w zw. z art. 294§1 kk, art. 270§ 1 kk i art. 273 kk przy zastosowaniu art. 11 § 2k.k. w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 kk,

- w punkcie IV - o przestępstwo z art. 18§1 kk w zw. z art. 299 § 1, 5 i 6 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65 § 1 kk,

- w punkcie V - o przestępstwo z art. 18§1 kk w zw. z art. 271§ 1 i 3 kk i art. 270§1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 kk,

- w punkcie VI – o przestępstwo skarbowe z art. 55§1 k.k.s. w zw. z art. 37§1 k.k.s.

- C. G. oskarżonego:

- w punkcie I - o przestępstwo z art. 258 § 1 i 3 kk,

- w punkcie II - o przestępstwo z art. 55§1 kks w zw. z art. 54§1 kks w zw. z art. 37§1 pkt. 1, 2, 3 i 5 kks przy zast. art. 7§1 kks

- w punkcie III - o przestępstwo z art. 31 ust. 1 Ustawy z dnia 25.08.2006 r. o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw,

- w punkcie IV - o przestępstwo z art. 299 § 1 i 5 i 6 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 kk,

- w punkcie V - o przestępstwo z art. 18§1 kk w zw. z art. 286§1 kk w zw. z art. 294§1 kk, art. 270§ 1 kk i art. 273 kk przy zastosowaniu art. 11 § 2k.k. w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 kk,

- w punkcie VI - o przestępstwo z art. 271§1 i 3 kk i art. 18§1 kk w zw. z art. 271§ 1 i 3 kk i art. 270§1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 kk,

- B. S.oskarżonego:

- w punkcie I - o przestępstwo z art. 258 § 1 kk,

- w punkcie II – o przestępstwo z art. 55§1 kks w zw. z art. 54§1 kks w zw. z art. 37§1 pkt. 1, 2, 3 i 5 kks przy zast. art. 7§1 kks

- w punkcie III - o przestępstwo z art. 31 ust. 1 Ustawy z dnia 25.08.2006 r. o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw,

- w punkcie IV - o przestępstwo z art. 299 § 1 i 5 i 6 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 kk,

- w punkcie V - o przestępstwo z art. 18§1 kk w zw. z art. 286§1 kk w zw. z art. 294§1 kk, art. 270§ 1 kk i art. 273 kk przy zastosowaniu art. 11 § 2k.k. w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 kk,

- w punkcie VI - o przestępstwo z art. 271§1 i 3 kk i art. 18§1 kk w zw. z art. 271§ 1 i 3 kk i art. 270§1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 kk

- J. T. oskarżonej:

- w punkcie I – o przestępstwo z art. 258 § 1 kk,

- w punkcie II - o przestępstwo z art. 54§1 kks w zw. z art. 37§1 pkt. 1, 2, 3 i 5 kks,

- w punkcie III - o przestępstwo z art. 299 § 1, 5 i 6 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 kk,

- w punkcie IV - o przestępstwo z art. 271 § 1 i 3 kk i art. 18§2 kk w zw. z art. 270 § 1 kk przy zast. art. 11§2 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 kk,

- w punkcie V - o przestępstwo z art. 286§1 kk w zw. z art. 294§1 kk, i art. 273 kk przy zastosowaniu art. 11 § 2k.k. w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 kk,

- w punkcie VI - o przestępstwo z art. 18§ 2 kk w zw. z art. 233§ 1 kk i art. 239 § 1 kk w zw. z art. 12 kk przy zastosowaniu art. 11 §2 kk

A. T. oskarżonego:

- w punkcie I - o przestępstwo z art. 258 § 1 kk,

- w punkcie II – o przestępstwo z art. 9§3 kks w zw. z art. 54§1 kks w zw. z art. 37§1 pkt. 1, 2, 3 i 5 kks,

- w punkcie III - o przestępstwo z art. 299 § 1, 5 i 6 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 kk,

- w punkcie IV - o przestępstwo z art. 271 § 1 i 3 kk, art. 18§2 kk w zw. z art. 270 § 1 kk, art. 18§2 kk w zw. z art. 271§1 i 3 kk i art. 270§1 kk przy zast. art. 11§2 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 kk – w punkcie V - o przestępstwo z art. 286§1 kk w zw. z art. 294§1 kk i art. 273 kk przy zastosowaniu art. 11 § 2k.k. w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 kk

O. K. oskarżonego:

- w punkcie I - o przestępstwo z art. 258 § 1 kk,

- w punkcie II - o przestępstwo z art. 299 § 1, 5 i 6 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 kk,

- w punkcie III - o przestępstwo z art. 18§3 kk w zw. z art. 55§1 kks w zw. z art. 54§1 kks w zw. z art. 37§1 pkt. 1, 2, 3 i 5 kks przy zast. art. 7§1 kks,

- w punkcie IV - o przestępstwo z art. 18§3 kk w zw. z art. 55§1 kks w zw. z art. 54§1 kks w zw. z art. 37§1 pkt. 1, 2, 3 i 5 kks przy zast. art. 7§1 kks,

- w punkcie V - o przestępstwo z art. 299 § 1, 5 i 6 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 kk,

- w punkcie VI - o przestępstwo z art. 18§1 kk w zw. z art. 271 § 1 i 3 kk i art. 270 § 1 kk przy zast. art. 11§2 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 kk,

- w punkcie VII - o przestępstwo z art. 286§1 kk w zw. z art. 294§1 kk, art. 18§3 kk w zw. z art. 286§1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk i art. 273 kk przy zastosowaniu art. 11 § 2k.k. w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 kk,

- w punkcie VIII - o przestępstwo z art. 18§1 kk w zw. z art. 286§1 kk w zw. z art. 294§1 kk, art. 270§1 kk i art. 273 kk przy zastosowaniu art. 11 § 2k.k. w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 kk

- M. B. oskarżonego:

- w punkcie I - o przestępstwo z art. 258 § 1 kk,

- w punkcie II - o przestępstwo z art. 18§3 kk w zw. z art. 55§1 kks w zw. z art. 54§1 kks w zw. z art. 37§1 pkt. 1, 2, 3 i 5 kks przy zast. art. 7§1 kks,

- w punkcie III - o przestępstwo z art. 299 § 1, 5 i 6 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 kk,

- w punkcie IV - o przestępstwo z art. 18§1 kk w zw. z art. 271 § 1 i 3 kk i art. 270 § 1 kk przy zast. art. 11§2 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 kk,

- w punkcie V - o przestępstwo z art. 18§1 kk w zw. z art. 286§1 kk w zw. z art. 294§1 kk i art. 273 kk przy zastosowaniu art. 11 § 2k.k. w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 kk,

- w punkcie VI - o przestępstwo z art. 270§1 kk w zw. z art. 12 kk

- Z. S. (1) oskarżonego:

- w punkcie I - o przestępstwo z art. 258 § 1 kk,

- w punkcie II - o przestępstwo z art. 18§3 kk w zw. z art. 55§1 kks w zw. z art. 54§1 kks w zw. z art. 37§1 pkt. 1, 2, 3 i 5 kks przy zast. art. 7§1 kks,

- w punkcie III - o przestępstwo z art. 18§3 kk w zw. z art. 299 § 1, 5 i 6 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 kk,

- w punkcie IV - o przestępstwo z art. 18§3 kk w zw. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 kk,

- w punkcie V - o przestępstwo z art. 286§1 kk w zw. z art. 294§1 kk, i art. 273 kk przy zastosowaniu art. 11 § 2k.k. w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 kk

- Z. S. (2) oskarżonej:

- w punkcie I - o przestępstwo z art. 258 § 1 kk,

- w punkcie II - o przestępstwo z art. 299 § 1, 5 i 6 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 kk,

- w punkcie III - o przestępstwo z art. 55§1 kks w zw. z art. 54§1 kks w zw. z art. 37§1 pkt. 1, 2, 3 i 5 kks przy zast. art. 7§1 kks,

- w punkcie IV - o przestępstwo z art. 271 § 1 i 3 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 kk,

- w punkcie V - o przestępstwo z art. 286§1 kk w zw. z art. 294§1 kk, i art. 273 kk przy zastosowaniu art. 11 § 2k.k. w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 kk,

- w punkcie VI - o przestępstwo z art. 300§2 kk

- J. K. , oskarżonego:

- w punkcie I - o przestępstwo z art. 258§1k.k.,

- w punkcie II – o przestępstwo z art. 299§1 i 5 k.k. w zw. z art. 65§1k.k. i art. 12 k.k.,

- w punkcie III - o przestępstwo z art. 56§2 k.k.s., 61§1 k.k.s., 62§2 k.k.s. w zw. z art. 37§1 pkt 5 k.k.s. w zw. z art. 7§1 k.k.s. i art. 6§2 k.k.s.

- A. J. (1) oskarżonego:

- w punkcie I - o przestępstwo z art. 258 § 1 kk,

- w punkcie II - o przestępstwo z art. 18§3 kk w zw. z art. 55§1 kks w zw. z art. 54§1 kks w zw. z art. 37§1 pkt. 1, 2, 3 i 5 kks przy zast. art. 7§1 kks,

- w punkcie III - o przestępstwo z art. 299 § 1, 5 i 6 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 kk,

- w punkcie IV - o przestępstwo z art. 271 § 1 i 3 kk i art. 18§3 kk w zw. z art. 270 § 1 kk przy zast. art. 11§2 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 kk w zw. z art. 64§1 kk ,

- w punkcie V - o przestępstwo z art. 286§1 kk w zw. z art. 294§1 kk, i art. 273 kk przy zastosowaniu art. 11 § 2k.k. w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 kk w zw. z art. 64§1 kk

S. R. oskarżonego:

- w punkcie I - o przestępstwo z art. 258 § 1 kk,

- w punkcie II - o przestępstwo z art. 299 § 1, 5 i 6 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 kk,

- w punkcie III - o przestępstwo z art. 18§3 kk w zw. z art. 55§1 kks w zw. z art. 54§1 kks w zw. z art. 37§1 pkt. 1, 2, 3 i 5 kks przy zast. art. 7§1 kks,

- w punkcie IV - o przestępstwo z art. 18§3 k.k. w zw. z art. 270§1 kk i art. 18§3 kk w zw. z art. 271 § 1 i 3 kk przy zast. art. 11§2 kk w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65§1 kk,

- w punkcie V - o przestępstwo z art. 286§1 kk w zw. z art. 294§1 kk, i art. 273 kk przy zastosowaniu art. 11 § 2k.k. w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 kk,

- S. G. oskarżonego:

- w punkcie I - o przestępstwo z art. 258 § 1 kk,

- w punkcie II - o przestępstwo z art. 18§3 kk w zw. z art. 55§1 kks w zw. z art. 54§1 kks w zw. z art. 37§1 pkt. 1, 2, 3 i 5 kks przy zast. art. 7§1 kks,

- w punkcie III - o przestępstwo z art. 299 § 1, 5 i 6 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 kk,

- w punkcie IV - o przestępstwo z art. 286§1 kk w zw. z art. 294§1 kk, art. 18§3 kk w zw. z art. 286§1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk i art. 273 kk przy zastosowaniu art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 kk,

- w punkcie V - o przestępstwo z art. 271 § 1 i 3 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 kk,

- w punkcie VI - o przestępstwo z art. 18§3 kk w zw. z art. 55§1 kks w zw. z art. 54§1 kks w zw. z art. 37§1 pkt. 1, 2, 3 i 5 kks przy zast. art. 7§1 kks,

- w punkcie VII - o przestępstwo z art. 55§1 kks w zw. z art. 54§1 kks w zw. z art. 37§1 pkt. 1, 2, 3 i 5 kks przy zast. art. 7§1 kks,

- w punkcie VIII - o przestępstwo z art. 299 § 1, 5 i 6 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 kk

- w punkcie IX - o przestępstwo z art. 18§1 kk w zw. z art. 271 § 1 i 3 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 kk,

- w punkcie X - o przestępstwo z art. 18§1 kk w zw. z art. 286§1 kk w zw. z art. 294§1 kk i art. 273 kk przy zastosowaniu art. 11 § 2k.k. w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 kk,

- w punkcie XI - o przestępstwo z art. 270§1 kk

- w punkcie XII - o przestępstwo z art. 270§1 kk

oskarżony J. S.

w punkcie 1 - został uznany - w ramach zarzucanego mu czynu opisanego w pkt. I części wstępnej wyroku - za winnego tego, że w okresie od marca 2001 r. do 11 kwietnia 2003 r. w C., B., O. i innych miejscowościach, założył i kierował zorganizowaną grupą przestępczą, w skład której wchodzili między innymi W. S. (1), T. D. (1), C. G., B. S., S. G., M. S. (1), R. G. (1), R. K. (1), O. K., C. S., J. T. i A. T., mającą na celu popełnianie przestępstw karno skarbowych, przeciwko obrotowi gospodarczemu i wiarygodności dokumentów, polegających na poświadczaniu nieprawdy i fałszowaniu faktur VAT dokumentujących zakup i sprzedaż paliw, narażaniu na uszczuplenie podatku akcyzowego z tytułu produkcji paliw i podatku VAT oraz na legalizowaniu środków finansowych pochodzących z tych przestępstw, czym wyczerpał ustawowe znamiona występku z art.258 § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r. w zw. z art.4 § 1 k.k. i za to na mocy art. 258 § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierza mu karę 2 lat pozbawienia wolności;

- w punkcie 2) został uznany - w ramach zarzucanych mu czynów, opisanych w pkt. III i V części wstępnej wyroku – za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. V, przyjmując, iż działał w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, również w zamiarze, aby inne osoby popełniły przestępstwo polegające na wystawianiu i używaniu podrobionych lub potwierdzających nieprawdę dokumentów, ułatwiając tym samym jego popełnienie, poprzez faktyczne kierowanie działalnością założonych przez siebie firm, stanowiących ogniwa w łańcuchu firm zajmujących się wprowadzaniem do obrotu paliw płynnych pochodzących z nielegalnych źródeł, a uzyskanych w wyniku mieszania komponentów, bądź ich przeklasyfikowania, polecał osobiście lub za pośrednictwem innych osób W. S. (1), S. G., O. K., M. S. (1), R. K. (1) i R. G. (1), jako osobom uprawnionym do wystawiania dokumentów, złożenie podpisów na poświadczających nieprawdę fakturach VAT, w miejscu osoby upoważnionej do ich wystawienia lub odbioru, dokumentujących nie zaistniałą w rzeczywistości sprzedaż paliw płynnych w postaci pełnowartościowego oleju napędowego dla różnych podmiotów gospodarczych, które zostały wystawione jedynie celem dokumentarnego przeklasyfikowania produktów bezakcyzowych w pełnowartościowy olej napędowy i benzynę oraz węgla i różnego rodzaju komponentów paliwowych, a także polecał fałszowanie podpisów T. D. (1), W. S. (1) , O. K. i R. G. (1) na poświadczających nieprawdę fakturach VAT dokumentujących sprzedaż paliw płynnych w postaci oleju napędowego dla różnych podmiotów gospodarczych oraz na dokumentach KW i KP, które następnie zostały użyte jako autentyczne oraz ujawnione w dokumentacji finansowo - księgowej wyżej wymienionych firm i przedłożone w toku kontroli skarbowej prowadzonej przez Urząd Skarbowy oraz Urząd Kontroli Skarbowej, czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art.18§1 k.k. w zw. z art. 271§ 3 k.k., art. 270§1 k.k. i art. 273 k.k. oraz art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 271§ 3 k.k. w zw. z art.270§ 1 k.k. i art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2kk w zw. z art. 12 k.k. przy zastosowaniu art. 65§1 k.k. i za to na mocy art. 271§ 3 k.k. w zw. z art. 11 § 3k.k. przy zastosowaniu art. 65§1 k.k. wymierzono mu karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 200 stawek dziennych przyjmując, iż wysokość jednej stawki dziennej wynosi 100 złotych;

- w punkcie 3 - na mocy art.17 § 1 pkt. 6 k.k. w zw. z art. 113§ 1 k.k.s. i art.44 § 1 pkt. 1, § 3 i 5 k.k.s. umarzono wobec oskarżonego postępowanie karne o przestępstwa opisane w pkt. II części wstępnej wyroku z art. 55§1 k.k.s. w zw. z art. 54§1 k.k.s. i art. 18§3 k.k. w zw. z art. 54§1 k.k.s. w zw. z art. 37§1 pkt. 1, 2, 3 i 5 k.k.s. przy zast. art. 7§1 k.k.s. w brzmieniu obowiązującym do dnia 16 grudnia 2005 r. w zw. z art. 2 § 2 k.k.s. i w tym zakresie kosztami postępowania obciążono Skarb Państwa;

- w punkcie 4 - na mocy art.17 § 1 pkt. 6 k.k. w zw. z art. 113§ 1 k.k.s. i art.44 § 1 pkt. 1, § 3 i 5 k.k.s. - umarzono wobec oskarżonego postępowanie karne o przestępstwa opisane w pkt. VI części wstępnej wyroku z art. 55§1 k.k.s. w zw. z art. 37§1 k.k.s. w brzmieniu obowiązującym do dnia 16 grudnia 2005 r. w zw. z art. 2 § 2 k.k.s. i w tym zakresie kosztami postępowania obciążono Skarb Państwa;

- w punkcie 5 – został uznany za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt. IV części wstępnej wyroku, przyjmując, iż działał w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z C. G., J. T., A. T. oraz innymi osobami, wiedząc, że środki te pochodzą z korzyści związanych z popełnieniem czynów zabronionych, polegających na narażaniu na uszczuplenia należności publicznoprawnych z tytułu wprowadzania do obrotu paliw ciekłych, uzyskiwanych w wyniku mieszania komponentów lub dokumentacyjnego przeklasyfikowywania produktów ropopochodnych w pełnowartościowy olej napędowy z naruszeniem przepisów ustawy o podatku akcyzowym oraz podatku VAT i osiągnął z tego tytułu znaczną korzyść majątkową w kwocie nie mniejszej niż 13.103.532 zł, a udaremnienie stwierdzenia przestępnego pochodzenia środków pieniężnych dotyczyło kwoty nie mniejszej niż 57.737418 złotych, czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 18§1 k.k. w zw. z art. 299 § 1, 5 i 6 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. i za to na mocy art. 299 § 5 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. wymierzono mu karę 3 lat pozbawienia wolności;

- w punkcie 6 - na mocy art. 299 § 7 k.k. orzeczono wobec oskarżonego przepadek korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa w kwocie 12.911.472 zł;

- w punkcie 7 - na mocy art.85 k.k. oraz art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r. orzeczono wobec oskarżonego J. S. karę łączną 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

- w punkcie 8 - na mocy art. 63 § 1 k.k. zaliczono oskarżonemu J. S. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 4 maja 2005 r. do dnia 28 sierpnia 2006 r.;

oskarżony C. G.

- w punkcie 9 – został uznany za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt. I części wstępnej wyroku, przyjmując, że w okresie od kwietnia 2003 r. do 24 marca 2004 r., nie założył, a jedynie kierował założoną przez J. S. zorganizowaną grupą przestępczą, czym wyczerpał ustawowe znamiona występku z art. 258§1 k.k. i art.258§3 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r. w zw. z art.4 § 1 k.k. i za to na mocy art. 258§3 k.k. w zw. z art. 11§3 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzono mu karę 2 lat pozbawienia wolności,

- w punkcie 10 - na mocy art.17 § 1 pkt. 6 k.k. w zw. z art. 113§ 1 k.k.s,. i art.44 § 1 pkt. 1, § 3 i 5 k.k.s. umarzono wobec oskarżonego postępowanie karne o przestępstwo z art. 55§1 k.k.s. w zw. z art. 54§1 k.k.s. i art. 18§3 k.k. w zw. z art. 54§1 k.k.s. w zw. z art. 37§1 pkt. 1, 2, 3 i 5 k.k.s. przy zast. art. 7§1 k.k.s. w brzmieniu obowiązującym do dnia 16 grudnia 2005 r. w zw. z art. 2 § 2 k.k.s. - opisane w pkt. II części wstępnej wyroku - i w tym zakresie kosztami postępowania obciążono Skarb Państwa;

- w punkcie 11 – został uniewinniony od zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw, opisanego w pkt. III części wstępnej wyroku i w tym zakresie kosztami postępowania obciążono Skarb Państwa;

- w punkcie 12 – został uznany - w ramach zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt. IV części wstępnej wyroku – za winnego tego, że w okresie od kwietnia 2003 r. do 24 marca 2004 r. w C., działając w zorganizowanej grupie przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z B. S. (1) oraz innymi osobami, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, poprzez faktyczne kierowanie działalnością firm (...) A. J. (1) z/s w W., (...) z/s w C., Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Handlowo-Usługowe (...) z/s w C., (...) R. B. (1) z/s w C., (...) W. H. (1) z/s w C. i (...) S. L. z/s w C. oraz jako udziałowiec spółki (...) z/s w C., stanowiących ogniwa w łańcuchu firm zajmujących się wprowadzaniem do obrotu paliw płynnych pochodzących z nielegalnych źródeł, a uzyskanych w wyniku mieszania komponentów, bądź ich przeklasyfikowania, podejmował bądź polecał podejmować czynności zmierzające do udaremnienia stwierdzenia przestępnego pochodzenia środków pieniężnych pochodzących z korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego polegającego na uchylaniu się od opodatkowania i narażaniu podatku na uszczuplenie w zakresie podatku akcyzowego i podatku VAT w kwocie nie mniejszej niż 13.905.754 zł., poprzez przekazywanie innym osobom, w tym O. K., R. G. (1) i M. B. pieniędzy w gotówce i wydawanie poleceń dokonania ich wpłaty na rachunki poszczególnych firm, i tak:

- na rachunek bankowy firmy (...)- (...) w (...) Banku (...) Oddział w C. pieniędzy w łącznej kwocie 321.875 zł,

- na rachunek bankowy firmy (...) w (...) Banku (...) S.A. (...) w C. pieniędzy w łącznej kwocie 1.634.300 zł.,

- na rachunek bankowy firmy (...)- (...) w (...) Banku (...) Oddział w C. pieniędzy w łącznej kwocie 306.340 zł.,

- na rachunek bankowy firmy (...)- (...) w (...) Banku (...) Oddział w C. pieniędzy w łącznej kwocie 1.037.880 zł.,

- na rachunek bankowy firmy Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Handlowo-Usługowe (...)- (...) w (...) Banku (...) Oddział w C. pieniędzy w łącznej kwocie 970.100 zł,

- na rachunek bankowy firmy (...)- (...) w (...) Banku (...) Oddział w C. pieniędzy w łącznej kwocie 539.530 zł.,

- na rachunek bankowy firmy (...)- (...) w (...) Banku (...) Oddział w C. pieniędzy w łącznej kwocie 747.250 zł.,

przyjmowania wpłat na rachunki tych podmiotów z tytułu wprowadzania do obrotu paliw ciekłych uzyskiwanych w wyniku mieszania komponentów i dokumentacyjnie przeklasyfikowywanych w pełnowartościowy olej napędowy, gdy w rzeczywistości były to produkty bezakcyzowe, tj. oleje flonaft i FL faktycznie stosowane jako środki do wzbogacania węgla w górnictwie, środki czasowej ochrony elementów metalowych przed korozją oraz jako korektor w procesach flotacji węgla, a także do innych celów technologicznych w różnych gałęziach przemysłu oraz olej opałowy ciężki, i tak :

- na rachunek bankowy firmy (...)- (...) w (...) Banku (...) Oddział w C. pieniędzy w łącznej kwocie 451.048 zł.,

- na rachunek bankowy firmy (...) w (...) Banku (...) S.A. (...) w C. pieniędzy w łącznej kwocie 794.198 zł.,

- na rachunek bankowy firmy (...)- (...) w (...) Banku (...) Oddział w C. pieniędzy w łącznej kwocie 4.437.831 zł.,

- na rachunek bankowy firmy (...)- (...) w (...) Banku (...) Oddział w C. pieniędzy w łącznej kwocie 3.195.600 zł.,

- na rachunek bankowy firmy Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Handlowo-Usługowe (...)- (...) w (...) Banku (...) Oddział w C. pieniędzy w łącznej kwocie 5.074.273 zł.,

- na rachunek bankowy firmy (...)- (...) w (...) Banku (...) Oddział w C. pieniędzy w łącznej kwocie 844.494 zł.,

- na rachunek (...) spółki (...)- (...) w (...) Banku (...) Oddział w C. pieniędzy w łącznej kwocie 8.459.254 zł.,

przy czym pieniądze w łącznej kwocie 7.087.400 zł. zostały przelane na rachunki firm (...), (...) i Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Handlowo-Usługowe (...) z rachunku nr (...) w (...) Banku (...) Oddział w C. należącego do (...) celem uwiarygodnienia fikcyjnej sprzedaży przez w/w podmioty oleju napędowego dla spółki, która następnie miała dokonać jego zbycia odbiorcom finalnym, gdy faktycznie jako pełnowartościowy olej napędowy sprzedawane były produkty bezakcyzowe, tj. oleje flonaft i FL faktycznie stosowane jako środki do wzbogacania węgla w górnictwie, środki czasowej ochrony elementów metalowych przed korozją oraz jako korektor w procesach flotacji węgla, a także do innych celów technologicznych w różnych gałęziach przemysłu oraz olej opałowy ciężki,

oraz dokonywanie wypłat gotówkowych z wyżej wymienionych rachunków, i tak :

- z rachunku bankowego firmy (...)- (...) w (...) Banku (...) Oddział w C. pieniędzy w łącznej kwocie 87.557 zł.,

- z rachunku bankowego firmy (...) w (...) Banku (...) S.A. (...) w C. pieniędzy w łącznej kwocie 15.000 zł.,

- z rachunku bankowego firmy (...)- (...) w (...) Banku (...) Oddział w C. pieniędzy w łącznej kwocie 1.581.800 zł.,

- z rachunku bankowego firmy (...)- (...) w (...) Banku (...) Oddział w C. pieniędzy w łącznej kwocie 57.900 zł.,

- z rachunku bankowego firmy Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Handlowo-Usługowe (...)- (...) w (...) Banku (...) Oddział w C. pieniędzy w łącznej kwocie 1.273.230 zł.,

- z rachunku bankowy firmy (...)- (...) w (...) Banku (...) Oddział w C. pieniędzy w łącznej kwocie 262.130 zł.,

wiedząc, że środki te pochodzą z korzyści związanych z popełnieniem czynów zabronionych, polegających na narażaniu na uszczuplenia należności publicznoprawnych z tytułu wprowadzania do obrotu paliw ciekłych, uzyskiwanych w wyniku mieszania komponentów lub dokumentacyjnego przeklasyfikowywania produktów ropopochodnych w pełnowartościowy olej napędowy z naruszeniem przepisów ustawy o podatku akcyzowym oraz o podatku VAT i osiągnął z tego tytułu znaczną korzyść majątkową w łącznej kwocie nie mniejszej niż 13.905.754 złotych, czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 18§1 k.k. w zw. z art. 299 § 1, 5 i 6 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. i za to na mocy art. 299 § 5 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. wymierzono mu karę 2 lat pozbawienia wolności;

- w punkcie 13 - na mocy art. 299 § 7 k.k. orzeczono wobec oskarżonego przepadek korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa w kwocie 3.266.802 zł;

- w punkcie 14 - został uznany - w ramach zarzucanych mu czynów opisanych w pkt. V i VI części wstępnej wyroku – za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. VI, przyjmując dodatkowo, że posłużył się tymi dokumentami jako autentycznymi ujawniając je w dokumentacji (...) spółki z o.o., mając świadomość, iż opisane tam dokumenty poświadczające nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie prawne, wystawiane przez osoby upoważnione do ich wystawienia lub których podpisy zostały podrobione, zostaną użyte jako autentyczne w działalności wymienionych tam firm, poprzez ujawnienie w dokumentacji finansowo-księgowej, czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 18§1 k.k. w zw. z art. 271§ 3 k.k., art. 270§1 k.k. i art. 273 k.k. przy zastosowaniu art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. i za to na mocy art. 271§ 3 k.k. w zw. z art. 11 § 3k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. oraz art. 33 § 1,2 i 3 k.k. wymierzono mu karę 2 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę wysokości 150 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych;

- w punkcie 15 - na mocy art. 85 k.k. oraz art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r. orzeczono wobec oskarżonego karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

- w punkcie 16 - na mocy art. 63 § 1 k.k. zaliczono oskarżonemu na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie;

oskarżony B. S.

- w punkcie 17 - na mocy art.17 § 1 pkt. 6 k.k. w zw. z art. 101§ 1 pkt. 4 k.k. oraz art. 102 kk umarzono wobec oskarżonego postępowanie karne o przestępstwo z art.258 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 roku w zw. z art.4 § 1 k.k., opisane w pkt. I części wstępnej wyroku, a kosztami postepowania obciążono Skarb Państwa;

- w punkcie 18 - na mocy art.17 § 1 pkt. 6 k.k. w zw. z art. 113§ 1 k.k.s,. i art.44 § 1 pkt. 1, § 3 i 5 k.k.s. umarzono wobec oskarżonego B. S. postępowanie karne o przestępstwo z art. 55§1 k.k.s. w zw. z art. 54§1 k.k.s. i art. 18§3 k.k. w zw. z art. 54§1 k.k.s. w zw. z art. 37§1 pkt. 1, 2, 3 i 5 k.k.s. przy zast. art. 7§1 k.k.s. w brzmieniu obowiązującym do dnia 16 grudnia 2005 r. w zw. z art. 2 § 2 k.k.s. - opisane w pkt. II części wstępnej wyroku - i w tym zakresie kosztami postępowania obciążono Skarb Państwa;

- w punkcie 19 – został uniewinniony od zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw, opisanego w pkt. III części wstępnej wyroku, a kosztami postepowania w tym zakresie obciążono Skarb Państwa,

- w punkcie 20 – został uznany za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt. IV części wstępnej wyroku, przyjmując, iż działał w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z C. G. O. K. oraz innymi osobami, wiedząc, że udaremnienie stwierdzenia przestępnego pochodzenia środków pieniężnych dotyczyło środków w kwocie nie mniejszej niż 13.905.754 zł., pochodzących z korzyści związanych z popełnieniem czynów zabronionych, polegających na narażaniu na uszczuplenia należności publicznoprawnych z tytułu wprowadzania do obrotu paliw ciekłych, uzyskiwanych w wyniku mieszania komponentów lub dokumentacyjnego przeklasyfikowywania produktów ropopochodnych w pełnowartościowy olej napędowy z naruszeniem przepisów ustawy o podatku akcyzowym oraz o podatku VAT i osiągnął z tego tytułu znaczną korzyść majątkową w kwocie nie mniejszej niż 13.905.754 złotych, czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 18§1 k.k. w zw. z art. 299 § 1, 5 i 6 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. i za to na mocy art. 299 § 5 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. wymierzono mu karę 2 lat pozbawienia wolności;

- w punkcie 21 - na mocy art.299 § 7 k.k. orzeczono wobec oskarżonego przepadek na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa w kwocie 3.266.802 zł;

- w punkcie 22 – został uznany - w ramach zarzucanych mu czynów, opisanych w pkt. V i VI części wstępnej wyroku - za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. VI, przyjmując dodatkowo, że posłużył się tymi dokumentami jako autentycznymi ujawniając je w dokumentacji (...) spółki z o.o., mając świadomość, iż opisane tam dokumenty poświadczające nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie prawne, wystawiane przez osoby upoważnione do ich wystawienia lub których podpisy zostały podrobione, zostaną użyte jako autentyczne w działalności wymienionych tam firm, poprzez ujawnienie w dokumentacji finansowo-księgowej, czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 18§1 k.k. w zw. z art. 271§ 3 k.k., art. 270§1 k.k. i art. 273 k.k. przy zastosowaniu art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. i za to na mocy art. 271§ 3 k.k. w zw. z art. 11 § 3 kk w zw. z art. 65§1 k.k. oraz art. 33 §1,2 i 3 k.k. wymierzono mu karę 2 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę wysokości 100 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 złotych;

- w punkcie 23 - na mocy art.85 k.k. oraz art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r. orzeczono wobec oskarżonego B. S.karę łączną 3 lat pozbawienia wolności;

- w punkcie 24 - na mocy art. 63 § 1 k.k. zaliczono oskarżonemu B. S. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 25 marca 2004 r. do dnia 3 stycznia 2005 r. oraz od dnia 23 stycznia 2005 r. do dnia 17 marca 2005 r.;

oskarżona J. T.

- w punkcie 25 - na mocy art.17 § 1 pkt. 6 k.k. w zw. z art. 101§ 1 pkt. 4 k.k. oraz art. 102 k.k. umarzono wobec oskarżonej postępowanie karne o przestępstwo z art.258 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 roku w zw. z art.4 § 1 k.k. - opisane w pkt . I części wstępnej wyroku - i w tym zakresie kosztami postepowania obciąża Skarb Państwa;

- w punkcie 26 - na mocy art.17 § 1 pkt. 6 k.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. i art. 44 § 1 pkt. 1, § 3 i 5 k.k.s. umorzono wobec oskarżonej J. T. postępowanie karne o przestępstwo z art. 54§1 k.k.s. w zw. z art. 37§1 pkt. 1, 2, 3 i 5 k.k.s. przy zastosowaniu art. 7§1 k.k.s. w brzmieniu obowiązującym do dnia 16 grudnia 2005 r. w zw. z art. 2 § 2 k.k.s. - opisane w pkt. II części wstępnej wyroku - i w tym zakresie kosztami postępowania obciążono Skarb Państwa;

- w punkcie 27 – została uznana za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, opisanego w pkt. III części wstępnej wyroku, przyjmując, że działała wspólnie i w porozumieniu z A. T., J. S. oraz innymi osobami i osiągnęła z tego tytułu znaczną korzyść majątkową w łącznej kwocie nie mniejszej niż 39.450.388 złotych, w postaci nie odprowadzonego podatku akcyzowego oraz podatku VAT, czym wyczerpała ustawowe znamiona przestępstwa z art. 18§1 k.k. w zw. z art. 299 § 1, 5 i 6 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. i za to na mocy art. 299 § 5 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. wymierzono jej karę 3 lat pozbawienia wolności;

- w punkcie 28 – została uznana- w ramach zarzucanych jej czynów opisanych w pkt. IV i V części wstępnej wyroku – za winną popełnienia czynu opisanego w pkt. IV, przyjmując dodatkowo, iż wystawiając poświadczające nieprawdę dokumenty w postaci faktur VAT, jak również podżegając do wystawiania takich dokumentów i dokumentów KW, działała w zamiarze, aby inne osoby popełniły przestępstwo, mając świadomość, że poświadczające nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie prawne dokumenty, wystawiane przez osoby upoważnione do ich wystawienia lub których podpisy zostały podrobione, zostaną użyte jako autentyczne w działalności wymienionych tam firm, poprzez ujawnienie w dokumentacji finansowo-księgowej, czym wyczerpała ustawowe znamiona przestępstwa z art. 271§ 3 k.k. i art. 273 k.k. oraz art. 18§2 k.k. w zw. z art. 271§ 3 k.k. i art.270§ 1 k.k. przy zastosowaniu art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. i za to na mocy art. 271§ 3 k.k. w zw. z art. 11 § 3k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. oraz art. 33 § 1,2 i 3 k.k. wymierzono jej karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 150 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 złotych;

- w punkcie 29 – została uznana za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, opisanego w pkt. VI, przyjmując, że zacierając ślady przestępstwa skarbowego, działała z obawy przed własną odpowiedzialnością karną, czym wyczerpała ustawowe znamiona przestępstwa z art. 18§2 k.k. w zw. z art. 233§ 1 k.k. i art. 239 § 1 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k. przy zastosowaniu art. 12 k.k. i za to na mocy art. 239§ 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzono jej karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

- w punkcie 30 - na mocy art. 85 k.k. oraz art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r. orzeczono wobec oskarżonej karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

- w punkcie 31 - na mocy art. 63 § 1 k.k. zaliczono oskarżonej na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 19 grudnia 2004 r. do dnia 5 kwietnia 2006 r.;

oskarżony A. T.

- w punkcie 32- na mocy art.17 § 1 pkt. 6 k.k. w zw. z art. 101§ 1 pkt. 4 k.k. oraz art. 102 k.k. umarzono wobec oskarżonego postępowanie karne o przestępstwo opisane w pkt. I części wstępnej wyroku z art.258 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 roku w zw. z art.4 § 1 k.k., a kosztami postepowania w tym zakresie obciążono Skarb Państwa;

- w punkcie 33 - na mocy art.17 § 1 pkt. 6 k.k. w zw. z art. 113§ 1 k.k.s,. i art.44 § 1 pkt. 1, § 3 i 5 k.k.s. umarzono wobec oskarżonego postępowanie karne o przestępstwo z art.9§3 k.k. w zw. z art. 54§1 k.k.s. w zw. z art. 37§1 pkt. 1, 2, 3 i 5 k.k.s. przy zastosowaniu art. 7§1 k.k.s. w brzmieniu obowiązującym do dnia 16 grudnia 2005 r. w zw. z art. 2 § 2 k.k.s., opisane w pkt. II części wstępnej wyroku i kosztami postępowania w tym zakresie obciążono Skarb Państwa;

- w punkcie 34 – został uznany za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt. III części wstępnej wyroku, przyjmując, iż działał wspólnie i w porozumieniu z J. T., J. S. oraz innymi osobami i osiągnął z tego tytułu znaczną korzyść majątkową w łącznej kwocie nie mniejszej niż 39.450.388 złotych, w postaci nie odprowadzonego podatku akcyzowego oraz podatku VAT, czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 18§1 k.k. w zw. z art. 299 § 1 i 5 6 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. i za to na mocy art. 299 § 5 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. wymierzono mu karę 3 lat pozbawienia wolności;

- w punkcie 35 – został uznany - w ramach zarzucanych mu czynów, opisanych w pkt. IV i V części wstępnej wyroku - za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt.IV, przyjmując dodatkowo, iż wystawiając poświadczające nieprawdę dokumenty w postaci faktur VAT, jak również podżegając do wystawiania takich dokumentów i dokumentów KW, działał w zamiarze, aby inne osoby popełniły przestępstwo, mając świadomość, że poświadczające nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie prawne dokumenty, wystawiane przez osoby upoważnione do ich wystawienia lub których podpisy zostały podrobione, zostaną użyte jako autentyczne w działalności wymienionych tam firm, poprzez ujawnienie w dokumentacji finansowo-księgowej, czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 271§ 3 k.k. i art. 273 k.k. oraz art. 18§2 k.k. w zw. z art. 271§ 3 k.k. i art.270§ 1 k.k. przy zastosowaniu art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. i za to na mocy art. 271§ 3 k.k. w zw. z art. 11 § 3k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. oraz art. 33 § 1,2 i 3 k.k. wymierzono mu karę 2 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 150 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 złotych;

- w punkcie 36 - na mocy art.85 k.k. oraz art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r. orzeczono wobec oskarżonego karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

- w punkcie 37 - na mocy art. 63 § 1 k.k. zaliczono oskarżonemu na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 19 grudnia 2004 r. do dnia 1 grudnia 2005 r.;

oskarżony O. K.

- w punkcie 38- na mocy art.17 § 1 pkt. 6 k.k. w zw. z art. 101§ 1 pkt. 4 k.k. oraz art. 102 k.k. umarzono wobec oskarżonego postępowanie karne o przestępstwo z art.258 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 roku w zw. z art.4 § 1 k.k. - opisane w pkt. I części wstępnej wyroku, a kosztami postepowania obciążono Skarb Państwa;

- w punkcie 39 - na mocy art.17 § 1 pkt. 6 k.k. w zw. z art. 113§ 1 k.k.s,. i art.44 § 1 pkt. 1 i § 5 k.k.s. - umarza wobec oskarżonego O. K. postępowanie karne o przestępstwa opisane w pkt. III i IV części wstępnej wyroku z art. 18§3 k.k. w zw. z art. 55§1 kks w zw. z art. 54§1 k.k.s. w zw. z art. 37§1 pkt. 1, 2, 3 i 5 k.k.s. przy zastosowaniu art. 7§1 k.k..s w brzmieniu obowiązującym do dnia 16 grudnia 2005 r. w zw. z art. 2 § 2 k.k.s. i w tym zakresie kosztami postępowania obciążono Skarb Państwa;

- w punkcie 40 – został uznany - w ramach zarzucanych mu czynów, opisanych w pkt. II i V części wstępnej wyroku - za winnego tego, że w okresie od 22 listopada 2002 r. do marca 2004 r. w C. działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na poświadczaniu nieprawdy i fałszowaniu faktur VAT dokumentujących zakup i sprzedaż paliw, narażaniu na uszczuplenia podatku akcyzowego z tytułu produkcji i wprowadzania do obrotu paliw oraz na legalizowaniu środków finansowych pochodzących z tych przestępstw, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, podejmował czynności zmierzające do udaremnienia stwierdzenia przestępnego pochodzenia oraz miejsca przechowywania środków pieniężnych w łącznej kwocie nie niższej niż 17.031.984 złotych, w ten sposób, że

- w okresie od 22 listopada 2002 r. do 16 czerwca 2003 r., jako osoba na którą zarejestrowana była działalność gospodarcza pod firmą (...) z/s w C., brał udział w podejmowaniu czynności zmierzających do udaremnienia stwierdzenia przestępnego pochodzenia oraz miejsca przechowywania środków pieniężnych w łącznej kwocie nie niższej niż 10.742530 zł. w ten sposób, że na polecenie J. S. założył rachunek bankowy firmy nr (...)- (...) w (...) Banku (...) Oddział w C., na który wpłacane były w formie wpłat własnych w gotówce pieniądze w kwocie 1.895.759 zł, oraz przyjmowane były w formie przelewów na ten rachunek jako fikcyjna zapłata za paliwo z rachunku (...) J. T. pieniądze w łącznej kwocie 5.883.345 zł., oraz przelewy z rachunków innych podmiotów nabywających paliwa wytworzone z naruszeniem ustawy o podatku akcyzowym w tym od firmy (...) z/s w R. w łącznej kwocie 542.262 zł., FH (...) z/s w P. w kwocie 334.440 zł., (...) J. K. (2) z/s w Z. w kwocie 1.179.024 zł., (...) J. K. z/s w T. w kwocie 907.700 zł., a następnie dokonywano z w/w rachunku wypłat gotówkowych w łącznej kwocie 4.488.220 zł. oraz przelewów na rachunki bankowe współdziałających podmiotów kwocie 7.877.264 zł.,

- w okresie od 30 kwietnia 2003 r. do listopada 2003 r. w C. brał udział w podejmowaniu czynności zmierzających do udaremnienia stwierdzenia przestępnego pochodzenia oraz miejsca przechowywania środków pieniężnych w łącznej kwocie nie niższej niż 1.173.584 złotych w ten sposób, że polecił wspólnie z innymi osobami S. R. założenie rachunku bankowego dla firmy Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Handlowo-Usługowe (...)” z/s w C. nr (...)- (...) w (...) Banku (...) Oddział w C. i ustanowienie jego i R. G. (1) pełnomocnikiem do tego rachunku, na który wpłacane były w gotówce pieniądze w kwocie 970.100 zł. oraz w formie przelewów pieniądze w łącznej kwocie 5.074.273 zł., a z którego następnie pełnomocnicy do w/w rachunku dokonywali wypłat gotówkowych w kwocie 1.322.930 zł. oraz przelewów na rachunki bankowe współdziałających osób pieniędzy w łącznej kwocie 4.721.919 zł,

- w okresie od 21 marca 2003 r. do 23 maja 2003 r. w C. jako pełnomocnik do rachunku bankowego firmy (...) z/s w W., brał udział w podejmowaniu czynności zmierzających do udaremnienia stwierdzenia przestępnego pochodzenia oraz miejsca przechowywania środków pieniężnych w łącznej kwocie nie niższej niż 792.823,91 złotych w ten sposób, że przekazywał wspólnie z innymi osobami A. J. (1) – właścicielowi w/w podmiotu w gotówce pieniądze w kwocie 321.875 zł, które ten następnie wpłacał na rachunek bankowy firmy nr (...)- (...) w (...) Banku (...) Oddział w C. oraz polecał przyjmować w formie przelewów na ten rachunek pieniądze w łącznej kwocie 470.948,91 zł., w tym z firmy (...) w kwocie 19.900 zł., z firmy PPHU (...)w kwocie 199.009 zł. i firmy (...) z/s w P. w kwocie 156.275 zł., a następnie A. J. (1) dokonywał wypłat gotówkowych z w/w rachunku w kwocie 93.407 zł. przekazując podjęte środki innym osobom oraz dokonywał przelewów na wskazane mu rachunki bankowe współdziałających z nim osób pieniędzy w łącznej kwocie 698.320 zł., w tym na rachunek bankowy firmy (...) pieniędzy w kwocie 196.020 zł;

- w okresie od stycznia 2004 r. do 24 marca 2004 r. w C., brał udział w podejmowaniu czynności zmierzających do udaremnienia stwierdzenia przestępnego pochodzenia oraz miejsca przechowywania środków pieniężnych w łącznej kwocie nie niższej niż 2.518.726 złotych w ten sposób, że na polecenie C. G.nakłonił S. L. do założenia rachunku bankowego firmy (...) z/s w C. nr (...) w (...) Banku (...) S.A. (...) w C., a następnie przekazał mu otrzymane od C. G. (1) pieniądze w gotówce, w łącznej kwocie 1.694.300 złotych, które zostały wpłacone na w/w rachunek, a także na ten rachunek przyjmowane były środki na podstawie przelewów z rachunków innych współdziałających podmiotów w łącznej kwocie nie mniejszej niż 824.426 złotych oraz dokonywane były z tego rachunku przelewy na wskazane przez C. G. rachunki innych podmiotów i dokonywane wypłaty gotówkowe w łącznej kwocie nie mniejszej niż 2.417.609 zł,

wiedząc, że środki te pochodzą z korzyści związanych z popełnieniem czynów zabronionych, polegających na narażaniu na uszczuplenia należności publicznoprawnych z tytułu wprowadzania do obrotu paliw ciekłych, uzyskiwanych w wyniku mieszania komponentów lub dokumentacyjnego przeklasyfikowywania produktów ropopochodnych w pełnowartościowy olej napędowy z naruszeniem przepisów ustawy o podatku akcyzowym w celu uszczuplenia z tego tytułu należności Skarbu Państwa, czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. i za to na mocy art.299 § 5 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzono mu karę 3 lat pozbawienia wolności;

- w punkcie 41 - na mocy art.299 § 7 k.k. orzeczono wobec oskarżonego O. K. przepadek na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa w kwocie 18.000 złotych;

- w punkcie 42 – został uznany - w ramach zarzucanych mu czynów, opisanych w pkt. VI, VII i VIII części wstępnej wyroku - za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. VI części wstępnej wyroku, przyjmując iż działał w okresie od 22 listopada 2002 r. do 24 marca 2004 r., w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, kierowanej przez J. S. w okresie od listopada 2002 r. do 11 kwietnia 2003 r. oraz przez C. G. (1) w okresie od kwietnia 2003 r. do 24 marca 2004 r., mającej na celu popełnianie przestępstw karno-skarbowych, przeciwko obrotowi gospodarczemu i wiarygodności dokumentów, przy wykorzystaniu działalności gospodarczej firmy (...) oraz podmiotów gospodarczych zarejestrowanych na inne osoby, stanowiących ogniwa w łańcuchu firm zajmujących się wprowadzaniem do obrotu paliw płynnych pochodzących z nielegalnych źródeł, również zamiarze, aby inne osoby popełniły przestępstwo, swoim zachowaniem ułatwił im jego popełnienie, a jego działanie polegało na wystawianiu, polecaniu wystawiania, podrabianiu oraz używaniu dokumentów poświadczających nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie prawne poprzez ujawnienie ich w dokumentacji finansowo-księgowej wymienionych tam firm, czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 18§1 k.k. w zw. z art. 271§3 k.k. w zw. z art. 270§1 k.k. i art. 273 k.k. oraz art. 18§3 k.k. w zw. z art.270§1 k.k. w zw. z art. 271§ 3 k.k. i art. 273 k.k. przy zastosowaniu art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. i za to na mocy art. 271§ 3 k.k. w zw. z art. 11 § 3k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. oraz art.33§1,2 i 3 k.k. wymierzono mu karę 2 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 150 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych;

- w punkcie 43 - na mocy art.85 k.k. w zw. z art.86 § 1 k.k. orzeczono wobec oskarżonego karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

- w punkcie 44 - na mocy art. 63 § 1 k.k. zaliczono oskarżonemu na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 24 marca 2004 r. do dnia 14 marca 2005 r.;

oskarżony M. B.

- w punkcie 53 - na mocy art.17 § 1 pkt. 6 k.k. w zw. z art. 101§ 1 pkt. 4 k.k. oraz art. 102 kk umorzono wobec oskarżonego postępowanie karne o przestępstwo z art.258 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 roku w zw. z art.4 § 1 k.k. - opisane w pkt. I części wstępnej wyroku - z powodu przedawnienia karalności, a kosztami postepowania obciążono Skarb Państwa;

- w punkcie 54 - na mocy art.17 § 1 pkt. 6 k.k. w zw. z art. 113§ 1 k.k.s,. i art.44 § 1 pkt. 1, § 3 i 5 k.k.s. - umarzono wobec oskarżonego postępowanie karne o przestępstwo z art. 18§3 k.k. w zw. z art. 55§1 k.k.s. w zw. z art. 54§1 k.k.s. w zw. z art. 37§1 pkt. 1, 2, 3 i 5 k.k.s. przy zast. art. 7§1 k.k.s. w brzmieniu obowiązującym do dnia 16 grudnia 2005 r. w zw. z art. 2 § 2 k.k.s. - opisane w pkt. II części wstępnej wyroku - z powodu przedawnienia karalności, a kosztami postępowania obciążono Skarb Państwa;

- w punkcie 55- został uznany za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt. III części wstępnej wyroku, przyjmując, że działał w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, a podejmowane czynności zmierzające do udaremnienia stwierdzenia przestępnego pochodzenia oraz miejsca przechowywania środków pieniężnych, pochodzących z korzyści związanych z popełnieniem czynów zabronionych, dotyczyły łącznie kwoty nie niższej niż 3.818.643 złotych, czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. i za to na mocy art. 299 § 5 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. wymierzono mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

- w punkcie 56 - na mocy art. 299 § 7 k.k. orzeczono wobec oskarżonego M. B. przepadek korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa w kwocie 9000 złotych;

- w punkcie 57- został uznany - w ramach zarzucanych mu czynów, opisanych w pkt. IV i V części wstępnej wyroku - za winnego popełnienia czynu opisanego pkt. IV, przyjmując dodatkowo, iż działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, a dokumenty potwierdzające nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie prawne wystawiane przez osoby upoważnione do ich wystawienia lub których podpisy zostały podrobione, zostały użyte jako autentyczne i ujawnione w dokumentacji finansowo-księgowej wymienionych tam firm, czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 18§1 k.k. w zw. z art. 271 § 3 k.k. , art. 270 § 1 k.k. i art.273 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. przy zastosowaniu art. 12 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. i za to na mocy art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 11§3 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. oraz art. 33§1,2 i 3 k.k. wymierzono mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 150 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 złotych;

- w punkcie 58- został uznany za winnego popełnienia opisanego w pkt. VI części wstępnej wyroku czynu, wyczerpującego ustawowe znamiona występku z art.270§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na mocy art.270 § 1 k.k. wymierzono mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

- w punkcie 59 - na mocy art.85 k.k. oraz art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r. orzeczono wobec oskarżonego karę łączną 2 lat pozbawienia wolności;

- w punkcie 60 - na mocy art. 63 § 1 k.k. zaliczono oskarżonemu na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 24 czerwca 2004 r. do dnia 8 grudnia 2004 r.;

oskarżony Z. S. (1)

- w punkcie 119 - na mocy art.17 § 1 pkt. 6 k.k. w zw. z art. 101§ 1 pkt. 4 k.k. oraz art. 102 k.k. umarzono wobec oskarżonego postępowanie karne o przestępstwo opisane w pkt. I części wstępnej wyroku z art.258 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 roku w zw. z art.4 § 1 k.k., przyjmując, że dopuścił się go w okresie od 23 czerwca 2003 r. do kwietnia 2004 r. z powodu przedawnienia karalności, a kosztami postepowania obciążono Skarb Państwa;

oskarżona Z. S. (2)

- w punkcie 134 - na mocy art.17 § 1 pkt. 6 k.k. w zw. z art. 101§ 1 pkt. 4 k.k. oraz art. 102 k.k. umarzono wobec oskarżonej Z. S. (2) postępowanie karne o przestępstwo opisane w pkt. I części wstępnej wyroku z art.258 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 roku w zw. z art.4 § 1 k.k., a kosztami postepowania w tym zakresie obciążono Skarb Państwa;

- w punkcie 135 – została uznana za winną popełnienia zarzucanego jej czynu opisanego w pkt. II części wstępnej wyroku, przyjmując, iż działała wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, a udaremnienie stwierdzenia przestępnego pochodzenia oraz miejsca przechowywania środków pieniężnych pochodzących z korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego dotyczyło kwoty nie mniejszej niż 1.239.580 zł, czym wyczerpała ustawowe znamiona przestępstwa z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. i za to na mocy art. 299 § 5 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. wymierzono jej karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności;

- w punkcie 136- na mocy art.17 § 1 pkt. 6 k.k. w zw. z art. 113§ 1 k.k.s. i art.44 § 1 pkt. 1 i §5 k.k.s. - umarzono wobec oskarżonej Z. S. (2) postępowanie karne o przestępstwo opisane w pkt. III części wstępnej wyroku z art. 18§3 k.k. w zw. z art. 55§1 kks w zw. z art. 54§1 k.k.s. w zw. z art. 37§1 pkt. 1, 2, 3 i 5 k.k.s. przy zast. art. 7§1 kk.s. w brzmieniu obowiązującym do dnia 16 grudnia 2005 r. w zw. z art. 2 § 2 k.k.s. i w tym zakresie kosztami postępowania obciążono Skarb Państwa;

- w punkcie 137- została uznana - w ramach czynów opisanych w pkt. IV i V części wstępnej wyroku - za winną popełnienia czynu opisanego pkt.IV, przyjmując, że działała wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czym wyczerpała ustawowe znamiona przestępstwa z art.271 § 3 kk. i art. 273 k.k. przy zastosowaniu art. 11 § 2k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. i za to na mocy art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 3k.k. i art. 65§1 k.k. wymierzono jej karę 1 roku pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 50 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 złotych;

- w punkcie 138 – została uznano za winna popełnienia czynu opisanego w pkt. VI części wstępnej wyroku, wyczerpującego ustawowe znamiona występku z 300§2 k.k., i za to na mocy art. 300§2 k.k. wymierzono jej karę 8 miesięcy pozbawienia wolności;

- w punkcie 139 - na mocy art. 45 §1 kk w związku ze skazaniem za przestępstwo z art. 300 § 2 kk orzeczono od oskarżonej Z. S. (2) na rzecz Skarbu Państwa przepadek równowartości korzyści osiągniętej z tego przestępstwa w kwocie 17 000 złotych;

- w punkcie 140 - na mocy art.85 k.k. oraz art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r. orzeczono wobec oskarżonej karę łączną 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności;

- w punkcie 141 - na mocy art.69 § 1, 2 i 3 k.k., art. 70 § 2 k.k. oraz art.73 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r. przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. warunkowo zawieszono wobec oskarżonej wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 3 lata i oddano ją w tym czasie pod dozór kuratora sądowego;

oskarżony J. K. -

- w punkcie 142 - na mocy art.17 § 1 pkt. 6 k.k. w zw. z art. 101§ 1 pkt. 4 k.k. oraz art. 102 kk umarzono wobec oskarżonego postępowanie karne o przestępstwo opisane w pkt. I części wstępnej wyroku z art.258 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 roku w zw. z art.4 § 1 k.k., a kosztami postepowania obciążono Skarb Państwa;

- w punkcie 143 – został uznany - w ramach zarzucanego mu czynu, opisanego w pkt. II części wstępnej wyroku - za winnego, tego, że w okresie od początku maja do połowy czerwca 2003 r. w T. i G. działając wspólnie i w porozumieniu z S. G. (1), L. P. oraz innymi osobami, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko wiarygodności dokumentów, przestępstw skarbowych i przestępstw przeciwko obrotowi gospodarczemu, związanych z obrotem paliwami, prowadząc działalność gospodarczą pod firmą (...) J. K. z/s w T., podjął czynności zmierzające do udaremnienia lub znacznego utrudnienia stwierdzenia przestępczego pochodzenia środków pieniężnych, ich wykrycia lub zajęcia, albo orzeczenia przepadku, polegające na przyjęciu od S. G. w kilku transzach pieniędzy w łącznej kwocie, nie mniejszej niż 29 380 zł, stanowiące różnicę pomiędzy ceną paliwa wskazaną na 8 nierzetelnych fakturach zakupu wystawionych na zakup oleju napędowego od podmiotu o nazwie „(...)” z/s w G. a ceną ustaloną wcześniej przez strony i faktycznie uiszczoną, wiedząc, że środki te pochodzą z korzyści związanych z popełnieniem czynów zabronionych, polegających na wprowadzania do obrotu paliw ciekłych, wytwarzanych w sposób naruszający przepisy o podatku akcyzowym uzyskiwanych w wyniku dokumentacyjnego przeklasyfikowywania produktów ropopochodnych w pełnowartościowy olej napędowy w celu uszczuplenia z tego tytułu należności publicznoprawnych Skarbu Państwa, czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 299§1 i 5 k.k. w zw. z art. 65§1k.k. i art. 12 k.k. i za to na mocy art. 299§ 5 k.k. w zw. z art. 65 §1k.k. i 33§ 1,2 i 3 k.k. wymierzono mu karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 100 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych;

- w punkcie 144 - na mocy art. 299 § 7 k.k. orzeczono wobec oskarżonego przepadek na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa w kwocie 29.380 złotych;

- w punkcie 145 -na mocy art.17 § 1 pkt. 6 k.k. w zw. z art. 113§ 1 k.k.s,. i art.44 § 1 pkt. 1 i § 5 k.k.s. - umarzono wobec oskarżonego postępowanie karne o przestępstwa opisane w pkt. III części wstępnej wyroku z art. 56§2 k.k.s., 61§1 k.k.s., 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 37§1 pkt 5 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. i art. 6 § 2 k.k.s. w brzmieniu obowiązującym do dnia 16 grudnia 2005 r. w zw. z art. 2 § 2 k.k.s. i w tym zakresie kosztami postępowania obciążono Skarb Państwa;

- w punkcie 146 -na mocy art.69 § 1, 2 i 3 k.k., art. 70 § 2 k.k. oraz art.73 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r. przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. zawieszono oskarżonemu warunkowo wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 3 lata i oddano go w tym czasie pod dozór kuratora sądowego;

- w punkcie 147 -na mocy art. 63 § 1 kk zaliczono oskarżonemu na poczet orzeczonej kary grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 8 grudnia 2004 r. do dnia 26 stycznia 2005 r. uznając ją za wykonaną w całości;

oskarżony A. J. (1)

- w punkcie148 - na mocy art.17 § 1 pkt. 6 k.k. w zw. z art. 101§ 1 pkt. 4 k.k. oraz art. 102 k.k. umarzono wobec oskarżonego postępowanie karne o przestępstwo opisane w pkt. I części wstępnej wyroku z art.258 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 roku w zw. z art.4 § 1 k.k., przy zastosowaniu art. 4§1 k.k., a kosztami postępowania w tym zakresie obciążono Skarb Państwa;

- w punkcie 149 - na mocy art.17 § 1 pkt. 6 k.k. w zw. z art. 113§ 1 k.k.s. i art.44 § 1 pkt. 1 i § 5 k.k.s. - umarzono wobec oskarżonego postępowanie karne o przestępstwa opisane w pkt. II części wstępnej wyroku z art. 18§3 k.k. w zw. z art. 55§1 k.k.s. w zw. z art. 54§1 k.k.s. w zw. z art. 37§1 pkt. 1, 2, 3 i 5 k.k.s. przy zast. art. 7§1 k.k.s. w brzmieniu obowiązującym do dnia 16 grudnia 2005 r. w zw. z art. 2 § 2 k.k.s. a kosztami postępowania w tym zakresie obciążono Skarb Państwa;

- w punkcie 150 – został uznany za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt. III części wstępnej wyroku, przyjmując, że działał wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w tym m. in. C. G. B. S. O. K., R. G. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wiedząc, że środki te pochodzą z korzyści związanych z popełnieniem czynów zabronionych, polegających na narażaniu na uszczuplenia należności publicznoprawnych z tytułu wprowadzania do obrotu paliw ciekłych, uzyskiwanych w wyniku mieszania komponentów lub dokumentacyjnego przeklasyfikowywania produktów ropopochodnych w pełnowartościowy olej napędowy z naruszeniem przepisów ustawy o podatku akcyzowym, w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 6 sierpnia 1998 roku, sygn. akt II K 305/98, którą odbywał w okresie od 17 lipca 2001 roku do 6 września 2002 roku, czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. i za to na mocy art. 299 § 5 k.k. w zw. z art. 65§1k.k. wymierzono mu karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności;

- w punkcie 151 - na mocy art. 299 § 7 k.k. orzeka wobec oskarżonego przepadek korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa w kwocie 1000 złotych;

- w punkcie 152- został uznany - w ramach czynu opisanego w pkt. IV i V części wstępnej wyroku - za winnego popełnienia czynu opisanego pkt.IV, przyjmując, iż działał w zorganizowanej grupie przestępczej, mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko wiarygodności dokumentów, przestępstw skarbowych i przestępstw przeciwko obrotowi gospodarczemu, również w zamiarze aby inne osoby popełniły przestępstwo, w ciągu 5 lat po odbyciu kary ponad 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 6 sierpnia 1998 roku, sygn. akt II K 305/98, którą odbywał w okresie od 17 lipca 2001 roku do 6 września 2002 roku, czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 271 § 3 k.k., z art. 18§3 k.k. w zw. z art. 270§1 k.k. w zw. z art. 273 k.k. przy zastosowaniu art. 11§2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. i za to na mocy art. 271§ 3 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. przy zastosowaniu art. 65§1 k.k. oraz art.33§1,2 i 3 k.k. wymierzono mu karę 1 roku pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 80 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 złotych;

- w punkcie 153- na mocy art.85 k.k. oraz art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r. orzeczono wobec oskarżonego karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

- w punkcie 154 - na mocy art.69 § 1, 2 i 3 k.k., art. 70 § 2 k.k. oraz art.73 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r. przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. zawieszono oskarżonemu warunkowo wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 4 lata i oddano go w tym czasie pod dozór kuratora sądowego;

- w punkcie 155 - na mocy art. 63 § 1 k.k. zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej kary grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 4 listopada 2005 r. do dnia 12 grudnia 2005 r., uznając ją za wykonaną do wysokości 76 stawek dziennych;

oskarżony S. R. (1) -

- w punkcie 156 - na mocy art.17 § 1 pkt. 6 k.k. w zw. z art. 101§ 1 pkt. 4 k.k. oraz art. 102 kk umarzono wobec oskarżonego S. R. postępowanie karne o przestępstwo z art.258 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 roku opisane w pkt. I części wstępnej wyroku - z powodu przedawnienia karalności, a kosztami postepowania obciążono Skarb Państwa;

- w punkcie 157 – został uznany za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. II części wstępnej wyroku, przyjmując, że działał wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w tym m. in. O. K., R. G. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, a udaremnienie stwierdzenia przestępnego pochodzenia oraz miejsca przechowywania środków pieniężnych pochodzących z korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego dotyczyło kwoty nie mniejszej niż 1.173.584 złotych, co stanowi kwotę nie odprowadzonego podatku akcyzowego, czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 12 kk. w zw. z art. 65§1 k.k. i za to na mocy art. 299 § 5 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. wymierzono mu karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności;

- w punkcie 158 - na mocy art. 299 § 7 kk orzeczono wobec oskarżonego przepadek na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa w kwocie 15.000 złotych;

- w punkcie 159- na mocy art.17 § 1 pkt. 6 k.k. w zw. z art. 113§ 1 k.k.s,. i art.44 § 1 pkt. 1 i § 5 k.k.s. - umarzono wobec oskarżonego S. R. postępowanie karne o przestępstwa opisane w pkt. III części wstępnej wyroku z art. 18§3 k.k. w zw. z art. 55§1 kks w zw. z art. 54§1 k.k.s. w zw. z art. 37§1 pkt. 1, 2, 3 i 5 k.k.s. przy zastosowaniu art. 7§1 kks w brzmieniu obowiązującym do dnia 17 grudnia 2005 r. w zw. z art. 2 § 2 k.k.s. i w tym zakresie kosztami postępowania obciążono Skarb Państwa;

- w punkcie 160 – został uznany - w ramach zarzucanych mu czynów, opisanych w pkt. IV i V części wstępnej wyroku - za winnego popełnienia czynu opisanego pkt. IV, przyjmując, iż działał w zorganizowanej grupie przestępczej, mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko wiarygodności dokumentów, przestępstw skarbowych i przestępstw przeciwko obrotowi gospodarczemu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w zamiarze aby inne osoby popełniły przestępstwo, czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 18§3 k.k. w zw. z art. 270§1 k.k. w zw. z art. 273 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. przy zastosowaniu art. 65§1 k.k. i za to na mocy art. 270 §1 k.k. w zw. z art. 19§1k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. przy zastosowaniu art. 65§1 k.k. oraz art.33§1,2 i 3 k.k. wymierzono mu karę 1 roku pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 80 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 złotych;

- w punkcie 161 - na mocy art.85 kk oraz art. 86 § 1 kk orzeczono wobec oskarżonego karę łączną 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności;

- w punkcie 162 -na mocy art.69 § 1, 2 i 3 k.k., art. 70 § 2 k.k. oraz art.73 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r. przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. warunkowo zawieszono wobec oskarżonego wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 4 lata i oddano go w tym czasie pod dozór kuratora sądowego;

- w punkcie 163 -na mocy art. 63 § 1 kk zaliczono oskarżonemu S. R. na poczet orzeczonej kary grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 27 lipca 2004 r. do dnia 4 września 2004 r., uznając ją za wykonaną całości;

oskarżony S. G.

- w punkcie 164 - na mocy art.17 § 1 pkt. 6 k.k. umarzono postępowanie karne wobec oskarżonego o przestępstwo opisane w pkt. I części wstępnej wyroku z art. 258 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. przyjmując, iż zostało ono popełnione w okresie od listopada 2001 r. do czerwca 2003 r., a kosztami postępowania tym zakresie obciążono Skarb Państwa;

- w punkcie 165- na mocy art.17 § 1 pkt. 6 k.k. w zw. z art. 113§ 1 k.k.s,. i art.44 § 1 pkt. 1 i §5 k.k.s. umarzono postępowanie karne wobec oskarżonego o przestępstwa opisane w pkt II i VI części wstępnej wyroku z 18§3 kk w zw. z art. 55 § 1 k.k.s. w zw. z art. 54§1 k.k.s. w zw. z art. 37§1 pkt. 1, 2, 3 i 5 k.k.s. przy zast. art. 7§1 kks w brzmieniu obowiązującym do dnia 17 grudnia 2005 r. w zw. z art. 2 § 2 k.k.s. i w tym zakresie kosztami postępowania obciążono Skarb Państwa;

- w punkcie 166 - na mocy art.17 § 1 pkt. 6 k.k. w zw. z art. 113§ 1 k.k.s,. i art.44 § 1 pkt. 1 i §5 k.k.s. umarzono postępowanie wobec oskarżonego o przestępstwo opisane w pkt VII części wstępnej wyroku z art. 55§1 k.k.s. w zw. z art. 54§1 k.k.s. w zw. z art. 37§1 pkt. 1, 2, 3 i 5 k.k.s. przy zast. art. 7§1 k.k.s. w brzmieniu obowiązującym do dnia 16 grudnia 2005 r. w zw. z art. 2 § 2 k.k.s. i w tym zakresie kosztami postępowania obciążono Skarb Państwa;

- w punkcie 167- został uznany za winnego tego, że działając w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, dopuścił się dwóch przestępstw opisanych w pkt. III i VIII części wstępnej wyroku, przyjmując dodatkowo, w iż każdorazowo działał wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiar, czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. i za to na mocy art.299 § 5 k.k. w zw. z art. 91§ 1 k.k. w zw. z art. 65§1k.k. wymierzono mu jedną karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

- w punkcie 168 -na mocy art. 299 § 7 k.k. orzeczono wobec oskarżonego S. G. przepadek na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa w kwocie 48.000 złotych - w związku z czynem opisanym w pkt. III części wstępnej wyroku, w kwocie 73.547 złotych - w związku z czynem opisanym w pkt. VIII części wstępnej wyroku;

- w punkcie 169 – został uznany - w ramach czynów opisanych w pkt IV i V części wstępnej wyroku – za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt V, wyczerpującego ustawowe znamiona przestępstwa z art. art. 271§3 kk, i art.273 kk przy zastosowaniu art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 kk oraz w ramach czynów opisanych w pkt. IX i X części wstępnej wyroku – za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. IX, przyjmując dodatkowo, że dokumenty potwierdzające nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie prawne zostały następnie użyte jako autentyczne i ujawnione w dokumentacji finansowo-księgowej firmy „(...), czym wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 271§3 k.k. w zw. z art.273 k.k. przy zastosowaniu art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. i za to - uznając, że popełnił je w podobny sposób w krótkich odstępach czasu - na mocy art. 271§3 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. i 33§ 1,2 i 3 k.k. przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. wymierzono mu jedną karę 2 lat pozbawienia wolności oraz jedną karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 złotych;

- w punkcie 170 – został uznany za winnego popełnienia przestępstwa opisanego w pkt. XI części wstępnej wyroku wyczerpującego ustawowe znamiona występku z art. 270 § kk i za to na mocy art. 270 § 1 k.k. wymierza mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

- w punkcie 171 – został uznany za winnego popełnienia przestępstwa opisanego w pkt. XII części wstępnej wyroku wyczerpującego ustawowe znamiona występku z art. 270 § 1 k.k. i za to na mocy art. 270 § k.k. wymierzono mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

- w punkcie 172 - na mocy art.91 § 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r orzeczono wobec oskarżonego karę łączną 3 lat pozbawienia wolności;

- w punkcie 173 - na mocy art. 63 § 1 kk zaliczono oskarżonemu na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 23 czerwca 2004 r. do dnia 20 lutego 2006 r.;

nadto w punkcie 174 - na mocy art. 624§1k.p.k. 627 k.p.k. art.633 k.p.k. oraz art.2 ust. 1 pkt.3,4 i 5, art.3 ust.1 i art.17 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973 r. ( Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 z późniejszymi zmianami) zwolniono oskarżonych J. S., C. G., O. K., Z. S. (2), A. J. (1) i S. R. od ponoszenia kosztów sądowych, zasądzono od na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonych B. S. opłatę w kwocie 2.400 złotych, J. T. i A. T. opłaty w kwotach po 3.400 złotych, M. B. opłatę w kwocie 1100 złotych, Z. S. (1) opłatę w kwocie 400 złotych, J. K. opłatę w kwocie 1.200 złotych oraz ½ wydatków związanych z ustanowieniem obrońcy z urzędu, S. G. w kwocie 1.400 złotych oraz ½ wydatków związanych z ustanowieniem obrońcy z urzędu,

- w pozostałym zakresie zwolniono oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych i obciążono nimi Skarb Państwa.

Wyrok ten został zaskarżony w stosunku do wyżej wymienionych oskarżonych częściowo przez ich obrońców oraz prokuratora.

I tak, w przypadku oskarżonego J. S. apelację od zapadłego w jego sprawie orzeczenia wywiedli obrońca oraz prokurator.

Obrońca oskarżonego zaskarżył wyrok w części skazującej w całości odnośnie czynu z art. 258 § 3 k.k. i z art. 299 § 5 k.k., natomiast odnośnie czynu z art. 271 § 3 k.k. – w części dotyczącej orzeczenia o karze, formułując na podstawie art. 438 pkt. 1, 3 i 4 k.p.k. zarzuty:

1.  obrazy prawa materialnego – art. 60 § 3 k.k. poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji gdy oskarżony spełnił warunki określone w tym przepisie, dając podstawę do zastosowania wobec niego obligatoryjnego nadzwyczajnego złagodzenia kary, ujawniając w toku postepowania przygotowawczego informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa oraz istotne okoliczności jego popełnienia,

⚫

art. 299 § 5 k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, w sytuacji gdy znamion czynu opisanego w tym przepisie nie można przypisać oskarżonemu,

2.  obrazy przepisów postępowania, mającej wpływ na treść wyroku, tj.:

⚫

art. 410 k.p.k. poprzez czynienie całkowicie dowolnych i nie popartych jednoznacznymi dowodami, dotyczących w szczególności wypełniania znamion czynu z art. 258 § 3 k.k., nie ustalenie czy zorganizowana grupa przestępcza rzeczywiście istniała i czy każdy z oskarżonych był jej członkiem, czy też wyłącznie współdziałał z grupą, a przestępstwo zostało zrealizowane w ramach zwykłego współsprawstwa,

⚫

art. 413 § 2 pkt. 1 k.p.k. poprzez dokonanie nieprawidłowej subsumcji zachowania oskarżonego w zakresie czynu z art. 299 § 5 k.k., a także poprzez:

⚫

przyjęcie, że rożne zachowania, przypisane sprawcy, stanowią czyn ciągły w braku jednoznacznego ustalenia, że wszystkie opisane w zarzucie zachowania objęte tym samym, z góry powziętym zamiarem,

⚫

zaniechanie dokładnych ustaleń odnośnie poszczególnych zachowań przypisanych oskarżonemu wchodzących w skład czynu ciągłego. Nieprecyzyjne ustalenie czasu popełnienia przestępstwa ciągłego poprzez nie wskazanie, które konkretnie zachowanie oskarżonego zostało uznane za ostatnie zdarzenie realizujące znamiona czynu ciągłego, oraz związanych z tym konsekwencji materialnoprawnych,

⚫

art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie ustaleń faktycznych sprzecznie z materiałem dowodowym oraz sumaryczne powołanie dowodów bez ich należytej oceny i analizy

3.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść polegający na:

⚫

uznaniu oskarżonego winnego popełnienia przestępstwa z art. 258 § 3 k.k. poprzez przyjęcie, iż wypełnił znamiona przestępstwa zakładania i kierowania zorganizowaną grupą przestępczą, podczas gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego nie pozwala przypisać działalności prowadzonej przez oskarżonego znamion charakteryzujących grupę przestępczą, a tym bardziej jej założenia i kierowania,

⚫

przyjęciu, że oskarżony działał ze z góry powziętym zamiarem i w celu ułatwienia popełnienia przestępstwa pomimo braku dowodów pozwalających choćby na przyjęcie istnienia zamiaru, ani też ustalenie istnienia świadomości przestępnego pochodzenia środków pieniężnych,

⚫

uznaniu, iż oskarżony dopuścił się czynu z art. 299 § 5 k.k. podczas gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego prowadzi do zupełnie odmiennych wniosków i nie daje podstaw do uznania, iż oskarżony wypełnił znamiona przestępstw.

Na tych podstawach obrońca oskarżonego J. S. wniósł o:

1.  zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanych mu czynów z art. 258 § 3 k.k. i art. 299 § 5 k.k., a w zakresie art. 271 k.k. zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary na mocy art. 60 § 3 k.k., ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Częstochowie,

2.  z daleko posuniętej ostrożności procesowej zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonych kar pozbawienia wolności i wniósł o ich orzeczenie przy zastosowaniu nadzwyczajnego złagodzenia kary,

3.  nadto wniósł o zasądzenie kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym, w wysokości dwukrotnej stawki wg przepisów przepisanych, co uzasadnia stopień zawiłości sprawy oraz ogrom materiału dowodowego.

Z kolei, prokurator zaskarżył wyrok w stosunku do oskarżonego J. S. na jego niekorzyść w części, zarzucając obrazę prawa materialnego, tj. art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. poprzez jego niezastosowanie w podstawie wymiaru kary czynu z punktu 2 sentencji wyroku, w sytuacji gdy wymierzono karę grzywny, w związku z popełnieniem przestępstwa w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wnosząc tym samym o zmianę wyroku w punkcie 2 sentencji poprzez uzupełnienie podstawy prawnej wymiaru kary o przepis art. 33 § 1, 2 i 3 k.k.

W przypadku oskarżonego N. G. (poprzednio C. G.), wyrok został zaskarżony przez jego obrońcę w części – tj. w punkcie 9 oraz w punktach 12-15 na podstawie zarzutów:

1.  bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 439 par. 1 pkt. 10 k.p.k. w zw. z art. 80 k.p.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r. – polegającej na wydaniu zaskarżonego orzeczenia w sytuacji gdy oskarżony, będąc pozbawionym wolności, nie miał obrońcy podczas rozprawy w dniu 9 i 16 września 2016 r. przed Sądem Okręgowym, prowadzenie tych rozpraw w sytuacji, gdy zachodziła konieczność obligatoryjnej obrony oskarżonego pozbawionego wolności, ze względu na obowiązywanie w postępowaniu art. 80 k.p.k. w brzmieniu sprzed wejścia w życie ustawy z dnia 27 września 2013 r. zmieniającej m.in. kodeks postępowania karnego, która w swym art. 34 jednoznacznie przesądziła, iż w sprawach wszczętych przed dniem wejścia w życie owej ustawy, do zakończenia postępowania w danej instancji art. 80 k.p.k. stosuje się w brzmieniu dotychczasowym i żadne późniejsze nowelizacje tego stanu prawnego nie zmieniły, co obligowało sąd do wyznaczenia oskarżonemu pozbawionemu wolności obrońcy z urzędu, zaś prowadzenie rozprawy z udziałem samego tylko oskarżonego prowadziło do zaistnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej powodującej konieczność uchylenia wyroku w zaskarżonej części bez względu na wpływ tego uchybienia na treść orzeczenia, stąd na tej podstawie wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Z ostrożności procesowej, w razie braku uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sformułował zarzuty:

⚫

obrazy przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a to art. 413 § 2 pkt. 1 k.p.k. (punkt 2),

⚫

obrazy prawa materialnego, a to art. 299 § 7 k.k., art. 60 § 3 k.k. (punkt 3),

⚫

rażącej niewspółmierności kary jednostkowej za czyn przypisany oskarżonemu w pkt 14 wyroku oraz kary łącznej (punkt 4),

wnosząc o:

⚫

zmianę wyroku w punktach 9 i 12 poprzez nadzwyczajne złagodzenie kar pozbawienia wolności przy zastosowaniu art. 60 § 3 k.k. i orzeczenie ich w wymiarze po 11 miesięcy pozbawienia wolności,

⚫

zmianę wyroku w pkt. 14 poprzez nadzwyczajne złagodzenie kary pozbawienia wolności przy zastosowaniu art. 60 § 3 k.k. i orzeczenie samoistnej kary grzywny,

⚫

uchylenie wyroku w pkt 13,

i wymierzenie kary łącznej 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, ewentualnie

⚫

o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 14 i 15 poprzez orzeczenie łagodniejszych kar pozbawienia wolności.

Co do oskarżonego B. S. wyrok został zaskarżony przez jego obrońcę w części tj. w punktach 20, 21, 22, 23 i 24 oraz 174, na podstawie zarzutów:

I.  obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść wyroku, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k. polegający na przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów poprzez uznanie, że oskarżony B. S.:

⚫

wyczerpał znamiona strony podmiotowej przestępstwa z art. 258 k.k. w sytuacji gdy w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia brak jest wykazania na podstawie jakich dowodów sąd uznał, iż B. S. działał z zamiarem bezpośrednim bądź też ewentualnym, udziału w zorganizowanej grupie przestępczej,

⚫

kierował działaniem wskazanych w akcie oskarżenia osób w zakresie prania brudnych pieniędzy oraz fałszowania dokumentów w sytuacji gdy w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia brak jest wykazania na podstawie jakich dowodów sąd uznał, iż B. S. wydawał polecenia O. K., R. G. (1), M. B. oraz R. S. (1) (G.)

II.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, a mający wpływ na jego treść poprzez ustalenie, iż:

⚫.

⚫

oskarżony B. S. od kwietnia 2003 r. do 24 marca 2004 r. w C. brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, w sytuacji gdy prawidłowa ocena zebranego materiału dowodowego w szczególności wyjaśnień osk. J. S., C.G., R. S. oraz innych wskazuje, iż B. S. nie brał udziału w działaniach grupy przestępczej, brak jest także dowodów, z których mogłoby wynikać, że o takich działaniach miał wiedzę,

⚫

oskarżony podejmował bądź polecał podejmować czynności zmierzające do udaremnienia stwierdzenia przestępczego pochodzenia środków pieniężnych z uszczupleń podatkowych poprzez przekazywanie środków pieniężnych innych osobom w tym O. K., R. G. (1) i M. B. w sytuacji gdy z wyjaśnień w/w nie wynika, aby oskarżony S. wydawał jakiekolwiek polecenia w zakresie prania brudnych pieniędzy, co więcej w/w osoby mimo, iż w swoich wyjaśnieniach opisywali wzajemne relacje pomiędzy oskarżonymi oraz udział poszczególnych osób w działalności założonych firm to jednak w żaden sposób nie odnieśli się do udziału oskarżonego S.,

⚫

oskarżony S. polecał R. G. (2) poświadczyć nieprawdę w fakturach Vat wystawionych przez (...) Sp. z o.o. podając wszystkie dane niezbędne do wypisania w/w dokumentów i polecając złożenie podpisu w miejscu podpisu wystawcy, w sytuacji gdy z wyjaśnień oskarżonych J. S., C.G. oraz R. S. w żaden sposób nie wynika, aby oskarżony S. brał jakikolwiek czynny udział w fałszowaniu dokumentów, aby w tym zakresie wydawał jakiekolwiek polecenia oraz aby miał świadomość tego typu praktyk,

⚫

uznaniu, iż oskarżony S. działał wspólnie i w porozumieniu z C.G. oraz O. K. w zakresie prania brudnych pieniędzy w sytuacji gdy z zeznań w/w nie wynika w żaden sposób, aby doszło do porozumienia pomiędzy oskarżonymi w zakresie wydawania polecenia co do wpływu i wypłat opisanych w wyroku sum pieniężnych, a o wszelkich wpłatach i wypłatach decydował oskarżony S., a następnie G..

Na podstawie tak brzmiących zarzutów apelujący wniósł o uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Co do oskarżonej J. T. apelację wywiedli obrońca i prokurator zaskarżając wyrok w części oraz prokurator.

Obrońca oskarżonej zaskarżył orzeczenie co do punktów 27, 28, 29, 30, 31 i 174 (w części, co do w/w oskarżonej) oraz powołując się na przepis art. 438 pkt 1, 2 i 4 k.pk. zarzucił:

(co do naruszenia prawa materialnego)

1.1.  naruszenie art. 8 k.k.s. w zw. z art. 7 k.k.s. polegające na jego pominięciu, przy subsumpcji czynu przypisanego oskarżonej w punkcie 28 wyroku; jako narzędzia wyłączenia wielkości ocen, co w konsekwencji doprowadziło do przyjęcia, iż J. T. realizowała znamiona przestępstw powszechnych z art. 271 § 3 k.k., art. 273 k.k. oraz art. 18 § 2 k.k. w związku z art. 271 § 3 k.k., art. 270 § 1k.k. przy zastosowaniu art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 i 65 § 1 k.k., podczas, gdy prawidłowo przeprowadzona wykładnia przepisu art. 8 § 1 k.k.s, w powiązaniu z czynem opisanym w punkcie IV wyroku wstępnego, nie pozwala na taki wniosek i umożliwiała przypisanie w/w wyłącznie odpowiedzialności z przepisów artykułów 62 § 2 i 5 k.k.s. i innych, których karalność z uwagi na przedawnienie ustała, a które to uprzednio ocenił wydając wyrok, co do punktu 26 umarzając postępowanie;

1.2.  obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 270 § 1 k.k. , 271 § 1 i 3 k.k. oraz 273 k.k. w zakresie w jakim Sąd uznał, opierając się na zarzutach punktu II wyroku wstępnego bez zachowania tożsamości przedmiotowej przestępstw przeciwko dokumentom i przeciwko mieniu, a także poprzez nieuprawnione opisem znamion tego czynu zabronionego stanowiące zestawienie dokumentów (strony 190 do 271 wyroku wstępnego), przyjął iż oskarżona jako sprawca dokonać mogła fałszu materialnego faktur VAT, dowodów KW własnego przedsiębiorstwa (...), z zamiarem kierunkowym popełnienia przestępstwa na szkodę własną i nieoznaczonych osób trzecich- poprzez ich wykorzystanie w dokumentacji finansowo-księgowej swojej firmy (...) wprowadziła w ten sposób w błąd pracowników właściwego miejscowo Urzędu Skarbowego, co do okoliczności będących podstawa naliczania świadczeń publicznoprawnych, doprowadzając w konsekwencji do podstępnego przejęcia należnej Skarbowi Państwa z tytułu nieodprowadzonego podatku akcyzowego i VAT, gdy w istocie co wynika z art. 62 § 2 i 5 k.k.s odpowiadać mogła wyłącznie z tytułu wystawienia, względnie posłużenia się nierzetelnymi fakturami VAT jako podatnik podatku VAT, a w zakresie dowodów KW stanowiących część ksiąg handlowych z art. 61 k.k.s. , tj. czynów sprawczych składających się na przestępstwo skarbowe z art. 54 k.k.s. w związku z art. 7 k.k.s., co do których to czynów Sąd I instancji w punkcie 25 i 26 umorzył postępowanie w oparciu o przepis art. 17 § 1 punkt 6 k.p.k. , a co więcej, iż przyjęcie, iż zamiarem oskarżonej była realizacja czynu zabronionego polegającego na wystawianiu faktur przez firmy, a nie osoby uprawnione do wystawiania faktur, których to Sąd nie ustalił, czyn ten realizowała w formie opisanej art. 18 § 2 k.k. na własną szkodę; w celu utraty prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przy zakupie towarów P.H. (...);

1.3.  naruszenie przepisów prawa materialnego art. 270, 271, 273 k.k. (punkt 1,2 apelacji), poprzez błędną ich subsumpcję, w zakresie w jakim, co do punktów IV i V wyroku wstępnego Sąd uznał, że przypisane do zarzutów dokumenty stanowiące dowody księgowe prowadzonej działalności w/w przedkładała Urzędowi Skarbowemu właściwemu miejscowo- gdyż taka sytuacja nie miała miejsca w rzeczywistości, a dokumenty te mogły wyczerpywać znamiona czasownikowe przestępstwa za które Sąd skazał oskarżoną (tj. fałszu), a nie wprowadzenia w błąd, czy podstępnego przejęcia należnych Skarbowi Państwa świadczeń publiczno- prawnych,

1.4.  naruszenie prawa materialnego, mające wpływ na treść wyroku w zakresie punktu 28 wyroku wstępnego, a to art. 271 § 1 i 3 w związku z art.115 § 14 k.k. (definicja legalna dokumentu); poprzez dowolne uznanie że przedmiot penalizacji na gruncie przepisów prawo-karnych, obejmuje dokumenty wewnętrzne P.H. (...) (dokumenty w rozumieniu art. 53 § 12 k.k.s. ) składających się na księgi rachunkowe tegoż przedsiębiorstwa, które to zresztą Sąd uznał za rzetelne, co potwierdza nie stosowanie reguł wyłączenia wielkości ocen wynikający z art. 8 k.k.s.;

Naruszenie przez Sąd prawa materialnego, mające wpływ na treść wyroku w zakresie punktu 27 wyroku wstępnego, a to art. 299 § 1 k.k. poprzez dowolne uznanie, iż oskarżona wespół z A. T., J. S. i innymi osobami popełniając przestępstwa opisane w zarzucie z punktu III wyroku wstępnego osiągnęła korzyść majątkową w kwocie 39.450.380 złotych w postaci nieodprowadzonego podatku akcyzowego oraz podatku VAT, gdy w istocie wskazana jako kwota korzyści majątkowych oskarżonej kwota 39.450.380 złotych odpowiada wysokości kwot przypisanych oskarżonej w prawomocnych decyzjach organów podatkowych, z tytułu utraty prawa do odliczenia VAT-u naliczonego przez J. T. od faktur zakupu paliw od osób mających z nią działać wspólnie, tj. S. G. O. K., M. S. (1), R. G. (1) wystawionych przez firmy (...), W., L. i R. jako podatników podatku VAT,

a nadto z uwagi na przyjęcie w definicji korzyści majątkowej sprzecznie z logiką, doświadczeniem życiowym i w oderwaniu od definicji legalnej korzyści majątkowej z art. 53 § 13 k.k.s., co uzasadnia i w tym wypadku, w odniesieniu do reguł kolizyjnych w zakresie określonym art. 8 k.k.s, które Sąd pominął;

1.5.  naruszenie art. 12 k.k., w związku z art. 6 k.k. praz 115 § 1 k.k., a także art. 2 § 20 kodeksu karno-skarbowego polegające na nieuprawnionym przywołaniu w wyroku wstępnym jako okresów popełnienia przypisanych czynów:

- w punkcie IV okresu od 1 marca 2001 r. do 1 marca 2003 r., gdy w istocie przypisane oskarżonej czyny realizowane w opisanych warunkach, realizowane mogły być w okresie od dnia 25 października 2001 roku do dnia (w odniesieniu do faktur VAT, a w odniesieniu do dowodów KW od 30 sierpnia 2001 roku do 27 maja 2002 roku),

- w punkcie V od lutego 2002 do marca 2003 orku, czego w żadnym stopniu nie odzwierciedlają przywołane w uzasadnieniu Sądu oraz znane oskarżonej dowody z przelewów bankowych,

1.7  obrazę art. 299 § 1 k.k. w związku z art. 33, 34, 36a ustawy z dnia 8 stycznia 1993 roku o podatku od towarów i usług oraz z art. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa oraz odpowiednio art. 1 § 2 k.k.s. , 6 k.k.s. i 53 § 1 i 27, 2 oraz § 13 k.k.s, w zakresie w jakim Sąd przyjął wypełnienie przez oskarżoną jako współsprawcę znamion w/w czynu wyrażające się korzyścią majątkową w kwocie 39.450.288 złotych w postaci nieodprowadzonego podatku akcyzowego oraz podatku VAT w stanie faktycznym, w którym zgodnie z przepisami prawa to osobiście J. T. przypisano uszczuplenie podatku akcyzowego oraz pozbawiono prawa odliczenia podatku VAT naliczonego przy zakupie paliw od przedsiębiorców wymienionych na stronie 296 uzasadnienia wyroku wstępnego, a przypisana w/w kwota korzyści nie tylko nie zwiększyła aktywów P.H. (...), a z uwagi na wysokość tego zobowiązania publicznoprawnego przekreślono możliwość dalszego funkcjonowania w/w jako przedsiębiorcy;

1.8  mające wpływ na treść wyroku, przyjęcie przez Sąd, że oskarżona wypełniła znamiona czasownikowe przestępstwa z art. 299 § k.k. gdy w istocie, co odzwierciedla przypis podatkowy wymieniona nie miała, ewidencjonując dostawy paliw od „hurtowników z C.” (str. 296) możliwości przyjęcia przypisanych jej korzyści w postaci uszczuplonych podatków, co odzwierciedlają księgi P.H. (...), a rozliczając dostawy nie przekazywała zwrotnie środków pieniężnych stanowiących należność w/w sprzedających, a w szczególności w żądnej formie nie podejmowała czynności mogących utrudnić, czy udaremnić stwierdzenie pochodzenia środków na co wprost wskazują ustalenia postępowania powzięte niemal wyłącznie, w oparciu o decyzje organów podatkowych i skierowane do oskarżonej, a nie innych osób;

Nadto w zakresie dotyczącym wyroku wstępnego z dnia 19 grudnia 2016 roku i w odniesieniu do obydwu punktów wyroku wstępnego tj. punktów 27, 28, zarzucił:

1.9  naruszenie prawa materialnego art. 399 § 1 k.p.k. w związku z art. 14 § 1 k.p.k. poprzez nieuprawnione treścią tego przepisu i przebiegiem postępowania przed Sądem, dokonanie przez Sąd na rozprawie w dniu 9 września 2016 roku, w stosunku do oskarżonej J. T. zamiany kwalifikacji prawnej czynów opisanych punktami II i V wyroku wstępnego, w której to Sąd odwołując się do tożsamości historycznej przyjął, iż zachodzi tożsamość rodzajowa czynów penalizowanych przez kodeks karno-skarbowy (punkt 27 , 26 wyroku wstępnego) z przestępstwami powszechnymi, a to przestępstw przeciwko podatkom i dokumentom, a to z wyłączeniem norm kolizyjnych (art. 8 k.k.s.), a podobnie co do naruszenia art. 14 § 1 k.p.k. w treści zarzutu IV wyroku wstępnego z powodu niespójności dokumentów stanowiących podstawę wyroku skazującego w punkcie 28, z datami zarzucanego w ramach przestępstwa ciągłego czynu; a, co do naruszenia reguły wielości ocen, w części dotyczącej innych niż P.H. (...) dokumentów nie zastosowanie zgodnie z art. 11 § 2 k.k., jako podstawy subsumpcji art. 303 k.k. , tj. kwalifikacji wypełniającej przypisanej przez Sąd oskarżonej znamiona czasownikowe, zbiegających się czynów;

2.0 naruszenie przez Sąd artykułu 233 § 1 k.k. w związku z art. 18 § 2 k.k., oraz art. 6 i 115 § 1 k.k. polegające na przyjęciu odpowiedzialności J. T. z tegoż przepisu w oderwaniu od przepisu art. 233 § 2 k.k. jako warunku odpowiedzialności sprawcy poprzez dowolne uznanie, iż ta oskarżona w związku z toczącym się przed Prokuratorem Okręgowym w Częstochowie w sprawie V Ds. 9/03/03, w którym to postępowaniu przed dniem 19 grudnia 2004 roku zatrzymaniem, nie przeprowadzono żądnych czynności, uzasadniających pouczenie w/w o którym mowa w § 2 art. 233, a w związku z postępowaniem kontrolnym UKS w O. w/w oraz kontrolowana i podatnik, której status regulował art. 17 ustawy z dnia 28 września 1991 roku o kontroli skarbowej; mogła popełnić przypisany jej punktem 29 wyroku wstępnego czyn zabroniony, wobec oczywiście dowolnie pojmowanych przez oskarżyciela znamion tego przestępstwa, a następnie Sąd jego popełnienia;

2.1 obrazę prawa materialnego artykułu 239 § 1 k.k. w związku z art. 115 § 1 k.k. poprzez dowolne i nie uzasadnione treścią tegoż (punkt 29 wyroku wstępnego) przepisu uznanie przez Sąd I instancji, iż ta norma bez uwzględnienia kontekstu sytuacyjnego i czasu penalizuje prawa oskarżonej do czynnego udziału w prowadzonych w stosunku do P.H. (...) co w związku z art. 20 k.k. i 299 § 3 k.k. uzasadniało odmienną oceną przypisanego w/w czynu, a to tym bardziej, że w żadnym stopniu działania J. T. nie osiągnęły i faktycznie nie mogły osiągnąć celów zabronionych, o których mowa w tej normie tj. nie udaremniły postępowania karnego, nie utrudniły tego postępowania, ani nie zatarły śladów przestępstwa skarbowego, gdyż w tym czasie toczyło się postępowanie kontrolne UKS w O. w sprawie, a inspektor Kontroli Skarbowej J. G. (1) zażądał od wymienionej przedstawienia dowodów prowadzenia działalności przez podmioty sprzedające w/w paliwa,

2.2 obrazę przez Sąd przepisów prawa materialnego tj. art. 8 i 9 k.k., a także art. 20 k.k. poprzez uchylenie się przez Sąd od oceny zamiaru oskarżonej J. T. (1), w popełnieniu zarzucanych jej czynów, a także nie uzasadnione normą art. 20 k.k. odstąpienie przy opisach znamion czynów przypisanych oskarżonej J. T. od określenia niezależności osób współdziałających przy popełnieniu w/w czynów i ich oczywiście sprzecznych interesów;

Orzeczeniu Sądu Okręgowego w Częstochowie w zaskarżonej części i co do punktów 27,28, 29 zarzucił również:

3.0 naruszenie przepisów postępowania (art. 438 punkt 3 k.pk.) wyrażające się w licznych błędach i sprzecznościach stanowiących podstawę wydanego orzeczenia, wskazujących na nierozważenie przez Sąd całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozpraw głównych, o którym mowa w art. 140 k.p.k., a to w powiązaniu z treścią uzasadnienia dowodzącego nieznajomości przepisów podatkowych, w zakresie obowiązków i uprawnień J. T.

3.1 w zakresie przyjętego, jako podstawa wyrokowania opisu sposobu działania oskarżonej, której Sąd w sposób nieuprawniony przepisami ustawy z dnia 8 stycznia 1993 roku o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym, przepisów wykonawczych do tej ustawy przypisał zamiar kierunkowy uszczuplenia podatku VAT i podatku akcyzowego, poprzez popełnienie przestępstw powszechnych, gdy w istocie obowiązek podatkowy:

u w/w powstał niezależnie od jej woli i wiedzy, gdy uznana została za sprzedawcę towarów akcyzowych, od których nie uiszczenia tej daniny (obowiązek ten w przypadku podatku akcyzowego, wynikający z rozporządzenia MF- uznany został przez Trybunał Konstytucyjny za niegodny z konstytucją);

a w przypadku podatku VAT oskarżona, czego Sąd nie dostrzegł podatku tego, określanego zamiennie przez Sąd jako „świadczenie publicznoprawne” nie uszczupliła, gdyż ten zapłacił ostatni nabywca w cenie zakupionego towaru, a przypisany oskarżonej przez Sąd jako korzyść majątkowa podatek VAT, wynikał z pozbawienia oskarżonej prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przy zakupie towarów od sprzedających, których Sąd uznał za przedsiębiorców prowadzących handel hurtowy paliwami- strona 296, 301, 304, 305 uzasadnienia;

3.2 ocen podmiotowych (znamion przestępstw) osób działających w ocenie Sądu wspólnie i w porozumieniu oraz z góry powziętym zamiarem z J. T., wobec nieuprawnionej dowodami oceny przez Sąd skutków popełnionych przez oskarżoną przestępstw dla osób trzecich (strona 312 uzasadnienia wyroku wstępnego) z zasadami logiki, doświadczeniem życiowym, poprzez przyjęcie koncepcji podżegania przez oskarżoną wraz ze współoskarżonym A. T. ( z udziałem pośrednika J. S.) osób trzecich do popełnienia przestępstw, godzących w jej interesy jako przedsiębiorcy ( art. 303 k.k.) oraz narażających w/w na odpowiedzialność karną i karno-skarbową, a to wszystko w ramach tożsamości celów zorganizowanej grupy przestępczej i wspólnie osiąganych korzyści;

3.3 sprzeczności ustaleń Sądu, w zakresie korzyści majątkowych przypisanej oskarżonej, która jako jedna spośród prowadziła działalność P.H. (...) w formie podatkowej książki przychodów i rozchodów, a następnie księgi handlowej – w sposób odpowiadający przepisom ustawy z dnia 25 września 1994 roku o rachunkowości, oraz wypełniała obowiązki nałożone na podatników podatku VAT ustawą z dnia 8 stycznia 1993 roku o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym, wystawiając faktury odzwierciedlające prawdziwą wartość transakcji z hurtownikami paliw z C., którzy to jak ustał Sąd dokonywali zakupu paliw w firmie (...) Sp. z o.o. i F.U.H. (...), a wystawiając faktury VAT, których oryginały przekazywali J. T. zobowiązani byli zgodnie z art. 33 ustawy z dnia 8 stycznia 2003 roku do deklarowania podatku VAT naliczonego przy sprzedaży w rejestrach sprzedaży VAT (strona 296 uzasadnienia);

3.4 nie ustalenie przez Sąd z urzędu, w sposób realizujący dyrektywy artykułów 2 § 1 k.p.k. oraz zgodnie zasada legalizmu, odpowiedzialności za szkody, które poniosła P.H. (...) i oskarżona w oparciu o ustalone przez Sąd i wyczerpujące znamiona bezprawności działania i zaniechania O. K., S. G., M. S. (1), R. G. (1), W. S. (1), T. D. (2)- które to osoby jak ustalił Sąd (strona 296) „nie prowadziły dokumentacji działalności gospodarczej, prowadziły ją w sposób nierzetelny lub niezgodny z prawdą, w szczególności niszcząc, usuwając, ukrywając i przerabiając dokumenty tej działalności, co uzasadniało w powiązaniu ze szkodą P.H. (...) i uszczupleniami podatku podjęcie przez organy działań w celu przypisania w/w odpowiedzialności karnej z art. 303 k.k. z powodu przestępstw popełnionych na szkodę J. T., gdyż zgodnie z art. 49 k.p.k., naruszone i zagrożone zostały jej dobra, a to chociażby przez utratę prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przy zakupach od hurtowników paliw z C.;

3.5 zaniechanie przez Sąd realizacji zasad prawdy materialnej (art. 2 § 1, 10 k.p.k.) poprzez nie ustalenie roli w przypisanym procederze firm (...) spółki z o.o. i (...) .H.U. (...) (...) a to pomimo ustaleń Sądu odzwierciedlonych treścią uzasadnienia, iż „hurtownicy paliw”- zaopatrywali się w paliwa w tych firmach, a paliwa te pochodziły z magazynów/składów w miejscowościach T., R., D. (strony 308, 244, 298, 68, 76, 74, 77, 232), a to pomimo oczywistego związku w/w okoliczności i z czynami przypisanymi J. T. i ciążących na tych firmach obowiązkach podatkowych, wyprzedzających przypisane tej oskarżonej;

3.6 nieokreślenie przez Sąd, z naruszeniem zasad wyrażonych w art. 2 § 2 k.p.k., 10 k.p.k., 4 k.pk., bezkrytyczne przyjęcie przez Sąd, iż jakiegokolwiek znaczenia dla oceny okoliczności sprawy ich całokształtu nie miało określenie roli w przypisanym oskarżonej procederze: J. D., P. K. (1), T. G., H. K. (1), P. K. (2), a przede wszystkim A. J. (4) (co do którego to kontrola prawidłowości rozliczeń podatków prowadzona przez świadka J. G. (1) nie wykazała nieprawidłowości); a to pomimo zeznań współoskarżonych wskazujących istotną rolę tych osób w dostawach paliw, co odzwierciedla m.in. powołane na stronach 68, 69, 70, 71, 73, 75, 80, 82, 308, 244, 298, 68, 76, 74, 77, 232;

3.7 brak konsekwencji i logiki w przyjętym przez Sąd modelu rozliczeń oskarżonej z kontrahentami wynikającej z ksiąg rachunkowych P.H. (...), oraz nieznajomość Sądu tych zasad, a w szczególności utrwalenia dowodów księgowych w urządzeniach składających się na księgi (ustawa z dnia 25 września 1994 roku o rachunkowości), poprzez dowolne i nie uprawnione przyjęcie przez Sąd, iż dowody KW były sfałszowane, a nadzorujący firmy (...) względnie C. G. (1), względnie inni współoskarżeni przywozili/zabierali oskarżonej pieniądze z uszczupleń, a to bez jakiegokolwiek odniesienia się do urządzeń księgowych firmy P.H. (...), a także nie przeprowadzenie przez Sąd wymaganych dowodów (brak opinii biegłego, pomimo zabezpieczenia dokumentacji księgowej na nośnikach papierowych i elektronicznych);

3.8 nie uwzględnienie przez Sąd, przy rozliczeniu jako korzyści majątkowych oskarżonej J. T., środków pochodzących z przestępstw, a nie uszczupleń podatkowych, J. S., którego rolę i znaczenie w mechanizmie przestępstwa Sąd cenił równorzędnie z oskarżona i współoskarżonym o przestępstwo z art. 18 § 2k.k. – strony 24, 26

Orzeczeniu Sądu Okręgowego w Częstochowie zarzucił również:

3.8 naruszenie art. 5 § 2 k.pk. w związku z art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. polegające na oparciu wyroku na części materiału dowodowego i rozstrzygnięciu wszystkich wątpliwości nieusuniętych w postępowaniu dowodowym na niekorzyść oskarżonej J. T., w tym wobec:

3.8.1 oparcia całości ustaleń faktycznych na niespójnych i niekategorycznych oraz mających cechy „pomówienia” modyfikowanych i wewnętrznie sprzecznych wyjaśnieniach współoskarżonych J. S. i C. G. (1) (strony 168, 169, 171, 172, 173, 78, 79, 80, 82, 86, 87, 88, 91, 24), którym Sąd z naruszeniem zasad weryfikacji tych dowodów (ostrożnej oceny) dał wiarę – bez rozważenia całokształtu okoliczności, a to pomimo ich niepotwierdzenia na rozprawie głównej i wskazania istotnych powodów poważających wiarygodność pierwotnych wyjaśnień pomimo, iż te miały na celu ograniczenie zakresu odpowiedzialności karnej w/w i w konsekwencji z ustaleniami Sądu nie poddawały się logicznej weryfikacji, co do osoby oskarżonej J. T.,

w tym ich odbierania od J. S. na tzw. „głodzie narkotykowym” – strona 169;

oraz funkcjonariusza UKS w O., jej inspektora J. G. (2) (strona 235, 13,14, 294,295,298 uzasadnienia) których wiarygodności Sąd nie ocenił zgodnie z powyższymi regułami, pomimo oczywistej w jej wypadku kolizji wywołanej zatajeniem rzeczywistej roli i udziału (...) sp. z o.o. i (...) .H.U. (...) wynikającej z nie uprawnionego dowodami przekonania, iż w/w firmy, w których kontrola skarbowa prowadzona przez w/w skończyła się bez wynikowo, nie mają nic wspólnego z przestępczą działalnością oskarżonej, gdy w istocie była to kwestia kluczowa;

3.8.2 artykułu 2 § 1 k.p.k., artykułu 4 k.p.k. , art. 5 § k.p.k. i 7 k.p.k. oraz art. k.p.k. w związku z art. 424 § 1 punkt 1 k.p.k. polegająca na odmówieniu waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonej i współoskarżonego A. T., które są spójne, logiczne i konsekwentne, a nadto odnajdują odzwierciedlenia w dowodach z dokumentów wymaganych w obrocie gospodarczym – których Sąd zgodnie z regułami postępowania nie zbadał- tj. forma i dowodach osobowych na stronach poprzez nieuzasadnione całokształtem okoliczności sprawy uznanie wyjaśnień pierwotnych współoskarżonych i to w zakresie, w jakim te zostały zmienione na korzyść J. T. (strony 177, 179, 183 i 184, 183, 187, 188);

3.8.3 artykułu 2 § 1 k.p.k, artykułu 4 k.p.k., art. 5 § k.p.k. i 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. w związku z art. 424 § 1 punkt 1 k.p.k. polegające na jednostronnej, nieobiektywnej i wybiórczej ocenie przez Sąd meriti zebranego materiału dowodowego na niekorzyść oskarżonej, tj. oparcie się przy ustalaniu stanu faktycznego na nie poddających się weryfikacji hipotezach prezentowanych sprzecznie przez współoskarżonych w tym J. S. i C. G., a także presumpcjach funkcjonariusza UKS w O. J. G. (1), który zataił, przypisując to bez wynikowej kontroli firm (...), rzeczywisty udział tej firmy w nielegalnych dostawach paliw (a to z uwagi na prowadzenie równoległych kontroli), a także dążenie wbrew zgormadzonemu w sprawie materiałowi dowodowemu wyłącznie do potwierdzenia stanowiska UKS w O. i oskarżyciela (inspirowanego informacjami J. G. (1)), a to pomimo braku odzwierciedlenia stanowisk tych osób i organów w dowodach zebranych w postępowaniu przygotowawczym i na rozprawach.

Na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k.-wyrokowi wstępnemu w zakresie punktu 27 zarzucił także błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mających wpływ na rozstrzygnięcie w tym punkcie:

3.8.4 polegające na nieuprawnionym przyjęciu przez Sąd, że oskarżona J. T. przynależąc do grupy przestępczej w rozumieniu art. 258 k.k. podejmowała czynności opisane w art. 299 § 1 i 5 i 6 k.k. zmierzające do udaremnienia stwierdzenia przestępczego pochodzenia korzyści majątkowych, pochodzących z przestępstwa opisanego w punkcie III i IV wyroku wstępnego, a to przepływami środków na rachunkach bankowych w/w jako przedsiębiorcy i dowodach księgowych (odmiennie kwalifikowanych przez przepisy karno-skarbowe), że ta oskarżona jako jedyna, nie podejmowała żadnych czynności mających na celu ukrycie środków pieniężnych rejestrując wszelkie zdarzenia w książce przychodów i rozchodów, a następnie w księgach handlowych – strona uzasadnienia wyroku wstępnego 312 – w tym przyjęciu przez Sąd w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego oraz zasad logiki i prawidłowego rozumowania, iż J. T. „prowadząc od strony formalnej rzetelną dokumentację” robiła to kosztem innych osób, narażając je na odpowiedzialność karną;

3.8.5 artykułu 5 § k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonej wątpliwości, co do rzeczywistej wiedzy w/w na temat kontrahentów tj. firm nadzorowanych przez współoskarżonego J. S., oraz ich powiązań z firmą (...) sp. z o.o. i (...) .H.U. (...), a w szczególności J. S., którego role Sąd ustalał w sposób w zależności od okoliczności jako pośrednika w czynie przypisanym oskarżonej w punkcie 28 wyroku wstępnego, a to z pominięciem ustalonej prze Sąd roli w/w jako sprawcy kierowniczego – strona 1,2,67,78 uzasadnienia wyroku wstępnego;

3.8.6 art. 4 k.p.k. w związku z art. 410 k.p.k., poprzez uwzględnienie w treści wyroku (jego części dyspozytywnej) jedynie okoliczności przemawiającej na niekorzyść oskarżonej z pominięciem tych okoliczności, które przemawiały na jej korzyść, a wynikały z całokształtu okoliczności ujawnionych podczas rozprawy głównej, a finalnie przyjęcie że oskarżona J. T., bez jakichkolwiek wątpliwości, dopuściła się przypisanych jej czynów zabronionych wspólnie i w porozumieniu z J. S. i C. G. (1), czynnie uczestniczyła w przestępstwach, gdy w istocie ta jako jedyna osoba ponosi konsekwencje podatkowe poprzez przypisanie jej jako pierwszemu podmiotowi uszczupleń w podatku VAT za okresy ( XI-XII 2001) oraz za okres ( II 2002- XII 2002) oraz podatku akcyzowym za okres od XI 2001-XII 2002, z wyłączeniem stycznia 2002 roku, a ponadto nie uczestniczyła w przypisanym jej procederze w okresie funkcjonowania grupy kierowanej przez J. S., co wynika z rozliczeń podatkowych;

3.8.7 pominięcie przez Sąd istotności czasu popełnienia zarzucanych J. T. czynów i nie ustalenie chronologii transakcji (dostaw paliw), osób uczestniczących rzeczywiście w transakcjach gospodarczych z P.H. (...) (tj. hurtowników paliw i ich producentów zgodnie ze schematem UKS w O.); a w konsekwencji brak dążenia do realizacji przez Sąd wynikających z art. 7 i 9 k.p.k. celów postępowania (strona 9 wyroku wstępnego), polegający na nie uzasadnionym i zasugerowanym przez przyjęcie jako podstawy ustaleń protokołem kontroli podatkowej, którego celem nie było ustalenie odpowiedzialności karnej, względnie karo-skarbowej.

Orzeczeniu Sądu, co do punktów 27, 28, 29 zarzucił obrońca oskarżonej w związku z orzeczona kara również:

4.1 rażącą niewspółmierność orzeczonych w punktach 27 i 28 oraz 29 kar oraz kary łącznej, gdyż te nie uwzględniają w przypadku w/w oskarżonej, a to w przeciwieństwie niektórych współoskarżonym, którym Sąd przypisał podobne właściwości osobiste, a którzy popełnili zarzucane im przestępstwa, w dłuższym przedziale czasowym, w sprawczej formie zjawiskowej, co uzasadnia nie uwzględnienie przez Sąd ( art. 20 k.k.), podczas gdy ustalone okoliczności przedmiotowe sprawy, warunki osobiste oskarżonej, w tym jej uprzednia niekaralność, a także zweryfikowany materiałem dowodowym w sprawie udział i rola nie mogły uzasadniać odpowiedzialności tożsamej z pozostałymi współoskarżonymi, a to m.in. przez wzgląd na długotrwałość stosowanych środków zapobiegawczych (dozór od 11 lat, zabezpieczenie na nieruchomości od lat 14, tymczasowe aresztowanie blisko 16 miesięcy). Nadto, co w sposób oczywisty winno wpływać na wymiar kary, a nie znalazło jakiegokolwiek odzwierciedlenia w wyroku Sądu, rzutować winny orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, w których ten kwestionował zgodność z Konstytucją przypisanych, w oparciu o niezgodne z Konstytucją przepisy ustaw z dnia 8 stycznia 1993 roku ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (przepisy wykonawcze do w/w/ ustaw) podstawy przypisania w/w odpowiedzialności podatkowej co Sąd całkowicie pominął);

4.2 naruszenia przez Sąd prawa materialnego przepisu z art. 65 k.k. w zakresie, w jakim Sąd przyjął w punkcie 27,28 wyroku wstępnego, możliwość kwalifikowania przestępstwa przypisanego w/w, jako odpowiadającego znamionom naruszonego przepisu zaostrzającego karę, w zakresie przewidującym dopuszczalność jego stosowania do osób, które uczyniły z przestępstwa stałe źródło, a także przynależą do grupy, co w jej przypadku z uwagi na ujawnienie dochodów poprzez rzetelną dokumentację księgową nie znajduje jakiegokolwiek uzasadnienia w korelacji, z przyczynami, dla których organy podatkowe dokonały przypisu podatku akcyzowego, oraz pozbawiły w/w prawa odliczenia podatku VAT naliczonego przy zakupach, gdyż w/w zobowiązania nie mogły stanowić dochodu w/w jako przedsiębiorcy, a wszelkie inne obowiązki wykonywała zgodnie z prawem, co dokumentują m.in. kontrole podatkowe dotyczące okresu ujętego w zarzutach tj. I 2002 oraz I 2003-III 2003 roku, czego Sąd nie uwzględnił.

Ostatecznie obrońca oskarżonej, na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k., wniósł o:

1.  zmianę wyroku co do w/w punktów – przy czym w punkcie 174, co do osoby J. T.;

2.  względnie przekazanie sprawy w zakresie zastrzeżonym, co do oskarżonej J. T. Sądowi Okręgowemu w Częstochowie w celu ponownego rozpoznania; oraz orzeczenia przez ten Sąd o kosztach postępowania zgodnie z normami przepisanymi.

Z kolei prokurator zaskarżył wyrok na niekorzyść oskarżonej J. T., w części dotyczącej kary stawiając zarzut rażącej niewspółmierności kary wymierzonej oskarżonej za czyn:

⚫

z punktu 27 tj. z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 299 § 1 , 5 i 6 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w stosunku do wysokiego stopnia jego społecznej szkodliwości, wysokiego stopnia winy oskarżonej, motywacji i sposobu zachowania się sprawcy, a w szczególności okoliczności popełnienia przestępstwa czego konsekwencją było orzeczenie za ten czyn rażąco łagodnej kary 3 lat kary pozbawienia wolności,

⚫

z punktu 28 tj. z art. 271 § 3 k.k., i art. 273 k.k. oraz art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 271 § 3 k.k. i art. 270 § 1 k.k. przy zastos. art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w stosunku do wysokiego stopnia jego społecznej szkodliwości, wysokiego stopnia winy oskarżonej, motywacji i sposobu zachowania się sprawcy, a w szczególności okoliczności popełnienia przestępstwa, czego konsekwencją było orzeczenie za ten czyn rażąco łagodnej kar - w wysokości kary 2 lat pozbawienia wolności i grzywny 150 stawek dziennych po 100 zł,

⚫

z punktu 29 tj. z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 233 § 1 k.k. i art. 239 § 1 k.k. przy zastos. art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.– w stosunku do wysokiego stopnia jego społecznej szkodliwości, wysokiego stopnia winy oskarżonej, motywacji i sposobu zachowania się sprawcy, a w szczególności okoliczności popełnienia przestępstwa, czego konsekwencją było orzeczenie za ten czyn rażąco łagodnej kary 6 miesięcy pozbawienia wolności

i w konsekwencji orzeczenie rażąco łagodnej kary łącznej 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, co powoduje, że wymierzona kara nie spełnia swych zapobiegawczych i wychowawczych celów, jakie powinna osiągnąć w stosunku do skazanej oraz nie realizuje potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Nadto zarzucił wyrokowi obrazę prawa materialnego tj. art. 4 § 1 k.k. poprzez jego nie zastosowanie w podstawie wymiaru kary czynu w punkcie 29, tj. art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 233 § 1 k.k. i art. 239 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. przy zastos. art. 12 k.k. i wymierzenie jej za ten czyn kary na podstawie art. 239 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w sytuacji gdy z dniem 15 kwietnia 2016 r. dokonano zmiany sankcji za czyn z art. 233 § 1 k.k. poprzez podniesienie górnej granicy ustawowego zagrożenia i bez powołania w postawie wymiaru kary art. 4 § 1 k.k. to właśnie ten przepis powinien zgodnie z dyspozycja art. 11 § 3 k.k. stanowić podstawę wymiary kary.

Na podstawie tak brzmiących zarzutów odwoławczych prokurator wniósł o wymierzenie J. T.:

⚫

za czyn z punktu 27 – kary 4 lat pozbawienia wolności,

⚫

za czyn z punktu 28 – kary 3 lat pozbawienia wolności i grzywny 200 stawek dziennych po 200,- zł,

⚫

za czyn z pkt 29 – kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności

⚫

zmianę pkt 30 wyroku poprzez wymierzenie kary łącznej 5 lat pozbawienia wolności,

oraz o zmianę wyroku w punkcie 29 i uzupełnienie podstawy parnej wymiaru kary o przepis art. 4 § 1 k.k. w zakresie zarzucanego jej przestępstwa z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 233 § 1 k.k.

W odniesieniu do oskarżonego A. T. także wywiedzione zostały apelacje przez prokuratora oraz obrońcę, zaskarżające zapadłe wobec niego orzeczenie w części.

Obrońca oskarżonegoAndrzeja T. zaskarżył wyrok co do punktów 34,35, 36 oraz punktu 174 (co do oskarżonego A. T.), w oparciu o przepisy art. 438 pkt 1, 2 i 4 k.pk. zarzucając:

1.1.  obrazę prawa materialnego w postaci art. 62 § 2 i 5 k.k.s. poprzez zaniechanie przez Sąd zastosowania w/w przepisów prawa do czynu z punktu IV zarzutów wyroku wstępnego stanowiącego konsekwencję błędnego poglądu Sądu, iż przypisane w tym punkcie przestępstwa karnoskarbowe odpowiadają znamionom czynów przestępstw powszechnych z art. 270, 271 i 273 k.k., gdy w istocie przypisane w/w w punkcie 35, te czyny uprzednie zostały już współukarane poprzez wydanie przez Sąd postanowienia o umorzeniu postępowania co do punktów 32 i 33 wyroku wstępnego (zgodnie z regułami wynikającymi z art. 7 k.k.s.), jako popełnione przez oskarżonego w warunkach sprawstwa z art. 9 § 3 k.k.s., a to przez wzgląd przedawnienia karalności, a wskazane jako dowód materialny tych przestępstw faktury i dowody KW stanowiły część dowodów księgowych prowadzonej działalność gospodarczą jako (...) J. T. składających się na zarzut art. 32 i 33 stanowiących podstawę wydania orzeczenia co do tych punktów;

1.2.  obrazę prawa materialnego art. 270 § 1, 271 § 1 i 3 oraz 273 k.k. w związku z art. 18 § 2 k.k., a także 1 k.k. i 115 § 1 i 114 k.k. poprzez nieuprawnione treścią w/w przepisów i błędne przyjęcie jako podstawy wydania wyroku skazującego przez Sąd, iż znamiona podmiotowe tego przestępstwa mogą być realizowane przez firmę (gdy zgodnie z art. 43 ² kc firmę ujawnia się w rejestrze, a przedsiębiorca działa pod firmą), a nie osobę uprawnioną do wystawiania faktur, co stanowiło przesłankę negatywną wydania przez Sąd wyroku, do punktu 35 wyroku wstępnego;

1.3.  rażące naruszenie art. 270 § 1 k.k. w związku z art. 18 § 2 polegające na uznaniu A. T. za winnego popełnienia przypisanego punktem 35 wyroku wstępnego czynu polegającego na sfałszowaniu faktur VAT, dowodów KW wymienionych na stronach 275-325 zarzutów wyroku wstępnego, pomimo braku w przepisanych działaniach oskarżonego znamion przestępstwa materialnego, określonego w tym przepisie, jakiejkolwiek formie zjawiskowej co miało istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku;

1.4.  naruszenie przez Sąd art. 271 § 1 i 3 k.k. w związku z art. 115 § 1 k.k. oraz 21 § 2 k.k. i 22 k.k. polegającego na nie uwzględnieniu w wyroku (punkt 35), przy kwalifikacji podmiotowej czynu przypisanego A. T., opisanego jako popełnionego w warunkach określonych w art. 18 § 2 k.k., w braku po stronie oskarżonego znamion strony podmiotowej tej formy zjawiskowej przestępstwa i pominięcie, jako podstawy oceny działań w/w art. 13, art. 20 k.k. i 22 k.k.; poprzez nieuprawnione w/w przepisami przyjęcie, że zrealizowanie znamion przedmiotowych tak opisanego czynu zabronionego, a nadto nie wskazanie przez Sąd adresatów czynu przypisanego A. T. powiązane z komparycją zarzutu i wyroku wstępnego, w którym Sąd wskazuje na firmy, a nie osoby uprawnione do wystawienia dokumentów mających znaczenie prawne uzasadniające co najwyżej przypisanie oskarżonemu popełnienia przestępstwa w formie tzw. „usiłowania nieudolnego”;

1.5.  naruszenie przez Sąd prawa materialnego, mające wpływ na treść wyroku, a to art. 271 § 1 i 3 w związku z artykułem 115 § 114 k.k. polegające na skazaniu oskarżonego A. T. za czyny nie wyczerpujące znamion ustawowych przestępstwa przeciwko dokumentom, poprzez dowolne uznanie, że przedmiotem penalizacji mogą być dokumenty wewnętrzne P.H. (...) J. T., składające się na księgi rachunkowe tegoż przedsiębiorstwa, które Sąd uznał za formalnie rzetelne, a co więcej wskazanie jako znamion tego przestępstwa posłużenie się dokumentami autentycznymi w działalności firmy (...) m.in. poprzez ujawnienie ich w dokumentacji finansowo księgowej firmy (...), „wprowadził w ten sposób w błąd pracowników właściwego miejscowo Urzędu Skarbowego w O., co do okoliczności będących podstawą naliczania świadczeń publicznoprawnych, doprowadzając w konsekwencji do podstępnego przejęcia należnej Skarbowi Państwa z tytułu nieodprowadzonego podatku akcyzowego oraz VAT;

1.6.  naruszenie art. 18 § 2 k.k. wyrażające się w niekonsekwencji Sądu w subsumpcji tożsamych czynów przypisanych oskarżonemu jako sprawcy w rozumieniu art. 9 § 3 k.k.s. (tj. przepisu szczególnego), a stanowiących przestępstwo skarbowe w formie zjawiskowej właściwej dla przestępstwa powszechnego, co wskazuje na zaniechanie przez Sąd na etapie wydania wyroku zastosowanie reguł wyłączenia wielkości ocen, i podobnie

1.7.  naruszenie art. 115 § 114 k.k. wyrażające się w nie uprawnionym treścią tego przepisu zastosowaniu jego treści do dokumentów odrębnie i leganie definiowanych w art. 53 § 12, kodeksu karno-skarbowego, co już przez wgląd na charakter dowodów KW uzasadnia taką ich kwalifikację gdyż te mają znaczenie prawne wyłącznie w powiazaniu z innymi dowodami księgowymi zgodnie z ustawą z dnia 25 września 1994 roku o rachunkowości;

1.8.  naruszenie art. 12 k.k., w związku z art. 6 oraz 115 § 1 k.k., a także art. 2 i 20 § kodeksu karno-skarbowego polegające na nieuprawnionym dowodami przywołanymi w wyroku Sądu, jako okresów popełnienia przypisanego oskarżonemu przestępstwa ciągłego okresu od dnia 1marca 2001 roku do dnia 1 marca 2003 roku, gdy w istocie przypisany czyn w warunkach wskazanych przez Sąd, nastąpić mógł w okresie od dnia 25 października 2001 roku do dnia… (w odniesieniu do faktur VAT, w odniesieniu do dowodów KW od dnia 30 sierpnia 2001 roku do dnia 27 maja 2002 roku);

Względnie przyjęcie przez Sąd w odniesieniu do czynów przypisanych punktem 35 wyroku wstępnego z dnia 19 grudnia 2016 roku z uwagi na:

1.9.  naruszenie przez Sąd meriti reguły wyłączenia wielkości ocen ( art. 11 § 2 k.k.) i art. 4 § 2 k.p.k. poprzez niezastosowanie do przypisanego oskarżonemu w punkcie 35 wyroku wstępnego czynu przepisu art. 303 § 1, 2 k.k., którego znamiona w zakresie przedmiotowym, odpowiadały treści art. 270, 271 i 273 k.k. i nie wymagały subsumpcji poprzez odwoływanie się do art. 18 § 2 k.k., jako względniejszego dla tegoż oskarżonego;

1.9.1.  obrazę przez Sąd art. 299 § 1 , 5, 6 k.k. w związku z art. 18 § 1 k.k. i 115 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 33 i 35 oraz 36 a ustawy z dnia 8 stycznia 1993 roku o podatku od towarów i usług oraz artykułu 7 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa i odpowiednio art. 1 § 3 k.k.s., 6 k.k.s. i 53 § 1 i § 27, 2 oraz § 13 k.k.s., poprzez nieuzasadnione przyjęcie przez Sąd Okręgowy, w sposób wykraczający poza punkt III wyroku wstępnego wypełnienia przez oskarżonego jako współsprawcę znamion w/w czynu wyrażającego się osiągnięciu poprzez oskarżonego A. T. znacznych korzyści majątkowych stanowiących w postaci nie odprowadzonego podatku akcyzowego oraz podatku VAT w stanie faktycznym (w kwocie 39.450.388 złotych), w którym zgodnie z przepisami prawa w/w nie był podatnikiem podatku VAT (art. 33) i podatku akcyzowego (art. 35, 36a ustawy o VAT)- gdyż nie spełniał warunków określonych art. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja Podatkowa, ale również przez wzgląd, że ustalona przez Sąd kwota uszczuplenia podatkowego w zakresie danin publicznych w podatku VAT i akcyzowym nie stanowiła korzyści, gdyż pozostawała bez wpływu na zwiększenie aktywów lub zmniejszenie pasywów oskarżonego, wskazanych w art. 53 k.k.s. w punktach 2-4, a także korzyści majątkowej;

1.9.2.  naruszenie art. 299 § 1 k.k. w związku z art. 9 § 3 k.k.s. i art. 7 k.k.s. w związku z nie wypełnieniem przez A. T. znamion czasownikowych zarzucanego mu czynu polegających na utrudnianiu, względnie udaremnianiu stwierdzenia pochodzenia uszczuplonych podatków, gdyż te odzwierciedlały urządzenie księgowe P.H. (...) prowadzącej działalność gospodarczą J. T. (1)tj. rejestry zakupu i sprzedaży, a nadto jak wynika z punktu 32, 33, 35 wyroku wstępnego, ewentualne działania następcze A. T. stanowiące przestępstwo skarbowe z art. 54 k.k.s. (czynności następcze), z uwagi na przedawnienie karalności stanowią przesłankę negatywną w wydaniu wyroku skazującego z w/w czyn, co znakomicie odzwierciedla opis zarzutu V z wyroku wstępnego.

Nadto, w zakresie dotyczącym wyroku wstępnego z dnia 19 grudnia 2016 roku i w odniesieniu do obydwu punktów wyroku wstępnego tj. punktu 34 i 35

2.0 zarzucam naruszenie prawa materialnego art. 399 § 1 k.p.k. w związku z art. 14 § 1 k.p.k. poprzez nieuprawnione treścią tego przepisu i przebiegiem postępowania przed Sądem, dokonanie przez Sąd na rozprawie w dniu 9 września 2016 roku, w stosunku do oskarżonego A. T. zmiany kwalifikacji czynów opisanych punktami 32 i 33 zarzutów z wyroku wstępnego i zastąpienie ich kwalifikacją zawartą w zarzutach punktu V wyroku wstępnego, gdyż dokonanie tej zmiany zmodyfikowało pierwotne znaczenie czynów nie będących czynami tożsamymi rodzajowo, co do dóbr chronionych, co odzwierciedla treść zarzutu dotycząca przedstawiania dokumentów we właściwym miejscowo Urzędzie Skarbowym w O.;

2.1. a także wielokrotne naruszenie prawa materialnego artykułów 8 k.k.s. i 11 § 2 k.k. w związku z art. 4 § 2 k.p.k., poprzez uchylenie się przez Sąd do zastosowania reguły wyłączenia wielości ocen przy rzeczywistym zbiegu ustaw k.k. i k.k.s. skutkujące przyjęciem dla oceny czynów tegoż oskarżonego i skazania w/w

- za przestępstwa przeciwko dokumentom z art. 270 § 1, 271 § 1 i 3 k.k. 273 k.k., zamiast artykułów 62 § 2 i 5 k.k.s, pozostających w zbiegu rzeczywistym, z uwagi na wskazanie jako znamion tegoż czynu uszczupleń podatkowych oraz dokumentów w rozumieniu art. 53 § 12 k.k.s.;

- lub zastosowanie kwalifikacji czynu z punktu 34 jako przestępstwa przeciwko dokumentom, gdy w istocie, co wynika z pełnego opisu czynu właściwą byłaby subsumpcja w/w czynu za art. 303 k.k. określającego przestępstwa przeciwko obrotowi gospodarczemu;

* przy czym opis zarzutu V uzasadnia odpowiedzialność z k.k.s.

i podobnie poprzez posłużenie się w opisie znamion czynu z art. 299 § 1, 5 i 6 k.k. do korzyści majątkowej uzyskanej przez oskarżonego jako kwoty uszczuplenia podatkowego, którą to kwotę definiuje legalnie (dla czasu popełnienia przestępstwa) art. 53 § 12 k.k.s

Orzeczeniu Sądu Okręgowego w Częstochowie w zaskarżalnej części i co do punktów 34 i 35 obrońca oskarżonego A. T. zarzucił również:

3.obrazę przepisów postępowania, które miało wpływ na treść orzeczenia tj. art. 2 § 2 k.p.k. , art. 4 k.p.k., art. 366 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez dowolne i pozbawione obiektywizmu nieuwzględnienie, jako podstawy wyrokowania całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, a w szczególności poprzez:

3.1. błędne i sprzeczne z dowodami w sprawie określenie przez Sąd kwalifikacji podmiotowych oraz praw i obowiązków oskarżonego A. T. ( art. 1 k.k.) jako:

- osoby zajmującą się stałym prowadzeniem spraw gospodarczych P.H. (...)- strona 356;

- przedstawicielem handlowym P.H. (...) oferującym sprzedaż paliw- strona 294;

- osobą prowadząca wraz z oskarżoną (bez podania formy prawnej) przedsiębiorstwo osoby fizycznej P.H. (...);

- osoby nakłaniającej (podżegającej) za pośrednictwem oskarżonego J. S. inne osoby do przestępstw- strona 326,

- osoby zobowiązanej w oparciu o przepisy ustawy z dnia 8 stycznia 1993 roku o podatku od towarów i usług, zobowiązaną do sporządzania według obowiązujących wzorów deklaracji w podatku od towarów i usług i ich składania- strona 299;

- przedsiębiorcy w rozumieniu ustawy z dnia 23 grudnia 1988 roku o działalności gospodarczej, co w przypadku przypisanych w/w przestępstw osobistych, niezależnie od przyjętych przez Sąd form zjawiskowych miało wpływ na wyrok;

3.2 sprzeczność wewnętrzna zarzutu z punktu 35 wyroku wstępnego, stanowiącego podstawę uznania winy i wymierzenia kary A. T., w zakresie przestępstw przeciwko dokumentom z przyjętym przez Sąd okresem popełnienia przez w/w czynu zabronionego kwalifikowanego w warunkach art. 12 k.k. (jako przestępstwa ciągłego) – strony 290-291, 296, 297, 298, 299 i inne wyroku wstępnego;

3.3 nieuprawnione dowodami w sprawie i nie spełniające w minimalnym stopniu „testu bezstronności” Sądu nieuwzględnienie oczywistej sprzeczności interesów oskarżonego A. T. oraz firm (osób) nadzorowanych przez współoskarżonego J. S. tj. H.-S. G., W. O. K., L.-M. S. (1) i inne;

3.4 przyjęcie, jako podstawy wyroku niżej przedstawionego sposobu działania sprawców wykonawczych, a pośrednio oskarżonego:

„oskarżony wiedząc, że dokumenty ( faktury P.H. (...) i dowody księgowe KW) nie „odzwierciedlają rzeczywistego obrotu gospodarczego, a zdarzenie gospodarcze z nich wynikające w postaci obrotu pełnowartościowym olejem napędowym i benzyną w rzeczywistości nie istniały, albowiem P.H. (...) w okresie swojej działalności nie dokonała faktycznego zakupu takich ilości oleju napędowego i benzyny, jak wynikając z w/w faktur sprzedaży, natomiast za pośrednictwem firm założonych na inne osoby kupowała w tym czasie duże ilości produktów bezakcyzowych tj. komponentów paliwowych, które to były następnie celem wprowadzenia ich do obrotu dokumentacyjnie przeklasyfikowane w pełnowartościowe paliwa”, a także:

iż ten „oskarżony nakłaniał wspólnie i w porozumieniu za pośrednictwem J. S. inne osoby, na które zarejestrowane były podmioty mające w zakresie swej działalności obrót paliwami ciekłymi……, jako osoby uprawnione do złożenia podpisów w miejscu osoby upoważnionej do wystawienia faktury VAT, na fakturach dokumentujących sprzedaż paliw płynnych w postaci oleju napędowego i benzyny dla P.H. (...) , podając J. S. wszystkie dane niezbędne do wystawienia takich dokumentów, a także podżegał do w/w czynów”- storna 325- gdyż tak ustalony stan faktyczny stanowiący podstawę wyrokowania jest nie tylko sprzeczny z przedziałem czasowym przyjętym przez Sąd w zarzutach części wstępnej wyroku, ale również z ujawnionymi w sprawie dowodami (co ilustruje dalsza część zarzutów odniesiona do błędnych ustaleń Sądu i sprzeczności pomiędzy jego częścią dyspozytywną a uzasadnieniem);

3.5 sprzeczność ustaleń Sądu pomiędzy częścią dyspozytywną wyroku, a treścią uzasadnienia polegającą na nierozważeniu całokształtu okoliczności sprawy, poprzez:

- zaniechanie przez Sąd ustalenia roli i znaczenia osób trzecich wskazanych przez współoskarżonych

oraz świadków z naruszeniem art. 2 § 1 i 10 k.p.k., a w szczególności nie przesłuchanie przez Sąd A. J. (4), J. D., T. G. i P. K. (1), H. K. (1) tj. osób mających wiedzę, co do sposobu działania oskarżonego A. T. oraz charakteru transakcji P.H. (...), a także nie rozważenie zeznań świadka J. G. (1) (inspektor UKS w O.) w odniesieniu do kontroli przeprowadzonej u A. J. (4) oraz (...) sp. z o.o. w zakresie w jakim kontrola ta ujawniła tożsamość osób (firm) jako Kupujących (nabywców paliw) od (...) sp. z o.o. i (...) .H.U. (...), z w/w jako Sprzedającymi paliwa współoskarżonej J. T. ( strony 68, 76, 73, 74, 75 i 77, 232)

przy czym w przypadku świadka J. G. (1) nie wyjaśnienie przez Sąd:

- znaczenie schematu pola nr (...) dla przypisanych oskarżonemu czynów zabronionych, a w szczególności przyczyn, dla których organy kontroli skarbowej:

- zgodnie z przepisami ustawy z dnia 8 stycznia 1993 roku o podatku od towarów i usług a to art. 33 tej ustawy oraz art. 35 ustęp 1, 36 ustęp 2 a, po powzięciu wiadomości o fałszowaniu przez współoskarżonych S. G., O. K. dokumentów działalności gospodarczej, co wynikało z okazanych przez oskarżoną J. T. i zaewidencjonowanych w rejestrach zakupu prowadzonego Przedsiębiorstwa P.H. (...) dokumentów, w kontroli skarbowej, nie podjęły właściwych działań wynikających z przepisów k.k.s., a także zaniechały zabezpieczenia interesów innych przedsiębiorstw w zakresie określonym treścią artykułu 303 k.k.,

- zwolnienia z tajemnicy skarbowej w/w inspektora,

- pominięcie oceny zeznań w/w funkcjonariusza UKS, który równolegle prowadził kontrolę podatkową u oskarżonej J. T. oraz (...) sp. z o.o. i (...) .H.U. (...) (zakończone przypisem i bezwynikowo?) oraz bezkrytyczne przyjęcie niepotwierdzonej ustaleniami postępowania wersji zdarzeń z kontroli podatkowych w 2003 roku,

a także

- uchylenie się przez Sąd, przy rozważeniu całokształtu okoliczności sprawy, pozwalającego przyjąć, iż tzw. „blendowanie paliw” miało rzeczywiście miejsce w R., D. i T. i innych miejscowościach tj. ujawnieniu pochodzenia paliw poprzez dowolne uznanie, że czynnością sprawczą J. T. było dokumentacyjne przekwalifikowanie „komponentów” w paliwa akcyzowe, przy odniesieniu się w uzasadnieniu wyroku do innych czynności sprawczych w/w dokonywanych na polu nr (...) w K., co z kolei podwyższa istotność dowodów przedłożonych przez świadka J. G. (1), gdyż ten posiadał wiadomości dotyczące funkcjonowania na polu nr (...), a także w powiązaniu ze współoskarżonymi spółki (...) sp. z o.o. i A. J. (4);

3.6 sprzeczność logiczna ustaleń Sądu, poprzez nieuprawnione treścią zeznań świadków kierowców przyjęcie przez Sąd- co odzwierciedla uzasadnienie wyroku wstępnego (strona 293), że M. B. (2), J. Ł., T. K., E. L., S. K. i W. R. potwierdzili, że oprócz J. S., C. G. inne osoby przywoziły współoskarżonej J. T. pieniądze (strona 294), a to wobec nie ustalenia przez Sąd, jakich pieniędzy zeznania świadków przesłuchanych na okoliczność transportu paliw i dowodów wewnętrznych WZ mogły dotyczyć ich zeznania (gdyż w/w dostawali pieniądze na tankowanie oraz wynikające z przepisów prawa prawy diety) ?;

Ponadto wyrokowi w zaskarżonej części zarzucił naruszenie przepisów postępowania (art. 438 punkt 3 k.p.k.) wyrażające się w licznych błędach i sprzecznościach stanowiących podstawę wydanego orzeczenia, wskazujących nie tylko na nierozważenie przez Sąd całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozpraw głównych trwających w latach 2011-2016 roku, a mające wpływ na jego treść, poprzez:

3.7 art. 5 § 2 , art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., poprzez oparcie wyroku na części materiału dowodowego, a to głównie nie zweryfikowanych w postępowaniu przygotowawczym materiałach kontroli skarbowej UKS w O., dotyczącej podatnika podatku VAT J. T., u której, jako zobowiązanej kontrolowano prawidłowości podstaw odliczenia podatku VAT i akcyzowego – z nieuzasadnionym pominięciem przez właściwe organy oraz Sąd oceny kontroli podatkowych (...) sp. z o.o. – a zakończonego decyzjami i wyrokami w latach 2007-2009, a także pominiętymi w analizie orzeczeniami Trybunału Konstytucyjnego, co skutkować winno inną niż przyjętą przez Sąd kwalifikacją zamiaru J. T., jako sprawcy wykonawczego przypisanych w/w przestępstw (za które oskarżony odpowiadał odpowiednio w trybie art. 9 § 3 k.k.s. jako sprawca, czy też w trybie art. 18 § 2 k.k.);

3.8 dowolne, nie znajdujące jakiegokolwiek odzwierciedlenia w dowodach w sprawie przypisane oskarżonemu (niezgodnie z art. 14 § 1 k.p.k. i 115 § 1 k.k.) popełnienia przestępstwa fałszu materialnego w odniesieniu do dokumentów faktur, dowodów WZ pomimo, iż Sąd nie przypisał sprawcy wykonawczemu tj. współoskarżonej J. T. podrobienia, wytworzenia, któregokolwiek z tych dokumentów wymienionych na stronach 275-325 wyroku wstępnego, gdyż jak wynika z treści zarzutu numer IV wyroku wstępnego dokumenty te wystawiała firma, a nie oskarżona, co wobec powyższego skutkować winno zmianą formy zjawiskowej w/w czynów objętej dyspozycją art. 18 § 2 k.k., z zastosowaniem art. 13 i 22 k.k., jako względniejszą, gdyż znamiona przestępstwa z art. 271 i 273 k.k. wymagają indywidualizacji, a Sąd ustalił, jakie osoby w powołanych firmach uprawnione były do wystawiania faktur VAT;

3.9 dowolne i nie znajdujące odzwierciedlenia w dowodach i przepisach prawa, przyjęcie przez Sąd, że oskarżony jako osoba trzecia w stosunku do J. T., będącej podatnikiem podatku VAT z numerem NIP (...) i podatnikiem w rozumieniu art. 7 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku, a także przepisów szczególnych w zakresie określonym ustawą z dnia 8 stycznia 1993 roku o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym był osobą uprawnioną do wystawiania dokumentów mających znaczenie prawne, w tym faktur VAT i dowodów KW wymienionych w treści zarzutu IV wyroku wstępnego;

3.9.1 nie rozważenie kolejno przez Urząd Kontroli Skarbowej, Prokuratora i orzekający w sprawie Sąd przesłanek występujących po stronie współoskarżonych J. S., C. G. (1), O. K., M. S. (1), R. G. (1), W. S. (1) i T. D. (1), R. G. (2), z którymi to osobami oskarżony miał działać w grupie „podżegając” poprzez pośrednika odpowiedzialności karnej w/w osób z art. 303 k.k., pomimo oczywistych przesłanek wskazujących, że osoby te wyrządziły szkodę majątkową J. T. prowadzonej (...), gdyż nie prowadziły dokumentacji działalności gospodarczej wymaganej przepisami ustawy z 1998 roku o działalności gospodarczej, a pośrednio, z uwagi na obciążenie oskarżonej obowiązkiem zapłaty podatku akcyzowego i utratą prawa odliczenia podatku VAT naliczonego przy zakupie paliw od w/w spowodowały uszczuplenia podatkowe, co naruszyło przepisy postępowania z art. 2 § 1 k.p.k. z art. z art. 10 k.p.k. oraz uzasadnia zarzut dowolności ustaleń Sądu, poczynionych w związku ze skazaniem oskarżonego z punktu IV zarzutów wyroku wstępnego, w oparciu o które Sąd wydał wyrok skazujący;

3.9.2 nie poparte dowodami w sprawie i nie uprawnione przyjęcie, iż oskarżony popełnił zarzucane mu czyny w okresie od dnia 1 marca 2001 roku do dnia 1 marca 2003, gdy w istocie dowody dotyczące J. T. jako tzw. sprawcy wykonawczego, a pośrednio oskarżonego obejmować mogą okresy od dnia 1 listopada 2001 roku do dnia 31 grudnia 2001 roku i 1 marca 2002 roku do dnia 31 grudnia 2002 roku, a w konsekwencji niespójność ustaleń Sądu:

- co do czasu i miejsca popełnienia przypisanych oskarżonemu czynów,

- pochodzenia nielegalnych paliw i pierwszego podmiotu wprowadzającego paliwa do obrotu,

- sposobu rozliczenia przez oskarżoną paliw dostarczanych do P.H. (...) J. T. przy uwzględnieniu zleconych przez w/w zapłat zleceniami zapłat w bankach, a nie wyłącznie dowodami KW.

Orzeczeniu Sądu, co do punktów 24, 35 i 26 zarzucił również:

4.1 rażącą niewspółmierność orzeczonych w punktach 24 i 35 oraz 36 kar oraz kary łącznej, gdyż te nie uwzględniają w przypadku w/w oskarżonego, a to w przeciwieństwie niektórych współoskarżonych, którym Sąd przypisał podobne właściwości osobiste, a którzy popełnili zarzucane im przestępstwa, w dłuższym przedziale czasowym, w sprawczej formie zjawiskowej, co uzasadnia nie uwzględnienie przez Sąd (z art. 20 k.k.), podczas gdy ustalone okoliczności przedmiotowe sprawy, warunki osobiste oskarżonego, w tym jego uprzednia niekaralność, a także zweryfikowany materiałem udział i rola nie mogły uzasadnić odpowiedzialności tożsamej z pozostałymi współoskarżonymi, a to m.in. przez wzgląd na długotrwałość stosowanych środków zapobiegawczych (dozór od 11 lat, zabezpieczenie na nieruchomości od lat 14, tymczasowe aresztowanie blisko rok);

4.2 naruszenia przez Sąd prawa materialnego przepisu art. 65 k.k. w zakresie, w jakim Sąd przyjął w punkcie 35 wyroku wstępnego, możliwość kwalifikowania przestępstwa z art. 18 § 2 k.k., jako odpowiadającego znamionom naruszonego przepisu zaostrzającego karę, w zakresie przewidującym dopuszczalność jego stosowania do osób, które uczyniły z przestępstwa stałe źródło, a także przynależą do grupy.

W oparciu o tak skonstruowane zarzuty odwoławcze apelujący obrońca oskarżonego T. wniósł o uchylenie wyroku wstępnego Sądu Okręgowego w Częstochowie, co do punktów 34, 35, 36 i 174 poprzez:

1.  jego zmianę wyroku, co do w/w punktów –przy czym w punkcie 174, co do osoby A. T.,

2.  względnie przekazanie sprawy w zakresie zaskarżonym, co do oskarżonego A. T. Sądowi Okręgowemu w Częstochowie w celu ponownego rozpoznania; oraz orzeczenia przez ten Sąd o kosztach postępowania zgodnie z normami przepisanymi.

Z kolei prokurator zaskarżył wyrok w stosunku do oskarżonego A. T. na jego niekorzyść w części dotyczącej kary – na niekorzyść

Zarzut rażącej niewspółmierności kary za czyn:

⚫

z punktu 34 tj. z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 299 § 1 , 5 i 6 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w stosunku do wysokiego stopnia jego społecznej szkodliwości, wysokiego stopnia winy oskarżonego, motywacji i sposobu zachowania się sprawcy, a w szczególności okoliczności popełnienia przestępstwa, czego konsekwencją było orzeczenie za ten czyn rażąco łagodnej kary 3 lat kary pozbawienia wolności,

⚫

z punktu 35 tj. z art. 271 § 3 k.k, i art. 273 k.k. oraz art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 271 § 3 k.k. i art. 270 § 1 k.k. przy zastos. art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w stosunku do wysokiego stopnia jego społecznej szkodliwości, wysokiego stopnia winy oskarżonej, motywacji i sposobu zachowania się sprawcy, a w szczególności okoliczności popełnienia przestępstwa, czego konsekwencją było orzeczenie za ten czyn rażąco łagodnej kar - w wysokości kary 2 lat pozbawienia wolności i grzywny 150 stawek dziennych po 100 zł,

⚫

i w konsekwencji orzeczenie rażąco łagodnej kary łącznej 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, co powoduje, że wymierzona kara nie spełnia swych zapobiegawczych i wychowawczych celów, jakie powinna osiągnąć w stosunku do skazanej oraz nie realizuje potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Na podstawie tak brzmiących zarzutów odwoławczych prokurator wniósł o wymierzenie oskarżonemu A. T.:

⚫

za czyn z punktu 34 – kary 4 lat pozbawienia wolności,

⚫

za czyn z punktu 35 – kary 3 lat pozbawienia wolności i grzywny 200 stawek dziennych po 200,- zł,

⚫

zmianę pkt 36 wyroku poprzez wymierzenie kary łącznej 5 lat pozbawienia wolności.

Co do oskarżonego M. B. obrońca zaskarżył wyroku częściowo co do punktów 55, 57, 58 i 59 zarówno co do winy, jak i wymierzonej kary, stawiając zarzuty:

1)  w oparciu o art. 438 pkt. 1 k.p.k. – obrazy prawa materialnego tj. art. 65 § 1 k.k. poprzez jego bezzasadne zastosowanie w pkt. 55 i 57 zaskarżonego wyroku, zarówno w kwalifikacji prawnej, jak i podstawie wymiaru kary, w sytuacji gdy oskarżony nigdy nie został skazany za p. z art. 258 § 1 k.k., wobec czego sąd nie może uznać, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, a sąd I instancji nie ustalił jakoby oskarżony uczynił sobie stałe źródło dochodu z popełnionych przestępstw,

2)  w oparciu o art. 438 pkt. 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na błędnym przyjęciu, że osk. dopuścił się p. z art. 270 § 1 k.k., polegającego na podrobieniu podpisu W. H. na deklaracji od podatku od towarów i usług za miesiąc grudzień 2004 r., a następnie posłużeniu się tą deklaracją w I Urzędzie Skarbowym w C., podczas gdy działalność osk. w ramach postawionego mu w pkt VI zarzutu trwać miała najpóźniej w okresie od grudnia 2003 r. do stycznia 2004 r., a ponadto przedsiębiorstwo prowadzone przez W. H. w grudniu 2004 r. już nie istniało,

3)  w oparciu o art. 438 pkt. 2 k.p.k. naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na treść orzeczenia, a to art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. i art. 193 § 1 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnych ustaleń w oparciu o niepełny materiał dowodowy, w zakresie uznania oskarżonego winnym czynu polegającego na podrobieniu podpisu W.H. na deklaracji dla podatku od towarów i usług za miesiąc listopad 2003 r., w szczególności poprzez nie dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu badania pisma ręcznego, w celu ustalenia kto faktycznie złożył podpis na przedmiotowej deklaracji, albowiem oskarżony w swoich wyjaśnieniach nie przyznał się do złożenia tego podpisu, a oświadczył jedynie, że nie jest w stanie stwierdzić czy podpis złożony na deklaracji został przez niego nakreślony,

4)  w oparciu o art. 438 pkt. 2 k.p.k. obrazę przepisu postępowania, mające istotny wpływ na treść orzeczenia, a to art. 214 § 1 k.p.k. poprzez niezarządzanie w stosunku do oskarżonego przeprowadzenia wywiadu środowiskowego, którego uzyskanie pozwoliłoby dopiero na prawidłową ocenę prognozy kryminologicznej w stosunku do oskarżonego,

5)  w oparciu o art. 438 pkt. 4 k.p.k. rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, przy jednoczesnym pominięciu przez sąd przy wymiarze kary kwestii znacznej odległości czasowej pomiędzy datą popełnienia przestępstwa i datą wyrokowania, a także właściwości i warunków osobistych sprawcy, polegających na ustabilizowaniu trybu życia i podjęciu stałej pracy przez oskarżonego,

6)  naruszenie art. 632 pkt. 2 k.p.k. poprzez zaniechanie orzeczenia przez sąd I instancji o należnym oskarżonemu zwrocie kosztów obrony z wyboru w części co do której umorzono postępowanie.

W stosunku do oskarżonego Z. S. (1) wyrok został zaskarżony przez prokuratora w części dotyczącej winy na niekorzyść oskarżonego, na podstawie zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mogący mieć wpływ na jego treść w zakresie czynu z pkt. 119 sentencji wyroku tj. z art. 258 § 1 k.k., polegający na wyrażeniu błędnego poglądu, iż zgromadzony materiał dowodowy i ustalone na jego podstawie okoliczności wskazują, że Z. S. (1) brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej w okresie od 23 czerwca 2003 r. do kwietnia 2004 r. i w związku z tym umorzenie postępowania przeciwko oskarżonemu wobec przedawnienia karalności ww. czynu, podczas gdy prawidłowa ocena zebranych dowodów, a w szczególności wyjaśnień M. K. i Z. S. oraz danych dotyczących rejestracji i wykreślenia z ewidencji działalności gospodarczej firmy (...) wskazują, że okres, w którym oskarżony działał w ramach zorganizowanej grupy przestępczej trwał nie krócej niż do maja 2004 r. włącznie, stąd skarżący wniósł o uchylenie wyroku w punkcie 119 i przekazanie sprawy oskarżonego w tym zakresie do ponownego rozpoznania przez Sąd Okręgowy w Częstochowie.

W odniesieniu do oskarżonej Z. S. (2) apelację wywiódł jej obrońca skarżąc wyrok w całości, formułują na mocy art. 438 pkt. 2 i 3 k.k., zarzuty:

I.  obrazy prawa materialnego tj. art. 65 k.k. poprzez jego zastosowanie w sytuacji, w której skazanie za udział w grupie przestępczej uprzednio lub jednocześnie stanowi przesłankę niezbędną do zastosowania art. 65 k.k. w kwalifikacji prawnej czynu,

II.  obrazy przepisów postępowania, mającej istotny wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 410 k.p.k. w zw. z art. 92 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, fragmentarycznej oceny dowodów z pogwałceniem zasad prawidłowego rozumowania oraz doświadczenia życiowego, a w szczególności:

⚫

uznanie, że wyjaśnienia oskarżonej są niewiarygodne i nie zasługują na uwzględnienie w sytuacji, w której korespondują z pozostałym materiałem dowodowym, są logiczne, czytelne, a przede wszystkim konsekwentne,

⚫

uznanie, że oskarżona miała świadomość tego na czym polegała działalność jej męża M. S. (1) w sytuacji, w której od początku procesu tj. od 2004 r. przedstawiała jednolite i niezmienne stanowisko procesowe, konsekwentnie twierdząc, iż nie wiedziała co robi jej maż i na pewno nie brała udziału w zorganizowanej grupie przestępczej, jedyne jej działania polegały na podpisywaniu dokumentów niezbędnych do założenia spółki, tak aby jej mąż mógł dalej kontynuować działalność i utrzymywać rodzinę,

a w konsekwencji tych uchybień proceduralnych

III.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na nieuzasadnionym przyjęciu, że oskarżona jest winna czynów opisanych w części wstępnej wyroku

W oparciu o te zarzuty odwoławcze apelujący wniósł o:

1.  zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonej od zarzutów z punktu 135 i 137 oraz warunkowe umorzenie w związku z czynem z punktu 138 na podstawie art. 66 k.k.,

ewentualnie o:

2.  wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej czynu art. 65 k.k.

ewentualnie o:

3.  uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Częstochowie.

Nadto obrońca wniósł o zasądzenie kosztów obrony z urzędu za I i II instancję wskazując, że nie zostały one pokryte.

Z kolei prokurator zaskarży w odniesieniu do oskarżonej Z. S. (2) wyrok na jej niekorzyść, stawiając zarzuty:

1.  obrazy prawa materialnego, to jest art. 299 § 7 k.k. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy oskarżona w punkcie 135 sentencji wyroku została uznana za winną przestępstwa z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., co zgodnie z art. 299 § 7 k.k. winno skutkować obligatoryjnym orzeczeniem wobec oskarżonej przepadku korzyści uzyskanych z przestępstwa tzw. prania brudnych pieniędzy lub ich równowartości, które stanowiły w przypadku Z. S. (2) kwotę 21.188,- zł ulokowaną na rachunku (...) spółki (...), a pochodzącą z korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego, albowiem jak wynika z zebranego materiału dowodowego w przypadku ww. Spółki (...) wspólnie z mężem za każdy litr paliwa ujęty w wystawianych przez M. - (...) tzw. pustych fakturach Vat otrzymywali od odbiorców tych dokumentów kwotę 4 grosze,

2.  obrazę prawa materialnego, tj. art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. poprzez jego niezastosowanie w podstawie wymiaru kary czynu z punkt 137 wyroku, w sytuacji gdy sąd wymierzył oskarżonej karę grzywny, w związku z popełnieniem przestępstwa w celu osiągnięcia korzyści majątkowej

Na tych podstawach oskarżyciel publiczny wniósł o:

⚫

orzeczenie wobec oskarżonej na mocy art. 299 § 7 k.k. przepadku równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa wskazanego w punkcie 135 sentencji wyroku w kwocie 21.188 zł,

⚫

zmianę wyroku w punkcie 137 poprzez uzupełnienie podstawy prawnej wymiaru kary o przepis art. 33 § 1, 2 i 3 k.k.

W stosunku do oskarżonego J. K. , apelację wywiódł jego obrońca zaskarżając wyrok w części co do punktów 143, 144 i 146 wyroku, stawiając zarzuty:

⚫

obrazy art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie ujawnionych na rozprawie wyjaśnień oskarżonych L. P. i M. S. (1), w których podawali, że J. K. nie miał świadomości nabywania zamiast oleju napędowego produktu ropopochodnego o nazwie tixotropic, co mogło mieć wpływ na treść wyroku w zakresie ustaleń faktycznych co do popełnienia przez niego przestępstwa z art. 299 § 1 k.k.,

⚫

art. 299 § 7 k.k. poprzez jego błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, że korzyścią majątkową podlegającą przepadkowi jest korzyść majątkowa, stanowiąca przedmiot czynności wykonawczej czynu zabronionego stypizowanego w art. 299 § 1 k.k.

Na tych podstawach apelujący wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu w punkcie 143 wyroku przestępstwa z rat. 299 § 1 i 5 k.k., ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Apelujący w sprawie oskarżonego S. G. obrońca zaskarżył wyrok w części w zakresie punktów od 167 do 173 i 174, stawiając zarzuty:

• I.  odnośnie czynów z punktów III, IV, V, VIII, IX, X, XI, XII części wstępnej wyroku co do winy poprzez naruszenie przepisów prawa materialnego, naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na treść orzeczenia oraz błąd w ustaleniach faktycznych (art. 438 pkt. 1-3 k.p.k.), a w szczególności:

  1.  art. 12 k.k. w zw. z art. 6 k.k. i 115 § 1 k.k., a także art. 20 § k.k.s. w zw. z art. 17 § 1 pkt. 7 - poprzez niezastosowanie tegoż ostatniego i w konsekwencji nieumorzenie postępowania, w sytuacji prawomocnego skazania oskarżonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Częstochowie sygn. akt IV K 443/07,

  2.  naruszenie przepisu art. 8 k.k.s. w zw. z art. 7 k.k.s. polegające na jego pominięciu, przy subsumcji czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 169 wyroku, jako narzędzia wyłączania wielości ocen, co w konsekwencji doprowadziło do przyjęcia, że oskarżony realizował znamiona przestępstw powszechnych z art. 271 § 1 i 3 k.k. i art. 273 k.k. w zw. z art. 12 i 65 § 1 k.k., podczas gdy prawidłowo przeprowadzona wykładnia przepisu art. 8 § 1 k.k.s. w powiazaniu z czynem opisanym w punkcie II, VI i VII części wstępnej, nie pozwala na taki wniosek i umożliwiła przypisanie wyłącznie odpowiedzialności z przepisów kodeksu karnego skarbowego, których karalność z uwagi na przedawnienie ustała, a które to uprzednio ocenił wydając wyrok, umarzając postępowanie (punkt 165 i 166 wyroku),

  3.  naruszenie prawa materialnego w zakresie punkt 169 wyroku, a to art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 115 § 14 k.k. poprzez dowolne uznanie, że przedmiot penalizacji na gruncie przepisów prawno-karnych obejmuje dokumenty wewnętrzne (...) (firmy zarejestrowanej na oskarżonego) w rozumieniu art. 53 § 12 k.k.s.,

  4.  naruszenie prawa materialnego, mające wpływ na treść wyroku w zakresie punktu 167 wyroku, a to art. 299 § 1, 5 i 6 k.k. poprzez dowolne uznanie, że oskarżony mając na celu popełnienie przestępstw polegających na poświadczaniu nieprawdy i fałszowaniu faktur VAT, udzielił pomocy J. S. i J. T. w podejmowaniu czynności zmierzających do udaremniania stwierdzenia przestępczego pochodzenia oraz miejsca przechowywania środków pieniężnych,

  5.  obrazę art. 299 § 1 k.k. w zw. z art. 33, 35 i 36 a ustawy z 08.01.1993 r. o podatku od towarów i usług i art. 4 ustawy z 29.08.1997 r. Ordynacja podatkowa i odpowiednio art. 1 § 3 k.k.s., art. 6 k.k.s. i art. 53 § 1 i § 27, 2 oraz § 13 k.k.s. w zakresie, w jakim sąd przyjął wypełnienie przez oskarżonego jako współsprawcę znamion w/w czynu,

  6.  obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 8 i 9 k.k. i art. 20 k.k. poprzez uchylenie się przez sąd od oceny zamiaru oskarżonego S. G. w popełnieniu zarzuconych mu czynów,

  7.  naruszenie przepisów postępowania w zakresie przyjętego jako podstawa wyrokowania opisu sposobu działania oskarżonego, której sąd w sposób nie uprawniony przepisami ustawy z 08.01.1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym, przepisów wykonawczych do tej ustawy przypisał zamiar kierunkowy uszczuplenia podatku Vat i podatku akcyzowego, poprzez popełnienie przestępstw powszechnych, gdy w istocie obowiązek podatkowy powstał u w/w niezależnie od jego woli i wiedzy, gdyż został uznany za sprzedawcę towarów akcyzowych, od których nie uiszczono tego podatku, a obowiązek ten w przypadku podatku akcyzowego wynikający z rozporządzenia Ministra Finansów uznany został przez Trybunał Konstytucyjny za niezgodny z konstytucją,

o.

• w przypadku podatku VAT osk. nie uszczuplił, gdyż ten zapłacił ostatni nabywca w cenie zakupionego towaru, a przypisany oskarżonemu jako korzyść majątkowa podatek VAT, wynikał z pozbawienia oskarżonego prawa do odliczenia Vat-u naliczonego przy zakupie towarów od sprzedających,

2.  „ nieokreślenie przez sąd z naruszeniem zasad wyrażonych w art. 2 § 3 k.p.k., 10 k.p.k., 4 k.p.k.” (tak w oryginale- podkreślenie SA)

3.  naruszenie art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. polegające na oparciu wyroku na części materiału dowodowego i rozstrzygnięciu, przez sąd wszelkich wątpliwości nieusuniętych w postępowaniu dowodowym na niekorzyść oskarżonego S. G.,

4.  naruszenie art. 17 § 1 kt. 6 k.p.k. w stosunku do czynów opisanych w punktach VIII części wstępnej wyroku poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji gdy 18.06.2013 r. nastąpiło przedawnienie jego karalności,

5.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na rozstrzygnięcie w punkcie 167, polegające na nie uprawnionym przyjęciu, że oskarżony przynależąc do grupy przestępczej w rozumieniu art. 258 k.k. podejmował czynności opisane w art. 299 § 1, 5 i 6 k.k. zmierzające do udaremnienia stwierdzenia przestępczego pochodzenia korzyści majątkowych, pochodzących z przestępstwa opisanego w punkcie III i VIII części wstępnej wyroku, podczas gdy w istocie, co potwierdzone zostało dowodami w sprawie, nie podejmował żadnych czynności mających na celu ukrycie środków pieniężnych rejestrując wszystkie zdarzenia.

Nadto orzeczeniu, co do punktów 167, 169, 170, 171 i 172 apelujący obrońca zarzucił rażąca niewspółmierność orzeczonych w punktach 167, 169, 170 i 171 kar oraz kary łącznej, gdyż te nie uwzględniają w przypadku oskarżonego tak wysokiej bezwzględnej kary łącznej w wymiarze 3 lat pozbawienia wolność. Sąd powinien brać pod uwagę przy wymiarze kary także długotrwałość stosowania środków zapobiegawczych, a nadto że Trybunał Konstytucyjny kwestionował w orzeczeniu zgodność z Konstytucją przepisów ustaw z 08.01.1993 r. o podatku VAT i akcyzowym, zdaniem skarżącego sąd nie wskazał także w uzasadnieniu, jakie okoliczności rzutowały na tak wysoki wymiar kary.

Na tak brzmiących podstawach apelujący wniósł o:

⚫

uchylenie wyroku w pkt. 168,

⚫

zmianę wyroku w pkt. 167, 169, 170 i 171 poprzez uniewinnienie oskarżonego, względnie umorzenie postępowania w tej części,

ewentualnie:

⚫

złagodzenie wymiaru kar jednostkowych i kary łącznej z pkt. 172 poprzez wydatne jej obniżenie,

⚫

zmianę wyroku w pkt. 174 poprzez zwolnienie oskarżonego od kosztów postępowania,

⚫

nadto o zwolnienie osk. od kosztów post. odwoławczego.

W odniesieniu do oskarżonych O. K., A. J. (1), S. R. wyrok Sądu Okręgowego został zaskarżony przez ich obrońców w częściach dotyczących wymierzonych im kar.

I tak, w stosunku do oskarżonego O. K. apelacja obrońcy dotyczyła punktów 40, 42 i 43 wyroku w zakresie orzeczenia kary pozbawienia wolności, formułując zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonych kar pozbawienia wolności, a w konsekwencji kary łącznej w stosunku do stopnia winy przypisanych oskarżonemu czynów, w sytuacji gdy okoliczności sprawy, brak uprzedniej karalności, postawa oskarżonego przed i po popełnieniu przestępstwa wskazują na zasadność orzeczenia kary do 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Tym samym skarżący wniósł o zmianę wyroku i orzeczenie kary łącznej do 2 lat pozbawienia wolności i warunkowe zawieszenie jej wykonania przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k.

W odniesieniu do oskarżonego A. J. (1) obrońca zaskarżył wyrok w części tj. w punktach 150 i 152, a w konsekwencji w punktach 153 i 154 stawiając zarzuty na podstawie art. 438 pkt. 4 k.p.k. rażącej niewspółmierności kar wymierzonych za czyny opisane w punktach III i IV części wstępnej wyroku oraz kary łącznej podczas gdy materiał dowodowy zgromadzony w sprawie wskazuje, że rola oskarżonego w procederze przestępczym była marginalna, a jego udział w nim spowodowany był trudną sytuacją życiową, co powinno mieć wpływ na wysokość orzeczonej kary, wnosząc tym samym o zmianę wyroku i wymierzenie kary pozbawienia wolności w niższym wymiarze i orzeczenie krótszego okresu próby.

W przypadku zaś oskarżonego S. R. , obrońca w apelacji zaskarżył wyrok w zakresie pkt II, IV, V części wstępnej wyroku (tj. pkt 157, 158, 160, 161, 162, 163 części dyspozytywnej wyroku) w części dotyczącej kary i środka karnego, stawiając zarzuty:

1.  obrazy prawa karnego materialnego – art. 299 § 7 k.k. poprzez jego zastosowanie wyrażające się w bezpodstawnym orzeczeniu środka karnego w postaci przepadku na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa w kwocie 15.000,- zł, podczas gdy w/w przepis znajduje swoje zastosowanie tylko i wyłącznie do korzyści osiągniętych przez samego sprawcę i wyłącznie z przestępstwa nie natomiast przez niego z legalnej działalności lub też przez niego na rzecz innych osób, a jak wyjaśnił oskarżony S. R. „ogólny dochód jaki uzyskał z tej działalność to jest 15.000 zł. Myślał, że jest to legalny dochód z działalności jego firmy, ponieważ paru nabywców na paliwo znalazł” (k. 20551 akt), stąd nie zostało wykazane, że kwota 15.000,- zł została osiągnięta wyłącznie z przestępstwa, zatem sąd bezzasadnie orzekł środek karny w postaci przepadku korzyści majątkowej wobec oskarżonego,

2.  orzeczenie środka karnego w postaci przepadku korzyści majątkowej uzyskanej z przestępstwa wymaga poczynienia ustaleń czy sprawca w chwili orzekania dysponuje konkretnymi wartościami mogącymi stanowić przedmiot przepadku tej korzyści gdyż orzeczenie środka karnego przepadku, w każdej postaci musi mieć ściśle określony substrat w postaci konkretnie wskazanych składników majątkowych sprawcy, istniejących w chwili orzekania,

3.  rażącą niewspółmierność kary i środka karnego polegającą na wymierzeniu oskarżonemu rażąco surowych kar jednostkowych, a w konsekwencji kary łącznej oraz przepadku korzyści majątkowej, podczas gdy wysokość tejże kary przekracza stopień winy oskarżonego i tym samym nie realizuje celów kary zwłaszcza, że postawa oskarżonego, jego właściwości i warunki osobiste, pozwalają na przyjęcie pozytywnej prognozy kryminologiczno-społecznej i w konsekwencji uzasadniają obniżenie kary pozbawienia wolności i warunkowe jej zawieszenie na krótszy okres, nieobciążanie go karą grzywny i uchylenie środka karnego w postaci przepadku korzyści majątkowej.

Na tych podstawach obrońca oskarżonego wniósł o:

⚫

zmianę wyroku poprzez obniżenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności i warunkowe jej zawieszenie na krótszy okres, nieobciążenie go grzywną, uchylenie rozstrzygnięcia z punktu 158 części wyroku, ewentualnie

⚫

uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia,

⚫

a w każdym przypadku na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnienie oskarżonego w całości od ponoszenia kosztów postępowania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Z wniesionych apelacji zasadna częściowo okazała się ta pochodząca od prokuratora, jako że zawiera merytoryczne zarzuty, stąd poszczególne jej wnioski zostały uwzględnienie, podobnie jak apelacja wywiedziona przez obrońcę oskarżonego N. G. (poprzednio C. G.), podczas gdy środki odwoławcze wywiedzione przez pozostałych obrońców były bezpodstawne, w kilku przypadkach w stopniu wręcz oczywistym, niemniej jednak także i one doprowadziły do zreformowania zaskarżonego wyroku w określonym zakresie na korzyść poszczególnych oskarżonych, z powodu stwierdzenia w zaskarżonym wyroku rozstrzygnięć, których nie można było zaakceptować.

Co do oskarżonego N. G. (poprzednio C. G..

Apelacja obrońcy oskarżonego N. G. (poprzednioC. G.), zasadnie zarzucając obrazę art. 80 k.p.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r. o skutkach bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 439 § 1 pkt. 10 k.p.k., uczyniła przedwczesnym rozpoznanie pozostałych wytkniętych w niej uchybień. Zgodnie bowiem z treścią art. 436 k.p.k. sąd odwoławczy może ograniczyć rozpoznanie apelacji tylko do poszczególnych uchybień, podniesionych przez stronę, gdy rozpoznanie pozostałych byłoby przedwczesne lub bezprzedmiotowe dla dalszego toku postępowania, co ma miejsce w realiach sprawy tego oskarżonego.

Wyjaśniając powody podzielenia stanowiska apelującego obrońcy zacząć trzeba od tego, iż zgodnie z poprzednim brzmieniem art. 80 k.p.k., oskarżony musiał mieć obrońcę w postępowaniu przed sądem okręgowym, jako sądem pierwszej instancji, jeżeli zarzucono mu zbrodnię lub był pozbawiony wolności. W takim wypadku udział obrońcy w rozprawie głównej był obowiązkowy. W obecnie obowiązującym stanie prawnym przepis ten wymaga udziału obrońcy na rozprawie głównej, jedynie jeżeli oskarżonemu zarzucono zbrodnię. Nowelizacja procedury karnej, która weszła w życie w dniu 15 kwietnia 2016 r. nie zmieniła jego treści.

Zgodnie z poglądem wyrażonym w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 29 listopada 2016 r. sygn. akt I KZP 10/16, stanowiącym zasadę prawną, w odniesieniu do przepisów, które zostały wymienione w art. 36 pkt 2 ustawy z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2013.1247), ale nie zostały znowelizowane w kolejnej ustawie z marca 2016 r., nadal aktualne pozostaje unormowanie zawarte w art. 36 in principio cyt. ustawy wrześniowej, tj. nie stosuje się tych przepisów w brzmieniu znowelizowanym w ustawie wrześniowej z 2013 r. do spraw, w których akt oskarżenia został wniesiony przed dniem 1 lipca 2015 r. i sprawa nie została zakończona do dnia 15 kwietnia 2016 r. Ten pogląd prawny odnosi się również do sytuacji wymienionej w art. 34 ustawy wrześniowej, w świetle którego do zakończenia postępowania w danej instancji, przepis art. 80 k.p.k. stosuje się w brzmieniu dotychczasowym. Uwzględniając datę wszczęcia postępowania przed Sądem Okręgowym w Częstochowie, w jego toku winien bez wątpienia znaleźć zastosowanie art. 80 k.p.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r., wymagający udziału w rozprawie głównej obrońcy, jeśli oskarżony był pozbawiony wolności.

W realiach rozpatrywanej sprawy uchybiono tej normie na terminach rozprawy głównej w dniach 9 i 16 września 2016 r., kiedy to przeprowadzono czynności procesowe tyczące się oskarżonego G., pozbawionego wolności do innej sprawy. I tak, w dniu 9 września 2016 r.– przesłuchano uzupełniająco współoskarżonego R. B. (1) oraz wydano postanowienie w trybie art. 399 § 1 k.p.k., a w dniu 16 września 2016 r.– przesłuchano świadka W. B., zaś oskarżyciel publiczny wygłosił mowę końcową i przedstawił swoje stanowisko końcowe, określając orzeczenia jakich kar domagał się w stosunku do oskarżonych. Rozprawy te zostały przeprowadzone pomimo doprowadzenia oskarżonego z jednostki penitencjarnej, co odnotowano w treści protokołów i mimo braku posiadania przez niego obrońcy, co nastąpiło z oczywistą obrazą art. 80 k.p.k. w brzmieniu obowiązującym w toku prowadzonego postępowania.

Wykładnia zwrotu "nie brał udziału w czynnościach" w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 10 k.p.k. dotyczy obowiązkowego uczestnictwa obrońcy w tych czynnościach, które wiążą się z merytorycznym rozpoznaniem sprawy. W przypadku rozprawy głównej będą to czynności związane z ujawnieniem okoliczności stanowiących podstawę wyroku (art. 410 k.p.k.). W fazie wstępnej rozprawy są to okoliczności dotyczące osoby oskarżonego (art. 213 § 1 k.p.k.), a na etapie przewodu sądowego - przeprowadzanie dowodów (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 lutego 2014 r. III KO 68/13 LEX nr 1428326, KZS 2014/6/56). Przypomnieć też trzeba, że istota koniecznego udziału obrońcy oskarżonego w rozprawie, sprowadza się do stworzenia oskarżonemu warunków do realizacji pełnego - zarówno formalnego, jak i materialnego - prawa do obrony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 15 stycznia 2008 r., sygn. akt V KK 190/07, OSNKW 2008, z. 2, poz. 18).

Nie ulega zatem kwestii słuszność zarzutu apelującego, do którego na rozprawie odwoławczej przychylił się także prokurator, o zaistnieniu w sprawie N. G. bezwzględnej przyczyny odwoławczej przewidzianej w art. 439 § 1 pkt. 10 k.p.k., co skutkowało uchylenie zaskarżonego wyrok w części skazującej oskarżonego, tj. w zakresie punktów 9, od 12 do 19 oraz 174. Zaistniała sytuacja wykluczała zarazem możliwość weryfikowania, czy i ewentualnie jaki wpływ na treść zapadłego orzeczenia miało stwierdzone uchybienie.

Z kolei, wobec regulacji przewidzianej w art. 439 § 2 k.p.k., w świetle której uchylenie orzeczenia jedynie z powodów określonych w § 1 pkt. 9-11 art. 439 k.p.k., może nastąpić tylko na korzyść oskarżonego, rozstrzygnięcie kasatoryjne nie obejmowało orzeczeń z punktów 10 i 11 wyroku Sądu Okręgowego, mocą których umorzono postępowanie karne o czyn zarzucony oskarżonemu w punkcie II oraz uniewinniono go od popełnienia przestępstwa z punktu III części wstępnej, które nie zostały także zaskarżone przez żadną ze stron postępowania. Skoro sąd pierwszej instancji wydał wyrok uniewinniający, to jego uchylenie przez sąd odwoławczy na korzyść oskarżonego nie jest możliwe, gdyż rozstrzygnięcie uniewinniające jest już dla oskarżonego orzeczeniem najbardziej korzystnym (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14 października 2014 r. II AKa 111/14 LEX nr 1544863). Podobnie rzecz się ma z rozstrzygnięciem umarzającym postępowanie wobec oskarżonego w punkcie 10 wyroku.

Stosownie do powyższego orzeczono w sprawie oskarżonego N. G., jak w części dyspozytywnej.

Co do oskarżonego Z. S. (1)

Na uwzględnienie zasługiwała także wywiedziona na niekorzyść oskarżonego Z. S. (1) apelacja prokuratora zaskarżającego w całości rozstrzygnięcie z punktu 119 wyroku, mocą którego umarzono na mocy art.17 § 1 pkt. 6 k.k. w zw. z art. 101 § 1 pkt. 4 k.k. oraz art. 102 k.k. postępowanie karne o czyn opisany w pkt. I części wstępnej wyroku z art. 258 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 roku w zw. z art. 4 § 1 k.k., przy przyjęciu jego popełnienia w okresie od 23 czerwca 2003 r. do kwietnia 2004 r. z powodu przedawnienia jego karalności.

Przypomnienia wymaga, iż we wskazanym zarzucie z punktu I, jako datę końcową czynu wskazano „maj 2004 r.”, co jest istotne o tyle, że potwierdzenie tego faktu, a zatem popełnienia przez Z. S. (1) występku z art. 258 § 1 k.k. do tego czasu, wyłączałoby możliwość umorzenia postępowania w omawianym zakresie, tak jak to uczynił Sąd Okręgowy, bo właśnie od dnia 01 maja 2004 r. zaostrzono sankcję grożącą za to przestępstwo, a w tej sytuacji nie upłynąłby okres przedawnienia karalności tego przestępstwa. Analizując zatem treść zaskarżonego rozstrzygnięcia Sąd Apelacyjny dostrzega wprawdzie jego spójność z pozostałymi orzeczeniami tyczącymi się Z. S. (1) zawartymi w punktach 121 i 123 wyroku Sądu Okręgowego, które jako nie zaskarżone zyskały walor prawomocności, a mocą których skazano go za przestępstwa popełnione w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, w okresie od czerwca 2003 r. do kwietnia 2004 r. właśnie. Niemniej jednak w treści pisemnych motywów wyroku nie wyjaśniono przyczyny, dla której także w przypadku zarzutu z punktu I ustalono, że został on przez oskarżonego popełniony w okresie do kwietnia, nie zaś zgodnie z zarzutem do maja 2004 r., a jest przecież oczywiste, iż występek udziału w zorganizowanej grupie przestępczej ma samodzielny byt w stosunku do innych czynów popełnionych w ramach tej struktury, podlegających odrębnej odpowiedzialności. Przypomnienia wymaga, iż przestępstwo z art. 258 § 1 k.k. jest przestępstwem formalnym, bezskutkowym. Czynność sprawcza w przypadku tego występku polega na braniu udziału w przestępczych strukturach. Ustawodawca nie wymaga, by uczestnictwo to było aktywne, a to oznacza, że braniem udziału jest już samo formalne pozostawanie w strukturze zorganizowanej grupy lub związku, a sprawca poza zadeklarowaniem przynależności nie musi wykonywać w grupie lub związku żadnych innych czynności (por. L. Tyszkiewicz, I. Andrejew, L. Kubicki, J. Waszczyński System prawa karnego; K. Wiak, A. Grześkowiak, K. Wiak Kodeks karny, s. 1179-1180, wyrok SN z 8 lutego 2011 r., IV KK 124/10, Prok. i Pr. 2011, Nr 9, poz. 8). Do wypełnienia znamion przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. wystarczy sama bierna przynależność do grupy przestępczej bez popełniania jakichkolwiek innych czynów zabronionych. Wystarczy gotowość sprawcy do spełnienia zadań służących tej grupie, której świadomość istnienia ma sprawca (zob. m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie II AKa 118/14, KZS 2014, Nr 12, poz. 73). Odpowiedzialność za udział w zorganizowanej grupie przestępczej opiera się zatem na samej przynależności, a zachowaniem będącym wyrazem brania udziału w grupie jest, oprócz samej przynależności do tych struktur, np. wykonywanie czynności w interesie całej zbiorowości. W realiach sprawy Z. S. (1) można by się jedynie domyślać powodów uznania przez Sąd Okręgowy, że tego typu gotowości, ani też żadnej aktywności świadczącej o przynależności do grupy przestępczej oskarżony w maju 2004 r. już nie wykazywał, nie jest to jednak wystarczające dla odparcia uzasadnionego stanowiska prokuratora, nie zgadzającego się z takim osądem tego czynu, jak to miało miejsce. Nie sposób też utrącić kontrargumentów, jakie apelujący stawia tej formalnej, jak się okazuje decyzji Sądu meriti, wszak z materiału dowodowego sprawy jasno wynika, że zachodziły podstawy do przyjęcia jednak za prawidłową wersji oskarżenia, że jeszcze w maju 2004 r. Z. S. (1) przynależał do przestępczej struktury, wszak wynikało to nawet z treści wyjaśnień, jakie sam złożył. Słusznie zatem zarzuca oskarżyciel publiczny błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę typowanego orzeczenia, mogący mieć wpływ na jego treść, a polegający na dowolnym uznaniu, że Z. S. (1) brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej jedynie do kwietnia 2004 r. Z typowanych przez skarżącego dowodów, w tym wyjaśnień M. K. i Z. S. (1) oraz z bezspornych danych dotyczących dat rejestracji i wykreślenia z ewidencji działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwą (...) wynika bowiem, że oskarżony mógł działać w ramach tej struktury jeszcze w maju 2004 r. Wszak w tamtym czasie rozpoczęto kontrolę skarbową w zarejestrowanym na jego nazwisko podmiocie gospodarczym, oskarżony otrzymał wezwanie do Urzędu Skarbowego, celem złożenia wyjaśnień, kontaktował się w tej sprawie z M. K. (1) i M. S. (1), a ten ostatni miał mu dostarczyć dokumentację firmową oraz wskazówki co do sposobu zachowania się i informacji, jakie na temat inkryminowanej działalności winien przekazać inspektorom. Do danych tych Sąd meriti w ogóle się nie odniósł, a tym samym także ich nie zdeprecjonował, podczas gdy referowane zachowania oskarżonego mogły jednak służyć grupie, do której przynależało od ponad roku czasu. Pod tym kątem właśnie materiał dowodowy sprawy wymaga ponownego przeanalizowania, a jeśli Sąd I instancji dojdzie jednak do wniosku, że brak miarodajnych dowodów na inkryminowane zachowania oskarżonego w maju 2004 r., to winien to wyjaśnić w sposób umożliwiający zweryfikowanie słuszności tegoż stanowiska, aby nie narazić się na skuteczny zarzut arbitralności rozstrzygnięcia sprawy, tak jak to ma miejsce obecnie.

W tej sytuacji, uznając za słuszną apelację prokuratora Sąd Apelacyjny orzekł, jak w punkcie Ia) części dyspozytywnej wyroku, bo wyrok umarzający względem Z. S. (1) postępowanie o czyn z art. 258 § 1 k.k. jest co najmniej przedwczesny, w sytuacji dowolności ustaleń poprzedzających przyjęcie jego popełnienia w okresie do kwietnia 2004 r., nie korzystając tym samym z ochrony przewidzianej przepisem art. 7 k.p.k.

Co do pozostałych nw. oskarżonych

Przed odniesieniem się do zarzutów zawartych w apelacjach obrońców oskarżonych, w celu uniknięcia zbędnych powtórzeń, mając na uwadze liczbę oskarżonych, liczbę apelacji, ich zakres, obszerność sprawy, koniecznym jest poczynienie na wstępie kilku uwag natury ogólnej, celem uniknięcia zbędnych powtórzeń przy omawianiu poszczególnych środków odwoławczych.

W sytuacji gdy większość omawianych apelacji obrońców zawiera zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych i naruszenia przepisów prawa procesowego, stwierdzić na wstępie należy, iż nie zasługiwały one na uwzględnienie. Zgodnie z treścią art. 438 pkt. 2 i 3 k.p.k. skuteczność tego rodzaju zarzutów zależy bowiem od wpływu na treść orzeczenia stwierdzonych błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, czy też obrazy przepisów postępowania o takich samych skutkach, a co musi zostać przynajmniej uprawdopodobnione. W realiach poddanej kontroli odwoławczej sprawy, apelujący powołując się na obrazę przepisów prawa procesowego, w żadnym wypadku nie wykazali ani rzeczywistego zaistnienia wytkniętych naruszeń reguł procesowych, ani też ich możliwego wpływu na treść zaskarżonego wyroku, stąd zarzuty te nie mogły doprowadzić do podważania zapadłego w sprawie poszczególnych oskarżonych wyroku skazującego.

Przypomnieć najpierw można, że przy stawianiu zarzutów opartych na obrazie art. 7 k.p.k., obowiązkiem skarżącego jest wykazanie, jakich konkretnych uchybień dopuścił się sąd meriti, w tym zasad wiedzy, logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego. Nie może być uznane za skuteczne i wystarczające samo przeciwstawienie dowodom, na których oparł się sąd orzekający, li tylko dowodów przeciwnych. Konieczne jest wykazanie przez skarżącego, że te prezentowane dowody przeciwne, ocenione swobodnie, nie jednostronnie, czy też dowolnie, w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego winny uzyskać walor wiarygodności. Natomiast dowody, na których oparł się sąd a quo i poczynił na ich podstawie ustalenia, w świetle zasad określonych w art. 7 k.p.k., są tego waloru pozbawione. Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje bowiem pod ochroną procesową wynikającą z tego przepisu, gdy m.in. stanowi wynik rozważenia wszystkich tych niezbędnych elementów.

W realiach analizowanej spawy nie ulega kwestii, iż wnioski, jakie Sąd Okręgowy wyprowadził z zebranego materiału dowodowego nie uchybiają ani regułom logicznego rozumowania, ani wskazaniom wiedzy, czy też zasadom doświadczenia życiowego. Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne są poprawne i mają oparcie w zebranych i powołanych przez Sąd meriti dowodach, których ocena nie nasuwa żadnych zastrzeżeń, zaś ich zakwestionowane w sposób zaoferowany w apelacjach obrońców, którzy na obrazie przepisu art. 7 k.p.k. bazowali, ma właśnie taką wymowę polemiczną, opartą na wybiórczo potraktowanych, patrz selektywnie wytypowanych, vide korzystnych dla oskarżonych dowodach i jako taka nie może prowadzić do skutecznego ich podważenia.

Z kolei, naruszenie przepisu art. 410 k.p.k. wymaga wykazania, że przy wyrokowaniu sąd opierał się na materiale nieujawnionym na rozprawie głównej, bądź na części materiału ujawnionego, nie zaś twierdzenia o dokonaniu wadliwej oceny dowodów. Istotą art. 410 k.p.k. jest to, że sąd ferując wyrok nie może opierać się na tym, co nie zostało ujawnione na rozprawie, jak również i to, że wyroku nie można wydawać na części materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które je podważają. Wiązanie art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. jest zasadne tylko wówczas, gdy wykazane zostanie, że uchybienie poprawnej oceny dowodów było spowodowane pominięciem istotnej okoliczności zdarzenia, bądź nieujawnienia jej na rozprawie w sposób niezgodny z procedurą gromadzenia i przeprowadzania dowodów. W przypadku, gdy sąd prawidłowo ujawnił na rozprawie dowody, które pozwoliły na wydanie rozstrzygnięcia i poddał je ocenie to zarzut naruszenia art. 410 k.p.k. jest bezpodstawny. Wymóg orzekania na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku przewodu nie oznacza bynajmniej, że na sądzie orzekającym ciąży bezwzględny obowiązek przywoływania i wypowiadania się odnośnie wszystkich bez wyjątku dowodów (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2012 r., sygn. akt VKK 428/11).

W realiach sprawy niniejszej treść tez zawartych w apelacjach podnoszących te uchybienia i ich uzasadnień wskazuje jasno, że w istocie skarżący zarzucili nieprawidłową, ich zdaniem, ocenę materiału dowodowego, w żadnym przypadku nie czyniąc zadość wymaganiom o których mowa powyżej, a stąd zarzuty o naruszeniu przez Sąd a quo przepisu art. 410 k.p.k. nie były skuteczne.

Podobnie przepisy mówiące o celach procesu stanowiące jego generalne zasady, takie jak art. 2 k.p.k. i 4 k.p.k., nie mogą stanowić, skutecznej podstawy odwoławczej z art. 438 pkt. 2 k.p.k., bo wymaga on wykazania wpływu obrazy przepisów postępowania na treść orzeczenia. Podstawą zarzutu odwoławczego nie mogą być zatem przepisy stanowiące ogólne zasady procesu karnego, a jedynie zarzuty naruszenia przepisów szczegółowych będących realizacją celów postępowania wytyczonych właśnie przez art. 2 k.p.k. i 4 k.p.k. Powołanie się na art. 2 § 2 k.p.k., zawierający wymóg oparcia wszelkich rozstrzygnięć o prawdziwe ustalenia faktyczne nie może służyć krytyce dokonanej oceny dowodów. To samo można powiedzieć o mającej zdaniem niektórych apelujących mieć miejsce obrazie przepisu art. 4 k.p.k., czyli zasadzie obiektywizmu. O braku obiektywizmu sądu można mówić bowiem dopiero wtedy, gdy naruszone zostaną określone reguły procesowe nakazujące lub zakazujące działań na niekorzyść określonej strony postępowania lub gdy w sposób wyraźny sąd faworyzuje jedną ze stron. Brak precyzyjnego odwołania się do sytuacji procesowej, w której doszło do przekroczenia tych przepisów czyni zarzut oparty na tych przepisach bezpodstawnym (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 21 marca 2014 r., II AKa 59/14).

Kolejną kwestią wymagającą omówienia jest podnoszenie zarzutów opartych na obrazie art. 5 § 2 k.p.k. Od dawna jednolicie prezentowany jest pogląd, że przepisy art. 7 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. mają charakter rozłączny, dopiero zatem w sytuacji, gdy sąd przeprowadzi postępowanie w sposób pełny i kompletny i podda zebrane dowody ocenie spełniającej rygory art. 7 k.p.k. i nie doprowadzi to do usunięcia wątpliwości, to znajdzie zastosowanie reguła wynikająca z art. 5 § 2 k.p.k. Równocześnie dla oceny, czy nie został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są miarodajne wątpliwości zgłaszane przez stronę, ale jedynie to, czy orzekający w sprawie sąd rzeczywiście takowe powziął co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, względnie to, czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie winien był powziąć. W wypadku zatem, gdy ustalenie faktyczne zależne jest od dania wiary temu lub innemu dowodowi albo tej lub innej grupie dowodów, czy też np. dania wiary lub odmówienia wiary wyjaśnieniom oskarżonego, nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo, a ewentualne zastrzeżenia co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów rozstrzygane mogą być jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej swobody ocen lub też przekroczenia tych granic i wkroczenia w sferę dowolności ocen (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2014 r., SDI 43/14, Prok.i Pr.-wkł. 2015/4/9, LEX nr 1565785, KZS 2015/3/36).

Przy takim rozumieniu i prawidłowym odczytaniu desygnatów wskazanego przepisu nie ulega kwestii, że Sąd Okręgowy orzekając w sprawie niniejszej wskazał precyzyjnie, jakiej grupie dowodów dał wiarę, czyniąc z nich osnowę odtwarzanych faktów oraz z jakich powodów w ten sposób postąpił, co tyczyło się zarówno osobowych, jak i rzeczowych źródeł dowodowych, szczegółowo wymienionych i omówionych w treści pisemnego uzasadnienia wyroku, a jego uważna lektura daje świadectwo temu, iż Sąd Okręgowy nie powziął przy tym żadnych wątpliwości, ani też nie miał powodów, aby je powziąć, w sytuacji gdy wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności ustalił na podstawie zebranych dowodów, ocenionych w zgodzie z kodeksowymi regułami. Brak było zatem w sprawie niniejszej podstaw do zastosowania normy z art. 5 § 2 k.p.k., a stad zarzuty oparte na rzekomym naruszeniu tegoż przepisu są całkowicie gołosłowne.

Za bezzasadne uznano także podniesione incydentalnie zarzuty obrazy art. 424 k.p.k., bo po pierwsze nawet uchybienie temu przepisowi nie może mieć wpływu na treść orzeczenia, jak wymaga tego przepis art. 438 pkt. 2 k.p.k., skoro pisemne motywy sporządza się po wydaniu orzeczenia, po wtóre i najważniejsze pisemne motywy zaskarżonego wyroku spełniają wymogi typowanego przepisu, w sposób kompleksowy wyjaśniając wszystkie te kwestie, które dla czytelności i zrozumiałości wydanego wyroku miały istotne znaczenie, prezentując w sposób klarowny tok rozumowania Sądu Okręgowego, z łatwością poddającego się kontroli instancyjnej. Złożoność, wieloaspektowość sprawy niniejszej może powodować, że uzasadnienie nie zawsze zadowoli wszystkie strony postępowania, ale nawet w takiej sytuacji należałoby przypomnieć, iż ewentualne nieprawidłowości uzasadnienia nie mogą uzasadniać wniosku o wadliwości wyroku. W postępowaniu odwoławczym przedmiotem kontroli jest bowiem zapadły wyrok będący rezultatem analizy przeprowadzonych dowodów, w tym przekonania sądu, co do ich wiarygodności przy budowaniu podstawy dowodowej, a nie to w jaki sposób zostały one zaprezentowane w pisemnych jego motywach. Marginalnie przypomnieć można, że zgodnie z art.455a k.p.k. nie wolno obecnie uchylić wyroku z tego powodu, że jego uzasadnienie nie spełnia wymogów przewidzianych art. 424 k.p.k., co jak już wspomniano powyżej w realiach analizowanej sprawy nie ma miejsca.

Trzeba jeszcze wskazać, iż zarzuty postawione w kontekście naruszenia przywołanych w apelacjach przepisach postępowania karnego jawią się jako sloganowe i abstrahują od przeprowadzonego postępowania dowodowego przed Sądem Okręgowym, toczącego się przez pięć lat, w którym ujawniono wszystkie istotne dla tej sprawy dowody i okoliczności. Apelacje obrońców, pomimo wielości sformułowanych w nich zarzutów, jak i obszerności argumentów przytoczonych na ich poparcie, nie zawsze merytorycznych, a w przeważającej mierze ewidentnie polemicznych i tendencyjnych, a nawet chaotycznych, co szczególnie jaskrawe jest w przypadku apelacji obrońcy oskarżonych J. i A. T., nie zasługują na uwzględnienie. Co więcej, wiele z zawartych w wywiedzionych środkach odwoławczych zarzutów jest wręcz niezrozumiałymi, sformułowanymi w sposób mający jak się zdaje jedynie „zaciemnić” klarowny obraz jawiący się w świetle całokształtu materiału dowodowego sprawy i wyrokowych ustaleń, a rzeczywistych intencji autorów środków odwoławczych nie wyjaśnia ich treść, co będzie przedmiotem szczegółowych odniesień przy okazji omawiania każdej z apelacji, w tych przypadkach, w których złożono wnioski o uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w odniesieniu do konkretnych oskarżonych i we wskazanym zakresie.

Kończąc tę część uzasadnienia, podsumować trzeba, że kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku doprowadziła do wniosku, że Sąd Okręgowy uczynił zadość przytoczonym wyżej wymogom proceduralnym. Zgromadził w sprawie kompletny materiał dowodowy, prawidłowo przeprowadził przewód sądowy, a następnie poddał zgromadzony materiał analizie, której rezultaty zaprezentował w przejrzystym i przekonującym uzasadnieniu wyroku. Przedstawiony tok rozumowania jest logiczny i spójny, stąd też zasługuje na akceptację. Wnioski wyprowadzone z zebranego materiału dowodowego nie uchybiają ani regułom logicznego rozumowania, ani wskazaniom wiedzy, czy też zasadom doświadczenia życiowego. W efekcie, wbrew twierdzeniom skarżących Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w oparciu o całokształt zgromadzonego i ujawnionego materiału dowodowego, którego ocena jest wolna od błędów logicznych i faktycznych. Możliwość przeciwstawienia ustaleniom Sądu Okręgowego odmiennych poglądów, zaoferowanych przez apelujących obrońców, nie może prowadzić do wniosku o rzeczywiście zaistniałym błędzie w ustaleniach faktycznych.

W dalszej części uzasadnienia, przy ocenie trafności poszczególnych apelacji Sąd nie będzie jednak już powielał powyżej przedstawionej argumentacji w przypadku powoływania się przez obrońców na naruszenie wstępnie omówionych kwestii.

Co do oskarżonego J. S.

W odniesieniu do J. S. apelację od zapadłego w jego sprawie orzeczenia wywiedli obrońca oskarżonego oraz prokurator.

Tak jak zreferowano to powyżej, obrońca zaskarżył wyrok w całości w zakresie skazania oskarżonego za przestępstwa z art. 258 § 3 k.k. oraz z art. 299 § 5 k.k., natomiast w odniesieniu do skazania za czyn z art. 271 § 3 k.k. – w części dotyczącej orzeczenia o karze.

Obrońca zarzuca błędność skazania oskarżonego za czyn z art. 258 § 3 k.k. w wyniku obrazy art. 410 k.p.k., co rozumie jako czynienie całkowicie dowolnych i nie popartych dowodami ustaleń dotyczących wypełniania znamion tego występku, nie ustalenie czy zorganizowana grupa przestępcza rzeczywiście istniała i czy każdy z oskarżonych był jej członkiem, czy też wyłącznie współdziałał z grupą, a samo przestępstwo zrealizowane zostało w ramach „zwykłego współsprawstwa”.

Z tym zarzutem nie sposób się jednak zgodzić, bo w żadnym razie jego treść, ani też rozwinięcie w uzasadnieniu apelacji nie wykazały, aby do obrazy przepisów postępowania, w tym typowanego, faktycznie doszło, przy właściwym rozumieniu znaczenia przywołanej podstawy odwoławczej.

Do tego dodać trzeba kolejny zarzut tj. błędnych ustaleń faktycznych, gdyż wedle apelującego materiał dowodowy nie pozwalał na przypisanie oskarżonemu przestępstwa zakładania i kierowania zorganizowaną grupą przestępczą. Na uzasadnienie tych poglądów podnosi jednak argumenty wybitnie polemiczne i ogólnikowe, bez odwołania się do jakichkolwiek konkretnych danych płynących z materiału dowodowego sprawy, które miałyby wspierać te tezy obrończe. Nie przemawia za słusznością tych argumentów także twierdzenie skarżącego o rzekomej niekonsekwencji Sądu a quo przyjmującego działania oskarżonego wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami, następnie zaś przypisanie mu kierowania zorganizowaną grupą przestępczą, skoro obie te postaci nie wykluczały się wzajemnie, a w realiach analizowanej sprawy jedna nawet wynikała z drugiej. Niczego nie wyjaśnia także referowanie w apelacji fragmentów zrekonstruowanego przez Sąd meriti stanu faktycznego odnośnie inkryminowanych zachowań podejmowanych w ramach ustalonego procederu przez C. G. A. T., J. T. i inne osoby w obrocie paliwami, a już tym bardziej argument, że „przed okresem objętym aktem oskarżenia funkcjonowała struktura wzajemnie powiązanych ze sobą biznesowo podmiotów”, bo z tych wypowiedzi apelującego wynika zarazem, że już wtedy oskarżony S. miał w tym procederze uczestniczyć. W tej sytuacji Sąd Apelacyjny nie badał dalej tego wątku, bo weryfikowanie zaszłości sprzed okresu objętego oskarżeniem wykraczałoby poza ramy kontroli odwoławczej, tym bardziej, że z samych sugestii skarżącego nie wynika wcale, iż miałoby to prowadzić do ekskulpowania oskarżonego. Jeśli zatem wyłącznie na tych postawach apelujący wysnuwa wniosek o bezpodstawności ustalenia o założeniu i kierowaniu zorganizowaną grupą przestępczą przez J. S., to są to uwagi gołosłowne i nieadekwatne do solidnych wyrokowych ustaleń faktycznych, których osnowę stanowią szczegółowo omówione dowody, prowadząc do nie budzącego zastrzeżeń przypisania oskarżonemu przestępstwa z art. 258 § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k., co zostało przekonywająco omówione na stronach 240-246, 259-262 pisemnych motywów wyroku.

W tym świetle niezrozumiałe są obiekcje obrońcy co do tego czy zorganizowana grupa przestępcza istniała, czy w jej ramach działał oskarżony S., czy oskarżeni byli jej członkami, czy wyłącznie współdziałali z grupą. Co więcej, tego rodzaju koncepcja wydaje się wewnętrznie niespójna, skoro z jednej strony kwestionuje się istnienie grupy, z drugiej zaś postuluje rozważenie istnienia podstaw do uznania jedynie współdziałania z nią oskarżonych. Niczego nie mogą tutaj zmienić wywody apelującego na temat charakteru zorganizowanej grupy przestępczej, czy też jej typowych cech, skoro nie odniesiono tego do analizowanego przypadku, ani nie podjęto próby wykazania, że określone wymogi kodeksowe nie zostały w zaskarżonym orzeczeniu dochowane. Na pewno takiego charakteru mieć nie może propozycja skarżącego, aby przy uznaniu istnienia zorganizowanej grupy przestępczej, o której w przypadku J. S. jest mowa, zarzut jej utworzenia postawić wszystkim oskarżonym, ewentualnie uznać, że grupą kierowało kilka osób, co przecież wcale nie byłoby ustaleniem dla oskarżonego eksklpującym, czy ograniczającym zakres jego winy.

Skazanie J. S. za ten czyn budzi także wątpliwości obrońcy dlatego, że umorzono postępowanie karne wobec innych oskarżonych. W tej ostatniej kwestii wystarczy przypomnieć, iż tego rodzaju rozstrzygnięcia były skutkiem przedawniania karalności czynów z art. 258 § 1 k.k. wobec poszczególnych oskarżonych, a zatem zaistnienia negatywnej przesłanki procesowej z art. 17 § 1 pkt. 6 k.p.k., którą Sąd Okręgowy z urzędu musiał wziąć pod uwagę.

Reasumując, Sąd Apelacyjny nie uwzględnił apelacji obrońcy, w której zabrakło argumentów mogących podważyć słuszność skazania oskarżonego za przestępstwo z art. 258 § 1 i 3 k.k., ale też jego udziału w przestępstwie tzw. „prania brudnych pieniędzy”, przypisanego mu w punkcie 5 wyroku.

W tym ostatnim przypadku przypomnieć wypada, że z wyjaśnień samego oskarżonego, ocenionych jako miarodajne, bo potwierdzonych innymi dowodami, w tym wykazem historii rachunków bankowych oraz depozycjami współsprawców wynikało niezbicie, że przestępstwo, o którym mowa zostało popełnione w ustalony przez Sąd a quo sposób. Przy czym kwestionując prawidłowość tego skazania apelujący zarzuca obrazę art. 413 § 2 pkt. 1 k.p.k., co ma polegać na uznaniu, że „różne zachowania sprawcy stanowiły czyn ciągły, w braku jednoznacznego ustalenia, że wszystkie opisane w zarzucie zachowania objęte były tym samym, z góry powziętym zamiarem, zaniechanie dokładnych ustaleń odnośnie poszczególnych zachowań wchodzących w skład czynu ciągłego, nieprecyzyjne ustalenie czasu popełnienia przestępstwa ciągłego, poprzez nie wskazanie, które zachowania były finalne dla przypisanego przestępstwa i związanych z tym konsekwencji materialoprawnych”. Niczego więcej nie wyjaśnia także uzasadnianie apelacji, zawierające jedynie luźne uwagi, które trudno uznać za adekwatne.

W tej sytuacji wymaga przypomnienia, iż Sąd Okręgowy w obszernym uzasadnieniu zrelacjonował poszczególne zachowania sprawcze J. S. znamionujące przestępstwa, które przypisano mu w odnośnych punktach wyroku, a że zostały one popełnione z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu jest oczywiste i to zarówno pod względem jurydycznym, jak i faktycznym. To powinno już wystarczyć do odparcia całkowicie bezpodstawnego i niezrozumiałego twierdzenia obrońcy, jakoby skazanie oskarżonego w warunkach z art. 12 k.k. budziło zastrzeżenia. Nie ma przy tym racji obrońca, jakoby doszło w tym przypadku do uchybienia przepisowi art. 413 § 2 pkt. 1 k.p.k. w zakresie braku dokładnego określenia czynu w kontekście daty końcowej jego popełnienia. Jest to zarzut całkowicie gołosłowny, który miałby racje bytu jedynie wtedy gdyby zaskarżony wyrok nie realizował wynikającego ze wskazanego przepisu gwarancyjnego obowiązku dokładnego określenia przypisanego czynu, co w realiach analizowanego przypadku absolutnie nie ma miejsce, w tym odnośnie czasu popełnienia przypisanych oskarżonemu przestępstw, a jeśli chodzi o ich końcową datę graniczną w odniesieniu do czynu z punktu 2 wyroku ustalono ją precyzyjnie na dzień na 11 kwietnia 2003 r., w przypadku zaś przestępstwa z punktu 5 - na dzień 25 marzec 2003 r. To, że ustalenia te nie korespondują z wersją obrony zakładającą, iż J. S. z powodu uzależnienia od narkotyków już od końca 2002 r. miał zaprzestać udziału w przestępczym procederze, nie wystarczy do podważenia ustaleń Sądu Okręgowego, który opierając się na całokształcie materiału dowodowego doszedł do wniosku, że inkryminowana aktywność oskarżonego zakończyła się dopiero z momentem jego pozbawienia wolności, co dla Sądu Apelacyjnego jest słusznym założeniem.

Nie podzielono także obiekcji apelującego co do istnienia u oskarżonego zamiaru popełnienia przestępstwa prania brudnych pieniędzy, jak i świadomości przestępnego pochodzenia środków pieniężnych. Przytoczenie w treści apelacji poglądów prawnych na temat charakteru tego przestępstwa, nie ma dla jej zawartości merytorycznej żadnego znaczenia.

Reasumując, Sąd meriti bezbłędnie odtworzył w sprawie J. S. ustalenia faktyczne na podstawie dowodów, których ocena nie nasuwa żadnych zastrzeżeń, jako że przeprowadzona została w zgodzie z kodeksowymi regułami, korzystając tym samym z ochrony przewidzianej przepisem art. 7 k.p.k. Tyczy się to zarówno szczegółowo zreferowanych w uzasadnieniu wyroku wyjaśnień J. S., składanych wielokrotnie na przestrzeni lat (str. 63-80), jak i ich kompleksowej weryfikacji (str. 168-172) w zestawieniu z innymi dowodami. Jak słusznie odnotowuje Sąd Okręgowy wyjaśnienia oskarżonego złożone w śledztwie, w których przyznał się do popełnienia zarzuconych przestępstw, opisując szeroko rolę i zaangażowanie w ten proceder także pozostałych współsprawców, były stanowcze i konsekwentne, znajdując oparcie m.in. w wyjaśnieniach C. G., R. S. (1), W. S. (1), T. D. (1), S. G., R. G. (1) i innych, potwierdzających referowane przez niego dane. Sąd Okręgowy dysponował także ocenioną jako miarodajną dokumentacją obejmującą faktury i umowy o współpracy, jak też danymi na temat operacji finansowych przeprowadzonych na rachunkach bankowych firm-słupów, co dotyczyło (...)- W. S. (1) z/s w B., (...) - T. D. (1) z/s w B., (...) – M. S. (1) z/s w C., (...) - R. G. (1) z/s w C., (...) - S. G. z/s w B. i (...) - O. K. z/s w C., stanowiących ogniwa w przestępczym procederze związanym z wprowadzaniem do obrotu paliw płynnych pochodzących z nielegalnych źródeł, a uzyskanych w wyniku mieszania komponentów, bądź ich przeklasyfikowania, jak również P.H. (...) J. T., z którą J. S. współpracował. Potwierdzały to także ustalenia właściwych urzędów skarbowych, udokumentowane protokołami kontroli, z których wynikało, iż założone na polecenie J. S. podmioty nie dysponowały bazami paliwowymi, stacjami paliw ani też środkami transportu, które pozwalałyby im na prowadzenie faktycznej działalności gospodarczej. Słusznie także Sąd meriti odnotował, iż oskarżony przyznając się do popełnienia zarzucanych czynów nie miał żadnego interesu w wyjaśnieniu nieprawdy i pomawianiu innych osób, nie wykazywał też wrogiego nastawienia do współsprawców, obiektywnie opisując okoliczności związane z tym procederem. Tak więc zarówno rzeczowy, jak i osobowy materiał dowodowy potwierdzał to co stanowiło podstawę przypisanych oskarżonemu przestępstw, co szczegółowo zostało omówione w pisemnych motywach wyroku, a argumentów tam przytoczonych nie ma potrzeby po raz kolejny przywoływać tym bardziej, że apelujący także ich nie podważa, ograniczając się jedynie do formułowania polemicznych tez, mających jedynie w ograniczonym zakresie znaczenie dla zapadłego w sprawie J. S. wyroku.

W żadnym razie nie można się także zgodzić z kolejnym zarzutem odwoławczym obrońcy oskarżonego tj. obrazy przepisów postępowania mającej polegać na naruszeniu art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie ustaleń faktycznych sprzecznie z materiałem dowodowym i sumaryczne powołanie dowodów bez ich należytej oceny, już chociażby dlatego, iż zarzut obrazy art. 410 k.pk. nie został przez obrońcę w żaden sposób uzasadniony. Do odparcia tego rodzaju ogólnikowych tez, wystarczy znajomość akt sprawy. Stronie, która aktywnie uczestniczy w procesie, w obecności której każdy niemalże dowód był przeprowadzany, bądź była z nim zapoznana, nie wypada powoływać się na brak możliwości precyzyjnego odniesienia się do poczynionych ustaleń, czy też niezdolność do zidentyfikowania dowodów, na podstawie których zostały one odtworzone. Dość powiedzieć, że Sądowi odwoławczemu nie towarzyszyła żadna tego rodzaju trudność, aby po zapoznaniu się z dowodami zebranymi w sprawie, w tym z wyszczególnionymi w uzasadnieniu wyroku i po kontroli procedury przeprowadzenia dowodów na rozprawie nie mógł ustalić, które dowody służyły do ustalenia poszczególnych faktów. Ogólnikowość przywołanego zarzutu odwoławczego jest przy tym tak skrajna, że nie pozwala na bardziej precyzyjne jego omówienie, gdyż nie wiadomo nawet o jakie „sumarycznie powołane dowody”, które miałyby nie zostać należycie ocenione i przeanalizowane chodzi, w czym upatruje apelujący uchybienia procesowego i którego przepisu miałoby to dotyczyć, a nade wszystko, jaki miało to wpływ na zakwestionowany wyrok. Nie doszło także do naruszenia art. 424 § 1 k.p.k., bo uzasadnienie zaskarżonego wyroku sporządzono prawidłowo, o czy już była wcześniej.

Niezrozumiała jest także konstatacja apelującego obrońcy zawarta w ostatnim akapicie apelacji, stąd odstąpiono od jej analizowania, bo okazało się to niemożliwe. Wszak mowa tutaj jedynie, iż zaskarżone orzeczenie miało uwzględnić okoliczności przemawiające na niekorzyść oskarżonego i pomijać te świadczące o jego niewinności, z naruszeniem art. 4 k.p.k. Brak jakiegokolwiek rozwinięcia tej luźnej uwagi, nie nawiązującej do jakichkolwiek konkretów tyczących się sprawy oskarżonego, nie pozwala na merytoryczną jej weryfikację.

W tej sytuacji wnioski apelującego o uniewinnienie J. S. od popełnienia przestępstw z art. 258 § 3 k.k. i art. 299 § 1 i 5 k.k. nie zasługują na uwzględnienie, bo nie budzi zastrzeżeń dokonana przez Sąd meriti subsumcja odtworzonych zaszłości pod właściwie zastosowane normy prawne (str. 240-272), dające podstawy przypisanej J. S. odpowiedzialności karnej.

Wywiedzenie apelacji przez obrońcę oskarżonego i zaskarżenie rozstrzygnięcia z punktu 5 wyroku, przyniosło jednak pozytywny skutek procesowy dla J. S., bowiem w instancji odwoławczej konieczną stała się jego korekta poprzez wyeliminowanie znamion charakteryzujących zakwalifikowanie tegoż czynu na podstawie art. 299 § 6 k.k., który także musiał zostać usunięty z podstawy prawnej skazania. Przepis ten znamionuje bowiem kwalifikowaną postać prania brudnych pieniędzy, jeśli sprawca osiąga z jego popełnienia znaczną korzyść majątkową. Przypomnienia wymaga, iż osiągnięcie korzyści majątkowej za pomocą przestępstwa prania brudnych pieniędzy oznacza wszelkie przysporzenie majątkowe po stronie sprawcy, a może nim być przykładowo zapłata za przyjęcie pieniędzy na konto bankowe, prowizja od dokonanej transakcji, zysk z operacji finansowych (giełdowych) dokonywanych za pomocą "brudnych pieniędzy" (zob. W. Wróbel w: Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz. Tom III, pod red. A. Zolla, WK 2016, s. 659; wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 21 lutego 2012 r., II AKa 338/11), przy czym warunkiem odpowiedzialności z art. 299 § 6 k.k. jest rzeczywiste osiągnięcie korzyści majątkowej, nie wystarczy zatem samo działanie w celu jej osiągnięcia, co również nie znalazło odzwierciedlenia w opisie przypisanego oskarżonemu czynu (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 26 kwietnia 2017 r. sygn. akt II AKa 71/17, LEX nr 2343411). Ustawodawca w treści art. 299 § 1 k.k. różnicuje zatem korzyści, jakie zostały bezpośrednio lub pośrednio osiągnięte z przestępstwa bazowego w postaci "środków płatniczych, instrumentów finansowych, papierów wartościowych, wartości dewizowych, praw majątkowych, innego mienia ruchomego lub nieruchomości", od korzyści uzyskanych z "prania brudnych pieniędzy", o których mowa w art. 299 § 6 k.k. Wymienionych pojęć nie należy zatem utożsamiać, tak jak to uczynił Sąd I instancji, który nie wskazał ani w opisie czynu, ani też nie ustalił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, iżby oskarżony z czynu kwalifikowanego jako przestępstwo z art. 299 § 1 k.k. osiągnął nie tylko znaczną (w rozumieniu art. 299 § 6 k.k.), ale wręcz jakąkolwiek korzyść majątkową, na osiągnięcie której nie wskazuje także zebrany w sprawie materiał dowodowy.

W treści pisemnego uzasadnienia wyroku Sąd a quo stwierdza bowiem jedynie na stronie 258, że jeśli chodzi o wysokość korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa bazowego, stanowiącej uszczuplenie należności publiczno-skarbowej z tytułu wprowadzania do obrotu paliw płynnych bez odprowadzenia podatku akcyzowego, będącej przedmiotem przestępstwa z art.299 § 1 kk, to obliczono ją sumując ilości paliwa wprowadzonego do obrotu na podstawie potwierdzających nieprawdę faktur i mnożąc ją przez stawkę należnego podatku akcyzowego, jaki należało uiścić wprowadzając to paliwo do obrotu. Tak samo Sąd Okręgowy postąpił obliczając wysokości narażonego na uszczuplenie podatku w przypadku przestępstw skarbowych polegających na zatajeniu prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek lub rzeczywistych jej rozmiarów oraz nie ujawnieniu właściwemu organowi przedmiotu lub podstawy opodatkowania, co do których postępowanie umorzono ustalając, że „w przypadku oskarżonych J. S., C. G., B. S. oraz J. i A. T., korzyść osiągnięta z tego przestępstwa stanowiła znaczną korzyść majątkową w rozumieniu art.115 § 5 k.k., co przełożyło się na przyjętą wobec nich dodatkowo kwalifikacji z § 6 art. 299 k.k. Zgodnie z art.115 § 4 k.k. bowiem, korzyść majątkowa obejmuje zarówno korzyść dla siebie, jak i dla kogo innego, jeśli tylko została objęta zamiarem”. Jak z powyższego jasno i wprost wynika, Sąd Okręgowy identyfikuje korzyść stanowiącą przedmiot przestępstwa z art. 299 § 1 k.k., z korzyścią, o której mowa w § 6 art. 299 k.k. W tej sytuacji, w realiach sprawy J. S., pomimo stwierdzenia zawartego w opisie czynu o takim charakterze wymienionej tam kwoty 13.103.532 zł, w świetle wyrokowych ustaleń faktycznych nie budzi wątpliwości, że suma ta nie odpowiada tym dodatkowym profitom związanym z udziałem oskarżonego w omawianym czynie, a zatem osiągniętym z prania brudnych pieniędzy, o której stanowi art. 299 § 6 k.k., a korzyść, którą osiągnął z przestępstwa bazowego, a zatem stanowiącą przedmiot występku z § 1 art. 299 k.k., czyli są to te same „brudne pieniądze”, które w tym mechanizmie właśnie podlegały „wypraniu”. A jeśli tak to myli się Sąd Okręgowy stawiając znak równości pomiędzy wskazanymi wartościami. Na obecnym etapie procesu, przy ograniczeniach procesowych wynikających z reguły ne peius, nie jest możliwe – ani w postępowaniu odwoławczym, ani też w razie uchylenia wyroku przy ponownym rozpoznaniu sprawy - czynienie nowych ustaleń na niekorzyść J. S. odnośnie tego czy osiągnął on, a jeśli tak to w jakiej wysokości owe korzyści majątkowe z prania brudnych pieniędzy, o których stanowi art. 299 § 6 k.k.

W konsekwencji konieczne stało się także wyeliminowanie z zaskarżonego wyroku punktu 6, orzekającego wobec oskarżonego J. S. – na mocy art. 299 § 7 k.k. - przepadek na rzecz Skarbu Państwa kwoty 12.911.472 zł tytułem korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa „prania brudnych pieniędzy”. Treść tego rozstrzygnięcia w powiązaniu z lekturą pisemnych motywów wyroku prowadzi bowiem do jednoznacznego wniosku, że jego wadliwość wynika z błędnej interpretacji przepisu art. 299 § 7 k.k., nie uwzględniającej tego, że wprowadza on dwie różne podstawy przepadku. Pierwsza z nich, będąca odpowiednikiem podstawy z art. 44 § 1 k.k. pozwala orzec przepadek przedmiotów pochodzących bezpośrednio albo pośrednio z przestępstwa. Druga zaś przewiduje orzeczenie przepadku korzyści osiągniętej z przestępstwa. Podkreślić jednak wyraźnie trzeba, zwłaszcza w kontekście skarżonego rozstrzygnięcia, że przepis art. 299 § 7 k.k. nie dotyczy korzyści osiągniętej z przestępstwa bazowego, lecz korzyści z przestępstwa prania brudnych pieniędzy (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 października 2015 r. IV KK 187/15 LEX nr 1929133, Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 31.03.2016 r. II AKa 514/15, Biul.SAKa 2016/2/9, LEX nr 2047112). Przepadek przedmiotów przestępstwa obejmuje zarówno "brudne pieniądze", jak i pieniądze "wyprane", inne środki płatnicze, papiery wartościowe, itp. mające bezpośredni związek z przestępstwem (np. pieniądze za sprzedaną nielegalnie broń) oraz pośredni (np. papiery wartościowe nabyte za brudne pieniądze). Przepadkowi podlegają także przedmioty nabyte z dochodów uzyskanych za pranie pieniędzy (zob. J. W. Wójcik, Pranie pieniędzy. Kryminologiczna i kryminalistyczna ocena transakcji podejrzanych, Warszawa 2002, s. 199). Natomiast, osiągnięcie korzyści majątkowej za pomocą przestępstwa prania pieniędzy oznacza wszelkie przysporzenie majątkowe po stronie sprawcy. Przysporzenie to nie obejmuje wartości majątkowych (przedmiotów lub praw), których sprawca stał się dysponentem w miejsce przekazanych "brudnych pieniędzy". Korzyścią majątkową może być zapłata za przyjęcie pieniędzy na konto bankowe, prowizja od dokonanej transakcji, zysk z operacji finansowych lub giełdowych dokonywanych za pomocą "brudnych pieniędzy" (zob. W. Wróbel, (w:) Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz. T. III, Kraków 2006, s. 719).

Z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wynika, iż Sąd meriti miał świadomość tego rozróżnienia, bo wyraźnie wskazał, że orzekając w tym trybie „przepadek korzyści osiągniętej z przestępstwa, miał na uwadze wydane wobec części oskarżonych decyzje podatkowe i wynikający z tego obowiązek jej zwrotu, jak również przepadek tych korzyści orzeczony w wydanych wcześniej prawomocnych wyrokach. Tak więc, tylko wobec części oskarżonych, Sąd orzekł taki przepadek, co do pozostałych orzekł jedynie zwrot korzyści, jaką osiągnęli tytułem „wynagrodzenia” rejestrując firmy na swoje nazwisko, zakładając konta bankowe i dokonując na nich osobiście lub za pośrednictwem innych osób operacji bankowych, wyczerpujących ustawowe znamiona przestępstwa prania brudnych pieniędzy” (strona 258).

Tymczasem, orzekając, przepadek korzyści pochodzących z przestępstwa „prania brudnych pieniędzy” wobec oskarżonego S., ale też współoskarżonych S. i częściowo S. G., nie uczynił w tym przedmiocie żadnych ustaleń faktycznych, kierując się nieuprawnionym uproszczeniem, podobnie jak to miało miejsce w przypadku zakwalifikowania czynu z punktu 5 z art. 299 § 6 k.k. (także w przypadku A. i J. T.i B. S.). W konsekwencji Sąd meriti błędnie przyjął za przedmiot przepadku kwotę środków obracanych w ramach "prania brudnych pieniędzy". O ile środki te mogłyby zatem stanowić przedmiot przepadku przedmiotów pochodzących bezpośrednio lub pośrednio z przestępstwa określonego w art. 299 § 1 k.k. albo korzyści majątkowej z popełnienia przestępstwa bazowego, o tyle nie są korzyścią osiągniętą przez oskarżonego z prania brudnych pieniędzy. W tej sytuacji, z uwagi na uwarunkowania procesowe, o których wspomniano powyżej, nie była możliwa zmiana cytowanego rozstrzygnięcia, przy koniecznym podkreśleniu, iż Sąd pierwszej instancji nie ustalił do tej pory czy, a jeżeli tak to jaką korzyść oskarżony osiągnął z przestępstwa „prania brudnych pieniędzy". Co więcej, art. 299 § 7 k.k. stanowi, że przepadku przedmiotu przestępstwa nie orzeka się, jeśli podlega on zwrotowi pokrzywdzonemu lub innemu uprawnionemu podmiotowi, a zważając na powody odstąpienia od orzeczenia tegoż przepadku względem J. i A. T., możliwość orzeczenia przepadku przedmiotów przestępstwa w tym trybie także nie jest przesądzona. Nadmienić jeszcze wypada, że oskarżyciel publiczny ani przed Sądem Okręgowym, ani też wywodząc w sprawie oskarżonego J. S. apelację, nie domagał się orzeczenia przepadku przedmiotu przestępstwa „prania brudnych pieniędzy”, nie kwestionował także przyjęcia, iż określone wartości stanowiły korzyść w rozumieniu art. 299 § 7 k.k. W apelacji postawił wyłącznie zarzut obrazy prawa materialnego tj. art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. poprzez jego nie zastosowanie w podstawie wymiaru kary grzywny orzeczonej w punkcie 2 zaskarżonego wyroku.

Przechodząc do rozstrzygnięć penalnych zapadłych względem J. S. stwierdzić trzeba, iż orzeczone względem niego kary za przestępstwo z art.258 § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r. w zw. z art.4 § 1 k.k. - 2 lat pozbawienia wolności (punkt 1 wyroku), z art.18§1 k.k. w zw. z art. 271§ 3 k.k., art. 270§1 k.k. i art. 273 k.k. oraz art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 271§ 3 k.k. w zw. z art.270§ 1 k.k. i art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2kk w zw. z art. 12 k.k. przy zastosowaniu art. 65§1 k.k. - 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po 100 złotych (punkt 2), z art. 18§1 k.k. w zw. z art. 299 § 1, 5 i 6 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. - 3 lat pozbawienia wolności, a w efekcie kara łączna 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, nie nasuwają żadnych zastrzeżeń Sądu Apelacyjnego, w tym pod kątem ich rażącej surowości, co alternatywnie zarzucił obrońca. Wszak kary jednostkowe oscylują w dolnych granicach, nie zbliżając się nawet do średniego ustawowego ich wymiaru, a nie powinno się zapominać, że w przypadku przestępstw z punktów 2 i 5 mogły zostać orzeczone powyżej górnych granic ustawowych zagrożeń zwiększonych o połowę, bo popełnione zostały w warunkach z at. 65 § 1 k.k. Takiego wymiaru nie ma także kara łączna 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, ukształtowana na zasadzie asperacji, nie zaś kumulacji, która uprawniała Sąd Okręgowy do jej orzeczenia w wysokości do 7 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Orzeczone wobec oskarżonego sankcje nie są zatem rażąco surowe, w sposób prawidłowy uwzględniają dyrektywy sądowego wymiaru kar, co wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku, w całej rozciągłości akceptowanego przez Sąd Apelacyjny.

Uzasadniając zarzut odwoławczy rażącej niewspółmierności kar apelujący domaga się jedynie nadzwyczajnego złagodzenia kar pozbawienia wolności. Wskazanie podstawy prawnej, w oparciu o którą należałoby tak orzec, ma miejsce jednak wyłącznie w odniesieniu do rozstrzygnięcia z punktu 2, któremu apelujący zarzuca obrazę prawa materialnego tj. art. 60 § 3 k.k. poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji gdy jego zdaniem spełnione były określone w tym przepisie warunki, bo J. S. ujawnił w śledztwa informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa oraz istotne okoliczności jego popełnienia.

W tej sytuacji wskazać trzeba, że przepis art. 60 § 3 k.k., ani też żadna inna podstawa do nadzwyczajnego złagodzenia J. S. kar nie zachodziła, a powołany przepis znalazł się w polu widzenia Sądu Okręgowego, który wyraźnie wskazał powody, dla których nawet w przypadku oskarżonych, którzy przyznali się do przestępstw i złożyli obszerne wyjaśnienia, a co tyczyło się także J. S., nie uznał zaistnienia przesłanek z art. 60 § 3 k.k. (strony 391-392 pisemnego uzasadnienia wyroku). Stanowisko to w realiach sprawy niniejszej zasługuje na akceptację Sądu odwoławczego, który za słuszne uznaje dodanie do nich, że od oskarżonego chcącego skorzystać z tego rozwiązania, wymaga się nade wszystko swoistej lojalności procesowej, a zatem złożenia spójnych i konsekwentnych wyjaśnień ujawniających istotne okoliczności przestępstw, w tym na temat osób uczestniczących w ich popełnieniu, o czym w przypadku oskarżonego mowy być nie może, skoro na rozprawie częściowo zmienił i to w istotnym dla osądu sprawy aspekcie swoje wcześniejsze relacje procesowe na temat udziału w przestępczym procederze oskarżonych T..

Z kolei, prokurator zaskarżył wyrok w stosunku do oskarżonego J. S. wyłącznie w zakresie rozstrzygnięcia z punktu 2 zarzucając obrazę prawa materialnego, tj. art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. poprzez jego niezastosowanie w podstawie prawnej wymiaru kary grzywny, w związku z popełnieniem przez oskarżonego przestępstwa w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wnosząc tym samym o stosowną korektę, co było postulatem całkowicie słusznym, stąd został on w instancji odwoławczej uwzględniony.

Na marginesie wskazać trzeba, iż wydaniu przez Sąd Apelacyjny wyroku, utrzymującego w mocy skazanie J. S. na karę pozbawienia wolności, nie stał na przeszkodzie fakt, iż został on w toku niniejszego postępowania karnego przekazany do innej sprawy z terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej na podstawie europejskiego nakazu aresztowania i nie zrzekł się zasady specjalności, a organ sądowy państwa wykonania nakazu, który przekazał J. S., do tej pory nie wyraził zgody na wykonanie wobec niego kar pozbawienia wolności objętych zaskarżonym wyrokiem. Przepis art. 607e § 3 pkt. 4 k.p.k. dopuszcza bowiem ściganie osoby przekazanej w wyniku wykonania nakazu za przestępstwa inne niż stanowiły podstawę przekazania i popełnione zostały przed przekazaniem, jeśli postępowanie karne nie wiąże się ze stosowaniem wobec osoby ściganej środka polegającego na pozbawieniu wolności (art. 607 e § 3 pkt. 4 k.p.k.), tak jak to ma miejsce w przypadku J. S.. Fakt, iż był on do sprawy niniejszej tymczasowo aresztowany przed przekazaniem, a zatem na etapie śledztwa, nie ma żadnego znaczenia (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 28.09.2015 r., sygn. akt IV KK 136/15, LEX nr 1808601, postanowienie Sądu Najwyższego z 1.06.2017 r., sygn. akt III KK 492/16, OSNKW 2017/9/54, KZS 2017/10/11, LEX nr 2309574). Przepis art. 607e § 3 pkt 4 k.p.k. zezwala bowiem na ściganie, jeżeli postępowanie karne toczące się po przekazaniu osoby ściganej nie wiąże się ze stosowaniem wobec niej środka polegającego na pozbawieniu wolności.

Oczywiste natomiast jest, że orzeczona względem oskarżonego J. S. zaskarżonym wyrokiem kara łączna pozbawienia wolności nie może zostać wykonana do czasu ziszczenia się warunku przewidzianego w 607e § 3 pkt. 8 k.p.k., ewentualnie któregoś z pozostałych, właśnie z uwagi na ograniczenia wynikające z art. 607e § 1 k.p.k. Do tego czasu nie będzie także możliwe objęcie orzeczonej już prawomocnie kary łącznej pozbawienia wolności wyrokiem łącznym z innymi karami, w tym tą, do której wykonania J. S. został przekazany na podstawie wspomnianego ENA.

Dlatego też, wstrzymano wykonanie wobec J. S. prawomocnie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności objętej zaskarżonym wyrokiem Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 19 grudnia 2016 r. sygn. akt II K 165/09, na podstawach i z uzasadnieniem wyrażonym w postanowieniu Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 09 listopada 2018 r. sygn. akt II AKa 522/17.

Co do oskarżonych J. T. i A. T.

Apelacje wywiedzione odrębnie w stosunku do każdego z wymienionych oskarżonych, w obu przypadkach autorstwa radcy prawnego S. O. zostały przez Sąd odwoławczy omówione zbiorczo z powodu podniesienia w nich analogicznych zarzutów, a osobno tam gdzie wymagały indywidualnego ustosunkowania się z powodu podmiotowego zróżnicowania, co miało miejsce incydentalnie.

Najpierw jednak Sąd Apelacyjny zmuszony jest zaznaczyć, iż stopień trudności w dojściu do znaczenia treściowego zarzutów odwoławczych i ustalenia rzeczywistych intencji przyświecających apelującemu w ich postawieniu, w przypadku omawianych środków odwoławczych, był znaczny. Ponadprzeciętnego zaangażowania i wysiłku wymagało już samo prześledzenie toku rozumowania skarżącego przedstawionego w obu przypadkach w niezwykle rozbudowanych, ponad 30-stronicowych apelacjach i kilkudziesięciu zarzutach, których zawartość merytoryczna w wielu fragmentach, nasuwa poważne wątpliwości. Pomimo jednak znacznego nakładu pracy włożonego w przeanalizowanie apelacji, nie zawsze przynosiło to oczekiwany efekt, stąd niniejszy akt sprawozdawczy może okazać się dlań niesatysfakcjonujący, co jednak winien wiązać z treścią sporządzonych pism procesowych. Tym właśnie winien tłumaczyć powód takiego, a nie innego rozważania analizowanych apelacji przez Sąd Apelacyjny, który doszedł do wnisoku, że w realiach sprawy oskarżonych T., jak w żadnej innej, aktualny staje się pogląd jurydyczny, że w sytuacji, gdy apelacja została sporządzona w niezwykle drobiazgowy sposób, a bardzo szczegółowe i rozbudowane jej uzasadnienie, w wielu momentach zaciera istotę stawianych zarzutów, to taki sposób redakcji środka odwoławczego nie mógł obligować sądu odwoławczego do równie kazuistycznego odpierania wszystkich, najdrobniejszych nawet zarzutów i ustosunkowania się do każdej, nawet całkowicie ubocznej kwestii tam zasygnalizowanej. Tak więc fakt, że sąd odwoławczy w swoim uzasadnieniu, odmawiając słuszności kolejnym zarzutom, czyni to w wielu miejscach w sposób zbiorczy, ogólny, nie odnosząc się expressis verbis do wskazywanych przez obrońcę wyrwanych z kontekstu pewnych faktów, okoliczności, czy zaledwie strzępów informacji, nie czyni jeszcze zasadnym zarzutu niedostatecznej kontroli odwoławczej (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 2009 r. II KK 276/08 LEX nr 491347). Parafrazując słowa samego skarżącego, to nie zaskarżony wyrok nie poddaje się kontroli, a treść wywiedzionych przez obrońcę środków odwoławczych i to w przypadku każdego z wymienionych oskarżonych.

Sąd odwoławczy zaczął zatem kontrolę zaskarżanego w tym zakresie wyroku od próby uporządkowania wielorakich zagadnień, wątków i kwestii poruszonych w analizowanych obecnie apelacjach, która sprowadzała się do ich pogrupowaniu według poszczególnych podstaw odwoławczych, co także nie ułatwiło zadania. Dlatego też ostatecznie zdecydowano się zreferować stan sprawy, a w tym najistotniejsze, jak się zdaje dla skarżącego kwestie, zgodnie z tym co ustalił, przyjął i rozstrzygnął Sąd Okręgowy, bo Sąd ad quem w całej rozciągłości z tym stanowiskiem się utożsamia, przyjmując je za własne. Nie budzą zatem żadnych zastrzeżeń instancji odwoławczej ustalenia faktyczne zaprezentowane w treści pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, odtwarzające wiernie udział oskarżonych w przestępczym procederze, ocena zebranych dowodów, mających znaczenie dla końcowego rozstrzygnięcia, w tym wyjaśnień oskarżonej J. T. (str. 177-182) i A. T. (str. 183-184), a w dalszej kolejności ocena prawna ich zachowań, w tym zaprezentowana na stronach 240-259, 292-313 pisemnego uzasadnienia.

W tym świetle nie trzeba przypominać, że powody nie dania wiary oskarżonym T., kiedy przeczyli popełnieniu zarzuconych przestępstw, zostały kompleksowo omówione, nie było zatem żadnych podstaw do uznania dowolności kwestionowanego stanowiska Sądu meriti. Co istotne wersja oskarżonych wcale nie była spójna, jednolita i konsekwentna, podlegała nawet sukcesywnym modyfikacjom, jak się zdaje w zależności od stanu dowodowego sprawy, co także szczegółowo odnotował i omówił Sąd Okręgowy, a do czego obecnie nie ma potrzeby wracać. Można tylko przypomnieć tytułem przykładu, ich niespójne wyjaśnienia na temat przyczyn zerwania współpracy z J. S., demaskujące ich nieszczerość. J. T. zapewniała bowiem, że powodem tego był brak z nim kontaktu kiedy popadł w kłopoty narkotykowe i zaczął jej unikać, A. T. twierdził zaś, że wspólnie podjęli decyzję o zerwaniu z nim kontaktów pod koniec 2002 r., bo zorientowali się że prowadzona przez S. działalność nie była legalna, paliwo sprzedawane firmie (...) było blendowane i pochodziło z nielegalnego źródła (k.12483-12488 t.64). W świetle całokształtu zebranych dowodów słusznie Sąd Okręgowy przyjął, iż wyjaśnienia J. i A. T. stanowiły, przyjętą linię obrony, zmierzającą do obalenia zarzutów i uchylenia się od odpowiedzialności karnej, pozostawały one także w sprzeczności z wiarygodnymi wyjaśnieniami J. S., C. G. M. S. (1), O. K., W. S. (1), R. G. (1), R. G. (2), S. G. i T. D. (1), zeznaniami świadków m.in. M. B. (2), A. K. (2), A. B., W. J., M. T., M. B. (3), J. G. (1), S. K., H. P., J. H., M. K. (3), A. R., K. S., D. C. (2), S. B., W. R., R. K. (2) i B. B.a także wynikami i decyzjami wydanymi w związku z kontrolą skarbową Przedsiębiorstwa Handlowego (...) w zakresie rzetelności deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowości obliczania i wpłacania podatków stanowiących dochód budżetu państwa w roku 2001 i 2002 oraz urzędową dokumentacją skarbowo-finansową i bankową dotyczącą firm-słupów, kooperujących w ramach przestępczego procederu. O świadomości i zaangażowaniu oskarżonych w przestępczą działalność świadczy również chociażby oddelegowanie pracownika na bazę w K., skąd pobierano paliwo nabywane przez P.H. (...) i dostarczano jej głównemu odbiorcy, jak również zeznania kierowców, potwierdzających otrzymywanie podwójnych kompletów dokumentów WZ na pobierane z tej bazy paliwo. Słusznie także jako znamienne uznano, iż z zabezpieczonej dokumentacji można było łatwo wysnuć wniosek o zgodności ilości ekspediowanego produktu o nazwie (...) z ilościami fakturowanej sprzedaży benzyn przez (...), co w realiach sprawy na pewno nie było dziełem przypadku i wskazywało na sprzedaż paliw wprost ze zbiorników na polu nr (...), w których Spółka (...) magazynowała komponenty paliwowe, a rzeczywisty nimi obrót nie znajdował potwierdzenia w preparowanych fakturach, które nie odpowiadały prawdziwemu stanowi rzeczy. O udziale w grupie przestępczej J. S. i zaangażowaniu J. T. w tę działalność świadczy również aktywność, jaką wykazywała po jego aresztowaniu. Udział w tych wszystkich inkryminowanych zdarzeniach A. T. był także oczywisty i został wykazany bezsprzecznie w treści pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, z którego bezspornie wynika jego zaangażowanie w prowadzenie spraw firmy, w tym uczestniczenie m.in. w spotkaniach z J. S. i C. G. (1), na których omawiano istotne dla inkryminowanej działalności kwestie, a co wymienieni szczegółowo i miarodajnie opisywali, jego udział w znalezieniu i uruchomieniu jednej z baz paliwowych, nawiązywanie kontaktów handlowych dotyczących obrotu paliwami, czemu zresztą sam nie przeczył, a co oskarżona J. T. zasadniczo potwierdziła. Oskarżeni T. podejmowali ustalone przez Sąd Okręgowy działania wspólnie i w porozumieniu, ale także podżegając do popełnienia przestępstw inne osoby, co czynili bądź to osobiście, bądź za pośrednictwem innych, realizując w ten sposób swoje role w zorganizowanej grupie przestępczej, a co służyło celom tej struktury, której byli istotnymi ogniwami. Nie trzeba przypominać, iż udział w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnienie przestępstwa, jest występkiem formalnym. W związku z tym, do wypełnienia jego znamion wystarcza sama bierna przynależność bez popełnienia innych czynów zabronionych. Nie jest konieczna wiedza o szczegółach organizacji grupy, znajomość wszystkich osób ją tworzących, mechanizmów funkcjonowania, czy wreszcie udział we wszystkich przestępstwach przez grupę dokonanych. W tej sytuacji, uwzględniając zebrane w sprawie dowody, poddane szczegółowej rozwadze we wskazanych częściach pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, odrzucić należy wersję o braku istnienia zorganizowanej grupy przestępczej, bądź nieudowodnieniu jej faktycznego funkcjonowania. Wszystkie te elementy zostały szczegółowo ustalone i zreferowane w pisemnym uzasadnieniu wyroku w odnośnych fragmentach dotyczących oskarżonych T., do których należy skarżącego odesłać.

W nawiązaniu do wytkniętej w apelacjach kolejnej kwestii związanej z treścią obciążających małżonków T. depozycji J. S. i C. G., Sąd Apelacyjny w pełnym zakresie aprobuje ocenę tych środków dowodowych, dokonaną przez Sąd Okręgowy. W żadnym razie nie można uznać, iż wyjaśnienia tych oskarżonych stanowia bezpodstawne pomówieniam, skoro zostały one pozytywnie zweryfikowane przez Sąd a quo, przy uwzględnieniu innych miarodajnych dowodów potwierdzających sprawstwo i winę J. i A. T.. W analizowanych przypadkach dochowano zatem kryteriów oceny dowodu z pomówienia, stąd mogą one zostać uznane za dowodzące winy oskarżonych, bo są logiczne, stanowcze, zgodne z logiką wypadków, nie są także wyrazem osobistego zainteresowania pomawiającego, wyrażającym się w przerzucaniu winy na inną osobę, czy umniejszaniu swojego stopnia zawinienia. Jeśli zaś idzie o wycofanie się J. S. na rozprawie z części obciążających współoskarżonych T. informacji, to zostało to dostrzeżone i w sposób absolutnie przekonywający omówione w treści pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku, z czym Sąd ad quem całkowicie się zgadza, nie widząc także nic niewłaściwego w określeniu jako nieudolnej podjętej przez S. próby zmiany wcześniejszej wersji zdarzeń obciążającej J. i A. T., przeciwko czemu oponuje skarżący. Nie znajduje tym samym Sąd Apelacyjny powodów do podzielenia stanowiska skarżącego, iż te pierwsze obciążające oskarżonych wyjaśnienia J. S., których przecież w całości na rozprawie nie odwołał, miałyby być składane w warunkach wyłączających swobodę wypowiedzi, bo zapewne z tego powodu apelujący podnosi, że podczas składania kwestionowanych wyjaśnień doskwierać mu miał „głód” narkotykowy. Jest to jednak całkowicie nieuprawniona supozycja, bo był on przesłuchiwany w śledztwie nie jeden raz, zaś jego ówczesny stan psychiczny i fizyczny nie budził w owym czasie żadnych zastrzeżeń, a gdyby tak było to na pewno odstąpiono by od odbierania od niego wyjaśnień. Koncepcja skarżącego nie jest do obronienia także dlatego, że te obciążające oskarżonych depozycje J. S. całkowicie korespondowały z innymi, przyjętymi za osnowę odtworzonych faktów dowodami i słusznie, skoro przedstawiły jeden spójny obraz inkryminowanych zaszłości.

W świetle tych dowodów nie ulega zatem wątpliwości, że J. i A. T. (1) realizowali swoją rolę w przestępczym procederze, zgodnie z tym co odtworzył i szczegółowo zreferował w pisemnych motywach wyroku Sąd Okręgowy. Jedynie fragmentarycznie można przypomnieć, iż niewątpliwym było, iż działając wspólnie i w porozumieniu oskarżeni odbierali „puste” faktury Vat, celem dokumentarnego potwierdzenia nabycia „mieszanego paliwa”, które wprowadzali do obrotu, a pochodzącego z innego źródła, aniżeli wynikało to z preparowanych dokumentów, sukcesywnie nabywali „blendowane” paliwo, od którego nie odprowadzano podatku akcyzowego, oskarżona systematycznie przekazywała dane dotyczące rodzaju towaru, ceny jednostkowej netto za litr oraz daty, ujmowane w wystawianych poświadczających nieprawdę fakturach Vat, wykorzystywane w inkryminowanym procederze, a nadto uczestniczyła w operacjach finansowych tyczących się tych fingowanych transakcji, podejmowanych celem ich uwiarygodnienia, odbierając także gotówkę wypłaconą z kont firm-słupów, czemu towarzyszyło także fałszowanie dowodów KP lub KW oraz zachowania sprawcze znamionujące czyn z art. 54 k.k.s., szczegółowo opisane na wymienionych wyżej stronach pisemnych motywów zaskarżonego wyroku. Odnosząc się zaś do stanowczych twierdzeń apelującego obrońcy, jakoby o braku sprawstwa i winy oskarżonych miały świadczyć takie okoliczności, jak prowadzenie przez J. T. w ramach działalności gospodarczej dokumentacji finansowo-księgowej, w tym ksiąg podatkowych, to fakt ten nie może mieć znaczenia ekskulpacyjnego, jako nie podważający w żaden sposób bytu przypisanych oskarżonym przestępstw, warunkowało to nawet możliwość osiągnięcia założonych celów w zakresie uszczupleń podatkowych, jak też pozwalało na tworzenie pozorów legalności przestępczego procederu i odsunięcie w czasie momentu zdemaskowania rzeczywistych działań, jakie pod przykrywką legalnego handlu prowadzili. Nie były to zresztą jedyne tego typu zachowania sprawcze osób zaangażowanych w ten inkryminowany proceder, bo temu samemu celowi służył także udział oskarżonych, w tym małżonków T., w praniu brudnych pieniędzy, a zatem środków płatniczych pochodzących z korzyści związanych z realizowanym czynem zabronionym. Nie miejsce tu jednak na ponowne referowanie stanu sprawy, bo wiązać by się to musiało z powtarzaniem całych fragmentów pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku, a nie jest to potrzebne tym bardziej, że do obszernych ich części sam apelujący się odwołuje, podejmując z nimi nieuzasadnioną, a nade wszystko nie przekonywającą polemikę.

Jak to odnotowuje Sąd Okręgowy w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego i poczynionych na jego podstawie ustaleń faktycznych, wina oskarżonych J. T. i A. T. w zakresie przypisanych im czynów nie budzi żadnych wątpliwości, z czym nie sposób polemizować, jeśli uwzględnić prowadzący do nich prawidłowy tok rozumowania, przy uwzględnieniu wszystkich tych danych, jakie winny znaleźć się w polu widzenia sądu orzekającego w pierwszej instancji. Przedstawione argumenty skłaniające do uznania sprawstwa zostały podzielone przez Sąd Apelacyjny, zaś skoro wywiedzione w sprawie A. i J. T. apelacje nie podnoszą żadnego merytorycznego kontrargumentu, mogącego przeczyć słuszności zapadłego orzeczenia, to też nie znajduje Sąd odwoławczy powodów, aby z własnej inicjatywy po raz kolejny referować te oczywiste podstawy prawne zapadłych skazań.

Ustosunkowanie się do wywiedzionych przez obrońcę oskarżonych apelacji, wymagało jeszcze zamieszczenia kilku dodatkowych uwag odnośnie zarzutów, które zdołano z nich wyselekcjonować, jako dotyczących obrazy przepisów postępowania, co zgodnie z wymogiem z art. 438 pkt. 2 k.p.k. musiałoby mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, czego w żadnym z przypadków, o których mowa poniżej, nie próbowano nawet wykazać. Wymienia się tutaj następujące przepisy postępowania karnego, które wedle apelującego zostały przez Sąd Okręgowy naruszone:

⚫

art. 399 § 1 k.p.k. w zw. z art. 14 § 1 k.p.k. ( choć mowa w apelacji o „ obrazie prawa materialnego” – uwaga SA), polegające – wedle zarzutu- na dokonaniu na rozprawie w dniu 9 września 2016 r. „zmiany kwalifikacji czynów opisanych punktami 32 i 33 „wyroku wstępnego i zastąpienie ich kwalifikacją zawartą w zarzutach punktu V wyroku wstępnego”, gdyż „dokonanie tej zmiany zmodyfikowało pierwotne znaczenie czynów nie będących czynami tożsamymi rodzajowo, co do dóbr chronionych, co odzwierciedla treść zarzutu dotycząca przedstawiania dokumentów we właściwym miejscowo Urzędzie Skarbowym w O.”,



niezależnie już od rażącej wręcz niejasności tych tez obrończych, w wielce ograniczonym zakresie, aczkolwiek jak się zdaje wystarczającym, podnieść wypada, iż obraza przez Sąd Okręgowy wymienionych przepisów nie mogła mieć miejsca skoro w trybie art. 399 § 1 k.p.k. uprzedzono jedynie o możliwości przyjęcia określonej zmiany kwalifikacji prawnej zarzuconych czynów, co właśnie miało dla oskarżonych charakter gwarancyjny i świadczyło o lojalności procesowej Sądu I instancji wobec stron, przy całkowitym niezrozumieniu sensu sugerowanej przez skarżącego, aby w ten sposób doszło do „zmiany kwalifikacji prawnej wskazanych czynów”, czy ich „pierwotnego znaczenia”, ani też tego na czym w opisanych okolicznościach polegać miało naruszenie zasady skargowości, o której stanowi art. 14 § 1 k.p.k., nawet w obliczu dalszych wypowiedzi apelującego mogących do tego wątku nawiązywać, bo także one niczego nie wyjaśniają,

⚫

art. 2 § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 366 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez dowolne i pozbawione obiektywizmu nieuwzględnienie, jako podstawy wyrokowania całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, polegające na:

- błędnym i sprzecznym z dowodami określeniu „kwalifikacji podmiotowych oraz praw i obowiązków oskarżonego A. T. (art. 1 k.k.) jako osoby zajmującą się stałym prowadzeniem spraw gospodarczych P.H. (...) (s.356), przedstawicielem handlowym P.H. (...) oferującym sprzedaż paliw (s.294), osobą prowadzącą wraz z oskarżoną (bez podania formy prawnej) przedsiębiorstwo osoby fizycznej P.H. (...), osoby nakłaniającej (podżegającej) za pośrednictwem oskarżonego J. S. inne osoby do przestępstw (s.326), osoby zobowiązanej w oparciu o przepisy ustawy z dnia 8 stycznia 1993 roku o podatku od towarów i usług, zobowiązaną do sporządzania według obowiązujących wzorów deklaracji w podatku od towarów i usług i ich składania (s.299), przedsiębiorcy w rozumieniu ustawy z dnia 23 grudnia 1988 roku o działalności gospodarczej, co w przypadku przypisanych w/w przestępstw osobistych, niezależnie od przyjętych form zjawiskowych miało wpływ na wyrok,

- nieuprawnione dowodami i nie spełniające „testu bezstronności” Sądu nieuwzględnienie oczywistej sprzeczności interesów oskarżonego A. T. oraz firm (osób) nadzorowanych przez współoskarżonego J. S. tj. H.-S. G., W. O. K., L.-M. S. (1) i inne,

- przyjęciu za podstawę wyroku zacytowanego szeroko z uzasadnienia zaskarżonego wyroku sposobu działania „sprawców wykonawczych”, podczas gdy tak ustalony stan faktyczny stanowiący podstawę wyrokowania jest nie tylko sprzeczny z przedziałem czasowym przyjętym w zarzutach części wstępnej wyroku, ale również z ujawnionymi dowodami,

- sprzeczności ustaleń Sądu pomiędzy częścią dyspozytywną wyroku, przy czym w dalszej kolejności nie wymienia apelujący żadnych dostrzeżonych sprzeczności, a jedynie okoliczności, które jego zdaniem nie zostały rozważone,



takiej treści zarzuty uprawniają do zaniechania ich rozważania tym bardziej, że wbrew temu co się tutaj podnosi, a do czego Sąd Apelacyjny nawiązuje jedynie dlatego, aby dać odpór sugestiom skarżącego, nie zaś wobec uznania zasadności tych nieadekwatnych twierdzeń do podstawy odwoławczej, na którą się powoduje, stwierdzić trzeba, że Sąd I instancji odtworzył mechanizm przestępczego procederu, w tym z udziałem oskarżonych T., w sposób nie nasuwający żadnych zastrzeżeń, poświęcając wymaganą uwagę roli odegranej przez każdego z nich, podjętych zachowań sprawczych oraz przyjętych postaci ich inkryminowanych działań, a także okresu inkryminowanego działania,



nie może być też mowy o błędnych ustaleniach tylko dlatego, że w ramach jednego czynu ciągłego oskarżeni wypełnili znamiona kilku kumulatywnie kwalifikowanych przepisów, działając w różnych postaciach zjawiskowych, bo nie jest tak -jak podnosi obrońca - że stanowi to o wewnętrznej sprzeczności wyroku, skoro w ramach jednego złożonego procederu kryminalna aktywność oskarżonych polegała właśnie na podejmowaniu szeregu zachowań, w różnej formie i postaci, składających się na spójny obraz odtworzonych zaszłości, co szczegółowo przedstawiono w pisemnych motywach wyroku, które nie są wbrew twierdzeniom skarżącego „niespójne, nielogiczne i wewnętrznie sprzecznie”,



całkowicie niezrozumiałe jest negowanie zasadności skazania A. T. z powołaniem się na to, że przesłanki z art. 9 § 3 k.k.s. miałyby nie zostać w jego przypadku spełnione, skoro zaskarżenie wyroku dotyczy części skazującej, w której nie został on uznany za winnego przestępstwa skarbowego, gdyż w tym zakresie postępowanie umorzono z uwagi na przedawnienie karalności. Podobnie ocenić trzeba odwołanie się przez skarżącego do prawa rodzinnego i faktu zniesienia w 1994 r. majątkowej wspólności pomiędzy małżonkami T., co nie ma żadnego znaczenia dla odpowiedzialności karnej A. T.,

a dodatkowo obrazie „art. 2 § 1 i 10 k.p.k.”, w szczególności nie przesłuchanie A. J. (4), J. D., T. G. i P. K. (1), H. K. (1) tj. osób mających wiedzę, co do sposobu działania oskarżonego A. T. oraz charakteru transakcji P.H. (...), a także nie rozważenie zeznań świadka J. G. (1) (inspektor UKS w O.) w odniesieniu do kontroli przeprowadzonej u A. J. (4) oraz (...) sp. z o.o. w zakresie w jakim kontrola ta ujawniła tożsamość osób (firm) jako Kupujących (nabywców paliw) od (...) sp. z o.o. i (...) .H.U. (...), z w/w jako Sprzedającymi paliwa współoskarżonej J. T., przy czym w przypadku świadka J. G. (1) nie wyjaśnienie znaczenie schematu pola nr (...) dla przypisanych oskarżonemu czynów zabronionych, a w szczególności przyczyn, dla których organy kontroli skarbowej podjęły określone działania kontrolne, bądź ich nie podjęły w toku prowadzonych postępowań kontrolnych, jak też przyjęcie, zdaniem apelującego „bezkrytyczne” wyników kontroli podatkowej, do czego wprost nawiązuje także zarzut z punktu 3.7 petitum apelacji, klasyfikowany jednak na podstawie odwoławczej z art. 438 pkt. 3 k.p.k.,



odpowiedź na te polemiczne, niejasne i oderwane od realiów sprawy supozycje skarżącego została wyczerpująco udzielona w treści pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, w których rola oskarżonych T. w przestępczym procederze została zreferowana w sposób kompleksowy, podobnie jak podstawa dowodowa tych ustaleń, a dalej analiza materialnoprawna przypisanych im przestępstw i nie ma w tym stanowisku Sądu a quo żadnych niejasności czy braków, w tym dowodowych, o których wspomina skarżący, zaś okoliczności związane z kooperacją oskarżonych z firmą (...) A. J. (4) odtworzone zostały na podstawie wskazanych miarodajnych dowodów, do których także Sąd I instancji szeroko się odniósł, w tym w kwestii korzystania przez P.H. (...) ze zbiorników służących do magazynowania komponentów, znajdujących się na polu nr (...),



apelujący zarzuca także Sądowi meriti - jak się zdaje - nie przeprowadzenie dowodów, o które w toku procesu karnego nie wnioskował, a także wymienia takie, które nie dotyczą przedmiotu procesu, w tym aspekcie wspomnieć jeszcze można, iż wyniki postępowań kontrolnych organów podatkowych weryfikowano bowiem jedynie w zakresie, w jakim służyło to sprawie, zaś w zgodzie z zasadą samodzielności jurysdykcyjnej Sąd Okręgowy czynił własne ustalenia odnośnie podstaw i wysokości generowanych przez oskarżonych strat w zakresie narażonego na uszczuplenie podatku,

⚫

„sprzeczność logiczna ustaleń Sądu, poprzez nieuprawnione treścią zeznań świadków kierowców przyjęcie przez Sąd- co odzwierciedla uzasadnienie wyroku wstępnego (strona 293), że M. B. (2), J. Ł., T. K., E. L., S. K. i W. R. potwierdzili, że oprócz J. S., C. G.inne osoby przywoziły współoskarżonej J. T. pieniądze (strona 294), a to wobec nie ustalenia jakich pieniędzy zeznania świadków przesłuchanych na okoliczność transportu paliw i dowodów wewnętrznych WZ mogły dotyczyć (gdyż w/w dostawali pieniądze na tankowanie oraz wynikające z przepisów prawa prawy diety) ?”,



żadnej dowolności w ocenie depozycji wymienionych świadków Sąd Apelacyjny nie stwierdza, a argumenty przedstawione w pisemnym uzasadnieniu wyroku przekonują o uwzględnieniu całokształtu zebranych dowodów inaczej, aniżeli czyni to skarżący, który selekcjonuje wątki oderwane od realiów sprawy niniejszej, budując na tym teorie nie mające dowodowego wsparcia, w tym właśnie na temat źródeł pochodzenia przekazywanych J. T. pieniędzy, już niezależnie od tego, iż w ten sposób pośrednio sam przyznaje, że fakt ten miał w rzeczywistości miejsce.

Sąd Apelacyjny nie podziela także stanowiska skarżącego, że wyrok Sądu pierwszej instancji oparty został na niekompletnym materiale dowodowym wobec braku ujawnienia, czy omówienia wszystkich zeznań świadków. Sąd ma bowiem obowiązek ujawnić i odnieść się jedynie do tych dowodów, które dotyczą przedmiotu postępowania i mają znaczenie dla rozstrzygania i tak właśnie w realiach sprawy oskarżonych było, o czym świadczy treść pisemnych motywów zaskarżonego wyroku.

Dalej apelujący obrońca podejmuje wysiłek w przekonaniu Sądu odwoławczego, iż Sąd Okręgowy dopuścił się także licznych błędów w ustaleniach faktycznych, mających wpływ na treść orzeczenia, co także nie zostało w żaden racjonalny sposób wykazane, pomimo obszerności odnośnych punktów omawianych apelacji, które nie zawierają także adekwatnych dla wskazanej podstawy odwoławczej stwierdzeń, dlatego częściowo nawiązano do nich powyżej, w pozostałym zaś zakresie nie nadają się one do osobnego rozważenia, gdyż także w tym przypadku wymagałoby to skupienia się wyłącznie na niedostatkach merytorycznych i logicznych tych zarzutów, nie możliwych tym samym do skontrolowania zgodnie z zadaniem ciążącym na sądzie odwoławczym.

W tych okolicznościach przypisanie oskarżonym T. popełnienia objętych skazaniami przestępstw nie budzi zastrzeżeń. Tyczy się to zarówno uznania, iż swoim zachowaniem wypełnili oni znamiona czynu zabronionego z art. 258 § 1 k.k., co do którego postępowanie umorzono z powodu przedawnienia karalności, podobnie jak to miało miejsce w odniesieniu do zarzutów z art. 54§1 kks. Należy jedynie odnotować, że nie zgłoszono także zasadnych zastrzeżeń w przedmiocie prawidłowości ustalenia wysokości narażonego przez oskarżonych na uszczuplenie podatku akcyzowego z uwzględnieniem ilości paliwa wprowadzonego w ustalony inkryminowany sposób do obrotu, pomnożonego przez stawkę podatku akcyzowego od ujawnionego w fakturze paliwa, a w zakresie wysokości podatku VAT określonego w oparciu o prawomocne Decyzje Urzędów Kontroli Skarbowych, co Sąd Okręgowy miał w polu widzenia dokonując ustaleń faktycznych w tej sprawie. Stanowiska tego nie podważył skutecznie apelujący, nie ma także ku temu żadnego powodu Sąd Apelacyjny.

Sąd odwoławczy akceptuje także rozstrzygnięcia z punktów 28 i 35 zapadłe względem odpowiednio J. i A. T., mocą których przypisano im czyn zakwalifikowany z art. 271§ § 3 k.k. i art. 273 k.k. oraz z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 271 § 3 k.k. i art. 270 § 1 k.k. przy zastos. art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65§1 kk.

Ustosunkowując się do apelacji obrońcy oskarżonych zarzucającego- jak się zdaje - niespójność, ewentualnie błędność jednoczesnego przyjęcia za podstawę skazania przepisów art. 271 k.k., 273 k.k. i art. 270 k.k., wystarczy wspomnieć, iż rację miałby jedynie w takim przypadku, w którym wszystkie te przepisy odnosiłyby się do tego samego dokumentu, co nie ma miejsca w analizowanym przypadku, w którym przedmiotem czynności wykonawczych każdego z tych składających się na kumulatywną kwalifikację prawną czynów są inne dokumenty, z jednej strony poświadczające nieprawdę, z drugiej te sfałszowane, z trzeciej zaś te wykorzystane dokumenty wystawione przez inne podmioty, które poświadczały nieprawdę. Nie ma żadnych nieprawidłowości zatem w takim opisie i kwalifikacji prawnej czynu, jak to ma miejsce w kontrolowanej sytuacji, a wręcz takie postąpienie Sądu Okręgowego było konieczne dla oddania pełnej zawartości kryminalnoprawnej objętego skazaniem przestępstwa, realizowanego na raty, w okresie rozciągniętym w czasie i w różnych konfiguracjach podmiotowych, co zresztą zrozumiałe, skoro oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu wraz z innymi osobami, częściowo podżegając do takich zachowań ustalone osoby i dodatkowo w ramach zorganizowanej struktury przestępczej. Kwestionując słuszność skazania oskarżonego T. za czyn z art. 271 § 3 k.k. nie powinien także skarżący zapominać o treści art. 21 § 2 k.k., po myśli którego, jeśli okoliczność osobista dotycząca sprawcy, stanowi znamię czynu zabronionego, współdziałający podlega odpowiedzialności karnej przewidzianej za ten czyn zabroniony, gdy o tej okoliczności wiedział, chociażby go nie dotyczyła, a co w realiach analizowanej sprawy jest wręcz oczywiste.

Sąd Apelacyjny zaaprobował także orzeczenia z punktów 27 i 34 zaskarżonego wyroku skazujące J. i A. T. za występki z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 299 § 1 i 5 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 kk, z jednym zastrzeżeniem i korektą. Otóż, skazanie oskarżonych nie mogło się ostać w zakresie w jakim przypisano im popełnienie przestępstw prania brudnych pieniędzy w warunkach i na podstawie art. 299 § 6 k.k. Stało się tak z powodów, szczegółowo omówionych przy uzasadnieniu tożsamej decyzji Sądu Apelacyjnego w sprawie J. S.. Jak bowiem wprost wynika z opisu tego czynu, ale i wyrokowych ustaleń faktycznych, Sąd Okręgowy również w przypadku oskarżonych T. (analogicznie w sprawach J. S. i B. S.), jako korzyść, o której mowa w § 6 art. 299 k.k., traktuje przedmiot przestępstwa z § 1 art. 299, a zatem środki płatnicze pochodzące z korzyści uzyskanych z czynu bazowego. Sąd meriti w powołanych rozstrzygnięciach wskazuje jasno, iż znaczna korzyść, o której mowa, dotyczy nie odprowadzonego podatku akcyzowego oraz podatku Vat, co jest efektem błędnego traktowania tych samych wartości raz jako przedmiotu prania brudnych pieniędzy (§ 1 art. 299 k.k.), raz jako korzyści osiągniętych z przestępstwa prania brudnych pieniędzy (§ 6 art. 299), a których osiągnięcia w rzeczywistości do tej pory im ani nie zarzucono, ani też nie wykazano, aby te dodatkowe profity, o których stanowi powołany § 6 art. 299 k.k., stały się ich udziałem. Stąd z uwagi na uwarunkowania procesowe Sąd odwoławczy zdecydował - w punkcie II.3 tiret pierwsze i w punkcie II.4 - o wyeliminowaniu z opisów przypisanych oskarżonym czynów, odpowiednio J. T. - w punkcie 27 i A. T.- w punkcie 34, adekwatnych stwierdzeń o osiągnięciu przez nich znacznej korzyści majątkowej w kwocie nie mniejszej niż 39.450.388 zł w postaci nie odprowadzonego podatku akcyzowego oraz podatku Vat, a z ich kwalifikacji prawnej § 6 przepisu art. 299 k.k.

Przechodząc dalej, wymaga zastrzeżenia, że kolejne podnoszone przez apelującego obrońcę w omawianej materii zarzuty, stanowią luźną polemiką ze słusznym orzeczeniem Sądu Okręgowego i tak też zostały one potraktowane, bo w przeciwnym razie należałoby uznać, że stawiane są w wyniku niezrozumienia przez autora środka odwoławczego istoty przestępstwa prania brudnych pieniędzy, co na pewno nie ma miejsca.

Nie budzi także zastrzeżeń, w świetle tego co powyżej wspomniano, skazanie oskarżonej za przestępstwo z punktu 29 zaskarżonego wyroku tj. z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 233§ 1 kk i art. 239 § 1 kk w zw. z art. 12 kk przy zastosowaniu art. 11 § 2 kk. Nie podzielono tym samym zarzutów obrońcy kwestionujących słuszność przypisania oskarżonej tego przestępstwa. Skazanie to opiera się bowiem na prawidłowo zgromadzonym, przeprowadzonym, ocenionym i omówionym materiale dowodowym, nie budząc żadnych wątpliwości co do istnienia podstaw faktycznych i prawnych do wydania takiego rozstrzygnięcia, co wyłożono w sposób kompleksowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Szczegółowe wyjaśnienia na ten temat, słusznie ocenione jako miarodajne, złożył sam O. K. jeszcze w śledztwie (k.8787-8793 t.45,14323-14325 t.72), które korespondowały z kolei z depozycjami C. G.(k.5045-5052,5136-5140 t.27,5379-5386, (...)-5415 t.28), a także zeznaniami U. P., która była bezpośrednim świadkiem nakłaniania O. K. przez J. T. do składania zeznań określonej treści, a także sporządzenia dokumentacji dotyczącej rzekomej współpracy firm (...) i (...). Na tych podstawach dowodowych pewnikiem było, że oskarżona w 2003 r. w związku z toczącym się postępowaniem przygotowawczym o sygn. akt V Ds 9/03/S, postępowaniem kontrolnym w zakresie rzetelności deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowości obliczania i wpłacania podatków stanowiących dochód budżetu państwa z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych, podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowego prowadzonym przez Urząd Kontroli Skarbowej w O. i toczącym się postępowaniem administracyjnym przed Izbą Celną we W., dotyczącym zobowiązań podatkowych (...), nakłaniała O. K. do składania zeznań niezgodnych z prawdą i tworzenia fałszywych dowodów związanych z działalnością firmy (...) z/s w C. w zakresie rzekomej współpracy z firmą (...), celem utrudniania prowadzenia tych postępowań. Chcąc, aby popełnił przestępstwo, podżegała go do złożenia fałszywych zeznań mających stanowić dowód w postępowaniach prowadzonych przez Prokuraturę oraz Urząd Kontroli Skarbowej w O. i Izbą Celną we W. w zakresie okoliczności związanych z działalnością firmy (...) z/s w C., utrudniając w ten sposób postępowanie karne i pomagając mu tym samym uniknąć odpowiedzialności karnej i karno-skarbowej.

W omawianymi zakresie obrońca oskarżonej stawia dwa zarzuty obrazy prawa materialnego, majce polegać na naruszeniu:

1.  „artykułu 233 § 1 k.k. w związku z art. 18 § 2 k.k., oraz art. 6 i 115 § 1 k.k. polegające na przyjęciu odpowiedzialności J. T. z tegoż przepisu w oderwaniu od przepisu art. 233 § 2 k.k. jako warunku odpowiedzialności sprawcy poprzez dowolne uznanie, iż ta oskarżona w związku z toczącym się przed Prokuratorem Okręgowym w Częstochowie w sprawie V Ds. 9/03/03, w którym to postępowaniu przed dniem 19 grudnia 2004 roku zatrzymaniem, nie przeprowadzono żądnych czynności, uzasadniających pouczenie w/w o którym mowa w § 2 art. 233, a w związku z postępowaniem kontrolnym UKS w O. w/w oraz kontrolowana i podatnik, której status regulował art. 17 ustawy z dnia 28 września 1991 roku o kontroli skarbowej; mogła popełnić przypisany jej punktem 29 wyroku wstępnego czyn zabroniony, wobec oczywiście dowolnie pojmowanych przez oskarżyciela znamion tego przestępstwa, a następnie Sąd jego popełnienia”;

2.  „artykułu 239 § 1 k.k. w związku z art. 115 § 1 k.k. poprzez dowolne i nie uzasadnione treścią tegoż (punkt 29 wyroku wstępnego) przepisu uznanie przez Sąd, iż ta norma bez uwzględnienia kontekstu sytuacyjnego i czasu penalizuje prawa oskarżonej do czynnego udziału w prowadzonych w stosunku do P.H. (...) co w związku z art. 20 k.k. i 299 § 3 k.k. uzasadniało odmienną oceną przypisanego w/w czynu, a to tym bardziej, że w żadnym stopniu działania J. T. nie osiągnęły i faktycznie nie mogły osiągnąć celów zabronionych o których mowa w tej normie tj. nie udaremniły postępowania karnego, nie utrudniły tego postępowania, ani nie zatarły śladów przestępstwa skarbowego, gdyż w tym czasie toczyło się postępowanie kontrolne UKS w O. w sprawie, a inspektor Kontroli Skarbowej J. G. (1) zażądał od wymienionej przedstawienia dowodów prowadzenia działalności przez podmioty sprzedające w/w paliwa”.

Żaden z nich nie mógł jednak odnieść zamierzonego celu, a stąd doprowadzić do podważenia tego skazania, gdyż Sąd Apelacyjny nie uznał, aby było ono dotknięte jakimkolwiek błędem. Wystarczy wspomnieć jedynie, że warunek odpowiedzialności na podstawie przepisu art. 233 § 2 k.k. tyczy się osoby przesłuchiwanej, a zatem na gruncie rozpatrywanej sprawy O. K., nie zaś J. T., która do tego przestępstwa podżegała, nie będąc sprawcą głównym czynu z art. 233 §1 k.k. Okoliczności, do których nawiązuje apelujący, nie mają zatem żadnego znaczenia dla bytu przestępstwa, jakiego dopuściła się sama oskarżona. Przypomnieć jeszcze można apelującemu, iż decydujący jest zamiar, w jakim oskarżona działała, niezależnie od efektu jej inkryminowanych zachowań, których zaistnienia nawet skarżący nie neguje, co dotyczy także argumentów przywołanych powyżej w punkcie 2, a zawierających niejasne zastrzeżenia pod kątem prawidłowości skazania z przepisu art. 239 k.k., które też nie nasuwa żadnych uwag Sądu Apelacyjnego. Przypomnieć także trzeba, że Sąd Okręgowy niewątpliwie miał na uwadze kontekst sytuacyjny, w jakim przestępstwo oskarżonej zostało popełnione, a do czego odwołuje się skarżący, odnotował bowiem, że nie zastosował w omawianym przypadku nadzwyczajnego załagodzenia kary ani nie odstąpił od jej wymierzenia mimo, że J. T. działała również z obawy przed własną odpowiedzialnością karną uznając, że w świetle okoliczności tej sprawy, brak było ku temu podstaw.

W tym miejscu należy od razu wskazać, że odnośnie tego orzeczenia apelację wywiódł także prokurator, domagając się korekty nieprawidłowej podstawy skazania powołanej w punkcie 29 zaskarżonego wyroku, z którym co do zasady całkowicie się zgodzono, co do szczegółów zaś uznano, iż winna ona przebiegać nieco inaczej, aniżeli sugerował skarżący. Dla skorygowania stwierdzonych niedostatków orzeczenia wystarczyło bowiem uzupełnienie kwalifikacji prawnej tegoż czynu sformułowaniem, że powołany w niej przepis z art. 233 § 1 k.k. miał zastosowanie w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r. Przestępstwo to było bowiem wówczas zagrożone łagodniejszą karą pozbawienia wolności, aniżeli stanowiący podstawę wymiaru kary i prawidłowo powołany przez Sąd meriti przepis art. 239 § 1 k.k., który po myśli art. 11 § 3 k.k. musiał tutaj znaleźć zastosowanie.

Odnosząc się natomiast do zarzutów obrazy prawa materialnego skonstruowanych przez obrońcę oskarżonych wskazać trzeba, że nie podzielono żadnego z podnoszonych w tym zakresie poglądów skarżącego, przy zastrzeżeniu, że treść omawianych jednostek redakcyjnych apelacji była mało czytelna.

Tak przynajmniej było w przypadku punktu 1.1 apelacji wywiedzionej w sprawie A. T. zarzucającego obrazę prawa materialnego tj. art. 62 § 2 i 5 k.k.s. poprzez zaniechanie jego zastosowania do czynu zarzucanego w punkcie IV, podczas gdy został on zakwalifikowany z przepisów Kodeksu karnego i rozstrzygnięto o nim w punkcie 35 wyroku, mocą którego oskarżony został skazany za przestępstwo z tj. art. 271 § 3 k.k. i art. 273 k.k. oraz art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 271 § 3 k.k. i art. 270 § 1 k.k. przy zastos. art.11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. Całkowicie niezrozumiała jest przy tym koncepcja skarżącego, jakoby mylność orzeczenia Sądu Okręgowego miała wynikać z pominięcia, że to sugerowane przestępstwo skarbowe było przedmiotem rozstrzygnięć z punktów 32 i 33 wyroku „ wstępnego” ( sformułowanie to pojawia się w apelacjach tego obrońcy po wielokroć – przypis SA), jako wspóukarane i popełnione w ramach współsprawstwa z art. 9 § 3 k.k.s. Nie zgadzając się zupełnie z tego rodzaju logiką Sąd Apelacyjny zaniechał dalszych analiz tego zarzutu odwoławczego, bo także argumenty mające go wspierać, kompletnie nie wyjaśniają prezentowanej koncepcji.

Można jeszcze przypomnieć skarżącemu, iż idealny zbieg przepisów, obligujący - zgodnie z brzmieniem art. 8 k.k.s. - do zastosowania do czynu będącego przestępstwem skarbowym, który wyczerpuje znamiona przestępstwa określonego w przepisach karnych innej ustawy, każdego z tych przepisów, odnosi się jedynie do sytuacji zbiegu rzeczywistego, to jest gdy każdy z nich daje się zastosować bez kolizji z zasadami wyłączania wielości ocen w prawie karnym (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 sierpnia 2011 r. III KK 45/11, LEX nr 1044033), a jego zaistnienie zobowiązuje wręcz do pociągnięcia do odpowiedzialności karnej sprawcy za przestępstwo skarbowe i przestępstwo powszechne.

Całkowicie nieczytelną wymowę miały także zarzuty, w treści których wytknięto naruszenie przez Sąd meriti reguły wyłączenia wielkości ocen (art. 11 § 2 k.k.) i art. 4 § 2 k.p.k. poprzez niezastosowanie do przypisanych oskarżonym czynów przepisu art. 303 § 1, 2 k.k., którego znamiona w zakresie przedmiotowym, odpowiadały treści art. 270, 271 i 273 k.k. i nie wymagały subsumpcji poprzez odwoływanie się do art. 18 § 2 k.k., jako względniejszego dla tegoż oskarżonego- to w przypadku oskarżonego A. T.. Nie są to dla Sądu Apelacyjnego zrozumiałe treści, a sensu nie nadaje im także ich pozorne rozwinięcie w uzasadnieniu apelacji, gdzie dodatkowo sugeruje się konieczność rozważenia czy zachowanie oskarżonych nie powinno być analizowane nie tylko pod katem znamiona czynu z art. 303 k.k., ale i art. 296 k.k.

Odnosząc się zaś do zarzutów odwoławczych opartych na obrazie przepisów art. 270 § 1 k.k., art. 270 § 1 i 3 k.k. i art. 273 k.k. w zw. z art. 18 § 2 k.k., a także art. 1 k.k., art. 115 § 1 i 114 k.k., sugerujących, że Sąd Okręgowy przyjął jako podstawę wyroku skazującego, że „znamiona podmiotowe tego przestępstwa mogą być realizowane przez firmę, którą ujawnia się w rejestrze, a przedsiębiorca działa pod firmą”, z odwołaniem się do art. 43 2 k.c., co miało zdaniem apelującego stanowić przesłankę negatywną do skazania, także i tutaj Sąd odwoławczy nie widzi przestrzeni do merytorycznych odniesień. Podobne nieweryfikowalne treści zawarto w kolejnych jednostkach redakcyjnych obu apelacji, dlatego też jeśli skarżący nie doszuka się w niniejszym uzasadnieniu odpowiedzi na wszystkie nurtujące go pytania to - tak jak to już powiedziano wcześniej - nie wynika to z intencjonalnego zaniechania Sądu Apelacyjnego, a niedostatków samych środków odwoławczych, z czym wszak winien się liczyć, skoro zaoferował pisma procesowe sprawiające wręcz wrażenie wersji roboczych skarg, zawierających nawet niedokończone, urwane zdania.

Zaznaczenia przy tym wymaga, iż żadna z zaprezentowanych w apelacjach koncepcji obrończych, wytykających obrazę przepisów prawa materialnego, nie dotykała kwestii mogących mieć znaczenie dla zapadłych w sprawie oskarżonych rozstrzygnięć, stanowiąc luźną polemikę z zaskarżonym wyrokiem, nie wspartą żadnymi merytorycznymi argumentami. Kompleksowo zostało to omówione w uzasadnieniu wyroku, do którego należy apelującego odesłać, aby uniknąć zbędnych powtórzeń, bo wątpliwości zgłoszone przez autora apelacji mogą także świadczyć o nie dość wnikliwej jego lekturze.

Co do kar wymierzonych obu oskarżonym stwierdzić trzeba, że w żadnym razie nie są one rażąco surowe, co także zarzuca obrońca, ale nie są też rażąco łagodne, za jakie z kolei postrzega je apelujący prokurator . Rodzaj i wymiar orzeczonych względem A. i J. T. sankcji, przekonuje o tym, iż Sąd Okręgowy miał w polu widzenia wszystkie okoliczności decydujące o karze, we właściwych proporcjach je uwzględnił, przez co dochował dyrektyw sędziowskiego wymiaru kary. Sąd Apelacyjny pragnie przy tym podkreślić, że zgadza się ze słusznymi uwagami apelującego na temat powagi przestępstw, jakich dopuścili się oskarżeni, ich znacznego stopnia społecznej szkodliwości oraz negatywnych skutków dla budżetu państwa, jednak nie można uznać, iż zostały te okoliczności niedoszacowane w zapadłym w sprawie oskarżonych wyroku. Sąd Okręgowy należycie uzasadnił bowiem wymiar orzeczonych względem oskarżonych T. sankcji, zwracając uwagę na istotne elementy, jakie winny mieć wpływ na ich ukształtowanie, w tym rolę odegraną w popełnionych przestępstwach, czy dotychczasową linię życiową. Przypomnieć także trzeba, że jak słusznie zauważa apelujący prokurator, miarą surowości kary nie jest ich konkretny, obiektywny wymiar, ale stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej dla danego przestępstwa, które w sprawie niniejszej właśnie te kryteria spełniają. Sąd meriti wymierzył bowiem za przypisane oskarżonym T. przestępstwa kary, w każdym przypadku znacznie powyżej dolnych progów ustawowych zagrożeń, zaś kary łączne pozbawienia wolności ukształtował na zasadzie asperacji, a zatem nie tej najkorzystniejszej dla oskarżonych. Tym samym biorąc pod uwagę ich bezwzględny wymiar, a dodatkowo także orzeczenie wobec oskarżonych grzywien, które w żadnym razie nie mają wymiaru symbolicznego, to oczywistym musi być, rozstrzygnięcia penalne, o których mowa, nie są rażąco łagodne, a zatem w stopniu jaskrawym niesprawiedliwe, co zarzuca prokurator. Zwraca jeszcze uwagę, że także skarżący nie domaga się wcale radykalnej zmiany orzeczonych względem oskarżonych kar, proponuje bowiem podwyższenie orzeczonych sankcji o 1 rok, a kary łącznej pozbawienia wolności o 1 rok i 6 miesięcy.

Nie można także zgodzić się z prokuratorem, jakoby wymierzone oskarżonym kary w ich poczuciu stanowiły łagodne konsekwencje poważnych przestępstwa, jakich się dopuścili, o czym dostatecznie przekonuje nie tylko globalny ich wymiar, ale także zaskarżenie wyroku w tej części przez ich obrońcę, który wręcz postrzega rozstrzygnięcia penalne zapadłe względem oskarżonych, jako rażąco surowe. Z tym ostatnim także nie można się jednak zgodzić ze względów, o których mowa powyżej, przy całkowitej błędności poglądu, że na wysokość orzekanych kar winien mieć wpływ fakt sprawowania opieki nad niepełnosprawnym członkiem rodziny. Skoro zaś pozostałe twierdzenia zawarte w zarzutach obrońcy nie dotykają materii, która może mieć wpływ na wymiar orzekanych kar, to przyjmując całkowitą słuszność decyzji Sądu Okręgowego w tym przedmiocie, należało apelującego odesłać do odnośnych fragmentów pisemnych motywów zaskrzonego wyroku, które Sąd Apelacyjne podziela.

Co do oskarżonego B. S.

Apelujący obrońca oskarżonego zaskarżył wyrok w części obejmującej skazania z punktów 20 i 22, zarzucając obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k., z czym Sąd Apelacyjny nie może się zgodzić, ponieważ argument o naruszeniu przez Sąd Okręgowy zasady swobodnej oceny dowodów w realiach analizowanej sprawy, nie znajduje racji bytu. Sprawstwo B. S. w zakresie przypisanych mu przestępstw, w świetle zebranych i prawidłowo ocenionych przez Sąd a quo dowodów, nie nasuwa bowiem żadnych wątpliwości. Przekonuje o tym dostatecznie treść pisemnych motywów orzeczenia, sporządzonego w sposób kompleksowy i wysoce profesjonalny, co zarazem wyklucza uznanie za słuszny zarzutu obrazy art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k.

Odnosząc się do poszczególnych argumentów apelującego, przypomnienia wymaga, iż w punkcie 17 zaskarżonego wyroku, umorzono wobec B. S. postępowanie o czyn z art. 258 § 1 k.k. z uwagi na przedawnienie jego karalności. Jeśli zatem skarżący za nieprawidłowe uznaje przyjęcie wyczerpania przez oskarżonego „znamion strony podmiotowej przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. poprzez nie wskazanie dowodów na jego działanie z zamiarem bezpośrednim, bądź też ewentualnym w ramach zorganizowanej grupie przestępczej”, to stanowisko to należy potraktować, jako wymierzone przeciwko przypisaniu B. S. działania w warunkach art. 65 § 1 k.k., powołanego w rozstrzygnięciach z punktów 20 i 22 wyroku. Wychodząc zatem od tego zastrzeżenia, podniesienia wymaga, że istnienie i udział poszczególnych oskarżonych, w tym B. S., w takiej zorganizowanej strukturze został klarownie wyłożony na stronach 240-246 pisemnego uzasadnienia i trudno się z tym co tam powiedziano nie zgodzić, skoro odtworzony stan faktyczny, zrekonstruowany w oparciu o wyegzemplikowane dowody, niezbicie świadczy o słuszności tego ustalenia.

Sąd odwoławczy nie neguje także przyjęcia przez Sąd meriti działania oskarżonego wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami oraz w warunkach z art. 18 § 1 k.k., powołanego w podstawach skazania za przestępstwa przypisane mu w punktach 20 i 22 zaskarżonego wyroku. W uzasadnieniu orzeczenia wyjaśniono podstawy przyjęcia tych postaci przestępczego działania oskarżonego, ale i pozostałych współoskarżonych, ustalając m.in., że zachowanie J. S., C. G.i B. S., jako osób kierujących bezpośrednio lub za pośrednictwem innych osób działalnością firm zarejestrowanych na cudze nazwisko, Sąd Okręgowy potraktował jako współsprawstwo lub sprawstwo kierownicze, w zakresie w jakim sprowadzało się ono do nadzoru i wydawania poleceń osobom, które jako osoby upoważnione do wystawiania dokumentów podpisywały je, mimo że nie potwierdzały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych.

Przypomniano także w pisemnych motywach wyroku, co jest aktualne w odniesieniu do wszystkich oskarżonych, że dla przyjęcia konstrukcji współsprawstwa, nie jest konieczne, aby każdy ze sprawców realizował niejako własnoręcznie wszystkie znamiona czynu zabronionego, wystarczy, że każdy z nich - dążąc do realizacji zaplanowanego wspólnie czynu - działał w ramach uzgodnionego wcześniej (lub w trakcie akcji przestępczej) podziału ról, ułatwiając w ten sposób realizację wspólnie zamierzonego celu. Dla przyjęcia tej konstrukcji, wystarczy zatem, jeżeli zachowanie jednego ze sprawców stanowi dopełnienie drugiego i razem z nim stanowi realizację zaplanowanego wcześniej czynu zabronionego, jeżeli każdy z nich obejmuje swoją świadomością i zamiarem całość akcji przestępczej. I dalej, „nie ulega zatem wątpliwości, że część oskarżonych w niniejszej sprawie działało wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami (co do których zapadły już prawomocne wyroki skazujące, bądź postępowanie karne jeszcze jest w toku), zgodnie z uzgodnionym w sposób dorozumiany podziałem ról, akceptując nawzajem swoje zachowania i obejmując zamiarem zarówno sposób, jak i cel takiego działania” (strona 256-257 uzasadnienia).

Akceptując w pełni te słuszne konstatacje Sądu Okręgowego, zaaprobować trzeba także zapadłe względem B. S. orzeczenie w zakwestionowanym przez obrońcę ujęciu, bo jawi się ono jako prawidłowe w świetle odtworzonego stanu faktycznego, treści i oceny dowodów przyjętych za jego osnowę, ale i analizy materialnoprawnej przypisanych przestępstw. Zgodzić się przy tym trzeba z poglądami prawnymi, do których odwołuje się w treści apelacji skarżący, niemniej jednak nie są one zdolne podważyć słuszności zaskarżonego wyroku. Przypomnieć można, iż zgodnie z art. 18 § 1 k.k. odpowiada za sprawstwo nie tylko ten, kto wykonuje czyn zabroniony sam albo wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, ale także ten kto kieruje wykonaniem czynu zabronionego przez inną osobę lub wykorzystując uzależnienie innej osoby od siebie, poleca jej wykonanie takiego czynu. W omawianej kwestii wątpliwości apelującego rodzi to, że w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia brak jest wykazania na podstawie jakich dowodów Sąd I instancji uznał, iż B. S. wydawał polecenia O. K., R. G. (1), M. B. oraz R. S. (1) (poprzednio G.) i kierował ich działaniami w zakresie „prania brudnych pieniędzy” oraz „fałszowania dokumentów”. Poza tym obrońca poczytuje jako błędne ustalenie, że oskarżony brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, w sytuacji gdy zebrane dowody, w tym wyjaśnienia J. S., C.G. i R. S., nie wskazywały na to, aby o takich działaniach wiedział. Podobnie rzecz się ma z podniesionym argumentem, iż Sąd Okręgowy mylnie przyjął, że B. S. podejmował bądź polecał podejmować czynności zmierzające do udaremnienia stwierdzenia przestępczego pochodzenia środków pieniężnych z uszczupleń podatkowych poprzez przekazywanie ich innym osobom, w tym O. K., R. G. (1) i M. B., bo wedle skarżącego z ich wyjaśnień nic takiego nie wynikało. Nie znajdowało także wedle obrońcy uzasadnienia ustalenie, że oskarżony polecał R. G. (2) poświadczać nieprawdę w fakturach Vat wystawianych przez (...) Sp. z o.o., czy też miał świadomość, że do takich praktyk tam dochodziło. Wyraźnie zatem widać, iż te same argumenty padają na uzasadnienie powołanej w apelacji podstawy odwoławczej z art. 438 pkt. 2 k.p.k., jak i tej z art. 438 pkt. 3 k.p.k.

Traktując zatem zbiorczo tak szeroko zakrojone uwagi apelującego, odnotować trzeba ich polemiczny charakter, opieranie się na tendencyjnie wyselekcjonowanych dowodach, interpretowanych w sposób jednostronny, podczas gdy zapadłe w pierwszej instancji orzeczenie wydano na podstawie całokształtu materiału dowodowego sprawy, przy uwzględnieniu jej złożoności podmiotowo-przedmiotowej, co zostało w sposób nie budzący żadnych zastrzeżeń wyjaśnione w treści pisemnych motywów zaskarżonego wyroku. I tak, na str. 174 -177 uzasadnienia wyroku, podano powody odmówienia wiary nie przyznającemu się do winy oskarżonemu, przy uwzględnieniu całokształtu materiału dowodowego, w tym potwierdzającego jego sprawstwo i winę, zaś w rozważaniach prawnych szczegółowo wyjaśniono stanowisko w przedmiocie przypisanych mu przestępstw (strony 273-292). Do treści tegoż aktu sprawozdawczego należy zatem apelującego odesłać, aby uniknąć zbędnych powtórzeń, uznając jedynie za wskazane przypomnienie, że z zakwestionowanych w omawianym środku odwoławczym wyjaśnień współoskarżonych J. S. i C. G., słusznie ocenionych przez organ a quo w tej części jako wiarygodne, wynikają dane potwierdzające wersję oskarżenia i podważające zarazem zasadność analizowanej apelacji. Omawiane dowody nie pozostawiają wątpliwości, iż B. S., jako udziałowiec (...) Sp. z o.o., miał nie tylko świadomość przestępczej działalności, jaką w inkryminowanym okresie się parano, ale też uczestniczył w tym wspólnym przedsięwzięciu w sposób zaangażowany, podejmując określone działania bądź to osobiście, bądź też polecając innym osobom ich wykonanie, bądź też nimi kierując także w ten sposób, iż współdziałał z pozostałymi współsprawcami, a nade wszystko z C. G. (1) i J. S., którzy szczegółowo opisywali jego zaangażowanie w inkryminowany proceder, a którzy nie mieli żadnego interesu w pomawianiu oskarżonego, skoro sami przyznali się do zarzutów. Udział B. S. w inkryminowanych zaszłościach, stanowiących podstawę obu przypisanych mu czynów, znajduje także solidne potwierdzenie w pozostałych powołanych przez Sąd Okręgowy dowodach, pozytywnie zweryfikowanych informacjami płynącymi z materiału aktowego sprawy. Mowa tutaj o relacjach procesowych R. S., W. S., R. G., O. K., A. J., S. R., S.L., R. B. i W. H. oraz dokumentacji księgowej i handlowej w postaci faktur i umów o współpracy oraz informacji o obrotach środków na kontach (...) Sp. z o.o., ale i (...) - O. K. w C., (...) w C., (...) w W., (...) w C., (...) w C., (...) w C. - stanowiących ogniwa w łańcuchu firm zajmujących się wprowadzaniem do obrotu paliw płynnych pochodzących z nielegalnych źródeł, a uzyskanych w wyniku mieszania komponentów, bądź ich przeklasyfikowania, jak również (...) J. T.. Prawidłowości stanowiska Sądu a quo przyjmującego te dowody za osnowę odtworzonych w sprawie B. S. faktów, nie sposób zakwestionować, nie zdołał tego skutecznie uczynić także skarżący. Nie sposób w tej sytuacji odmówić Sądowi Okręgowemu racji, kiedy wyklucza, aby B. S. nie miał świadomości na czym inkryminowana działalność polegała i nie wiedział skąd pochodziło paliwo, którym w (...) Sp. z o.o. handlowano, skoro brał udział w ustalonej grupie przestępczej, o czym świadczyły chociażby okoliczności związane z podpisaniem umowy na dzierżawę bazy paliwowej w T., na której magazynowano blendowane paliwo, następnie wprowadzane do obrotu, załatwieniem baz paliwowych w R., D. i T., uzyskaniem koncesji na obrót paliwami płynnymi, udziałem w obrocie produktami ropopochodnymi niewidomego pochodzenia. Co więcej, oskarżony przebywał w biurze (...) Sp. z o.o., kontaktował się z księgową i przedstawicielami firm, z którymi Spółka kooperowała, zatrudnił R. G. (2) i upoważnił ją do wystawiania i przyjmowania faktur, wydając w tym zakresie stosowne polecenia. W tych realiach oczywiste jest, że B. S. (1) wiążąc się z J. S. i C. G.wiedział, czym się zajmowali, miał w tym przedmiocie doświadczenie życiowe i zawodowe, znał uwarunkowania rynkowe w zakresie obrotu paliwami, wiedział też, że wysoka dochodowość interesu wynikała z nieodprowadzania podatku akcyzowego od produktów ropopochodnych, które jako pełnowartościowe paliwa - olej napędowy lub benzyna – wprowadzano do obrotu. Miał również świadomość, że zainwestowane w ten proceder środki pochodziły z działalności przestępczej J. S. i z uszczupleń w zakresie podatku VAT i akcyzowego, który na żadnym etapie nie był odprowadzany. I w działalność tę był zaangażowany. W tej sytuacji uznanie przez Sąd meriti, że nie były wiarygodne przeczące sprawstwu wyjaśnienia oskarżonego B. S., które szczegółowo zreferowano na stronach 93-96 uzasadnienia wyroku, a co wynikało z uznania ich za nielogiczne, naiwne i sprzeczne z doświadczeniem życiowym, nie budzi uwag Sądu Apelacyjnego. Sąd I instancji odmówił oskarżonemu wiary, co szeroko uargumentowano na stronach 174-177 pisemnych motywów wyroku słusznie uznając, iż przyjęta przez niego linia obrony nie znajdowała potwierdzenia w materiale dowodowym.

W kontrze do stanowiska apelującego przypomnieć jeszcze można, iż B. S. przypisano działanie wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, a przede wszystkim S. i G., oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, co rodzi ten skutek, iż nie wszystkie działania składające się na realizację znamion przypisanych B. S. przestępstw, musiały zostać przez niego samodzielnie zrealizowane, bo na tym właśnie opiera się istota przestępczego współdziałania osób, połączonych wspólnym celem.

Sąd meriti racjonalnie wyjaśnił także powody przyjęcia ustalonego czasokresu przestępczego działania oskarżonego S., dlatego też skoro nie zostało to skutecznie podważone, to też Sąd Apelacyjny nie zgłasza w tym względzie zastrzeżeń.

Finalnie uznano, że stan faktyczny w sprawie B. S. odtworzony został na podstawie dowodów, których ocena nie nasuwa uwag, jako przeprowadzona zgodnie z doświadczeniem życiowym i zasadami logicznego rozumowania, a tym samym pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k.

Sąd Apelacyjny nie podziela także stanowiska obrońcy, że w przypadku czynu przypisanego B. S. w punkcie 20 zaskarżonego wyroku, a dotyczącego zarzutu opisanego w punkcie IV, Sąd Okręgowy miałby wyeliminować stwierdzenie o działaniu oskarżonego w zorganizowanej grupie przestępczej, bo w orzeczeniu tym opis zarzutu uzupełniono jedynie o dodatkowe elementy, nie eliminując z niego żadnych sformułowań. Stąd bezpodstawne jest twierdzenie, że czyn przypisany oskarżonemu z art. 299 § 1 i 5 k.k. nie zawiera znamienia, o którym mowa, a co wynika także z jego kwalifikacji prawnej obejmującej przepis art. 65 § 1 k.k., który powołano także w podstawie prawnej wymiaru kary.

Wywiedzenie apelacji przez obrońcę B. S., skierowanej przeciwko skazaniu z art. 299 k.k., przyniosło jednak pozytywny dla oskarżonego skutek, albowiem w wyniku kontroli instancyjnej skorygowano z urzędu, na korzyść B. S., zarówno opis tegoż przestępstwa, jak i jego kwalifikację prawną, poprzez wyeliminowanie w punkcie 20 stwierdzenia o osiągnięciu znacznej korzyści majątkowej w kwocie nie mniejszej niż 13.905.754 zł, a z jego kwalifikacji § 6 przepisu art. 299 k.k. Korekta ta była konieczna z tych samych względów, jak to miało miejsce w odniesieniu do oskarżonych S. i T., skoro w przypisanym B. S. przestępstwie brakuje adekwatnych stwierdzeń wskazujących na osiągnięcie przez niego owych znacznych korzyści, o których stanowi przepis art. 299 § 6 k.k., mających pochodzić z objętego tym rozstrzygnięciem prania brudnych pieniędzy. Jedynie pozornie ten warunek został spełniony poprzez wskazanie, iż dotyczyć one miały kwoty 13.905.754 zł, podczas gdy jest to suma tożsama z tą stanowiącą przedmiot czynu z § 1 art. 299 k.k., obejmując właśnie rzeczone środki pieniężne „pochodzące z korzyści związanych z popełnieniem czynów zabronionych polegających na narażaniu na uszczuplenia należności publicznoprawnych z tytułu wprowadzania do obrotu paliw ciekłych, uzyskiwanych w wyniku mieszania komponentów lub dokumentacyjnego przeklasyfikowywania produktów ropopochodnych w pełnowartościowy olej napędowy z naruszeniem przepisów ustawy o podatku akcyzowym oraz o podatku VAT” ( tak w opisie tego przestępstwa- uwaga SA).

Powyżej szeroko uargumentowano już, iż utożsamianie korzyści, o których mowa w § 1 art. 299 k.k. i tych wymaganych do zakwalifikowania przestępstwa także z § 6 art. 299 k.k. nie jest właściwe, bo są to odrębne wartości, mające różny charakter i źródła pochodzenia. Dlatego też, aby uniknąć zbędnych powtórzeń zainteresowanych należy odesłać do wcześniejszych rozważań dotyczących tego wątku, a powołanych przy okazji omawiania sprawy J. S., czy oskarżonych T..

Nadmienić jeszcze można, iż uzasadniając to rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy na stronie 290 pisemnego wprost wskazuje, iż orzeczony w trybie art. 299 § 7 kk przepadek „korzyści osiągniętej z przestępstwa” dotyczy kwoty „stanowiącej jednocześnie przedmiot prania brudnych pieniędzy”, wyjaśniając, że uwzględniono „jedynie podatek akcyzowy w łącznej kwocie 6.574.204 zł uznając, że stanowi on korzyść, jaką oskarżeni osiągnęli z tytułu narażenia na uszczuplenie należności Skarbu Państwa w tym zakresie”. Poprzestając już na tym stanowisku Sądu I instancji oczywiste staje się, iż przedmiotem przepadku nie są korzyści osiągnięte przez B. S. z tego przestępstwa, a „przedmiot prania brudnych pieniędzy”, co Sąd Okręgowy sam stwierdza w zacytowanym fragmencie uzasadnienia. Powyższe czyni zaś wskazane rozstrzygnięcie nieprawidłowym, skoro z punktu 21 wyroku wynika, iż przedmiot przepadku miał dotyczyć „korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa”. Tak jak to już powiedziano korzyścią taką na pewno nie mogła być wskazana część podatku akcyzowego, bo były to środki pieniężne będące przedmiotem czynu z art. 299 § 1 k.k. Nadmienić jeszcze należy, iż kwota wymieniona w punkcie 21 zaskarżonego wyroku mogłaby ewentualnie stanowić przedmiot przepadku orzeczonego w trybie art. 299 § 7 k.k., niemniej jednak nie jako korzyści, o których mowa, a przedmiot pochodzący z przestępstwa prania brudnych pieniędzy, o ile rzecz jasna ziściłyby się pozostałe przepisowe warunki. Skoro jednak orzeczenie to nie zostało zaskarżone na niekorzyść oskarżonego B. S., to z uwagi na regułę ne peius, czynienie jakichkolwiek dodatkowych ustaleń w zakresie tego czy oskarżony osiągnął z prania brudnych pieniędzy korzyści w rozumieniu cytowanego przepisu, a jeśli tak to w jakiej wysokości, skoro do tej pory takich ustaleń nie czyniono, było wykluczone.

W tej sytuacji Sąd ad quem, z uwagi na zaistniałe uwarunkowania procesowe, uchylił punkt 21 zaskarżonego wyroku, mocą którego w trybie art. 299 § 7 k.k. orzeczono wobec oskarżonego przepadek na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa w kwocie 3.266.802 zł.

Poza powyższymi korektami zaskarżonego wyroku, dokonanymi na korzyść oskarżonego z urzędu, Sąd Apelacyjny nie znajduje żadnych powodów, aby zakwestionować ocenę prawną dotyczącą rozstrzygnięć zawartych w punktach 20 i 22 zaskarżonego wyroku. Wymierzone B. S. za poważne przestępstwa sankcje, które oscylują w dolnych granicach ustawowych zagrożeń, przewyższając je niespełna o 11 miesięcy, w żadnym razie nie mogą być postrzegane jako surowe, a tym bardziej rażąco surowe, także przy orzeczeniu wobec oskarżonego kary grzywny z powodu jego działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. W efekcie także wymierzona oskarżonemu kara łączna pozbawienia wolności, nie nasuwa zastrzeżeń instancji odwoławczej, skoro równa jest jej średniemu wymiarowi. Z kolei zastosowana przy jej kształtowaniu zasada asperacji, miała rację bytu chociażby ze względu na różnorodzajowość przestępstw przypisanych B. S..

Co do oskarżonego S. G.

Apelacja obrońcy S. G. , skierowana przeciwko rozstrzygnięciom z punktów od 167 do 173 i 174 zaskarżonego wyroku, nie mogła odnieść zamierzonego skutku, jako że nie zawiera uzasadnionych argumentów. Co więcej, opiera się na błędnej konstrukcji zarzutów odwoławczych, bo nie jest prawidłowe jednoczesne wytykanie obrazy prawa materialnego, nieprawidłowości w ustaleniach faktycznych, co więcej poczynionych wedle skarżącego w wyniku obrazy przepisów postępowania, bo jest to wewnętrznie niespójne.

Kontrolę odwoławczą rozpocząć zatem trzeba od zbadania zasadności zarzutów wytykających obrazę przepisów procedury karnej, mającej mieć wpływ na treść wyroku, czego dotyczą punkty 7, 8, 9 i 10 petitum apelacji, których zawartość treściowa nasuwa wątpliwości interpretacyjne zasadniczej natury, a co za tym idzie ich rozważenie przez sąd odwoławczy może nie do końca satysfakcjonować autora środka odwoławczego, bo stopień ogólności, niejasności i braku precyzji w formułowaniu zarzutów, których pomimo to wymowa jest kategoryczna, a zatem i arbitralna, takie postąpienie sądu II instancji musi determinować.

Jak bowiem rozumieć zawarty w punkcie 7 apelacji zarzut obrazy przepisów postępowania, skoro żadnego z nich tamże nie wymieniono, a co za tym idzie nie wiadomo nawet o jakie naruszenie i dotyczące której z norm prawnych, miałoby w tym przypadku chodzić. Odpowiedzi na te wątpliwości nie dostarcza także merytoryczna zawartość tej jednostki redakcyjnej apelacji. Wszak mowa tu jedynie o błędnym opisie czynu oskarżonego, bez wskazania nawet, o który czyn chodzi, a co miało być wynikiem – jak należy mniemać – niezasadnego przypisania oskarżonemu zamiaru uszczuplenia podatku Vat i akcyzowego, podczas gdy – jak to podnosi obrońca - te obowiązki podatkowe oskarżonego „powstały niezależnie od jego woli i wiedzy, jako sprzedawcy towarów akcyzowych”, a jednocześnie Trybunał Konstytucyjny za niezgodny z Konstytucją uznał ten obowiązek w przypadku podatku akcyzowego, zaś „w przypadku podatku Vat nie został on przez oskarżonego uszczuplony, gdyż to ostatni nabywca zapłacił ten podatek w cenie, zaś oskarżony nie miał prawa do odliczenia tego podatku naliczonego przy zakupie towarów od sprzedających”.

Sąd Apelacyjny celowo zreferował szerzej treść tegoż zarzutu, bo tą drogą zostaje zwolniony z obowiązku jego szczegółowej weryfikacji. Skoro bowiem ten punkt widzenia skarżącego nie został ani rozwinięty, ani nade wszystko wyjaśniony, to świadczy to o tym, iż nie włożono najmniejszego wysiłku w uargumentowanie prezentowanego stanowiska w sposób to umożliwiający. Sugeruje to także, iż nie poświęcono dostatecznej uwagi rozważaniom Sądu meriti zawartym w uzasadnieniu skarżonego wyroku, w tym ocenie prawnej zachowań sprawczych S. G. i to nie tylko w odniesieniu do niego samego, ale też pozostałych osób zaangażowanych w ten przestępczy proceder, a nawet istocie poddanych osądowi czynów. M.in. na stronach 240-246, 355-363 pisemnych motywów wyroku w sposób wyczerpujący wyjaśniono wszystkie te kwestie, które tego wymagały i zadecydowały o wydaniu orzeczenia określonej treści w stosunku do S. G.. W ich świetle, a także przy uwzględnieniu całokształtu materiału aktowego sprawy, nie sposób także dopatrzeć się jakiś błędów proceduralnych, których zaistnienie jedynie sugeruje apelująca, nie wskazując przy tym żadnych konkretnych danych, na których osadza zarzut, stąd nie ma też potrzeby szerzej się do niego odnosić, bo ewentualne uwagi musiały by mieć wymowę wyłącznie spekulacyjną.

O słuszności takiego podejścia Sądu ad quem przekonuje także treść punktu 8 apelacji, gdzie poprzestano na powołaniu przepisów „art. 2 § 3, 10 i 4 k.p.k.”, naruszonych zdaniem skarżącej przez Sąd Okręgowy, bez jakiegokolwiek ciągu dalszego.

Podobny wydźwięk ma kolejny z jej punktów tj. 9, gdzie ograniczono się do wskazania, że Sąd I instancji obraził art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. opierając się jedynie na części materiału dowodowego i rozstrzygając wszystkie wątpliwości nieusunięte w procesie, na niekorzyść oskarżonego, co uprawnia Sąd Apelacyjny na stwierdzenie, iż:

- po pierwsze - brak wytypowania dowodów mających zostać ocenionymi wbrew kodeksowym regułom, nie pozwala na merytoryczną analizę tego formalnego jedynie zarzutu, bo nie wiadomo nawet czego on dotyczy, ani też do jakich ocen sądu a quo nawiązuje,

- po wtóre – skoro w treści pisemnego uzasadnienia wyroku nie odnotowano żadnych momentów sugerujących chociażby zaistnienie u organu a quo wątpliwości co do sprawstwa i winy S. G., to gołosłowne jest twierdzenie o ich rozstrzygnięciu przez Sąd Okręgowy na niekorzyść oskarżonego.

W tej sytuacji dalsza analiza zarzutów, o których obecnie mowa, jest bezprzedmiotowa, skoro sam autor środka odwoławczego nie poświęcił ich uargumentowaniu ani jednego zdania.

Zarzut z punktu 10 apelacji, zaszeregowany jako obraza przepisów procedery karnej, to uchybienie mające zdaniem obrońcy polegać na naruszeniu przez Sąd meriti przepisu „ art. 17 § 1 pkt. 6 k.p.k. w stosunku do czynu z punktu VIII części wstępnej wyroku poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji gdy 18 czerwca 2013 r. nastąpiło przedawnienie jego karalności”. W tym aspekcie przypomnieć trzeba, iż w wymienionym punkcie części wstępnej wyroku S. G. zarzucono popełnienie w okresie od 25 kwietnia do 18 czerwca 2003 r. przestępstwa z art. 299 § 1, 5 i 6 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., co do którego rozstrzygnięto w punkcie 167 wyroku, skazując go za ciąg dwóch przestępstw z punktów III i właśnie VIII części wstępnej orzeczenia. Po myśli art. 101 § 1 pkt. 2a) k.k. karalność przestępstwa zagrożonego karą przekraczającą 5 lat pozbawienia wolności, tak jak to ma miejsce w analizowanej sytuacji, wynosi 15 lat od czasu jego popełnienia, stąd przy uwzględnieniu regulacji z art. 102 k.k. przedłużającego ten okres o kolejne 10 lat, ustanie karalności tego przestępstwa, o którym mowa, mogłoby nastąpić dopiero z dniem 18 czerwca 2028 r. Brak wyjaśnienia powodów, dla których apelująca uznała inaczej, czyni omawiany zarzut całkowicie niezrozumiałym.

Finalnie obrońca stawia w punkcie 11 petitum apelacji zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na treść wyroku w jego punkcie 167, polegający na nieuprawnionym przyjęciu, że oskarżony przynależąc do grupy przestępczej, podejmował czynności opisane w art. 299 § 1, 5 i 6 k.k. zmierzające do udaremnienia stwierdzenia pochodzenia korzyści majątkowych z przestępstw opisanych w punktach III i VIII, podczas gdy w istocie, a „co zostało potwierdzone dowodami”, nie podejmował żadnych czynności mających na celu ukrycie środków pieniężnych „rejestrując wszelkie zdarzenia”. Powyższe stanowisko obliguje Sąd Apelacyjny najpierw do przypomnienia, iż oskarżony został skazany w punkcie 167 wyroku za ciąg dwóch przestępstw z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 65 § 1 k.k., co czyni bezpodstawnym zarzucanie obrazy art. 299 § 6 k.k. Przechodząc już do oceny tego zarzutu, zwraca uwagę jego skrajna ogólnikowość, nie odniesienie się do żadnego konkretnego dowodu, który zdaniem skarżącej miał zostać dowolnie oceniony, a nadto nie uzasadnienie stanowiska apelującej o braku podstaw do przypisania S. G. przestępstwa tzw. „prania brudnych pieniędzy”, w świetle materiału aktowego sprawy. Na omawiany temat w sposób przekonywający i kompleksowy wypowiedział się zaś w treści pisemnych motywów wyroku Sąd Okręgowy i uwzględniając omówione tam dowody i wysnute racjonalne wnioski oczywistym jest, że inny wyrok, aniżeli skazujący, nie mógł w tym przypadku zapaść.

Skazanie S. G. za czyny, przypisane mu w punkcie 167 zaskarżonego wyroku, nie nasuwa żadnych zastrzeżeń Sądu Apelacyjnego. Można tutaj jeszcze przypomnieć treść wyjaśnień samego oskarżonego, a szeroko omówionych na stronach str. 148-154 pisemnego uzasadnienia wyroku, w których przyznał, że to właśnie J. S. zainicjował założenie przez niego działalności w zakresie hurtowej sprzedaży paliw pod nazwą (...), wykorzystanej jako firma-słup, podczas gdy jego rola ograniczała się do wystawiania „pustych” faktur VAT, J. S. natomiast dystrybuował paliwa i załatwiał faktury zakupu oleju napędowego z różnych firm, w tym odbierał wypłacane z konta firmowego pieniądze, wpływające z tytułu zapłaty za rzekomo sprzedawane paliwa, a głównym jego kontrahentem była (...) J. T., dla której po złożeniu zamówienia na paliwo, były wystawiane podpisywane przez niego faktury VAT, wedle referowanego przez oskarżonego szczegółowo scenariusza (m.in. t.10 k. 1967-1976, t. 11 k. 2036-2041, 2114-2120, 2170-2175, t. 14 k. 2718-2722).

Jako całkowicie słuszne jawią się także ustalenia Sądu meriti na temat udziału S. G. w wykorzystaniu w przestępczym procederze firmy (...) R. K. (1), co polegało na załatwieniu formalności rejestracyjnych, założeniu rachunku bankowego oraz nadzorowaniu jej działalności, jak też realizowaniu wypłat z rachunków bankowych (...), (...) i (...) (wraz z R. K. (1) czy R. G. (1)) i ich dostarczaniu J. T. (k.2787-2792,2793-2799,2812-2816 t.15). Znajdują one pełne oparcie w relacjach C. G. (1) i R. S. (3) (dawniej G.), słusznie zatem zostały ocenione jako składające się na jednolitą i logiczną całość. Podobnie rzecz się ma ze stanowiskiem Sądu I instancji odnośnie stwierdzonych zachowań oskarżonego tyczących się m.in. firmy Usługi budowlane. Hurtowa sprzedaż (...)”, co oparto na pierwotnych wyjaśnieniach oskarżonego, ale i depozycjach L. P., jak i jego kontaktów z J. K. (1) i (...), czy (...) A. J. (1), bo znajdowały one potwierdzenie w depozycjach L. P. oraz D. C. (3), J. K. i M. S. (1). W tym świetle działanie wspólne i w porozumieniu S. G. z współoskarżonymi S. i T., ale też z pozostałymi zaangażowanymi w przestępczy proceder osobami, nie pozostawia wątpliwości. Zaprezentowana na stronach 195-198 uzasadnienia zaskarżonego wyroku ocena tych wyjaśnień nie budzi zastrzeżeń i przyjęta została przez Sąd Apelacyjny za własną. Podzielono tym samym stanowisko Sądu I instancji o daniu oskarżonemu wiary w zakresie, w jakim przyznając się do zarzucanych czynów, opisał swoją współpracę z J. S., M. S. (1), P. D., A. J. (1), M. K. (1), Z. S. (1) i L. P., potwierdzonych innymi miarodajnymi dowodami, w szczególności wyjaśnieniami J. S., C. G., J. T., M. S. (1), L. P., A. J. (1). W tej sytuacji twierdzenie skarżącego, iż nie wykazano w toku procesu działania wspólnie i w porozumieniu oskarżonego z ustalonymi współsprawcami, w tym z S. i T., jest całkowicie nieuprawnione.

W uzasadnieniu wywiedzionego środka odwoławczego, jako rażąco dowolne oceniono także ustalenia faktyczne skutkujące uznaniem winy oskarżonego S. G., a co miało polegać na bezzasadnym przyjęciu okoliczności stanowiących podstawę przypisania mu przestępstw w punktach 167 i 169 zaskarżonego wyroku i wyrażać się w uznaniu, że typowane faktury sprzedaży nie odzwierciedlały rzeczywistego obrotu gospodarczego, gdyż firmy (...) i zarejestrowana na L. P. w okresie swojej działalności nie dokonały faktycznego zakupu ON i benzyny w ilościach wynikających z faktur, nadto w ustalonych okolicznościach nabywały duże ilości komponentów paliwowych dokumentacyjnie przeklasyfikowywanych w pełnowartościowe paliwa. Wobec tego, iż poza tym lakonicznym fragmentem zabrakło w apelacji wykazania jakiegokolwiek powodu uznania przez obrońcę za rażąco dowolne opisywanych ustaleń faktycznych, nie była możliwa analiza tych stwierdzeń, jawiących się jako wybitnie gołosłowne.

Nie miejsce tu także na powtarzanie tych wszystkich słusznych poglądów zaprezentowanych w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, które doprowadziły do bezsprzecznego przyjęcia sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie przestępstw, które mu przypisano, bo musiałoby się to sprowadzać do ponownego ich przytaczania, co nie jest zadaniem Sądu ad quem.

Skoro zatem żaden z zarzutów odwoławczych, skierowanych przeciwko prawidłowości procedowania, a w konsekwencji odtworzenia przez Sąd Okręgowy stanu faktycznego nie okazał się trafny, to można przejść do analizy zawartych w punktach od 1 do 6 apelacji zarzutów obrazy prawa materialnego przy uznaniu, że postawiono je niejako alternatywnie, z ostrożności procesowej, na wypadek nie uwzględnienia pozostałych, bo jedynie w takiej sytuacji mogą one znajdować rację bytu. Sąd Apelacyjny również jednak w tym wypadku zmuszony jest odnotować ich oczywistą bezpodstawność, nieczytelność i brak poparcia merytoryczną argumentacją, a stąd potraktowano je jako luźną polemikę ze stanowiskiem Sądu a quo.

I tak, najistotniejszym w skutkach zarzutem, a jednocześnie chronologicznie pierwszym, mógłby okazać się ten z punktu 1 apelacji, odwołujący się do zaistnienia w sprawie S. G. bezwzględnej przyczyny odwoławczej w związku z wcześniejszym skazaniem wyrokiem Sądu Rejonowego w Częstochowie sygn. akt IV K 443/07, co skutkować miało naruszeniem „ art. 12 k.k. w zw. z art. 6 k.k. oraz art. 115 § 1 k.k. art. 20 § k.k.s. w zw. z art. 17 § 1 pkt. 7 ” ( tak w oryginale- podkreślenie SA).

Myli się jednak obrońca skoro poza podobnym charakterem działalności przestępczej, jaką w obu wypadkach parał się S. G., nie zachodziła w obu wypadkach tożsamość czynów, a co w rzeczywistości musiałoby skutkować umorzeniem w określonym zakresie niniejszego postępowania, z uwagi na zaistnienie negatywnej przesłanki procesowej, o której mowa w art. 17 § 1 pkt. 7 k.p.k. (res iudicata). Mocą prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 13 lutego 2013 r. sygn. akt IV K 443/07 oskarżony został bowiem skazany za czyny z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 65 § 1 k.k. (popełnione w okresie od dnia 23 stycznia do 03 kwietnia 2003 r.), z art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. (popełnione w okresie od dnia 27 do 31 marca 2003 r.) oraz z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. (popełnione w okresie od 21 stycznia do 31 marca 2003 r.), podczas gdy zaskarżonym wyrokiem Sądu Okręgowego rozstrzygnięto w przedmiocie jego odpowiedzialności karnej odnośnie czynów popełnionych w innym czasie, w odmiennych warunkach faktycznych i w innej konfiguracji podmiotowej. Jeśli chodzi o przypisane oskarżonemu G. w obu analizowanych orzeczeniach przestępstwa z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 12 k.k., to w poddanym kontroli instancyjnej wyroku rozstrzygnięto w ich przedmiocie w punkcie 167 przyjmując, iż czyny zarzucone w punktach III i VIII składały się na ciąg dwóch przestępstw, z czego pierwsze popełniono w okresie od listopada 2001 r. do listopada 2002 r., drugie zaś od 25 kwietnia do 18 czerwca 2003 r., a zatem przypisany oskarżonemu wyrokiem wcześniejszym czyn, tak samo kwalifikowany, nie zawiera się w żadnym w czasokresów analizowanych obecnie występków, składających się na ciąg przestępstw. Idąc dalej, w punkcie 169 zaskarżonego wyroku przypisano S. G. ciąg przestępstw opisanych w punkcie V części wstępnej, tj. z art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionych od listopada 2001 r. do listopada 2002 r. oraz w punkcie IX –z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. - w okresie od 25 kwietnia do 18 czerwca 2003 r., a zatem czas ten także nie pokrywa się z okresem tak samo kwalifikowanego przestępstwa przypisanego oskarżonemu poprzednio. Z kolei, czyny z art. 270 § 1 k.k. dotyczą w obu sytuacjach innych dokumentów, aniżeli objęte wcześniejszym skazaniem z tegoż przepisu, co już wyklucza ich tożsamość, skoro inne były przedmioty czynności wykonawczych w każdym z analizowanych przypadków, ale i popełnione one zostały w innym czasokresie, bo punkt 170 zaskarżonego wyroku rozstrzygał w przedmiocie odpowiedzialności karnej oskarżonego za czyn zarzucony mu w punkcie XI i popełniony w maju 2003 r., zaś punkt 171 – za czyn z punktu XII, popełniony w dniu 05 kwietnia 2004 r.

Powyższe dane jednoznacznie wskazują na całkowitą bezpodstawność omawianego zarzutu odwoławczego i to nie ze względów wskazanych w treści apelacji, których weryfikacja jest bezprzedmiotowa, ale dlatego, że w żadnym razie nie może być mowy o tożsamości analizowanych przestępstw, czy też możliwości doszukania się w nich elementów zachowań składających się na czyny ciągłe. Przypomnieć także trzeba, iż Sąd Okręgowy miał świadomość istnienia w obrocie prawnym wcześniejszego wyroku skazującego S. G., bo wprost się do niego odniósł, a od czego całkowicie abstrahuje się w wywiedzionym środku odwoławczym.

Odnotowania wymaga także, że zawarte na stronach 5 i 6 apelacji obszerne uzasadnienie zarzutu z punktu 1, poza wyłącznie teoretyczną wymową, nie zawiera ani jednego argumentu mogącego mieć znaczenie na kanwie analizowanej sprawy i problemu odnotowanego przecież przez samego skarżącego.

W przypadku kolejno stawianego zarzutu odwoławczego obrazy prawa materialnego, a to „art. 8 k.k.s. w zw. z art. 7 k.k.s.”, polegającego zdaniem skarżącej na „jego” pominięciu w punkcie 169 wyroku, „jako narzędzia wyłączania wielości ocen”, co w konsekwencji miało skutkować przyjęciem, iż „oskarżony zrealizował znamiona przestępstw powszechnych z art. 271 § 1 i 3 k.k. i art. 273 k.k. w zw. z art. 12 i 65 § 1 k.k.”, podczas gdy „art. 8 k.k.s. prawidłowo zastosowany nie dawał podstawy do skazania za czyny z punktów II, VI i VII części wstępnej, a jedynie do przypisania oskarżonemu odpowiedzialności z przepisów k.k.s., których karalność z uwagi na przedawnienie ustała”, co do których w punktach 165 i 166 wyroku umorzono postępowanie, podnieść trzeba, że jest on zupełnie nieczytelny. Sugeruje bowiem, że umorzenie postępowania o przestępstwo skarbowe z powodu jego przedawnienia miałoby wykluczać przypisanie przestępstwa powszechnego, którego karalność nie ustała, co jest oczywiście błędnym założeniem. Ponadto skarżący nie uzasadnia w żaden sposób swojego poglądu o obrazie przez Sąd a quo normy art. 8 § 1 k.k.s., co więcej w zw. z art. 7 k.k.s., które nie są także podstawą rozstrzygnięć w sprawie S. G., co jest oczywiste w świetle orzeczeń zawartych w punktach 165 i 166 wyroku, mocą których umorzono wobec niego postępowanie o przestępstwa skarbowe, opisane w punktach II, VI i VII części wstępnej, właśnie z powodu przedawnienia ich karalności, a co nie było skarżone przez żadną ze stron postępowania.

Stanowisko obrońcy zawarte na stronach 6 i nast. apelacji nie może zmienić takiej krytycznej oceny omawianego zarzutu, skoro nie zawiera jakichkolwiek przekonywających argumentów. Niezrozumiałe wręcz jest twierdzenie, iż Sąd Okręgowy zaniechał rozważenia aspektów podatkowej odpowiedzialności karnej oskarżonego w świetle wywodów zawartych w pisemnym uzasadnieniu wyroku, których trafności skarżący nie stara się nawet podważyć. Kolejno zaś polemika apelującej ze stanowiskiem zawartym w akcie oskarżenia, czy też referowanie poszczególnych aktów prawnych regulujących obowiązki podatkowe, w tym fragmentaryczna ich analiza pod kątem zgodności z Konstytucją RP, ewidentnie wykracza poza zakres kontroli odwoławczej zaskarżonego orzeczenia, ale i bieżącą potrzebę.

Całkowicie nieczytelny jest także kolejny zarzut apelacji, mający dotyczyć obrazy przez Sąd Okręgowy w punkcie 169 wyroku prawa materialnego, tj. art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 115 § 14 k.k., poprzez dowolne uznanie, że przedmiot penalizacji na gruncie przepisów karnych obejmuje dokumenty wewnętrzne (...) w rozumieniu art. 53 § 12 k.k.s. Przypomnieć jedynie wypada, że Sąd I instancji w punkcie 169 zaskarżonego wyroku przypisał S. G., w ramach zarzucanych mu w punktach IV i V oraz IX i X czynów, popełnienie tych opisanych w zarzutach z punktów V i IX, a ich przedmiotem były wyłącznie faktury Vat, nie zaś dokumenty wewnętrzne, o jakich mowa w środku odwoławczym. Stąd kwestionowanie zasadności tego skazania nie znajduje racji bytu, co więcej jawi się jako niezrozumiałe.

Nie ma także żadnego powodu, aby uznać za uzasadniony zarzut z punktu 4 apelacji, gdzie zakwestionowano ocenę prawną zachowania S. G. pod kątem prawidłowości przypisania mu udział w „praniu brudnych pieniędzy” przypominając, że za czyn z art. 299 § 6 k.k. nie został skazany. Ograniczając się do zarzuconej obrazy art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 65 § 1 k.k. wskazać trzeba, iż kwestionowane stanowisko organu a quo, szczegółowo zreferowane w uzasadnieniu wyroku, także nie nasuwa żadnych zastrzeżeń Sądu Apelacyjnego. Podkreślenia wymaga, iż uzasadnienie tegoż zarzutu zawarte na stronie 10 apelacji wymyka się merytorycznej weryfikacji, jako że ograniczono się tutaj do luźnych uwag na temat jednego ze znamion czynu z art. 299 § 1 k.k., a mianowicie „korzyści”, o których mowa w tym przepisie, a także odnotowania poglądów orzeczniczych dotyczących odróżnienia tego przestępstwa od paserstwa. I nic ponad to. Takie stanowisko pozwala Sądowi odwoławczemu na odstąpienie od dalszych analiz, jako nie zawierające adekwatnych odniesień na kanwie sprawy niniejszej.

Reasumując, ustalone przez Sąd meriti fakty ocenione w sposób prawidłowy także pod względem prawnym, a w efekcie rozstrzygnięcie z punktu 167 wyroku nie budzi zastrzeżeń Sądu Apelacyjnego. Można jedynie dodać, iż omawiany zarzut odwoławczy opiera się w zasadzie na zakwestionowaniu okoliczności natury faktycznej i nie ma bezpośredniego przełożenia na przywołany problem. Apelujący podnosi jedynie, że dowolnie uznano w pierwszej instancji, iż oskarżony mając na celu popełnienie przestępstw poświadczenia nieprawdy i fałszowania faktur Vat, udzielił pomocy J. S. i J. T. w podejmowaniu czynności zmierzających do udaremnienia stwierdzenia przestępczego pochodzenia oraz miejsca przechowywania środków pieniężnych, co zdaniem Sądu Apelacyjnego ma się nijak do obrazy prawa materialnego.

Poważne wątpliwości interpretacyjne rodzi także zarzut z punktu 5 apelacji obrazy „ art. 299 § 1 k.k. w zw. z art. 33, 35, 36a ustawy z 08 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz art. 4 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. ordynacja podatkowa oraz odpowiednio art. 1 § 3 k.k.s., art. 6 k.k.s. i art. 53 § 1 i § 27, 2 oraz § 13 k.k.s., w zakresie, w jakim Sąd przyjął wypełnienie przez oskarżonego jako współsprawcę znamiona w/w czynu” ( tak w oryginale- podkreślenie SA), czego nie wyjaśniono w motywach apelacji, a spekulowanie na ten temat wykracza poza bieżącą potrzebę. Wystarczy wskazać, iż Sąd Okręgowy w pisemnych motywach wyroku kompleksowo i czytelnie uargumentował przyjętą ocenę prawną analizowanych zdarzeń, w świetle czego nie ma wątpliwości co do popełnienia przez S. G. przestępstwa tzw. „prania brudnych pieniędzy”. Nie odniesiono się przy tym w uzasadnieniu wyroku do typowanych w zarzucie odwoławczym przepisów prawa podatkowego, bo też potrzeby ku temu żadnej nie było. Nie trzeba też przypominać, że środki płatnicze wymienione w punkcie 167 pochodziły z korzyści związanych z czynem zabronionym, szczegółowo opisanym przez Sąd meriti, zaś działanie oskarżonego wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, zostało jednoznacznie ustalone, do czego odniesiono się już powyżej.

Warto także wskazać, iż na stronie 8 apelacji podniesiono zarazem, że w przypadku obu kwestionowanych rozstrzygnięć z punktów 167 i 169 wyroku, doszło do obrazy prawa materialnego tj. „ art. 62 § 2 i 5 k.k.s. w zw. z art. 7 k.k.s. i art. 11 § 2 k.k. ”. Sąd Apelacyjny podjął oczywiście próbę przeanalizowania także tego stanowiska skarżącej, co jednak się nie powiodło i to nie tylko dlatego, iż w punkcie 167 wyroku oskarżony S. G. został skazany za przestępstwo z art. 299 § 1 i 5 k.k., nie zaś skierowane przeciwko wiarygodności dokumentów, ale nade wszystko dlatego, że pogląd ten nie daje się obronić w świetle powołanych przepisów, mających nota bene zostać przez Sąd a quo obrażonymi, ani też nie jest logiczny, czego nie może zmienić powołana w apelacji uchwała Sądu Najwyższego z dnia 24 stycznia 2013 r. sygn. I KZP 19/12. W żaden sposób nie wyjaśnia bowiem stawianego zarzutu, a co więcej nie wydaje się nawet adekwatna do analizowanego problemu. Nasuwa się przy tym uwaga, że obrońca tą drogą przyznaje pośrednio, że oskarżony wystawiał i operował nierzetelnymi fakturami Vat, z drugiej strony kwestionując uznanie przez Sąd Okręgowy tych dokumentów za „puste”, po czym podnosi, iż winień to zachowanie sprawcze S. G. ocenić jako przestępstwo skarbowe z art. 62 § 2, względnie § 5 k.k.s., jako że są to przepisy lex specialis, co z kolei nie wytrzymuje krytyki w świetle brzmienia art. 8 § 1 k.k.s. Idąc dalej, wymaga odnotowania, że stanowisko zaprezentowane na stronie 10 apelacji, jakoby nie było dopuszczalne jednoczesne kwalifikowanie czynu z art. 270 i 271 k.k., jest absolutnie nieczytelne, co już wystarczyłoby do pozostawienia tej kwestii bez dalszych rozważań, niemniej jednak zachodzi potrzeba wytknięcia nieadekwatności tych sugestii, jeśli zważyć, że na stronach 539-552 części wstępnej wyroku, obejmujących opis zarzutu z punktu V, przypisanego oskarżonemu w punkcie 169 wyroku, wymieniono jedynie dokumenty stanowiące przedmiot czynności wykonawczych przestępstwa z art. 271 § 1 i 3 k.k., nie zaś z art. 270 § 1 k.k. Czemu zatem miały służyć te uwagi apelującej nie jest do końca jasne.

Jako niezrozumiały postrzegać także trzeba kolejny zarzut mający stanowić o obrazie przez Sąd meriti przepisów prawa materialnego, tym razem z art. 8 i 9 k.k. i 20 k.k., co polegać miało na uchyleniu się od oceny zamiaru oskarżonego S. G. w popełnieniu zarzuconych czynów. Odnosząc się zatem do tego można jedynie podnieść, iż o obrazie powołanych przepisów części ogólnej kodeksu karnego mowy być nie może tym bardziej, że ustalenia związane z odtworzeniem postaci zamiaru sprawcy mieszczą się w sferze ustaleń faktycznych.

Globalnie zarzuty odwoławcze oparte na podstawie art. 438 pkt. 1 k.p.k. nie znajdują żadnego uzasadnienia, przy pełnej akceptacji oceny prawnej czynów będących przedmiotem osądu w sprawie S. G. wyrażonej przez Sąd Okręgowy w pisemnym uzasadnieniu wyroku, do lektury którego skarżącą należy odesłać, bo jego lektura pozwoli na rozwianie wszelkich wątpliwości co do trafności zaskarżonego wyroku.

Finalnie apelująca zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi, rażącą niewspółmierność orzeczonych w punktach 167, 169, 170 i 171 wyroku kar oraz w punkcie 172 kary łącznej podnosząc, że Sąd Okręgowy:

⚫

powinien brać pod uwagę długotrwałość stosowania środków zapobiegawczych,

⚫

uwzględnić fakt, że Trybunał Konstytucyjny kwestionował w orzeczeniu zgodność z Konstytucją przepisów ustaw z 08.01.1993 r. o podatku VAT i akcyzowym,

⚫

nie wskazał, jakie okoliczności rzutowały na tak wysoki wymiar kary.

Skoro zatem ani okres stosowania środków zapobiegawczych, ani też niezrozumiały argument o mającym zapaść w przywołanym przedmiocie orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego, nie dotyczą okoliczności relewantnych na gruncie rozstrzygnięć penalnych, Sąd Apelacyjny skupił się jedynie na kolejnych wyłożonych przez skarżącą okolicznościach, mających przesądzać o rażącej surowości wymierzonych S. G. kar. Jednak również i one nie mogły doprowadzić do przyznania obrońcy racji skoro Sąd meriti na stronie 391 uzasadnienia wyroku wymienił okoliczności mające znaczenie dla zapadłych rozstrzygnięć penalnych, a skoro nie są to wywody satysfakcjonujące dla obrońcy należało w środku odwoławczym wskazać, które z tych okoliczności zostały zignorowane, pominięte, bądź też nadano im niewłaściwe znaczenie, w efekcie czego kara postrzegana jest jako rażąco niewspółmierna. Skoro tego nie uczyniono, to też Sąd II instancji nie ma możliwości dojścia do tego co w wydanym orzeczeniu nie zyskuje aprobaty obrońcy, a także jakież to „przyczyny podmiotowe” miałyby świadczyć o niesprawiedliwości wyroku. W poświęconym tej ostatniej kwestii fragmentowi apelacji rażącą niewspółmierność sankcji uzasadniono „przyczynami podmiotowymi”, wiążąc to z karami wymierzonymi innym współoskarżonym, bez jednak odniesienia do poszczególnych osób, czynów, czy też sankcji, jakie wzbudziły te kontrowersje obrońcy.

Ustosunkowując się do tego ogólnikowego i nie popartego żadnymi merytorycznymi argumentami zarzutu wystarczy przypomnieć, iż za poważne przestępstwa przypisane oskarżonemu w punktach 167 i 169 wymierzono mu odpowiednio:

⚫

za ciąg przestępstw z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. i za to na mocy art.299 § 5 k.k. w zw. z art. 91§ 1 k.k. w zw. z art. 65§1k.k. - jedną karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

⚫

za ciąg przestępstw z art. 271 § 3 kk, i art. 273 kk przy zastosowaniu art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65§1 kk oraz z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 271§3 k.k. w zw. z art.273 k.k. przy zastos. art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. przy zastos. art. 91 § 1 k.k. - jedną karę 2 lat pozbawienia wolności oraz jedną karę grzywny 100 stawek dziennych po 50 złotych.

Sankcje te zostały zatem orzeczone w dolnych granicach ustawowych zagrożeń, stąd o ich rażącej surowości mowy być nie może.

Podobnie rzecz się ma z karami wymierzonymi w punktach 170 i 171 za przestępstwa z art. 270 § 1 k.k., za co skazano oskarżonego na kary po 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Względy wyłożone przez Sąd meriti na stronach 390 i 391 uzasadnienia wyroku, niezależnie od ich częściowo zbiorczej i skrótowej wymowy (przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości przestępstw, powodach zróżnicowania sankcji w stosunku do każdego z oskarżonych, względach, jakie legły u podstaw tego), ocenić trzeba jako usprawiedliwione, uwzględniając zakres podmiotowy i przedmiotowy sprawy i ilość wątków wymagających omówienia. Niemniej jednak nie pominął w nich Sąd a quo okoliczności istotnych w sprawie S. G., w tym roli przez niego odegranej w ustalonym przestępczym procederze, a co rzutowało na rozmiar wymierzonych mu kar. Odnotowano tutaj także okoliczności łagodzące, jak przyznanie się oskarżonych, a tym samym i S. G. do winy i złożenie obszernych wyjaśnień. Powyższe sprawia, iż kwestionowanie przez apelującego obrońcę orzeczenia o karach nie zyskało uznania Sądu Apelacyjnego.

Z kolei, orzeczona względem oskarżonego w punkcie 172 - na zasadzie asperacji - kara łączna 3 lat pozbawienia wolności, której wymierzenie było możliwe w granicach od 2 lat i 6 miesięcy do 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, przewyższająca jedynie o 6 miesięcy dolną jej granicę, nie może być postrzegana jako surowa, a tym bardziej rażąco surowa, bo jest to sankcja zbliżona do najniższego ustawowego jej pułapu. Względy, jakimi kierował się Sąd a quo, wyłożono na stronach 393 i 394 pisemnych motywów wyroku, z czym Sąd Apelacyjny się zgadza, oceniając finalnie także ten ostatni z zarzutów odwoławczych jako gołosłowny.

Zaskarżenie wyroku przez obrońcę przyniosło jednak pozytywny dla S. G. skutek w postaci częściowej zmiany na jego korzyść wyroku, choć odbyło się to z urzędu, a zatem uchybienie to nie zostało dostrzeżone przez obrońcę, pomimo oczywistego jego charakteru. Mowa tutaj o zawartym w punkcie 168 wyroku rozstrzygnięciu, mocą którego na podstawie art. 299 § 7 k.k. orzeczono wobec S. G. przepadek na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa w kwocie 48.000 zł - w związku z czynem z pkt. III części wstępnej wyroku oraz w kwocie 73.547 zł - w związku z czynem z pkt. VIII części wstępnej wyroku.

Sąd Apelacyjny akceptuje w tym względzie orzeczenie przepadku kwoty 48 tys. zł w związku z przestępstwem opisanym w punkcie III, bo ustalenie Sądu meriti, że suma ta odpowiada korzyści osiągniętej z tytułu wynagrodzenia za założenie firmy (...) i przeprowadzanie na firmowym rachunku opisanych operacji bankowych jest prawidłowe. Wskazana kwota przepadku jest bowiem rzeczywistą korzyścią oskarżonego osiągniętą z prania brudnych pieniędzy, przy pełnej akceptacji sposobu jej obliczenia przez Sąd I instancji, czego nie kwestionuje także obrońca.

Nie można się natomiast zgodzić ze stanowiskiem Sądu a quo w zakresie drugiej z objętych wskazanym orzeczeniem kwot tj. 73.547 zł, mającej pochodzić z korzyści osiągniętych z przestępstwa opisanego w punkcie VII części wstępnej wyroku. Z pisemnych jego motywów wynika bowiem jednoznacznie, że kwota ta stanowi „jedną trzecią uszczuplenia podatkowego w zakresie podatku akcyzowego w związku z wprowadzeniem do obrotu produktu ropopochodnego o nazwie tixotropic jako pełnowartościowego oleju napędowego za pośrednictwem firmy „(...)”. „Przypadający oskarżonemu zysk, którym niewątpliwie musiał się podzielić z osobami, z którymi w tym czasie działał czyli z M. S. (1) i R. G. (1)”. Orzeczony w tym zakresie przepadek dotyczy zatem sumy odpowiadającej ułamkowej części środków płatniczych pochodzących z korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego, a zatem stanowi przedmiot „prania brudnych pieniędzy” w rozumieniu art. 299 § 1 k.k., tj. przestępstwa przypisanego oskarżonemu w punkcie 167 wyroku. Rozstrzygnijcie to nie jest zatem prawidłowe, skoro możliwość orzeczenia w trybie art. 299 § 7 k.k. przepadku korzyści, nie dotyczy tego rodzaju „korzyści”, a jedynie dodatkowych profitów osiąganych przez sprawcę z prania brudnych pieniędzy, co wyjaśniono we wcześniejszej części niniejszego aktu sprawozdawczego. Czynienie nowych ustaleń faktycznych co do tego czy oskarżony z czynu opisanego punkcie VIII osiągnął korzyść, mogącą podlegać przepadkowi w trybie art. 299 § 7 k.k., czego do tej pory mu nie wykazano, ewentualnie zmiana kwestionowanego orzeczenia poprzez przyjęcie, że przepadkowi podlega przedmiot przestępstwa z § 1 art. 299 k.k., jest wykluczone zarówno na etapie postępowania odwoławczego, jak w toku ewentualnego ponownego rozpoznania sprawy przez sąd I instancji, z powodu zaistniałych w sprawie G. uwarunkowań procesowych, wynikających z faktu zaskarżenia wyroku wydanego w jego sprawie wyłącznie na jego korzyść. Powyższa sytuacja determinowała uchylenie przez Sąd Apelacyjny orzeczonego przepadku w określonym zakresie, co uczyniono mocą punktu II.8 wyroku.

Co do oskarżonego M. B.

Apelacja obrońcy oskarżonego M. B. , skierowana przeciwko rozstrzygnięciom z punktów 55, 57, 58 i 59 zaskarżonego wyroku, nie mogła odnieść zamierzonego skutku, albowiem stawiane w niej zarzuty odwoławcze nie są trafne.

W pierwszej kolejności wskazać trzeba, że niezależnie od określonego na wstępie apelacji wskazania, że typowane rozstrzygnięcia zaskarżono w całości, to już ani z treści zarzutów, ani też z ich rozwinięcia w uzasadnieniu, nic takiego nie wynika, bo kwestionuje się tam jedynie przyjęcie działania oskarżonego B. w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej z art. 65 § 1 k.k., co wedle skarżącego było wykluczone w sytuacji braku skazania za czyn art. 258 § 1 k.k. Nie wdając się w bardziej szczegółowe rozważania na analizowany temat, bo też potrzeby takiej nie ma, wobec oczywistej bezzasadności omawianego zarzutu, Sąd Apelacyjny wskazuje jedynie, że stoi na przeciwnym do prezentowanego przez apelującego stanowisku, podobnie jak utrwalona linia orzecznicza (vide mn.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 13.06.2016 r., II AKa 105/16 Lex nr 2278237, Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 26.09.2016 r., II AKa 24/16, Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 16.12.2014 r. II AKa 349/14 LEX nr 1649225, z 21.05.2015 r., II AKa 65/15, Lex nr 1745768 oraz z 12.09.2013 r. II AKa 205/13, Biul.SA 2013/4/5-6, KZS 2014/2/63). Uznaje zatem, że umorzenie postępowania o czyn z art. 258 § 1 k.k., z uwagi na przedawnienie jego karalności, nie jest żadną przeszkodą do przypisania sprawcy popełnienia innego przestępstwa w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, a w konsekwencji powołania art. 65 § 1 k.k. w jego kwalifikacji prawnej i podstawie wymiaru kary.

Niczego tutaj nie zmienia to, że w orzecznictwie zapadały w przeszłości wyroki inaczej rozstrzygające ten problem, przyjmując skazanie za czyn z art. 258 § 1 k.k. za warunek przypisania działania w warunkach art. 65 § 1 k.k., bo z takim stanowiskiem Sąd Apelacyjny się nie identyfikuje i nie jest to odosobniony pogląd, o czym przekonują przywołane powyżej judykaty, w tożsamy sposób podchodzące do analizowanej kwestii.

Skoro zatem poczynione w sprawie M. B. wyrokowe ustalenia faktyczne świadczą niezbicie, że brał on udział w ustalonej strukturze przestępczej, z czym sam apelujący również nie polemizuje, to orzeczeniu Sądu Okręgowego o popełnieniu przypisanych oskarżonemu przestępstw w warunkach z art. 65 § 1 k.k., nic zarzucić nie można.

Nie podzielając zarzutu z punktu 1 apelacji, odnotować jedynie dodatkowo należy, że skazania z punktów 55 i 57 nie nasuwają żadnych zastrzeżeń ani w zakresie sprawstwa ani winy oskarżonego. Podstawy do takich rozstrzygnięć zostały omówione w treści pisemnych motywów wyroku, nie nasuwając uwag co do prawidłowości odtworzonych faktów, oceny dowodów stanowiących ich osnowę, w tym wyjaśnień samego oskarżonego M. B. (str. 123-128, 188-190), a w konsekwencji oceny prawnej zaprezentowanej na stronach 240-246 i 326-331 pisemnych motywów zaskarżonego wyroku.

Przechodząc do kolejnych zarzutów odwoławczych od razu wskazać trzeba, że również i one nie zyskały akceptacji Sądu odwoławczego.

Otóż, w punktach 2 i 3 apelacji zgłoszono uwagi do skazania M. B. w punkcie 58 wyroku za przestępstwo z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., opisane w punkcie VI części wstępnej, w którym zarzucono, że „w okresie od grudnia 2003 roku do stycznia 2004 roku w C. działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu użycia za autentyczne wypisał treść „Deklaracji dla podatku od towarów i usług” za miesiąc listopad 2003 roku oraz „Deklaracji dla podatku od towarów i usług” za miesiąc grudzień 2004 roku W. H., podrabiając złożone na tych deklaracjach jego podpisy i przedkładając je w Pierwszym Urzędzie Skarbowym w C.” (str. 430 wyroku).

Ustosunkowanie się do tego zarzutu wymaga najpierw oceny zasadności tego z punktu 3 apelacji, gdyż w opisie tego czynu chronologicznie jako pierwsza wymieniona została właśnie „Deklaracja dla podatku od towarów i usług za miesiąc listopad 2003 r.”. Obrońca kwestionuje w tym względzie słuszność uznania, że oskarżony podrobił ten dokument i się nim posłużył, co miało być wynikiem obrazy art. 4, 7 i 410 k.p.k., ale i art. 193 § 1 k.p.k., polegającej na dokonaniu dowolnych ustaleń w oparciu o niepełny materiał dowodowy, w zakresie uznania oskarżonego za winnego podrobienia podpisu W. H. na deklaracji Vat za XI 2003 r., w szczególności poprzez „nie dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu badania pisma ręcznego, w celu ustalenia kto faktycznie złożył podpis na przedmiotowej deklaracji, albowiem oskarżony w swoich wyjaśnieniach nie przyznał się do złożenia tego podpisu, a oświadczył jedynie, że nie jest w stanie stwierdzić czy został przez niego nakreślony”, bez uzyskania, której - zdaniem obrońcy - nie było dopuszczalne przypisanie sprawstwa w świetle referowanych wyjaśnień M.B. i braku innych dowodów jego sprawstwa.

Dla odparcia tak brzmiących zarzutów wystarczy odwołać się do dowodów tyczących się analizowanej kwestii. W aktach sprawy zalega bowiem uzyskana w śledztwie opinia z zakresu badania pisma ręcznego sporządzona przez biegłego H. K. (2) (t. 85 k. 16659-16676), kategorycznie stwierdzająca, że tekst nakreślony na oryginałach deklaracji dla podatku od towarów i usług za XI.2003 r. i XII.2003 r., dotyczących podatnika W. H., został nakreślony przez M. B.. Tak więc co do tego, że dokumenty te zostały przez oskarżonego odręcznie wypełnione nie ma żadnych wątpliwości. Z kolei, jeśli chodzi o to czy sfałszowane na tych dokumentach podpisy W. H. zostały podrobione przez M. B., to stwierdzono, że zostały one „prawdopodobnie przez niego nakreślone, ale jest to prawdopodobieństwo graniczące z pewnością” (k. 16673-4 t. 85). Powyższe nie wyklucza zatem sprawstwa M. B., a je potwierdza, ponieważ:

- niedorzecznością byłoby przyjmowanie, że oskarżony najpierw własnoręcznie sporządził sporne dokumenty, po czym przedstawił je innej osobie, celem podrobienia podpisów W. H., tym bardziej, że następnie w określny sposób nimi się posłużył, czego obrońca przecież nie kwestionuje,

- sam oskarżony potwierdził wypisanie obu deklaracji, podpisanie się na tej z grudnia 2003 r. za W. H., a co do podpisu sfałszowanego na deklaracji za listopad 2003 r. wcale temu nie przeczył, a jedynie wyjaśnił, iż „nie jest w stanie jednoznacznie stwierdzić, gdyż podpis H. znajduje się na pieczęci firmowej”, jednocześnie kategorycznie wykluczając wypisanie treści i sfałszowanie podpisu na deklaracji za październik 2003 r. (k. 17393-17394 t. 88), co wskazuje, że wyraźnie rozróżniał i analizował okazywane mu dokumenty typując te, których nie sfałszował,

- oskarżony przyznał się już w śledztwie do popełnienia przestępstwa, o którym mowa, opis zarzutu był dla niego zrozumiały (t. 89 k. 17577-17579), a zatem miał świadomość, że zarzucono mu sfałszowanie podpisu pod deklaracją z grudnia 2003 r.

Powyższe wpisuje się także w treść depozycji W. H., w zakresie w jakim uznano je za miarodajne. Szczegółowo zrelacjonował on bowiem rolę odegraną przez oskarżonego M. B. w inkryminowanym procederze z wykorzystaniem firmy-słupa (...) zarejestrowanej na jego nazwisko, założonej z inicjatywy oskarżonego, który zajmował się jej sprawami, dysponował jej dokumentami finansowymi oraz przedkładał w imieniu firmy deklaracje podatkowe do Urzędu Skarbowego w C.. Sprawami tymi nie zajmował się natomiast W. H., który wiązał oskarżonego z preparowaniem dokumentów, o których mowa.

Przy rozważeniu kolejnej podniesionej przez skarżącego kwestii, zacząć trzeba od tego, iż słusznie obrońca zauważa, że czas graniczny przypisanego w punkcie 58 przestępstwa przypada na styczeń 2004 r., podczas gdy wymieniona w jego opisie Deklaracja dla podatku od towarów i usług ma dotyczyć grudnia 2004 r., której termin złożenia przypadał na styczeń 2005 r., co dotyczyło czasu, kiedy „ firma (...) już nie funkcjonowała”.

Sąd Apelacyjny przyznaje, że w tych nakreślonych okolicznościach nie można apelującemu odmówić racji, tam gdzie wytyka stwierdzone nieprawidłowości w opisie czynu, bo do ich zaistnienia bez wątpienia doszło, jednak już z postulatem, aby ze wskazanego powodu uniewinnić M. B. od przypisanego mu w punkcie 58 występku, absolutnie zgodzić się nie można. Byłoby to bowiem wyrazem skrajnie formalistycznego podejścia do orzeczeń sądowych, nie znajdującego oparcia w procedurze karnej i prowadzącego nieuchronnie do wydawania rozstrzygnięć niesprawiedliwych, tylko dlatego, że w wyroku znalazły się drobne przeinaczenia, nieścisłości, a zatem de facto oczywiste omyłki redakcyjne, mające zarazem charakter ewidentny i neutralny dla odpowiedzialności karnej sprawcy. Takie pojmowanie zadań stojących przed wymiarem sprawiedliwości, jest obce polskiemu porządkowi prawnemu i niewątpliwie nie o taki efekt apelującemu chodziło. Dlatego też Sąd odwoławczy nie podziela poglądu obrońcy wykluczającego możliwość skorygowania w opisie czynu nieprawidłowego roku pochodzenia „Deklaracji dla podatku od towarów i usług za miesiąc grudzień” z 2004 r. na 2003 r. Zreformowanie w ten sposób orzeczenia jest absolutnie dopuszczalne i konieczne, a zarazem w żaden sposób nie pogarsza sytuacji procesowej oskarżonego M. B., wszak zostało mu w zaskarżonym punkcie wyroku przypisane przestępstwo z art. 270 § 1 w zw. z art. 12 k.k. popełnianie w okresie od grudnia 2003 r. do stycznia 2004 r., kiedy użył sfałszowanych uprzednio deklaracji podatkowych, w tym tej pochodzącej z grudnia 2003 r., a zatem z okresu przyjętego jako czas popełnienia występku, a jedynie na skutek omyłki prokuratora, nie dostrzeżonej i powielonej przez Sąd a quo, przeoczono, że w zarzucie błędnie podano rok pochodzenia jednego dokumentu. Stwierdzenie powyższego nie nasuwa zastrzeżeń, nie wymaga też czynienia dodatkowych ustaleń faktycznych, bo wynikają one wprost z tych poczynionych przez Sąd meriti. Tego, że było inaczej nie podnosi w apelacji także sam skarżący zwracając uwagę na zgoła inne powody, dla których wedle niego omawiane rozstrzygnięcie, właśnie z powodu zaistnienia wskazanego błędu, nie powinno się ostać, ale do tego krytycznie odniesiono się już powyżej.

Stosownie do powyższego Sąd Apelacyjny orzekł, jak w punkcie II a) 5 wyroku. Finalnie wskazać trzeba, że słuszność skazania z punktu 58 zaskarżonego wyroku potwierdzają okoliczności inkryminowanych zdarzeń zreferowanych w stanie faktograficznym sprawy i bezspornego w nich udziału M. B., a skoro tak to nie ma żadnych podstaw, aby negować przyjęcie przez Sąd Okręgowy, że popełnienie przez oskarżonego przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. zostało w procesie udowodnione ponad wszelką wątpliwość, bo wynikało to z wyjaśnień oskarżonego, W. H., ale i logiki odtworzonych zaszłości, w zestawieniu z doświadczeniem życiowym.

Nie można także zgodzić się z zarzutem apelacji obrońcy, opartym na podstawie z art. 438 pkt. 2 k.p.k., rozumianym jako obraza art. 214 § 1 k.p.k. polegająca na „nie sporządzeniu w stosunku do oskarżonego M. B. wywiadu środowiskowego”, co zdaniem obrońcy dopiero pozwoliłoby na prawidłową ocenę prognozy kryminologicznej dotyczącej oskarżonego. W realiach sprawy niniejszej uchybienie tego rodzaju nie miało jednak miejsca, bo Sąd Okręgowy nie stwierdził potrzeby przeprowadzenia wywiadu środowiskowego w stosunku do oskarżonego, nie było to też obowiązkowe.

Kolejno odnotować trzeba, że apelujący zarzuca także, na podstawie z art. 438 pkt. 4 k.p.k., rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności, co upatruje w odstąpieniu od warunkowego zawieszenia jej wykonania. Podnosi przy tym, że Sąd Okręgowy pominął „znaczną odległość czasową pomiędzy datą popełnienia przestępstw i datą wyrokowania, a także właściwości i warunki osobiste sprawcy, polegające na ustabilizowaniu trybu życia i podjęciu stałej pracy przez oskarżonego”. Z uzasadnienia apelacji wynika także, że było to też skutkiem obostrzenia kary wymierzonej oskarżonemu w związku z jego skazaniem za przestępstwa na podstawie art. 65 § 1 k.k., których wyeliminowania się domagał, a co nie spotkało się z akceptacją Sądu Apelacyjnego.

Zarzucając rażącą surowość wymierzonych oskarżonemu sankcji, obrońca całkowicie abstrahuje zatem od tych kwestii, które dobitnie świadczą o tym, że M. B. nie jest ani sprawcą incydentalnym, ani też nie zachodziły względem niego podstawy do uznania, iż zasługiwał on na szczególnie łagodne potraktowanie, czego skarżący de facto się domaga. Częściowo zbiorcze powołanie przez Sąd a quo okoliczności mających wpływ na treść rozstrzygnięć penalnych zapadłych względem oskarżonych, jest absolutnie zrozumiałe i usprawiedliwione w realiach sprawy niniejszej, przy jednoczesnym podkreśleniu, że nie powodowało to żadnych trudności w odczytaniu rzeczywistych względów, jakie legły u podstaw wymierzonych M. B. sankcji. Sąd Okręgowy odnotował przy tym, że M. B., pomimo wcześniejszej karalności powrócił na drogę przestępstwa, co więcej po ujawnieniu procederu będącego przedmiotem osądu i zatrzymaniu niektórych sprawców, kontynuował kryminalną działalność. Ponadto dopuszczając się przypisanych czynów wykorzystał trudne położenie werbowanych osób, kierując się chęcią łatwego zysku, co słusznie Sąd meriti potraktował jako okoliczności świadczące o nim negatywnie. W tej sytuacji nie dziwi wcale, iż Sąd a quo nie znalazł podstaw do łagodnego potraktowania M. B., w tym poprzez zastosowanie środka probacyjnego, o co wnosił obrońca.

W ocenie Sądu odwoławczego orzeczone względem M. B. sankcje nie są ani surowe, a już na pewno rażąco surowe, w sytuacji gdy kary pozbawienia wolności oscylują w dolnych granicach ustawowych zagrożeń, kara grzywny jest relatywnie niewysoka, a kara łączna pozbawienia wolności została ukształtowana na zasadzie asperacji, zbliżonej do absorbcji. W tej sytuacji te aspekty podmiotowe tyczące się oskarżonego, do których nawiązuje apelujący, nie mogą prowadzić do zanegowania zasadności wydanego orzeczenia, bo właściwości i warunki osobiste, o których w nich mowa, nie mają większego znaczenia dla analizowanych rozstrzygnięć penalnych, z kolei fakt skazania po kilkunastu latach od czynów, świadczy jedynie o tym, że przez tak długi okres czasy sprawca nie poniósł odpowiedzialności karnej, co wcale nie jest krzywdzące, w szczególności jeśli zważyć, jakie skutki z upływu czasu wyniknęły w zakresie możliwej odpowiedzialności karnej M. B.. Oczywiste także jest, że tymczasowe aresztowanie w toku sprawy nie ma żadnego znaczenia dla wymiaru kary, stąd ten argument apelującego potraktowano jako całkowicie bezpodstawny.

Przechodząc do ostatniej kwestii, tj. żądania obrońcy zasądzenia od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego częściowego zwrotu poniesionych kosztów zastępstwa procesowego, w oparciu o art. 632 pkt. 2 k.p.k., w związku z częściowym umorzeniem postępowania w punktach 53 i 54 wyroku, to zdaniem Sądu Apelacyjnego adresatem tego rodzaju wniosku winien być najpierw Sąd Okręgowy w Częstochowie. Żądanie to dotyczy bowiem tego etapu procesu karnego, który przeprowadzony został przed sądem I instancji. To Sąd Okręgowy, w razie podzielenia stanowiska apelującego, mającego przecież wsparcie w orzecznictwie sądowym, jest władny oszacować w miarodajny sposób, w jakim ewentualnie zakresie należałoby oskarżonemu zrekompensować wydatki poniesione w związku z ustanowieniem obrońcy w sprawie, w której doszło do częściowego umorzenia postępowania, po uznaniu rzecz jasna w pierwszej kolejności czy zostały ku temu spełnione warunki. Nie przesadzając zatem możliwego sposobu rozstrzygnięcia tej kwestii incydentalnej, uznano za przedwczesne wypowiadanie się w tym przedmiocie przez sąd odwoławczy, skoro żadnego stanowiska nie zajął tutaj jeszcze sąd I instancji, wyrokujący w sprawie, dlatego też właśnie tam wniosek obrońcy winien najpierw trafić również po to, aby zainteresowanej stronie, zapewnić w jak najpełniejszy sposób możliwość dochodzenia swoich racji. Tym bardziej, że rozpatrywany wniosek apelującego w obecnej jego postaci nie może zostać uznany za satysfakcjonujący, skoro nie sprecyzowano nawet wysokości roszczenia, brakuje także szczegółowego uzasadnienia, co z kolei wyklucza możliwość jego merytorycznej weryfikacji na obecnym etapie postępowania.

Co do oskarżonej Z. S. (2).

W odniesieniu do Z. S. (2) przypomnieć trzeba, że wyrok zapadły w jej sprawie został zaskarżony przez obrońcę, ale także przez prokuratora na niekorzyść oskarżonej. Podczas gdy pierwsza z apelacji nie zyskała akceptacji, to zarzuty zawarte w drugiej z nich okazały się całkowicie słuszne.

W pierwszej kolejności omówienia wymagają zarzuty apelacji obrońcy oskarżonej S. , których w instancji odwoławczej nie podzielono z powodu niezaistnienia w zaskarżonym wyroku obrazy prawa materialnego, ani proceduralnego.

Sąd Apelacyjny nie uznaje przy tym za prawidłową praktyki cytowania treści zaskarżonego wyroku w apelacji, bo jest to zupełnie zbędne. Po pominięciu zatem tej części analizowanego środka odwoławczego, weryfikacji wymagało stanowisko obrońcy ujęte na stronach od 8 do 11, bo jedynie w tej części zawarto argumenty mające wspierać podniesione zarzuty. Uwagi na temat zawartości treściowej i znaczenia norm prawa materialnego, stanowiących podstawę skazania, w żaden sposób nie zostały odniesione do sytuacji procesowej oskarżonej Z. S. (2), a już na pewno nie dają podstaw do zanegowania słuszności zapadłych w jej sprawie rozstrzygnięć. W świetle zaś kompleksowych i merytorycznych rozważań prawnych przedstawionych w pisemnych motywach wyroku, nie ma żadnej potrzeby, aby tym fragmentom poświęcać większą uwagę tym bardziej, że częściowo nie są one jasne, jak chociażby ta podnosząca, że „znamiona art. 271 k.k. wyczerpuje wystawienie takiej faktury”, „jeśli nie godzi w obowiązek podatkowy”. Jeżeli tą droga skarżący zmierza do przeforsowania tezy, iż popełnienie przestępstwa skarbowego wyklucza jednoczesne skazanie za przestępstwo powszechne, pozostające w zbiegu idealnym, to zgodzić się z tym nie sposób w świetle regulacji zawartej w art. 8 § 1 k.k.s. i jego jednolitej wykładni zarówno w orzecznictwie sądowym, jak i literaturze przedmiotu, co szerzej już omówiono.

Zaczynając zatem od zbadania zasadności zarzutu z punktu II apelacji obrońcy, co jest potrzebą oczywistą, skoro opiera się na podstawie z art. 438 pkt. 2 k.p.k. przypomnienia wymaga, że poczynione na wstępie uwagi na temat skuteczności stawiania takiego rodzaju zarzutu są w pełni aktualne w rozpatrywanym przypadku.

Zdaniem skarżącego obrońcy, obraza art. 410 k.p.k. w zw. z art. 92 k.p.k. w sprawie oskarżonej S. ma wynikać z dowolnej, fragmentarycznej oceny dowodów z pogwałceniem zasad prawidłowego rozumowania oraz doświadczenia życiowego, a w szczególności odmowy dania wiary oskarżonej zaprzeczającej świadomości tego czym zajmował się jej małżonek, jak też braniu udziału w zorganizowanej grupie przestępczej, a jedyne jej „działania polegały na podpisywaniu dokumentów niezbędnych do założenia spółki, tak aby jej mąż mógł dalej kontynuować działalność i utrzymywać rodzinę”. Powyższe nieprawidłowości miały zaś skutkować błędnymi ustaleniami faktycznymi przyjętymi za podstawę skazania oskarżonej za czyny przypisane jej w punktach 135 i 137 zaskarżonego wyroku, od których winna zostać uniewinniona, o co obrońca wnosił.

W tej sytuacji zacząć trzeba od tego, iż ocena dowodów przeprowadzona przez Sąd meriti w sprawie Z. S. (2) nie nasuwa żadnych zastrzeżeń, jako że pozostaje ona w zgodzie z kodeksowymi regułami. Przekonują o tym y argumenty przywołane w treści pisemnych motywów wyroku, począwszy od ustaleń faktycznych, ich podstawy dowodowej, a dalej zreferowanych szczegółowo wyjaśnień oskarżonej (str.166-168), ocenionych kompleksowo (str. 201-202), podobnie jak miało to miejsce w odniesieniu do pozostałego materiału dowodowego, a nade wszystko nie nasuwające zastrzeżeń rozważania prawne, w tym te zawarte na stronach str. 381-387 motywów orzeczenia. W tej sytuacji, jedyną aktualną potrzebą jest syntetycznie przypomnienie tych kwestii, które całkowicie podważają trafność ogólnikowo przedstawionego w apelacji jednostronnego podejścia do sprawy, przekonując o jej wybitnie polemicznym charakterze.

Sąd Apelacyjny nie ma zatem żadnych wątpliwości co do słuszności stanowiska Sądu Okręgowego uznającego za niewiarygodne wyjaśnienia Z. S. (2) zaprzeczającej udziałowi w przestępczym procederze, skoro sama oskarżona potwierdziła podejmowanie, czy to osobiście czy też przy współudziale małżonka, określonych inkryminowanych czynności, które postrzegać trzeba jako decydujące o powodzeniu przestępczego planu związanego z fingowanym obrotem paliwami z wykorzystaniem działalności, jaką na swoje nazwisko zarejestrowała, czego dopuszczano się we współudziale innych osób, w tym pod dyktando J. S., któremu -jak sama przyznała - mąż oddawał środki z operacji przeprowadzanych na rachunkach bankowych (...), (...) i (...), co słusznie odnotowuje Sąd Okręgowy, miała pełną świadomość na czym polegała rola M. S. (1) w ramach firmy (...), którą kierował J. S., wykorzystanej do preparowania pustych faktur VAT, poświadczających fikcyjną sprzedaż paliw. Posiadała również pełną wiedzę na temat funkcjonowania na analogicznych zasadach innych firm-słupów, zarządzanych przez J. S. takich jak (...), ale i kolejnej przez nią samą firmowanej (...) s.c., założonej właśnie w takim celu, kiedy w poprzednim podmiocie wyczerpano możliwości obrotu paliwami bez koncesji. Wiedziała też, w jaki sposób wykorzystywano rachunek bankowy Spółki celem uwiarygodnienia rzekomego obrotu, a z czego czerpali systematycznie zyski, co było zresztą motywem ich działania. W świetle zebranych dowodów, nie ulega też kwestii, iż oskarżona miała na temat wykorzystania wszystkich firm-słupów, w tym (...) do preparowania faktur Vat potwierdzających obrót paliwami, który w rzeczywistości nie miał miejsca i dawał jedynie „pokrycie” dla odbywającego się handlu produktami ropopochodnymi pochodzącymi z nielegalnych źródeł. Ustalenia, o których mowa zostały nadto poczynione przez Sąd meriti w oparciu o inne dowody, w tym przede wszystkim depozycje M. S. (1), R. G. (4), J. S., ale także zebraną dokumentację, w postaci faktur, umów o współpracy i protokołów kontroli skarbowych, które obciążające oskarżoną S. dane jednoznacznie potwierdziły. Nie ma przy tym żadnego znaczenia to czy Z. S. (2) podejmowała osobiście inkryminowane czynności, bo nie jest to konieczne w obliczu jej działania wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami. Świadomość wszystkich odbywających się w tym złożonym procederze zdarzeń wynikała także z okoliczności tyczących się zaangażowania w inkryminowany układ kolejnej firmy-słupa tj. (...), zarejestrowanej na R. G. (4), w co oskarżona osobiście się zaangażowała.

Przy popełnieniu przypisanych przestępstw oskarżona Z. S. (2) działała w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, a powody, dla których tak właśnie przyjęto, zostały wyłożone przez Sąd meriti w pisemnym uzasadnieniu wyroku, począwszy od przedstawienia uwag ogólnych tyczących się tego przestępstwa, ich przetransponowanie na grunt rozpatrywanej sprawy (strony 240-246), a także odnośnie ocen prawnych tyczących się samej oskarżonej S., które przywołano powyżej. Nie miejsce tutaj na powtarzanie tych wszystkich słusznych argumentów, bo w całej rozciągłości zostały te ustalenia i oceny zaakceptowane przez Sąd odwoławczy, stąd należy apelującego do nich odesłać, na co pozwala także treść omawianego środka odwoławczego, w którym nie podniesiono ani jednego kontrargumentu mogącego stwarzać pole do dodatkowych analiz, czy rozważań. Ograniczają się one bowiem do uwag natury ogólnej na temat przestępstwa z art. 258 k.k., jak też zawierają treści polemiczne, jednak także w tym przypadku o ogólnikowej wymowie. Twierdzenia skarżącego, że w poddanej osądowi sprawie brak było podstaw do przyjęcia istnienia zorganizowanej grupy przestępczej nie zostały wsparte żadnymi konkretnymi danymi, mogącymi podważać słuszność wyrokowych ustaleń faktycznych. Jak słusznie odnotowuje Sąd a quo oskarżona „zważywszy na wiek i związane z tym doświadczenie życiowe, wiedziała, że prowadzenie tego typu działalności wymaga zaplecza, współpracy wielu osób w ramach przyjętego podziału ról, stworzenia pewnych struktur organizacyjnych, opartych na hierarchii i zaufaniu. Miała świadomość, że założona przez nią firma stanowi jedynie ogniwo w łańcuchu firm zajmujących się wprowadzaniem do obrotu paliw płynnych pochodzących z nielegalnych źródeł, a uzyskanych w wyniku mieszania komponentów, bądź ich dokumentarnego przeklasyfikowania w pełnowartościowy olej napędowy lub benzynę, że w ramach tej działalności są wystawiane faktury potwierdzające zakup oraz sprzedaż paliw i produktów ropopochodnych, których fizycznie nie widziała. Wszystko to zdaniem Sądu, świadczy o pełnej świadomości oskarżonej co do udziału w zorganizowanej grupie przestępczej i przekłada się na zakres jej odpowiedzialności karnej w zakresie przypisanych jej czynów”. Z tym stanowiskiem Sąd Apelacyjny w całej rozciągłości się zgadza.

Łatwiejsze zadanie wiąże się z ustosunkowaniem się do kolejnego, a chronologicznie pierwszego zarzutu odwoławczego, bo w tym względzie apelujący precyzyjnie wyłożył na czym opiera przekonanie o nieprawidłowości skazania oskarżonej - w punktach 135 i 136 wyroku - na podstawie art. 65 § 1 k.k., co zasadniczo wywodzi z braku skazania za czyn z art. 258 k.k. Powołując się na stanowisko wyrażone w wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 03 czerwca 2013 r. sygn. akt II AKa 16/13, w którym wykluczono możliwość przypisania przestępstwa na podstawie art. 65 § 1 k.k. nie tylko wtedy gdy brak jest skazania z art. 258 k.k., ale także w razie przedawnienia karalności, co właśnie miało miejsce w realiach sprawy oskarżonej Z. S., a czego wyrazem jest rozstrzygnięcie z punktu 134 zaskarżonego wyroku. Sąd odwoławczy odrzuca jednak stanowczo zaoferowaną koncepcję uznając, że umorzenie wobec oskarżonej postępowania o czyn z art. 258 § 1 k.k. z uwagi na przedawnienie jego karalności, nie stoi na przeszkodzie przyjęciu, że innych przypisanych czynów dopuściła się "w ramach zorganizowanej grupy mającej na celu popełnianie przestępstw", a w konsekwencji uwzględnieniu przepisu art. 65 k.k. w podstawie prawnej skazań, bo poczynione ustalenia faktyczne o jej działaniu w takich warunkach bezspornie świadczyły, podobnie jak to miało miejsce w odniesieniu do pozostałych oskarżonych objętych niniejszym postępowaniem. Pogląd ten nie jest odosobniony (zob. wyroki Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 13 czerwca 2016 r., sygn. akt II AKa 105/16 Lex nr 2278237, Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 26 września 2016 r., sygn. akt II AKa 24/16, Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 16 grudnia 2014 r. II AKa 349/14 LEX nr 1649225, z dnia 21 maja 2015 r., II AKa 65/15, Lex nr 1745768 oraz z dnia 12 września 2013 r. II AKa 205/13, Biul.SAKa 2013/4/5-6, KZS 2014/2/63), a za taki należy raczej postrzegać ten powołany w apelacji.

Nie ma przy tym potrzeby szerszego rozwijania tej kwestii, bo wypowiedzi skarżącego są wyjątkowo ascetyczne, można jedynie stwierdzić, że żadnej analogi Sąd odwoławczy nie dostrzega w sytuacji związanej ze skazaniem oskarżonej za przestępstwa popełnione w warunkach art. 65 § 1 k.k. a cytowanymi przez apelującego poglądami judykatury na temat konieczności rozróżnienia działania w ramach zorganizowanej grupy przestępczej od współdziałania z taką grupą. Wszak w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w precyzyjnie wyjaśniono powody przyjęcia, że oskarżona S. była członkiem zorganizowanej grupy przestępczej, co dezaktualizowało potrzebę wykazywania, że nie była ona jedynie osobą współdziałającą z członkami takiej struktury.

Idąc dalej, wypada przypomnieć, że umorzenie przez Sąd Okręgowy postępowania o czyn zabroniony, który generował wartości majątkowe mające charakter brudnych pieniędzy, nie zniweczyło podstaw do skazania oskarżonej za przestępstwo z art. 299 k.k. Podkreślić bowiem należy, iż dla przypisania przestępstwa "prania brudnych pieniędzy" nie jest konieczne, by popełnienie pierwotnego czynu zabronionego zostało stwierdzone rozstrzygnięciem jakiegokolwiek organu, w szczególności prawomocnym wyrokiem sądu. Nie ma także znaczenia przedawnienie karalności czynu bazowego (por. J. Długosz, Przestępstwa prania pieniędzy, w: System prawa karnego. Przestępstwa przeciwko mieniu i gospodarcze. Tom 9, pod red. R. Zawłockiego, Warszawa 2011, s. 584 i n.).

Nie sposób także podzielić supozycji apelującego, jakoby rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego miało być - ogólnie rzecz ujmując - tendencyjne, co skarżący upatruje w odmówieniu oskarżonej wiary kiedy zaprzeczała udziałowi w przestępstwach, czy też w rozstrzygnięciu wątpliwości na jej niekorzyść, co jest niezrozumiałe, skoro żadnych wątpliwości Sąd I instancji nawet nie odnotował. Dla wykluczenia takiego jednostronnego postrzegania zapadłego wyroku i to nie tylko w przypadku oskarżonej Z. S. (2), ale też w sprawach pozostałych oskarżonych, dość powiedzieć, że Sąd Okręgowy znacznie ograniczył zakres odpowiedzialności karnej każdego z oskarżonych do przestępstwa przeciwko wiarygodności dokumentów z art. 271 § 1 i 3 k.k., eliminując z opisów przypisanych czynów oraz z podstaw skazań zachowania sprawcze znamionujące oszustwa kwalifikowane z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i inne. Faktu tego nie odnotowuje obrońca oskarżonej, podobnie jak pozostali, podczas gdy okoliczność ta świadczy o tym, że Sąd I instancji nie ignorował żadnych okoliczności mogących korzystnie wpływać na zakres odpowiedzialności podsądnych, bo było dokładnie odwrotnie.

Reasumując, orzeczenia z punktów 135 i 137 zaskarżonego wyroku, w świetle tego co ustalił i szczegółowo zreferował Sąd Okręgowy, ani pod względem faktycznym, ani też prawnym, nie budzą żadnych zastrzeżeń, podobnie jak w ich części penalnej, bo wymierzone oskarżonej sankcje na pewno nie są surowe, nie mówiąc już o ich rażącej surowości. Orzeczone Z. S. za poważne występki kary pozbawienia wolności oscylują w dolnych granicach ustawowych zagrożeń, zaś kara grzywny sumarycznie wynosi 1000 zł. Cech surowości nie nosi także kara łączna 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności, ukształtowana na zasadzie asperacji zbliżonej do absorbcji, której wykonanie warunkowo zawieszono na najniższy ustawowo okres próby, oddając przy tym oskarżoną pod obligatoryjny dozór kuratora.

Skoro pierwotny wniosek apelującego o uniewinnienie oskarżonej od przypisanych przestępstw nie zyskał uznania Sądu ad quem, to jako bezprzedmiotowy jawił się sukcesywnie zgłoszony postulat o warunkowe umorzenie wobec Z. S. postępowania karnego o przestępstwo z art. 300 § 2 k.k., za które skazano ją w punkcie 138 wyroku, co w realiach sprawy nie wchodziło w rachubę.

Końcowo, nie uwzględniono wniosku obrońcy o zasądzenie od Skarbu Państwa kosztów obrony z urzędu za postępowanie przed Sądem Okręgowym, albowiem jak wynika z akt sprawy był on na tamtym etapie procesu obrońcą z wyboru oskarżonej, a dopiero po wydaniu wyroku wyznaczono go obrońcą z urzędu, w efekcie czego występując już w tej roli sporządził apelację. Z powyższego wynika, iż za obronę przed Sądem I instancji obrońca otrzymał, bądź też winien otrzymać wynagrodzenie od samej oskarżonej, która ustanowiła go obrońcą z wyboru. Sporządzanie środka odwoławczego zalicza się zaś do czynności postępowania pierwszoinstancyjnego i nie podlega odrębnemu wynagrodzeniu, jeśli jej autorem jest ten sam obrońca, który występował w sprawie uprzednio. Można to ująć obrazowy, że prawo do wynagrodzenia za sporządzanie apelacji zostało niejako skonsumowane przez fakt obrony oskarżonej przez tego samego obrońcę na wcześniejszym etapie procesu. Uwzględnienie wniosku apelującego musiałoby prowadzić do podwójnego wynagradzania obrońcy za zastępstwo procesowe oskarżonej na tym samym etapie procesu, do czego w realiach analizowanego przypadku brak podstaw prawnych i faktycznych.

Tak jak to już zreferowano w części pierwszej, wyrok w sprawie oskarżonej S. został również zaskarżony przez prokuratora na jej niekorzyść i w tym przypadku postawione zarzuty odwoławcze zasługiwały na uwzględnienie. Rację należy przyznać oskarżycielowi publicznego, iż Sąd Okręgowy dopuścił się obrazy prawa materialnego, to jest art. 299 § 7 k.k. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji skazania Z. S. (2) za przestępstwo z. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., co generowało obligatoryjne orzeczenie przepadku korzyści lub jej równowartości uzyskanych z występku „prania brudnych pieniędzy”, po ziszczeniu się warunków, o których w powołanym przepisie mowa.

Zgodzić się trzeba z apelującym, iż w przypadku Z. S. (2) korzyść majątkowa z prania brudnych pieniędzy obejmowała te wartości majątkowe, które wraz mężem uzyskali z tytułu udziału w przestępczym procederze polegającym m.in. przeprowadzaniu na rachunku bankowym firmy-słupa (...) s.c operacji finansowych, mających uprawdopodobniać fingowany obrót paliwami w oparciu o „puste” faktury Vat. Zyski te dotyczyły w ich przypadku kwoty 4 groszy od każdego litra zafakturowanego przez spółkę paliwa. Nie były to zatem korzyści pochodzące z przestępstwa bazowego, będące przedmiotem czynu z § 1 art. 299 k.k., a dodatkowe dochody z przestępczego procederu, w tym udziału w praniu brudnych pieniędzy, bez potrzeby odróżnienia w jakiej części generowane one były jednym, w jakiej zaś drugim z inkryminwaonych zachowań oskarżonej, co zresztą nie byłoby możliwe, ani potrzebne. Przytoczone dane zostały przez Sąd Okręgowy ustalone i stwierdzone w treści pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, przy uwzględnieniu częściowego orzeczenia już przepadku korzyści osiągniętej z tego procederu przez małżonków S. mocą prawomocnego wyroku zapadłego względem M. S. (1). Sąd Apelacyjny zdecydował zatem o orzeczeniu przepadku na rzecz Skarbu Państwa pozostałej jej części, ustalając równowartość przypadającej na oskarżoną S. korzyści na najniższym możliwym poziomie 21.188 zł, tak jak o to wnosił prokurator. Ustalona suma odpowiada ½ części korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego, jakie wraz z mężem osiągnęli. Zaznaczyć trzeba, że choć w pierwszej kolejności orzeczenie o przepadku powinno nastąpić w częściach odpowiadających korzyściom osiągniętym przez poszczególnych współsprawców, to zaakceptować należy pogląd wyrażony w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 30 listopada 2011 r., I KZP 16/11 (OSNKW 2011/12/107), który w przypadku trudności z dokładnym ustaleniem wartości udziałów w korzyści majątkowej osiągniętej przez poszczególnych współsprawców, dopuszcza orzeczenie przepadku korzyści majątkowej w częściach równych (tak również Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 31 marca 2016 r. sygn. akt II AKa 514/15, LEX nr 2047112).

Nie myli się także apelujący prokurator kiedy zarzuca wyrokowi obrazę prawa materialnego, tj. art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. poprzez jego niezastosowanie w podstawie prawnej wymiaru kary orzeczonej wobec Z. S. (2) w punkcie 137. Mocą tego rozstrzygnięcia Sąd Okręgowy skazał oskarżoną za przestępstwo z art. 271 § 3 kk. i art. 273 k.k. przy zastosowaniu art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., na mocy art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 65 § 1 k.k. na karę 1 roku pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 50 stawek dziennych po 20 złotych. Grzywna ta została wymierzona z powodu działania oskarżonej w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, co wynika z opisu przestępstwa, a także z powołanego w jego kwalifikacji prawnej oraz w podstawie wymiaru kary art. 271 § 3 k.k., gdzie ewidentnie zabrakło art. 33 § 1, 2 i 3 k.k., co wymagało korekty w instancji odwoławczej, tak jak to uczyniono w odnośnym rozstrzygnięciu tyczącym się tej oskarżonej.

Co do oskarżonego J. K.

Apelacja obrońcy tegoż oskarżonego skierowana przeciwko rozstrzygnięciom z punktów 143, 144 i 146 zaskarżonego wyroku, nie mogła odnieść zamierzonego skutku, albowiem zawarte w niej zarzuty odwoławcze nie przekonują Sądu Apelacyjnego, iż Sąd Okręgowy obraził dyspozycję przepisu art. 410 k.p.k., czy też prawo materialne tj. art. 299 § 7 k.k.

W tej pierwszej kwestii wskazać trzeba, iż uchybienie typowanemu przepisowi procedury karnej, zdaniem apelującego obrońcy polegało na pominięciu wyjaśnień L. P. i M. S. (1), w których podawali, że oskarżony nie miał świadomości nabywania zamiast oleju napędowego produktu ropopochodnego o nazwie tixotropic. Tą drogą skarżący zmierza do podważenia zasadności skazania oskarżonego za przestępstwo prania brudnych pieniędzy z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 12 k.k. z punktu 143 zaskarżonego orzeczenia. Z argumentacją tą nie sposób się jednak zgodzić w świetle wyrokowych ustaleń faktycznych, których osnowę stanowią wyszczególnione w pisemnych motywach dowody, w tym również te typowane przez skarżącego, jednak w żadnym razie nie mające takiej wymowy, jaką chciał im nadać. W tej ostatniej kwestii przypomnieć można, iż sam oskarżony J. K. w swoich obszernych wyjaśnieniach (omówienie na str. 157-160 uzasadnienia) przyznał się do współpracy z L.P., S. G., M. S., R. K., O. K., Z. S. i N. T., podając dane na temat swojego udziału w inkryminowanej działalności, co dotyczyło okoliczności związanych z uiszczaniem przez firmę-słupa (...) należności za „puste” faktury Vat wystawiane z tytułu rzekomego obrotu ON, „zawyżanie” ich wartości, zbiorcze ich preparowanie w warunkach ewidentnie świadczących o ich fikcyjności, utrzymywanie kontaktów z osobami nie reprezentującymi firm, z którymi rzekomo kooperował. Ocena tego środka dowodowego, przeprowadzona przez Sąd a quo na stronach 202-203 pisemnych motywów zaskarżonego wyroku nie zawiera żadnych błędów natury logicznej, a formułowane wnioski wpisują się w całokształt analizowanych zaszłości, korespondując z pozostałymi miarodajnymi dowodami, w świetle których świadomość oskarżonego nabywania oleju opałowego T. w miejsce wykazywanego w fakturach Vat oleju napędowego jest oczywista, wbrew temu co podnosi obrońca. W tej sytuacji kwestionowanie świadomego udziału oskarżonego w operacjach finansowych towarzyszących tym inkryminowanym „zdarzeniom gospodarczym”, nie może być skuteczne. Sprawstwo J. K. potwierdzają także depozycje J. S., S. G., L.P., M. S., a nade wszystko zgromadzona dokumentacja finansowo-księgowa. Nie jest również tak, że relacje procesowe L. P. i M. S. (1) podważają sprawstwo oskarżonego, co jasno wynika z szczegółowej ich analizy przeprowadzonej w treści pisemnych motywów wyroku. Sam obrońca przyznaje zresztą, iż Sąd Okręgowy dokonał wnikliwej oceny wyjaśnień współoskarżonych, z drugiej strony niekonsekwentnie suponując, że miałby pominąć część z nich, co nie znajduje potwierdzenia w realiach analizowanego przypadku, z powodów szczegółowo omówionych przez Sąd meriti. W konsekwencji także ocena prawna odtworzonych zaszłości, zaprezentowana na stronach 387-390 pisemnego uzasadnienia, została podzielona przez Sąd Apelacyjny, bo inkryminowane zachowanie oskarżonego wyczerpywało znamiona przestępstwa z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 12 k.k.

Orzeczona wobec oskarżonego kara 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby, który wobec popełnienia przestępstwa w warunkach z art. 65 § 1 k.k. był możliwie najkrótszy, przy jednoczesnym oddaniu oskarżonego pod dozór kuratora, co także było rozstrzygnięciem obowiązkowym oraz orzeczenie wobec niego kary grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 50,- złotych, a zatem w łącznej kwocie 5 tysięcy złotych, nie może być postrzegana jako sankcja surowa, nie mówiąc już o jej rażącej surowości.

Przechodząc do zarzutu odwoławczego wytykającego obrazę prawa materialnego tj. art. 299 § 7 k.k., wskazać trzeba, że również to uchybienie w przypadku oskarżonego J. K. nie zaistniało. Z uznanych przez Sąd meriti za miarodajne dowodów wynika niezbicie, iż przyjęta w punkcie 144 wyroku kwota przepadku w wysokości 29.380,- zł, stanowi różnicę między ceną paliwa wykazywaną na preparowanych fakturach zakupu ON wystawionych przez firmę „(...)” w G., a ceną faktycznie uiszczoną za te rzekome transakcje, którą w kilku transzach oskarżony przyjął od S. G.. W tej sytuacji uznanie przez Sąd Okręgowy, że była to korzyść osiągnięta przez J. K. z prania brudnych pieniędzy (str. 389), jest całkowicie uprawnione. Nie jest to zatem - jak to podnosi się w wywiedzionym środku odwoławczym - suma odpowiadająca „przedmiotowi czynności wykonawczej czynu zabronionego stypizowanego w art. 299 § 1 k.k.”, niezależnie od opisu czynu z punktu 143 wyroku, gdzie niezasadnie ograniczono przedmiot przestępstwa prania brudnych pieniędzy do tej wysokości, podczas gdy w świetle opisu czynu oraz odtworzonych zaszłości, w tym na podstawie wyjaśnień samego oskarżonego, nie budzi zastrzeżeń, iż środki pochodzące z korzyści związanych z popełnieniem tego czynu przewyższały wskazaną wartość i odpowiadały sumie uszczuplonych należności podatkowych na szkodę Skarbu Państwa z tytułu fingowanych transakcji, których mające je uwiarygodniać operacje finansowe dotyczyły. Zostało to stwierdzone przez Sąd Okręgowy w treści pisemnego uzasadnienia, w którym wyraźnie wskazano jak przebiegał przestępczy proceder, w ramach którego przelewano całe należności za „puste” faktury, a zatem zapłata za nie obejmowała także należności podatkowe, co jasno wynika chociażby z wyjaśnień M. S. (1) i J. K.. Obecnie jednak dokonanie jakiejkolwiek korekty czy to w opisie czynu z punktu 143 wyroku, czy też w stanie faktycznym dotyczącym tego wątku na temat rzeczywistej wysokości przedmiotu przypisanego oskarżonemu przestępstwa z art. 299 § 1 k.k., nie jest prawnie dopuszczalne, bo jedynym środkiem odwoławczym wywiedzionym w jego sprawie jest apelacja obrońcy oskarżonego. Z tych właśnie względów Sąd odwoławczy uprawniony był jedynie do odnotowania tego status quo, co było konieczne dla odparcia całkowicie niezasadnego zarzutu odwoławczego, o którym ocenie mowa, bez możliwości jednak skorygowania zapadłego orzeczenia na niekorzyść oskarżonego.

Co do oskarżonych O. K., S. R. i A. J. (1).

Zarzuty odwoławcze objęte apelacjami wywiedzionymi przez obrońców wymienionych oskarżonych, oparte zostały na podstawie z art. 438 pkt. 4 k.p.k., a zatem rażącej niewspółmierności orzeczonych kar.

Nie wymaga przypomnienia, że utrwalona linia orzecznicza, wsparta poglądami doktrynalnymi, jest zgodna co do tego, że aby mówić o zaistnieniu tej względnej przyczyny odwoławczej to trzeba stwierdzić jaskrawą, rzucającą się w oczy, jawną i ewidentną niesprawiedliwość orzeczonych kar, polegającą bądź to na ich rażącej łagodności, bądź też rażącej surowości w stosunku do tej, którą przy prawidłowym uwzględnieniu dyrektyw sądowego wymiaru kar, należałoby orzec w instancji odwoławczej. Przenosząc te uwarunkowania na grunt analizowanej sprawy nie sposób w rozstrzygnięciach dotyczących O. K., S. R. i A. J. (1), dopatrzeć się tego typu elementów, które o wystąpieniu podstawy odwoławczej z art. 438 pkt. 4 k.p.k. mogłyby świadczyć, jest bowiem dokładnie odwrotnie, gdyż orzeczone wobec oskarżonych, a nade wszystko A. J. (1) i S. R. sankcje wydają się wręcz łagodne, ale po kolei.

Obrońca oskarżonego O. K. owej rażącej surowości dopatruje się w karach pozbawienia wolności wymierzonych w punktach 40, 42 i 43 wyroku. Jeśli prześledzić te rozstrzygnięcia, to nie sposób się z takim poglądem zgodzić. Przeczy temu ewidentnie wymierzenie za czyn z punktu 40, tj. za poważne przestępstwo z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., kary 3 lat pozbawienia wolności, która oscyluje w granicach od 1 roku i 1 miesiąca do 15 lat pozbawienia wolności. Już z samego tego faktu jasno wynika, że sankcja ta nie jest surowa, skoro orzeczono ją w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, znacznie poniżej połowy średniego jej wymiaru, wynoszącego 8 lat pozbawienia wolności. Z kolei, kara wymierzona O. K. w punkcie 42 za występek z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 273 k.k. w zw. z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 273 k.k. art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., możliwa do wymierzenia w granicach od 7 miesięcy do 12 lat pozbawienia wolności, ukształtowana została na poziomie 2 lat pozbawienia wolności, nie może być postrzegana jako rażąco surowa, bo oscyluje w granicach dolnego, nie zaś górnego jej progu, nie zbliżając się nawet do średniego jej wymiaru.

Wymierzenie oskarżonemu kar w dolnych granicach niewątpliwie było efektem prawidłowego uwzględnienia przez Sąd Okręgowy korzystnie świadczących o oskarżonym okoliczności, jakimi była jego uprzednia niekaralność, brak zastrzeżeń co do dotychczasowego sposobu jego życia, jak też podstaw do uznania jego wysokiego stopnia zdemoralizowania, na które to okoliczności powołuje się obrońca, uwzględniając przy tym postawę O. K. w procesie, a zatem jego przyznanie się do winy i złożenie obszernych wyjaśnień. Niemniej jednak okoliczności te nie są tego rodzaju, aby przemawiały za tak znacznym obniżeniem kar jednostkowych, a dalej kary łącznej, jakiego domaga się obrońca, bo równie istotne jest stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu, okoliczności ich popełnienia, a nade wszystko rola jaką odegrał w inkryminowanym procederze (w tym nakłanianie innych osób do zakładania firm-słupów, nadzorowanie ich działalności), oraz towarzysząca mu motywacja finansowa, a zatem kierowanie się niskimi pobudkami.

Sukcesywnie orzeczona w punkcie 43 kara łączna 3 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności, nie budzi zastrzeżeń, skoro przekracza jedynie nieznacznie - o 6 miesięcy - dolny jej pułap, a zatem ukształtowano ją na zasadzie asperacji zbliżonej do absorbcji, podczas gdy mogła sięgać 5 lat pozbawienia wolności. Nie trzeba przypominać, że zasada absorbcji, której zastosowania domaga się apelujący, może mieć zastosowanie jedynie w wyjątkowych przypadkach, do których ten dotyczący O. K. w żadnym razie się nie zalicza, tym bardziej, że dopuścił się on przestępstw, wymierzonych przeciwko różnym dobro prawnym, niezależnie od tego, że były one realizowane w ramach jednego mechanizmu przestępczego.

W tej sytuacji bezprzedmiotowy jest wniosek obrońcy, aby warunkowo zawiesić oskarżonemu wykonanie kary łącznej pozbawienia wolności, po jej uprzednim obniżeniu do 2 lat, bo do uwzględnienia tych postulatów ani w jednym, ani też w drugim przypadku, nie ma żadnych podstaw. Zaznaczenia przy tym wymaga, iż poglądy apelującego na temat zasadności stosowania omawianego środka probacyjnego nie znajdują adekwatnego gruntu na kanwie badanej sprawy.

Nie ma także racji skarżący domagając się skorygowania orzeczonych kar, z powodów wysokości sankcji wymierzonych innym oskarżonym, w tym C. G. (obecnie N. G.), który miał przejąć kierownictwo nad grupą po aresztowaniu J. S. i być karany zarówno przed jak i po czynie, bo nie jest to argument odpowiedni, skoro abstrahuje od okoliczności tyczących się poszczególnych oskarżonych, ich czynów i tych wszystkich elementów, które są brane pod uwagę przy kształtowaniu sprawiedliwych sankcji, bo każdy czyn i każdy sprawca podlegają przecież indywidualnemu osądzeniu. Te uwagi wydają się wystarczające do odparcia tego argumentu obrońcy tym bardziej, że obecnie jest on bezprzedmiotowy także z powodu uchylenia wyroku skazującego dotyczącego C.G. i przekazania jego sprawy do ponownego rozpoznania.

Część z powołanych powyżej uwag przystaje także do sytuacji A. J. (1) , w jego jednak przypadku apelacja obrońcy, zarzucająca rażącą surowość orzeczonych kar, jest bezzasadna w stopniu oczywistym, jeśli uwzględnić, że oskarżonemu:



w punkcie 150 - za poważny występek z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. – wymierzono karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, a zatem wyższą od minimalnego jej progu zaledwie o 1 miesiąc,



w punkcie 152 - za poważny występek z art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.– wymierzono karę 1 roku pozbawienia wolności, a zatem wyższą od najniższego jej pułapu o 5 miesięcy, a obok niej orzeczono karę grzywny wynoszącą 80 stawek dziennych po 20,- zł ( nota bene z zaliczeniem na jej poczet okresu rzeczywistego pozbawienia wolności i uznaniem jej za wykonaną do 76 stawek dziennych, zatem do zapłaty oskarżonemu pozostało 80,- zł),



w punkcie 153 – wymierzono karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, czyli przewyższającą dolny jej pułap jedynie o 4 miesiące, co więcej której wykonanie zostało warunkowo zawieszone na 4 lata próby, a zatem także nie na najwyższy ustawowo dopuszczalny okres.

Obrońca zapomina także, iż oddanie oskarżonego pod dozór kuratora nie stanowiło możliwości, z której Sąd Okręgowy skorzystał celem wzmocnienia wychowawczego oddziaływania sankcji, ale było obowiązkiem sądu z racji skazania za czyny popełnione w warunkach z art. 65 § 1 k.k.

W tej sytuacji dopatrywanie się rażącej surowości w rozstrzygnięciach penalnych, nie znajduje żadnego zrozumienia Sądu Apelacyjnego, bo wystarczy je przeanalizować, aby mieć całkowitą pewność, iż wymierzone oskarżonemu sankcje są skrajnie łagodne, co oczywiste jeśli zważyć chociażby na charakter przypisanych mu przestępstw, a nade wszystko działanie w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej oraz recydywy.

Nie ma żadnych wątpliwości, iż Sąd Okręgowy wyrokując w sprawie oskarżonego uwzględnił wszystkie typowane przez obrońcę okoliczności przemawiające na korzyść A. J. (1), w tym jego przyznanie się do winy, drugoplanową rolę w przestępstwach, a także motywację finansową (choć jest to okoliczność obciążająca), jednak wynikającą z trudnej sytuacji życiowej, o czym wprost mowa w uzasadnieniu wyroku i jak się zdaje dane te miały zasadniczy wręcz wpływ na wymiar orzeczonych kar, a zatem było dokładnie tak, jak życzy sobie tego obecnie apelujący obrońca.

Marginalnie można dodać, iż rozstrzygnięcie z punktu 153 wyroku także nie budzi uwag Sądu odwoławczego, pod adresem którego apelujący nie wysunął żadnych zastrzeżeń.

Podobnie nie znajdują akceptacji zarzuty odwoławcze podniesione przez obrońcę oskarżonego S. R. , a wymierzone przeciwko rozstrzygnięciom z punktów 157, 158, 160 – 163, w części dotyczącej orzeczeń o karze i przepadku.

Zacząć trzeba od tego, iż orzeczenie z punktu 158 wyroku zostało zaskarżone przez apelującego na podstawie z art. 438 pkt. 1 k.k. Dostrzegł zatem obrońca w tym rozstrzygnięciu obrazę prawa materialnego tj. art. 299 § 7 k.k., polegającą na bezpodstawnym orzeczeniu przepadku wobec oskarżonego korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa w kwocie 15.000,- zł. Podkreślenia wymaga jednak, że w rzeczywistości zarzut ten sprowadza się do zakwestionowania ustaleń faktycznych polegających na przyjęciu, że kwota podlegająca przepadkowi pochodziła z prania brudnych pieniędzy, nie zaś z legalnej działalności gospodarczej, którą oskarżony równolegle miał prowadzić, a tym samym nie powinna być traktowana, jako korzyści z prania brudnych pieniędzy.

W tej sytuacji wymaga podniesienia, iż wbrew temu co twierdzi apelujący w toku procesu przed Sądem Okręgowym w sposób jednoznaczny wykazane zostało, że podlegająca przepadkowi kwota 15.000,- zł, stanowiła właśnie korzyść osiągniętą przez oskarżonego z przypisanego mu przestępstwa z art. 299 § 1 k.k., stąd zasadnym było orzeczenie jej przepadku na podstawie § 7 tegoż przepisu. Okoliczność ta została ustalona w oparciu o wyjaśnienia samego oskarżonego S. R., który przyznał, iż takie profity osiągnął z tytułu wykorzystania w ustalonym przestępczym procederze zarejestrowanej na niego firmy PHU (...) (k. 601-606 t. 3 akt sprawy sygn. II K 37/10). Co więcej, w świetle nie budzących zastrzeżeń ustaleń faktycznych, oczywistym jest, iż twierdzenia obrońcy o prowadzeniu przez oskarżonego w inkryminowanym czasie zgodnej z prawem działalności gospodarczej i osiągania z tego legalnych dochodów, jest całkowicie gołosłowne i nie znajduje dowodowego wsparcia. Nie zmienia tego także wyrwane z kontekstu zdanie cytowane w apelacji, tym bardziej, że oskarżony podzielił się wówczas jedynie swoimi przypuszczeniami na temat tego, że ten legalny dochód miał wynikać właśnie ze znalezienia nabywców na paliwo, którym obracano w ramach przestępczego procederu.

W tych realiach przyjęcie, że objęta przepadkiem suma była korzyścią oskarżonego za udział w przestępczym procederze, w tym praniu brudnych pieniędzy, nie budzi żadnych uwag Sądu Apelacyjnego. Przypomnieć także trzeba, że wysokość orzeczonego przepadku została ustalona na poziomie dla oskarżonego najkorzystniejszym, albowiem z jego depozycji wynika, iż uzyskał z tego procederu „wynagrodzenie” w wysokości od 15.000,- do 20.000,- zł.

Jest prawdą, że w rozważanej sytuacji nie zatrzymano u oskarżonego kwoty, o której w cytowanym rozstrzygnięciu mowa, jednak to czy przepadek dotyczy równowartości korzyści, czy też niej samej, nie ma większego znaczenia praktycznego, gdyż w każdej z tych sytuacji chodzi o konkretne, należące do oskarżonego wartości majątkowe, o tej samej wysokości, których substrat także został ściśle w orzeczeniu określony, tak jak tego domaga się obrona. Sąd Apelacyjny utrzymał zatem w mocy kwestionowane rozstrzygnięcie, albowiem podniesiona przez apelującego kwestia nie ma wpływu na treść wyroku. W nawiązaniu do stanowiska prezentowanego w apelacji wypada dodać, iż orzeczenie przepadku na podstawie art. 299 § 7 k.k., w razie ziszczenia się przewidzianych w nim warunków, jest obowiązkiem sądu, nie będąc też w żadnym stopniu uzależnionym od bieżącej sytuacji majątkowej sprawcy.

Podniesione przez skarżącą argumenty na uzasadnienie zarzutu rażącej niewspółmierności kary, nie zawierają zatem żadnych momentów, które potwierdzałyby ich słuszność, bądź podważały trafność kwestionowanych rozstrzygnięć, w tym co do orzeczonej kary grzywny za czyn z punktu 160, czy też długości okresu próby na jaki warunkowo zawieszano wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności, wedle obrońcy –nadmiernego. W tej sytuacji trzeba przypomnienia wymaga, że oskarżonemu wymierzono:



w punkcie 157 wyroku - za poważny występek z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z 65 § 1 k.k. - karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, a zatem wyższą od minimalnej zaledwie o 1 miesiąc,



w punkcie 160 wyroku –za poważny występek z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.– karę 1 roku pozbawienia wolności (wyższą od dolnej granicy zaledwie o 5 miesięcy) oraz karę grzywny w wymiarze 80 stawek dziennych po 20,- zł, a zatem w łącznej wysokości 1600,- zł, z zaliczeniem na jej poczet okresu rzeczywistego pozbawienia wolności i uznaniem jej za wykonaną w całości.

Z kolei, kara łączna pozbawienia wolności opiewa na 1 rok i 3 miesięcy, czyli przekracza dolny jej próg zaledwie o 1 miesiąc, co więcej orzeczona została z warunkowym zawieszaniem jej wykonania na okres 4 lat próby, podczas gdy można go było ustalić w wymiarze do 5 lat, zaś orzeczenie dozoru było obligatoryjne.

W tych realiach zarzut rażącej surowości kar musiał spotkać się z całkowitym niezrozumieniem Sądu odwoławczego, skoro orzeczenia penalne, jakie względem oskarżonego zapadły, jawią się wręcz jako skrajnie łagodne. Można jedynie dodać, iż Sąd I instancji i w tym przypadku uwzględnił właściwie dyrektywy sądowego wymiaru kar, a katalog tych korzystnie świadczących o oskarżonym okoliczności, w żadnym razie nie był niedoszacowany.

Co do kosztów

Sąd Apelacyjny zasądził na rzecz obrońców z urzędu należne im koszty zastępstwa procesowego za postępowanie odwoławcze, na które złożyły się wynagrodzenie za udział w rozprawach odwoławczych, w tym na terminie publikacyjnym dla obrońcy oskarżonego J. S., do udziału w którym został zobligowany, powiększone o należny podatek Vat, a nadto z zwrot kosztów podróży do Sądu Apelacyjnego w związku z wyznaczonymi terminami rozpraw na rzecz tych z obrońców, którzy o to wnieśli i brali osobiście w rozprawach udział nie będąc substytuowani przez pozostałych występujących w sprawie obrońców.

Nie uwzględniono przy tym wniosku obrońcy J. S. o przyznanie mu wynagrodzenia w podwójnej stawce, albowiem nie znaleziono do tego wystarczających podstaw, aby za udział w postępowaniu odwoławczym tegoż obrońcy, w taki ekstraordynaryjny sposób wynagradzać.

W konsekwencji wydanego przez Sąd odwoławczy wyroku rozstrzygnięto w przedmiocie kosztów postępowania odwoławczego, zasądzając jedynie ich część od oskarżonych B. S., J. T. i A. T., M. B., J. K., L. P., S. G., O. K., adekwatną do rodzaju oraz rozmiaru orzeczonych sankcji, w pozostałym zaś zakresie zwalniając oskarżonych od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego. Żadne względy nie wskazują bowiem, aby wymienieni oskarżeni nie byli w stanie ponieść jedynie części kosztów, jakimi winni być obciążeni, co z kolei dotyczy pozostałych oskarżonych, wymienionych w punkcie VI wyroku, a których sytuacja osobista, rodzinna i majątkowa wyklucza możliwość ich zapłaty.

Stosownie do powyższego, Sąd Apelacyjny orzekł jak w części dyspozytywnej wyroku.

SSO del. Karina Maksym SSA Robert Kirejew SSA Piotr Filipiak