Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

Przewodniczący

SSA Robert Kirejew (spr).

Sędziowie

SSA Barbara Suchowska

SSA Wojciech Kopczyński

SSA Marek Charuza

SSA Małgorzata Niementowska

Protokolant:

Iwona Olszówka

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 519/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

4

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 13 czerwca 2019 r., sygn. akt XXI K 86/18

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut podniesiony w apelacji prokuratora: rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego B. J. kary w wymiarze 25 lat pozbawienia wolności za przypisaną mu zbrodnię z art. 148 § 1 kk w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu i winy oskarżonego oraz celów zapobiegawczych i wychowawczych, które ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, a także warunków osobistych oskarżonego, które przemawiają za wymierzeniem mu kary dożywotniego pozbawienia wolności

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja prokuratora nie była zasadna. Sąd Okręgowy w Katowicach zaskarżonym wyrokiem wymierzył B. J. za popełnioną przez niego zbrodnię zabójstwa karę 25 lat pozbawienia wolności. Oskarżyciel publiczny zarzucając rażącą niewspółmierność orzeczonej kary nie zdołał we wniesionym środku odwoławczym wykazać, dlaczego miałaby naruszać kodeksowe dyrektywy jej wymiaru. Nie były przekonujące wywody apelującego wskazujące na nieadekwatność tej kary, w szczególności w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu, przez co jedynie wymierzenie najsurowszej przewidzianej w polskim systemie prawnym kary dożywotniego pozbawienia wolności byłoby w rozpatrywanym przypadku niezbędne. Powołane w środku odwoławczym poglądy wyrażane w orzecznictwie, doktrynie prawa karnego oraz stanowiska apelującego w zakresie funkcji i celów kary należy uznać za słuszne co do zasady, jednakże w odniesieniu do konkretnych okoliczności niniejszej sprawy nie przekładały się one jednoznacznie na wniosek o konieczności wymierzenia B. J. kary dożywotniego pozbawienia wolności.

Przywoływane w prokuratorskiej apelacji czynniki wpływające obostrzająco na wymiar kary orzeczonej wobec B. J. za zbrodnię zabójstwa zostały już należycie uwzględnione przez sąd I instancji. Jak przyznano w środku odwoławczym, Sąd Okręgowy w Katowicach ocenił ładunek społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu jako bardzo wysoki, a stwierdzając brak okoliczności wyłączających lub umniejszających winę określił także jako wysoki stopień zawinienia B. J.. Odnosząc się do właściwości i warunków osobistych oskarżonego prawidłowo uwzględniono opinie biegłych psychiatrów i psychologa wykazujące występowanie u B. J. symptomów uzależnienia od alkoholu oraz cech osobowości dyssocjalnej w typie impulsywnym. Uwzględniono również dotychczasową linię życiową oskarżonego przemawiającą za uznaniem go za osobę zdemoralizowaną, tj. częste naruszanie przez niego porządku prawnego, w tym popełnienie występku o charakterze chuligańskim, a także nadużywanie alkoholu w ostatnim okresie przed popełnieniem zbrodni oraz pozostawanie bez pracy i trudności w relacjach z najbliższymi, tj. rozwód z żoną oraz kłopoty w utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem. Przejawiane przez oskarżonego B. J. lekceważenie i nieprzestrzeganie norm społecznych, przy jednoczesnym właściwym ich rozumieniu oraz nieliczenie się z wartościami i bezpieczeństwem innych osób, a wręcz podkreślana przez sąd I instancji pogarda dla najważniejszych wartości, w tym ludzkiego życia, doprowadziły sąd meriti do stwierdzenia, że ze względów zapobiegawczych
i wychowawczych w stosunku do oskarżonego, a także przez wzgląd na społeczne oddziaływanie kary wziąwszy pod uwagę wyjątkowo obciążające okoliczności czynu, konieczna jest trwała izolacja oskarżonego od społeczeństwa, co zrealizowane zostanie przez orzeczenie kary 25 lat pozbawienia wolności mającej charakter w znacznej mierze eliminacyjny.

Podkreślić trzeba, że postulowana przez prokuratora kara dożywotniego pozbawienia wolności jest w polskim prawie karnym sankcją najsurowszą, która zastąpiła występującą uprzednio
w Kodeksie karnym z 1969 r. karę śmierci i z tego powodu określana jest mianem jej surogatu (J. Majewski w: Kodeks karny. Część ogólna. Tom I. Część I. Komentarz do art. 1-52, pod red. A. Zolla i W. Wróbla, WK 2016, tezy 60 i 61 do art. 29). Dożywotnie pozbawienie wolności ma przez to charakter eliminacyjny i jak podkreślano w orzecznictwie, wolno ją orzec tylko wówczas, gdy dozwala na to odpowiednio wysoki stopień winy, a in concreto żadna inna kara przewidziana w sankcji nie spełniłaby indywidualno- lub generalno-prewencyjnych celów kary określonych w art. 53 § 1 k.k. Kara dożywotniego pozbawienia wolności może być zatem karą adekwatną tylko w stosunku do sprawców, których czyny charakteryzują się wyjątkowością na tle innych przestępstw tego samego typu. Ustalenie, że stopień winy i stopień społecznej szkodliwości danej zbrodni są bardzo wysokie, jest przesłanką konieczną, ale nie wystarczającą, dla wymierzenia kary dożywotniego pozbawienia wolności. Nawet bowiem najwyższy stopień społecznej szkodliwości i stopień winy nie uprawnia do orzeczenia tej kary, jeżeli wzgląd na wszystkie okoliczności wpływające na wymiar kary wskazuje, że kara łagodniejsza 25 lat pozbawienia wolności zaspokoi potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, a także osiągnie cele wychowawcze i zapobiegawcze
w stosunku do sprawcy (wyroki Sądu Apelacyjnego w Katowicach: z dnia 25 stycznia 2006 r., sygn. II AKa 436/05, KZS 2006/11/44 i z dnia 25 października 2007 r., sygn. II AKa 239/07, Prok. i Pr. - wkł. 2008/6/26). Podnosi się również, że orzeczenie kary najsurowszej może nastąpić wobec sprawcy, po stronie którego w zasadzie nie występują żadne istotne okoliczności łagodzące.

Odnosząc przedstawione poglądy do tragicznych wydarzeń będących przedmiotem niniejszego postępowania należy zauważyć, że sąd I instancji jako jedyną okoliczność mogącą wpływać łagodząco na wymiar kary wymienił wyrażoną przez oskarżonego
B. J. skruchę i przeproszenie pokrzywdzonego. Okoliczności tej nie należy przeceniać, gdyż mogła wynikać z pobudek koniunkturalnych, a całokształt postawy prezentowanej przez oskarżonego po popełnieniu przestępstwa nie przemawia za przyjęciem, że w istocie zrozumiał pełnię wyrządzonych przez siebie największych i nieodwracalnych krzywd, których na dodatek szczerze żałuje.

Niemniej jednak czyn B. J. polegający na umyślnym, popełnionym z zamiarem bezpośrednim pozbawieniu życia pokrzywdzonego D. F. trafnie został zakwalifikowany jako typ podstawowy zbrodni zabójstwa - z art. 148 § 1 k.k. Nie wystąpiły
tu bowiem podstawy do przyjęcia którejś z kwalifikowanych postaci zbrodni zabójstwa, wyszczególnionych przez ustawodawcę w art. 148 § 2 k.k., zagrożonych karą o wyższej dolnej granicy ze względu na wyjątkowo wysoką zawartość kryminalnego bezprawia. Sąd
I instancji przy rozpatrywaniu tej sprawy nie mógł uznawać ostatniej fazy zajścia polegającej na ułożeniu pokrzywdzonego na czynnym torze kolejowym, co doprowadziło do przejechania go przez pociąg i jak wynika z opinii sądowo - lekarskiej stanowiło przyczynę śmierci, za element dokonywanej zbrodni zabójstwa, gdyż ze zgodnej relacji wszystkich pozostałych przy życiu uczestników zdarzenia byli oni przekonani, że D. F. już wówczas nie żył, ponieważ został uduszony przez B. J.. Nie było w zakresie tego przeświadczenia dowodów przeciwnych, wobec czego działanie sprawcy zabójstwa objęte jego zamiarem popełnienia tej najcięższej zbrodni przejawiało się w podjętym z błahego powodu, pod wpływem nagłego impulsu ataku na pokrzywdzonego i zastosowaniu wobec niego chwytu od tyłu za szyję oraz duszeniu go z wykorzystaniem przewagi fizycznej w sytuacji, gdy zarówno oskarżony, jak i pokrzywdzony znajdowali się pod silnym wpływem alkoholu. Taki sposób działania, choć jak każda czynność zmierzająca do pozbawienia życia człowieka musi być uznany za okrutny, to jednak nie wyróżniał się w zestawieniu z innymi tego typu zbrodniami szczególnym okrucieństwem. Po długotrwałym duszeniu pokrzywdzony stracił przytomność
i nie odzyskał jej aż do momentu potrącenia przez pociąg, zatem trzeba przyjąć, że sprawca zabójstwa nie przysporzył swojej ofierze dalszych dotkliwych cierpień.

Przedstawione rozważania prowadzą do wniosku, że w rozpatrywanej sprawie wszystkie omówione wyżej okoliczności wpływające na wymiar kary wskazują, że kara łagodniejsza,
tj. 25 lat pozbawienia wolności, osiągnie cele wychowawcze i zapobiegawcze w stosunku do sprawcy oraz zaspokoi potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, zwłaszcza wobec jej zaostrzenia w instancji odwoławczej poprzez wyznaczenie na podstawie art. 77 § 2 k.k. ograniczenia, że B. J. będzie mógł ubiegać się o ewentualne warunkowe zwolnienie z reszty kary pozbawienia wolności nie wcześniej, niż po odbyciu 20 lat tej kary. Jest to uzasadnione także faktem, że o wymierzenie takiej właśnie kary wnosił przed sądem I instancji oskarżyciel publiczny, jak również takiej kary domagał się w swym środku odwoławczym pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej prezentującej stanowisko najbliższej rodziny pokrzywdzonego D. F..

Z tych wszystkich powodów apelacja prokuratora nie została uwzględniona.

Wniosek

o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec nieuwzględnienia zarzutu odwoławczego podniesionego w apelacji oskarżyciela publicznego nie było także podstaw do przychylenia się do zawartego w tej apelacji wniosku odwoławczego.

3.2.

Zarzut 1 a) z apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej: obrazy przepisów prawa materialnego, tj. art. 148 § 2 pkt 3 k.k. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na nieprzypisaniu (pomimo trafnych ustaleń faktycznych) oskarżonemu B. J. popełnienia zbrodni zabójstwa w typie kwalifikowanym,
tj. w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie, podczas gdy przyczyną pozbawienia D. F. życia była wyłącznie odmowa zakupu butelki wódki. Sąd I instancji w oparciu o literaturę przedmiotu oraz orzecznictwo sądowe wyciągnął błędne wnioski jakoby motywacja zasługująca na szczególne potępienie była w sposób nierozłączny powiązana z koniecznością uprzedniego zaplanowania zabójstwa, podczas gdy kierujące sprawcą zbrodnicze pobudki należy oceniać indywidualnie dla każdego przypadku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podniesiony przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej zarzut obrazy przepisu
art. 148 § 2 pkt 3 k.k. nie był zasadny.

Oczywiste jest, że okoliczność statuująca typ kwalifikowany zbrodni zabójstwa określony
w art. 148 § 2 pkt 3 k.k., tj. pozbawienie człowieka życia w wyniku motywacji zasługującej
na szczególne potępienie, ma charakter ocenny. Oceny tej dokonuje sąd orzekający w danej sprawie odwołując się do wartościowania o charakterze moralnym, porównując odtworzony
w rozpatrywanej sprawie stan faktyczny do innych przypadków zabójstwa i motywacji, którą kierowali się ich sprawcy oraz posiłkując się poglądami wyrażonymi w tej kwestii
w orzecznictwie sądowym i doktrynie prawa karnego. Sąd Okręgowy w Katowicach rozpoznający tę sprawę w I instancji przeprowadził taką ocenę i dał jej wyraz w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia przedstawiając stanowisko, że motywacja sprawcy
w tym przypadku nie mieściła się w zakresie znamienia kwalifikującego z art. 148 § 2 pkt 3 k.k. Sąd odwoławczy uznał ten pogląd za trafny stwierdzając, że przeciwna argumentacja przedstawiona w apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej nie zasługiwała na uwzględnienie.

Z dokonanych przez sąd meriti ustaleń faktycznych, nie kwestionowanych przez apelującego, wynikało, że czyn B. J. nie był zaplanowany - został podjęty pod wpływem nagłego impulsu spowodowanego wyrażoną przez pokrzywdzonego odmową zakupienia kolejnej partii alkoholu w celu kontynuowania jego wspólnego spożywania. Ta odmowa wywołała u oskarżonego atak niepohamowanej, gwałtownej agresji skierowanej wobec osoby pokrzywdzonego, zakończonej trwającym przez pewien czas mocnym duszeniem pokrzywdzonego przez oskarżonego B. J.. Zaznaczyć przy tym należy, że sama agresja nie prowadziła do uzyskania środków na zakup alkoholu, gdyż zaboru mienia pokrzywdzonego nie dokonano i nie było podstaw do przyjęcia czynu kwalifikowanego z art. 148 § 2 pkt 2 k.k. Jednocześnie sąd I instancji czyniąc ustalenia dotyczące stanu psychicznego oskarżonego
B. J. w czasie czynu, w oparciu o opinie biegłych lekarzy psychiatrów i psychologa stwierdził, że oskarżony wykazywał cechy osoby uzależnionej od alkoholu, o osobowości dyssocjalnej (aspołecznej - nie liczącej się z wartościami innych osób) w typie impulsywnym,
o skłonnościach do gwałtownych i niekontrolowanych zachowań wobec osób postępujących niezgodnie z jego oczekiwaniami.

Na kanwie takich ustaleń faktycznych sąd I instancji przeprowadził analizę dotychczas przyjmowanych w doktrynie i orzecznictwie przypadków motywacji zasługującej
na szczególne potępienie, po czym stwierdził, że zachowanie oskarżonego B. J. nie było powodowane motywami, które zwykło się przyjmować jako wyczerpujące kwalifikowany typ zbrodni zabójstwa z art. 148 § 2 pkt 3 k.k., wyraźnie podkreślając, że czyn B. J., jak każde pozbawienie życia człowieka realizujące znamiona zbrodni zabójstwa, opierał się na motywacji zasługującej na potępienie, aczkolwiek nie posiadającej wyjątkowych, szczególnych cech uzasadniających przyjęcie typu kwalifikowanego tej najcięższej zbrodni.

Sąd odwoławczy nie podzielił argumentów przedstawianych w apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej wskazujących na zaistnienie takich cech motywacji sprawcy, które były już wskazywane w orzecznictwie jako uzasadniające przyjęcie zaistnienia motywacji zasługującej na szczególne potępienie. B. J. nie popełnił bowiem zabójstwa
"z chęci wyżycia się", gdyż wyprowadzenie takiego wniosku nie miało podstaw
w przytoczonych wyżej ustaleniach faktycznych sądu meriti. Nie można też mówić
w tym przypadku o pobudkach chuligańskich, skoro nie dość, że definicja legalna zawarta
w art. 115 § 21 k.k. nakazuje wiązać chuligański charakter czynu z występkiem, a nie zbrodnią, to motywem działania sprawcy, jak wynika z przytoczonych wyżej ustaleń dotyczących sfery motywacyjnej działania B. J., nie była chęć publicznego okazania rażącego lekceważenia przez niego porządku prawnego.

Sąd I instancji nie dopuścił się też nieuprawnionego zawężenia znamienia "motywacji zasługującej na szczególne potępienie" poprzez ograniczenie możliwości jej przyjęcia
do zbrodni popełnionych z premedytacją, a nie dokonanych z zamiarem nagłym. Sąd meriti przytaczając w tej kwestii pogląd wyrażony przez L. Tyszkiewicza (w; Kodeks karny. Komentarz, pod red. M. Filara, WK 2016, teza 13 do art. 148) powtórzył, że "zasadniczo",
a więc zazwyczaj lecz nie zawsze, o motywacji zasługującej na szczególne potępienie można mówić jedynie w razie działania z zamiarem przemyślanym, a nie nagłym. Przytoczenie tego poglądu należy uznać za wyraz stanowiska, że w rozpatrywanym przypadku sąd meriti nie dopatrzył się cech uzasadniających odstąpienie od tej zasady i przyjęcie, że mimo nagłości wystąpienia przestępnego zamiaru został on powzięty w takich okolicznościach motywacyjnych, które ze względu na swą wyjątkowość zasługują na szczególne potępienie.

Przedstawione rozważania przemawiają za stwierdzeniem, że przy popełnieniu przez B. J. zbrodni zabójstwa D. F. nie można było dopatrzyć się
w motywacji sprawcy jakiegoś dodatkowego elementu, który czyniłby decyzję dokonania zabójstwa szczególnie naganną (patrz A. Zoll w: Kodeks karny. Część Szczególna.
Tom II. Część I. Komentarz do art. 117-211a, pod red. W. Wróbla i A. Zolla, WK 2016, teza
46 do art. 148 i powołany tam wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 16.01.2002 r., sygn. II AKa 308/01, KZS 2002/2/32). Dlatego podniesiony przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej zarzut obrazy przepisu art. 148 § 2 pkt 3 k.k. nie został uwzględniony, a przyjęte
w tym zakresie stanowisko sądu I instancji uznano za zasadne.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie, że B. J. wyczerpał ustawowe znamiona zbrodni z art. 148 § 2 pkt 3 k.k., tj. zabójstwa w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Omówiony w tym punkcie uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego zarzut obrazy prawa materialnego nie został uznany za trafny, nie mógł więc doprowadzić do zmiany kwalifikacji prawnej zbrodni przypisanej oskarżonemu B. J. w kierunku postulowanym przez apelującego pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej.

3.3.

Zarzut 1 b) z apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej: obrazy przepisu prawa materialnego, tj. art. 53 § 2 k.k. poprzez nieuprawnione przyjęcie, że przeproszenie przez B. J. rodziny pokrzywdzonego stanowi okoliczność łagodzącą wymiar kary, podczas gdy sąd jednocześnie stwierdził, że oskarżony konsekwentnie nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Ukazanie skruchy nierozłącznie powiązane jest z przyznaniem się do winy i okazywaniem żalu za popełniony czyn. Nie sposób bowiem pogodzić ukazywania skruchy z jednoczesnym zaprzeczaniem swojej odpowiedzialności za czyn. Okazywanie skruchy może być uznane za okoliczność łagodzącą wyłącznie w sytuacji, gdy owa skrucha jest prawdziwa, co w świetle zachowania oskarżonego służyć mu miało wyłącznie w celu obniżenia wymiaru kary i zamiar ten zrealizował sąd I instancji.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut ten nie mógł być rozpatrywany w kategorii obrazy prawa materialnego, ponieważ
w myśl art. 53 § 2 k.k. jednym z czynników, jakie sąd winien uwzględnić przy wymierzaniu kary jest zachowanie się sprawcy po popełnieniu przestępstwa, a zwłaszcza staranie
o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości. W ramach tych elementów postawy oskarżonego branych pod uwagę przy ferowaniu kary znaczenie ma także fakt, czy sprawca okazał skruchę, tj. żałował swojego czynu i starał się zadośćuczynić krzywdzie pokrzywdzonego lub jego bliskich, choćby poprzez przeprosiny. Skoro zatem okoliczności te mają znaczenie dla wymiaru kary zgodnie
z art. 53 § 2 k.k. i sąd I instancji brał je w tym kontekście pod rozwagę, to nie mogło dojść do obrazy wskazanego przepisu prawa materialnego.

Z treści i uzasadnienia powyższego zarzutu wynika natomiast, że pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej podnosi w istocie nie tyle niewłaściwą wykładnię bądź nieprawidłowe zastosowanie wskazanego przepisu prawa materialnego, ile błędne przyjęcie przez sąd orzekający, że wyrażone w czasie procesu stanowisko oskarżonego można uznać za szczere okazanie skruchy i prawdziwy żal za popełniony czyn mogące stanowić okoliczność wpływającą łagodząco na wymiar kary za przypisaną B. J. zbrodnię. Wątpliwości apelującego pełnomocnika w tej kwestii należy podzielić, co sąd odwoławczy już wskazał odnosząc się w punkcie 3.1. niniejszego uzasadnienia do oceny zasadności zarzutu zawartego w apelacji prokuratora. W rzeczywistości deklarowanie żalu za to co się stało
i werbalne przeproszenie rodziny pokrzywdzonego przez B. J. przy jednoczesnym nieprzyznawaniu się do winy oraz nie prezentowaniu postawy wskazującej na zrozumienie rozmiaru wyrządzonej krzywdy wskazuje, że słownym deklaracjom nie towarzyszyły głębsze wewnętrzne przeżycia oskarżonego, a zatem nie należy przeceniać tej okoliczności jako mogącej istotnie wpłynąć na wymiar kary orzekanej za zbrodnię zabójstwa.

Dlatego sąd odwoławczy stwierdził zasadniczą trafność zawartych w tym zarzucie twierdzeń uznając, że wykazano nimi błąd w ustaleniach sądu meriti co do rzeczywistego wystąpienia okoliczności wpływającej łagodząco na wymiar kary dla B. J. za przypisaną mu zbrodnię. Nie doszło przy tym jednak do obrazy żadnego z przepisów prawa materialnego zawierającego kodeksowe dyrektywy wymiaru kary, w szczególności art. 53 § 2 k.k.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie B. J. za zbrodnię kary 25 lat pozbawienia wolności z możliwością ubiegania się o przedterminowe warunkowe zwolnienie po upływie 20 lat odbycia kary

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Uwzględnienie omawianego zarzutu prowadzące do stwierdzenia, że po stronie oskarżonego B. J. nie zachodziły żadne istotne okoliczności łagodzące, przy wzięciu pod uwagę stanowiska wyrażonego w punkcie 3.1 niniejszego uzasadnienia o niezasadności wymierzenia w tym przypadku kary najsurowszej, tj. dożywotniego pozbawienia wolności, przemawiało za akceptacją wniosku o orzeczenie względem B. J. kary 25 lat pozbawienia wolności jako kary jednostkowej za zbrodnię, a co za tym idzie także jako kary łącznej, z jednoczesnym zastrzeżeniem na podstawie art. 77 § 2 k.k., że oskarżony będzie mógł skorzystać z warunkowego zwolnienia nie wcześniej niż po odbyciu 20 lat pozbawienia wolności.

Rozważając taką możliwość sąd I instancji wskazał, że oskarżony B. J. nigdy wcześniej nie przebywał w warunkach izolacji więziennej i w trakcie procesu wykazał pewną refleksję przepraszając rodzinę pokrzywdzonego. Niemniej jednak w literaturze przedmiotu
i judykaturze wskazuje się (A. Zoll op. cit., teza 31 do art. 77 k.k. i powołane tam orzecznictwo), że o wyznaczeniu dłuższych okresów kary, niż wskazane w art. 78 k.k., wymaganych do odbycia przed możliwością warunkowego zwolnienia, decydować powinien przede wszystkim charakter popełnionego przestępstwa i konieczność zaspokojenia
w wyroku społecznego poczucia sprawiedliwości, a nie względy dotyczące osoby sprawcy.
W tym przypadku dokonana przez B. J. zbrodnia spotkała się z rozgłosem
i oburzeniem w środowisku lokalnym z uwagi na okoliczności jej popełnienia, w tym fakt,
że pozbawiony życia został młody człowiek, student stojący u progu dorosłego życia, powszechnie lubiany w gronie swoich znajomych, a nadto w ostatniej fazie zdarzenia ułożono pokrzywdzonego na torach, co doprowadziło do drastycznego skutku w postaci przejechania go przez pociąg. Wziąwszy jeszcze pod uwagę sylwetkę oskarżonego B. J., dokonywane przez niego w przeszłości liczne naruszenia porządku prawnego oraz okoliczność, że czyn został popełniony w związku z nadużywaniem alkoholu, sąd odwoławczy uznał, że w odczuciu społecznym najbardziej odpowiednią karą dla B. J. za tę zbrodnię będzie kara 25 lat pozbawienia wolności z zastosowanym obostrzeniem w postaci wymogu odbycia 20 lat kary przed uzyskaniem możliwości ubiegania się o warunkowe przedterminowe zwolnienie.

3.4.

Zarzut z punktu 2 apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej: błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na nieprawidłowym przyjęciu, że D. R. popełnił czyn z art. 239 § 1 k.k., podczas gdy prawidłowa analiza zgromadzonego materiału dowodowego wskazuje, że oskarżony działając w zamiarze ewentualnym udzielił pomocy B. J. w zabójstwie D. F. poprzez wspólne przeniesienie nieprzytomnego D. F. na tory kolejowe celem pozbawienia go życia
w wyniku dekapitacji przez nadjeżdżający pociąg, tj. popełnił on czyn z art. 148 § 2 pkt 3 k.k. w zw. z art. 18 § 3 k.k. Nie sposób twierdzić, by oskarżony R. kładąc nie ruszającego się człowieka na torach kolejowych celem potrącenia go przez pociąg nie mógł liczyć się z faktem, że człowiek ten jeszcze żyje,
a potrącenie przez nadjeżdżający pociąg z pewnością spowoduje jego śmierć. Sąd I instancji nietrafnie poprzestał na przyjętej przez prokuraturę w akcie oskarżenia kwalifikacji prawnej sprowadzającej czyn D. R. do poplecznictwa mającego na celu doprowadzenie do uniknięcia przez B. J. odpowiedzialności karnej poprzez upozorowanie samobójstwa zamordowanego. Sąd nie jest bowiem ograniczony przyjętym opisem czynu i oceną prawną oskarżyciela publicznego, w związku z czym powinien on rozważać wszystkie hipotetyczne możliwości rzeczywistego przebiegu zdarzeń, natomiast z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że sąd I instancji nie rozważył nawet możliwości godzenia się przez D. R. z faktem, że pomaga on B. J. położyć nieprzytomnego D. F. na torach kolejowych mając przy tym pełną świadomość, że zostanie on pozbawiony życia przez nadjeżdżający pociąg.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd I instancji dokonując kwestionowanych w tym zarzucie ustaleń faktycznych musiał opierać się na przeprowadzonych dowodach, których nie mógł zastąpić własnymi przypuszczeniami na temat tego, jaki był możliwy, czy bardziej prawdopodobny przebieg wydarzeń. Odnośnie do fazy zajścia polegającej na przeniesieniu pokrzywdzonego przez B. J. i D. R. na czynny tor kolejowy swoje relacje mogli przedstawić tylko trzej uczestnicy wypadków, tj. oskarżeni i świadek M. O., gdyż pokrzywdzony zdarzenia nie przeżył,
a brak było innych świadków postronnych. Żaden dowód o charakterze bardziej obiektywnym (np. opinia z zakresu medycyny sądowej, czy rezultaty badań śladów pozostawionych na miejscu zbrodni) nie mógł potwierdzić albo zaprzeczyć tego, czy oskarżeni przenosząc pokrzywdzonego wiedzieli, że jeszcze wtedy pozostawał on przy życiu. Oskarżony B. J. w tym zakresie w ogóle nie przyznawał się do przenoszenia pokrzywdzonego
i ułożenia go na szyją na szynie. Świadek M. O. oraz oskarżony D. R. składając bardziej wiarygodne, wcześniejsze chronologicznie wyjaśnienia zgodnie wskazywali, że przenoszący pokrzywdzonego przekonani byli, że D. F. nie żyje. Według nich mówił o tym B. J., a ponadto pokrzywdzony nie okazywał żadnych oznak życia,
a jego ciało podczas przenoszenia było całkowicie bezwładne. W takiej sytuacji, wobec braku rzeczywistych przeciwdowodów mogących świadczyć o tym, że oskarżeni z całą pewnością wiedzieli, że po zastosowanym przez B. J. mocnym, trwającym przez pewien czas duszeniu D. F. jeszcze żył, ustalenie sądu I instancji, że D. R. był przekonany, że przenosił zwłoki pokrzywdzonego nie może zostać uznane za obarczone błędem. Z tego samego powodu nie można uznać za błędne przypisanie oskarżonemu D. R. jedynie popełnienia przestępstwa zacierania śladów przestępstwa -
z art. 239 § 1 k.k.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie, że D. R. swym działaniem wyczerpał ustawowe znamiona zbrodni
z art. 148 § 2 pkt 3 k.k. w zw. z art. 18 § 3 k.k. i wymierzenie mu kary 15 lat pozbawienia wolności oraz zasądzenia zadośćuczynienia za wyrządzoną krzywdę na rzecz każdego
z członków rodziny pokrzywdzonego, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej oskarżonego D. R. i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec nietrafności zarzutu wnioski odwoławcze dotyczące oskarżonego D. R. nie mogły zostać uwzględnione.

3.5.

Zarzut z punktu 3 apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej: obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść wydanego orzeczenia - art. 7 k.p.k. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodowej poprzez uznanie wyjaśnień oskarżonego D. R. za wiarygodne w części, w której oświadcza on, że był przekonany, że D. F. zmarł na skutek duszenia przez B. J., podczas gdy:

⚫

po pierwsze, oskarżony widząc, że B. J. kończy duszenie w momencie utraty przytomności przez D. F., nie był w stanie ocenić, czy doszło do zgonu ofiary,

⚫

po drugie, oskarżony jest w pełni świadom diametralnej różnicy w wymiarze kary za poplecznictwo a pomocnictwo w zabójstwie, zatem oczywistym jest, że D. R. nie chcąc pogarszać swej sytuacji nie przyzna, że mógł być świadom, że pokrzywdzony żył,

⚫

po trzecie, sąd I instancji zaniechał weryfikacji prawdziwości wyjaśnień oskarżonego w fundamentalnym zakresie dla jego odpowiedzialności karnej, co w świetle pozycji, w jakiej znalazł się oskarżony, jest sprzeczne
z zasadami prawidłowego rozumowania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ten zarzut jest bezzasadny w stopniu oczywistym. Sąd I instancji w trakcie rozpoznawania sprawy oskarżonych B. J. i D. R. nie naruszył przepisów postępowania, w szczególności regulujących sposób przeprowadzania postępowania dowodowego w toku procesu karnego. Przedstawiane przez pełnomocnika zarzuty mające wskazywać na nieprawidłowości w dokonywanej ocenie dowodów oparte są na hipotetycznych przesłankach i nie prowadzą do uzyskania, zgodnie z regułami logiki, wniosków postulowanych przez apelującego.

Jak już wskazywano w niniejszym uzasadnieniu, z żadnej z relacji osób uczestniczących
w zdarzeniu nie wynikało, aby oskarżeni przed przeniesieniem pokrzywdzonego i ułożeniem go na czynnym torze mieli świadomość, że D. F. jeszcze żyje. Z faktu, że duszenie kończące się skutkiem śmiertelnym prowadzi najpierw do utraty przytomności przez duszonego nie wynika, aby oskarżeni wiedzieli w tym przypadku, że pokrzywdzony jedynie utracił przytomność, tym bardziej, że B. J. potwierdzał fakt uduszenia, D. F. nie dawał oznak życia, a jego ciało było całkowicie bezwładne. Twierdzenie apelującego, że D. R. nie był w stanie ocenić, czy doszło do zgonu ofiary, samo
w sobie potwierdza istniejącą w tej materii niemożliwą do jednoznacznego usunięcia wątpliwość co do stanu świadomości oskarżonego, którą zgodnie z fundamentalną zasadą wyrażoną w art. 5 § 2 k.p.k. należy wszakże rozstrzygać na korzyść oskarżonego.

Nie przyznawanie się do winy, przy jednoczesnej świadomości surowej odpowiedzialności karnej grożącej w wypadku przyznania się do popełnienia surowo penalizowanego czynu, nie może zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania stanowić dowodu popełnienia tegoż czynu. Nie wiadomo też, w jaki realny sposób sąd I instancji miałby weryfikować prawdziwość wyjaśnień oskarżonego D. R. poza konfrontowaniem ich z pozostałymi dostępnymi w sprawie dowodami, co prawidłowo w tej sprawie Sąd Okręgowy w Katowicach uczynił i co nie doprowadziło do potwierdzenia hipotezy o obejmowaniu przez tego oskarżonego swoim zamiarem popełniania, czy pomocnictwa do dokonywania zabójstwa.

Sąd I instancji dokonując w tej sprawie zgodnej ze wskazaniami zawartymi w art. 7 k.p.k. oceny dowodów dotyczących strony podmiotowej czynu D. R. nie był uprawniony do zdezawuowania zasadniczo zgodnych ze sobą w tym zakresie pierwszych wyjaśnień D. R. oraz zeznań M. O. i zastąpienia ich własnymi hipotezami lub domniemaniami nie mającymi oparcia w innych realnych dowodach, co w istocie postulował pełnomocnik w ramach tego zarzutu.

Dlatego ostatni z zarzutów odwoławczych podniesionych w apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej w żadnej mierze nie zasługiwał na uwzględnienie.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie, że D. R. swym działaniem wyczerpał ustawowe znamiona zbrodni
z art. 148 § 2 pkt 3 k.k. w zw. z art. 18 § 3 k.k. i wymierzenie mu kary 15 lat pozbawienia wolności oraz zasądzenia zadośćuczynienia za wyrządzoną krzywdę na rzecz każdego
z członków rodziny pokrzywdzonego, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej oskarżonego D. R. i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność rozpatrywanego zarzutu skutkować musiała nieuwzględnieniem powiązanych
z nim, sformułowanych alternatywnie wniosków odwoławczych

3.6.

Zarzut nr 1 z apelacji obrońcy oskarżonego D. R.: obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 4 i art. 7 k.p.k. polegającą na:

⚫

uznaniu wyjaśnień złożonych w toku rozprawy za niewiarygodne, w zakresie w jakim nie przyznał się on do przenoszenia ciała D. F. na tory, podczas gdy oskarżony rzeczowo i konkretnie wskazał, co było powodem podania odmiennej wersji zdarzenia w trakcie postępowania przygotowawczego;

⚫

uznaniu za wiarygodne zeznań świadka M. O. w zakresie, w jakim relacjonował on przenoszenie na tory kolejowe ciała pokrzywdzonego D. F., pomimo ze świadek kilkukrotnie zmieniał swoją wersję;

⚫

przyjęcie, że swoim zachowaniem oskarżony utrudniał postępowanie karne pomagając upozorować samobójstwo pokrzywdzonego, podczas gdy żaden z dowodów przeprowadzonych w sprawie nie wykazał, aby oskarżony przenosił jego ciało na czynne tory kolejowe.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie okazał się zasadny. W ocenie sądu odwoławczego sąd I instancji prawidłowo przeprowadził czynności dowodowe w tej sprawie i właściwie ocenił wiarygodność poszczególnych dowodów, w tym trafnie stwierdził, że najbardziej przekonujące, a przez
to wiarygodne były wyjaśnienia D. R. składane na początkowym etapie śledztwa w listopadzie 2017 roku oraz w trakcie wizji lokalnej. Oskarżony opisał wówczas widziany przez siebie przebieg zdarzenia oraz swój w nim udział przyznając
m.in., że namówiony przez B. J. pomógł mu w przenoszeniu pokrzywdzonego, o którym myślał, że jest martwy, w pobliże czynnego toru kolejowego. Ta wersja wypadków słusznie została uznana przez sąd meriti za wiarygodną, gdyż jawiła się jako prawdopodobna, została kilkakrotnie powtórzona przez oskarżonego D. R. w początkowej fazie śledztwa,
a także znalazła swe potwierdzenie w zeznaniach naocznego świadka zdarzenia - M. O.. Nie brzmiało natomiast przekonująco wycofanie się oskarżonego D. R.
z części swych twierdzeń, w tym zaprzeczanie, aby brał udział w przenoszeniu pokrzywdzonego, prezentowane w późniejszym etapie postępowania karnego w tej sprawie. Początkowe wyjaśnienia D. R. cechowały się bowiem większą spontanicznością
i nie pozostawały, tak jak późniejsze, pod wpływem refleksji o grożącej oskarżonemu odpowiedzialności karnej za zacieranie śladów przestępstwa. Ponadto, wbrew twierdzeniom apelującego obrońcy, D. R. nie przedstawił przekonujących powodów zmiany swych pierwotnych wyjaśnień. Twierdzenia o znajdowaniu się w czasie pierwszych wyjaśnień pod wpływem alkoholu, a następnie w ciężkim stanie psychicznym po jego odstawieniu nie były
w pełni miarodajne. Nie znalazły potwierdzenia w zeznaniach przesłuchanych w charakterze świadków policjantów przeprowadzających czynności procesowe z oskarżonym. Pozostawania w stanie wpływającym na swobodę wypowiedzi nie można się też doszukać na nagraniach
z wizji lokalnej z udziałem oskarżonego D. R., w czasie której przedstawiał
on pierwszą z wersji wypadków. Nadto oprócz wyjaśnień składanych z udziałem funkcjonariuszy Policji D. R. powtarzał takie same twierdzenia przed prokuratorem i sądem w trakcie posiedzenia w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania,
a w protokołach tych czynności nie odnotowano utrudniającego swobodę wypowiedzi niekorzystnego stanu zdrowotnego oskarżonego. Przeciwko późniejszym wyjaśnieniom
D. R., że to policjanci mówili mu, co ma zeznawać w pierwszej fazie śledztwa przemawia też treść tych pierwotnych wyjaśnień, w których oskarżony przedstawiał szereg okoliczności przemawiających na jego korzyść, jak początkowe oddalenie się z miejsca,
w którym doszło do ataku B. J. na pokrzywdzonego, wskazywanie, że nie uczestniczył już w układaniu głowy pokrzywdzonego na torach, czy wyraźne wskazywanie, że wszyscy byli przekonani, iż B. J. w pierwszej fazie zajścia faktycznie udusił pokrzywdzonego. Możliwość przedstawiania korzystnych dla siebie okoliczności w pierwszych wyjaśnieniach przeczy twierdzeniom, aby je składał pod wpływem podpowiedzi funkcjonariuszy Policji.

Z kolei zeznania świadka M. O. w rzeczywistości początkowo były chwiejne i niedokładne, lecz od momentu przyznania przez niego podczas zeznań składanych w trakcie wizji lokalnej tego, że był również świadkiem przenoszenia pokrzywdzonego na czynny tor kolejowy, jego depozycje zachowywały spójność, były konsekwentne i zasadniczo pokrywały się z pierwszymi wypowiedziami procesowymi D. R. tworząc wraz z nimi materiał dowodowy, na którym sąd orzekający w pierwszej instancji mógł oprzeć swe ustalenia faktyczne.

Sądowi Okręgowemu nie można też skutecznie zarzucać naruszenia zasady obiektywizmu, skoro na podstawie przeprowadzonej przez siebie krytycznej analizy dowodów orzekł
o uniewinnieniu D. R. od zarzucanego mu przestępstwa z art. 245 k.k.

Z tych wszystkich powodów sąd odwoławczy nie dopatrzył się wadliwości, a zwłaszcza naruszenia przepisów art. 4 i 7 k.p.k. przy dokonywaniu oceny dowodów przez sąd I instancji
i dlatego nie uwzględnił pierwszego z zarzutów odwoławczych obrońcy oskarżonego
D. R.

Wniosek

o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut nie został uznany za zasadny, więc oparty na nim wniosek o uniewinnienie oskarżonego D. R. od przypisanego mu przestępstwa również nie został uwzględniony.

3.7.

Zarzut nr 2 z apelacji obrońcy oskarżonego D. R.: rażącej niewspółmierności orzeczonej kary oraz naruszenia dyrektyw jej wymiaru zawartych w przepisach art. 53 k.k. i 55 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przy ferowaniu kary za przypisane oskarżonemu D. R. przestępstwo
z art. 239 § 1 k.k. sąd I instancji prawidłowo uwzględnił wszystkie dyrektywy wymiaru kary
i okoliczności mające znaczenie przy jej orzekaniu. Sąd meriti miał w polu widzenia status D. R. jako osoby nie karanej za przestępstwo oraz wielokrotne przepraszanie rodziny D. F.. Niemniej jednak także prawidłowo uwzględnione zostały wysuwające się w tym przypadku na pierwszy plan okoliczności przedmiotowe czynu, w tym zwłaszcza zacieranie śladów najpoważniejszej zbrodni, jaką jest zabójstwo, co okazało się do pewnego stopnia skuteczne, gdyż początkowo w śledztwie najpoważniej traktowano hipotezę o wypadku lub samobójstwie pokrzywdzonego. Zwrócić należało również uwagę na w istocie bezduszne
i okrutne potraktowanie pokrzywdzonego, o którym oskarżony mniemał, że już nie żyje. Jednocześnie analizując dotychczasową drogę życiową oskarżonego sąd I instancji prawidłowo uwypuklił jego pogrążanie się w nałogu alkoholowym, porzucenie stałego zatrudnienia, niemożność utrzymywania więzów z bliskimi, niewypełnianie obowiązków alimentacyjnych oraz nieskuteczność, z uwagi na postawę oskarżonego, podejmowanych kuracji odwykowych. Zatem wzgląd na warunki i właściwości osobiste oskarżonego
D. R. także nie przemawiał za orzeczeniem wobec niego łagodniejszej kary. Prawidłowo został oceniony stopień winy oskarżonego i stopień społecznej szkodliwości jego czynu jako wysoki. Nie potwierdziły się więc tezy sformułowane w zarzucie, o naruszeniu przepisu art. 53 k.k., a także uchybieniu normie z art. 55 k.k., co do którego nie sprecyzowano, na czym miałoby polegać.

Z przedstawionych powodów sąd odwoławczy uznał orzeczoną względem oskarżonego D. R. karę za surową, jednak nie rażąco nieadekwatną do wszystkich czynników, które należało wziąć pod rozwagę przy wymiarze kary w tym przypadku. Dlatego nie uwzględniono drugiego z zarzutów apelacyjnych obrońcy tego oskarżonego.

Wniosek

orzeczenie kary względniejszej dla oskarżonego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Przedstawione powyżej rozważania wskazują, że wymierzona kara jest adekwatna
do stopnia społecznej szkodliwości i stopnia winy oskarżonego, natomiast kara łagodniejsza nie byłaby w stanie zrealizować celów kary w zakresie prewencji indywidualnej oraz jej społecznego oddziaływania.

3.8.

Zarzut I.1 z apelacji obrońcy oskarżonego B. J.: obrazy przepisów postępowania. która miała wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj. art. 7 i 410 k.p.k. polegającą na wybiórczym potraktowaniu zebranego w sprawie materiału dowodowego, w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, wyrażający się w szczególności w:

⚫

bezpodstawnym uznaniu, iż oskarżony B. J. działał z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia D. F., w sytuacji gdy ze zgromadzonego
w sprawie materiału dowodowego nie sposób wyciągnąć takich wniosków,

⚫

poczynieniu błędnego ustalenia, że oskarżony musiał mieć świadomość, że przenoszony D. F. żył jeszcze, był nieprzytomny, w sytuacji gdy oskarżony pozostawał
w przekonaniu, iż na skutek pododuszania oraz upadku
z rampy pokrzywdzony poniósł śmierć,

⚫

bezpodstawnym pominięciu okoliczności, iż z zeznań M. O. oraz wyjaśnień oskarżonego R. wynika, że wszyscy uczestnicy zdarzenia, w tym także oskarżony, byli przekonani, iż na skutek impulsywnego ataku oskarżonego na pokrzywdzonego ten poniósł śmierć w wyniku duszenia oraz upadku z rampy,

⚫

bezpodstawnym ustaleniu, iż oskarżony siedząc na leżącym na ziemi pokrzywdzonym dusił go do momentu, aż D. F. stracił przytomność, w sytuacji gdy wskazana okoliczność nie została wykazana w toku postępowania dowodowego,

⚫

pominięciu okoliczności, iż stosownie do opinii biegłego R. N. spożycie znacznej ilości alkoholu może wpłynąć na to, że osoba szybciej straci przytomność w wyniku duszenia,

⚫

pominięciu okoliczności, iż biegły R. N. wskazał, iż nie można jednoznacznie odpowiedzieć na pytanie, czy ciało osoby, która znajduje się pod wpływem alkoholu jest bardziej wiotkie niż ciało osoby trzeźwej, która to wątpliwość powinna zostać rozstrzygnięta na korzyść oskarżonego,

⚫

pominięciu okoliczności, iż biegła I. S. wskazała, że po wytrzeźwieniu nie pamięta wszystkiego,
co działo się wcześniej, odtwarza fragmentarycznie elementy zdarzenia, co mogło spowodować, iż oskarżony nie był w stanie opisać w swoich wyjaśnieniach w sposób pełny przebiegu zdarzeń z dnia 17 listopada 2017 roku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut ten był całkowicie bezzasadny. Kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku nie wykazała, aby sąd I instancji przy rozpoznaniu niniejszej sprawy dopuścił się obrazy przepisów proceduralnych regulujących postępowanie dowodowe w postępowaniu karnym, a już zwłaszcza z powodów wskazywanych w apelacji obrońcy oskarżonego B. J..

Sąd meriti wbrew zarzutowi sformułowanemu przez apelującego dokonał całościowej oceny materiału dowodowego i zgodnie z regułami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami płynącymi z doświadczenia życiowego przeprowadził ocenę wiarygodności poszczególnych dowodów, trafnie uznając za miarodajne w zakresie najbardziej istotnej fazy zdarzenia zeznania świadka M. O. oraz wyjaśnienia oskarżonego D. R. złożone w początkowym okresie śledztwa. Wynikało z nich, że B. J. z powodu odmowy zakupu kolejnej butelki wódki przez D. F. zaatakował go, po szarpaninie spadł z nim z rampy na torowisko, gdzie dusił go obejmując od tyłu ramieniem za szyję, aż ten przestał okazywać oznaki życia, po czym sądząc, że pokrzywdzony nie żyje, wspólnie
z oskarżonym R. przeniósł D. F. na czynny tor kolejowy, gdzie ułożył go szyją na szynie i pozostawił celem przejechania przez pociąg. Z przedstawionego, prawidłowo odtworzonego przebiegu wydarzeń, nie można wysnuć innego wniosku jak ten, że B. J. działał z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia pokrzywdzonego istniejącym już w chwili zastosowania silnego trwającego przez pewien czas duszenia i jak sądził oskarżony, już wtedy zrealizowanym. Potwierdzeniem działania przez B. J. z zamiarem bezpośrednim zabójstwa pokrzywdzonego było późniejsze pozostawienie pokrzywdzonego na torach kolejowych - nocą, w ustronnym miejscu, w pozycji prowadzącej do nieuchronnej dekapitacji. Przy takich działaniach nie można było racjonalnie wnioskować o istnieniu
u B. J. innego zamiaru, niż bezpośrednia chęć pozbawienia życia pokrzywdzonego.

Apelujący obrońca całkowicie mylił się sugerując, że sąd I instancji ustalił, iż oskarżeni przenosząc D. F. na tory sądzili, że on jeszcze żyje. Ustalenia sądu meriti były wprost przeciwne, co nie zmienia faktu, że oskarżonemu B. J. należało przypisać działanie z bezpośrednim zamiarem zabójstwa pokrzywdzonego.

Fakt duszenia pokrzywdzonego przez oskarżonego potwierdzali zgodnie D. R.
i M. O., a nawet wynikał on z fragmentarycznych wyjaśnień oskarżonego B. J., zatem twierdzenie apelującego, że ta okoliczność nie została wykazana w toku postępowania dowodowego jest bezpodstawne.

Okoliczności dotyczące wpływu upojenia alkoholem na prędkość utraty przytomności przy duszeniu lub wiotkość ciała osoby nieprzytomnej pozostawały irrelewantne dla rozstrzygnięć podejmowanych w tym postępowaniu.

Przyjmując, że apelującemu nie chodziło o stan nietrzeźwości biegłej, co dosłownie wynika
z nieporadnie sformułowanej ostatniej części omawianego zarzutu, należy stwierdzić,
że okoliczność, czy B. J. po wytrzeźwieniu pamiętał przebieg wydarzeń z krytycznej nocy nie miała decydującego znaczenia dla rozstrzygnięcia tej sprawy, gdyż to nie w oparciu
o wyjaśnienia oskarżonego B. J. sąd I instancji zrekonstruował stan faktyczny.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu określonego
w art. 156 § 3 k.k. i wymierzenie stosownej kary wynikającej
z tego przepisu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Podniesiony zarzut był bezzasadny, podobnie jak oparty na nim wniosek odwoławczy obrońcy.

3.9.

Zarzut I.2 z apelacji obrońcy oskarżonego B. J.: obrazy przepisów prawa materialnego, tj. art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 3 k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające
na przypisaniu oskarżonemu popełnienia czynu kwalifikowanego
z art. 148 § 1 k.k., podczas gdy czyn przypisany oskarżonemu nie zawiera znamion czynu zabronionego opisanego w art. 148 § 1 k.k., a znamiona czynu w art. 156 § 3 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrazy prawa materialnego postawiony został nietrafnie, ponieważ w ustalonym przez siebie stanie faktycznym sąd I instancji prawidłowo zakwalifikował czyn przypisany oskarżonemu B. J. jako popełnioną z zamiarem bezpośrednim zbrodnię zabójstwa z art. 148 § 1 k.k. Intencją obrońcy w tym zarzucie było zatem raczej podważanie jako błędnych ustaleń faktycznych sądu meriti i przyjęcie takich, które odpowiadałyby znamionom przestępstwa z art. 156 § 3 k.k. W realiach rozpatrywanej sprawy było jednak niemożliwe dopatrzenie się podstaw do czynienia ustaleń mogących odpowiadać popełnieniu przez B. J. przestępstwa tzw. ciężkiego uszkodzenia ciała z obejmowanym jedynie nieumyślnością następstwem śmiertelnym. Nie wiadomo bowiem, na czym miałby polegać ów ciężki uszczerbek na zdrowiu w tym przypadku, a ponadto niemożliwe do pogodzenie
z brakiem zamiaru pozbawienia życia pokrzywdzonego było podjęte przez B. J. najpierw trwające pewien czas mocne duszenie D. F., a ostatecznie położenie jego bezwładnego ciała na czynnym torze kolejowym w ten sposób, aby szyja pokrzywdzonego znajdowała się na szynie. Dlatego zarzut ten nie mógł zostać uwzględniony.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu określonego w art. 156 § 3 k.k. i wymierzenie stosownej kary wynikającej z tego przepisu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak było podstaw do przyjęcia kwalifikacji prawnej działania oskarżonego B. J. jako występku z art. 156 § 3 k.k.

3.10.

Zarzut II.1 z apelacji obrońcy oskarżonego B. J.: obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj. art. 7 i 410 k.p.k. polegającą na wybiórczym potraktowaniu zebranego w sprawie materiału dowodowego, w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, wyrażający się w szczególności w:

⚫

bezpodstawnym pominięciu okoliczności, iż A. T. opisała moment starcia oskarżonego oraz świadka O., a z relacji świadka wynika, że O. nie był bierną ofiarą ataku oskarżonego, że także uderzał go głową, a nie sposób stwierdzić, aby oskarżony miał
w opisanym przez świadka zdarzeniu starcie z inną osobą, w tym z podejrzanym R. - gdyż z całokształtu materiału dowodowego wynika, iż w opisanym miejscu - park przy dworcu pkp, w opisany sposób i w opisanym momencie - chwila gdy na stacji obecna była już Policja oraz inni świadkowie miało właśnie dojść do incydentu
z udziałem świadka O. oraz oskarżonego, w trakcie którego doszło do zbicia okularów świadka, ponadto świadek O. potwierdził, iż wypowiadał w tym momencie do oskarżonego słowa: "co zrobiłeś",

⚫

bezpodstawnym pominięciu okoliczności, iż świadek O. w obecności oskarżonego powiadomił policjantów o ataku na swoją osobę, a następnego dnia złożył na komisariacie pisemne zawiadomienie o tym czynie, co przeczy okoliczności, iż obawiał się oskarżonego J.,

⚫

bezpodstawnym pominięciu okoliczności, iż świadek A. K. wskazała, iż pokrzywdzony O. rozmawiał swobodnie z oskarżonym J. o zakupie alkoholu o godzinie piątej rano, zatem już po zdarzeniach na torach, co przeczy okoliczności, iż pokrzywdzony obawiał się oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut w swej istocie nie był w stanie doprowadzić do podważenia rozstrzygnięcia sądu
I instancji odnośnie do drugiego z przypisanych oskarżonemu B. J. przestępstw. Przyznać należy rację apelującemu obrońcy, że w zakresie czynu polegającego na groźbach wobec świadka M. O. i tzw. lekkim uszkodzeniu jego ciała ustalenia sądu I instancji nie cechowały się pełną wnikliwością i dokładnością, jednak w ocenie sądu odwoławczego nie miało to istotnego wpływu na treść wydanego wyroku.

Sąd I instancji wprawdzie wskazał, że dał w pełni wiarę zeznaniom świadka A. T., jednak jak wynika z pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku, nie dokonał dokładniejszej ich analizy oraz nie wprowadził wynikających z nich faktów do opisu odtwarzanego stanu faktycznego. W istocie świadek relacjonowała obserwowaną przez siebie w rejonie dworca kolejowego w M. kłótnię, szarpaninę i bójkę dwóch nietrzeźwych mężczyzn, co miało miejsce już po ujawnieniu zwłok pokrzywdzonego i w trakcie czynności policyjnych. Nie ulega najmniejszej wątpliwości w świetle całokształtu materiału dowodowego, że byli to B. J. i M. O.. Podawany przez świadka fakt, że obaj mężczyźni uderzali się głowami i zadawali sobie wzajemne ciosy mógł jednak wynikać z niedokładności spostrzeżeń świadka, która nie była skupiona na ich obserwowaniu - zeznawała wszakże,
że nie byłaby w stanie ich rozpoznać. Przebieg tego zajścia potwierdzał też świadek M. O. w ostatecznej wersji swoich zeznań (począwszy od zeznań z 24 lipca 2007 r.), przy czym wskazywał, że to B. J. był napastnikiem, a jego celem było skłonienie świadka, aby nie mówił Policji o ich związku ze zdarzeniem dotyczącym D. F.. Te wypowiedzi
M. O. brzmiały wiarygodnie, gdyż potwierdzenie znalazły w opinii sądowo-lekarskiej
(k. 523) wskazującej na doznane przez niego obrażenia ciała. Fakt, że został zaatakowany, podniósł też w złożonym zawiadomieniu o przestępstwie (k. 191-5). Zatem nie zachodziła istotna sprzeczność w zeznaniach świadka A. T. i zeznaniach M. O..

Okoliczność, że sąd I instancji w opisie stanu faktycznego przedstawionym na wstępie pisemnego uzasadnienia wyroku nie wyodrębnił, zgodnie z ostateczną wersją zeznań
M. O. i zeznaniami A. T., dwóch etapów kierowania wobec świadka M. O. gróźb przez B. J., tj. najpierw zaraz po pozostawieniu na torach pokrzywdzonego,
a następnie po ujawnieniu jego zwłok, gdy Policja wykonywała już swoje czynności, nie miała decydującego wpływu na treść wyroku, w którego punkcie 2 przedstawiono zbiorczo groźby
i fizyczne uszczerbki wywołane u świadka przez oskarżonego B. J. całego tego dnia.

Powiadomienie przez M. O. policjantów o zaatakowaniu go przez B. J. nie przeczy temu, aby M. O. obawiał się kierowanych wobec niego gróźb. Trzeba bowiem wskazać, że groźby ukierunkowane były na skłonienie świadka do niewyjawiania związku B. J. ze śmiercią D. F., a o tym M. O. nie zgłosił ani policjantom obecnym przy (...) dworcu, ani w złożonym później tego samego dnia pisemnym zawiadomieniu
o przestępstwie, co oznacza, że gróźb oskarżonego mógł nadal się obawiać.

Podobnie fakt, że w międzyczasie, pomiędzy dwoma etapami starć z B. J.
M. O. był razem z nim na stacji benzynowej, gdzie wspólnie kupowali alkohol, nie świadczy o nieistnieniu u M. O. wskazanych wyżej obaw.

Z tych wszystkich powodów w granicach tego zarzutu sąd odwoławczy przyjął,
że niedomagania postępowania dowodowego przeprowadzonego przez sąd I instancji
w zakresie przedstawionym przez obrońcę B. J. nie miały wpływu na treść orzeczenia, wobec czego zarzut nie został uwzględniony.

Wniosek

o zmianę kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu poprzez wyeliminowanie art. 224 § 2 k.k. i wymierzenie kary pozbawienia wolności w innym wymiarze.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest błędny, gdyż B. J. nie został skazany za przestępstwo z art. 224 § 2 k.k. Do wyeliminowania ze skazania przepisu art. 245 k.k. także nie było podstaw w oparciu
o rozpatrywany zarzut odwoławczy.

3.11.

Zarzut II.2 z apelacji obrońcy oskarżonego B. J.: obrazy przepisów prawa materialnego, tj. art. 245 k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na przypisaniu oskarżonemu popełnienia czynu kwalifikowanego z art. 245 k.k., podczas gdy czyn przypisany oskarżonemu nie zawiera znamion wskazanego czynu zabronionego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie doszło do obrazy wskazanego przepisu prawa materialnego, ponieważ przy takich ustaleniach, jakie poczynił w sprawie sąd I instancji, zachowanie B. J. w zakresie drugiego czynu prawidłowo zakwalifikowano jako występek z art. 245 k.k. i art. 157 § 2 k.k.
w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Wniosek

o zmianę kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu poprzez wyeliminowanie art. 224 § 2 k.k. i wymierzenie kary pozbawienia wolności w innym wymiarze, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej oskarżonego B. J. i przekazanie sprawy doi ponownego rozpoznania przez sąd I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na nietrafność zarzutu związany z nim wniosek odwoławczy, zawierający omyłkę co do powołanego przepisu Kodeksu karnego, nie mógł zostać uwzględniony, tak samo jak wniosek alternatywny powiązany z wszystkimi zarzutami.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość zaskarżonego wyroku poza zmianą dokonaną w oparciu o przepis art. 77 § 2 k.k.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Oprócz kwestii objętej zmianą wyrok sądu I instancji uznano za prawidłowy i sprawiedliwy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Dodanie na podstawie art. 77 § 2 k.k. zastrzeżenia, że B. J. będzie mógł skorzystać z warunkowego zwolnienia nie wcześniej niż po odbyciu 20 lat pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach zmiany

powody tej zmiany zostały omówione w punkcie 3.3 niniejszego uzasadnienia

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

zasądzenie od oskarżonego B. J. na rzecz oskarżycielki posiłkowej K. F. kosztów procesu za postępowanie odwoławcze, obejmujących wydatki poniesione na opłacenie pełnomocnika, oparte zostało na zasadzie słuszności - na podstawie art. 633 k.p.k. w zw. z art. 636 § 2 k.p.k., przy czym wysokość wynagrodzenia pełnomocnika ustalono w oparciu o przepisy § 11 ust. 2 pkt 5 i § 15 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz.1800 z późn zm.).

4

przyznanie wynagrodzenia od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu oskarżonego B. J. w kwocie 738,00 złotych (w tym VAT) oparte zostało na przepisach art. 619 § 1 k.p.k. w zw. z art. 618 § 1 pkt 11) k.p.k.,
a wysokość wynagrodzenia wyliczono zgodnie z przepisami § 4 ust. 1 i 3 w zw. z § 17 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (j.t. Dz. U. z 2019 r., poz.18).

5

zwolnienie obu oskarżonych od kosztów sądowych za instancję odwoławczą oparte było na przepisie art. 624 § 1 k.p.k. i uzasadnione było trudną i nie rokującą poprawy sytuacją finansową oskarżonych

7.  PODPIS

SSA Barbara Suchowska SSA Robert Kirejew SSA Wojciech Kopczyński

SSA Marek Charuza SSA Małgorzata Niementowska

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

orzeczenie o karze wymierzonej B. J.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej K. F.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcia co do winy i kary dotyczące B. J. oraz D. R.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

obrońca D. R.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

orzeczenie co do winy i kary wobec D. R., zawarte w punkcie 7 zaskarżonego wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.14.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

obrońca B. J.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

orzeczenie o winie i karze wobec B. J. w odniesieniu do obu przypisanych mu przestępstw

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana