Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

Przewodniczący:

SSA Aleksander Sikora

SSA Marcin Ciepiela (spr.)

SSA Grzegorz Wątroba

Protokolant

Agnieszka Bargieł

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 505/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 12 lipca 2023 r., sygn. akt XVI K 121/22

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych oraz obrazy przepisów postępowania, mającej wpływ na treść wyroku, ujęte w punktach II i III apelacji obrońcy oskarżonego.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie należy zauważyć, że zarzuty postawione przez obrońcę w petitum skargi odwoławczej zostały sformułowane w taki sposób, że po wskazaniu na obrazę przepisów postępowania w postaci art. 7 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k., skarżący podniósł błąd w ustaleniach faktycznych, który przecież miał wynikać właśnie z wadliwości oceny dowodów i nierozstrzygnięcia wątpliwości na korzyść oskarżonego. Tymczasem, w literaturze trafnie wskazuje się, że „zarzut powinien dotyczyć uchybienia o charakterze pierwotnym, natomiast nie stawia się dodatkowo zarzutu w stosunku do jego następstw, czyli dalszych uchybień (uchybienia wtórne). Uchybienia wtórne, będące następstwem uchybienia pierwotnego, świadczą bowiem o istotności (relewantności) zarzutu pierwotnego, skoro jego zaistnienie powoduje dalsze konsekwencje. Z tego powodu uchybienia wtórne powinny zostać wykorzystane przez skarżącego jako podstawa do wykazania, że zarzucane uchybienie pierwotne mogło mieć wpływ na treść orzeczenia z uwagi na jego następstwa w sferze związanej z prawidłowością wydanego orzeczenia. Taki wymóg wykazania wpływu uchybienia na treść orzeczenia wynika z podstaw odwoławczych zawartych w art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. (D. Świecki [w:] B. Augustyniak, K. Eichstaedt, M. Kurowski, D. Świecki, Kodeks postępowania karnego. Tom II. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2023, art. 438, teza 5).

Stąd, zarzut błędu w ustaleniach faktycznych sformułowany w punkcie III apelacji Sąd Apelacyjny potraktował jako potencjalną konsekwencję zarzucanej obrazy przepisów postępowania ujętej w punkcie II środka odwoławczego. Umożliwia to odniesienie się łącznie do wskazanych zarzutów, co zarazem powinno zapewnić zwiększenie czytelność wywodów.

Rozpocząć je należy od uwag natury ogólnej Otóż, wątpliwości budziło podnoszenie przez apelującego najpierw naruszenia art. 5 § 2 k.p.k., a potem art. 7 k.p.k. Przypomnieć należy, że obraza art. 7 k.p.k. wedle skarżącego miała polegać na przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów „przez dowolną i wybiórczą interpretację zeznań świadków w zakresie, w jakim Sąd dał wiarę zeznaniom świadka K. P. odnośnie ilości nabytych środków odurzających oraz ich ceny”. Ewidentnie więc apelujący podważał uznanie za wiarygodne zeznań wymienionego świadka, w domyśle sugerując, że należało tak postąpić, ale z wyjaśnieniami oskarżonego. Mając to na uwadze, zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k. w ujęciu z apelacji („nierozstrzygnięte na niekorzyść oskarżonego wątpliwości, który nie dało się usunąć, w zakresie ustalenia faktycznej ilości i ceny narkotyków, które Oskarżony miał przekazać K. P.”), miałby charakter wtórny w stosunku do zarzutu z punktu II.2 lub charakter ewentualny, na wypadek nieuwzględnienia tegoż zarzutu. Gdyby bowiem, zgodnie z postulatem skarżącego wyrażonym w punkcie II.2 jego apelacji, odmówić wiary zeznaniom świadka K. P. (obraza art. 7 k.p.k.), nie powstałby problem czynienia w oparciu o nie ustaleń co do ilości gramów udzielonej marihuany, a oprzeć należałoby się na wyjaśnieniach oskarżonego. O tym, że tak widział to skarżący, świadczyła treść zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych oraz jego uzasadnienia, skoro obrońca wnioski co do ilości i wartość marihuany udzielonej K. P. wyprowadzał właśnie z wyjaśnień oskarżonego.

Określając w powyższy sposób kolejność rozważań, rozpocząć wypada od analizy oceny dowodów przeprowadzonej przez sąd meriti. Co prawda, zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wywody były zwięzłe oraz w podsekcjach 1.1.1 oraz 1.1.2 częściowo powtarzały się (co do zeznań świadka K. P.), jednak ostateczną konkluzję odnoszącą się do oceny depozycji procesowych zawierały trafną. Również bowiem zdaniem sądu odwoławczego to zeznania świadka K. P. zasługiwały na wiarę, a wyjaśnienia oskarżonego w kwestiach z nimi sprzecznych należało uznać za niewiarygodne.

Sąd Okręgowy prawidłowo uznał (sekcja 2.1 uzasadnienia), że wyjaśnienia oskarżonego złożone przed Sądem Rejonowym w Mikołowie, jakoby to do określonej treści wyjaśnień złożonych w śledztwie (k. 157v) został nakłoniony przed przesłuchującego go funkcjonariusza Policji A. Ż., służyły wyłącznie uniknięciu odpowiedzialności karnej. W ocenie sądu ad quem logiczne było tłumaczenie prezentowane przez A. Ż., że skoro oskarżony podpisał się pod protokołem jego przesłuchania, to przebieg tej czynności był taki jak w nim opisany (k. 226v). Zauważyć bowiem należy, że oskarżony jako podejrzany własnoręcznie wpisał, iż protokół przeczytał osobiście i jako zgodny z tym, co powiedział, podpisał, do czego właśnie odwołał się świadek. W ocenie sądu odwoławczego, bynajmniej, wbrew twierdzeniom obrońcy wyrażonym w apelacji, sąd I instancji nie dał wiary zeznaniom wymienionego świadka co do przebiegu czynności przesłuchania (której tamten w istocie nie opisał), a po prostu uznał za rzetelny protokół przesłuchania jako dokument urzędowy, którego oskarżony skutecznie nie podważył. Niezrozumiałe było kontestowanie przez skarżącego zeznań świadka A. Ż. tym, że opisując, iż nigdy nie nakłania nikogo do zeznań, nie podał na to żadnego przykładu. Trudno wszak oczekiwać podawania przez świadka przykładów nienaruszania prawa, skoro nie było cienia dowodu, aby w tym zakresie je naruszał. Zauważyć zarazem wypada, że ze złożonych przed funkcjonariuszem Policji, chronologicznie pierwszych wyjaśnień oskarżonego, wynikało, że udzielał on odpłatnie marihuany K. P., co przecież tamten potwierdził, a czego policjant A. Ż. nie mógł sam wymyślić. Potwierdzało to tezę, że oskarżony nie był nakłaniany do przedstawiania wówczas wydarzeń siebie obciążających, a jeżeli nawet złożył wówczas po części nieprawdziwe wyjaśnienia (co potwierdziły późniejsze ustalenia), to uczynił tak, chcąc ograniczyć swą odpowiedzialność karną i zapewne uchronić się przed potencjalnie grożącym mu wtedy tymczasowym aresztowaniem.

Niezrozumiała była konstatacja apelującego, że skoro sąd meriti nie przypisał oskarżonemu (jak to ujęto w apelacji „uniewinnił”) sprzedaży kryształów amfetaminy, chociaż „rzeczony <kryształ> pojawia się wyłącznie w dokumentacji z przesłuchania Oskarżonego właśnie przez Policję”, to „sąd jednocześnie uznał wadliwość czynności przeprowadzanych przez Policję”. Przede wszystkim, nie ma logicznego stosunku wynikania między przedstawionymi okolicznościami. Ponadto, przypomnieć należy, że sąd a quo przyjął brak dostatecznych dowodów na ustalenie, iż doszło do sprzedaży amfetaminy z tego powodu, że słowo „kryształ” może oznaczać również mefedron. Sąd Apelacyjny dodaje, że na sprzedaż amfetaminy, co przecież zarzucono oskarżonemu, nie wskazywały żadne z osobowych źródeł dowodowych.

Wreszcie, zauważyć wypada, że nielogiczne było tłumaczenie przez oskarżonego, dlaczego wyjaśnienia złożone przed policjantem podtrzymał przed prokuratorem („policjanci mi powiedzieli, że przed Prokuratorem mam mówić to samo, co przed policją, żeby nie wyszło, że ich oszukiwałem” – k. 158). W istocie bowiem oskarżony wcale nie wyjaśniał wówczas tego samego, a wyłącznie podtrzymał wcześniejsze (kontestowane w apelacji) wyjaśnienia, mimo że miał możliwość im zaprzeczyć.

Podsumowując ten wątek, wyjaśnienia oskarżonego były niekonsekwentne i wewnętrznie sprzeczne, co w oczywisty sposób osłabiało ich wiarygodność, również w zestawieniu z zeznaniami świadka K. P..

Co do tych ostatnich, to Sąd Apelacyjny podzielił ocenę sądu meriti, iż zasługują one na wiarę. Ponad argumenty przywołane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dodać należy, że dwukrotnie składane przed różnymi sądami zeznania świadka K. P. były prawie w całości konsekwentne. Nadto, w czasie krytycznych wydarzeń, tj. w latach 2019-221, K. P. liczył sobie lat 18-20, a oskarżony lat 27-29, więc również z racji wieku wysoce wątpliwe jest, aby – wedle wersji oskarżonego – na zlecenie świadka i w zasadzie wykonując jego polecenia oskarżony jeździł zagranicę i zaopatrywał tylko jego w narkotyki. Wreszcie, Sąd Okręgowy miał bezpośredni kontakt ze świadkiem i oskarżonym, dzięki czemu mógł (zasada bezpośredniości) ocenić wiarygodność wypowiedzi również po zachowaniach niewerbalnych, które nie zostały odnotowane w protokołach rozprawy głównej.

Sąd odwoławczy miał na uwadze, że w zeznaniach świadka K. P. wystąpiła rozbieżność w zakresie przedstawienia czasu zapoczątkowania przestępczego porozumienia z oskarżonym. W tym aspekcie Sąd Apelacyjny nie podzielił cząstkowej oceny zeznań dokonanej przez sąd a quo. Przypomnieć należy, że Sąd Okręgowy przyjął, iż rozpoczęła się ona we wrześniu 2019 roku, o czym miały świadczyć spontaniczne zeznania świadka złożone przed tym sądem, że poznał oskarżonego jeszcze w 2019 roku, na który to rok wskazywał także oskarżony. Sąd Apelacyjny zauważa jednak, że świadek K. P. w zeznaniach złożonych w sprawie o sygn. akt II K 527/21 Sądu Rejonowego w Mikołowie podał, że zna oskarżonego nie od 2019 roku, lecz od listopada 2020 r., znając go „przez 3-4 miesiące” (k. 183v tamtych akt). Ówczesne określenie daty nastąpiło więc podwójnie, raz przed oznaczenie kalendarzowe, dwa przez podanie okresu powiązanego z datą pewną w postaci dnia zatrzymania oskarżonego i świadka. Nadto, świadek był wówczas słuchany 10 maja 2022 r., a więc ponad rok wcześniej niż ponownie, na rozprawie 28 czerwca 2023 r. przed Sądem Okręgowym. Zwykle ludzie lepiej pamiętają wydarzenia, a zwłaszcza daty, po krótszym odstępie od zdarzeń niż po dłuższym i brak powodów do przypuszczenia, że w przypadku K. P. miałoby być inaczej. Zresztą, owe wcześniejsze zeznania świadek podtrzymał na rozprawie przed Sądem Okręgowym (k. 245).

W ocenie sądu ad quem, w tym więc tylko zakresie doszło do obrazy art. 7 k.p.k. Skoro jednak, uwzględniając opisany element, Sąd Okręgowy uznał zeznania K. P. za wiarygodne, to powinien oprzeć się na nich, ustalając stan faktyczny, w tym w kluczowym aspekcie ilości nabytej przez tegoż świadka marihuany. Z tych zaś wynikało, że K. P. kupił od oskarżonego marihuanę:

- najpierw, po zapoznaniu się z oskarżonym, w listopadzie 2020 roku (k. 183v akt II K 527/21 SR w Mikołowie oraz k. 245) kupił 10 gram za kwotę 200 do 250 zł (k. 244v),

- potem, znając oskarżonego „przez 3-4 miesiące”, brał od niego „co parę tygodni”, „co kilka tygodni” marihuanę w ilości 10-15 g na własne potrzeby, płacąc za to „niewielkie sumy ok. 300 zł za te porcje” (k. 183v akt II K 527/21 SR w Mikołowie), „może 6-krotnie”, „gdzieś w granicach od tygodnia do dwóch tygodni czasu” w ilości po 10 gram (k. 244v), na pewno w takich ilościach (k. 245v), „jednorazowo od 10-15 gram marihuany”, parokrotnie płacąc żądaną kwotę „maksymalnie po 300 złotych” (k. 245). Rozstrzygając, stosownie do art. 5 k.p.k., niedające się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego, to jest przyjmując najniższe z podanych przez świadka K. P. ilości i najniższe ceny, przyjąć należy, że kupił marihuanę najpierw w ilości 10 gram, a potem sześciokrotnie (jak wskazał, zważywszy też, że „co parę tygodni” przez 3-4 miesiące nie daje wyniku wyższego) po 10 gram, za łączną kwotę 1500 zł.

Jak wykazano przy ocenie rozbieżności w zeznaniach świadka K. P., zakup ten następował w okresie od listopada 2020 roku do 16 stycznia 2021 roku. Okres ten, ilości marihuany i ich wartość odbiegały od ustaleń przyjętych przez Sąd Okręgowy, co oznaczało uznanie w części zasadności zarzutu skarżącego i nakazywało dokonać korekty opisu czynu przypisanego oskarżonemu w zakresie przestępstwa z art. 59 ust. 1 u.p.n.

W tym miejscu warto zauważyć, że odmienne ustalenia Sądu Okręgowego oparte były na błędzie, który wkradł się do założeń, w oparciu o które przeprowadzono obliczenia. Otóż, w sekcji 1.1.1 uzasadnienia wyroku, w ramach oceny zeznań świadka K. P. Sąd Okręgowy wskazał: „Nadto świadek zeznał, że kupował od niego marihuanę w ilości po 10-15 gram / Sąd przyjął ilość 10 gram /gram, płacił mu za tę ilość od 200-250 złotych / Sąd przyjął 200 złotych /, świadek potwierdził, że zaopatrywał się u oskarżonego w okresie znajomości co parę tygodni / Sąd przyjął, że było to raz (podkreśl.SA) w miesiącu /”. Tymczasem, w sekcji 1.1.2 uzasadnienia wyroku, również w ramach oceny (tych samych) zeznań świadka K. P. Sąd Okręgowy wskazał: „Nadto świadek zeznał, że kupował od niego marihuanę w ilości po 10-15 gram / Sąd przyjął ilość 10 gram / gram, płacił mu za tę ilość od 200-250 złotych / Sąd przyjął 200 złotych /, świadek potwierdził, że zaopatrywał się u oskarżonego w okresie znajomości co parę tygodni / Sąd przyjął, że było to około dwa razy (podkreśl.SA) w miesiącu /.”. Następnie do obliczeń ilości marihuany sąd a quo przyjął właśnie tę ilość (dwóch transakcji w miesiącu), co było niezgodne z wcześniejszymi ustaleniami, a przy okazji z regułą z art. 5 § 2 k.p.k.

Sąd Apelacyjny nie podzielił ustalenia Sądu Okręgowego (odnotowanego w sekcji 3.2 „Podstawa prawna wyroku”), jakoby to marihuana udzielana K. P. miała pochodzić również z innych źródeł niż wewnątrzwspólnotowe nabycie z Republiki Czech. Wbrew twierdzeniom sądu a quo w sprawie nie wskazywały na to żadne dowody, w szczególności nie wynikało to zeznań świadka K. P.. Przeciwnie, depozycje tego świadka oraz oskarżonego, czyli jedyne dowody na okoliczność pochodzenia tej marihuany wskazywały, że została ona przywieziona przez oskarżonego osobiście z Czech, i to po części w celu udzielenia K. P.. Zauważyć zarazem należy, że z uzasadnienia zaskarżonego wyroku (ww. sekcja) jasno wynika, że właśnie owo – jak się okazuje błędne – założenie było wyłącznym powodem nieprzyjęcia przez Sąd Okręgowy konstrukcji czynu współukaranego. Notabene, Sąd Apelacyjny zauważa, że w realiach sprawy nawet, gdyby nie było jednoznacznych dowodów na pochodzenie marihuany zbywanej K. P. z Czech, ustalenie, że pochodziła ona z innych źródeł byłoby na niekorzyść oskarżonego, właśnie dlatego, że prowadziłoby do multiplikowania mu czynów zabronionych. Również więc z tego, choć ubocznego powodu, zabieg dokonany przez Sąd Okręgowy był niepoprawny.

Wniosek

Uchylenie punktów 1-3 skarżonego wyroku i umorzenia postępowania, względnie złagodzenie kary, względnie uchylenie skarżonego wyroku w zakresie pkt 1-3 i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zważywszy, że wniosek ten (podobnie jak dotyczący kary) nie przystawał do postawionych zarzutów, nie mógł zostać uwzględniony. Nie było też żadnych powodów wskazanych w art. 437 § 2 zd. 2 k.p.k., a nawet nie wskazał ich skarżący, aby mogło dojść do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

3.2.

Zarzut obrazy prawa materialnego z punktu I.1 apelacji obrońcy

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie należy zauważyć, że zarzut obrazy prawa materialnego odnoszący się do kwalifikacji prawnej czynu można postawić tylko wówczas, gdy skarżący nie podważa ustaleń faktycznych związanych z tą kwalifikacją. Jeżeli bowiem nieprawidłowe są ustalenia faktyczne, na podstawie których sąd dokonał kwalifikacji prawnej czynu, to błędem pierwotnym jest błąd w ustaleniach faktycznych, a jego następstwem wadliwa kwalifikacja prawna (D. Świecki [w:] B. Augustyniak, K. Eichstaedt, M. Kurowski, D. Świecki, Kodeks postępowania karnego. Tom II. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2023, art. 438, teza 17).

Okoliczność, że klarowne ustalenie stanu faktycznego powinno poprzedzać stawianie zarzutów co do kwalifikacji prawnej, widoczne jest w niniejszej sprawie. Wszak dopiero ustaliwszy, skąd pochodziła marihuana, którą dysponował oskarżony, można było rzetelnie rozważać, czy udzielanie jej K. P. można traktować jako następstwo wewnątrzwspólnotowego nabycia czy też uprawy marihuany. W ocenie Sądu Apelacyjnego, czego dowiedziono w podsekcji 3.1, niewątpliwie marihuana udzielana przez oskarżonego K. P. pochodziła z jej wewnątrzwspólnotowego nabycia z terytorium Republiki Czech. W sposób jednoznaczny wykluczało to jej pochodzenie i jakikolwiek związek z uprawą ośmiu krzaków konopi innych włókniste prowadzonej przez oskarżonego w domu.

Dopiero po tym wstępie możliwe było przejście do merytorycznej analizy zarzutu obrazy prawa materialnego postawionego przez obrońcę.

W tym aspekcie przypomnieć należy, że w orzecznictwie dominuje trafny pogląd, iż posiadanie środków odurzających lub substancji psychotropowych, które łączy się z przestępstwami, określonymi w art. 55 (przywóz, wywóz, nabycie, przewóz), art. 56 (nielegalny obrót), art. 58 (udzielanie środka, nakłanianie), art. 59 (udzielanie środka, nakłanianie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej) ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (tj.Dz.U.2023.1939, zwanej dalej u.p.n.), nie podlega odrębnemu ukaraniu (pozorny zbieg przestępstw) i stanowi czyn współukarany, jeżeli zachowana jest więź czasowa i sytuacyjna z przestępstwem głównym (wyrok SA we Wrocławiu z 1.03.2013 r., II AKa 43/13, LEX nr 1299048; wyrok SA we Wrocławiu z 27.03.2015 r., II AKa 59/15, LEX nr 1668727; wyrok SA w Lublinie z 30.08.2012 r., II AKa 176/12, LEX nr 1220531; wyrok SA w Katowicach z 11.01.2018 r., II AKa 555/17, LEX nr 2490942; wyrok SO w Białymstoku z 4.03.2015 r., III K 14/15, LEX nr 1828777; T. Srogosz, Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii, Komentarz, C.H. Beck Warszawa 2008, str. 432-433; M. Gabriel-Węglowski, Karalność posiadania narkotyków pozyskanych w drodze przemytu, LEX/el. 2021). Przywołanie go jednak przez skarżącego jako argument za (rzekomym) zbiegiem pomijalnym między czynami będącymi przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie a czynami osądzonymi wyrokiem Sądu Rejonowego w Mikołowie w sprawie o sygn. akt II K 527/21, było całkowicie nietrafne. Przypomnieć wszak należy, że w tej ostatniej sprawie S. W. został prawomocnie skazany za: 1. uprawę w mieszkaniu ośmiu krzewów konopi innych niż włókniste, tj. za czyn z art. 63 ust. 1 u.p.n., 2. posiadanie w mieszkaniu przyrządów przeznaczonych do nielegalnego wytwarzania marihuany, tj. za czyn z art. 54 ust. 1 u.p.n., 3. posiadanie w mieszkaniu środków psychotropowych o wadze 1599,23 g, tj. za czyn z art. 62 ust. 2 u.p.n. Jak widać, żaden z tych czynów nie polegał na posiadaniu marihuany, co dopiero pozwoliłoby na rozpoczęcie rozważań w kwestii ich łączności na zasadzie czynu współukaranego z czynami przypisanymi w niniejszym postępowaniu. Nadto, jak już wyżej zaznaczono, nie było dowodów wskazujących, aby marihuana udzielana przez oskarżonego K. P. miała pochodzić z uprawy ośmiu krzaków konopi innych włókniste prowadzonej przez oskarżonego w domu.

Obrońca oskarżonego w ramach stawianego zarzutu obrazy prawa materialnego podniósł jednak również, że doszło do naruszenia art. 59 ust. 1 u.p.n. w zw. z art. 11 § 1 k.k. poprzez jego zastosowanie i uznanie, że czyn tam opisany nie pozostaje w zbiegu pomijalnym z art. 55 ust. 1 i 3 u.p.n. Na poparcie swego twierdzenia skarżący nie przytoczył żadnego uzasadnienia, ograniczając się do gołosłownej wypowiedzi, że „[o]skarżony otrzymał dwie kary za de facto jeden czyn”. Z tą ostatnią tezą nie sposób było się zgodzić, gdyż wewnątrzwspólnotowe nabycie następowało na granicy polsko-czeskiej, a odpłatne udzielanie marihuany K. P. zawsze później w M., wobec czego zaburzona była jedność miejsca i zachowania przestępczego. Brak też było racjonalnych powodów do przyjęcia, że odpłatne udzielanie marihuany miałoby stanowić czyn współukarany następczy w stosunku do jej wewnątrzwspólnotowego nabycia. Redukcji ocen prawnokarnych, polegającej na przypisaniu sprawcy odpowiedzialności za czyn zasadniczy z pominięciem czynu współukaranego należy wszak dokonać w razie ustalenia zarówno, że jakieś zachowanie sprawcy było nie tylko integralnie związane z czynem „głównym”, za który sprawca zostaje skazany, jak i że stopień społecznej szkodliwości czynu współukaranego jest nieporównywalnie mniejszy niż czynu głównego. Taka sytuacja zdecydowanie nie zachodziła w niniejszej sprawie, w której obydwa przypisane oskarżonemu bezprawne zachowania (kwalifikowane z art. 55 ust. 3 u.p.n. oraz z art. 59 ust. 1 u.p.n.) cechowały się znaczną społeczną szkodliwością. Wymagało to przypisania popełnienia każdego z nich oskarżonemu. Powstawał problem właściwego zakwalifikowania takich działań.

W judykaturze trafnie, co do zasady, zauważa się, że „posiadanie środków odurzających lub substancji psychotropowych, które łączy się nie tylko z przestępstwem z art. 55, ale również z art. 56, art. 58 i art. 59 ustawy, stanowi czyn współukarany, a przez to nie podlega odrębnemu ukaraniu (pozorny zbieg przestępstw) jedynie wówczas, gdy zachowana jest więź czasowa i sytuacyjna z przestępstwem głównym, z którym również musi być związany zamiar, z jakim sprawca posiada narkotyki. W sytuacji więc, gdy sprawca dysponuje środkami odurzającymi lub substancjami psychotropowymi już po zakończeniu akcji przestępczej związanej z ich dostawą z innego państwa, a więc np. z zamiarem dalszej ich odprzedaży, udzielenia innej osobie lub też zużycia ich na własne potrzeby, to takie zachowanie stanowi odrębne przestępstwo, pozostające w zbiegu realnym z przestępstwem określonym w art. 55 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii” (wyrok SN z 7.05.2013 r., III KK 25/13, LEX nr 1324310). Pogląd ten warto jednak opatrzyć uwagą, że w zależności od szczegółów ustalonego zachowania, o ile prowadziłoby ono do wniosku o spełnieniu warunków konstrukcji czynu ciągłego, możliwe jest zakwalifikowanie takich przestępczych zachowań za pomocą klamry z art. 12 § 1 k.k.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, taka właśnie sytuacja zachodziła w niniejszej sprawie. Poczynione ustalenia wskazywały bowiem, że oskarżony cyklicznie przywoził z Republiki Czeskiej marihuanę, której istotne ilości zamierzał odpłatnie udzielać K. P. i to finalnie czynił. Działał więc z góry powziętym zamiarem obejmującym zarówno kilkukrotne wewnątrzwspólnotowe nabycie, jaki kilkukrotne udzielenie marihuany innej osobie. Dlatego też uznano, że zachowania przypisane oskarżonemu S. W. w punkcie 1 zaskarżonego wyroku oraz w jego punkcie 2 (w postaci ustalonej wyrokiem Sądu Apelacyjnego) stanowią czyn ciągły i wyczerpują znamiona z art. 55 ust. 3 u.p.n. w zw. z art. 59 ust. 1 u.p.n. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. według stanu prawnego do dnia 31 grudnia 2022 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k.

Konieczność przywołania tego ostatniego przepisu wynikała z tego, że z dniem 1 stycznia 2023 r. na mocy ustawy z dnia 5 sierpnia 2022 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny wykonawczy oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2022.1855) w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w art. 70 po ust. 4 dodano ust. 4a w brzmieniu „W razie skazania sprawcy za przestępstwo określone w art. 53 ust. 1, 1a lub 2, art. 55 ust. 1, 2 lub 3, art. 56 ust. 1, 2 lub 3, art. 58 ust. 1 lub 2, art. 59 ust. 1, 2 lub 3, art. 61, art. 62 ust. 1 lub 2, art. 62b ust. 2, art. 63 ust. 1, 2 lub 3 sąd orzeka świadczenie pieniężne wymienione w art. 39 pkt 7 Kodeksu karnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości co najmniej 1000 złotych, do wysokości 60 000 złotych”. Zatem, na mocy art. 4 § 1 k.k. stanem prawnym względniejszym dla oskarżonego był obowiązujący do 31 grudnia 2022 r., gdyż wówczas orzeczenie opisanego świadczenia pieniężnego nie było obligatoryjne.

Sąd Apelacyjny zauważa nadto, że Sąd Okręgowy skazał oskarżonego za czyn z punktu 1 zaskarżonego wyroku w warunkach czynu ciągłego (chociaż wskazał art. 12 k.k. zamiast prawidłowej kwalifikacji z art. 12 § 1 k.k.), zaś od 24 czerwca 2020 r. przepis art. 57b k.k. stanowił (kolejna zmiana obowiązująca od 1 października 2023 r. nie miała znaczenia w niniejszej sprawie): „Skazując za przestępstwo określone w art. 12 § 1 sąd wymierza karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia do podwójnej wysokości górnej granicy ustawowego zagrożenia”. Czyn oskarżonego został popełniony w okresie od września 2019 r. do 16 stycznia 2021 r., a więc zgodnie z utrwalonym orzecznictwem („czasem popełnienia przestępstwa ciągłego jest okres obejmujący powtarzające się zachowania, z tym, że skutki prawne (…) należy liczyć od ostatniego zachowania wchodzącego w jego skład” – postanowienie SN z 18.12.2015 r., III KK 300/15, LEX nr 1943848) należało uznać, że znajdował doń zastosowanie wspomniany wyżej art. 57b k.k. Sąd Okręgowy powinien więc go przywołać w podstawie wymiaru kary, ale tego nie uczynił. Zważywszy, że apelację wniósł tylko obrońca, czyniąc to oczywiście na korzyść oskarżonego, wobec zakazu reformationis in peius z art. 434 § 1 k.p.k. w postępowaniu apelacyjnym niemożliwa była zmiana zaskarżonego wyroku przez powołanie się na art. 57b k.k., gdyż byłoby to działanie na niekorzyść oskarżonego. Nadmienić należy, że z analogicznych przyczyn Sąd Apelacyjny nie mógł zmienić zaskarżonego wyroku przez orzeczenie obligatoryjnego ( vide art. 45 § 1 k.k.) przepadku równowartości korzyści majątkowej z udzielenia marihuany w kwocie 1500 zł.

Wniosek

Uchylenie punktów 1-3 skarżonego wyroku i umorzenia postępowania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec niezasadności głównego zarzutu, związany ewidentnie tylko z nim wniosek nie mógł zostać uwzględniony. Natomiast uboczną konsekwencją zarzutu dotyczącego relacji między zachowaniami oskarżonego przypisanymi mu w punktach 1 i 2 zaskarżonego wyroku było potraktowanie ich jako zachowań popełnionych w ramach czynu ciągłego, co wymagało wymierzania za nie jednej kary i równoczesnego uchylenia rozstrzygnięcia o karze łącznej z punktu 3 zaskarżonego wyroku.

3.3.

Wynikająca z zarzutów sformułowanych w punktach I.2 i IV apelacji rażąca niewspółmierność kar wymierzonych oskarżonemu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie zauważyć należy, że nie stanowi obrazy prawa materialnego niezastosowanie określonej instytucji, jeżeli ma ona charakter fakultatywny. Wówczas ustawodawca używa z reguły zwrotu „sąd może” (por. postanowienia SN: z 7.10.2010 r., II KK 246/10, OSNwSK 2010, poz. 1902; z 21.12.2006 r., V KK 368/06, OSNwSK 2006, poz. 2566; D. Świecki [w:] B. Augustyniak, K. Eichstaedt, M. Kurowski, D. Świecki, Kodeks postępowania karnego. Tom II. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2023, art. 438, teza 27). Inaczej mówiąc, obraza prawa materialnego nie polega na tym, że sąd nie zastosował jakiejś konstrukcji prawnej, jeżeli nie miał takiego obowiązku (postanowienie SN z 22.12.2010 r., II KK 279/10, OSNwSK 2010/1/2550). Tymczasem nadzwyczajne złagodzenie kary przewidziane w art. 60 § 2 k.k., którego zastosowania domagał się obrońca, ma właśnie charakter fakultatywny. W tej sytuacji Sąd Okręgowy nie mógł więc obrazić tego przepisu tylko z tego powodu, że go nie zastosował. Stąd, wadliwie postawiony zarzut „obrazy prawa materialnego” z punktu I.2 petitum apelacji Sąd Apelacyjny potraktował jako w rzeczywistości dotyczący rażącej niepomierności kary, podobnie jak sformułowany w punkcie IV.

Przechodząc do analizy zarzutu rażącej niewspółmierności kary, zauważyć wypada, że jako zarzut w kategorii ocen, można go podnieść jedynie wówczas, gdy kara nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, stając się w społecznym odczuciu karą niesprawiedliwą (wyrok SA w Poznaniu z 04.07.2013 r., II AKa 125/13, LEX nr 1345555; wyrok SA w Lublinie z 04.06.2014 r., II AKa 72/14, LEX nr 1493773), nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa – „rażąco” niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu niedającym się wręcz zaakceptować (wyrok SA w Warszawie z 18.09.2013 r., II AKa 258/13, LEX nr 1392054).

Z uwagi na przyjętą przez sąd ad quem konstrukcję czynu ciągłego obejmującą obydwa bezprawne zachowania przypisane oskarżonemu, zaszła konieczność orzeczenia na nowo kary za tak przypisany czyn. Wymierzając ją, Sąd Apelacyjny miał oczywiście na uwadze, że apelację wniósł tylko obrońca, a wobec zakazu reformationis in peius z art. 434 § 1 k.p.k. w postępowaniu apelacyjnym niemożliwa była zmiana zaskarżonego wyroku na niekorzyść co do kary, która to nie mogła być surowsza niż sumarycznie ujmowana kara orzeczona przez sąd a quo (w tym przypadku kara łączna pozbawienia wolności oraz kara grzywny).

Uwzględniono przy tym argumentację skarżącego, iż w zakresie zachowania polegającego na wewnątrzwspólnotowym nabyciu działanie oskarżonego głównie podyktowane było wynikającym z silnego uzależnienia nabyciem marihuany przede wszystkim na własne potrzeby, a co do odpłatnego udzielenia narkotyku było go mniej niż przyjęto w pierwszej instancji. Jednak, powyższe okoliczności nie zmieniały istoty rzeczy, to jest wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznych ilości narkotyków w wielu turach, w ciągu długiego czasu (blisko półtorej roku) i z premedytacją, a zarazem zbycia znacznej ilości marihuany również w wielu turach i z premedytacją innej osobie (chociaż pełnoletniej, to bardzo młodej). Jedno długotrwałe zachowanie oskarżonego wyczerpywało więc znamiona zarówno zbrodni, jak i poważnego przestępstwa. W ocenie Sądu Apelacyjnego, okoliczności przedmiotowe czynu nie wskazywały, aby można było doszukać się podstaw do nadzwyczajnego złagodzenia kary, którą ustawodawca przewidział na poziomie co najmniej 3 lat pozbawienia wolności.

Nie przekonywały również twierdzenia obrońcy jakoby to za zastosowaniem tej nadzwyczajnej instytucji miały przemawiać okoliczności podmiotowe leżące po stronie oskarżonego. Obrońca tracił z pola widzenia fakt, że również wnioskowana przezeń kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności jest z zasady karą izolacyjną, a z taką wiąże się utrata pracy zarobkowej, niemożność terapii odwykowej na wolności oraz ograniczenie kontaktów rodzinnych. Zauważyć też należy, że przynajmniej część z koncepcji skarżącego wydawała się pozostawać w sferze deklaracji. Oczywiście bowiem, oskarżony może odbudowywać relacje z K. F., tyle, że określanie jej jako „narzeczonej” nie przystaje do jej twierdzeń (niezaprzeczonych przez oskarżonego), iż nie jest już jego konkubiną (k. 212). Podobnie, w sferze deklaratywnej należy traktować wypowiedzi oskarżonego: „Gdy poprawię swoją sytuację finansową, to chciałbym pokazać teściowi, że się zmieniłem i chcę tam powrócić albo wynająć mieszkanie” (k. 158v). Przedkładane przez obrońcę umowy o pracę miały wszak charakter krótkoterminowy i nawet nie obejmowały okresu wyrokowania w drugiej instancji. Z kolei nie sposób podzielić koncepcję obrońcy, że „naprawieniem szkody” spowodowanej przestępstwami z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii jest „przyznanie się do winy, wyjaśnienie wszystkich okoliczności czynu przed Sądem oraz próba naprawienia życia osobistego i zdrowia”. Wreszcie, brak podstaw do zaakceptowania twierdzeń skarżącego, wydającego się wiązać działań oskarżonego polegających na podjęciu prób terapii z przedmiotem ochrony ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Chociaż bowiem rzeczywiście przedmiotem ochrony jej przepisów karnych jest zdrowie publiczne (W. Górowski [w:] Komentarz do wybranych przepisów ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii [w:] Przestępstwa narkotykowe i dopalacze. Komentarz, red. D. Zając, Kraków, art. 53, teza 3), to przecież oskarżony dba jedynie (i to po popełnieniu przestępstw z tej ustawy) o swój interes indywidualny. Zresztą, stosowną terapię oskarżony może kontynuować również w warunkach zamkniętych, w czasie odbywania kary pozbawienia wolności.

Konkludując, zdaniem Sądu Apelacyjnego, wymierzona oskarżonemu S. W. kara 3 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności oraz kara grzywny w wysokości 50 stawek dziennych po 10 złotych stawka odpowiadała wszelkim dyrektywom wymiaru kary określonym w art. 53 k.k., w tym względom prewencji indywidualnej i generalnej trafnie opisanym przez sąd a quo. Była też adekwatna do zawinienia sprawcy, a także znacznego stopnia społecznej szkodliwości czynu. Uwzględniono także na niekorzyść, że oskarżony był już karany, chociaż za czyny niepopełnione wcześniej niż przypisane w niniejszym postępowaniu, a umiarkowanie na korzyść poczytano opinię środowiskową o nim.

Podsumowując, argumentacja apelacji sprowadzająca się głównie do postulowania zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary, nie była przekonująca. Nie zaistniały bowiem żadne takie przewidziane odrębnie w ustawie wypadki, o których mowa w art. 60 § 1 in principio k.k., a zdaniem Sadu Apelacyjnego brak podstaw do przyjęcia, aby nawet najniższa kara przewidziana za przypisane przestępstwo była niewspółmiernie surowa, o czym traktuje art. 60 § 2 in principio k.k.

Wniosek

Postulowane przez obrońcę:

- w odniesieniu do punktu 1 wyroku – jego zmiana na korzyść oskarżonego, tj. zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary i orzeczenie kary łącznej nie wyższej niż jeden rok i sześć miesięcy pozbawienia wolności,

- w odniesieniu do punktu 2 wyroku – jego zmiana na korzyść oskarżonego, tj. zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary i orzeczenie kary łącznej nie wyższej niż jeden rok pozbawienia wolności,

- w odniesieniu do punktu 3 wyroku – jego zmianę i orzeczenie kary łącznej w wymiarze nieprzekraczającym 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec niezasadności przeanalizowanego zarzutu, związane z nimi wnioski nie mogły zostać uwzględnione.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Rozstrzygnięciami sądu pierwszej instancji utrzymanymi w mocy były wszystkie zawarte w zaskarżonym wyroku z wyjątkiem korekty opisu czynu zachowania z punktu 2 zaskarżonego wyroku, kwalifikacji prawnej całości bezprawnego zachowania oraz wymiaru kary.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zarzuty apelacji w zakresie, w którym wyrok utrzymano w mocy, okazały się bezzasadne ( vide sekcje 3.1-3.3), a sąd odwoławczy nie stwierdził bezwzględnych przyczyn odwoławczych.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmieniono zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a) w punkcie 2 ustalono, że bezprawne zachowanie oskarżonego trwało od listopada 2020 roku do 16 stycznia 2021 roku, dotyczyło 70 gram marihuany udzielonej za łączną kwotę 1500 zł,

b) ustalono, że zachowania przypisane oskarżonemu S. W. w punkcie 1 i w punkcie 2 (w postaci ustalonej niniejszym wyrokiem) stanowią czyn ciągły i wyczerpują znamiona z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. według stanu prawnego do dnia 31 grudnia 2022 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i wymierzono karę 3 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych po 10 złotych stawka,

c) uchylono punkt 3.

Zwięźle o powodach zmiany

Z przyczyn omówionych w podsekcji 3.1 niniejszego uzasadnienia dokonano zmiany opisu zachowania przypisanego oskarżonemu w punkcie 2 zaskarżonego wyroku, z powodów przeanalizowanych w podsekcji 3.2 potraktowano oba zachowania jako jeden czyn ciągły i dokonano zmiany kwalifikacji prawnej całości bezprawnego zachowania, a racje opisane w podsekcji 3.3 zadecydowały o wymiarze kary.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Mając na uwadze niełatwą sytuację osobistą i majątkową S. W., który nie ma majątku oraz odbędzie karę pozbawienia wolności, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

SSA Marcin Ciepiela SSA Aleksander Sikora SSA Grzegorz Wątroba

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

punkty 1-3 wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana