Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

Przewodniczący

SSA Wiesław Kosowski

Sędziowie

SSA Piotr Pośpiech (spr.)

SSA Grzegorz Wątroba

Protokolant

Agnieszka Bargieł

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 497/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

5

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 11.04.2019 r. sygn. akt V K 1/17

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

K. K.

Policji nie jest znany pseudonim, którym posługiwałby się lub obecnie posługuje się oskarżony. Z wiedzy funkcjonariuszy KMP
w K. wynika natomiast, że pseudonim (...) należy do K. Ł. - osoby ściśle powiązanej
z pseudokibicami (...).

Fakt odnosi się czynów z art. 57 ust. 2
w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii przypisanych oskarżonemu K. K. w pkt 25 i 26 wyroku.

pismo z K. w K.
z dnia 8.03.2020 r.

k. 1470

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

pismo z KMP w K. z dnia 8.03.2020 r.

brak jakichkolwiek podstaw do podważania wiarygodności dowodu, stanowiącego oficjalny dokument, w którym policja informuje o posiadanych przez siebie informacjach.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

z apelacji Prokuratora Rejonowego K. - Północ w K.:

- błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na wyrażeniu poglądu,
iż oskarżonej E. M. nie sposób przypisać popełnienia zarzucanego jej przestępstwa opisanego w pkt V aktu oskarżenia,
a zatem czynu uczestniczenia w obrocie znacznej ilości substancji psychotropowych w postaci amfetaminy w ilości co najmniej 1000 g celem dalszej dystrybucji, podczas gdy dowody zgromadzone w postępowaniu - w tym przede wszystkim ujawnione przed sądem w Kancelarii Tajnej materiały, w postaci zapisów rozmów telefonicznych z udziałem E. M. i okoliczności prawidłowo ocenione we wzajemnym powiązaniu prowadzą do wniosku, że oskarżona dopuściła się czynu wprowadzenia do obrotu aktywnie uczestnicząc w planowaniu dystrybucji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia nie może ograniczać się wyłącznie do polemiki z ocenami dokonanymi przez Sąd I instancji, lecz musi zmierzać do wykazania jakich konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania
i doświadczenia życiowego dopuścił się ten organ w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Sama tylko możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego własnego odmiennego poglądu, nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu błędnych ustaleń faktycznych.

W niniejszej sprawie skarżący tym wymogom nie podołał. W części niejawnej uzasadnienia sąd precyzyjnie wskazał powody dla których uniewinnił E. M. od zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Wskazał, że jedynym dowodem świadczącym o ewentualnej winie oskarżonej była zarejestrowana w ramach kontroli operacyjnej przeprowadzona przez nią rozmowa telefoniczna. Oskarżona konsekwentnie nie przyznawała się do winy, a żaden dowód osobowy nie potwierdzał zasadności zarzutu z aktu oskarżenia. Sąd przeanalizował treść tej rozmowy i uznał, że na jej podstawie nie sposób uznać, aby uczestniczyła ona w przestępstwie wprowadzania do obrotu substancji psychotropowych. Sąd apelacyjny w całej rozciągłości zgadza się z taką oceną tego dowodu i z wnioskami, jakie na jego podstawie zostały wyciągnięte. Na podstawie tej rozmowy nie sposób z pełnym przekonaniem twierdzić, że E. M. aktywnie uczestniczyła w planowaniu dystrybucji amfetaminy,
a jedynie, iż posiadała dość rozległą wiedzę na temat tego, kto i w jakiej ilości nabywał wcześniej narkotyki od jej rozmówcy. Ani z poszczególnych słów, ani też z kontekstu całej tej rozmowy nie sposób wyciągnąć wniosek o tym, iż była ona sprawcą przestępstwa
z art. 56 ust. 3 cyt. ustawy w takiej postaci jak chciałby tego skarżący.

Apelujący zarówno w zarzucie, jak i w bardzo lakonicznym uzasadnieniu, przedstawił wyłącznie swój własny pogląd w tym zakresie. Odwołując się, w sposób ogólny do zapisów rozmów telefonicznych E. M. i innego bliżej nieokreślonego materiału dowodowego wywodzi, że oskarżona aktywnie uczestniczyła w dystrybucji narkotyków. Prokurator nie wskazał jednak konkretnie, które rozmowy i ewentualnie które ich fragmenty, a także jakie ewentualnie inne dowody, miałyby potwierdzać jego wersję zdarzenia. Nie dokonuje żadnej oceny, ani analizy tych dowodów oraz ich treści. W apelacji nie przedstawia też żadnych argumentów na poparcie forsowanej przez niego tezy. Co istotne nie odnosi się również, nawet w najmniejszym stopniu do rozważań, prowadzonych przez sąd okręgowy. Nie poddaje ich krytycznej analizie, nie stawia żadnych rzeczowych zarzutów dotyczących niewłaściwego odczytania treści dowodów, błędów logicznego rozumowania i wnioskowania, a także sprzeczności ustaleń sądu I instancji ze wskazaniami wiedzy i zasadami doświadczenia życiowego. Wszystko to powoduje, że wniesiony przez niego środek odwoławczy ma całkowicie polemiczny charakter, co z kolei czyni ją bezskuteczną.

Wniosek

o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Katowicach

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadny zarzut nie dawał podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

3.2.

z apelacji obrońcy oskarżonego P. M.:

- naruszenie prawa materialnego poprzez przypisanie oskarżonemu P. M. czynu zakwalifikowanego z przepisu art. 56 par. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, podczas gdy z samego zarzutu wynika, iż oskarżony miał dopiero zamiar wprowadzić do obrotu środki odurzające, co winno zostać kwalifikowane z art. 57 ust. 2 cyt. ustawy, czyli karalnego przygotowania do popełnienia czynu zabronionego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

w licznych orzeczeniach sądowych konsekwentnie wskazuje się, że podniesienie zarzutu obrazy prawa materialnego wymaga pełnej aprobaty dla ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia. Obraza prawa materialnego może polegać na błędnej wykładni zastosowanego przepisu, zastosowania nieodpowiedniego przepisu, a także na niezastosowaniu określonego przepisu w sytuacji, gdy jego zastosowanie jest obowiązkowe. Zarzut taki może być przyczyną odwoławczą jedynie wtedy, gdy ma charakter samoistny. Naruszenie prawa materialnego polega bowiem na jego wadliwym zastosowaniu lub niezastosowaniu w orzeczeniu, które oparte jest na trafnych
i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych. Nie można więc mówić o obrazie prawa materialnego w sytuacji, gdy wadliwość orzeczenia jest wynikiem błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za jego podstawę lub naruszenia przepisów procesowych (Komentarz do Kodeksu postępowania karnego pod red. prof. dr hab. Zbigniewa Gostyńskiego, Dom Wydawniczy ABC, 1998, teza 5 do art. 483, str. 457-458 tom II).

Tymczasem z dalszych zarzutów oraz z samego uzasadnienia apelacji wynika, że skarżący w istocie kwestionuje szereg okoliczności faktycznych, stanowiących podstawę do przypisania P. M. zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Tak skonstruowany środek zaskarżenia pozwala zatem przyjąć, że zasadnicze uchybienia w tej sprawie przedstawione zostały w kolejnym zarzucie, dotyczącym błędnych ustaleń faktycznych, które miały wpływ na treść orzeczenia, a do których sąd odwoławczy odniósł się poniżej.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu czynu ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Katowicach.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadny zarzut nie dawał podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku lub jego uchylenia
i przekazania sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

3.3.

z apelacji obrońcy oskarżonego P. M.:

- błąd w ustaleniach faktycznych, mający istotny wpływ na wynik postępowania, polegający na przyjęciu, iż oskarżony P. M. dopuścił się popełnienia przypisanego mu czynu, podczas gdy prawidłowa analiza zebranego materiału dowodowego nie daje ku temu podstaw.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom zaskarżonego wyroku odmiennego poglądu nie uzasadnia tezy, iż sąd wyrokujący popełnił błąd w ustaleniach faktycznych, póki nie wykaże się, jakim zasadom rozumowania sąd ten uchybił i których konkretnych ustaleń to dotyczy. Skarżący tymczasem, poza ogólnymi i skrótowymi stwierdzeniami, nie wykazał jakim regułom uchybił sąd I instancji, czyniąc ustalenia w zakresie sprawstwa P. M..

Z treści pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku, w tym również z jego części niejawnej, w sposób oczywisty wynika, że dowodem, który stanowił podstawę skazania oskarżonego był zapis rozmowy telefonicznej utrwalonej w czasie kontroli operacyjnej. Na jego podstawie ustalono, a następnie przyjęto w opisie przypisanego czynu, że P. L. przyjął od R. J. 50 g amfetaminy. Z powszechnej wiedzy wynika natomiast, że taka ilość tej substancji psychotropowej wystarcza do odurzenia się jednorazowo co najmniej kilkudziesięciu ludzi. Objęcie w posiadanie takiej ilości narkotyków świadczy z kolei jednoznacznie o tym, że nie były one przeznaczone na własny użytek, ale do dalszego zbycia. Tym samym więc zasadnie przyjęto, iż jego zachowanie wyczerpywało znamiona przestępstwa uczestniczenie w obrocie narkotykami, tj. czynu z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

W świetle tych dowodów niezrozumiałe są twierdzenia skarżącego, że żaden dowód nie potwierdza okoliczności wejścia przez oskarżonego w posiadanie tych środków odurzających.

Jeszcze bardzie niezrozumiałe są wywody, iż P. M. został skazany za czyn,
o który nie został oskarżony. Z treści prokuratorskiego zarzutu wynika, że oskarżony w dniu 6.11.2015 r. w K. wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami uczestniczył w obrocie substancjami psychotropowymi w postaci amfetaminy w ilości nie mniejszej niż 50 g. Sąd okręgowy uznał go za winnego właśnie takiego czynu, precyzując jedynie jego opis m.in. poprzez dodanie stwierdzenie, że uczestniczenie w obrocie wiązało się z przyjęciem tych środków celem dalszej dystrybucji. Niewątpliwie więc tożsamość czynu zarzucanego
i przypisanego została zachowana.

W tym miejscu należy przypomnieć, że "aby zasadnie móc przyjąć, że oskarżony dopuścił się przestępstwa "uczestniczenia w obrocie" środkami odurzającymi (art. 56 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii) koniecznym jest również bezsporne ustalenie, że osoba nabywająca je następnie od oskarżonego także nie czyniła tego na własny użytek (a zatem także nie była konsumentem), ale nabyła je w celu dalszej ich odsprzedaży". (wyrok SA w Katowicach z 15.04.2016 r. sygn. akt II AKa 58/16, publ. LEX). Powyższy niekontrowersyjny pogląd wskazuje jednocześnie na to, że zachowanie oskarżonego nie wyczerpuje znamion przestępstwa z art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii, tj. karalnego przygotowania do przestępstwa uczestniczenia w obrocie narkotyków. Jeszcze raz należy podkreślić, że uczestniczenie w obrocie nie musi oznaczać aktywności polegającej na dalszym przekazaniu środka odurzającego komukolwiek, ale wystarczy samo ich przyjęcie w celu dalszej odsprzedaży. Takie zachowanie wystarczy do zrealizowania przedmiotowych znamion przestępstwa z art. 56 ust. 3 cyt. ustawy. Z kolei przygotowanie w myśl art. 16 par. 1 k.k. zachodzi wtedy, gdy sprawca w celu popełnienia czynu zabronionego podejmuje czynności mające stworzyć warunki do przedsięwzięcia czynu zmierzającego bezpośrednio do jego dokonania, w szczególności w tymże celu wchodzi w porozumienie z inną osoba, uzyskuje lub przysposabia środki, zbiera informacje lub sporządza plan działania. P. M. nabywając narkotyki we wskazanym celu przeszedł z fazy przygotowania w fazę dokonania, sprawstwa.

W związku z tym skazanie oskarżonego za czyn z art. 56 ust. 3 cyt. ustawy było jak najbardziej właściwe, a kara wymierzona na podstawie tego przepisu w rozmiarze 2 lat pozbawienia wolności w żaden sposób nie może być oceniana jako rażąco surową, skoro orzeczona została w wysokości ustawowego minimum przewidzianego za tego rodzaju przestępstwa.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu czynu ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Katowicach.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadny zarzut nie dawał podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku lub jego uchylenia
i przekazania sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

3.4.

z apelacji obrońcy P. M.:

- naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na jego wynik, a w szczególności przepisu art. 424 par. 1 k.p.k., poprzez niemal całkowite pominięcie wyjaśnienia w uzasadnieniu wyroku roli oskarżonego w przypisanym mu czynie z art. 56 ust. 1 ustawy
o przeciwdziałaniu narkomanii, jego wejścia w posiadanie,
a w szczególności zamiaru dystrybucji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

w związku z brzmieniem art. 455a k.p.k., niezachowanie przez uzasadnienie wyroku standardów z art. 424 k.p.k., nie może w chwili obecnej stanowić podstawy do zmiany lub uchylenia wyroku. Uzasadnienie jest bowiem czynnością następczą po wydaniu wyroku
i w związku z tym jego wady nie mogą mieć wpływu na treść orzeczenia. Jasna treść tego przepisu wskazuje na to, że uzasadnienie wyroku nie decyduje o tym, czy możliwa jest kontrola instancyjna zapadłego orzeczenia. Kontrola taka zawsze jest możliwa, bo sąd odwoławczy ma dostęp do dowodów przeprowadzonych przez sąd I instancji. Kontrola instancyjna nie polega wyłącznie na analizie uzasadnienia wyroku, ale na analizie czynności procesowych dokonywanych przez sąd i treści przeprowadzonych dowodów w kontekście stawianych orzeczeniu zarzutów. Środek odwoławczy w konsekwencji nie powinien wyłącznie ograniczać się do krytyki sporządzonego uzasadnienia wyroku, ale dla wykazania uchybień w rozstrzygnięciu sądu powinien odwoływać się do zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i konkretnych czynności sądu w przebiegu rozprawy głównej”. (wyrok SA w Warszawie z 20.04.2018 r., sygn. akt II AKa 53/18, publ. LEX nr 2502576). Jakkolwiek można przyznać rację skarżącemu, że w przedmiotowej sprawie uzasadnienie jest miejscami nazbyt lakoniczne, to w żadnej mierze, z przyczyn wskazanych powyżej, nie jest to jednak uchybienie, które mogłoby skutkować zmiana lub uchyleniem zaskarżonego orzeczenia.
O braku podstaw do wydania orzeczenia reformatoryjnego lub kasatoryjnego dowodzą także rozważania prowadzone przez sąd odwoławczy w ramach kontroli instancyjnej w pkt 3.3.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu czynu ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Katowicach.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadny zarzut nie dawał podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku lub jego uchylenia
i przekazania sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

3.5.

z apelacji obrońcy oskarżonego R. J.:

- obrazy przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, poprzez naruszenie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., polegającą na przekroczeniu granic swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd I instancji w sposób prawidłowy i wyczerpujący ocenił wszystkie dowody ujawnione
w toku rozprawy, dokonując następnie na ich podstawie właściwych ustaleń faktycznych odnośnie czynów przypisanych R. J. w zaskarżonym wyroku. Ocena tego materiału dowodowego nie zawiera błędów i nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów, określonej w art. 7 k.p.k., a wnioski jakie na tej podstawie wyciągnął są jak najbardziej uzasadnione.

Sformułowany zarzut obrazy przepisów postępowania w zasadniczej mierze stanowi polemikę z ustaleniami Sądu I instancji. Skarżący przeciwstawia ustaleniom sądu odmienny pogląd co do przebiegu zdarzeń, oparty na własnej ocenie materiału dowodowego – głównie wyjaśnień oskarżonego, z całkowitym pominięciem argumentacji sądu I instancji. Tymczasem bez skutecznego wykazania, że ocena dowodów wyrażona przez sąd orzekający jest sprzeczna z zasadami logiki i doświadczeniem życiowym, apelujący nie uzyskuje uprawnienia do podważenia stanowiska sądu. Wszechstronna ocena wszystkich dowodów i wynikających z nich okoliczności jest nie tylko obowiązkiem sądu orzekającego. Zasada ta obowiązuje także przy wyciąganiu wniosków przez strony procesowe, które przedstawiając własne stanowisko, nie mogą go opierać na fragmentarycznej ocenie dowodów z pominięciem tego wszystkiego, co może prowadzić do innych wniosków. Skarżący zaś przechodzi do porządku dziennego nad tym wszystkim, co legło u podstaw rozstrzygnięcia sądu I instancji i przedstawione zostało w motywach zaskarżonego wyroku.

Pamiętać też należy, że wybór wiarygodnych źródeł dowodowych jest prerogatywą sądu
I instancji - sądu stykającego się bezpośrednio z dowodami i odnoszącego wrażenia
z przebiegu całości rozprawy głównej. Swobodna ocena dowodów ograniczona jest jedynie powinnością przedstawienia rozumowania, które doprowadziło ten sąd do dokonanego wyboru. Jest to niezbędne dla ustrzeżenia się od dowolności, usuwającej ów wybór spod kontroli stron i nadzoru instancyjnego.

Niewątpliwie o winie R. J. zdecydowały przede wszystkim utrwalone
w czasie kontroli operacyjnej rozmowy prowadzone przez niego z innymi osobami.
Z zawartych tam zapisów w sposób jednoznaczny wynika, że oskarżony dopuścił się popełnienia przypisanych mu w wyroku przestępstw. Swoistym dopełnieniem tych dowodów, były wyjaśnienia innego oskarżonego złożone w postępowaniu przygotowawczym,
a mianowicie P. L.. Znaczenie, choć nie tak istotne, dla uznania jego winy miały też zeznania M. M. i J. M.. To właśnie tym dowodom sąd okręgowy dał wiarę, skazując R. J. za popełnienie przestępstw z ustawy
o przeciwdziałaniu narkomanii.

W kontekście tego zarzutu należy zwrócić uwagę skarżącemu, że nie dostrzegł znaczenia najistotniejszego dowodu, jakim były utrwalone rozmowy telefoniczne, których zapis znajduje się w Kancelarii Tajnej. Treść tych rozmów, nawet bez wyjaśniającej opinii biegłego z zakresu slangu narkotykowego, jasno dowodzi udziału oskarżonego w obrocie substancjami odurzającymi oraz w przygotowaniach do wprowadzenia ich do obrotu. Niewątpliwie potwierdzenie zawartych tam informacji znajduje w wyjaśnieniach P. L. złożonych w postępowaniu przygotowawczym. Przyznał on wówczas, że rzeczywiście odbył takie rozmowy z oskarżonym, w wyniku których sprzedał mu ostatecznie 100 g (...). Tym samym materiał dowodowy, obciążający R. J., należało uznać za spójny, a tym samym za wiarygodny. Skoro P. L. potwierdził, iż jego rozmówcą był R. J. to tym samym potwierdzono tożsamość osoby, która odbywała także inne rozmowy z podsłuchiwanego numeru telefonu. Słusznie zauważa skarżący, że na etapie postępowania sądowego zmienił on swoje wyjaśnienia, ale uczynił to na tyle nieprzekonywująco, że zasadnie w tej części odmówiono mu wiary. Sąd apelacyjny zgadza z taką oceną, że wypowiedzi P. L. z rozprawy sądowej były pokrętne i nielogiczne. Niemniej ta sytuacja wskazuje, że sąd I instancji miał na uwadze całokształt materiału dowodowego, tak jak wynika to z treści art. 410 k.p.k., który poddał krytyczne analizie. Potwierdzeniem tego jest także uznanie za wiarygodne zeznań J. M., która nie posiadała co prawda wiedzy, o przestępstwach zarzucanych oskarżonemu, ale generalnie potwierdziła, że oskarżony zajmował się handlem narkotykami. Wymieniona przed sądem również wycofała się z tych pomówień, ale jej tłumaczenia co do powodów takiej postawy, zostały zweryfikowane zeznaniami przesłuchującego ją funkcjonariusza policji T. J.. Sąd I instancji miał na uwadze zmienną postawę tych osób, a więc ten argument, który podnosił skarżący, dezawuując ich wyjaśnienia oraz zeznania, ale ocenę tych dowodów

dokonał w sposób odpowiadający dyrektywom z art. 7 k.p.k.

Sąd I instancji w ramach swobodnej oceny dowodów ma możliwość przyznania wiarygodności jedynie pewnym fragmentom wyjaśnień danej osoby, a zdyskwalifikowanie danego dowodu w pozostałej części. Warunkiem oceny takiego stanowiska, jako zasadnego jest jedynie to, aby znalazło ono należyte i wszechstronne uzasadnienie, oparte na całokształcie zebranego w sprawie materiału dowodowego, uwzględniające zasady wiedzy, logicznego rozumowania oraz natomiast wskazania doświadczeni życiowego. Bez wątpienia powyższe spełnia w omawianym zakresie argumentacja sądu okręgowego i dlatego nie sposób uznać za uchybienie takiego stanowiska, iż w części odmówiono wiary wyjaśnieniom P. L. i zeznaniom J. M., uznając je jednak za rzetelne w tych najistotniejszych aspektach.

Wspomnieć w tym miejscu należy jeszcze o świadku M. M., która konsekwentnie obciążała oskarżonego opisując go jako osobę handlująca narkotykami i od której sama kupowała mefedron. Jej zeznania w znaczący sposób uwiarygadniają wnioski, jakie można wysnuć choćby z materiałów kontroli operacyjnej, a więc co do udziału oskarżonego
w obrocie.

Zdecydowanie nieprzekonywujące są twierdzenie obrońcy, że na korzyść oskarżonego powinny przemawiać m.in. wyjaśnienia K. K., M. K. i P. M.. Pomijając pierwszego z nich należy stwierdzić, że pozostali oskarżeni składali nieprawdziwe wyjaśnienia, a wymownym przykładem na to jest prawomocny wyrok skazujących ich za przestępstwa popełnione wspólnie i w porozumieniu z R. J.. Oskarżeni w toku procesu nie przyznawali się do winy i konsekwentnie też składali wyjaśnienia na korzyść R. J., jednakże ich postawa procesowa została oceniona negatywnie, co skutkowało odrzuceniem ich wyjaśnień jako nieprawdziwych
i w efekcie uznanie ich za winnych popełnienia zarzucanych im czynów.

W kontekście wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach, który uniewinnił K. K. od zarzutu popełnienia obu przestępstw, odwoływanie się do wyjaśnień tego oskarżonego nie ma większego sensu. K. K. został błędnie zidentyfikowany przez organy ścigania jako (...), a więc jako jeden z rozmówców oskarżonego. Należało zatem przyjąć, ze jako przypadkowa osoba, omyłkowo oskarżona o popełnienie przestępstw wspólnie
i w porozumieniu z R. J., nie mógł posiadać żadnych informacji przydatnych dla ustalenia jego odpowiedzialności.

Sąd apelacyjny nie zgadza się również ze stanowiskiem skarżącego, iż dowodami na korzyść oskarżonego są zeznania K. Z. i J. R.. Słusznie w pisemnym uzasadnieniu oceniono, że procesowe wypowiedzi tych osób nie wnoszą nic istotnego do sprawy. Wymienione generalnie zeznawały, że nie wiedzą nic o przestępstwach popełnionych przez R. J.. Zdaniem autora apelacji taka relacja była istotna zwłaszcza w przypadku pierwszej z nich, gdyż zamieszkuje wspólnie z oskarżonym
i w związku z tym ma wiedzę o tym czym on się zajmuje. Jest prawdą, że obie kobiety mogły wiedzieć o przestępczym procederze oskarżonego, ale nie musiały. Jeśli R. J. nie chciał nadawać rozgłosu swojej działalności to nie informowałby o niej inne, nawet bliskie sobie osoby. Posługiwanie się slangiem w rozmowach telefonicznych dowodzi tego, że oskarżony starał się być właśnie jak najbardziej dyskretny w swoim przestępczym procederze. Dlatego też słusznie uznano, że relacje K. Z. i J. R. nie mogą stanowić takiego dowodu, który mógłby prowadzić do uniewinnienia oskarżonego.

Reasumując należy stwierdzić, że skarżącemu nie udało się zakwestionować oceny dowodów dokonanej przez sąd I instancji, ani też wniosków jakie na ich podstawie wysnuł co do sprawstwa oskarżomnego.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Katowicach.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadny zarzut nie dawał podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku lub jego uchylenia
i przekazania sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

3.6.

z apelacji obrońcy R. J.:

- obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, poprzez naruszenie art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów, skutkujące przyjęciem, iż zebrany w sprawie dowód w postaci materiałów kontroli operacyjnej potwierdza popełnienie przez R. J. zarzucanych mu przestępstw, pomimo iż jest jakichkolwiek dowodów na to, iż rzeczywiście do transakcji doszło, na jaką kwotę, czy też kto miał być kolejnym nabywcą, ponadto brak jakichkolwiek dowodów na to, iż to oskarżony był rozmówcą.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie sposób zgodzić się z zarzutem skarżącej, jakoby zaskarżone orzeczenie naruszało wskazany przez nią przepis postępowania karnego w zakresie oceny dowodów zgromadzonych w trakcie kontroli operacyjnej.

W ocenie sądu odwoławczego zarzut stanowi w istocie jedynie polemikę z dokonaną przez sąd okręgowy oceną tych dowodów. Mianowicie skarżący domaga się ich odmiennej oceny, jednak nie wskazuje żadnych konkretnych i rzeczowych argumentów, które podważałyby ocenę przedstawioną w tym zakresie w części motywacyjnej wyroku. Jednak dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób odmienny od oczekiwań stron procesowych nie stanowi naruszenia przepisu art. 7 k.p.k. Z tego też powodu nie można też zgodzić się z zarzutem, że ocena zebranych w sprawie dowodów nie została przeprowadzona w sposób swobodny.

Przede wszystkim należy wskazać, iż materiały uzyskane przez Policję w drodze legalnej kontroli operacyjnej, w postaci utrwaleń rozmów telefonicznych i wprowadzone do procesu na podstawie art. 19 ust. 15 ustawy z 1990 r. o Policji są materiałem dowodowym, który może być wykorzystany w procesie, tak jak inne dowody. Dowód ten, jak każdy inny, podlega ocenia pod kątem przydatności i wiarygodności. Sąd apelacyjny stoi na stanowisku, że treść utrwalonych rozmów ma jednoznaczną wymowę i potwierdza zasadność skazania R. J. za przypisane mu czyny. Oskarżony posługując się slangiem prowadził rozmowy, z których wynika, że nabył od P. L. substancje psychotropową (...) celem przekazania do obrotu oraz przekazał amfetaminę M. K., P. M. i innej nieustalonej osobie, uczestnicząc tym samym w obrocie tymi środkami. Ponadto razem z M. K. i mężczyzną o ps. (...), zamawiając przez telefon amfetaminę, czynił przygotowania do uczestniczenia w obrocie. Treść tych rozmów niezbicie dowodzi, że do popełnienia przypisanych przestępstw doszło, a także pozwala ustalić kto był zbywcą lub nabywcą substancji psychotropowych, w jakim celu transakcje te się odbywały lub miały się odbyć oraz jaka była cena narkotyków.

Sąd odwoławczy nie ma wątpliwości, że podsłuchiwanych rozmówców był R. J., o czym świadczy przedmiot kontroli operacyjnej opisany w materiałach niejawnych. Rozmowy odbywał się bowiem z numeru telefonu, który został zabezpieczony w toku przeszukania mieszkania oskarżonego. Ani oskarżony, ani też jego obrońca nie wskazywali na to, aby telefonem tym mógł się posługiwać ktoś inny.

Zauważyć również należy, że materiały z kontroli operacyjnej nie są jedynymi dowodami zebranymi w sprawie, które obciążają oskarżonego. Niewątpliwie maja one najistotniejsze znaczenia dla przypisania oskarżonemu zarzucanych mu czynów, ale nie jest to dowód „zawieszony w próżni". Treść rozmów telefonicznych należy konfrontować z innym zebranym w sprawie materiałem dowodowym m.in. z wyjaśnieniami współoskarżonych oraz zeznań świadków, protokołów oględzin i innych czynności procesowych. Wspomniany materiał dowodowy ma charakter weryfikujący i uwiarygodniający.

Jeszcze raz należy przypomnieć, że wśród pomawiających oskarżonego osób była M. M., która kupowała od niego mefedron i której miał się jej przyznać do handlu narkotykami. Zeznała, że zamawiane narkotyki przekazywał jej M., którym był najprawdopodobniej M. K., a więc jedna z osób prowadzących rozmowy telefoniczne z oskarżonym. W postępowaniu przygotowawczym obciążała go także J. M., która kupowała od niego amfetaminę, a przy niektórych transakcjach pośredniczył mężczyzna o ps. (...), czyli właśnie M. K.. Niewątpliwie jednak największą wartość dowodową w kontekście weryfikacji ustaleń wynikających z podsłuchanych rozmów miały wyjaśnienia P. L. z postępowania przygotowawczego, które wprost potwierdzały zapisy zawarte w materiałach z kontroli operacyjnej. Przyznał on wówczas, że w okolicznościach wynikających z podsłuchanych rozmów R. J. nabył od niego 100 gr (...).

Ponadto na zatrzymanych u oskarżonego telefonach ujawniono wiadomości SMS, z których wynikało że posiadał narkotyki i oferował je do sprzedaży. Miał też zapisane numery do (...) i (...), a więc tych właśnie osób które były uczestnikami podsłuchanych rozmów telefonicznych i z którymi miał się współdziałać przy popełnianiu przestępstw narkotykowych.

Powyższe rozważania świadczą o nieudanej próbie zakwestionowania oceny dowodu
w postaci materiałów kontroli operacyjnej, z którego wynika fakt popełnienia przez R. J. zarzucanych mu przestępstw.

Reasumując, sad odwoławczy nie dopatrzył się uchybień w ocenie materiałów z kontroli operacyjnej, która został dokonana zgodnie z regułami art. 7 k.p.k. Niemniej o winie oskarżonego zdecydował całokształt zgromadzonego materiału dowodowego, który we wzajemnym powiązaniu dawał pełne podstawy do uznania oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Katowicach

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadny zarzut nie dawał podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku lub jego uchylenia i przekazania sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

3.7.

Zarzut obrońcy oskarżonego R. J.:

- obrazy przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, poprzez naruszenie art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów, skutkujące przyjęciem, iż zebrany w sprawie dowód w postaci opinii biegłego z zakresu kryminologii przestępczości narkotykowej, slangu narkotykowego i przestępczego, potwierdza popełnienie przez oskarżonego przypisanych mu przestępstw, podczas gdy opinia cechuje się licznymi zwrotami nieostrymi, a także stosowane są w niej zaokrąglenia, uproszczenia, czy też dopowiedzenia oparte jedynie na zasadzie logiki, czy też kontekście rozmowy, co czyni tą opinię niefachowym, i znikomym pod względem przydatności dowodowej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

opinia biegłego z zakresu kryminologii przestępczości narkotykowej, slangu narkotykowego i przestępczego została przeprowadzona dla ogólnej interpretacji treści zarejestrowanych rozmów telefonicznych, stanowiących materiał niejawny. W procesowy sposób "rozszyfrowała" zawoalowane słownictwo, jakim posługiwali się rozmówcy dla określenia danego środka odurzającego, czy substancji psychotropowej oraz ich ilości. Podkreślenia wymaga, że konieczność interpretacji treści rozmów wynikała z podejrzenia posługiwania się przez uczestników konwersacji swoistym slangiem, którego, jak wskazuje praktyka w tego rodzaju sprawach najczęściej używają osoby uczestniczące w obrocie narkotykami. Można wręcz stwierdzić, że posługiwanie się taką „nowomową" jest przy przestępstwach narkotykowych zasadą, a do rzadkości należą przypadki, kiedy osoby uczestniczące w obrocie lub udzielaniu narkotyków rozmawiając - telefonicznie wprost mówią o np. "amfetaminie". Slang ten źródło swoje bierze w chęci zapobieżenia wykrycia nielegalnego procederu. Używanie takiego slangu przez oskarżonego samo w sobie nakierowuje podejrzenie o popełnianiu przez niego przestępstw narkotykowych.

Nie sposób zgodzić się z sugestiami obrońcy, iż przedmiotowa ekspertyza posługuje się licznymi zwrotami nieostrymi, zaokrągleniami i uproszczeniami, a tym samym nie mogła być ona podstawą ustaleń stanu faktycznego. Taka interpretacja owego dowodu przez skarżącego, świadczy jedynie o niedostatecznej wnikliwej lekturze opinii przez apelującego. Zdaniem sądu odwoławczego opiniujący w sposób dość szczegółowy zinterpretował treść poszczególnych rozmów, omówił pojawiające się w nich charakterystyczne zwroty dla slangu narkotykowego i wyjaśniał również kontekst ich użycia.

Przypomnieć należy, iż kompetencją biegłego sądowego jest jedynie wyrażenie stanowiska w określonym przedmiocie, ocena dowodów w ich całokształcie pozostaje zaś wyłączną prerogatywą i domeną sądu. Skarżący w apelacji nie wskazał dokładnie w jakich sformułowaniach dopatruje się używania przez biegłego zwrotów nieostrych, zaokrągleń i uproszczeń. Tak sporządzony środek odwoławczy utrudnia przeprowadzenie kontroli odwoławczej i jednocześnie uniemożliwia szczegółowe odniesie się do zawartych w niej zarzutów.

Pamiętać należy, że dowód z opinii biegłego z zakresu slangu narkotykowego
i przestępczości narkotykowej tak jak każda inna opinia jest pełnowartościowym dowodem
w postępowaniu karnym. Opinia przedstawiona przez biegłego wskazanej specjalności karnym, podlega ocenie sądu. Na organie procesowym spoczywa obowiązek oceny przeprowadzonych dowodów, w tym wiarygodności źródła dowodowego, przekazywanych przez niego informacji oraz wyprowadzanych z nich wniosków. Sąd jest powołany do skontrolowania logicznego biegu przesłanek opinii i do sprawdzenia jej wyników w oparciu
o materiał dowodowy sprawy. Taką ocenę pod kątem przesłanek z art. 201 k.p.k. dokonał uznając ją za jasną, pełną i wewnętrznie spójną, a sąd odwoławczy takie wnioski w pełni podzielił.

Ustawa procesowa nie upoważnia natomiast do wartościowania opinii biegłych w zależności od podmiotu, który opinię przygotował, natomiast precyzuje wymagania pod adresem biegłych (art. 193, 195, 196 k.p.k.). Kryteria oceny wyników pracy biegłego opierają się na weryfikacji jego wiedzy, kompetencji i rzetelności. Skarżący chociaż poddawał w wątpliwość kwalifikacje biegłego to jednak nie przedstawił żadnych konkretnych argumentów, które mogłyby podważyć zaufanie co do jego kwalifikacji i bezstronności.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Katowicach.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadny zarzut nie dawał podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku lub jego uchylenia
i przekazania sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

3.8.

z apelacji obrońcy R. J.:

- błąd w ustaleniach faktycznych, który miał wpływ na treść wydanego orzeczenia polegający na:

a. błędnym ustaleniu, iż to R. J. jest właścicielem kontrolowanych telefonów, jak i autorem zabezpieczonych w toku kontroli operacyjnej rozmów, pomimo braku udowodnienia przez sąd powyższych okoliczności,

b. bezkrytycznym przyjęciu, iż oskarżony R. J. brał udział
w obrocie narkotykami, poprzez wprowadzenie ich do obrotu oraz poprzez prowadzenie negocjacji cenowych, dotyczących zakupu w celu dalszego przekazania kolejnym osobom substancji odurzających, czyniąc przygotowania do tego, aby wprowadzić tę substancje do obrotu, podczas gdy wniosek taki był niezasadny w świetle zgromadzonego materiału dowodowego, zaś analiza całego materiału dowodowego z punktu zasad widzenia zasad logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego, winna prowadzić do odmiennych wniosków i uniewinnienia oskarżonego R. J..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

podniesiony zarzut ma charakter wtórny do zarzutów omówionych w pkt 3.5., 3.6 i 3.7 niniejszego uzasadnienia.

Z treści apelacji wynika, że skarżący, jako podstawowy zarzut swojej apelacji, uczynił ten dotyczący wadliwej oceny dowodów, która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, Następnie powtórzył go w formie zarzutu dotyczącego błędnych ustaleń faktycznych. Dowolna ocena poszczególnych dowodów miała doprowadzić do wadliwych ustaleń
w zakresie ich wiarygodności lub niewiarygodności i ostatecznie skutkować błędnym przekonaniem o winie oskarżonego R. J.. Tymczasem błąd w ustaleniach faktycznych co do zasady może mieć miejsce tylko wówczas, gdy na podstawie prawidłowo przeprowadzonych i prawidłowo ocenionych dowodów sąd błędnie ustalił fakty.

W zaistniałej sytuacji należało przyjąć, że w apelacji obrońcy nachodzą na siebie dwie podstawy odwoławcze z art. 438 k.p.k. Skarżący postawił w niej zarzut obrazy przepisów postępowania, głównie art. 7 k.p.k., a następnie błędnych ustaleń faktycznych.
Z uzasadnienia środka odwoławczego wynika, że ów błąd miał wynikać z nieprawidłowej ocenie dowodów, co miało skutkować wadliwym ustaleniem w zakresie przypisania mu popełnienia zarzucanych przestępstwa.

Tego rodzaju konstrukcja zarzutu apelacyjnego nie wydaje się być prawidłowa. Jak słusznie podkreśla się w piśmiennictwie, zarzut odwoławczy formułuje się zasadniczo do jednego, konkretnego uchybienia (jedno uchybienie - jeden zarzut); jeżeli jednak podnoszone zarzuty pozostają ze sobą w związku przyczynowym technika ta powinna być nieco odmienna - zarzut powinien dotyczyć uchybienia o charakterze pierwotnym, natomiast nie stawia się wówczas dodatkowo zarzutu w stosunku do jego następstw, czyli dalszych uchybień (uchybień wtórnych). Uchybienia wtórne, będące następstwem uchybienia pierwotnego, świadczą bowiem o istotności (relewantności) zarzutu pierwotnego, skoro jego zaistnienie powoduje dalsze konsekwencje. Z tego powodu uchybienia wtórne powinny zostać wykorzystane przez skarżącego jako podstawa do wykazania, że zarzucane uchybienie pierwotne mogło mieć wpływ na treść orzeczenia z uwagi na jego następstwa w sferze związanej z prawidłowością wydanego orzeczenia (por. D. Świecki, "Postępowanie odwoławcze w sprawach karnych", Wolters Kluwer, W-wa 2016, wyd. 3, s.132).

W zaistniałej sytuacji za wystarczające zatem będzie odwołanie się do argumentów zaprezentowanych już w tym zakresie w uzasadnieniu niniejszego wyroku, a z których wynika, że na podstawie prawidłowo ocenionego materiału dowodowego w pełni uprawnionym było wyciąganie wniosków, co do popełnienia przez oskarżonego R. J. przestępstw, polegających na szeroko rozumianym uczestniczeniu w obrocie narkotykami.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Katowicach.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadny zarzut nie dawał podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku lub jego uchylenia
i przekazania sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

3.9.

z apelacji obrońcy R. J.:

- rażącej niewspółmierności kar jednostkowych orzeczonych wobec oskarżonego R. J. w postaci kary 6 miesięcy pozbawienia wolności, kary 3 lat pozbawienia wolności i kary grzywny w wysokości 100 stawek dziennych z ustaleniem jednej stawki w kwocie 30 zł, kary 1 roku pozbawienia wolności, jak i kary łącznej w wymiarze 3 lat pozbawienia wolności, gdyż biorąc pod uwagę wszystkie dyrektywy kary wymiaru kary przewidziane w art. 53 k.k., a także okoliczności niniejszej spraw, jak i ustabilizowaną sytuacje życiowa i rodzinną oskarżonego, które to świadczą o pozytywnej prognozie kryminologicznej, kara ta jest rażąco niewspółmiernie surowa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

zarzutu apelacji, wskazujący na rażącą niewspółmierność orzeczonych kar pozbawienia wolności nie zasługiwał na uwzględnienie. Sąd Okręgowy w Katowicach wymierzył bowiem oskarżonemu odpowiednie kary jednostkowe, a w następstwie również sprawiedliwą karę łączną.

W niniejszej sprawie R. J. został skazany za popełnienie:

- przestępstwa z art. 57 ust. 1 w zw. z art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,

- ciągu dwóch przestępstw z art. 56 ust. 3 cyt. ustawy w na jedną karę 3 lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w ilości 100 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 30 zł,

- przestępstwa z art. 57 ust. 2 w zw. z art. 56 ust. 3 cyt. ustawy na karę 1 roku pozbawienia wolności.

Sąd I instancji, na podst. art. 91 par. 2 k.k. i art. 86 par. 1 k.k., połączył oskarżonemu kary jednostkowe i wymierzył karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Zgodnie z art. 438 pkt 4 k.p.k., sąd odwoławczy zmienia lub uchyla orzeczenie w zakresie kary tylko w razie stwierdzenia jej rażącej niewspółmierności. Rażąca niewspółmierność,
o której mowa w powołanym przepisie zachodzi tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji
a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego (wyrok SN z 22.10.2007 r., SNO 75/07, LEX nr 569073).

Podstawową miarą oceny surowości każdej kary jest stopień wykorzystania sankcji. Dla przypomnienia czyn z art. 57 ust. 1 jest zagrożony karą grzywny, ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do lat 2, z kolei czyn z art. 56 ust. 3 karą pozbawienia wolności od
2 lat do 12 lat, a czyn z art. 57 ust. 2 karą do 3 lat pozbawienia wolności.

Oceniając całokształt okoliczności sprawy nie sposób przyjąć, aby wobec oskarżonego orzeczono nadmiernie surowe kary. Wszystkie one oscylują zdecydowanie w pobliżu minimum ustawowego zagrożenia.

Lektura uzasadnienia wyroku sądu I instancji wskazuje, iż wymierzając karę R. J. sąd I instancji właściwie uwzględnił okoliczności przedmiotowe i podmiotowe popełnionych czynów. Sąd miał na uwadze w szczególności duży stopień społecznej szkodliwości przypisanych mu przestępstw, a także znaczny stopień zawinienia. Podkreślono zwłaszcza konsekwencję oskarżonego w realizowaniu przez niego kolejnych przestępstw
w krótkim odstępie czasu, działanie w zamiarze bezpośrednim i wcześniejszą karalność za przestępstwo umyślne. Niewątpliwie w tamtym okresie czasu działalność oskarżonego stanowiła stałe źródło dochodu, choć nie znalazło to wyrazu w opisie tych czynu i jego kwalifikacji prawnej. Przy ocenie kar wymierzonych za przestępstwa narkotykowe należy mieć ponadto zawsze na uwadze negatywne społeczne skutki uzależnień. Można się zgodzić ze skarżącym, że okolicznością łagodzącą dla oskarżonego jest jego obecna stabilna sytuacja życiowa, ale okoliczności tej nie sposób przeceniać zwłaszcza, że sąd I instancji miał ten fakt na uwadze przy kształtowaniu odpowiedniej sankcji karnej. Reasumując, niewątpliwie tak ukształtowane kary jednostkowe spełnią cele zapobiegawcze
i wychowawcze wobec oskarżonego, a ponadto zrealizują także cele w zakresie prewencji ogólnej.

Na pełna aprobatę zasługuje również wymiar kary łącznej. Owszem czyny oskarżonego, popełniono w krótkich odstępach czasowych i są rodzajowo zbliżono do siebie, niemniej nie zachodzi pomiędzy nimi ścisły związek podmiotowo – przedmiotowy. Nie sposób tym samym, uznać, że w przypadku oskarżonego mogła znaleźć swe zastosowanie zasada pełnej absorpcji. Zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie podkreśla się, że niezależnie od możliwości zastosowania przy wymiarze kary łącznej zasady pełnej absorpcji, asperacji jak
i zasady pełnej kumulacji, oparcie wymiaru kary na zasadzie absorpcji lub kumulacji traktować należy, jako rozwiązania skrajne, stosowane wyjątkowo i wymagające szczególnego uzasadnienia. Natomiast priorytetową zasadą wymiaru kary łącznej powinna być zasada asperacji (wyrok SA w Katowicach z 13.11.2003 r., sygn. akt II AKa 339/03, LEX nr 183336).

W tej sytuacji wymierzenie oskarżonemu kary łącznej w wymiarze 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, gdy stosownie do treści art. 86 par. 1 k.k. sąd mógł wymierzyć tę karę w granicach od 3 lat do 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, uznać należy za w pełni sprawiedliwe. Kara ta nie nosi znamion kary nadmiernie surowej, a wręcz przeciwnie jest karą stosunkowo łagodną, choć dolegliwą dla sprawcy.

Wniosek

o zmianę wyroku poprzez obniżenie zastosowanych wobec oskarżonego R. J. poszczególnych kar jednostkowych, a w efekcie również wymiaru kary łącznej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadny zarzut nie dawał podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku lub jego uchylenia
i przekazania sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

3.10.

z apelacji obrońcy P. L.:

- błąd w ustaleniach faktycznych mogący mieć wpływ na wynik postępowania, polegający na przyjęciu, że oskarżony P. L. dobrowolnie i bez żadnego przymusu na prośbę R. J. udzielił R. J. znacznej ilości środków psychotropowych w postaci (...) w ilości 100 g w celu dalszego przekazania jej innym osobom, podczas gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego zebranego w sprawie nie pozwala przyjąć ponad wszelką wątpliwość, że oskarżony działał dobrowolnie i bez żadnego przymusu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- podniesiony zarzut ma w zasadzie charakter wtórny do zarzutu omówionego poniżej w pkt 3.11 niniejszego uzasadnienia.

Skarżący zarzucił błędu w ustaleniach faktycznych poczynionych przez Sąd I instancji, jednakże z dalszej treści apelacji wynika, że uchybienie to miało nastąpić w wyniku nieprawidłowej (dowolnej) oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego. Właśnie dowolna ocena dowodów miała skutkować - w ocenie skarżącego - błędem w ustaleniach faktycznych, tj. przyjęciem, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu przestępstwa. Na gruncie rozpoznawanego obecnie zarzutu zaistniała więc sytuacja zachodzenia na siebie dwóch tożsamych de facto podstaw odwoławczych z art. 438 k.p.k.

Sąd Apelacyjny widzi potrzebę, aby podkreślić, że tego rodzaju konstrukcja zarzutu apelacyjnego nie wydaje się być prawidłowa. Jak słusznie podkreśla się w piśmiennictwie, zarzut odwoławczy formułuje się zasadniczo do jednego, konkretnego uchybienia – w myśl zasady jedno uchybienie - jeden zarzut. Jeżeli jednak podnoszone zarzuty pozostają ze sobą w związku przyczynowym technika ta powinna być nieco odmienna - zarzut powinien dotyczyć uchybienia o charakterze pierwotnym, natomiast nie stawia się wówczas dodatkowo zarzutu w stosunku do jego następstw, czyli dalszych uchybień (uchybień wtórnych). Uchybienia wtórne, będące następstwem uchybienia pierwotnego, świadczą bowiem o istotności (relewantności) zarzutu pierwotnego, skoro jego zaistnienie powoduje dalsze konsekwencje. Z tego powodu uchybienia wtórne powinny zostać wykorzystane przez skarżącego jako podstawa do wykazania, że zarzucane uchybienie pierwotne mogło mieć wpływ na treść orzeczenia z uwagi na jego następstwa w sferze związanej z prawidłowością wydanego orzeczenia (por. D. Świecki, "Postępowanie odwoławcze w sprawach karnych", Wolters Kluwer, W-wa 2016, wyd. 3, s.132).

W związku z tym pełne merytoryczne rozważania w zakresie obu stawianych zarzutów zawarto poniżej w rubryce 3.11.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie P. L. od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadny zarzut nie dawał podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku lub jego uchylenia i przekazania sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

3.11.

apelacji obrońcy P. L.:

- obrazę przepisów postępowania, mogących mieć wpływ na wynik postępowania, a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., polegający na nieuwzględnieniu w procesie kształtowania przekonania sądu wszystkich przeprowadzonych dowodów, to jest - istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy wyjaśnień oskarżonego, wskazujących na brak sprawstwa po jego stronie - podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie można jednoznacznie przesądzić, że oskarżony dobrowolnie i bez żadnego przymusu sprzedał R. J. środki odurzające w postaci (...).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

podniesiony zarzut w zasadniczej mierze stanowi polemikę z ustaleniami Sądu I instancji. Dla skuteczności zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który miałby wynikać z wadliwej oceny dowodów, niezbędnym jest wykazanie przez skarżącego nie tylko ogólnej wadliwości ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, ale wykazanie konkretnych uchybień w ocenie materiału dowodowego, jakich dopuścił się tenże sąd
w świetle zasad logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, (m.in. wyrok SN z dnia 20 lutego 1975 r., sygn II KR 355/74 publ. OSNPG 1975, z. 9, poz. 84). Innymi słowy zarzut ten nie może sprowadzać się do samej polemiku z ustaleniami sądu wyrażonymi w uzasadnieniu orzeczenia lub jak to czyni skarżący w niniejszej sprawie, przeciwstawienia tymże ustaleniom odmiennego poglądu opartego na własnej ocenie materiału dowodowego - wyjaśnień oskarżonego, z całkowitym pominięciem argumentacji Sądu I instacji.

Poza tym należy mieć na uwadze, że wybór wiarygodnych źródeł dowodowych jest prerogatywą sądu I instancji, który styka się bezpośrednio z dowodami i odnosi wrażenia
z przebiegu całości rozprawy głównej. Swobodna ocena dowodów ograniczona jest jedynie powinnością przedstawienia rozumowania, które doprowadziło ten sąd do dokonanego wyboru. Jest to niezbędne dla ustrzeżenia się od dowolności, usuwającej ów wybór spod kontroli stron i nadzoru instancyjnego.

Niewątpliwie o winie P. L. przesądziła treść rozmowy telefonicznej przeprowadzonej z R. J., która została utrwalona w toku kontroli operacyjnej. Sąd I instancji zapoznał się z treścią tego dowodu i na jego podstawie ustalił, że oskarżony udzielił współoskarżonemu 100 g substancji psychotropowej w celu przekazania jej dalszym osobom. P. L. przyznał się do przeprowadzenia takiej rozmowy i nie zaprzeczył, że miała ona właśnie taki przebieg. Sąd, analizując ten dowód, doszedł także do przekonania, że transakcja ta odbyła się dobrowolnie, bez przymusu. Takim ustaleniom przeczy jedynie oskarżony, który twierdził, że był zastraszany i transakcji dokonał pod wpływem obaw. Sąd odmówił jednak wiary tym wyjaśnieniom, uznając, że nie znajduje one potwierdzenia w treści przeprowadzonej rozmowy telefonicznej.

Z taką oceną i wnioskami sąd apelacyjny w pełni się zgadza. Przebieg utrwalonej rozmowy wskazuje na to, że oskarżony rozmawiał w pełni swobodnie, nie zachowując się w sposób, który mógłby wskazywać, że obawia się swojego rozmówcy. Sąd apelacyjny, po zapoznaniu się z tym dowodem, podzielił stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, gdyż forma i treść rozmowy w żaden sposób nie potwierdzają wersji oskarżonego. Jakkolwiek nie można z całą pewnością wykluczyć, aby pomiędzy P. L. i R. J. dochodziło wcześniej do nieporozumień, ale nie miały one wpływu na fakt popełnienia przez oskarżonego przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

W apelacji skarżący nie podważył w żaden sposób oceny tego dowodu przeprowadzonej przez sąd I instancji. Nie wykazał, aby ta ocena dowodów sprzeczna z zasadami logiki i doświadczeniem życiowym. Ograniczył się jedynie do przedstawienia innej wersji zdarzenia, wynikającej z wyjaśnień P. L., bez odnoszenie się do pozostałych dowodów. Wszechstronna ocena wszystkich dowodów i wynikających z nich okoliczności jest nie tylko obowiązkiem sądu orzekającego. Zasada ta obowiązuje także przy wyciąganiu wniosków przez strony procesowe, które przedstawiając własne stanowisko nie mogą go opierać na fragmentarycznej ocenie dowodów z pominięciem tego wszystkiego, co może prowadzić do innych wniosków. Skarżący zaś przechodzi do porządku dziennego nad tym wszystkim co legło u podstaw rozstrzygnięcia Sądu I instancji i przedstawione zostało w motywach zaskarżonego wyroku. Za dalece nie wystarczające należy uznać te argumenty obrońca, w których podnosił, że na korzyść oskarżonego ma przemawiać prawomocne uniewinnienie go od zarzutu popełnienia przestępstwa oraz jego wcześniejsza niekaralność. W niniejszej sprawie wszyscy oskarżeni zostali uniewinnienie od popełnienia przestępstwa z art. 258 k.k., ale wyłącznie z tego powodu, że nie wykazano, aby ich przestępcze działania były podejmowane w ramach zorganizowanej struktury. Taka decyzja procesowa w żaden sposób nie może wpływać na ocenę innych przestępczych zachowań oskarżonych.

Konfrontując przedstawione w uzasadnieniu ustalenia faktyczne z przeprowadzonymi dowodami trzeba stwierdzić, że dokonana przez sąd okręgowy rekonstrukcja zdarzeń
i okoliczności popełnienia przypisanemu oskarżonemu czynu nie wykazuje błędów i jest zgodna z przeprowadzonymi dowodami, którym dał wiarę i na nich się oparł. Dokonana przez sąd I instancji ocena dowodów jest oceną logiczną, zgodną z zasadami wiedzy
i doświadczenia życiowego i pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. Przy wyrokowaniu wziął pod uwagę całokształt okoliczności ujawnionych w trakcie rozprawy głównej zgodnie z treścią art. 410 k.p.k. Tej oceny i takich ustaleń nie może podważać polemiczna w gruncie rzeczy apelacja obrońcy oskarżonego.

Na marginesie tych rozważań skarżący należy stwierdzić, że skarżący nie wyjaśnił dlaczego ewentualne działanie pod wpływem gróźb lub strachu miałoby doprowadzić do uniewinnienia oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie P. L. od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadny zarzut nie dawał podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku lub jego uchylenia
i przekazania sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

3.12.

z apelacji obrońcy P. L.:

- błąd w ustaleniach faktycznych, mogący mieć wpływ na wynik postępowania, polegający na przyjęciu, że oskarżony P. L. wprowadził do obrotu środki odurzające w postaci (...) w ilości 100 g, podczas prawidłowa analiza zebranego w sprawie materiału nie daje podstaw do przyjęcia, że oskarżony P. L. wprowadził do obrotu powyższe środki odurzające, a co najwyżej udzielił innej osobie tj. R. J. wyżej wskazanych środków odurzających.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

odnosząc się do tego zarzutu należy jeszcze raz odwołać się do tych poglądów orzecznictwa, które wyraża cytowany już wcześniej wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach. "Aby zasadnie móc przyjąć, że oskarżony dopuścił się przestępstwa "uczestniczenia w obrocie" środkami odurzającymi koniecznym jest bezsporne ustalenie, że osoba nabywająca je następnie od oskarżonego także nie czyniła tego na własny użytek, ale nabyła je w celu dalszej
ich odsprzedaży". (wyrok SA w Katowicach z 15.04.2016 r. sygn. akt II AKa 58/16, publ. LEX). Kryterium pozwalającym na odróżnienie, czy w określonym stanie faktycznym mamy do czynienia z wprowadzaniem do obrotu z art. 56 u.p.n., czy udzielaniem narkotyków z art. 58 lub 59 u.p.n., jest osoba odbiorcy. Jeżeli odbiorcą środków odurzających będzie ich konsument, to wówczas sprawca nie popełnia przestępstwa z art. 56 ust. 1 ustawy. W takim przypadku czyn taki należy zakwalifikować jako jedno z przestępstw udzielania środków odurzających określonych w art. 58 lub 59 ustawy.

W niniejszej sprawie o kwalifikacji prawnej zdecydowała ilość sprzedanej substancji psychotropowej, która wskazuje na to, że R. J. nie mógł być jej konsumentem, a z czego oskarżony zdawał sobie doskonale sprawę. Doświadczenie zawodowe, wynikające z orzekania w wielu podobnych sprawach, pozwala stwierdzić sądowi odwoławczemu, że (...) jest substancją pochodna amfetaminy. Przeciętna dawka aktywna tej substancji wynosi od 75 do 200 mg. Zatem z 1 g narkotyku dostarczonego przez P. L. można uzyskać co najmniej 5 porcji, a ze 100 g już około 500 porcji. Logika podpowiada, że w tej sytuacji oskarżony musiał mieć świadomość, że R. J. kupując jednorazową ilości (...), nie czynił w tego celu zaspokojenia własnych potrzeb, ale celem dalszej dystrybucji.

Wniosek

o zmianę wyroku poprzez przyjęcie, że czyn zarzucany oskarżonemu P. L. wyczerpuje znamionami dyspozycje zawartą w art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, a nie jak przyjął sąd I instancji dyspozycje wynikającą z art. 56 ust. 3 cyt. ustawy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadny zarzut nie dawał podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w kierunku wskazanym we wniosku.

3.13.

z apelacji obrońcy P. L.:

- obrazę przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to art. 424 k.p.k. poprzez brak uzasadnienia przez sąd I instancji, na jakiej podstawie przyjął, iż zachowanie oskarżonego P. L. polegało na wprowadzeniu do obrotu znacznej ilości środków odurzających, co w konsekwencji prowadzi do uniemożliwienia dokonania kontroli odwoławczej zaskarżonego rozstrzygnięcia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

jest prawdą, że sąd I instancji nie uzasadnił swoich ustaleń co do przeznaczenia sprzedanych przez oskarżonego narkotyku, a tym samym przyjętej kwalifikacji z art. 56 ust. 3 u.p.n. Niemniej przeprowadzone wyżej (pkt 3.12) rozważania sądu odwoławczego tę kwestię jednoznacznie wyjaśniają. W obecnym stanie prawnym tego typu uchybienie ze strony sądu I instancji nie mogą stanowić podstawy do wzruszenia zaskarżonego orzeczenia. Z art. 455a k.p.k. wynika bowiem wprost, że niezachowanie w uzasadnieniu wyroku standardów
z art. 424 k.p.k., nie może w chwili obecnej stanowić podstawy do jego zmiany zmiany lub uchylenia. Uzasadnienie jest bowiem czynnością następczą po wydaniu wyroku i w związku z tym jego wady nie mogą mieć wpływu na treść orzeczenia. Jasna treść tego przepisu wskazuje na to, że uzasadnienie wyroku nie decyduje o tym, czy możliwa jest kontrola instancyjna zapadłego orzeczenia. Kontrola taka zawsze jest możliwa, bo sąd odwoławczy ma dostęp do dowodów przeprowadzonych przez sąd I instancji. Kontrola instancyjna nie polega wyłącznie na analizie uzasadnienia wyroku, ale na analizie czynności procesowych dokonywanych przez sąd i treści przeprowadzonych dowodów w kontekście stawianych orzeczeniu zarzutów. Środek odwoławczy w konsekwencji nie powinien wyłącznie ograniczać się do krytyki sporządzonego uzasadnienia wyroku, ale dla wykazania uchybień w rozstrzygnięciu sądu powinien odwoływać się do zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i konkretnych czynności sądu w przebiegu rozprawy głównej”. (wyrok SA
w Warszawie z 20.04.2018 r., sygn. akt II AKa 53/18, publ. LEX nr 2502576).

Wniosek

o zmianę wyroku poprzez przyjęcie, że czyn zarzucany oskarżonemu P. L. wyczerpuje znamionami dyspozycje zawartą w art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, a nie jak przyjął sąd I instancji dyspozycje wynikającą z art. 56 ust. 3 cyt. ustawy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadny zarzut nie dawał podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w kierunku wskazanym we wniosku.

3.14.

z apelacji obrońcy P. L.:

- błąd w ustaleniach faktycznych, mogący mieć wpływ na wynik postępowania, polegający na przyjęciu, iż sprzedana przez oskarżonego P. L. ilość środków odurzających stanowiła znaczną ilość, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego płyną wnioski przeciwne.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

w orzecznictwie sądów powszechnych i Sądu Najwyższego - wbrew odmiennym wywodom skarżącego - przeważa zdecydowanie pogląd, że "znaczna" ilość narkotyków to taka, którą może odurzyć się jednorazowo kilkadziesiąt osób (post. SN z 1.02.2007 r., sygn. III KK 257/06, OSNwSK 2007/1/339, post. SN z 23.09.2009 r., I KZP 10/09, OSNKW 2009/10/84; wyrok SN z 10.06.2008 r., III KK 30/08, Biul. P.K. 2008/10/13; wyrok SA w Katowicach
z 4.10.2012 r., II AKa 344/12, Lex nr 1236419). Sąd Apelacyjny w tym składzie także ten pogląd podziela, dostrzegając też odosobnione stanowisko przytoczone w uzasadnieniu apelacji. Niemniej wywody poczynione w pkt 3.13 świadczą o tym, że oskarżony uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami narkotyków, mogących odurzyć jednocześnie kilkaset osób.

Wniosek

o zmianę wyroku poprzez przyjęcie, że sprzedana przez oskarżonego P. L. ma rzecz R. J. ilość środków odurzających nie była znaczna, wobec czego czyn winien być zakwalifikowany z typu podstawowego, tj. z art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, a kara wymierzona oskarżonemu winna być niższa i oscylować w dolnej granicy ustawowego zagrożenia z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadny zarzut nie dawał podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w kierunku wskazanym we wniosku.

3.15.

apelacji obrońcy P. L.:

- obrazę przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to art. 424 k.p.k. poprzez brak uzasadnienia przez sąd i instancji, że sprzedana przez oskarżonego P. L. ilość substancji psychotropowych przedstawiała "znaczną ilość", co w konsekwencji prowadzi do uniemożliwienia dokonania kontroli odwoławczej zaskarżonego rozstrzygnięcia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

niewątpliwy brak uzasadnienia w zakresie braku rozważań co do znamienia „znacznej ilości” nie stanowi tego rodzaju uchybienia, które mogłoby doprowadzić do wzruszenia zaskarżonego wyroku, z przyczyn opisanych w pkt 3.13, a ponadto aktualne pozostają rozważania zawarte w pkt 3.14 niniejszego uzasadnienia.

Wniosek

o zmianę wyroku poprzez przyjęcie, że sprzedana przez oskarżonego P. L. ma rzecz R. J. ilość środków odurzających nie była znaczna, wobec czego czyn winien być zakwalifikowany z typu podstawowego, tj. z art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, a kara wymierzona oskarżonemu winna być niższa i oscylować w dolnej granicy ustawowego zagrożenia z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadny zarzut nie dawał podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w kierunku wskazanym we wniosku.

3.16.

z apelacji obrońcy K. K.:

- błędne ustalenie stanu faktycznego, mające wpływ na jego treść, polegające na przyjęciu, że oskarżony K. K. to osoba posługująca się pseudonimem (...), która w dacie stawianych zarzutów podjęła rozmowy telefoniczne, majce stanowić przygotowanie do obrotu substancjami niedozwolonymi, w sytuacji, gdy fakt ten nie został wykazany żadnym środkiem dowodowy w aktach sprawy.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

ma racje skarżący podnosząc, że zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przypisania winy oskarżonemu K. K. w zakresie popełnienie obu zarzucanych mu czynów z art. 57 ust. 1 w zw. z art. 56 ust. 1 oraz z art. 57 ust. 2 w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

Z bezspornych ustaleń sądu wynika, że R. J. w dniach 6.11.2005 r. i 14.11.2005 r. odbył kilka rozmów telefonicznych z różnymi osobami, które uznano za czyny karalne polegające na przygotowaniu do wprowadzenie amfetaminy do obrotu. Jej odbiorcami mieli być kibice zaprzyjaźnionego klubu piłkarskiego z O., zainteresowani kupnem substancji psychotropowych. Nie ustalono jednak, aby ostatecznie do tych transakcji doszło. Niemniej zebrane dowody dawały podstawę do skazania R. J. i tylko jednego z jego rozmówców tj. M. K. za popełnienie dwóch przestępstw z art. 57 ust. 1 w zw. z art. 56 ust. 1 cyt. ustawy oraz z art. 57 ust. 2 w zw. z art. 56 ust. 3 cyt. ustawy.

W niniejszej sprawie brak jest natomiast dowodów, które pozwoliłyby ustalić tożsamość innej osoby, która uczestniczyła w tych rozmowach, posługując się telefonem o nr 730 772 782, a w szczególności, iż był nią K. K.. Tym samym brak jest też dowodów, iż był on jednym ze sprawców obu tych przestępstw.

Z treści aktu oskarżenia wynika, że drugim rozmówcą R. J., oprócz M. K., był mężczyzna, posługujący się pseudonimem (...). Ten fakt, w świetle m.in. treści podsłuchanych rozmów telefonicznych, należy uznać za udowodniony. Prokurator nie przedstawił jednak przekonywujących dowodów świadczących o tym, że osobą posługującą się tym właśnie pseudonimem był K. K.. Takich dowodów nie wskazał również w swoim uzasadnieniu sąd I instancji, czyniąc tym samym swoje ustalenia w tym zakresie zupełnie dowolnymi. Obrońca, dostrzegając to uchybienie, podniósł w apelacji zasadny zarzut błędnych ustaleń co do faktu, że osobą rozmawiającą w tamtych dniach z R. J. był oskarżony.

Analiza akt prowadzi do wniosku, że w niniejszej sprawie nie został ujawniony żaden dowód, który bezspornie dowodziłby winy oskarżonego. K. K. konsekwentnie nie przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, zaprzeczając temu, aby uczestniczył w szeroko rozumianym obrocie narkotykami, jak również temu, aby znał R. J. lub M. K. lub któregoś z innych oskarżonych w tej sprawie, a tym bardziej, że prowadził z nimi rozmowy telefoniczne. Stwierdził ponadto, że nigdy nie nosił pseudonimu (...). Istotnym jest również, że nie należy on też do środowiska kibiców piłkarskich, jak część z oskarżonych.

W toku prowadzonych czynności nie przesłuchano żadnego świadka, który potwierdziłby fakt, że osobą która rozmawiała telefonicznie z R. J. był oskarżony. Organom ścigania nie udało się także wykazać, aby telefon, z którego prowadzona była podsłuchana rozmowa należał do K. K.. Wymieniony nie potwierdził tego, aby kiedykolwiek posługiwał się telefonem o numerze 730 772 782. Również oględziny telefonu R. J. nie pozwoliły na poczynienie precyzyjnych ustaleń w tym zakresie. Ujawniono bowiem w nim jedynie, że wspomniany numer telefonu przypisano w kontaktach osobie o nazwanej (...). Brak było tam jednak dalszych informacji, pozwalających na jej bliższą identyfikację. W toku śledztwa, ani przed sadem I instancji, nie przeprowadzono opinii z badań fonoskopijnych, która potwierdziłaby lub zaprzeczyła temu, że głos jednego z rozmówców R. J. należał do K. K.. Co jest również ważne, w zasadzie żadna z osób oskarżonych w tej sprawie, nie potwierdziła, że zna K. K., a tym bardziej, że jest to osoba posługująca się pseudonimem (...). Oskarżonego nie znał też żaden z przesłuchanych w toku postępowania świadków. Te spostrzeżenia są o tyle znamienne, że w większości wymienione osoby znały się nawzajem, co potwierdziły w czasie przesłuchań na różnych etapach postępowania. Tylko raz, podczas przesłuchania przeprowadzonego podczas śledztwa, R. J. złożył wyjaśnienia, z których można byłoby ewentualnie wnioskować, że połączył osobę K. K. z osobą o ps. (...). Wyjaśniał wówczas: „Tych ludzi, których się wymienia się w zarzutach znam. Nie są to jednak przestępcy. To jest grono moich przyjaciół”. Taka wypowiedź złożył po ogłoszeniu mu postanowienia o postawieniu zarzutów, z którego wynikało, że zarzucanych mu czynów miał się dopuścić wspópnie i w porozumieniu z innymi osobami, w tym z K. K. ps. (...). Później tych wyjaśnień jednak już nie powtórzył, ani nawet ich nie podtrzymał. Generalnie takie wyjaśnienia mogłyby stanowić dowód obciążający oskarżonego w tej sprawie, gdyby nie liczne wątpliwości, które nie pozwalały uznać tej wypowiedzi za wiarygodną. Przywołaną wypowiedź oskarżony złożył bowiem podczas krótkiego przesłuchania, w którym de facto odmówił składania wyjaśnień. Powiedział jedynie wtedy - odnosząc się do postawionego mu zarzutu, że zna osoby, które zostały wymienione w postanowieniu o przedstawieniu zarzutów. Wśród nich było także imię i nazwisko K. K., do którego z niewiadomych zresztą powodów przypisano pseudonim (...). Jak wspomniano to już wcześniej, R. J. tych wyjaśnień już nie powtórzył i ich też nie podtrzymał, co w dużym stopniu osłabia moc jedynego dowodu, który potencjalnie mógłby obciążyć oskarżonego. Sąd odwoławczy zwrócił jednak uwagę także na specyfikę omawianej wypowiedzi procesowej. R. J. nie powiedział wówczas sam od siebie, że zna K. K., który nosi pseudonim (...). Nie rozwinął też tej krótkiej wypowiedzi, podając szczegóły tej znajomości. Jego wypowiedź odnosiła się tylko do przedstawionego mu w postanowieniu zarzutu, z którego wynikało m.in., że przestępstw dopuścił się wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami wśród których był m.in. K. K. ps. (...). Na skierowane do niego ze strony przesłuchującego, czy zna takie osoby, odpowiedział twierdząco. Trudno w takiej sytuacji przeceniać znaczenie tej wypowiedzi, w której osoba podejrzewana skupia się głównie na odniesieniu się do zarzutu popełnienia przez niego samego przestępstwa, popełnionego wspólnie z innymi, z których większość z całą pewnością znał.

Zaistniała sytuacja doprowadziła do tego, że na rozprawie odwoławczej, po oświadczeniu prokuratora, że nie jest w stanie wskazać dowodów, które świadczyłyby o posługiwaniu się przez K. K. pseudonimem (...), wydane zostało postanowienie w trybie art. 396a par. 1 k.p.k. Sąd apelacyjny zakreślił oskarżycielowi termin do przedstawienia dowodów, które pozwoliłyby na usunięcie dostrzeżonych braków w postaci identyfikacji oskarżonego K. K. jako osoby o pseudonimie (...). W wyniku tego zobowiązania prokurator przedłożył pismo z K. w K., z którego wynika, że tamtejszym funkcjonariuszom policji nie jest znany obecny jak również przeszły pseudonim (...) K.. Poinformowano w nim jednocześnie, że pseudonimem (...) posługuje się K. Ł., który jest ściśle powiązany z pseudokibicami (...). Prokurator nie zidentyfikował tym samym K. K. , jako osoby, posługującej się pseudonimem (...), która w dniach 6.11.2005 r. i 14.11.2005 r. miała odbyć rozmowy telefoniczne z R. J..

W zaistniałej sytuacji należało uznać, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do uznanie oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanych mu przestępstw. Co więcej, w świetle poczynionych na etapie postępowania odwoławczego ustaleń, prawdopodobnym jest, że dopuściła się ich inna osoba powiązana ze środowiskiem pseudokibiców, a więc z tym środowiskiem, z którym związana była część z oskarżonych w przedmiotowej sprawie. Niemniej wydanie wyroku uniewinniającego jest konieczne nie tylko wówczas, gdy wykazano niewinność oskarżonego, lecz również wtedy, gdy nie udowodniono mu, że jest winny popełnienia zarzuconego mu przestępstwa.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od wszystkich zarzucanych mu czynów, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

zasadny zarzut doprowadził do zmiany wyroku i uniewinnienia oskarżonego K. K. od popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

w pkt 20 tiret 2 wyroku w opisie czynu przypisanego R. J. posłużono się nieadekwatnym zwrotem "wprowadził do obrotu" w sytuacji, gdy opisane tam zachowanie, polegające na nabyciu substancji psychotropowej (...) celem dalszego przekazania, stanowiło znamię przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w postaci "uczestniczenie w obrocie".

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

przepis art. 56 ustawy penalizuje zachowanie polegające na niezgodnym z przepisami jej art. 33, 34, 35, 37, 40 i 40a ustawy:

1) - wprowadzaniu do obrotu środków odurzających, substancji psychotropowych, nowych substancji psychoaktywnych lub słomy makowej;

2) - uczestniczeniu w obrocie środków odurzających, substancji psychotropowych, nowych substancji psychoaktywnych lub słomy makowej.

Termin „wprowadzanie do obrotu", którego definicja jest zawarta w art. 4 pkt 34 ustawy, oznacza udostępnienie osobom trzecim, odpłatnie lub nieodpłatnie, środków odurzających, substancji psychotropowych, prekursorów lub nowych substancji psychoaktywnych osobie, która nie jest ich konsumentem. Jest to zatem aktywna forma nielegalnego obrotu nimi. „Uczestniczeniu w obrocie", to z kolei odpłatne albo nieodpłatne przyjęcie środków odurzających lub substancji psychotropowych bądź słomy makowej w celu późniejszego ich przekazania innej osobie, nie na własny użytek.

Zachowanie R. J., który nabył (...) celem przekazania tego środka innym osobom, stanowiło uczestnictwo w obrocie.

Użycie w wyroku sformułowania, iż R. J. wprowadzał do obrotu środki odurzające nie oddawało istoty jego zachowania, a tym samym naruszało treść art. 413 par. 2 pkt 1 k.p.k. Z tego też powodu dokonano zmiany orzeczenie poprzez wprowadzenie zwrotu „uczestniczył w obrocie”.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 11.04.2019 r. sygn. akt V K 1/17 w części uniewinniającej E. M. od popełnienia przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (pkt 5) oraz skazującej P. M. za przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy (pkt 7), P. L. za przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy (pkt 16) i R. J. za przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy oraz art. 57 ust. 1 w z w. z art. 56 ust. 3 ustawy (pkt 19, 20 i 21)

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

apelacje Prokuratora Rejonowego K. - Północ w K. oraz obrońców P. M., P. L. i R. J. okazały się być niezasadne i nie mogły doprowadzić do wzruszenia zaskarżonego wyroku.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 11.04.2019 r. sygn. akt V K 1/17 w części skazującej oskarżonego K. K. za popełnienie przestępstw z art. 57 ust. 1 w z w. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (pkt 25 i 26), poprzez uniewinnienie oskarżonego od wszystkich zarzucanych mu czynów oraz w części skazującej R. J. za czyn z art. 56 ust. 3 ustawy z 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zakresie jego opisu poprzez zastąpienie sformułowania „wprowadził do obrotu" zwrotem "uczestniczył w obrocie".

Zwięźle o powodach zmiany

apelacja obrońcy oskarżonego K. K. zasługiwała na uwzględnienie w całości, co doprowadziło do zmiany wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego, a ponadto sąd dostrzegł z urzędu uchybienie w opisie czynu przypisanemu R. J..

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt 4

Sąd Apelacyjny w Katowicach, na podst. art. 624 par. 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k., z tych samych powodów, co sąd I instancji, zwolnił oskarżonych P. M., P. L. i R. J. od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa. Z kolei w związku z nieuwzględnieniem apelacji wniesionej na niekorzyść E. M. i uniewinnieniem K. K. na podst. art. 632 i art. 636 k.p.k. kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa

7.  PODPIS

SSA Piotr Pośpiech SSA Wiesław Kosowski SSA Grzegorz Wątroba

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator Rejonowy Katowice - Północ w Katowicach

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

uniewinnienie oskarżonej E. M. od zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2015 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (pkt 5 wyroku)

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

Zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego P. M.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

skazanie oskarżonego P. M. za przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (pkt 7 wyroku)

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego R. J.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

skazanie oskarżonego R. J. za popełnienie:

- przestępstwa z art. 57 ust. 1 w zw. z art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (pkt 19 wyroku)

- ciągu przestępstw z art. 56 ust. 3 cyt. ustawy (pkt 20 wyroku)

- przestępstwa z art. 57 ust. 1 w zw. z art. 56 ust. 1 cyt. ustawy (pkt 21 wyroku)

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.14.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego P. L.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

skazanie oskarżonego P. L. za przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (pkt 16 wyroku)

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

1.15.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

5

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego K. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

skazanie oskarżonego K. K. za przestępstwa z art. 57 ust. 1 w zw. z art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (pkt 25 i 26 wyroku)

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana