Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

Przewodniczący

SSA Robert Kirejew

Sędziowie

SA Karina Maksym

SO del. Rafał Doros (spr.)

Protokolant

Ewelina Polok

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 494/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Bielsku Białej z dnia 21 października 2020 r. w sprawie o sygnaturze akt III K 16/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut obrońcy - naruszenia przepisów postępowania, a to art. 2 § 1 pkt. 1 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. oraz art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez rażące naruszenie przez sąd I instancji zasady swobodnej oceny dowodów, prowadzące do jej dowolności, a w konsekwencji do błędnych ustaleń faktycznych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zdaniem Sądu odwoławczego Sąd I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe wnikliwie i dokładnie, podejmując także inicjatywę dowodową z urzędu. Zebrał kompletny materiał dowodowy, który poddał kompleksowej ocenie. Rozważył istotne okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego nie dopuścił się obrazy art. 7 k.p.k. oraz art. 4 k.p.k. i art. 2 § 1 pkt. 1 i § 2 k.p.k.

Sąd Okręgowy zapoznał się ze wszystkimi dowodami, rozważył je oraz dokonał wyboru, którym z nich daje wiarę, a którym tej wiary odmawia i z jakiego powodu. Na tej podstawie dokonał trafnych ustaleń faktycznych.

W ocenie Sądu odwoławczego pozbawione logiki było stawianie przez obrońcę jednocześnie zarzutu obrazy art. 7 i art. 5 § 2 k.p.k. Skarżący kwestionował ocenę dowodów, a takiej sytuacji nie dotyczy art. 5 § 2 k.p.k., tylko art. 7 k.p.k. Jeżeli ustalenia faktyczne zależne są od dania wiary wyjaśnieniom oskarżonego lub innym dowodom, to nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo, a ewentualne zastrzeżenia co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów mogą być rozstrzygane jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej swobodnej oceny dowodów, wynikającej z treści art. 7 k.p.k.

Skuteczne posłużenie się zarzutem obrazy art. 5 § 2 k.p.k. może przynieść oczekiwany przez skarżącego efekt jedynie wówczas, gdy zostanie wykazane, że orzekający w sprawie sąd rzeczywiście miał wątpliwości o takim charakterze i nie rozstrzygnął ich na korzyść oskarżonego. Dla zasadności tego zarzutu nie wystarczy zaś zaprezentowanie przez stronę własnych wątpliwości co do stanu dowodów. O naruszeniu tego przepisu można więc mówić wówczas, gdy sąd, ustalając, że zachodzą niedające się usunąć wątpliwości, nie rozstrzygnie ich na korzyść skazanego, co w tej sprawie nie miało miejsca (porównaj postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 lutego 2016 r. sygn. akt III KK 22/16, Prok.i Pr.- wkł. 2016/5/13)

Nie może być więc mowy o naruszeniu przepisu art. 5 § 2 k.p.k. skoro Sąd I instancji dysponował pełnym materiałem dowodowym, który prawidłowo ocenił, dając tej ocenie wyraz w obszernym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Sąd I instancji wskazał dlaczego jednym dowodom odmówił wiarygodności i dlaczego nie ocenił pozytywnie innych dowodów.

Obrońca oskarżonego nie zdołał też wykazać Sądowi I instancji uchybień przy ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, polegających na nieuwzględnieniu przy jej dokonywaniu zasad logiki, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, jak też całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności. Nie przedstawił argumentów, które mogłyby skutecznie podważyć, w żądanym zakresie, zasadność stanowiska wyrażonego w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.

Dla porządku należy wskazać, że choć obrońca oskarżonego zarzucił wyrokowi Sądu I instancji obrazę przepisów prawa procesowego, to jednak ze sposobu sformułowania zarzutu wynika, że kwestionował także dokonane w następstwie, wadliwej zdaniem obrońcy oceny dowodów – ustalenia faktyczne.

Wbrew takim twierdzeniom w ocenie Sądu odwoławczego, Sąd I instancji nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, mającego wpływ na jego treść.

Zdaniem Sądu odwoławczego w sprawie nie budził wątpliwości fakt, że na odzieży oskarżonego J. F., którą nosił w czasie zdarzenia z 22/23 grudnia 2000 r. znajdowały się ślady krwi, zawierające materiał DNA, zgodny z profilem genetycznym pokrzywdzonego R. K.. Taki wniosek jest oczywisty w świetle ocenianych łącznie: opinii Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego w W. oraz opinii Instytutu Ekspertyz Sądowych w K..

Z opinii Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego w W. wynikało, że w próbkach pobranych z odzieży oskarżonego: z lewej nogawki spodni (66 cm od brzegu dolnego), z okolic lewej przedniej kieszeni spodni, z przodu prawej nogawki spodni (65 cm od brzegu dolnego) oraz z lewego rękawa kurtki, stwierdzono obecność ludzkiej krwi.

Instytut Ekspertyz Sądowych w K. z ww. miejsc na odzieży oskarżonego, w których stwierdzono obecność krwi ludzkiej pobrał ślady, których badanie pozwoliło stwierdzić, że zawierają one materiał genetyczny pokrzywdzonego R. K..

Sąd odwoławczy nie miał w świetle ww. opinii, a także ustnej opinii uzupełniającej biegłego z Instytutu Ekspertyz Sądowych T. K. wątpliwości, że na odzieży oskarżonego znajdowały się ślady krwi pokrzywdzonego.

Należało wykluczyć możliwość naniesienia wskazanych śladów przez dotyk. Biegły sądowy T. K. odniósł się do takiej teoretycznej możliwości, ale stwierdził, że w 2001 r.
(kiedy Instytut Ekspertyz Sądowych wydał opinię z 31 grudnia 2001 r. – k. 354-359) czułość metod pozwalała na badanie śladów o dużej zawartości DNA, a w wyniku dotyku powstają ślady o niskiej zawartości DNA. Dotknięcie ręką nie mogło więc spowodować aż tak silnych śladów na odzieży oskarżonego. Ponadto co istotne, dokonując ponownego opiniowania w 2018 r. badano ślady kontaktowe, wytypowane w miejscu brunatnych śladów krwi oraz
z uwagi na testy wstępne, które wskazywały na obecność krwi.

Wobec kategorycznych wniosków opinii Instytutu Ekspertyz Sądowych pozostawała do wyjaśnienia kwestia miejsca i sposobu naniesienia krwi pokrzywdzonego na kurtkę i spodnie oskarżonego. Jak wynika z zeznań licznych świadków, którzy przebywali w dniu zdarzenia w godzinach wieczornych w barze (...) przy ulicy (...) w B., nie doszło wówczas w barze pomiędzy oskarżonym J. F. i pokrzywdzonym R. K. do „bójki”. Z całą pewnością można stwierdzić, że pokrzywdzony nie krwawił. Mężczyźni nie zadawali sobie w barze ciosów, które mogłyby spowodować krwawienie.

Zdaniem Sądu odwoławczego, także bezpośrednio przed barem (...) oskarżony nie zadał pokrzywdzonemu uderzenia pięścią w twarz, którym spowodował by jego krwawienie
i naniesienie śladów krwi na odzież oskarżonego. Przede wszystkim klienci baru nie widzieli aby mężczyźni bili się przed lokalem. Wyłącznie oskarżony, dopiero po zapoznaniu się z aktami sprawy wyjaśnił, że prawdopodobnie ślady krwi na jego odzieży mogły powstać, ponieważ pokrzywdzony mógł się skaleczyć w rękę lub mieć rozbitą wargę (wyjaśnienia z wizji lokalnej z dnia 4 listopada 2018 r.). Przy czym oskarżony nie pamiętał czy taka sytuacja miała miejsce, a jedynie przypuszczał. Wcześniej oskarżony stanowczo zaprzeczał aby doszło pomiędzy nim a pokrzywdzonym do rękoczynów (wyjaśnienia z dnia 23 lipca 2018 r.). Natomiast w kolejnych wyjaśnieniach oskarżony wyrażał już stanowcze przekonanie, że krew na jego ubraniach musiała się znaleźć na skutek uderzenia oskarżonego w twarz.

W ocenie Sądu odwoławczego niespójne i niekonsekwentne wyjaśnienia oskarżonego nie zasługiwały na uznanie za wiarygodne. Rację miał Sąd I instancji zwracając uwagę, że oskarżony treść wyjaśnień dostosowywał do przebiegu postępowania dowodowego i swojej znajomości dowodów zgromadzonych w sprawie.

Nieprawdą jest, że oskarżony uderzył pokrzywdzonego R. K. przed barem, w sposób powodujący krwawienie, którego efektem miały być ślady krwi na ubraniu oskarżonego. Należy podkreślić, że przesłuchani świadkowie zeznali, że oskarżony wyszedł na zewnątrz razem z pokrzywdzonym w samej bluzie. Nie miał na sobie kurtki. Założył ją dopiero później kiedy wrócił do baru. Z całą pewnością ślady krwi pokrzywdzonego, umiejscowione na kurtce oskarżonego nie mogły znaleźć się na niej w czasie kiedy obaj mężczyźni przebywali przed barem. Nieprawdopodobne i zupełnie dowolne są też twierdzenia obrońcy sugerujące, że to sam oskarżony mógł przenieść przypadkowo ślad krwi pokrzywdzonego na swoją kurtkę. W szczególności mając na uwadze okoliczność, że były to ślady raczej niewielkie. Oskarżony, który później wrócił do baru nie był ubrudzony krwią, ponieważ żaden ze świadków nie odnotował takiej sytuacji. Należy podkreślić, że oskarżony rozmawiał w lokalu z barmanką B. K., która w swoich zeznaniach stwierdziła, że nie widziała oskarżonego jak i pokrzywdzonego zakrwawionych.

W ocenie Sądu odwoławczego gdyby faktycznie oskarżony zadał przed barem cios pokrzywdzonemu, powodując jego krwawienie, to pokrzywdzony R. K. z dużym prawdopodobieństwem wróciłby do wnętrza baru, choćby po to aby się umyć lub poinformować o zachowaniu oskarżonego.

Wyjaśnieniom oskarżonego, w których sugeruje krwawienie pokrzywdzonego w następstwie otrzymania ciosu przed barem (...) przeczy treść protokołu oględzin i otwarcia zwłok (k. 56-60) z udziałem biegłego dr n. med. J. B.. Biegły nie stwierdził obrażeń świadczących o krwawieniu z wargi lub dziąsła pokrzywdzonego, pomimo, że wbrew dowolnym twierdzeniom obrońcy, dokonał oględzin jamy ustnej, czego wyrazem było wypełnienie rubryki na stronie drugiej opinii, odnoszącej się do stanu warg, dziąseł i uzębienia oraz na stronie trzeciej w części dotyczącej opisu języka, łuków podniebiennych i przełyku. Przy czym biegły odnotował nawet drobne otarcia naskórka na policzku pokrzywdzonego. Gdyby więc stwierdził w czasie oględzin obrażenia krwawe wewnątrz jamy ustnej, to nie ma powodu przypuszczać, że zaniechałby ich odnotować w treści opinii.

W ocenie Sądu odwoławczego należało więc stanowczo wykluczyć wersję zdarzenia, którą przedstawił oskarżony jako całkowicie odosobnioną i sprzeczną z zebranym materiałem dowodowym.

Dlatego twierdzenia obrońcy oskarżonego dotyczące zakresu opinii dr J. B., w szczególności o rzekomym pominięciu oględzin wnętrza jamy ustnej, należało uznać za mające wyłącznie polemiczny charakter. Obrońca jedynie spekuluje, przedstawiając warianty zdarzenia, które nie zostały wsparte jakimikolwiek dowodami. Za taki dowód nie można uznać ustnej opinii uzupełniającej biegłego Z. O. (k. 1416-1418), który na rozprawie odniósł się teoretycznie do pytania obrońcy. Także bez specjalistycznej wiedzy biegłego można ocenić otarcie naskórka policzka jako wynik uderzenia pięścią jak również jako wynik upadku na twarde podłoże. Inną rzeczą jest jednak twierdzenie czy doszło do krwawienia wewnątrz jamy ustnej pokrzywdzonego. Sąd w tej mierze słusznie oparł się na opinii dr n. med. J. B.. Wreszcie należy podkreślić, że biegły Z. O. stwierdził, że rany typu otarcia naskórka nie krwawią, ponieważ w naskórku nie ma naczyń krwionośnych.

Faktem jest, że pomiędzy oskarżonym i pokrzywdzonym doszło do sprzeczki, jeszcze w czasie gry w bilard. Z uwagi na ich wzajemne szarpanie się nakazano im opuścić lokal. Przed barem nie doszło jednak do wymiany ciosów, a jedynie do rozmowy, której przebieg i treść są niemożliwe do ustalenia. Gdyby przed barem doszło do uderzenia pokrzywdzonego, to z całą pewnością, któryś z klientów by to dostrzegł. Tymczasem z zeznań świadków wynikało, że taka sytuacja nie miała miejsca.

Mając więc także na uwadze dowody z: protokołu oględzin miejsca zdarzenia, z eksperymentu procesowego – wizji lokalnej z dnia 6 maja 2020 r. (dotyczącego czasu przejścia z baru (...) do miejsca popełnienia zbrodni), oraz z opinii biegłego Z. O. w przedmiocie mechanizmu spowodowania śmierci pokrzywdzonego Sąd odwoławczy, podobnie jak Sąd I instancji nie miał wątpliwości, że to oskarżony J. F. zabił pokrzywdzonego.

Należało mieć też na uwadze opinię Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej z dnia 24 września 2001 r., zgodnie z którą czas zamarznięcia wody w potoku K. wynosił w nocy z 22/23 grudnia 2000 r. około 8 godzin, przyjmując, że jest to wyłącznie przedział czasowy orientacyjny, przy braku innych danych poza meteorologicznymi.

Wymaga podkreślenia, że w świetle wskazanych dowodów, ocenionych łącznie nie jest prawdopodobne, aby to inna osoba niż oskarżony dopuściła się tej zbrodni. W czasie bezpośrednio poprzedzającym śmierć pokrzywdzonego, to oskarżony widział się z nim jako ostatni i to wyłącznie oskarżony pozostawał z pokrzywdzonym w sytuacji konfliktowej. W świetle spójnych zeznań świadków były dwa powody konfliktu. Pierwszy dotyczył wyniku gry w bilard i odmowy wypłacenia oskarżonemu przez pokrzywdzonego kwoty 50 złotych. Pokrzywdzony nie uznawał bowiem, że gra toczyła się o pieniądze w ww. kwocie. Drugim, ważniejszym powodem konfliktu były kwestie kibicowania przez pokrzywdzonego i oskarżonego dwóm różnym drużynom piłkarskim. Ta kwestia była silnie akcentowana przez obu mężczyzn już podczas gry w bilard.

Mając na uwadze cechy osobowości oskarżonego – zaburzenia obsesyjno - kompulsywne, stwierdzone przez biegłego z zakresu psychologii B. L., w jego zachowaniu przeważyła irracjonalna chęć odwetu, postawienia na swoim. Oskarżony miał subiektywny powód do bójki z pokrzywdzonym. Natomiast sposób i okoliczności ataku na pokrzywdzonego z udziałem nieustalonego twardego narzędzia wymykają się racjonalnym schematom postępowania.

W sprawie nie da się ustalić przebiegu rozmowy pomiędzy oskarżonym i pokrzywdzonym na zewnątrz baru. Sąd zaniechał spekulacji na ten temat, choć patrząc przez pryzmat późniejszych działań oskarżonego, konflikt z pokrzywdzonym, wbrew jego twierdzeniu nie został zażegany w sposób pokojowy.

Sąd odwoławczy podzielił ocenę Sądu I instancji dotyczącą kwestii domniemanego skorzystania przez pokrzywdzonego z taksówki. Taka wersja zdarzenia pojawiła się w czasie śledztwa w 2001 r. z uwagi na treść zeznań świadka P. S., który miał rzekomo podjechać pod bar (...) w dniu 22 grudnia 2000 r., przed godziną 23.00. Świadek P. S. przesłuchany kolejny raz po kilkunastu latach, w zasadzie wycofał się z poprzedniego zeznania, twierdząc, że od początku nie dawało mu to spokoju, ponieważ nie był pewny, czy zeznał na temat sytuacji z tego dnia. Sąd odwoławczy miał na uwadze, że pamięć ludzka z czasem jest zawodna, a pierwsze zeznanie świadka zawierały stanowcze sformułowania. Należy jednak wskazać, że świadek nie miał żadnych powodów aby kwestionować swoje wcześniejsze wypowiedzi. Nie był związany z rozpoznawaną sprawą. Mógł natomiast pamiętać, że miał wątpliwości, ponieważ jego zeznanie dotyczyło „sprawy o zabójstwo”, a więc nie była to sytuacja codzienna. Przeciwko wiarygodności wersji świadka P. S. prezentowanej w czasie przesłuchania w dniu 19 stycznia 2001 r. świadczą też dowody z zeznań świadków znajdujących się wówczas w barze, z których żaden nie zwrócił uwagi na przyjazd pod bar taksówki. Co więcej według zeznań P. S. miał on czekać pod barem kilka minut, aż do czasu gdy z jego wnętrza około godziny 23.00 miał wyjść pokrzywdzony (w dobrym nastroju), po czym kazał się zawieść w przeciwnym kierunku wobec swojego miejsca zamieszkania, a to pod (...) K. w B., a w końcu wysiadł przy ulicy (...).

Takie zachowanie pokrzywdzonego było niemożliwe, ponieważ nie wyszedł on z baru sam, ale w towarzystwie oskarżonego. Ponadto obaj mężczyźni kłócili się przed barem. Wątpliwy w tej sytuacji jest rzekomy dobry nastrój pokrzywdzonego. Trzeba podkreślić, że także oskarżony wyjaśnił odmiennie, ponieważ nie kwestionował wyjścia z baru razem z pokrzywdzonym. Nie wskazywał aby pod bar przyjechała taksówka, do której miał wsiąść pokrzywdzony. Dlatego należało uznać za nieprawdopodobną wersję zdarzenia, którą zaprezentował w 2001 r. świadek P. S.. Jak wynikało z jego późniejszych depozycji, mógł wówczas mówić o innym przejeździe taksówką z pokrzywdzonym, lub o kursie z inną niż pokrzywdzony osobą.

Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów obrońcy dotyczących błędnego ustalenia przez Sąd I instancji czasu w którym pokrzywdzony wraz z oskarżonym przebywali na zewnątrz lokalu. Przede wszystkim należy podkreślić, że precyzyjne określenie czasu jest w tym wypadku trudne, ponieważ przesłuchiwani w charakterze świadków klienci baru podawali ten czas różnie, choć w przedziale od około 22.30 do około 23.30. Niewątpliwie stanowczym punktem odniesienia są informacje pochodzące od świadka T. C., który grał w dniu 22 grudnia 2000 r. z pokrzywdzonym i oskarżonym w bilard, przy czym zeznał stanowczo, że opuścił bar o godzinie 22.30, ponieważ 6 minut później miał autobus do miejsca zamieszkania. Ważne jest, że w czasie gdy T. C. opuszczał lokal, pokrzywdzony kupował żeton do kolejnej gry w bilard z oskarżonym. Mieli grać „o piwo”, przy czym z zeznań T. C. wynikało, że wówczas w lokalu był także kolega oskarżonego – świadek M. M. (k. 16-17). Oskarżony i pokrzywdzony musieli więc rozegrać kolejną grę, a dopiero następnie pokłócili się o wygraną. Należy podkreślić, że pokrzywdzony przed wyjściem z lokalu ubrał jeszcze kurtkę. Nie ma więc powodów do podważania zeznań świadków M. K. i P. R., którzy widzieli pokrzywdzonego R. K., przez okno baru około godziny 23.00. Co ważne wskazani świadkowie nie byli klientami baru, tylko podjechali na chwilę pod bar samochodem. Byli trzeźwi i jest logiczne, że zapamiętali godzinę i datę, skoro dowiedzieli się o tragicznej śmierci pokrzywdzonego R. K..

Jak wynika z zeznań świadków B. K. i A. W. oskarżonego nie było w barze przez około 30 minut. Przy czym słusznie Sąd I instancji zwrócił uwagę na zeznania świadka S. Z., z których wynikało, że oskarżony wszedł po około 15 minutach, zabrał kurtkę i szybko wyszedł. Z całą pewnością wrócił później do lokalu na co najmniej kilka minut, ponieważ rozmawiał potem ubrany w kurtkę z B. K., od której odzyskał wcześniej zastawiony zegarek i zapłacił jej częściowo za piwo. Charakterystyczne jest, że wcześniej nie miał pieniędzy.

W ocenie Sądu odwoławczego oskarżony nie telefonował z lokalu o godzinie 22.49.41 do korporacji (...) Nie było możliwości aby o tej godzinie zamawiał taksówkę, ponieważ wówczas jeszcze grał z pokrzywdzonym w bilard i nie zamierzał opuszczać baru, skoro w przeciwieństwie do pokrzywdzonego wyszedł z niego początkowo w samym swetrze. Gdyby oskarżony zamówił taksówkę to z pewnością pojawiłaby się pod barem w okolicy 23.00, ale jak wynika z zeznań świadków taka sytuacja nie miała miejsca. Także świadek A. Z. zeznawał, że oskarżony i pokrzywdzony przepychali się przy drzwiach baru około godziny 23.00 (k. 191-192).

W ocenie Sądu odwoławczego oskarżony miał dość czasu by pójść za pokrzywdzonym
i zaatakować go w okolicy potoku K., w czasie gdy ten wracał do miejsca zamieszkania. Jak wynika z protokołu wizji lokalnej czas przejścia z baru na miejsce zbrodni wynosił 5 minut i 2 sekundy (k. 1669). Nie jest możliwe aby oskarżony wrócił do miejsca zamieszkania
o godzinie 23.00. Sąd odwoławczy nie uznał w tym zakresie za wiarygodne zeznań świadka A. C..

Nie zasługuje na uznanie zarzut dotyczący niewyjaśnienia przez Sąd I instancji w jaki sposób oskarżony miał wejść w posiadanie bliżej nieokreślonego narzędzia, którym dokonano zabójstwa. W ocenie Sądu odwoławczego powyższa kwestia po pierwsze nie jest możliwa do ustalenia, ale przede wszystkim nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Nie ma też dowodu, że oskarżony wziął nieustalone narzędzie ze składu węgla. Przedmiot o cechach tępego, tępokrawędzistego narzędzia oskarżony mógł bowiem znaleźć w każdym miejscu, przy czym takiej sytuacji nie można uznać za nietypową, czy nadzwyczajną.

Okoliczność zaboru przez oskarżonego pokrzywdzonemu nieustalonej kwoty pieniędzy z kieszeni spodni, co ustalił Sąd I instancji wynika z logicznego ciągu zdarzeń. Oskarżony wychodząc z baru z pokrzywdzonym nie miał pieniędzy. Wcześniej aby kupić piwo zostawił pracowniczce baru zegarek. Jeszcze wcześniej pożyczył 20 złotych od świadka M. R.. Dopiero po powrocie do baru, po godzinie 23.00 posiadał pieniądze, skoro uregulował częściowo rachunek i B. K. zwróciła mu zegarek. W czasie zatrzymania następnego dnia posiadał jeszcze około 11 złotych. Fakt posiadania pieniędzy przez oskarżonego ma jednak o tyle wtórne znaczenie, że Sąd I instancji nie twierdził, że zabójstwo pokrzywdzonego wynikało z motywu rabunkowego. Ponadto jak wynika m.in. z zeznań U. K. pokrzywdzony nosił zwykle pieniądze w przedniej kieszeni koszuli. Drobne pieniądze mógł mieć natomiast w kieszeni spodni (uwaga sądu).

Sąd odwoławczy podzielił w całości ustalenia Sądu I instancji dotyczące mechanizmu spowodowania śmierci pokrzywdzonego. Mechanizm ten wynika z dowodów: z protokołu oględzin miejsca zdarzenia, z protokołu oględzin i otwarcia zwłok, z dokumentacji fotograficznej i z opinii sądowo – lekarskiej pisemnej i ustnej biegłego Z. O.. Tym samym nie podzielił wywodu obrońcy wskazując na wyłącznie jego polemiczny charakter. Z ww. dowodów wynika jednoznacznie zarówno sposób w jaki zadano pokrzywdzonemu obrażenia jak i bezpośrednia przyczyna śmierci pokrzywdzonego. Sąd odwoławczy nie ma też wątpliwości, że pokrzywdzony został zepchnięty do potoku K., co wynika w sposób oczywisty z protokołu oględzin miejsca zdarzenia.

Sąd odwoławczy uznał również za logiczny i przekonujący szczegółowy wywód Sądu I instancji dotyczący oceny wyników badań poligraficznych, którego w tym miejscu nie będzie powtarzał. Wystarczy wskazać, że Sąd I instancji trafnie zauważył, że dowód ten jest nie przydatny dla stwierdzenia sprawstwa oskarżonego lub jego wykluczenia. Dowód z badania poligraficznego ma przede wszystkim znaczenie na etapie typowania sprawców, w celu eliminacji kręgu osób podejrzanych. W rozpoznawanej sprawie badanie oskarżonego zostało przeprowadzone po upływie 18 lat od daty czynu, w czasie gdy zapoznał się już z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, a przynajmniej z jego istotną częścią. Słusznie zauważył biegły psycholog dr B. L., że w omawianym przypadku występowały czynniki niekorzystnie wpływające na wyniki badania, jak upływ czasu, uprzednie aresztowanie oskarżonego i jego wcześniejsze przesłuchania, a także okoliczność popełnienia czynu w stanie po spożyciu znacznej ilości alkoholu. Także deficyty intelektualne oskarżonego powodowały, że w jego przypadku mogło dojść do asymilacji emocjonalnej traumatycznych wydarzeń.

Oceniając wyniki badań poligraficznych należało mieć na uwadze pozostałe zgromadzone
w sprawie dowody, a w szczególności dowody z badań DNA, które wskazywały z wyżej opisanych powodów na sprawstwo oskarżonego.

Sąd I instancji dokonał więc rzetelnej i prawidłowej oceny dowodów i w jej wyniku w sposób logiczny ustalił stan faktyczny w sprawie. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych mógłby okazać się trafnym tylko wówczas, gdy podnoszący go w apelacji zdoła wykazać sądowi orzekającemu w I instancji uchybienie przy ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, polegające na nieuwzględnieniu przy jej dokonywaniu - tak zasad logiki, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, jak też całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności. Taka sytuacja nie zachodzi w rozpoznawanej sprawie. Istota zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie może opierać się na odmiennej ocenie materiału dowodowego, innymi słowy - na forsowaniu własnego poglądu strony na tę kwestię. Stawiając tego rodzaju zarzut należy wskazać, jakich uchybień w świetle zgodności (lub niezgodności) z treścią dowodu, zasad logiki (błędność rozumowania i wnioskowania) czy sprzeczności (bądź nie) z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy dopuścił się w dokonanej przez siebie ocenie dowodów sąd pierwszej instancji.

Sąd Apelacyjny podkreśla po raz kolejny, że Sąd I instancji przeprowadził pełne, szczegółowe i zasługujące na uznanie postępowanie dowodowe, a oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy nie przekroczył granic swobodnej oceny dowodów.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku
i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Bielsku Białej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z powodów, dla których Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów obrońcy.

3.2.

Zarzut obrońcy - naruszenia przepisów postępowania, a to art. 170 § 1 pkt. 2 i pkt. 5 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego o dopuszczenie dowodu z opinii Instytutu Ekspertyz Sądowych w K.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniosek obrońcy miał na celu ustalenie sposobu w jaki ciało pokrzywdzonego zostało wrzucone do potoku K.. Sąd odwoławczy podobnie jak Sąd I instancji uznał, że okoliczność, która miała być udowodniona nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Nie budził wątpliwości w świetle dowodu z protokołu oględzin miejsca zdarzenia sam fakt wrzucenia pokrzywdzonego do potoku. W sposób oczywisty czynności przemieszczenia ciała sprzyjało ukształtowanie terenu, istotnie tę czynność ułatwiając. Okoliczności dotyczące ewentualnego naniesienia śladów krwi na odzież oskarżonego w czasie wykonywania tej czynności są z braku innych dowodów nie do wykazania i dowód w tym zakresie byłby jedynie spekulacją.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku
i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Bielsku Białej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z powodów, dla których Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów obrońcy.

3.3.

Zarzut obrońcy - naruszenia przepisów postępowania, a to art. 170 § 1 pkt. 5 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k. oraz art. 196 § 3 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z innego biegłego psychologa w sytuacji gdy ujawniły się powody osłabiające zaufanie do wiedzy i bezstronności biegłego B. L..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd I instancji ocenił pozytywnie opinię biegłego i z tego powodu nie uwzględnił wniosku
o dopuszczenie kolejnego biegłego z zakresu psychologii. Takie stanowisko Sąd odwoławczy podzielił, mając na uwadze logiczną i wyczerpującą ocenę tego dowodu, zaprezentowaną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (k. 2041-2041v).

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Bielsku Białej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z powodów, dla których Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów obrońcy.

3.4.

Zarzut prokuratora rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego kary 15 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego kary 15 lat pozbawienia wolności okazał się niezasadny. Sąd odwoławczy w pełni podzielił argumenty jakie powołał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd I instancji.

Sąd I instancji przy wymiarze kary miał na uwadze wszystkie okoliczności odnoszące się zarówno do samego czynu jak i właściwości i warunków osobistych oskarżonego. Wskazał je w sposób szczegółowy i wyczerpujący w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Sąd odwoławczy analizując wszystkie elementy jakie legły u podstaw wymierzonej oskarżonemu kary nie znalazł argumentów, które by przemawiały za uznaniem jej jako rażąco niewspółmiernej. Zawarte w art. 438 pkt 4 k.p.k. określenie „niewspółmierność” oznacza bowiem „brak proporcji", czy „odpowiedniości". Chodzi o ocenę zachowania przez sąd pierwszej instancji proporcji pomiędzy wymiarem kary, a okolicznościami, które miały wpływ na to rozstrzygnięcie. Innymi słowy, rażąca niewspółmierność kary występuje wówczas, gdy sąd pierwszej instancji w jaskrawy sposób nie skoreluje wymierzonej kary ze stopniem winy, społecznej szkodliwości czynu oraz z celami kary.

W rozpoznawanej sprawie nie budzi wątpliwości bardzo wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu i winy oskarżonego. Sąd I instancji wskazał na te elementy w zachowaniu oskarżonego, które determinowały taką ocenę społecznej szkodliwości czynu i ten wywód należało podzielić. W sposób oczywisty wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu wynika z jego nieodwracalnego i tragicznego skutku w postaci śmierci pokrzywdzonego. Należało podzielić także te argumenty Sądu I instancji, które odnosiły się do właściwości i warunków osobistych oskarżonego, w tym do jego karalności.

Dlatego też Sąd I instancji wymierzył oskarżonemu karę 15 lat pozbawienia wolności
i ograniczył oskarżonemu możliwość ubiegania się o warunkowe przedterminowe zwolnienie z odbycia reszty orzeczonej kary.

W ocenie Sądu odwoławczego orzeczona kara nie może być uznana za rażąco niewspółmiernie łagodną.

Istotnym elementem, który przemawia za uznaniem orzeczonej kary 15 lat pozbawienia wolności za karę odpowiednią jest fakt, na który również pośrednio zwrócił uwagę
Sąd I instancji. Chodzi o upływ czasu od daty zbrodni w kontekście eliminacyjnego charakteru kary 25 lat pozbawienia wolności. Sąd odwoławczy podkreśla, że w większości przypadków upływ czasu nie powinien mieć wpływu na wymiar kary. W szczególności w tych przypadkach, gdy to oskarżony swoim zachowaniem przedłużał postępowanie karne, lub gdy skomplikowany charakter czynności procesowych i zawiłość sprawy były powodem długotrwałego procesu. W rozpoznawanej sprawie mamy jednak do czynienia z błędami organów ścigania, które spowodowały umorzenie postępowania, pomimo dowodów wskazujących na sprawstwo oskarżonego. Rozstrzygnięcie Sądu I instancji, które zapadło po blisko 20 latach od daty czynu było wynikiem okoliczności niezależnych od zachowania oskarżonego. Należy podkreślić, że oskarżony J. F. w czasie czynu był młodym człowiekiem. Miał ukończone 25 lat. Od czasu zbrodni popełnionej wobec pokrzywdzonego R. K. nie dopuścił się już więcej czynu o porównywalnej społecznej szkodliwości. Przez ostatnie lata oskarżony żyje w zgodzie z porządkiem prawnym. Słusznie wskazał Sąd I instancji, że kara 25 lat pozbawienia wolności, miałaby wobec oskarżonego eliminacyjny charakter. Wystarczająco surowa i równie dolegliwa jest orzeczona kara 15 lat pozbawienia wolności. Oskarżony, który jest człowiekiem dojrzałym i przez 20 lat przebywał na wolności odczuje skutki wyeliminowania go ze społeczeństwa na okres 15 lat.

Mając na uwadze aktualną sytuację życiową oskarżonego należy uznać orzeczoną karę jako wystarczająco represyjną, ale dającą jeszcze możliwość podjęcia próby realizacji celów wychowawczych.

W ocenie Sądu odwoławczego orzeczona kara spełni także swoje cele w zakresie prewencji ogólnej. Fakt skazania oskarżonego na karę 15 lat pozbawienia wolności pokazuje w sposób jednoznaczny, że zbrodnia została osądzona, a osoba, która się jej dopuściła poniesie surowe konsekwencje.

Z powyższych względów Sąd Apelacyjny nie podzielił zarzutu rażącej niewspółmierności orzeczonej kary i utrzymał zaskarżony wyrok w mocy.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary 25 lat pozbawienia wolności z możliwością ubiegania się o warunkowe przedterminowe zwolnienie po odbyciu 20 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z powodów, dla których Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutu prokuratora.

3.5.

Zarzut pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego kary 15 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut niezasadny z powodów opisanych w rubryce 3.4 formularza.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku
i wymierzenie oskarżonemu kary 25 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z powodów, dla których Sąd nie podzielił zarzutu rażącej niewspółmierności kary w rubryce 3.4 formularza.

3.6.

Zarzut pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej zasądzenia rażąco niskiej kwoty zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na rzecz oskarżycielki posiłkowej.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy podzielił zarzut pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej, dotyczący wysokości zasądzonej na jej rzecz kwoty zadośćuczynienia.

Zadośćuczynienie za doznaną krzywdę powinno być „odpowiednie” do jej rozmiaru
i cierpienia pokrzywdzonego. Ustalenie jaka kwota w konkretnych okolicznościach jest „odpowiednia” z istoty należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego, choć w orzecznictwie wskazuje się kryteria, którymi należałoby kierować się przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia podając, że musi ono mieć charakter kompensacyjny, a więc musi przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną. Wartość odpowiednia to wartość utrzymana w granicach odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa.

Na wysokość zadośćuczynienia składają się cierpienia pokrzywdzonego – tak fizyczne jak
i psychiczne – których rodzaj, czas trwania i natężenie należy każdorazowo określić w kontekście materiału dowodowego sprawy.

W rozpoznawanej sprawie żadna suma pieniędzy nie jest w stanie zrekompensować cierpień pokrzywdzonego. Nie ukoi także bólu osób dla niego najbliższych. Tragiczna śmierć pokrzywdzonego R. K. wpłynęła na życie jego małżonki i dzieci, którzy zawsze będą żyli w cieniu tego zdarzenia. Dlatego w ocenie Sądu odwoławczego żądana przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowej kwota 150.000 tysięcy złotych nie była wygórowana
i nie było powodów aby jej nie zasądzić w żądanej wysokości. A wręcz przeciwnie okoliczności śmierci pokrzywdzonego, stopień cierpienia jego i jego najbliższych wskazują, że żądana kwota tylko w niewielkim stopniu zadośćuczyni cierpieniu oskarżycielki posiłkowej U. K..

W ocenie Sądu odwoławczego zarzut pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej dotyczący kwoty zasądzonego zadośćuczynienia okazał się zasadny w stopniu oczywistym.

Wniosek

Wniosek o zasądzenie od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej zadośćuczynienia w wysokości 150.000 złotych.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek okazał się zasadny z wyżej przedstawionych powodów.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

----------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

---------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Punkty 1 do 6 i 8 wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku Białej z dnia 21 października 2020 r. w sprawie o sygnaturze akt III K 16/19.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z powodów, dla których Sąd odwoławczy uznał za bezzasadne zarzuty zawarte w złożonych apelacjach, za wyjątkiem zarzutu pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej, dotyczącego wysokości zasądzonego na jej rzecz zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Punkt 7 wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku Białej z dnia 21 października 2020 r. w sprawie o sygnaturze akt III K 16/19 w części dotyczącej wysokości zadośćuczynienia zasądzonego od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej U. K..

Zwięźle o powodach zmiany

Z powodów opisanych w rubryce 3.6 formularza.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

---------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

----------------

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------

5.3.1.4.1.

---------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

--------------

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

--------------

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

----------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

punkt 3

Na podstawie art. 629 k.p.k. zasądzono od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej U. K. kwotę 1440 złotych tytułem zwrotu wydatków, związanych z tytułu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym wg stawki minimalnej, z uwzględnieniem dwóch terminów rozprawy.

punkt 4

Sąd zwolnił oskarżonego J. F. od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa, z uwagi na brak możliwości ich poniesienia w sytuacji orzeczenia wobec oskarżonego długotrwałej kary pozbawienia wolności.

7.  PODPIS

SSO del. Rafał Doros SSA Robert Kirejew SSA Karina Maksym

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokuratura Rejonowa Bielsko Biała Południe

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

w części dotyczącej orzeczenia o karze

punkt 1 wyroku - uznaje oskarżonego J. F. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, przy przyjęciu, że czynu tego dopuścił się w B. w rejonie K. przy potoku K. przy ulicy (...), co stanowi zbrodnię z art. 148 § 1 k.k. i za to na mocy art. 148 § 1 k.k. skazuje oskarżonego na karę 15 lat pozbawienia wolności.

punkt 3 wyroku - na mocy art. 77 § 2 k.k. orzeka, że warunkowe przedterminowe zwolnienie oskarżonego z reszty orzeczonej kary pozbawienia wolności nie może nastąpić wcześniej niż po odbyciu przez niego 10 lat tej kary.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkt 1, 2, 3 oraz 7 wyroku - na korzyść oskarżonego.

punkt 1 wyroku - uznaje oskarżonego J. F. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, przy przyjęciu, że czynu tego dopuścił się w B. w rejonie K. przy potoku K. przy ulicy (...), co stanowi zbrodnię z art. 148 § 1 k.k. i za to na mocy art. 148 § 1 k.k. skazuje oskarżonego na karę 15 lat pozbawienia wolności;

punkt 2 – na mocy art. 63 § 1 i 5 k.k. i art. 607f k.p.k. zalicza oskarżonemu na poczet kary pozbawienia wolności orzeczonej w punkcie 1 wyroku okres zatrzymania od 23 grudnia 2000 r. godz. 12.15 do 24 grudnia 2000 r. godzina 14.30, okres faktycznego pozbawienia wolności w państwie wykonania ENA od dnia 2 lipca 2018 r. godz. 20.00 do dnia 18 lipca 2018 r. godz. 12.50 oraz tymczasowego aresztowania w sprawie od 18 lipca 2018 r. godz. 12.50 do 21 października 2020 r.,

punkt 3 wyroku - na mocy art. 77 § 2 k.k. orzeka, że warunkowe przedterminowe zwolnienie oskarżonego z reszty orzeczonej kary pozbawienia wolności nie może nastąpić wcześniej niż po odbyciu przez niego 10 lat tej kary;

punkt 7 - na mocy art. 46 § 1 k.k. zasądza od oskarżonego tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na rzecz żony pokrzywdzonego U. K. kwotę 100.000 złotych oraz na rzecz dzieci pokrzywdzonego to jest E. T. oraz A. K. kwotę po 50.000 złotych na rzecz każdego z nich.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

w części dotyczącej orzeczenia o karze

punkt 1 wyroku - uznaje oskarżonego J. F. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, przy przyjęciu, że czynu tego dopuścił się w B. w rejonie Kładki przy potoku K. przy ulicy (...), co stanowi zbrodnię z art. 148 § 1 k.k. i za to na mocy art. 148 § 1 k.k. skazuje oskarżonego na karę 15 lat pozbawienia wolności;

punkt 3 wyroku - na mocy art. 77 § 2 k.k. orzeka, że warunkowe przedterminowe zwolnienie oskarżonego z reszty orzeczonej kary pozbawienia wolności nie może nastąpić wcześniej niż po odbyciu przez niego 10 lat tej kary;

punkt 7 - na mocy art. 46 § 1 k.k. zasądza od oskarżonego tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na rzecz żony pokrzywdzonego U. K. kwotę 100.000 złotych oraz na rzecz dzieci pokrzywdzonego to jest E. T. oraz A. K. kwotę po 50.000 złotych na rzecz każdego z nich.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana