Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 marca 2014 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący	SSA Witold Mazur
Sędziowie	SSA Marek Charuza (spr.) SSO del. Piotr Filipiak
Protokolant	Magdalena Baryła

przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Tomasza Janeczka

po rozpoznaniu w dniu 28 marca 2014 roku sprawy

1.  S. S.(S.) s. B. i J.

ur. (...) w W.

oskarżonego z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.;

2.  T. K. (1) s. J. i R.

ur. (...) w G.

oskarżonego z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k.
i art. 275 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.;

3.  A. S. s. E. i K.

ur. (...) w S.

oskarżonego z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.;

na skutek apelacji prokuratora odnośnie oskarżonych T. K. (1)
i A. S. oraz obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach

z dnia 19 czerwca 2013 roku, sygn. akt. XVI K 156/05

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie II i III w ten sposób, że przyjmując przepis art. 60 § 2 i 6 pkt 2 k.k. jako podstawę nadzwyczajnego złagodzenia kary pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonym T. K. (1) i A. S., a nadto łagodzi do 2 (dwóch) lat
i 3 (trzech) miesięcy karę pozbawienia wolności wymierzoną oskarżonemu A. S.;

2.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3.  zasądza od Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Katowicach) na rzecz adwokatów: J. L. i A. F. – Kancelarie Adwokackie
w K. kwoty po 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych, w tym
23% podatku VAT, tytułem nieopłaconych kosztów obrony z urzędu udzielonej oskarżonym S. S. i T. K. (1)
w postępowaniu odwoławczym;

4.  zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt II AKa 484/13

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 19 czerwca 2013r. sygn. akt XVI K 156/05 Sąd Okręgowy w Katowicach uznał:

- oskarżonego S. S. za winnego popełnienia zbrodni z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 310 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. polegającej na tym, że w sierpniu 1999r. w K. i G. w zamiarze wprowadzenia w błąd przedstawicieli (...) sp. z o.o. z/s w G. co do tożsamości T. K. (1) i A. S. oraz zamiaru zapłaty za pobrany towar , kierował działalnością T. K. (1) i A. S. w ramach firmy (...) S.A. z/s w C. polegającą na dokonaniu oszustwa związanego z leasingiem w ten sposób, że polecił T. K. (1) i A. S. w dniu 6 sierpnia 1999r. w G. wprowadzenie w błąd przedstawicieli (...) sp. z o.o. z/s w G. co do swojej tożsamości i zamiaru zapłaty za towar, którzy realizując polecenie oskarżonego S. S. i przedstawiając się odpowiednio jako Z. M. – Prezes Zarządu (...) S.A. i A. K. (1) – Wiceprezes Zarządu (...) S.A., wprowadzili w błąd przedstawicieli (...) sp. z o.o. z/s w G. co do swojej tożsamości, a także co do zamiaru zapłaty za pobrany towar, nadto podrobili podpisy Z. M. na pięciu wskazanych umowach leasingu operacyjnego z dnia 6 sierpnia 1999r., pięciu warunkach leasingu operacyjnego, pięciu harmonogramach opłat, pięciu deklaracjach wekslowych, pięciu wekslach in blanco i na akcie wydania naczepy kontenerowej o nr (...), posługując się przerobionym dowodem osobistym wystawionym na nazwisko Z. M., czym doprowadzili do zawarcia umów leasingowych dwóch samochodów ciężarowych marki T. (...) i J. (...) oraz trzech naczep kontenerowych marki O. (...), które to pojazdy oskarżony S. S. zbył nieustalonym osobom, doprowadzając w ten sposób firmę (...) sp. z o.o. z/s w G. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem o wartości 800 000 złotych, i za to na mocy art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 310 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 2 i 3 k.k. wymierzono mu karę 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 200 stawek dziennych grzywny w wysokości po 150 złotych stawka,

- oskarżonego T. K. (1) za winnego popełnienia zbrodni z art. 310 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art.294 § 1 k.k. i art. 275 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k. i art. 33 § 2 i 3 k.k. polegającej na tym, że w dniu 6 sierpnia 1999r. w K. i G. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej na polecenie S. S., wspólnie i w porozumieniu z A. S. wprowadzili w błąd przedstawicieli (...) sp. z o.o. z/s w G. co do swojej tożsamości, przedstawiając się jako Z. M. – Prezes Zarządu (...) S.A., a także co do zamiaru zapłaty za pobrany towar, podrabiając podpisy Z. M. na pięciu wekslach in blanco, nadto posługując się podrobionym dowodem osobistym wystawionym na nazwisko Z. M., doprowadził do zawarcia umów leasingowych dwóch samochodów ciężarowych marki T. (...) i J. (...) oraz trzech naczep kontenerowych marki O. (...), które to pojazdy zostały zbyte nieustalonym osobom, doprowadzając w ten sposób wymienioną firmę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem o wartości 800 000 złotych, i za to na mocy art. 310 § 1 k.k. i art. 60 § 1 i 6 pkt 1 k.k. przy zast. art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 2 i 3 k.k. wymierzono oskarżonemu T. K. (1) karę 2 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz 150 stawek dziennych grzywny w wysokości po 100 złotych stawka,

- oskarżonego A. S. za winnego popełnienia zbrodni z art. 310 § 1 k.k. polegającej na tym, że w dniu 6 sierpnia 1999r. w G. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej na polecenie S. S. wspólnie i w porozumieniu z T. K. (1) w celu wprowadzenia w błąd przedstawicieli (...) sp. z o.o. z/s w G. podrobił podpisy Z. M. na pięciu wekslach in blanco, czym doprowadził do zawarcia umów leasingowych dwóch samochodów ciężarowych marki T. (...) i J. (...) oraz trzech naczep kontenerowych marki O. (...) o wartości 800 000 złotych , które to pojazdy zostały zbyte nieustalonym osobom, i za to na mocy art. 310 § 1 k.k. i art. 60 § 1 i 6 pkt 1 k.k. przy zast. art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 2 i 3 k.k. wymierzono oskarżonemu A. S. karę 2 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz 150 stawek dziennych grzywny w wysokości po 100 złotych stawka.

Na podstawie art. 316 § 1 k.k. orzeczono przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci opisanych w wyroku 5 weksli in blanco, a na mocy art. 44 § 2 k.k. orzeczono przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci oryginałów 5 deklaracji wekslowych.

Nadto, na zasadzie art. 63 § 1 k.k. zaliczono na poczet wymierzonych kar pozbawienia wolności okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie oskarżonym:

- S. S. w okresie od dnia 19 lipca 2001r. do dnia 23 czerwca 2005r. oraz od dnia 22 czerwca 2008r. do dnia 28 sierpnia 2008r.

- T. K. (1) od dnia 4 lipca 2002r. do dnia 22 kwietnia 2005r.

Tymże wyrokiem uniewinniono oskarżonego A. K. (2) od zarzutu popełnienia czynu z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i w tej części wyrok powyższy uprawomocnił się.

Apelacje od przedmiotowego wyroku wnieśli obrońcy oskarżonych S. S., T. K. (1) i A. S. a także prokurator – w części dotyczącej orzeczenia o karze dotyczącej oskarżonych T. K. (1) i A. S..

Prokurator zarzucił wyrokowi obrazę przepisów prawa materialnego poprzez orzeczenie w pkt II i III wyroku kary pozbawienia wolności na mocy art. 310 § 1 k.k. w zw. z art.60 § 1 i 6 pkt 1 k.k., podczas gdy orzeczenie kary wobec oskarżonych T. K. (1) i A. S. winno nastąpić na mocy art. 310 § 1 k.k. w zw. z art. 60 § 2 i 6 pkt 2 k.k. , o co wniósł ten skarżący.

Obrońca oskarżonego S. S. zaskarżając wyrok w części dotyczącej tego oskarżonego w całości zarzucił:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku mający wpływ na jego treść polegający na przyjęciu, że oskarżony kierował działalnością T. K. (1) i A. S. polegającą na dokonaniu opisanego w zaskarżonym wyroku oszustwa związanego z leasingiem,

- obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku, poprzez naruszenie art. 4 i 7 k.p.k.

Wniósł zatem obrońca o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Obrońca oskarżonego T. K. (1) zaskarżył wyrok w części dotyczącej kary wymierzonej temu oskarżonemu i zarzucając rażącą niewspółmierność orzeczonej kary 2 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary grzywny podczas gdy dla osiągnięcia celów kary wystarczającym byłoby wymierzenie kar łagodniejszych, zwłaszcza, że stan majątkowy oskarżonego, jego możliwości zarobkowe oraz brak wzbogacenia się przez dokonanie przestępstwa, nie uzasadniają wymiaru orzeczonej grzywny wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary 2 lat pozbawienia wolności oraz 75 stawek dziennych grzywny po 50 złotych każda.

Również obrońca oskarżonego A. S. zaskarżył wyrok w części dotyczącej kary i formułując zarzut rażącej niewspółmierności ( surowości ) kary wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez złagodzenie wymierzonej oskarżonemu kary z zastosowaniem nadzwyczajnego złagodzenia kary i wymierzenie oskarżonemu znaczenie łagodniejszej kary pozbawienia wolności.

Oceniając przedstawione wyżej apelacje jako trafne uznać należało uwagi ujęte w apelacji prokuratora oraz częściowo w apelacji obrońcy oskarżonego A. S. – co spowodowało zmianę zaskarżonego wyroku polegającą na korekcie podstawy nadzwyczajnego złagodzenia kary pozbawienia wolności orzeczonej oskarżonym T. K. (1) i A. S. oraz obniżeniu wymiaru tej kary oskarżonemu A. S..

W całości bezzasadne okazały się natomiast zarzuty naprowadzone przez obrońców oskarżonych S. S. oraz T. K. (1).

Przede wszystkim stwierdzić trzeba, że analiza postępowania przeprowadzonego przez sąd I instancji zgodnie z zasadą obiektywizmu określoną w art. 4 k.p.k., wskazuje na trafność ustaleń faktycznych poczynionych w rozpatrywanej sprawie.

Nadto lektura wyczerpującego uzasadnienia zaskarżonego wyroku – uzasadnienia spełniającego wymogi określone w art. 424 § 1 i 2 k.p.k. – świadczy o tym, że wszystkie zgromadzone dowody oceniono zgodnie z regułą ujętą w art. 7 k.p.k., nie przekraczając w niczym granicy swobodnej oceny dowodów.

Odnosząc się do szczegółowych uwag naprowadzonych w uzasadnieniu apelacji obrońcy osk. S. S., a zmierzających do wykazania braku zaangażowania tego oskarżonego w niewątpliwe przestępcze działania oskarżonych T. K. (1) i A. S., podnieść należy, że wbrew zdaniu tego skarżącego słusznie Sąd Okręgowy przyjął pierwszoplanową rolę oskarżonego S. S. w przedmiotowym przestępczym procederze.

Niezależnie bowiem od tego, czy i jaki udział w dokonanym oszustwie leasingowym miał osk. A. K. (3) - ostatecznie uniewinniony od zarzutu z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. , w świetle danych zawartych w jakże licznych i spójnych dowodach obciążających osk. S. S., sprawstwo tego oskarżonego przedstawia się wielce klarownie.

Jednocześnie chybiona okazała się próba przerzucenia na współoskarżonego A. K. (3) oraz nieustaloną osobę prezentowaną jako R. z O., całej odpowiedzialności za zorganizowanie i przeprowadzenie inkryminowanego oszustwa - stanęły temu na przeszkodzie fakty wynikające z całego zebranego w tej sprawie materiału dowodowego.

Argumentacja skarżącego sprowadza się do ponownego zaprezentowania wyjaśnień osk. S. S., zdaniem apelującego logicznych, spójnych i konsekwentnych od samego początku postępowania.

Jednak w rzeczywistości wersja zdarzeń prezentowana przez tego oskarżonego wykazywała znaczne rozbieżności –S. S. w postępowaniu przygotowawczym częściowo przyznał się do popełnienia przedmiotowego czynu, i choć pomniejszał swój udział w tym przestępstwie , to jednak wyjaśnił, że pod wpływem namów ze strony A. K. (3) zgodził się na popełnienie oszustwa leasingowego przy wykorzystaniu firmy (...) S.A. z/s w C. , którą to firmą faktycznie kierował – k.628 – 636 t. VI.

Dopiero w późniejszych relacjach osk. S. S. zdecydowanie zaprzeczał aby miał coś wspólnego z oszustem na szkodę (...) sp. z o.o. z/s w G..

Podkreślić trzeba, że wszystkie te wersje miał w polu widzenia sąd orzekający dokonując oceny dowodów zebranych w tejże sprawie – a to najpierw przedstawiając stanowisko zaprezentowane przez osk. S. S. i pozostałych oskarżonych, a następnie konfrontując i analizując te relacje w powiązaniu z ogółem materiału dowodowego – strony 18 – 23 uzasadnienia zaskarżonego wyroku.

Dostrzegł przy tym sąd orzekający, że osk. S. S. nie był obecny w dniu 6 sierpnia 1999r. na W. gdzie były zawierane i podpisywane umowy leasingowe, a współoskarżeni A. S. i T. K. (1) niespójnie podawali który z nich dzwonił z G. do kierującego oszustem S. S..

Sąd Okręgowy przeanalizował i te pierwotne wyjaśnienia współoskarżonych A. S. i T. K. (1), w których A. K. (2) pojawiał się obok osk. S. S. jako osoba zaangażowana w popełnienie przedmiotowego czynu.

Jak już wyżej zaznaczono , ustalenia sądu orzekającego o kierowaniu przez osk. S. S. poczynaniami oskarżonych T. K. (1) i A. S., wsparte zostały danymi wynikającymi z całego materiału dowodowego jaki udało się zebrać w tej sprawie, który to materiał oceniony został przez sąd orzekający z nieodpartą logiką i precyzją.

Uderzające w rozpatrywanej sprawie jest to, że choć w niektórych relacjach współoskarżonych oraz świadków pojawia się A. K. (3) jako osoba uczestnicząca w popełnieniu oszustwa na szkodę (...) sp. z o.o. z/s w G., to jednak – poza twierdzeniami oskarżonego S. S. – rola A. K. (3) nigdzie nie jest ujmowana jako jedynie decydująca oraz eliminująca sprawstwo osk. S. S..

Z tego względu, aprobując argumenty sądu orzekającego, nie ma już potrzeby ich ponownej, pełnej prezentacji.

Wypada tylko zaznaczyć, że obok wyjaśnień współoskarżonych T. K. (1), A. S. i A. K. (3), także w zeznaniach całego szeregu świadków oskarżony S. S. pojawia się jako główny decydent w firmie (...) S.A. z/s w C..

I tak A. M. – w uzasadnieniu apelacji wymieniany obok T. K. (2) jako osoba która w swych zeznaniach miała odciążać oskarżonego S. S. - jednoznacznie podał, że:

- A. K. (3) wykonywał polecenia S. ( k. 4065 t. 27)

- bez wiedzy S. nic nie mogło być zrobione w (...) S.A. i to on organizował wszystkie przestępstwa ( k. 3477-3478 t. 24 ) ,

- S. oba auta ( tj. J. i T. uzyskane z leasingu ) sprzedał na układ za granicę, świadek dał S. 35 000 zł na pierwszą ratę leasingową za co użytkował J., którego potem oddał S., lecz nie odzyskał pieniędzy, a dokumenty i kluczyki tego auta dostał od S. ( k. 3955-3957 t. 26 ).

Przypomnienie zeznań A. M. dobitnie więc wskazuje, że świadek ten w swych zeznaniach nie odciążał lecz obciążał oskarżonego S. S., a i sam skarżący zaznaczył w pewnym miejscu, że zdaniem tegoż świadka A. K. (3) w firmie (...) zajmował się prawie wszystkim lecz nie miał władzy ( strona 5 apelacji ).

Z kolei odnośnie zeznań T. K. (2), którego to świadka nie można było przesłuchać na rozprawie ( k. 4480 t. 29 ), nie miał on konkretnej wiedzy na temat zawierania umowy leasingowej.

Twierdzenia T. K. (2) na okoliczność wywozu aut za granicę, szczegółowo zostały przeanalizowane przez sąd orzekający zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów ( strona 22 uzasadnienia wyroku ), przy trafnym odwołaniu się do zeznań świadków Z. D. i K. S. jasno mówiących o tym, że wyjeżdżając autami za wschodnią granicę działali na polecenie osk. S. S. a nie A. K. (3).

Z kolei niejasna rola, jaką i zdaniem apelującego mieli odegrać bracia P. i P. G. oraz M. L. przy zawieraniu umowy leasingu po stronie pokrzywdzonej firmy (...) sp. z o.o. z/s w G. – o czym mowa była także w zeznaniach świadka W. D. ( k. 5245 – 5247 t. 33 ), w żaden sposób nie może rzutować na ustalenia sądu orzekającego co do konkretnych działań oskarżonego S. S. ze strony leasingobiorcy.

Także akcentowany przez skarżącego brak ustaleń Sądu Okręgowego o szczegółach planowania inkryminowanego przestępstwa, nie może bezpośrednio prowadzić do krytycznej oceny ustaleń odnośnie sprawstwa osk. S. S., albowiem brak ów w żaden sposób nie wpływa na ustalenia dotyczące kierowania przez osk. S. S. poczynaniami T. K. (1) i A. S..

Podsumowując powyższe rozważania stwierdzić trzeba, że wina oskarżonego S. S. w zakresie czynu precyzyjnie przypisanego mu w pkt I zaskarżonego wyroku nie może budzić wątpliwości, stąd odwołanie się przez skarżącego to zasady wyrażonej w art. 5 § 2 k.p.k. stało się w realiach rozpatrywanej sprawy niezasadne.

Sąd Okręgowy na bazie poczynionych poprawnych ustaleń faktycznych przeprowadził trafną kwalifikację prawną czynów poszczególnych oskarżonych, dokonując w tym zakresie niezbędnej analizy prawnej – strony 43 – 45 uzasadnienia zaskarżonego wyroku, niekwestionowanej już przez żadną ze stron niniejszego postępowania.

Ponieważ zasadniczą wagę ma w tej sprawie przypisanie oskarżonym i zbrodni z art. 310 § 1 k.k. zaznaczyć wypada, że zgodnie z ugruntowanym już orzecznictwem Sądu Najwyższego i sądów powszechnych, podrobienie podpisów wystawcy na wekslach in blanco, stanowiących papier wartościowy ( dokument ) dający podstawę do otrzymania sumy pieniężnej, wyczerpuje znamiona art. 310 § 1 k.k. – por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 marca 2007r., I KZP 2/07, OSNKW 2007, 4, poz. 31.

Odnośnie zagadnienia rozmiaru kar wymierzonych poszczególnym oskarżonym, zanim ocenione zostaną odnoszące się do tej kwestii zarzuty zawarte w apelacjach obrońców oskarżonych T. K. (1) i A. S., stwierdzić trzeba, że kara 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia jaka została orzeczona wobec oskarżonego S. S. nie nosi w sobie cech kary rażąco surowej.

Sąd Okręgowy dostrzegł i w odpowiednim stopniu uwzględnił wszystkie okoliczności rzutujące na wymiar kary pozbawienia wolności orzeczonej osk. S. S. – jego decydującą rolę w popełnieniu w 1999r. przestępstwa powodującego szkodę o znacznej wartości ponad 800 000 złotych, co spotkać się musiało z adekwatnie surową a zarazem racjonalną karą, zbliżoną zresztą do jej dolnego ustawowego zagrożenia wynoszącego pięć lat w przypadku zbrodni z art. 310 § 1 k.k.

Jednocześnie kluczowa rola oskarżonego S. S. w popełnieniu tej zbrodni sprzeciwiała się ewentualnemu sięgnięciu po możliwość nadzwyczajnego złagodzenia kary wobec tegoż oskarżonego.

Również kara 2 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności jaką już przy wykorzystaniu dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia wymierzono oskarżonemu T. K. (1), nie może – wbrew temu co podniósł obrońca tego oskarżonego – być oceniana jako kara rażąco surowa, podobnie jak i orzeczona temu oskarżonemu grzywna.

Oskarżony T. K. (1) osobiście podrabiał podpis Z. M. na przedmiotowych pięciu wekslach in blanco, swym czynem wyczerpał znamiona kilku przestępstw, a brak jest przy tym jakichkolwiek przesłanek do przyjęcia, aby był on w swych działaniach zastraszany i manipulowany przez osk. S. S. – co nietrafnie sugeruje obrońca w uzasadnieniu apelacji.

Dlatego też, aprobując racje naprowadzone w tym przedmiocie przez sąd orzekający – strona 46 uzasadnienia zaskarżonego wyroku, zarzuty omawianej apelacji uznano za bezzasadne.

Częściowo trafne okazały się jedynie uwagi ujęte w apelacji obrońcy osk. A. S., akcentujące konieczność poddania indywidualnej ocenie wszystkich elementów decydujących o wymiarze kary.

Co prawda oskarżony ten ściśle współdziałał z oskarżonym T. K. (1) w przestępczych poczynaniach na terenie W. w 1999r., jednak to nie on osobiście podrabiał podpisy na wekslach in blanco, a w odróżnieniu od osk. T. K. (1) przypisano mu popełnienie jedynie zbrodni z art. 310 § 1 k.k., z wyłączeniem rozbudowanej kumulatywnej kwalifikacji tego czynu.

Okoliczności te musiały znaleźć pewne odzwierciedlenie właśnie w zindywidualizowanym określeniu kary pozbawienia wolności, którą należało złagodzić do stosownego wymiaru 2 lat i 3 miesięcy.

Dalsze łagodzenie temu oskarżonemu, i tak już nadzwyczajnie mu złagodzonej kary pozbawienia wolności, w realiach niniejszej sprawy nie byłoby już racjonalne, zaś okoliczności łagodzące , takie jak wyrażone przez tego oskarżonego żal i skrucha, znajdują odpowiednie odzwierciedlenie w ukształtowanym obecnie wymiarze kary pozbawienia wolności.

Oczywiście trafne stały się uwagi apelacji prokuratora odnoszącej się li tylko do kwestii podstawy prawnej wymiaru kary pozbawienia wolności orzeczonej oskarżonym T. K. (1) i A. S..

Skoro w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazano, że nawet najniższa kara przewidziana za przestępstwo z art. 310 § 1 k.k. byłaby zbyt surowa wobec T. K. (1) i A. S., to tym samym zastosowanie wobec nich instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary miało wsparcie w normie art. 60 § 2 k.k., a nie art. 60 § 1 k.k.

Oskarżonym nie zarzucono przy tym popełnienia zbrodni zagrożonej karą co najmniej 25 lat pozbawienia wolności , co przewiduje przepis art. 60 § 6 pkt 1 k.k. , lecz inną zbrodnię wymienioną w art. 60 § 6 pkt 2 k.k., a zatem to ten ostatni przepis - obok art. 60 § 2 k.k. - stanowić winien poprawną podstawę nadzwyczajnego złagodzenia kary wobec oskarżonych T. K. (1) i A. S., co też uczyniono odpowiednio zmieniając zaskarżony wyrok w pkt II i III.

Mając na względzie aktualną, dość trudną sytuację materialną wszystkich oskarżonych przestawioną w wywiadach kuratorów sądowych – oskarżonego T. K. (1) wspiera finansowo jego kuzynka, oskarżonego S. S. dorosła córka, a i sytuacja majątkowa osk. A. S. jest niestabilna, na zasadzie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. zwolniono ich od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego.