Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

Przewodniczący

SSA Aleksander Sikora (spr.)

Sędziowie

SA Wojciech Kopczyński

SA Marek Charuza

Protokolant

Marta Jodłowska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 465/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 27 czerwca 2022 r. sygn. akt II K 110/21.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zawarty w apelacji adw. J. S. (1) i adw. J. S. (2) zarzut obrazy przepisów postępowania, a to:

1.  art. 170 § 1 ust. 4 kpk w zw. z art. 185a § 1 kpk w zw. z art. 6 kpk poprzez niezasadne oddalenie wniosku dowodowego o ponowne przesłuchanie pokrzywdzonej wobec faktu, iż oskarżony w czasie przesłuchania pokrzywdzonej nie miał obrońcy, a w toku postępowania nie została wydana opinia biegłego psychologa, która wskazywała na to, że powtórne przesłuchanie małoletniej naraziłoby na poważne skutki w zakresie jej zdrowia psychicznego;

2.  art. 196 § 3 kpk w zw. z art. 200 § 2 pkt 5 kpk i art. 4 kpk poprzez niezasadne oddalenie wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego o przeprowadzenie dowodu z kolejnej opinii sądowo-psychologicznej dotyczącej małoletniej przez innego biegłego psychologa wobec zgłoszonych przez oskarżonego uzasadnionych wątpliwości co do bezstronności biegłej M. D. oraz wątpliwości co do wiedzy biegłej oraz wydania przez nią opinii niezawierającej sprawozdania z przeprowadzonych badań, co uniemożliwia jej sądową ocenę;

3.  art. 170 § 1 ust. 4 kpk w zw. z art. 193 § 1 kpk i art. 4 kpk poprzez nieprzeprowadzenie wnioskowanego przez obrońcę dowodu z opinii biegłych psychologa i seksuologa, poprzedzonej badaniem psychologicznym i seksuologicznym małoletniej pokrzywdzonej, celem stwierdzenia czy występują u niej objawy świadczące o popełnieniu na jej szkodę przestępstwa przeciwko wolności seksualnej oraz czy w życiu pokrzywdzonej wystąpiły inne niż seksualne rodzaje traumy, mogące wywołać objawy stwierdzone u niej;

4.  art. 170 § 1 kpk w zw. z art. 192 § 2 kpk oraz art. 4 kpk poprzez niezasadne oddalenie wniosku dowodowego o przesłuchanie świadka M. U. z udziałem biegłego psychologa wobec wskazanych wątpliwości co do stanu psychicznego świadka;

5.  art. 170 § 1 ust. 5 kpk w zw. z art. 4 kpk poprzez niezasadne oddalenie wniosku dowodowego o przesłuchanie jako świadków K. S. i D. K. w sytuacji, gdy osoby te miały wiadomości o istotnych okolicznościach dotyczących środowiska w którym wychowywała się małoletnia pokrzywdzona oraz treści z jakimi mogła mieć styczność, a dotyczących jej matki;

6.  art. 170 § 1 ust. 5 kpk w zw. z art. 217 kpk oraz art. 198 kpk i art. 4 kpk poprzez niezasadne oddalenie wniosku dowodowego o zatrzymanie telefonów i komputerów należących do J. K. i M. U. oraz dokonanie przez biegłego ich oględzin w sytuacji gdy treści tam przechowywane mogły mieć wpływ na zeznania małoletniej, a zatem stanowią dowód istotny dla rozpoznania sprawy;

7.  art. 7 kpk oraz art. 410 kpk poprzez dokonanie nieprawidłowej oceny dowodów, a w konsekwencji: uznanie za wiarygodne zeznań świadka M. U. w sytuacji kiedy w postępowaniu ujawniono wiele okoliczności wskazujących na to, że zeznaniom tego świadka nie można przypisać waloru wiarygodności, z uwagi na szczegółowe okoliczności wymienione przez obrońców; uznanie za wiarygodną, bezstronną, wyczerpującą i rzetelną opinię biegłej psycholog M. D. w sytuacji, w której zachodziło szereg okoliczności szczegółowo wskazanych przez obrońców w apelacji; stwierdzenie iż wynik badania seksuologicznego nie stwierdzającego u oskarżonego zaburzeń preferencji seksualnych nie ma wpływu na ocenę postępku oskarżonego w sytuacji kiedy sąd doszedł do takiego wniosku dopiero po dwukrotnej korzystnej dla oskarżonego opinii, wcześniej uznając, iż ta okoliczność ma istotne znaczenie dla sprawy i dopuszczając jako dowód w tej sprawie dwie opinie biegłego; stwierdzenie, iż świadkowie J. L., K. L., D. L., M. L., J. T., A. P., B. S. i M. H. nie mieli wiedzy dotyczącej okoliczności istotnych dla ustaleń faktycznych, podczas gdy osoby te zeznawały na temat zachowania małoletniej po nocy, w której miało miejsce zdarzenie, środowiska, w którym się wychowywała, osoby jej matki, a zatem na temat istotnych dla sprawy okoliczności; stwierdzenie, że zeznania Z. L. nie zawierały informacji mających znaczenie dla sprawy, w sytuacji gdy świadek ten zeznawał na temat zachowania małoletniej w następnym dniu po zdarzeniu z 7 lutego 2021 r., wskazując, iż pokrzywdzona w stosunku do dziadka zachowywała się normalnie, była wesoła i dopytywała o następne spotkanie; stwierdzenie, iż małoletnia po nocy 6/7 lutego 2021 r. wyraziła swoje przykre przeżycia poprzez skargę, płacz i żądanie natychmiastowego odwiezienia do mamy, co stoi w sprzeczności z wyjaśnieniami oskarżonego oraz zeznaniami świadków Z. L., J. L. i K. L., którzy nie potwierdzili zmiany zachowania małoletniej, płaczu ani negatywnych emocji z jej strony; stwierdzenie, iż zeznania A. K. są stronnicze z uwagi na eksponowanie "rzekomych" problemów małoletniej i opierają się na "zasłyszanych i niesprawdzonych informacjach", podczas gdy z treści zeznań świadka wynika, że jako psycholog udzielała małoletniej pomocy psychologicznej, a zatem informacje jej oparte były na wiedzy zawodowej i podejmowanych przez siebie działaniach; stwierdzenie, że świadek A. K. "nie była w stanie udzielić logicznych wyjaśnień i ostatecznie przyznała brak rzetelnego umocowania swoich osądów" w sytuacji gdy zeznania tego świadka wskazują, iż odpowiadając wielokrotnie na takie same pytania sądu udzielała odpowiedzi spójnych, logicznych, rzetelnych, z umotywowaniem swoich spostrzeżeń i dokładnym wyjaśnieniem kwestii udzielonej małoletniej pomocy psychologicznej i zdiagnozowanych u niej zaburzeń; pominięcie przez sąd szeregu istotnych dla sprawy okoliczności ujawnionych w postępowaniu, a to w postaci zachowania pokrzywdzonej 7 lutego 2021 r., nie wskazującego na doznanie przez nią jakiejkolwiek krzywdy, braku kontaktowania się przez pokrzywdzoną tego dnia z matką i braku żądania odebrania jej od oskarżonego, bądź wyrażenia woli natychmiastowego powrotu do domu, problemów emocjonalnych małoletniej zdiagnozowanych w wieku przedszkolnym i ich wpływu na jej zdolność do konfabulacji oraz odtwarzania i komunikowania spostrzeżeń i wreszcie wpływu matki małoletniej na nią, szczególności wobec jej zainteresowań związanych z erotyką, tworzeniem treści pornograficznych, fiksacją związaną z wykorzystaniem seksualnym dzieci, które objawiły się u M. U. podczas jej pracy w żłobku; pominięcie przez sąd treści wiadomości tekstowej wysłanej przez oskarżonego do M. U. o treści " M., jestem w stanie spojrzeć Ci w oczy, ponieważ mam czyste sumienie. Tak samo jestem w stanie spojrzeć w oczy J.", która to wiadomość świadczy o tym, iż oskarżony nie popełnił przypisanego czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Oddalając postanowieniem z dnia 7 kwietnia 2022r. wniosek dowodowy obrońcy o ponowne przesłuchanie pokrzywdzonej, Sąd Okręgowy, wbrew twierdzeniom apelacji, nie naruszył wskazanych w zarzucie odwoławczym przepisów. Lektura starannie sporządzonego uzasadnienia omawianego postanowienia wskazuje na to, iż w polu widzenia sądu były wszystkie okoliczności, jakie winny być poddane analizie przy podejmowaniu decyzji o zasadności i celowości przeprowadzenia wnioskowanego dowodu. Owe pisemne motywy orzeczenia świadczą o tym, iż zważono właściwie proporcje konkurujących ze sobą dóbr prawnych, jakimi są w takiej sytuacji ochrona małoletnich pokrzywdzonych w toku postępowania sądowego oraz przeciwstawne im gwarancje procesowe oskarżonego. Na wstępie zaznaczyć trzeba, iż dowód z przesłuchania małoletniej pokrzywdzonej przeprowadzony został w postępowaniu przygotowawczym w czasie, kiedy A. J. nie miał jeszcze statusu podejrzanego, a zatem niemożliwe było pouczenie go o możliwości udziału w tej czynności jego obrońcy. Czas przeprowadzenia przesłuchania był zaś warunkowany, jak się wydaje, potrzebą zabezpieczenia treści dowodu w krótkim czasie po zdarzeniu, które jest podstawą później przedstawionego podejrzanemu zarzutu. Treść zaś czynności przesłuchania stała się następnie podstawą ustalenia istnienia przesłanki wysokiego prawdopodobieństwa popełnienia przez A. J. zarzucanego mu czynu. Sąd I instancji powołał się w uzasadnieniu kwestionowanego postanowienia na szereg judykatów, wspierających jego stanowisko i Sąd Apelacyjny poglądy tam zawarte w pełni podziela. Podkreślić trzeba, iż dorobek orzeczniczy Sądu Najwyższego i sądów powszechnych wskazuje na niejednolitość stanowisk co do tego które dobro, ze stojących w konkurencji winno przeważać. Trafne jest odwołanie się Sądu Okręgowego do dyrektyw prawa europejskiego i stanowiska Rady Europy o szczególnej ochronie dziecka w procesie karnym. Powszechnie akceptowany wydaje się pogląd, iż wynikające z prawa do obrony uprawnienie oskarżonego do przeprowadzenia ponownego przesłuchania małoletniego pokrzywdzonego, nawet w sytuacji, kiedy przy pierwszym przesłuchaniu nie był obecny obrońca, nie ma charakteru bezwzględnej dyrektywy dla organu prowadzącego postepowanie, ale uzależnione jest od tego czy ponowne przesłuchanie takiego świadka nie wywrze na nim takiego negatywnego wpływu, który mógłby spowodować realnie negatywne skutki dla zdrowia psychicznego małoletniego. Przenosząc te wywody na grunt niniejszej sprawy Sąd I instancji wskazał, iż z zebranego materiału dowodowego wynika, iż małoletnia J. K. w czasie, kiedy toczyło się postępowanie jurysdykcyjne korzystała z terapii psychologicznej, borykała się ze stanami lękowymi, co prawidłowo uznane zostało za argument do decyzji, iż jej ponowne przesłuchanie miałoby negatywny wpływ na jej stan psychiczny i mogłoby się realnie przyczynić do jego pogorszenia się. Już w tym miejscu zaznaczyć też trzeba, iż Sąd Apelacyjny w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę, przychyla się do stanowiska, iż nie jest konieczne aby w każdej sprawie, w której konieczne jest rozstrzygnięcie czy ponowne przesłuchanie małoletniego pokrzywdzonego, zasięgać opinii biegłego psychologa celem ustalenia, czy stan psychiczny świadka i możliwość jego pogorszenia się sprzeciwia się powtórzeniu takiej czynności. Realia każdej sprawy winny decydować o tym, czy stwierdzenie istnienia takich przesłanek wymagają dodatkowej opinii biegłego. W niniejszej zaś sprawie stan psychiczny pokrzywdzonej wynikający z treści przesłuchania jej oraz matki, jak i faktu pozostawania w terapii psychologicznej uzasadniał decyzje o tym, iż z uwagi na zagrożenie dla psychiki dziecka, wniosek o ponowne przesłuchanie pokrzywdzonej nie mógł być uwzględniony.

Nieuzasadniony jest również zarzut naruszenia wskazanych w apelacji przepisów prawa procesowego przy oddaleniu przez Sąd I instancji wniosku dowodowego o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego psychologa co do psychologicznych aspektów zeznań małoletniej pokrzywdzonej. Wbrew twierdzeniom skarżącego podnoszone we wniosku okoliczności nie świadczą o braku bezstronności biegłej M. D.. Argumenty dotyczące zdarzeń z przeszłości, związanych z pracą biegłej w szkole prowadzonej przez fundację prowadzoną przez oskarżonego zostały prawidłowo przeanalizowane przez Sąd I instancji, który nie dopatrzył się w nich okoliczności, które uzasadniałyby konieczność wyłączenia biegłego. Twierdzenia obrońców stanowią jedynie spekulacje i przypuszczenia, które nie zostały w żaden sposób realnie przełożone na takie argumenty dyskwalifikujące biegłego w zakresie jego bezstronności, które dawałyby podstawę do jego wyłączenia a tym samym uwzględnienia wniosku o powołanie nowego biegłego do wydania opinii. Uwagi dotyczące merytorycznej zawartości opinii biegłej M. D. zawarte w zeznaniach świadka A. K. oraz biegłej A. B. również nie mogły wbrew twierdzeniom obrońców uzasadniać zdyskwalifikowania tego dowodu w postępowaniu. W obu przypadkach inne były role procesowe i zakres koniecznych informacji uzyskiwanych od świadka i biegłego seksuologa niż procesowa rola psychologa w odniesieniu do zbadania sposobu zeznawania pokrzywdzonej, stąd uwagi czynione niejako obok treści istotnych dla sprawy zeznań i opinii, nie mogły mieć takiego znaczenia dla oceny dowodu z opinii psychologicznej, jak sugerują to obrońcy. Również wbrew twierdzeniom skarżących opinia biegłej M. D. zawiera niezbędne elementy konieczne dla takiego dokumentu procesowego. Nie jest to istotnie opracowanie rozbudowane, ale wystarczające dla dokonania prawidłowej oceny tego dowodu. Zaznaczyć także należy, iż opinia biegłego psychologa biorącego udział w przesłuchaniu świadka i analizująca psychologiczne aspekty zeznań spełnia jedynie pomocnicze zadania w procesie oceny dowodu przeprowadzanej przez sąd, ułatwiając realizację dyrektyw zawartych w przepisie art. 7 kpk. Przy takim zaś rozumieniu celów przeprowadzania tego typu dowodu, zarzuty apelacji są chybione.

Argumenty wskazane wyżej, co do akceptacji przez Sąd Apelacyjny stanowiska Sądu Okręgowego w zakresie oceny prawidłowości opinii biegłej M. D. i wypełnienia w ten sposób potrzeby opiniowania co do psychologicznych aspektów zeznań pokrzywdzonej i jej stanu psychicznego uzasadniają dalej uznanie kolejnego zarzutu odwoławczego, a to dotyczącego nieprzeprowadzenia dowodu z opinii biegłego psychologa oraz seksuologa na okoliczności wskazane w apelacji, za chybiony. Brak jakichkolwiek racjonalnych przesłanek, poza spekulacjami skarżących, aby uznać za konieczne poddawanie małoletniej pokrzywdzonej badaniu seksuologicznemu w kierunku ustalenia bliżej niesprecyzowanych okoliczności manifestowanych przez obrońców. Co do opinii psychologicznej zaś stwierdzić trzeba raz jeszcze, że brak było przesłanek aby uznać opinię biegłej M. D. za niewystarczającą.

Nie doszło do obrazy wskazanych przez obrońców przepisów w związku z oddaleniem wniosku o przesłuchanie świadka M. U. z udziałem biegłego psychologa. Postanowienie Sądu I instancji wydane na rozprawie w dniu 28.10.2021r., odmawiające uwzględnienia wniosku obrońcy w tym zakresie, jest co prawda lakoniczne w swoim uzasadnieniu, jednakże sama decyzja jest słuszna. To sąd jako organ prowadzący przesłuchanie władny jest powziąć wątpliwości, o których mowa w przepisie art. 192 § 2 kpk. Decyduje o tym treść i sposób zeznawania świadka, a nie poglądy i oceny prezentowane przez strony bądź ich przedstawicieli. Argumenty apelacji stanowią polemikę z rozstrzygnięciem sądu na poziomie przedstawiania własnych ocen świadka, jego sposobu życia, kontaktów społecznych, oraz innych okoliczności przytaczanych nie w celu wykazania niesłuszności decyzji Sądu I instancji, a raczej po to aby wzmocnić retorykę na gruncie zarzutu obrazy art. 7 kpk w odniesieniu do zeznań świadka M. U.. Tymczasem stwierdzeniem Sądu Apelacyjnego jest, iż wobec niepowzięcia przez Sąd Okręgowy wątpliwości o jakich mowa w przepisie art. 192 § 2 kpk oraz konkluzji sądu odwoławczego, iż materiał sprawy nie uzasadniał, aby wątpliwości takie powziąć, prawo procesowe nie zostało w tym zakresie naruszone. Nie naruszył również Sąd I instancji wskazanych przez obrońców przepisów procedury oddalając wniosek dowodowy o przesłuchanie świadków D. K. i K. S., trafnie wskazując, iż z uwagi na ramy przedmiotowe postępowania, wyznaczone zarzutem aktu oskarżenia, dowody te nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Argumenty wskazane przez Sąd Okręgowy w uzasadnieniu postanowienia wydanego na rozprawie w dniu 7 kwietnia 2022 są jasne i przekonujące, a polemika z nimi, prezentowana w apelacji, nieskuteczna. Również nieuzasadniony jest zarzut naruszenia wskazanych w apelacji przepisów w związku z oddaleniem wniosku dotyczącego zatrzymania urządzeń elektronicznych i poddania ich badaniu przez biegłego z zakresu informatyki. Uzasadnienie postanowienia znajdujące się w protokole na karcie 896 akt przekonuje prawidłowo, a wbrew twierdzeniom skarżącego, o braku podstaw do uwzględnienia wniosku dowodowego.

Przeprowadzona przez Sąd ocena materiału dowodowego w żadnej części nie nosi cech dowolności, jak sugerują to skarżący, a jednocześnie, wbrew ich stanowisku Sąd Apelacyjny nie potwierdził aby doszło do obrazy art. 410 kpk. Zeznania świadka M. U. poddano analizie czego wynikiem są wywody Sądu I instancji na stronach od 9 do 11 pisemnego uzasadnienia wyroku. Zaprezentowane tam motywy świadczą o tym, że całość depozycji tego świadka była w polu widzenia Sądu Okręgowego. Wskazane przez skarżących okoliczności, które miałyby świadczyć o niewiarygodności zeznań tego świadka, stanowią z jednej strony próbę nadania wskazanym zdarzeniom bądź zachowaniom znaczenia nieuzasadnionego bądź wyolbrzymionego w świetle całości materiału dowodowego sprawy ( tak w przypadku informacji o szczegółach pracy świadka w żłobku oraz publikowania określonych treści w mediach społecznościowych bądź też braku odpowiedzi świadka na niektóre pytania) z drugiej zaś eksponują w stopniu nadmiernym drobne nieścisłości relacji świadka, które nie mogą rzutować decydująco na akceptację przez Sąd Odwoławczy oceny tego dowodu dokonanej przez Sąd I instancji. Również ocena dowodu z opinii biegłej psycholog M. D. dokonana została, wbrew stanowisku skarżących, zgodnie z rygorami wynikającymi z dyspozycji art. 7 kpk i respektowała zasadę wynikającą z przepisu art. 410 kpk. Jak już wskazano we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia, podniesione przez skarżących argumenty odwołujące się do rzekomego konfliktu z przeszłości na gruncie zawodowych, nie zostało uznane jako przesłanka do wyłączenia biegłego z uwagi na wątpliwości co do bezstronności. Zawartość merytoryczna zaś opinii tej biegłej została uznana przez Sąd I instancji za wystarczającą, biorąc pod uwagę to, iż funkcja opinii biegłego wydanej w trybie art.192 § 2 kpk jest pomocnicza względem przeprowadzanej przez organ prowadzący postępowanie oceny dowodów, służąc dostarczeniu temu organowi argumentów opartych na wiadomościach specjalnych, celem podjęcia trafnych decyzji w toku dokonywania oceny dowodu z zeznań świadka. Krytyka opinii biegłej M. D. dotyczącej psychologicznych aspektów zeznań pokrzywdzonej przez pryzmat uwag zawartych w zeznaniach świadka A. K. oraz biegłej seksuolog A. B. jest irrelewantna, skoro rolą procesową świadka jest złożenie zeznań co do faktów, zaś rolą biegłego seksuologa wypowiedzenie się co do seksuologicznych aspektów psychiki oskarżonego, nie zaś ocena innych dowodów przeprowadzonych w postepowaniu, w tym opinii psychologa, dotyczącej zeznań małoletniej pokrzywdzonej. Cytowany przez obrońców fragment pisemnego uzasadnienia wyroku, dotyczący znaczenia wyniku badania seksuologicznego w zakresie preferencji seksualnej oskarżonego, został na potrzeby zarzutu odwoławczego wyjęty z kontekstu całego wywodu Sądu I instancji zawartego na stronach 12 - 13 pisemnego uzasadnienia. Odczytując zaś tę część dokumentu prawidłowo, a zatem w całości, stwierdzić należy, iż konkluzją Sądu I instancji było to, iż wynik badania oskarżonego, co do preferencji seksualnej, nie musi determinować w sposób jednoznaczny oceny zasadności zarzutu i linii obrony oskarżonego. Swoje stanowisko dotyczące oceny zeznań świadków J. L., K. L., D. L., M. L., J. T., A. P., B. S. i M. H. przedstawił Sąd I instancji w uzasadnieniu w sposób jasny i przekonujący. Cytowane przez obrońców sformułowanie o braku ich wiedzy o okolicznościach istotnych dla ustalenia stanu faktycznego odnosi się do poprzedzającego ten fragment stwierdzenia, iż osoby te nie były świadkami zdarzenia objętego zarzutem. Jednocześnie zaś, w kolejnej części uzasadnienia, Sąd Okręgowy wskazał, jakie okoliczności wywiedzione z tych zeznań zostały uwzględnione i dlaczego. Czyni to zatem w pełni zadość, wbrew tezie apelacji, regułom wynikającym z dyspozycji art. 7 kpk i 410 kpk. Podobnie w przypadku świadka Z. L., wskazano w uzasadnieniu, zgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy, iż świadek nie miał wiadomości o sytuacji będącej przedmiotem niniejszego postępowania. Mimo to jednak, mając w polu widzenia całość zeznań świadka, Sąd I instancji poddał je analizie i ocenie, czyniąc to w sposób logiczny, zgodny z zasadami doświadczenia życiowego, a zatem zgodnie z treścią art. 7 kpk i nie naruszając dyrektywy z art. 410 kpk. Ustalenie Sądu I instancji o tym, że pokrzywdzona po przebudzeniu rankiem po zdarzeniu z płaczem zażądała odwiezienia jej do mamy, wywiedzione zostało wprost z jej zeznań, uwzględnionych przez Sąd I instancji jako wiarygodne. Logicznie nie niwelują ich wiarygodności informacje wskazanych w apelacji świadków, co do zachowania pokrzywdzonej w dniu po zdarzeniu, jednak w późniejszych godzinach. Dokonując oceny zeznań świadka A. K. Sąd Okręgowy szczegółowo wskazał na różnice w zeznaniach tego świadka złożonych w toku śledztwa oraz na rozprawie. Swoje oceny następnie logicznie uzasadnił, odnosząc się wprost do konkretnych fragmentów zeznań. Zarzuty apelacji mają w odniesieniu do tej części oceny dowodów polemiczny charakter, nie wykazując skutecznie naruszenia przez Sąd I instancji powołanych w apelacji przepisów. Wskazując w ramach zarzutu naruszenia przepisów art. 7 i 410 kpk na błędne pominięcie przez Sąd szeregu okoliczności, obrońcy opierają potrzebę ich uwzględnienia z jednej strony na spekulacjach ( tak w przypadku tezy o wpływie matki na małoletnią w zakresie zainteresowań erotycznych oraz problemów emocjonalnych pokrzywdzonej mających rzutować na jej zdolności do odtwarzania i komunikowania spostrzeżeń) z drugiej zaś strony wyolbrzymiają w nieuzasadniony sposób okoliczności dotyczące sposobu zachowania się pokrzywdzonej w kilka godzin po zdarzeniu w towarzystwie innych osób oraz braku kontaktowania się przez pokrzywdzoną z matką w dniu po zdarzeniu, przed powrotem do domu. Sąd I instancji nie uznał ich , jak wynika z treści pisemnego uzasadnienia za tak doniosłe, aby nadawać im znaczenie sugerowane przez obrońców, a stanowisko to Sąd Apelacyjny w pełni akceptuje. Dodać trzeba, iż uwzględniając zeznania pokrzywdzonej, Sąd I instancji miał w polu widzenia oświadczenia pokrzywdzonej, iż po obudzeniu jej w nocy przez oskarżonego i dotykaniu jej przez niego w intymnych miejscach bardzo bała się dziadka i myślała, czy zadzwonić do mamy, jednak spodziewała się że w nocy nie odbierze telefonu. Cytowana przez obrońców w apelacji wiadomość tekstowa wysłana przez oskarżonego swojej córce, wpisuje się swoją treścią w linię obrony oskarżonego prezentowaną w postępowaniu, a ocena wyjaśnień oskarżonego logicznie i zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego prezentuje konkluzje i sposób dojścia do nich Sądu Okręgowego.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut obrazy przepisów postępowania okazał się nieuzasadniony, a zatem i oparte na tym zarzucie wnioski odwoławcze nie były skuteczne

3.2.

Zawarty w apelacji adw. L. K. zarzut obrazy przepisów postępowania karnego, to jest:

1.  art. 2 § 2 i 6 kpk oraz art. 185a § 1 kpk i art. 16 § 1 i 2 kpk oraz art. 6 ust. 1 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, poprzez rażące naruszenie prawa oskarżonego do obrony, a także zasady prawdy materialnej poprzez niewyznaczenie A. J. obrońcy z urzędu na czas przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym pokrzywdzonej w trybie art. 185a kpk oraz zaniechanie pouczenia oskarżonego o przysługującym mu prawie do złożenia wniosku o przesłuchanie małoletniej pokrzywdzonej przed sądem z uwagi na brak obrońcy przy przesłuchaniu tejże małoletniej w postępowaniu przygotowawczym;

2.  art. 170 § 1 ust. 4 kpk w zw. z art. 185a § 1 kpk poprzez oddalenie wniosku dowodowego o ponowne przesłuchanie pokrzywdzonej w postępowaniu sądowym, mimo,że oskarżony podczas przesłuchania pokrzywdzonej w postepowaniu przygotowawczym nie miał wyznaczonego obrońcy nawet do dokonanie tejże czynności, a zeznania pokrzywdzonej mają istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy i nie stwierdzono, by powtórne jej przesłuchanie naraziłoby ją na poważne skutki dla jej stanu psychicznego;

3.  art. 196 § 3 kpk w zw. z art. 200 § 2 pkt 5 kpk i art. 4 kpk poprzez nieuzasadnione oddalenie wniosku dowodowego o przeprowadzenie dowodu z nowej opinii sądowo-psychologicznej dotyczącej małoletniej, przez innego biegłego psychologa, pomimo zgłaszania uzasadnionych wątpliwości co do bezstronności biegłej M. D. oraz w świetle ujawnionych w postępowaniu wątpliwości w zeznaniach świadka A. K. i ustnej opinii biegłej A. B. wątpliwości co do wykonanej przez biegłą opinii;

4.  art. 170 § 1 ust. 4 kpk w zw. z art. 193 § 1 kpk oraz art. 4 kpk poprzez oddalenie wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych psychologa i seksuologa, poprzedzonych badaniem przez nich małoletniej pokrzywdzonej, na okoliczność czy w jej zachowaniu można zaobserwować objawy świadczące o popełnieniu na jej szkodę przestępstwa przeciwko wolności seksualnej, bądź też czy takie zachowania mogą mieć związek z tym, ze w życiu małoletniej pokrzywdzonej wystąpiły inne niż seksualne rodzaje traumy lub sytuacje, które mogły wywołać stwierdzone objawy;

5.  art. 170 § 1 kpk w zw. z art. 192 § 2 kpk oraz art. 4 kpk poprzez niezasadne oddalenie wniosku dowodowego o przesłuchanie świadka M. U. z udziałem biegłego psychologa wobec wskazanych wątpliwości co do stanu psychicznego świadka;

6.  art. 170 § 1 ust. 5 kpk w zw. z art. 217 kpk oraz art. 198 kpk poprzez oddalenie wniosku dowodowego o zabezpieczenie telefonów i komputerów należących do J. K. i M. U. oraz dokonanie przez biegłego analizy znajdujących się na nich treści, bowiem treści te bądź strony internetowe odwiedzane przez te osoby, mogły mieć bezpośredni wpływ na zeznania złożone przez pokrzywdzoną;

7.  art. 7 kpk i art. 424 § 1 pkt 1 in fine kpk poprzez dokonanie dowolnej, sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego i wskazań wiedzy oceny materiału dowodowego co doprowadziło do nieuzasadnionego przyjęcia, iż należało odmówić waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, mimo ich wewnętrznej logiki i spójności oraz pokrywania się z innymi źródłami dowodowymi; uznania za wiarygodne zeznań M. U. mimo ujawnienia wielu okoliczności wskazujących na to, że zeznaniom świadka nie można przypisać waloru wiarygodności w szczególności z uwagi na szczególne zainteresowania sferą seksualności, w tym seksualności dzieci, pisania opowiadań pornograficznych oraz, że jak sama świadek twierdziła w rozmowach z innymi osobami "nienawidzi mężczyzn"; uznania za wiarygodną, bezstronną, wyczerpującą i rzetelną opinię biegłej M. D., podczas gdy z wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań A. K. wynika, że biegła ta była w konflikcie ze szkołą, w której świadczyła pomoc psychologiczną, a której organem prowadzącym była fundacja związana z oskarżonym, a nadto z opinii biegłej A. B. wynikają uzasadnione wątpliwości co do stanu wiedzy biegłej M. D.;

8.  art. 2 kpk i art. 5 kpk poprzez naruszenie zasady in dubio pro reo oraz zasady prawdy materialnej poprzez rozstrzygnięcie przez sąd I instancji wszystkich wątpliwości na niekorzyść oskarżonego podczas gdy zebrany materiał dowodowy świadczy o tym, iż istnieją istotne wątpliwości co do przebiegu zdarzenia, jak chociażby co do zachowania pokrzywdzonej dzień po zdarzeniu, kiedy to nikt ze świadków nie obserwował zmiany zachowania pokrzywdzonej i nie zgłaszała żadnych zastrzeżeń co do zachowania swojego dziadka.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty tej apelacji w znacznej części, dotyczącej twierdzeń o obrazie prawa procesowego, są tożsame z zarzutami podniesionymi w omawianej w poprzedniej części niniejszego uzasadnienia apelacji dwójki pozostałych obrońców oskarżonego. Dotyczy to zatem zarzutów opisanych w punktach I.2, I.3, I.4, I.5, I.6, I.7.2) oraz I.7.3). Tożsamym zarzutom odwoławczym towarzyszy w tym zakresie tożsama argumentacja zawarta w uzasadnieniu apelacji, co upoważnia Sąd Apelacyjny do wskazania, iż wywody zawarte w poprzedniej części niniejszego uzasadnienia, argumentujące niezasadność pokrywających się ze wskazanymi w apelacji obrońcy adwokata L. K. zarzutami apelacji dwójki innych obrońców, są aktualne.

Analizując zarzut obrazy art. 2 § 2 i 6 kpk oraz art. 185a § 1 kpk i art. 16 § 1 i 2 kpk oraz art. 6 ust. 1 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka należy stwierdzić, iż przesłuchanie małoletniej pokrzywdzonej miało miejsce w czasie, kiedy A. J. nie miał jeszcze statusu podejrzanego, a zatem nie było możliwe wyznaczenie mu wówczas, nawet jedynie do tej czynności, obrońcy. W związku z takim układem procesowym kolejną część tego zarzutu, a to o braku pouczenia oskarżonego o przysługującym mu uprawnieniu z art. 185a § 1 kpk, należy wiązać, ze złożonym w jego imieniu wnioskiem obrońcy o ponowne przesłuchanie pokrzywdzonej. Wniosek ten zawarty został w odpowiedzi obrońcy oskarżonego adw. J. S. (2) na akt oskarżenia (k. 533 akt). W toku otwartego i trwającego przewodu sądowego, na rozprawie w dniu 7 kwietnia 2022 roku, w obecności doprowadzonego oskarżonego, wniosek o ponowne przesłuchanie pokrzywdzonej został rozpoznany przez Sąd I instancji, co uzasadnia ocenę sądu odwoławczego, iż oskarżony wiedział o przysługującym mu prawie żądania ponownego przesłuchania pokrzywdzonej, a uprawnienie to zrealizował za pośrednictwem reprezentującego go obrońcy. W tej sytuacji nie zostały naruszone wskazane w zarzucie normy rangi konwencyjnej, konstytucyjnej oraz procesowej.

Dokonując oceny wyjaśnień oskarżonego, Sąd I instancji nie naruszył reguł zawartych w przepisach art. 7 kpk i art. 410 kpk. Na stronach od 4 do 6 pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy szczegółowo przeanalizował wyjaśnienia oskarżonego składane w toku całego postępowania, zwracając uwagę na różnice w nich występujące, a to co do odmiennej niż późniejsze wersji zdarzeń przedstawionej przez A. J. w czasie pierwszego przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym. Argumenty apelacji mają jedynie polemiczny charakter, nie wykazując jednocześnie na czym miałoby polegać naruszenie dyspozycji art. 7 kpk przez pryzmat zawartych w tym przepisie kryteriów prawidłowej oceny dowodów. Również i zarzut naruszenia art. 424 § 1 kpk jest nieuzasadniony, skoro Sąd I instancji przedstawił w pisemnym uzasadnieniu argumenty przemawiające za odmową dania wiary określonym częściom wyjaśnień oskarżonego.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 5 § 2 kpk należy przypomnieć, iż aby norma gwarancyjna zawarta w tym przepisie mogła zostać naruszona w sprawie muszą zachodzić stwierdzone przez sąd niedające się usunąć wątpliwości bądź taki stan, w którym sąd wątpliwości takich nie powziął a materiał dowodowy sprawy, obiektywnie powzięcie ich nakazywał. Sytuacja taka w niniejszej sprawie nie miała miejsca. Przedstawiona przez Sąd w pisemnym uzasadnieniu ocena dowodów zebranych w sprawie pozwoliła na dokonanie ustaleń faktycznych, bez potrzeby stosowania normy art. 5 § kpk., realizując tym samym wymóg wynikający z przepisu art. 2 § 2 kpk. Argumentem przeciwnym nie mogą być skutecznie okoliczności wskazane w apelacji w postaci zeznań świadków odnośnie zachowania pokrzywdzonej następnego dnia po zdarzeniu, albowiem chodzi o czas kilku godzin po zajściu a pokrzywdzona małoletnia, będąc cały czas pod pieczą oskarżonego, bała się go, po zdarzeniu z poprzedzającej nocy.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut obrazy przepisów postępowania okazał się nieuzasadniony, a zatem i oparte na tym zarzucie wnioski odwoławcze nie były skuteczne.

3.3.

Zawarty w apelacji adw. L. K. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych powstałego w wyniku obrazy przepisów postępowania przedstawionych wyżej, a polegający na dowolnym przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się czynu przypisanego mu nieprawomocnym wyrokiem, podczas gdy zebrany materiał dowodowy, szczegółowo wskazany w treści zarzutu przez obrońcę nie wskazuje na sprawstwo oskarżonego, a analiza całokształtu dowodów prowadzi do wniosku, że istnieje uzasadniona wątpliwość co do prawdziwości zeznań pokrzywdzonej i jej matki.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut oparty jest w istocie na pierwotnym twierdzeniu o nieprawidłowej ocenie dowodów w sprawie, w tym w szczególności w postaci zeznań pokrzywdzonej i jej matki i zaproponowaniu w opozycji do tego, jako podstawy ustaleń faktycznych innych, wskazanych przez obrońcę dowodów. Taki zabieg nie może być skuteczny. Sąd Apelacyjny zaaprobował, o czym mowa była już wcześniej, ocenę dowodów dokonaną przez Sąd Okręgowy. Dowody zaś wskazane przez Sąd I instancji jako źródło ustaleń faktycznych, z racji swojej treści uprawniały w logiczny sposób ten organ do przypisania oskarżonemu czynu opisanego w części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku, zmienionego zarówno w opisie jak i kwalifikacji prawnej w stosunku do czynu zarzucanego oskarżonemu aktem oskarżenia.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych okazał się nieuzasadniony, a zatem i oparte na tym zarzucie wnioski odwoławcze nie były skuteczne.

3.4.

Zawarty w apelacji adw. L. K., a sformułowany z ostrożności procesowej zarzut rażącej niewspółmierności kary na skutek naruszenia przepisów art. 53 § 1 i 2 kk oraz art. 58 § 1 kk, poprzez błędne zastosowanie dyrektyw wymiaru kary i nienależyte uwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego w tym okoliczności popełnienia czynu i właściwości i warunków osobistych sprawcy, a nadto w sytuacji gdy dla osiągnięcia indywidualno i ogólnoprewencyjnych celów kary wystarczające byłoby orzeczenie kary łagodniejszej z uwagi na ustabilizowany tryb życia, uprzednią niekaralność i wzgląd na dobro rodziny. Nadto rażącą niewspółmierność środka karnego w postaci zakazu zajmowania stanowisk i wykonywania zawodów przy nienależytym uwzględnieniu korzystnych dla oskarżonego okoliczności szczegółowo wskazanych przez skarżącego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nieuzasadniony z uwagi na to, iż została oskarżonemu wymierzona kara pozbawienia wolności w wysokości dwóch lat, a zatem równa dolnemu ustawowemu progowi zagrożenia za przestępstwo z art. 200 § 1 kk. Obrońca nie sugeruje nawet istnienia przesłanek do nadzwyczajnego złagodzenia kary, a byłaby to jedyna możliwość aby wymierzyć oskarżonemu karę niższą niż orzeczona. Biorąc jednak pod uwagę, że zachowanie oskarżonego wyczerpało równocześnie dyspozycje innych jeszcze przepisów rozdziału XXV kodeksu karnego, kara nie może być uznana za rażąco surową, a oceny tej nie są w stanie zmienić argumenty apelacji, wzięte już pod uwagę przez Sąd I instancji przy wymierzeniu kary równej dolnemu progowi zagrożenia. Kwestionowany przez obrońcę wymiar środka karnego, orzeczonego w punkcie 2 wyroku również nie nosi cech nadmiernej surowości. Uwzględnia bowiem warunki sprawcy, który musi być odsunięty od aktywności zawodowej, której poświęcał się wcześniej, a związana ona była z wychowaniem i edukacją młodzieży, zaś waga czynu, zrealizowanie nim znamion trzech występków, wymaga odpowiednio dłuższego czasu oddziaływania zakazu.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary i środka karnego w łagodniejszym wymiarze.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut rażącej niewspółmierności kary i środka karnego okazał się nieuzasadniony, a zatem i oparty na tym zarzucie wniosek odwoławczy nie był skuteczny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Apelacje okazały się nieskuteczne przy jednoczesnym braku okoliczności uzasadniających ingerencję z urzędu w treść zaskarżonego orzeczenia.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Oskarżonego obciążono opłatą za II instancję oraz wydatkami postępowania odwoławczego po myśli art. 636 par. 1 kpk

7.  PODPIS

SSA Marek Charuza SSA Aleksander SikoraSSA Wojciech Kopczyński

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońcy oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

przypisanie sprawstwa

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

przypisanie sprawstwa

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana