Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

Przewodniczący

- Sędzia SA Marcin Schoenborn

Sędziowie

SA Piotr Filipiak

SO del. Teresa Jędrzejas-Paluch (spr.)

Protokolant

Jolanta Stańczak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 462/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Bielsku- Białej z dnia 1 lipca 2022 r., sygn. akt III K 88/21.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Podniesiony w apelacji obrońcy oskarżonego H. K. zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonych wobec tego oskarżonego kar jednostkowych i kary łącznej 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, nieuwzględniającej okoliczności łagodzących w postaci braku uprzedniej karalności oskarżonego, wyrażenia szczerej skruchy, młodego wieku i ustabilizowanego trybu życia. faktycznego zerwania z uzależnieniem z jednoczesnym nadmiernym wyeksponowaniem okoliczności obciążających oraz nie uwzględnienie dyrektyw wymiaru kary, to jest postawy procesowej oskarżonego, jaką prezentował już na etapie postępowania przygotowawczego, w tym fakt przyznania się do winy, złożenia wyczerpujących wyjaśnień opisujących przebieg zdarzeń i umożliwiających czynienie ustaleń faktycznych tak oskarżycielowi publicznemu jak i w dalszej kolejności sądowi.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut wymierzenia oskarżonemu H. K.rażąco niewspółmiernie surowych kar jednostkowych i kary łącznej pozbawienia wolności uznano za niezasadny. Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji zarówno wcześniejsza niekaralność tego oskarżonego jak i postawa procesowa prezentowana przez niego zarówno w czasie postępowania przygotowawczego jak i sądowego, to jest przyznanie się do popełnienia zarzucanych czynów jak też złożenie wyjaśnień, które umożliwiły poczynienie prawidłowych ustaleń faktycznych, a także skrucha z powodu popełnienia przestępstwa i zamiar zerwania z dotychczasowym trybem życia, zostały przez sąd pierwszej instancji wzięte pod uwagę w procesie wymierzania kary, czemu dano wyraz na str. 17 pisemnego uzasadnienia wyroku. Oskarżonego ten w ramach przestępstwa ciągłego o złożonej kwalifikacji prawnej, przypisanego mu w pkt I wyroku, został uznany winnym wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznych ilości środków odurzających w postaci ziela konopi innych niż włókniste o wadze co najmniej 10 kg celem ich dalszej sprzedaży jak też uczestniczenia w obrocie nie tylko marihuaną w znacznej ilości 7.030 grama (1230 gram sprzedane i 5 800 gram zakupione), ale również amfetaminą w ilości 300 gram oraz MDMA w ilości 47 tabletek. W punkcie II wyroku przypisano mu natomiast posiadanie z zamiarem wprowadzenia do obrotu również znacznej ilości środka odurzającego w postaci 245 gramów ziela konopi innych niż włókniste. Oznacza to, że oskarżony ten na przestrzeni około 2 lat (od 2018 do lipca 2020 r. z kilkumiesięczną przerwą) trudnił się wręcz zawodowo zarówno przemytem z Republiki Czeskiej do Polski jak i uczestniczeniem w obrocie w Polsce hurtowymi ilościami nie tylko ziela konopi, ale również innych narkotyków, osiągając z tej działalności handlowej znaczne korzyści majątkowe. Dawało to wręcz podstawy do zastosowania wobec niego obostrzającego wymiar kary przepisu art. 65 § 1 k.k. z uwagi na uczynienie sobie z popełnienia przestępstwa stałego źródła dochodu, czego jednak sąd pierwszej instancji z korzyścią dla oskarżonego nie uczynił. W tak ustalonych okolicznościach w pełni zasadnie sąd pierwszej instancji przyjął, że przestępstwa przypisane temu oskarżonemu cechowały się bardzo wysokim stopniem społecznej szkodliwości.

Żadną miarą nie można przestępstw przypisanych oskarżonemu H. K. uznać za incydent w jego życiu, jak ujął to w uzasadnieniu apelacji jego obrońca. Nie sposób bowiem nazwać incydentem dokonywania systematycznie zakupów w Republice Czeskiej marihuany każdorazowo o wadze około 1 kilograma (vide wyjaśnienia S. M.) celem jej wprowadzenia do obrotu w Polsce jak również uczestniczenia w obrocie w Polsce nie tylko marihuaną, ale również amfetaminą i tabletkami MDMA przez okres około 2 lat. Ilości środków odurzających, które stanowiły przedmiot wewnątrzwspólnotowego nabycia jak i środków odurzających i substancji psychotropowych, w obrocie którymi oskarżony uczestniczył, zarówno je kupując jak i zbywając a także i czasookres popełnienia przestępstwa (około 2 lata), przekładające się na bardzo wysoki stopień społecznej szkodliwości przestępstwa, dawały sądowi pierwszej instancji podstawy do skazania oskarżonego H. K.na podstawie art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii na karę przekraczającą 3- letni dolny próg zagrożenia ustawowego. To właśnie słusznie dostrzeżone przez ten sąd okoliczności łagodzące, w tym głównie niekaralność oraz złożenie obciążających jego samego wyjaśnień, które wpłynęły na sprawny przebieg postępowania, dały podstawę do zastosowania wobec tego oskarżonego nadzwyczajnego złagodzenia kary i wymierzenia jej poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia w wysokości 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności. Owe okoliczności łagodzące zdecydowały również o tym, że mając co do oskarżonego H. K.możliwość nadzwyczajnego obostrzenia kary na podstawie art. 57b k.k. sąd pierwszej instancji, stosując przepis art. 57 § 2 k.k., dokonał jednak nadzwyczajnego jej złagodzenia na postawie art. 60 § 2 pkt 2 k.k. uznając, że ze względu na postawę sprawcy nawet najniższa kara przewidziana w art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (to jest 3 lata pozbawienia wolności) byłaby karą niewspółmiernie surową. Zdaniem sądu odwoławczego poprzez wymierzenie kary 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych (której wysokość nie jest jednak kwestionowana w apelacji) występujące wobec oskarżonego H. K. okoliczności łagodzące zostały uwzględnione w stopniu wystarczającym.

Orzeczenie za ten czyn kary w niższym rozmiarze, a w szczególności takim, który pozwalałby na jej odbywanie w ramach dozoru elektronicznego, byłoby w przekonaniu sądu odwoławczego wyrazem pobłażliwości wymiaru sprawiedliwości dla sprawców przestępstw narkotykowych. Kara, którą oskarżony mógłby odbyć w miejscu zamieszkania nie oddziaływałaby wychowawczo na niego samego a także mogłaby być odebraną przez osoby z jego środowiska istocie jako swego rodzaju przyzwolenie na popełnianie przestępstw z ustawy o przeciwdziałaniu narkomani. Skoro bowiem oskarżonegoH. K. przez około 2 lata przemycającego, kupującego i sprzedającego narkotyki w ilościach hurtowych spotkałaby za to wyłącznie taka kara, którą można odbyć przebywając w domu, to dla osób z jego otoczenia mogłoby to być odebrane jako sygnał, że za tego rodzaju działalność można uniknąć więzienia a więc udział w obrocie narkotykami, nawet w ilościach hurtowych, nie spotyka się z surową reakcją państwa.

Jak chodzi o czyn przypisany temu oskarżonemu w pkt II wyroku z art. 62 ust. 2 i art. 57 ust. 2 w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. na podstawie art. 62 ust. 2 tej ustawy sąd miał możliwość wymierzenia oskarżonemu kary od 1 do 10 lat pozbawienia wolności. Wymierzył ją w najniższym możliwym wymiarze 1 roku pozbawienia wolności, niewątpliwie mając w polu widzenia występujące co do tego oskarżonego okoliczności łagodzące. Apelacja obrońcy nie zawiera natomiast zarzutu naruszenia przez sąd pierwszej instancji art. 60 § 2 pkt 2 k.k. poprzez jego niezastosowanie odnośnie tego czynu, co w sytuacji orzeczenia kary w najniższym możliwym rozmiarze czyni bezprzedmiotowym zarzut orzeczenia za czyn z pkt II wyroku rażąco niewspółmiernej kary pozbawienia wolności.

Apelacja wywiedziona przez obrońcę oskarżonego H. K. nie zawiera również zarzutu dot. niewłaściwego ukształtowania kary łącznej pozbawienia wolności, ograniczając się jedynie do zarzutu jej rażącej niewspółmierności. Mając natomiast na uwadze to, że sąd pierwszej instancji, słusznie dostrzegając bliski związek podmiotowo- przedmiotowy pomiędzy dwoma przypisanymi oskarżonemu przestępstwami, karę łączną orzekł na zasadzie asperacji w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, a więc jedynie o 5 miesięcy powyżej dolnej granicy (która wobec obowiązującej od 24 czerwca 2020 r. treści art. 86 § 1 k.k. wynosiła 2 lata i 1 miesiąc pozbawienia wolności nie sposób przyjąć, iżby cechowała się ona nadmierną surowością.

Odnosząc się do podniesionego w uzasadnieniu apelacji argumentu dotyczącego wymierzenia wcześniej niekaranemu oskarżonemu H. K.takiej samej kary jak karanemu uprzednio z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oskarżonemu D. U.wskazać należy, że apelujący nie bierze pod uwagę tego, że oskarżonemu K. przypisano w pkt I wyroku czyn o znacznie wyższej społecznej szkodliwości niż czyn, który przypisano w pkt VII D. U.. Wszak H. K. uznano winnym dokonania wewnątrzwspólnotowego nabycia 10 kg marihuany, a D. U. 5 kg, zaś przedmiotem uczestniczenia w obrocie w przypadku D. K. było przeszło 7 000 gram marihuany (1230 gram sprzedane i 5 800 gram zakupione), zaś w przypadku D. U. 5 000 gram marihuany (3 000 sprzedane i 2 000 gram zakupione, z czego 1 200 gram jako pomocnictwo do zakupu przez H. K.).

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary w kształcie wnioskowanym przez oskarżyciela publicznego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Orzeczenie wobec oskarżonego H. K.kar, o jakie wnioskował zarówno jego obrońca jak i prokurator, to jest kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania oraz oddzielnie kary ograniczenia wolności i grzywny, nie było możliwe w świetle treści art. 87 § 1 k.k., w myśl którego w razie skazania za zbiegające się przestępstwa na kary pozbawienia wolności i ograniczenia wolności sąd wymierza karę łączną pozbawienia wolności, przyjmując, że miesiąc ograniczenia wolności równa się 15 dniom pozbawienia wolności. Nawet więc w sytuacji orzeczenia wobec oskarżonego za czyn przypisany mu w pkt 1 wyroku najniższej możliwej kary nadzwyczajnie złagodzonej, czyli 1 roku pozbawienia wolności, zaś za czyn przypisany w pkt 1 przy nadzwyczajnym złagodzeniu kary ograniczenia wolności, zgodnie z treścią tego przepisu kary te musiałyby ulec połączeniu, siłą rzeczy dając karę łączną przekraczającą 1 rok pozbawienia wolności z uwagi na to, że obecna treść art. 86 § 1 k.k. nie pozwala na orzeczenie kary łącznej w wysokości najwyższej z kar podlegających łączeniu. W efekcie kara łączna pozbawienia wolności, wbrew oczekiwaniom obrońcy oskarżonego, w świetle treści art. 69 § 1 k.k. nie podlegałaby warunkowemu zawieszeniu jej wykonania.

Wobec wykazanej powyżej bezzasadności zarzutu orzeczenia wobec oskarżonego H. K.rażąco niewspółmiernie surowych kar jednostkowych i kary łącznej pozbawienia wolności wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez obniżenie tych kar nie zasługiwał na uwzględnienie.

Zmiana zaskarżonego wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze, w świetle regulacji art. 438 pkt 4 k.p.k., byłaby możliwa tylko w razie stwierdzenia przez sąd drugiej instancji, że kary orzeczone wobec oskarżonego H. K. są rażąco niewspółmiernie surowe. Tymczasem kary 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności, jaka została mu wymierzona za wewnątrzwspólnotowe dostawy łącznie nie mniej niż 10 kg marihuany oraz udział w obrocie łącznie nie miej nić 7 000 gram marihuany, a nadto 300 gram amfetaminy oraz i 47 tabletek MDMA, nie sposób uznać za niewspółmiernie surową, a tym bardziej za surową w stopniu rażącym. Tak samo również nie cechuje się nadmierną surowością orzeczona w najniższym możliwym rozmiarze kara 1 roku pozbawienia wolności za czyn przypisany mu w pkt II wyroku.

3.2.

Podniesiony w apelacji oskarżonego G. K. zarzut orzeczenia wobec niego rażąco niewspółmiernej kary 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności nie uwzględniającej przyznania się przez oskarżonego do zarzucanego mu czynu już na etapie postępowania przygotowawczego, nie utrudniania postepowania, czynienie starań w zakresie naprawienia szkody, stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu oraz względów indywidualno- prewencyjnych a także postawy i sytuacji życiowej oskarżonego, tj. uprzedniej niekaralności, tego, że jest głównym żywicielem rodziny oraz ciążącego na nim obowiązku spłaty zadłużenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut wymierzenia oskarżonemu G. K. rażąco niewspółmiernie surowej kary pozbawienia wolności uznano za niezasadny. Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji indywidualne okoliczności dotyczące tego oskarżonego, to jest wcześniejsza niekaralność i postawa procesowa prezentowana przez niego zarówno w czasie postępowania przygotowawczego jak i sądowego, to jest przyznanie się do popełnienia zarzucanych czynów jak też złożenie wyjaśnień, które umożliwiły poczynienie prawidłowych ustaleń faktycznych, a także skrucha z powodu popełnienia przestępstwa i zamiar zerwania z dotychczasowym trybem życia, zostały przez sąd pierwszej instancji wzięte pod uwagę w procesie wymierzania kary, czemu dano wyraz na str. 21 pisemnego uzasadnienia wyroku, w tym poprzez odwołanie się do podobnych okoliczności występujących po stronie oskarżonego H. K. Wszak oskarżony G. K. w ramach przestępstwa ciągłego o złożonej kwalifikacji prawnej, przypisanego mu w pkt XXVI wyroku, został uznany winnym wewnątrzwspólnotowego nabycia w okresie od nieustalonej daty 2018 r. do sierpnia 2020 r. znacznych ilości środków odurzających w postaci ziela konopi innych niż włókniste w ilości co najmniej 2 kg jak też uczestniczenia w obrocie tego rodzaju środkiem odurzającym również w znacznej ilości 5 700 gramów (5.100 gramów sprzedane i 600 gram zakupione). Oznacza to, że oskarżony ten na przestrzeni około 2 lat w celach zarobkowych trudnił się zarówno przemytem z Republiki Czeskiej do Polski jak i uczestniczeniem w obrocie w Polsce hurtowymi ilościami ziela konopi innych niż włókniste, osiągając z tej działalności handlowej znaczne korzyści majątkowe. Dawało to wręcz podstawy do zastosowania wobec niego obostrzającego wymiar kary przepisu art. 65 § 1 k.k. z uwagi na uczynienie sobie z popełnienia przestępstwa stałego źródła dochodu, czego jednak sąd pierwszej instancji z korzyścią dla oskarżonego nie uczynił. W tak ustalonych okolicznościach w pełni zasadnie sąd pierwszej instancji przyjął, że przestępstwo przypisane temu oskarżonemu cechowało się bardzo wysokim stopniem społecznej szkodliwości.

Nie sposób przy tym przestępstwa ciągłego przypisanego oskarżonemu G. K. uznać za zdarzenie incydentalne w jego życiu, jak ujął to w uzasadnieniu apelacji jego obrońca (str.6 in principio). Nie można bowiem uznać za incydent dokonywania systematycznie przez okres około 2 lat zakupów w Republice Czeskiej marihuany w znacznych ilościach i jej wprowadzenia do obrotu w Polsce jak również uczestniczenia w obrocie w Polsce marihuaną również w ilościach znacznych. Ilość środka odurzającego, który stanowił przedmiot wewnątrzwspólnotowej dostawy jak i środków odurzających, w obrocie którymi oskarżony uczestniczył, zarówno je kupując jak i zbywając jak i czasookres popełnienia przestępstwa (około 2 lata), przekładające się na bardzo wysoki stopień społecznej szkodliwości przestępstwa, dawały sądowi pierwszej instancji podstawy do skazania oskarżonego G. K. na podstawie art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii na karę przekraczającą 3- letni dolny próg zagrożenia ustawowego. To właśnie słusznie dostrzeżone przez ten sąd okoliczności łagodzące, w tym głównie niekaralność oraz złożenie obciążających jego samego wyjaśnień, które wpłynęły na sprawny przebieg postępowania, a także wyrażenie skruchy z powodu popełnienia przestępstwa dały podstawę do zastosowania wobec tego oskarżonego nadzwyczajnego złagodzenia kary i wymierzenia jej poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia w wysokości 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności. Owe okoliczności łagodzące zdecydowały również o tym, że mając co do oskarżonego G. K. możliwość nadzwyczajnego obostrzenia kary na podstawie art. 57b k.k. sąd pierwszej instancji, stosując przepis art. 57 § 2 k.k., dokonał jednak nadzwyczajnego jej złagodzenia na postawie art. 60 § 2 pkt 2 k.k. uznając, że ze względu na postawę sprawcy nawet najniższa kara przewidziana w art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (to jest 3 lata pozbawienia wolności) byłaby karą niewspółmiernie surową. Zdaniem sądu odwoławczego poprzez wymierzenie kary 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych (której wysokość nie jest kwestionowana w apelacji) występujące wobec oskarżonego G. K. okoliczności łagodzące zostały uwzględnione w stopniu wystarczającym.

Zasadnie przy tym sąd pierwszej instancji stwierdził, że orzeczenie za ten czyn kary w niższym rozmiarze, a w szczególności takim, który pozwalałby na warunkowe zawieszenie jej wykonania bądź też pozwalającym na jej odbywanie w ramach dozoru elektronicznego nie spełniłoby wobec tego oskarżonego celów zapobiegawczych i wychowawczych jak też celów prewencji ogólnej. Kara tego rodzaju byłoby w przekonaniu sądu odwoławczego wyrazem pobłażliwości wymiaru sprawiedliwości dla sprawców przestępstw narkotykowych, nie oddziaływującą wychowawczo na oskarżonego, a także mogącą być odebraną przez osoby z jego środowiska w istocie za przyzwolenie na popełnianie przestępstw z ustawy o przeciwdziałaniu narkomani. Skoro bowiem oskarżonego G. K. (zwanego w środowisku osób handlujących narkotykami z racji jego wieku "wujkiem") przez około 2 lata przemycającego, kupującego i sprzedającego marihuanę w ilościach hurtowych, spotkałaby za to wyłącznie kara z warunkowym zawieszeniem wykonania bądź kara, którą odbywałby przebywając w domu, to zarówno w świadomości jego samego jak i osób z jego środowiska oznaczałoby to, że za tego rodzaju działalność można uniknąć więzienia, co mogłoby wręcz być zachętą do podejmowania tego rodzaju sprzecznej z prawem aktywności.

Wymierzając karę oskarżonemu G. K. sąd pierwszej instancji zasadnie również wziął pod uwagę jego wiek (przeszło 40 lat w chwili czynu) oraz posiadane doświadczenie życiowe, które to w większym stopniu niż w przypadku pozostałych i znacznie od niego młodszych oskarżonych, pozwalały mu na przewidywanie możliwych konsekwencji przemytu oraz uczestniczenia w obrocie środkami odurzającymi. Pomimo tego, z chęci osiągnięcia łatwego, szybkiego i znacznego zysku, oskarżony trwał w przestępstwie przez około 2 lata i wnioskując z jego reakcji na zatrzymania współoskarżonych (wyjaśnieniaS. M.k. 325), zajmowałby się tym w dalszym ciągu. W przypadku tego oskarżonego z racji jego wieku i posiadanego doświadczenia życiowego należy więc przyjąć wyższy stopień zawinienia, niż w przypadku pozostałych oskarżonych, którzy w chwili popełnienia przypisanych im czynów mieli niewiele ponad 20 lat.

Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji sytuacja życiowa oskarżonego G. K., w tym fakt bycia jedynym żywicielem rodziny czy też konieczność spłaty zadłużenia, w świetle treści art. 53 § 1 i § 2 k.k., nie mogą być brane pod uwagę przy wymiarze kary.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku w pkt XXVI poprzez wymierzenie oskarżonemu G. K. kary z zastosowaniem art. 60 § 2 pkt 2 k.k. w zw. z art. 60 § 6 pkt 2 k.k. w zw. z art. 69 § 1 k.k. w wysokości 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania na okres 3 lat, ewentualnie kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec wykazanej powyżej bezzasadności zarzutu orzeczenia wobec oskarżonego G. K. rażąco niewspółmiernie surowej kary pozbawienia wolności wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez jej obniżenie nie zasługiwał na uwzględnienie.

Zmiana zaskarżonego wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze, w świetle regulacji art. 438 pkt 4 k.p.k., byłaby możliwa tylko w razie stwierdzenia przez sąd drugiej instancji, że kara orzeczona wobec oskarżonego G. K. jest rażąco niewspółmiernie surowa. Tymczasem kary 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności, jaka została mu wymierzona za wewnątrzwspólnotowe nabycie łącznie nie mniej niż 2 kg marihuany oraz udział w obrocie łącznie nie miej nić 5 700 gram marihuany, nie sposób uznać za niewspółmiernie surową, a tym bardziej za surową w stopniu rażącym.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość rozstrzygnięcia zawartego w wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku- Białej z dnia 1 lipca 2022 r., sygn, akt III K 88/21, w tym rozstrzygnięcia o karze wobec oskarżonych H. K.i G. K..

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Nie znajdując z przyczyn wyżej wskazanych podstaw do uwzględnienia zarzutów wymierzenia oskarżonym H. K. i G. K. rażąco niewspółmiernych kar pozbawienia wolności jak również nie dostrzegając w zaskarżonym wyroku uchybień, które należałoby uwzględnić z urzędu, wyrok sadu pierwszej instancji w całości utrzymano w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

OskarżonychH. K. oraz G. K. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolniono od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego z uwagi na konieczność odbycia orzeczonych kar pozbawienia wolności oraz mając na względzie zobowiązania finansowe wynikające dla nich z wyroku sądu pierwszej instancji.

7.  PODPIS

SSO del. Teresa Jędrzejas- Paluch SSA Marcin Schoenborn SSA Piotr Filipiak

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego H. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

orzeczenie o karze

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego G. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

orzeczenie o karze

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana