Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 stycznia 2017 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie :

Przewodniczący :	SSA Witold Mazur (spr.)
	SSA Aleksander Sikora SSO del. Marcin Ciepiela
Protokolant :	Magdalena Bauer

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Katowicach Marka Wójcika

po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2017 roku sprawy

P. M.s. A. i B.

ur. (...) w D.

oskarżonego z art. 258 § 3 k.k.

na skutek apelacji obrońcy

od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach

z dnia 22 czerwca 2016 roku, sygn. akt XXI K 6/15

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zasądza od oskarżonego P. M.na rzecz Skarbu Państwa opłatę
za II instancję w kwocie 300 (trzysta) złotych i wydatki postępowania odwoławczego.

Sygn. akt II AKa 462/16

UZASADNIENIE

P. M., J. J. i K. P. zostali oskarżeni o to, że:

w okresie nie krótszym niż od 31 lipca 2006r. do 31 stycznia 2007r. wraz z innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, co do których wyłączono materiały do odrębnego postępowania, w C., D., W., S. i innych miejscowościach na terenie kraju, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, brali udział w zorganizowanej grupie przestępczej, zakładającej podział ról i zadań przy realizacji poszczególnych przestępczych przedsięwzięć oraz korzyści uzyskiwanych z przestępstw, założonej i kierowanej przez P. M., P. K. i J. K., mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu, obrotowi gospodarczemu i wiarygodności dokumentów, przy czym:

- P. M. i J. K. zorganizowali i kierowali grupą przestępczą, werbowali jej członków, wydawali polecenia, określali sposób działania i podział korzyści, koordynowali podejmowanie poszczególnych czynności przez podmioty gospodarcze działające w ramach kierowanej przez nich struktury, posługiwali się w obrocie gospodarczym fakturami dokumentującymi nierzeczywiste zdarzenia gospodarcze, koordynowali częstotliwość ich wystawiania i wskazywali podmiot gospodarczy będący wystawcą danej faktury niedokumentującej rzeczywistego obrotu gospodarczego, dla uwiarygodnienia nieistniejących transakcji i wprowadzenia do obrotu gospodarczego pieniędzy pochodzących z korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego przyjmowali, dokonywali lub zlecali dokonanie wypłat gotówkowych, przelewów za pośrednictwem rachunków bankowych poszczególnych podmiotów gospodarczych;

- K. P. dla uwiarygodnienia fikcyjnych transakcji, jako prezes zarządu (...) sp. z o.o. z siedzibą w B., udostępnił P. M. (1) dane przedmiotowej spółki, pieczątki firmowe, przekazał kartę do firmowego rachunku bankowego, realizując polecenia wyżej wymienionego, podpisywał wskazane przez niego dokumenty, a w szczególności faktury sprzedaży materiałów stalowych i usług transportowych wystawione przez spółkę (...) dla PHU (...), które to faktury VAT dokumentowały nierzeczywiste zdarzenia gospodarcze, odbierał pieniądze od kontrahentów, które następnie przekazywał P. M. (1), uzyskując z tego tytułu korzyść majątkową o nieustalonej wartości,

to jest o przestępstwo z art. 258 § 3 k.k. w odniesieniu do

oskarżonych P. M.i J. K. i o przestępstwo z art. 258 § 1 k.k. w odniesieniu do oskarżonego K. P..

Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 22 czerwca 2016r.

sygn. akt XXI K 6/15 orzekł :

1.w ramach czynu wyżej opisanego oskarżonych P. M.i J. K. uznał za winnych tego, że w okresie od najmniej lipca 2006r. do 31 stycznia 2007r. wraz z inną ustaloną osobą, w C., D., W., S. i innych miejscowościach na terenie kraju, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, zorganizowali i kierowali zorganizowaną grupą przestępczą mającą na celu popełnienie przestępstw polegających na poświadczaniu nieprawdy w dokumentach, uszczuplaniu należności publicznoprawnych w związku z obrotem wyrobami stalowymi, „ praniu brudnych pieniędzy”, tj. przestępstwa z art. 258 § 3 k.k. i za to na mocy art. 258 § 3 k.k. wymierzył każdemu z nich karę po 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności;

2. w ramach czynu wyżej opisanego oskarżonego K. P. uznał za winnego tego, że w okresie od co najmniej lipca 2006r.do 29 listopada 2006r. w B. i innych miejscowościach, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez P. M. i J. K. oraz inną ustaloną osobę, która to grupa miała na celu popełnienie przestępstw polegających na poświadczaniu nieprawdy w dokumentach, uszczuplaniu należności publicznoprawnych w związku z obrotem wyrobami stalowymi „praniu brudnych pieniędzy”, tj. przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. i za to na mocy art. 258 § 1 k.k. wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności;

3. na mocy art. 626 § 1 k.p.k. i art. 29 ustawy z dnia 26 maja 1982r. Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokata I. K. kwotę 7527, 60 zł, w tym podatek VAT 23 %, z tytułu kosztów obrony z urzędu oskarżonego K. P. na wszystkich etapach postępowania;

4. na mocy art. 627 k.p.k. i art. 624 § 1 k.p.k. zasądził od oskarżonych P. M., J. K. i K. P. na rzecz Skarbu Państwa część kosztów sądowych w kwocie po 5. 000 zł, zwalniając ich od ponoszenia kosztów sądowych w pozostałym zakresie.

Od wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonego P. M. i zaskarżył go w całości oraz zarzucił:

I. na zasadzie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść wyroku, a mianowicie: 1) art. 5 § 1 k.p.k. wobec przyjęcia kluczowych ustaleń na podstawie niezasadnych domniemań, co skutkowało wydaniem wyroku skazującego, gdy tymczasem wina nie została oskarżonemu P. M.w żaden sposób udowodniona, 2) art. 442§ 3 k.p.k. poprzez niezastosowanie się przez sąd ponownie rozpatrujący sprawę do wiążących wskazań sądu odwoławczego co do dalszego prowadzenia postępowania, tj. zaniechania przesłuchania świadków S. G. i A. B., mimo, iż orzekający już w tej sprawie Sąd Apelacyjny w Katowicach wprost wskazał iż są to główni świadkowie, 3) art. 366 k.p.k. w wyniku niedostatecznego wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w szczególności wobec braku należytej analizy przez Sąd I instancji charakteru powiązań socjologiczno-psychologicznych oraz organizacyjno-hierarchicznych między osobami mającymi rzekomo tworzyć zorganizowaną grupę przestępczą,

4) naruszenie przepisów art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, a to przez jednostronną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, przeprowadzoną w sposób sprzeczny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, zwłaszcza poprzez:

A. uznanie, iż relacja oskarżonegoP. M., który jednoznacznie zaprzeczył, iż miałby zakładać, bądź też kierować, a nawet jedynie uczestniczyć w zorganizowanej grupie przestępczej, była niewiarygodna i stanowiła jedynie przyjętą przez niego linię obrony, podczas gdy złożone przez wymienionego oskarżonego wyjaśnienia były w tym zakresie spójne i konsekwentne,

B. odmowę przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom pozostałych oskarżonych, którzy jednoznacznie kwestionują, aby mieli zorganizować, kierować, bądź też jedynie uczestniczyć w zorganizowanej grupie przestępczej,

C. przyjęcie za wiarygodne zeznań świadka P. K., w zakresie w jakim pomawia on oskarżonych i wyolbrzymia ich role w całym zajściu, podczas gdy zeznania te nie zostały należycie zweryfikowane, chociaż mając na uwadze, iż był on pierwotnie osobą oskarżoną, zeznania takie winno się oceniać z nadzwyczajną ostrożnością,

D. błędne uznanie, iż treść zeznań pozostałych świadków, w tym szczególnie I. H. i J. D., w jakikolwiek sposób ma potwierdzać zarzut oskarżenia, gdy tymczasem nie odnoszą się one w ogóle do istoty rozpoznawanej sprawy,

II. na zasadzie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść poprzez:

1 ) bezpodstawne przyjęcie, iż oskarżony P. M. stworzył zorganizowaną grupę przestępczą i kierował jej działaniem, podczas gdy materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie wskazuje nawet chociażby na istnienie zorganizowanej grupy przestępczej, oskarżeni nie tworzyli bowiem grupy charakteryzującej się chociażby niewysokim stopniem powiązań organizacyjno-hierarchicznych, nadto niewątpliwie nie stworzyli mechanizmów wymuszających posłuszeństwo, a nawet nie ustalili samych tylko zasad wewnętrznej dyscypliny, zaś sam oskarżony P. M. nie miał żadnego formalnego ani też faktycznego władztwa w wydawaniu pozostałym osobom poleceń czy rozkazów,

2) niezasadne uznanie, że oskarżony P. M.mógłby dopuścić się zarzucanego mu czynu polegającego na zorganizowaniu i kierowaniu zorganizowaną grupą przestępczą z zamiarem bezpośrednim, mimo, że nie mógł on mieć żadnej świadomości brania udziału w jakimkolwiek posiadającym strukturę zrzeszeniu tego rodzaju,

III. jedynie z ostrożności procesowej na zasadzie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 4 k.p.k. zarzucił także rażącą surowość kary jaka została wymierzona oskarżonemu, ponieważ należy zauważyć, iż zastosowany wymiar kary nie odzwierciedla należycie stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary określonych w art. 53 § 1 k.k.

Obrońca oskarżonego P. M. wskazując na powyższe zarzuty, na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego P. M.od popełnienia zarzucanego mu czynu,

ewentualnie,

2. o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania,

zaś jedynie w przypadku uwzględnienia przez sąd wyłącznie zarzutu rażącej niewspółmierności kary,

3. wniósł o złagodzenie kary wymierzonej oskarżonemu P. M..

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego P. M. jest niezasadna i nie

zasługuje na uwzględnienie.

Wbrew argumentacji zaprezentowanej w środku odwoławczym przez skarżącego należy stwierdzić, że z rozstrzygnięciem Sądu I instancji należy się zgodzić, ponieważ w toku postępowania jurysdykcyjnego procedował należycie i nie naruszył podstawowych zasad procesu karnego. Ponadto poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz prawne, a w oparciu o całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie i przeprowadzonego oraz ujawnionego w toku przewodu sądowego, swoje stanowisko uzasadnił w sposób wyczerpujący oraz zgodny z treścią przepisów art. 4 k.p.k. i art.7 k.p.k. w pisemnych motywach wyroku, sporządzonych zgodnie z wymogami art. 424 § 1 k.p.k. Właściwa jest również prawno-karna ocena czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa określonego w art. 258 § 3k.k., przypisanego oskarżonemu P. M.. Analiza i ocena zebranych dowodów osobowych, rzeczowych i dokumentów upoważnia do wyprowadzenia wniosku, że Sąd Okręgowy rzeczowo i obiektywnie zrekonstruował okoliczności, przebieg oraz skutki zdarzenia przestępczego, w których uczestniczył oskarżony. Zaprezentowana ocena dowodów jest racjonalna i przekonująca. Uwzględnia wskazania wiedzy, doświadczenia życiowego oraz zasad logicznego rozumowania. Sąd Okręgowy badał i uwzględniał okoliczności przemawiające zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego P. M.. W sporządzonym uzasadnieniu w sposób należyty została omówiona oraz wyjaśniona podstawa faktyczna i prawna wyroku. Sąd I instancji wskazał fakty i okoliczności, które zostały ustalone oraz udowodnione i określił dowody na których oparto przedmiotowe ustalenia. Z drugiej zaś strony wymienił fakty, które uznano za nie udowodnione i dowody przeciwne, którym odmówiono waloru wiarygodności. Poczynione przez Sąd Okręgowy w tym zakresie ustalenia faktyczne nie nasuwają uwag, zastrzeżeń i są zgodne z rzeczywistym przebiegiem zdarzeń przestępczych w ramach zorganizowanej grupie, założonej i kierowanej, między innymi, przez oskarżonego P. M., które znajdują potwierdzenie w materiale dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy. Sąd Apelacyjny w pełni akceptuje ustalenia faktyczne oraz prawne Sądu Okręgowego w Katowicach.

Podnoszony przez obrońcę oskarżonego P. M. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest nietrafny. Z materiału dowodowego wynika bowiem niezbicie, że oskarżony P. M.wraz ze skazanymi już prawomocnymi wyrokami J. K. i P. K. zorganizowali i kierowali zorganizowaną grupą przestępczą, która zajmowała się nielegalnym obrotem wyrobami hutniczymi w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Stworzyli w ten sposób karuzelę podatkową, która prowadziła do wyłudzenia podatku VAT. Grupa tworzyła wyodrębniony, kolegialny ośrodek kierowniczy w skład którego wchodziły wyżej wymienione osoby. W ramach tej struktury wspólnie planowali poszczególne przestępcze działania, wydawali polecenia pozostałym członkom grupy oraz innym osobom uczestniczącym w nielegalnym procederze, w tym kierowcom wykonującym usługi transportowe związane z przewozem wyrobów stalowych od producenta i hurtownika do poszczególnych odbiorców. Ponadto zwerbowali do udziału w grupie inne osoby, w tym już skazanych prawomocnymi wyrokami sądowymi S. G., J. D. i K. P.. Występujący w procesie karnym świadkowie P. K., J. D. i S. G. i pośrednio A. B. wskazali na kierowniczą rolę oskarżonego P. M. który był pomysłodawcą i inicjatorem całego przedsięwzięcia. To od zaangażowania tego organu kierowniczego, ich pomysłów, inicjatywy, koordynowania poszczególnych czynności przestępczych, zorganizowana grupa przestępcza osiągała korzyści majątkowe, które były dzielone pomiędzy poszczególnych jej członków. Pozostaje poza sporem, że oskarżony P. M. z pozostałymi dwoma współoskarżonymi stworzyli strukturę przestępczą o pewnym stopniu zorganizowania, a ich współdziałanie wykroczyło poza ramy współsprawstwa. Przedmiotowa grupa przestępcza miała charakter gospodarczy. Do jej istnienia i funkcjonowania nie było konieczne utworzenie funduszu grupy, czy też systemu kar. Szeregowi członkowie grupy wykonywali polecenia jej kierownictwa w sposób świadomy i dobrowolny w celu uzyskania korzyści majątkowych. W niniejszej sprawie w ramach utworzonej grupy istniały powiązania osobowe, kapitałowe i biznesowe, ponieważ osoby w niej uczestniczące, prowadziły własne firmy, dokonywali wzajemnych transakcji, tworzyli dokumentację finansowo- księgową, dysponowali kontami bankowymi, na które wpłacali, przelewali i wypłacali środki pieniężne, pochodzące z korzyści związanych z popełnieniem czynów zabronionych. W okresie działalności grupy nie było przypadków nieposłuszeństwa i niesubordynacji, ponieważ istniał stabilny podział zadań i funkcji oraz skoordynowany sposób działania. W omawianej strukturze pomiędzy jej członkami był widoczny zaawansowany stopień powiązań hierarchicznych i organizacyjnych. Ponadto skala prowadzonego przestępczego procederu wymagała użycia znacznej ilości środków rzeczowych i finansowych. Chodziło tutaj o wygospodarowanie odpowiedniej powierzchni nieruchomości do przechowywania wyrobów hutniczych, pojazdów do ich transportu oraz zaangażowania znacznej ilości osób, w tym przedsiębiorców prowadzących działalność gospodarczą o statusie tzw. słupów. Te osoby musiały ze sobą ściśle współdziałać w dobrze zorganizowanej i skoordynowanej strukturze. Intencją oskarżonego P. M.i pozostałych dwóch skazanych, czyli J. K. i P. K., było nadanie całemu przestępczemu procederowi pozorów legalności. Określili oni role poszczególnym uczestnikom tego nielegalnego obrotu gospodarczego w zakresie wystawiana i odbioru faktur, które nie dokumentowały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, odnośnie wpłat, przelewów i wypłat środków pieniężnych, pochodzących z przestępstw oraz sporządzania dokumentacji do urzędów skarbowych. Dowody zebrane w sprawie jednoznacznie wskazują, że oskarżonyP. M. wspólnie z pozostałymi osobami podejmowali decyzje dotyczące wyboru sprzedawcy dostarczającego stal w celu rzekomego jej eksportu do Włoch, wskazywali osoby do wystawiania faktur, które miały pozorować nabycie poszczególnych partii wyrobów stalowych w celu odsprzedaży na rynku krajowym i wreszcie angażowały poszczególne osoby do grupy. Do wykonywania tych wszystkich działań zmierzających do przejmowania podatku VAT w związku z handlem wyrobami stalowymi, zaangażowano wiele osób z określonym podziałem ról. Kto inny bowiem składał zamówienia, inne osoby organizowały transport i wydawały polecenia kierowcom, a kolejni uczestnicy procederu organizowali fikcyjne faktury. Natomiast oskarżony P. M. wspólnie ze skazanymi już J. K. i P. K. pełnili kierowniczą rolę w tym przestępczym procederze, co w sposób rzeczowy i logiczny wykazał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy w Katowicach.

W tej sytuacji Sąd Okręgowy prawidłowo zakwalifikował działanie oskarżonego P. M., jako wyczerpujące znamiona przestępstwa z art. 258 § 3 k.k. i trafnie uzasadnił podstawę prawną wyroku, którą należy zaakceptować. Dowody zgromadzone w toku postępowania karnego pozwoliły na uznanie oskarżonegoP. M. za winnego tego, że w okresie od co najmniej lipca 2006r. do 31 stycznia 2007r. wraz z innymi ustalonymi osobami, w tej chwili już skazanymi J. K. i P. K., w C., D., W., S. i innych miejscowościach na terenie kraju, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, zorganizowali i kierowali zorganizowaną grupą przestępczą mającą na celu popełnienie przestępstw polegających na poświadczaniu nieprawdy w dokumentach, uszczuplaniu należności publicznoprawnych w związku z obrotem wyrobami stalowymi i „ praniu brudnych pieniędzy”.

Nietrafny jest kolejny zarzut apelacyjny naruszenia art. 5 § 1 k.p.k., ponieważ lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazuje, że ustalenia faktyczne Sąd oparł nie na domniemaniach, lecz dowodach osobowych i dokumentach, ocenionych rzeczowo i wnikliwie, z których wynika sprawstwo i wina oskarżonego P. M.odnośnie przypisanego mu przestępstwa z art. 258 § 3 k.k. Skutkowało to wydaniem wyroku skazującego, który jest prawidłowy i słuszny.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy nie dopuścił się również przy ponownym rozpoznaniu sprawy obrazy przepisu art. 442§ 3 k.p.k., ponieważ próbował bezpośrednio na rozprawie przesłuchać w charakterze świadków S. G. i A. B.. Podjął w tym kierunku określone działania, lecz po ustaleniu, że przebywają oni za granicą, za zgodą stron i ich przedstawicieli procesowych oraz na podstawie właściwych przepisów prawa karnego procesowego ograniczył się do odczytania ich wyjaśnień i zeznań, które są pełnowartościowym materiałem dowodowym. Wyżej wskazany przepis należy interpretować w ten sposób, że udzielone przez sąd odwoławczy zalecenia nie ukierunkowują sposobu rozstrzygnięcia sądu pierwszej instancji, co wydaje się w świetle zasady samodzielności jurysdykcyjnej sądu oczywiste, ale zawierają wskazówki o charakterze metodycznym i polecenia co do sposobu, w jaki należy przeprowadzić postępowanie, aby finalnym jego efektem był wyrok, będący rezultatem prawidłowego i wszechstronnego rozważenia wszystkich okoliczności sprawy. Sąd Okręgowy sprostał temu wymaganiu i z tego powodu trudno doszukać się w jego procedowaniu obrazy tej normy prawnej.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przepisu art. 366 k.p.k. wskazać należy, iż Sąd I instancji przeprowadził wszystkie niezbędne dla rozstrzygnięcia sprawy czynności dowodowe. Szczegółowo wskazane i omówione przez Sąd Okręgowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku dowody pozwoliły mu na ustalenie stanu faktycznego, który nie budzi żadnych wątpliwości i znajduje pełne oparcie w materiale dowodowym sprawy. Pamiętać przy tym należy, że obowiązek nałożony na przewodniczącego rozprawy w ramach art. 366 § 1 k.p.k. obejmuje tylko wyjaśnienie istotnych okoliczności sprawy. Oczywiście kwestia, jakie okoliczności są "istotne", jest ocenna, jednakże ewentualne naruszenie art. 366 § 1 k.p.k. musi być oceniane przez pryzmat realizacji zasady prawdy materialnej, a więc poprzez ocenę dokonanych ustaleń faktycznych. Generalnie należy przyjąć, że tak sformułowany zarzut apelacyjny stanowi jedynie nieskuteczną polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji.

Nie ma też racji autor apelacji, gdy zarzuca Sądowi I instancji jednostronną ocenę zebranego materiału dowodowego. Sąd orzekający miał w polu widzenia wszystkie dowody zebrane w toku postępowania, zarówno te dla oskarżonego niekorzystne, jak i te przemawiające na jego korzyść. Przypomnieć należy, że przepis art. 4 k.p.k. stanowi jedną z ogólnych zasad rządzących procesem karnym, a mianowicie zasadę obiektywizmu, a ponieważ przedmiotem uchybień zarzucanych w apelacji mogą być jedynie konkretne normy nakazujące lub zakazujące dokonywania określonych czynności w danych sytuacjach procesowych, to zarzut obrazy wskazanego przepisu jest całkowicie chybiony, ponieważ nie wskazuje, jakie konkretne przepisy prawa karnego procesowego zostały w tym przypadku naruszone.

Zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. należało także uznać za całkowicie bezzasadny. Sąd Okręgowy dokonał prawidłowej oceny zebranego materiału dowodowego, co znalazło odzwierciedlenie w uzasadnieniu wyroku. Sąd Apelacyjny podzielił tę ocenę, jeżeli chodzi o wyjaśnienia oskarżonego P. M. i zeznania świadków P. K., I. H. i J. D.. O przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów można by mówić wtedy, gdyby ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego zawierała oczywiste błędy natury faktycznej (np. niedostrzeżenie istotnych dowodów czy okoliczności) bądź logicznej (niezrozumienie implikacji wynikających z treści dowodów). Taka sytuacja w niniejszym postępowaniu odnośnie wyżej wskazanych dowodów nie wystąpiła.

Również podniesiony przez obrońcę oskarżonego P. M.zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej kary pozbawienia wolności nie zasługuje na uwzględnienie. W ocenie Sądu Apelacyjnego orzeczona względem oskarżonego kara 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności nie nosi cechy rażącej niewspółmierności w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. Podkreślić bowiem należy, iż nie każda różnica w ocenie wymiaru kary może uzasadniać zarzut rażącej jej niewspółmierności, ale tylko taka, która jest natury zasadniczej, to znaczy jest niewspółmierna w stopniu niedającym się zaakceptować. Niewspółmierność rażąca to znaczna, ewidentnie widoczna różnica między karą wymierzoną, a karą sprawiedliwą i zasłużoną. Nie może być zatem w ramach tej przyczyny odwoławczej dokonywana korekta w każdej sytuacji, w której sąd odwoławczy dochodzi do wniosku, że karę należałoby ukształtować nieco odmiennie, tj. że kara jest po prostu zbyt surowa lub zbyt łagodna. Chodzi jedynie o różnicę ocen o zasadniczym charakterze, sprowadzającą się do znacznej dysproporcji. W orzecznictwie podnosi się również, iż zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można podnosić jedynie wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy okoliczności popełnionego przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy, gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą.

Przestępstwo z art. 258 § 3 k.k. zagrożone jest karą od roku do 10 lat pozbawienia wolności. Sąd Okręgowy prawidłowo uwzględnił okoliczności mające wpływ na wymiar orzeczonej kary, która ukształtowana w wysokości 1 roku i 3 miesięcy we właściwy sposób uwzględnia stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu P. M.przestępstwa, przejawiającego się w charakterze naruszonych dóbr prawnych, w sposobie, okolicznościach oraz skutkach jego działania, pobudkach zachowania, a także w sposób sprawiedliwy odnosi się do stopnia winy, jak również bierze pod uwagę jego warunki i właściwości osobiste. Ponadto uwzględnia dyrektywy określone w art. 53 § 1 k.k., co sprawia, że powinna spełnić ona swoje zadania w zakresie wychowawczego oddziaływania na sprawcę, jak i w płaszczyźnie społecznego oddziaływania, jak również w dziedzinie zapobiegania przestępstwom oraz umacniania poszanowania prawa i zasad współżycia społecznego. Absolutnie nie przekracza granic karygodności i ujemnego ładunku bezprawia zawartych w zaistniałym czynie zabronionym. Niewątpliwie uzmysłowi oskarżonemu naganność takiego postępowania oraz powinna wdrożyć go do przestrzegania porządku prawnego, norm moralnych i zasad współżycia społecznego oraz spełnić swoje cele w zakresie prewencji ogólnej jak i szczególnej. Winna też czynić zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości. Ponadto brak jest jakichkolwiek okoliczności, przemawiających za obniżeniem jej wymiaru.

Sąd Apelacyjny w Katowicach po rozpoznaniu apelacji obrońcy oskarżonego P. M. z przyczyn wyżej wskazanych uznał go za trafny oraz słuszny i na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. utrzymał go w mocy, nie dopatrując się uchybień, które należałoby uwzględnić z urzędu w trybie art. 439 § 1 k.p.k. i art. 440 k.p.k.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 636§ 1 k.p.k. oraz art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. z 1983r. Nr 49, poz. 223 ze zm.), uwzględniając sytuację majątkową i rodzinną oskarżonego P. M..