Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

Przewodnicząca:

Sędzia SA Karina Maksym (spr.)

Sędziowie:

SA Iwona Hyła

SO del. Teresa Jędrzejas-Paluch

Protokolant:

Jolanta Stańczak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 454/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Gliwicach z dni 26 lipca 2023 r., sygn. akt IV K 48/23

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Apelację na niekorzyść oskarżonego S. L. wywiódł prokurator zarzucając co do orzeczenia z punktu 1 wyroku:



obrazę prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu poprzez błędne przyjęcie, że swoim postępowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa art. 157 § 1 k.k. i wyeliminowanie z opisu czynu art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k., podczas gdy ustalony materiał dowodowy oraz przebieg zdarzeń z 12/13.11.2022 r. wskazują, że oskarżony działając bez powodu, uderzając pięściami i po głowie S.H., powalając go na ziemię, szarpiąc, a przede wszystkim zadając mu uderzenie scyzorykiem w okolice szyi, spowodował u pokrzywdzonego ranę kłutą okolicy szyi długości 1 cm i tym samym działał co najmniej z zamiarem ewentualnym pozbawienia go życia o,



obrazę przepisów postępowania a to art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 167 k.p.k., art. 410 k.p.k., która miała wpływ na treść orzeczenia w zakresie przestępstwa przypisanego oskarżonemu jedynie z art. 157 § 1 k.k. poprzez zaniechanie wyjaśnienia wszystkich okoliczności spornych i zaniechanie przeprowadzenia dowodu z uzupełniającej opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej odnośnie czy rana kłuta, którą odniósł pokrzywdzony S. H. mogła spowodować bezpośrednie zagrożenie dla jego życia czy ciężki uszczerbek na jego zdrowiu

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

 apelacja wniesiona przez prokuratora zasługiwała na uwzględnienie w części w jakiej kwestionuje prawidłowość ustaleń Sądu I instancji w zakresie zamiaru towarzyszącego oskarżonemu w ataku fizycznym na S. H., czego nie może podważyć niewłaściwe skonstruowanie wywiedzionego środka odwoławczego co wynika z błędnego wytknięcia zaskarżonemu wyrokowi obrazy prawa materialnego, podczas gdy skarżący wadliwości orzeczenia upatruje w błędnych ustaleniach faktycznych, przyjętych za jego podstawę. Nie ulega bowiem kwestii, że ustalenia co do postaci zamiaru sprawcy należą do sfery faktów, co poniekąd koresponduje z trzecim w kolejności zarzutem objętym omawianą apelacją,



kontrola odwoławcza nie pozostawia wątpliwości, że Sąd I instancji rekonstruując przebieg zajścia w sposób niewadliwy i niekwestionowany przez żadną ze stron zarazem błędnie zidentyfikował zamiar S. L. przy popełnieniu przestępstwa na szkodę S.H.. Owa nieprawidłowość wyraża się w nadaniu pierwszorzędnego, decydującego znaczenia okolicznościom przedmiotowym czynu z pozostawieniem bez wymaganej wnikliwości jego strony podmiotowej, przy jednoczesnym marginalizowaniu, a nawet pominięciu niektórych istotnych dla osądu aspektów sprawy. Z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wynika zatem, iż Sąd meriti zamiar oskarżonego ustalił nade wszystko na podstawie charakterystyki użytego narzędzia i rany odniesionej w wyniku tego przez ofiarę kwitując to stwierdzeniem, iż scyzoryk był co prawda narzędziem ostrym, ale o wymiarach relatywnie niewielkich, a wyrządzona nim pokrzywdzonemu rana była niewielka, co świadczy o niezbyt dużej sile działania i zadana została w okolicy karku, ale nie w odcinku szyjnym, tylko barkowym. Sąd Apelacyjny stoi jednak na stanowisku, że nóż użyty przez oskarżonego miał wszelkie cechy narzędzia niebezpiecznego zdolnego do wyrządzenia poważnej i brzemiennej w skutkach rany, na co wskazuje nie tylko sama długość jego ostrza, ale także zdolność przecięcia kolejnych warstw ubrania pokrzywdzonego tj.:

⚫

puchowej kurtki („ na plecach w odległości około 15 cm od górnej krawędzi kołnierza na środku posiada ślad cięcia o długości 3 cm jedno, a drugie poniżej o około 1 cm o długości około 2cm. Na wewnętrznej części kurtki na materiale poniżej o 10 cm od metki posiada dwa nacięcia o długości około 1,5 cm, a kolejne w odległości od powyższych o 10 cm o długości około 2 cm” – protokół oględzin rzeczy – k. 13-14),

⚫

bluzy („ w odległości około 7 cm od kołnierza w okolicy metki posiada ślad nacięcia o długości około 1,5 cm. Nad nacięciem widoczna plama koloru brunatnego o średnicy około 7 cm" – k. 143 v.),

⚫

koszulki („ w okolicy karku w odległości około 5 cm poniżej kołnierza posiada dwa ślady ciecia o długości około 1,5 cm pierwsze i około 1 cm drugie. Oba nacięcia oddalone są od siebie o około 2 cm. Nad nacięciem widoczna plama koloru brunatnego o średnicy około 6 cm”- k. 13 v., dokumentacja fotograficzna k. 15-18),

i dosięgnięcia nim i zranienia ciała S. H., a które zarazem zamortyzowały siłę ciosu. Istotne znaczenie posiada tutaj także sposób zadania ciosu przez S. L., który trzymał nóż w ręce od momentu podjęcia pościgu za pokrzywdzonym, a uczynił tak w oczywistym celu jego użycia na jego szkodę, co zaraz po tym jak go dopadł nastąpiło, bo szarpiąc go za odzież kiedy ten po utracie równowagi upadł na ziemię, zadał mu równocześnie uderzenia scyzorykiem w okolice karku z czego jeden cios dosięgnął ciała S.H.. Zaprzestał ataku dopiero po odciągnięciu go od ofiary przez J. K. i J. D., których jeszcze przez jakich czas gonił kiedy zaczęli przed nim w trójkę uciekać, co ukazuje skalę jego przestępczej determinacji. J. K. widział przy tym moment zadania uderzenia nożem w tylny odcinek szyi pokrzywdzonego. W świadomości oskarżonego mieściło się wywołanie poważnego uszczerbku na zdrowiu ofiary, bo cios wymierzony został przy braku pełnej kontroli nad sytuacją w szczególnie newralgiczną dla zdrowia i życia ludzkiego część ciała ludzkiego. Siła uderzenia zaś w istocie stanowiła efekt skumulowanych działań uczestników starcia, co w sposób dyktowany prawami fizyki osłabiło moc ciosu, ale to nie było już objęte kalkulacją ze strony S. L.. Nie mogą zatem być decydujące dla oceny prawnej czynu oskarżonego jedynie powstałe w jego wyniku jedynie średnie obrażenia ciała z art. 157 § 1 k.k. Jak wynika z opinii sądowo-lekarskiej biegłego sądowego lekarza R. H. odniesiona przez pokrzywdzonego rana karku wymagała zaopatrzenia chirurgicznego (ranę zszyto i założono opatrunek – k. 4), obrażenie miało charakter średniociężki, powstały z mechanizmu bezpośredniego uderzenia przedmiotem twardy, ostrym, ostrokrawędzistym typu nóż, scyzoryk i spowodowało naruszenie czynności prawidłowych narządów ciała w myśl art., 157 § 1 k.k. na okres powyżej 7 dni, a jego czas leczenia wynosił od 10 do 14 dni (k. 139). Okolica szyi jest okolicą wstrząsogenną, a urazy w tym obszarze, w szczególności rany cięte z naruszeniem ciągłości tkanek, tak jak było w analizowanym przypadku, mogą stanowić przyczynę wstrząsu (k. 239). Z cytowanej opinii sądowo-lekarskiej, zasad doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania, jako oczywisty jawi się wniosek, że każdy przeciętnie myślący człowiek, uderzając nożem w okolice szyi, musi liczyć się ze spowodowaniem u osoby atakowanej poważnych skutków zagrażających jej zdrowiu i życiu, w tym przypadku w postaci choroby realnie zagrażającej życiu. Nadto biegły nie stwierdził, aby zachowanie oskarżonego nie narażało pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, ale wypowiedział się tak odnośnie samych obrażeń, a co do ich średniego charakteru nie ma przecież wątpliwości. Nie ma słuszności przy tym prokurator zarzucając Sądowi I instancji nie poszerzenie materiału dowodowego poprzez zasięgnięcie uzupełniającej opinii sądowo-lekarskiej i uzyskanie odpowiedzi na stawiane w zarzucie z punktu 3 pytanie, albowiem zalegające w aktach sprawy opinia pisemna i ustna, jak i doświadczenie życiowe pozwalały na jednoznaczne w tym przedmiocie ustalenia. Także kwestionowane stanowisko Sądu Okręgowego odnośnie trafności diagnozy, jaką miałby na miejscu zdarzenia postawić świadek J. D., student V roku medycyny, odnośnie charakteru rany doznanej przez S. H., choć niewątpliwie zbędne, to jednak nie miało charakteru sugerowanego przez skarżącego prokuratora zastępując opinię biegłego, bo jak się zdaje posłużyć miało wzmocnieniu trafności ustaleń czynionych w omawianym względzie, a co nie wymaga szerszych analiz w świetle tego co już powyżej na temat oceny prawnej przyjętej przez Sąd meriti podniesiono,



nadmienić jeszcze można, że nie odnotowanie przez S. H. w pierwszym momencie faktu ugodzenia wynikał nie tylko ze spożytego alkoholu w znacznej ilości, ale i samej dynamiki zajścia i koncentrowania się nade wszystko na próbie ucieczki przed nieobliczalnym napastnikiem, a czemu towarzyszyć musiały skrajnie silne emocje. Okoliczność ta nie może zatem osłabiać powagi stworzonej przez oskarżonego sytuacji, co wynika z samego faktu usiłowania zadania ofierze rany kłutej szyi. Źródło motywacji do tego istniało wyłącznie w sferze psychicznej S. L., bo działał bez powodu, w celu rozładowania negatywnych emocji, czy szukając nowych doświadczeń kosztem przypadkowych ofiar, dopingowany spożytym alkoholem, co niestety nie jest sytuacją odosobnianą w praktyce sądowej niezależnie od tego, jak absurdalne może się wydawać sprowokowane przez niego zajście. Pamiętać także trzeba o wykrzykiwanych przez oskarżonego hasłach (...) i ”trzech na jednego”, co wskazuje na niechlubne utożsamianie się przez niego ze środowiskiem pseudokibiców KS (...) i zmierzanie do siłowego starcia. To wszystko jasno wskazuje na determinację, nieobliczalność, ewidentną chęć zrobienia krzywdy napadniętym, a w szczególności S.H., na którym miał się szczególnie skoncentrować, bo już na samym początku zajścia zadał mu silne uderzenia pięściami w głowę w wyniku czego pokrzywdzony upadł na ziemię, po czym gonił go kiedy przed uciekał i dopadł go kiedy po raz kolejny się przewrócił. Po czym szarpiąc go za odzież zadał mu uderzenia scyzorykiem powołując jedną ranę kłutą tylnego odcinka szyi. Na domiar tego oskarżony był już karany sądownie, miał też się dopuszczać zachowań przemyconych wobec innej osoby, co wynika z wywiadu środowiskowego przedstawiającego go w negatywnym świetle,



przyjęcie zamiaru ewentualnego spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu S. H. wypływa zatem ze sposobu działania oskarżonego w powiązaniu z charakterem i skutkami obrażeń, jak i pozostałych omówionych powyżej okoliczności inkryminowanego zdarzenia. Sprawca atakujący nagle pokrzywdzonego nożem o długości ostrza 5 cm i zadający nim umyślnie uderzenia w szyję w odcinku tylnym (w tym 1 dosięgnął ciała) musi godzić się ze spowodowaniem co najmniej znacznego zagrożenia dla zdrowia w postaci choroby realnie zagrażającej życiu w rozumieniu art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. Oskarżony nie musiał wiedzieć działając z zamiarem ogólnym, jakie dokładnie będą następstwa jego działania, przy czym miał świadomość możliwości powstania daleko idącej krzywdy tj. ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Tak więc zarzut związany z ewidentnym niedoszacowaniem zamiaru S. L. był słuszny, wszak zachowania sprawcy nie sposób sprowadzać do skutku, jaki bezpośrednio swoim działaniem wywołał, bo napastnika definiuje czyn, a ten z całą pewnością nie wyczerpuje się wyłącznie w znamionach występku z art. 157 § 1 k.k., jak to przyjmuje Sąd Okręgowy. Przypomnieć należy, że ustalenia sądu mertiti korzystają z ochrony przewidzianej w art. 7 k.p.k. tylko wtedy gdy są zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego a nadto zostało logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (vide: postanowienia SN: z 1 września 2010 r., sygn. V KK 78/10, z 18 grudnia 2012 r., sygn. III K 298/12, z 15 marca 2018 r., sygn. II KK 91/18), a te warunki nie zostały przez Sąd I instancji in concreto dotrzymane,



w rezultacie Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok poprzez zredagowanie opisu przestępstwa popełnionego przez S. L. na szkodę S.H. w sposób odpowiadający rzeczywistemu zamiarowi oskarżonego i przebiegowi zdarzenia, następnie stosownie do tego go zakwalifikował, a na koniec wymierzył oskarżonemu a to karę 3 lat pozbawienia wolności, a zatem w najniższej ustawowej wysokości. Kara ta odpowiada rodzajowi i natężeniu przemocy fizycznej zastosowanej przez oskarżonego, posłużeniu się przez niego niebezpiecznym narzędziem, poziomowi zagrożenia zdrowia pokrzywdzonego wynikającemu z charakteru i lokalizacji uderzenia nożem (w tym konkretnym układzie akurat obiektywnie niewielkiemu), działaniu przez niego w stanie nietrzeźwości, a także jego uprzedniej karalności sądowej. Represja ta stanowić będzie sprawiedliwą odpłatę społeczną, gwarantującą bezsprzecznie skuteczne wdrożenie oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego w dalszym życiu,



zarzut dalej idący o zakwalifikowanie czynu oskarżonego jako usiłowania pozbawienia życia S.H. nie zasługiwał na uwzględnienie, bo skarżący w apelacji nie wykazał w oparciu o jaki materiał dowodowy należałoby przyjąć, że działanie oskarżonego wyczerpuje znamiona 13 § 1 k.k. w zw. art. 148 § 1 k.k., dlatego też nie znajdując żadnych faktycznych i prawnych podstaw do podzielenia tego stanowiska Sąd Apelacyjny pozostawił je poza dalszymi rozważaniami, bo zamiar z jakim oskarżony działał był inny, co omówiono powyżej.

Wniosek

o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

wniosek o wydanie rozstrzygnięcia kasatoryjnego nie zasługiwał na uwzględnienie, wszak żadna z okoliczności warunkujących uchylenie wyroku w instancji odwoławczej, a przewidzianych w art. 437 § 2 zd. 2 k.p.k. nie zaistniała, zaś stwierdzone w zaskarżonym wyroku uchybienia rodziły konieczność jego zreformowania.

3.2.

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia odnośnie przestępstwa przypisanego oskarżonemu z art. 217 § 1 k.k. poprzez nieprawidłowe przyjęcie, że jego zachowanie nie miało charakteru działania publicznego bez powodu, okazaniem rażącego lekceważenia porządku prawnego i tym samym znamion występku o charakterze chuligańskim, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowody prowadzi do odmiennych wniosków.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

argumentacja zaoferowana w tej części w apelacji prokuratora nie przekonuje. Stanowisko Sądu Okręgowego w części w jakiej stwierdził brak działania publicznego oskarżonego w czasie dopuszczenia się przestępstwa z art. 217 § 1 k.k. na szkodę J. K. zasługuje na podzielenie, a stąd jako prawidłowe oceniono rozstrzygnięcie z punktu 2 zaskarżonego wyroku w części związanej z odrzuceniem wersji oskarżenia o chuligańskim charakterze tego występku. Nie może tego zmienić chybiony argument Sądu I instancji o potencjalnym działaniu oskarżonego z określonego powodu, tj. uznania, że został zaczepiony, bądź sprowokowany do napaści, bo irracjonalne, katalizowane spożytym alkoholem subiektywne przeświadczenie S. L. dopuszczającego się umyślnego zamachu na nietykalność cielesną pokrzywdzonego i okazującego przez to rażące lekceważenie porządku prawnego, w żadnym razie nie wyklucza uznania o jego działaniu bez powodu, albo gdyby iść torem rozumowania Sądu a quo co najwyżej z oczywiście błahego powodu, a zatem spełnienia tych warunków wymaganych art. 115 § 21 k.k.

Wniosek

jak w sekcji 3.1

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

rozstrzygnięcie z punktu 2 jest prawidłowe, stąd w instancji odwoławczej należało je utrzymać w mocy

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.5.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

w zakresie nie podlegającym zmianie w instancji odwoławczej zaskarżony wyrok był prawidłowy, stąd utrzymano go w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

jw.

1.6.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

zmiana zaskarżonego wyroku dokonana przez Sąd Apelacyjny polegała na tym, że:



w punkcie 1 uznano S. L. za winnego tego,
że w nocy z 12 na 13.11.2022 r. w Z. działając w zamiarze ewentualnym spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu S. H. w postaci choroby realnie zagrażającej jego życiu zadawał pokrzywdzonemu pięściami uderzenia po ciele i ugodził scyzorykiem o ostrzu długości około 5 cm w okolice karku, lecz swojego zamiaru nie osiągnął, powodując u pokrzywdzonego jedynie ranę kłutą karku długości 1 cm, które to obrażenie spowodowało naruszenie czynności narządu jego ciała na okres od 10 do 14 dni, tj. czynu wyczerpującego ustawowe znamiona zbrodni z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 kk i art. 157 § 1 kk przy zastosowaniu art. 11 § 2 kk w brzmieniu obowiązującym na dzień 30 września 2023 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na mocy art. 14 § 1 kk w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 kk przy zastosowaniu art. 11 § 3 kk w brzmieniu obowiązującym na dzień 30.09.2023 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzono mu karę 3 lat pozbawienia wolności;



uchylono rozstrzygnięcia z punktów 3 i 4 i na mocy art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k.
w brzmieniu obowiązującym na dzień 30 września 2023 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzono oskarżonemu karę łączną 3 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet - na mocy art. 63 § 1 k.k. – okres rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonego w sprawie od dnia 14.11.2022 r. godz. 17.40 do dnia 26.07.2023 r. godz. 9:20

Zwięźle o powodach zmiany

zmiany w zakresie punktu 1 zaskarżonego wyroku omówiono w sekcji 3.1, a co rodziło konieczność skorygowania rozstrzygnięcia z punktu 3 i orzeczenie S. L. nowej kary łącznej pozbawienia wolności. Została ona przez Sąd Apelacyjny ukształtowana w oparciu o tożsamą zasadę asperacji, na jakiej oparł się Sąd I instancji, wszak w tym zakresie prokurator nie zaskarżył orzeczenia na niekorzyść oskarżonego, stąd stanowisko to było wiążące dla sądu odwoławczego. W efekcie oscylując w granicach od 3 lat i 1 miesiąca do 3 lat i 3 miesięcy, orzeczono wobec oskarżonego karę łączną 3 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności, uwzględniając bezpośredni związek przedmiotowy obu przypisanych oskarżonemu przestępstw i ich tożsamość czasową. Na jej poczet zaliczony został okres rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonego w sprawie.

1.7.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.8.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt 3

na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolniono oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego, obciążając wydatkami Skarb Państwa, a to z uwagi na jego sytuację majątkową i perspektywę izolacji więziennej.

7.  PODPIS

SSO del. Teresa Jędrzejas-Paluch SSA Karina Maksym SSA Iwona Hyła

1.9.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana