Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

Przewodniczący:

SSA Gwidon Jaworski

SSA Iwona Hyła

SSO del. Teresa Jędrzejas-Paluch (spr.)

Protokolant

Agnieszka Bargieł

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 435/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 31 maja 2023 r., sygn. akt XVI K 30/22.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

Uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Podniesiony w apelacji obrońcy oskarżonego M. G. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych polegający na:

- wadliwym przyjęciu, że oskarżeni popełnili przypisany im w wyroku czyn zabroniony, doprowadzając do nabycia udziałów własnych spółki (...) w celu ich umorzenia w sposób sprzeczny z przepisami kodeksu spółek handlowych i postanowieniami umowy spółki, dokonując tego przed podjęciem przez zgromadzenie wspólników uchwały w sprawie umorzenia udziałów, podczas gdy przepisy art. 199 i 200 spółek handlowych nie wskazują na kolejność czynności, które należy podjąć w ramach procedury nabycia udziałów własnych celem ich umorzenia

oraz podniesiony w apelacji obrońcy oskarżonej A. S. zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego, to jest art. 199 i art. 200 kodeksu spółek handlowych polegający na błędnej wykładni tych przepisów i uznanie, że do zawarcia umowy sprzedaży udziałów własnych przez spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością celem ich umorzenia oraz zapłaty ceny za udziały własne konieczna jest uprzednia uchwała zgromadzenia wspólników oraz wpis do rejestru obniżenia kapitału zakładowego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty obu apelujących, jakkolwiek odmiennie nazwane, to jednak zmierzały do podważenia prawidłowości ustaleń poczynionych przez sąd pierwszej instancji co do tego, że do nabycia przez spółkę (...) udziałów własnych od jej wspólników celem ich umorzenia, konieczne było uprzednie podjęcie uchwały w tym przedmiocie przez zgromadzenie wspólników podnosząc, iż z przepisów art. 199 i 200 kodeksu spółek handlowych wcale nie wynika, że do przeprowadzenia tej operacji konieczne jest uprzednie podjęcie uchwały przez wspólników. Z takim zapatrywaniem nie sposób się zgodzić. Stoi ono bowiem w opozycji zarówno do regulacji kodeksu spółek handlowych jak i postanowień umowy zawarcia spółki (...). W paragrafie 13 tejże umowy wspólnicy postanowili, że udziały mogą być umarzane uchwałą Zgromadzenia Wspólników z czystego zysku lub z obniżenia kapitału zakładowego za pisemną zgodą wspólnika, którego uchwała dotyczy. Umorzenie udziałów, będące wynikiem ich nabycia przez spółkę, jest wyjątkiem od wynikającego z k.s.h. zakazu zwracania wspólnikowi wniesionych wkładów (art. 189 § 1 k.s.h.) oraz zakazu obejmowania, nabywania oraz przyjmowania przez spółkę w zastaw własnych udziałów (art. 200 § 1 k.s.h.). W myśl art. 199 § 2 k.s.h. umorzenie udziału (o ile umowa spółki taką możliwość przewiduje) wymaga uchwały zgromadzenia wspólników, która powinna określać w szczególności podstawę prawną umorzenia i wysokość wynagrodzenia przysługującego wspólnikowi za umorzony udział. Logiczna wykładania zarówno przepisu ustawowego, to jest art. 199 § 2 k.s.h. jak i regulacji zawartej w § 13 umowy spółki (...), prowadzi do wniosku, że w celu nabycia przez spółkę udziałów własnych prowadzącego do ich umorzenia najpierw musi zapaść uchwała zgromadzenia wspólników, która określi czy umorzenie to nastąpi z zysku (o ile takowy występuje) czy też w drodze obniżenia kapitału zakładowego oraz ustali wysokość wynagrodzenia przysługującego wspólnikowi za umorzony udział. Nie sposób bowiem przyjąć, iżby ustalenie tych kwestii miało nastąpić mocą decyzji zarządu czy też wspólnika, którego udziały zostają umorzone, tak jak stało się to w niniejszej sprawie, skoro to Nadzwyczajne Zgromadzenie Wspólników spółki (...) S.A. (czyli de facto oskarżony M. G., który był jedynym akcjonariuszem tej spółki i jednocześnie prezesem jej zarządu) w dniu 3 października 2019 r. podjęło uchwałę o sprzedaży na rzecz spółki (...) wszystkich 19 600 udziałów za cenę 1 703 628 zł. Oczywiście można sobie wyobrazić sytuację, w której wykupienie przez spółkę udziałów jednego czy też większej ilości wspólników wyprzedzi podjęcie uchwały przez zgromadzenie wspólników, jednak dla zgodności z prawem takiego sposobu umorzenia udziałów konieczne jest podjęcie takowej uchwały niejako zatwierdzającej dokonane czynności faktyczne. Taka sytuacja może jednak wystąpić wyłącznie w razie zgodności pomiędzy wspólnikami tak co do samego faktu umorzenia udziałów jak i co do wysokości wynagrodzenia przysługującego wspólnikowi za umorzony udział oraz co do tego czy pokrycie środków na wykupienie udziałów nastąpi z zysku czy też w drodze obniżenia kapitału zakładowego. W sprawie niniejszej zaś o zgodzie pomiędzy (...) spółki (...) w tej kwestii nie mogło być mowy, gdyż od przełomu maja i czerwca 2019 r. istniał pomiędzy nimi konflikt co do dalszej współpracy, który przerodził się następnie w decyzję o jej zaniechaniu i o podziale środków zgromadzonych na rachunku bankowym (...), z tym, że właśnie ów podział był kością niezgody pomiędzy wspólnikami. Z powodu tego konfliktu właśnie oskarżony M. G.podjął przecież decyzję o wykupieniu przez (...) udziałów własnych od reprezentowanego przez niego wspólnika, czyli spółki (...), ustalając jednostronnie cenę, za jaką te udziały zostają zakupione i nie czekając na podjęcie przez zgromadzenie wspólników uchwały o umorzeniu udziałów poprzez obniżeniu kapitału zakładowego. W sytuacji konfliktu pomiędzy nim a A. Ś., faktycznie zarządzającym spółką (...) oczywistym było bowiem, że do podjęcia takiej uchwały nie dojdzie. Celem regulacji ustawowych przewidzianych w art. 199 oraz art. 200 k.s.h. jest przeciwdziałanie sytuacji, w której to jeden ze wspólników spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, którego przedstawiciel sprawuje zarząd nad tą spółką, kosztem jej majątku dokona wykupienia przez spółkę własnych udziałów za cenę, jaką uzna za stosowną. Tak natomiast stało się w sprawie niniejszej, przy czym oskarżony M. G., w celu uniknięcia zarzutu reprezentowania obu stron transakcji, do zawarcia imieniem (...)umowy zakupu udziałów od spółki (...), posłużył się ustanowionym w tym celu prokurentem w osobie oskarżonej A. S..

Mając powyższe na uwadze nie sposób zgodzić się z zarzutami zawartymi w apelacjach obrońców oskarżonych jakoby sąd pierwszej instancji dopuścił się czy to błędu w ustaleniach faktycznych czy to obrazy art. 199 oraz art. 200 k.s.h. poprzez przyjcie, że do mającego na celu umorzenie wykupienia udziałów spółki (...) oraz spółki (...) przez spółkę (...) konieczne było uprzednie podjęcie w tym przedmiocie uchwały przez zgromadzenie wspólników, połączone zgodnie z art. 200 § 7 k.s.h. z obniżeniem kapitału zakładowego. Stanowisko takie bowiem, wbrew twierdzeniom obrońców, znajduje pełne oparcie zarówno w treści art. 199 i art. 200 k.s.h. jak i w treści umowy spółki (...) sp. z o.o. Słuszność stanowiska sądu pierwszej instancji potwierdza zresztą przywołany w uzasadnieniu apelacji przez obrońcę oskarżonego M. G.wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 22 stycznia 2019 r., V AGa 159/18, którego teza została jednakże przez apelującego przywołana jedynie w części, sugerując jakoby orzeczenie to miało potwierdzać tezę apelacji odnośnie tego, że uchwała zgromadzenia wspólników w przedmiocie umorzenia udziałów może zapaść dopiero po ich wykupieniu przez spółkę. W całości teza w/w wyroku w części odnoszącej się do problematyki umorzenia udziałów brzmi bowiem następująco: „Proces z art. 199 k.s.h. w przedmiocie dobrowolnego umorzenia udziałów, składa się z kilku czynności prawnych i faktycznych. Te czynności nie muszą występować w jednym czasie, i zazwyczaj tak nie jest. Umorzenie dobrowolne udziałów z art. 199 k.s.h. składa się z kilku czynności prawnych i faktycznych, a mianowicie, po pierwsze - musi to przewidywać umowa spółki, po drugie - musi zostać podjęta w tym przedmiocie uchwała zgromadzenia wspólników, po trzecie - musi istnieć zgoda wspólnika na umorzenie, i wreszcie po czwarte - czynnością końcową jest zawarcie umowy nabycia udziałów przez spółkę. Zaistnienie tylko pojedynczych wskazanych czynności bądź brak jakiegokolwiek z nich, powoduje bezskuteczność umorzenia dobrowolnego” (LEX nr 3062774).

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych M. G. i A. S. od popełnienia zarzucanego im czynu, względnie o jego uchylenie i przekazania sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec wykazanej powyżej niezasadności zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych co do konieczności powzięcia przez Zgromadzenie Wspólników spółki (...) sp. z o.o. uprzedniej uchwały o umorzeniu udziałów przed dokonaniem zakupu udziałów własnych od spółki (...) oraz uiszczeniem zaliczki na poczet zakupu udziałów na rzecz spółki (...), (...) sp. z o.o. jak też zarzutu obrazy art. 199 i art. 200 k.s.h., wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obojga oskarżonych od popełnienia zarzucanego im czynu oraz o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, nie został uwzględniony.

3.2.

Podniesione w apelacjach obrońców oskarżonych M. G. i A. S. tożsame w swojej treści zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, polegające na:

- nieuwzględnieniu rzeczywistej sytuacji finansowej i gospodarczej (...), to jest wysokości czynszu najmu wynikającego z aneksu nr (...), możliwości prowadzenia działalności zarobkowej, zatajenia przez A. Ś. i E. D. istotnych okoliczności mających wpływ na prowadzenie działalności gospodarczej przez (...) które to okoliczności prowadzą do przekonania, że podejmowane przez oskarżonego decyzje służyły ochronie wszystkich wspólników i były zgodne z prawem,

- braku analizy genezy zachowania oskarżonego w postaci woli zapobieżenia utraty kapitału i ograniczenie jego zachowania wyłącznie do działań związanych z procedurą umorzenia udziałów,

- pominięciu zachowania pozostałych wspólników polegających na wyciąganiu ze spółki (...) środków finansowych,

- wadliwym przyjęciu, że pismo oskarżonego z dnia 28 lipca 2019 r. w przedmiocie uchylenia się od skutków prawnych oświadczenia woli o zawarciu umowy dzierżawy ze spółką (...) nie obejmowało uchylenia się od aneksu nr (...) podwyższającego czynsz, a tym samym błędne uznanie przez sąd pierwszej instancji, że oskarżony zgadzał się na drastyczne podwyższenie czynszu,

- wadliwym przyjęciu, że oskarżony zdawał sobie sprawę z tego, że podejmowane przez niego działania są dla spółki (...) niekorzystne w sytuacji, gdy dysponował on opinią prawną wskazująca na działania w granicach prawa,

- błędnym przyjęciu, że oskarżony działał w sposób przestępczy w okresie od 1 do 3 października 2019 r., podczas gdy według ustaleń sądu działania z dnia 1 i 2 października były zgodne z prawem, a jedynie zachowanie z 3 października stanowiło nadużycie uprawnień,

- błędnym przyjęciu, że zachowanie oskarżonego doprowadziło w swoich skutkach do powstania szkody w majątku spółki (...), podczas gdy właściwa ocena jego zachowania winna prowadzić do wniosku, że nie tylko nie wyrządził szkody, ale działał w interesie wszystkich wspólników,

a także ściśle z nim związany zarzut naruszenia przepisów postępowania, a to art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. podniesiony w apelacji obrońcy oskarżonej A. S., poprzez:

- sprzeczną z zasadami prawidłowego rozumowania ocenę zeznań świadka E. D. i uznaniu ich za wiarygodne w zakresie okoliczności zawarcia aneksu nr (...), okoliczności odmowy złożenia podpisu na oświadczeniu o uchyleniu się od skutków prawnych aneksu nr (...) jak również w zakresie rzeczywistej sytuacji finansowej jednego z najemców (...) (tj. (...)),

- nieuwzględnienie w treści wydanego orzeczenia całokształtu okoliczności sprawy wskutek pominięcia okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego związanych z jego nieświadomością co do rzeczywistej sytuacji finansowej spółki (...) oraz ze sposobem zredagowania aneksu nr (...) przez radcę prawnego U. K.

oraz podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego M. G.zarzuty:

- rażącego naruszenia przepisów postępowania, to jest art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. polegające na istotnej sprzeczności pomiędzy sentencją wyroku a jego uzasadnieniem,

- rażącego naruszenia przepisów postępowania, to jest art. 393 § 3 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez uznanie, że sporządzone i dołączone do akt opinie prywatne oraz eksperckie stanowiły jedynie dowód tego, że osoba podpisana na tym dokumencie złożyła oświadczenie o określonej treści, podczas gdy opinia prywatna, jako pełnoprawny dowód w sprawie, winna podlegać ocenie merytorycznej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacje wywiedzione przez obrońców oskarżonych od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 31 maja 2023 r. mają wybitnie polemiczny charakter i zmierzają do nadania niezaprzeczalnym i prawidłowo ustalonym przez sąd pierwszej instancji faktom zupełnie innego znaczenia. Otóż, intencją skarżących było przekonanie sądu odwoławczego, że działania podejmowane przez oskarżonego M. G.w okresie od 1 do 3 października 2019 r., przy wydatnym udziale oskarżonej A. S., były nie tylko zgodne z prawem, ale wręcz zmierzały do ratowania spółki (...) przed doprowadzeniem do jej upadłości przez pozostałych wspólników, a de facto przez A. Ś.. Znamienne jest to, że apelujący raz działania oskarżonego M. G.traktują jako przedsiębrane w imieniu spółki (...), a w innym zaś miejscu, jako mające na celu ochronę interesów jej wspólników, co w ocenie sądu odwoławczego świadczy o tym, że apelujący na potrzeby niniejszej sprawy próbują utożsamiać ochronę interesów wspólników (a w zasadzie jednego z nich) z ochroną interesów spółki, które to pojęcia bynajmniej tożsame nie są. Oczywistym jest, że oskarżony M. G., jako członek zarządu spółki (...) sp. z o.o. miał obowiązek zajmowania się jej sprawami majątkowymi i działalnością gospodarczą, który to obowiązek wynika z art. 201 § 1 k.s.h. Ciążył na nim również wynikający z art. 209 1 § 1 k.s.h. obowiązek lojalności wobec spółki. Jakkolwiek istotnie (co słusznie zauważa sąd pierwszej instancji) jest to truizmem, jednak w świetle linii obrony oskarżonego M. G.a także treści wniesionych apelacji, po raz kolejny stwierdzić należy, że obowiązkiem oskarżonego, a także i ustanowionej przez niego prokurentem oskarżonej A. S., nie było dbanie o interesy (...) spółki (...) (a de facto jednego z nich, to jest spółki (...), czyli M. G., który był jej jedynym akcjonariuszem), tylko o interesy zarządzanej spółki. W sytuacji zatem powstania konfliktu pomiędzy wspólnikami (to jest M. G. - (...) i A. N. z jednej strony a (...) oraz A. Ś. z drugiej strony) o kierunki dalszej współpracy, które skutkowały rozmowami na temat warunków rozstania się, w ramach których to rozmów jednym z tematów był podział środków zgromadzonych na rachunku bankowym (...) oskarżony M. G. początkiem października 2019 r., jako jedyny już wówczas członek zarządu tej spółki (po rezygnacji E. D. 26 września 2019 r.) żadną miarą nie był uprawniony do podjęcia decyzji o wykupieniu przez spółkę (...) wniesionych przez niego jako spółka (...) 600 udziałów za jednostronnie ustaloną cenę 1 703 628 zł. Pomimo próby nadania inkryminowanemu zachowaniu oskarżonego M. G. zupełnie innego znaczenia i stworzeniu wokół niego otoczki mającej na celu wywołanie wrażenia działania mającego na celu ochronę majątku spółki przed bezprawnymi działaniami A. Ś., przyznać należy rację sądowi pierwszej instancji, że sprowadzało się ono de facto do wyprowadzenia przez tego oskarżonego wespół z oskarżoną A. S. ze spółki (...) niemal całego wkładu wniesionego przez spółkę (...) na pokrycie objętych 19 600 udziałów, zaś obranym przez niego sposobem na osiągnięcie tego celu było umorzenie udziałów własnych spółki (...). Mimo tworzenia przez oskarżonego i jego obrońców wrażenia o wysokim stopniu zawiłości relacji łączących spółki- wspólników(...) oraz spółkę (...), które to miałyby usprawiedliwiać zachowanie oskarżonego M. G. i oskarżonej A. S. w dniach od 1 do 3 października 2019 r., mechanizm ich przestępczego działania był bardzo prosty. Otóż w obliczu niemożności porozumienia się z A. Ś. w sprawie dalszej współpracy oraz podziału środków wniesionych tytułem pokrycia kapitału zakładowego do spółki (...), oskarżony M. G. postanowił wycofać ze spółki niemal całość środków wniesionych jako spółka (...), zaś drugiemu głównemu wspólnikowi, czyli spółce(...)dla pozoru wypłacić pewną część wniesionego kapitału, co w jego przekonaniu miało go uchronić od zarzutu działania wyłącznie we własnym interesie.

Pominąwszy to, że zadaniem oskarżonego jako prezesa zarządu spółki(...) było dbanie o interesy tej spółki, a nie o interesy jej wspólników, stwierdzić należy, że nie polegają na prawdzie twierdzenia apelujących jakoby oskarżony działał w celu ochrony interesów wszystkich wspólników. Gdyby tak w istocie były, to mając na uwadze fakt pokrycia kapitału zakładowego spółki (...) po połowie przez spółki (...) oraz (...), chcąc rzekomo uchronić znajdujące się na rachunku spółki środki pieniężne przed koniecznością ich wydatkowania na podwyższony czynsz na rzecz C. G. (...), oskarżony doprowadziłby do przelania tych środków po połowie na rzecz głównych udziałowców. Tymczasem na jego polecenie oskarżona A. S. na rachunek (...) spółki (...) przelała kwotę 1 703 628 zł., zaś na rachunek spółki (...)tylko 900 000 zł., a więc kwotę niemal o połowę niższą. Już samo to wskazuje na rzeczywisty cel działania oskarżonego M. G.. Nie oznacza to bynajmniej, iżby przelanie znajdujących się na rachunku (...) spółki (...) z tytułu zakupu udziałów własnych w celu ich umorzenia po połowie na rzecz spółek (...) oraz (...)mogło oskarżonego ekskulpować od odpowiedzialności za przestępstwo niegospodarności. Wbrew argumentom podniesionym przez J. M. w przedłożonej przez oskarżonego M. G.prywatnej opinii eksperckiej, interesu wspólników spółki kapitałowej nie można utożsamiać z interesem spółki. Ta jest bowiem odrębnym bytem prawnym i działanie na jej szkodę jest nie tylko działaniem na szkodę wspólników, ale również kontrahentów. Pozbawienie środków spółki z ograniczoną odpowiedzialnością powoduje, że niezaspokojeni w swoich roszczeniach pozostają jej wierzyciele, tak jak miało to miejsce w tym przypadku. Oprócz zobowiązań z tytułu czynszu dzierżawnego na rzecz spółki (...) spółka (...) nie wywiązała się bowiem również ze zobowiązań podatkowych, o czym zeznawała świadek E. D. (k. 409v, t. X).

Odnosząc się w tym miejscu, niejako przy okazji, do owych prywatnych opinii eksperckich przedłożonych jako dowód na niewyczerpanie przez oskarżonych znamion przestępstwa z art. 296 k.k., nie sposób zarzucić sądowi pierwszej instancji obrazy art. 393 § 3 k.p.k. ani też art. 410 k.p.k. poprzez nieodniesienie się do jej wniosków. Przygotowana na zlecenie oskarżonego prywatna opinia jest zgodnie z art. 393 § 3 k.p.k. dowodem z dokumentu, którego treść może zostać wykorzystana w sprawie, jednak dowód ten nie jest dowodem z opinii biegłego, nawet jeżeli opracowała go osoba mająca status biegłego sądowego (wyrok SA w Katowicach z 9 maja 2018 r., II AKa 74/18 (LEX nr 2615544).

Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy nie było potrzeby zasięgnięcia wiadomości specjalnych, stąd też Sąd Okręgowy słusznie nie powołał biegłego celem ustalenia czy działania oskarżonych opisane w akcie oskarżenia były niegospodarne i wyrządziły szkodę w majątku spółki (...). Ich ocena mogła bowiem zostać dokonana przez sąd bez zasięgania wiadomości, którymi by sam nie dysponował. Przedłożona tymczasem przez oskarżonego M. G. opinia prywatna zawiera nie tyle wiadomości specjalne, co odnosi się do kwestii zastrzeżonych do wyłącznej kompetencji sądu. Wszak zarówno w opinii zasadniczej jak i w dołączonej do apelacji opinii uzupełniającej jej autor J. M. dokonuje analizy prawnej znamion czynu z art. 296 k.k. i ocenia czy oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona tego przestępstwa, niejako zastępując sąd. Już samo to dyskredytuje jego ekspertyzę, pomimo tego, że posiada on status biegłego sądowego. Nie odniesienie się do niej przez sąd pierwszej instancji żadną miarą nie może być uznane za naruszenie art. 393 § 3 k.p.k. ani też art. 410 k.p.k. mogące mieć wpływ na treść wyroku.

Wbrew obszernym zarzutom apelujących sąd odwoławczy w pełni zgadza się z Sądem Okręgowym co do tego, że żadne okoliczności związane z sytuacją finansową i gospodarczą spółki (...) ani też działania A. Ś. bądź E. D. nie usprawiedliwiały działania oskarżonego M. G.oraz współdziałającej z nim oskarżonej A. S. i nie uprawniały ich do zakupu udziałów własnych spółki (...) od spółki (...) oraz do przelania na rzecz (...) zaliczki w wysokości 900 000 zł. na poczet zakupu udziałów, pomimo braku uchwały zgromadzenia wspólników wyrażającej na to zgodę i ustalającej warunki umorzenia tych udziałów. Fakty prawidłowo ustalone przez sąd pierwszej instancji zostały przez ten organ równie prawidłowo ocenione, prowadząc do w pełni akceptowanego przez sąd odwoławczy stwierdzenia, że zarówno działania oskarżonego M. G. jak i oskarżonej A. S., jako współdziałającej z nim prokurentki spółki (...), nosiły cechy działań niegospodarnych, o których mowa w art. 296 k.k.

Nie sposób zarzucić również sądowi pierwszej instancji błędu w ustaleniach faktycznych co do przyjęcia, iż przypisane im zachowania oskarżony M. G.oraz oskarżona A. S. podejmowali z pełną świadomością ich bezprawności w sytuacji dysponowania przez oskarżonego M. G.opinią prawną radcy prawnego R. G. z 30 września 2019 r. co do tego, że jego działania mieszczą się w granicach prawa. Opinia ta dotyczy wszak wyłącznie możliwości ustanowienia prokurenta spółki (...) przez M. G.jako jednoosobowy zarząd tej spółki w sytuacji, gdy w umowie spółki przewidziano reprezentację łączną, dwuosobową. Dopuszczalność ustanowienia przez oskarżonego prokurenta nie została zresztą podważona przez sąd pierwszej instancji, który przyjął, że do dokonania tej czynności oskarżony był upoważniony jednoosobowo w sytuacji niemożności utworzenia reprezentacji łącznej. To ustalenie nie zostało zaskarżone na niekorzyść oskarżonego, w zw. z czym sąd drugiej instancji nie jest władny do roztrząsania tej kwestii przyjmując prawidłowość tej treści ustaleń sądu meriti.

Przede wszystkim zasadnie, opierając się na ocenionych swobodnie, to jest zgodnie z zasadami logiki oraz doświadczenia życiowego, dowodach w postaci zeznań świadków A. Ś. i E. D. oraz na treści samego aneksu nr (...) do umowy najmu z dnia 1 września 2017 r., na mocy którego znacznie został podwyższony czynsz najmu należny spółce (...) (na którą z mocy umowy dzierżawy z dnia 28.03.2019 r. przeniesiony został ogół praw i obowiązków spółki (...) wynikający z umów najmu zawartych z poszczególnymi najemcami, w tym (...) Sp. z o.o.) od spółki (...), zasadnie Sąd Okręgowy ustalił, że aneks ten został w dniu 4 czerwca 2019 r. podpisany przez oskarżonego M. G. (1) w imieniu spółki (...) z pełną świadomością jego treści i wszystkich zawartych w nim zapisów. Jak słusznie wskazali w/w świadkowie, o tym, że M. G. (1) podpisał aneks nr (...) do umowy najmu świadomy jego treści oraz po szczegółowym zapoznaniu się z nim, świadczy uczyniona przez niego poprawka wraz z naniesieniem parafy. Istotnie analiza dołączonego do akt w kilku egzemplarzach odpisu dokumentu zawierającego aneks nr (...) do umowy najmu dowodzi tego, że jest to dokument zaledwie dwustronnicowy, na którego stronie pierwszej zawierającej zmiany paragrafu 4 ust. 1 i 2 umowy najmu dotyczące stawek oraz nowych zasad obliczania czynszu znajduje się parafa M. G., zaś na stronie drugiej naniesiona przez niego odręcznie poprawka dotycząca ilości egzemplarzy, w których dokument ten został sporządzony wraz z parafą (k. 131, t. IV, k. 211, t. IX). Oznacza to, że oskarżony aneks przed jego podpisaniem przeczytał, a co za tym idzie nie może powoływać się na to, że został mu on podstępnie podsunięty do podpisu i nie miał świadomości tego, że od czerwca 2019 r. czynsz najmu należny spółce (...) znacząco się podwyższy z uwagi na to, że zgodnie z umową dzierżawy z dnia 28 marca 2019 r. zawartą z C. G. (...) z tytułu dzierżawionej nieruchomości, spółka (...) zobowiązana była do zapłaty na rzecz C. G. (...) czynszu dzierżawnego, na który składał się czynszu najmu wynikający z umów najmu zawartych przez C. G. (...) (w tym ze spółką (...)) oraz czynszu dzierżawnego w wysokościach ustalonych umową dzierżawy (k. 67- 76, t. III). Zatem, skoro oskarżony aneks ten z pełną świadomością jego treści podpisał, to oznacza, że jako prezes zarządu spółki (...)zgodził się na podwyższenie stawek czynszu najmu należnego od G. (...) i zmianę zasad ich naliczania (mając pełną świadomość tego, że tym samym znacznie wyższy czynsz będzie musiała płacić (...)) i nie może twierdzić, że było to działanie na szkodę spółki (...) wyłącznie przez A. Ś. oraz E. D.. Jeżeli podpisanie owego aneksu do umowy, znacznie podwyższającego czynsz dzierżawny na rzecz spółki (...), pomimo nieuruchomienia przez spółkę (...) nowych oddziałów szpitalnych i niepodpisania deklarowanych umów na świadczenie usług medycznych z NFZ, traktować (jak chcą apelujący) jako działanie na szkodę (...), to w równym stopniu odpowiadają za to zarówno A. Ś. i E. D. jak i oskarżony M. G. Wiedząc przecież o tym, że planowane przedsięwzięcia związane z poszerzeniem działalności szpitala przy ul. (...) nie doszły do skutku, a zatem spółka (...) (zajmująca się działalnością leczniczą) nie uruchomiła nowych oddziałów i nie zawarła z NFZ kolejnych umów na finansowanie ich działalności, nie będzie miała możliwości uiszczania co miesiąc kilkuset-tysięcznego czynszu na rzecz (...)a ten z kolei nie otrzymawszy tego czynszu od G. M., nie będzie miał możliwości świadczenia takich sum na rzecz C. G. (...), skarżony podpisał jednak imieniem (...) niekorzystny dla niej aneks nr (...) do umowy najmu.

Jeżeli przedłożone przez oskarżonego M. G. oraz przez jego obrońcę opinie eksperckie zasadnicza i uzupełniająca opracowane przez J. M. miałyby być w niniejszym postępowaniu uznane za dowód, to wyłącznie tego, że zawarcie aneksu nr (...) do umowy najmu pomiędzy spółkami (...) (wynajmujący) oraz GeoMedical (najemca) było działaniem dokonanym z naruszeniem zasad racjonalnej gospodarki, narażając spółkę (...) na szkodę finansową. Za szkodę tą jednak w takim samym stopniu odpowiedzialność ponoszą oskarżonyM. G.jak i reprezentująca zarówno tę jak i drugą stronę transakcji, czyli spółkę (...)- D. oraz druga z osób reprezentujących spółkę (...), czyli M. D., a być może również A. Ś. jako rzeczywisty decydent po stronie G. (...).

W tym miejscu nasuwa się pytanie o rzeczywisty cel podpisania przez oskarżonego tak niekorzystnego dla spółki (...) aneksu do umowy najmu. Albo rzeczywiście (jak przyjął to Sąd Okręgowy) oskarżony nie skalkulował należycie łącznego kosztu podwyższonego czynszu najmu (co jest wątpliwe wobec jego bardzo dużego doświadczenia w biznesie), albo rzeczywisty cel jego podpisania był zupełnie inny. Na to pytanie nie sposób jednak znaleźć odpowiedzi w materiale dowodowym.

O tym, że oskarżony miał pełną świadomość treści podpisanego aneksu nr (...) do umowy najmu świadczy również treść pism z dnia 28 marca 2019 r. kierowanych następnie do spółki (...) o wypowiedzeniu umowy inwestycyjnej oraz do C. G. (...) o wypowiedzeniu umowy dzierżawy oraz o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli o jej zawarciu. Wbrew twierdzeniom apelujących, rację przyznać w tym zakresie sądowi pierwszej instancji co do tego, że oskarżony M. G. nie uchylał się od skutków prawnych oświadczenia wolo o zawarciu aneksu do 8 do umowy najmu. Z pism, jakie w dniu 28 lipca 2019 r. wystosował do spółki (...) wynika mianowicie, że oskarżony M. G. zarzucał spółce (...) nielojalne działania polegające na zawarciu 28 marca 2019 r. umowy inwestycyjnej, pomimo braku rzeczywistej woli współpracy w ramach nowo-powołanej spółki (...) rozwijania działalności leczniczej w ramach wieloprofilowego szpitala (...) w K. (k. 169, t. IV). Z tego powodu właśnie wypowiedziana została przez spółkę (...), reprezentowaną przez oskarżonego M. G. oraz przez A. N., umowa inwestycyjna z dnia 28 marca 2019 r., a w tej sytuacji również ściśle z nią powiązana umowa dzierżawy nieruchomości (k. 170, t. IV). Jednocześnie oskarżony, jako jeden z członków zarządu spółki (...), wystosował oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych złożonego pod wpływem błędu oświadczenia woli, jednak z treści uzasadnienia tego pisma wynika, że chodzi o umowę dzierżawy i w żadnym jego momencie nie ma mowy o tym, iżby M. G. został wprowadzony w błąd co do treści aneksu nr (...) do umowy najmu ze spółką (...). Wprowadzenie w błąd ze strony A. Ś. miało bowiem dotyczyć woli wspólnego rozwijania działalności szpitala (...) (k. 168).

Tymczasem faktura na 627 516,32 zł. z tytułu czynszu dzierżawnego za czerwiec 2019 r. (a więc za okres po podpisaniu aneksu) została wystawiona przez C. G. (...) w dniu 4 lipca 2019 r., zaś termin zapłaty wynikającej z niej należności przypadał na 18 lipca 2019 r. (k. 171v- 172, t. IV). Bez wątpienia zatem, sporządzając w dniu 28 lipca 2019 r. pismo o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli złożonego pod wpływem błędu, oskarżony znał wysokość czynszu wynikającego z aneksu nr (...) i pomimo tego, nie uchylił się jednocześnie od skutków oświadczenia woli o jego zawarciu ani też, uchylając się od skutków prawnych oświadczenia woli polegającego na zawarciu samej umowy dzierżawy, nie podniósł tego, że wprowadzony został w błąd nie tylko zawierając samą umowę dzierżawy, ale również aneks do umowy najmu ze spółką (...). Świadczy to zdaniem sądu odwoławczego o tym, że twierdzenia o podstępnym podsunięciu do podpisu aneksu nr (...) do umowy najmu powstały dopiero na użytek niniejszej postępowania w celu usprawiedliwienia wyprowadzenia przez oskarżonego M. G.środków z rachunku bankowego (...), pod pozorem ich ratowania przed spożytkowaniem na uiszczenie na rzecz C. G. (...) znacznie podwyższonego czynszu dzierżawnego.

Nie sposób również zgodzić się z zarzutami apelujących co tego jakoby oskarżony M. G. nie miał świadomości tego, że spółka (...) znajduje się w trudnej sytuacji finansowej i nie będzie w stanie płacić na rzecz (...) tak drastycznie podwyższonego czynszu najmu, a co za tym idzie, również spółka (...) nie będzie w stanie wywiązywać się z obowiązku zapłaty podwyższonych kwot z tytułu czynszu dzierżawnego na rzecz C. G. (...). Oprócz wyjaśnień oskarżonego M. G. oraz świadka A. N. żaden inny obiektywny dowód nie potwierdza tego, iżby oskarżony M. G.został wprowadzony przez A. Ś. w błąd co do kondycji spółki (...). Po pierwsze, rację ma Sąd Okręgowy co do tego, że skoro A. Ś. przyjął propozycję współpracy ze strony oskarżonego M. G. i A. N. w rozwinięciu działalności szpitala przy ul. (...) i poszerzenia go o nowe oddziały, chcąc doprowadzić do rentowności tej działalności, to już samo w sobie oznacza, że kondycja finansowa prowadzącej działalność medyczną spółki (...) nie była dobra i potrzebowała ona dofinansowania.

Po drugie, zarówno oskarżony M. G. jak i A. N. w rozmowach biznesowych z A. Ś. a także we wstępie do umowy inwestycyjnej z dnia 28 marca 2019 r. powoływali się zarówno na swoje wykształcenie jak i na bardzo bogate doświadczenie w biznesie, w tym M. G.na 15- letnie doświadczenie menedżerskie w zarządzaniu finansami dużych spółek zarówno w Polsce jak i w Europie. Nie do pomyślenia jest zatem, iżby tak doświadczona osoba jak oskarżony w ogóle rozpoczęła rozmowy z A. Ś. na temat wspólnego rozwinięcia działalności medycznej prowadzonej pod spółką (...), a już tym bardziej iżby zdecydował się na podpisanie umowy inwestycyjnej oraz zaangażowanie środków w wysokości 2 mln zł. nie sprawdziwszy wcześniej sytuacji finansowej i gospodarczej spółki (...). Jest to tym bardziej nieprawdopodobne, że (...) zamierzała przejąć udziały w (...) i zawarta została nawet w tym przedmiocie w dniu 5 czerwca 2019 r. warunkowa umowa zakupu udziałów (...)za 800 tys. zł.

Nie sposób dać wiary twierdzeniom oskarżonego M. G.co do tego jakoby nie miał świadomości trudnej sytuacji spółki (...) również w świetle tego, że 7 czerwca 2019 r., reprezentując zarówno (...)jak i (...) wraz z E. D., również repezentującą obie strony transakcji, zawarli porozumienie, mocą którego (...)pokryło ze swoich środków wymagalne zobowiązania spółki (...) związane z prowadzeniem bieżącej działalności medycznej w kwocie 484 034,90 zł. (k. 36- 37 tom VII). Z wyjaśnień samego oskarżonego M. G.wynika, że dzięki temu wsparciu finansowemu ze strony (...) nastąpiła spłata zadłużenia (...) wobec personelu medycznego. Potwierdziła to świadek M. D. zeznając, że było zadłużenie wobec personelu, które zostało spłacone, kiedy szpital przejęło (...). Skoro zatem spółka (...) nie miała środków nawet na zapłatę wynagrodzeń dla personelu medycznego i w tym celu w dniu 7 czerwca 2019 r. została jej przez oskarżonego i E. D. udzielona pożyczka ze środków (...)w wysokości bez mała 500 tys. zł., to nie sposób doprawdy przyjąć, że podpisując w dniu 4 czerwca 2019 r. aneks nr (...) do umowy najmu M. G. nie miał świadomości tego, że spółka (...) ma kłopoty z wypłacalnością. Porównanie tych dat pokazuje zresztą brak spójności w działaniach oskarżonego i innych osób reprezentujących (...) oraz (...) Z jednej strony bowiem 4 czerwca 2019 r. podpisany zostaje aneks nr (...) do umowy najmu zwiększający czynsz do ponad 600 tys. zł. należny C. G. (...) od (...) (i to już od 6 czerwca 2019 r.), a z drugiej strony wiadomym jest, że (...) ma zadłużenie wobec kontrahentów oraz personelu medycznego i potrzebuje wsparcia finansowego. Nie dość, że oskarżony wiedział o zadłużeniu spółki (...), to jednocześnie był w pełni świadom tego, że spółka ta nie poszerzyła swojej oferty leczenia szpitalnego, gdyż nie doszło do otwarcia ani oddziału ginekologiczno- położniczego ani żadnego innego, nie zawarto nowych umów z NFZ, a więc w najbliższych miesiącach spółka nie ma szans na poprawę swojej kondycji finansowej.

Odnotować również należy, że oskarżony M. G.był w tym czasie prezesem zarządu spółki G. (...), a więc miał możliwość zapoznania się z wszystkimi dokumentami dot. jej kondycji finansowej, w zw. z czym również z tego powodu jego wyjaśnienia co do braku świadomości tego jak ona się przedstawia nie zasługiwały na wiarę.

Absurdalnie wręcz brzmi zarzut sformułowany w tym zakresie w apelacji obrońcy oskarżonego M. G.jakoby sąd pierwszej instancji naruszył art. 4, art. 7 i art. 410 k.p.k. nie uwzględniając tego, że oskarżony mógł się zapoznać z rzeczywistym stanem (...) spółki (...) dopiero w październiku 2019 r., gdyż wcześniej nie było obowiązku publikowania sprawozdań finansowych spółek z o.o. (...) oskarżony M. G. (1) był przez pewien czas członkiem zarządu spółki (...), a więc nie sposób przyjąć, iż w celu poznania jej kondycji finansowej musiał czekać aż do października 2019 r., kiedy to opublikowane zostało jej sprawozdanie finansowe.

Wyjaśnień oskarżonegoM. G. co do tego jakoby A. Ś. zataił przed nim i A. N. sytuację G. (...) oraz podłożył do podpisu aneks nr (...) do umowy najmu nie potwierdziły ani zeznania świadek M. L. ani też przedłożone przez oskarżonego nagranie rozmowy z tym świadkiem. Świadek M. L., na którą powoływał się w swoich pismach i wyjaśnieniach oskarżony M. G., jako na źródło wiedzy o oszukaniu go przez A. Z.- Ś., potwierdziła co prawda, że z oskarżonym rozmawiała ale nic nie wie na temat podłożenia mu do podpisu aneksu nr (...) do umowy dzierżawy, bo od czerwca 2019 r. była na zwolnieniu lekarskim (k. 114- 116, tom V). Wbrew twierdzeniom oskarżonego M. G.również w czasie zarejestrowanej przez niego rozmowy z M. L. nie powiedziała ona od siebie nic takiego, co mogłoby stanowić potwierdzenie słów oskarżonego co do podstępu w sprawie podpisania aneksu do umowy najmu, chociaż słychać na tymże nagraniu, że oskarżony usilnie próbował ją do tego skłonić zadając szereg pytań sugerujących i tak prowadząc rozmowę, żeby rozmówczyni potwierdziła jego sugestie.

Nie był zasadny zarzut błędnego przyjęcia, że oskarżony działał w sposób przestępczy w okresie od 1 do 3 października 2019 r., podczas gdy działania z 1 i 2 października 2019 r., według ustaleń sądu były zgodne z prawem, a nadużyciem uprawnień było tylko działanie z 3 października 2019 r. Taki zarzut opiera się na niezrozumieniu opisu czynu przyjętego przez sąd pierwszej instancji. Jakkolwiek sąd ten przyjął, że ustanowienie przez oskarżonego M. G. A. S. prokurentem spółki (...) było dopuszczalne, a więc samo w sobie nie stanowiło z jego strony nadużycia udzielonych mu uprawnień, to jednocześnie ustalił, że czynność ta było elementem całego konglomeratu działań M. G.i jego wspólniczki w przestępstwie- A. S., prowadzących do efektu w postaci przelania środków z rachunku (...) spółki (...) na rachunek (...) spółki (...) oraz na rachunek bankowy spółki (...) Samo w sobie udzielenie prokury nie prowadziło jeszcze do powstania szkody w mieniu (...), ale słusznie zostało ujęte w opisach czynów przypisanych oskarżonym, że było ono pierwszym elementem zaplanowanych przez oskarżonego M. G. działań prowadzących do wyrządzenia szkody pokrzywdzonej (...) Nie powoławszy prokurenta w spółce (...) oskarżonyM. G.byłby zmuszony do zawarcia umowy sprzedaży udziałów przez spółkę (...) na rzecz spółki (...) występując po obu stronach tej transakcji jak również do zlecenia osobiście przelewu środków z tytułu tej transakcji z rachunku (...) na rzecz spółki (...), czego chciał uniknąć.

Mając powyższe na uwadze, nie dopatrzył się sąd odwoławczy sprzeczności pomiędzy sentencją wyroku a jego uzasadnieniem, co zarzucał Sądowi Okręgowemu w swojej apelacji obrońca oskarżonego M. G., stawiając zarzut rażącego naruszenia art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych M. G. i A. S. od popełnienia zarzucanego im czynu, względnie o jego uchylenie i przekazania sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec wykazanej powyżej niezasadności zarzutu błędów w ustaleniach faktycznych oraz naruszenia przepisów postępowania wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obojga oskarżonych od popełnienia zarzucanego im czynu bądź o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, nie został uwzględniony.

3.3.

Podniesiony w apelacji obrońców obojga oskarżonych zarzut rażącego naruszenia art. 415 § 1 k.p.k. oraz art. 46 § 1 k.k. polegające na orzeczeniu obowiązku naprawienia szkody, podczas gdy roszczenie wynikające ze zdarzenia jest przedmiotem postępowania cywilnego i występuje tożsamość przedmiotowa i podmiotowa uzasadniająca zastosowanie zasady antykumulacyjnej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Rację przyznać należy Sądowi Okręgowemu w Katowicach co do tego, że nie występuje tożsamość podmiotowa i przedmiotowa pomiędzy roszczeniem dochodzonym w postępowaniu cywilnym przez likwidatora spółki (...) od spółki (...) oraz od banku (...) S.A., a roszczeniem pokrzywdzonej (...)wynikającym z popełnienia na jej szkodę przestępstwa przez oskarżonych M. G.i A. S.. Sąd Apelacyjny w pełni zgadza się z Sądem Okręgowym w Katowicach co do tego, że w sprawie niniejszej art. 415 § 1 zdanie 2 k.p.k. nie znajduje zastosowania, a zatem nakładając na oskarżonych obwiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem na rzecz spółki (...) sąd pierwszej instancji nie dopuścił się obrazy tego przepisu jak również przepisu art. 46 § 1 k.k. poprzez jego zastosowanie.

Ratio legis art. 415 § 1 sprowadza się do zapobieżenia funkcjonowaniu w obrocie prawnym dwóch tytułów egzekucyjnych wynikających z dochodzenia tego samego roszczenia w postępowaniu karnym i innym postępowaniu przewidzianym przez ustawę (wyrok SN z 5.06.2019 r., III KK 157/19, LEX nr 2686298, wyrok SN z 27.04.2017 r., IV KK 111/17, LEX nr 2307133, wyrok SA w Katowicach z 18.10.2018 r., II AKa 285/18, LEX nr 2635182). Do spełnienia przesłanek zawartych w przepisie art. 415 § 1 zd. 2 k.p.k. dochodzi jednak wyłącznie w sytuacji, gdy mamy do czynienia z tożsamością roszczenia, do czego konieczna jest nie tylko tożsamość powinnego zachowania, ale i tożsamość osoby zobowiązanej do określonego świadczenia, co znajduje uzasadnienie w treści art. 366 k.p.c., zgodnie z którym wyrok ma powagę rzeczy osądzonej tylko między tymi samymi stronami. Sąd orzekający w niniejszej sprawie zgadza się z Sądem Apelacyjnym w Warszawie co do tego, że nie ma normatywnej przeszkody w równoległym lub następczym prowadzeniu dwóch postępowań dotyczących roszczeń wynikłych z tego samego zdarzenia faktycznego, ale pomiędzy różnymi stronami (tak SA w Warszawie w wyroku z dnia 17.05.2023 r., II AKa 25/22, LEX nr 3591337 oraz z dnia 17.06.2019 r., II AKa 491/18, LEX nr 2726858).

W sprawie niniejszej w postępowaniu cywilnym zainicjowanym przez likwidatora spółki (...) pozwanymi są spółka (...) oraz bank (...) S.A. Roszczenie objęte pozwem cywilnym co prawda wynika z tego samego zdarzenia, co objęte niniejszym postępowaniem, jednak inne są podmioty zobowiązane do świadczenia. Nie można zatem mówić o tożsamości roszczenia w znaczeniu podmiotowym.

Sąd odwoławczy ma świadomość tego, że odnośnie tej problematyki Sąd Najwyższy w szeregu orzeczeniach zajmował stanowisko, zgodnie z którym nie jest celowe nakładanie obowiązku naprawienia szkody na podstawie art. 46 § 1 k.k. wobec możliwości wyegzekwowania zasądzonego roszczenia z majątku oskarżonego w oparciu o podstawę z art. 299 § 1 k.s.h. (np. z 26.02.2014 r., III K.K. 429/13, LEX nr 1446451, z 25.09.2014 r., III K.K. 255/14, OSNKW 2015, nr 2, poz. 13., z 26.01.2016 r., V K.K. 323/15, LEX nr 1970396., z 23.11.2016 r., III K.K. 405/16, LEX nr 2155184., z 27.04.2017 r., IV K.K. 111/17, LEX nr 2307133., z 16.01.2018 r., IV K.K. 234/17, OSNKW 2018, nr 4, poz. 32. i ostatnio z 2.12.2020 r., V K.K. 403/20, LEX nr 3093358), jednak zauważa, że wydanie wyroku zasądzającego należne świadczenie od spółki bynajmniej nie powoduje możliwości skierowania przez pokrzywdzonego egzekucji do majątku członka zarządu w oparciu o art. 299 § 1 k.s.h., jak chodzi o spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością. Rację ma Sąd Okręgowy co do tego, że w sytuacji bezskuteczności egzekucji przeciwko spółce z ograniczoną odpowiedzialnością uzyskany w postępowaniu cywilnym wyrok zasądzający nie może stać się podstawą do egzekucji wobec członka jej zarządu, gdyż brak jest normatywnych podstaw do rozszerzenia klauzuli jego wykonalności na członka zarządu. Chcąc zatem skierować egzekucję do majątku członka zarządu spółki pokrzywdzony byłby zmuszony do wytoczenia przeciwko niemu odrębnego powództwa na podstawie art. 299 § 1 k.s.h., co w znaczny sposób utrudniłoby i odsuwało w czasie uzyskanie należnej mu rekompensaty z tytułu popełnionego na jego szkodę przestępstwa. Z tego powodu Sąd Apelacyjny w Katowicach orzekający składzie rozpoznającym niniejszą sprawę stoi na stanowisku, że wytoczenie przez pokrzywdzonego powództwa cywilnego przeciwko spółce, która uzyskała nienależną korzyść majątkową z tytułu popełnienia przestępstwa, a nawet uzyskanie tytułu wykonawczego przeciwko spółce, nie jest powodem do zastosowania klauzuli antykumulacyjnej z art. 415 § 1 k.p.k. i nie powoduje niemożności orzeczenia w wyroku karnym obowiązku naprawienia szkody wynikłej z tego samego zdarzenia faktycznego wobec sprawcy przestępstwa, będącego członkiem zarządu tejże spółki. Po pierwsze bowiem nie mamy do czynienia z tożsamością roszczeń od strony podmiotowej, a po drugie uzyskanie tytułu wykonawczego wobec spółki nie jest samo w sobie podstawą do wszczęcia egzekucji przeciwko sprawcy, będącemu członkiem zarządu spółki. W tej materii sąd odwoławczy w tym składzie podziela w całości stanowisko zaprezentowane przez tutejszy Sąd Apelacyjny w wyroku z dnia 27 stycznia 2022 r., sygn. akt II AKa 290/21 (Biuletyn Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach nr 1/2023). W przekonaniu Sądu Apelacyjnego taki sposób wykładni art. 415 § 1 zdanie drugie k.p.k. zapewnia właściwy stopień ochrony uzasadnionych interesów pokrzywdzonego nie odsyłając go, w razie bezskuteczności egzekucji wobec spółki w oparciu o uzyskany przeciwko niej tytuł egzekucyjny, na drogę kolejnego postępowania cywilnego w celu uzyskania na podstawie art. 299 § 1 k.s.h. tytułu egzekucyjnego przeciwko członkowi jej zarządu, będącego sprawcą przestępstwa. Takie postąpienie wypaczałoby ratio legis art. 46 k.k., którego celem jest uzyskanie przez pokrzywdzonego przestępstwem rekompensaty poniesionej wskutek przestępstwa szkody. Zauważyć należy, że zmiana wprowadzona do kodeksu karnego nowelą, która weszła w życie w dniu 1 lipca 2015 r., zgodnie z którą zarówno obowiązek naprawienia szkody, jak i zadośćuczynienie za doznaną krzywdę oraz nawiązka orzekana na rzecz pokrzywdzonego utraciły charakter środków karnych (penalnych i stały się środkami kompensacyjnymi, zmierzała właśnie do ułatwienia uzyskania przez pokrzywdzonego w postępowaniu karnym pełnego zaspokojenia roszczeń cywilnoprawnych wynikających z popełnionego przestępstwa ( Uzasadnieniu rządowego projektu noweli z dnia 20 lutego 2015 r., Sejm VII kadencji, druk sejmowy nr 2393).

Wywód powyższy miał na celu odniesienie się do zarzutów odwoławczych obrońców oskarżonych, jednak w realiach niniejszej sprawy uznać należy, że miał on charakter czysto teoretyczny. Wszak zastosowanie przez pokrzywdzoną (...)instytucji z art. 299 § 1 k.s.h. wobec oskarżonego M. G.(a tym bardziej wobec A. S.) nie byłoby możliwe, gdyż jest to przepis dotyczący spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, natomiast spółka (...), na rzecz której przelana została bezpodstawnie z rachunku (...) spółki (...) kwota 1 703 628 zł., jest spółką akcyjną. Odpowiedzialność cywilnoprawną członków zarządu spółki akcyjnej regulują przepisy od art. 479 do 490 k.s.h., pośród których nie ma odpowiednika art. 299 § 1 k.s.h. Odpowiedzialność członków zarządu spółki akcyjnej za jej zobowiązania, w razie bezskuteczności egzekucji przeciwko spółce, została przewidziana w art. 300 ^{( 132)} § 1 k.s.h., ale tylko w odniesieniu do spółki akcyjnej prostej, zaś spółka (...) taką nie jest, gdyż nowelizacja k.s.h. umożliwiająca zakładanie spółek akcyjnych prostych weszła w życie 1 lipca 2021 r., natomiast spółka (...) powstała znacznie wcześniej.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych M. G. i A. S. od popełnienia zarzucanego im czynu, względnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec wykazanej powyżej niezasadności zarzutu obrazy art. 415 § 1 k.p.k. oraz art. 46 § 1 k.k. wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez ewentualne uchylenie orzeczonego w pkt 4 obowiązku naprawienia szkody (aczkolwiek w tym zakresie oboje apelujący nie sformułowali odrębnego wniosku) nie został uwzględniony.

3.4.

Podniesione w apelacji prokuratora zarzuty:

- rażącej niewspółmierności orzeczonych wobec oskarżonych M. G.i A. S. kar pozbawienia wolności w wymiarze po 1 roku,

- błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na wyrażeniu błędnego poglądu, że kary pozbawienia wolności orzeczone wobec M. G.i A. S. z warunkowym zawieszeniem wykonania są wystarczające dla osiągnięcia celów kary i zapobieżenia ich powrotowi do przestępstwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podniesiony w apelacji prokuratora zarzut wymierzenia przez sąd pierwszej instancji oskarżonym M. G.i A. S. rażąco niewspółmiernie łagodnych kar 1 roku pozbawienia wolności nie zasługiwał na uwzględnienie. Zmiana zaskarżonego wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze, w świetle regulacji art. 438 pkt 4 k.p.k., byłaby bowiem możliwa tylko w razie stwierdzenia przez sąd drugiej instancji, że kara orzeczona wobec oskarżonego w zaskarżonym wyroku jest rażąco niewspółmiernie łagodna. Dla uwzględnienia zarzutu apelującego niezbędnym byłoby zatem wykazanie, że kara wymierzona oskarżonemu jest nie tylko niewspółmierna, ale rażąco niewspółmierna. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza zaś znaczną dysproporcję między karą wymierzoną, a karą sprawiedliwą, zasłużoną. Nie każda więc różnica w zakresie oceny wymiaru kary uzasadnia zarzut rażącej niewspółmierności kary, przewidziany w art. 438 pkt 4 k.p.k., ale tylko taka, która ma charakter zasadniczy, a więc jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować. Chodzi tu o tak istotne różnice ocen, że dotychczas wymierzoną karę można byłoby nazwać, także w potocznym znaczeniu tego słowa - rażąco niewspółmierną. Należy dodać, że przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie wskazanych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, że zachodzi wyraźna różnica między karą wymierzoną, a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 1 grudnia 1994 r., III KRN 120/94, OSP 1995, Nr 6, poz. 138; z dnia 14 listopada 1973 r. III KR 254/73, OSNPG 1974, nr 3-4, poz. 51; z dnia 2 lutego 1995 r. II RN 198/94, OSNPK 1995, Nr 6, poz. 18). Przy ocenie rażącej niewspółmierności nie chodzi więc o każdą ewentualną różnicę w ocenach wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, że karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby, również w potocznym znaczeniu tego słowa, rażąco niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się zaakceptować (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 15 kwietnia 2015 r., sygn. II AKa 308/14). Tylko więc w razie stwierdzenia, że wymierzona przez sąd pierwszej instancji kara jest karą rażąco niewspółmierną w przedstawionym powyżej znaczeniu tego zwrotu, sąd odwoławczy jest uprawniony do zmiany orzeczenia w tym zakresie. Niewspółmierność orzeczonej kary nie noszącą znamion rażącej nie daje natomiast kompetencji do ingerowania w orzeczenie sądu a quo w zakresie wymiaru kary.

Odnosząc te rozważania do realiów niniejszej sprawy stwierdzić należy, że kary 1 roku pozbawienia wolności wymierzonej przez sąd pierwszej instancji oskarżonym M. G.i A. S. za przestępstwo z art. 296 § 1 k.k. w zw. z art. 296 § 2 k.k. w zw. z art. 296 § 3 k.k. i w zw. z art. 12 § 1 k.k. nie można określić mianem rażąco niewspółmiernie łagodnych, a tylko taka konstatacja dawałby Sądowi Apelacyjnemu prawo do ingerencji w zaskarżone orzeczenie. Sąd pierwszej instancji, kształtując orzeczenie w zakresie wymiaru kary za przypisane obojgu oskarżonym przestępstwo, miał w polu widzenia okoliczności wskazane w treści art. 53 k.k., to jest społeczną szkodliwość czynu, stopień ich zawinienia, okoliczności popełnienia czynu, wysokość szkody a także właściwości i warunki osobiste oskarżonych oraz sposób życia przed popełnieniem przestępstwa, w tym w szczególności uprzednią niekaralność i prowadzenie ustabilizowanego trybu życia. Zdaniem sadu odwoławczego prawidłowo ustalone przez sąd pierwszej instancji okoliczności wpływające na wymiar kary zostały w odpowiedni sposób zinterpretowane, wskutek czego wymierzone oskarżonym kary pozbawienia wolności w najniższym wymiarze przewidzianym w art. 296 § 3 k.k. nie rażą swoją łagodnością. Oskarżony M. G.miał w chwili wyrokowania 44 lata, a oskarżona A. S. 61 lat. Przez całe swoje dotychczasowe życie żadne z oskarżonych nie weszło w konflikt z prawem, co oznacza, że zasługują na najniższy wymiar kary. Nie ma racji skarżący podnosząc, że kary w takim rozmiarze nie spełnią wobec nich funkcji wychowawczych ani nie będą miały właściwego społecznego oddziaływania. Wręcz przeciwnie, zdaniem sądu odwoławczego, zarówno wymiar orzeczonych kar pozbawienia wolności jak i orzeczonych grzywien w połączeniu z warunkowym zawieszeniem wykonania kar pozbawienia wolności i jednoczesnym orzeczeniem obowiązku naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonej spółki będą właściwie oddziaływać na oskarżonych, motywując ich wystarczająco do przestrzegania prawa oraz do wykonania nałożonego obowiązku. Nie bez znaczenia jest też to, że konsekwencją orzeczenia wobec oskarżonych wnioskowanych przez prokuratora kar po 2 lata pozbawienia wolności byłaby konieczność ich osadzenia w zakładzie karnym i niemożność realizowania obowiązku naprawienia szkody. Oskarżony M. G. nie dysponuje wszak żadnym majątkiem, do którego pokrzywdzona (...)mogłaby skierować egzekucję z tytułu orzeczonego na jej rzecz obowiązku naprawienia szkody. Przebywając natomiast na wolności i licząc się z możliwością zarządzenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności z powodu niezrealizowania tego obowiązku oskarżony będzie miał zdecydowanie większą motywację do jego realizacji, niż przebywając w zakładzie karnym. Jednym z wiodących celów postępowania karnego jest przecież uwzględnienie prawnie chronionych interesów pokrzywdzonego, w tym nade wszystko doprowadzenie do naprawienia wyrządzonej mu szkody.

Zarówno rozmiar orzeczonych wobec oskarżonych kar pozbawienia wolności jak i warunkowe zawieszenie ich wykonania umożliwia realizację tego celu, który winien być w przypadku tzw. przestępstw gospodarczych celem nadrzędnym. Tym samym nie uznano za zasadny również drugiego z zarzutów apelacji prokuratora, a mianowicie błędu w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie, że kary pozbawienia wolności orzeczone wobecM. G.i A. S. z warunkowym zawieszeniem wykonania są wystarczające dla osiągnięcia celów kary i zapobieżenia ich powrotowi do przestępstwa. Co do wystąpienia względem obojga niekaranych dotychczas oskarżonych pozytywnej prognozy kryminologicznej uzasadniającej przekonanie, że nie powrócą na drogę przestępstwa, argumentacja przedstawiona w pisemnym uzasadnieniu wyroku jest w pełni akceptowana przez sąd odwoławczy. Wbrew argumentom prokuratora dla osiągnięcia wobec oskarżonych celów wychowawczych nie jest konieczne osadzanie ich w zakładzie karnym. Wręcz przeciwnie, mając na uwadze wyżej wskazaną argumentację, orzeczenie kar pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania będzie dla każdego z nich stymulatorem do wykonania obowiązku naprawienia szkody, co mając na względzie charakter popełnionego przestępstwa, winno być priorytetem.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonym M. G.i A. S. kar po 2 lata pozbawienia wolności oraz poprzez uchylenie punktów 2 i 3 wyroku dotyczących zastosowanych środków probacyjnych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na wykazaną powyżej bezzasadność zarzutu orzeczenia wobec oskarżonych rażąco niewspółmiernych kar pozbawienia wolności oraz błędu w ustaleniach faktycznych co do występowania wobec każdego z nich przesłanek do warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonych kar pozbawienia wolności, wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku nie został uwzględniony.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonym wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Nie znajdując podstaw do uwzględnienia zarzutów apelacji obrońcy oskarżonych M. G. i A. S. a także apelacji prokuratora jak również nie dostrzegając w zaskarżonym wyroku innych uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu, utrzymano go w mocy w całości.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Oskarżonych M. G. (1) i A. S. na podstawie art. 636 § 1 i § 2 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. obciążono kosztami sądowymi postępowania odwoławczego, a to wydatkami w kwocie po 10 zł. oraz opłatą od orzeczonych kary 1 roku pozbawienia wolności i grzywny w wysokości po 2 980 zł.

7.  PODPIS

SSO del. Teresa Jędrzejas-Paluch SSA Gwidon Jaworski SSA Iwona Hyła

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. G.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonym wyroku.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej A. S.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonym wyroku.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wysokość kar pozbawienia wolności orzeczonych wobec oskarżonych M. G. i A. S. oraz warunkowe zawieszenie ich wykonania.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana