Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

Przewodniczący

Sędzia SA Piotr Pośpiech

Sędziowie:

SA Robert Kirejew (spr.)

SA Rafał Doros

Protokolant

Magdalena Golyszny

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 423/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 18 maja 2023 r., sygn. akt V K 223/22

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut z punktu II.a apelacji oskarżyciela publicznego: obrazy przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynów przypisanych oskarżonym polegającą na błędnej wykładni przepisu art. 157 § 2 k.k. polegającej na przyjęciu, iż uznając oskarżonych za winnych popełnienia przestępstwa z art. 157 § 2 k.k. należy zindywidualizować, który z oskarżonych spowodował konkretne uszkodzenia ciała u pokrzywdzonego, podczas gdy prawidłowa wykładnia powyższego przepisu wskazuje, iż brak możliwości przyporządkowania oskarżonym poszczególnych urazów doznanych przez pokrzywdzonego nie oznacza braku odpowiedzialności za współsprawstwo przestępstwa określonego w art. 157 § 2 k.k., zważywszy na fakt, iż na skutek wynikający z przestępstwa z art. 157 § 2 k.k. składa się suma obrażeń wynikających z działań obydwóch oskarżonych podczas trzech zarzucanych im czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przedstawiony powyżej zarzut nie został uznany przez sąd odwoławczy za zasadny.

Sąd I instancji prawidłowo wyeliminował z kumulatywnej kwalifikacji prawnej obu czynów przypisanych oskarżonym przepis art. 157 § 2 k.k., powołując się przy tym na poglądy wyrażane wielokrotnie w orzecznictwie, że do przypisania danemu sprawcy w kwalifikacji kumulatywnej obok przestępstwa rozboju lub udziału w pobiciu także przestępstwa znamiennego skutkiem w postaci spowodowania konkretnego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego, np. z art. 157 § 2 k.k., niezbędne jest niewątpliwe ustalenie, że działanie danego sprawcy rzeczywiście spowodowało konkretny skutek w postaci określonego naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia. Sąd II instancji orzekający w niniejszej sprawie nie znajduje wystarczających podstaw do odstąpienia od trafnych stanowisk przyjmowanych chociażby przez Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 1 lutego 2008 r. (sygn. akt II AKa 382/07, LEX nr 399951), że przestępstwo z art. 157 § 2 k.k. można przypisać tylko osobie, która spowodowała konkretne obrażenia skutkujące rozstrojem zdrowia na okres poniżej 7 dni, czy też w wyroku z dnia 16 lutego 2006 r. (sygn. akt II AKa 15/06, Prok. i Pr. z 2006 r., z. 1, poz. 20), że błędne było powoływanie w kumulatywnej kwalifikacji czynu przypisanego oskarżonym przepisu art. 157 § 1 k.k. obok art. 158 § 1 k.k. w sytuacji, w której nie można było wykazać, aby skutek w nim opisany należało indywidualnie wiązać z działaniem konkretnego oskarżonego.

Z wydanej w tej sprawie opinii sądowo-lekarskiej (k. 385-397), zestawionej z dalszym dostępnym materiałem dowodowym, nie wynika możliwość wyprowadzenia stanowczych wniosków, które z konkretnych obrażeń ciała pokrzywdzonego zostały spowodowane działaniem poszczególnego ze sprawców. Ponadto nie można na podstawie tej opinii i pozostałych dowodów ustalić, w której fazie zajścia podzielonego przez sąd I instancji na dwa (a w akcie oskarżenia rozbitego nawet na trzy) osobne czyny powstały jakie konkretne urazy i czy w ramach jednostkowego czynu doszło każdorazowo do naruszenia czynności narządów ciała P. B. na okres nie przekraczający 7 dni. Z opinii biegłego C. C. wyprowadzić należy wniosek, że to raczej całokształt wszystkich obrażeń pokrzywdzonego, oceniany zbiorczo ex post, określony jako wielomiejscowy uraz stłuczeniowy powłok ciała, wywoływał łącznie skutek w postaci naruszenia czynności narządu jego ciała na okres poniżej siedmiu dni.

Problemów związanych z przyjęciem kumulatywnej kwalifikacji prawnej czynów oskarżonych także z art. 157 § 2 k.k., rysujących się w związku z przedstawioną sytuacją faktyczno-dowodową, nie rozwiązuje wskazywana w apelacji prokuratora możliwość przyjęcia odpowiedzialności obu oskarżonych za współsprawstwo występku z art. 157 § 2 k.k. Takie rozwiązanie byłoby właściwe w przypadku możliwości ustalenia ponad wszelką wątpliwość, że współsprawców łączyło porozumienie, choćby przyjęte w sposób dorozumiany, co do wyrządzenia pokrzywdzonemu realnego uszczerbku na zdrowiu na okres poniżej siedmiu dni, co w rozpatrywanym przypadku nie było takie oczywiste, zważywszy że z materiału dowodowego wynika, iż oskarżeni działali spontanicznie, a celem, jaki im przyświecał, nie było spowodowanie konkretnych obrażeń ciała pokrzywdzonego powodujących tzw. lekki uszczerbek na zdrowiu, tylko przełamanie przemocą oporu pokrzywdzonego przeciwko udostępnieniu P. S. do użycia spalinowej kosy do trawy w pierwszej fazie zajścia, a następnie przełamanie jego oporu przeciwko wydaniu napastnikom gotówki w kwocie 50,- złotych rzekomo zgubionej przez oskarżonego P. S. lub później rzeczonej kosy spalinowej zamiast tych pieniędzy. Przede wszystkim jednak nadal nie byłoby wiadomo, w której fazie zajścia podzielonego na odrębne czyny i czy z pewnością we wszystkich z nich ewentualni współsprawcy mieliby doprowadzić do wystąpienia u pokrzywdzonego skutku z art. 157 § 2 k.k., a jeśli to nie jest pewne, przyjmowanie co do każdego z przypisanych czynów kwalifikacji kumulatywnej w zw. z art. 157 § 2 k.k. nie byłoby w pełni uprawnione, gdyż każdy z wyodrębnionych czynów musi być możliwie dokładnie dookreślony także w zakresie spowodowanego właśnie nim skutku, wbrew sugestii zawartej w zarzucie, że wystarczające byłoby przyjęcie skutku finalnego co do wszystkich pojedynczych czynów i przypisanie objęcia go zamiarem przez oskarżonych w związku ze współdziałaniem w postaci współsprawstwa.

Dlatego za trafne trzeba uznać przyjęcie przez sąd I instancji, że w każdym z wyodrębnionych czynów doszło do zrealizowania przez oskarżonych znamion przestępstwa pobicia z art. 158 § 1 k.k. (nota bene penalizowanego surowiej niż występek z art. 157 § 2 k.k.), gdyż narażenie na wystąpienie u pokrzywdzonego skutku określonego w art. 156 § 1 k.k. lub w art. 157 § 1 k.k. przy każdorazowym kopaniu i uderzaniu pięściami po całym ciele, w tym w okolicach głowy, było ewidentne, jednakże bez skonkretyzowania i uwidocznienia w kumulatywnej kwalifikacji prawnej przypisanych czynów zrealizowania przez obu oskarżonych także znamion występku z art. 157 § 2 k.k. z uwagi na występujące w tym zakresie opisane wątpliwości dowodowe.

Z tych powodów pierwszy z zarzutów podniesionych w apelacji oskarżyciela publicznego nie został uwzględniony.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uznanie, iż oskarżeni dopuścili się popełnienia trzech czynów o kwalifikacji prawnej wskazanej w akcie oskarżenia oraz wymierzenie R. D. za czyn I kary 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, za czyn II i III jednej kary 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. oraz wymierzenie kary łącznej 6 lat pozbawienia wolności, zaś P. S. o wymierzenie za czyn I kary 4 lat pozbawienia wolności, za czyn II i III jednej kary 3 lat pozbawienia wolności przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. oraz wymierzenie kary łącznej 5 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy nie znalazł wystarczających podstaw do przychylenia się do zarzutu odwoławczego, więc nie mógł na jego podstawie dokonać zmiany kwestionowanego orzeczenia w sposób postulowany przez apelującego prokuratora.

3.2.

Zarzut z punktu II.b apelacji oskarżyciela publicznego: błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mającego wpływ na treść rozstrzygnięcia zaskarżonego wyroku, polegającego na wadliwym przyjęciu przez Sąd Okręgowy w Katowicach, iż oskarżeni swoim działaniem dopuścili się popełnienia dwóch czynów zabronionych, podczas gdy oskarżeni dopuścili się popełnienia trzech czynów zabronionych, co wynika bezsprzecznie ze zgromadzonego materiału dowodowego, bowiem każdy z trzech zarzucanych czynów zabronionych był motywowany innymi okolicznościami i każdy z nich stanowił przejaw realizacji nowego zamiaru będącego wynikiem odrębnego od pozostałych zachowań impulsu woli.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd II instancji stwierdził, że sąd meriti prawidłowo przyjął, iż zdarzenie objęte aktem oskarżenia należy uznać za dwa odrębne czyny oskarżonych, nie zaś za trzy, jak to ujęto w akcie oskarżenia oraz postulowano w drugim zarzucie odwoławczym zawartym w apelacji oskarżyciela publicznego, w którym podniesiono błąd w tym zakresie w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia.

Wyodrębnienie z continuum zdarzeń i ludzkich zachowań pojedynczego czynu nie jest łatwe i budzić może wiele wątpliwości oraz rozbieżności interpretacyjnych. W doktrynie prawa karnego reprezentatywne jest ujmowanie czynu jako wycinka aktywności ludzkiej poddającego się karnoprawnemu wartościowaniu (A. Zoll w: W. Wróbel (red.), A. Zoll (red.), Kodeks karny. Część ogólna. Tom I. Część I. Komentarz do art. 1-52, WK 2016, tezy 4 i 5 do artr. 11). Przy ustalaniu tożsamości fragmentu aktywności człowieka jako jednego czynu, zgodnie z zasługującymi na podzielenie stanowiskami judykatury (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 11 kwietnia 2001 r., sygn. II AKa 63/01, KZS 2001, z. 5, poz. 24; wyrok S.A. w Katowicach z dnia 29 kwietnia 2009 r., sygn. II AKa 405/08, LEX nr 519653) istotne są takie kryteria, jak jedność miejsca, czasu i osób uczestniczących w zajściu oraz jedność zamiaru sprawców przestępstwa, choćby rozwój wypadków w trakcie zdarzenia dzielił je na kilka zajść z pozoru odrębnych.

W rozpatrywanym przypadku z pewnością należało oddzielić jako jeden czyn pierwszą fazę zdarzenia z udziałem pokrzywdzonego i oskarżonych, gdy napastnicy stosowali przemoc oraz groźby, aby wymóc na pokrzywdzonym udostępnienie do chwilowego użycia przez P. S. kosy spalinowej, co zakończyło się, gdy po oblaniu P. B. benzyną sprawcy odstąpili od dalszych działań i udali się do pobliskiego sklepu. Kolejnej fazy zajścia, kiedy po wyjściu ze sklepu oskarżeni zaatakowali ponownie pokrzywdzonego celem odebrania mu rzekomo zgubionych przez P. S. pieniędzy w kwocie 50 złotych, po czym wobec jego oporu i braku gotówki chwilowo odstąpili od przemocy i odeszli na kilka metrów, po czym jednak wrócili i ponownie bili pokrzywdzonego, postanawiając zabrać mu zamiast tych rzekomo przywłaszczonych pieniędzy kosę spalinową, nie rozdzielał wyraźny odstęp czasowy i sytuacyjny, natomiast spajał zasadniczo tożsamy zamiar zaboru w celu przywłaszczenia gotówki w kwocie 50 złotych lub kosy spalinowej o wartości tę kwotę przewyższającej i przez to rekompensującej rzekomą stratę oskarżonego P. S.. Dlatego za prawidłowe i zasadne wypada uznać ujęcie przez sąd I instancji zdarzenia opisanego w punkcie I aktu oskarżenia jako pierwszego czynu oraz wypadków opisanych w punktach II i III skargi zasadniczej jako drugiego z poddawanych karnoprawnemu wartościowaniu czynu oskarżonych, popełnionego, tak jak i pierwszy, przez oskarżonych wspólnie i w porozumieniu. Przyjmując słuszność takiego stanowiska, sąd II instancji nie przychylił się do zarzutu odwoławczego z punktu II.b apelacji oskarżyciela publicznego.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uznanie, iż oskarżeni dopuścili się popełnienia trzech czynów o kwalifikacji prawnej wskazanej w akcie oskarżenia oraz wymierzenie R. D. za czyn I kary 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, za czyn II i III jednej kary 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. oraz wymierzenie kary łącznej 6 lat pozbawienia wolności, zaś P. S. o wymierzenie za czyn I kary 4 lat pozbawienia wolności, za czyn II i III jednej kary 3 lat pozbawienia wolności przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. oraz wymierzenie kary łącznej 5 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy, odnosząc się do drugiego z zarzutów odwoławczych oskarżyciela publicznego, zaakceptował wyodrębnienie przez sąd I instancji z całości rozpatrywanych w tym postępowaniu zdarzeń dwóch czynów w rozumieniu art. 11 § 1 k.k. zamiast trzech wskazywanych przez prokuratora. Nie mógł więc sąd II instancji przychylić się do wniosku odwoławczego postulującego uznanie, że oskarżeni dopuścili się trzech czynów.

3.3.

Zarzut z punktu II.c apelacji oskarżyciela publicznego: błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mającego wpływ na treść rozstrzygnięcia zaskarżonego wyroku, polegającego na mylnym przyjęciu przez Sąd Okręgowy w Katowicach, iż oskarżeni nie obejmowali swoim zamiarem popełnienia przestępstwa z art. 156 § 1 pkt 2 k.k., podczas gdy zgromadzonego materiału dowodowego bezsprzecznie wskazuje, iż oskarżeni taki zamiar mieli, bowiem swoim zachowaniem bezpośrednio zmierzali do spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego w postaci innego ciężkiego kalectwa polegającego na częściowym pozbawieniu go wzroku oraz jego podpalenia po uprzednim oblaniu benzyną, a zamiar ten wyrazili swoim zachowaniem, jak również poprzez jego wyartykułowanie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy nie uznał tego zarzutu za zasadny, ponieważ za prawidłową trzeba uznać przeprowadzoną przez sąd I instancji analizę materiału dowodowego oraz wynikających z niego okoliczności zdarzenia, prowadzącą do stwierdzenia, że oskarżeni w istocie nie mieli zamiaru, choćby ewentualnego, spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu P. B. w postaci częściowego pozbawienia go wzroku poprzez wydłubanie oka oraz choroby realnie zagrażającej życiu będącej rezultatem jego podpalenia.

Sąd meriti trafnie uznał, że słowa wypowiedziane przez P. S. w pierwszej fazie zdarzenia, gdy szarpał się z pokrzywdzonym i obaj upadli na ziemię, że wydłubie mu oczy, połączone z próbą wsadzenia palca w gałkę oczną, udaremnioną przez pokrzywdzonego ruchami głowy i trzymaniem napastnika, była elementem zastraszenia atakowanego celem zdobycia nad nim przewagi psychologicznej i fizycznej, a nie rzeczywistym wyrazem chęci pozbawienia go wzroku co najmniej w jednym oku. Świadczy o tym zasadnie wzięty pod uwagę przez sąd I instancji fakt, że atak w kierunku oczu pokrzywdzonego nie był ponawiany, także wtedy, gdy napastnicy uzyskali nad nim całkowitą przewagę, doprowadzając go w zasadzie do stanu bezbronności. Słusznie sąd meriti wywiódł z tego wniosek, że oskarżeni, w tym zwłaszcza P. S., nie mieli rzeczywistego zamiaru pozbawienia P. B. widzenia przynajmniej w jednym oku, gdyż jeśliby tak rzeczywiście było, to mogli to skutecznie uczynić.

Jeszcze bardziej wyraziście brak rzeczywistego zamiaru u oskarżonych spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego rysował się w związku z wygłoszoną i popartą oblaniem P. B. benzyną groźbą podpalenia zaatakowanego. Jak wynika z dowodów zgodnych w tej kwestii, oskarżeni, gdy wypowiedziano tę groźbę, zaczęli oklepywać się po ubraniach, jednakże żaden z nich nie wyjął zapalniczki lub zapałek, które musieli mieć przy sobie, gdyż w dalszej części zajścia palili papierosy. Nawet pokrzywdzony P. B., składając zeznania na rozprawie przed Sądem Okręgowym w Katowicach, wyraził refleksję, że w jego ocenie, gdyby sprawcy chcieli, to mogli go podpalić (k. 661 t. IV), jednak tego nie uczynili i nie przeprowadzili nawet próby podpalenia, co musiało zostać wzięte pod uwagę przez sąd meriti przy dokonywaniu ustaleń w odniesieniu do strony podmiotowej ich czynu w pierwszej fazie zajścia. Przy takim stanowisku w rzeczonej kwestii nawet ze strony pokrzywdzonego, sąd I instancji w sposób uprawniony, nie będący błędem w ustaleniach faktycznych, przyjął brak rzeczywistego zamiaru u sprawców co do popełnienia czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 156 § 1 k.k.

Z tych powodów omawiany tu zarzut z apelacji prokuratorskiej nie mógł zostać uwzględniony.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uznanie, iż oskarżeni dopuścili się popełnienia trzech czynów o kwalifikacji prawnej wskazanej w akcie oskarżenia oraz wymierzenie R. D. za czyn I kary 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, za czyn II i III jednej kary 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. oraz wymierzenie kary łącznej 6 lat pozbawienia wolności, zaś P. S. o wymierzenie za czyn I kary 4 lat pozbawienia wolności, za czyn II i III jednej kary 3 lat pozbawienia wolności przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. oraz wymierzenie kary łącznej 5 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie był zasadny zarzut błędnych ustaleń faktycznych poczynionych przez sąd I instancji prowadzących do wyeliminowania z kwalifikacji prawnej pierwszego z czynów przypisanych oskarżonym przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k., więc nie było powodów w instancji odwoławczej do dokonywania zmian zaskarżonego orzeczenia w sposób wskazywany we wnioskach ujętych w prokuratorskiej apelacji.

3.4.

Zarzut alternatywny z apelacji oskarżyciela publicznego - w przypadku nieuwzględnienia wcześniejszych zarzutów - rażącej niewspółmierności wymierzonych oskarżonym kar, których wymiar w realiach przedmiotowej sprawy pozostaje nieadekwatny do stopnia zawinienia oskarżonych i nie uwzględniający w stopniu dostatecznym wysokiej społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonym czynów, przejawiających się w sposobie działania oskarżonych, niskiej motywacji, sposobie ich zachowania przed i po ich popełnieniu, działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, a zatem nie spełniają celów kary w zakresie wychowawczego i zapobiegawczego oddziaływania na sprawców czynów oraz potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy stwierdził, że kar jednostkowych oraz łącznych wymierzonych oskarżonym przez sąd I instancji nie można uznać za rażąco, niewspółmiernie łagodne w zestawieniu z dyrektywami wymiaru tych kar i okolicznościami, jakie należało uwzględniać przy ich orzekaniu.

Z pisemnego uzasadnienia kwestionowanego wyroku wynika, że sąd meriti przy określaniu wysokości kar wziął pod uwagę znaczny stopień społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez oskarżonych oraz wysoki poziom ich zawinienia. Uwzględniono jako czynniki wpływające na zaostrzenie kar zuchwałość ich działania, tj. popełnienie przestępstw w miejscu publicznym, w sposób okazujący lekceważenie porządku prawnego i uporczywy, a także działanie z niskich pobudek - finalnie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez P. S., jak również wielokrotną uprzednią karalność oskarżonych oraz ich działanie w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 k.k. w odniesieniu do P. S. i z art. 64 § 2 k.k. w stosunku do R. D..

Jednakże sąd ferujący kary musiał mieć na względzie, że oskarżeni nie dopuścili się w ramach przypisanych im czynów także usiłowania spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego i ten najostrzej penalizowany element został wyeliminowany z przyjętej ostatecznie kumulatywnej kwalifikacji prawnej pierwszego z czynów objętych zaskarżonym wyrokiem, a ponadto przestępstwo rozboju ujęte w punkcie 1b wyroku sądu I instancji nie zostało dokonane i zakończyło się na etapie usiłowania.

Przede wszystkim jednak należało uwzględnić jako okoliczność przemawiającą w istotnym stopniu przy wymiarze kary na korzyść oskarżonych ich zachowanie w toku postępowania w tej sprawie przejawiające się wyrażeniem skruchy, przeproszeniem pokrzywdzonego, wystąpieniem z wnioskiem o przeprowadzenie mediacji, zaakceptowanym przez ofiarę ich przestępstw oraz skuteczne przeprowadzenie postępowania mediacyjnego zakończonego ugodą pokrzywdzonego z oskarżonymi (k. 686 t. IV), w ramach której R. D. i P. S. przeprosili P. B., a on te przeprosiny przyjął, a nadto oskarżeni zobowiązali się do zapłaty na rzecz pokrzywdzonego zadośćuczynienia w kwotach 3.000 zł (P. S.) i 2.000 zł (R. D.), a następnie niezwłocznie je uiścili. Nie były to kwoty wygórowane, jednak adekwatne do trudnej sytuacji majątkowej i rodzinnej oskarżonych. Trzeba więc przyjąć, że w ten sposób zrealizowane zostały kompensacyjne cele postępowania karnego w tej sprawie, a taka postawa oskarżonych dawała nawet podstawy do zastosowania wobec nich przez sąd meriti nadzwyczajnego złagodzenia kary w oparciu o przepis art. 60 § 2 pkt 1 k.k. Słusznie jednak sąd meriti nie uznał za stosowne wymierzenia oskarżonym kar nadzwyczajnie złagodzonych, wziąwszy pod uwagę właśnie cały szereg występujących w tej sprawie poważnych okoliczności obciążających oskarżonych, podnoszonych zresztą przez apelującego prokuratora w omawianym tu zarzucie odwoławczym.

Sąd Apelacyjny dodatkowo musiał mieć na względzie, że w instancji odwoławczej orzeczenie o karze za pierwszy z czynów przypisanych oskarżonym powinno być jeszcze odpowiednio łagodniejsze, gdyż ten ich czyn nie zawierał znamion przestępstwa usiłowania rozboju z uwagi na brak na tym etapie zajścia zamiaru kradzieży kosy elektrycznej, w związku z którą doszło do pobicia pokrzywdzonego.

Wszystkie te okoliczności sprawiały, że również ostatni z zarzutów odwoławczych podniesionych w apelacji oskarżyciela publicznego nie nadawał się do uwzględnienia.

Wniosek

Alternatywny - w przypadku nieuwzględnienia zarzutów określonych w punktach II lit. a, b, c apelacji oskarżyciela publicznego - o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu R. D. jednej kary 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, a P. S. jednej kary 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy nie przychylił się do zarzutu odwoławczego z apelacji prokuratorskiej dotyczącego niewspółmierności orzeczonych kar, zatem nie znalazł też podstaw do uwzględnienia wniosku zawartego w tym środku odwoławczym opartego na nieuwzględnionym zarzucie.

3.5.

Zarzut z punktu I.1 apelacji obrońcy oskarżonego P. S.: błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mającego wpływ na treść, a poprzez to błędne ustalenie podstawy faktycznej orzeczenia, a polegające na bezzasadnym i bezpodstawnym przyjęciu przez Sąd orzekający, że oskarżony P. S. dopuścił się umyślnie zarzucanych mu czynów, a to przestępstwa z art. 280 § 1 k.k., podczas gdy oskarżony konsekwentnie nie przyznał się do zamiaru zaboru kosiarki spalinowej i kwoty 50,00 zł w gotówce od pokrzywdzonego P. B., albowiem oskarżony konsekwentnie twierdził, że chciał sobie tylko "pokosić" i nie miał zamiaru dokonać zaboru kosiarki, zaś co do zaboru pieniędzy podał, że to on na miejscu zdarzenia zgubił 50,00 zł i wrócił aby je odszukać - vide strona 4 uzasadnienia.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut ten zasługiwał na uwzględnienie w części dotyczącej nieprawidłowego skazania oskarżonego w ramach pierwszego z przypisanych mu czynów za przestępstwo usiłowania rozboju, natomiast nie był zasadny w odniesieniu do ustaleń sądu meriti prowadzących do uznania oskarżonego P. S. za winnego przestępstwa usiłowania rozboju w ramach czynu opisanego w punkcie 1b zaskarżonego wyroku.

Przytoczony powyżej pierwszy zarzut odwoławczy z apelacji obrońcy P. S. w zakresie dotyczącym pierwszego z czynów wyodrębnionych przez sąd I instancji, ujętego w punkcie 1a kwestionowanego orzeczenia, powinien dla swej skuteczności wskazywać nie tyle na błąd w ustaleniach faktycznych w tym zakresie, ile na obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. poprzez ich niezasadne zastosowanie do prawidłowo odtworzonego stanu faktycznego. Sąd meriti ustalił bowiem, zgodnie z wyjaśnieniami P. S., że celem napaści na P. B. i stosowania wobec niego przemocy w pierwszej fazie zajścia było wymuszenie na nim udostępnienia kosy spalinowej temu oskarżonemu, który chciał sobie nią tylko pokosić. Takie ustalenie pozostawało w zgodzie z zeznaniami pokrzywdzonego P. B., który również wskazywał na ten powód zainicjowania całego zdarzenia przez oskarżonego P. S., jak również z zeznaniami świadka H. P., która widziała jak na ziemi leżał mężczyzna oblewany benzyną przez jedną z dwóch stojących nad nim osób, a obok leżała kosiarka do trawy. Z zeznań świadków i wyjaśnień oskarżonych wynikało, że po pobiciu pokrzywdzonego w pierwszej części zdarzenia sprawcy nie zabrali tej kosy spalinowej i odeszli do sklepu, co potwierdza, że na tym etapie nie kierowali się zamiarem zaboru kosiarki w celu jej przywłaszczenia, gdyż po doprowadzeniu P. B. do stanu bezbronności mogli to wówczas z łatwością uczynić. Takich ustaleń faktycznych co do zamiaru sprawców w pierwszej części zdarzenia de facto nie kwestionował też oskarżyciel publiczny, nie podnosząc w tym zakresie zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych.

Przy tak odtworzonym stanie faktycznym sąd I instancji wyraził jednak błędny pogląd, że znamiona przestępstwa rozboju lub usiłowania rozboju są spełnione bez względu na to, czy sprawca lub sprawcy dążą, stosując przemoc wobec osoby pokrzywdzonego, do zaboru będących w jego władaniu rzeczy w celu przywłaszczenia czy w celu tylko jej krótkotrwałego użycia, jako że ustawodawca nie wyodrębnił przy przestępstwie rozboju zaboru w celu krótkotrwałego użycia, jak to ma miejsce w art. 289 § 1 k.k. w stosunku do zaboru pojazdu mechanicznego. Stanowisko to jest nieprawidłowe, ponieważ w art. 280 § 1 k.k. mowa jest nie o "zaborze", tylko o "kradzieży", a kradzież zdefiniowano w art. 278 § 1 k.k. jako zabór cudzej rzeczy ruchomej w celu jej przywłaszczenia. Nie wyczerpuje zatem znamion przestępstwa rozboju z art. 280 § 1 k.k. dokonanie w sposób tam opisany zaboru cudzej rzeczy nie w celu jej przywłaszczenia a np. tylko w celu jej krótkotrwałego użycia. Dlatego, uwzględniając częściowo pierwszy zarzut odwoławczy obrońcy oskarżonego P. S., sąd odwoławczy musiał zmienić zaskarżony wyrok poprzez wyeliminowanie z jego punktu 1a z kumulatywnej kwalifikacji prawnej art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. oraz z opisu tego czynu twierdzeń o usiłowaniu dokonania zaboru w celu przywłaszczenia kosy spalinowej.

Nie był natomiast zasadny omawiany tu zarzut w odniesieniu do drugiej fazy zajścia wyodrębnionej jako osobny czyn przez sąd I instancji. Na tym etapie zdarzenia sprawcy stosowali przemoc wobec osoby pokrzywdzonego, chcąc wymóc na nim wydanie 50 złotych, które miał rzekomo zgubić w tym miejscu wcześniej P. S.. Abstrahując od tego, czy rzeczywiście doszło do zgubienia tej gotówki przez oskarżonego, sprawcy nie mieli podstaw do twierdzenia, że tę gotówkę przywłaszczył sobie pokrzywdzony i do ponownego zaatakowania go celem jej odebrania. Ponadto, gdy celu w postaci uzyskania owych 50 złotych nie osiągnęli, zamierzali zabrać pokrzywdzonemu, tym razem już ewidentnie w celu przywłaszczenia - jako swoistą rekompensatę finansową za rzekomo zgubioną gotówkę - wspomnianą kosę spalinową, którą jednak pokrzywdzony obronił własnym ciałem kosztem przyjmowania kolejnych uderzeń i kopnięć. Konsekwentne i przekonujące zeznania pokrzywdzonego w tym zakresie nie pozostawiają wątpliwości co do trafności ustaleń sądu meriti prowadzących do przypisania oskarżonym w punkcie 1b skarżonego wyroku usiłowania rozboju zmierzającego do zaboru w celu przywłaszczenia gotówki w kwocie 50 zł oraz opisanej w orzeczeniu kosy spalinowej i z tego powodu w tej części omawiany tu zarzut odwoławczy nie mógł zostać uwzględniony.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do jej ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W związku z rozpatrywanym zarzutem nie było podstaw do przychylenia się do tak sformułowanych wniosków odwoławczych, jednakże jego częściowa zasadność wywołała potrzebę zmiany zaskarżonego wyroku w jego punkcie 1a poprzez usunięcie z kumulatywnej kwalifikacji prawnej art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. oraz z opisu tego czynu twierdzeń o usiłowaniu dokonania zaboru w celu przywłaszczenia kosy spalinowej, a co za tym idzie orzeczenie stosownie łagodniejszej kary pozbawienia wolności za ten czyn, orzeczenie odrębnych kar jednostkowych za czyn kolejny i wymierzenie obu oskarżonym kary łącznej w odpowiednio łagodniejszym wymiarze niż orzeczone zaskarżonym wyrokiem kary za przypisane im ciągi przestępstw.

3.6.

Zarzut z punktu I.2 apelacji obrońcy oskarżonego P. S.: błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mającego wpływ na treść, a poprzez to błędne ustalenie podstawy faktycznej orzeczenia, a polegające na bezpodstawnym przyjęciu przez Sąd orzekający, że oskarżony P. S. miał zamiar podpalić pokrzywdzonego P. B., vide strona 4 uzasadnienia wyroku, jak również wynika to z zeznań samego pokrzywdzonego P. B., który zeznał, że oskarżony nie podjął próby podpalenia go, gdyby chciał to mógł to zrobić, a jego zeznania są wręcz korzystne dla oskarżonego - vide strona 5, 6, 13 uzasadnienia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ten zarzut był całkowicie chybiony, gdyż sąd I instancji ustalił zupełnie odwrotnie, niż twierdzi apelujący obrońca i przyjął, że oskarżony P. S. nie miał zamiaru podpalenia pokrzywdzonego i dlatego wyeliminował z kwalifikacji prawnej pierwszego z czynów przypisanych temu oskarżonemu popełnienie przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. Na przywoływanej w zarzucie stronie 4 pisemnego uzasadnienia wyroku sądu I instancji oczywiście brak jest jakichkolwiek twierdzeń o tym, aby P. S. miał zamiar podpalenia P. B.. Ustalenie, że oskarżeni nie mieli rzeczywistego zamiaru podpalenia pokrzywdzonego zostało zresztą zaskarżone na niekorzyść m.in. P. S. przez prokuratora, jednak zarzut oskarżyciela publicznego w tym przedmiocie nie zasługiwał na uwzględnienie, o czym była mowa w punkcie 3.3 formularza niniejszego uzasadnienia. Wobec zupełnego pomylenia przez apelującego, jakiej treści było rozstrzygnięcie sądu I instancji w skarżonym zakresie, zarzut nie nadawał się do uwzględnienia.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do jej ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Rażąco niezasadny zarzut nie mógł wywołać zmiany bądź uchylenia kwestionowanego orzeczenia sądu I instancji w zakresie objętym tym zarzutem.

3.7.

Zarzut z punktu I.3 apelacji obrońcy oskarżonego P. S.: błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mającego wpływ na treść, a poprzez to błędne ustalenie podstawy faktycznej orzeczenia, a polegające na bezzasadnym przyjęciu przez Sąd orzekający, że oskarżony S. miał zamiar zaboru pieniędzy w kwocie 50,00 zł, podczas gdy jak sam wyjaśnił, iż zgubił taką kwotę podczas szamotaniny z pokrzywdzonym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest niezasadny, o czym była już mowa w punkcie 3.5 formularza niniejszego uzasadnienia, gdyż niniejszy zarzut stanowi w istocie powtórzenie części zarzutu odwoławczego sformułowanego w punkcie I.1 apelacji obrońcy oskarżonego P. S.. Odsyłając zatem do rozważań przedstawionych w punkcie 3.5 tego uzasadnienia, warto jedynie zauważyć, że twierdzenie oskarżonego P. S. o zgubieniu kwoty 50,- zł akurat podczas szarpaniny z pokrzywdzonym nie zostało niczym poza jego słowami potwierdzone, natomiast według wiarygodnej relacji pokrzywdzonego, na samym początku zajścia, przed zaatakowaniem P. B., oskarżony S. miał wrócić na chwilę do stojącego obok R. D. i dać mu wszystkie rzeczy wyjęte ze swej kieszeni, zapewne aby ich nie zgubić w trakcie przewidywanej szarpaniny. Nie jest więc jasne, dlaczego akurat banknotu pięćdziesięciozlotowego miał współoskarżonemu nie oddać na przechowanie, chyba że już go nie posiadał, skoro według wyjaśnień R. D. oskarżeni mieli od około południa poprzedniego dnia wędrować po sklepach i lokalach centrum B. oraz S., kupując i spożywając alkohol. Ponadto jeśliby nawet oskarżony zgubił pieniądze w miejscu zdarzenia, to po tym, jak pokrzywdzony zaprzeczył, aby je wziął, P. S. nie miał prawa zaatakować go i stosować przemoc celem wydania gotówki, nie będąc pewnym czy P. B. ją zabrał, co było zresztą mało prawdopodobne, zważywszy na stan pokrzywdzonego po pobiciu i oblaniu benzyną we wcześniejszej fazie zdarzenia. Ponowienie napaści na pokrzywdzonego z użyciem wobec niego przemocy, tym razem połączone z żądaniem wydania pieniędzy, realizowało zatem znamiona przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k., co prawidłowo ustalił sąd meriti.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do jej ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadny zarzut odwoławczy nie mógł wywołać potrzeby zmiany bądź uchylenia zaskarżonego wyroku.

3.8.

Zarzut z punktu II.1 apelacji obrońcy oskarżonego P. S.: naruszenia przepisów postępowania, a to art. 5 § 2 kpk poprzez jego niezastosowanie w zakresie, w jakim Sąd I instancji czynił ustalenia, odrzucając wyjaśnienia oskarżonego P. S. w zakresie wypełnienia znamion czynu z art. 280 § 1 kk, a następnie w zakresie, w jakim nie poddał prawidłowej ocenie wyjaśnień oskarżonego, drugiego współoskarżonego w sprawie, pomijając tym samym całkowicie wyjaśnienia osk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest niezasadny w oczywistym stopniu.

Nie danie wiary wyjaśnieniom oskarżonego w całości bądź w części - jak w tym przypadku uczynił sąd I instancji, a także oparcie ustaleń faktycznych na dowodach przeciwnych do nieuwzględnionej części wyjaśnień, nie oznacza jeszcze, że sąd meriti rozstrzygnął niedające się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego. W tej sprawie w rzeczywistości nie pojawiły się wątpliwości co do okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia w przedmiocie odpowiedzialności karnej P. S. w granicach zarzucanych mu czynów, nie dające się usunąć w drodze poprawnej, zgodnej z wymogami art. 7 k.p.k. oceny dowodów. Wobec niewystąpienia takich wątpliwości, których nie można utożsamiać z samym tylko faktem złożenia przez oskarżonego wyjaśnień częściowo odmiennych od twierdzeń o faktach wynikających z pozostałego, wiarygodnego materiału dowodowego, nie zaktualizowała się w tym postępowaniu potrzeba sięgania po regułę in dubio pro reo ujętą w art. 5 § 2 k.p.k., a zatem nie mogło dojść w toku postępowania przed sądem I instancji do obrazy tegoż przepisu postępowania. Dlatego zarzut naruszenia w tej sprawie przepisu art. 5 § 2 k.p.k. nie nadawał się do uwzględnienia.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do jej ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ zarzut odwoławczy został uznany za bezzasadny, nie można było na jego podstawie orzekać w instancji odwoławczej o zmianie bądź uchyleniu zaskarżonego orzeczenia w stosunku do oskarżonego P. S..

3.9.

Zarzut z punktu II.2 apelacji obrońcy oskarżonego P. S.: naruszenia przepisów postępowania, a to art. 7 kpk poprzez jego niezastosowanie przy czynieniu ustaleń faktycznych sprawy, a to poprzez dokonanie ustaleń faktycznych w sprawie w oparciu o niektóre tylko dowody zebrane w sprawie niekorzystne dla oskarżonego P. S., a to zeznania pokrzywdzonego w tym zakresie, brygadzistki, przy jednoczesnym odrzuceniu i nie poddaniu żadnej ocenie dowodów w postaci wyjaśnień obu oskarżonych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd II instancji uznał, że ten zarzut odwoławczy zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego P. S. także nie był trafny.

Wbrew twierdzeniu apelującego, sąd I instancji poddał ocenie dowody w postaci wyjaśnień oskarżonych, co wynika wprost z treści pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Na jego stronach 3-5 sąd I instancji przedstawił skrótowo treść wyjaśnień obu oskarżonych, a następnie poddał je analizie w kontekście całości zebranego w sprawie materiału dowodowego, wyprowadzając w sposób zgodny z regułami prawidłowego rozumowania i niesprzecznie ze wskazaniami płynącymi z doświadczenia życiowego wnioski o niewiarygodności wyjaśnień R. D. oraz daniu wiary depozycjom P. S. tylko w części, w której zaprzeczał, aby próbował pokrzywdzonemu wydłubać oczy oraz aby miał zamiar podpalenia pokrzywdzonego. Wskazał sąd meriti na takie cechy złożonych przez oskarżonych wyjaśnień, jak ich wzajemne oraz wewnętrzne niezgodności oraz modyfikowanie ich treści w zależności od wypowiedzi współoskarżonego, a przede wszystkim na ich sprzeczność z przekonującymi i wiarygodnymi dowodami przeciwnymi w postaci zeznań pokrzywdzonego i zgodnych z nimi zeznań świadków K. N. i H. P. - obserwatorów fragmentów zdarzenia, a także zeznań świadków E. K. i J. W., którym pokrzywdzony opowiadał, co się stało, jak również potwierdzających zeznania P. B. rezultatów jego badania lekarskiego, opinii sądowo - lekarskiej i oględzin jego ubrania. Wobec racjonalności dokonanej przez sąd meriti oceny dowodów sąd odwoławczy nie potwierdził naruszenia w postępowaniu dowodowym przeprowadzonym w I instancji zasady swobodnej, sędziowskiej oceny dowodów, o której mowa w art. 7 k.p.k.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do jej ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ocena wartości poszczególnych dowodów, w tym także wyjaśnień oskarżonych, dokonana przez sąd I instancji została uznana za prawidłową, co nie dawało podstaw do uchylenia czy zmiany zaskarżonego wyroku.

3.10.

Zarzut z punktu II.3 apelacji obrońcy oskarżonego P. S.: naruszenia przepisów postępowania, a to art. 410 kpk poprzez jego niezastosowanie i nie oparcie wyroku na wszystkich okolicznościach ujawnionych w toku postępowania, w szczególności nie uwzględnienia wyjaśnień osk. P. S. odnośnie jego zachowania się wobec pokrzywdzonego w kontekście zarzutu z art. 280 § 1 kk w stosunku zarówno do kosy spalinowej jak i pieniędzy w kwocie 50,00 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut został uznany przez sąd odwoławczy za niezasadny, gdyż sąd I instancji miał w polu widzenia i uwzględniał całokształt zebranego w toku postępowania w tej sprawie materiału dowodowego, w tym także wyjaśnienia P. S. co do powodów podjęcia ataków na pokrzywdzonego. I tak w odniesieniu do pierwszej fazy zajścia sąd meriti oparł swe wyjaśnienia m.in. na wyjaśnieniach oskarżonego, że chciał jedynie zabrać kosę spalinową używaną przez pokrzywdzonego, aby sobie przez krótki czas pokosić i z tego powodu zastosował przemoc wobec sprzeciwiającego się temu pokrzywdzonego. Sąd Okręgowy błędnie przyjął jednak, że takie zachowanie wyczerpywało znamiona przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k., co zostało skorygowane orzeczeniem sądu odwoławczego. Co do drugiego etapu zdarzenia sąd I instancji trafnie uznał, że oskarżony nie miał podstaw do zakładania, że P. B. zabrał zgubioną przez P. S. gotówkę, więc dopuszczenie się ponownego pobicia pokrzywdzonego celem zabrania mu pieniędzy, a następnie zamiast gotówki - kosy spalinowej, zasadnie zostało zakwalifikowane jako usiłowanie przestępstwa rozboju, pomimo złożenia przez P. S. wskazywanych przez apelującego wyjaśnień w tym zakresie. Trzeba podkreślić, że ujęty w art. 410 k.p.k. nakaz uwzględniania przy wyrokowaniu całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej nie oznacza wymogu oparcia ustaleń faktycznych na wszystkich dowodach, co jest wszakże niemożliwe, gdy niektóre z nich pozostają we wzajemnej sprzeczności, a jedynie statuuje obowiązek zachowania w polu widzenia i odniesienia się, w tym także krytycznego, do wszystkich elementów materiału dowodowego. Obowiązkowi temu podołał sąd I instancji orzekający w tej sprawie, wobec czego także ostatni z zarzutów sformułowanych w apelacji obrońcy P. S. nie mógł zostać uwzględniony.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do jej ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nietrafność zarzutu odwoławczego nie pozwalała na jego podstawie ingerować w treść zaskarżonego wyroku albo orzec o jego uchyleniu.

3.11.

Zarzut z punktu 1 apelacji obrońcy oskarżonego R. D.: obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez niedoszacowanie okoliczności łagodzących występujących po stronie oskarżonego R. D., takich jak wynik przeprowadzonej w sprawie mediacji, w pełni zadośćuczynienie wyrządzonej krzywdzie i szkodzie, co w efekcie doprowadziło do braku zastosowania przez Sąd in meriti instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary określonej w art. 60 § 2 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie był trafny i nie został właściwie sformułowany.

Biorąc pod uwagę podnoszone w zarzucie okoliczności, nie było uzasadnione powoływanie się na podstawę odwoławczą w postaci obrazy przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k. Sąd I instancji uznawał bowiem za miarodajny fakt przeprowadzenia z pozytywnym skutkiem mediacji między oskarżonymi i pokrzywdzonym, zawarcie w ramach niej ugody i zrealizowanie przez oskarżonych, w tym przez R. D., postanowień tej ugody poprzez zapłatę w całości uzgodnionego między stronami zadośćuczynienia za wyrządzoną pokrzywdzonemu krzywdę popełnionymi na jego szkodę czynami. Nie wiadomo więc, na czym miałoby polegać i czego dotyczyć w tym zakresie naruszenie zasady swobodnej sędziowskiej oceny dowodów regulowanej przepisem art. 7 k.p.k.

Niezastosowanie natomiast w stosunku do R. D. instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary określonej w art. 60 § 2 k.k. można było ewentualnie rozpatrywać w kategoriach niewspółmierności wymierzonej kary, tj. tzw. względnej przyczyny odwoławczej ujętej w art. 438 pkt 4 k.p.k. Jednakże, jak o tym była już mowa w punkcie 3.4 formularza niniejszego uzasadnienia, pomimo zaistnienia możliwości zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary wobec R. D. z uwagi na pojednanie się z pokrzywdzonym i zrekompensowanie wyrządzonej mu krzywdy, wielość istotnych okoliczności wpływających obciążająco na wymiar kary wobec tego oskarżonego, w tym w szczególności działalnie w warunkach tzw. multirecydywy z art. 64 § 2 k.k., działanie w sposób zuchwały, w miejscu publicznym czy znaczne natężenie i powtarzalność stosowanej wobec pokrzywdzonego przemocy, trafnie zostały uznane przez sąd meriti za istotne przeszkody do wymierzenia w tym kary nadzwyczajnie złagodzonej. Dlatego za trafne należy uznać rozstrzygnięcie sądu meriti, oparte na dyspozycji przepisu art. 57 § 1 k.k., o wymierzeniu oskarżonemu kary w granicach ustawowego zagrożenia przy współistniejących podstawach do nadzwyczajnego złagodzenia oraz do obostrzenia kary. Z tych zatem powodów zarzut nie został uwzględniony.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie w stosunku do R. D. - przy zastosowaniu art. 60 § 2 i § 6 k.k. kary poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut nie został uznany za zasadny, wobec czego w oparciu o niego nie było podstaw do postulowanej przez obrońcę zmiany zaskarżonego wyroku.

3.12.

Zarzut z punktu 2 apelacji obrońcy oskarżonego R. D.: wymierzenia oskarżonemu R. D. rażąco niewspółmiernej kary pozbawienia wolności w wymiarze 3 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności, podczas gdy właściwości i warunki osobiste oskarżonego, złożenie konsekwentnych wyjaśnień w sprawie, zachowanie oskarżonego po dokonaniu czynu, w szczególności wyrażenia skruchy, przeproszenie i pojednanie się z pokrzywdzonym, w tym zawarcie z nim ugody w ramach postępowania mediacyjnego i jej wykonanie w toku postępowania wskazują, iż orzeczona kara jest rażąco niewspółmierna do stopnia społecznej szkodliwości i winy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Apelacyjny wyrażał już w tym uzasadnieniu stanowisko, że kary orzeczone w stosunku do oskarżonych wyrokiem sądu I instancji nie mogą być uznane za rażąco, niewspółmiernie surowe i nieadekwatne do wszystkich okoliczności, jakie należało uwzględnić przy określaniu ich wysokości. Przy wymierzaniu kary R. D. uwzględniono jako istotne okoliczności łagodzące wyrażenie przez niego skruchy, przeproszenie pokrzywdzonego i pojednanie się z nim w drodze zawarcia ugody w postępowaniu mediacyjnym, a także uiszczenie na rzecz pokrzywdzonego uzgodnionego z nim zadośćuczynienia. Nie można natomiast poczytywać jako czynników mogących wyraźnie przemawiać za złagodzeniem kary orzekanej wobec R. D. jego właściwości i warunków osobistych. Oskarżony co prawda przed zatrzymaniem i osadzeniem w jednostce penitencjarnej w związku z tą sprawą pracował na 1/2 etatu i częściowo regulował ciążące na nim alimenty, a także miał i ma nadal wsparcie ze strony żony oraz pozytywnie funkcjonował w środowisku rodzinnym, jednakże był też wielokrotnie karany, a nadto nadużywał alkoholu, przez co jeszcze w październiku i grudniu 2021 r. umieszczany był w Izbie Wytrzeźwień w B. (kwestionariusz wywiadu środowiskowego k. 342-345 t. II). Również wskazywane w zarzucie składanie konsekwentnych wyjaśnień w tym postępowaniu nie przemawiało na korzyść oskarżonego, skoro sąd I instancji słusznie uznał te depozycje za niewiarygodne w całości.

Niemniej jednak wystąpiła w tej sprawie, także w odniesieniu do R. D., konieczność wydania orzeczenia o karze finalnie łagodniejszego, aniżeli rozstrzygnięcie sądu I instancji. Sąd Okręgowy przypisał oskarżonym popełnienie ciągu dwóch przestępstw z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. i art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., a w odniesieniu do oskarżonego R. D. także w związku z art. 64 § 2 k.k., za co R. D. wymierzył jedna karę 3 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności. Przedstawione w tym uzasadnieniu rozważania z punktu 3.1 formularza wskazują, że w przypadku pierwszego czynu składającego się na ciąg skonstruowany przez sąd I instancji, nie było zasadne przyjmowanie wobec obu oskarżonych wyczerpania znamion przestępstwa usiłowania rozboju i ujmowania go w kumulatywnej kwalifikacji prawnej. Dlatego w wyroku sądu odwoławczego zmieniono opis przypisanego oskarżonemu R. D. pierwszego czynu i uznano, że w ten sposób wyczerpał znamiona przestępstwa pobicia z art. 158 § 1 k.k. oraz karalnej groźby podpalenia pokrzywdzonego, wyczerpującej znamiona przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. (nie był to występek z art. 191 k.k., gdyż wobec niezabrania piły po tym etapie zajścia nie można przyjmować, aby groźba była stosowana celem wymuszenia określonego zachowania się pokrzywdzonego, natomiast z pewnością w połączeniu z oblaniem benzyną miała wywołać uzasadniona obawę jej spełnienia) w związku z art. 11 § 2 k.k. i art. 64 § 2 k.k. Ponieważ drugi z czynów przypisanych oskarżonym zasadnie został uznany za przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. i art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. a wobec R. D. - także w zw. z art. 64 § 2 k.k., nie było możliwości orzeczenia jednej kary w ramach ciągu przestępstw, ponieważ przepisy będące podstawą wymiaru kary za poszczególne czyny były różne (art. 158 § 1 k.k. i art. 280 § 1 k.k.). Z tych powodów sąd odwoławczy, zmieniając zaskarżony wyrok rozdzielił przyjęty w I instancji ciąg przestępstw na dwa odrębne przestępstwa i za każde z nich wymierzył odrębne kary jednostkowe, uwzględniające wszystkie sygnalizowane już powyżej w niniejszym uzasadnieniu czynniki wpływające na wysokość kar w tych przypadkach. Musiał przy tym sąd II instancji wziąć pod uwagę, że w porównaniu z orzeczeniem Sądu Okręgowego w Katowicach pierwszy z czynów przypisanych oskarżonym, wobec niewyczerpania znamion przestępstwa usiłowania rozboju, tylko pobicia połączonego z groźbą karalną, cechował się znacząco niższym ładunkiem społecznej szkodliwości, co musiało znaleźć odzwierciedlenie w wymierzeniu odpowiednich kar jednostkowych i kary łącznej stosownie łagodniejszej od orzeczonej przez sąd meriti jednej kary za ciąg przestępstw. Przy uwzględnieniu tych wszystkich założeń i czynników, sąd odwoławczy wymierzył oskarżonemu R. D. za pierwszy czyn karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, za czyn drugi - karę 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną 2 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności, uznając, że spełni ona wszystkie cele kary, w tym także wychowawcze i zapobiegawcze w stosunku do osoby oskarżonego.

Poza wskazaną wyżej modyfikacją sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do uwzględnienia zarzutu obrońcy oskarżonego R. D. podnoszącego rażącą niewspółmierność kary orzeczonej w stosunku do tego oskarżonego.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie w stosunku do R. D. - przy zastosowaniu art. 60 § 2 i § 6 k.k. kary poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W związku z podniesionym zarzutem nie było podstaw do nadzwyczajnego złagodzenia kary postulowanego przez apelującego, natomiast z przyczyn przedstawionych przy omawianiu zarzutu rozstrzygnięcie o karze zostało zmodyfikowane na korzyść oskarżonego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok został utrzymany w mocy w zakresie pozostałym poza dokonanymi zmianami.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zarzuty odwoławcze podniesione przez apelujących nie zasługiwały na uwzględnienie w zakresie pozostałym poza skutkującym dokonanymi zmianami.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Uchylenie rozstrzygnięć z punktu 1 zaskarżonego wyroku w całości i w ich miejsce uznanie oskarżonych za winnych dwóch przestępstw:

- z art. 158 § 1 k.k. i z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i w zw. z art. 64 § 2 k.k. w stosunku do R. D. oraz w zw. z art. 64 § 1 k.k. w stosunku do P. S., w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2023 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. - z nowym opisem tego czynu, odpowiadającym stwierdzeniu, że nie doszło do usiłowania rozboju i ze zindywidualizowaniem gróźb wyrażonych przez obu oskarżonych;

- z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. i z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i w zw. z art. 64 § 2 k.k. w stosunku do R. D. oraz w zw. z art. 64 § 1 k.k. w stosunku do P. S., w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2023 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. - z nowym opisem tego czynu, odpowiadającym drugiej fazie zajścia;

a następnie wymierzenie oskarżonym nowych kar jednostkowych za te dwa czyny oraz orzeczenie o karach łącznych.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody tych zmian zostały przedstawione powyżej w tym uzasadnieniu, głównie w jego punktach 3.1 oraz 3.12.

5.2.2.

Przedmiot i zakres zmiany

W punkcie 1b wyroku sądu odwoławczego w miejsce rozstrzygnięcia z punktu 2 zaskarżonego wyroku na podstawie art. 63 § 1 k.k. dokonano nowego zaliczenia na poczet orzeczonych wyrokiem sądu odwoławczego kar łącznych okresów rzeczywistego pozbawienia wolności obu oskarżonych w tej sprawie.

Zwięźle o powodach zmiany

Zmiana była konsekwencją zmiany w orzeczeniach o karze dokonanych w instancji odwoławczej.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Zasądzono na podstawie art. 619 § 1 k.p.k. w zw. z art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu oskarżonego R. D. - adw. A. R. oraz na rzecz obrońcy z urzędu oskarżonego P. S. - adw. A. K. wynagrodzenia odpowiadające wysokości stawek przewidzianych dla obrońców ustanowionych z wyboru w § 11 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie, tj. w kwocie 1.200 złotych podwyższonej o należny podatek od towarów i usług - wobec braku konstytucyjnych podstaw do różnicowania stawek za obronę udzielaną w postępowaniu karnym z wyboru i z urzędu.

4

Oskarżeni zostali zwolnieni w całości od obowiązku uiszczenia przypadających od każdego z nich kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym opłaty za obie instancje - na podstawie przepisu art. 624 § 1 k.p.k., ponieważ z uwagi na ich aktualną sytuację majątkową oraz orzeczone prawomocnie wobec nich kary pozbawienia wolności uiszczenie tych kosztów byłoby dla nich zbyt uciążliwe

7.  PODPIS

S.S.A. Rafał Doros S.S.A. Piotr Pośpiech S.S.A. Robert Kirejew

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięć dotyczących obu oskarżonych, zawartych w zaskarżonym wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego P. S.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięć dotyczących oskarżonego P. S. zawartych w zaskarżonym wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego R. D.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięć dotyczących oskarżonego R. D. zawartych w zaskarżonym wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana