Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

Przewodniczący:

SSA Wiesław Kosowski (spr.)

SSA Piotr Filipiak

SSO del. Piotr Mika

Protokolant

Agnieszka Bargieł

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 422/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 9 marca 2023r., sygn.. akt V K 45/23.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut obrazy przepisów prawa procesowego, a to
art. 7 k.p.k., w zw. z art. 92 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. podniesiony w pkt I.1 apelacji obrońcy oskarżonego J. Ł..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W pkt I.1 swojej apelacji obrońca oskarżonego podniósł zarzut obrazy przepisów prawa procesowego, a to art. 7 k.p.k., w zw. z art. 92 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., który ma polegać na naruszeniu reguł rzetelnego procesu
i wykroczenie poza rama swobodnej oceny dowodów, wyrażające się
w niezgodnej ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego ocenie zgromadzonego materiału dowodowego. Rozbudowuje następnie skarżący tenże zarzut wskazując, że de facto nie zgadza się z dokonaną przez Sąd meriti oceną materiału dowodowego. Przede wszystkim, niezasadnie jego zdaniem dano wiarę zeznaniom J. U.w zakresie okoliczności,
iż „oskarżony przed zakupem obligacji mówił mu, ze sytuacja finansowa spółki (...) była dobra, że spółka miała kontrakty, przyznając jednocześnie,
że gdyby znał wszystkie szczegóły stanu finansowego spółki oskarżonego,
a zwłaszcza dotyczące negatywnych wyników finansowych, to nie podjąłby decyzji o dokonaniu zakupu obligacji”, a odmówiono przymiotu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego co do przyczyn niewykupienia czwartej i piątej transzy obligacji. Z takim stanowiskiem nie sposób się zgodzić. W pierwszej kolejności należy podkreślić, że Sąd I instancji zgromadził w sprawie pełny materiał dowodowy, który nie wymaga poszerzenia, ani też uzupełnienia. Zgromadzone dowody poddał wnikliwej ocenie w pełni zgodnej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Ja wielokrotnie wskazywano w rozlicznych judykatach przekonanie o wiarygodności jednych dowodów
i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego jeżeli poprzedza je ujawnienie w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), stanowi ono wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), jest wyczerpujące i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zgodnie
art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. - właściwie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. W sprawie niniejszej Sąd meriti w pisemnych motywach orzeczenia wskazał dlaczego dał wiarę określonym dowodom, w tym zeznaniom J. U. a odmówił dania wiary m.in. tej części wyjaśnień J. Ł., na którą wskazuje skarżący w apelacji. Zaprezentowana w uzasadnieniu wyroku argumentacja zyskała pełna aprobatę Sądu odwoławczego. Brak więc w tym miejscu potrzeby ponownego jej przytaczania. Warto jednak podkreślić, że świadek J. U. konsekwentnie w swych zeznaniach stwierdzał, iż oskarżony przed dokonaniem zakupu obligacji przez pokrzywdzony podmiot mówił o dobrej sytuacji finansowej spółki (...) oraz jednoznacznie wskazał, że gdyby znał wszystkie szczegóły stanu finansowego spółki oskarżonego, zwłaszcza dotyczące negatywnych wyników finansowych, to nie podjąłby decyzji o zakupie obligacji. Mając na względzie również potwierdzenie zeznań świadka w innych aspektach jego wypowiedzi, przez przeprowadzone dowody, jak zeznania świadków, czy dowody z dokumentów uznać należy, iż zarówno zasady logiki, jak i doświadczenia życiowego nakazywały przyjęcie tych zeznań za wiarygodne. Sąd meriti przedstawił również w pełni prawidłową i obszerną argumentację dla uzasadnienia odmowy dania wiary wyjaśnieniom oskarżonego. Skarżący, który zmierza do podważenia zasadności rozstrzygnięcia poprzez zakwestionowanie oceny dowodów stanowiących jego podstawę, nie może ograniczyć się do prostego jej zanegowania i arbitralnego stwierdzenia, że walorem wiarygodności winny być obdarzone wyłącznie dowody korzystne, czy też niekorzystne dla oskarżonego. Obowiązkiem skarżącego jest bowiem wykazanie, " jakich konkretnych uchybień dopuścił się sąd meriti w kontekście zasad wiedzy
- w szczególności logicznego rozumowania - oraz doświadczenia życiowego, oceniając zebrany materiał dowodowy. Apelujący w sprawie niniejszej nie wykazał na czym miałyby polegać uchybienia sądu meriti przy dokonywaniu oceny dowodów. W środku odwoławczym de facto kontestuje on przeprowadzoną ocenę dlatego, że jest niekorzystna dla jego klienta. Mamy tu jednak do czynienia tylko z polemiką, które nie została poparta wykazaniem konkretnych uchybień i dlatego nie sposób podzielić stanowiska obrony.

Z analogiczną sytuacją mamy do czynienia w odniesieniu do zarzutu naruszenia art. 410 k.p.k. W podpunktach od c do g punktu 1 apelacji skarżący wskazuje na pominięcie przy wyrokowaniu szeregu okoliczności.
Z taką sytuacją absolutnie nie mamy do czynienia na kanwie niniejszej sprawy. Zasada wyrażona w art. 410 k.p.k., iż podstawę każdego orzeczenia, stanowi całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy, nakłada na Sąd obowiązek uwzględnienia przy orzekaniu całokształtu tych okoliczności. Sąd nie może wydać orzeczenia jedynie na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności. Dopiero bowiem wszechstronna ocena wszystkich dowodów i wynikających z nich okoliczności może doprowadzić do wykrycia prawdy i poczynienia prawidłowych w tym zakresie ustaleń. Sąd odwoławczy w szczególności sprawdza, czy przekonanie Sądu I instancji wysnute zostało z wszechstronnej oceny całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej (art. 410 k.p.k.) i czy przy ocenie dowodów uwzględnione zostały wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego oraz czy rozumowanie Sądu I instancji jest rozumowaniem poprawnym pod względem logicznym,
a więc czy nie zawiera sprzeczności, niekonsekwencji i dwuznaczności,
a w razie nierozstrzygnięcia przez Sąd I instancji określonych kwestii
z powodu nie dających się usunąć wątpliwości - czy istniały realne możliwości ich usunięcia i rozstrzygnięcia poprzez przeprowadzenie innych dowodów, prawidłową ocenę dowodów już przeprowadzonych, lub też w drodze logicznego rozumowania, z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 października 1979 r., sygn. I KR 140/79).

Tak właśnie uczynił w niniejszej sprawie Sąd Okręgowy, co nie tylko umożliwia kontrolę odwoławczą zaskarżonego orzeczenia, ale też upoważnia do stwierdzenia, iż został on wydany w oparciu o całokształt materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, a przedstawiona w uzasadnieniu orzeczenia ocena dowodów, ma wszechstronny charakter, prowadząc do wykrycia prawdy i poczynienia prawidłowych w tym zakresie ustaleń. Skarżący wyrok obrońca nie wykazał zresztą w wystarczającym stopniu w swej apelacji, naruszenia przez Sąd I instancji przepisu
art. 410 k.p.k.

Należy bowiem w tym miejscu zdecydowanie podkreślić, że nie stanowi naruszenia przepisu art. 410 k.p.k. dokonanie oceny materiału dowodowego przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie w sposób odmienny od subiektywnych oczekiwań stron procesowych. Do takiego naruszenia doszłoby tylko wtedy, gdyby Sąd I instancji wydając wyrok oparł się jedynie na części materiału dowodowego. Jednakże przepisu art. 410 k.p.k. nie można rozumieć w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Nie można zarzucać, że niektóre dowody nie stanowiły podstawy ustaleń faktycznych, jeśli Sąd je rozważył
i odrzucił na płaszczyźnie art. 7 k.p.k. jako niewiarygodne (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2013r. sygn. II KK 223.13).

Istotą sprawy niniejszej pozostaje to, iż oskarżony zapewniał o dobrej kondycji finansowej swej firmy, wprowadzając tym samym przedstawiciela pokrzywdzonego w błąd i w konsekwencji doprowadzając do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Kwestie podnoszone przez skarżącego, które jakoby miały zostać pominięte przy wyrokowaniu, pozostają bądź też zostały przez Sąd meriti ocenione w sposób niekorzystny dla oskarżonego. To jednak nie stanowi naruszenia art. 410 k.p.k.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny wobec niezasadności zarzutów.

3.2.

Zarzuty obrazy przepisów prawa procesowego, a to art. 4 k.p.k., w zw. z art. 5 §2 k.p.k. w zw. z art. 366 k.p.k. oraz art. 5 §2 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. podniesione w pkt I.2 i I.3 apelacji obrońcy oskarżonego J. Ł..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty obrazy przepisów prawa procesowego, a to art. 4 k.p.k., w zw. z art. 5 §2 k.p.k. w zw. z art. 366 k.p.k. oraz art. 5 §2 k.p.k. w zw. z art.
410 k.p.k. podniesione w pkt I.2 i I.3 apelacji obrońcy oskarżonego J. Ł. nie tylko są niezasadne, ale co więcej nieprawidłowo skonstruowane. Co do naruszenia art. 4 k.p.k. to wielokrotnie wskazywano tak w doktrynie, jak i w orzecznictwie, że naruszenie zasady procesowej,
a przecież to właśnie zasada obiektywizmu wyrażona jest w art. 4 k.p.k., nie może stanowić podstawy apelacyjnej w sposób samodzielny. Skarżący nie wykazał natomiast na czym miałaby polegać naruszenie przez Sąd zasady obiektywizmu.

Natomiast naruszenie zasady in dubio pro reo (art. 5 §2 k.p.k.) może mieć miejsce tylko wówczas, gdy Sąd poweźmie wątpliwości, których nie można usunąć, czy to w drodze przeprowadzenia określonych dowodów, czy to
w drodze dokonanej oceny materiału dowodowego. Stąd te wielokrotnie podnoszono licznych judykatach, iż zarzut naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. nie może być stawiany łącznie z obrazą art. 7 k.p.k., a to z tego powodu,
iż naruszenie zasady in dubio pro reo możliwe jest jedynie wtedy, gdy sąd
w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe i w sposób zgodny z art. 7 k.p.k. ocenił zgromadzone dowody, a pomimo tego z dowodów uznanych za wiarygodne nadal wynikają co najmniej dwie równo-prawne wersje faktyczne i organ procesowy rozstrzyga niedające się usunąć wątpliwości, niezgodnie z kierunkiem określonym w przepisie art. 5 § 2 k.p.k. (postan. Sądu Najwyższego z dnia 14 lipca 2022r., sygn.. akt II KK 263/22). Apelujący upatruje naruszenia przepisów proceduralnych w „zaniechaniu wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy”. Problem w tym, że Sąd wszystkie te okoliczności wyjaśnił i wyraźnie wskazał w czym upatruje wprowadzenia J. U. w błąd, jak też jakie fałszywe informacje
(o dobrej kondycji (...) spółki (...)) oskarżony przekazał. W tej sytuacji warto przywołać postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 września 2022r., sygn.. akt III KK 409/22, zgodnie z którym przepis art. 5 § 2 k.p.k. dotyczy wyłącznie wątpliwości, które rzeczywiście powziął sąd rozpoznający sprawę i nie rozstrzygnął ich na korzyść oskarżonego. Nie chodzi zaś w tym przepisie o wątpliwości którejś ze stron co do prawidłowości rozstrzygnięcia dokonanego przez ten sąd. Dla zasadności tego zarzutu nie wystarczy zatem zaprezentowanie przez stronę własnych wątpliwości co do stanu dowodów.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny wobec niezasadności zarzutów.

3.3.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W pkt II swojej apelacji obrońca oskarżonego sformułował zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
a mający wpływ na jego treść. Dla przypomnienia błąd w ustaleniach faktycznych może mieć postać błędu "braku" albo błędu "dowolności". Gdyby ustalając stan faktyczny na podstawie zgromadzonych dowodów, sąd pominął wynikające z nich fakty (okoliczności) istotne w sprawie (błąd "braku") albo ustalił fakty, które wcale z danego dowodu nie wynikają lub wynikają, ale zostały zniekształcone (przeinaczone) zachodziłby błąd "dowolności". Błąd dowolności może polegać również na wadliwym wnioskowaniu z prawidłowo ustalonych faktów (tzw. faktów ubocznych) co do istnienia lub nieistnienia faktu głównego (kwestii sprawstwa) w procesach poszlakowych. Błąd tego rodzaju oznacza, że określony fakt został ustalony dowolnie, gdyż nie ma oparcia w dowodach. Nie jest ani wystarczające, ani skuteczne jedynie teoretyczne i gołosłowne wysłowienie pewnej hipotetycznej możliwości i na tej tylko podstawie formułowanie zarzutu, że ustalenia sądu są błędne, bowiem tej ewentualności nie uwzględniają lub też nie stanowią jej bezwzględnego zaprzeczenia. Każde dowodowe twierdzenie wymaga uwiarygodnienia, poprzez wskazanie na fakty realnie istniejące i poddające się obiektywnemu poznaniu procesowemu. Bez takiego zaś wymogu zakwestionowane mogłyby zostać wszelkie dowody i ustalenia sądu, a sąd byłby wikłany w niekończące się i w wielu wypadkach całkowicie nierealne procedury badania tych hipotez i ich dowodowego weryfikowania.

W realiach niniejszej sprawy, jak była mowa powyżej Sąd I instancji nie tylko zgromadził pełny materiał dowodowy, ale też poddał go wnikliwej
i prawidłowej ocenie zgodnej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Skutkowało to prawidłowo ustalonym stanem faktycznym. Mamy tu do czynienia z pełną realizacją znamion występku z art. 286 §1 k.k. w zw. z art. 294 §1 k.k. Mimo, ze w świetle tak poglądów doktryny, jak i orzecznictwa nie jest nawet konieczne „wprowadzanie w błąd” poprzez zapewnianie
o dobrej kondycji finansowej, wystarcza bowiem zatajenie złej sytuacji finansowej firmy, to tu oskarżony osobiści zapewniał J. U.właśnie o dobrej sytuacji spółki (...). Jak jednoznacznie wynika
z obdarzonych walorem wiarygodności zeznań tegoż świadka, te zapewnienia – sprzeczne ze stanem rzeczywistym, doprowadziły do decyzji o zakupie obligacji. Nie ma też racji skarżący wskazując, że przecież P. M. nie brał udziału w negocjacjach więc nie wprowadzono go w błąd. Był on jednak członkiem zarządu, który podejmował z J. U. decyzję o zakupie. To, że nie był osobiście przy rozmowach, a ich treść została mu przekazana przez J. U., nie ma znaczenia dla faktu, że „został wprowadzony w błąd”. On bowiem również podejmował decyzję, kierując się m.in. informacjami przekazanymi przez osobę bezpośrednio uczestniczącą w rozmowach.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny wobec niezasadności zarzutów.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 9 marca 2023r., sygn.. akt V K 45/23.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Niezasadność zarzutów podniesionych w apelacji oraz brak bezwzględnych przyczyn odwoławczych.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Orzekając w przedmiocie kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, Sąd Apelacyjny zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. W. kwotę 1.476,- zł, na którą składa się kwota 1.200,- złotych tytułem kosztów nieopłaconej obrony z urzędu udzielonej w postępowaniu odwoławczym oraz kwota 276,- złotych tytułem zwrotu podatku VAT. Podstawą przyznania obrońcy wynagrodzenia za udzieloną pomoc prawną w postępowaniu odwoławczym, która nie została opłacona, był przepis art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2015 r. poz. 615 j.t. z późn. zm.).

3

Na mocy art. 624 § 1 k.p.k. zwolniono oskarżonego
z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, mając na uwadze jego sytuację majątkową
i materialną.

7.  PODPIS

SSO del. Piotr Mika SSA Wiesław Kosowski SSA Piotr Filipiak

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 9 marca 2023r., sygn.. akt V K 45/23.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana