Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 września 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący	SSA Małgorzata Niementowska
Sędziowie	SSA Gwidon Jaworski SSO del. Wojciech Paluch (spr.)
Protokolant	Agnieszka Przewoźnik

przy udziale Prokuratora Prokuratury Regionalnej del. do Prokuratury Krajowej Rafała Sprusia

po rozpoznaniu w dniu 28 września 2018 r. sprawy

1.  R. W. s. J. i E., ur. (...) w S.

oskarżonego z art. 258 § 1 kk, 263 § 2 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, 56 ust 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 kk, art. 291 § 1 kk

2.  R. M. s. W. i M., ur. (...) w S.

oskarżonego z art. 258 § 1 kk, 263 § 2 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, 56 ust 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 kk, art. 291 § 1 kk

na skutek apelacji obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 25 kwietnia 2018 roku

sygn. akt IV K 61/17

1.  zmienia zaskarżony wyrok:

- w pkt 3, w ten sposób, iż odnośnie czynu zarzucanego oskarżonemu R. W. w pkt IV części wstępnej wyroku przyjmuje, że miał on miejsce w okresie do 24 maja 2016 r., zaś orzeczoną jedną karę pozbawienia wolności łagodzi do lat 6 (sześciu),

- w pkt 4, w ten sposób, iż orzeczoną karę pozbawienia wolności oskarżonemu R. W. łagodzi do lat 4 (czterech),

- w pkt 9, uznając, że czyny zabronione zarzucane oskarżonemu R. M. w pkt IX, XVI i XVII części wstępnej wyroku stanowią jedno przestępstwo z art. 263 § 2 kk w zw. z art. 65§ 1 kk popełnione w okresie pomiędzy po 21 września 2015 r., a 27 lutego 2017 r. w S. i D., zaś orzeczoną jedną karę pozbawienia wolności łagodzi do lat 6 (sześciu),

2.  uchyla zaskarżony wyrok:

- w pkt 6 i w pkt 18 tiret pierwszy, a w to miejsce wymierza oskarżonemu R. W. po myśli art. 91 § 2 kk karę łączną 10 (dziesięciu) lat pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 28 sierpnia 2016 r. godz. 11:30 do dnia 16 listopada 2016 roku godz. 11:30

- w pkt 15 i w pkt 18 tiret drugi, a w to miejsce wymierza oskarżonemu R. M. po myśli art. 91 § 2 kk karę łączną 8 (ośmiu) lat pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 27 marca 2016 r. godz. 12:10 do dnia 13 września 2016 r. godz. 12.10 oraz od dnia 23 września 2016 r. godz. 12.10 do dnia 28 września 2018 roku

3.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

4.  zasądza od Skarbu Państwa (Sądu Okręgowego w Gliwicach) na rzecz adwokat I. M. – Kancelaria Adwokacka w G. kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych, w tym 23% podatku VAT, tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu R. M. w postępowaniu odwoławczym;

5.  zwalnia oskarżonych R. W. i R. M. od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa.

SSO del. Wojciech Paluch SSA Małgorzata Niementowska SSA Gwidon Jaworski

sygn. akt II AKa 420/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2018r. sygn. IV K 61/17 Sąd Okręgowy w Gliwicach uznał oskarżonego R. W. za winnego występku z art. 258§1 kk popełnionego w okresie od początku 2015 r. do maja 2016 r., wymierzając mu karę 3 lat pozbawienia wolności (pkt 1). Nadto oskarżonego uznał za winnego występku z art. 263§2 kk w zw. z art. 65§1 kk, wymierzając mu karę 4 lat pozbawienia wolności(pkt 2). Ponadto oskarżonego uznał za winnego dwóch występków z art. 263§2 kk w zw. z art. 65§1 kk (w tym jednego popełnionego w okresie do dnia 24 maja 2015 r.), wymierzając mu przy zastosowaniu art. 91§1 kk jedną karę 8 lat pozbawienia wolności (pkt 3). Sąd uznał też oskarżonego za winnego występku z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65§1 kk, wymierzając mu karę 6 lat pozbawienia wolności (pkt 4) oraz za winnego występku z art. 291§1 kk, wymierzając mu karę 1 roku pozbawienia wolności (pkt 5). Oskarżonemu wymierzono karę łączną 13 lat pozbawienia wolności (pkt 6) oraz orzeczono o przepadku korzyści majątkowej.

Z kolei oskarżonego R. M. Sąd Okręgowy w Gliwicach uznał za winnego występku z art. 258§1 kk popełnionego w okresie od początku 2015 r. do marca 2016 r., wymierzając mu karę 3 lat pozbawienia wolności (pkt 8). Ponadto oskarżonego uznał za winnego czterech występków z art. 263§2 kk w zw. z art. 65§1 kk (w tym dwóch popełnionych odpowiednio w okresie do dnia 9 i 27 lutego 2017 r.), wymierzając mu przy zastosowaniu art. 91§1 kk jedną karę 8 lat pozbawienia wolności (pkt 9). Nadto uznał oskarżonego za winnego popełnienia występku z art. 157§2 kk, wymierzając mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności (pkt 10) oraz dwóch występków z art. 190§1 kk., wymierzając mu przy zastosowaniu art. 91§1 kk jedną karę 6 miesięcy pozbawienia wolności (pkt 11), a także dwóch występków z art. 270§1 kk w zw. z art. 65§1 kk., wymierzając mu przy zastosowaniu art. 91§1 kk jedną karę 6 miesięcy pozbawienia wolności (pkt 12). Ponadto uznał oskarżonego za winnego popełnienia występku z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wymierzając mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności (pkt 13) oraz występku z art. 62 ust. 1 i 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65§1 kk wymierzając mu karę 4 lat pozbawienia wolności (pkt 14). Oskarżonemu wymierzono karę łączną 11 lat pozbawienia wolności (pkt 15) oraz orzeczono o przepadku korzyści majątkowej.

Ponadto Sąd orzekł o zaliczeniu rzeczywistego pozbawienia wolności, dowodach rzeczowych i kosztach postępowania.

Powyższy wyrok zaskarżył obrońca oskarżonego R. M. i zarzucił:

1.  w oparciu o przepis art. 438 pkt 2 kpk – obrazę przepisów postępowania co miało wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a to:

- art. 7 kpk przez dokonanie oceny dowodów sprzecznie z wymaganiami tego przepisu i wykroczenie poza granice swobodnej oceny dowodów przez przyjęcie wbrew kategorycznym zeznaniom szefów grupy przestępczej P. W. i T. K., że oskarżony był członkiem grupy przestępczej, przyjęcie wbrew dowodom, że oskarżony posiadał broń w garażu w B. oraz w garażu w S. przy ul. (...) podczas gdy jeszcze w trakcie wynajmowania tego garażu oskarżony przebywał cały czas w areszcie śledczym oraz przez przyjęcie, że oskarżony posiadał 6 kg marihuany,

- art. 4 kpk i art. 410 kpk przez nierozważenie wszystkich okoliczności sprawy, a w szczególności tych które przemawiały na korzyść oskarżonego tj. zeznań świadków, z których wynikało, że oskarżony nie był członkiem grupy przestępczej, nie mógł posiadać broni w garażu w S. przy ul. (...), zeznań N. J., w których wskazała, że to pokrzywdzeni grozili oskarżonemu i poszukiwali konfrontacji z nim,

- art. 424§1 kpk przez błędne sporządzanie uzasadnienia poprzez błędy w logicznym rozumowaniu, sprzeczności między dowodami przeprowadzonymi przez Sąd, a dokonanymi ustaleniami poprzez pominięcie tej części zeznań świadków T. K. i P. W., w których zaprzeczali oni, by oskarżony był członkiem grupy przestępczej oraz nieodniesienie się do niektórych dowodów tj. zeznań W. F. i M. B. (1) co do terminu wynajęcia garażu w S. przy ul. (...), zeznań N. J. co do gróźb ze strony pokrzywdzonych wobec oskarżonego i nie wyjaśnienie dlaczego zostały uznane za niewiarygodne, niewskazanie wystarczających dowodów na posiadanie przez oskarżonego 6 kg marihuany,

2.  w oparciu o przepis art. 438 pkt 3 kpk – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść zaskarżonego wyroku polegający na przyjęciu przez Sąd I-szej instancji na podstawie nieprawidłowej oceny dowodów, że oskarżony brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, posiadał broń w garażu przy ul. (...) oraz w S. przy ul. (...), a także posiadał 6 kg marihuany oraz poczynienie ustaleń z pominięciem niektórych dowodów w postaci tej części zeznań świadków, która była korzystna dla oskarżonego oraz przyjęcie, że groził pokrzywdzonym A. F., M. i K. B.,

3.  na zasadzie art. 438 pkt 4 kpk podniósł zarzut rażącej niewspółmierności kary, przez wymierzenie kary 11 lat pozbawienia wolności, podczas gdy zastosowanie kary łagodniejszej byłoby wystarczające dla osiągnięcia jej celów.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca wniósł:

1.  o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie R. M. od zarzucanych mu czynów opisanych w części wstępnej wyroku w punkcie VII tj. udziału w grupie przestępczej, w punkcie VIII i XVI tj. posiadania broni w garażu w B. oraz w S. przy ul. (...), w punkcie XI i XII tj. kierowania gróźb karalnych wobec A. F., M. i K. B. i w punkcie XV tj. posiadania znacznej ilości marihuany oraz o wyeliminowanie z opisu zarzucanych oskarżonemu czynów art. 65§1 kk, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji,

2.  z ostrożności procesowej na wypadek uznania oskarżonego za winnego popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów, wniósł o zmianę wyroku w części dotyczącej kary poprzez znaczne złagodzenie kary pozbawienia wolności,

3.  o zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy kosztów pomocy prawnej w postępowaniu apelacyjnym udzielonej oskarżonemu z urzędu w wysokości 150% stawki minimalnej ze względu na zawiłość sprawy i obszerność zgromadzonego materiału dowodowego.

Wyrok w części, a to co do punktu 1 do 4 oraz 6 do 7 zaskarżył także obrońca oskarżonego R. W. i zarzucił:

⚫

błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę zaskarżanego wyroku, mający wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a polegający na ustaleniu przez Sąd I instancji, między innymi, że:

oskarżony R. W. działał w ramach i jako członek zorganizowanej grupy przestępczej, kiedy zgromadzony materiał dowodowy, a przede wszystkim zeznania świadków W. i K. pozwalają co najwyżej na ustalenie, że oskarżony został „wynajęty” przez nich do wykonania kilku transportów;

oskarżony kupił i świadomie przewoził amunicję, kiedy materiał dowodowy prowadzi do ustalenia, że oskarżony nie mógł nabyć amunicji ponieważ przed samym zatrzymaniem przebywał poza granicami kraju, a samochód nie był w tym czasie w jego posiadaniu;

w posiadaniu oskarżonego była broń znajdująca się w garażu nr (...) przy ul. (...) w B., kiedy z materiału dowodowego (zeznań świadka S., wyjaśnień oskarżonego) wynika, że przedmiotowy garaż nie został przez R. W. wynajęty, nie znajdowały się tam jego rzeczy i nie miał świadomości co do składowania w tym garażu broni przez W. oraz K.;

dokonał w lutym 2015 r. transportu 12 kilogramów marihuany do garażu w B., podczas gdy prawidłowa analiza prowadzi do wniosku, że transport ten nie mógł się odbyć w ogóle w warunkach i wedle wskazanego przez świadka przebiegu ponieważ nie było w tym czasie wynajętego garażu w B., przynajmniej żadnego znanemu oskarżonemu.

naruszenie przepisów postępowania karnego, a to art. 7 kpk mające wpływ na treść zaskarżanego wyroku poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, co skutkowało uznaniem w całości zeznań świadków K. oraz W. za wiarygodne, mimo że są one często wzajemnie sprzeczne lub świadkowie ci wzajemnie określają drugiego z nich jako źródło podawanych przez siebie w zeznaniach informacji, oraz naruszenie zasad logicznego rozumowania z uwzględnieniem zasad doświadczenia życiowego, skoro Sąd przyjmuje, że zeznania te zostały złożone w warunkach mającego między nimi istnieć konfliktu, mimo iż z zeznań świadka W. wynika, że świadkowie ci mieli ze sobą kontakt jeszcze w okresie kiedy jeden z nich był już aresztowany.

z ostrożności procesowej, rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu za poszczególne czyny oraz kary łącznej, podczas gdy zastosowanie kary łagodniejszej byłoby wystarczające

Powołując się na powyższe podstawy wniósł:

⚫

o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów opisanych w części wstępnej zaskarżonego wyroku w pkt I do V i przypisanych w pkt 1-4 wyroku

⚫

ponadto z ostrożności procesowej o wymierzenie kary w znacznie niższym wymiarze

Sąd Apelacyjny zważył , co następuje:

Obie apelacje zasługują na uwzględnienie jedynie w części dotyczącej wymiaru kary.

Obie apelacje podnoszą podobne zarzuty i stąd też zostaną omówione łącznie.

Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przeanalizował okoliczności zarówno obciążające jak i łagodzące występujące po stronie oskarżonych i wpływające na przyjęcie ich zawinienia. Sąd Apelacyjny w pełni podziela zaprezentowane tam poglądy i aby się nie powtarzać odsyła do tegoż uzasadnienia. Sąd Okręgowy bezpośrednio zetknął się na rozprawie z materiałem dowodowym, z przeprowadzonych dowodów wyciągnął generalnie trafne wnioski, czemu dał wyraz w sporządzonym uzasadnieniu. Sąd odwoławczy dostrzega oczywiście mankamenty pisemnego uzasadnienia, o czym będzie mowa dalej, jednakże podkreślić należy, iż wobec kategorycznego brzmienia art. 455a kpk , uchylenie wyroku nie może być jedynie efektem naruszenia przepisu art. 424§1 kpk.

Sąd Okręgowy, co do zasady prawidłowo i zgodnie z obowiązującymi przepisami przeprowadził postępowanie dowodowe i trafnie uznał, że oskarżeni dopuścili się przestępstw przypisanych im w wyroku.

W szczególności sąd I instancji na rozprawie zetknął się bezpośrednio z oskarżonymi oraz świadkami P. W. i T. K.. Ocena powyższych dowodów dokonana w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku jest zgodna z zasadami logiki oraz doświadczenia życiowego i w żadnym razie nie narusza wyrażonej w art. 7 kpk zasady swobodnej oceny dowodów. Okoliczność, że sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonych w świetle zasady swobodnej oceny dowodów nie może budzić żadnych zastrzeżeń sądu II instancji, skoro swe zdanie sąd meriti w sposób należyty i wyczerpujący uzasadnił, wskazując na szereg nieścisłości, sprzeczności, a wręcz niedorzeczności występujących w wersji podanej przez oskarżonych. „Nie dochodzi do naruszenia dyrektywy zawartej w art. 5 § 2 kpk wtedy, gdy wprawdzie istnieją dwie grupy przeciwstawnych sobie dowodów, ale ustalając przebieg wydarzeń sąd orzekający oprze się na dowodach, które wspierają przyjęty stan faktyczny z jednoczesnym przedstawieniem argumentacji przemawiającej za takim wyborem i wskazaniem dlaczego nie dał wiary dowodom przeciwnym” (post. SN, 2007.04.25, III KK 46/07, OSNwSK 2007/1/943).

W ocenie Sądu Apelacyjnego apelacje w sposób bardzo wybiórczy podchodzą do zeznań T. K. i P. W. uwypuklając drobne rozbieżności, a pomijając te fragmenty w których świadkowie zgodnie i kompleksowo opisują role pełnione przez obu oskarżonych w grupie przestępczej. Z relacji obu wspomnianych osób wynika jasno, że obaj oskarżeni, choć oczywiście nie odgrywali w grupie roli wiodącej, to jednak mieli pełną świadomość jej istnienia. W jej ramach wykonywali szereg poleceń dotyczących transportu broni ze Słowacji do Polski, a następnie do Holandii (tylko R. W.). Broń była też przewożona na terenie kraju z R. do B., a także do S.. To, że obaj oskarżeni nie podejmowali wiodących decyzji, nie organizowali transportów broni, nie zarządzali funduszami nie oznacza, że nie byli członkami grupy. Obaj oskarżeni mieli świadomość istniejącej hierarchii, wykonywali polecenia dotyczące nie tylko transportu, czy przechowywania broni, ale też i zawierania umów najmu garaży w oparciu o przerobione dokumenty (R. M.). Obaj byli lojalni wobec grupy nawet po aresztowaniu, nie ujawniając informacji o miejscu ukrycia broni palnej. Wskazać należy, co oczywiste, że ustaleń co do przynależności do zorganizowanej grupy nie dokonuje się w oparciu o oświadczenia poszczególnych osób lecz w oparciu o całokształt materiału dowodowego. Trafnie zauważył sąd meriti, że R. W. w ramach grupy wykazywał inicjatywę, sprowadzająca się np. do wprowadzenia do grupy R. M.. Sąd I instancji nie ustrzegł się tu jednak błędu, przyjmując – w ślad za aktem oskarżenia, że R. M. brał udział w działaniu zorganizowanej grupy do marca 2016 r., jednocześnie przyjmując sprawstwo oskarżonego w warunkach art. 65§1 kk, co do zarzutów z pkt XVI i XVII do lutego 2017 r. Ze względu na brak zaskarżenia wyroku na niekorzyść oskarżonego, Sąd Apelacyjny nie był władny dokonać korekty zaskarżonego wyroku w zakresie czasokresu popełnienia przestępstwa z art. 258§1 kk, gdyż ponad wszelką wątpliwość byłaby to zmiana ustaleń faktycznych na niekorzyść oskarżonego.

Trafnie też sąd I instancji uznał, że oskarżeni swym zachowaniem wyczerpali dyspozycję art. 263§2 kk.

W odniesieniu do zarzutu postawionego oskarżonemu R. W. w pkt II części wstępnej wyroku Sądu Okręgowego, a dotyczącego posiadania amunicji w samochodzie M. niewątpliwie wyjaśnienia oskarżonego rażą skrajną naiwnością. Wersja o podrzuceniu mu amunicji przez nieznaną osobę jest niedorzeczna w stopniu oczywistym. Stąd też słusznie Sąd I instancji w tym zakresie dał wiarę zeznaniom P. W. (k. 287) wskazującym, skąd zatrzymana amunicja pochodziła i dokąd była transportowana.

W odniesieniu do pozostałych zarzutów posiadania broni palnej i amunicji, to sam fakt ujawnienia znacznej ilości broni i amunicji w poszczególnych garażach, mieszkaniu R. M. i na terenie ogródków działkowych nie jest kwestionowany. Natomiast na związek obu oskarżonych z wynajęciem garażu nr (...) przy ul. (...) w B. wskazują wprost zeznania świadka J. S.. Świadek opisał nie tylko obu oskarżonych, ale też i samochód użytkowany przez R. W., który odpowiadał pojazdowi ujawnionemu w garażu nr (...), przy tej samej ulicy. W chwili zatrzymania R. W. w związku z zarzutem posiadania amunicji w samochodzie M. ujawniono przy nim klucze pasujące do zamków w garażach nr (...), a także kluczyk od samochodu M. – finalnie odnalezionego właśnie w garażu nr (...). Wyrok w zakresie przypisania oskarżonemu R. W. sprawstwa przestępstwa z art. 291§1 kk nie został co prawda zaskarżony, jednakże nie sposób zauważyć, że w tym samym garażu nr (...), w tym samym czasie, ujawniono pochodzący z przestępstwa samochód M. (...) oraz elementy broni i amunicję, co jednoznacznie wynika z ustaleń Sądu I instancji. Sąd odwoławczy był zmuszony przy tym poprawić oczywistą omyłkę pisarską zawartą pierwotnie w pkt IV aktu oskarżenia, a powieloną następnie w wyroku, a dotyczącą daty popełnienia przestępstwa. Niewątpliwie zarówno elementy broni, amunicję i samochód M. (...) ujawniono w dniu 24 maja 2016 r., a nie 24 maja 2015 r. Po usunięciu tej omyłki daty popełnienia przestępstw przypisanych R. W. w pkt 1, 3 i 5 zaskarżonego wyroku współgrają ze sobą. Jak słusznie ustalił sąd meriti na sprawstwo R. W. w zakresie przestępstw mu zarzucanych w pkt III i IV części wstępnej wyroku z dnia 25 kwietnia 2018 r. wskazują, poza opisanymi powyżej dowodami także i zeznania T. K. i P. W.. Odnosi się to analogicznie do oceny zarzutu dotyczącego R. M., a opisanego pkt VIII części wstępnej w/w wyroku. Co ważne część tych zeznań (wyjaśnień) została złożona jeszcze przed ujawnieniem broni w garażu nr (...). Brak jest motywu, dla którego T. K. i P. W. mieliby pomawiać oskarżonych, skoro w niczym nie umniejsza to zawinienia świadków w zakresie tych samych przestępstw.

Z. sądu odwoławczego nie budzi też przyjęta przez Sąd Okręgowy definicja posiadania broni palnej i amunicji, wskazująca na bardzo szerokie rozumienie tego terminu, obejmującego nie tylko władztwo samodzielne, ale też i wspólnie z inną osobą, posiadanie zależne (dzierżenie), krótkotrwałe itp. To, że oskarżonym przypisano posiadanie broni i amunicji w określonym czasokresie nie oznacza przecież, że broń była w ich posiadaniu przez cały ten czas. Przypisaniu znamiona posiadania nie stoi też na przeszkodzie fakt, że przez część przypisanego im okresu oskarżeni przebywali w areszcie śledczym. Pozbawienie wolności, samo przez się, nie pozbawiło przecież oskarżonych władztwa nad ukrytą bronią, skoro miejsce przechowywania tych przedmiotów nie było znane organom ścigania i razie hipotetycznego wyjścia na wolność oskarżeni mogliby nią zadysponować. W istocie możliwe to byłoby nawet w trakcie izolacji więziennej, poprzez wydanie polecenia innej osobie.

Te argumenty odnoszą także do zachowań zarzucanych oskarżonemu R. M. w pkt IX, XVI i XVII części wstępnej zaskarżonego wyroku. Rację ma tu obrońca oskarżonego, że sąd meriti nie wykazał w uzasadnieniu związku R. M. z bronią ujawnioną w garażu przy ul. (...) w S.. Z bliżej nieznanych powodów za nieistotne uznano zeznania świadków J. W., W. F. i M. B. (1). Z zeznań tych wynika jednoznacznie, że garaż ten został wynajęty kilka miesięcy po aresztowaniu R. M. oraz, że niedługo po zatrzymaniu R. M. i ujawnieniu m.in. broni palnej w zajmowanym przez niego mieszkaniu przy ul. (...) w S., miało miejsce włamanie do położonego obok mieszkania nr (...), skąd „jacyś ludzie wynieśli dwie torby”. Z zeznań J. W. (k. 1851) wynika także, że R. M., za jego zgodą i wiedzą dysponował kluczami do mieszkania nr (...). Tworzy to zgodną całość z wyjaśnieniami R. M. (k. 2138-2139), który to opisał jak na polecenie wydane mu po aresztowaniu T. K., usunął broń z garażu w S. przy ul. (...) i przewiózł ją do mieszkania przy ul. (...) w S., skąd następnie część broni zawiózł na działkę wujka w D.. Stąd też broń ujawniona w garażu przy ul. (...) w S. pierwotnie była składowana w mieszkaniu przy ul. (...) w S., a jeszcze wcześniej w garażu w S. przy ul. (...). Do tego garażu broń została przewieziona z R. przez T. K. i R. M..

Te niewątpliwe braki uzasadnienia wyroku ostatecznie nie mają jednak znaczenia, gdyż w ocenie Sądu Apelacyjnego zachowania zarzucane oskarżonemu R. M. w pkt IX, XVI i XVII części wstępnej zaskarżonego wyroku w istocie stanowią jedno przestępstwo z art. 263§2 kk w zw. z art. 65§1 kk. Za takim rozstrzygnięciem przemawia fakt, że broń ta pochodziła z jednej transakcji zakupu broni w firmie (...) na Słowacji, o czym świadczą numery seryjne broni. Następnie została przetransportowana do R., a później do garażu w S.. W ocenie Sądu odwoławczego fakt, że oskarżony następnie tę broń ukrył w mieszkaniu nr (...), a później postanowił ją rozparcelować, nie przemawia za zasadnością przypisania mu trzech odrębnych przestępstw kwalifikowanych z art. 263§2 kk w zw. z art. 65§1 kk, skoro wszystkie te zachowania objęte były jednym zamiarem, a czas popełnienia różnicuje jedynie data ujawnienia poszczególnej broni i amunicji przez policję. Stąd też datę końcową stanowiła chwila ujawnienia broni w D., późniejsza niż dzień wykrycia broni w garażu przy ul. (...). Z tych względów zarzut apelacji obrońcy R. M. nie mógł zostać uwzględniony, co nie zmienia faktu, że oskarżonemu R. M. można przypisać posiadania tych konkretnych jednostek broni, który ujawniono w garażu przy ul. (...), jedynie do dnia jego zatrzymania. Brak jest bowiem dowodów wskazujących że wykradzenie broni z mieszkania przy ul. (...) w S., a następnie dalsze jej ukrycie, początkowo w nieznanym miejscu, a następnie we wspomnianym garażu – nastąpiło na polecenie, czy choćby za wiedzą R. M..

Odnosząc się do zarzutów posiadania znacznej ilości marihuany przez R. M. i uczestnictwa w obrocie marihuaną przez R. W. (pkt 4 i 14 wyroku) to ustalenia Sądu I instancji nie budzą wątpliwości sądu odwoławczego. Zarzuty obu apelacji stanowią jedynie polemikę z prawidłowymi wnioskami wyciągniętymi przez Sąd meriti z dowodów zebranych w sprawie, a w szczególności z zeznań T. K. i P. W., a także ustaleń wizji lokalnej przeprowadzonej na P.. Na marginesie, żadne z ustaleń Sądu Okręgowego nie wskazuje na to, że marihuana przewieziona z K. do B. przez R. W. składowana w garażu przy ul. (...), stąd też zarzut apelacji jego obrońcy jest bezzasadny.

Podobnie bezzasadny jest zarzut obrońcy oskarżonego R. M. odnoszący się do ustaleń poczynionych w odniesieniu do przestępstw popełnionych na szkodę A. F., M. B. (2) i K. B.. Zeznania te były spójne, logiczne, rzeczowo opisywały tło konfliktu. Brak jest podstaw do ich kwestionowania. Z kolei zeznania N. J. trudno uznać za jednolite. O tym, że K. B. miał wygrażać oskarżonemu zeznała dopiero na rozprawie, gdy ponownie była w związku z oskarżonym. Brak było takich relacji, gdy zeznawała w śledztwie, a z oskarżonym nie chciała mieć nic wspólnego. Jej wersje ulegały ewolucji wraz ze zmianą charakteru relacji łączących ją z R. M.. Nie ma to jednak znaczenia dla ustaleń w sprawie, gdyż zarzuty stawiane oskarżonemu dotyczą konkretnych zachowań, w ściśle ustalonych dniach, a co do tych zdarzeń N. J. wiedzy nie miała. Zatem zarzuty apelacji stanowią jedynie polemikę z ustaleniami sądu I instancji i nie zasługują na uwzględnienie.

Zasadne były natomiast zarzuty obu apelacji w zakresie wysokości kar wymierzonych oskarżonym. Niewątpliwie żaden z oskarżonych nie był organizatorem procederu polegającego na handlu bronią i narkotykami. Nie byli oni też beneficjentami tych przestępstw. Ich rola sprowadzała się wyłącznie do wykonywania poleceń. Z drugiej strony nie sposób tracić z pola widzenia rozmiaru przestępczej działalności i szczególnie wysokiego stopnia społecznej szkodliwości. Nie można też zapominać, że obaj oskarżeni są sprawcami zdemoralizowanymi, wielokrotnie karanymi. Wcześniejsze próby resocjalizacji oskarżonych okazały się bezskuteczne.

Mając powyższe na względzie sąd odwoławczy uznał za celowe złagodzenie części kar wymierzonych oskarżonym. I tak w stosunku do R. W. za trafne uznano wymierzenie mu jednej kary 6 lat pozbawienia wolności za ciąg przestępstw z art. 263§2 kk w zw. z art. 65§1 kk (pkt 3 zaskarżonego wyroku) i kary 4 lat pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 56 ust 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65§1 kk (pkt 4 zaskarżonego wyroku). W odniesieniu do R. M. za słuszne uznano wymierzenie mu jednej kary 6 lat pozbawienia wolności za ciąg przestępstw z art. 263§2 kk w zw. z art. 65§1 kk (pkt 9 zaskarżonego wyroku).

Konsekwencją powyższych zmian była konieczność ukształtowania na nowo kar łącznych pozbawienia wolności w stosunku do obu oskarżonych. Mając na względzie to, że zachowania oskarżonych godziły w różne dobra chronione prawem, a także różnicowały je osoby pokrzywdzonych i sposób działania oraz daty czynów, za trafne uznano wymierzenie kar łącznych na zasadzie asperacji. Z tych powodów wymierzono oskarżonemu R. W. karę łączną 10 lat pozbawienia wolności, a oskarżonemu R. M. karę łączną 8 lat pozbawienia wolności.

Mając na względzie powyższe, Sąd Apelacyjny częściowo zmienił, a w pozostałym zakresie utrzymał w mocy zaskarżony wyrok. Mając na względzie sytuację materialną oskarżonych zwolniono ich od ponoszenia kosztów za postępowanie odwoławcze. O kosztach nieopłaconej obrony z urzędu orzeczono na mocy powołanych przepisów. W ocenie Sądu Apelacyjnego charakter sprawy nie przemawiał za przyznaniem kosztów obrony z urzędu w stawce podwyższonej 150%. Stąd o kosztach obrony orzeczono w stawce podstawowej.

SSO del. Wojciech Paluch SSA Małgorzata Niementowska SSA Gwidon Jaworski