Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 listopada 2015 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie :

Przewodniczący :	SSA Wiesław Kosowski (spr.)
	SSA Piotr Pośpiech SSA Iwona Hyła
Protokolant :	Magdalena Bauer

przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Andrzeja Kuklisa

po rozpoznaniu w dniu 12 listopada 2015 roku sprawy

A. Sroki s. J.i C.

ur. (...) w M.

oskarżonego z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k.

na skutek apelacji obrońcy

od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach

z dnia 22 czerwca 2015 roku, sygn. akt V K 28/15

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje

Sądowi Okręgowemu w Katowicach do ponownego rozpoznania.

SSA Iwona Hyła SSA Wiesław Kosowski SSA Piotr Pośpiech

Sygn. akt II AKa 420/15

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 12 listopada 2015r. w całości

Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 22 czerwca 2015r., w sprawie o sygn. akt V K 28/15 uznał oskarżonego A. S.za winnego tego, że: w okresie od
10 listopada 2010 roku do 8 października 2012 roku w K.i innych miastach przywłaszczył przedmioty leasingu, w których posiadanie wszedł na mocy następujących umów leasingu operacyjnego:

- nr (...)z dnia 10.11.2010 roku zawartej pomiędzy (...) S.A.oddziałem w K.aA. S., której przedmiotem było 56 dystrybutorów do wody (...) (...)o wartości 37.576 złotych,

- nr (...)z dnia 10.11.2010 roku zawartej pomiędzy (...) S.A.oddziałem w K.a A. S., której przedmiotem było 44 dystrybutorów do wody (...)o wartości 29.524 złotych,

- nr (...)z 10.11.2010 roku zawartej pomiędzy (...) S.A.oddziałem w K.a A. S., której przedmiotem było 43 dystrybutory do wody (...)o wartości 28.853 złotych,

- nr (...)z dnia 10.11.2010 zawartej pomiędzy (...) S.A.oddziałem w K.a A.Sroką, której przedmiotem było 30 dystrybutorów do wody (...)o wartości 20.130 złotych,

- nr (...)z dnia 10.11.2010 roku zawartej pomiędzy (...) S.A.oddziałem w K.a A. S., której przedmiotem było 22 dystrybutorów do wody (...)) o wartości 14.762 złotych,

- nr (...)z dnia 10.11.2010 roku zawartej pomiędzy (...) S.A.oddziałem w K.a A.Sroką, której przedmiotem było 5 dystrybutorów do wody(...)o wartości 3.355 złotych,

- nr (...)z dnia 28.12.2010 roku zawartej pomiędzy (...) S.A.oddziałem w K.a A. S., której przedmiotem była maszyna eliptyczna (...) o wartości 21.648 złotych,

- nr (...)z dnia 28.12.2010 roku zawartej pomiędzy (...) S.A.oddziałem w K.a A. S., której przedmiotem była maszyna eliptyczna (...) o wartości 21.648 złotych,

- nr (...)z dnia 8.10.2012 roku zawartej pomiędzy (...) S.A.oddziałem w K.a A. S., której przedmiotem było wyposażenie sportowe w postaci: 2 maszyn eliptycznych model (...), urządzenia na barki w klęku marki (...), wyciąg górny marki (...), 33 sztuki szafek ubraniowych model (...), wyciąg dolny marki (...)oraz urządzenie wioślarskie marki (...), o wartości 152.864 złotych,

to jest o łącznej wartości 330 360 zł w ten sposób, że w czasie trwania w/w umów leasingu wbrew ich postanowieniom oddawał przedmioty leasingu w podnajem,
a następnie zaprzestał płacenia rat leasingowych i pomimo rozwiązania przez pokrzywdzonego w/w umów nie zwrócił pokrzywdzonemu żadnego z w/w przedmiotów, czym działa na szkodę (...) S.A.
z siedzibą we W., to jest za winnego popełnienia przestępstwa z art.
284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. przy zast art. 11 § 2 k.k. i za to na mocy art.
294 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 2 lata.

Sąd zasądził także od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 zł tytułem opłaty oraz kwotę 70 zł tytułem wydatków.

Z wyrokiem tym nie zgodził się obrońca oskarżonego, który zaskarżył go
w całości na korzyść swojego klienta. W swej apelacji podniósł zarzut błędu
w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a polegający na wadliwym ustaleniu, że działanie oskarżonego nacechowane było zamiarem włączenia przedmiotów leasingu do majątku swojego lub osoby trzeciej oraz wadliwym ustaleniu, iż przedmioty leasingu stanowią mienie znacznej wartości w rozumieniu
art. 115 §5 k.k.

Stawiając te zarzuty obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania ewentualnie o zmianę orzeczenia poprzez złagodzenie sankcji karnej.

Sąd apelacyjny zważył co następuje.

Jakkolwiek główny wniosek zawarty w apelacji obrońcy nie jest prawidłowy (należało bowiem, przy tak sformułowanym pierwszym zarzucie wnosić o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego) to jednak w wyniku rozpoznania środka odwoławczego koniecznym stało się uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Katowicach.

Sąd I instancji nie poczynił bowiem w sprawie niezbędnych ustaleń w zakresie stanu faktycznego, które umożliwiłyby podjęcie właściwej decyzji. Jakkolwiek nie sposób
w pełnej rozciągłości zgodzić się z podniesionymi w apelacji zarzutami co do wadliwego ustalenia braku zamiaru przywłaszczenia rzeczy po stronie oskarżonego,
w których posiadanie wszedł zawierając umowy leasingu, to jednak nie można nie dostrzec wadliwości orzeczenia w zakresie zarówno dat popełniania czynu, przypisanego sprawcy sposobu działania, jak też wartości przywłaszczonego mienia.

Dla przyjęcia realizacji znamion przestępstwa przywłaszczenia od strony podmiotowej konieczne jest wykazanie, że oprócz obiektywnego rozporządzenia cudzą rzeczą przez sprawcę, jego działaniu towarzyszył zamiar tzw. animus rem sibi habendi, tj. zamiar zatrzymania rzeczy dla siebie albo dla innej osoby, bez żadnego ku temu tytułu.

Jako przywłaszczenie mienia nie może być traktowane oddanie przedmiotów leasingu w podnajem, nawet gdy zakaz taki wynika z umowy, jeśli nie towarzyszy temu zamiar tzw. animus rem sibi habendi. Postąpienie w taki sposób, przy jednoczesnym wywiązywaniu się z innych postanowień umownych, w tym przede wszystkim płacenie rat leasingowych, nie daje podstaw do przyjęcia, iż doszło do wyczerpania znamion występku z art. 284 §2 k.k.

Sprzeczne z umową podnajmowanie leasingowanych urządzeń mogło skutkować podjęciem przez leasigodawcę stosownych działań, ale na gruncie prawa cywilnego. Nie sposób jednak twierdzić, w realiach niniejszej sprawy, iż oddawania Przez(...) (...)w czasie trwania umów leasingu wbrew ich postanowieniom przedmioty leasingu w podnajem stanowiło wyczerpanie znamion występku z art. 284 §2 k.k.

Kontynuując trzeba też zauważyć, iż o zrealizowaniu znamion przywłaszczenia nie może stanowić tylko fakt niewywiązania się leasingobiorcy z postanowień zawartej umowy leasingu, w tym zaprzestanie płacenia rat leasingowych. Może to natomiast skutkować rozwiązaniem umowy. Co też miało miło miejsce w realiach niniejszej sprawy.

O zamiarze, z jakim działał sprawca można wnioskować na podstawie podjętych przez niego czynności w późniejszym czasie. Mianowicie po rozwiązaniu umów leasingowych A. S. został wezwany do zwrotu przedmiotów. Pismo w tej sprawie odebrał 6 czerwca 2013r. Dodatkowo 3 lipca 2013r. poinformowano go o tym telefonicznie i meilowo. Od tego czasu oskarżony przestał odbierać telefony od windykatorów, co więcej 5 września 2013r. kategorycznie odmówił wydania przedmiotów leasingu. Nie sposób przy tym zgodzić się z twierdzeniami obrońcy, jakoby o braku zamiaru przywłaszczenia miały świadczyć pisma kierowane do pokrzywdzonego, z propozycją wykupu przedmiotów. Pismo takie zostało bowiem skierowane do pokrzywdzonego dopiero w trakcie toczącego się już postępowania karnego w niniejszej sprawie.

Jak wynika jednak z powyższych rozważań nie sposób zgodzić się z ustalonym przez Sąd meriti okresem, w jakim sprawca miał dopuścić się przestępstwa przywłaszczenia. Za aktem oskarżenia przyjęto bowiem okres od 10 listopada 2010r. do 8 października 2012r. Wówczas to oskarżony płacił raty leasingowe, a jak wynika to z wyżej wskazanej argumentacji sam fakt przekazania przedmiotów leasingu w podnajem nie może być jeszcze uznany za dostateczny dowód na wyczerpanie znamion przestępstwa przywłaszczenia mienia.

Sąd meriti dokona więc w tym zakresie stosownych i pewnych ustaleń.

Podobnie nie do zaakceptowania jest, również przyjęta za aktem oskarżenia, wartość przywłaszczonych przedmiotów. Mamy bowiem do czynienia z sytuacją, iż sprawcy przypisano przywłaszczenie przedmiotów o wartości z dnia ich zakupu. Rzeczy te były natomiast użytkowane i nie ulega najmniejszej wątpliwości, iż ich realna wartość musiała być zdecydowanie niższa. W tym zakresie muszą więc zostać poczynione stosowne ustalenia, tym bardziej, że okoliczność ta ma wpływ nie tylko na wymiar kary, ale w realiach tej konkretnej sprawy może wpłynąć na kwalifikację prawną czynu.

Dlatego też zaskarżony wyrok został uchylony, a sprawę przekazano do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

SSA Iwona Hyła SSA Wiesław Kosowski SSA Piotr Pośpiech