Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

Przewodniczący

SSA Wojciech Paluch

Sędziowie

SA Robert Kirejew (spr.)

SO del. Piotr Mika

Protokolant

Agnieszka Bargieł

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 404/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 17 marca 2021 r., sygn. akt IV K 187/19.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut z punktu I apelacji obrońcy oskarżonej: błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia polegający na ustaleniu, że oskarżone w zakresie inkryminowanych czynów, opisanych w pkt. I-XLIII, XLV-LXV, LXX-LXXVIII, LXXXIV-LXXXVI, LXXXVIII-XCI, XCIII-CXV, CXVII-CXL, CXLIII, CXLVI-CCLXV części wstępnej wyroku, uczyniła sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu, co miało wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia albowiem doprowadziło do przypisania oskarżonej w pkt. 1., 2., 3. i 4. części dyspozytywnej wyroku, działania w ramach art. 65 § 1 k.k., co stanowi okoliczność obciążającą, podczas gdy zachowanie oskarżonej nie wyczerpywało znamion z art. 65 § 1 k.k. albowiem oskarżona nie uczyniła sobie z popełnianych przez nią przestępstw stałego źródła dochodu, o czym świadczy m.in. to, iż oskarżona nie działała z zamiarem uzyskania regularnego i stałego dochodu, popełnianie poszczególnych przestępstw nie było przez nią w żaden sposób zaplanowane, zaś do popełnienia kolejnych przestępstw dochodziło na skutek problemów finansowych oskarżonej i chęci spłaty wcześniej zaciągniętych zobowiązań, a zatem było wyłącznie wynikiem błędnych decyzji oskarżonej podejmowanych w związku z sytuacją, w jakiej oskarżona znajdowała się w danej chwili, a zatem nie stanowiło to z góry zaplanowanej przez oskarżoną działalności, mającej przynosić jej regularne dochody.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podniesiony w pierwszym punkcie apelacji obrońcy oskarżonej zarzut błędu w ustaleniach faktycznych sądu I instancji odnoszących się do uczynienia sobie przez A. M. (1) z popełnianych przestępstw stałego źródła dochodów trzeba uznać za niezasadny z następujących względów.

Ze sformułowania zarzutu, zwłaszcza w jego końcowej części, wynika, że obrońca za warunek przypisania sprawcy uczynienia sobie z popełnienia przestępstwa stałego źródła dochodu w rozumieniu art. 65 § 1 k.k. uważa konieczność wykazania, że ta cecha działania przestępczego została z góry zaplanowana przez osobę dopuszczającą się inkryminowanego czynu lub czynów. Pogląd ten nie jest trafny, gdyż zakłada w sposób nie znajdujący oparcia w brzmieniu art. 65 § 1 k.k., istnienie wymogu objęcia niejako z góry powziętym zamiarem, właściwym wszakże tylko dla konstrukcji czynu ciągłego ujętej w art. 12 § 1 k.k., okoliczności, że popełniane przestępstwo będzie miało tzw. zawodowy charakter. W rozpatrywanym przypadku nie przyjęto, że oskarżona działała z powziętym z góry zamiarem obejmującym całość lub jakąś część jej przestępczego procederu, nie wykluczało to jednak możliwości uznania, iż z popełnianych ciągów przestępstw uczyniła sobie w rzeczywistości stałe źródło dochodu. Materiał dowodowy zebrany w tej sprawie i prawidłowo oceniony przez sąd I instancji dawał pełne podstawy do stwierdzenia, że oskarżona, podejmując kolejne działania stanowiące przestępstwa objęte tym postępowaniem, działała w celu osiągnięcia przez siebie korzyści majątkowej i czyny te realnie przysporzyły jej dochodów, które był nader regularne i wysokie, przy czym A. M. (1) była świadoma tej okoliczności, akceptowała ją, a nawet do niej właśnie dążyła.

W orzecznictwie w pełni zasadnie podkreśla się (np. w wyrokach Sądu Najwyższego z dnia 8 stycznia 2015 r., V KK 165/14, OSNKW 2015, z. 6, poz. 49 czy z dnia 4 marca 2021 r. I KK 200/20, LEX nr 3268864), że użyte w art. 65 § 1 k.k. określenie "sprawca, który z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu" odnosi się do strony podmiotowej, a także przedmiotowej czynu, tj. charakteryzuje zarówno zamiar, jak i sposób działania sprawcy, a decydujące znaczenie ma w tym względzie sposób działania sprawcy, który zgodnie z jego zamierzeniem przysparza mu stałego dochodu. Występujące w niniejszej sprawie elementy prawidłowo odtworzonego stanu faktycznego odpowiadają cechom konstytutywnym pojęcia uczynienia sobie przez sprawcę z popełnienia przestępstwa stałego źródła dochodu wskazanym w przytoczonej wyżej wykładni Sądu Najwyższego, akceptowanej w orzecznictwie sądów powszechnych i doktrynie. Podkreślić tu należy wyjątkowo dużą liczbę pojedynczych przestępstw, składających się na ciągi przestępstw przyjęte przez sąd I instancji, z których każde przynosiło oskarżonej istotny dochód, średnio zbliżony do kwoty 1.000 złotych a często kilkukrotnie większy, popełnianych systematycznie, w powtarzający się sposób w okresach od lutego do listopada 2014 roku, od stycznia do listopada 2015 roku oraz od ostatnich dni września 2016 r. do początku czerwca 2017 roku. Uwagę zwraca przy tym powtarzający się fakt kumulowania przez oskarżoną popełnianych przestępstw w końcowych dniach poszczególnych miesięcy np. popełnienie dziewięciu przestępstw 30 września 2014 r., trzech przestępstw 29 października i także trzech - 30 października 2014 r., 3 czynów 30 września 2016 r., czterech 30 listopada 2016 r. i łącznie ośmiu w dniach 28-31 grudnia 2016 roku, czy też sześciu przestępstw 27 stycznia i pięciu 31 stycznia 2017 roku. Przestępstwa nie były przez oskarżoną popełniane spontanicznie lecz z pełna premedytacją, skoro przy ich dokonywaniu często posługiwała się podrobionymi dokumentami, wykorzystywała dane swoich bliskich, znajomych (np. S. A.) czy też dane osobowe uzyskane w poprzednim miejscu zatrudnienia (tak uczyniła z bazą danych klientów sieci P. używaną przy wyłudzaniu pożyczek od spółki z o.o. (...)). Również przywołana w zarzucie odwoławczym okoliczność, że do popełniania kolejnych przestępstw przez oskarżoną dochodziło na skutek jej problemów finansowych i jej chęci spłaty poprzednich zobowiązań, świadczy o tym, że dokonywanie przestępstw było przez A. M. (1) traktowane jako źródło dochodów mających stanowić remedium na jej problemy finansowe, jak również mających zaspokajać potrzeby materialne jej samej i jej rodziny. To w połączeniu z opisaną już długotrwałością okresów, w jakich oskarżona systematycznie dopuszczała się przestępstw przynoszących jej stały dopływ środków finansowych, nie pozwala przyjąć, aby sąd I instancji dopuścił się błędu, ustalając, że A. M. (1) z popełnionych ciągów przestępstw, przypisanych jej punktach 1-4 zaskarżonego wyroku, uczyniła sobie stałe źródło dochodu.

Dlatego przytoczony na wstępie zarzut odwoławczy nie mógł zostać uwzględniony.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 1., 2., 3. i 4. poprzez wyeliminowanie z opisu przypisanych oskarżonej czynów ustalenia, że oskarżona uczyniła sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu oraz wyeliminowanie z podstawy prawnej skazania w pkt 1, 2, 3 i 4 przepisu art. 65 § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ zarzut został uznany za niezasadny, nie było podstaw do uwzględnienia opartego na nim wniosku odwoławczego.

3.2.

Zarzut z punktu II apelacji obrońcy oskarżonej: rażącej niewspółmierności wymierzonych oskarżonej w pkt. 1., 2., 3. i 4. części dyspozytywnej wyroku kar jednostkowych pozbawienia wolności oraz wymierzonej oskarżonej w pkt. 9 części dyspozytywnej wyroku kary łącznej 4 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności poprzez nadmierne wyeksponowanie okoliczności obciążających oskarżoną przy jednoczesnym niedostatecznym uwzględnieniu okoliczności łagodzących, nieuwzględnienie właściwości i warunków osobistych oskarżonej, zwłaszcza faktu sprawowania samotnie opieki przez oskarżoną nad jej małoletnim synem oraz konieczności jego utrzymania, a także niedostateczne uwzględnienie postawy wyrażanej przez oskarżoną w trakcie postępowania, tj. przyznania się do zarzucanych czynów i składania obszernych wyjaśnień, podczas gdy dla osiągnięcia celów kary wystarczające byłoby wymierzenie łagodniejszych kar jednostkowych, a ostatecznie wymierzenie kary łącznej w wymiarze najwyższej z kar podlegających łączeniu, tj. przy zastosowaniu zasady pełnej absorpcji lub kary łagodniejszej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie był zasadny, gdyż sąd I instancji, wymierzając oskarżonej kary jednostkowe pozbawienia wolności za przypisane jej ciągi przestępstw oraz orzekając karę łączną pozbawienia wolności, nie naruszył określonych w przepisach art. 53 § 1-3 k.k. dyrektyw wymiaru kar jednostkowych, a także ujętych w art. 85a zasad wymierzania kary łącznej. Orzeczone wobec A. M. (1) w punktach 1, 3 i 4 zaskarżonego wyroku kary pozbawienia wolności za ciągi przestępstw ukształtowane zostały w wymiarach zdecydowanie bardziej zbliżonych do dolnej, aniżeli do górnej granicy ustawowego zagrożenia w każdym z tych przypadków, natomiast przy wymierzaniu kary za ciąg przestępstw wyczerpujących m.in. znamiona zbrodni z art. 310 § 1 k.k. sąd meriti zastosował nawet nadzwyczajne złagodzenie kary, orzekając karę pozbawienia wolności o dwa lata niższą od przewidzianej za tę zbrodnię dolnej granicy kary pozbawienia wolności wynoszącej 5 lat. Z kolei przy wymiarze kary łącznej zastosowano zasadę asperacji, ferując karę łączną pozbawienia wolności na poziomie dalece bliższym pełnej absorpcji niż kumulacji.

W realiach tej sprawy nie można było stwierdzić, jak to podniesiono w zarzucie, nadmiernego wyeksponowania okoliczności obciążających oskarżoną przy wymiarze kary, gdyż sąd I instancji zobowiązany był wziąć pod uwagę znaczącą przewagę występujących w rozpatrywanym przypadku czynników przemawiających za obostrzeniem wskazanych kar jednostkowych i kary łącznej. Nie można było bowiem zignorować wysuwającej się na pierwszy plan w tym postępowaniu karnym dużej ilości przestępstw jednostkowych, popełnionych przez oskarżoną w sposób systematyczny, w długich przedziałach czasowych i powodujących w sumie niebagatelne szkody majątkowe. Sąd meriti musiał mieć na względzie motywację oskarżonej, której zamiar ukierunkowany był każdorazowo na osiągnięcie dla siebie korzyści majątkowych, jakie w rzeczywistości w znaczących kwotach uzyskała oraz występujący przy tym wysoki stopień jej winy. Należało uwzględnić – w przypadku ciągów przestępstw z punktów 1, 2 i 4 zaskarżonego wyroku - jednoczesne zrealizowanie przez oskarżoną znamion wielu typów przestępstw podlegających kumulatywnej kwalifikacji prawnej, a także każdorazowo uczynienie sobie z masowo popełnianych przestępstw przez A. M. (1) stałego źródła dochodu. Bardzo istotną okolicznością wpływającą obostrzająco na wymiar kar jednostkowych, jak i kary łącznej był zasadnie wzięty pod uwagę przez sąd meriti fakt uprzedniej karalności oskarżonej za przestępstwa podobne, co wskazywało na potrzebę orzeczenia tym razem kary odpowiednio surowej przez wzgląd na cele wychowawcze i zapobiegawcze, jakie kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonej. Przy wymiarze kary łącznej pozbawienia wolności nie można było też pominąć odmienności rodzajowej poszczególnych przestępstw wchodzących w skład ciągów, za które wymierzono kary podlegające łączeniu, a także fakt znacznego rozciągnięcia w czasie momentów ich popełniania. Nie przemawiały również za możliwością wymierzenia łagodniejszej kary łącznej pozbawienia wolności potrzeby kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa w sytuacji, gdy oskarżoną uznano za winną popełnienia w sumie 273 przestępstw. Czynniki te uniemożliwiały zastosowanie zasady pełnej absorpcji przy orzekaniu w tej sprawie kar łącznych w stosunku do A. M. (1).

Eksponowane przez obrońcę w apelacji okoliczności łagodzące, takie jak przyznanie się przez oskarżoną do winy, złożenie szczerych i wyczerpujących wyjaśnień czy deklarowanie chęci wyrównania wyrządzonych szkód, zostały w należytym stopniu uwzględnione przez sąd I instancji przy wyrokowaniu i wymierzaniu kar jednostkowych oraz kary łącznej pozbawienia wolności. W istotnym stopniu na korzyść oskarżonej przy wymierzaniu kar nie mogły wpłynąć okoliczności związane z jej właściwościami osobistymi, skoro swe umiejętności profesjonalne wykorzystywała do popełniania przestępstw, nadużywając przy tym zaufania pracodawców oraz osób bliskich, znajomych czy klientów, których dane personalne wykorzystywała w przestępczym procederze, co negatywnie świadczyło o cechach jej osobowości. W odniesieniu do warunków osobistych A. M. (1) zauważyć wypada, że obowiązek utrzymania dziecka ciążył również na jego ojcu, a oskarżona w końcowej fazie postępowania w tej sprawie znajdowała się dopiero w toku postępowania rozwodowego. Z kolei cieniem na postawę oskarżonej w trakcie niniejszego postępowania kładł się dostrzeżony przez sąd I instancji fakt niewpłacenia przez nią kwoty poręczenia majątkowego zastosowanego wobec niej w tej sprawie i przedłożenie w tym zakresie dokumentu, co do którego zachodzi podejrzenie podrobienia, co jest zresztą przedmiotem odrębnego postępowania karnego przeciwko A. M. (1).

Wszystkie przedstawione okoliczności sprawiają, że wymierzonych oskarżonej kar jednostkowych pozbawienia wolności za ciągi przestępstw przypisanych jej w punktach 1- 4 zaskarżonego wyroku oraz orzeczonej wobec niej kary łącznej pozbawienia wolności nie sposób uznać za rażąco, nadmiernie surowe. Dlatego drugi z zarzutów odwoławczych obrońcy oskarżonej także nie nadawał się do uwzględnienia.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. 1., 2., 3. i 4. poprzez obniżenie wymierzonych oskarżonej kar jednostkowych pozbawienia wolności oraz o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. 9. poprzez wymierzenie oskarżonej jednej kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze najwyższej z kar podlegających łączeniu, tj. przy zastosowaniu zasady absorpcji bądź obniżenie wymierzonej kary łącznej pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przedstawionych powyżej szczegółowo powodów zarzut rażącej niewspółmierności kar jednostkowych i kary łącznej pozbawienia wolności wymierzonych oskarżonej nie mógł zostać uwzględniony przez sąd II instancji, wobec czego nie znajdowała uzasadnienia postulowana przez apelującego zmiana zaskarżonego wyroku poprzez obniżenie wymiaru kar jednostkowych i kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonych w stosunku do A. M. (1) przez sąd I instancji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Sąd odwoławczy z urzędu uwzględnił okoliczność, zasygnalizowaną także w pisemnym uzasadnieniu wyroku sądu I instancji (pkt 6. str. 67 formularza uzasadnienia), pominięcia w kwalifikacji prawnej ciągów przestępstw przypisanych oskarżonej w punktach 1 i 3 zaskarżonego wyroku faktu, że niektóre z przestępstw wchodzących w skład tych ciągów zakończyły się na etapie usiłowania.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Sąd zobowiązany był do uwzględnienia wskazanej wyżej okoliczności z uwagi na brzmienie przepisu art. 455 k.p.k., gdyż nie zmieniając ustaleń faktycznych poczynionych przez sąd I instancji, należało zmienić kwalifikację prawną odnoszącą się do ciągów przestępstw ujętych w punktach 1 i 3 zaskarżonego wyroku poprzez uwidocznienie, że niektóre z pojedynczych przestępstw wchodzących w skład tych ciągów stanowiły usiłowanie występków wyczerpujących znamiona przestępstw tam wskazanych. Jest to zmiana na korzyść oskarżonej, skoro świadczy o tym, że część popełnionych przez nią czynów zakończyła się na etapie usiłowania, czyli nie wszystkie zostały dokonane, jak na to wskazywała pierwotnie przyjęta przez sąd I instancji kwalifikacja prawna.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok został utrzymany w mocy w zakresie pozostałym poza dokonaną zmianą kwalifikacji prawnej czynów wchodzących w skład ciągów przestępstw opisanych w punktach 1 i 3 wyroku sądu I instancji.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Podniesione w apelacji zarzuty odwoławcze nie okazały się zasadne i brak było dalszych - poza dotyczącymi zmiany kwalifikacji prawnej - okoliczności podlegających uwzględnieniu przez sąd odwoławczy z urzędu.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

W punkcie 1 zaskarżonego wyroku uzupełniono kwalifikacje prawną ciągu przestępstw przypisanych oskarżonej o występki z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. oraz o przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., natomiast w punkcie 3 wyroku sądu I instancji dodano w kwalifikacji prawnej ciągu przestępstw przypisanych oskarżonej przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody tej zmiany zostały przedstawione w punkcie 4 formularza niniejszego uzasadnienia.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Na podstawie art. 619 § 1 k.p.k. w zw. z art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. M. (2) wynagrodzenie za obronę z urzędu udzieloną oskarżonej w postępowaniu odwoławczym w wysokości 738,- zł, przy czym wysokość przyznanej kwoty wynikała z przepisów § 4 ust. 1 i 3 oraz § 17 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 18).

4

Zasądzenie od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych postępowania odwoławczego oparte zostało na przepisie art. 636 § 1 k.p.k. przy uwzględnieniu, że środek odwoławczy wniesiony na korzyść oskarżonej nie został w istotnym stopniu uwzględniony co do winy i kary wymierzonej oskarżonej. Na kwotę zasądzonych wydatków złożył się ryczałt za doręczanie pism i wezwań w postępowaniu drugoinstancyjnym w kwocie 20,- zł oraz nieopłacone koszty obrony udzielonej oskarżonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym. Z kolei wysokość opłaty określono zgodnie z przepisami art. 8 i art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz 223, z późn. zm.) przy uwzględnieniu, że w apelacji kwestionowano jedynie wymiar orzeczonej względem A. M. (1) kary łącznej pozbawienia wolności, a apelacja nie była zwrócona przeciwko wymierzonym karom jednostkowym grzywny i karze łącznej grzywny.

7.  PODPIS

S.S.A. Robert Kirejew S.S.A. Wojciech Paluch S.S.O. (del.) Piotr Mika

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcie o winie oskarżonej w zakresie przyjęcia, że uczyniła sobie ona z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu oraz rozstrzygnięcie o karach jednostkowych i karze łącznej pozbawienia wolności wymierzonych oskarżonej.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana