Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 lipca 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący	SSA Michał Marzec (spr.)
Sędziowie	SSA Alicja Bochenek SSA Piotr Filipiak
Protokolant	Agnieszka Przewoźnik

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Katowicach Agnieszki Wichary

po rozpoznaniu w dniu 18 czerwca 2018 r. sprawy

1.  W. K. s. J. i H., ur. (...) w M.

oskarżonego z art. 296a§2 kk w zw. z art. 18§2 kk w zw. z art. 286§1 kk w zw.
z art. 294§1 kk oraz art. 271§1 i 3 kk w zw. z art. 12 kk przy zast. art. 11§2 kk i in.

2.  R. K. (1) s. J. i K., ur. (...) w D.

oskarżonego z art. 296a§2 kk, art. 18§2 kk w zw. z art. 286§1 kk, art. 294§1 kk oraz art. 271§1 i 3 kk w zw. z art. 12 kk przy zast. art. 11§2 kk i in.

3.  A. F. s. B. i H., ur. (...) w R.

oskarżonego z art. 296a§2 kk, art. 18§2 kk w zw. z art. 286§1 kk, art. 294§1 kk oraz art. 271§1 i 3 kk w zw. z art. 12 kk przy zast. art. 11§2 kk i in.

4.  S. P. s. P. i A., ur. (...) w R.

oskarżonego z art. 296a§2 kk w zw. z art. 18§2 kk w zw. z art. 286§1 kk przy zast. art. 294§1 kk i inne

5.  R. K. (2) s. T. i M., ur. (...) w Z.

oskarżonego z art. 296a§2 kk w zw. z art. 18§2 kk w zw. z art. 286§1 kk i art. 294§1 kk i inne

6.  J. C. s. M. i E., ur. (...) w m. B.

oskarżonego z art. 258§1 kk i inne

7.  W. S.s. Z. i Z., ur. (...) w T.

oskarżonego z art. 258§3 kk i inne

8.  J. S. (1) s. Z. i Z., ur. (...) w O.

oskarżonego z art. 258§1 kk i inne

9.  T. S. s. M. i J., ur. (...) w C.

oskarżonego z art. 258§3 kk i inne

10.  S. D. s. C. i Z., ur. (...) w Ł.

oskarżonego z art. 258§1 kk i inne

11.  A. R. s. S. i S., ur. (...) w J.

oskarżonego z art. 258§1 kk i inne

12.  S. K. s. M. i C., ur. (...)
w G.

oskarżonego z art. 18§3 kk w zw. z art. 286§1 kk i art. 294§1 kk w zw. z art. 65§1 kk w zw. z art. 12 kk przy zast. art. 11§2 kk

13.  G. S. (1) s. T. i J., ur. (...) w D.

oskarżonego z art. 18§3 kk w zw. z art. 286§1 kk w zw. z art. 294§1 kk w zw. z art. 296a§1 i 4 kk i inne

na skutek apelacji prokuratora i obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 9 lutego 2017 roku

sygn. akt XXI K 113/09

I.  uchyla wyrok w zaskarżonej części wobec oskarżonego W. S. i na mocy art. 439 § 1 pkt 9 kpk w zw. z art. 17 § 1 pkt 5 kpk umarza postępowanie karne o zarzucany oskarżonemu czyn z art. 296a § 1 i 4 kk i art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art. 294 § 1 kk oraz art. 271 § 1 i 3 kk w zw. z art. 12 kk i art. 65 kk przy zast. art. 11 § 2 kk /punkt XXXIX części wstępnej wyroku/, obciążając w tej części Skarb Państwa kosztami sądowymi postępowania za obie instancje;

II.  uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej oskarżonego R. K. (1) i na mocy art. 439 § 1 pkt 9 kpk w zw. z art. 17 § 1 pkt 5 kpk umarza postępowanie karne o zarzucane oskarżonemu czyny z art. 296a § 2 kk i art. 18 § 2 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art. 294 § 1 kk oraz art. 271 § 1 i 3 kk w zw. z art. 12 kk przy zast. art. 11 § 2 kk /punkt XII części wstępnej wyroku/, z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk oraz art. 271 § 1 i 3 kk w zw. z art. 12 kk przy zast. art. 11 § 2 kk /punkt XIII/ i z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk oraz art. 271 § 1 i 3 kk w zw. z art. 65 § 1 kk w zw. z art. 12 kk przy zast. art. 11 § 2 kk /punkt XIV/, obciążając w tej części Skarb Państwa kosztami sądowymi postępowania za obie instancje.

III.  zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonych:

1. W. K. w ten sposób, że:

- w pkt 1 ustala, że oskarżony wręczył T. S. korzyść majątkową w wysokości 31 000 złotych, wartość szkody majątkowej wywołanej przez oskarżonego w mieniu pokrzywdzonej wynosiła 268 000 złotych oraz eliminuje słowa „mogło wywołać dodatkową szkodę w kwocie 45 493,00 złotych;

- w pkt 6 ustala, że wartość niekorzystnego rozporządzenia mieniem do, którego oskarżony doprowadził pokrzywdzoną spółkę wynosiła 268 000 złotych

- przyjmuje, iż czyny przypisane oskarżonemu w pkt 1 i 6 stanowią jedno przestępstwo podjęte w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wyczerpujące znamiona art. 296a § 2 kk w brzmieniu obowiązującym od 1.07.2003 roku do dnia 18.12.2008 roku w zw. z art. 4 § 1 kk i art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 12 kk i za to na mocy art. 294 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk przy zast. art. 11 § 3 kk i art. 33 §1,2 i 3 kk skazuje go na karę 1 /jednego/ roku i 2 /dwóch/miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w ilości 300 /trzystu/ stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 /stu/ złotych.

- uchyla orzeczenie z pkt 42 i na mocy art. 46 § 1 kk za przypisany powyżej czyn zasądza od oskarżonego W. K. na rzecz pokrzywdzonej (...) S.A. Oddział w D. obowiązek naprawienia szkody w kwocie 262 000 /dwieście sześćdziesiąt dwa tysiące/ złotych solidarnie z oskarżonym J. C. do kwoty 25 000 /dwadzieścia pięć tysięcy/złotych i oskarżonym T. S. do kwoty 25 000 /dwadzieścia pięć tysięcy/złotych

- uchyla orzeczenie z pkt 38, 41 i na mocy art. 85 kk i art. 86 § 1 i 2 kk w brzmieniu sprzed nowelizacji ustawą z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy Kodeks karny i niektórych innych ustaw /Dz.Ust. 2015 poz. 396/ w zw. z art. 4 § 1 kk łączy kary orzeczone wobec oskarżonego w niniejszym wyroku oraz w pkt 2, 4 i 5 zaskarżonego wyroku i wymierza karę łączną 1 roku i 2 /dwóch/ miesięcy pozbawienia wolności na poczet, której zalicza na mocy art. 63 § 1 kk w brzmieniu sprzed nowelizacji ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy Kodeks karny i niektórych innych ustaw /Dz.Ust. 2015 poz. 396/ w zw. z art. 4 § 1 kk okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 4 października 2005 roku do dnia 4 września 2006 roku i karę łączną grzywny w wysokości 350 /trzystu pięćdziesięciu/stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na 100 /sto/ złotych;

- ustala wysokość orzeczonego w pkt 43 przepadku pieniędzy będących przedmiotem przestępstwa na kwotę 802 130 /osiemset dwa tysięcy sto trzydzieści/ złotych;

2. A. F. w ten sposób, że:

- przyjmuje, iż czyny przypisane oskarżonemu w pkt 10 i 12 stanowią jedno przestępstwo podjęte w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wyczerpujące znamiona art. 296a § 2 kk w brzmieniu obowiązującym od 1.07.2003 roku do dnia 18.12.2008 roku, art. 18 § 2 i 3 kk w zw. z art. 296 § 1 i 2 kk w brzmieniu obowiązującym od 1.09.1998 roku do dnia 13.07.2011 rok i art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk, art. 11 § 2 kk i art. 12 kk i za to na mocy art. 294 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk przy zast. art. 11 § 3 kk i art. 33 §1,2 i 3 kk skazuje go na karę 1 /jednego/ roku i 11 /jedenastu/ miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w ilości 300 /trzystu/ stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 /stu/ złotych;

- uchyla orzeczenie z pkt 42 i na mocy art. 46 § 1 kk za przypisany powyżej czyn zasądza od oskarżonego A. F. solidarnie z oskarżonym S. P. na rzecz pokrzywdzonej (...) S.A. Oddział w D. obowiązek naprawienia szkody w kwocie 2 074 452,21 /dwa miliony siedemdziesiąt cztery tysiące czterysta pięćdziesiąt dwa 21/100/ złotych, z oskarżonym T. S. do kwoty 20 000 /siedem tysięcy/ złotych i oskarżonym S. K. do kwoty 25 000 /dwadzieścia pięć tysięcy/złotych;

- uchyla orzeczenie z pkt 38, 39, 40, 41 i na mocy art. 85 kk i art. 86 § 1 i 2 kk w brzmieniu sprzed nowelizacji ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy Kodeks karny i niektórych innych ustaw /Dz.Ust. 2015 poz. 396/ w zw. z art. 4 § 1 kk łączy kary orzeczone wobec oskarżonego w niniejszym wyroku oraz w pkt 11 zaskarżonego wyroku i wymierza karę łączną 2 /dwóch/ lat pozbawienia wolności, którą na mocy art. 69 § 1, 2 i 3 kk, art. 70 § 2 kk i art. 73 § 2 kk w brzmieniu sprzed nowelizacji ustawą z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy Kodeks karny i niektórych innych ustaw /Dz.Ust. 2015 poz. 396/ w zw. z art. 4 § 1 kk warunkowo zawiesza na okres próby 5 /pięciu/ lat, oddając go w tym czasie pod dozór kuratora sądowego i karę łączną grzywny w wysokości 350 /trzystu pięćdziesięciu/stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na 100 /sto/ złotych na poczet, której zalicza na mocy art. 63 § 1 kk w brzmieniu sprzed nowelizacji ustawą z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy Kodeks karny i niektórych innych ustaw /Dz. Ust. 2015 poz. 396/ w zw. z art. 4 § 1 kk okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 4 października 2005 roku do dnia 23 listopada 2005 roku, uznając ją za wykonaną do wysokości 102 /stu dwóch/ stawek dziennych;

4. S. P. w ten sposób, że:

- przyjmuje, iż czyny przypisane oskarżonemu w pkt 13 i 15 stanowią jedno przestępstwo podjęte w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wyczerpujące znamiona art. 296a § 2 kk w brzmieniu obowiązującym od 1.07.2003 roku do dnia 18.12.2008 roku, art. 18 § 2 i 3 kk w zw. z art. 296 § 1 i 2 kk w brzmieniu obowiązującym od 1.09.1998 roku do dnia 13.07.2011 roku i art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk w zw. z art. 4 §1 kk, art 11 § 2 kk i art. 12 kk i za to na mocy art. 294 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk i art. 65 § 1 kk przy zast. art. 11 § 3 kk i art. 33 §1,2 i 3 kk skazuje go na karę 1 /jednego/ roku i 11 /jedenastu/ miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w ilości 300 /trzystu/ stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 /stu/ złotych;

- uchyla orzeczenie z pkt 42 i na mocy art. 46 § 1 kk za przypisany powyżej czyn zasądza od oskarżonego S. P. solidarnie z oskarżonym A. F. na rzecz pokrzywdzonej (...) S.A. Oddział w D. obowiązek naprawienia szkody w kwocie 2 074 452,21 /dwa miliony siedemdziesiąt cztery tysiące czterysta pięćdziesiąt dwa 21/100/ złotych solidarnie z oskarżonym W. S.do kwoty 40 000 /dwadzieścia pięć tysięcy/złotych, z oskarżonym T. S. do kwoty 20 000 /siedem tysięcy/ złotych i oskarżonym S. K. do kwoty 25 000 /dwadzieścia pięć tysięcy/złotych;

- uchyla orzeczenie z pkt 38, 39, 40, 41 i na mocy art. 85 kk i art. 86 § 1 i 2 kk w brzmieniu sprzed nowelizacji ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy Kodeks karny i niektórych innych ustaw /Dz.Ust. 2015 poz. 396/ w zw. z art. 4 § 1 kk łączy kary orzeczone wobec oskarżonego w niniejszym wyroku oraz w pkt 14 zaskarżonego wyroku i wymierza karę łączną 2 /dwóch/ lat pozbawienia wolności , którą na mocy art. 69 § 1, 2 i 3 kk, art. 70 § 2 kk i art. 73 § 2 kk w brzmieniu sprzed nowelizacji ustawą z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy Kodeks karny i niektórych innych ustaw /Dz.Ust. 2015 poz. 396/ w zw. z art. 4 § 1 kk warunkowo zawiesza na okres próby 5 /pięciu/ lat, oddając go w tym czasie pod dozór kuratora sądowego i karę łączną grzywny w wysokości 350 /trzystu pięćdziesięciu/stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na 100 /sto/ złotych na poczet, której zalicza na mocy art. 63 § 1 kk w brzmieniu sprzed nowelizacji ustawą z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy Kodeks karny i niektórych innych ustaw /Dz.Ust. 2015 poz. 396/ w zw. z art. 4 § 1 kk okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 4 października 2005 roku do dnia 15 listopada 2005 roku, uznając ją za wykonaną do wysokości 86 /osiemdziesiąt sześć/ stawek dziennych;

5. R. K. (2) w ten sposób, że:

- w pkt 16 wyroku przyjmuje w opisie czasokres popełnionego czynu od lipca 2003 roku do marca 2004 roku, eliminuje słowa „innej osobie w sumie kwotę nie mniejszą niż 65 200 złotych”, przyjmuje, iż oskarżony wyrządził szkodę majątkową w mieniu pokrzywdzonej w kwocie 23 400 złotych, z podstawy prawnej skazania eliminuje przepis art. 18 § 2 kk w zw. z art. 296 § 1 i 2 kk w brzmieniu obowiązującym od 1.09.1998 roku do 13.07.2011 roku , art. 18 § 2 kk w zw. z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 296 § 1 i 2 kk w brzmieniu obowiązującym od 1.09.1998 roku do 13.07.2011 roku, art. 18 § 2 kk w zw. z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk oraz art. 11 § 2 kk i ustala, że podstawę prawną wymiaru kary stanowi przepis art. 296a § 2 kk w brzmieniu obowiązującym od dnia 1.07.2003 roku do dnia 18.12.2008 roku oraz art. 33 § 1,2 i 3 kk brzmieniu obowiązującym przed 8 czerwca 2010 roku w zw. z art. 4 § 1 kk

- przyjmuje, iż czyny przypisane oskarżonemu w pkt 16 i 18 stanowią jedno przestępstwo podjęte w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wyczerpujące znamiona art. 296a § 2 kk w brzmieniu obowiązującym od 1.07.2003 roku do dnia 18.12.2008 roku i art. 286 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, art. 4 §1 kk, art. 11 § 2 kk i art. 12 kk i za to na mocy art. 286 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk i art. 4 § 1 kk przy zast. art. 11 § 3 kk i art. 33 §1,2 i 3 kk skazuje go na karę 9 /dziewięciu/ miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w ilości 50 /pięćdziesięciu/ stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 /stu/ złotych;

- uchyla orzeczenie z pkt 42 i na mocy art. 46 § 1 kk za przypisany powyżej czyn zasądza od oskarżonego R. K. (2) na rzecz pokrzywdzonej (...) S.A. Oddział w D. obowiązek naprawienia szkody w kwocie 88 600 /osiemdziesiąt osiem tysięcy sześćset/ złotych solidarnie z oskarżonym J. C. do wysokości 23 400 /dwadzieścia trzy tysiące czterysta/ złotych

- uchyla orzeczenie z pkt 38, 39, 40 i 41 i na mocy art. 85 kk i art. 86 § 1 i 2 kk w brzmieniu sprzed nowelizacji ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy Kodeks karny i niektórych innych ustaw /Dz.Ust. 2015 poz. 396/ w zw. z art. 4 § 1 kk łączy kary orzeczone wobec oskarżonego w niniejszym wyroku oraz w pkt 17 zaskarżonego wyroku i wymierza karę łączną 1 /jednego/ roku i 3 /miesięcy/ pozbawienia wolności , którą na mocy art. 69 § 1, 2 i 3 kk, art. 70 § 2 kk i art. 73 § 2 kk w brzmieniu sprzed nowelizacji ustawą z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy Kodeks karny i niektórych innych ustaw /Dz.Ust. 2015 poz. 396/ w zw. z art. 4 § 1 kk warunkowo zawiesza na okres próby 3 /trzech/ lat, oddając go w tym czasie pod dozór kuratora sądowego i karę łączną grzywny w wysokości 200 /dwustu/stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na 100 /sto/ złotych na poczet, której zalicza na mocy art. 63 § 1 kk w brzmieniu sprzed nowelizacji ustawą z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy Kodeks karny i niektórych innych ustaw /Dz.Ust. 2015 poz. 396/ w zw. z art. 4 § 1 kk okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 4 października 2005 roku do dnia 22 grudnia 2005 roku, uznając ją za wykonaną do wysokości 160 /stu sześćdziesięciu/ stawek dziennych;

6. J. C. w ten sposób, że zmienia orzeczenie z pkt 41 w ten sposób, że na poczet kar wymierzonych wobec oskarżonego w pkt 20 zaskarżonego wyroku zalicza okresy rzeczywistego pozbawienia wolności: od dnia 23 stycznia 2006 roku do 23 lutego 2007 roku na poczet kary pozbawienia wolności oraz od dnia 23 lutego 2007 roku do dnia 13 kwietnia 2007 roku na poczet kary grzywny, uznając obie kary za wykonane w całości;

7. J. S. (1) w ten sposób, że:

- w pkt 24 z podstawy skazania i wymiaru kary eliminuje przepis art. 65 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 1.05.2004;

8. S. D. w ten sposób, że:

- w pkt 32 eliminuje z opisu czynu słowa „czyniąc sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu”, z podstawy prawnej skazania i wymiaru kary przepis art. 65 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 1.05.2004;

9. A. R. w ten sposób, że:

- w pkt 34 eliminuje z opisu czynu słowa „czyniąc sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu”, z podstawy prawnej skazania i wymiaru kary przepis art. 65 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 1.05.2004 roku;

- w pkt 39 skraca okres próby do 3 /trzech/ lat;

10. S. K. w ten sposób, że:

- w pkt 36 z opisu czynu eliminuje określenie „- 80 000” oraz słowa „przy czym z procederu tego poczynił sobie stałe źródło dochodu” oraz z podstawy skazania i wymiaru kary przepis art. 65 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 1.05.2004 roku;

- na mocy art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 pkt 1 kk oraz art. 73 § 1 kk w brzmieniu sprzed 1 lipca 2015 roku w zw. z art. 4 § 1 kk karę pozbawienia wolności orzeczoną wobec oskarżonego w pkt 36 wyroku warunkowo zawiesza na okres próby 3 /trzech/ lat, oddając go w tym czasie pod dozór kuratora sądowego;

- uchyla orzeczenie z pkt 41 i na mocy art. 63 § 1 kk w brzmieniu sprzed nowelizacji ustawa z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy Kodeks karny i niektórych innych ustaw /Dz.Ust. 2015 poz. 396/w zw. z art. 4 § 1 kk zalicza oskarżonemu na poczet kary grzywny z pkt 36 wyroku okres rzeczywistego pozbawienia wolności w dniu 27 lutego 2008 roku, uznając grzywną za wykonana do wysokości 2/dwóch/stawek;

11. G. S. (1) w ten sposób, że:

- w pkt 36 eliminuje z opisu czynu słowa „przy czym z procederu tego uczynił stałe źródło dochodu”, z podstawy prawnej skazania i wymiaru kary przepis art. 65 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 1.05.2004 roku;

- w pkt 39 skraca okres próby do 3 /trzech/ lat;

IV. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

VI. zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego obciążając nimi Skarb Państwa.

SSA Piotr Filipiak SSA Michał Marzec SSA Alicja Bochenek

II AKa 395/17

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 9 lutego 2017 roku XXI K 113/09 uznał:

oskarżonego W. K. za winnego popełnienia przestępstw:

- z art. 296a § 2 kk w brzmieniu obowiązującym od 1.07.2003 roku do dnia 18.12.2008 roku w zw. z art. 4 § 1 kk i art. 12 kk i za to na mocy art. 296a § 2 kk w brzmieniu obowiązującym od 1.07.2003 roku do dnia 18.12.2008 roku w zw. z art. 4 § 1 kk skazał go na karę 1 i 2 miesiące roku pozbawienia wolności;

- z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i za to na mocy art. 14 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 33 § 1, 2 i 3 kk w brzmieniu obowiązującym przed dniem 8 czerwca 2010 roku w zw. z art. 4 § 1 kk skazał go na karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności i 200 stawek dziennych grzywny po 100 złotych każda;

- z art. 271 § 1 i 3 kk w zw. z art. 299 § 1 i 5 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 12 kk i za to na mocy art. 299 § 5 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i art. 33 § 1, 2 i 3 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 czerwca 2010 roku w zw. z art. 4 § 1 kk skazał go na karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 200 stawek dziennych po 100 złotych każda, orzeczeniem na mocy art. 299 § 7 kk przepadek pieniędzy będących przedmiotem tego czynu na rzecz Skarbu Państwa ;

- z art. 263 § 2 kk i za to na mocy art. 263 § 2 kk na karę 1 roku pozbawienia wolności;

- z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk i art. 12 kk i za to na mocy art. 294 § 1 kk w zw. z art. 33 § 1, 2 i 3 kk w brzmieniu obowiązującym przed dniem 8 czerwca 2010 roku w zw. z art. 65 § 1 kk i art. 4 § 1 kk skazał go na karę 1 roku i 11 miesięcy pozbawienia wolności i 300 stawek dziennych grzywny po 100 złotych każda;

Na mocy art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 i 2 kk w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 20 lutego 2015 roku /Dz. Ust. z 2015 r. poz. 396/ w zw. z art. 4 § 1 kk połączył kary pozbawienia wolności i kary grzywny i orzekł karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, z zaliczeniem na jej poczet na mocy art. 63 § 1 kk w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 20 lutego 2015 roku /Dz. Ust. z 2015 r. poz. 396/ okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 4 października 2005 roku do dnia 4 września 2006 roku i karę łączną grzywny w wysokości 350 stawek po 100 złotych każda, z zasądzeniem, częściowo solidarnie, na mocy art. 46 § 1 kk na rzecz pokrzywdzonej (...) SA Oddział w D. obowiązków naprawienia szkody oraz orzekł w przedmiocie dowodów rzeczowych.

W niezaskarżonej części wyroku uniewinnił oskarżonego od popełnienia czynu z art. 258 § 3 kk.

oskarżonego S. P. za winnego popełnienia przestępstw :

- z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 296 § 1 i 2 kk w brzmieniu obowiązującym od 1.09.1998 roku do dnia 13.07.2011 roku, art. 18 § 2 kk w zw. z art. 18 § 3 kk w zw. art. 296 § 1 i 2 kk w brzmieniu obowiązującym od 1.09.1998 roku do dnia 13.07.2011 roku i art. 296a § 2 kk w brzmieniu obowiązującym od 1.07.2003 roku do dnia 18.12.2008 roku w zw. z art. 4 § 1 kk przy zast. art. 11 § 2 kk i art. 12 kk i za to na mocy art. 19 § 1 kk w zw. z art. 296 § 2 kk w brzmieniu obowiązującym od 1.09.1998 roku do dnia 13.07.2011 roku przy zast. art. 11 § 3 kk i art. 33 § 1,2 i 3 kk w brzmieniu obowiązującym przed dniem 8 czerwca 2010 roku skazał go na karę 1 i 2 miesięcy roku pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po 100 złotych każda;

- z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i za to na mocy art. 14 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 33 § 1, 2 i 3 kk w brzmieniu obowiązującym przed dniem 8 czerwca 2010 roku w zw. z art. 4 § 1 kk skazał go na karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności i 200 stawek dziennych grzywny po 100 złotych każda;

- z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk i art. 12 kk i za to na mocy art. 294 § 1 kk w zw. z art. 33 § 1, 2 i 3 kk w brzmieniu obowiązującym przed dniem 8 czerwca 2010 roku w zw. z art. 65 § 1 kk i art. 4 § 1 kk skazał go na karę 1 roku i 11 miesięcy pozbawienia wolności i 300 stawek dziennych grzywny po 100 złotych każda;

Na mocy art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 i 2 kk w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 20 lutego 2015 roku /Dz. Ust. z 2015 r. poz. 396/ w zw. z art. 4 § 1 kk połączył kary pozbawienia wolności i kary grzywny i orzekł karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, którą na mocy art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 20.02.2015 roku o zmianie ustawy kodeks karny oraz niektórych innych ustaw w zw. z art. 4 § 1 kk warunkowo zawiesił okres próby 5 lat i karę łączną grzywny w wysokości 350 stawek po 100 złotych każda, z zaliczeniem na jej poczet na mocy art. 63 § 1 kk w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 20 lutego 2015 roku /Dz. Ust. z 2015 r. poz. 396/ okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 4 października 2005 roku do dnia 15 listopada 2005 roku, uznając grzywnę za wykonaną o wysokości 86 stawek dziennych, z zasądzeniem, częściowo solidarnie, na mocy art. 46 § 1 kk na rzecz pokrzywdzonej (...) SA Oddział w D. obowiązków naprawienia szkody oraz orzekł w przedmiocie dowodów rzeczowych.

oskarżonego A. F. za winnego popełnienia przestępstw:

- z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 296 § 1 i 2 kk w brzmieniu obowiązującym od 1.09.1998 roku do dnia 13.07.2011 roku, art. 18 § 2 kk w zw. z art. 18 § 3 kk w zw. art. 296 § 1 i 2 kk w brzmieniu obowiązującym od 1.09.1998 roku do dnia 13.07.2011 roku i art. 296a § 2 kk w brzmieniu obowiązującym od 1.07.2003 roku do dnia 18.12.2008 roku w zw. z art. 4 § 1 kk przy zast. art. 11 § 2 kk i art. 12 kk i za to na mocy art. 19 § 1 kk w zw. z art. 296 § 2 kk w brzmieniu obowiązującym od 1.09.1998 roku do dnia 13.07.2011 roku przy zast. art. 11 § 3 kk i art. 33 § 1,2 i 3 kk w brzmieniu obowiązującym przed dniem 8 czerwca 2010 roku skazał go na karę 1 i 2 miesięcy roku pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po 100 złotych każda;

- z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i za to na mocy art. 14 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 33 § 1, 2 i 3 kk w brzmieniu obowiązującym przed dniem 8 czerwca 2010 roku w zw. z art. 4 § 1 kk skazał go na karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności i 200 stawek dziennych grzywny po 100 złotych każda;

- z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk i art. 12 kk i za to na mocy art. 294 § 1 kk w zw. z art. 33 § 1, 2 i 3 kk w brzmieniu obowiązującym przed dniem 8 czerwca 2010 roku w zw. z art. 65 § 1 kk i art. 4 § 1 kk skazał go na karę 1 roku i 11 miesięcy pozbawienia wolności i 300 stawek dziennych grzywny po 100 złotych każda;

Na mocy art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 i 2 kk w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 20 lutego 2015 roku /Dz. Ust. z 2015 r. poz. 396/ w zw. z art. 4 § 1 kk połączył kary pozbawienia wolności i kary grzywny i orzekł karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, którą na mocy art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 20.02.2015 roku o zmianie ustawy kodeks karny oraz niektórych innych ustaw w zw. z art. 4 § 1 kk warunkowo zawiesił okres próby 5 lat i karę łączną grzywny w wysokości 350 stawek po 100 złotych każda, z zaliczeniem na jej poczet na mocy art. 63 § 1 kk w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 20 lutego 2015 roku /Dz. Ust. z 2015 r. poz. 396/ okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 4 października 2005 roku do dnia 23 listopada 2005 roku, uznając grzywnę za wykonaną o wysokości 102 stawek dziennych, z zasądzeniem, częściowo solidarnie, na mocy art. 46 § 1 kk na rzecz pokrzywdzonej (...) SA Oddział w D. obowiązków naprawienia szkody oraz orzekł w przedmiocie dowodów rzeczowych.

oskarżonego R. K. (2) za winnego popełnienia przestępstw:

- z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 296 § 1 i 2 kk w brzmieniu obowiązującym od 1.09.1998 roku do dnia 13.07.2011 roku, art. 18 § 2 kk w zw. z art. 18 § 3 kk w zw. art. 296 § 1 i 2 kk w brzmieniu obowiązującym od 1.09.1998 roku do dnia 13.07.2011 roku i art. 296a § 2 kk w brzmieniu obowiązującym od 1.07.2003 roku do dnia 18.12.2008 roku w zw. z art. 4 § 1 kk przy zast. art. 11 § 2 kk i art. 12 kk i za to na mocy art. 19 § 1 kk w zw. z art. 296 § 2 kk w brzmieniu obowiązującym od 1.09.1998 roku do dnia 13.07.2011 roku przy zast. art. 11 § 3 kk i art. 33 § 1,2 i 3 kk w brzmieniu obowiązującym przed dniem 8 czerwca 2010 roku skazał go na karę 1 roku pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 100 złotych każda;

- z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i za to na mocy art. 14 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 33 § 1, 2 i 3 kk w brzmieniu obowiązującym przed dniem 8 czerwca 2010 roku w zw. z art. 4 § 1 kk skazał go na karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności i 200 stawek dziennych grzywny po 100 złotych każda;

- z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk i art. 12 kk i za to na mocy art. 294 § 1 kk w zw. z art. 33 § 1, 2 i 3 kk w brzmieniu obowiązującym przed dniem 8 czerwca 2010 roku w zw. z art. 65 § 1 kk i art. 4 § 1 kk skazał go na karę 1 roku pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny po 100 złotych każda;

Na mocy art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 i 2 kk w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 20 lutego 2015 roku /Dz. Ust. z 2015 r. poz. 396/ w zw. z art. 4 § 1 kk połączył kary pozbawienia wolności i kary grzywny i orzekł karę łączną 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, którą na mocy art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 20.02.2015 roku o zmianie ustawy kodeks karny oraz niektórych innych ustaw w zw. z art. 4 § 1 kk warunkowo zawiesił okres próby 5 lat i karę łączną grzywny w wysokości 250 stawek po 100 złotych każda, z zaliczeniem na jej poczet na mocy art. 63 § 1 kk w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 20 lutego 2015 roku /Dz. Ust. z 2015 r. poz. 396/ okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 4 października 2005 roku do 22 grudnia 2005 , uznając grzywnę za wykonaną o wysokości 160 stawek dziennych, z zasądzeniem, częściowo solidarnie, na mocy art. 46 § 1 kk na rzecz pokrzywdzonej (...) SA Oddział w D. obowiązków naprawienia szkody oraz orzekł w przedmiocie dowodów rzeczowych.

oskarżonego J. C. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 296 § 1 i 2 k w brzmieniu obowiązującym do dnia 1.09.2011 roku, art. 296a § 1 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 18.12.2008 roku i art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art. 294 § 1 kk przy zast. art. 4 § 1 kk, art. 11 § 2 kk, art.. 12 kk i art. 65 § 1 kk i za to na mocy art. 296 § 2 kk przy zast. art. 11 § 3 kk i art. 33 § 1, 2 i 3 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 8.06.2010 roku 2004 roku i art. 65 § 1 kk oraz art. 4 § 1 kk skazał go na karę 1 roku i 1 miesiąca pozbawienia wolności, na poczet, której na mocy art. 63 § 1 kk w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 20 lutego 2015 roku /Dz. Ust. z 2015 r. poz. 396/ okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 23 stycznia 2006 roku do dnia 10 sierpnia 2007 roku i 100 stawek dziennych grzywny po 100 złotych każda, z zasądzeniem na mocy art. 46 § 1 kk na rzecz pokrzywdzonej (...) SA Oddział w D. obowiązku naprawienia szkody, na mocy art. 45 § 1 kk przepadku korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa oraz orzekł w przedmiocie dowodów rzeczowych.

W niezaskarżonej części wyroku uniewinnił oskarżonego od popełnienia czynu z art. 258 § 1 kk.

oskarżonego J. S. (1) za winnego popełnienia przestępstwa z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk przy zast art.12 kk i art. 65 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 1.05.2004 roku przy zast. art. 4 § 1 kk i za to na mocy art. 19 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk przy zast. art. 65 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 1.05.2004 roku i art. 33 § 1, 2 i 3 kk w brzmieniu obowiązującym przed dniem 8 czerwca 2010 roku w zw. z art. 4 § 1 kk skazał go na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z zaliczeniem na jej poczet, na mocy art. 63 § 1 kk okresu rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 23 stycznia 2006 roku do dnia 12 lipca 2007 roku i 100 stawek dziennych grzywny po 100 złotych każda, z zasądzeniem na mocy art. 46 § 1 kk na rzecz pokrzywdzonej (...) SA Oddział w D. obowiązku naprawienia szkody, z orzeczeniem na mocy art. 45 § 1 kk przepadku korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa.

W niezaskarżonej części wyroku uniewinnił oskarżonego od popełnienia czynu z art. 258 § 1 kk.

oskarżonego S. D. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk przy zast art.12 kk i art. 65 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 1.05.2004 roku przy zast. art. 4 § 1 kk i za to na mocy art. 19 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk przy zast. art. 65 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 1.05.2004 roku i art. 33 § 1, 2 i 3 kk w brzmieniu obowiązującym przed dniem 8 czerwca 2010 roku w zw. z art. 4 § 1 kk skazał go na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą na mocy art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 20.02.2015 roku o zmianie ustawy kodeks karny oraz niektórych innych ustaw w zw. z art. 4 § 1 kk warunkowo zawiesił okres próby 5 lat i 100 stawek dziennych grzywny po 100 złotych każda i 100 stawek dziennych grzywny po 100 złotych każda, na poczet, której zaliczył na mocy art. 63 § 1 kk okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 19 czerwca 2007 roku do dnia 20 czerwca 2007 roku, uznając grzywnę za wykonaną do wysokości 4 stawek, z zasądzeniem na mocy art. 46 § 1 kk na rzecz pokrzywdzonej (...) SA Oddział w D. obowiązku naprawienia szkody, z orzeczeniem na mocy art. 45 § 1 kk przepadku korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa.

W niezaskarżonej części wyroku uniewinnił oskarżonego od popełnienia czynu z art. 258 § 1 kk.

oskarżonego T. S. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 296 § 1 i 2 k w brzmieniu obowiązującym do dnia 1.09.2011 roku, art. 296a § 1 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 18.12.2008 roku i art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i art. 294 § 1 kk przy zast. art. 4 § 1 kk, art. 11 § 2 kk, art.. 12 kk i art. 65 § 1 kk i za to na mocy art. 296 § 2 kk przy zast. art. 11 § 3 kk i art. 33 § 1, 2 i 3 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 8.06.2010 roku 2004 roku i art. 65 § 1 kk oraz art. 4 § 1 kk skazał go na karę 1 roku i 11 miesiący pozbawienia wolności, na poczet, której na mocy art. 63 § 1 kk w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 20 lutego 2015 roku /Dz. Ust. z 2015 r. poz. 396/ okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 4 października 2005 roku do dnia 9 sierpnia 2007 roku i 100 stawek dziennych grzywny po 100 złotych każda, z zasądzeniem na mocy art. 46 § 1 kk na rzecz pokrzywdzonej (...) SA Oddział w D. obowiązku naprawienia szkody, na mocy art. 45 § 1 kk przepadku korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa oraz orzekł w przedmiocie dowodów rzeczowych.

W niezaskarżonej części wyroku uniewinnił oskarżonego od popełnienia czynu z art. 258 § 1 kk.

oskarżonego A. R. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk przy zast art.12 kk i art. 65 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 1.05.2004 roku przy zast. art. 4 § 1 kk i za to na mocy art. 19 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk przy zast. art. 65 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 1.05.2004 roku i art. 33 § 1, 2 i 3 kk w brzmieniu obowiązującym przed dniem 8 czerwca 2010 roku w zw. z art. 4 § 1 kk skazał go na karę 1 roku pozbawienia wolności, którą na mocy art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 20.02.2015 roku o zmianie ustawy kodeks karny oraz niektórych innych ustaw w zw. z art. 4 § 1 kk warunkowo zawiesił okres próby 5 lat i 100 stawek dziennych grzywny po 100 złotych każda, na poczet, której zaliczył na mocy art. 63 § 1 kk okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 19 czerwca 2007 roku do dnia 20 czerwca 2007, uznając grzywnę za wykonaną do wysokości 4 stawek, z zasądzeniem na mocy art. 46 § 1 kk na rzecz pokrzywdzonej (...) SA Oddział w D. obowiązku naprawienia szkody, z orzeczeniem na mocy art. 45 § 1 kk przepadku korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa.

oskarżonego S. K. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i art. 65 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 maja 2004 roku w zw. z art. 4 § 1 kk i za to na mocy art. 19 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk przy zast. art. 65 kk i art. 33 § 1, 2 i 3 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 maja 2004 roku w zw. z art. 4 § 1 kk skazał go na karę 1 roku i 1 miesiąca pozbawienia wolności, na poczet, której na mocy art. 63 § 1 kk w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 20 lutego 2015 roku /Dz. Ust. z 2015 r. poz. 396/ okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 27 lutego 2008 roku i 100 stawek dziennych grzywny po 100 złotych każda, z zasądzeniem na mocy art. 46 § 1 kk na rzecz pokrzywdzonej (...) SA Oddział w D. obowiązku naprawienia szkody, na mocy art. 45 § 1 kk przepadku korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa oraz orzekł w przedmiocie dowodów rzeczowych.

oskarżonego G. S. (1) za winnego popełnienia przestępstwa z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk przy zast art.12 kk i art. 65 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 1.05.2004 roku przy zast. art. 4 § 1 kk i za to na mocy art. 19 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk przy zast. art. 65 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 1.05.2004 roku i art. 33 § 1, 2 i 3 kk w brzmieniu obowiązującym przed dniem 8 czerwca 2010 roku w zw. z art. 4 § 1 kk skazał go na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, którą na mocy art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 20.02.2015 roku o zmianie ustawy kodeks karny oraz niektórych innych ustaw w zw. z art. 4 § 1 kk warunkowo zawiesił okres próby 5 lat i 80 stawek dziennych grzywny po 100 złotych każda, na poczet, której zaliczył na mocy art. 63 § 1 kk okres rzeczywistego pozbawienia wolności w dniu 27 lutego 2008 roku, uznając grzywnę za wykonaną do wysokości 2 stawek, z zasądzeniem na mocy art. 46 § 1 kk na rzecz pokrzywdzonej (...) SA Oddział w D. obowiązku naprawienia szkody, z orzeczeniem na mocy art. 45 § 1 kk przepadku korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa.

Apelacje od tego wyroku wnieśli prokurator i obrońcy oskarżonych .

Prokurator zaskarżył wyrok na korzyść oskarżonych J. S. (1) w pkt. 24 wyroku, S. D. w pkt. 32 wyroku, S. D. w pkt 32, A. R. w pkt 34, S. K. w pkt. 36 wyroku, G. S. (1) w pkt 37 wyroku oraz J. C., W. S., J. S. (1), T. S., S. D., A. R., S. K., G. S. (1) w pkt. 44 wyroku oraz na niekorzyść oskarżonych R. K. (1), S. P., A. F., R. K. (2) w pkt. 40 wyroku, oskarżonych W. K. , R. K. (1), A. F., R. K. (2) w pkt 42. Zarzucił obrazę prawa materialnego art. 65 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 maja 2004 roku poprzez wadliwe wskazanie tego przepisu w podstawie skazania oskarżonych J. S. (1) w pkt. 24 wyroku, S. D. w pkt. 32 wyroku, S. D. w pkt 32, A. R. w pkt 34, S. K. w pkt. 36 wyroku, G. S. (1) w pkt 37 wyroku, obrazę prawa materialnego art. 73 § 2 kk w zw. z art. 65 § 1 kk poprzez nie orzeczenie dozoru kuratora wobec oskarżonych R. K. (1), S. P., A. F., R. K. (2), obrazę prawa materialnego art. 45 § 1 kk poprzez orzeczenie w pkt 44 wobec oskarżonych J. C.,W. S., J. S. (1), T. S., S. D., A. R., S. K., G. S. (1) przepadku korzyści majątkowych osiągniętych z przestępstwa, mimo zasądzenia w pkt 42 od tych oskarżonych obowiązku naprawienia szkody, przy czym prokurator nie poparł tego zarzutu w toku rozprawy odwoławczej oraz obrazę procesowego art. 413 § 2 pkt 2kpk poprzez nie wskazanie w pkt 42 czynu, którego dotyczył środek karny w wypadku oskarżonych W. K. , R. K. (1), A. F., R. K. (2) w pkt 42. Wniósł o zmianę wyroku

Obrońca oskarżonego W. K. zarzucił co do pkt 1 obrazę przepisów postępowania poprzez naruszenia art. 4, 7 i art. 92 kpk w zakresie ustalenia wysokości korzyści majątkowych, które miał wręczać oskarżony, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mających wpływ na treść rozstrzygnięcia poprzez przyjęcie zawyżonych kwot wręczanych korzyści majątkowych, co do pkt 4 naruszenia przepisów postępowania art. 410 kpk poprzez pominięcia części materiału dowodowego i naruszenia art. 4, 7 i art. 92 kpk poprzez przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mających wpływ na treść rozstrzygnięcia co do czasokresu procederu i ilości wystawionych faktur, wysokości dokonywanych przelewów oraz obrazę prawa materialnego art. 299 § 1 kk poprzez uznanie, że przestępstwem bazowym jest czyn z pkt 1 wyroku, co do pkt 6 wyroku naruszenia art. 4, 7 i art. 92 kpk poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i art. 424 § 1 pkt 1 kpk poprzez pominięcie w uzasadnieniu części materiału dowodowego, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mających wpływ na treść rozstrzygnięcia poprzez czynienie zawyżonych ustaleń w przedmiocie szkody, co do czynu z pkt 1 i 6 wyroku naruszenie przepisów postępowania art. 9 § 1 k, art.. 167 kpk i art. 366 kpk poprzez wydanie wyroku w oparciu o nieaktualną kartę karną oskarżonego, błąd w ustaleniach faktycznych w zakresie oceny wyjaśnień oskarżonego. Ponadto zarzut rażącej niewspółmierności kary poprzez orzeczenie 2 lat bezwzględniej kary pozbawienia wolności. Wniósł o zmianę wyroku w pkt 1,4,6, 42 i 43, warunkowe zawieszenie wymierzonej kary względnie uchylenie wyroku do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego S. P. i A. F. zaskarżył wyrok w części dotyczącej pkt 42 wyroku. Zarzucił obrazę przepisów postępowania art. 7 kpk poprzez błędne oparcie ustaleń na wyliczeniach opinii oraz art. 5 § 2 kpk poprzez pominięcie wszelkich istniejących w sprawie wątpliwości na niekorzyść oskarżonego mimo braku wystarczającego materiału dowodowego pozwalającego wyliczyć szkodę. Wniósł o zmianę wyroku poprzez uchylenie pkt 42 wyroku.

Obrońca oskarżonego R. K. (2) zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonego. Co do czynu z pkt 16 zarzucił obrazę przepisów postępowania art. 413 § 2 pkt 1 kpk poprzez ni9ejasny opis czynu i obrazę przepisów prawa materialnego art. 18 § 2 kk w zw. z art. 296 § 1 i 2 kk, art. 296 § 1 i 2 kk i art. 296a § 2 kk w brzmieniu sprzed 18.12.,2008 roku, zaś odnośnie pkt 17 i 18 wyroku obrazę przepisów postępowania art. 7, art. 366 § 1 kpk i art. 410 kpk poprzez przekroczenie zasad tych przepisów oraz błąd w ustaleniach faktycznych. Wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego ewentualnie uchylenie wyroku do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego J. C. zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, poprzez uznanie, że oskarżony wyczerpał znamiona przypisanego mu czynu i spowodował szkodę wynikającą z wyroku, obrazę przepisów postępowania art. 12 kpk polegającej na uznaniu, że zachowanie oskarżonego cechował z góry powzięty zamiar, obrazę prawa materialnego art. 45 § 1 kk poprzez jego błędną wykładnie, art. 424 kpk poprzez nienależyte uzasadnienie wyroku oraz rażącą niewspółmierność środka karnego naprawienia szkody. Apelacja nie zawierała wniosków.

Obrońca oskarżonych W. S., J. S. (1) i S. D.:

zaskarżył wyrok w całości na ich korzyść. Zarzucił obrazę prawa materialnego art. 45 § 1 kk poprzez jego zastosowanie, błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść wyroku, skutkujący błędnym przypisaniem winy oskarżonym. Wniósł o uchylenie pkt 44 wyroku, w dalszej kolejności zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonych ewentualnie uchylenie wyroku do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego T. S. zarzucił obrazę prawa materialnego art. 296 § 2 i 2 kk w brzmieniu obowiązującym od 1 września 1999 roku do 13 lipca 2011 roku i art. 294 § 1 kk poprzez przyjecie, że dowolna wartość szkody wyczerpuje znamiona tych przepisów oraz art. 45 § 1 kk i art. 46 § 1 kk poprzez ich zastosowanie w sytuacji braku jednoznacznego wykazania szkody. Wniósł o zmianę wyroku.

Obrońca oskarżonego A. R. zarzucił obrazę przepisów postępowania art. 7 kpk w zw. z art. 4 kpk w zw. z art. 5 § 1 kpk poprzez dokonanie dowolnej oceny materiału dowodowego, błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez przyjęcie, że zniszczenie samochodu oskarżonego było konsekwencją wycofania się z przestępczego procederu. Wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego.

Obrońca oskarżonego S. K. zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, poprzez uznanie, że oskarżony wyczerpał znamiona przypisanego mu czynu, mającą wpływ na treść wyroku obrazę przepisów postępowania art. 7 kpk polegającej na dowolnej ocenie dowodów oraz art. 5 § 2 kpk poprzez rozstrzygnięcie wątpliwości na niekorzyść oskarżonego. Wniósł o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego.

Obrońca oskarżonego G. S. (1) adw. M. K. (1) zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonego. Zarzucił rażące naruszenie art. 79 § 1 pkt 2 kpk i art. 80 kpk poprzez pozbawienie oskarżonego prawa do obrony, obrazę przepisów postępowania art. 2 § 1 i 2, 4, 5 § 2 , 7, 410 i 424 § 1 pkt 1 kpk, która miała wpływ na treść zaskarżonego wyroku, obrazę prawa materialnego art. 12 kk, art. 18 § 3 kk, art. 65 kk i błąd w ustaleniach stanowiących podstawę orzeczenia w opisanym w apelacji zakresie. Wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego ewentualnie uchylenie wyroku do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego G. S. (1) I. Z. zaskarżyła wyrok w całości na korzyść oskarżonego. Zarzuciła obrazę przepisów postępowania art. 5 § 2 kpk poprzez nieuwzględnienie występujących w sprawie wątpliwości w zakresie czynu z pkt 37, art. 7 kpk błędną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego i błąd w ustaleniach faktycznych dotyczący wysokości przyjętej korzyści majątkowej. Wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego bądź uchylenie wyroku do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Odnośnie oskarżonych W. S. i R. K. (1):

Niezależnie od granic wniesionych apelacji wobec oskarżonych W. S. (1) i R. K. (1) zaskarżony wyrok w trybie art. 439 § 1pkt 9 kpk należało uchylić i na mocy art. 17 §1 pkt 5 kpk umorzyć postępowanie z uwagi na ich śmierć w toku postępowania międzyinstancyjnego /odpisy aktów zgonu k-11607 i 11711/. W wypadku osk. W. S. należało uchylić wyrok i umorzyć postępowania tylko w zakresie zaskarżonej części dotyczącej czynu z pkt 22 wyroku i orzeczeń z nim związanych, gdyż w pozostałej części tj. co do czynu z pkt 21 wyroku został on uniewinniony, a zgodnie z zasadą art. 439 § 2 kpk uchylenie orzeczenia w trybie art. 439 § 1 kpk może nastąpić wyłącznie na korzyść oskarżonego.

Odnośnie oskarżonych W. K., S. P., A. F., R. K. (2), J. C., J. S. (1), T. S., A. R., S. K., S. D. i G. S. (1) w zakresie, w którym złożyli wnioski o sporządzenie uzasadnienia wyroku oskarżonych, ich obrońcy i pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego:

Wszystkie apelacje obrońców, w większym lub mniejszym stopniu, stawiają zarzut obrazy art. 7 kpk mający polegać na przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów i w konsekwencji poczynienie błędnych ustaleń faktycznych na niekorzyść oskarżonych.

Odnosząc się do apelacji obrońców w zakresie tego zarzutu należy stwierdzić, że poza ustaleniami dotyczącymi wysokości szkody wyrządzonej oszustwem przypisanym oskarżonemu K. o czym będzie później, analiza i ocena materiału dowodowego została dokonana przez Sąd Okręgowy z uwzględnieniem reguł określonych w art. 7 kpk, jest wszechstronna i logiczna, zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego i nie zawierają błędów logicznych czy faktycznych. Ma ona pełne potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym sprawy. Sąd Okręgowy przeprowadził pełne postępowanie dowodowe, a całokształt zebranych dowody ocenił bez przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów określonej dyspozycją art. 7 kpk i zasady obiektywizmu z art. 4 kpk i zasady in dubio pro reo z art. 5 § 2 kpk. Właściwym przejawem tej oceny realizującej, wbrew zarzutom części apelacji, wymogi art. 424 § 1 kpk jest pisemne uzasadnienie zaskarżonego wyroku. Z pewnością znaczna objętość tego uzasadnienia z utrudnia jego czytelność, ale nie może budzić wątpliwości, ze jego treść nie narusza zasad art. 424 § 1 kpk.

Sąd Okręgowy miał bezpośredni kontakt z przesłuchiwanymi na sali sądowej osobami, odczytanymi protokołami przesłuchań, opiniami biegłego, zgromadzoną dokumentacją i realizując wymóg art. 410 kpk dokonał oceny przeprowadzonego w ten sposób materiału dowodowego, w sposób prawidłowy zwrócił uwagę, w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, na istotne dowody, które pozwoliły na czynienie stanowczych ustaleń faktycznych w przedmiocie winy oskarżonych.

Zwrócić należy uwagę, że sąd I instancji ustalając stan faktycznym w dużej części oparł się na wyjaśnieniach części oskarżonych i faktach, które z nich wynikały. W świetle wyjaśnień większości oskarżonych, którzy przyznawali się do popełnienia zarzucanych im czynów, choć kwestionowali wysokość otrzymanych łapówek i wyrządzonej szkody, przestępczy proceder nie może budzić wątpliwości. Nie ulega wątpliwości, że oskarżeni W. K. właściciel K. z/s w M. i pełnomocnik spółek (...), S. P. właściciel Zakładu Skupu i (...), A. F., kierownik transportu w tym Zakładzie i (...) właściciel R. z/s w D. zajmowali się dostawą złomu do (...) S.A. i wręczali łapówki klasyfikatorom w Hucie lub osobom pośredniczącym w kontaktach z nimi, w zamian za przyjmowanie złomu o niższych parametrach niż awizowane. (...) S.A. przyjmującymi korzyści majątkowe, nie tylko od wskazanych wyżej oskarżonych, byli J. C., T. S., A. R., J. S. (1), S. D., S. K. i G. S. (1). Tylko oskarżony S. P. przyznał się zarówno do wręczania korzyści majątkowych, jak i nie kwestionował ich wysokości. Oskarżony R. K. (2), choć słuchany w toku śledztwa podawał wyższą kwotę udzielonych łapówek niż wynikała z zarzutu /5574-5580/, to ostatecznie wyjaśnił, że udzielał korzyści majątkowych, ale ich kwota w zarzucie jest zawyżona /k-5744-5748/. Także oskarżeni W. K., J. C., T. S., A. F., na różnych etapach postępowania przyznawali się do wręczania lub otrzymywania łapówek, ale kwestionowali ich wysokość. Oskarżeni S. K., J. S. (1), S. D. i G. S. (1) do popełnienia zarzucanych im czynów się nie przyznawali. Dla ustaleń faktycznych w zakresie odpowiedzialności oskarżonych ważne znaczenie miały wyjaśnienia R. K. (1), A. F., S. P., M. S. (1) i R. B., w których przyznając się do winy obciążali także pozostałych oskarżonych. Szczegółowa analiza tego materiału dowodowego zawarta jest w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Jeżeli chodzi o wysokość szkody wyrządzonej (...) S.A., będącej równowartością niekorzystnego rozporządzenia mieniem, to Sąd Okręgowy oparł swe ustalenia generalnie na osobowym materiale dowodowym, szczegółowo naprowadzonym w uzasadnieniu przez sąd I instancji. Sąd Okręgowy dysponował dokumentacją w zakresie oszustw, które część oskarżonych usiłowała dokonać. Takie wypadki zakwestionowania ładunków złomu przez klasyfikatorów, miały przede wszystkim na celu pozorowanie skuteczności ich pracy i dostawcy nie płacili za nie łapówek. Dotyczy, to wyłącznie wypadków, gdy oskarżeni zostali przyłapani na gorącym uczynku, po zakwestionowaniu dostarczonych ładunków. W wypadku oszustw dokonanych, ładunki nie zostały zakwestionowane w czasie kontroli i z istoty rzeczy brak dokumentacji pozwalającej na ustalenia w przedmiocie ile i jaka część tych dostaw była jakościowo zaniżona. Konsekwencją oparcia się na materiale dowodowym sprawy był brak jednoznacznej możliwości ustalenia rzeczywistej ilości zanieczyszczeń oraz ilości i wartości zanieczyszczonych dostaw. Materiał ten jednak nie pozostawiał wątpliwości, że przestępczy proceder miał miejsce i oskarżeni dopuścili się przypisanych im czynów. W zakresie dotyczącym szkody ustalenia sądu I instancji ograniczały się do określenia minimalnej wartości szkody. W wypadku oskarżonych P. i F. wartość tę ustalono w oparciu o opinię biegłej oraz wyjaśnienia osk. P., w których potwierdził prawidłowość wyliczenia szkody. W wypadku oskarżonego K. określenie wysokości szkody okazało się błędne, o czym poniżej. W wypadku pozostałych oskarżonych przyjęto założenie, że wysokość szkody nie mogła być niższa, niż wysokość wręczonych lub przyjętych łapówek. Analiza całości materiału dowodowego prowadzi do wniosku, iż w zakresie wyliczenia minimalnej wartości szkody ustalenia są pewne, a jedynie bardziej dokładne wykazanie szkody nie było możliwe. Tego rodzaju ocena materiału dowodowego jest w oczywisty sposób na korzyść oskarżonych, gdyż wszelkie wątpliwości co do wysokości ustalonej szkody /niekorzystnego rozporządzenia mieniem/ w wysokości mogącej przekraczać jej minimalną ustaloną wysokość zostały rozstrzygnięte na korzyść oskarżonych. Przypomnieć należy w tym miejscu, iż ugruntowany dorobek orzeczniczy Sądu Najwyższego oraz sądów apelacyjnych w pełni akceptuje możliwość takiego właśnie określenia wysokości szkody wyrządzonej przestępstwem.

Zarówno apelacja prokuratora jak i apelacje części obrońców kwestionowały zasadność orzeczonego w pkt 44 wyroku, na mocy art. 45 § 1 kk, przepadku korzyści majątkowych osiągniętych z popełnienia przypisanych przestępstw od oskarżonych J. C., J. S. (1), T. S., S. D., A. R., S. K. i G. S. (1). Prokurator w toku rozprawy odwoławczej nie poparł tego zarzutu. Zarzut ten nie jest zasadny, gdyż przepadki orzeczone w pkt 44 nie dotyczą tych samych kwot pieniędzy, które były przedmiotem zasądzonych kwot w pkt 42 tytułem naprawienia wyrządzonej szkody. Problemu w ocenie zasadności tego orzeczenia zapewne by nie było gdyby sąd I instancji orzekając ten środek karny, zgodnie z obowiązkiem wskazał, w związku z którym przestępstwem został on orzeczony. Sposób wyliczenia przez sąd I instancji wyrządzonej przez oskarżonych szkody popełnionymi oszustwami, polegający na jej ustaleniu w wysokości równej otrzymanym przez oskarżonych łapówek, powodował, że wysokość orzeczonego naprawienia szkody z art. 46 § 1 kk z pkt 42 wyroku i zwrotu korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa z art. 45 § 1 kk z pkt 44 wyroku były takie same. Mogło to rodzić wrażenie, iż orzeczenia te dotyczącą tych samych kwot pieniędzy. Tak jednak nie jest. Obowiązek naprawienia szkody z art. 46 § 1 kk jest konsekwencją szkody wyrządzonej pokrzywdzonej spółce popełnionymi przez oskarżonych oszustwami z art. 286 § 1 kk na jej szkodę, zaś przepadek korzyści majątkowej dotyczy korzyści osiągniętych przez oskarżonych z przyjętych łapówek z przestępstwa łapownictwa menedżerskiego z art. 296 a kk. Oskarżeni J. C., J. S. (1), T. S., S. D., A. R., S. K. i G. S. (1) zostali skazani za czyny, które w kumulatywnej kwalifikacji miały znamiona obu tych przestępstw, stąd zasadne było orzeczenie obu środków karnych.

Co do pozostałych zarzutów zawartych we wniesionych apelacjach:

Odnośnie apelacji prokuratora:

Apelacja okazała się częściowo zasadna.

Zarzut obrazy art. 65 kk w brzmieniu sprzed dnia 1 maja 2004 roku jest zasadny. Sąd Okręgowy dostrzegł problem związany ze wskazaną zmianą treści art. 65 kk i rozstrzygnął go w ten sposób, że o ile oszustwa miały miejsce w całości przed 1 maja 2004 roku, to wypadku ich dokonania zastosował w kwalifikacji przepis art. 65 kk w brzmieniu sprzed 1 maja 2004 roku, zaś w wypadku przypisania wyroku wyłącznie usiłowania nie zastosował. Taki podział jest w ogóle niezrozumiały. Ważniejsza jest argumentacja sądu przywołana na ocenę możliwości zastosowania art. 65 w brzmieniu sprzed 1 maja 2004 roku do czynów popełnionych przed tą datą. Sąd Okręgowy wprost pisze, że przyjęta w wyroku interpretacja art. 65 kk ta jest co prawda sprzeczna z wykładnią gramatyczną, ale popełnienie w długim okresie czasu czynu ciągłego, z założenia przestępstwa wieloczynowego, nie wyklucza zastosowania art. 65 kk w brzmieniu sprzed nowelizacji tylko dlatego, że ustawodawca spiął jego przestępczą aktywność klamrą czynu ciągłego. Tego rodzaju interpretacja wobec treści przepisu ma charakter rozszerzający i jest sprzeczna z intencja ustawodawcy. Wadliwość tego rozumowania wynika z samej tej argumentacji. Skoro ustawodawca w treści art. 65 kk w brzmieniu sprzed 1 maja 2004 roku użył liczby mnogiej „ z popełniania przestępstw”, to nie ma potrzeby uciekać się do innej wykładni niż gramatyczna przy ocenie czy sprawca spełnia warunki tego przepisu. Kwestia ta w okresie przed wskazaną nowelizacją nie budziła wątpliwości. Do zastosowania obostrzeń przewidzianych w art. 65 kk sprzed nowelizacji mogło dojść wyłącznie w wypadku stwierdzenie przez sąd uprzedniego popełnienia przestępstw, które sprawca traktował - podobnie jak przestępstwo podlegające obecnie osądowi - jako stałe, główne lub uboczne źródło dochodu (pogląd taki ugruntowany w doktrynie i orzecznictwie wyraził między innymi Andrzej Marek - Komentarz do kodeksu karnego. Część ogólna, Warszawa 1999). Orzeczenie przywołane przez sąd I instancji na poparcie swego stanowiska, abstrahując od bliższej analizy jego treści, zapadło już w nowym stanie prawny, bo w 2008 roku, nie korespondowało z orzecznictwem sprzed nowelizacji i miało ewidentnie charakter interpretacji rozszerzającej. Sam ustawodawca potwierdził prawidłowość tej wykładni skoro z dniem 1 maja 2004 roku dokonał nowelizacji tego przepisu i zmienił określenie „ z popełniania przestępstw” na „z popełnienia przestępstwa”. Z tych powodów zaskarżony wyrok w zakresie postulowanym zarzutem obrazy art. 65 kk w brzmieniu sprzed 1 maja 2004 roku musiał ulec zmianie.

Zasadny okazał się zarzut obrazy prawa materialnego art. 73 § 2 kk w przypadku oskarżonych S. P., A. F. i R. K. (2). Konsekwencją stało się prawidłowe powołanie tego przepisu w podstawie prawnej dozorów orzeczonych wobec tych oskarżonych.

Zasadny okazał się zarzut obrazy art. 413 §2 pkt 2 kpk polegający na nie wskazaniu w pkt 42 wobec oskarżonych W. K., S. P., A. F. i R. K. (2), za który czyn został orzeczony środek karny w pkt 42 wyroku. W zaskarżonym wyroku winno być wskazane, że naprawienie szkody dotyczy czynów z art. 286§ 1 kk i inne. Konsekwencją zmiany wyroku przez Sąd Apelacyjny wobec tych oskarżonych i uznanie, że przypisane im czyny łapownictwa menedżerskiego z art. 296 a kk i oszustw z art. 286 § 1 kk stanowią jeden czyn ciągły w rozumieniu art. 12 kk stało się uchylenie orzeczenia z pkt 42 wobec tych oskarżonych i ponowne orzeczenie środka karnego naprawienia szkody na mocy art. 46 § 1 kk w tej samej wysokości w wypadku oskarżonych P., F. i K. oraz w niższej wysokości wobec osk. K. wobec zmiany ustaleń faktycznych w zakresie przypisanego mu niekorzystnego rozporządzenia mieniem z art. 286 § 1kk, z jednoznacznym określeniem, którego czynu ten środek karny dotyczy.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego W. K.:

Apelacja okazał się zasadna w zakresie błędu w ustaleniach faktycznych w pkt 1 co do wysokości łapówki wręczonej T. S., w pkt 6 co do wysokości niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez (...) SA oraz w pkt 43 wysokości kwoty przepadku korzyści będących przedmiotem przestępstwa z art. 299 § 1 i 5 kk, zaś konsekwencją zaskarżenia wyroku stała się zmiana wyroku co do czynów pkt. 1 i 6 i przyjęcie, iż stanowią one jedno przestępstwo ciągłe, z czym wiązała się konieczność wymierzenia nowej kary łącznej.

Na wstępie należy podnieść, iż wyjaśnienia osk. K. były zmienne w toku całego postępowania. O ile samego faktu wręczania korzyści majątkowych klasyfikatorom nie negował, o tyle nie był konsekwentny którym z nich je wręczał i w jakiej wysokości. W tej części wyjaśnień z postępowania przygotowawczego, w których przyznawał się do winy, wskazywał nazwiska osk. C., (...), S., B. i S., ale co do konkretnej wysokości łapówek, to ich w większości nie pamiętał i określał je granicznie. Najbardziej precyzyjnie określił ich wysokość w swych wyjaśnieniach złożonych w toku konfrontacji z oskarżonymi R. B. – łącznie co najmniej 120 000 złotych /k-2629/, T. S. – łącznie nie mniej niż 31 000 zł/k-2670/, M. S. – łącznie nie mniej niż 90 000 złotych /k-2631/.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie wysokości wręczonej przez oskarżonego kwoty pieniężnej T. S. jest zasadny. W pierwszej kolejności świadczy o tym treść samego wyroku. Sąd Okręgowy w czynie przypisanym oskarżonemu K. w pkt 1 wyroku przyjął, iż oskarżony wręczył T. S. około 75 000 złotych, zaś w pkt 25 dotyczącym T. S. przyjmuje, iż od W. K. otrzymał co najmniej 25 000 złotych. Rozbieżność między tymi kwotami jest oczywista. Oskarżony K. nie składał konsekwentnych wyjaśnienia co do wysokości kwot wręczonych osk. S.. W trakcie jednego z przesłuchań przyznał, iż w okresie od 2004 do 2005 roku dał osk. S. około 75 000 złotych, ale nie może podać tej kwoty dokładnie /wyjaśnienia k-2404/, a w trakcie konfrontacji z osk. S. przyznał, że wręczył nie mniej niż 6 000 złotych za dostawy samochodowe złomu i nie mniej niż 25 000 złotych za kolejowe /wyjaśnienia k-2670/. Z kolei osk. S. przyznawał otrzymanie pieniędzy od osk. K., ale twierdził, że nie pamięta jakie to były kwoty. Zdaniem Sądu Apelacyjnego wyjaśnienia oskarżonego złożone w toku konfrontacji z osk. S. mają przymiot największej wiarygodności. Sąd Okręgowy słuszność tej oceny potwierdził w wyroku przyjmując w przypadku osk. S., iż osk. K. wręczył mu co najmniej 25 000 złotych, gdyż tylko ze wskazanej konfrontacji taka kwota wynika. Z niewiadomych powodów nie powiększył tej kwoty o dalsze 6 000 złotych łapówek wręczonych za dostawy samochodowe, ale nie może to zmienić ustaleń wynikających ze wskazanych wyjaśnień osk. K., że z pewnością można ustalić wręczenie łącznie T. S. 31 000 zł korzyści majątkowych za niedopełnienie obowiązków związanych przy transakcjach związanych ze złomem. Z tego powodu zaskarżony wyrok w pkt 1 w tym zakresie należało zmienić. Nie było natomiast powodów do uwzględnienia apelacji obrońcy w części dotyczącej korzyści majątkowych wręczonych R. B. i M. S. (1). Sąd Okręgowy dostrzegając zmienne wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie, przyjął wartość wręczonych łapówek w wysokości wynikającej z wyjaśnień osk. K. złożonych w toku wskazanych wyżej konfrontacji. Oskarżeni R. B. (1) i M. S. (1) potwierdzali otrzymanie łapówek za nie kwestionowanie jakości dostarczonego złomu przez osk. K., ale nie byli w stanie jednoznacznie wskazać wysokości kwot otrzymanych od osk. K.. W tej sytuacji apelacja w tej części nie okazała się zasadna.

Zarzut obrazy art. 410 kpk w zakresie dotyczącym pominięcia wyjaśnień i zeznań M. M., M. B. (1) i D. S. (1) jest chybiony. Ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego co do czasokresu działalności przestępczej oskarżonego K. opierały się w pierwszej kolejności na zeznaniach św. H. J. i J. G. (1), którzy byli zatrudnieni w spółce (...) przy załadunku złomu. Obaj zeznali, że gdy u niego pracowali na polecenie oskarżonego ładowali 1/3 wagonu skrzepami, wiórami i zendrem i dopiero na to ładowali złom właściwy. J. G. (2) zeznał, że w ten sposób ładowali zarówno wagony, jak i kontenery samochodowe /k-2347-2348 i 2393-2394/. Podważyli tym samym wyjaśnienia oskarżonego, który przyznając wystawianie nierzetelnych, w tym „pustych” faktur twierdził, że miało to miejsce dopiero od 9.04.2004 roku .Tymczasem Huta przestała przyjmować złom transportem samochodowym w połowie 2003 roku, więc załadunek kontenerów samochodowym musiał mieć miejsce wcześniej. Apelacja do tych zeznań się w ogóle nie odnosi. Z pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika także, że sąd I instancji uwzględnił i ocenił zarówno treść zeznań M. M., M. B. (1) jak i D. S. (1) złożonych w charakterze świadków na rozprawach w dniu 7 grudnia 2011 roku i 4 stycznia 2012 roku jak i ich wyjaśnienia z wcześniejszej fazy postępowania. Wbrew temu co pisze apelujący Sąd Okręgowy nie pominął tej części wyjaśnień i zeznań M. M. i M. B. (1), w których mówili, iż część wystawionych przez nich faktur miało pokrycie w rzeczywistości. M. B. (1) mówił o wystawianiu częściowo zawyżonych faktur na rzecz spółki (...), a nie spółki (...). M. M. przyznała, że wystawiała fikcyjne faktury na rzecz spółki (...), lecz nie potrafiła określić ich ilości. W tej części, w której twierdziła, że część faktur dotyczyła transakcji rzeczywistych w okresie przypisanego czynu sąd I instancji nie dał jej wiary. Oparł się przy tej ocenie na zeznaniach D. S. (1), których w tej części apelacja obrońca akurat nie przywołuje. D. S. (2) zeznał na rozprawie, że po tym jak osk. K. zaproponował mu umowę, razem z M. M.wystawiał fikcyjne faktury. Faktur tych było około 40 /zeznania z rozprawy k-11676,11684/. Koresponduje to z opisem czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 4 wyroku, gdyż przyjęto w nim 43 faktury.

Kolejne zarzuty dotyczące czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 4 wyroku także nie są zasadne. Na wstępie należy wskazać, że z ustalonego stanu faktycznego wynika, że W. K. w ramach porozumienia zawartego z D. S. (3) i M. B. (1) podjął czynności mające na celu zamaskować przestępczy proceder oszustw dokonywanych przy dostawie złomu na rzecz (...) SA poprzez stworzenie pozorów legalnego obrotu gospodarczego taką ilością złomu jaka wynikała z dostaw. Skoro co najmniej 1/3 każdorazowej dostawy złomu do Huty była fikcyjna, to oczywista była konieczność stworzenia pozorów, iż oskarżony dysponuje taką ilością złomu jaka wynika z dokumentów. Temu celowi służyło wystawianie fikcyjnych faktur potwierdzających nie realizowanych w rzeczywistości sprzedaży złomu na rzecz spółki (...) z/s w M.. Dokonywano także przelewów mających na celu stworzenie pozoru prawdziwości transakcji, których dotyczyły te faktury. Sąd Okręgowy wbrew zarzutom apelacji nie ustalił, iż W. K. dokonywał bezpośrednio przelewów na rachunki (...) M. B. (2). Proceder ten polegał na tym, że oskarżony K. dokonywał przelewów w imieniu spółki (...) na konto spółki (...). Część tych pieniędzy wypłacał w gotówce D. S. (3), a część były przez inną osobę przelewana na konto (...) S. Jakościowe M. B. (1). Z konta tej spółki pieniądze w gotówce wypłacał także D. S. (3). D. S. (3) po potrącenie należnych mu „prowizji” pieniądze zwracał w gotówce osk. K.. Przyjęcie w opisie czynu w pkt. 4 wyroku zarówno spółki (...) nie świadczy więc o błędzie w ustaleniach faktycznych. Przestępstwem bazowym dla przestępstwa z art. 299 § 1 i 5 kk było przestępstwo oszustwa przypisane oskarżonemu w pkt 6 zaskarżonego wyroku. Bez wręczania łapówek opisanych w przypisanym oskarżonemu w pkt 1 wyroku przestępstwie łapownictwa z art. 296a § 2 kk do przestępstwa oszustwa z pkt 6 wyroku by nie doszło, ale to środki uzyskane z czynu z pkt 6 były celem działania oskarżonego. Czynności podjęte w ramach przypisanego przestępstwa prania brudnych pieniędzy z art. 299 § 1 i 5 kk, miały na celu upozorowania legalności działalności gospodarczej sprzedaży złomu, z której pochodziły przestępcze korzyści finansowe. Kilku słów dodatkowych wymaga kwestia różnicy wartości faktur opisanych w pkt 4 wyroku i wysokości szkody z przestępstwa bazowego z pkt 6 zaskarżonego wyroku. Przedmiotem zarzutu z art. 299 § 1 kk może być szersza działalność sprawcy przestępstwa bazowego który dąży do udaremnienia lub znacznego utrudnienia stwierdzenia przestępnego pochodzenia korzyści mających postać dóbr wymienionych w tym przepisie, wygenerowanych pośrednio lub bezpośrednio z popełnienia czynu zabronionego. Obszar przestępczej działalności polegającej na "praniu brudnych pieniędzy" może być przecież szerszy niż ustalony w procesie dotyczącym przestępstwa bazowego /postanowienie SN z dnia 26 sierpnia 2015 r., V KK 20/15, LEX nr 1784533/. Nie ulega najmniejszej wątpliwości, że ustalony w pkt 4 proceder obrotu fałszywymi fakturami i pozorowanie fikcyjnego przepływu pieniędzy miało na celu uwiarygodnienie oszustw w handlu złomem z Hutą popełnianych przez oskarżonego. Nie ulega wątpliwości, że działalność ta była szersza niż określona wartością niekorzystnego rozporządzenia mieniem ustalonym w pkt 6 wyroku. Dlatego należy uznać, że za prawidłowe określenie procederu z art. 299 § 1 i 5 kk w wysokości przekraczającej wysokość ustalonej szkody w przestępstwie bazowym. W tym miejscu należy odnieść się do kwestii przepadku korzyści pochodzących z przestępstwa orzeczonych od oskarżonego w pkt 43 wyroku. Treść art. 299 § 7 kpk nie pozostawia wątpliwości, że przepadku nie orzeka się w całości lub w części, jeżeli przedmiot, korzyść lub jej równowartość podlega zwrotowi pokrzywdzonemu lub innemu podmiotowi. Skoro w pkt 42 wyroku zasądzono od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej (...) SA kwotę tytułem naprawienia wyrządzonej szkody, to wysokość korzyści, których dotyczy przepadek z art. 299 § 7 kpk z pkt 43 wyroku musi być pomniejszony o te kwotę tj. 268 000 złotych.

Apelacja ma natomiast rację, że wyliczenie szkody wyrządzonej przez oskarżonego spółce (...) jest sprzeczne ze wskazanym materiałem dowodowym oraz logiką poczynionych przez Sąd Okręgowy ocen wobec innych sprawców i tym samym jako naruszające zasadę art. 7 kpk nie może być uznane za prawidłowe. Sąd Okręgowy ustalił wysokość tej szkody w oparciu o opinię biegłej mgr K. S. (1) oraz złożone w postępowaniu przygotowawczym zeznania św. H. J. i J. G. (2). Zdaniem Sądu Okręgowego skoro, jak wynika zeznań tych świadków, każdy z dostarczonych przez oskarżonego wagonów był zanieczyszczony, to wyliczenia biegłej są prawidłowe. Tymczasem z obszernej argumentacji zawartej w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wynika, że w przypadku wszystkich oskarżonych Sąd Okręgowy jako zasadę przyjął, że opinia biegłej może mieć tylko charakter pomocniczy przy wyliczeniu szkody. Innymi słowy mogła stać się ona podstawą ustaleń faktycznych tylko wtedy, gdy potwierdzał ją osobowy materiał dowodowy. W wypadku osk. P. i F. były to wyjaśnienia osk. P., który potwierdził wysokość wyliczonej szkody w opinii biegłej. Takiego przymiotu nie mogą mieć zeznania św. G. i J. z postępowania przygotowawczego, gdyż nie wynikały z nich jakiekolwiek przesłanki pozwalające czynić ustalenia w przedmiocie ilości wagonów załadowanych przez nich złomem, rzeczywistej ilości złomu dostarczonego do Huty, jak i jego wartości. Oparcie ustaleń na tych zeznaniach oznacza, że wbrew temu co wynikało z ocen zawartych w pisemnym uzasadnieniu wyroku Sąd Okręgowy uznał opinię biegłej za podstawę ustaleń, a zeznania świadków za dowody pomocnicze. Poza tym zdaniem Sądu Apelacyjnego zeznania tych świadków zostały ocenione wbrew ich faktycznej treści. Tylko z zeznań św. J. z postępowania przygotowawczego wynikało, że w trakcie zmiany św. J. cały załadunek był nadzorowany przez osk. K. i zawierał zmieszany złom z zanieczyszczeniami, zaś z zeznań św. G. wynikało, że na jego zmianie prawie wszystkie wagony były ładowane w ten sposób /zeznania k-2390 odwrót/. Na rozprawie wbrew temu co pisze Sąd Okręgowy, obaj świadkowie wycofali się z tych zeznań. Także św. J. zeznał, że nie zawsze było tak, że skrzepy ładowano razem ze złomem, a w wypadkach kiedy tak było, nie jest w stanie nawet ogólnie określić ile było złomu i ile skrzepów /k-11686 odwrót/. Skoro osobowy materiał dowodowy nie pozwalał na stanowcze ustalenia w przedmiocie wysokości szkody wyrządzonej (...) SA wyrządzonej przez oskarżonego K., to ustalenia w zakresie szkody, tak jak wypadku pozostałych oskarżonych, powinny być oceniane w kontekście wysokości udzielonych łapówek. W wypadku oskarżonego K. ustalona wysokość wręczonych łapówek, po korekcie dotyczącym T. S., wynosiła 268 000 złotych. Taką wartość niekorzystnego rozporządzenia mieniem, będącego równowartością wyrządzonej szkody, należało przyjąć w opisie czynów z pkt 1 i 6 wyroku.

Konsekwencją wszystkich wyżej zaprezentowanych ustaleń stała się także konieczność zmiany wyroku poprzez przyjęcie, iż czyny przypisane oskarżonemu w pkt 1 i 6 zaskarżonego wyroku stanowią jedno przestępstwo w rozumieniu art. 12 kk. Nie ulega wątpliwości, że oskarżony działał z góry powziętym zamiarem doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) S.A. poprzez uzyskanie zawyżonych kwot za złom złej jakości. Korzyści majątkowe w postaci wręczanych łapówek będące przedmiotem czynu opisanego w pkt 1 zaskarżonego wyroku były elementem podjętego przez oskarżonego działania mającego na celu wprowadzenia pokrzywdzonej spółki w błąd z pkt 6 wyroku. Przyjęta w zaskarżonym wyroku taka sama wartość szkody majątkowej w pkt 1 i niekorzystnego rozporządzenia mieniem w pkt 6 wyrządzonych na szkodę tego samego pokrzywdzonego (...) SA potwierdza zasadność takiej oceny. W tej sytuacji zaskarżony wyrok należało zmienić we wskazanym zakresie. Wymierzając karę za nowy czyn Sąd Apelacyjny wymierzył ja w wysokości niższej z kar jednostkowych objętych konstrukcją czynu ciągłego. Na taką ocenę i w konsekwencji złagodzenie kary wpływ miała istotnie niższa wartość szkody wyrządzonej przestępstwem. Niższa wysokość szkody ma wpływ na łagodniejszą ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu i tym samym na wymiar kary. Zdaniem Sądu Apelacyjnego kara 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności jest wystarczająca i adekwatna do stopnia zawinienia. Mieści się także w proporcjach represji karnej zastosowanej przez sąd I instancji wobec wszystkich oskarżonych. Sąd Okręgowy wobec oskarżonego J. C., przy ustalonej szkodzie w przybliżonej wysokości 230 tysięcy, orzekł karę 1 roku i 1 miesiąca pozbawienia wolności. Dopełnieniem kary jest orzeczona kara grzywny w wysokości tożsamej jak w pkt 6 wyroku.

Skoro wartość szkody uległa zmianie, to i wysokość zasądzonej kwoty tytułem naprawienia szkody na rzecz (...) SA musiał ulec proporcjonalnej zmianie i zostać obniżona do kwoty 268 000 złotych solidarnie z J. C. do kwoty 25 000 złotych, i T. S. do kwoty 25 000 złotych.

Konsekwencją powyższych decyzji Sądu Apelacyjnego była konieczność orzeczenia nowej kary łącznej obejmującej kary z pkt 2,4 i 5 zaskarżonego wyroku oraz z niniejszego wyroku. W zaskarżonym wyroku Sąd Okręgowy ustalił wymiar kary łącznej z zastosowaniem zasady asperacji zbliżonej do absorpcji. Wymiar kary łącznej tylko o 1 miesiąc przewyższał najsurowszą z kar podlegających łączeniu. Zastosowanie tej zasady do nowej sytuacji powstałej po zmianie wyroku powinno skutkować wymierzeniem kary łącznej w wymiarze 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności. W wypadku oskarżonego K., który w postępowaniu przygotowawczym był tymczasowo aresztowany i przebywał przez 11 miesięcy w areszcie, przy uwzględnieniu obostrzenia z art. 78 § 2 kk, oznaczałoby konieczność powrotu do zakładu karnego. Po upływie 13 lat od końca przestępczego zachowania oskarżonego, w trakcie którego to okresu przestrzegał prawa i jest obecnie osobą niekaraną uniemożliwienie oskarżonemu możliwości skorzystania z dobrodziejstwa warunkowego przedterminowego zwolnienia, bez konieczności powrotu na kilka miesięcy do więzienia, nie jest celowe. Takie krótkoterminowe osadzenie oskarżonego nie miałoby znaczenia wychowawczego, a mogłoby wpłynąć na jego możliwość spłaty zasądzonych wyrokiem kwot. Dlatego też Sąd Apelacyjny uznał, że cele kary zostaną osiągnięte w wypadku zastosowania wobec oskarżonego przy orzekaniu kary łącznej zasady absorpcji i wymierzeniu jej w wysokości 1 roku i 2 miesięcy pozbawiani wolności. Nie było natomiast powodu do orzekania kary łącznej grzywny w wysokości innej niż w zaskarżonym wyroku. Dolegliwość ekonomiczna jest w wypadku oskarżonego, obok bezwzględnej kary pozbawienia wolność, jest jak najbardziej uzasadniona.

Należało także zmienić orzeczenie z pkt 43 wyroku o przepadku pieniędzy będących przedmiotem przestępstwa opisanego w pkt 4 wyroku. Treść przepisu art. 299 § 7 kk na podstawie, którego orzeczono przepadek bezpośrednio odnosi się do przepisów art. 44 i 45 kk, precyzując lub modyfikując je na użytek rozważanego przestępstwa prania wartości majątkowych. Art. 299 § 7 zd. ostatnie kk jest powtórzeniem art. 45 § 1 zd. ostanie kk i stanowi, że przepadku nie orzeka się /…/ jeżeli przedmiot, korzyść lub jej równowartość podlega zwrotowi pokrzywdzonemu. W pkt 42 orzeczono zwrot na rzecz pokrzywdzonej (...) SA korzyści osiągnięte przez oskarżonego z popełnionego na szkodę tej spółki przestępstwa oszustwa. Tym samym ustalona kwota będąca przedmiotem przestępstwa z art. 299 § 1 i 5 kk w wysokości 1 070 130 złotych winna być pomniejszona o kwotę 268 000 złotych i powinna wynosić 802 130 złotych.

Kary jednostkowe jak i kara łączna orzeczone w nowym wymiarze wobec oskarżonego nie noszą znamion rażącej surowości. Nie ulega wątpliwości, że upłynął znaczny okres czasu od popełnienia czynów przypisanych oskarżonemu. W sytuacji, w której stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonego był znaczny, a osiągnięta korzyść majątkowa niemała inna kara niż bezwzględne pozbawienie wolności oskarżonego byłoby nieadekwatne do czynu i stopnia zawinienia. Powodowałoby to odczucie, że oskarżony nie poniósł wystarczających konsekwencji za swój czyn. Byłoby to społecznie niezrozumiałe. Dlatego mimo wymierzenia kary łącznej pozbawienia wolności w wysokości umożliwiającej zastosowanie dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności Sąd Apelacyjny nie znalazł powodów do warunkowego zawieszenia jej wykonania. Kara grzywny stanowi uzasadnione dopełnieni kary i jest realna do wykonania. Stanowi przy tym wymierną i uzasadnioną dolegliwość.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego S. P. i A. F.:

Obie apelacje są tożsame w swej treści, więc nie ma powodów by omawiać je osobno.

Apelacje, choć zarzucają wyłącznie obrazę prawa procesowego co do pkt 42 wyroku, to w rzeczywistości kwestionują prawidłowość ustaleń faktycznych sądu I instancji w zakresie szkody wyrządzonej przestępstwem przypisanym oskarżonym w pkt 12 i 15 wyroku. Orzeczenie o naprawieniu szkody z pkt 42 wyroku jest przecież konsekwencja szkody ustalonej w tych punktach.

Apelacje kwestionują treść opinii biegłej z zakresu rachunkowości, nie dostrzegając, że opinia ta nie stała się wprost podstawą ustaleń sądu I instancji. Sąd Okręgowy szczegółowo analizował treść wszystkich wydanych przez biegłą opinii jednostkowych, opinie zbiorczą i uzupełniającą i finalnie uznał, że opinia biegłej może mieć wyłącznie charakter pomocniczy. Sąd Okręgowy nie kwestionował ani metodologii jej wydania, ani dokonanych ocen i wniosków. Wyłącznym powodem takiej oceny była treść materiału dowodowego, będącego podstawą wydania tej opinii, który w zakresie wysokości wyrządzonej szkody ograniczał się do wyjaśnień oskarżonych i zeznań świadków. Biegła wydając opinie oparła się na tym materiale dowodowym, który znajdował się w aktach sprawy. Stąd stwierdzenie Sądu Okręgowego o pomocniczym charakterze opinii. Stwierdzenie to nie podważa, ani nie przekreśla treści opinii biegłej. Wręcz przeciwnie, zgodność ustaleń sądu I instancji w zakresie szkody wynikającą w wyjaśnień osk. P. z treścią opinii biegłej z zakresu rachunkowości tylko potwierdza ich prawidłowość. Wyliczenie przez sąd orzekający wartości szkody poniesionej przez pokrzywdzoną spółkę jest prawidłowe, skoro zostało potwierdzone przez oskarżonego S. P.. Oskarżony wyjaśniając, także w toku rozprawy przed sądem I instancji, przyznał się ostatecznie do wręczenia różnym osobom łapówek w kwocie 890 000 złotych oraz do spowodowania szkody w wysokości co najmniej 2 074 452,21 złotych. Skoro pośrednikiem we wręczaniu tych kwot był oskarżony F., to nie może dziwić wysokości wyrządzonej szkody /niekorzystnego rozporządzenia mieniem/ przyjętej w pkt 12 i 15 wyroku

Odnosząc się wprost do zarzutów apelacji należy podnieść, iż nie budzi wątpliwości, że sąd I instancji orzekał w oparciu o materiał dowodowy, który nie zawierał dokumentacji pozwalającej na jednoznaczne ustalenie rzeczywistej ilości zanieczyszczeń oraz ilości zanieczyszczonych dostaw. Materiał ten jednak nie pozostawiał wątpliwości, że przestępczy proceder miał miejsce i oskarżeni dopuścili się przypisanych im czynów. Przypomnieć należy, że osk. P. nie tylko przyznał się do wręczania łapówek, ale odnośnie określonej w zarzucie wysokości wręczonych korzyści majątkowych w kwocie 2 074 452,21 zł wyjaśnił, że szkoda mogła wynosić tyle ile w zarzucie /k-3625/ i nie ma podstaw, aby kwestionował wyliczenia wynikające z opinii biegłej /k-3697/. Z kolei osk. F. przyznał się do dawania łapówek, ale kwestionował ich wysokość. +

Ustalenia sądu I instancji, a także opinia biegłej, nie mogły być zweryfikowane dokumentacją z (...) S.A. gdyż takiej dokumentacji spółka nie posiada i mimo próby uzupełnienia tego braku w postępowaniu sądowym, okazało się to niemożliwe. Wywody apelacji wprost odnoszące się do treści opinii biegłej, ze wskazanego powodu, iż nie stała się ona wyłączną podstawą ustaleń faktycznych, nie mają znaczenia dla treści wyroku. Argumentacja obrońca zawarta w apelacji nie odnosi się wprost do materiału dowodowego, który stał się podstawą poczynionych przez sąd I instancji ustaleń faktycznych w przedmiocie szkody, ale odnosząc się do metodologii pracy biegłego. Dlatego wystarczy apelującego odesłać do pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku w części dotyczącej szkody. W uzasadnieniu tym znajdują się także oceny Sąd Okręgowy dotyczące wyjaśnień osk. P.i F. oraz innych istotnych dla winy oskarżonego wyjaśnień, w tym osk. R. K. (1), do których nadzwyczaj ogólnie odnosi się apelacja.

Art. 46 § 2 kk pozostawia do gestii sądu orzekającego, a nie obrońcy, ocenę czy orzeczenie obowiązku określonego w art. 46 § 1 kk jest znacznie utrudnione i uzasadnia orzeczenie zamiast tego nawiązki w wysokości do 200 000 złotych. Skoro w przypisanym oskarżonemu czynie wysokość szkody ustalono w minimalnej wysokości, to orzeczenie z art. 46 § 1 kk nie wiąże się z żadnymi trudnościami.

Niezależnie od zarzutów apelacji, zdaniem Sądu Apelacyjnego, czyny przypisane oskarżonym P. w pkt 13 i 15 oraz oskarżonemu A. F. w pkt 10 i 12 zaskarżonego wyroku stanowią czyny ciągłe z art. 18 § 2 i 3 kk w zw. z art. 296 § 1 i 2 kk w brzmieniu obowiązującym od dnia 1.09.1998 roku do dnia 13.07.2011 roku, art. 296a § 2 kk w brzmieniu obowiązującym od dnia 1.07.2003 roku do dnia 18.12.2008 roku i art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, art. 12 kk i art. 4 § 1 kk. Nie ulega wątpliwości, że oskarżeni współdziałali w ramach z góry powziętego zamiaru doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) S.A. poprzez uzyskanie zawyżonych kwot za złom gorszej jakości. Korzyści majątkowe w postaci łapówek będące przedmiotem czynu opisanego w pkt 10 i 13 zaskarżonego wyroku były elementem podjętego przez oskarżonego działania mającego na celu wprowadzenia pokrzywdzonej spółki w błąd z pkt 12 i 15. Przyjęta w zaskarżonym wyroku taka sama wartość szkody majątkowej w pkt 10 i 13 oraz niekorzystnego rozporządzenia mieniem w pkt 12 i 15 potwierdza zasadność takiej oceny. W tej sytuacji zaskarżony wyrok należało zmienić we wskazanym zakresie. Co prawda apelacja takiego zarzutu nie stawiała, ale kwestionowała częściowo winę w zakresie czynu z pkt 12 i 15 wyroku, a poza tym treść art. 435 kpk także umożliwia taką zmianę. Wymierzając karę za nowy czyn Sąd Apelacyjny wymierzył ja w wysokości tożsamej jak kary orzeczona w pkt 12 i 15 zaskarżonego wyroku. Ocena taka wynikała z tego, iż dzielenie zachowania oskarżonego na dwa czynu było nieuzasadnione, zaś kara wymierzona za czyny w pkt 12 i 15 są adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości całego zachowania oskarżonego objętego tym czynem. Konsekwencją takiej decyzji Sądu Apelacyjnego była konieczność orzeczenia nowej kary łącznej obejmującej kary z pkt 11 i 14 zaskarżonego wyroku oraz kary z niniejszego wyroku. Nowy wymiar kary łącznej jest tożsamy z jak w zaskarżonym wyroku, gdyż kara łączna w zaskarżonym wyroku została co prawda orzeczona z zastosowaniem zasady asperacji, ale w wysokości tylko o 1 miesiąc wyższym niż przy pełnej absorpcji. Oskarżony dopuścił się dwóch czynów i choćby dlatego zastosowanie pełnej absorpcji nie jest uzasadnione. Podobnie jak w zaskarżonym wyroku, gdyż w tym zakresie nic nie uległo zmianie wykonanie orzeczonej kary łączne pozbawienia wolności należało warunkowo zawiesić na okres próby 5 lat.

Kary jednostkowe jak i kary łączna orzeczone wobec oskarżonych z dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia jej wykonania nie noszą znamion rażącej surowości. Apelacja tego nie kwestionowała, więc nie ma potrzeby bliżej się do tego odnosić. Nie ulega wątpliwości, że upłynął znaczny okres czasu od popełnienia czynów przypisanych oskarżonemu. Kara grzywny stanowi uzasadnione dopełnieni kary i jest realna do wykonania. Stanowi przy tym wymierną i uzasadnioną dolegliwość.

Odnośnie apelacji oskarżonego R. K. (2)

Apelacja okazała się częściowo zasadna w zakresie zarzutów obrazy prawa materialnego art. 296 § 1 i 2 kk.

Nie ulega wątpliwości, że przestępstwo wyrządzenia szkody w obrocie gospodarczym z art. 296 § 1 i 2 kk, które w różnych formach zjawiskowych zostało przyjęte w kumulatywnej kwalifikacji czynu przypisanego oskarżonemu K. w pkt 16 wyroku ma charakter skutkowy, a skutek ten stanowi znaczna szkoda majątkowa. Pojęcie znacznej szkody majątkowej należy zgodnie z art. 115 § 5 i 7 tłumaczyć jako szkodę przekraczającą 200 000 zł. Skoro w czynie przypisanym oskarżonemu K. w pkt 16 wyroku wysokość wyrządzonej szkody ustalono na kwotę 88 600 złotych to należy uznać, że przyjecie, iż jego zachowanie wyczerpuje znamiona art. 296 § 1 i 2 kk stanowi oczywistą obrazę prawa materialnego tego przepisu. Niezależnie od argumentacji apelacji dotyczącej obrazy art. 296 § 1 i 2 kk, ale powołującej się na inne przesłanki, nie można uznać aby przypisanie oskarżonemu tego przestępstwa było prawidłowe. Konsekwencją musiała być zmiana wyroku poprzez wyeliminowanie z podstawy prawnej skazania eliminuje przepis art. 18 § 2 kk w zw. z art. 296 § 1 i 2 kk w brzmieniu obowiązującym od 1.09.1998 roku do 13.07.2011 roku , art. 18 § 2 kk w zw. z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 296 § 1 i 2 kk w brzmieniu obowiązującym od 1.09.1998 roku do 13.07.2011 roku, art. 18 § 2 kk w zw. z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk oraz art. 11 § 2 kk i ustalenie, że podstawę prawną wymiaru kary stanowi przepis art. 296a § 1 kk w brzmieniu obowiązującym od dnia 1.07.2003 roku do d18.12.208 roku oraz art. 33 § 1,2 i 3 kkw brzmieniu obowiązującym przed 8 czerwca 2010 roku w zw. z art. 4 § 1 kk.

Konsekwencją tego musiała być zmiana opisu czynu w zakresie czasokresu działania oskarżonego w ramach przestępstwa łapownictwa menedżerskiego z art. 296 a § 2 kk w brzmieniu obowiązującym od dnia 1.07.2003 roku do dnia 18.12.1008 roku, gdyż taka kwalifikacja czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 16 wyroku była możliwa. Skoro czyn ten został wprowadzony do polskiego systemu prawa karnego ustawą z dnia 13 czerwca 2003 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 111, poz. 1061) dopiero od dnia 1 lipca 2003 roku, to jest oczywiste, że tylko zachowanie oskarżonego popełnione po 1 lipca 2003 roku mogło być przedmiotem odpowiedzialności za czyn z art. 296a § 2 kk w zaskarżonym wyroku. Zachowania korupcyjne w sferze obrotu gospodarczego były co prawda penalizowane przed dniem 1 lipca 2003 roku, jako przestępstwa określone w art. 228-229 kk, ale sposób określenia podmiotu łapownictwa biernego bądź czynnego wymagał statusu osoby pełniącej funkcję publiczną. Żaden z oskarżonych nie spełniał tej przesłanki podmiotowej. Z ustaleń stanu faktycznego, poczynionych w oparciu o wyjaśnienia oskarżonego, stanowiących podstawę skazania za czyn z pkt 16 wyroku wynika, że oskarżony wręczył łapówki dwóm osobom J. C. w kwocie 23 400 zotych i innej osobie w łącznej kwocie 65 200 złotych. Oskarżony wyjaśnił, że R. B. płacił łapówki za przyjmowanie zanieczyszczonych wagonów od 2000 roku z tym, że od lipca bądź sierpnia 2003 roku płacił tylko J. C.. Tym samym należało także z opisu czynu z pkt 16 wyroku wyeliminować słowa „innej osobie w sumie kwotę nie mniejszą niż 65 200 złotych”, i przyjąć, że oskarżony wręczył korzyść majątkową J. C. w kwocie 23 400 złotych i tym samym czynem z art. 296a §2 kk wyrządził szkodę majątkową w mieniu pokrzywdzonej w kwocie 23 400 złotych. Oczywiście powyższe ustalenia nie miały wpływu na ocenę pełnej wysokości niekorzystnego rozporządzenia przez pokrzywdzoną (...), gdyż penalizujący te zachowania art. 286 § 1 kk obowiązywał w czasie wręczania łapówek R. B.. Reasumując Sąd Okręgowy słusznie ustalił, że oskarżony wręczył łapówki J. C. w kwocie 23 400 złotych i R. B. / w opisie czynu innej osobie/ w kwocie 65 200 złotych łącznie 88 600 złotych. Temu ostatniemu wręczył korzyści przed 1 lipca 203 roku, więc zachowanie to nie mogło być penalizowane w przypisanym oskarżonemu czynie z art. 296 a § 2 kk. Nie ma to wpływu na ustalenia w przedmiocie wysokości niekorzystnego rozporządzenia mieniem z art. 286 § 1 kk, gdyż w okresie objętym tym przestępstwem od początku 2000 roku do listopada 2004 roku wręczył łapówki w łącznej kwocie 88 600 złotych i zgodnie z ustaleniami sądu I instancji wyrządził szkodę w tej wysokości. Ta kwota musi być więc podstawą orzeczenia z pkt 42 wyroku.

Zarzut obrazy prawa materialnego art. 296 a § 2 kk jest chybiony. Ma rację apelujący obrońca, że J. C. nie pełnił funkcji kierowniczej w Hucie ani nie świadczył usług szczególnego charakteru związanych z podejmowaniem istotnych decyzji związanych z działalnością Huty. Tyle, że znamię to należy oceniać poprzez pryzmat art. 21 § 2 kk zgodnie, z którym jeżeli okoliczność osobista dotyczące sprawcy, stanowi znamię czynu zabronionego, współdziałający podlega odpowiedzialności karnej przewidzianej za ten czyn zabroniony, gdy o tej okoliczności wiedział, chociażby go nie dotyczyła. Dla Sadu Apelacyjnego nie ulega wątpliwości i wynika to ustaleń stanu faktycznego, że w przestępczym procederze ujawnionym w tym postępowaniu zamieszane były osoby pełniące funkcję kierownicze bądź mający stanowisko związane z podejmowaniem istotnych decyzji. Z wyjaśnień osk. B. wynikało, że to czy ktoś brał łapówki nie zależało od tego czy w danym momencie pełnił funkcję klasyfikatora ale od istniejących wśród pracowników powiązań formalnych i koleżeńskich. Sąd Okręgowy wyraźnie ustala w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że w Hucie panował korupcyjny układ w ramach, którego panowały szczególne interakcje między należącymi do niego osobami. Jest oczywiste, że skoro za przyjmowanie złomu odpowiedzialny był Wydział Technicznej Kontroli Jakości, to kierownictwo tego Wydziału brało w procederze udział. W niniejszej sprawie skazano za przyjmowanie łapówek S. K. i G. S. (2), którzy w ogóle nie byli bezpośrednio zaangażowani w przyjmowanie i klasyfikację złomu, ale z racji pełnionych funkcji kierowniczych w ramach średniego szczebla kadry zarządzającej mieli wiedzę o klasyfikacjach złomu i mogli uniemożliwić lub utrudnić przestępczy proceder. Wszystkie możliwe zależności, choć w sposób ogólny, zostały alternatywnie, szczegółowo opisane w przypisanym w pkt 16 czynie. J. C. obok W. S. (1) i T. S., jak ustalił Sąd Okręgowy, pełnił szczególną pozycję w układzie, był jednym z jej przywódców. Jest oczywiste, że miał wiedzę o wszystkich osobach związanych z przestępczym procederem, w tym wiedział o ich osobistych cechach.

Nie jest prawdą, iż doszło do obrazy przepisów postępowania, określanej jako naruszenia art. 7 kpk, art. 366 § 1 kpk i art. 410 kpk. Oskarżony nie kwestionuje, że sprzedawał pokrzywdzonej Hucie złom więc brak pisemnej umowy między nim a Hutą nie ma znaczenia dla treści wyroku. Teza, że osoba zajmująca się profesjonalnie dostawą złomu nie ma wiedzy, jakim kryteriom ma odpowiadać dostarczany złom jest naiwna. W opisie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 18 wyroku, po zmianie opis ten dotyczy przypisanego oskarżonemu czynu z art. 296a § 2 kk w brzmieniu obowiązującym od dnia 1.07.2003 roku do 18.12.208 roku Sąd Okręgowy wyraźnie przyjął, że oskarżony działa z innymi osobami, w tym pracownikami (...) SA. Fakt, iż przed Sądem Rejonowym w Dąbrowie Górniczej toczy się sprawa przeciwko M. K. (2) i K. S. (2), nie ma znaczenia dla treści zaskarżonego wyroku.

Niezależnie od zarzutów apelacji, zdaniem Sądu Apelacyjnego, czyny przypisane oskarżonemu K. w pkt 16 i 18 zaskarżonego wyroku stanowią czyny ciągły z art. 296a § 2 kk w brzmieniu obowiązującym od dnia 1.07.2003 roku do dnia 18.12.2008 roku i art. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 kk, art. 65 § 1 kk i art. 4 § 1 kk. Nie ulega wątpliwości, że oskarżony działał w ramach z góry powziętego zamiaru doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) S.A. poprzez uzyskanie zawyżonych kwot za złom gorszej jakości. Korzyści majątkowe w postaci łapówek będące przedmiotem czynu opisanego w pkt 16 zaskarżonego wyroku były elementem podjętego przez oskarżonego działania mającego na celu wprowadzenia pokrzywdzonej spółki w błąd z pkt 18. W tej sytuacji zaskarżony wyrok należało zmienić we wskazanym zakresie. Co prawda apelacja takiego zarzutu nie stawiała, ale kwestionowała częściowo winę w zakresie czynu z pkt 16 i 18 wyroku, a poza tym treść art. 435 kpk także umożliwia taką zmianę. Wymierzając karę za nowy czyn Sąd Apelacyjny wymierzył ja w wysokości tożsamej jak kara orzeczona w pkt 18 zaskarżonego wyroku. Ocena taka wynikała z tego, iż dzielenie zachowania oskarżonego na dwa czynu było nieuzasadnione, zaś kara wymierzona za czyn w pkt 18 jest adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości całego zachowania oskarżonego objętego tym czynem. Konsekwencją takiej decyzji Sądu Apelacyjnego była konieczność orzeczenia nowej kary łącznej obejmującej kary z pkt 17 zaskarżonego wyroku oraz kary z niniejszego wyroku. Nowy wymiar kary łącznej jest tożsamy z jak w zaskarżonym wyroku, gdyż kara łączna w zaskarżonym wyroku została co prawda orzeczona z zastosowaniem zasady asperacji, ale w wysokości tylko o 1 miesiąc wyższym niż przy pełnej absorpcji. Oskarżony dopuścił się dwóch czynów i choćby dlatego zastosowanie pełnej absorpcji nie jest uzasadnione. Inaczej niż w zaskarżonym wyroku wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności należało warunkowo zawiesić na okres próby 3 lat. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, w wypadku oskarżonego, ten krótszy okres próby będzie wystarczający do osiągnięcia celów kary.

Kary jednostkowe jak i kara łączna orzeczone wobec oskarżonego z dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia jej wykonania nie noszą znamion rażącej surowości. Apelacja tego nie kwestionowała, więc nie ma potrzeby bliżej się do tego odnosić. Nie ulega wątpliwości, że upłynął znaczny okres czasu od popełnienia czynów przypisanych oskarżonemu. Kara grzywny stanowi uzasadnione dopełnieni kary i jest realna do wykonania. Stanowi przy tym wymierną i uzasadnioną dolegliwość.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego J. C.:

Bezsporne jest, że oskarżony przyznał, że pełniąc funkcję kierowniczą przyjął korzyści majątkowe w zamian za niedopełnienie ciążącego na nim obowiązku zajmowania się sprawami majątkowymi zakładu pracy czym pomógł do popełniania oszustw. Apelacja w zakresie winy kwestionuje wyłącznie wysokość łapówki otrzymanej od R. K. (1) i wysokość wyrządzonej (...) S.A. szkody.

Co do pierwszego zarzutów, to należy wskazać apelującemu obrońcy, iż z opisu czynu przypisanego oskarżonemu w 20 jednoznacznie wynika, że został on skazany nie tylko za przyjęcie korzyści majątkowej od osk. R. K. (1) w wysokości 120 000 złotych i innej osoby w kwocie 62 000 złotych, ale również od W. K. i R. K. (2), czego apelacja nie dostrzega. Zgodnie z treścią art. 115 § 4 kk korzyścią majątkową jest korzyść zarówno dla siebie, jak i dla kogo innego. To, że otrzymane kwoty łapówek były dzielone następnie na innych uczestników procederu wynika z materiału dowodowego. Wyjaśniał na ten temat oskarżony C., jak i inni oskarżeni. Oskarżony z racji pełnionej kierowniczej funkcji przyjmował te korzyści. Sam obrońca stwierdza w apelacji, że oskarżony J. C. przyznał, że od R. K. (1) w okresie określonym aktem oskarżenia otrzymał tytułem łapówki kwotę 120 000 zł. Korespondują z tym wyjaśnienia osk. R. K. (1), który taka kwotę także podawał. Wyjaśnienia pozostałych osób, bezpośrednio współpracujących z osk. C., nie tylko taka minimalną kwotę korzyści majątkowych potwierdzają, ale wskazują, że mogła ona być wyższa. Osk. S. wyjaśnił, że za pośrednictwem osk. C. i B. otrzymał łącznie 120 000 złotych łapówek /k-6636/. Z kolei osk. B. wyjaśniał, że od R. K. (1) wszystkie osoby objęte dotyczącym go zarzutem, w tym osk. C., dostały do podziału za dostawy samochodowe 180 000 zł /k-6502-6504/. Skoro w opisie czynu przypisanego oskarżonemu C. ustalono tę kwotę na 120 000 złotych, to o błędzie w ustaleniach faktycznych nie może być mowy. Kwestia podziału tej kwoty może oczywiście mieć wpływ na ustalenia w przedmiocie wymiernej korzyści majątkowej odniesionej przez oskarżonego z przestępstwa, ale nie na kwestie zakresu jego winy i odpowiedzialności. Jeżeli chodzi o wysokość korzyści otrzymanej od J. Ł., to apelacja jej właściwie nie kwestionuje, a wywody dotyczące wręczenia koperty z pieniędzmi przez osk. Ł. są na tyle ogólne, że nie można się do nich odnieść.

Sąd Okręgowy stanął przed oczywiście trudnym problemem ustalenia wysokości szkody wyrządzonej przestępstwem popełnionym przez oskarżonego. Mając na uwadze kierunek apelacji wywiedzionych wyłącznie na korzyść oskarżonego, poza kontrolą odwoławczą pozostała kwestia czy wysokość wyrządzonej szkody była wyższa niż w przypisanym oskarżonemu czynie. Sąd Okręgowy kierując się zasadami logiki przyjął, iż wysokość szkody nie była niższa niż wysokość udzielonych łapówek. Punktem odniesienia w poczynionych ustaleniach faktycznych mogą być wyłącznie pewne ustalenia wynikające z przekonania sądu orzekającego, ukształtowane na podstawie wszystkich dowodów, ocenianych na podstawie zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. W sytuacji, w której materiał dowodowy nie pozostawiał wątpliwości, że oskarżony przyjmował łapówki w celu ukrycia rzeczywistej jakości dostarczonego złomu, przyjęcie założenia, że wysokość łapówek nie była niższa niż korzyść majątkowa osiągnięta z przestępczego procederu jest logiczna. Skoro brak dowodów pozwalających na ustalenia rzeczywistej wysokości tej szkody, to ustalenie jej na tej minimalnej wysokości musiało być wystarczająca do czynienia ustaleń faktycznych.

Zarzut obrazy art. 12 kk jest o tyle chybiony, że nawet z uzasadnienia apelacji, gdzie wytłuszczono wszystkie daty wręczania łapówek wynikające z wyjaśnień oskarżonych i zeznań świadków wynika, że nie doszło do obrazy art. 12 kk. Znamię krótkich odstępów czasu dotyczy poszczególnych zachowań wchodzących w skład czynu ciągłego. Upływ czasu liczony jest od ostatniego zachowania do pierwszego z kolejnych. Między końcem 2003 roku a marcem 2004 roku, potem między 2004 rokiem, a wiosną 2005 roku nie zachodzą odstępy czasu uniemożliwiające przyjęcie konstrukcji art. 12 kk

Decyzja o zasądzeniu środka karnego z art. 46 § 1 kk jest obligatoryjna, a to czy ma być zasądzony w całości czy części jest wyłączną domeną sądu orzekającego.

Kara orzeczona wobec oskarżonego nie nosi znamion rażącej surowości. Nie ulega wątpliwości, że upłynął znaczny okres czasu od popełnienia czynów przypisanych oskarżonemu i surowsza represja nie jest konieczna. Kara grzywny stanowi uzasadnione dopełnieni kary. Sąd Okręgowy błędnie zaliczył okres tymczasowego aresztowania na poczet kary 1 roku i 1 miesiąca pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego i dlatego Sąd Apelacyjny zmienił wyrok w pkt 41 w ten sposób, że na poczet kary wymierzonej wobec oskarżonego w pkt 20 zaskarżonego wyroku zaliczył okresy rzeczywistego pozbawienia wolności: od dnia 23 stycznia 2006 roku do 23 lutego 2007 roku, na poczet kary pozbawienia wolności oraz od dnia 23 lutego 2007 roku do dnia 13 kwietnia 2007 roku na poczet kary grzywny, uznając obie kary za wykonane w całości;

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonych J. S. (1) i S. D.:

Zarzut obrazy prawa materialnego art. 45 § 1 kk nie jest zasadny, do czego Sąd Apelacyjny odniósł się w części omawiającej apelację prokuratora

Apelacja kwestionuje treść opinii biegłej z zakresu rachunkowości, nie dostrzegając, że nie stała się ona podstawa ustaleń sądu I instancji co do oskarżonych J. S. (1) i S. D.. Sąd Okręgowy szczegółowo analizował treść wszystkich wydanych przez biegłą opinii jednostkowych, opinie zbiorczą i uzupełniającą i finalnie uznał, że opinia biegłej może mieć wyłącznie charakter pomocniczy. Sąd Okręgowy nie kwestionował ani metodologii jej wydania, ani dokonanych ocen i wniosków. Wyłącznym powodem była treść materiału dowodowego, będącego podstawą wydania tej opinii, który w zakresie wysokości wyrządzonej szkody ograniczał się do wyjaśnień oskarżonych i zeznań świadków. Na marginesie należy stwierdzić, że teza apelacji, iż tylko zgromadzenie kompletnej dokumentacji dotyczącej stanowisk oskarżonych i dokumentów potwierdzających odbiór konkretnych dostaw byłoby warunkiem wydania opinii mogącej być źródłem dowodowy jest błędny. Tego rodzaju teza jest w ogóle mało logiczna, gdyż nawet posiadając dokumentacje i tak w oparciu o zeznania świadków należałoby ustalić w jakim zakresie dokumentacja nie potwierdzałaby prawdy. Ważniejsze jest jednak to, że zapewne sąd orzekający również chciałby dysponować nie tyle bardziej obszernym, co bardziej dokładnym materiałem dowodowym, ale w realiach niniejszej nie było możliwe. Sąd Okręgowy zwracał się do (...) S.A. z konkretnymi pytaniami i nadesłanie dokumentacji dotyczącej czynów oskarżonych. Z odpowiedzi jasno wynikało, że inna dokumentacją nie dysponują. Obrońca postulując uzupełnienie materiału dowodowego o dokumentacje dotyczącą przyjmowani dostaw przez konkretnych klasyfikatorów doskonale wie, że takiej dokumentacji nie ma. Biegła wydając opinie oparła się na tym materiale dowodowym, który znajdował się w aktach sprawy i w oparciu o niego wydała opinie. Skorą podstawą opinii biegłej były wyjaśnienia oskarżonych i zeznań świadków, to jest oczywiste, że sąd orzekający będąc powołany do oceny zgromadzonego materiału dowodowego, nie potrzebuje wiedzy specjalnej w tym zakresie. Dlatego stwierdzenie Sądu Okręgowego o pomocniczym charakterze opinii należy uznać za uzasadnione. Stwierdzenie to nie podważa, ani nie przekreśla treści opinii biegłej. Analiza całości materiału dowodowego prowadzi do wniosku, iż w zakresie określenia minimalnej wartości szkody przez sąd I instancji ustalenia są pewne, a jedynie bardziej dokładne wykazanie szkody nie było możliwe. Przypomnieć należy w tym miejscu, iż ugruntowany dorobek orzeczniczy Sądu Najwyższego oraz sądów apelacyjnych w pełni akceptuje możliwość takiego właśnie określenia wysokości szkody wyrządzonej przestępstwem.

Odniesienie się do zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych w pozostałym zakresie winno poprzedzić przypomnienie obrońcy, że stan faktyczny w zakresie sprawstwa oskarżonych został ustalony także w oparciu o wyjaśnienia oskarżonegoW. S., który częściowo przyznał do przyjmowania łapówek zarzucanych aktem oskarżenia, choć kwestionował ich łączną wysokość. Wyjaśnił, że był zatrudniony jako klasyfikator do 1 września 2003 roku, a potem nie miał styczności z jakościowym odbiorem złomu. Mimo to nadal, gdyż do połowy 2005 roku, przyjmował także łapówki za przyjęcie węgla w awizowanej klasie. Miał kontakt z ówczesnym klasyfikatorami i przekazywał im część otrzymanych pieniędzy. Jak widać pełnienie funkcji klasyfikatora nie było warunkiem koniecznym udziału w przestępczym procederze. Dla odpowiedzialności oskarżonych za czyny z art. 296 § 1 i 2 kk czy z art. 296 § 2 k nie było konieczne aby pełnili funkcję klasyfikatorów, gdyż wobec treści art. 21 § 1 kk wystarczyło przecież, że współdziałali z osobami takie przymioty posiadające. Niezależnie od tego należy wskazać, że Sąd Okręgowy szczegółowo uzasadnił w pisemnym uzasadnieniu wyroku stronę podmiotową przypisanych oskarżonemu czynów.

Sąd Okręgowy szczegółowo omówił wyjaśnienia osk. R. K. (1), który jednoznacznie obciążył oskarżonych. Dostrzegł, iż jego wyjaśnienia nie były jednobrzmiące, i precyzyjne, jednak wskazał, którym jego wyjaśnieniom dał wiarę. Ocena tych wyjaśnień została dokonano prawidłowo i korzysta z ochrony art. 7 kpk. Kwestia uprzedniej karalności osk. K. nie jest wystarczającym argumentem do podważenia jego wiarygodności.

Należy odróżnić dopuszczalne limity zanieczyszczeń przyjmowane w awizowanej klasie złomu od świadomego dostarczania złomu w zaniżonej ilości i nie spełniającego wymaganej jakości. Osoby podejmujące nielegalne działania nie mogą wymagać stosowania do ich procederu przepisów dotyczących uczciwych kontrahentów.

Nawet z apelacji nie wynika, aby obrońca oskarżonego miał wiedzę o nałożonych innymi wyrokami obowiązkach naprawienia szkody na oskarżonych, co uzasadniałby zastosowani klauzuli antykumulacyjnej. Obrońca nie precyzuje w jaki sposób sąd odwoławczy miałby ustalić, czy takie obowiązki nie zostały nałożone. Wydaje się, że wiedze na ten temat powinni mieć oskarżeni.

Kara orzeczone wobec oskarżonego S. D. z dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia jej wykonania nie nosi znamion rażącej surowości. Także kara orzeczona wobec oskarżonego J. S. (1) nie ma takiego przymiotu. Została co prawda orzeczona w wymiarze bezwzględnym, ale wobec zaliczenia na jej poczet okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, obecnie nie niesie dla oskarżonego dodatkowej dolegliwości Apelacja tego nie kwestionowała, więc nie ma potrzeby bliżej się do tego odnosić. Nie ulega wątpliwości, że upłynął znaczny okres czasu od popełnienia czynów przypisanych oskarżonym. Kara grzywny stanowi uzasadnione dopełnieni kary i jest realna do wykonania. Stanowi przy tym wymierną i uzasadnioną dolegliwość.

Odnośnie apelacji obrońcy osk. T. S.:

apelacja nie okazała się zasadna.

To, że obrońca kwestionuje ustalenia faktyczne w zakresie wysokości szkody wyrządzonej przestępstwem przypisanym oskarżonemu, nie uprawnia go do stawiania zarzutu obrazy prawa materialnego jak w apelacji.

Nie budzi wątpliwości, że sąd I instancji orzekał w oparciu o materiał dowodowy, który nie zawierał dokumentacji pozwalającej na jednoznaczne ustalenie rzeczywistej ilości zanieczyszczeń oraz ilości zanieczyszczonych dostaw. Materiał ten jednak nie pozostawiał wątpliwości, że przestępczy proceder miał miejsce i oskarżeni dopuścili się przypisanych im czynów. W zakresie dotyczącym szkody ustalenia sądu I instancji ograniczały się do określenia minimalnej wartości szkody. Analiza całości materiału dowodowego prowadzi do wniosku, iż w zakresie wyliczenia minimalnej wartości szkody ustalenia są pewne, a jedynie bardziej dokładne wykazanie szkody nie było możliwe. Tego rodzaju ocena materiału dowodowego jest w oczywisty sposób na korzyść oskarżonego S., gdyż wszelkie wątpliwości co do wysokości ustalonej szkody /niekorzystnego rozporządzenia mieniem/ w wysokości mogącej przekraczać jej minimalna ustalona wysokość zostały rozstrzygnięte na jego korzyść. Przypomnieć należy w tym miejscu, iż ugruntowany dorobek orzeczniczy Sądu Najwyższego oraz sądów apelacyjnych w pełni akceptuje możliwość takiego właśnie określenia wysokości szkody wyrządzonej przestępstwem.

Teza apelacji, że jakość dostarczonego złomu do Huty nie miała znaczenia, gdyż nie było norm i dla przyjęcia każdego dostarczonego złomu wręczenie łapówek nie miało znaczenia jest zupełnie dowolna. Ustalenia faktyczne w przedmiocie działalności przestępczej oskarżonych nie tylko przeczą tej tezie, ale wprost wskazują, że tylko dawanie łapówek warunkowało przyjmowanie złomu przez klasyfikatorów.

Sąd Okręgowy dostrzegł wyjaśnienia oskarżonego i je ocenił. Podał powody, dlaczego nie dał tym wyjaśnieniom w całości wiary, w zakresie wysokości przyjętych łapówek. To, że są one sprzeczne w zakresie wysokości otrzymanych korzyści majątkowych, od ustalonych w wyroku, nie jest wystarczające dla podważenia zasadności wyroku. Skoro w zaskarżonym wyroku wysokość szkody /niekorzystnego rozporządzenia mieniem/ została ustalona w wysokości 295 000 złotych, to o obrazie prawa materialnego wskazanych w apelacji przepisów nie może być mowy. Treść art. 115 § 5 kk jednoznacznie stanowi, że mieniem znacznej wartości jest mienie, którego wartość w czasie popełnienia czynu zabronionego przekracza 200 000 złotych.

Kara orzeczone wobec oskarżonego T. S. nie nosi znamion rażącej surowości. Została co prawda orzeczona w wymiarze bezwzględnym, ale wobec zaliczenia na jej poczet okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, obecnie nie niesie dla oskarżonego dodatkowej dolegliwości Apelacja tego nie kwestionowała, więc nie ma potrzeby bliżej się do tego odnosić. Nie ulega wątpliwości, że upłynął znaczny okres czasu od popełnienia czynów przypisanych oskarżonym. Kara grzywny stanowi uzasadnione dopełnieni kary i jest realna do wykonania. Stanowi przy tym wymierną i uzasadnioną dolegliwość.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego A. R.

Z apelacji obrońcy jednoznacznie wynika, że zdaje sobie sprawę jaki materiał dowodowy stał się podstawą ustaleń faktycznych poczynionych przez sąd I instancji. To, że zdaniem obrońcy wyjaśnienia oskarżonych K., P. i F. są wątpliwe nie jest wystarczającym argumentem apelacyjnym. Dla Sądu Okręgowego materiał ten był wystarczający do czynienia stanowczych ustaleń faktycznych z powodów jasno wskazanych w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i trzeba stanowczo stwierdzić, ze tego rodzaju ocena mieści się w przysługującej sądowi orzekającemu swobodnej ocenie dowodów z art. 7 kpk. Sąd I instancji orzekał autonomicznie i odrębnie w stosunku do wszystkich oskarżonych. Wskazana w apelacji okoliczność w postaci uniewinnienia oskarżonych S. i C. także nie jest okolicznością mogącą podważyć zaskarżony wyrok w postulowanym zakresie. Ocena materiału dowodowego zaprezentowana przez sąd I instancji przeczy tezie, iż okoliczności leżące u podstaw tych uniewinnień były tożsame jak w wypadku oskarżonego.

Kwestia przyczyn podpalenia samochodu oskarżonego A. R. nie ma znaczenia dla treści wyroku. To, że takie ustalenia poczynił sąd I instancji i powiązał tę okoliczność z udziałem w procederze przestępczym ma znaczenie uboczne i nie jest podstawą ustaleń w przedmiocie winy oskarżonego. Sąd Okręgowy oparł się w tym zakresie na wyjaśnieniach osk. K. i nie przekroczył w tym zakresie uprawnień z art. 7 kpk.

Jak już omówiono wcześniej w podstawie skazania i wymiaru kary wobec oskarżonego błędnie przyjęto przepis art. 65 kk. Konsekwencją zmiany wyroku w tym zakresie jest nie tylko wyeliminowanie tego przepisu z podstawy skazania i wymiaru kary, ale także wyeliminowanie przesłanki ograniczającej możliwość warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego. W czasie wyrokowania, konsekwencją przyjęcia działania oskarżonego w warunkach art. 65 kk w brzmieniu sprzed 1 maja 2004 roku, było wynikające z treści art. 69 § 3 kk w brzmieniu sprzed 1 maja 2004 roku obostrzenie ograniczające dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania kary wobec sprawców skazanych w warunkach art. 65 kk, tylko do wypadków uzasadnionych szczególnymi okolicznościami. Obecnie wobec zmienionej treści wyroku, tego rodzaju wypadku nie trzeba wykazywać. Mając więc na uwadze odpadnięcie tego obostrzenia, okoliczności łagodzące wskazane przez Sąd Okręgowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku oraz niską wartość przyjętych korzyści należał uznać, że wystarczające będzie warunkowe zawieszenie wykonania wobec niego kary pozbawienia wolności na okres próby 3 lat, a nie 5 lat, jak w zaskarżonym wyroku, z oddaniem go w tym czasie pod dozór kuratora sądowego. Kara w takim kształcie będzie wystarczająca by osiągnąć cele kary i winna zapobiec powrotowi oskarżonego do przestępstwa.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego S. K.:

Choć apelacja nie okazał się zasadna w zakresie stawianych zarzutów, to jej konsekwencją stała zmiana zaskarżonego wyroku poprzez częściową zmianę opisu wyroku i warunkowe zawieszenie wykonanej kary pozbawienia wolności.

Na wstępie należy wskazać, że wyrok w zakresie dotyczącym osk. K. został zaskarżony wyłącznie na korzyść oskarżonego zarówno przez prokuratora, jak i obrońcę. Sąd Okręgowy, jak wynika z opisu czynu z pkt 36 wyroku, przypisał oskarżonemu pomocnictwo do popełnienia oszustwa z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk polegającego na niekorzystnym rozporządzeniu mieniem w kwocie łącznej co najmniej 70 000 – 80 000 złotych. Kwestia wysokości szkody, gdyż w realiach niniejszej sprawy wysokość niekorzystnego rozporządzenia mieniem stanowiła jej równowartość, z uwagi na kierunek apelacji nie podlegała kontroli odwoławczej. Nie mniej sposób jej alternatywnego określenia w wyroku należy uznać za wadliwy. Obowiązkiem sądu orzekającego w wypadku skazania z art. 286 § 1 kk jest ustalenie wysokości niekorzystnego rozporządzenia w takiej kwocie, na jaką bez wątpliwości pozwalają zgromadzone dowody. Jeżeli zgromadzone dowody w wypadku osk. K. doprowadziły sąd I instancji do ustalenia, że kwota 70 000 zł stanowi minimalną kwotę niekorzystnego rozporządzenia wynikającą z dowodów, to niekorzystne rozporządzenie w tej wysokości winno być przyjęte w wyroku. To, że z materiału dowodowego stanowiącego podstawę ustaleń faktycznych mogła wynikać kwota w przedziale od 70 000 do 80 000 złotych, nie zwalnia sądu orzekającego od stanowczych ustaleń w tym zakresie. Treść pkt 42 wyroku w odniesieniu do osk. K. nie pozostawia wątpliwości, że Sąd Okręgowy wartość niekorzystnego rozporządzenia mieniem ustalił na kwotę 70 000 zł. Z tego powodu z opisu czynu należało wyeliminować tworzące alternatywę określenie „-80 000”.

To, że oskarżony S. K. nie przyznawał się do popełnienia przypisanego mu czynu i składał wyjaśnienia odmienne od ustalonego stanu faktycznego nie jest wystarczającym argumentem apelacyjnym, mogącym wpłynąć na treść wyroku. Sąd Okręgowy dostrzegł tę okoliczność i nie dając wiary oskarżonemu wskazał materiał dowodowy, który na taką ocenę pozwalał. Osk. K. w czasie przypisanego mu czynu był kierownikiem Działu Technologicznego Huty. Z tego tytułu mógł mieć wiedzę o przeprowadzanych kontrolach dostarczanego złomu. To logiczne założenie ma potwierdzenie w dowodach. Z zeznań św. J. B. i J. S. (2) wynikało, że klasyfikatorzy złomu i część dostawców mieli wcześniej wiedzę o takich kontrolach. Osk. B. i C. twierdzili, że K. albo jego podwładni przeprowadzali takie kontrole. Osk. M. S. (1) wprost wyjaśniał, iż osk. K. przekazywał informacje o kontrolach osk. F. i K.. Z wyjaśnień osk. A. F. wynika, że osk. K. informował go o planowanych kontrolach dostaw złomu. Z wyjaśnień osk. A. F., R. K. (1) i S. P. wynika, że wręczali osk. K. łapówki za te informacje. Próby podważenia tego materiału dowodowego przez apelację obrońcy nie okazały się skuteczne. Z pewnością nie mogły osiągnąć takiego skutku wskazane w apelacji fragmenty zeznań świadków. Sąd Okręgowy dając wiarę wskazanemu materiałowi dowodowemu nie przekroczył przysługujących mu uprawnień z art. 7 kpk i czyniąc ustalenia w przedmiocie winy oskarżonego w zakresie wynikającym z wyroku, z pewnością nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych. Dla tych ustaleń nie ma żadnego znaczenia kiedy pracownicy działu oskarżonego wykonywali czynności nadzoru przy klasyfikowaniu dostaw złomu. Zresztą grafiki dyżurów z okresu stycznia do marca 2000 roku, na które powołuje się apelacja, nie dotyczą okresu popełnienia czynu i także dlatego nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie. Pismo z (...) z dnia 16 marca 2016 roku w żadnym razie nie pozwala na wyciągnięcie wniosków wynikających z apelacji. Brak pełnej informacji i dokumentacji odnośnie zdarzeń sprzed około 15 lat nie pozwala na wyciągnie żadnych wniosków odnośnie planowania i przebiegu ówczesnych kontroli. Próby wykazania, iż wyjaśnienia osk. P. i F. wynikają z wcześniejszego skonfliktowania się z oskarżonym są dowolne i nieprzekonywujące. Nie ma niespójności w czasokresach czynów przypisanych osk. K. oraz oskarżonym F. i P.. Sąd Okręgowy nie był w stanie w miarę precyzyjnie ustalić daty przypisanych im czynów, stad duże rozpiętości czasowe. W przyjętym okresie mieści się wynikające z obliczeń apelacji 1 półrocze 2003 roku. Czasokresy czynów przypisanych tym oskarżonym nie pokrywają się, gdyż zachowania przestępcze oskarżonych F. i P. nie dotyczyły wyłącznie zachowań związanych z korzyściami majątkowymi wręczanymi oskarżonemu K..

Jak już omówiono wcześniej w podstawie skazania i wymiaru kary wobec oskarżonego błędnie przyjęto przepis art. 65 kk. Konsekwencją zmiany wyroku w tym zakresie jest nie tylko wyeliminowanie tego przepisu z podstawy skazania i wymiaru kary, ale także wyeliminowanie przesłanki ograniczającej możliwość warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego. W czasie wyrokowania, konsekwencją przyjęcia działania oskarżonego w warunkach art. 65 kk w brzmieniu sprzed 1 maja 2004 roku, było wynikające z treści art. 69 § 3 kk w brzmieniu sprzed 1 maja 2004 roku obostrzenie ograniczające dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania kary wobec sprawców skazanych w warunkach art. 65 kk, tylko do wypadków uzasadnionych szczególnymi okolicznościami. Obecnie wobec zmienionej treści wyroku, tego rodzaju wypadku nie trzeba wykazywać. Mając więc na uwadze okoliczności łagodzące wskazane przez Sąd Okręgowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku – mniejsza rola w przestępczym procederze i brak bezpośredniego wpływu na przyjmowany złom oraz wartość przyjętej w wyroku szkody /niekorzystnego rozporządzenia mieniem/, którą Sąd Okręgowy określa jako niebagatelną, a którą w porównaniu z czynami innych oskarżonych, należy określić jako niedużą należał uznać, że kara bezwzględna orzeczona wobec oskarżonego jawi się jako rażąco surowa. Nie można tracić z pola widzenia znacznej odległości czasowej od popełnienia czynu oraz wynikające z akt właściwości i warunki osobiste oskarżonego. Kara grzywny stanowi dolegliwość, która dopełniając karę unaoczni oskarżonemu nieopłacalność takich przestępstw. Wyrok należało zmienić i na mocy art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 pkt 1 kk oraz art. 73 § 1 kk w brzmieniu sprzed 1 lipca 2015 roku w zw. z art. 4 § 1 kk karę pozbawienia wolności orzeczoną wobec oskarżonego w pkt 36 wyroku warunkowo zawiesić na okres próby 3 lat, oddając go w tym czasie pod dozór kuratora sądowego. Kara w takim kształcie będzie wystarczająca by osiągnąć cele kary i winna zapobiec powrotowi oskarżonego do przestępstwa.

Odnośnie apelacji obrońców oskarżonego G. S. (1):

Obrońca stawia w apelacji zarzut rażącego naruszenie zasad procedury karnej, który wiąże z naruszeniem art. 79 § 1 pkt 2 kpk i art. 80 kpk poprzez nie wyznaczenie oskarżonemu obrońcy z urzędu w toku postępowania sądowego w sytuacji, w której ustanowienie obrońcy był obowiązkowe. Zarzut ten winien być oceniany poprzez pryzmat treści art. 439 § 1 pkt 11 kpk w zw. z art. 6 kpk, gdyż tak należy w rzeczywistości należy odczytać jego treść. Zdaniem obrońcy do rażącego naruszenia wskazanych przez niego przepisów postępowania doszło od dnia kiedy wydano orzeczenie o stopniu niepełnosprawności oskarżonego z dnia 15.07.2013 roku do dnia wyznaczenia przez sąd obrońcy z urzędu, co nastąpiło w dniu 7.12.2015 roku. W tym okresie nie miał on obrońcy z urzędu. Jest to zarzut niezasadny. Abstrahując od innych okoliczności należy wskazać, że zgodnie z art. 79 § 1 pkt 2 kpk oskarżony musi mieć obrońcę jeżeli jest głuchy. Zgodnie z treścią orzeczenia Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w D. z dnia 15.07.2013 roku osk. G. S. (2) z powodu upośledzenia słuchu zaliczono do lekkiego stopnia niepełnosprawności. Z orzeczenia tego nie wynika, iż jest on głuchy. Do zarzutu naruszenia art. 80 kpk trudno się w ogóle odnieść, gdyż oskarżonemu nie zarzucono zbrodni.

Obrońca nie dostrzega w apelacji, że oskarżony K. kilkukrotnie składał wyjaśnienia, których obciążał oskarżonego S.. W trakcie dwóch przesłuchań i jednej konfrontacji z osk. S. osk. R. K. (1) wyjaśnił, iż G. S. (1) zapłacił około 15 000 złotych za dostawy samochodowe / wyjaśnienia k-3834, 4014, konfrontacja k-9678-9679/. To, że w czasie pierwszych wyjaśnień nie wymienił osk. S. nie jest wystarczające do podważenia tego materiału dowodowego. Wyjaśnienia osk. B. miały jedynie charakter uzupełniający do wyjaśnień osk. K., gdyż potwierdzały istnienie procederu łapownictwa, a w odniesieniu do osk. S. stwierdził, iż jego zdaniem miał on jakiś układ z osk. K. /6553-6553/. Jeśli chodzi o wyjaśnienia osk. C., to należy zwrócić, że on również potwierdził, że R. K. (1) miał jakiś układ w Hucie, gdyż dostarczał dobry złom, gdy były kontrole /6644-6650/. Odnośnie osk. S., wbrew temu, co pisze apelujący obrońca, osk. C. nie twierdził stanowczo, że nie uczestniczył on w przestępczym procederze tylko, że nie jest mu wiadome by S. przyjmował pieniądze.

Zarzutu rozstrzygania wątpliwości na niekorzyść oskarżonego art. 5 § 2 kk nie można wywodzić z tego, że materiał dowodowy będący podstawą ustaleń faktycznych nie jest jednobrzmiący i poczynione ustalenia faktyczne są konsekwencją przysługującej sądowi orzekającemu swobodnej ocenie dowodów z art. 7 kpk. Dotyczy to takż eoceny wyjaśnień osk. K.. Danie wiary jednym dowodom, w całości lub części i odrzucenie innych, jest normalną konsekwencją oceny dowodów w rozumieniu art. 7 kpk i nie uzasadnia konieczności sięgania do rozwiązania art. 5 § 2 kpk. Poza tym zasada art. 5 § 2 kk kierowana jest do sądu orzekającego, a nie do obrońcy. To, nie wątpliwości obrońcy korzystają z ochrony tego przepisu. Z pisemnego uzasadnienia nie wynika, aby Sąd Okręgowy miał wątpliwości wynikające z zarzutów apelacji.

Sąd Okręgowy szczegółowo analizował wyjaśnienia osk. R. K. (1) i osk. R. B., czemu dał wyraz w pisemnym uzasadnieniu wyroku. Ocenił również okoliczności wynikające z apelacji. Wbrew twierdzeniom obrońcy osk. S. nie dopuścił się w tym zakresie błędu i ta ocena mieści w ramach swobodnej oceny dowodów z art. 7 kpk.

Nie ulega wątpliwości, że osk. K. w kolejnych wyjaśnieniach podawał różne daty swej przestępczej działalności. Tyle, że wynikająca z apelacji data od października 2003 roku dotyczyła dostaw złomu wagonami /k-3818-3820/. W odniesieniu do dostaw złomu samochodami, tego procederu dotyczy czyn przypisany oskarżonemu, okres wręczania łapówek od 2000 do 2003 roku /k-3834/. Zarzut aktu oskarżenia obejmował okres od 2000 roku do czerwca 2003 roku. Sąd Okręgowy ograniczył go w wyroku do okresu między rokiem 2001 a rokiem 2003. Sąd Okręgowy skrócił ten okres na korzyść oskarżonego i zarzut kwestionujący ten okres w apelacji nie jest zasadny.

Należy odróżnić dopuszczalne limity zanieczyszczeń przyjmowane w awizowanej klasie złomu od świadomego dostarczania złomu w zaniżonej ilości i nie spełniającego wymaganej jakości. Osoby podejmujące nielegalne działania nie mogą wymagać stosowania do ich procederu przepisów dotyczących uczciwych kontrahentów.

Sąd Okręgowy uwzględnił, iż oskarżony nie był osobą zatrudnioną na stanowisku zawiązanym z przyjmowaniem i dokonywaniem klasyfikacji złomu, ale okoliczność ta w żadnym razie nie przeszkadzała mu w udziale w przestępczym procederze. Wynika to, z faktu, iż nie tylko klasyfikatorzy bezpośrednio przyjmowali łapówki, co wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego. Zakres obowiązków oskarżonego nie ma wpływu na przypisany mu zakres jego odpowiedzialności w zaskarżonym wyroku. Istota czynu popełnionego przez osk. S. polegała na tym, że co prawda nie brał bezpośredniego udziału w odbiorze dostaw złomu, ale z uwagi na pełnione stanowisko mógł wpłynąć na proceder. Jak słusznie pisze Sąd Okręgowy, osk. K. chciał zapewnić sobie „neutralność” osk. S. i dlatego wręczał mu łapówki. Na tym polegało jego pomocnictwo do popełnienia przestępstwa oszustwa z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 186 § 1 kk.

Zarzut obrazy prawa materialnego art. 12 kk jest o tyle dziwny, że jego uwzględnienie musiałoby skutkować negatywnie dla oskarżonego, gdyż zamiast jednego czynu ciągłego, mógłby być skazany za kilka zachowań, odrębnie za każde przyjęcie korzyści. Niezależnie od tego, należy stwierdzić, że oskarżony swym zachowanie zrealizował warunki art. 12 kk.

Teza, że osoba przyjmująca korzyść majątkową nie ma świadomości bezprawności działania osk. K., niezależnie od materiału dowodowego, jest naiwna. Oskarżony był osobą pełniącą istotną funkcję w strukturze przedsiębiorstwie średniego szczebla. W sprawie nie ujawniły się żadnego okoliczności mogące podważyć poziom inteligencji oskarżonego. Próba przedstawienia oskarżonego przez obrońcę jako osobę naiwną, nie potrafiącą ocenić istniejącego wokół niego procederu i jego z nim związku jawi się jako mało przekonywujące.

Jak już omówiono wcześniej w podstawie skazania i wymiaru kary wobec oskarżonego błędnie przyjęto przepis art. 65 kk. Konsekwencją zmiany wyroku w tym zakresie jest nie tylko wyeliminowanie tego przepisu z podstawy skazania i wymiaru kary, ale także wyeliminowanie przesłanki ograniczającej możliwość warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego. W czasie wyrokowania, konsekwencją przyjęcia działania oskarżonego w warunkach art. 65 kk w brzmieniu sprzed 1 maja 2004 roku, było wynikające z treści art. 69 § 3 kk w brzmieniu sprzed 1 maja 2004 roku obostrzenie ograniczające dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania kary wobec sprawców skazanych w warunkach art. 65 kk, tylko do wypadków uzasadnionych szczególnymi okolicznościami. Obecnie wobec zmienionej treści wyroku, tego rodzaju wypadku nie trzeba wykazywać. Mając więc na uwadze odpadnięcie tego obostrzenia, okoliczności łagodzące wskazane przez Sąd Okręgowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku oraz niską wartość przyjętych korzyści należał uznać, że wystarczające będzie warunkowe zawieszenie wykonania wobec niego kary pozbawienia wolności na okres próby 3 lat, a nie 5 lat, jak w zaskarżonym wyroku, z oddaniem go w tym czasie pod dozór kuratora sądowego. Kara w takim kształcie będzie wystarczająca by osiągnąć cele kary i winna zapobiec powrotowi oskarżonego do przestępstwa.

SSA Piotr Filipiak SSA Michał Marzec SSA Alicja Bochenek