Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

Przewodniczący

SSA Witold Mazur (spr.)

Sędziowie

SA Wojciech Kopczyński

SA Marcin Ciepiela

Protokolant

Agnieszka Bargieł

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 342/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

0

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej z dnia 8 marca 2021r., sygn. akt 160/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

I. Prokurator na podstawie art. 425 k. p. k. i art. 444 k. k. p. zaskarżył wyrok w całości na niekorzyść oskarżonych M. S. (1) i M. F. (1) oraz powołując się na przepisy art. 438 pkt 2 i 4 k. p. k. zarzucił:

1. obrazę przepisów postępowania mająca wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 k. p. k. i art. 410 k. p. k., poprzez wydanie wyroku na podstawie hipotezy odnoszącej się do sposobu rozliczenia przez oskarżonych, środków wyłudzonych od pokrzywdzonego, nie popartej żadnymi dowodami, która ponadto nie miała znaczenia dla ustalenia sprawstwa czynu z art. 286 § 1 k. k., popełnionego na szkodę (...) sp. z o. o. z pominięciem istotnej części zeznań złożonych przez świadków, przede wszystkim, M. S. (2), J. S. (1), S. S., M. W., K. M., T. P. (1) i M. K. (1) przy wydaniu wyroku i przez to nieuwzględnienie wszystkich okoliczności ujawnionych podczas rozprawy głównej oraz przez wnioskowanie nie odpowiadające zasadom logicznego rozumowania, a w rezultacie poczynienie ustaleń dowolnych, które skutkowały błędnym uznaniem, iż oskarżony M. S. (1) dopuścił się pomocnictwa do przestępstwa oszustwa, podczas gdy działał w ramach współsprawstwa razem z oskarżonym M. F. (1),

2. rażącą niewspółmierność kary, tak pozbawienia wolności w wymiarze 3 lat, jak i zobowiązania do naprawienia szkody w kwocie 1.980. 000 zł, orzeczonej wobec oskarżonego M. F. (1), wynikającą z błędnej koncepcji uznania go za jedynego sprawcę przestępstwa oszustwa, popełnionego na szkodę (...) sp. z o. o., podczas gdy czynu tego dopuścił się działając wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym M. S. (1), wobec którego błędnie przyjęto, że działał w ramach pomocnictwa do przestępstwa oszustwa, za co został skazany na karę 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 5 lat i zobowiązany do naprawienia szkody w kwocie 20 000 zł, które to orzeczenie z powodu zróżnicowania odpowiedzialności karnej oskarżonych stało się rażąco niesprawiedliwe.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sformułowany przez prokuratora w apelacji zarzut obrazy przepisów prawa karnego procesowego, a to art. 7 k. p. k. i art. 410 k. p. k. jest zasadny. W tej sytuacji trudno uznać, że wydany wyrok jest słuszny. Na wstępie należy stwierdzić, że zebrany w sprawie materiał dowodowy jest kompletny i nie wymaga uzupełnienia. Sąd Okręgowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy. Jednak dokonana ocena zgromadzonych dowodów nastąpiła z przekroczeniem granic określonych w przepisie art. 7 k. p. k.

W przekonaniu Sądu Apelacyjnego zarzut naruszenia art. 7 k. p. k. okazał się skuteczny, ponieważ skarżący wykazał w sposób przekonujący, że w procesie oceny poszczególnych dowodów Sąd Okręgowy dopuścił się określonych uchybień, które mogą być zweryfikowane na podstawie akt danej sprawy. Jest bowiem oczywiste, że to Sąd I instancji miał bezpośrednią styczność i kontakt z oboma oskarżonymi i miał możliwość oceny sposobu składania przez nich wyjaśnień zarówno w aspekcie ich merytorycznej zawartości jak również sposobu wypowiedzi. Sąd Odwoławczy dokonując instancyjnej kontroli wyroku w aspekcie naruszenia zasady określonej w art. 7 k. p. k. ocenia zatem, czy dokonana przez Sąd Okręgowy ocena poszczególnych dowodów nie zawiera błędów natury faktycznej, logicznej, respektuje zasady wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego. Jeżeli więc w omawianym zakresie analiza i ocena dowodów przeprowadzona przez Sąd orzekający w pierwszej instancji nie zawiera uchybień i błędów które można stwierdzić poprzez porównanie treści wypowiedzi określonych osób zawartych w protokołach ich przesłuchań oraz argumentów i wniosków Sądu zawartych w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku w kontekście treści zarzutów podniesionych w środku odwoławczym i merytorycznej zawartości argumentów podważających sposób oceny tych dowodów, to zaistniały podstawy, aby zakwestionować ocenę poszczególnych dowodów dokonaną przez ten Sąd.

Popełniony przez Sąd Okręgowy błąd w ocenie materiału dowodowego skutkował przypisaniem oskarżonemu M. S. (1) popełnienia pomocnictwa do przestępstwa oszustwa w stosunku do mienia znacznej wartości. Natomiast w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego nie budzi wątpliwości to, że oskarżony M. S. (1) działał w ramach współsprawstwa razem z oskarżonym M. F. (1). Zgodnie z treścią przepisu art. 18 § 1 k. k. współsprawstwo polega na wykonaniu czynu zabronionego wspólnie i w porozumieniu z inną osobą.

Współsprawstwo to jest oparte na porozumieniu dotyczącym wspólnego wykonania czynu zabronionego, które charakteryzuje się po stronie każdego ze wspólników odgrywaniem istotnej roli w procesie realizacji ustawowych znamion czynu zabronionego. Ponadto nie jest wymagane to, aby uczestnicy takiego porozumienia byli wobec siebie równorzędni, czy równorzędny był ich wkład we wspólną akcję przestępczą. Należy podkreślić, że istotą współsprawstwa jest oparte na porozumieniu współdziałanie co najmniej dwóch osób, z których każda obejmuje swoim zamiarem realizację całości znamion określonego czynu przestępnego. To porozumienie się jest tym szczególnym elementem podmiotowym, który zespalając zachowania się poszczególnych osób, pozwala przypisać każdej z nich i tę akcję sprawczą, która przedsięwzięła inna osoba współdziałająca w popełnieniu przestępstwa. Istotną cechą konstrukcji współsprawstwa jest też i to, że umożliwia ona przypisanie jednemu współsprawcy tego, co zrobił jego wspólnik w realizacji łączącego ich porozumienia. Trzeba też zaznaczyć, że dla ustalenia, czy rola danej osoby jest istotna, świadczy najczęściej hipotetyczne przyjęcie, czy odstąpienie tej osoby od współdziałania doprowadziłoby do popełnienia tego czynu zabronionego albo, czy byłby on popełniony w inny sposób. Sąd i instancji prawidłowo ustalił, że oskarżeni M. F. (1) i M. S. (1) w listopadzie 2010 r. założyli spółkę (...) sp. z o.o. z siedzibą w P.. Miała się ona zajmować prowadzeniem innowacyjnej działalności w postaci pyrolizy, czyli utylizacji odpadów gumowych. Na nieruchomości należącej do Spółdzielni Kółek Rolniczych w W. przy ulicy (...) zorganizowali przedmiotową działalność i prowadzili ją do 2013 r. W dniu 28 maja 2015 r. w B. pomiędzy (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. a (...) sp. z o. o. z siedzibą w B. została podpisana umowa sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa nr (...). Jej przedmiotem był zakład niskotemperaturowej pirolizy opon i odpadów gumowych znajdujący się w W. przy ulicy (...). Umowa sprzedaży obejmowała w szczególności instalację do pirolizy wraz z reaktorem oraz z systemami specjalistycznymi, dokumentację techniczno- technologiczną, surowce, materiały z produkcji i produkt gotowy. W dniu 1 czerwca 2015 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 2.000.000 zł z terminem płatności 7 dni wystawił oskarżony M. F. (1), będący prezesem spółki, uprawnionym do jej jednoosobowej reprezentacji. Pieniądze z transakcji zostały przelane na konto spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. w Banku (...) S.A. w dniach 5 i 10 czerwca 2015 r. Następnie były przelane na konto oskarżonego M. F. (1) i przez niego wypłacone w gotówce. Od chwili zapłaty za przedmiot sprzedaży spółka go nabywająca miała się stać jego właścicielem. Oskarżeni M. F. (1) i M. S. (1) działający w imieniu firmy (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. zbywając zakład niskotemperaturowej pirolizy opon i odpadów gumowych za kwotę 2.000.000 zł, wprowadzili pokrzywdzony podmiot (...) sp. z o. o. z siedzibą w B. w błąd co do własności przedmiotu sprzedaży, a ponadto zataili fakt, że pozostają w sporze prawnym ze Spółdzielnią Kółek Rolniczych w W., wynajmująca im nieruchomość, na której znajdowała się przedmiotowa instalacja. Prawidłowo przyjął Sąd Okręgowy, że oskarżeni M. F. (1) i M. S. (1) zapewniali przedstawicieli podmiotu pokrzywdzonego o dobrej sytuacji finansowej i ekonomicznej spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. oraz o tym, że zakład pirolizy stanowi wyłączną własność tej spółki. Ta okoliczność miała kluczowe znaczenie przy rozstrzyganiu kwestii odpowiedzialności karnej obu oskarżonych oraz formy sprawczej zaistniałego przestępstwa. Ponadto podawali nieprawdziwe fakty, że instalacja jest sprawna i jedynie wymaga modernizacji, a oskarżony M. S. (1) pomimo tego, że w 2013 r. sprzedał udziały w spółce podawał się za jej udziałowca i podpisywał uchwały jako jej wspólnik. Na dowód tego w dniu 27 lutego 2015 r. biorąc udział w Zgromadzeniu Wspólników (...) sp. z o.o. z siedzibą w P., podpisał uchwałę Nr 1/2015 w sprawie upoważnienia zarządu spółki do sprzedaży na warunkach umowy z (...) sp. z o. o. z siedzibą w B. zakładu niskotemperaturowej pirolizy opon oraz odpadów gumowych mieszczącego się w W. przy ulicy (...) i w ten sposób również wprowadził w błąd kontrahenta.

W imieniu (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. występowali oskarżeni M. F. (1) i M. S. (1), którzy prowadzili rokowania i negocjacje z J. S. (2) i J. S. (1), reprezentującymi (...) sp. z o. o. z siedzibą w B., którzy byli zainteresowani zakupem zakładu do pirolizy opon i odpadów gumowych. Oskarżony M. S. (1) uczestniczył we wszystkich spotkaniach poprzedzających zawarcie umowy sprzedaży zakładu, w tym negocjował jego cenę. Formalnie spółkę reprezentował oskarżony M. F. (1), jako prezes zarządu, ale wszystkie rozmowy prowadzili i zapewnienia realizacji zawartej umowy składali razem oskarżeni M. F. (1) i M. S. (1) jako wspólnicy. Pomimo dokonania płatności w kwocie 2.000.000 zł przez (...) sp. z o. o. z siedzibą w B. nie doszło do wydania zakładu przez sprzedającego, ani też do zwrotu pieniędzy, czy też naprawienia szkody w inny sposób. Należy zaznaczyć, że umowa od dnia jej zawarcia nie mogła być wykonana, ponieważ z przeprowadzonych dowodów niezbicie wynika, że w dacie 28 maja 2015 r. sprzedający (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. nie był właścicielem istotnego składnika przedmiotu umowy, a mianowicie instalacji do recyklingu opon i odpadów gumowych. Trzeba pamiętać, iż w dniu 23 sierpnia 2012 r. (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. zawarła umowę z (...) sp. z o. o. z siedzibą w L. na dostawę i montaż urządzenia, której nie wykonała, a jej zabezpieczeniem było przewłaszczenie instalacji do recyklingu zużytych opon, odpadów gumowych i odpadów tworzyw sztucznych metodą pirolizy niskotemperaturowej, w skład której wchodził reaktor znajdujący się w W. przy ulicy (...), a jej wartość ustalono na kwotę 2.000.000 zł. Własność tej ruchomości przeszła na (...) z siedzibą w L. z dniem 3 grudnia 2012 r., a zawiadomienie o powyższym oskarżony M. F. (1) otrzymał 22 lutego 2013 r. Nadmienić należy, że z tej przyczyny umorzono postępowanie egzekucyjne z ruchomości dłużnika na wniosek wierzyciela J. K., ponieważ (...) z siedzibą w L. jako właściciel, w lipcu 2013 r. wniósł o zwolnienie zajętego przedmiotu spod egzekucji. Chodziło tutaj o instalację do recyklingu zużytych opon i innych odpadów metoda pirolizy.

Ponadto z zebranego materiału dowodowego wynika, że (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. miała poważne problemy finansowe i ten fakt oskarżeni M. F. (1) i M. S. (1) zataili przed przedstawicielami pokrzywdzonej spółki. Ponadto nie poinformowali kontrahentów, że w dniu 24 marca 2015 r. Spółdzielnia Kółek Rolniczych w W. wypowiedziała umowę najmu (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. ze skutkiem natychmiastowym z powodu zaległości czynszowych, naruszenia przepisów przeciwpożarowych i sanitarno-porządkowych. Wbrew zapewnieniom posiadali zatem wątpliwy tytuł prawny do nieruchomości, na której znajdował się zakład będący przedmiotem sprzedaży. Podkreślić w tym miejscu trzeba, że umowa najmu była istotnym elementem transakcji, gdyż pozwolenia i koncesje dotyczące funkcjonowania zakładu były wydawane na konkretną lokalizację. W dniu 30 kwietnia 2015 r. odbyło się spotkanie w W. z udziałem przedstawicieli (...) z siedzibą w L., Spółdzielni Kółek Rolniczych w W. i oskarżonym M. F. (1), podczas którego uzgodniono procedurę demontażu instalacji pirolizy i wydania jej prawowitemu właścicielowi, czyli (...) z siedzibą w L..

Oskarżeni M. F. (1) i M. S. (1) przez pewien czas działali na zwłokę, obiecując przedstawicielom pokrzywdzonej spółki sfinalizowanie zawartej w dniu 28 maja 2015 r. umowy sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa nr (...). Po ich wezwaniu do zrealizowania umowy albo zwrotu pieniędzy, następnie zostało złożone przez pokrzywdzony podmiot zawiadomienie o przestępstwie.

W świetle poczynionych przez Sąd Okręgowy ustaleń faktycznych nie budzi wątpliwości to, że przedstawiciele pokrzywdzonej (...) sp. z o. o. z siedzibą w B. zostali wprowadzeni w błąd co do własności zakładu pirolizy znajdującego się w W. przy ulicy (...), posiadania tytułu prawnego do nieruchomości na której znajdowała się jego lokalizacja, sytuacji finansowej (...) sp. z o.o. z siedzibą w P., a tym samym co do zamiaru i możliwości wywiązania się z umowy sprzedaży. Pozostaje też poza sporem, że oskarżony M. S. (1), wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym M. F. (1) wypełnili znamiona przestępstwa oszustwa w stosunku do mienia znacznej wartości określonego w art. 286 § 1 k. k. w zw. z art. 294 § 1 k. k. Jako współsprawca wprowadził pokrzywdzony podmiot gospodarczy w błąd, wywołując w jego świadomości fałszywe i mylne wyobrażenie o rzeczywistości, a celem jego działania było wywołanie skutku w postaci niekorzystnego rozporządzenia mieniem.

Dowodami wskazującymi na to, że oskarżeni M. F. (1) i M. S. (1) działali w ramach współsprawstwa są zeznania świadków: M. S. (2), S. S., J. S. (1), M. W., K. M., B. B. (2), T. P. (2), J. S. (3), A. T., M. K. (1),K. S. i M. S. (3). Ich zeznania były podstawą ustaleń faktycznych i są rzeczowe oraz wzajemnie się uzupełniają. Wynika z nich, że oskarżony M. F. (1) był prezesem spółki, reprezentował ją, był odpowiedzialny za stronę finansową i marketingową, natomiast oskarżony M. S. (1) był odpowiedzialny za sprawy techniczne. Ich wkład w realizację wspólnego, przestępczego przedsięwzięcia należy ocenić jako równorzędny i każdy z nich spełniał swoją rolę.

Sąd I instancji oceniając materiał dowodowy zebrany w sprawie, pominął treść zeznań świadków, którzy zeznawali na okoliczność sposobu działania oskarżonych i nadmierną uwagę skupił na rozliczeniach pieniężnych pomiędzy nimi. Przyjął, że wyłącznym dysponentem tych środków był oskarżony M. F. (1). Wpłynęły one od pokrzywdzonej (...) sp. z o. o. z siedzibą w B. na konto (...) sp. z o.o. z siedzibą w P.. Stanowisko Sądu Okręgowego, że pieniądze ze sprzedaży zakładu pirolizy przejął oskarżony M. F. (1) i je rozdysponował wynika z historii rachunków bankowych spółki i jego prywatnego rachunku. Nie był on jednak ich wyłącznym dysponentem. Jednak wywód Sądu I instancji, że tylko oskarżony M. F. (1) przejął sumę sprzedaży z zawartej umowy i on dokonał przestępstwa oszustwa w formie dokonania, a jedynie 20.000 zł przekazał oskarżonemu M. S. (1), co zostało uwzględnione w rozstrzygnięciach o obowiązku naprawienia szkody, pozostaje w sprzeczności z zeznaniami świadków i analizą rachunków bankowych, w zakresie dotyczącym przelewów na rachunki bankowe świadków B. B. (2) i M. K. (1). Z zeznań tych wynika, że B. B. (2) otrzymała kwotę 250.000 zł jako prowizję za skontaktowanie przedstawicieli pokrzywdzonej spółki z oskarżonymi, a M. K. (1) kwotę 200.000 zł jako zaliczkę na wykonanie usługi produkcyjnej. Później od oskarżonego M. F. (1) otrzymał informację, że jego firma nie ma pieniędzy, ponieważ oskarżony M. S. (1) roztrwonił otrzymane wcześniej środki finansowe. Te okoliczności niewątpliwie świadczą o wspólnym działaniu obu oskarżonych.

Warto też nadmienić, że oskarżeni M. F. (1) i M. S. (1) zanim otrzymali pieniądze od pokrzywdzonej (...) sp. z o. o. z siedzibą w B. pozostawali w bardzo trudnej sytuacji finansowej. Nie mieli środków na pokrycie swoich zobowiązań, nawet na zapłacenie czynszu za wynajem nieruchomości od Spółdzielni Kółek Rolniczych w W.. Wynika to z wyjaśnień oskarżonego M. S. (1), który podał, że mieli oni poważne problemy finansowe, zaciągali kredyty i pożyczki. Wskazywał tutaj kwotę 500.000 zł kredytu uzyskaną na firmę (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. oraz prywatne pożyczki, w tym, między innymi, zaciągniętą przez oskarżonego M. S. (1) w kwocie 300.000 zł. Dopiero środki wyłudzone od pokrzywdzonej spółki, pozwoliły oskarżonym M. F. (1) i M. S. (1) na pokrycie bieżących zobowiązań, w tym wypłatę prowizji B. B. (2) i zaliczki M. K. (1). O wspólnym działaniu oskarżonych świadczy także fakt, że dysponentami rachunku bankowego ich spółki byli: M. F. (1), jako prezes zarządu i M. S. (1) jako pełnomocnik, który otrzymał pełnomocnictwo bezpośrednio po zawarciu umowy sprzedaży przez spółki, gdy zaczęły wpływać przelewy pieniężne.

Ustalenie faktyczne przez Sąd Okręgowy, że wyłącznym beneficjentem środków pieniężnych uzyskanych od pokrzywdzonej spółki był tylko oskarżony M. F. (1) jest błędne i sprzeczne z zebranym materiałem dowodowym. W sprawie nie ma dowodów wskazujących jakie faktycznie były rozliczenia pomiędzy oskarżonymi oraz na jakie cele zostały przeznaczone wszystkie wyłudzone pieniądze w kwocie 2.000.000 zł, wypłacone w gotówce przez oskarżonego M. F. (1) oraz czy zostały spłacone kredyty i pożyczki zaciągnięte przez oskarżonych na na swoje cele prywatne i na rzecz spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w P., ponieważ na te okoliczności nie złożyli oni wyjaśnień. Ponadto ta kwestia nie ma znaczenia dla ustalenia znamion ustawowych przestępstwa oszustwa, gdyż przedmiotem niniejszego postępowania karnego nie było działania oskarżonych M. F. (1) i M. S. (1) na szkodę (...) sp. z o.o. z siedzibą w P., czyli przestępstwa określonego w art. 296 § 1 k. k., ale przestępstwa z art. 286 § 1 k. k. w zw. z art. 294 § 1 k. k. popełnionego na szkodę (...) sp. z o. o. z siedzibą w B.. Pokrzywdzony podmiot gospodarczy poniósł szkodę majątkową w wysokości 2.000.000 zł i sposób rozliczenia pomiędzy oskarżonymi tej kwoty pieniężnej jest dla niego obojętny.

Oskarżony M. S. (1) dopuścił się zarzucanego mu aktem oskarżenia przestępstwa w formie współsprawstwa, a nie pomocnictwa. Po jego stronie zostały zrealizowane znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 k. k. i z oskarżonym M. F. (1) działał w ramach współsprawstwa. Każdy z nich wypełniał swoją rolę a ich wkład w realizację wspólnego przedsięwzięcia przestępczego był równorzędny. Współdziałanie oskarżonego M. S. (1) powinno zostało udowodnione, przy prawidłowej ocenie dowodów osobowych i rzeczowych, zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Jednak tym regułom proceduralnym Sąd Okręgowy nie sprostał w zakresie oceny działania oskarżonego M. S. (1) i błędnie przyjął postać zjawiskową popełnionego przez niego przestępstwa w postaci pomocnictwa. Doszło zatem do naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów. Trzeba też dodać, że celem działania obu oskarżonych było osiągnięcie korzyści majątkowej zarówno dla siebie jak i dla kogo innego. Błędne rozumowanie Sądu I instancji, z pominięciem przy ocenie materiału dowodowego istotnych dowodów i oparcie rozstrzygnięcia na niepotwierdzonych okolicznościach i faktach i niemających znaczenia dla rozstrzygnięcia, dla przyjęcia prawidłowej kwalifikacji prawnej czynu z art. 286 § 1 k. k. w zw. z art. 294 § 1 k. k., skutkowało wydaniem nieprawidłowego wyroku co do oskarżonego M. S. (1) zarówno co do orzeczonej kary pozbawienia wolności, jak i środka kompensacyjnego obowiązku naprawienia szkody majątkowej.

W tej sytuacji podniesiony przez prokuratora w punkcie I apelacji zarzut obrazy przepisów postępowania, a to art. 7 k. p. k. i art. 410 k. p. k., poprzez wydanie wyroku na podstawie hipotezy odnoszącej się do sposobu rozliczenia przez oskarżonych, środków wyłudzonych od pokrzywdzonego, nie popartej żadnymi dowodami, która ponadto nie miała znaczenia dla ustalenia sprawstwa czynu z art. 286 § 1 k. k., popełnionego na szkodę (...) sp. z o. o. z pominięciem istotnej części zeznań złożonych przez świadków, przede wszystkim, M. S. (2), J. S. (1), S. S., M. W., K. M., T. P. (1) i M. K. (1) przy wydaniu wyroku i przez to nieuwzględnienie wszystkich okoliczności ujawnionych podczas rozprawy głównej oraz przez wnioskowanie nie odpowiadające zasadom logicznego rozumowania, a w rezultacie poczynienie ustaleń dowolnych, które skutkowały błędnym uznaniem, iż oskarżony M. S. (1) dopuścił się pomocnictwa do przestępstwa oszustwa, podczas gdy działał w ramach współsprawstwa razem z oskarżonym M. F. (1) jest całkowicie zasadny.

Z kolei sformułowany przez prokuratora w punkcie II apelacji zarzut rażącej niewspółmierności kary, tak pozbawienia wolności w wymiarze 3 lat, jak i zobowiązania do naprawienia szkody w kwocie 1.980. 000 zł, orzeczonej wobec oskarżonego M. F. (1), wynikającej z błędnej koncepcji uznania go za jedynego sprawcę przestępstwa oszustwa, popełnionego na szkodę (...) sp. z o. o., podczas gdy czynu tego dopuścił się działając wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym M. S. (1), wobec którego błędnie przyjęto, że działał w ramach pomocnictwa do przestępstwa oszustwa, za co został skazany na karę 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 5 lat i zobowiązany do naprawienia szkody w kwocie 20 000 zł, które to orzeczenie z powodu zróżnicowania odpowiedzialności karnej oskarżonych stało się rażąco niesprawiedliwe, jest tylko częściowo zasadny. Środek kompensacyjny obowiązku naprawienia szkody w kwocie 2.000.000 zł powinien być zasądzony solidarnie od oskarżonych M. F. (1) i M. S. (1) na rzecz pokrzywdzonego (...) p. z o. o. z siedzibą w B.. Natomiast kara 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres lat 5 orzeczona w stosunku do oskarżonego M. S. (1) jest rażąco łagodna i niewspółmierna do stopnia winy oraz społecznej szkodliwości popełnionego przez niego przestępstwa we współdziałaniu z oskarżonym M. F. (1). Biorąc pod uwagę rodzaj i charakter popełnionego przestępstwa oraz rozmiar wyrządzonej szkody, odpowiedzialność karna oskarżonych M. F. (1) i M. S. (1) nie powinna być zróżnicowana, kary pozbawienia wolności wymierzone w bezwzględnym wymiarze bez warunkowego zawieszenia, a środek kompensacyjny orzeczony solidarnie.

Wniosek

Prokurator podnosząc te zarzuty, na zasadzie art. 437 § 2 k. p. k., wniósł o zmianę zaskarżonego wyrok, poprzez przyjęcie opisu czynu z art. 286 § 1 k. k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. jak w akcie oskarżenia, tj. uznanie, że oskarżeni M. S. (1) oraz M. F. (1) działali wspólnie i w porozumieniu w ramach współsprawstwa i wymierzenie im kar wnioskowanych na rozprawie w dniu 26 lutego 2021 r. przez oskarżyciela publicznego, czyli skazanie ich na kary po 2 lata pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres lat 5, wymierzenie im kar grzywny w kwocie po 320 stawek dziennych, przy przyjęciu, że jedna stawka dzienna jest równa kwocie 30 zł, orzeczenie dozoru kuratora i orzeczenie solidarnego obowiązku naprawienia szkody w kwocie 2.000.000 zł.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek prokuratora jest tylko częściowo zasadny. Materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie daje podstawę do zmiany zaskarżonego wyroku, poprzez przyjęcie opisu czynu z art. 286 § 1 k. k. w zw. z art. 294 § 1 k. k. z aktu oskarżenia i ustalenie, że oskarżeni M. F. (1) i M. S. (1) działali wspólnie i w porozumieniu w ramach współsprawstwa oraz w takiej postaci popełnili przestępstwo oszustwa w stosunku do mienia znacznej wartości. Jednak przyjęty przez prokuratora kierunek apelacji na korzyść oskarżonego M. F. (1) i niekorzyść oskarżonego M. S. (1) oraz wnioskowane przez oskarżyciela publicznego kary, polegające na wymierzeniu oskarżonym M. F. (1) i M. S. (1) kar po 2 lata pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres lat 5 i grzywny po 320 stawek, przy przyjęciu, że jedna stawka dzienna jest równa kwocie 30 zł nie zasługują na uwzględnienie. Obaj oskarżeni muszą ponieść taką samą odpowiedzialność karną, która nie powinna być zróżnicowana także w odniesieniu do wymiaru kar. Także kary pozbawienia wolności nie powinny być orzeczone z dobrodziejstwem warunkowego ich zawieszenia, z uwagi na postawę oskarżonych i ich właściwości oraz warunki osobiste. Także stopień zawinienia oraz znaczny stopień społecznej szkodliwości dokonanego przestępstwa, przemawiają za orzeczeniem surowej kary pozbawienia wolności bez warunkowego jej zawieszenia. Kwestia wymiaru kar pozbawienia wolności oraz środka kompensacyjnego obowiązku naprawienia szkody zostaną omówione łącznie przy odniesieniu się do apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego w dalszej części uzasadnienia.

3.2.

II. Obrońca oskarżonego M. S. (1) na podstawie art. 427 § 1 i 2 k. p. k. i art. 438 pkt 2 i 3 k. p. k. zarzucił wyrokowi:

I. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wydanego orzeczenia, a mianowicie:

1. art. 4 k. p. k. w zw. z art. 7 k. p. k., poprzez dowolną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, niezgodną z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a także zasadą obiektywizmu, polegającą na:

- uznaniu wyjaśnień oskarżonego M. S. (1) za niewiarygodne w zakresie w jakim stwierdził, że nie miał wiedzy o zawarciu umowy sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa, a jedynie miał świadomość zawarcia umowy odnośnie budowy dwóch instalacji służących do pyrolizy, pomimo tego, że korespondencji mailowej, a to wiadomości z dnia 3 listopada 2015r., godz. 22.51 przesłanej mu przez oskarżonego M. F. (1) jednoznacznie wynika, że został on poinformowany tylko o tej umowie;

- uznaniu wyjaśnień oskarżonego M. S. (1) za niewiarygodne w zakresie w jakim stwierdził, że biorąc udział w rozmowach z (...) sp. z o. o. i udzielając informacji technicznych w zakresie funkcjonowania pyrolizy miał na celu wyłącznie uzyskanie stabilnego zatrudnienia w (...) sp. z o. o., a nie jak wywodzi Sąd Okręgowy w Bielsku-Białej pomocy M. F. (1) w doprowadzeniu (...) sp. z o. o. do niekorzystnego rozporządzenia ich mieniem, pomimo tego iż jednocześnie sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie, w którym ten wskazał, iż pracował w W., a więc przy uwzględnieniu miejsca zamieszkania M. S. (4), zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego jest wiarygodnym, iż chciał on pracować bliżej swojego miejsca zamieszkania;

- uznaniu twierdzeń oskarżonego M. S. (1), zgodnie z którymi to na prezesie zarządu (...) sp. z o.o. spoczywał obowiązek dokonania zmian w Krajowym Rejestrze Sądowym za nielogiczne, podczas gdy zgodnie z regułami wynikającymi z ustawy z dnia 20 sierpnia 1997r. o Krajowym Rejestrze Sądowym oraz ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych, podmiotem zobowiązanym a zarazem uprawnionym do ujawnienia zmian w KRS jest spółka reprezentowana przez zarząd, bądź należycie umocowanego pełnomocnika;

- uznaniu wyjaśnień oskarżonego M. F. (1) za niewiarygodne w zakresie
w jakim wskazał, że zgodnie z ustaleniami stron, miał on wykonać nową instalację dla (...) sp. z o. o., bo instalacja znajdująca się w W. była już wyeksploatowana, pomimo tego, że jego wyjaśnienia były spójne z wyjaśnieniami M. S. (1), który wskazał, że powiedział oskarżonemu M. F. (1), że skoro państwo S. chcą kupić 3 instalacje, to dobrze by było oddać tę instalację (...) i zwolnić ją, a za te pieniądze przeznaczyć 600 tyś. zł na zakup instalacji, co zostało uzgodnione z nimi, aby budować wszystkie 3 instalacje, aby były kompatybilne;

2. art. 7 k. p. k. w zw. z art. 410 k. p. k. poprzez dowolną interpretację dowodów, wykraczającą poza granice swobodnej oceny dowodów, co miało wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia i uznanie, że zatajenie przez oskarżonego M. S. (1) faktu sprzedaży udziałów w (...) sp. z o.o. świadczyło o godzeniu się przez oskarżonego M. S. (1) na popełnienie oszustwa przez oskarżonego M. F. (1),podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że fakt bycia przez oskarżonego M. S. (1) wspólnikiem w (...) sp. z o.o., bądź nie bycia tym wspólnikiem, nie stanowił informacji istotnej z punktu widzenia decyzji (...)sp. z o. o., co do rozporządzenia lub sposobu rozporządzenia mieniem;

3. art. 7 k. p. k. w zw. z art. 410 k. p. k. poprzez dowolną interpretację dowodów, wykraczającą poza granice swobodnej oceny dowodów, co miało wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia i uznanie, że brak poinformowania (...) sp. z o. o., o zadłużeniu związanym z działalnością (...) sp. z o.o. świadczyło o godzeniu się przez oskarżonego M. S. (1) na popełnienie oszustwa przez oskarżonego M. F. (1), podczas gdy jak wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania, oskarżony M. S. (1) zajmował się w spółce sprawami technicznymi, a kwestie dotyczące spraw finansowych należały wyłącznie do oskarżonego M. F. (1), a nadto oskarżony M. S. (1) w dniu 11 grudnia 2013r. sprzedał udziały w spółce, a co za tym idzie, od momentu ich sprzedaży do momentu nabycia przez (...) sp. z o. o. zorganizowanej części przedsiębiorstwa

upłynęło niemal piętnaście miesięcy, wobec czego jest bezspornym, że przez ten okres sytuacja finansowa (...) sp. z o.o. mogła ulec zmianie;

4. art. 424 § 1 k. p. k. polegająca na nieodniesieniu się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do istotnych kwestii mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, a mianowicie wniosku o dofinansowanie projektu PROGRAM OPERACYJNY Inteligentny Rozwój 2014-2020 oś priorytetowa 3 Wsparcie innowacji w przedsiębiorstwach działanie 3.2 Wsparcie wdrożeń wyników prac B+R poddziałanie 3.2.1 Badania na rynek, który był przygotowany z (...) sp. z o. o., którego treść i okoliczności złożenia potwierdzają wersje wydarzeń przedstawioną przez oskarżonego, zgodnie z którą M. S. (1) nie wiedział o zawarciu umowy sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa;

5. art. 618 § 1 pkt 11 k. p. k. w zw. z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze polegającą na ustaleniu kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu przez adwokata B. R. na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, zamiast przy zastosowaniu stawki przewidzianej w rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokatów, a to w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 kwietnia 2020 r. wydanym w sprawie o sygn. akt SK 66/19;

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść, będący następstwem zarzutów sformułowanych powyżej, polegający na przyjęciu, że oskarżony M. S. (1) obejmował swoim zamiarem ułatwienie dopuszczenia się przez oskarżonego M. F. (1) czynu zabronionego, a w konsekwencji, że dopuścił się czynu z art. 18 § 3 k. k. w zw. z art. 286 § 1 k. k. w zw. z art. 294 § 1 k. k., podczas gdy z zebranego materiału dowodowego nie da się wyprowadzić takich wniosków, bowiem żaden z dowodów zgromadzonych w sprawie nie świadczy nawet o godzeniu się na popełnienie oszustwa przez M. F. (1);

III. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść, poprzez przyjęcie, że oskarżony M. S. (1) wyjaśniał, że druga strona transakcji, tj. (...) sp. z o. o. nie wiedziała, iż linia jest przewłaszczona i nie stanowi własności (...) sp. z o.o., pomimo tego, że oskarżony M. S. (1) nie złożył wyjaśnień tej treści,

8. ewentualnie z daleko idącej ostrożności, w razie nieuwzględnienia zarzutów wskazanych powyżej, na podstawie art. 427 § 1 i 2 k. p. k. i art. 438 pkt 4 k. p. k. wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmierność kary, polegającą na wymierzeniu oskarżonemu M. S. (1) kary w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 5 lat, karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych, ustalając wartość jednej stawki na kwotę 10 zł, zakaz prowadzenia działalności gospodarczej związanej ze zbieraniem, przetwarzaniem, unieszkodliwianiem i rekultywacją odpadów niebezpiecznych na okres 5 lat.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut naruszenia art. 7 k. p. k. wymaga wykazania wad w ocenie konkretnych dowodów dokonanej w zaskarżonym wyroku, prowadzących do wniosku, iż przekracza ona granice swobodnej i jest dowolna. Jednak na gruncie niniejszej sprawy ten zarzut jest chybiony. Przepisy Kodeksu postępowania karnego nie zawierają żadnych dyrektyw, które nakazywałyby określone ustosunkowanie się do konkretnych dowodów, jak również nie wprowadzają różnic co do wartości poszczególnych dowodów. Nie wykazał zatem obrońca oskarżonego M. S. (1), aby w tym zakresie Sąd Okręgowy naruszył zasadę swobodnej oceny dowodów. Zarzut naruszenia art. 7 k. p. k. wymaga uzasadnienia, że ocena ta przekroczyła granice swobodnej oceny, przy czym konieczne jest wykazanie konkretnych błędów w sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiających w zasadniczy sposób przeciwko wydanemu rozstrzygnięciu. Tych konkretnych błędów apelujący nie wykazał. Sąd I instancji zgromadził w sprawie, odnośnie pełny materiał dowodowy, który nie wymaga poszerzenia ani uzupełnienia.

Nie ma również racji obrońca stawiając zarzuty obrazy art. 410 k. p. k. Z naruszeniem treści przepisu art. 410 k. p. k. mamy do czynienia jedynie wówczas, gdy sąd opiera swoje orzeczenie na materiale nieujawnionym na rozprawie głównej, bądź tylko na części materiału ujawnionego i jego rozstrzygnięcie nie jest wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności. Nie stanowi natomiast obrazy przepisu art. 410 k. p. k. dokonanie oceny materiału dowodowego przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie w sposób odmienny od subiektywnych oczekiwań stron procesowych.

Z kolei zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku jest trafny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, przy czym zarzut ten nie może polegać na polemice z ustaleniami sądu wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku. Sama więc możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych, który mógł mieć wpływ na treść zapadłego rozstrzygnięcia. Według Sądu Apelacyjnego ustalenia faktyczne przyjęte przez Sąd I instancji są prawidłowe i znajdują odzwierciedlenie w zgromadzonym materiale dowodowy.

Sformułowany przez obrońcę oskarżonego M. S. (1) w punkcie I.1 apelacji zarzut obrazy przepisów postępowania mający wpływ na treść wydanego orzeczenia, a mianowicie art. 4 k. p. k. w zw. z art. 7 k. p. k., poprzez dowolną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, niezgodną z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a także zasadą obiektywizmu jest nietrafny.

Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił, że oskarżony M. S. (1) pomimo tego, że w 2013 r. sprzedał udziały w spółce podawał się za jej udziałowca i podpisywał uchwały jako jej wspólnik. Na dowód tego w dniu 27 lutego 2015 r. biorąc udział w Zgromadzeniu Wspólników (...) sp. z o.o. z siedzibą w P., podpisał uchwałę Nr 1/2015 w sprawie upoważnienia zarządu spółki do sprzedaży na warunkach umowy z (...) sp. z o. o. z siedzibą w B. zakładu niskotemperaturowej pirolizy opon oraz odpadów gumowych mieszczącego się w W. przy ulicy (...) i w ten sposób również wprowadził w błąd kontrahenta. W tym miejscu trzeba też podkreślić, że w imieniu (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. występowali oskarżeni M. F. (1) i M. S. (1), którzy prowadzili rokowania i negocjacje z J. S. (2) i J. S. (1), reprezentującym (...) sp. z o. o. z siedzibą w B., którzy byli zainteresowani zakupem zakładu do pirolizy opon i odpadów gumowych. Oskarżony M. S. (1) uczestniczył we wszystkich spotkaniach poprzedzających zawarcie umowy sprzedaży zakładu, w tym negocjował jego cenę. Formalnie spółkę reprezentował oskarżony M. F. (1), jako prezes zarządu, ale wszystkie rozmowy prowadzili i zapewnienia realizacji zawartej umowy składali razem oskarżeni M. F. (1) i M. S. (1) jako wspólnicy.

W tej sytuacji Sąd I instancji prawidłowo uznał, iż wyjaśnienia oskarżonego M. S. (1) są niewiarygodne w zakresie w jakim stwierdził, że nie miał wiedzy o zawarciu umowy sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa, a jedynie miał świadomość zawarcia umowy odnośnie budowy dwóch instalacji służących do pyrolizy i, że z korespondencji mailowej, a to wiadomości z dnia 3 listopada 2015 r., godz. 22.51 przesłanej mu przez oskarżonego M. F. (1) jednoznacznie wynikało, że został on poinformowany tylko o tej umowie. Jego twierdzenia są sprzeczne z zebranym materiałem dowodowym i nie mogą być uznane za obiektywne. Również Sąd Okręgowy trafnie uznał wyjaśnień oskarżonego M. S. (1) za niewiarygodne w zakresie w jakim stwierdził, że biorąc udział w rozmowach z (...) sp. z o. o. i udzielając informacji technicznych w zakresie funkcjonowania pyrolizy, miał na celu wyłącznie uzyskanie stabilnego zatrudnienia w (...) sp. z o. o., a nie jak wywodzi Sąd Okręgowy w Bielsku-Białej udzielenie pomocy M. F. (1) w doprowadzeniu (...) sp. z o. o. do niekorzystnego rozporządzenia ich mieniem, pomimo tego iż jednocześnie dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie, w którym ten wskazał, iż pracował w W., a więc przy uwzględnieniu jego miejsca zamieszkania, zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego jest wiarygodnym, iż chciał on pracować bliżej swojego miejsca zamieszkania. Celem działania oskarżonego M. S. (1) wspólnie z oskarżonym M. F. (1) była sprzedaż zakładu pirolizy i osiągnięcie korzyści majątkowej, a nie uzyskanie stabilnego zatrudnienia w spółce. Argumentacja zaprezentowana w tym zakresie jest nielogiczna i nie znajduje potwierdzenia w realiach niniejszej sprawy. Fakt zatajenia przez oskarżonego M. S. (1), że nie był wspólnikiem (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. nie wyłącza przyjęcia jego sprawstwa i winy odnośnie popełnionego przestępstwa oszustwa. Uznanie przez Sąd Okręgowy twierdzeń oskarżonego M. S. (1), zgodnie z którymi to na prezesie zarządu (...) sp. z o.o. spoczywał obowiązek dokonania zmian w Krajowym Rejestrze Sądowym za nielogiczne, podczas gdy zgodnie z regułami wynikającymi z ustawy z dnia 20 sierpnia 1997r. o Krajowym Rejestrze Sądowym oraz ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych, podmiotem zobowiązanym a zarazem uprawnionym do ujawnienia zmian w KRS jest spółka reprezentowana przez zarząd, bądź należycie umocowanego pełnomocnika nie ma żadnego znaczenia dla przyjęcia jego odpowiedzialności karnej. Okolicznością bezsporną jest to, że oskarżony M. S. (1) uczestniczył w rozmowach z przedstawicielami pokrzywdzonej spółki i nie musiał tytułować się wspólnikiem spółki, czy też jej udziałowcem. Jego rola był istotna w negocjacjach, zarówno odnośnie kwestii technicznych, ale też co do uzgodnień w zakresie ceny sprzedaży zakładu pirolizy. Wypowiadał się z oskarżonym M. F. (1) i wspólnie podejmował z nim decyzje w kontekście zawartej umowy sprzedaży. Sąd I instancji także zasadnie uznał wyjaśnienia oskarżonego M. F. (1) za niewiarygodne w zakresie w jakim wskazał, że zgodnie z ustaleniami stron, miał on wykonać nową instalację dla (...) sp. z o. o., bo instalacja znajdująca się w W. była już wyeksploatowana. Należy przypomnieć, że w dniu 28 maja 2015 r. w B. pomiędzy (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. a (...) sp. z o. o. z siedzibą w B. została podpisana druga umowa powiązana z pierwszą, która nie jest przedmiotem zarzutu aktu oskarżenia, a dotycząca sprzedaży dwóch instalacji służącej do pirolizy niskotemperaturowej opon i odpadów gumowych za kwotę 8.000.000 zł z terminem realizacji do dnia 31 stycznia 2016 r. Ustalenia co do przedmiotu sprzedaży i ustaleń warunków jej realizacji nie mają więc żadnego znacznie w kwestii odpowiedzialności karnej oskarżonego M. S. (1) za zarzucany mu czyn z aktu oskarżenia.

Sformułowany przez obrońcę oskarżonego M. S. (1) w punkcie I.2 apelacji zarzut obrazy przepisów postępowania mający wpływ na treść wydanego orzeczenia, a mianowicie art. 7 k. p. k. w zw. z art. 410 k. p. k., poprzez dowolną interpretację dowodów, wykraczającą poza granice swobodnej oceny dowodów, co miało wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia i uznanie, że zatajenie przez oskarżonego M. S. (1) faktu sprzedaży udziałów w (...) sp. z o.o. świadczyło o godzeniu się przez oskarżonego M. S. (1) na popełnienie oszustwa przez oskarżonego M. F. (1), podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że fakt bycia przez oskarżonego M. S. (1) wspólnikiem w (...) sp. z o.o., czy też niepełnienia tej roli, nie stanowił informacji istotnej z punktu widzenia decyzji (...) sp. z o. o., co do rozporządzenia lub sposobu rozporządzenia mieniem jest niezasadny. Fakt zatajenia przez oskarżonego M. S. (1) wcześniejszej sprzedaży udziałów, w procesie negocjacji i rokowań nie miał znaczenia dla rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzoną spółkę, ale ma znaczenie dla oceny zamiaru wprowadzenia w błąd kontrahenta i było podyktowane chęcią niewzbudzania u niego podejrzeń co do prawdziwych intencji sprzedających przedmiot umowy i przyśpieszenie procedury jej realizacji.

Sformułowany przez obrońcę oskarżonego M. S. (1) w punkcie I.3 apelacji zarzut obrazy przepisów postępowania mający wpływ na treść wydanego orzeczenia, a mianowicie art. 7 k. p. k. w zw. z art. 410 k. p. k., poprzez dowolną interpretację dowodów, wykraczającą poza granice swobodnej oceny dowodów, co miało wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia i uznanie, że brak poinformowania (...) sp. z o. o., o zadłużeniu związanym z działalnością (...) sp. z o.o. świadczyło o godzeniu się przez oskarżonego M. S. (1) na popełnienie oszustwa przez oskarżonego M. F. (1), podczas gdy jak wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania, oskarżony M. S. (1) zajmował się w spółce sprawami technicznymi, a kwestie dotyczące spraw finansowych należały wyłącznie do oskarżonego M. F. (1), a nadto oskarżony M. S. (1) w dniu 11 grudnia 2013 r. sprzedał udziały w spółce, a co za tym idzie, od momentu ich sprzedaży do momentu nabycia przez (...) sp. z o. o. zorganizowanej części przedsiębiorstwa upłynęło niemal piętnaście miesięcy, wobec czego jest bezspornym, że przez ten okres sytuacja finansowa (...) sp. z o.o. mogła ulec zmianie, jest nietrafny. Z zebranego materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. miała poważne problemy finansowe i ten fakt oskarżeni M. F. (1) i M. S. (1) zataili przed przedstawicielami pokrzywdzonej spółki. Sąd Okręgowy prawidłowo zinterpretował dowody i nie przekroczył granic ich swobodnej oceny oraz trafnie uznał, że oskarżeni M. F. (1) i M. S. (1) zanim otrzymali pieniądze od pokrzywdzonej (...) sp.
z o. o. z siedzibą w B. pozostawali w bardzo trudnej sytuacji finansowej. Nie mieli środków na pokrycie swoich zobowiązań, nawet na zapłacenie czynszu za wynajem nieruchomości od Spółdzielni Kółek Rolniczych w W.. Wynika to z wyjaśnień oskarżonego M. S. (1), który podał, że mieli oni poważne problemy finansowe, zaciągali kredyty i pożyczki. Wskazywał tutaj kwotę 500.000 zł kredytu uzyskaną na firmę (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. oraz prywatne pożyczki, w tym, między innymi, zaciągniętą przez oskarżonego M. S. (1) w kwocie 300.000 zł. Dopiero środki wyłudzone od pokrzywdzonej spółki, pozwoliły oskarżonym M. F. (1) i M. S. (1) na pokrycie bieżących zobowiązań, w tym wypłatę prowizji B. B. (2) i zaliczki M. K. (1). Nie poinformowali kontrahenta o aktualnej sytuacji finansowej (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. w trakcie prowadzenia negocjacji i bezpośrednio przed zawarciem umowy sprzedaży w dniu 28 maja 2015 r. zorganizowanej części przedsiębiorstwa, w skład którego wchodził zakład piroliz, (...) sp. z o. o. z siedzibą w B.. Świadczy to o tym, że oskarżony M. S. (1) miał bezpośredni zamiar dokonania oszustwa wspólnie z oskarżonym M. F. (1), ponieważ nie mieli możliwości wykonania umowy, gdyż jej przedmiot nie stanowił własności spółki. W sprawie brak jest dowodów wskazujących na to, że od daty sprzedaży przez oskarżonego M. S. (1) udziałów w spółce, do momentu nabycia przez kupującego zorganizowanej części przedsiębiorstwa sytuacja finansowa spółki sprzedającej przedmiot umowy uległa poprawie.

Sformułowany przez obrońcę oskarżonego M. S. (1) w punkcie I.4 apelacji zarzut obrazy przepisu art. 424 § 1 k. p. k., polegający na nieodniesieniu się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do istotnych kwestii mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, a mianowicie wniosku o dofinansowanie projektu PROGRAM OPERACYJNY Inteligentny Rozwój 2014-2020 oś priorytetowa 3 Wsparcie innowacji w przedsiębiorstwach działanie 3.2 Wsparcie wdrożeń wyników prac B+R poddziałanie 3.2.1 Badania na rynek, który był przygotowany z (...) sp. z o. o., którego treść i okoliczności złożenia potwierdzają wersje wydarzeń przedstawioną przez oskarżonego, zgodnie z którą M. S. (1) nie wiedział o zawarciu umowy sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa jest całkowicie chybiony. Sąd I instancji nie musiał się odnosić do wniosku o dofinansowanie projektu. Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił, że oskarżony M. S. (1) w dniu 27 lutego 2015 r. biorąc udział w Zgromadzeniu Wspólników (...) sp. z o.o. z siedzibą w P., podpisał uchwałę Nr 1/2015 w sprawie upoważnienia zarządu spółki do sprzedaży na warunkach umowy z (...) sp. z o. o. z siedzibą w B. zakładu niskotemperaturowej pirolizy opon oraz odpadów gumowych mieszczącego się w W. przy ulicy (...) i w ten sposób również wprowadził w błąd kontrahenta. Miał także wiedzę i świadomość, że w dniu 28 maja 2015 r. w B. pomiędzy (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. a (...) sp. z o. o. z siedzibą w B. została podpisana druga umowa powiązana z pierwszą, która nie jest przedmiotem zarzutu aktu oskarżenia, a dotycząca sprzedaży dwóch instalacji służącej do pirolizy niskotemperaturowej opon i odpadów gumowych za kwotę 8.000.000 zł. Była ona związana z całym zamierzeniem biznesowym planowanym przez obu oskarżonych.

Podniesione przez obrońcę oskarżonego M. S. (1) w punktach II i III apelacji zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mające wpływ na jego treść, będące następstwem zarzutów sformułowanych powyżej, polegające na przyjęciu, że oskarżony M. S. (1) obejmował swoim zamiarem ułatwienie dopuszczenia się przez oskarżonego M. F. (1) czynu zabronionego, a w konsekwencji, że dopuścił się czynu z art. 18 § 3 k. k. w zw. z art. 286 § 1 k. k. w zw. z art. 294 § 1 k. k., podczas gdy z zebranego materiału dowodowego nie da się wyprowadzić takich wniosków, bowiem żaden z dowodów zgromadzonych w sprawie nie świadczy nawet o godzeniu się na popełnienie oszustwa przez M. F. (1) oraz polegające na przyjęciu oskarżony M. S. (1) wyjaśniał, że druga strona transakcji, tj. (...) sp. z o. o. nie wiedziała, iż linia jest przewłaszczona i nie stanowi własności (...) sp. z o.o., pomimo tego, że oskarżony M. S. (1), według skarżącego nie złożył wyjaśnień tej treści, są niezasadne.

Trzeba jeszcze raz powtórzyć, że w imieniu podmiotu sprzedającego, czyli (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. cały czas działali oskarżeni M. F. (1) i M. S. (1), prowadzili oni rokowania i negocjacje z J. S. (2) i J. S. (1), reprezentującymi (...) sp. z o. o. z siedzibą w B., którzy byli zainteresowani zakupem zakładu do pirolizy opon i odpadów gumowych. Oskarżony M. S. (1) uczestniczył we wszystkich spotkaniach poprzedzających zawarcie umowy sprzedaży zakładu, w tym negocjował jego cenę. Formalnie spółkę reprezentował oskarżony M. F. (1), jako prezes zarządu, ale wszystkie rozmowy prowadzili i zapewnienia o realizacji zawartej umowy składali razem oskarżeni M. F. (1) i M. S. (1). Pomimo dokonania płatności w kwocie 2.000.000 zł przez (...) sp. z o. o. z siedzibą w B., nie doszło do wydania zakładu przez sprzedającego, ani też do zwrotu pieniędzy, czy też naprawienia szkody w inny sposób. Należy zaznaczyć, że umowa od dnia jej zawarcia nie mogła być wykonana, ponieważ z przeprowadzonych dowodów niezbicie wynika, że w dacie 28 maja 2015 r. sprzedający (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. nie był właścicielem istotnego składnika przedmiotu umowy, a mianowicie instalacji do recyklingu opon i odpadów gumowych, wchodzącej w skład zakładu zlokalizowanego w W. przy ulicy (...). W sprawie jest niesporne, że jej prawowitym właścicielem był podmiot gospodarczy o nazwie (...) sp. z o. o. z siedzibą w L.. Trzeba więc stwierdzić, że oskarżony M. S. (1) obejmował swoim zamiarem nie tylko ułatwienie dopuszczenia się przez oskarżonego M. F. (1) czynu zabronionego, a w konsekwencji, jako jego współsprawca dokonał przestępstwa z art. 286 § 1 k. k. w zw. z art. 294 § 1 k. k.. Doskonale też zdawał sobie sprawę, że instalacja do pirolizy jest przewłaszczona i nie stanowi własności (...) sp. z o.o. z siedzibą w P.. Tego istotnego faktu nie ujawnił wraz z oskarżonym M. F. (1) spółce kupującej ten przedmiot umowy i w ten sposób wprowadził ją w błąd i doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem.

Z kolei sformułowany w apelacji przez obrońcę oskarżonego M. S. (1) zarzut rażącej niewspółmierności kary, polegający na wymierzeniu oskarżonemu kary 2 lat pobawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na okres lat 5, orzeczeniu kary grzywny w wysokości 200 stawek dziennych, przy przyjęciu, że jedna stawka dzienna jest równa kwocie 10 zł oraz orzeczeniu zakazu prowadzenia działalności gospodarczej związanej ze zbieraniem, przetwarzaniem, unieszkodliwianiem i rekultywacją odpadów niebezpiecznych na okres lat 5 jest całkowicie niezasadny. Biorąc pod uwagę ustalenia faktyczne i prawne środek kompensacyjny obowiązku naprawienia szkody w kwocie 2.000.000 zł powinien być zasądzony solidarnie od oskarżonych M. F. (1) i M. S. (1) na rzecz pokrzywdzonego (...) p. z o. o. z siedzibą w B.. Natomiast kara 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres lat 5 orzeczona w stosunku do oskarżonego M. S. (1) jest rażąco łagodna i niewspółmierna do stopnia winy oraz społecznej szkodliwości popełnionego przez niego przestępstwa we współdziałaniu z oskarżonym M. F. (1). Biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dokonanego przestępstwa oraz rozmiar wyrządzonej szkody, odpowiedzialność karna oskarżonych M. F. (1) i M. S. (1) nie powinna być zróżnicowana, kary pozbawienia wolności wymierzone w bezwzględnym wymiarze bez warunkowego zawieszenia, a środek kompensacyjny orzeczony solidarnie. Biorąc pod uwagę motywację i sposób zachowania się oskarżonego M. S. (1), jego istotną rolę w popełnieniu przestępstwa wspólnie z innym oskarżonym, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw czynu zabronionego, jego właściwości i warunki osobiste oraz brak jakichkolwiek starań o naprawienie szkody majątkowej w wysokości 2.000.000 zł, to wydane rozstrzygnięcie o karze nie spełnia swoich celów wychowawczych i zapobiegawczych, także w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej oraz nie odpowiada społecznemu poczuciu sprawiedliwości. Także stan zdrowia oskarżonego M. S. (1), jego sytuacja majątkowa i osiągane dochody nie są okolicznościami przemawiającymi za uznaniem orzeczenia o karze za rażąco wygórowanym, a wręcz przeciwnie jest ono rażąco łagodne.

Wskazany przez obrońcę oskarżonego M. S. (1) w apelacji zarzut obrazy przepisu prawnego art. 618 § 1 pkt 11 k. p. k. w zw. z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze, w odniesieniu do rozstrzygnięcia zawartego w punkcie VIII zaskarżonego wyroku zostanie omówiony w dalszej części uzasadnienia, zawierającego odniesienie się do rozstrzygnięcia o kosztach postepowania. To samo dotyczy zażalenia wniesionego przez obrońcę z urzędu oskarżonego M. S. (1) M. K. (2) na orzeczenie o kosztach obrony z urzędu zawartej w punkcie VIII wyroku.

Wniosek

Obrońca oskarżonego M. S. (1) wskazując na powyższe zarzuty, na podstawie art. 427 § 1 k. p. k. i art. 437 § 2 k. p. k. wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego M. S. (1) od popełnienia zarzucanego mu czynu oraz przyznanie obrońcy z urzędu, adwokatowi B. R. kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu, przy zastosowaniu stawki przewidzianej w rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokatów oraz zwolnienie oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w całości;

2. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu M. S. (1) kary w łagodniejszym wymiarze i zasądzenie na rzecz obrońcy z urzędu B. R. kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym, według norm prawem przepisanych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski obrońcy oskarżonego M. S. (1) są niezasadne. Materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie daje podstawę do zmiany zaskarżonego wyroku na niekorzyść oskarżonego, poprzez częściowe przyjęcie opisu czynu z art. 286 § 1 k. k. w zw. z art. 294 § 1 k. k. z aktu oskarżenia i ustalenie, że oskarżeni M. F. (1) i M. S. (1) działali wspólnie i w porozumieniu w ramach współsprawstwa oraz w takiej postaci popełnili przestępstwo oszustwa w stosunku do mienia znacznej wartości. Przyjęty przez obrońcę oskarżonego kierunek apelacji na korzyść oskarżonego M. S. (1) oraz wniosek o zmianę wyroku i uniewinnienie go od zarzucanego czynu jest całkowicie niezasadny. Również alternatywnie sformułowany wniosek apelacyjny o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu M. S. (1) kary w łagodniejszym wymiarze jest także nietrafny.

Obaj oskarżeni muszą ponieść taką samą odpowiedzialność karną, która nie powinna być zróżnicowana także w odniesieniu do wymiaru kar. Także kary pozbawienia wolności nie powinny być orzeczone z dobrodziejstwem warunkowego ich zawieszenia, z uwagi na postawę oskarżonych i ich właściwości oraz warunki osobiste. Także stopień zawinienia oraz znaczny stopień społecznej szkodliwości dokonanego przestępstwa, przemawiają za orzeczeniem surowej kary pozbawienia wolności bez warunkowego jej zawieszenia. Kwestia wymiaru kar pozbawienia wolności oraz środka kompensacyjnego obowiązku naprawienia szkody zostaną omówione łącznie przy odniesieniu się do apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego w dalszej części uzasadnienia.

3.3.

III. Obrońca oskarżonego M. F. (1) na podstawie art. 425 § 1 i 2 k. p. k., art. 427 § 1 i 2 k. p. k. i art. 438 pkt 2 i 3 k. p. k. zarzucił wyrokowi:

1. obrazę przepisów postępowania, a to art. 7 k. p. k. w zw. z art. 410 k. p. k., mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, polegającą na przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów i zastąpienie jej oceną dowolną, co doprowadziło do błędów w ustaleniach faktycznych, mających wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, polegający na ustaleniu, że oskarżony działał z zamiarem kierunkowym popełnienia na szkodę pokrzywdzonego przestępstwa oszustwa, podczas gdy czynił on wszelkie starania, by reprezentowana przez niego spółka (...) sp. z o. o. wywiązała się z umowy zawartej z pokrzywdzonym dnia 28 maja 2015 r. poprzez:

a. poprzez podjęcie działań zmierzających do zabezpieczenia tytułu prawnego do nieruchomości położonej w W. przy ulicy (...) ( KW: (...)),

b. wyszukanie dla pokrzywdzonego innej nieruchomości ( KW: (...)) na której możliwa byłaby działalność w zakresie pirolizy opon,

c. zawarcie umowy o zbudowanie instalacji do pirolizy odpadów gumowych,

2. obrazę przepisów postępowania, a to art. 7 k. p. k. w zw. z art. 410 k. p. k., mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, polegającą na przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów i zastąpienie jej oceną dowolną, co doprowadziło do błędów w ustaleniach faktycznych, mających wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, polegający na ustaleniu oskarżony, że działał z zamiarem kierunkowym popełnienia na szkodę pokrzywdzonego przestępstwa oszustwa, poprzez zatajenie, że reaktor będący przedmiotem umowy sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa z dnia 28 maja 2015r. stanowi własność osoby trzeciej, podczas gdy przedmiotem umowy sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa z dnia 28 maja 2015 r. nie był sam reaktor, ale szereg innych rzeczy ruchomych, praw a także wartości niematerialnych, w postaci know – how;

ewentualnie na wypadek nieuwzględnienia:

3. rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary w postaci kary 3 lat pozbawienia wolności i kary grzywny w wysokości 400 stawek dziennych, przy przyjęciu wysokości jednej stawki na kwotę 20 zł, środka karnego w postaci zakazu prowadzenia działalności gospodarczej związanej ze zbieraniem, przetwarzaniem, unieszkodliwianiem i rekultywacją odpadów niebezpiecznych na okres lat 5 oraz środka kompensacyjnego w postaci orzeczenia wobec oskarżonego obowiązku naprawienia szkody, poprzez zapłatę na rzecz spółki (...) sp. z o. o. kwoty 1.980.000 zł w sytuacji, gdy drugiemu ze współoskarżonych została wymierzona kara dalece łagodniejsza, które to zróżnicowanie kar jest niezasadne z uwagi na tożsamą rolę w zarzucanym czynie, co w konsekwencji czyni wymierzoną oskarżonemu M. F. (1) karę, środek karny i środek kompensacyjny rażąco surowymi.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut naruszenia art. 7 k. p. k. wymaga wykazania wad w ocenie konkretnych dowodów dokonanej w zaskarżonym wyroku, prowadzących do wniosku, iż przekracza ona granice swobodnej i jest dowolna. Jednak na gruncie niniejszej sprawy ten zarzut jest chybiony. Przepisy Kodeksu postępowania karnego nie zawierają żadnych dyrektyw, które nakazywałyby określone ustosunkowanie się do konkretnych dowodów, jak również nie wprowadzają różnic co do wartości poszczególnych dowodów. Nie wykazał zatem obrońca oskarżonego M. F. (1), aby w tym zakresie Sąd Okręgowy naruszył zasadę swobodnej oceny dowodów. Zarzut naruszenia art. 7 k. p. k. wymaga uzasadnienia, że ocena ta przekroczyła granice swobodnej oceny, przy czym konieczne jest wykazanie konkretnych błędów w sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiających w zasadniczy sposób przeciwko wydanemu rozstrzygnięciu. Tych konkretnych błędów apelujący nie wykazał. Sąd I instancji zgromadził w sprawie, odnośnie pełny materiał dowodowy, który nie wymaga poszerzenia ani uzupełnienia.

Nie ma również racji obrońca stawiając zarzuty obrazy art. 410 k. p. k. Z naruszeniem treści przepisu art. 410 k. p. k. mamy do czynienia jedynie wówczas, gdy sąd opiera swoje orzeczenie na materiale nieujawnionym na rozprawie głównej, bądź tylko na części materiału ujawnionego i jego rozstrzygnięcie nie jest wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności. Nie stanowi natomiast obrazy przepisu art. 410 k. p. k. dokonanie oceny materiału dowodowego przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie w sposób odmienny od subiektywnych oczekiwań stron procesowych.

Z kolei zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku jest trafny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, przy czym zarzut ten nie może polegać na polemice z ustaleniami sądu wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku. Sama więc możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych, który mógł mieć wpływ na treść zapadłego rozstrzygnięcia. Według Sądu Apelacyjnego ustalenia faktyczne przyjęte przez Sąd I instancji są prawidłowe i znajdują odzwierciedlenie w zgromadzonym materiale dowodowy.

Sformułowany przez obrońcę oskarżonego M. F. (1) w punkcie 1 apelacji zarzut obrazy przepisów postępowania, a to art. 7 k. p. k. w zw. z art. 410 k. p. k., mający wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, polegający na przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów i zastąpienie jej oceną dowolną, co doprowadziło do błędów w ustaleniach faktycznych, mających wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, polegający na ustaleniu, że oskarżony działał z zamiarem kierunkowym popełnienia na szkodę pokrzywdzonego przestępstwa oszustwa, podczas gdy czynił on wszelkie starania, aby reprezentowana przez niego spółka (...) sp. z o. o. wywiązała się z umowy zawartej z pokrzywdzonym dnia 28 maja 2015 r., poprzez podjęcie działań zmierzających do zabezpieczenia tytułu prawnego do nieruchomości położonej w W. przy ulicy (...) ( KW: (...)) oraz wyszukania dla pokrzywdzonego innej nieruchomości (KW: (...)), na której możliwa byłaby działalność w zakresie pirolizy opon oraz zawarcia zawarcie umowy o zbudowanie instalacji do pirolizy odpadów gumowych nie zasługuje na uwzględnienie.

Również podniesiony przez obrońcę oskarżonego M. F. (1) w punkcie 2 apelacji zarzut obrazy przepisów postępowania, a to art. 7 k. p. k. w zw. z art. 410 k. p. k., mający wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, polegający na przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów i zastąpienie jej oceną dowolną, co doprowadziło do błędów w ustaleniach faktycznych, mających wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, polegający na ustaleniu oskarżony, że działał z zamiarem kierunkowym popełnienia na szkodę pokrzywdzonego przestępstwa oszustwa, poprzez zatajenie, że reaktor będący przedmiotem umowy sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa z dnia 28 maja 2015r. stanowi własność osoby trzeciej, podczas gdy przedmiotem umowy sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa z dnia 28 maja 2015 r. nie był sam reaktor, ale szereg innych rzeczy ruchomych, praw a także wartości niematerialnych, w postaci know - how także jest niezasadny.

Zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, że w dniu 28 maja 2015 r. w B. pomiędzy (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. a (...) sp. z o. o. z siedzibą w B. została podpisana umowa sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa nr (...). Jej przedmiotem był zakład niskotemperaturowej pirolizy opon i odpadów gumowych znajdujący się w W. przy ulicy (...). Umowa sprzedaży obejmowała w szczególności instalację do pirolizy wraz z reaktorem oraz z systemami specjalistycznymi, dokumentację techniczno- technologiczną, surowce, materiały z produkcji i produkt gotowy. W dniu 1 czerwca 2015 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 2.000.000 zł z terminem płatności 7 dni wystawił oskarżony M. F. (1), będący prezesem spółki, uprawnionym do jej jednoosobowej reprezentacji. Pieniądze z transakcji zostały przelane na konto spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. w Banku (...) S.A. w dniach 5 i 10 czerwca 2015 r. Następnie były przelane na konto oskarżonego M. F. (1) i przez niego wypłacone w gotówce. Od chwili zapłaty za przedmiot sprzedaży spółka go nabywająca miała się stać jego właścicielem. Oskarżeni M. F. (1) i M. S. (1) działający w imieniu firmy (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. zbywając zakład niskotemperaturowej pirolizy opon i odpadów gumowych za kwotę 2.000.000 zł, wprowadzili pokrzywdzony podmiot (...) sp. z o. o. z siedzibą w B. w błąd co do własności przedmiotu sprzedaży, a ponadto zataili fakt, że pozostają w sporze prawnym ze Spółdzielnią Kółek Rolniczych w W., wynajmująca im nieruchomość, na której znajdowała się przedmiotowa instalacja. Prawidłowo przyjął Sąd Okręgowy, że oskarżeni M. F. (1) i M. S. (1) zapewniali przedstawicieli podmiotu pokrzywdzonego o dobrej sytuacji finansowej i ekonomicznej spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. oraz o tym, że zakład pirolizy stanowi wyłączną własność tej spółki. Ta okoliczność miała kluczowe znaczenie przy rozstrzyganiu kwestii odpowiedzialności karnej obu oskarżonych oraz formy sprawczej zaistniałego przestępstwa. Ponadto podawali nieprawdziwe fakty, że instalacja jest sprawna i jedynie wymaga modernizacji. Oskarżeni M. F. (1) i M. S. (1) przez pewien czas działali na zwłokę, obiecując przedstawicielom pokrzywdzonej spółki sfinalizowanie zawartej w dniu 28 maja 2015 r. umowy sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa nr (...). Po ich wezwaniu do zrealizowania umowy albo zwrotu pieniędzy, następnie zostało złożone przez pokrzywdzony podmiot zawiadomienie o przestępstwie.

Sąd Okręgowy prawidłowo uznał, że oskarżony M. F. (1) wprowadził w błąd przedstawicieli pokrzywdzonej spółki w błąd poprzez zatajenie faktu, że instalacja do recyklingu opon i odpadów gumowych nie stanowiła własności spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. w dacie podpisywania umowy w dniu 28 maja 2015 r., ponieważ w dniu 23 sierpnia 2012 r. (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. zawarła umowę z (...) sp. z o. o. z siedzibą w L. na dostawę i montaż urządzenia, której nie wykonała, a jej zabezpieczeniem było przewłaszczenie instalacji do recyklingu zużytych opon, odpadów gumowych i odpadów tworzyw sztucznych metodą pirolizy niskotemperaturowej, w skład której wchodził reaktor znajdujący się w W. przy ulicy (...), a jej wartość ustalono na kwotę 2.000.000 zł. Własność tej ruchomości przeszła na (...) sp. z o. o. z siedzibą w L. z dniem 3 grudnia 2012 r., a zawiadomienie o powyższym oskarżony M. F. (1) otrzymał 22 lutego 2013 r. O tym bardzo istotnym fakcie, jako prezes spółki, powinien poinformować swojego kontrahenta w trakcie prowadzonych negocjacji. Celem jego działania było zatem uzyskanie korzyści majątkowej. Uczynił to najpierw wprowadzając w błąd przedstawicieli pokrzywdzonej spółki co do własności instalacji przeznaczonej do pirolizy, a później przywłaszczył otrzymane od podmiotu kupującego pieniądze i je rozdysponował. Do tej pory nie naprawił szkody majątkowej wyrządzonej przestępstwem. Świadczy to o umyślnym i oszukańczym działaniu oskarżonego M. F. (1) z zamiarem bezpośrednim, co skutkowało wypełnieniem przez niego znamion czynu zabronionego określonego w art. 286 § 1 k. k. w zw. z art. 294 § 1 k. k. Niewykonanie przez niego umowy uzasadniało więc pociągnięcie go do odpowiedzialności karnej za to przestępstwo.

Wbrew zapewnieniom obu oskarżonych posiadali również wątpliwy tytuł prawny do nieruchomości, na której znajdował się zakład będący przedmiotem sprzedaży. Właścicielem gruntu była Spółdzielnia Kółek Rolniczych w W. z którą prowadzili spory sądowe. Podkreślić w tym miejscu trzeba, że umowa najmu była istotnym elementem transakcji, gdyż pozwolenia i koncesje dotyczące funkcjonowania zakładu były wydawane na konkretną lokalizację. W dniu 30 kwietnia 2015 r. odbyło się spotkanie w W. z udziałem przedstawicieli (...) sp. z o. o. z siedzibą w L., Spółdzielni Kółek Rolniczych w W. i oskarżonym M. F. (1), podczas którego uzgodniono procedurę demontażu instalacji pirolizy i wydania jej prawowitemu właścicielowi, czyli (...) sp. z o. o. z siedzibą w L.. Należy przypomnieć, że w dniu 28 maja 2015 r. w B. pomiędzy (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. a (...) sp. z o. o. z siedzibą w B. została podpisana druga umowa powiązana z pierwszą, która nie jest przedmiotem zarzutu aktu oskarżenia, a dotycząca sprzedaży dwóch instalacji służącej do pirolizy niskotemperaturowej opon i odpadów gumowych za kwotę 8.000.000 zł z terminem realizacji do dnia 31 stycznia 2016 r. Ustalenia co do przedmiotu sprzedaży i ustaleń warunków jej realizacji nie mają więc żadnego znacznie w kwestii odpowiedzialności karnej oskarżonego M. S. (1) za zarzucany mu czyn z aktu oskarżenia. Wywody skarżącego, że oskarżony M. F. (1) czynił starania, aby reprezentowana przez niego spółka (...) - (...) sp. z o. o. z siedzibą w P. wywiązała się z umowy zawartej z pokrzywdzonym dnia 28 maja 2015 r. poprzez podjęcie działań zmierzających do zabezpieczenia tytułu prawnego do nieruchomości położonej w W. przy ulicy (...), wyszukania dla pokrzywdzonego innej nieruchomości, na której możliwa byłaby działalność w zakresie pirolizy opon oraz zawarcie umowy o zbudowanie instalacji do pirolizy odpadów gumowych odnosi się do tej drugiej umowy. Właścicielem gruntu była Spółdzielnia Kółek Rolniczych w W. z która prowadzili spory sądowe. Podejmowanie działań związanych z nieruchomościami, zagadnienia dotyczące zabezpieczenia umowy pożyczki, czynności zmierzające do zbudowania instalacji do pirolizy odpadów gumowych odnoszą się do drugiej umowy i nie wykluczają tego, że oskarżony M. F. (1) działał z zamiarem kierunkowym popełnienia na szkodę podmiotu pokrzywdzonego przestępstwa oszustwa.

Wbrew podnoszonemu zarzutowi apelacyjnemu, Sąd I instancji prawidłowo przyjął, że w dniu 28 maja 2015 r. w B. pomiędzy (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. a (...) sp. z o. o. z siedzibą w B. została podpisana umowa sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa nr (...). Jej przedmiotem był zakład niskotemperaturowej pirolizy opon i odpadów gumowych znajdujący się w W. przy ulicy (...). Umowa sprzedaży obejmowała w szczególności instalację do pirolizy wraz z reaktorem oraz z systemami specjalistycznymi, dokumentację techniczno- technologiczną, surowce, materiały z produkcji i produkt gotowy. W dniu 1 czerwca 2015 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 2.000.000 zł z terminem płatności 7 dni wystawił oskarżony M. F. (1), będący prezesem spółki, uprawnionym do jej jednoosobowej reprezentacji. Pieniądze z transakcji zostały przelane na konto spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. w Banku (...) S.A. w dniach 5 i 10 czerwca 2015 r. Przedmiotem zawartej umowy nie był tylko sam reaktor stanowiący własność osoby trzeciej, ale też inne rzeczy ruchome, prawa i wartości niematerialne. Ustalenie faktyczne, że zatajenie faktu, iż reaktor, główny element instalacji do pirolizy, nie stanowił własności sprzedającej spółki, niewątpliwie świadczy o tym, że oskarżony M. F. (1) działał z zamiarem kierunkowym popełnienia na szkodę podmiotu pokrzywdzonego przestępstwa oszustwa.

Trzeba więc stwierdzić, że oskarżony M. F. (1) obejmował swoją świadomością i swoim zamiarem bezpośrednim, we współdziałaniu z oskarżonym M. S. (1), dopuszczenie się przestępstwa z art. 286 § 1 k. k. w zw. z art. 294 § 1 k. k.. Doskonale też zdawał sobie sprawę, że instalacja do pirolizy jest przewłaszczona i nie stanowi własności (...) sp. z o.o. z siedzibą w P.. Tego istotnego faktu nie ujawnił wraz z drugim oskarżonym spółce kupującej ten przedmiot umowy i w ten sposób wprowadził ją w błąd i doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem.

Następnie należy stwierdzić, że sformułowany w apelacji przez obrońcę oskarżonego M. F. (1) zarzut rażącej niewspółmierności wymierzonej mu kary w postaci kary 3 lat pozbawienia wolności i kary grzywny w wysokości 400 stawek dziennych, przy przyjęciu, że jedna stawka dzienna jest równa kwocie 20 zł oraz orzeczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia działalności gospodarczej związanej ze zbieraniem, przetwarzaniem, unieszkodliwianiem i rekultywacją odpadów niebezpiecznych na okres lat 5 oraz orzeczenie środka kompensacyjnego w postaci obowiązku naprawienia szkody, poprzez zapłatę na rzecz spółki (...) sp. z o. o. kwoty 1.980.000 zł w sytuacji, gdy drugiemu ze współoskarżonych została wymierzona kara dalece łagodniejsza, które to zróżnicowanie kar jest niezasadne z uwagi na tożsamą rolę w zarzucanym czynie, co w konsekwencji czyni wymierzoną oskarżonemu M. F. (1) karę, środek karny i środek kompensacyjny rażąco surowymi w jest niezasadny. Biorąc pod uwagę ustalenia faktyczne i prawne środek kompensacyjny obowiązku naprawienia szkody w kwocie 2.000.000 zł powinien być zasądzony solidarnie od oskarżonych M. F. (1) i M. S. (1) na rzecz pokrzywdzonego (...) p. z o. o. z siedzibą w B.. Natomiast kara 3 lat pozbawienia orzeczona w stosunku do oskarżonego M. S. (1) jest rażąco łagodna i niewspółmierna do stopnia winy oraz społecznej szkodliwości popełnionego przez niego przestępstwa we współdziałaniu z oskarżonym M. S. (1). Biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dokonanego przestępstwa oraz rozmiar wyrządzonej szkody, odpowiedzialność karna oskarżonych M. F. (1) i M. S. (1) nie powinna być zróżnicowana, kary pozbawienia wolności wymierzone w bezwzględnym wymiarze bez warunkowego zawieszenia, a środek kompensacyjny orzeczony solidarnie. Biorąc pod uwagę motywację i sposób zachowania się oskarżonego M. F. (1), jego istotną rolę w popełnieniu przestępstwa wspólnie z innym oskarżonym, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw czynu zabronionego, jego właściwości i warunki osobiste oraz brak jakichkolwiek starań o naprawienie szkody majątkowej w wysokości 2.000.000 zł, to wydane rozstrzygnięcie o karze nie spełnia swoich celów wychowawczych i zapobiegawczych, także w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej oraz nie odpowiada społecznemu poczuciu sprawiedliwości. Wskazany w apelacji przez obrońcę oskarżonego M. F. (1) zarzut rażącej niewspółmierności kary oraz wskazane w jego uzasadnieniu argumenty i fakty, nie są okolicznościami przemawiającymi za uznaniem orzeczenia o karze za rażąco wygórowanym, a wręcz przeciwnie jest ono ewidentnie łagodne co do kary pozbawienia wolności, środka karnego i środka kompensacyjnego.

Z tych względów sformułowane zarzuty apelacyjne obrazy przepisów prawa karnego procesowego, błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydanego wyroku oraz rażącej niewspółmierności orzeczonych kar pozbawienia wolności i grzywny oraz środków karnego i kompensacyjnego nie zasługują na uwzględnienie.

Wniosek

Obrońca oskarżonego M. F. (1) wskazując na powyższe zarzuty, na podstawie art. 427 § 1 k. p. k. i art. 437 § 1 i 2 k. p. k. wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie odmiennie co do istoty sprawy, poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.;

a ewentualnie na wypadek nieuwzględnienia wniosku,

2. zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie odmienne co do istoty sprawy, poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 5 lat i kary grzywny w wysokości 400 stawek dziennych, przy przyjęciu wysokości jednej stawki na kwotę 20 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski obrońcy oskarżonego M. F. (1) są niezasadne. Materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie daje podstawę do zmiany zaskarżonego wyroku na niekorzyść oskarżonego, poprzez częściowe przyjęcie opisu czynu z art. 286 § 1 k. k. w zw. z art. 294 § 1 k. k. z aktu oskarżenia i ustalenie, że oskarżeni M. F. (1) i M. S. (1) działali wspólnie i w porozumieniu w ramach współsprawstwa oraz w takiej postaci popełnili przestępstwo oszustwa w stosunku do mienia znacznej wartości. Przyjęty przez obrońcę oskarżonego kierunek apelacji na korzyść oskarżonego M. F. (1) oraz wniosek o zmianę wyroku i uniewinnienie go od zarzucanego czynu jest całkowicie niezasadny. Również alternatywnie sformułowany wniosek apelacyjny o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu M. F. (1) kary w łagodniejszym wymiarze jest także nietrafny. Proponowana kara 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 5 lat i kara grzywny w wysokości 400 stawek dziennych, przy przyjęciu wysokości jednej stawki na kwotę 20 zł nie spełni swoich funkcji wychowawczych i zapobiegawczych. Obaj oskarżeni muszą ponieść taką samą odpowiedzialność karną, która nie powinna być zróżnicowana także w odniesieniu do wymiaru kar. Ich rola w dokonaniu przestępstwa była tożsama. Także kary pozbawienia wolności nie powinny być orzeczone z dobrodziejstwem warunkowego ich zawieszenia, z uwagi na postawę oskarżonych i ich właściwości oraz warunki osobiste. Także duży stopień zawinienia oraz znaczny stopień społecznej szkodliwości dokonanego przestępstwa, przemawiają za orzeczeniem surowej kary pozbawienia wolności bez warunkowego jej zawieszenia. Kwestia wymiaru kar pozbawienia wolności oraz środka kompensacyjnego obowiązku naprawienia szkody zostaną omówione łącznie przy odniesieniu się do apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego w dalszej części uzasadnienia.

3.4.

IV. Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego (...) sp. z o. o. z siedzibą w B. na podstawie art. 425 § 1, 2 i 3 k. p. k. w zw. z art. 427 § 1 k. p. k . i art. 444 k. p. k. zaskarżył w całości na niekorzyść oskarżonych M. F. (1) i M. S. (1) wyrok Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej z dnia 8 marca 2021 r., sygn. akt III K 160/19, i zakwestionował w szczególności błędne ograniczenie odpowiedzialności M. S. (1) do niesprawczej formy zjawiskowej pomocnictwa, zamiast współsprawstwa, jak również nieprawidłowe określenie opisu czynu przypisanego obu oskarżonym, z pominięciem co do obu wzajemnie występujących tożsamych czynności wykonawczych, przy niezasadnym ich zróżnicowaniu w oparciu o okoliczności nieistotne z punktu widzenia znamion art. 286 k.k. oraz niewspółmierną łagodność wymierzonych kar, zważywszy na całość okoliczności podmiotowo-przedmiotowych popełnionego przez oskarżonych przestępstwa.

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego (...) sp. z o. o. z siedzibą w B. na podstawie art. 427 § 2 k. p. k. w zw. z art. 438 pkt 1, 2 i 4 k.p.k. i art. 444 k. p. k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. obrazę prawa materialnego w zakresie wykładni oraz zastosowania art. 286 § 1 k. k. w zw. z art. 294 § 1 k. k., w świetle art. 18 § 1 i 3 k. k. oraz art. 115 § 4 k. k., poprzez niezasadne przyjęcie, że oskarżony M. S. (1) nie działał wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym M. F. (1), lecz jego działanie stanowiło wyłącznie postać zjawiskową pomocnictwa, pomimo ustalenia:

- faktu wspólnego wprowadzenia w błąd pokrzywdzonej co do własności zakładu pirolizy w W. przez obu oskarżonych oraz zapewnień w trakcie negocjacji, że zakład nie ma żadnego zadłużenia i osiąga dodatni wynik ekonomiczny, stanowi on wyłączną własność (...) Sp. z o.o. i nie toczą się żadne postępowania egzekucyjne;

- doprowadzenia pokrzywdzonej w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 2.000.000 zł jako ceny tego zakładu, przekazanej dwoma przelewami (...) Sp. z o.o. w dniach 5 i 10 czerwca 2015 r. na jej konto bankowe;

- niewątpliwego działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez (...) Sp. z o.o., jako podmiotu do którego należał rachunek bankowy i który był stroną transakcji, a te fakty realizują wszystkie znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 k. k. w zw. z art. 294 § 1 k. k. w postaci sprawczej, co spowodował błędne niezastosowanie prawidłowo przyjętej w zawiadomieniu i akcie oskarżenia konstrukcji współsprawstwa i oparcia orzeczenia na okolicznościach nieistotnych z punktu widzenia wykładni znamion przepisu art. 286 § 1 k. k. zwłaszcza w postaci:

a) proporcji oraz sposobu późniejszego rozdysponowania kwoty 2.000.000 zł, która w wyniku przestępstwa była przekazana na konto (...) Sp. z o.o., jako cena nabycia zakładu pirolizy, a do znamion tego czynu dokonanego w momencie niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzonego, nie jest wymagane, aby sprawca albo współsprawca uzyskał rzeczywistą korzyść dla siebie, ponieważ w tym przypadku wystarczający jest zamiar jej uzyskania dla kogo innego, a w tej sprawie była to osoba (...) spółka (...) Sp. z o.o., która uzyskała cenę sprzedaży wskutek działań obu oskarżonych, natomiast wtórny podział tej kwoty może mieć znaczenie dla dyrektyw wymiary kary, co nie eliminuje w ogóle sprawstwa;

b) formalnego związku ze spółką (...) Sp. z o.o., w znaczeniu właściwym dla przepisów K.S.H., podczas gdy w świetle art. 286 § 1 k. k. nie ma znaczenia formalne powiązanie sprawcy z podmiotem, który uzyskał korzyść kosztem pokrzywdzonego wskutek działania sprawcy oszustwa, gdyż istotne znaczenie mają tylko faktycznie wykonywane czynności i zachowania prawnokarne, a nie jedynie formalna kwalifikacja jako prezesa spółki, zarządu, udziałowca i. t. p., ponieważ zgodnie z definicją zawartą w art. 115 § 4 k. k. korzyścią majątkową jest korzyść majątkowa zarówno dla siebie, jak i kogo innego i przestępstwa oszustwa może dopuścić się również osoba, która czynności opisane w art. 286 § 1 k. k. dokonuje w celu przysporzenia korzyści majątkowej nie sobie, ale innej osobie:,

2. naruszenie prawa materialnego, a to art. 286 § 1 k. k. w zw. z art. 294 § 1 k. k., poprzez błędne nieobjęcie wszystkich zachowań obu oskarżonych ustalonych wyrokiem w ramach staniu faktycznego, polegających na tym, że podczas negocjacji oskarżeni zapewniali, iż zakład nie ma żadnego zadłużenia, osiąga dodatni wynik ekonomiczny, nie toczą się żadne egzekucje, zakład w W. stanowi wyłączną własność (...) sp. z o.o., a kwestie zaległości czynszowych były bezsporne i przez nich nie zaprzeczane znamionami tego czynu zabronionego. Nieujęcie tych zachowań, składających się na te znamiona, w opisie czynów każdego z oskarżonych w wyroku i ich niespójność wewnętrzna sprowadziła się do tego, że przypisane zachowania wprowadzające w błąd co do własności zakładu w W., czy też wyzyskanie błędu oraz zatajenie informacji istotnych, co do posiadania niezagrożonego tytułu prawnego do nieruchomości lokalizacji zakładu pirolizy oraz co do sytuacji finansowej (...) Sp. z o.o. , a tym samym co do rzeczywistego zabezpieczenia i możliwości wykonania umowy, chociaż przyjęte w uzasadnieniu wyroku ustalenia nie znalazły odzwierciedlenia w sentencji wyroku:

a) w zakresie oskarżonego M. F. (1) przyjęto, że zataił fakt, iż zakład pirolizy nie jest własnością (...) Sp. z o.o. , jednak odstąpiono także od ustalenia za aktem oskarżenia, że pozostaje w sporze ze Spółdzielnią Kółek Rolniczych w W., jako najemcą nieruchomości, na której znajduje się zakład, podczas gdy zgodnie z treścią ustalonego stanu faktycznego, nie tyle zataił, co zaniechał informacji co do braku własności zakładu pirolizy, a wprost zapewniał, że własność zakładu należy do (...) Sp. z o.o., czyli aktywnie kłamał, co powoduje, że w opisie czynu powinno znajdować się stwierdzenie fałszywego wprowadzenia w błąd co do niezagrożonego tytułu prawnego do nieruchomości lokalizacji zakładu pirolizy oraz dobrej i stabilnej sytuacji finansowej (...) Sp. z o.o., co wynika z ustaleń faktycznych sądu;

b) w zakresie oskarżonego M. S. (1) przyjęto, że zataił fakt, iż nie był wówczas wspólnikiem spółki i nie informował o zadłużeniu związanego z jej działalnością, co odbiega od ustaleń faktycznych przyjętych przez sąd w uzasadnieniu wyroku, w którym stwierdził, że oskarżeni, czyli również M. S. (1) zapewniali, iż zakład pirolizy jest własnością (...) Sp. z o.o., a spółka nie ma problemów finansowych, a także z nieruchomością na której znajduje się zakład i jest w dobrej kondycji, to jednak nie ma żadnych podstaw do tego, aby tego rodzaju zachowania, wyczerpujące znamiona czynu z art. 286 § 1 k. k. nie były wskazane w opisie czynu w sentencji wyroku oraz zaprzeczają konstrukcji pomocnictwa, jasno wskazując na współsprawstwo i jest to nie jedyna niespójność, gdyż takie zachowania, że nie był wspólnikiem spółki i nie informował o zadłużeniu dotyczącym jej działalności, są inaczej przyjęte w ustaleniach faktycznych, ponieważ nie ma tam mowy o zatajaniu i nieinformowaniu, ale wprost zawierają informacje o podawaniu się przez niego za wspólnika i zapewnianiu o braku zadłużenia;

c) wyrażenia błędnego poglądu przez sąd, iż w sytuacji gdyby oskarżony M. F. (1) spłacił właściciela instalacji, którą zakupiła spółka (...), a nie wyprowadził znaczną część tych pieniędzy ze spółki, to wówczas prawdopodobnie nie doszłoby do sprawy karnej, ponieważ przyjęcie takiej konstrukcji myślowej jest niedopuszczalne, gdyż okoliczności związane z innym kontraktem, czy też stosunkiem umownym miałby mieć decydujący i nieznany zupełnie podmiotowi pokrzywdzonemu wpływ na możliwość realizacji umowy za 2.000.000 zł która została zawarta i świadczy o powierzchownej analizie przez sąd ustawowych znamion czynu z art. 286 § 1 k. k. , a ponadto nigdy taka umowa nie zostałaby przez niego zawarta w takich warunkach;

3. obrazę przepisów postępowania mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia w postaci naruszenia art. 7 k. p. k. oraz art. 410 k. p. k., poprzez bezzasadne uznanie za częściowo wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego M. S. (1), w zakresie w jakim wskazywał, iż faktycznie wycofał się ze spółki w 2013 r., co jest niezgodne z doświadczeniem oraz logiką, skoro później wyjaśniał, iż pomimo zamieszkania w W. bywał w zakładzie może raz w tygodniu już po sprzedaży udziałów, jak również ewidentnie podpisał uchwałę wspólników (...) Sp. z o.o. (...) z dnia 27.02.2015 r. wyrażającą zgodę na sprzedaż zakładu pirolizy podmiotowi pokrzywdzonemu. Podobnie zeznania osób przesłuchanych w sprawie w charakterze świadków wskazują, że po dacie formalnego wystąpienia ze spółki (...) Sp. z o.o., był osobą faktycznie zaangażowaną w sprawy tej spółki, nie tylko technicznie, ale i biznesowo, na co wskazywały zeznania świadków: M. S. (2), S. S., J. S. (1) i M. W., odnoszące się co najmniej do równorzędnej roli jaką odgrywał na spotkaniach negocjacyjnych wobec pokrzywdzonej spółki (...) Sp. z o.o., z którą zawarto umowę. Jego rola na tych spotkaniach była znacząca, podawał się za wspólnika i był osobą decyzyjną oraz równorzędną w stosunku do oskarżonego M. F. (1). Podobnie opisywali jego rolę inne świadkowie przesłuchiwani w tej sprawie, a wymienieni w punkcie 3 apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, które nie sprowadzały go wyłącznie do osoby pełniącej funkcję doradcy od spraw technicznych. Wszystko to powoduje, że na skutek zawartej umowy z dnia 28 maja 2015 r., pomiędzy oskarżonymi doszło do takiego współdziałania w przestępczym procederze, że M. S. (1) można przypisać współsprawstwo w zaistniałym przestępstwie, co wynika z ustaleń faktycznych, mających oparcie w zebranym materiale dowodowym;

4. obrazę przepisów postępowania mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia w postaci naruszenia art. 7 k. p. k. oraz art. 410 k. p. k., poprzez błędną i dowolną ocenę dowodów w postaci wyciągów z rachunku bankowego (...) Sp. z o.o. oraz historii prywatnego rachunku bankowego należącego do oskarżonego M. F. (1), podczas gdy prawidłowa ocena tych dokumentów, wsparta zeznaniami świadków wymienionych w punkcie 4 apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego wskazuje, że środki pieniężne w kwocie 2.000.000 zł wpłacone na konto (...) Sp. z o.o. zostały wypłacone przez oskarżonego M. F. (1) i przekazane w gotówce oskarżonemu M. S. (1), mimo, że Sąd Okręgowy nigdy nie ustalił w niniejszej sprawie, co dokładnie stało się ze środkami pieniężnymi uzyskanymi od podmiotu pokrzywdzonego;

5. rażącą niewspółmierność kar orzeczonych wobec oskarżonych M. F. (1) i M. S. (1), które są wyjątkowo łagodne w stosunku do okoliczności podmiotowo-przedmiotowych popełnionych przestępstw, ja również nie spełniają celów i dyrektyw wymiaru kary, co zwłaszcza wiąże się z niedostatecznym uwzględnieniem wysokości wyrządzonej szkody, przekraczającej dolna granicę typu kwalifikowanego przestępstwa oszustwa przyjętą w art. 294 § 1 k. p. k., co wskazuje na działanie z premedytacją w dążeniu do doprowadzenia pokrzywdzonego podmiotu do niekorzystnego zawarcia umowy dotyczącej kwoty 2.000.000 zł, prezentowaną na etapie negocjacji, stanowczą postawę podkreślającą zalety przedsięwzięcia, sugerującą brak jakichkolwiek problemów faktycznych i prawnych, pełnej świadomości niewykonania umowy z powodu braku własności przedmiotu sprzedaży oraz braku zwrotu pieniędzy uzyskanych w wyniku oszustwa, wypłaty odszkodowania za szkodę , czy też zadośćuczynienia za wyrządzoną krzywdę, co wyklucza przyjęcie, że obaj oskarżeni zasługują na kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem;

6. niezasadne niezastosowanie zarówno wobec oskarżonego M. F. (1), jak i oskarżonego M. S. (1) środka karnego w postaci obowiązku naprawienia solidarnie w całości wyrządzonej przestępstwem szkody w łącznej kwocie 2.012.926 zł, na która składają się: 2.000.000 zł wynikającą z dwóch przelewów bankowych z dnia 5 czerwca 2015 r. oraz z dnia 10 czerwca 2015 r. na rzecz (...) Sp. z o.o. oraz 12.946 zł wynikająca z kosztów notarialnych utworzenia spółki celowej do przeprowadzenia transakcji z (...) Sp. z o.o., która poniósł wyłącznie pokrzywdzony podmiot jako spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w organizacji;

7. niezasadne zwolnienie oskarżonego M. S. (1) od obowiązku zapłaty kosztów sądowych w całości , chociaż nie istnieją w aktach podstawy do uznania, że uiszczenie ich byłoby dla niego zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową, czy też wysokość dochodów, jak również absolutnie nie przemawia za tym względy słuszności.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego (...) sp. z o. o. z siedzibą w B. skutecznie zakwestionował błędne ograniczenie przez Sąd Okręgowy odpowiedzialności karnej oskarżonego M. S. (1) do niesprawczej formy zjawiskowej pomocnictwa, zamiast współsprawstwa, jak również nieprawidłowo określił opisu czynu przypisanego obu oskarżonym, z pominięciem co do obu wzajemnie występujących tożsamych czynności wykonawczych, przy niezasadnym ich zróżnicowaniu w oparciu o okoliczności nieistotne z punktu widzenia znamion przestępstwa z art. 286 § 1 k. k. oraz niewspółmierną łagodność wymierzonych im kar, mając na uwadze całokształt okoliczności podmiotowo-przedmiotowych popełnionego przez nich występku.

Sformułowany przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego w punkcie 1 apelacji zarzut obrazy prawa materialnego w zakresie wykładni oraz zastosowania przepisu art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k. k., w świetle brzmienia przepisu art. 18 § 1 i 3 k. k oraz art. 115 § 4 k.k., poprzez niezasadne przyjęcie, że oskarżony M. S. (1) nie działał wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym M. F. (1), lecz jego działanie stanowiło wyłącznie postać zjawiskową pomocnictwa jest zasadny. Sąd I instancji prawidłowo przecież ustalił, w oparciu o zebrany materiał dowodowy,

fakt wspólnego wprowadzenia w błąd pokrzywdzonej spółki co do własności zakładu pirolizy w W. przez obu oskarżonych oraz przyjął za udowodnione ich zapewnienia w trakcie negocjacji przed zawarciem umowy, że zakład nie ma żadnego zadłużenia i osiąga dodatni wynik ekonomiczny, stanowi on wyłączną własność (...) Sp. z o.o. i nie toczą się żadne postępowania egzekucyjne z jej udziałem. Doprowadziło to pokrzywdzoną spółkę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 2.000.000 zł, jako ceny tego zakładu, przekazanej dwoma przelewami na konto bankowe (...) Sp. z o.o. w dniach 5 i 10 czerwca 2015 r. Ponadto Sąd Okręgowy przyjął, że doszło do niewątpliwego działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez (...) Sp. z o.o., jako podmiotu do którego należał rachunek bankowy i który był stroną transakcji. Również uznał on, że umowa pisemna pomiędzy stronami dotycząca sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa, oznaczona numerem (...), jest wiarygodna i oddaje rzeczywiste cele jej zawarcia. Te fakty realizują przecież wszystkie znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 k. k. w zw. z art. 294 § 1 k. k. w postaci sprawczej, co spowodowało błędne niezastosowanie prawidłowo przyjętej w akcie oskarżenia konstrukcji współsprawstwa i oparcia orzeczenia na okolicznościach nieistotnych z punktu widzenia wykładni znamion przepisu art. 286 § 1 k. k. Dotyczy to proporcji oraz sposobu późniejszego rozdysponowania kwoty 2.000.000 zł, która w wyniku przestępstwa była przekazana na konto (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P., jako cena nabycia zakładu pirolizy, a do znamion tego czynu dokonanego w momencie niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzonego, nie jest wymagane, aby sprawca albo współsprawca uzyskał rzeczywistą korzyść dla siebie, ponieważ w tym przypadku wystarczający jest zamiar jej uzyskania dla kogo innego, a w tej sprawie była to osoba (...) spółka (...) Sp. z o.o., która uzyskała cenę sprzedaży wskutek działań obu oskarżonych, natomiast wtórny podział tej kwoty może mieć znaczenie dla dyrektyw wymiary kary, co nie eliminuje w ogóle ich sprawstwa. W związku z tym błędne jest stanowisko Sądu I instancji, że nie można przyjąć sprawczego udziału oskarżonego M. S. (1) w popełnieniu czynu zabronionego, ponieważ nie brał udziału w porozumieniu i brak jest dowodu bezpośredniego lub pośredniego potwierdzającego, iż był zaangażowany w zakładanie prywatnego konta dla oskarżonego M. F. (1) i wyprowadzania z niego pieniędzy. Podział pieniędzy uzyskanych w sposób przestępczy stanowi już zachowanie po popełnieniu przestępstwa, które jest dokonane w momencie niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez podmiot pokrzywdzony, a ponadto zgodnie z art. 286 1 k. k. w zw. z art. 115 § 4 k. k. nie jest wymagane do realizacji znamion oszustwa, aby sprawcy lub współsprawcy uzyskali rzeczywistą korzyść dla siebie, gdyż wystarczający jest zamiar jej uzyskania dla kogo innego, a w tym przypadku była osoba prawna, czyli spółka (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P., która uzyskała cenę sprzedaży wskutek działań oskarżonych M. F. (1) i M. S. (1). Drugą taką okolicznością był błąd Sądu Okręgowego w różnicowaniu odpowiedzialności karnej wynikający z przyjęcia formalnego związku ze spółką (...) Sp. z o.o., w znaczeniu właściwym dla przepisów K.S.H., podczas gdy w świetle przepisu art. 286 § 1 k. k. nie ma znaczenia formalne powiązanie sprawcy z podmiotem, który uzyskał korzyść kosztem pokrzywdzonego wskutek działania sprawcy oszustwa, gdyż istotne znaczenie mają tylko faktycznie wykonywane czynności i zachowania prawnokarne, a nie jedynie formalna kwalifikacja jako prezesa spółki, zarządu, udziałowca, wspólnika i. t. p., ponieważ zgodnie z definicją zawartą w art. 115 § 4 k. k. korzyścią majątkową jest korzyść majątkowa zarówno dla siebie, jak i kogo innego i przestępstwa oszustwa może dopuścić się również osoba, która czynności opisane w art. 286 § 1 k. k. dokonuje w celu przysporzenia korzyści majątkowej nie sobie, ale innej osobie. Dla przypisania sprawstwa tego przestępstwa w niniejszej sprawie, nie podstaw prawnych do tworzenia specjalnej kwalifikacji podmiotowej w rozumieniu przepisów K.S.H.

Sformułowany przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego w punkcie 2 apelacji zarzut obrazy prawa materialnego, tj. przepisów art. 286 § 1 k. k. w zw. z art. 294 § 1 k. k., poprzez błędne nieobjęcie w wyroku wszystkich zachowań obu oskarżonych ustalonych w ramach staniu faktycznego i wypełniających znamiona powyższego czynu zabronionego, polegających na tym, że podczas negocjacji zapewniali oni, iż zakład pirolizy nie ma żadnego zadłużenia, osiąga dodatni wynik ekonomiczny, nie toczą się wobec niego żadne egzekucje, zakład w W. stanowi wyłączną własność (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P., a kwestie zaległości czynszowych były bezsporne i przez nich niezaprzeczane, jest częściowo zasadny. Nieujęcie tych zachowań, składających się na te znamiona w opisie czynów każdego z oskarżonych znajdujących się w wyroku i ich niespójność wewnętrzna spowodowała, że przypisane zachowania wprowadzające w błąd kontrahenta co do własności zakładu w W., czy też wyzyskanie błędu oraz zatajenie informacji istotnych, co do posiadania niezagrożonego tytułu prawnego do nieruchomości na której znajdowała się lokalizacja zakładu pirolizy oraz co do sytuacji finansowej (...) Sp. z o.o. , a tym samym co do rzeczywistego zabezpieczenia i możliwości wykonania umowy sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa, chociaż przyjęte w uzasadnieniu wyroku ustalenia nie znalazły odzwierciedlenia w części dyspozytywnej wyroku. Z taką sytuacją mamy do czynienia na gruncie niniejszej sprawy. Skarżący słusznie zauważył, iż Sąd Okręgowy przyjął, że oskarżony M. F. (1) zataił fakt, iż zakład pirolizy nie jest własnością (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P., jednak równocześnie odstąpił od ustalenia, że jego spółka pozostaje w sporze ze Spółdzielnią Kółek Rolniczych w W., jako wynajmującym nieruchomość, na której znajduje się zakład, podczas gdy zgodnie z treścią ustalonego stanu faktycznego, nie tyle zataił, co zaniechał informacji co do braku własności zakładu pirolizy, a wprost zapewniał, że własność zakładu należy do (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P., co powoduje, że w opisie czynu powinno znajdować się stwierdzenie fałszywego wprowadzenia w błąd co do niezagrożonego tytułu prawnego do nieruchomości na której był zlokalizowany zakład pirolizy oraz dobrej i stabilnej sytuacji finansowej jego spółki. Skarżący trafnie też podkreślił, że Sąd Okręgowy przyjął w odniesieniu do oskarżonego M. S. (1), że ten zataił fakt, iż w czasie prowadzonych negocjacji nie był wówczas wspólnikiem spółki i nie informował o zadłużeniu związanym z jej działalnością, co odbiega od ustaleń faktycznych przyjętych przez sąd w uzasadnieniu wyroku, w którym stwierdził, że oskarżeni, czyli również M. S. (1) zapewniali, iż zakład pirolizy jest własnością (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P., a spółka nie ma problemów finansowych, a także z nieruchomością na której znajduje się zakład i jest w dobrej kondycji, to jednak nie ma żadnych podstaw do tego, aby tego rodzaju zachowania, wyczerpujące znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 k. k. nie były wskazane w opisie czynu w części dyspozytywnej wyroku oraz zaprzeczają konstrukcji pomocnictwa i jasno wskazują na współsprawstwo tego oskarżonego. Nie jest to nie jedyna niespójność, gdyż takie zachowania, że nie był wspólnikiem spółki i nie informował o zadłużeniu dotyczącym jej działalności, są inaczej przyjęte w ustaleniach faktycznych, ponieważ nie ma tam mowy o zatajaniu i nieinformowaniu, ale wprost zawierają informacje o podawaniu się przez niego za wspólnika i zapewnianiu o braku zadłużenia. Skarżący słusznie też zakwestionował pogląd Sądu I instancji, iż w sytuacji gdyby oskarżony M. F. (1) spłacił właściciela instalacji, którą zakupiła spółka (...) z siedzibą w B., a nie wyprowadził znacznej części tych pieniędzy ze spółki, to wówczas prawdopodobnie nie doszłoby do sprawy karnej, ponieważ okoliczności związane z innym kontraktem, czy też stosunkiem umownym, nieznane podmiotowi pokrzywdzonemu nie mogą mieć decydującego znaczenia dla wykonania zawartej umowy w niniejszej sprawie, w kontekście realizacji ustawowych znamion przestępstwa z art. 286 § 1 k. k.

Sformułowany przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego w punkcie 3 apelacji zarzut obrazy przepisów postępowania mogący mieć wpływ na treść orzeczenia w postaci naruszenia art. 7 k. p. k. oraz art. 410 k. p. k., poprzez bezzasadne uznanie za częściowo wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego M. S. (1), w zakresie w jakim wskazywał, iż faktycznie wycofał się ze spółki w 2013 r., co jest niezgodne z doświadczeniem oraz logiką, skoro później wyjaśniał, iż pomimo zamieszkania w W. bywał w zakładzie, może raz w tygodniu już po sprzedaży udziałów, jak również ewidentnie podpisał uchwałę wspólników (...) Sp. z o.o. z siedzibą w (...)/2015 z dnia 27.02.2015 r. wyrażającą zgodę na sprzedaż zakładu pirolizy podmiotowi pokrzywdzonemu, jest zasadny. Również zeznania osób przesłuchanych w sprawie w charakterze świadków wskazują, że po dacie formalnego wystąpienia ze spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P., był osobą faktycznie zaangażowaną w sprawy tego podmiotu gospodarczego, nie tylko technicznie, ale i biznesowo, na co wskazywały zeznania świadków: M. S. (2), S. S., J. S. (1) i M. W., odnoszące się co najmniej do równorzędnej roli, jaką odgrywał na spotkaniach negocjacyjnych wobec pokrzywdzonej spółki (...) z siedzibą w B., z którą zawarto umowę. Jego rola na tych spotkaniach była znacząca, podawał się za wspólnika i był osobą decyzyjną oraz równorzędną w stosunku do oskarżonego M. F. (1). Podobnie opisywali jego rolę inne świadkowie przesłuchiwani w tej sprawie, które nie sprowadzały go wyłącznie do osoby pełniącej funkcję doradcy od spraw technicznych. Wszystko to powoduje, że na skutek zawartej umowy z dnia 28 maja 2015 r., pomiędzy oskarżonymi doszło do takiego współdziałania w przestępczym procederze, i w tej sytuacji oskarżonemu M. S. (1) można przypisać współsprawstwo w zaistniałym przestępstwie, co wynika z ustaleń faktycznych, mających oparcie w zebranym materiale dowodowym. Z tego też względu ocena materiału dowodowego przeprowadzona przez Sąd I instancji jest dowolna i doprowadziła do błędnej konstatacji, że działanie oskarżonego M. S. (1) polegało tylko na pomocnictwie do przestępstwa oszustwa w stosunku do mienia znacznej wartości.

Sformułowany przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego w punkcie 4 apelacji zarzut obrazy przepisów postępowania mogący mieć wpływ na treść orzeczenia w postaci naruszenia art. 7 k. p. k. oraz art. 410 k. p. k., poprzez błędną i dowolną ocenę dowodów w postaci wyciągów z rachunku bankowego (...) Sp. z o.o. oraz historii prywatnego rachunku bankowego należącego do oskarżonego M. F. (1), podczas gdy prawidłowa ocena tych dokumentów, wsparta zeznaniami świadków odwołującymi się do jego słów wskazuje, że środki pieniężne w kwocie 2.000.000 zł wpłacone na konto (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P., zostały wypłacone przez oskarżonego M. F. (1) i częściowo przekazane w gotówce oskarżonemu M. S. (1), mimo że Sąd Okręgowy nigdy nie ustalił w niniejszej sprawie, co dokładnie stało się ze środkami pieniężnymi uzyskanymi od podmiotu pokrzywdzonego, jest zasadny. W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego M. S. (1) są jednostronne i nie znajdują potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym.

Sformułowany przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego w punkcie 5 apelacji zarzut rażącej niewspółmierności kar orzeczonych wobec oskarżonych M. F. (1) i M. S. (1) jest w pełni zasadny. Wymierzone kary są wyjątkowo łagodne w stosunku do okoliczności podmiotowo-przedmiotowych popełnionego przez nich przestępstwa, ja również nie spełniają celów i dyrektyw wymiaru kary, co wiąże się z niedostatecznym uwzględnieniem wysokości wyrządzonej szkody majątkowej, przekraczającej dolną granicę typu kwalifikowanego przestępstwa oszustwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k. p. k., co wskazuje na działanie z premedytacją w dążeniu do doprowadzenia pokrzywdzonego podmiotu gospodarczego do niekorzystnego zawarcia umowy dotyczącej kwoty 2.000.000 zł, prezentowaną na etapie negocjacji stanowczą postawą, podkreślającą zalety przedsięwzięcia, sugerującą brak jakichkolwiek problemów faktycznych i prawnych, pełnej świadomości niewykonania umowy z powodu braku własności przedmiotu sprzedaży oraz braku zwrotu pieniędzy uzyskanych w wyniku oszustwa, wypłaty odszkodowania za szkodę majątkową, czy też zadośćuczynienia za wyrządzoną krzywdę, co wyklucza przyjęcie, że obaj oskarżeni zasługują na kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania. Obaj oskarżeni pomimo partycypacji w uzyskanych, w sposób przestępczy, środkach pieniężnych oraz istniejącej od chwili zawarcia umowy sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa świadomości jej niewykonalności z powodu braku własności przedmiotu sprzedaży, nie wypłacili do tej pory pokrzywdzonej spółce odszkodowania za szkodę albo zadośćuczynienia za wyrządzoną krzywdę. Prowadzili działania na zwłokę w zakresie wydania przedmiotu sprzedaży oraz świadomie wykorzystywali fakt choroby przedstawiciela pokrzywdzonej spółki (...). Okolicznością ich obciążającą jest też fakt szybkiego rozdysponowania środków pieniężnych po popełnieniu przestępstwa oraz uprzednia karalność oskarżonego M. F. (2). Z naprowadzonych powodów nie zasługują na dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania kar pozbawienia wolności.

Sformułowany przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego w punkcie 6 apelacji zarzut polegający na niezasadnym niezastosowaniu zarówno wobec oskarżonego M. F. (1), jak i oskarżonego M. S. (1) środka karnego w postaci obowiązku naprawienia solidarnie w całości wyrządzonej przestępstwem szkody w łącznej kwocie 2.012.926 zł, na która składają się: 2.000.000 zł wynikającą z dwóch przelewów bankowych z dnia 5 czerwca 2015 r. oraz z dnia 10 czerwca 2015 r. na rzecz (...) Sp. z o.o. oraz 12.946 zł wynikająca z kosztów notarialnych utworzenia spółki celowej do przeprowadzenia transakcji z (...) Sp. z o.o., którą poniósł wyłącznie pokrzywdzony podmiot jako spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w organizacji, jest częściowo zasadny. Materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie daje podstawę do ustalenia, że oskarżeni M. F. (1) i M. S. (1) działali wspólnie i w porozumieniu w ramach współsprawstwa oraz w takiej postaci popełnili przestępstwo oszustwa w stosunku do mienia znacznej wartości w wysokości 2.000.000 zł. W takiej wysokości została przez nich wyrządzona szkoda majątkowa i za nią odpowiadają solidarnie. Środek kompensacyjny, a nie środek karny, jak błędnie nazwał go skarżący, w postaci obowiązku naprawienia szkody w kwocie 2.000.000 zł powinien więc być zasądzony solidarnie od oskarżonych M. F. (1) i M. S. (1) na rzecz podmiotu pokrzywdzonego (...) sp. z o. o. z siedzibą w B.. Natomiast koszty notarialne związane z utworzeniem spółki nie stanowią szkody majątkowej wyrządzonej przestępstwem i jej automatycznie nie zwiększają.

Sformułowany przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego w punkcie 7 apelacji zarzut polegający na niezasadnym zwolnieniu przez Sąd I instancji oskarżonego M. S. (1) od obowiązku zapłaty kosztów sądowych w całości, chociaż nie istnieją w aktach podstawy do uznania, że uiszczenie ich byłoby dla niego zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową, czy też wysokość dochodów, jak również absolutnie nie przemawiają za tym względy słuszności, jest niezasadny. Takie okoliczności, jak stan zdrowia oskarżonego M. S. (1), który jest inwalidą i osiąga niskie dochody uzasadniały zwolnienie go od zapłaty kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa. W związku z tym, względy słuszności i celowości przemawiają za takim rozstrzygnięciem.

Wniosek

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego (...) sp. z o. o. z siedzibą w B. na podstawie art. 427 § 1 k. p. k. i art. 437 § 2 k. p. k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku zgodnie z wnioskami zawartymi podczas wystąpień końcowych w trakcie rozprawy z dnia 26 lutego 2021 r., czyli wymierzenie obu oskarżonym kar po 6 lat pozbawienia wolności i zasądzenie

obowiązku naprawienia szkody w kwocie 2.012.926 zł.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego jest częściowo zasadny. Materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie daje podstawę do zmiany zaskarżonego wyroku, poprzez przyjęcie opisu czynu z art. 286 § 1 k. k. w zw. z art. 294 § 1 k. k. z aktu oskarżenia i ustalenie, że oskarżeni M. F. (1) i M. S. (1) działali wspólnie i w porozumieniu w ramach współsprawstwa oraz w takiej postaci popełnili przestępstwo oszustwa w stosunku do mienia znacznej wartości. Obaj oskarżeni muszą ponieść taką samą odpowiedzialność karną, która nie powinna być zróżnicowana zarówno w odniesieniu do kar pozbawienia wolności i środka kompensacyjnego obowiązku naprawienia szkody majątkowej. Z uwagi na postawę oskarżonych i ich właściwości oraz warunki osobiste, a także stopień zawinienia oraz znaczny stopień społecznej szkodliwości dokonanego przestępstwa, skazanie M. F. (1) i M. S. (1) na kary po 4 lata pozbawienia wolności pozwoli na realizację ich funkcji w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Dodatkowo należy stwierdzić, że oskarżeni M. F. (1) i M. S. (1) działali wspólnie i w porozumieniu w ramach współsprawstwa oraz w takiej postaci popełnili przestępstwo oszustwa w stosunku do mienia znacznej wartości w wysokości 2.000.000 zł. W takiej też wysokości została przez nich wyrządzona szkoda majątkowa i za nią odpowiadają solidarnie. Zachodziła więc konieczność solidarnego orzeczenia środka kompensacyjnego obowiązku naprawienia szkody w kwocie 2.000.000 zł od oskarżonych M. F. (1) i M. S. (1) na rzecz podmiotu pokrzywdzonego (...) sp. z o. o. z siedzibą w B., ponieważ do tej pory nie została ona naprawiona.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Apelacyjny w Katowicach po rozpoznaniu apelacji prokuratora, pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, obrońcy oskarżonego M. S. (1) i obrońcy oskarżonego M. F. (1) od wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej z dnia 8 marca 2021r., sygn. akt III K 160/19, zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1. zmienił zaskarżony wyrok w punktach I i II w ten sposób, że oskarżonych M. S. (1) i M. F. (1) uznał za winnych popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, wyczerpującego znamiona przestępstwa określonego w art. 286 § 1 k. k. w zw. z art. 294 § 1 k. k. i za to na podstawie art. 294 § 1 k. k. skazał i na kary po 4 lata pozbawienia wolności;

2. uchylił orzeczenia zawarte w punktach III, IV i V;

3. na podstawie art. 46 § 1 k. k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015r. w zw. z art. 4 § 1 k. k. orzekł wobec oskarżonych M. S. (1) i M. F. (1) solidarnie obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz (...) sp. z o. o. z siedzibą w B. kwotę 2.000.000 zł;

4. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Zwięźle o powodach zmiany

W świetle poczynionych przez Sąd Okręgowy ustaleń faktycznych nie budzi wątpliwości to, że przedstawiciele pokrzywdzonej (...) sp. z o. o. z siedzibą w B. zostali wprowadzeni w błąd co do własności zakładu pirolizy znajdującego się w W. przy ulicy (...), posiadania tytułu prawnego do nieruchomości na której znajdowała się jego lokalizacja, sytuacji finansowej (...) sp. z o.o. z siedzibą w P., a tym samym co do zamiaru i możliwości wywiązania się z umowy sprzedaży. Pozostaje też poza sporem, że oskarżony M. S. (1), wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym M. F. (1) wypełnili znamiona przestępstwa oszustwa w stosunku do mienia znacznej wartości określonego w art. 286 § 1 k. k. w zw. z art. 294 § 1 k. k. Jako współsprawcy wprowadzili pokrzywdzony podmiot gospodarczy w błąd, wywołując w jego świadomości fałszywe i mylne wyobrażenie o rzeczywistości, a celem ich działania było wywołanie skutku w postaci niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Dowodami wskazującymi na to, że oskarżeni M. F. (1) i M. S. (1) działali w ramach współsprawstwa są zeznania świadków: M. S. (2), S. S., J. S. (1), M. W., K. M., B. B. (2), T. P. (2), J. S. (3), A. T., M. K. (1),K. S. i M. S. (3). Ich zeznania były podstawą ustaleń faktycznych i są rzeczowe oraz wzajemnie się uzupełniają. Wynika z nich, że oskarżony M. F. (1) był prezesem spółki, reprezentował ją, był odpowiedzialny za stronę finansową i marketingową, natomiast oskarżony M. S. (1) był odpowiedzialny za sprawy techniczne. Ich wkład w realizację wspólnego, przestępczego przedsięwzięcia należy ocenić jako równorzędny i każdy z nich spełniał swoją rolę.

Sąd I instancji oceniając materiał dowodowy zebrany w sprawie, pominął treść zeznań świadków, którzy zeznawali na okoliczność sposobu działania oskarżonych i nadmierną uwagę skupił na rozliczeniach pieniężnych pomiędzy nimi. Przyjął, że wyłącznym dysponentem tych środków był oskarżony M. F. (1). Wpłynęły one od pokrzywdzonej (...) sp. z o. o. z siedzibą w B. na konto (...) sp. z o.o. z siedzibą w P.. Stanowisko Sądu Okręgowego, że pieniądze ze sprzedaży zakładu pirolizy przejął oskarżony M. F. (1) i je rozdysponował wynika z historii rachunków bankowych spółki i jego prywatnego rachunku. Nie był on jednak ich wyłącznym dysponentem. Jednak wywód Sądu I instancji, że tylko oskarżony M. F. (1) przejął sumę sprzedaży z zawartej umowy i on dokonał przestępstwa oszustwa w formie dokonania, a jedynie 20.000 zł przekazał oskarżonemu M. S. (1), co zostało uwzględnione w rozstrzygnięciach o obowiązku naprawienia szkody, pozostaje w sprzeczności z zeznaniami świadków i analizą rachunków bankowych, w zakresie dotyczącym przelewów na rachunki bankowe świadków B. B. (2) i M. K. (1). Z zeznań tych wynika, że B. B. (2) otrzymała kwotę 250.000 zł jako prowizję za skontaktowanie przedstawicieli pokrzywdzonej spółki z oskarżonymi, a M. K. (1) kwotę 200.000 zł jako zaliczkę na wykonanie usługi produkcyjnej. Później od oskarżonego M. F. (1) otrzymał informację, że jego firma nie ma pieniędzy, ponieważ oskarżony M. S. (1) roztrwonił otrzymane wcześniej środki finansowe. Te okoliczności niewątpliwie świadczą o wspólnym działaniu obu oskarżonych.

Ustalenie faktyczne przez Sąd Okręgowy, że wyłącznym beneficjentem środków pieniężnych uzyskanych od pokrzywdzonej spółki był tylko oskarżony M. F. (1) jest błędne i sprzeczne z zebranym materiałem dowodowym. W sprawie nie ma dowodów wskazujących jakie faktycznie były rozliczenia pomiędzy oskarżonymi oraz na jakie cele zostały przeznaczone wszystkie wyłudzone pieniądze w kwocie 2.000.000 zł, wypłacone w gotówce przez oskarżonego M. F. (1) oraz czy zostały spłacone kredyty i pożyczki zaciągnięte przez oskarżonych na na swoje cele prywatne i na rzecz spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w P., ponieważ na te okoliczności nie złożyli oni wyjaśnień. Ponadto ta kwestia nie ma znaczenia dla ustalenia znamion ustawowych przestępstwa oszustwa, gdyż przedmiotem niniejszego postępowania karnego nie było działania oskarżonych M. F. (1) i M. S. (1) na szkodę (...) sp. z o.o. z siedzibą w P., czyli przestępstwa określonego w art. 296 § 1 k. k., ale przestępstwa z art. 286 § 1 k. k. w zw. z art. 294 § 1 k. k. popełnionego na szkodę (...) sp. z o. o. z siedzibą w B.. Pokrzywdzony podmiot gospodarczy poniósł szkodę majątkową w wysokości 2.000.000 zł i sposób rozliczenia pomiędzy oskarżonymi tej kwoty pieniężnej jest dla niego obojętny.

W tej sytuacji Sąd Apelacyjny uwzględnił apelacje pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego w zakresie winy i kary oraz prokuratora w zakresie winy co do opisu czynu, kwalifikacji prawnej, wymiaru kary i środka kompensacyjnego w ten sposób, że oskarżonych M. S. (1) i M. F. (1) uznał za winnych popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, jak w akcie oskarżenia, polegającego na tym, że w okresie od 28 maja 2015r. do 10 czerwca 2015r. w B., jako wspólnicy w (...) sp. z o.o. z siedzibą w P., a nadto M. F. (1) jako Prezes Zarządu, działając wspólnie i w porozumieniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, na podstawie umowy nr (...) z dnia 28 maja 2015r. zawartej w B., zbyli firmie (...) sp. z o. o. z siedzibą w B. zorganizowaną część przedsiębiorstwa-zakład niskotemperaturowej pirolizy opon i odpadów gumowych, znajdujący się w W. przy ulicy (...), na który składała się, między innymi, instalacja do recyklingu opon i odpadów gumowych za kwotę 2.000.000. zł, które to środki otrzymali na rachunek bankowy w dniach 8 i 10 czerwca 2015r. , pomimo że instalacja ta nie była własnością spółki, bowiem z dniem 3 grudnia 2012r. na podstawie umowy przeniesienia na zabezpieczenie zawartej w dniu 23 sierpnia 2012r. w P., własność instalacji przeszła na (...) sp. z o. o. z siedzibą w L., a ponadto zataili, że pozostają w sporze ze Spółdzielnią Kółek Rolniczych w W., jako najemca nieruchomości na której posadowiono zakład, która to umowa najmu została wypowiedziana w dniu 25 marca 2015r., przez co wprowadzili nabywcę w błąd co do posiadanych tytułów prawnych, a tym samym zamiaru i możliwości wywiązania się z umowy, skutkiem czego doprowadzili (...) sp. z o. o. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości, wyczerpując znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 k. k. w zw. z art. 294 § 1 k. k. Sąd Apelacyjny za tak przypisany czyn, który został popełniony umyślnie, z zamiarem bezpośrednim, skazał oskarżonych M. S. (1) i M. F. (1) na kary po 4 lata pozbawienia wolności.

Oskarżeni M. F. (1) i M. S. (1) działali wspólnie i w porozumieniu w ramach współsprawstwa oraz w takiej postaci popełnili przestępstwo oszustwa w stosunku do mienia znacznej wartości. Obaj oskarżeni muszą ponieść taką samą odpowiedzialność karną, która nie powinna być zróżnicowana zarówno w odniesieniu do kar pozbawienia wolności i środka kompensacyjnego obowiązku naprawienia szkody majątkowej. Z uwagi na postawę oskarżonych i ich właściwości oraz warunki osobiste, a także stopień zawinienia oraz znaczny stopień społecznej szkodliwości dokonanego przestępstwa, zachowanie się po jego popełnieniu, skazanie M. F. (1) i M. S. (1) na kary po 4 lata pozbawienia wolności pozwoli na realizację ich funkcji w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Kary te powinny być przykładną nauczką na przyszłość oraz wystarczającą represją karną i odpłatą za dokonane przestępstwo. Dodatkowo należy stwierdzić, że oskarżeni M. F. (1) i M. S. (1) działali wspólnie i w porozumieniu w ramach współsprawstwa oraz w takiej postaci popełnili przestępstwo oszustwa w stosunku do mienia znacznej wartości w wysokości 2.000.000 zł. W takiej też wysokości została przez nich wyrządzona szkoda majątkowa i za nią odpowiadają solidarnie. Zachodziła więc konieczność solidarnego orzeczenia na podstawie art. 46 § 1 k. k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015r. w zw. z art. 4 § 1 k. k. środka kompensacyjnego obowiązku naprawienia szkody w kwocie 2.000.000 zł od oskarżonych M. F. (1) i M. S. (1) na rzecz podmiotu pokrzywdzonego (...) sp. z o. o. z siedzibą w B., ponieważ do tej pory nie została ona naprawiona. Sąd Apelacyjny uchylił orzeczenia zawarte w punktach III, IV i V zaskarżonego wyroku, o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności w stosunku do oskarżonego M. S. (1) oraz rozstrzygnięcia o środkach kompensacyjnych, co jest konsekwencją jego zmiany w postępowaniu apelacyjnym.

Z tych względów, nie uwzględniając apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych M. S. (1) i M. F. (1), w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

5, 6, 7 i 8

Sąd Apelacyjny na podstawie art. 627 k. p. k. zasądził od oskarżonych M. S. (1) i M. F. (1) na rzecz oskarżyciela posiłkowego (...) sp. z o. o. z siedzibą w B. kwoty po 1200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

Sąd Apelacyjny zasądził od Skarbu Państwa ( Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej) na rzecz adwokata B. R.- Kancelaria Adwokacka w B. kwotę 738 zł, w tym 23 % VAT, tytułem obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu M. S. (1) w postępowaniu odwoławczym. Podstawę prawną orzeczenia stanowią przepisy art. 618 § 1 pkt 11 k. p. k., § 4, § 17 ust.1 pkt 5 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu ( Dz. U. 2019.18 j.t.) oraz art. 29 ust. 2 ustawy z dnia 26 maja 1982r.- Prawo o adwokaturze ( Dz. U. 2019.1513 j. t. ze zm.).

Sąd Apelacyjny zasądził od oskarżonego M. F. (1) na rzecz Skarbu Państwa opłatę za I i II instancję w kwocie 400 zł i wydatki postępowania odwoławczego w kwocie 10 zł. Rozstrzygnięcie w tym zakresie znajduje oparcie przepisach art. 627 k. p. k. , art. 635 k. p. k. oraz art. 2 ust.1 pkt 5 i art. 10 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U z 1983r., Nr 49, poz. 223, j.t., ze zm.), ponieważ jego sytuacja osobista, rodzinna i majątkowa pozwala na ich uiszczenie.

Sąd Apelacyjny zwolnił oskarżonego M. S. (1) od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i obciążył nimi Skarb Państwa. Rozstrzygnięcie w tym zakresie znajduje oparcie przepisach art. 624 § 1 k. p. k. oraz art. 17 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U z 1983r., Nr 49, poz. 223, j.t., ze zm.), ponieważ, jego sytuacja osobista, rodzinna i majątkowa jest trudna oraz nie pozwala na ich uiszczenie. Stan zdrowia oskarżonego M. S. (1), który jest inwalidą i osiąga niskie dochody, uzasadniały zwolnienie go od zapłaty kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa. W związku z tym, względy słuszności i celowości przemawiają za takim rozstrzygnięciem.

Sąd Okręgowy w Bielsku-Białej wyrokiem z dnia 8 marca 2021r., sygn. akt III K 160/19, na mocy art. 29 ust.1 Prawo o adwokaturze w punkcie VIII zasądził od Skarbu Państwa na rzecz:

- adw. M. K. (2) kwotę 1549,80 zł brutto, w tym, 23 % VAT, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu M. S. (1) z urzędu;

- adw. B. R. kwotę 1180,80 zł brutto, w tym, 23 % VAT, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu M. S. (1) z urzędu.

Obrońca z urzędu M. K. (2) na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 k. p. k. zarzucił orzeczeniu obrazę przepisów postępowania, a to art. 618 § 1 pkt 11 k. p. k. w zw. z art. 29 ust.1 ustawy z dnia 26 maja 1982r. Prawo o adwokaturze, polegająca na ustaleniu kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, zamiast przy zastosowaniu stawki przewidzianej w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokatów, a to w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 kwietnia 2020r. wydanym w sprawie SK 66/19.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł na podstawie art. 427 § 1 k. p. k. i art. 437 § 2 k. p. k. o zmianę zaskarżonego wyroku, poprzez przyznanie obrońcy kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu przy zastosowaniu stawki przewidzianej w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokatów.

Obrońca z urzędu oskarżonego M. S. (1) adwokat B. R. w punkcie 1.5 apelacji sformułowała zarzut obrazy przepisów postępowania, mający wpływ na treść wyroku, a to,

art. 618 § 1 pkt 11 k. p. k. w zw. z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze polegający na ustaleniu kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu przez adwokata B. R. na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, zamiast przy zastosowaniu stawki przewidzianej w rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokatów, a to w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 kwietnia 2020 r. wydanym w sprawie o sygn. akt SK 66/19.

Obrońca oskarżonego M. S. (1) wskazując na powyższy zarzut, na podstawie art. 427 § 1 k. p. k. i art. 437 § 2 k. p. k. wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku oraz przyznanie obrońcy z urzędu, adwokatowi B. R. kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu, przy zastosowaniu stawki przewidzianej w rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokatów oraz zwolnienie oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w całości.

Zażalenie obrońcy oskarżonego M. S. (1) M. K. (2) nie zasługuje na uwzględnienie. Zarzut apelacyjny obrońcy urzędu M. S. (1) adwokata B. R. jest niezasadny.

Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 23 kwietnia 2020r. SK 66/19 stwierdził, że § 4 ust.1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U.poz.1801) jest niezgodny z art. 64 ust.2 w związku z art. 31 ust.3, art. 32 ust.1 zdanie drugie i art. 92 ust.1 zdanie pierwsze Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

W przedmiotowej sprawie ustalając wysokość tego wynagrodzenia Sąd Okręgowy zastosował prawidłowo stawki przewidziane rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu ( Dz. U. 2019.18 j.t.). Stawki tego rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości obecnie obowiązują i nie stwierdzono do tej pory ich niekonstytucyjności oraz nie utraciły one swojej mocy. Brak jest podstaw prawnych, aby skutki wyroku Trybunału Konstytucyjnego zastosować do rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu ( Dz. U. 2019.18 j.t.) oraz przyznać obrońcom z urzędu wynagrodzenia na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokatów. Na skutek takiej interpretacji wynagrodzenie uległoby podwyższeniu na zasadach, jak dla obrońców z wyboru. Zmiana rozstrzygnięcia zawartego w punkcie VIII zaskarżonego wyroku nie znajduje, zdaniem Sądu Apelacyjnego, uzasadnienia prawnego i dlatego, w tym zakresie, należało go utrzymać w mocy.

7.  PODPIS

SSA Marcin Ciepiela SSA Witold Mazur SSA Wojciech Kopczyński