Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

Przewodniczący

SSA Marek Charuza

Sędziowie

SSA Iwona Hyła (spr.)

SSA Aleksander Sikora

Protokolant

Iwona Olszówka

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 340/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 11 maja 2022 r. sygn. akt XXI K 23/22

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Apelacja obrońcy oskarżonego.

Zarzuty:

1.obraza przepisów prawa procesowego, mająca wpływ na treść wydanego orzeczenia, a to:

- art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie przez Sąd I instancji dowolnej, w miejsce swobodnej, oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a to poprzez przyznanie waloru wiarygodności zeznaniom świadka A. N. w sytuacji, kiedy zeznania te należy uznać za niewiarygodne, a zatem nie pozwalające na czynienie ustaleń faktycznych w sprawie,

- art. 170 § 1 pkt 1 i 1a k.p.k. w zw. z art. 185a § 1 i 4 k.p.k. – poprzez niedopuszczenie do ponownego przesłuchania małoletniej A. N. w sytuacji, kiedy to pierwsze przesłuchanie odbyło się w czasie, gdy oskarżonemu nie postawiono jeszcze zarzutów, a zatem nie miał on ustanowionego obrońcy, okoliczności zeznań świadka mają istotne znaczenie dla wyjaśnienia okoliczności sprawy, a oskarżony za pośrednictwem swego obrońcy o to wnosił na rozprawie z dnia 11 maja 2022 r., a ponadto poprzez oddalenie powyższego wniosku dowodowego w sytuacji gdy dowód ten zmierzał do ustalenia okoliczności czy czyn zabroniony został popełniony, jak również poprzez oddalenie tego wniosku dowodowego przy przyjęciu jedynie hipotetycznego założenia, iż przeprowadzenie tego dowodu mogłoby powodować powtórną wiktymizację pokrzywdzonej A. N.,

- art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. w zw. z art. 169 § 2 k.p.k. poprzez oddalenie wniosków dowodowych obrońcy poprzez zwrócenie się do szpitala (...) w O. celem nadesłania dokumentacji medycznej A. N. w sytuacji, gdy przedmiotowy wniosek dowodowy zmierzał do oceny wiarygodności dowodu istotnego, a to zdolności pokrzywdzonej A. N. do depozycji w zakresie inkryminowanego czynu, jej stanu zdrowia psychicznego, możliwości wpływu na składane przez pokrzywdzoną depozycje czynników i zdarzeń zewnętrznych,

a w konsekwencji

2. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na błędnym przyjęciu, że oskarżony dopuścił się względem pokrzywdzonej A. N. czynów przypisanych mu zaskarżonym wyrokiem w sytuacji, gdy ocena materiału dowodowego nie daje podstaw do poczynienia takich ustaleń.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty niezasadne.

W sprawie nie doszło do sygnalizowanego przez apelującego naruszenia przez sąd I instancji przepisów prawa procesowego w zakresie przypisanego oskarżonemu czynu. Wszystkie okoliczności przedmiotowe i podmiotowe zostały przez sąd I instancji ustalone w sposób prawidłowy, przy uwzględnieniu zasad prawidłowego rozumowania, w zgodzie z zasadami doświadczenia życiowego, wiedzy i logicznego rozumowania. Nie może więc być mowy w tej sytuacji o błędzie w ustaleniach faktycznych, który byłby efektem niewłaściwej oceny dowodów. Trafna jest również ocena prawno - karna zachowania oskarżonego, przyjęta przez sąd I instancji.

W przekonaniu Sądu Apelacyjnego, sąd I instancji procedował w sprawie prawidłowo, nie uchybiając normom zarówno z zakresu prawa procesowego, jak i materialnego. W toku postępowania zostały wyjaśnione - zgodnie z nakazem płynącym z dyspozycji przepisu art. 366 § 1 k.p.k. - wszystkie istotne dla sprawy okoliczności. Ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy poczynił w oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego (art. 410 k.p.k.), który ocenił z poszanowaniem reguł wynikających między innymi z art. 2, 4, 5, 6 i 7 k.p.k., a swoje stanowisko w sposób wystarczający uzasadnił w pisemnych motywach wyroku - w szczególności sąd ten wskazał w uzasadnieniu orzeczenia, które fakty uznał za udowodnione lub też nie, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie dał wiary dowodom przeciwnym. Sąd Okręgowy omówił i przeanalizował w pisemnych motywach wyroku wszystkie zgromadzone w sprawie dowody. W sposób jasny i logiczny wyjaśnił przy tym, dlaczego dowody te uznał za wiarygodne i wskazujące na sprawstwo oskarżonego, stąd nie ma mowy także o naruszeniu art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. Sąd Apelacyjny w całości zgadza się z oceną dowodów zaprezentowaną w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia, zaś w sytuacji utrzymania wyroku w mocy w zaskarżonym zakresie, nie ma potrzeby ponownego przytaczania tychże ocen w niniejszym uzasadnieniu.

Wbrew twierdzeniom apelującego, ocena dowodów – a w szczególności zeznań małoletniej A. N., nie jest oceną dowolną. Pokrzywdzona przesłuchiwana w trakcie postępowania przygotowawczego zeznawała w sposób samodzielny, wiarygodny, odpowiedni do jej wieku, wykształcenia i możliwości intelektualnych. Słusznie sąd I instancji uznał, że w zeznaniach tego świadka widoczna jest szczegółowość, brak koloryzowania i spójność wypowiadanych przez nią treści. Jej wcześniejsze zeznania złożone przed sądem w obecności psychologa nie jawiły się jako niekompletne, a sama czynność została przeprowadzona prawidłowo, o czym musi przekonywać odtworzony na rozprawie zapis jej obrazu i dźwięku. Także opinia biegłego psychologa potwierdziła, że w przypadku małoletniej brak było podstaw do stwierdzenia koloryzowania, wyolbrzymiania, czy też tendencji do konfabulacji. Biegły nie stwierdził występowania czynników, które obniżałyby wiarygodność zeznań pokrzywdzonej. Jest prawdą, iż ogólne możliwości intelektualne A. N. kształtowały się na poziomie poniżej przeciętnej dla wieku, niemniej jednak zdolności w zakresie spostrzegania, zapamiętywania oraz umiejętności słowno - pojęciowe kształtowały się w granicach szeroko rozumianej normy, choć poniżej przeciętnej dla wieku. Diagnoza wykazała nieco obniżoną dojrzałość społeczno – emocjonalną małoletniej, co w dużej mierze uwarunkowane było środowiskowo. Generalnie jednak kontakt z małoletnią podczas przesłuchania był prawidłowy, jej zachowanie adekwatne do sytuacji, jej relacji towarzyszyła adekwatna komponenta emocjonalna, relacja A. N. była bezpośrednia, spontaniczna, stosowna do jej możliwości intelektualnych. Nadto sposób relacjonowania odwołujący się głównie do konkretnych sytuacji wskazywał, że małoletnia relacjonując zdarzenie opisuje własne spostrzeżenia i doświadczenia życiowe, nie zaobserwowano u małoletniej tendencji do wyolbrzymiania, koloryzowania; brak podstaw do stwierdzenia tendencji do konfabulowania bądź przeinaczania faktów i w końcu brak podstaw do stwierdzenia wpływu osób trzecich na treść zeznań małoletniej. W tym kontekście nie było powodów do dopuszczenia dowodu z dokumentacji lekarskiej ze szpitala psychiatrycznego, w którym przebywała małoletnia. Biegła nie wyraziła potrzeby, w związku z opiniowaniem małoletniej, by z dokumentacją się zapoznać, choć wiedzę o pobycie małoletniej w szpitalu miała. Z kolei sąd I instancji i sąd odwoławczy także nie uznał za niezbędne dla prawidłowego wyrokowania w sprawie, by takową dokumentację włączyć do akt sprawy. Skarżący w apelacji nie wykazał ponadto w żaden sposób, by dokumentacja z leczenia małoletniej miała mieć jakikolwiek wpływ na ewentualną zmianę wniosków opinii psychologicznej. Twierdzenia zawarte w środku odwoławczym są wyłącznie hipotezą i nie przekonują sądu odwoławczego pozbawione są jakiejkolwiek rzeczowej argumentacji. Wszak pokrzywdzona przyznała sama, że jej próba samobójcza nie była w żaden sposób związana z jej molestowaniem, a powodem jej podjęcia było osamotnienie i poczucie, że jest nikomu niepotrzebna. Krótko mówiąc, skarżący nie wykazał w jaki ewentualnie sposób rzeczona dokumentacja miałaby wpłynąć na ocenę wiarygodności zeznań pokrzywdzonej.

Rzeczą normalną jest w tego typu sprawach, że brak jest postronnych świadków zdarzeń, gdyż sprawcy ze swym przestępczym zachowaniem się nie obnoszą, zważywszy na wielką skalę społecznego potępienia dla tego rodzaju zachowań. Stąd też naturalne jest, że o sprzecznych z prawem ich działaniach inne osoby poza ofiarą i sprawcą nie mają wiedzy. Nie jest zatem niczym wyjątkowym i zaskakującym, że sąd dysponował co do zasady i co do samego przebiegu zdarzeń wyłącznie zeznaniami małoletniej A.. Niemniej jednak potwierdzeniem jej depozycji są bez wątpienia zeznania rodziców, tj. M. i P. N., którzy przypomnieli sobie zdarzenie z przeszłości gdy ich córka poinformowała o niewłaściwym zachowaniu oskarżonego – noszącego pseudonim (...). Reakcją matki było przekazanie tych informacji swojemu mężowi, który z kolei nakazał P. Ż., aby opuścił ich mieszkanie. Równie niezasadne jest kwestionowanie wiarygodności relacji pokrzywdzonej tylko z tego powodu, że mimo, iż została skrzywdzona przez oskarżonego i bała się tego, co może ją z jego strony spotkać, brak było odpowiedniej do takiego stanu reakcji, np. w postaci płaczu, czy natychmiastowego poinformowania rodziców. Zapomina przy tym skarżący, że rodzina, w której wychowywała się małoletnia, była niewątpliwie dysfunkcyjna a relacje pomiędzy jej członkami były zaburzone. Tak więc i z tego powodu reakcje rodziców i dzieci nie były modelowe i prawidłowe.

Co się zaś tyczy wniosku o ponowne przesłuchanie pokrzywdzonej, to i ten wniosek dowodowy słusznie został przez sąd I instancji oddalony. Ustawodawca wskazał wszak, że kryterium oceny, czy do ponownego przesłuchania może dojść, jest ujawnienie się nowych okoliczności. Wniosek dowodowy powinien być zatem wartościowany dwojako, analogicznie do przypadku, o którym mowa w dyspozycji art. 185a k.p.k., tj. przez pryzmat ogólnych warunków dopuszczalności dowodów, wskazanych w art. 170 § 1 k.p.k., oraz poprzez kontrolę novum, w zakresie którego ma odbyć się przesłuchanie.” M. Kurowski [w:] Kodeks postępowania karnego. Tom I. Komentarz aktualizowany, red. D. Świecki, LEX/el. 2023, art. 185(c). Warto w tym miejscu dostrzec, że A. N. w dacie przesłuchania miała 17 lat. Urodziła się (...), zaś przesłuchana została w dniu 12 października 2021 r. (k.242). W momencie przesłuchania ukończyła już 15 lat. Obrońca z kolei nie wykazał ani w trakcie postępowania przed Sądem I instancji, ani w środku odwoławczym, jakie to rzekomo nowe okoliczności miałyby w sprawie się pojawić i do których wyjaśnienia należałoby sięgać poprzez ponowne przesłuchanie małoletniej pokrzywdzonej. Sąd I instancji słusznie postanowił o oddaleniu wniosku obrońcy o ponowne przesłuchanie pokrzywdzonej, albowiem nie wyszły na jaw żadne nowe i istotne okoliczności, których wyjaśnienie wymaga ponownego przesłuchania, a z uwagi na charakter okoliczności, które pokrzywdzona miałaby relacjonować, niewątpliwie mogłoby dojść do jej wtórnej wiktymizacji. I nie jest to twierdzenie „ na wyrost” i bezpodstawne. Jak wynika z zeznań A., oświadczyła ona, że stara się o tym zapomnieć i nie wracać pamięcią do tych zdarzeń, a w trakcie składania zeznań, podczas opisywania zachowania oskarżonego i opisywania czynności, jakie wobec niej podejmował, zaczęła płakać. Zważywszy na taką jej reakcję i wyrażoną na posiedzeniu chęć uporania się z przykrymi doświadczeniami z przeszłości, jakakolwiek próba powrotu do tych zdarzeń byłaby niewątpliwą traumą dla świadka. Dodatkowo zważyć trzeba na jej kruchą konstrukcję psychiczną (próba samobójcza) i brak wsparcia w dysfunkcyjnej rodzinie. Z tych też względów trafnie oddalono wniosek dowodowy. Wnioskowanie przez obrońcę o dopuszczenie dowodu z opinii psychologicznej, która wskazałaby na ewentualny brak przeciwwskazań do ponownego przesłuchania, było nieuprawnione. Czynność w postaci poddania się badaniu psychologicznemu, byłaby równie traumatycznym przeżyciem dla A. N., jak i samo ponowne przesłuchanie, a nadto takie badanie świadka - jak tego wymaga art. 192 § 2 k.p.k. - mogłoby wchodzić w grę tylko w razie istnienia wątpliwości co do stanu psychicznego tej osoby, jej stanu rozwoju umysłowego, zdolności postrzegania lub odtwarzania przez nią postrzeżeń. Taka sytuacja in concreto nie miała miejsca.

Fakt, że pokrzywdzona nie opisywała cech charakterystycznych wyglądu oskarżonego również nie jest wadą jej zeznań. Skoro wskazała sprawcę podając jego pseudonim, a był on znany jej rodzicom, choćby z racji sprawowania opieki nad ich dziećmi w chwilach, gdy opuszczali swe mieszkanie, to przecież logicznym jest, że zbędne było, by pokrzywdzona opisywała dodatkowo szczegóły wyglądu zewnętrznego tej osoby, skoro nie było wątpliwości co do jej tożsamości.

Okoliczność, iż biegły seksuolog nie zdiagnozował u oskarżonego zaburzeń preferencji seksualnych o charakterze pedofilnym, również nie stała na przeszkodzie możliwości przypisania oskarżonemu sprawstwa. Jak trafnie konstatuje sąd I instancji, zaburzenia takie występują bardzo rzadko w relacji do ilości czynów z art. 200 k.k. i nie w każdym przypadku sprawcy tego typu czynów zabronionych występują tego rodzaju zaburzenia.

Nie był również trafny zarzut, jakoby sprawa zainicjowana została z zemsty ojca pokrzywdzonej, który miał pozostawać w konflikcie z P. Ż. z powodu niewyrównania długu z tytułu kredytu. Jak bezspornie wynika z akt sprawy, to ośrodek szkolny, do którego uczęszczała małoletnia N. N. zainicjował postępowanie, a nie rodzice A. N..

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przypisanego mu czynu, ewentualnie – z daleko posuniętej ostrożności procesowej, gdyby sąd uznał, że zachodzi potrzeba przeprowadzenia przewodu sądowego na nowo, o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty apelacji okazały się niezasadne, nie było zatem podstaw do uwzględnienia żadnego z tych wniosków.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość wyroku w zaskarżonym zakresie.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wobec niezasadności postawionych zarzutów (o czym mowa w rubryce 3.1) i braku przesłanek do działania z urzędu niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów, Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Ponieważ oskarżony był reprezentowany w toku postępowania odwoławczego przez obrońcę z urzędu, na mocy art. 29 ust. 1 Prawa o adwokaturze oraz § 17 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2016.1714) oraz w związku z treścią wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 2022 r. SK 78/21 zasądzono od Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Katowicach) na rzecz adwokata T. D. Kancelaria Adwokacka w K., kwotę 1476,00 złotych, w tym 23 % VAT, tytułem obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym. Co prawda przywołany wyrok dotyczy niezgodności z art. 64 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 2 i art. 92 ust. 1 zdanie pierwsze Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej stawek określonych w § 17 ust. 1 pkt 2 oraz § 17 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2019 r. poz. 18, z późn. zm.) „przez to, że wskazane w nich stawki dla adwokatów ustanowionych obrońcami z urzędu są niższe od stawek w tych samych sprawach dla adwokatów ustanowionych obrońcami z wyboru”, niemniej jednak cytowane rozporządzenie także w § 17 ustęp 2 punkt 5 dotknięte jest tym samym mankamentem - nierówno traktuje w zakresie wynagrodzenia adwokatów świadczących pomoc prawną z urzędu i z wyboru. Narusza to zakaz dyskryminacji w odniesieniu do tych pierwszych.

3.

Na mocy art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k. zwolniono oskarżonego P. Ż. od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa, z uwagi na trudną sytuację majątkową i konieczność odbycia kary pozbawienia wolności oraz związany z tym fakt nieosiągania dochodów.

7.  PODPIS

SSA Iwona Hyła SSA Marek Charuza SSA Aleksander Sikora

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego P. Ż.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

punkt 1 wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana