Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

Przewodniczący

SSA Wiesław Kosowski

Sędziowie

SSA Karina Maksym (spr.)

SSA Piotr Pośpiech

Protokolant

Jolanta Stańczak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 329/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 21 maja 2021 r., sygn. akt XXI K 186/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzuty zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego, zaskarżającego wyrok w części – w zakresie skazania z punktu 2 i kary i środków karnych – z punktów 3 i 5:

1. obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 k.p.k. poprzez:

- dokonanie dowolnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego w zakresie stanowczych i konsekwentnych wyjaśnień złożonych przez oskarżonego G. G., którym Sąd odmówił przyznania waloru wiarygodności w tej części, w której konsekwentnie i stanowczo wskazał, że nie chciał ugodzić pokrzywdzonego w brzuch, a zatem nie działał z zamiarem spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego, a działał wyłącznie w celu odstraszenia pokrzywdzonego, a zadane ciosy i ich rozmiar są zgodne z zamierzeniami oskarżonego, a twierdzenia Sądu, że celem oskarżonego było zadanie pokrzywdzonemu realnej dolegliwości nie pozostają w zgodzie z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, ani z uszczerbkiem na zdrowiu, który miał niewielki rozmiar i nie spowodował rozstroju zdrowia powyżej 7 dni,

- uznanie, że nie można przyjąć, że oskarżony celowo zadał ciosy w rękę pokrzywdzonego, ponieważ zdarzenie miało charakter dynamiczny, podczas gdy przebieg zdarzenia można podzielić na dwa akty (ciosy w twarz i ciosy nożem) oraz z dużą dozą pewności atak nożem nie miałby w ogóle miejsca, gdyby pokrzywdzony o znacznej masie oddalił się z miejsca zdarzenia, a nie kierował się ponownie bezpośrednio w kierunku oskarżonego siedzącego na trawniku,

- co do zeznań pokrzywdzonego i błędnego przyjęcia przez Sąd, że pokrzywdzony mimo swojej masy i przygotowania do konfrontacji nie zagrażał oskarżonemu podczas gdy pokrzywdzony celowo zostawił sztuczną szczękę i telefon w domu, a nadto nie skorzystał z dowolnej innej drogi oddalenia się, lecz celowo kierował się w stronę oskarżonego mimo próśb J. P. oraz pełnej świadomości, że lekarz nie będzie przed godziną 12.00,

- poprzez przyjęcie, że pokrzywdzony przed drugim ciosem nożem uchylił się i zasłonił się ręką, podczas gdy podczas rozpytania na rozprawie w dniu 25 marca 2021 r. pokrzywdzony jasno wskazał, że stanął w odległości 30-40 cm od oskarżonego, bo nie wiedział co się dzieje, a dopiero później po otrzymanych ciosach odsunął się, a zatem ustalenia obciążają oskarżonego i wychodzą poza realia stanu faktycznego,

- poprzez pominięcie sposobu relacjonowania przez pokrzywdzonego przebiegu zdarzenia oraz tego, że pokrzywdzony był zasugerowany w toku przesłuchań w ramach postępowania przygotowawczego, ponieważ nie posługuje się takim słownictwem jakie jest zawarte w protokołach, a nadto z każdym kolejnym przesłuchaniem dążył do co raz większego obciążenia oskarżonego i dopiero zeznania złożone przed sądem są w tym zakresie pełne i złożone na skutek precyzyjnych pytań nie zawierających ładunku o charakterze sugestywnym, stąd za całkowicie dowolne należy uznać następcze przyjęcie Sądu, że dla czynienia ustaleń w niniejszej sprawie przyjąć należy za wiodące pierwsze zeznania pokrzywdzonego,

2. błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżony działał z zamiarem spowodowania u pokrzywdzonego ciężkiego uszczerbku na zdrowiu , podczas gdy z ujawnionych okoliczności przedmiotowych i podmiotowych, zwłaszcza sposobu i kierunku zadania ciosu nożem, dobrowolnego zaprzestania dalszego ataku, a także tła zajścia i stosunku oskarżonego do pokrzywdzonego wynika, że oskarżony działał z zamiarem spowodowania co najwyżej lekkiego uszczerbku na zdrowiu i nie godził się na zaistnienie dalej idącego skutku, ani go nie chciał

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- apelacja obrońcy nie mogła odnieść zamierzonego skutku, albowiem zaskarżony wyrok jest prawidłowy co do uznania sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie czynu mu przypisanego przez Sąd I instancji, poza tym co wymagało skorygowania w efekcie uznania słuszności zarzutu odwoławczego podniesionego w apelacji prokuratora, o czym poniżej. Zaznaczyć także należy, iż stawianie jednocześnie zarzutów obrazy przepisu prawa procesowego tj. art. 7 k.p.k. oraz błędności poczynionych ustaleń faktycznych nie jest prawidłowe, skoro te ostatnie mają zarazem być wynikiem dowolnej oceny dowodów przyjętych za podstawę skazania, a co w pierwszej kolejności budzi zastrzeżenia apelującego obrońcy. W tej sytuacji należało zarzuty apelacji rozpoznać łącznie, bo skupiają się one na tożsamej retoryce,

- i tak nie ma skarżąca racji, jakoby zaskarżony wyrok zapadł w wyniku dowolnej oceny dowodów przez Sąd meriti naruszającego dyspozycję art. 7 k.p.k. O bezpodstawności tej supozycji przekonują pisemne motywy zaskarżonego wyroku, gdzie w sposób skrupulatny i rzeczowy przedstawiono wszystkie racje przemawiające za popełnieniem przez oskarżonego G. G. zbrodni mu przypisanej tj. z art. 190 § 1 k.k. i z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., nie zaś jedynie występku z art. 190 § 1 k.k. i z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., jak to proponuje przyjąć skarżący obrońca, a jakie Sąd Apelacyjny przyjmuje za własne,

-

odnosząc się kolejno do poruszonych w apelacji kwestii, zastrzec trzeba iż ich wymowa jest wyraźnie polemiczna i jest to polemika kontestacyjna, nie zaś argumentacyjna, a stąd zaoferowany tamże punkt widzenia nie przekonuje, stanowiąc jedynie alternatywną wersję zajścia konstruowaną wyłącznie na tendencyjnie wyselekcjonowanych okolicznościach bez ich całościowego uwzględnienia, a nade wszystko w oderwaniu od całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego. Mowa tutaj w pierwszej kolejności o relacjach procesowych pokrzywdzonego M. J., a który po wielokroć słuchany, przedstawiał zasadniczo spójny obraz inkryminowanych zdarzeń, a jego wiarygodność została pozytywnie zweryfikowana innymi dowodami, w tym zeznaniami J. P., A. C., częściowo wyjaśnieniami oskarżonego G. G., protokołami: oględzin miejsca zdarzenia, oględzin osoby pokrzywdzonego i dokumentacji fotograficznej, oględzin noża wraz z dokumentacją fotograficzna, zatrzymania i przeszukania oskarżonego, opinii sądowo-lekarskiej, dokumentacji medycznej, opinii genetycznej, ale także wnioskami opinii biegłej psycholog U. A. (k. 431-439) biorącej udział w przesłuchaniu pokrzywdzonego na rozprawie, a która jednoznacznie stwierdziła, iż wprawdzie stan jego zdrowia psychicznego jest wyraźnie słaby ze względu na następujące zakłócenia i blokady prawidłowego funkcjonowania aparatu psychicznego obniżające dobrostan psychiczny, jednakże zdolności intelektualne świadka ukształtowane są na poziomie powyżej przeciętnej, a zdolność postrzegania i odtwarzania postrzeżeń jest u niego prawidłowa. Sąd I instancji uwzględniając dostrzeżone deficyty w zborności relacji procesowych M. J., konfrontując nieścisłości, które dotyczyły jednak niuansów, ale i jego negatywne nastawienia do oskarżonego, aczkolwiek w pełni zrozumiałe, jak i z biegiem czasu tendencje do większego jego obciążania, dokonał ostrożnej ich oceny, a swoje stanowisko w owej kwestii szczegółowo zreferował. Z końcowym wnioskiem tegoż Sądu, że na podstawie zeznań pokrzywdzonego można dokonać ustaleń faktycznych w sprawie jest dla Sądu odwoławczego absolutnie nie do podważenia, w tym tego, że oskarżony raniąc dwukrotnie M. J. nożem, za drugim razem celował w brzuch, a przed czym pokrzywdzony zdołał się zasłonić ręką, a dzięki czemu uniknął dalej idących ciężkich skutków zdrowotnych, jakie z całą pewnością G. G. zamierzał u niego spowodować. Nie ma przy tym racji skarżąca, aby miał on w sposób niemiarodajny zeznawać na niekorzyść oskarżonego, czy też jego depozycje nie miałyby być samodzielne, co jest nieuprawnioną supozycją także przy uwzględnieniu ich zawartości treściowej i spójności wynikającego z nich przekazu,

- nie dopatruje się Sąd Apelacyjny także żadnej dowolności w ocenie wyjaśnień oskarżonego dokonanej przez Sąd Okręgowy, a lektura pisemnych motywów wyroku pozwala na rozwianie tych wszystkich zastrzeżeń, jakie typuje apelująca. Nie jest bowiem tak, że odrzucono wersję zdarzeń prezentową przez oskarżonego a priori, bo dokonano tego dopiero po zweryfikowaniu ich prawdziwości przez pryzmat wszystkich dowodów, a które nie pozwoliły na uznanie, że G. G. nie działał z zamiarem dokonania zbrodni mu przypisanej, a jedynie spowodowania lekkiego uszczerbku na zdrowiu ofiary, którą miałby chcieć zranić jedynie w rękę. Odtworzone zaszłości nie pozwalają na uznanie tej supozycji obrony za prawdziwą, bo musiałoby się to odbyć z jednoczesnym zaprzeczeniem zasadom doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania, a nadto wskazaniom wiedzy medycznej. Bagatelizowanie powagi aktu agresji, jakiego na szkodę M. J. oskarżony w rzeczywistości się dopuścił nie znajduje żadnego uzasadnienia. Tło zajścia, okoliczności w jakich do niego doszło, stosunek oskarżonego do pokrzywdzonego, wypowiadane pod jego adresem groźby, a nade wszystko wyraźna eskalacja agresji od słownej poprzez fizyczną aż do użycia niebezpiecznego narzędzia w postaci noża, nie pozwalają na przyjęcie za słuszną hipotezy, że chciał jedynie osiągnąć skutek znamionujący występek z art. 157 § 2 k.k.,

- nie można także zgodzić się z apelującą, iżby wyjaśnienia oskarżonego odnośnie braku zamiaru ugodzenia pokrzywdzonego nożem w brzuch miały być wiarygodne i stanowić przeciwdowód do tych wszystkich jednoznacznie obciążających go danych jednoznacznie wskazujących na jego rzeczywisty zamiar, a który z całą pewnością wykraczał ponad to co zdołał osiągnąć, a zatem poza skutek objęty dyspozycją art. 157 § 2 k.k. Nie przekonuje także wersja, aby G. G. miał w ustalony przez Sąd I instancji sposób bronić się, czy działać- jak to ujęto w zarzucie – „w celu odstraszenia” pokrzywdzonego, bo takie ujęcie sprawy zaciemnia właściwy obraz odtwarzanych zaszłości z jednoznacznie określoną rolą każdego z uczestników zajścia, w którym to oskarżony był agresorem, a pokrzywdzony jego ofiarą, nie odwrotnie. Nie było przy tym w prawidłowo odtworzonym stanie faktycznym sprawy jakiegokolwiek momentu, który mógłby chociaż sugerować, że ich role się zamieniły, czy też, że któryś podjął działania przeczące prawdziwości przyjętego przez Sąd I instancji stanu faktograficznego,

- nie przeczy ustalonej przez Sąd Okręgowy oczywistej dynamice inkryminowanego zdarzenia możliwość wyodrębnienia w jego ramach dwóch faz, w czasie których najpierw oskarżony zaatakował pokrzywdzonego uderzając go w twarz pięściami, następnie zaś przy użyciu noża, a co wbrew intencjom skarżącej potwierdza dodatkowo prawidłowość kwestionowanego stanowiska Sądu meriti, wskazując wyraźnie na eskalację agresji u oskarżonego i narastającą w nim determinację w wyrządzeniu pokrzywdzonemu poważnej krzywdy zdrowotnej. Było to zresztą zgodne z wcześniejszymi groźbami, jakie kierował pod adresem pokrzywdzonego najpierw w dniu 7 lipca 2020 r., następnie na miejscu zdarzenia z 14 lipca 2020 r. Supozycja obrony, iż to po stronie ofiary miano by doszukiwać się zachowań prowokacyjnych, czy dopingujących napastnika do użycia noża bądź to dlatego, że przechodził obok oskarżonego, czy też, że nie oddalił się wcześniej z miejsca zdarzenia, jest nie do przyjęcia, skoro zmierza w ten sposób do przerzucenie ciężaru odpowiedzialności na osobę zaatakowaną dlatego, że znalazła się w niewłaściwym czasie i o niewłaściwej porze na drodze napastnika. Wersja obrony, że pokrzywdzony „celowo” wybrał tę drogę jest nie do przyjęcia w świetle ustalonych faktów, podobnie jak i ta, że pokrzywdzony dążył do starcia z oskarżonym, a co zmierza do przerzucenia współwiny za przebieg zajścia na ofiarę, co jest tezą całkowicie nieuprawnioną. Nie podjął bowiem pokrzywdzony żadnego zachowania, mogącego wskazywać na to, iż w jakikolwiek sposób zagraża oskarżonemu, a jego zachowanie zarówno to werbalne, jak i fizyczne, jednoznacznie wskazywało, że absolutnie nie obawiał się pokrzywdzonego, ani wcześniej, ani też na miejscu zajścia, jest to zatem linia obrony nie mająca nic wspólnego z faktami,

- nie myli się także Sąd a quo przyjmując, iż pozostawienie przez pokrzywdzonego tego dnia w miejscu zamieszkania sztucznej szczeki oraz telefonu nie było niczym innym jak wyrazem jego przeświadczenia, iż nie zdoła uniknąć konfrontacji z oskarżonym G., co zresztą ten w niewybredny sposób mu zapowiedział, a co potwierdzili także inni, którzy ostrzegali go przed nieuchronnością tego spotkania. Niewątpliwie wynikało to także ze znajomości G. G., który był osobą wybuchową i nieskorą do kompromisowego rozwiazywania sporów, o znanej kryminalnej przeszłości i mającą już na koncie fizyczną napaść na innych. Nie może zatem dziwić postawa pokrzywdzonego J. postrzegającego oskarżonego, jako osobę nieobliczalną, a którego się obawiał, a czemu nie sposób się dziwić, skoro ten po opuszczeniu zakładu karnego w dniu 23 czerwca 2020 r. dopuszcza się tak brutalnych zachowań, świadczących ewidentnie o znacznym stopniu jego demoralizacji i nie liczeniu się z innymi,

- nie potwierdziły się zatem zarzuty odwoławcze, aby Sąd I instancji procedował z naruszeniem kodeksowych reguł, bądź też dokonał błędnych ustaleń faktycznych przypisując oskarżonemu czyn z punktu 2 zaskarżonego wyroku zakwalifikowany z art. 190 § 1 k.k. i z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., w ramach którego niewątpliwie G. G. biorąc ten drugi zamach nożem i chcąc ugodzić M. J. w brzuch miał świadomość konieczności spowodowania ciężkiego uszczerbku na jego zdrowiu, wszak wiedza o tym, że w tych okolicach zlokalizowane są newralgiczne dla życia i zdrowia ludzkiego organy i może dojść do ich poważnego uszkodzenia, krwotoku, a tym samym choroby realnie zagrażającej życiu jest powszechna, przy słuszności tezy przyjętej przez Sąd meriti, że oskarżony wcale nie musiał sobie uświadamiać tego, jakie konkretnie skutki medyczne w efekcie zadanego ciosu u ofiary wywoła. Postawa obronna pokrzywdzonego, który zdołał przed tym uderzeniem nożem zasłonić i odniósł jedynie lekkie zranienie ręki, spowodowała, że usiłowana zbrodnia nie została dokonana.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zmianę kwalifikacji w punkcie 2 i przyjęcie, że oskarżony wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. przy zastos. art. 11 § 2 k.k. i wymierzenie za to możliwie najłagodniejszego wymiaru kary

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

wniosek nie zasługuje na uwzględnienie z powodu bezpodstawności zarzutów odwoławczych objętych apelacją obrońcy

3.2.

Prokurator w swojej apelacji zaskarżył na niekorzyść oskarżonego wyrok w punkcie 2 zarzucając:

-

mającą wpływ na jego treść obrazę przepisów postępowania, a to art. 413 § 2 pkt. 1 k.p.k. polegającą na przyjęciu niepełnego opisu oraz zdekompletowanej kwalifikacji prawnej zachowania G. G., mającego rzekomo stanowić usiłowanie spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego M. J. – bez poczynienia odniesienia do któregokolwiek z punktów w art. 156 § 1 k.k., jak również wymienionych tam postaci uszczerbku, podczas gdy dla spełnienia wymogu art. 413 § 2 pkt. 1 k.p.k. niezbędne jest, aby sentencja wyroku obejmowała opis wszystkich elementów składających się na istotę zachowania przestępczego, a także przywołanie konkretnej normy prawnej znajdującej zastosowanie w danym wypadku

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

całkowitą słuszność ma apelujący prokurator wytykając niekompletność opisu przypisanego oskarżonemu czynu w punkcie 2 zaskarżonego wyroku w ramach którego brakuje desygnatów znamionujących zbrodnię z art. 156 § 1 pkt. 2 k.k., a której usiłowanie objęto skazaniem. Mowa tutaj o braku ujęcia w treści tego rozstrzygnięcia, przy prawidłowo odtworzonym stanie faktycznym i właściwie zastosowanych przepisach prawa materialnego, stwierdzenia, iż oskarżony G. G. swoim działaniem usiłował spowodować u M. J. chorobę realnie zagrażającą życiu, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę obronną pokrzywdzonego, a co generowało konieczność uzupełnienia powołanego prawidłowo w podstawie skazania i wymiaru kary przepisu art. 156 § 1 k.k. o punkt 2, a co finalnie skorygowano w kierunku postulowanym w analizowanym środku odwoławczym

Wniosek

zbiorczy wniosek – omówiono w sekcji 3.4

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

zasadność zarzutu omówiono powyżej

3.3.

Prokurator w swojej apelacji zarzucił także:

-

rażącą niewspółmierność kary jednostkowej orzeczonej wobec oskarżonego G. G. za przestępstwo przypisane mu w punkcie 2 wyroku, poprzez wymierzenie kary 4 lat pozbawienia wolności, podczas gdy sankcję adekwatną do stopnia zawinienia oraz społecznej szkodliwości zachowania oskarżonego, a nadto realizującą postulaty prewencji generalnej oraz prewencji indywidualnej, stanowiła kara 12 lat pozbawienia wolności

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

-

przypisana G. G. w punkcie 2 wyroku zbrodnia z art., 190 § 1 k.k. w zw. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., stanowi czyn karygodny w stopniu znacznym, co nie ulega kwestii. Wymierzona za ten czyn oskarżonemu kara w żądanym razie nie jawi się jednak jako rażąca w swojej łagodność. Poza obciążającymi oskarżonego okolicznościami, w tym wielokrotną karalność, odbywanie w przeszłości kar pozbawienia wolności, negatywny wywiad środowiskowy, ale i sam przebieg zajścia, w którym agresja u niego wyraźnie nabierała na sile, aby finalnie przybrać postać wyjątkowo groźną, a co wiązało się z użyciem noża, świadcząc o determinacji w jego działaniu, uwzględnić także trzeba było stosunkowo niegroźne dla zdrowia pokrzywdzonego skutki, a nade wszystko to, iż dokonanie zbrodni nie zostało przez G. G. ukończone, zatrzymując się na etapie usiłowania, a co także musiało znaleźć odpowiedni wyraz w doborze sankcji. Sąd Okręgowy prawidłowo oszacował wszystkie okoliczności mające znaczenie dla sądowego wymiaru kary, w tym te obciążające, ale i łagodzące, których wymowy wcale nie przeszacowano, jak to twierdzi skarżący prokurator,

-

w tym stanie rzeczy kara 4 lat pozbawienia wolności orzeczona za wskazany czyn, jak i kara łączna 4 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności, po dodaniu do tego orzeczonego w punkcie 5 środka karnego w postaci zakazu zbliżania do pokrzywdzonego na przyjętą odległość na okres lat 4, niewątpliwie jawią się jako sankcje pozwalające osiągnąć stawiane przed nimi cele zarówno w zakresie prewencji indywidualnej, jak i generalnej. Nie są te rozstrzygnięcia penalne rażąco łagodne tylko dlatego, iż kara wymierzona za zbrodnię z punktu 1 zbliżona jest do dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Sama łagodność orzeczonej kary nie wystarczy do jej obostrzenia w instancji odwoławczej, bo wymaga to najpierw stwierdzenia rażącego charakteru tej niewspółmierności, a co z całą pewnością nie dotyczy realiów analizowanego przypadku.

Wniosek

zbiorczy wniosek – omówiono w sekcji 3.4

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadność omówionych zarzutów odwoławczych wykazano powyżej

3.4.

Prokurator w swojej apelacji zarzucił ponadto:

-

mający wpływ na treść wyroku błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na niezasadnym przyjęciu, iż w ramach czynu opisanego w pkt 2 sentencji wyroku oskarżony G. G. nie działał z zamiarem uśmiercenia M. J. życia, co skutkowało zastosowaniem błędnej kwalifikacji czynu, obejmującej art. 190 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., podczas gdy ze zgromadzonych dowodów jednoznacznie wynikało, iż oskarżony celował nożem w newralgiczne i zarazem wrażliwe elementy ciała pokrzywdzonego, wyrażając przy tym słownie intencję pozbawienia go życia, co uzasadniało przyjęcie kwalifikacji z art. 190 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., jako właściwie oddającej istotę działania oskarżonego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

zaoferowana w treści analizowanego zarzutu i dalej w uzasadnieniu apelacji argumentacja mająca przekonać Sąd Apelacyjny, iż swoim zachowaniem z dnia 14 lipca 2020 r. oskarżony G. G. zmierzał ku skutkowi dalej idącemu, aniżeli mu przypisano, a zatem, iż obejmował swoim zamiarem pozbawienie życia M. J., nie przekonuje. I to nie tylko dlatego, że część pisemnego uzasadnienia poświęcona odparciu wersji oskarżenia zawiera argumentację w pełni przekonywającą, ale także dlatego, że prokurator powołuje te same w zasadzie okoliczności, na których bazował Sąd meriti, z tym, że ocenia w inny sposób ich wagę, a co czyni wywiedziony środek odwoławczy wybitnie polemicznym. I polemika ta nie ma charakteru argumentacyjnego, a kontestacyjny, a jako taka nie może przekonywać. Wszak skarżący winien przede wszystkim wykazać w czym myli się sąd meriti uznając, że skierowanie ostrza noże w brzuch pokrzywdzonego było wyrazem dążenia oskarżonego do spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, nie zaś śmierci ofiary. Nie zdołał tego uczynić apelujący prokurator, a co nie może dziwić z uwagi na oczywisty brak takich kontrargumentów. Słusznie zatem przyjmuje Sąd Okręgowy, iż przy uwzględnieniu relacji łączących oskarżonego z pokrzywdzonym, wypowiadanych przez oskarżonego pod jego adresem pretensji, miejsca i okoliczności zajścia, obecności licznych świadków zdarzenia, sposobu działania oskarżonego, użytej przez niego stosunkowo niewielkiej siły, skutków zadanych uderzeń, braku kontynuowania ataku, to wszystko łącznie świadczyło o braku po jego stronie zamiaru zabicia ofiary, a spowodowania u niej ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, a co zostało szczegółowo wyjaśnione w sekcji 1.2. uzasadnienia. Z takim stanowiskiem Sąd odwoławczy w pełni się utożsamia, odsyłając skarżącego do wszystkich tych danych jakie za takim rozstrzygnięciem Sadu a quo przemawiały, a których ponowne referowanie jest zbędne.

Wniosek

-

o zmianę zaskarżonego wyroku i przyjęcie, że w ramach zachowania ujętego w punkcie II zaskarżonego wyroku G,G. działał z zamiarem pozbawienia życia M. J., jednakże celu nie osiągnął z uwagi na ucieczkę pokrzywdzonego, a ponadto skorygowanie kwalifikacji czynu poprzez przyjęcie, że wypełnił on znamiona przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. oraz wymierzenie za to kary 12 lat pozbawienia wolności,

-

orzeczenie wobec oskarżonego kary łącznej 12 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

wnioski niezasadne z uwagi na niezasadność zarzutów objętych punktami 2 i 3 apelacji wywiedzionej przez prokuratora, co omówiono w sekcjach 3.3 i 3.4

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.5.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

zaskarżony wyrok utrzymano w mocy w zakresie nie objętym zmianami opisanymi w punkcie 1 wyroku Sądu Apelacyjnego

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego jest słuszny w zakresie uznania sprawstwa i winy oskarżonego G. G. i objętych nim rozstrzygnięć penalnych. Nie zawiera także żadnych uchybień, jakie należałoby uwzględnić z urzędu. Stąd Sąd Apelacyjny utrzymał go w mocy w pozostałym zakresie – poza zmianami dokonanymi w wyniku uznania słuszności zarzutu odwoławczego z punktu 1 apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego.

1.6.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

zaskarżony wyrok zmieniono w punkcie 2 – uznając zasadność zarzutu z punktu 1 apelacji prokuratorskiej - w ten sposób, że:

-

po słowach „a nadto” uzupełniono opis przypisanego G. G. czynu o stwierdzenie, że oskarżony swoim działaniem usiłował spowodować u M. J. chorobę realnie zagrażającą życiu, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę obronną pokrzywdzonego,

-

wymienione w podstawie skazania i wymiaru kary przepisy art. 156 § 1 k.k. uzupełniono o pkt. 2.

Zwięźle o powodach zmiany

zasadność omawianego zarzutu odwoławczego omówiono w sekcji 3.2

1.7.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.8.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3 i 4)

zasądzono na rzecz obrońcy z urzędu należne koszty zastępstwa procesowego oskarżonego w postępowaniu odwoławczym, a stosowanie do dyspozycji art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. zwolniono G. G. w całości od opłaty i wydatków za ten etap procesu, bo nie byłby w stanie ich ponieść bez uszczerbku dla niezbędnego utrzymania.

7.  PODPIS

SSA Piotr Pośpiech SSA Wiesław Kosowski SSA Karina Maksym

1.9.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego G. G.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcia z punktów 2, 3 i 5

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.10.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcia z punktów 2 i 3

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana