Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

Przewodniczący

SSA Robert Kirejew (spr.)

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 310/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 25 kwietnia 2022 r., sygn. akt XVI K 246/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, skutkujący umorzeniem postępowania z uwagi na znikomą społeczną szkodliwość czynu poprzez niewłaściwą ocenę okoliczności dotyczących popełnienia zarzucanego R. P. czynu jak rodzaju naruszonego dobra, rozmiaru grożącej szkody, postaci zamiaru, motywacji sprawcy, podczas gdy dogłębna analiza tych okoliczności i ich prawidłowa ocena prowadzi do wniosku, iż czyn zarzucany oskarżonemu odznacza się społeczną szkodliwością w stopniu wyższym niż znikomy.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podniesiony przez prokuratora w apelacji zarzut odwoławczy okazał się zasadniczo trafny.

Nie ulega wątpliwości, także z uwagi na przyznanie się do tego przez R. P., że w dniu 3 października 2020 r. na portalu internetowym Facebook pod linkiem do artykułu pt. "Kuriozalny list A. D.. Pogratulował Chinom... komunizmu", zamieszczonym na publicznej grupie o nazwie "Majdan czas zaczynać - Walcząca opozycja", wśród wielu niepochlebnych, a często obraźliwych komentarzy, oskarżony zamieścił swój wpis o treści: "Przecież to DEBIL to czym tu się dziwić."

Sąd I instancji stwierdził, że działanie oskarżonego formalnie wyczerpało znamiona występku znieważenia Prezydenta R.P. określone w art. 135 § 2 k.k., jednakże uznał, że czyn ten cechował się znikomym stopniem społecznej szkodliwości, wobec czego na podstawie przepisów art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k. i art. 414 k.p.k. zaskarżonym wyrokiem postępowanie karne w tej sprawie zostało umorzone.

W doktrynie prawa karnego (np. A. Zoll w: W. Wróbel (red.), A. Zoll (red.), Kodeks karny. Część ogólna. Tom I. Część I. Komentarz do art. 1-52, WK 2016, teza 30 do art. 1) zasadnie podkreśla się, że wyłączający karygodność czynu znikomy stopień jego społecznej szkodliwości zachodzi wtedy, gdy ze względu na cechy indywidualizujące konkretny czyn jego ujemna zawartość będzie atypowo niska w zestawieniu z założonym przez ustawodawcę stopniem społecznej szkodliwości czynu abstrakcyjnie stypizowanego w przepisie ustawy karnej.

Czynniki mające znaczenie przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości danego czynu ujęte zostały w zamkniętym katalogu zawartym w art. 115 § 2 k.k. i do nich odwołuje się też apelujący prokurator, na co wskazuje dosłowne brzmienie zarzutu odwoławczego. Niektóre spośród tych okoliczności, wymienionych w przywołanym przepisie oraz w apelacji, w istocie przemawiały przeciwko możliwości przyjęcia, aby w rozpatrywanym przypadku stopień społecznej szkodliwości czynu był znikomy.

Nie należał do nich jednak rodzaj naruszonego dobra prawnego, tj. cześć i godność Prezydenta R.P., które w zestawieniu chociażby z innymi dobrami chronionymi przepisami Rozdziału XVII Kodeksu karnego obejmującymi przestępstwa przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej (takimi jak np. niepodległość czy zewnętrzne i wewnętrzne bezpieczeństwo państwa polskiego, albo zdrowie lub życie Prezydenta R.P.), nie mogą być uznane za najbardziej doniosłe i wykluczające możliwość uznania w wyjątkowych przypadkach, że zamach na nie był znikomo szkodliwy społecznie, tym bardziej, że urzędujący Prezydent R.P. powiązany jest z określonym obozem politycznym i będąc siłą rzeczy aktywnym uczestnikiem życia politycznego musi liczyć się z występującą w debacie publicznej, często niewybredną, krytyką jego poglądów czy poczynań. Podobnie stwierdzeniu znikomej społecznej szkodliwości nie przeciwstawiał się w tym przypadku rozmiar grożącej lub wyrządzonej szkody, gdyż nie ma dowodów, aby zniewaga w ogóle dotarła do Prezydenta R. P., natomiast zasięg publicznego, internetowego dyskursu, w którym wziął udział oskarżony, formułując obelżywą dla Prezydenta wypowiedź, był nader ograniczony i jak podkreślał sąd I instancji, zaledwie trzy anonimowe osoby zareagowały na komentarz zamieszczony przez R. P..

Jednakże już wzgląd na sposób i okoliczności popełnienia czynu, a także zamiar i motywację sprawcy sprzeciwiał się przyjęciu znikomości społecznej szkodliwości rozpatrywanego czynu. Oskarżony, zamieszczając swój komentarz, wytłuścił słowo "debil", które sąd meriti zasadnie, zgodnie z przytoczoną w uzasadnieniu swego orzeczenia definicją słownikową i intuicjami językowymi uznał za znieważające. Nie brzmiały przy tym przekonująco wyjaśnienia oskarżonego złożone w postępowaniu przygotowawczym (k. 59) i podtrzymane na rozprawie przed Sądem Okręgowym w Katowicach, że w swym wpisie wstawił tylko pierwszą literę niecenzuralnego słowa i jego resztę wykropkował, a słownik w telefonie musiał mu zmienić ten zapis, gdyż w taki sposób nie działają funkcje słownikowej autokorekty mogące modyfikować całości lub części słów wpisywanych w danym edytorze tekstu, lecz nie zastępujące zapisu pierwszej litery słowa z wielokropkiem. Należy więc przyjąć, że R. P. umyślnie zamieścił w swym wpisie na publicznej grupie dyskusyjnej na portalu Facebook kierowanie pod adresem Prezydenta R.P. obraźliwe określenie, działając z zamiarem bezpośrednim znieważenia A. D. jako głowy państwa. Motywacja, jaka przyświecała oskarżonemu, nie zasługiwała na szczególne uwzględnienie. Nie była to bowiem przedstawiona w obraźliwej formie polemika z poglądami czy poczynaniami Prezydenta R.P., podjęta w trosce o interes państwa, czy jakiekolwiek dobro publiczne, czy też będąca emanacją zasługującej na ochronę wolności wypowiedzi, tak jak to miało miejsce np. w sytuacji, w której znany pisarz J. Ż. określił Prezydenta R.P. takim samym słowem po niepogratulowaniu przez A. D. wygrania wyborów na Prezydenta Stanów Zjednoczonych przez J. B., oceniając merytorycznie stanowisko wyrażone przez Prezydenta R.P., co uzasadniało w sprawie J. Ż. umorzenie postępowania o czyn z art. 135 § 2 k.k. z powodu jego znikomej społecznej szkodliwości czynu (szeroka przemawiająca za tym argumentacja została przedstawiona w uzasadnieniu wyroku S.A. w Warszawie z dnia 30 września 2022 r., sygn. akt II AKa 110/22, LEX nr 3432025). Czyn R. P. swe tło motywacyjne miał jednak zgoła odmienne. Sąd I instancji starał się dociec, czym kierował się oskarżony wysyłając swój głos w internetowej dyskusji, lecz z wyjaśnień oskarżonego (k. 59 i 117) wynikało, że nie było to poprzedzone głębszą refleksją, nie orientował się on, czego dotyczyła depesza gratulacyjna Prezydenta, w reakcji na którą opublikowano tekst, pod którym komentarz zamieścił oskarżony, a Chińską Republikę Ludową uważa on za państwo demokratyczne. Wpis oskarżonego nie miał zatem charakteru przekraczającego granice dobrego smaku, lecz jednak merytorycznego głosu w debacie publicznej na istotny społecznie temat, a trzeba go uznać za przejaw rozpowszechniającej się za pośrednictwem internetu mowy nienawiści, określanej z języka angielskiego mianem "hejtu", kierowanego wobec przedstawiciela nie popieranej przez autora wpisu opcji politycznej pod błahym pretekstem lub nawet bez uchwytnego powodu. W tej sytuacji przyjęcie, że czyn oskarżonego cechował się znikomym stopniem społecznej szkodliwości oznaczałoby w istocie sądowe zezwolenie na znieważanie obecnie urzędującego, jak i każdego kolejnego Prezydenta R.P., niezależnie od okoliczności, w jakich dosadne słowa wobec Prezydenta zostały użyte, co stanowiłoby przyzwolenie na używanie w przestrzeni publicznej mowy nienawiści, pomimo obowiązywania norm sankcjonowanych wynikających z przepisów art. 135 § 2 k.k., czy też z art. 216 § 1 k.k. Z przedstawionego kontekstu tej sprawy nie wynika też, aby czyn oskarżonego miał zawierać wyjątkowy, nietypowo niski ładunek społecznej szkodliwości, w porównaniu z innymi czynami realizującymi znamiona występku z art. 135 § 2 k.k., co uzasadniałoby umorzenie postępowania karnego w tej sprawie w oparciu o przepis art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k.

Dlatego zarzut podniesiony w apelacji prokuratora należało uwzględnić co do zasady.

Sąd odwoławczy stwierdził jednak, że stopień społecznej szkodliwości czynu R. P. opisanego w zaskarżonym wyroku nie był znaczny. Przemawiały za tym przytoczone wyżej okoliczności związane z nie najwyższą doniosłością naruszonego dobra prawnego i ograniczonym zakresem wyrządzonej szkody, jak również fakt, że skierowane przez oskarżonego pod adresem Prezydenta R.P. określenie było obelżywe, mogące stanowić zniewagę, jednak nie było wulgarne. Za przyjęciem nieznacznego stopnia społecznej szkodliwości tego czynu oraz niewysokiego stopnia winy sprawcy przemawia także szeroko opisane w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia zjawisko rozpowszechnienia się w internecie, zwłaszcza na portalach społecznościowych, tego typu obraźliwych wpisów, często w formie jeszcze bardziej dosadnej czy nawet wulgarnej, czemu sprzyja występująca w naszym kraju daleko idąca polaryzacja poglądów politycznych, społecznych i światopoglądowych. Nie bez znaczenia przy stwierdzeniu niskiego stopnia społecznej szkodliwości czynu i stopnia winy oskarżonego w typ przypadku miał również fakt, że komentarz opublikowany przez oskarżonego będący przedmiotem niniejszego postępowania był tylko jednym z wielu - nie pierwszym oraz nie najbardziej obraźliwym wobec Prezydenta wpisem na tym samym internetowym forum dyskusyjnym (wydruki wpisów k. 22-29). Można więc uznać, że oskarżony do pewnego stopnia uległ mentalności wirtualnego tłumu, przy czym tylko jemu niezwłocznie postawiono zarzut popełnienia występku, gdyż opublikował wpis pod swoim nazwiskiem i przebywał w miejscu zamieszkania będąc uchwytnym dla organów ścigania.

Uznając więc, że stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego oraz stopień jego winy nie był znaczny, sąd II instancji stwierdził, że zachodzą w tym przypadku przesłanki do warunkowego umorzenia niniejszego postępowania karnego wobec R. P. określone w przepisach art. 66 § 1 i 2 Kodeksu karnego. Okoliczności popełnionego czynu nie budziły wątpliwości, oskarżony nie był karany za jakiekolwiek przestępstwo (informacja z KRK - k. 149), prowadzi ustabilizowany tryb życia, stawił się na rozprawę odwoławczą i wyraził wolę przeproszenia Prezydenta R.P., co pozwala przypuszczać, że pomimo umorzenia postępowania w tej sprawie będzie przestrzegał porządku prawnego, a zwłaszcza nie popełni żadnego przestępstwa. Trafność tej prognozy będzie mogła być zweryfikowana w trakcie dwuletniego okresu próby, zaś wdrożeniu do przestrzegania porządku prawnego będą też służyć orzeczone na podstawie przepisu art. 67 § 3 k.k. świadczenie pieniężne oraz obowiązek przeproszenia pokrzywdzonego w tej samej formie, w jakiej nastąpiła zniewaga oraz poprzez przesłanie do Kancelarii Prezydenta pisma z przeprosinami.

Z tych wszystkich względów sąd odwoławczy, uznając zasadność podniesionego przez prokuratora zarzutu odwoławczego kwestionującego stwierdzenie, że czyn oskarżonego cechował się znikomą społeczną szkodliwością, zmienił zaskarżony wyrok, uchylając orzeczenie o umorzeniu postępowania i orzekając o warunkowym umorzeniu postępowania karnego w stosunku do R. P. na okres próby wynoszący 2 lata, z jednoczesnym nałożeniem świadczenia pieniężnego w wysokości 100,- złotych - mając na względzie nie nazbyt korzystną sytuację majątkowo-rodzinną oskarżonego - oraz obowiązku przeproszenia Prezydenta R.P. w opisanej powyżej dwojakiej formie.

Takiemu rozstrzygnięciu nie sprzeciwia się reguła ne peius zawarta w art. 454 § 1 k.p.k., zakazująca jedynie skazania oskarżonego przez sąd odwoławczy w sytuacji, gdy w I instancji zapadło orzeczenie uniewinniające bądź umarzające postępowanie. Tak zasadnie twierdzi się też w doktrynie prawa karnego procesowego ze wskazaniem, że ze względu na aktualne brzmienie przepisu art. 437 § 2 zd. 2 k.p.k. sąd odwoławczy, jeśli stwierdzi niezasadność zapadłego w I instancji orzeczenia uniewinniającego lub bezwarunkowo umarzającego postępowanie oraz zaistnienie warunków do warunkowego umorzenia postępowania, nie ma podstaw do uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi niższej instancji, tylko powinien wydać wyrok warunkowo umarzający postępowanie w miejsce uniewinniającego lub umarzającego bezwarunkowo (D. Świecki w: D. Świecki (red.), Kodeks postępowania karnego. Tom II. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2023, teza 7 do art. 454).

Wniosek

O uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Katowicach do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak wskazano przy omawianiu zarzutu odwoławczego podniesionego w apelacji oskarżyciela publicznego, pomimo trafności twierdzenia, że w rozpatrywanym przypadku nie było podstaw do przyjęcia znikomej społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, wobec stwierdzenia jednak, że zachodziły przesłanki do warunkowego umorzenia postępowania, zasadna była zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie zawartego w nim rozstrzygnięcia bezwarunkowo umarzającego postępowanie karne i w to miejsce wydanie orzeczenia o warunkowym umorzeniu niniejszego postępowania karnego, na warunkach przedstawionych w sentencji wyroku sądu II instancji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano wyrok sądu I instancji w zakresie pozostałym poza dokonaną zmianą, tj. w odniesieniu do jego punktów 2 (zasądzenia od Skarbu Państwa wynagrodzenia dla obrońcy z urzędu za I instancję) oraz 3 (obciążenia Skarbu Państwa kosztami postępowania pierwszoinstancyjnego).

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Nie było podstaw do uchylenia albo zmiany tych niekwestionowanych punktów zaskarżonego wyroku.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Uchylono rozstrzygnięcie umarzające postępowanie karne wobec R. P. o zarzucany mu czyn na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k. i w jego miejsce orzeczono o warunkowym umorzeniu tegoż postępowania na dwuletni okres próby na podstawie przepisów art. 66 § 1 k.k. i art. 67 § 1 k.k., a także w oparciu o przepis art. 67 § 3 k.k. orzeczono wobec R. P. świadczenie pieniężne w kwocie 100,- zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej i nałożono na niego obowiązek przeproszenia pokrzywdzonego w postaci sprecyzowanej w sentencji wyroku odwoławczego.

Zwięźle o powodach zmiany

Przyczyny tej zmiany zostały szczegółowo przedstawione w punkcie 3.1 formularza niniejszego uzasadnienia.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Zasądzono na podstawie art. 619 § 1 k.p.k. w zw. z art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. Z. wynagrodzenie za obronę z urzędu udzieloną oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym w wysokości 738,- zł, przy czym wysokość przyznanej kwoty wynikała z przepisów § 4 ust. 1 i 3 oraz § 17 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 18, z późn. zm.).

4

Na postawie art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223, z późn. zm.) zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w kwocie 100,- złotych, natomiast w oparciu o przepis art. 624 § 1 k.p.k. zwolniono oskarżonego od ponoszenia wydatków postępowania odwoławczego, uznając, że z uwagi na niekorzystną sytuację rodzinno-majątkową (niskie zarobki, osiągająca niskie dochody żona, dwoje małoletnich dzieci na utrzymaniu - jak na k. 57-58) uiszczenie ich byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe.

7.  PODPIS

S.S.A. Robert Kirejew

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonym wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana