Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

Przewodniczący:

SSA Piotr Pośpiech

SSA Rafał Doros (spr.)

SSO del. Teresa Jędrzejas – Paluch

Protokolant

Marta Jodłowska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 307/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 2 marca 2023 r. sygn. akt IV K 38/22

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

Granice zaskarżenia

Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Ustalenie faktów

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Ocena dowodów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut obrazy przepisów postępowania co miało wpływ na treść wydanego w niniejszej sprawie wyroku, a to art. 185c § 1a k.p.k. i art. 6 k.p.k., polegającej na oddaleniu wniosku dowodowego obrońcy o ponowne przesłuchanie pokrzywdzonej, podczas gdy w sprawie pojawiły się istotne okoliczności, których wyjaśnienie wymaga ponownego przesłuchania pokrzywdzonej, zeznania nasuwają bowiem szereg wątpliwości oraz występują znaczące rozbieżności pomiędzy zeznaniami pokrzywdzonej, a zeznaniami świadków, które winny zostać wyjaśnione, tym bardziej, że do przesłuchania doszło bez udziału obrońcy, a Sąd Okręgowy wyrok skazujący oparł głownie o ile nie wyłącznie na zeznaniach pokrzywdzonej.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrońcy okazał się zasadny.

Sąd Okręgowy w sposób rażący obraził przepis art. 185c § 1 a k.p.k. i w konsekwencji art. 6 k.p.k.

Sąd Okręgowy nie uwzględnił wniosku dowodowego obrońcy o ponownie przesłuchanie pokrzywdzonej w sytuacji, gdy obrońca nie uczestniczył w przesłuchaniu pokrzywdzonej, które miało miejsce w postępowaniu przygotowawczym, a zachodziły w sprawie istotne okoliczności, których wyjaśnienie wymagało przeprowadzenia ponownego przesłuchania.

Za taką okoliczność można uznać złożenie wyjaśnień przez oskarżonego, w których nie przyznawał się do zarzucanych mu czynów i kwestionował praktycznie w całości zeznania pokrzywdzonej. Zachodziły także pewne rozbieżności pomiędzy zeznaniami pokrzywdzonej a zeznaniami świadków pośrednich, a to między innymi w zakresie czasu popełnienia poszczególnych czynów przez oskarżonego i ich przebiegu.

Przede wszystkim jednak na podstawie zeznań pokrzywdzonej nie można było w sposób niewątpliwy, a to bez uzyskania uzupełniających zeznań, przypisać oskarżonemu zbrodni zakwalifikowanych z art. 197 § 3 pkt. 2 i 3 k.k., a co najwyżej popełnienie występków z art. 200 § 1 k.k.

Sąd Apelacyjny celowo powstrzymał się od szerszej oceny materiału dowodowego, a w szczególności zeznań M. C., ponieważ stopień wadliwości i nierzetelności postępowania przed Sądem I instancji wymagał przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Małoletnia pokrzywdzona podczas przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym, opisując czynności o charakterze seksualnym, których miał się dopuszczać wobec niej oskarżony, miała pewne problemy z umiejscowieniem ich w czasie, co było dość naturalne, mając na uwadze fakt, że opisywała zdarzenia, które miały według jej relacji dziać się począwszy od okresu, w którym chodziła do przedszkola, a trwały najpóźniej do czasu, w którym ukończyła trzecią klasę szkoły podstawowej. Opisała swobodnie zachowania oskarżonego, który według tej relacji miał każdorazowo doprowadzać ją do obcowania płciowego poprzez lizanie jej miejsc intymnych. Uczyniła to w sposób syntetyczny, mało rozbudowany. W trakcie swobodnej relacji nie wspominała aby oskarżony miał stosować wobec niej przemoc. Trzeba podkreślić, że składała zeznania, mając ukończone 16 lat, będąc w pełni świadoma przedmiotu postępowania. Brak wcześniejszej informacji od pokrzywdzonej o stosowaniu przez oskarżonego przemocy potwierdziła w czasie przesłuchania siostra pokrzywdzonej - świadek A. C. (k. 222).

Okoliczność stosowania przemocy przez oskarżonego pojawiła się w trakcie przesłuchania małoletniej M. C., pod koniec tej czynności i dopiero w odpowiedzi na pytania, które miały sugerujący charakter (24). Przy czym odpowiedź pokrzywdzonej na pytanie o przemoc ze strony oskarżonego była niejednoznaczna. Najpierw wskazała, że oskarżony nie był szczególnie delikatny. Zaznaczyła, że jej nie przytrzymywał, ponieważ się nie wyrywała, a nie rozumiejąc wówczas charakteru i znaczenia zachowania oskarżonego, była cyt. „trochę otępiała”. Po raz kolejny podkreśliła, że oskarżony nie przytrzymywał jej, po czym dodała niespójnie cyt. „ale trzymał mnie dość mocno”. Na pytanie w jaki sposób, odpowiedziała cyt. „na przykład za nogi”. Wykluczyła sytuację aby oskarżony ją uderzył, A na kolejne pytanie – a bardziej stwierdzenie cyt. „tylko trzymał za nogi” nie odpowiedziała jednoznacznie.

Taka treść zeznań wystarczyła jednak Sądowi I instancji do przypisania oskarżonemu popełnienia dwóch zbrodni z art. 197 § 3 pkt. 2 i 3 k.k. oraz zbrodni z art. 197 § 3 pkt. 2 i 3 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

W czasie przesłuchania pokrzywdzonej, które odbyło się bez udziału obrońcy sąd przeprowadzający ten kluczowy dowód, nie starał się wyjaśnić niespójnych fragmentów wypowiedzi, nie dopytał czy trzymanie za nogi miało miejsce za każdym razem, pomimo że świadek zeznała, że cyt. „na przykład ją trzymał za nogi”. Nie zostało wyjaśnione jak wyglądało trzymanie, czy oskarżony w ten sposób stosował przemoc w celu doprowadzenia małoletniej wnuczki do obcowania płciowego, czy jedynie trzymał ręce na jej nogach, skoro świadek równocześnie wskazywała, że cyt. „nie przytrzymywał jej”.

W sprawie, w której zeznania pokrzywdzonej stanowiły praktycznie jedyny dowód także Sąd I instancji w ogóle nie starał się wyjaśnić wyżej wymienionych wątpliwości i oddalił wniosek dowodowy o ponowne przesłuchanie pokrzywdzonej. Przy czym w uzasadnieniu oddalenia wniosku dowodowego obrońcy, stwierdził dowolnie, że pokrzywdzona w czasie przesłuchania podała „wszelkie okoliczności zdarzenia w sposób wyczerpujący i w miarę możliwości pełny i jej ponowne przesłuchanie nie przyniesie oczekiwanego przez obrońcę rezultatu”. Jednocześnie Sąd I instancji wyraźnie zaznaczył, że przedłożył dobro małoletniej ponad prawo do obrony oskarżonego (k. 254-255).

Przy czym oceniając materiał dowodowy Sąd I instancji w ogóle nie odniósł się do oczywistych sprzeczności i wątpliwości, nie próbował ich w jakikolwiek sposób wyjaśnić lub rozstrzygnąć zgodnie z art. 5 § 2 k.p.k.

Taki sposób procedowania w zestawieniu z treścią uzasadnienia zaskarżonego wyroku, w którym Sąd Okręgowy praktycznie zaniechał ustalenia stanu faktycznego, a kwestię przypisania oskarżonemu trzech zbrodni zgwałcenia skwitował jednym zdaniem (stosował przemoc – cyt. „przytrzymywania za nogi” - wskazuje na oczywistą nierzetelność.

Sąd Apelacyjny prezentuje stanowisko, że dla wyczerpania znamion czynu z art. 197 § 3 pkt. 2 i 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2023 r. stopień intensywności przemocy stosowanej przez sprawcę wobec dziecka może być minimalny. Należy jednak wykazać, że sprawca w ogóle stosował przemoc i w celu przełamania oporu ofiary, a w rozpoznawanej sprawie, że trzymał pokrzywdzoną za nogi właśnie po to by przełamać jej opór. Nie jest to jednak możliwe bez ponownego przesłuchania pokrzywdzonej. Ma to szczególne znaczenie w sytuacji gdy z depozycji pokrzywdzonej wynikało, że w ogóle nie stawiała oporu, ponieważ nie rozumiała do końca zachowania oskarżonego. Mając na uwadze wiek pokrzywdzonej w czasie zarzucanych oskarżonemu czynów jest też wielce prawdopodobne, że gdyby oskarżony zastosował wobec niej przemoc o nawet niewielkim stopniu intensywności, to powiedziałaby o tym fakcie rodzicom. Pokrzywdzona z uwagi na wiek mogła nie rozumieć zachowania oskarżonego o charakterze seksualnym, ale wątpliwe jest by milczała na temat przemocy. Pokrzywdzona zeznała, że oskarżony tylko jeden raz zakazał jej mówić rodzicom o swoim zachowaniu, a według relacji pokrzywdzonej dopuścił się na przestrzeni kilku lat co najmniej czterech podobnych przestępstw. Ta kwestia nie została w ogóle wyjaśniona w toku postępowanie przed Sądem I instancji.

Okoliczności przedmiotowe czynów mogą posłużyć do wykazania wyczerpania przez sprawcę także strony podmiotowej, ale wymaga to dokładnego i nie budzącego wątpliwości ustalenia ich przebiegu.

W omawianej sprawie ponowne przesłuchanie pokrzywdzonej było z wyżej opisanych powodów konieczne, także dla wyjaśnienia sprzeczności z zeznaniami świadków.

W sprawach karnych, w których pokrzywdzonymi są dzieci należy w sposób szczególny zadbać aby nie doszło do ich wtórnej wiktymizacji. Dlatego należy realizując cele postępowania karnego wskazane w art. 2 § 1 k.p.k. zapewnić małoletnim pokrzywdzonym odpowiednie warunki przesłuchania zgodnie z przepisami art. 185a – 185d k.p.k. Nie oznacza to jednak, że sąd może odstąpić od zasady obiektywizmu (art. 4 k.p.k.), zasady „in dubio pro reo” (art. 5 § 2 k.p.k.), respektowania prawa oskarżonego do obrony w znaczeniu materialnym i formalnym (art. 6 k.p.k.) i wreszcie od rzetelnej i swobodnej w rozumieniu art. 7 k.p.k. oceny dowodów. Sąd I instancji obraził przepis art. 185c § 1 a k.p.k. , a w konsekwencji także wyżej wskazane fundamentalne zasady procesu karnego.

Zgodnie z art. 185c. § 1a k.p.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 14 sierpnia 2023 r. w sprawach o przestępstwa określone w § 1 (z art. 197 – 199 k.k.) pokrzywdzonego, który w chwili przesłuchania ukończył 15 lat, przesłuchuje się w charakterze świadka tylko wówczas, gdy jego zeznania mogą mieć istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, i tylko raz, chyba że wyjdą na jaw istotne okoliczności, których wyjaśnienie wymaga ponownego przesłuchania.

Przepis art. 185c § 1a k.p.k. z dniem 15 sierpnia 2023 r. uzyskał brzmienie, uwzględniające dotychczasowe orzecznictwo dotyczące ograniczonych możliwości oddalenia wniosku dowodowego obrońcy o ponowne przesłuchanie pokrzywdzonej w sytuacji gdy obrońca nie był obecny w czasie przeprowadzenia tego dowodu. Zgodnie z aktualnym brzmieniem „w sprawach o przestępstwa określone w § 1 pokrzywdzonego, który w chwili przesłuchania ukończył 15 lat, przesłuchuje się w charakterze świadka tylko wówczas, gdy jego zeznania mogą mieć istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, i tylko raz, chyba że wyjdą na jaw istotne okoliczności, których wyjaśnienie wymaga ponownego przesłuchania, lub w razie uwzględnienia wniosku dowodowego oskarżonego, który nie miał obrońcy w czasie pierwszego przesłuchania pokrzywdzonego”.

Sąd Apelacyjny z powodów wcześniej wskazanych doszedł do konkluzji, że w sprawie zachodziły na etapie rozprawy przed Sądem Okręgowym takie istotne okoliczności, które wymagały ponownego przesłuchania małoletniej pokrzywdzonej. Sąd Okręgowy nie miał więc podstaw do oddalenia wniosku dowodowego obrońcy na podstawie art. 185c § 1a k.p.k., ale także na podstawie art. 170 k.p.k.

Ponadto zgodnie z opinią biegłej psycholog A. G. pokrzywdzona jest osobą stabilną emocjonalnie, zaradną życiowo, samodzielną (k. 117). Oczywiście przypomnienie opisywanych traumatycznych sytuacji, zdaniem biegłej, wywołuje u pokrzywdzonej lęk, napięcie emocjonalne i stres. Pokrzywdzona ukończyła terapię psychologiczną.

Na podstawie opinii psychologicznej nie można było jednak stwierdzić występowania z przyczyn zdrowotnych i z perspektywy wyników wywiadu psychologicznego, przeszkód dla ponownego przesłuchania pokrzywdzonej.

Zasadnym jest przytoczenie stanowiska Sądu Najwyższego, zawartego w uzasadnieniu wyroku z dnia 29 czerwca 2022 r. w sprawie o sygn. akt III KK 202/21 (LEX nr 3411296) cyt. „ograniczenie przeprowadzenia dowodu z zeznań osoby pokrzywdzonej określone w art. 185c k.p.k. i traktowanie tego dowodu na równi z tymi dowodami, które były przeprowadzone na rozprawie, możliwe jest wówczas, gdy spełnione są wszystkie warunki określone w tym przepisie, w tym w szczególności, gdy zagwarantowano obronie obecność w czasie przeprowadzenia tego dowodu. Jeżeli ten warunek nie został spełniony, to brak jest możliwości odwoływania się do tego przepisu, jako przeszkody dla ponownego przesłuchania pokrzywdzonego, chyba że zachodzą inne przyczyny wykluczające takie przesłuchanie. Wniosek o przesłuchanie pokrzywdzonego w charakterze świadka na rozprawie należy w takim wypadku ocenić według standardów określonych w art. 170 k.p.k., jak każdy inny wniosek dowodowy.

Wyjaśnienia oskarżonego lub inne dowody, z których wynika wersja zdarzeń odmienna od tej przedstawionej przez osobę pokrzywdzoną, stają się wówczas nowymi okolicznościami wymagającymi wyjaśnienia na rozprawie.

Wniosek o przesłuchanie pokrzywdzonego w charakterze świadka na rozprawie należy więc ocenić według standardów określonych w art. 170 k.p.k., jak każdy inny wniosek dowodowy, w sytuacji gdy nie zagwarantowano obronie obecności w czasie przeprowadzenia tego dowodu. Jeżeli ten warunek nie został spełniony, to brak jest możliwości odwoływania się do przepisu art. 185c, jako przeszkody dla ponownego przesłuchania pokrzywdzonego, chyba że zachodzą inne przyczyny wykluczające takie przesłuchanie (wyrok Sądu Najwyższego z 18 stycznia 2023 r., V KK 195/22, LEX nr 3510791).

Z uwagi zaś na powyższe okoliczności, w tym omówione niespójności w zeznaniach pokrzywdzonej oraz ujawnione nieścisłości, które dotyczą bezpośrednio zarzutów postawionych oskarżonemu, nie zachodziły przesłanki umożliwiające oddalenie wniosku obrońcy o ponowne przesłuchanie pokrzywdzonej na podstawie podstaw przewidzianych w art. 170 § 1 pkt. 1 do 6 k.p.k.

W takiej sytuacji procesowej zaniechanie przeprowadzenia wnioskowanego dowodu przez Sąd I instancji prowadzi do wniosku o nierzetelności prowadzonego postępowania.

W ocenie Sądu mając na uwadze wadliwość przeprowadzonego przez Sąd I instancji postępowania, a także fakt, że zeznania pokrzywdzonej stanowią w sprawie decydujący, jedyny bezpośredni dowód, konieczne jest powtórzenie przewodu sądowego przed Sądem I instancji w całości. Przemawia za tym konieczność wyjaśnienia sprzeczności i niespójności pomiędzy zeznaniami pokrzywdzonej a zeznaniami A. C. (na okoliczność nieścisłości w określeniu czasu pierwszego z opisywanych czynów), z zeznaniami M. R. (na okoliczność czasu ujawnienia świadkowi informacji na temat zachowania oskarżonego) a także potrzeba wyjaśnienia wątpliwości dotyczących miejsca i czasu opisywanych zdarzeń, które wynikają z wyjaśnień oskarżonego i zeznań A. B..

W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd I instancji naruszył przepisy prawa procesowego, co skutkowało w realiach sprawy nierzetelnością prowadzonego postępowania sądowego, uzasadniającą potrzebę powtórzenia (przeprowadzenia na nowo) wszystkich czynności procesowych składających się na przewód sądowy w sądzie pierwszej instancji (por. Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22 maja 2019 r., I KZP 3/19, OSNKW 2019/6/31, podobnie postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 lipca 2023 r., III KS 26/23, LEX nr 3592398, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 lipca 2023 r., III KS 35/23, LEX nr 3583272).

Konieczność powtórzenia przewodu sądowego przed Sądem I instancji w całości wynika ponadto z faktu, że stan faktyczny został ustalony na podstawie dowodu z pomówienia, bowiem za taki należy uznać dowód z przesłuchania małoletniej pokrzywdzonej, a Sąd I instancji nie sprostał kryteriom oceny takich dowodów, wynikających z ugruntowanych poglądów doktryny i orzecznictwa.

Przeprowadzenie dowodu z zeznań pokrzywdzonej przez Sąd Apelacyjny, mając na uwadze jego decydujące znaczenie dla odpowiedzialności karnej oskarżonego i w zależności od przebiegu i wyników tej czynności przesłuchanie ponownie świadków sprowadziłoby się w gruncie rzeczy do powtórzenia w instancji odwoławczej pełnego postępowania dowodowego.

Dla oceny czy zachodzi konieczność powtórzenia przewodu sądowego w całości w rozumieniu art. 437 § 2 k.p.k. należy mieć na względzie nie tylko ilość ale przede wszystkim jakość koniecznych do przeprowadzenia dowodów, a to ich faktyczne znaczenie dla rozstrzygnięcia, ale także wzgląd na uchybienia sądu I instancji i ich znaczenie w kontekście respektowania zasad gwarancyjnych procesu karnego.

W omawianej sprawie mając na uwadze charakter uchybień Sądu Okręgowego, ich wpływ na treść orzeczenia, a ponadto, niejako na marginesie, także brak rzetelności w uzasadnieniu wyroku, Sąd Apelacyjny uznał za konieczne przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy przy ponownym rozpoznaniu sprawy przesłucha pokrzywdzoną M. C., respektując w maksymalnie możliwy sposób jej prawnie chronione interesy i godność osobistą i zapewni jednocześnie oskarżonemu prawo do obrony w znaczeniu materialnym. Wyjaśni wszystkie nieścisłości i niespójności zarówno w zeznaniach pokrzywdzonej jak i w konfrontacji do zeznań pozostałych świadków i wyjaśnień oskarżonego. Przesłucha pozostałych świadków, których depozycje miały znaczenie dla rozpoznania sprawy, poszerzając zakres czynności w relacji do zeznań pokrzywdzonej - poszerzonych o elementy wskazane w rubryce 3.1 formularza. Oceniając zaś zgromadzony materiał dowodowy zadba o to aby była to ocena wszechstronna, rzetelna i swobodna w rozumieniu art. 7 i 410 k.p.k.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku lub o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania był zasadny z powodów wyżej opisanych.

3.2.

Zarzut obrazy przepisów postępowania, a to art. 7 i 410 k.p.k. (szczegółowo opisany w apelacji) poprzez:

- niezasadne odmówienie wiarygodności oskarżonemu i dowolną ocenę jego wyjaśnień,

- bezkrytyczne przyjęcie za wiarygodne, spójne i logiczne zeznania pokrzywdzonej, pomimo ich znacznego stopnia nieścisłości,

- nadania opinii biegłej wagi dowodu potwierdzającego wiarygodność pokrzywdzonej,

- dokonanie oceny zeznań A. C. w sposób wybiórczy i dowolny,

- dokonanie oceny zeznań I. Ł. w sposób wybiórczy i dowolny,

- dokonanie oceny zeznań A. B. w sposób wybiórczy i dowolny,

- niezasadnym pominięciu treści zeznań A. B., S. B., K. B., M. B.,

- dokonania oceny całego materiału dowodowego w sposób wybiórczy i dowolny.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd I instancji z uwagi na uchybienia opisane w rubryce 3.1 formularza uzasadnienia, obraził także art. 410 k.p.k. i art. 7 k.p.k. w omówionym wyżej zakresie.

Sąd Apelacyjny odstąpił natomiast od szczegółowej oceny wyżej wskazanych zarzutów z powodów wskazanych w rubryce 3.1 formularza uzasadnienia, uznając ich ocenę za przedwczesną, a to wobec konieczności powtórzenia przewodu sądowego przed sądem I instancji w całości.

Zgodnie z art. 436 k.p.k. sąd może ograniczyć rozpoznanie środka odwoławczego tylko do poszczególnych uchybień, podniesionych przez stronę lub podlegających uwzględnieniu z urzędu, jeżeli rozpoznanie w tym zakresie jest wystarczające do wydania orzeczenia, a rozpoznanie pozostałych uchybień byłoby przedwczesne lub bezprzedmiotowe dla dalszego toku postępowania.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku lub o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania był zasadny z powodów wyżej opisanych.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

-------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

-------------

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

------------

Zwięźle o powodach zmiany

Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

-------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Z powodów opisanych w rubryce 3.1 formularza uzasadnienia.

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Sąd Okręgowy przy ponownym rozpoznaniu sprawy, kierując się uwagami opisanymi w rubryce 3.1 formularza uzasadnienia, przesłucha pokrzywdzoną M. C., respektując w maksymalnie możliwy sposób jej prawnie chronione interesy i godność osobistą i zapewni jednocześnie oskarżonemu prawo do obrony w znaczeniu materialnym. Wyjaśni wszystkie nieścisłości i niespójności zarówno w zeznaniach pokrzywdzonej jak i w konfrontacji do zeznań pozostałych świadków i wyjaśnień oskarżonego. Przesłucha pozostałych świadków, których depozycje miały znaczenie dla rozpoznania sprawy, poszerzając zakres czynności w relacji do zeznań pokrzywdzonej - poszerzonych o elementy wskazane w rubryce 3.1 formularza. Oceniając zaś zgromadzony materiał dowodowy zadba o to aby była to ocena wszechstronna, rzetelna i swobodna w rozumieniu art. 7 i 410 k.p.k.

Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

PODPIS

SSA Rafał Doros SSA Piotr Pośpiech SSO del. Teresa Jędrzejas - Paluch

Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Gliwicach w całości.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana