Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

Przewodniczący

Sędzia SA Piotr Pośpiech

Sędziowie:

SA Wiesław Kosowski (spr.)

SA Grzegorz Wątroba

Protokolant

Magdalena Golyszny

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 282/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Rybniku z dnia 11 lutego 2022r., sygn. akt III K 46/20.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Dowód z ustnej opinii uzupełniającej biegłego A. R. złożonej na rozprawie
w dniu 18 października 2023r.

Sąd dał w pełni wiarę ustnej opinii uzupełniającej biegłego A. R. złożonej na rozprawie w dniu
18 października 2023r., albowiem jest ona wyczerpująca, logiczna, w pełni wyjaśnia wątpliwości pojawiające się w opinii pisemnej,
a nadto znajduje potwierdzenie w treści opinii sądowo-lekarskiej Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej (...) w K..

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Dowód z opinii sądowo-lekarskiej Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej (...)
w K..

Sąd dał w pełni wiarę dowodowi z opinii sądowo-lekarskiej Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej (...) w K., albowiem jest on pełny, oparty na zasadach wiedzy
i logicznego rozumowania. Został sporządzony przez osoby posiadające stosowną wiedzę specjalistyczną.

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut nienależytej obsady Sądu Okręgowego
w Rybniku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obrońca oskarżonego w pkt 1 swojej apelacji podniósł zarzut bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 439 §1 pkt 2 k.p.k. w postaci nienależytej obsady Sądu Okręgowego w Rybniku. Jak wskazał skarżący w składzie tego Sądu znajdował się bowiem sędzia Sądu Rejonowego delegowany do pełnienia obowiązków sędziego Sądu Okręgowego, a następnie powołany do pełnienia tego urzędu na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa ukształtowanej w trybie określonym przepisami ustawy z dnia 8 grudnia 2017r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa i niektórych innych ustaw. Z zarzutem tym nie sposób się zgodzić. W pierwszej kolejności należy zauważyć, iż całkowicie chybionym pozostaje próba uznania za bezwzględną przyczynę odwoławczą w postaci nienależytej obsady sądu okoliczności delegowania sędziego sądu niższego rzędu do orzekania w sądzie wyższego rzędu. Jest to sytuacja, jaką przewidują obowiązujące przepisy i brak w tym zakresie podstaw do stawiania zarzutów procesowych zaistnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej. Oczywiście z nieco odmienną sytuacją mamy do czynienia w odniesieniu do orzekania w sprawie przez sędziego mianowanego na skutek wniosku złożonego przez KRS ukształtowaną w trybie określonym przepisami ustawy z dnia 8 grudnia 2017r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa i niektórych innych ustaw, co wynika z licznych judykatów Sądu Najwyższego. Nie może być jednak mowy
o bezwzględnej przyczynie odwoławczej w realiach niniejszej sprawy. Nawet z uchwały składu połączonych izb Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2023r., na którą powołuje się skarżący, jasno wynika, że z ewentualną podstawą odwoławczą mamy do czynienia, wtedy gdy wadliwość procesu powoływania prowadzi, w konkretnych okolicznościach, do naruszenia standardu niezawisłości i bezstronności w rozumieniu art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka
i podstawowych wolności. Sam fakt udziału nowej KRS w procedurze mianowania sędziego sądu powszechnego nie świadczy o braku jego niezawisłości i bezstronności. Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 2 czerwca 2022r., sygn.. akt I KZP 2/22 jasno stanowi, że brak podstaw do przyjęcia
a priori, że każdy sędzia sądu powszechnego, który uzyskał nominację
w następstwie brania udziału w konkursie przed Krajową Radą Sądownictwa po 17 stycznia 2018 r., nie spełnia minimalnego standardu bezstronności.
W sprawie niniejszej strona nie wykazała, aby istniały obiektywnie uzasadnione okoliczności, które budziłyby wątpliwości co do bezstronności sędziego Jarosława Wodzyńskiego przy rozpoznaniu tej konkretnej sprawy.

Wniosek

O uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny wobec niezasadności zarzutu.

3.2.

Zarzuty obrazy przepisów postępowania, mającej istotny wpływ na treść wyroku, a to art. 170 §1 pkt 2 i 5 k.p.k. oraz art. 391 §1 k.p.k. w zw. z art. 394 §2 pkt 1 k.p.k. i art. 170 §1 pkt 5 k.p.k. sformułowane w punktach 3,5,6 i 8 apelacji obrońcy oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obrońca oskarżonego T. P. sformułował w punktach
3,5,6 i 8 swojej apelacji zarzuty dotyczące, jego zdaniem, niezasadnego oddalenia wniosków dowodowych. Zarzut z punktu 3 dodatkowo rozbudowany został o kwestie naruszenia przepisów art. 391 §1 k.p.k. w zw. z art. 394 §2 pkt 1 k.p.k. Z żadnym ze stawianych zarzutów nie sposób się zgodzić. Sąd odwoławczy w pełni podziela argumentację przywołaną, jako motywy oddalenia wniosków dowodowych. Przesłuchiwanie M. K. (3), M. K. (1), czy też J. F., w sytuacji gdy osoby te nie były bezpośrednimi świadkami zdarzeń nie ma dla rozstrzygnięcia sprawy znaczenia. Nadto słusznie Sąd meriti uznał, że w przypadku osób narodowości ukraińskiej mamy do czynienia z sytuacją wyraźnie przewidzianą przez przepisy proceduralne. Mianowicie osoby te nie miały wskazanych na terenie naszego kraju adresów zamieszkania. Powoływanie się natomiast na bilateralne umowy pomiędzy Polską a Ukrainą w sytuacji toczących się działań wojennych nie może zostać uznane za skuteczne podważenia prawidłowych decyzji Sądu I instancji. Wskazać również należy, iż ustawodawca przewidział w art. 391 §1 k.p.k. możliwość sięgnięcia po protokoły przesłuchania świadków, jeśli zachodzą okoliczności wskazane
w tym przepisie. Jedną z nich jest przebywanie świadka za granicą.
Nie sposób więc twierdzić, jak próbuje czynić to obrońca oskarżonego, iż doszło do naruszenia art. 391 §1 k.p.k. w zw. z art. 394 §2 pkt 1 k.p.k. dlatego, że nie został przeprowadzony dowód z bezpośredniego przesłuchania I. S. V. D., V. F., M. B.
i V. M.. Sąd meriti w realiach niniejszej sprawy postąpił
w sposób w pełni zgodny z obowiązującymi przepisami.

Podobnie za całkowicie chybiony należało uznać zarzut w zakresie niezasadnego (zdaniem obrońcy) oddalenia dowodu z konfrontacji pomiędzy oskarżonym a świadkami. Konfrontacja nie jest czynnością, którą organy procesowe w każdym wypadku zaistnienia sprzeczności w zakresie twierdzeń osób przesłuchiwanych zmuszone są przeprowadzić. Owe rozbieżności mogą zostać wyjaśnione również w oparciu o reguły wynikające z art. 7 k.p.k. Konfrontacja nie stanowi więc jedynego sposobu eliminowania sprzeczności w relacjach osób przesłuchiwanych. Przeprowadzenie lub nieprzeprowadzenie konfrontacji pozostawione jest ocenie organu procesowego co do celowości tej czynności w konkretnej sprawie. Fakt, iż zeznania świadków są sprzeczne, wcale nie nakłada na sąd orzekający obowiązku skonfrontowania ich zeznań, bo w każdej sprawie sąd ocenia czy przeprowadzenie takiego dowodu rzeczywiście byłoby celowe i potrzebne. Przepis art. 172 k.p.k. daje jedynie możliwość przeprowadzenia konfrontacji, zaś odstąpienie od tej czynności, pomimo wniosków stron procesowych o jej przeprowadzenie jest uprawnieniem sądu i w żadnym wypadku nie można mówić o obrazie tego przepisu postępowania. (postan. Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 2023r., sygn.. akt II KK 16/23). Sąd Apelacyjny w Katowicach w uzasadnieniu wyroku z dnia 13 stycznia 2022r., sygn.. akt II AKa 374/21 stwierdził, że konfrontacja jest czynnością fakultatywną, uzależnioną od oceny organu procesowego, który nie ma obowiązku jej przeprowadzenia
w każdym wypadku sprzeczności w oświadczeniach dowodowych, nawet jeśli zainteresowane strony tego się domagają. Skoro zatem przepis art. 172 k.p.k. nie ma charakteru kategorycznego i nie zawiera adresowanego do organu procesowego nakazu określonego działania lub zaniechania, to trudno uznać, że sąd go narusza. W tym kontekście w pełni zasadną była decyzja
Sądu I instancji o oddaleniu wniosku dowodowego, a zarzut obrazy przepisów prawa procesowego nie może być uznany za skuteczny.

Wniosek

O zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny wobec niezasadności zarzutów.

3.3.

Zarzuty obrazy przepisów postępowania, mającej istotny wpływ na treść wyroku, a to art. 170 §1 pkt 5 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k. sformułowane w punktach 2,4 i 7 apelacji obrońcy oskarżonego.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obrońca oskarżonego sformułował w punktach 2,4 i 7 swojej apelacji zarzuty obrazy prawa procesowego a to art. 170 §1 pkt 5 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k. W pierwszej kolejności odnosząc się do tych zarzutów należy podkreślić,
iż jak podkreśla to Sąd Najwyższy nie może dojść do uchybienia normie zawartej w art. 170 k.p.k. w sytuacji, gdy kwestionowana jest wydana
w sprawie opinia z zarzutem co do jej niejasności i niepełności. Materię wydania opinii uzupełniającej lub też nowej opinii, jeżeli dotychczasowa ekspertyza jest niepełna lub niejasna czy też wewnętrznie sprzeczna, reguluje kompleksowo art. 201 k.p.k. (tak m.in. postan. Sądu Najwyższego z dnia
1 czerwca 2022r., sygn.. akt V KK 218/22). Oczywiście kwestia ta pozostaje tu niejako na dalszym planie, tym niemniej dla czystości procesowej trzeba było wyjaśnić tę problematykę. Odnosząc się natomiast do meritum, to skarżący po części miał rację zarzucając niepełność i niejasność opinii sądowo – lekarskiej. Skutkowało to zarówno przeprowadzeniem przez Sąd odwoławczy dowodu z uzupełniającej opinii M. K. (2), jak też dowodu z opinii sądowo-lekarskiej Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej (...) w K.. Natomiast nie sposób zgodzić się z obrońcą co do konieczności zasięgnięcia opinii biegłego z zakresu sportów walki, czy też biegłego z zakresu chirurgii naczyniowej na okoliczność powstania obrażeń u pokrzywdzonego. Mając na względzie charakter sprawy kwestia zaistniałych u D. K. obrażeń oraz ewentualnego mechanizmu ich powstania została w pełni wyjaśniona przez opinię biegłych posiadających w tym zakresie stosowną wiedzę specjalistyczną, a to specjalistę patomorfologa oraz specjalistów z Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej (...) w K..

Wniosek

O zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny w zakresie w jakim został sformułowany, jednak mając na względzie częściową zasadność zarzutów jego konsekwencją było przeprowadzenie dowodów z opinii uzupełniającej i nowej opinii biegłych.

3.4.

Zarzut obrazy przepisów postępowania, mającej istotny wpływ na treść wyroku, a to art. 4 k.p.k., 7 k.p.k. i 410 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W punkcie 9 swojej apelacji obrońca oskarżonego T. P. sformułował zarzut obrazy przepisów postępowania, mającej istotny wpływ na treść wyroku, a to art. 4 k.p.k., 7 k.p.k. i 410 k.p.k. Z zarzutem tym nie sposób się zgodzić. Sąd I instancji zgromadził w sprawie pełny i wyczerpujący materiał dowodowy nie wymagający poszerzenia, ani też uzupełnienia. Zebrane dowody poddał wnikliwej ocenie, wbrew twierdzeniom obrony,
w pełni zgodnej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego (oczywiście poza oceną opinii biegłego, która to jednak kwestia została poruszona powyżej). Przekonanie o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego jeżeli poprzedza
je ujawnienie w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy
(art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), stanowi ono wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego
(art. 4 k.p.k.), jest wyczerpujące i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zgodnie art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. - właściwie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku.

Skarżący, który zmierza do podważenia zasadności rozstrzygnięcia poprzez zakwestionowanie oceny dowodów stanowiących jego podstawę, nie może ograniczyć się do prostego jej zanegowania i arbitralnego stwierdzenia, że walorem wiarygodności winny być obdarzone wyłącznie dowody korzystne, czy też niekorzystne dla oskarżonego. Obowiązkiem skarżącego jest bowiem wykazanie, " jakich konkretnych uchybień dopuścił się sąd meriti w kontekście zasad wiedzy - w szczególności logicznego rozumowania - oraz doświadczenia życiowego, oceniając zebrany materiał dowodowy. Z taką sytuacją nie mamy do czynienia w rozpatrywanym środku odwoławczym. Obrońca podnosi zarzuty będące w istocie polemiką z prawidłowo przeprowadzoną oceną materiału dowodowego.

Sąd odwoławczy w pełni zgadza się z przedstawioną w uzasadnieniu wyroku (uzupełnionym po zwrocie) oceną dowodów dlatego też brak w tym miejscu potrzeby szerokiego jej analizowania, by nie powielać argumentacji.

Wymaga tylko zwrócenia uwagi, iż całkowicie chybione pozostaje stanowisko, jakoby uwzględnione zostały tylko dowody obciążające z całkowitym pominięciem dowodów korzystnych dla oskarżonego, a organy procesowe nie ustrzegły się subiektywizmu. Skarżący wydaje się tego upatrywać
w niekorzystnym dla jego klienta rozstrzygnięciu. Nie dostrzega przy tym, iż w sprawie został ocenione wszystkie zgromadzone dowody. Wyraźnie wskazano, którym Sąd meriti dał wiarę i dlaczego, a którym wiarygodności odmówił.

Nie stanowi naruszenia przepisu art. 410 k.p.k. dokonanie oceny materiału dowodowego przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie w sposób odmienny od subiektywnych oczekiwań stron procesowych. Do takiego naruszenia doszłoby tylko wtedy, gdyby Sąd I instancji wydając wyrok oparł się jedynie na części materiału dowodowego. Jednakże przepisu
art. 410 k.p.k. nie można rozumieć w ten sposób, że każdy
z przeprowadzonych dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Nie można zarzucać, że niektóre dowody nie stanowiły podstawy ustaleń faktycznych, jeśli Sąd je rozważył i odrzucił na płaszczyźnie art. 7 k.p.k. jako niewiarygodne (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2013r. sygn. II KK 223.13).

O obrazie art. 410 k.p.k. można mówić dopiero wówczas, gdyby sąd rozpoznający sprawę rzeczywiście nie odniósł się w ramach oceny dowodów, do przeprowadzonych na określonym terminie rozprawy dowodów, przy czym niezbędnym jest wówczas wykazanie, które dowody pominięto i jakie mogły one mieć znaczenie dla poprawności poczynionych ustaleń faktycznych. (postan. Sądu Najwyższego z dnia 16 lutego 2021r., sygn.. akt V KK 524/20).

W sprawie niniejszej Sąd I instancji ocenił wszystkie zgromadzone dowody, a to że ocena ta nie jest zgodna z oczekiwania oskarżonego i jego obrońcy nie stanowi, ani naruszenia art. 7 k.p.k., czy art. 410 k.p.k., ani tym bardziej nie wskazuje na brak obiektywizmu. Nie zostało to bowiem w żaden sposób wykazane w środku odwoławczym.

Zwrócenia uwagi w tym miejscu wymaga kwestia oceny dowodu z zeznań świadka P. N.. Obrana skupia na nich znaczącą część swej apelacji. Rzeczywiście osoba ta nie przedstawia w sposób identyczny wszystkich szczegółów związanych z przebiegiem wydarzeń feralnego dnia. Nie uszło to jednak uwagi Sądu I instancji. Dokonana ocena zasługuje na aprobatę, poza fragmentem dotyczącym stwierdzenia, że P. N. słyszał (po tym, jak oskarżony udał się na klatkę schodową za pokrzywdzonym) „jakby ktoś kogoś wywrócił”. W kolejnych wypowiedziach świadek już tego nie potwierdzał i mówił o odgłosie upadku, „wywracania kogoś”. P. N. nie był naocznym świadkiem tego co wydarzyło się na klatce schodowej. Tego fragmentu zdarzenia nie widział nikt ze świadków. Mogły być słyszalne odgłosy upadku na schodach pokrzywdzonego, jednak tylko na podstawie odgłosów upadku nie sposób wnioskować, czy doszło do tego samoistnie, np. wskutek potknięcia się, zachwiania itp. (tym bardziej, że ofiara była pod znacznym wpływem alkoholu), czy też doszło do „wywrócenia” D. K. przez oskarżonego. Stąd też na wiarę zasługują zeznania P. N. w tej części, w której mówi o odgłosach upadku. Do upadku pokrzywdzonego na schodach niewątpliwie bowiem doszło. Słusznie natomiast Sąd meriti uznał za wiarygodne zeznania P. N. w odniesieniu do zajścia poprzedzającego opuszczenie mieszkania przez pokrzywdzonego, to jest zadawania licznych ciosów przez T. P. ofierze, co miało miejsce w kuchni. Zeznania P. N. w tej części potwierdzają, również zasadnie uznane za wiarygodne zeznania V. M. i Inny S.. Warto także zauważyć, iż sam oskarżony częściowo to przyznał. Słuchany w charakterze świadka policjant przybyły na miejsce zdarzenia (M. S.) zeznał, że oskarżony mówił o szarpaniu się
z pokrzywdzonym i że mógł go kilka razy uderzyć.

W pełni również należy zgodzić się z dokonaną oceną dowodów
w odniesieniu do trzech pozostałych czynów przypisanych oskarżonemu,
a mianowicie co do dwóch czynów polegających na zniszczeniu mienia oraz usiłowania kradzieży z włamaniem. W tym zakresie w pełni zasadnie odmówiono dania wiary wyjaśnieniom oskarżonego, a dano wiarę zeznaniom świadków: S. G., Ł. B., M. B., K. N., E. Ż., Ł. K.. Obrona nie wykazała, aby oceniając powyższe dowody Sąd meriti popełnił błędy
w logicznym rozumowaniu, czy też aby ocena była sprzeczna z zasadami doświadczenia życiowego.

Wniosek

O zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny wobec niezasadności zarzutów.

3.5.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mającego wpływ na jego treść.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W punkcie 10 swojej apelacji obrońca podniósł zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, co miało wpływ na jego treść.

Zarzut ten po części należało uznać za zasadny, ale tylko w odniesieniu do części zdarzenia przypisanego T. P. w punkcie 1 wyroku. Nie sposób natomiast zgodzić się ze skarżącym, że błędnie został ustalony stan faktyczny co do ciągu przestępstw z art. 288 §1 k.k. w zw. z art. 64 §1 k.k., przypisanych oskarżonemu w punkcie 3 wyroku, jak też co do usiłowania kradzieży z włamaniem przypisanej oskarżonemu w punkcie 2 wyroku. Jak była o tym mowa powyżej zgromadzono w tym zakresie pełny materiał dowodowy, a jego ocena była pełna, zgodna z zasadami logiki
i doświadczenia życiowego, co w konsekwencji przełożyło się na prawidłowe ustalenia faktyczne. Trzeba bowiem pamiętać, iż błąd w ustaleniach faktycznych może mieć postać błędu "braku" albo błędu "dowolności". Zarzut taki może zostać postawiony wówczas, gdy sąd, ustalając stan faktyczny, wziął pod uwagę wszystkie istotne w sprawie dowody a także gdy prawidłowo je ocenił (art. 7 k.p.k.). Natomiast gdyby ustalając stan faktyczny na podstawie tych dowodów, sąd pominął wynikające z nich fakty (okoliczności) istotne
w sprawie (błąd "braku") albo ustalił fakty, które wcale z danego dowodu nie wynikają lub wynikają, ale zostały zniekształcone (przeinaczone) zachodziłby błąd "dowolności". Błąd dowolności może polegać również na wadliwym wnioskowaniu z prawidłowo ustalonych faktów (tzw. faktów ubocznych) co do istnienia lub nieistnienia faktu głównego (kwestii sprawstwa) w procesach poszlakowych. Błąd tego rodzaju oznacza, że określony fakt został ustalony dowolnie, gdyż nie ma oparcia w dowodach. Taka sytuacja nie zachodzi, ani w odniesieniu do ustaleń, że oskarżony usiłował dokonać kradzieży
z włamaniem, gdyż przy pomocy karty bankomatowej pokrzywdzonego, który był nieprzytomny, a tym samym nie mógł wyrazić na to zgody, usiłował dokonać zapłaty zbliżeniowo, ani też w odniesieniu do ustaleń dotyczących zniszczenia przez T. P. mienia w postaci drzwi szybowych
i kabinowych wind oraz samochodu O. (...).

Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 6 listopada 2023r., sygn.. akt V KK 387/23 stwierdził, że dokonanie płatności kartą płatniczą w formie tzw. płatności zbliżeniowej przez osobę nieuprawnioną, która weszła w posiadanie karty wbrew woli jej właściciela, stanowi przestępstwo kradzieży z włamaniem. Karta bankomatowa stanowi narzędzie nadające się do popełnienia przestępstwa kradzieży z włamaniem (art. 279 § 1 k.k.), bez względu na to, czy sprawca dysponuje prawidłowym kodem (PIN) zabezpieczającym kartę. T. P., jak prawidłowo ustalił to Sąd I instancji zabrał kartę bankomatową pokrzywdzonemu, w czasie gdy ten był już nieprzytomny. Wszedł więc w jej posiadanie wbrew woli jej właściciela. Próba płatności zbliżeniowej w sklepie wyczerpała więc znamiona występku z art. 13 §1 k.k. w zw. z art. 279 §1 k.k. T. P. czynu tego dopuścił się
w warunkach recydywy.

Podobnie nie sposób nie zgodzić się z prawidłowością ustaleń w odniesieniu do zniszczenia samochodu oraz drzwi windy. Słusznie zwraca tu uwagę Sąd meriti, na kwestie dotyczące tak motywacji sprawcy, przeproszenia K. N., jak też znalezienia paska, karty bankomatowej i telefonu przy uszkodzonym pojeździe. Wreszcie, jak zasadnie podkreślił to Sąd I instancji, całość uzupełniają wyjaśnienia oskarżonego, z których później się wycofał.

Nie można natomiast zgodzić się w pełni z ustaleniami Sądu I instancji co do czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 1 wyroku. O ile ustalenia te są prawidłowe co do zdarzenia, które rozegrało się w kuchni, a polegało na zadawaniu przez T. P. D. K. ciosów narzędziem twardym, tępym, tępokrawędziastym takim jak pięść, kolano
w okolice głowy oraz kolanem w okolice klatki piersiowej co spowodował u pokrzywdzonego obrażenia w postaci podbiegnięć krwawych powieki górnej oka lewego, rany tłuczonej lewego łuku brwiowego oraz złamania części oczodołowej kości czołowej po stronie lewej, skutkujące naruszeniem czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni, o tyle nie sposób zgodzić się z ustaleniami, iż T. P. „podczas zadawania ciosów w okolice twarzoczaszki najpewniej doprowadził do upadku pokrzywdzonego
i uderzenia głową o twarde podłoże, co skutkowało powstaniem podbiegnięć krwią powłok głowy – w okolicy anatomicznej czołowo-skroniowo-ciemieniowej po stronie prawej – połączonych ze złamaniem kości podstawy czaszki – linia szczeliny złamania obejmująca kości : ciemieniową, łuskę kości skroniowej, kość klinową i część oczodołową kości czołowej po stronie prawej wraz z następstwami krwotocznymi śródczaszkowymi pod postacią krwiaka podtwardówkowego o łącznej objętości 150 ml, krwotoku podpajęczynówkowego do komór mózgu, stłuczenia i obrzęku mózgu stanowiących chorobę realnie zagrażającą życiu, skutkującą zgonem pokrzywdzonego 11 listopada 2018r.”. Z przeprowadzonych w sprawie dowodów z opinii biegłych wynika, że u pokrzywdzonego D. K. wystąpiły niejako dwie grupy obrażeń w okolicach głowy. Jedne były umiejscowione po stronie lewej, a to podbiegnięcia krwawe powieki górnej oka lewego, rana tłuczona lewego łuku brwiowego oraz złamanie części oczodołowej kości czołowej po stronie lewej. Z opinii wynika, iż mogły powstać w mechanizmie czynnym (np. uderzania przez inną osobę). Mając na względzie opisany powyżej (właściwie oceniony) materiał dowodowy nie ma wątpliwości, że obrażenia te spowodował oskarżony zadając pokrzywdzonemu w kuchni liczne uderzenia pięścią i kolanem w głowę
i okolice klatki piersiowej. Nie ulega też wątpliwości, że po opuszczeniu mieszkania, na klatce schodowej, pokrzywdzony doznał kolejnych urazów,
a to podbiegnięć krwią powłok głowy – w okolicy anatomicznej czołowo-skroniowo-ciemieniowej po stronie prawej – połączonych ze złamaniem kości podstawy czaszki – linia szczeliny złamania obejmująca kości : ciemieniową, łuskę kości skroniowej, kość klinową i część oczodołową kości czołowej po stronie prawej wraz z następstwami krwotocznymi śródczaszkowymi pod postacią krwiaka podtwardówkowego o łącznej objętości 150 ml, krwotoku podpajęczynówkowego do komór mózgu, stłuczenia i obrzęku mózgu. Z opinii biegłych wynika, że obrażenia te mogły powstać w mechanizmie biernym – upadek ze schodów. W tym zakresie brak natomiast dowodów świadczących, że oskarżonych zadał pokrzywdzonemu na klatce schodowej jakiekolwiek uderzenia, że doszło do szamotaniny, czy popchnięcia. Nie sposób wykluczyć, iż D. K. zachwiał się lub potknął i upadł ze schodów, tym bardziej mając na uwadze stan jego nietrzeźwości. Trzeba przy tym podkreślić, że Sąd I instancji również nie miał pewności co do przebiegu zdarzenia. W punkcie 1 wyroku, przypisując oskarżonemu winę za przestępstwo z art. 156 §3 k.k. w zw. z art. 64 §1 k.k. w opisie czynu przyjął, iż T. P. „najpewniej doprowadził do upadku pokrzywdzonego
i uderzenia głową o twarde podłoże”. Takie postąpienie jest niedopuszczalne. Ustalenia w zakresie winy muszą być bowiem ustaleniami pewnymi, a nie opierać się na przypuszczeniach. Przeczy to zresztą jednej z podstawowych zasad procesu karnego, a mianowicie zasadzie in dubio pro reo.

Stąd też należało zgodzić się z zarzutem błędu w ustaleniach faktycznych,
w zakresie przyjęcia przez Sąd meriti, iż oskarżony na klatce schodowej „podczas zadawania ciosów w okolice twarzoczaszki najpewniej doprowadził do upadku pokrzywdzonego i uderzenia głową o twarde podłoże,
co skutkowało powstaniem podbiegnięć krwią powłok głowy – w okolicy anatomicznej czołowo-skroniowo-ciemieniowej po stronie prawej – połączonych ze złamaniem kości podstawy czaszki – linia szczeliny złamania obejmująca kości : ciemieniową, łuskę kości skroniowej, kość klinową i część oczodołową kości czołowej po stronie prawej wraz z następstwami krwotocznymi śródczaszkowymi pod postacią krwiaka podtwardówkowego
o łącznej objętości 150 ml, krwotoku podpajęczynówkowego do komór mózgu, stłuczenia i obrzęku mózgu stanowiących chorobę realnie zagrażającą życiu, skutkującą zgonem pokrzywdzonego 11 listopada 2018r.”. Materiał dowodowy został w tym zakresie prawidłowo oceniony. Jednak brak świadków tegoż zdarzenia. Natomiast ustalenia poczynione przez organ orzekający stanowią tylko i wyłącznie rodzaj domniemania, co zresztą wynika nawet z treści opisu czynu.

Wniosek

O zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek w kształcie w jakim został sformułowany niezasadny. Jednak
z uwagi na częściową zasadność zarzutu doszło do zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie punktu 1 w sposób wskazany poniżej.

3.6.

Zarzut rażącej niewspółmierności kar jednostkowych
i kary łącznej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W punkcie 11 swojej apelacji obrońca sformułował zarzut rażącej niewspółmierności kar jednostkowych i kary łącznej. W tym miejscu, mając na względzie wyżej poczynione uwagi i konieczność zmiany wyroku w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 1, a także wymierzenie na nowo kary za czyn z art. 157 §1 k.k., a w konsekwencji również nowej kary łącznej w tym zakresie zostanie to omówione poniżej. Teraz natomiast należy odnieść się do zarzutu rażącej niewspółmierności kar jednostkowych pozbawienia wolności orzeczonych wobec T. P. za ciąg przestępstw zniszczenia mienia oraz usiłowania kradzieży z włamaniem. Brak podstaw, by zgodzić się z obrońcą, iż kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności (wymierzona za ciąg przestępstw z art. 288 §1 k.k. w zw.
z art. 64 §1 k.k.) i 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności (wymierzona za czyn z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 §1 k.k. i art. 64 §1 k.k. były karami surowymi i to w stopniu rażącym. Jak jasno wynika z pisemnych motywów orzeczenia Sąd I instancji wymierzając kary wziął pod uwagę wszystkie elementy tak obciążające, jak i łagodzące. Kary te oscylują w zasadzie
w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, mając dodatkowo na względzie fakt, że oskarżonych czynów tych dopuścił się w warunkach recydywy. Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie istnieje ugruntowane stanowisko, iż rażąca niewspółmierność kary, uzasadniająca uwzględnienie zarzutu
z art. 438 pkt 4 k.p.k., występuje tylko wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą,
a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną
a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, że występuje wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 października 2023r., sygn.. akt II KK 344/22
„o rażącej niewspółmierności kary można zasadnie twierdzić wówczas, gdy zasady związane z wymiarem kary - analizowane w kontekście okoliczności sprawy - zostały naruszone w stopniu jaskrawym, obiektywnie niezrozumiałym, zupełnie niedającym się pogodzić z zasadniczymi funkcjami kary”. Z taką sytuacją nie mieliśmy do czynienia na kanwie niniejszej sprawy.

Wniosek

O zmianę wyroku poprzez obniżenie kar jednostkowych i kary łącznej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny wobec niezasadności zarzutu, ale do korekty w zakresie kar doszło na skutek zmiany wyroku co do czynu z pkt 1, o czym będzie mowa poniżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Okręgowego w Rybniku z dnia 11 lutego 2022r.,
sygn. akt III K 46/20 w zakresie czynów przypisanych T. P. w pkt 2 i 3.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Niezasadność podniesiony w tym zakresie w apelacji zarzutów oraz brak bezwzględnych przyczyn odwoławczych.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w pkt 1 w ten sposób, że oskarżonego T. P. uznał za winnego tego, że dnia
10 listopada 2018 roku w R. przy ul. (...), będąc pod wpływem alkoholu, po uprzednim zadawaniu ciosów pokrzywdzonemu D. K. narzędziem twardym, tępym, tępokrawędziastym takim jak pięść, kolano w okolice głowy oraz kolanem w okolice klatki piersiowej spowodował u pokrzywdzonego obrażenia w postaci podbiegnięć krwawych powieki górnej oka lewego, rany tłuczonej lewego łuku brwiowego oraz złamania części oczodołowej kości czołowej po stronie lewej, skutkujące naruszeniem czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim z dnia 15 marca 2012 roku, sygn. akt II K 375/11 za umyślne przestępstwo podobne z art. 280 § 1 k.k. w zw.
z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. na karę 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od dnia 22 listopada 2014 roku do dnia
21 kwietnia 2017 roku w ramach kary łącznej 4 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim
z dnia 10 grudnia 2014 roku, sygn. akt VI K 675/14, to jest za winnego popełnienia występku z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i wymierzył mu za to na mocy art. 157 § 1 k.k. karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Ponadto uchylił rozstrzygnięcia z punktów 5 i 6 zaskarżonego wyroku i na mocy art. 91 § 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego T. P. karę łączną 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet, na mocy art. 63 § 1 i 5 k.k., okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 11 listopada 2018 roku godz. 13:30 do dnia 12 września 2019 roku godz. 13:30 i od dnia 10 marca 2020 roku godz. 13:30 do dnia 5 lutego 2024 roku.

Zwięźle o powodach zmiany

Zmiana zaskarżonego wyroku w zakresie punktu 1 stała się konieczna, albowiem jak była mowa powyżej, Sąd I instancji błędnie ustalił stan faktyczny w zakresie części zdarzenia. Brak bowiem w sprawie dowodów świadczących, że oskarżony zadawał pokrzywdzonemu ciosy na klatce schodowej lub też doprowadził do jego upadku ze schodów. Uznając w tym zakresie winę T. P. organ orzekający sam nie był w pełni przekonany co do przebiegu zdarzenia pisząc „najpewniej doprowadził do upadku”. W sprawie całkowicie pewne pozostają ustalenia tylko w zakresie ciosów zadawanych D. K. w kuchni. W tej materii istnieją bowiem obszerny i właściwie oceniony materiał dowodowy, o czym była już mowa powyżej, a tym samym nie ma konieczności powtarzania tej argumentacji. Natomiast nie sposób z faktów, że oskarżony wciągnął do mieszkania pokrzywdzonego, jak też nie chciał początkowo wzywania pogotowia wnioskować, że uderzył na klatce pokrzywdzonego, czy też doprowadził do jego upadku na schodach. Wielce prawdopodobną jest bowiem wersja, iż pokrzywdzony czy to przypadkowo, czy też nawet na widok wychodzącego za nim oskarżonego potknął się i spadł ze schodów bez udziału osób trzecich. Ten upadek, jak też późniejsze transportowanie go do mieszkania mogły pozostawić widoczne w czasie oględzin miejsca zdarzenia ślady. Nie sposób zgodzić się również z Sądem I instancji, iż za przyjęciem, że to oskarżony miałby doprowadzić do upadku pokrzywdzonego, a tym samym by był odpowiedzialny za uszkodzenia ciała skutkujące zgonem przemawiają po części jego wyjaśnienia, a mianowicie to iż o początkowo nie mówił o samoistnym upadku D. K.. Abstrahując od tego, iż oskarżony ma prawo do składania na dowolnym etapie procesu wyjaśnień
o dowolnej treści, to T. P. na początkowym etapie sprawy mógł uznać, że takie wyjaśnienia mogą go obciążać. Stąd też dopiero późnij zdecydował się na ich zmianę. W konsekwencji należy pamiętać, że
w sprawie mamy do czynienia z procesem poszlakowym odnośnie fragmentu zdarzenia, który rozegrał się na klatce schodowej. W procesie poszlakowym łańcuch wiążących się ze sobą poszlak można uznać za zamknięty tylko wówczas, gdy każda z poszlak będąca ogniwem tego łańcucha ustalona została w sposób nie budzący wątpliwości i uniemożliwiający jakiekolwiek inne rozważania. O dowodzie z poszlak jako pełnowartościowym dowodzie winy oskarżonego można mówić dopiero wówczas, gdy zespół (łańcuch) poszlak rozumianych jako udowodnione fakty uboczne, prowadzi pośrednio do stwierdzenia jednej tylko wersji zdarzenia (fakt główny), z której wynika, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu. (postan. SN z dnia
25 maja 2022r., sygn.. akt V KK 155/22). W sprawie niniejszej nie sposób wykluczyć wersji, że do upadku pokrzywdzonego ze schodów doszło bez udziału osób trzecich. Mógł się on potknąć, pośliznąć, czy upaść, tym bardziej, że był pod znacznym wpływem alkoholu. Z opinii biegłych wynika natomiast jednoznacznie, że obrażenia umiejscowione z prawej strony głowy mogły powstać w mechanizmie biernym. Co też niezmiernie istotne obrażenia z lewej strony głowy, a to podbiegnięcia krwawe powieki górnej oka lewego, rana tłuczona lewego łuku brwiowego oraz złamanie części oczodołowej kości czołowej po stronie lewej zostały spowodowane uderzeniami zadawanymi pokrzywdzonemu w kuchni przez T. P., o czym jednoznacznie świadczą nie tylko opinie biegłych, ale też zeznania świadków, a po części również wyjaśnienia samego oskarżonego. Podkreślić przy tym należy, że jak stwierdził biegły A. R. na rozprawie w dniu
18 października 2023r. „kość oczodołowa nie jest jakąś twardą strukturą, wystarczy silne uderzenie pięścią lub jakimś narzędziem aby złamać tą kość czaszki”. Każde uszkodzenie struktury kostnej, to jest złamanie kości powoduje naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej dni siedmiu. Stąd też Sąd odwoławczy uznał, że doszło do wyczerpania przez oskarżonego znamion przestępstwa z art. 157 §1 k.k. Oskarżony czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim z dnia 15 marca 2012 roku,
sygn. akt II K 375/11 za umyślne przestępstwo podobne z art. 280 § 1 k.k.
w zw. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. na karę 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od dnia 22 listopada 2014 roku do dnia 21 kwietnia 2017 roku w ramach kary łącznej 4 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim z dnia 10 grudnia 2014 roku, sygn. akt VI K 675/14, tym samym wyczerpał znamiona występku z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. Wymierzając mu za ten czyn karę Sąd miał na względzie istotne okoliczności obciążające, a to działanie w warunkach recydywy, pod wpływem alkoholu,
z błahych powodów, a wreszcie wyjątkowe nasilenie agresji, na co wyraźnie wskazują świadkowie. Dlatego też kara 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności jawi się tu jako kara sprawiedliwa i adekwatna tak do stopnia winy, jak i społecznej szkodliwości czynu.

Konsekwencją orzeczenia nowej kary za czyn z punktu 1 było wymierzenie na nowo kary łącznej. W tym przypadku Sąd kierował się tymi samymi okolicznościami co Sąd I instancji. Uwzględniono z jednej strony zbieżność czasową pomiędzy czynami, a z drugiej to, że czyny godził w dobra różnego rodzaju. Dlatego też kara łączna 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności jawi się jako kara sprawiedliwa. Brak było do wymierzenia kary łącznej na zasadach absorpcji, czy nawet asperacji zbliżonej do absorpcji. Jak zresztą podnoszone jest to zarówno w doktrynie, jak i orzecznictwie niezależnie od możliwości zastosowania przy wymiarze kary łącznej zasady pełnej absorpcji, asperacji jak i zasady pełnej kumulacji, oparcie wymiaru kary na zasadzie absorpcji lub kumulacji traktować należy jako rozwiązanie skrajne, stosowane wyjątkowo i wymagające szczególnego uzasadnienia. Natomiast priorytetową zasadą wymiaru kary łącznej powinna być zasada asperacji (tak m.in.
A. Marek: Komentarz, Kodeks karny, Warszawa 2004 rok s. 293;
wyrok SN z dnia 2 grudnia 1975 roku Rw 628/75, wyrok s.apel. w Katowicach z dnia 13 listopada 2003 roku, sygn.. akt II AKa 339/03).

Wymierzenie T. P. nowej kary łącznej spowodowało konieczność zaliczenia na jej poczet, na mocy art. 63 § 1 i 5 k.k., okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 11 listopada 2018 roku godz. 13:30 do dnia 12 września 2019 roku godz. 13:30 i od dnia
10 marca 2020 roku godz. 13:30 do dnia 5 lutego 2024 roku.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

4

Sąd odwoławczy stosownie do treści art. 624 k.p.k. zwolnił T. P. od ponoszenia kosztów sądowych za postępowania odwoławcze, wydatkami obciążając Skarb Państwa. Uwzględniono tu sytuację majątkową i materialną oskarżonego,
w tym kat, że od ponad 5 lat jest pozbawiony wolności.

7.  PODPIS

SSA Grzegorz Wątroba SSA Piotr Pośpiech SSA Wiesław Kosowski

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Rybniku z dnia 11 lutego 2022r., sygn. akt III K 46/20.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana