Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 października 2015 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie :

Przewodniczący :	SSA Małgorzata Niementowska
	SSA Gwidon Jaworski (spr.) SSO del. Andrzej Ziębiński
Protokolant :	Magdalena Bauer

przy udziale Prokuratora Prok. Okręg. del. Pawła Zuberta

po rozpoznaniu w dniu 22 października 2015 roku sprawy

M. K. s. B. i E.

ur. (...) w B.

oskarżonego z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. przy zast. art. 11 § 2 k.k.

na skutek apelacji obrońcy

od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach

z dnia 19 maja 2015 roku, sygn. akt V K 90/13

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, iż z podstawy wymiaru kary eliminuje przepis art. 286 § 1 k.k.;

2.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3.  zasądza od Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Katowicach) na rzecz adwokata I. K. (K.) – Kancelaria Adwokacka w K. kwotę
738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych, w tym 23% VAT tytułem nieopłaconych kosztów obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu M. K. w postępowaniu odwoławczym;

4.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.

SSO del. Andrzej Ziębiński SSA Małgorzata Niementowska SSA Gwidon Jaworski

II AKa 280/15

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 19 maja 2015 r. Sąd Okręgowy w Katowicach uznał oskarżonego M. K. za winnego przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 12 k.k. i na mocy art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności orzekając jednocześnie o kosztach sądowych oraz zwrocie wydatków poniesionych przez oskarżycieli posiłkowych.

Wyrok ten zaskarżony został apelacją obrońcy oskarżonego M. K. w całości na korzyść oskarżonego. Zarzucając wyrokowi obrazę przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na treść orzeczenia oraz błąd w ustaleniach faktycznych obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zarzuty podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego M. K. okazały się chybione w stopniu oczywistym. W pierwszej kolejności wskazać należy, że zarzuty odwołujące się zarówno do błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jak i obrazy wskazanych przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia nie są słuszne i nie mogły doprowadzić do postulowanej przez skarżącego zmiany zaskarżonego wyroku ani jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Rozstrzygnięcie sądu I instancji znajduje oparcie w prawidłowo dokonanej ocenie całokształtu materiału dowodowego, zgromadzonego i ujawnionego w toku całego postępowania (art. 410 k.p.k.). Wnikliwe i obszerne pisemne motywy zaskarżonego wyroku uzasadniają twierdzenie, że ocena materiału dowodowego, dokonana przez sąd pierwszej instancji, w pełni uwzględnia reguły wyrażone w art. 4 k.p.k., art. 5 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. Wskazać należy, iż jest ona wszechstronna i obiektywna oraz, że nie narusza granic swobodnej oceny dowodów, pozostając w zgodzie z zasadami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd Okręgowy przedstawiając ocenę dowodów w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, stosownie do wymogów z art. 424 k.p.k. szczegółowo wskazał, na których dowodach się oparł, dlaczego poszczególnym dowodom, i w jakim zakresie dał wiarę oraz dlaczego uznał wyjaśnienia oskarżonego M. K. za niewiarygodne.

Odnosząc się do poszczególnych zarzutów podniesionych przez obrońcę oskarżonego M. K., wbrew jego twierdzeniom, nie sposób podzielić pogląd, iż sąd meriti oddalając wniosek dowodowy zmierzający do ustalenia wartości rynkowej udziałów spółki (...) sp. z o.o. w dacie ich nabycia, dopuścił się obrazy przepisów art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. i 170 k.p.k. Zarzut ten pozostaje w nierozerwalnym związku z zarzutem błędu w ustaleniach faktycznych, mającego wpływ na treść orzeczenia, dotyczącego wiedzy oskarżonego w zakresie kondycji (...) sp. z o.o., skutkującego wadliwym przyjęciem wartości nabytych udziałów, które w istocie, zdaniem obrońcy, były warte 50 000 zł. Ścisły związek wskazanych zarzutów oraz ich tożsame uzasadnienie pozwala na łączną analizę zasadności każdego z nich. W tym zakresie przypomnienia wymaga, iż zgodnie z ustaleniami sądu I instancji wartość rynkowa udziałów spółki (...) sp. z o.o. podlegała negocjacjom pomiędzy oskarżonym a A. P. i R. G., w następstwie czego ustalona została na poziomie 400 000 zł, pomimo, iż pierwotnie zbywcy wyceniali ją na sumę o 100 000 zł wyższą. Zgodnie z uznanymi za wiarygodne zeznaniami A. P. oskarżony miał pełną świadomość kondycji finansowej spółki, gdyż pokrzywdzony udostępnił mu wszelkie związane z nią dokumenty, informując jednocześnie, iż rok 2010 został zamknięty przez spółkę stratą w kwocie 200 000 zł. Ponadto oskarżonemu M. K. zaprezentowano salon sprzedaży oraz przedstawiono go kluczowemu kontrahentowi spółki – przedstawicielom firmy (...), jako osobę zainteresowaną nabyciem i rozwinięciem działalności spółki (...) sp. z o.o. Mając zatem pełen wgląd w sytuację finansową spółki oskarżony zakwestionował wartość udziałów, co zaowocowało obniżeniem ich wartości do 400 000 zł. W tej zaś sytuacji nie sposób podzielić argumentację obrońcy oskarżonego wskazującą, iż wartość udziałów była kilkukrotnie zawyżona, a rzeczywista ich wartość wynosiła 50 000 zł. Przypomnieć również należy, iż zgodnie z ustaleniami sądu a quo konieczność dokapitalizowania spółki w celu rozwinięcia jej działalności i poprawy rentowności stanowiła powód rozłożenia płatności za zakupione udziały na raty. Wszystkie wskazane wyżej okoliczności przekonują zatem, iż oskarżony w dacie nabycia udziałów spółki (...) sp. z o.o. miał pełną świadomość jej realnej wartości, która została wynegocjowana na poziomie odpowiadającym cenom rynkowym, tj. adekwatnej do wszystkich jej aktywów i pasywów, których oskarżony był w pełni świadom. W tej zaś sytuacji za trafny uznać należy wniosek sądu meriti, iż kwestionowanie wartości nabytych udziałów stanowi wyłącznie linię obrony oskarżonego, zmierzającą do wykazania, iż zapłacone pokrzywdzonym sumy wyczerpują ich roszczenia z tytułu sprzedaży udziałów. Słusznie dostrzegł przy tym sąd I instancji, iż oskarżony po nabyciu spółki nie kontaktował się z kontrahentami, nie próbował renegocjować warunków nabycia udziałów ani nie podnosił żadnych innych zarzutów wskazujących na zawyżoną ich wartość a po upływie terminów płatności kolejnych rat zbywał ich i ignorował, przekonując o priorytecie ratowania spółki. Przywołane okoliczności w połączeniu z ustaleniami sądu dotyczącymi zbycia udziałów spółki za symboliczną sumę świadkowi A. N. kilka dni po ich nabyciu, braku obiecanych inwestycji w spółkę, upłynniania jej majątku trwałego oraz braku jakichkolwiek innych realnych źródeł dochodu, przekonują, iż wniosek sądu meriti, że oskarżony zawierając transakcję zakupu udziałów spółki działał ze z góry powziętym zamiarem oszustwa jest ze wszech miar trafny. W tej zaś sytuacji również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych dotyczący wadliwego ustalenia zamiaru oskarżonego M. K., co do pełnej płatności za nabyte udziały (zarzut II) podniesiony w apelacji obrońcy również należało uznać za chybiony.

Konkludując powyższe rozważania podkreślić należy, iż ustalenia dokonane przez sąd I instancji zapadły bez naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów. Przypomnieć skarżącemu należy, iż możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego alternatywnego do ustalonego przez sąd I instancji poglądu, nie może automatycznie prowadzić do wniosku o popełnieniu przez ten sąd błędu w ustaleniach faktycznych (tak: Sąd Najwyższy I KR 197/74, OSNKW 1975, nr 5, poz. 58). Obrońca oskarżonego winien w oparciu o zgromadzone w sprawie dowody wykazać, jakie błędy natury faktycznej lub logicznej, czy też jaka sprzeczność z zasadami doświadczenia życiowego powodują, iż ustalenia sądu I instancji są okolicznościach rozpoznawanej sprawy błędne. Zadaniu temu obrońca nie sprostał, formułując zarzuty stanowiące wyłącznie polemikę z opartymi na prawidłowo ocenionych dowodach ustaleniami sądu, opierając się wyłącznie na treści wyjaśnień oskarżonego M. K., które w zasadniczej części zostały przez sąd I instancji zdezawuowane.

Oceniając przyjętą przez sąd I instancji kwalifikację prawną przypisanego oskarżonemu M. K. przestępstwa, uznać należy, iż nie budzi ona żadnych zastrzeżeń, zbędnym zatem jest powielanie zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku uwag. Przywołane przez sąd I instancji argumenty w sposób wyczerpujący uzasadniają prawidłowość dokonanej subsumcji. Sąd Apelacyjny w trybie art. 455 k.p.k. dokonał jednocześnie sprostowania podstawy prawnej wymiaru kary orzeczonej względem oskarżonego M. K., którą stanowić powinien wyłącznie przepis art. 294 § 1 k.k., a nie jak błędnie przywołano w zaskarżonym wyroku przepis art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.

Oceniając wysokość wymierzonej oskarżonemu kary stwierdzić należy, iż sąd I instancji należycie zważył okoliczności determinujące jej wymiar. Sąd trafnie podkreślił okoliczności wpływające na jej obostrzenie tj. wartość szkody oraz uprzednią karalność oskarżonego, a także sposób życia oskarżonego w ciągu ostatnich lat, który to czynnik zdecydował o niezastosowaniu dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Orzeczona kara ma charakter wyważony, gwarantując osiągnięcie jej celów, zarówno aspekcie ogólnoprewencyjnym, jak i wdrożenie oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego, co z uwagi na postępującą demoralizację wymagało adekwatnej represji. Wskazane okoliczności przekonują, iż wymierzona oskarżonemu kara uwzględnia dyrektywy, o których mowa w art. 53 k.k., nie nosząc cech rażącej niewspółmierności.

Zważywszy na fakt, iż nie dostrzeżono w sprawie okoliczności, o których mowa w art. 439 k.p.k. oraz 440 k.p.k., Sąd Apelacyjny, na zasadzie art. 437 § 1 k.p.k. zmienił zaskarżony wyrok w sposób wyżej opisany, zaś w pozostałym zakresie utrzymał zaskarżony wyrok w mocy, zwalniając oskarżonego M. K. od wydatków postępowania odwoławczego z uwagi na jego aktualną sytuację majątkową.

SSO del. Andrzej Ziębiński SSA Małgorzata Niementowska SSA Gwidon Jaworski