Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

Przewodniczący

SSA Piotr Pośpiech (spr.)

Sędziowie

SA Wiesław Kosowski

SA Michał Marzec

Protokolant

Agnieszka Bargieł

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 273/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 26.11.2020 r. sygn. akt XXI K 249/17

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

z apelacji Prokuratora:

- obrazy przepisów prawa materialnego, tj. art. 45 § 1 k.k. oraz art. 33 § 1 k.k.s., polegającej na zaniechaniu orzeczenia przepadku osiągniętej korzyści majątkowej przez R. M. z przestępstwa opisanego w pkt 2 i 3 sentencji wyroku, podczas gdy wyżej wymieniony, z przedmiotowego przestępstwa - zakwalifikowanego z wykorzystaniem art. 8 § 1 k.k.s. jako występek prawa karnego powszechnego i jako czyn prawa karnego skarbowego, uzyskał korzyść majątkową w wysokości 1.354.204 zł, której przepadek w świetle wyżej wymienionych przepisów jest obligatoryjny.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- zgodnie z treścią art. 45 § 1 k.k., obowiązującego w dacie popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu przestępstwa z art. 273 k.k. i inne, „Jeżeli sprawca osiągnął z popełnienia przestępstwa, chociażby pośrednio, korzyść majątkową niepodlegającą przepadkowi przedmiotów wymienionych w art. 44 § 1 lub 6, sąd orzeka przepadek takiej korzyści albo jej równowartości. Przepadku nie orzeka się w całości lub w części, jeżeli korzyść lub jej równowartość podlega zwrotowi pokrzywdzonemu lub innemu podmiotowi”.

- przepis ten wyraźnie stanowi, że jeżeli sprawca osiągnął z popełnienia przestępstwa, chociażby pośrednio, korzyść majątkową, to sąd ma obowiązek orzec przepadek takiej korzyści albo jej równowartości.

- zdaniem sądu odwoławczego w tym składzie korzyścią majątkową jest również uszczuplona należność publicznoprawna. Przez korzyść majątkową należy rozumieć przysporzenie aktywów lub zmniejszenie pasywów, jakie sprawca osiągnął w wyniku popełnienia przestępstwa. Kwota nieodprowadzonego w sposób bezprawny podatku VAT stanowiła przysporzenie majątkowe po stronie R. M., gdyż zachował on w swoim majątku wartość odpowiadającą wysokości uszczuplonej należności publicznoprawnej.

- przypisując oskarżonemu przestępstwo w pkt 2 zaskarżonego wyroku z art. 273 k.k. i inne sąd okręgowy przesądził, co wynika wprost z opisu tego czyny, że R. M. osiągnął własną korzyść majątkową w kwocie 1.354.204 zł. Na kwotę te składają się wartości naliczonego podatku VAT w użytych przez niego fikcyjnych fakturach, które potwierdzały rzekome zakupy złomu przez faktycznie prowadzoną przez niego firmę (...) w kwocie 695.774 zł oraz jego własną firmę (...) w kwocie 658.430 zł. Faktury te zostały wprowadzone przez niego do ewidencji księgowej, a następnie wykazane w deklaracjach VAT 7 w wyniku czego wprowadzono w błąd pracowników Urzędu Skarbowego w S., co doprowadziło do powstania uszczuplenia podatkowego w takiej kwocie. Uszczuplenie to ma swoje źródło w pomniejszeniu podatku należnego o kwoty podatku naliczonego, które zostały wykazane w fikcyjnych fakturach VAT.

- w opisanej sytuacji zaistniała zatem konieczność orzeczenia na rzecz Skarbu Państwa przepadku równowartości osiągniętej korzyści majątkowej w kwocie 1.354.204 zł, czego nie uczynił sąd I instancji, dopatrując się w sposób niezrozumiały potencjalnego źródła tego przepadku w art. 299 § 7 k.k.

- z powołanego przepisu wynika co prawda, że przepadku korzyści majątkowej lub jej równowartości nie orzeka się w całości lub w części, jeżeli korzyść lub jej równowartość podlega zwrotowi pokrzywdzonemu lub innemu podmiotowi, jednakże w niniejszej sprawie nie zaistniały owa negatywna przesłanka, gdyż nie ustalono, aby oskarżony zwrócił ową kwotę, co uniemożliwiałoby orzeczenie przepadku lub aby postępowanie przed właściwym organem skarbowym zakończyło się prawomocna decyzją zobowiązującą do zapłaty takiej kwoty. Ponadto w analizowanym przypadku mamy do czynienia z tym samym podmiotem uprawnionym, a to z uwagi na fakt, że wpływy z podatku VAT są dochodem budżetu państwa, a przepadek równowartości korzyści majątkowej, o którym mowa w art. 45 § 1 k.k. orzekany jest również na rzecz Skarbu Państwa.

- prokurator w zarzucie odwołał się również do treści art. 33 § 1 k.k.s., który stanowi, że „jeżeli sprawca osiągnął z popełnienia przestępstwa skarbowego, chociażby pośrednio, korzyść majątkową niepodlegającą przepadkowi przedmiotów określonych w art. 29 przepadek przedmiotów pkt 1 lub 4, sąd orzeka środek karny przepadku tej korzyści. W razie niemożności orzeczenia środka karnego przepadku korzyści majątkowej orzeka się środek karny ściągnięcia jej równowartości pieniężnej”. Przepis ten ma zatem brzmienie zbliżone do treści art. 45 § 1 k.k.

- chociaż w niniejszej sprawie R. M. został także skazany także za przestępstwo skarbowe z art. 56 § 1 k.k.s. i art. 62 § 2 k.k.s. i art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s. w zw. z art. 56 § 1 k.k.s. i art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i art. 37 § 1 pkt 2, 5 k.k.s. przy zast. art. 7 § 1 k.k.s, związane z dokonaniem uszczuplenia podatkowego na kwotę 1.354.204 zł, to nie ma racjonalnych podstaw do tego, aby w wypadku przyjęcia idealnego zbiegu obu tych czynów karalnych z art. 8 § 1 k.k.s. wobec jednego sprawcy orzekać dwa razy przepadek tej samej korzyści majątkowej, raz w oparciu o przepis art. 45 § 1 k.k., a drugi raz w oparciu o przepis art. 33 § 1 k.k.s., a już na pewno nie ma ustawowych podstaw do wykonywania dwóch tych środków jednocześnie. Niewątpliwie regulacja z art. 8 § 2 k.k.s., mówiąca o podlegającej wykonywaniu tylko jednej z orzeczonych kar, zastosowana odpowiednio w tym przypadku, wyklucza możliwości wykonywania dwóch takich środków jednocześnie. W przeciwnym wypadku podmiot uprawniony do uzyskaniu takiego przepadku uzyskałby dwukrotną wartość takiej korzyści i można byłoby mówić o jego niesłusznym, bezpodstawnym wzbogaceniu. (wyrok S.A. w Katowicach z 23.03.2018 r. II AKa 387/18LEX nr 2679002).

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec R. M. przepadku korzyści majątkowej w wysokości 1.354.204 zł osiągniętej przez wyżej wymienionego.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

zasadny zarzut nakazywał uwzględnić wniosek i orzec przepadek równowartości korzyści majątkowej osiągniętej przez oskarżonego w kwocie 1.354.204 zł

3.2.

z apelacji Prokuratora:

- rażącej niewspółmierności orzeczonej w pkt 6 sentencji wyroku kary łącznej 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, która oceniana przez pryzmat orzeczonych kar jednostkowych, których suma wynosi 5 lat i 2 miesiące pozbawienia wolności, faktu popełnienia szeregu czynów zabronionych w warunkach art. 65 § 1 k.k., z uwzględnieniem zakresu przestępczej działalności R. M., podejmującego szereg czynów ukierunkowanych na wzbogacenie się kosztem dochodów Skarbu Państwa oraz na ukrycie osiągniętych w ten sposób dochodów, musi zostać oceniona jako kara rażąco łagodna , co powoduje, że kara ta nie spełnia swej funkcji w zakresie prewencji zarówno indywidualnej jak i generalnej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- sąd okręgowy skazał oskarżonego R. M. za przestępstwo z art. 258 § 1 k.k. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, za przestępstwo z art. 271 § 3 k.k. i inne na karę 2 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 300 stawek dziennych po 100 złotych każda stawka, za przestępstwo z art. 299 § 1 i 5 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 200 stawek dziennych po 100 zł każda stawka, z kolei za czyn z art. 276 k.k. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności

- na podst. art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. w brzmieniu sprzed 7.06.2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył mu karę łączną 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w wymiarze 400 stawek dziennych po 100 złotych każda stawka.

- z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że wymierzając karę w dolnych granicach zakreślonych normami art. 86 § 1 i 2 k.k. sąd kierował się uprzednią niekaralnością oskarżonego, a także jego aktualną postawą życiową. R. M. pracuje, prowadzi ustabilizowane życie, krytycznie ocenia swoją działalność objętą przypisanymi czynami. Od tamtego czasu nie dopuścił się popełnienia żadnego innego przestępstwa.

- odnosząc się do zarzutu oskarżyciela publicznego sąd apelacyjny zauważa, że zgodnie z treścią art. 86 § 1 k.k. najniższa możliwa do orzeczenia kara łączna w przypadku oskarżonego mogła wynosić 2 lata, a najwyższa 5 lat i 2 miesiące pozbawienia wolności, gdyż taka była suma pojedynczych kar orzeczonych za czyny tworzące realny zbieg.

- kwestionowana kara łączna pozbawienia wolności została zatem wymierzona na zasadzie asperacji zbliżonej do pełnej absorpcji.

- nie ma jednak racji skarżący, gdy zarzuca rażącą łagodność tej kary, podnosząc argumenty związane w głównej mierze ze znacznym stopniem społecznej szkodliwości każdego z czynów wchodzącego w skład realnego zbiegu.

- nie polemizując w tym zakresie z prokuratorem należy jedynie zwrócić uwagę, że o trafności wymierzonej kary łącznej decydują zupełnie inne względy.

- „wymierzając karę łączną, stosuje się zwykłe dyrektywy karania, a zwłaszcza słuszności i celowości, wyrażane przez związek przedmiotowo-podmiotowy między poszczególnymi przestępstwami”. (wyrok S.A. w Krakowie z dnia 19.10.2007 r., sygn. akt II AKa 183/07, publ. Prok. i Pr. -wkł. 2008/4/17)

- w aspekcie przedmiotowym związek zbiegających się realnie przestępstw wyrażają kryteria przedmiotowe poszczególnych przestępstw, a to bliskość czasową ich popełnienia (największa gdy czyny przestępcze popełnione są równocześnie lub bezpośrednio po sobie), osoby pokrzywdzonej (największy ścisły związek zachodzi gdy kilkoma przestępstwami pokrzywdzono tę samą osobę), rodzaj naruszonego dobra prawnego (im bardziej zbliżone dobra, tym większa bliskość przestępstw, zatem największa przy tożsamości dóbr), sposób działania sprawcy itd., zaś aspekcie podmiotowym chodzi o motywy bądź pobudki stymulujące sprawcę, rodzaj i formę winy itd.

- biorąc pod uwagę wszystkie te elementy należy stwierdzić, że popełnione przez oskarżonego przestępstwa były ze sobą w bliskim związku, choć granice wyznaczające ich odrębność są wyraźne, co nie pozwalało na rozważanie, aby którykolwiek z nich mógł zostać uznany za czyn współukarany. Żaden z nich nie był też na tyle błahy, aby móc odstąpić w sposób pełny od jego ukarania poprzez pochłonięcie wymierzonej za niego kary przez pozostałe sankcje podlegające łączeniu. Niemniej niewątpliwa bliskość podmiotowo – przedmiotowa popełnionych czynów przemawiała za łagodniejszym potraktowaniem R. M..

- ponadto doktryna i orzecznictwo w tamtym stanie prawnym wyrażało tożsamy pogląd z aktualnie obowiązującym, iż przy wymiarze kary łącznej pierwszeństwo znajdują względy indywidualnoprewencyjne oraz ogólnoprewencyjne.

- należy zgodzić się z Sądem Okręgowym w Katowicach, że względy prewencji indywidualnej nie nakazywały orzeczenia surowszej kary. Prawidłowo wskazał szereg okoliczności pozytywnych związanych z osobą oskarżonego, które pozwalają przypuszczać, że wymierzona kara łączna 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności będzie wystarczająca, aby wdrożyć go do przestrzegania porządku prawnego i w związku z tym nie jest konieczna jego dłuższa resocjalizacja w zakładzie karnym. Opisana w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku sylwetka oskarżonego została przedstawiona w sposób obiektywny i nie wynika z niej, aby poziom demoralizacji skazanego, który zresztą wcześniej nie był karany sądownie, był bardzo wysoki. Zatem względy prewencji indywidualnej pozwalają sądzić, że niezbyt surowa kara będzie wystarczająca, aby osiągnęła ona swoje cele wpływając na niego wychowawczo i zapobiegawczo.

- z kolei względy ogólnoprewencyjne, odnoszące się do ogółu społeczeństwa, nie wymagają nadmiernej, nieuzasadnionej surowości w wymierzaniu kar wobec sprawców, którzy przestępstw dopuścili się ponad 15 lat temu, ale w późniejszym czasie potrafili wykazać, że potrafią żyć zgodnie z obowiązującymi normami prawnymi i społecznymi.

- z tych wszystkich powodów słusznie uznano, że wymierzona kara 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności spełni dyrektywy wymiaru kary łącznej, podobnie jak wymierzona w zaskarżonym wyroku na zasadzie asperacji kara łączna grzywny.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu R. M. kary łącznej 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadny zarzut nie dawał podstaw do zmiany wyroku we wskazanym kierunku.

3.4.

z apelacji obrońcy w stosunku do oskarżonego R. M.:

a. błędu w ustaleniach faktycznych, mającego wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia (szczegółowo opisany w apelacji).

b. obrazy przepisów postępowania, mającej istotny wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności:

- art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. i art. 410 k.p.k. wyrażającą się w braku należytego obiektywizmu, poprzez przyjęcie za wiarygodne jedynie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego, rozstrzygnięcia niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, a także pominięcia przy wyrokowaniu szeregu okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy,

- art. 7 k.p.k. w wyniku poczynienia ustaleń faktycznych w sposób dowolny oraz wbrew zasadom prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, a to poprzez zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonywującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, czy oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych.

- art. 201 k.p.k. w wyniku oparcia ustaleń na niespornych i niejasnych opiniach biegłego T. Ł. i bieglej D. J.

c. rażącej niewspółmierności orzeczonej kary pozbawienia wolności oraz kary grzywny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- na wstępie tej części rozważań należy zauważyć, że poniesiony przez skarżącego zarzut błędu co do ustaleń faktycznych ma charakter wtórny do sygnalizowanego w dalszej kolejności uchybienia związanego z naruszeniem art. 7 k.p.k.

- z treści apelacji wynika bowiem, że skarżący, jako podstawowy zarzut wniesionego środka odwoławczego, uczynił ten dotyczący wadliwej i niepełnej oceny dowodów, która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia.

- w ocenie apelującego dowolna ocena poszczególnych dowodów miała doprowadzić do wadliwych wniosków w zakresie ich wiarygodności lub niewiarygodności, a w konsekwencji skutkować błędnymi ustaleniami co do przebiegu zdarzeń z których wynikało, że oskarżony czynów przypisanych w pkt 2 - 4 dopuścić się miał w okresie od lutego 2002 r. do końca grudnia 2006 r., a także, że podejmował działania z zamiarem utrudnienia stwierdzenia przestępczego pochodzenia środków finansowych, ich wykrycia oraz zajęcia.

- tymczasem błąd w ustaleniach faktycznych co do zasady może mieć miejsce tylko wówczas, gdy na podstawie prawidłowo przeprowadzonych i prawidłowo ocenionych dowodów sąd wadliwie ustalił fakty, które legły u podstaw skarżonego wyroku.

- w zaistniałej sytuacji należało przyjąć, że we wniesionym środku odwoławczym nachodzą na siebie dwie podstawy odwoławcze z art. 438 k.p.k., a taka konstrukcja zarzutów apelacyjnych jest nieprawidłowa.

- zarzut odwoławczy formułuje się zasadniczo do jednego konkretnego uchybienia w myśl zasady jedno uchybienie - jeden zarzut. Jeżeli jednak podnoszone zarzuty pozostają ze sobą w związku przyczynowym technika ta powinna być nieco odmienna - zarzut powinien dotyczyć uchybienia o charakterze pierwotnym, natomiast nie stawia się wówczas dodatkowo zarzutu w stosunku do jego następstw, czyli dalszych uchybień (uchybień wtórnych). Uchybienia wtórne, będące następstwem uchybienia pierwotnego, świadczą bowiem o istotności (relewantności) zarzutu pierwotnego, skoro jego zaistnienie powoduje dalsze konsekwencje. Z tego powodu uchybienia wtórne powinny zostać wykorzystane przez skarżącego jako podstawa do wykazania, że zarzucane uchybienie pierwotne mogło mieć wpływ na treść orzeczenia z uwagi na jego następstwa w sferze związanej z prawidłowością wydanego orzeczenia (por. D. Świecki, "Postępowanie odwoławcze w sprawach karnych", Wolters Kluwer, W-wa 2016, wyd. 3, s.132).

- wobec powyższego wystarczające w zakresie oceny tego zarzutu będzie zatem stwierdzenie, że na podstawie prawidłowo zgromadzonego, a następnie ocenionego materiału dowodowego (o czym poniżej), w pełni uprawnionym było wyciąganie wniosków, co do popełnienia przez R. M. przestępstwa z art. 273 k.k., art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 273 k.k., art. 270 § 1 k.k. i art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i przy zast. art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., a także przestępstwa skarbowego z art. 56 § 1 k.k.s. i art. 62 § 2 k.k.s. i art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s. w zw. z art. 56 § 1 k.k.s. i art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.sk. i art. 37 § 1 pkt 2, 5 k.k.s. przy zast. art. 7 § 1 k.k.s w przypisanym okresie czasu oraz zrealizowanie przez oskarżonego swoim zachowaniem zarówno podmiotowych jak i przedmiotowych znamion przestępstwa z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

- przechodząc do omówienia zarzutów związanych z naruszeniem prawa procesowego to jeszcze raz należy podnieść, że sąd I instancji w sposób prawidłowy i wyczerpujący ocenił wszystkie dowody ujawnione w toku przewodu sądowego, dokonując następnie na ich podstawie właściwych ustaleń faktycznych odnośnie czynu przypisanego R. M. w zaskarżony wyroku.

- ocena tego materiału dowodowego nie zawiera błędów i nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów określonej w art. 7 k.p.k.

- sformułowany zarzut obrazy przepisów postępowania w zasadniczej mierze stanowi polemikę z oceną sądu okręgowego. Dla skuteczności takiego zarzutu niezbędnym jest wykazanie przez skarżącego nie tylko ogólnej wadliwości ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, ale wykazanie konkretnych uchybień w ocenie materiału dowodowego, jakich dopuścił się tenże sąd w świetle zasad logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego (wyrok SN z 20.02.1975 r., sygn. II KR 355/74, publ. OSNPG 1975, z. 9, poz. 84).

- bez wykazania, że ocena dowodów wyrażona przez sąd orzekający jest sprzeczna z zasadami logiki i doświadczeniem życiowym, żadna ze stron procesowych nie uzyskuje uprawnienia do podważenia stanowiska sądu. Wszechstronna ocena wszystkich dowodów i wynikających z nich okoliczności jest nie tylko obowiązkiem sądu orzekającego. Zasada ta obowiązuje także przy wyciąganiu wniosków przez strony procesowe, które przedstawiając własne stanowisko nie mogą go opierać na fragmentarycznej ocenie dowodów z pominięciem tego wszystkiego, co może prowadzić do innych wniosków.

- skarżący natomiast przechodzi do porządku dziennego nad tym wszystkim, co legło u podstaw rozstrzygnięcia sądu I instancji i przedstawione zostało w motywach zaskarżonego wyroku.

- z treści apelacji wynika, że obrońca co do zasady nie podważał faktu popełnienia przez oskarżonego przestępstwa z art. 273 k.k., art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 273 k.k., art. 270 § 1 k.k. i art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i przy zast. art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., a także przestępstwa skarbowego z art. 56 § 1 k.k.s. i art. 62 § 2 k.k.s. i art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s. w zw. z art. 56 § 1 k.k.s. i art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i art. 37 § 1 pkt 2, 5 k.k.s. przy zast. art. 7 § 1 k.k.s, dążąc jedynie do ograniczenia czasu trwania przypisanego procederu związanego z wystawianiem fikcyjnych faktur VAT, licząc w ten sposób na umorzenie postępowania z powodu przedawnienia karalności tych czynów.

- w istocie należy stwierdzić, że zasadniczo R. M. nie kwestionował przestępczego charakteru obrotu złomem, wskazywał na rolę poszczególnych osób i podmiotów uczestniczących w tym procederze, opisywał na czym on polegał.

- dając częściowo wiarę jego wypowiedziom słusznie sąd meriti uznał, że nie wszystkie wyjaśnienia R. M. są w pełni wiarygodne. Charakterystyczne było bowiem to, że oskarżony dążył do umniejszania swojej roli, wskazując na inne osoby jako głównych sprawców zaistniałego przestępstwa, chcąc w ten sposób pomniejszyć zakres swojej odpowiedzialności. Do tego też sprowadzały się wywody zawarte w apelacji obrońcy.

- tymczasem z chociażby depozycji J. Ś. jednoznacznie wynika, iż jego rola w przestępczym procederze była istotna.

- skarżąca próbowała zdezawuować zeznania tego świadka, ale nie była to skuteczna próba.

Apelacja nie zawiera żadnych konkretnych zarzutów, które pozwoliłby zakwestionować zeznania J. Ś.. Nie wykazano żadnych przekłamań, nieścisłości, czy też nielogiczności w jej najbardziej newralgicznych dla odpowiedzialności oskarżonego wypowiedziach. Obrońca ograniczył się jedynie do stwierdzenia, że w postępowaniu prowadzonym przed Sądem Okręgowym w Częstochowie składając wyjaśnienia w swojej własnej sprawie starała się pomniejszyć swoja rolę w popełnianych przestępstwach, aby poprawić swoją sytuację procesową. Powyższe nie oznacza jednak automatycznie, że zeznając w sprawie R. M. zeznawał nieprawdę, zwłaszcza co do czasookresu prowadzenia przez niego przestępczego procederu. Tym bardziej, że w sprawie Sądu Okręgowego w Częstochowie sygn. akt II K 150/13 jej wypowiedzi ostatecznie przysłużyły się do skazania innych osób, w tym B. K., który był głównym inicjatorem przestępczego procederu. Sąd Apelacyjny w Katowicach w sprawie o sygn. akt II AKa 244/180 zaaprobował taką ocenę jej wypowiedzi i brak jest tym samym podstaw, aby zakładać z góry, że w przypadku R. M. podawała ona nieprawdę co do czasu popełnianych przez nich przestępstw.

- odnośnie czynu z art. 299 § 1 i 5 k.k. sąd okręgowy słusznie zauważył, że jego wyjaśnienia powielają linię obrony K. M. (1). To spostrzeżenie jest trafne, a sama postawa oskarżonego wydaje się być oczywista. Oskarżony nie chciał dopuścić, aby jego żona poniosła odpowiedzialność za czyny, które co prawda popełnili wspólnie i w porozumieniu, ale źródło miały w jego działaniach podejmowanych w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, mającej na celu dokonywanie uszczupleń podatku VAT. Z tego też powodu chciał złożyć takie wyjaśnienia, które pozwoliłyby na uwolnienia K. M. (1) od stawianych jej zarzutów z art. 299 § 1 i 5 k.k., a przy okazji również jego samego. Szczegółowe stanowisko odnośnie oceny dowodów w tym zakresie zostało przedstawione przy ocenie tej części apelacji, która odnosiła się do skazania K. M. (1).

- tym samym sąd apelacyjny nie doszukał się naruszeń reguł logiki i prawidłowego rozumowania, a oceny dowodów istotnych dla ustalenia odpowiedzialności oskarżonych przeprowadzono zgodnie z doświadczeniem życiowym. Zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. jest chybiony także dlatego, że to właśnie całokształt dowodów zgormadzonych w sprawie (dokumentów, zeznań pokrzywdzonego) ocenianych przez pryzmat doświadczenia życiowego prowadzi do jednoznacznego wniosku, że oskarżona była współsprawcą przypisanego jej zachowania.

- z kolei naruszenie art. 410 k.p.k. stanowi zarówno brak ujawnienia określonego dowodu, a w konsekwencji jego pominięcie, jak i oparcie się przez sąd na dowodach formalnie nieujawnionych i niezaliczonych w poczet materiału dowodowego. (wyrok SA w Krakowie z 17.01.2013 r., II AKa 256/12, KZS 2013/4, poz. 61).

- istotą przepisu art. 410 jest to, że sąd, ferując wyrok, nie może opierać się na tym, co nie zostało ujawnione na rozprawie, jak również i to, że wyroku nie wolno wydawać na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które je podważają (wyrok SN z 15.12.2011 r., sygn. II KK 183/11, publ. LEX nr 1108458 oraz K. Eichstaedt (w:) Kodeks postępowania karnego. Tom I. Komentarz aktualizowany, D. Świecki (red.), LEX/el. 2020, art. 410.).

- odniesienie się do określonych dowodów i dokonanie ich oceny, nawet pobieżnej, wyklucza tymczasem możliwość postawienia zarzutu obrazy art. 410 k.p.k.

- tymczasem w niniejszej sprawie sąd I instancji miał na uwadze całokształty ujawnionego materiału dowodowego, o czym świadczy treść pisemnego uzasadnienia, gdzie odniósł się do każdego z przeprowadzonych dowód. Natomiast oczekiwania apelującego co do sposobu oceny tych dowodów mieszczą się w zarzucie obrazy art. 7 k.p.k.

- odnosząc się do zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k. to przypomnieć trzeba, że zawarta tam zasada in dubio pro reo ma zastosowanie tylko wtedy, gdy pomimo przeprowadzenia wszystkich dostępnych w danej sprawie dowodów pozostają w dalszym ciągu niewyjaśnione okoliczności. W takiej sytuacji nie dające się usunąć wątpliwości, rozstrzyga się na korzyść oskarżonego i wybiera się tę wersję, która jest dla niego najkorzystniejsza, choć nie wyklucza się tego, że mogłoby być inaczej, ale nie zdołano tego ustalić w sposób stanowczy. O naruszeniu tego przepisu można zatem mówić wówczas, gdy sąd ustalając, że zachodzą nie dające się usunąć wątpliwości, rozstrzygnie je na niekorzyść skazanego (wyrok SN z dnia 6.06.2014 r., sygn. akt VKK 358/13, Prok. I Pr. -wkł. rok 2014, nr 9, poz. 5). Naruszenie reguły in dubio pro reo możliwe jest jednak jedynie w sytuacji, gdy po przeprowadzonym prawidłowo postępowaniu dowodowym i odpowiadającej standardom wynikają z art. 7 k.p.k. ocenie materiału dowodowego, nadal istnieją niedające się usunąć wątpliwości, które sąd rozstrzyga niezgodnie z kierunkiem określonym w przepisie art. 5 § 2 k.p.k. Oznacza to, że w przypadkach, w których skarżący kwestionuje ocenę poszczególnych dowodów, nie może być mowy o naruszeniu reguły in dubio pro reo. Zarzuty obrazy art. 7 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. mają bowiem charakter rozłączny. (post. SN z 18.12.2019 r., sygn. IV KK 651/19, publ. LEX nr 2784008).

- w niniejszej sprawie, co wynika z treści uzasadnienia, sąd I instancji nie miał żadnych wątpliwości co do przebiegu poszczególnych zdarzeń. Wątpliwości co najwyżej miał skarżący, ale wynikały one wyłącznie z niekorzystnej dla oskarżonej oceny materiału dowodowego. Dowodzi tego treść tego zarzutu, w którym jako zasadnicze uchybienie uznano to związane z naruszeniem art. 7 k.p.k., co miało doprowadzić z kolei do błędnych ustaleń faktycznych. Tym samym nie mogła zaistnieć sytuacja, która pozwalałyby skarżącemu zasadnie podnosić zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k.

- wskazany przez skarżącego zarzut naruszenia art. 4 k.p.k. (zasada obiektywizmu), również nie zasługiwał na uwzględnienie. Przepis ten statuuje jedną z tzw. ogólnych zasad gwarancyjnych procesu karnego. Z tej też przyczyny nie może on ze względu właśnie na swój ogólny charakter, stanowić samoistnej podstawy zarzutu apelacyjnego. Nie zostały zaś przedstawione przez skarżącego konkretne przypadki błędnego procedowania sądu I instancji, które integralnie wiązałyby się z wyżej wskazanymi zasadami. (wyrok SN z 6.10.2005 r., sygn. WA 19/05, publ. OSNwSK 2005/1/1813).

- podnosząc z kolei zarzut obrazy art. 201 k.p.k. skarżący musiał wykazać, że zachodzi którakolwiek z przesłanek wskazanych w tym przepisie, a mianowicie, że sporządzone przez biegłych opinie są niepełne, niejasne lub wewnętrznie sprzeczne. Nie można podzielić poglądu obrońcy o nierzetelności całej opinii z uwagi wskazane w apelacji nieścisłości. Ich charakter nie dyskwalifikuje bowiem ich wartości dowodowej. Brak także jakichkolwiek podstaw do uznania, że opinie te są niejasne czy też wewnętrznie sprzeczne. Przeciwnie, jak słusznie zauważył Sąd I instancji, są one logiczne, zawierają tok rozumowania biegłego, z którym w pełnej zgodności pozostają wnioski. To, że skarżący nie podziela tychże wniosków, nie może oznaczać, iż są one wadliwe, a próby podważenia ich oceny należy uznać za chybione.

- opinia biegłego T. Ł., zawiera analizę sytuacji majątkowej rodziny M. i jednoznacznie wynika z niej, iż oskarżeni nie byli w stanie z legalnych dochodów zakupić samochodu O. (...) za gotówkę oraz zakupić nieruchomości i sfinansować budowy domu przy ul. (...) w D.. Po analizie deklaracji PIT-36, PIT-37 i PIT-36L wskazał on, że w latach 2002 - 2006 K. M. (1) zadeklarowała dochód netto w łącznej kwocie 263.838,47 zł, a R. M. za ten sam okres zadeklarował stratę w kwocie łącznej -48.778,74 zł (t. 171 k. 34540 - 34542). Zatem legalne dochody K. M. (1) i R. M. nie wystarczały na pokrycie tych wydatków.

- opinie biegłego należało także zestawić z innymi dowodami m.in. zeznaniami świadka J. Ś., która mówiła, iż R. M. „na potęgę skupował kwity, bo potrzebował pieniądze na budowę domu”. Ten dowód potwierdza zatem ustalenia zawarte w kwestionowanej opinii, tak samo zresztą jak czynią to wyjaśnienia samego oskarżonego. Wynikało z nich, iż sytuacja jego rodziny w początkowych latach małżeństwa była na tyle zła, co skłoniło go do poszukiwania przestępczych źródeł dochodu.

- odnosząc się do zarzutu rażącej niewspółmierności kary to należy jeszcze raz przypomnieć, że zgodnie z treścią art. 86 § 1 k.k. najniższa możliwa do orzeczenia kara łączna w przypadku oskarżonego mogła wynosić 2 lata, a najwyższa 5 lat i 2 miesiące pozbawienia wolności, gdyż taka była suma pojedynczych kar orzeczonych za czyny tworzące realny zbieg.

- z powyższego wynika zatem, że kwestionowana kara łączna w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności została zatem wymierzona w dolnych graniach tj. na zasadzie asperacji zbliżonej do pełnej absorpcji.

- odwołując się do wywodów zawartych już tym zakresie w pkt 3.2 niniejszego uzasadnienia należy stwierdzić, że wymierzone oskarżonemu kary łączne pozbawienia wolności oraz grzywny realizują wszystkie dyrektywy wymiaru kary łącznej. Uwzględniają ona bliskość podmiotowo – przedmiotową popełnionych czynów i czynią zadość względem prewencji indywidualnej i ogólnej.

- podkreślić jedynie trzeba, że w niniejszej sprawie nie było żadnych przesłanek, aby kary łączne mogły zostać wymierzone na zasadzie pełnej absorpcji.

- zasadę absorbowania kar stosuje się wyjątkowo albo wtedy, gdy wszystkie czyny wykazują ścisłą więź podmiotową i przedmiotową, albo orzeczone za niektóre czyny kary są tak minimalne, że w żadnym stopniu nie mogłyby rzutować na karę łączną, albo też istnieją jakieś szczególnie wyjątkowe okoliczności dotyczące osoby skazanego, a żadna z tych sytuacji nie ma miejsca w niniejszej sprawie.

- rzeczą wymagającą podkreślenia jest to, że popełnienie więcej niż jednego przestępstwa powinno raczej skłaniać do odstąpienia od absorpcji kar, niż za nią przemawiać. Wymierzenie takiej kary prowadziłoby bowiem do premiowania sprawcy popełniającego nie jedno, a więcej przestępstw, zatem prowadziłoby do praktycznej bezkarności innych zachowań zabronionych. W przypadku R. M. mamy do czynienia ze skazaniami za 5 kolejnych poważnych przestępstw.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku:

- w pkt 4 w zakresie przypisanego oskarżonemu przestępstwa z art. 299 § 1 k.k. i uniewinnienie od przypisanego mu czynu

- w pkt 2 i 3 poprzez modyfikacje czasookresu przypisanych oskarżonemu czynów w wyniku przyjęcia, iż działalność oskarżonego w ramach firmy (...) miała miejsce w okresie od lutego 2002 r. do końca lipca 2002 r., w zakresie firmy (...) w okresie od października końca grudnia 2004 r., w zakresie firmy (...) w okresie od października do końca listopada 2004 r., w zakresie firmy (...) w okresie od grudnia 2004 r. do końca kwietnia 2005 r., w zakresie firmy (...) w okresie od marca do początku 2005 r. i przy tak przyjętej modyfikacji czynów, przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k., o umorzenie postępowania w zakresie czynów opisanych w pkt 3 wyroku z uwagi na przedawnienia ich karalności, a nadto o proporcjonalne zmniejszenie przypisanej oskarżonemu kwoty w zakresie której miał narazić Skarb Państwa na uszczuplenie podatku VAT i w konsekwencji wymierzenie oskarżonemu łagodniejszej kary pozbawienia wolności oraz kary grzywny

- w pkt 1, 5 i częściowo w pkt 4 poprzez wymierzenie łagodniejszych kar pozbawienia wolności oraz grzywny i w konsekwencji łagodniejszych kar łącznych w wymiarze, który umożliwi skazanemu podjęcie starań o uzyskanie warunkowego przedterminowego zwolnienia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadny zarzut apelacji nie dawał podstaw do zmiany wyroku w kierunku wskazanym we wniosku.

3.5.

z apelacji obrońcy w stosunku do oskarżonej K. M. (1):

a. błędu w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia (szczegółowo opisany w apelacji)

b. obrazy przepisów postępowania, mający istotny wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności:

- art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. i art. 410 k.p.k. wyrażającej się w braku należytego obiektywizmu, poprzez przyjęcie za wiarygodne jedynie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego, rozstrzygnięcia niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, a także pominięcia przy wyrokowaniu szeregu okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.

- art. 7 k.p.k. w wyniku poczynienia ustaleń faktycznych w sposób dowolny oraz wbrew zasadom prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, a to poprzez zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonywującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, czy oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych.

- art. 201 k.p.k. w wyniku oparcia ustaleń na niespornych i niejasnych opiniach biegłego T. Ł. i biegłej D. J.

c. rażącej niewspółmierności orzeczonej kary pozbawienia wolności oraz kary grzywny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- odnośnie podniesionego zarzutu błędu w ustaniach faktycznych to sąd apelacyjny, aby nie powielać tych samych uwag, odsyła do rozważań o wtórności tego zarzutu względem podniesionej także obrazy art. 7 k.p.k. zawartych w pkt 3.4 niniejszego uzasadnienia.

- to samo dotyczy zresztą także nietrafnie postawionych zarzutów obrazy art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. i art. 410 k.p.k., jak również art. 201 k.p.k., które w przypadku wszystkich oskarżonych zostały powielone przez skarżącego z taką samą argumentacją. Jest to o tyle zrozumiałe, że chociażby skazania oskarżonych R. M. i K. M. (1) za przestępstwa z art. 299 § 1 i 5 k.k. dotyczyły zasadniczo tych samych zdarzeń faktycznych i wynikały z oceny tożsamego materiału dowodowego.

- szersze rozważania sąd apelacyjny pragnie natomiast poczynić w związku z najistotniejszym zarzutem dotyczącym obrazy art. 7 k.p.k.

- uważna lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku prowadzi do jednoznacznego wniosku, iż brak jest także racjonalnych podstaw do skutecznego postawienia zarzutu naruszenia przepisu art. 7 k.p.k., skoro sąd meriti dokonał ustaleń faktycznych oraz oceny zgromadzonego materiału dowodowego w sposób zasługujący na ochronę przewidzianą tym przepisem, albowiem dokonana ocena:

1) jest poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.);

2) stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.);

3) jest wyczerpująco i logicznie, z jednoczesnym uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego uargumentowana w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.) – (wyrok S.N. z dnia 9.11.1990 r., sygn. WRN 149/90, publ. OSNKW 1991 r. z. 7-9, poz. 41)

- dokładna lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku prowadzi nieodparcie do wniosku, iż sąd meriti w sposób dokładny wskazał, jakim dowodom dał wiarę, a jakim odmówił waloru wiarygodności i dlaczego, kierując się przy tym zasadami omówionymi powyżej.

- sąd apelacyjny całkowicie podzielił ustalenia oraz ocenę materiału dowodowego jaka dokonana została przez sąd I instancji. Brak jest racjonalnych powodów do tego, aby w treści niniejszego uzasadnienia przytaczać ponownie wszystkie argumenty przemawiające za skazaniem oskarżonej K. M. (1) za przypisane jej przestępstwa, skoro uczynił to w sposób zasługujący na aprobatę sąd okręgowy, a stanowisko swoje w przekonywujący sposób uzasadnił, zaś sąd apelacyjny dokonane ustalenia oraz ocenę materiału dowodowego całkowicie aprobuje.

- niemniej przytoczyć wypada jedynie najistotniejsze fakty, które w sposób ostateczny dowodzą o winie oskarżonej.

- w dniu 2.07.2005 r. R. M. rzekomo sprzedał samochód m-ki O. (...) swojej żonie K. M. (1) za kwotę 67.000 zł. Brak jest jednak jakiegokolwiek dokumentu, który potwierdzałby, iż w związku z tą umową nastąpiła zapłata wspomnianej sumy pieniędzy. Z bezspornych ustaleń wynika również, że pomimo zawarcia tej umowy z tego samochodu nadal korzystał wyłącznie R. M.. K. M. (1) miała z kolei w dalszym ciągu do wyłącznej dyspozycji samochód m-ki C., którego właścicielem była jej babcia. Powyższe fakty przemawiają o pozorności tej czynności prawnej, a tym samym o zamiarze utrudnienia stwierdzenia przestępczego pochodzenia środków finansowych, które zostały przeznaczone na zakup tego mienia ruchomego, a po przeniesieniu prawa w własności pojazdu miały uniemożliwić jego wykrycie oraz zajęcie. Z kolei kilkanaście dni po zatrzymaniu R. M. przez policję tj. w dniu 12.08.2008 r. dokonała ona sprzedaży samochodu m - ki O. (...) za kwotę 33.500 zł, w sytuacji, gdy transakcja ta nie miała większego ekonomicznego uzasadnienia

- od dnia 11.09.2007 r. oskarżony był poszukiwany listem gończym, czego niewątpliwie świadomość miała jego żona. W jego domu odbyło się też wówczas przeszukanie, a oskarżona była rozpytywana przez policję o miejsce pobytu męża. Wcześniej, bo już w grudniu 2006 r. K. M. (1) ustanowiła dla niego obrońcę w związku z prowadzonym postępowaniem karnym, a nawet złożyła za niego poręczenie majątkowe. Przyjąć zatem należy, że przynajmniej już od tego momentu miała ona świadomość możliwości poniesienia przez R. M. szeroko rozumianych konsekwencji prawnych w związku z popełnionymi przez niego przestępstwami karnymi i karnoskarbowymi. Pomimo tego kilka tygodni po rozpoczęciu poszukiwań R. M. tj. w dniu 9.10.2007 r. oskarżona zdecydowała się dokonać niecodziennej transakcji, jaką była darowizna nieruchomości w D. (S.). Jej jedynym właścicielem została trzy lata wcześniej w wyniku dokonanego z R. M. podziału majątku wspólnego, którego była wyłącznym beneficjentem. Darowiznę dokonała na rzecz rodziców - J. i D. N. z jednoczesnym ustanowieniem dla niej służebności, polegającej na nieodpłatnym użytkowaniu przedmiotowej nieruchomości. K. M. (1) w dalszym ciągu korzystała zatem z domu położonego na tej nieruchomości.

- powyższa sekwencja zdarzeń musi prowadzić do jedynego możliwego wniosku, jakim jest przyjęcie, że również ta czynność prawna została dokonana po to, aby utrudnić stwierdzenie przestępczego pochodzenia tych środków pieniężnych, za które nieruchomość ta została nabyta i zabudowana, co miało z kolei uniemożliwić jej zabezpieczenie i zajęcie przez organy wymiaru sprawiedliwości.

- w oparciu o takie ustalenia logicznym jest także, że również wcześniejsze czynności związane z wypłatą przez nią pieniędzy z rachunku firmy (...) oraz przyjęcie na swój rachunek trzech przelewów były czynione w tym samym celu. Podobnie zresztą jak zawarta w dniu 4.08.2004 r. umowa podziału majątku wspólnego, na mocy, której strony przed notariuszem stwierdziły, iż jedyny wspólny majątek to nieruchomość w D. wartości 80.000 zł i który przeszedł na własność be żadnych dopłat na rzecz K. M. (1).

Sąd I instancji słusznie ustalił bowiem, iż K. M. (1) miała świadomość pochodzenia tych środków z korzyści związanych z popełnianiem przestępstw i za niewiarygodne uznał jej twierdzenia, iż dokonywała wypłat w związku z pomocą małżeńską związaną ze stanem zdrowia R. M..

- sąd apelacyjny zgadza się także ze stanowiskiem sądu I instancji, iż oskarżona K. M. (1) miała pełną świadomość, iż dochody jej męża pochodziły z korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego – uszczuplenia podatku VAT w związku z transakcjami dotyczącymi obrotu złomem. Oskarżona ma własne doświadczenie w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej. Wiedziała, iż jej mąż nie dysponuje żadnym zapleczem do prowadzenia hurtowego handlu złomem (brak magazynu, środków transportu), a pomimo tego w bardzo krótkim czasie zaczął osiągać ponadprzeciętne dochody. Żadna z podejmowanych dotychczas i później działalności zawodowych R. M. nie przynosiła tak znacznych zysków jak handel tzw. kwitami wagowymi, wiążący się z uszczupleniem podatku VAT. Dochody z przestępczej działalności R. M. były znaczne, dużo większe niż z jego legalnej działalności (...), jak i działalności firmy (...). K. M. (1) była zresztą obecna podczas odbierania pieniędzy przez R. M. od J. Ś. i T. N..

- całokształt tych wszystkich okoliczności wystarczający świadczy o tym, że oskarżona K. M. (1) znała faktyczne pochodzenie środków wypłacanych z rachunku (...) i przelanych z tego rachunku na rachunek jej firmy, jak również tych za które zakupiono samochód O. (...) oraz nieruchomość w D. (S.) i prowadzono na niej budowę domu. Świadczy o tym zresztą podejmowanie przez nią kolejnych kroków zmierzających do utrudnienia stwierdzenia przestępczego pochodzenia tych środków, a związanych darowizną nieruchomości i sprzedażą samochodu w okolicznościach ewidentnie wskazujących na jej przestępczy zamiar.

- prawidłowe są także te ustalenia, opierające się na zgromadzonym materiale dowodowym, w tym w szczególności opinii biegłego T. Ł., z której jednoznacznie wynika, iż oskarżeni nie byli w stanie z legalnych dochodów zakupić samochodu O. (...) za gotówkę oraz sfinansować zakupu nieruchomości i budowy domu przy ul. (...) w D..

- tożsame wnioski płyną zresztą także z depozycji J. Ś., z których jednoznacznie wynika, iż na pewnym etapie ich przestępczej działalności „R. M. mówił, że potrzebuje kolejnej firmy (...), skupował bardzo dużo kwitów wagowych i potrzebował mieć pod nie faktury. Oskarżony „szalał” z kwitami wagowymi, bo były mu potrzebne pieniądze na budowę, a także, iż dokonywał on zakupu materiałów budowalnych”. Świadek w toku postępowania wskazywała nawet miejsce, gdzie się w nie zaopatrywał.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od wszystkich przypisanych jej czynów, ewentualnie z daleko idącej ostrożności o wymierzenie oskarżonej łagodniejszych kar pozbawienia wolności oraz grzywny, a także poprzez obniżenie orzeczonego przepadku równowartości korzyści majątkowej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadny zarzut nie dawał podstaw do uwzględnienia wniosku o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od zarzutu popełnienia przestępstw z art. 299 § 1 k.k.

3.6.

z apelacji obrońcy w odniesieniu do oskarżonych D. N. i J. N.:

a. błędu w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia (szczegółowo opisany w apelacji)

b. obrazy przepisów postępowania, mający istotny wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności:

- art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. i art. 410 k.p.k. wyrażającą się w braku należytego obiektywizmu, poprzez przyjęcie za wiarygodne jedynie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego, rozstrzygnięcia niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, a także pominięcia przy wyrokowaniu szeregu okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy,

- art. 7 k.p.k. w wyniku poczynienia ustaleń faktycznych w sposób dowolny oraz wbrew zasadom prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, a to poprzez zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonywującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, czy oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych.

- art. 201 k.p.k. w wyniku oparcia ustaleń na niespornych i niejasnych opiniach biegłego T. Ł. i bieglej D. J.

c. rażącej niewspółmierności orzeczonej kary pozbawienia wolności oraz kary grzywny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- zarzuty obrazy art. 7 k.p.k., jak również art. 5 § 2 k.p.k., a w następstwie tego błędnych ustaleń faktycznych, okazały się być w pełni zasadne. Wadliwa ocena materiału dowodowego doprowadziła do nieprawidłowych ustaleń, w wyniku których J. N. i D. N. niesłusznie zostali uznani za winnych popełnienia przestępstw z art. 299 § 1 i 5 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

- tę część rozważań należy zacząć od przypomnienia, że „Znamię korzyści związanych z popełnieniem czynu zabronionego musi być udowodnione w postępowaniu karnym w taki sam sposób, jak wszystkie pozostałe znamiona przestępstwa z art. 299 § 1 k.k. (...). W ustaleniu realizacji znamion przestępstwa z art. 299 § 1 k.k., w tym znamienia pochodzenia "wartości majątkowych stanowiących brudne pieniądze", sąd zachowuje samodzielność jurysdykcyjną w granicach wyznaczonych treścią art. 7 i 8 k.p.k. Sąd nie jest wszakże zwolniony z konieczności udowodnienia, przynajmniej tych przedmiotowych elementów czynu "pierwotnego", które pozwalają na jego zakwalifikowanie pod znamiona konkretnego czynu zabronionego zawartego w ustawie karnej, ani też nie jest zwolniony od wskazania tej kwalifikacji. Niemniej, konieczne jest wykazanie, że sprawcy mieli świadomość, iż określone wartości majątkowe pochodzą z bezprawnej czynności.” (wyrok S.A. w Katowicach z dnia 11.05.2017 r., sygn. II AKa 42/17, publ. LEX nr 2343428)

- słusznie zatem obrońca wskazuje w swojej apelacji, że dla skazania J. i D. N. konieczne było udowodnienie także tego, że mieli oni świadomość, iż otrzymana od K. M. (1) w drodze darowizny zabudowana nieruchomość przy ul. (...) w D. (S.), została nabyta i zabudowana z korzyści związanych z popełnieniem przez R. M. czynu zabronionego, a konkretnie z uszczuplenia podatku VAT w związku z transakcjami dotyczącymi obrotem złomem.

- sąd I instancji skazując oboje oskarżonych za popełnienie przestępstwo z art. 299 § 1 i 5 k.k. przyjął, że oskarżeni taką świadomość mieli, a swoje stanowisko uzasadnił tym, że K. M. (1) zapłaciła ze swojego rachunku bankowego poręczenie majątkowe za R. M., a w dniu 23 lipca 2007r. odbyło się przeszukanie mieszkania w S. przy ul. (...), które zamieszkiwała już siostra K. M. (1)– M. N.. Od tego też momentu oskarżony R. M. przestał stawiać się na wyznaczony dozór Policji i zaczął ukrywać przed organami ścigania. W dniu 20.09.2007 r. Prokurator Prokuratury Okręgowej w Katowicach zarządził poszukiwania oskarżonego listem gończym do sprawy o sygn. akt VI Ds. 19/05/S. List został opublikowany na stronach internetowych Prokuratury Okręgowej i Komendy Wojewódzkiej Policji w K.. Funkcjonariusze Policji prowadzili czynności poszukiwawcze zarówno w S. przy ul. (...), jak i też w D. (S.) przy ul. (...). W ramach tych czynności funkcjonariusz K. M. (3) rozmawiał osobiście z K. M. (1) i tłumaczył jej, że lepiej będzie dla jej męża jak sam zgłosi się na Policję.

- na podstawie wszystkich tych okoliczności sąd okręgowy wyciągnął słuszny wniosek co do świadomości K. M. (1) odnośnie prowadzonego postępowania karnego przeciwko jej mężowi, a w konsekwencji również co do jego przedmiotu, o czym była już mowa wcześniej. Taki sam wniosek można było wysnuć co do jej siostry M. N.. Jednakże wnioskowanie w taki sposób w stosunku do oskarżonych J. N. i D. N. nie było znajdowało już żadnych podstaw.

- na kanwie opisanych faktów nie da się w żaden sposób przyjąć za pewnik, że ci oskarżeni mieli taką samą wiedzę jak ich córki. Nie wskazuje na to bowiem wprost żaden z przeprowadzonych w toku postępowania dowodów.

- odmienne stanowisko sądu meriti, rażąco sprzeczne z zasadą domniemania niewinności nie mogło w związku z tym zasługiwać na akceptację i zasadnie stało się ono przedmiotem krytyki ze strony apelującego obrońcy.

- J. N. i D. N. nie wpłacili poręczenia za oskarżonego R. M., nie udzielali w jego imieniu pełnomocnictwa do jego obrony, nie byli obecni przy przeszukaniach wspomnianych nieruchomości, nie rozmawiali też w tamtym czasie z policjantami prowadzącymi czynności poszukiwawcze za poszukiwanym.

- podczas przesłuchań zaprzeczali, aby wiedzieli, że ich zięć jest poszukiwany przez organy ścigania, a tym bardziej za jakiego rodzaju przestępstwa. Wyjaśniali, że nie mieli świadomości, aby R. M. dopuszczał się jakichkolwiek przestępstw. Takich informacji nie przekazywały im ani K. M. (1), ani M. N.. Ich twierdzenia nie zostały w żaden sposób zakwestionowane, a wręcz przeciwnie znalazły wsparcie w wypowiedziach ich córek.

- nie wykazano w żaden sposób, aby w tym zakresie składali nieprawdziwe wyjaśnienia. Wbrew twierdzeniom sądu I instancji takim dowodem nie były zeznania policjantów A. K. i K. M. (2), którzy nie potwierdzili tego, aby oskarżeni N. mieli świadomość poszukiwań R. M. przed zawarciem umowy darowizny przedmiotowej nieruchomości. Słusznie zauważa obrońca, że przeszukanie ich domu miało miejsce dopiero w grudniu 2007 r., a więc dwa miesiące po zawarciu umowy darowizny z K. M. (1). Wtedy dopiero mieli okazję odbyć rozmowę z funkcjonariuszami policji i nieoficjalnie poznać zarzuty jakie ciążyły na ich zięciu.

- w zaistniałej sytuacji procesowej nie sposób zatem odrzucić ich wersji zdarzenia, według której K. M. (1) zdecydowała się darować im działkę z domem wyłącznie z obawy o kłopoty finansowe mogące powstać z powodu prowadzonej przez nią własnej działalności gospodarczej.

- w omówionych okolicznościach przypisanie oskarżonym umyślnej realizacji znamienia podejmowania czynności mogących utrudnić przestępcze pochodzenie środków, pozostaje zatem w sferze domniemania, wynikającego z założenia, że musieli znać sytuację prawną najbliższych członków swojej rodziny, co jednak należy uznać za nie wystarczające.

- owo domniemanie ma jednak charakter usuwalny. Nie można bowiem wykluczyć w sposób pewny, że córki lub zięć nie wtajemniczali ich w swoje problemy związane z przestrzeganiem prawa, nie chcąc np. narażać ich na niepotrzebny stres.

- taki sposób oceny zgromadzonego materiału dowodowego wyklucza możliwość pociągnięcia ich do odpowiedzialności za zarzucane im przestępstwo z art. 299 k.k.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonych od wszystkich przypisanych im czynów, ewentualnie z daleko idącej ostrożności o zmianę poprzez wymierzenie im łagodniejszych kar pozbawienia wolności oraz grzywny, a także poprzez obniżenie orzeczonego przepadku równowartości korzyści majątkowej.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

zasadny zarzut nakazywał uwzględnić podstawowy wniosek apelacji i zmienić zaskarżony wyrok, uniewinniając J. N. i D. N. od zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 299 § 1 i 5 k.k.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

- w pkt 2 wyroku nieprawidłowa kwalifikacja prawna przypisanego oskarżonemu R. M. czynu z art. 271 § 1 i 3 k.k. i inne

- w pkt 9 i 11 wadliwie orzeczony przepadek korzyści z art. 299 § 7 k.k. wobec K. M. (1) (a także w pkt 17 i 20 wobec J. N. i D. N. - jednakże z uwagi na zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonych w postępowaniu odwoławczym korekta wyroku w tym zakresie stała się bezprzedmiotowa).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

- uchybienie z pkt 2 wyroku zostało uwzględniona z urzędu na podstawie przepisu art. 455 k.p.k. Przypisanie odpowiedzialności za typ kwalifikowany występku z art. 271 § 3 k.k. czyni bowiem zbędnym powoływanie w kwalifikacji prawnej typu podstawowego z art. 271 § 1 k.k. Technika redakcyjna użyta m.in. w art. 271 § 3 k.k. polega na odesłaniu, dla uniknięcia powtórzeń do normy art. 271 § 1 k.k. określającej znamiona typu podstawowego. Realizacja znamion typu podstawowego wchodzi w zakres znamion przestępstwa z art. 271 § 3 k.k. i dlatego zbędne jest powoływanie kwalifikacji z art. 271 § 1 k.k. Dlatego sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w eliminując z podstawy prawnej skazania paragraf 1 artykułu 271 k.k.

- kolejne uchybienia, uwzględnione w trybie art. 440 k.p.k., wiązało się z obrazą art. 299 § 7 k.k. Uzasadniając orzeczone w pkt 9 i 11 przepadki równowartości osiągniętej przez K. M. (1) korzyści majątkowej sąd okręgowy lakonicznie stwierdził: „Ustaliwszy, iż oskarżona K. M. (1) w związku z popełnieniem przestępstwa przypisanego w pkt. 8 sentencji odniosła korzyść majątkową w wysokości 150.000 zł, Sąd orzekł wobec niej przepadek równowartości tej korzyści na mocy art. 299 § 7 k.k.” Odnośnie zaś drugiego czynu: „Zważywszy, iż oskarżona w związku z jego popełnieniem odniosła korzyść majątkową w kwocie 33.500 zł, Sąd orzekł przepadek równowartości tej korzyści”. W przypadku oskarżonych J. i D. N. co do pkt 17 i 20 zaskarżonego wyroku stwierdził natomiast, że „Sąd ustalił, że oskarżeni odnieśli korzyść majątkową w związku z popełnionym czynem, stąd orzeczono wobec nich przepadek równowartości tej korzyści w kwocie po 75.000 zł.”

- rozstrzygnięcia z pkt 9 i 11 (a także w pkt 17 i 20) wydane na podstawie art. 299 § 7 k.k. należy uznać za nietrafne.

- przepis art. 299 § 7 k.k. stanowi, że „w razie skazania za przestępstwo określone w § 1 lub 2, sąd orzeka przepadek przedmiotów pochodzących bezpośrednio albo pośrednio z przestępstwa, a także korzyści z tego przestępstwa lub ich równowartość, chociażby nie stanowiły one własności sprawcy. …”

- orzecznictwo sądowe w zdecydowanej większości stoi na stanowisku, że wspomniany przepis nie dotyczy korzyści osiągniętej z przestępstwa bazowego.

- „artykuł 299 § 7 k.k. nie dotyczy korzyści osiągniętej z przestępstwa bazowego, lecz tylko korzyści z przestępstwa prania brudnych pieniędzy, ewentualnie przedmiotów pochodzących bezpośrednio lub pośrednio z przestępstwa określonego w art. 299 § 1 i 2 k.k.” (wyrok S.A. w Katowicach z dnia 1.09.2016 r., sygn. II AKa 267/16, publ. LEX nr 2139380)

- „w wypadku skazania za przestępstwo z art. 299 § 1 i 2 k.k., przepis ten w § 7 jednoznacznie i bez żadnych wątpliwości obliguje sąd do orzeczenia przepadku korzyści pochodzących z tego przestępstwa lub ich równowartości.” (post. SN z dnia 26.08.2015 r., sygn. V KK 20/15, publ. LEX nr 1784533)

- osiągnięcie korzyści majątkowej za pomocą przestępstwa „prania” pieniędzy oznacza wszelkie przysporzenie majątkowe po stronie sprawcy. Przysporzenie to nie obejmuje wartości majątkowych (przedmiotów lub praw), których sprawca stał się dysponentem w miejsce przekazanych "brudnych pieniędzy". Korzyścią majątkową może być zapłata za przyjęcie pieniędzy na konto bankowe, prowizja od dokonanej transakcji, zysk z operacji finansowych lub giełdowych dokonywanych za pomocą "brudnych pieniędzy" (zob. W. Wróbel, (w:) Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz. T. III, Kraków 2006, s. 719).

- mając to na względzie, nie można zaakceptować stanowiska sądu okręgowego, z którego wynikałoby, że wartość nieruchomości nabytej i zabudowanej z pieniędzy pochodzących z uszczupleń należności podatkowych związanych z rozliczeniem podatku VAT, a otrzymanej przez K. M. (1) od R. M. w ramach zawartej umowy o podział majątku wspólnego stanowiła korzyść majątkową z popełnienia przestępstwa z art. 299 § 1 k.k. opisanego w pkt 8 wyroku.

- podobnie rzecz się ma z samochodem nabytym przez oskarżoną od swojego męża na podstawie fikcyjnej umowy sprzedaży i środków otrzymanych później po jego zbyciu.

- wspomniana nieruchomość oraz tenże pojazd zostały nabyte ze środków uzyskanych z przestępstwa z art. 273 k.k. i inne oraz przestępstwa skarbowego z art. 56 § 1 k.k.s. i inne przypisanych oskarżonemu R. M. w pkt 2 i 3 zaskarżonego wyroku, a zatem stanowiły korzyść majątkową z popełnienia tych przestępstw (tzw. przestępstw bazowych).

- jedynym sposobem pozbawienia sprawców tych pożytków było orzeczenie środka z art. 45 § 1 k.k., co też uczyniono na etapie postępowania odwoławczego, zmieniając wyrok w stosunku do R. M. w pkt 2.

- w sytuacji, gdy sąd nie ustalił, aby oskarżeni osiągnęli korzyści stricte z popełnienia przestępstw tzw. prania brudnych pieniędzy, brak było przesłanek do orzekania przepadku korzyści majątkowej z art. 299 § 7 k.k. wobec oskarżonych K. M. (1), J. S. i D. S..

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 26.11.2020 r. sygn. akt XXI K 249/17 - poza zmianami opisami poniżej.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

niezasadne częściowo zarzuty z apelacji prokuratora oraz obrońcy oskarżonych, a także brak okoliczności z art. 439, 440 i 455 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu, poza tymi opisanymi w pkt 4 uzasadnienia, nie dawały podstaw do dalej idącej zmiany zaskarżonego wyroku lub jego uchylenia, poza zmianami opisanymi w pkt 5.2 uzasadnienia.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

- w punkcie 2 wyeliminowano z podstawy prawnej skazania § 1 art. 271 k.k. oraz na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzeczono dodatkowo wobec oskarżonego R. M. przepadek na rzecz Skarbu Państwa równowartości osiągniętej korzyści majątkowej w kwocie 1.354.204 zł.

- uchylono rozstrzygnięcia z punktu 9 i 11 dotyczące oskarżonej K. M. (1).

- uniewinniono oskarżonego J. N. od czynu przypisanego w punkcie 15 oraz oskarżoną D. N. od czynu przypisane w punkcie 18, uchylając jednocześnie rozstrzygnięcia dotyczące z punktów 16, 17, 19, 20 oraz 21c i 21d.

Zwięźle o powodach zmiany

- zmiany w pkt 2 wyroku dot. ustalenia właściwej podstawy skazania oraz w pkt 9 i 11 wyroku wynikają z okoliczności wskazanych w pkt 4 uzasadnienia.

- zmiana w pkt 2 wyroku dot. przepadku z art. 45 § 1 k.k. wynika z uwzględnienia zarzutu apelacji prokuratora opisanego w pkt 3.1 uzasadnienia.

- zmiana w pkt 15 - 20 oraz 21c i 21d wynika z uwzględnienia zarzutów apelacji obrońcy oskarżonych opisanych w pkt 3.6 uzasadnienia.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt 3

na podst. art. 632 pkt 2 k.p.k. kosztami postępowania zarówno przed sądem I instancji, jak i sądem odwoławczym, w części dotyczącej oskarżonych J. N. i D. N., wobec ich uniewinnienia, obciążono Skarb Państwa.

pkt 4

na podst. art. 636 § 1 k.p.k. zasądzono od oskarżonych R. M. i K. M. (1) koszty postępowania odwoławczego, tj. wydatki w kwocie po 5 zł, a ponadto obciążono ich opłatą za II instancję odpowiednio w kwocie 8.400 zł i w kwocie 5.300 zł.

7.  PODPIS

SSA Wiesław Kosowski SSA Piotr Pośpiech SSA Michał Marzec

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator (...) w K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

pkt 2 i 3 wyroku w części skazującej oskarżonego R. M. za przestępstwo z art. 273 k.k. i inne oraz za przestępstwo skarbowe z art. 56 § 1 k.k.s. i inne w zakresie w jakim nie orzeczono na podst. art. 45 § 1 k.k. oraz art. 33 § 1 k.k.s. przepadku równowartości korzyści majątkowej oraz w pkt 6 wyroku w zakresie wysokości wymierzonej kary łącznej.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonych R. M., K. M. (1), J. N. i D. N..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

w stosunku do oskarżonego R. M. pkt 2 - 4 i 21a w całości oraz w pkt 1, 5 i 6 w zakresie kary, a w stosunku do oskarżonych K. M. (1), J. N. i D. N. w całości.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

Zmiana