Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

Przewodniczący

SSA Robert Kirejew (spr.)

Sędziowie

SA Wojciech Paluch

SO del. Piotr Mika

Protokolant

Magdalena Golyszny

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 265/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

10

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 9 marca 2021 r., sygn. akt XXI K 89/20.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

J. K.

Sytuacja majątkowa oskarżonej nie pozwala jej na uiszczenie wydatków postępowania przygotowawczego i przed sądem I instancji oraz kosztów sądowych za II instancję.

Informacja o dochodach z systemu teleinform. Min. Fin.

3477

Kwestionariusz wywiadu środowiskowego kuratora

3496

2.1.1.2.

A. N. (1)

Sytuacja majątkowa oskarżonego nie pozwala mu na uiszczenie wydatków postępowania przygotowawczego i przed sądem I instancji oraz kosztów sądowych za II instancję.

Informacja o dochodach z systemu teleinform. Min. Fin.

3478

Kwestionariusz wywiadu środowiskowego kuratora

3486-3488

2.1.1.3.

G. S.

Sytuacja majątkowa oskarżonego nie pozwala mu na uiszczenie wydatków postępowania przygotowawczego i przed sądem I instancji oraz kosztów sądowych za II instancję.

Informacja o dochodach z systemu teleinform. Min. Fin.

3479

Kwestionariusz wywiadu środowiskowego kuratora

3538-3540 (fax),

3562-3564 (oryginał)

2.1.1.4.

Ł. M.

Sytuacja majątkowa oskarżonego nie pozwala mu na uiszczenie wydatków postępowania przygotowawczego i przed sądem I instancji oraz kosztów sądowych za II instancję.

Informacja o dochodach z systemu teleinform. Min. Fin.

3481

Kwestionariusz wywiadu środowiskowego kuratora

3531-3533

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

A. G. (1)

Sytuacja majątkowa oskarżonej nie pozwala jej na uiszczenie wydatków postępowania przygotowawczego i przed sądem I instancji oraz kosztów sądowych za II instancję.

Informacja o dochodach z systemu teleinform. Min. Fin.

3475

Kwestionariusz wywiadu środowiskowego kuratora

3517

2.1.2.2.

Z. J.

Sytuacja majątkowa oskarżonego nie pozwala mu na uiszczenie wydatków postępowania przygotowawczego i przed sądem I instancji oraz kosztów sądowych za II instancję.

Informacja o dochodach z systemu teleinform. Min. Fin.

3476

Kwestionariusz wywiadu środowiskowego kuratora

3514

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

Informacja o dochodach z systemu teleinform. Min. Fin.

Uzyskana z systemu teleinformatycznego ministra właściwego do spraw finansów publicznych za pośrednictwem portalu informatycznego Ministerstwa Sprawiedliwości informacja o dochodach J. K. w 2020 roku nie budzi wątpliwości co do rzetelności zawartych w niej danych i obrazuje, że oskarżona J. K. była w stanie uzyskać jedynie niewielki dochód po tym, jak w 2019 r. przestała pracować w klubie nocnym (...) w C. prowadzonym przez A. G. (1) i Z. J..

2.1.1.2

Informacja o dochodach z systemu teleinform. Min. Fin.

Nie ma podstaw do podważania informacji uzyskanej z systemu teleinformatycznego ministra właściwego do spraw finansów publicznych o śladowym jedynie dochodzie oskarżonego A. N. (1) w 2020 roku. Żadne inne dowody również nie wskazywały, aby był on osobą majętną lub uzyskującą znaczące dochody.

Kwestionariusz wywiadu środowiskowego kuratora

Informacje uzyskane przez kuratora sądowego w drodze wywiadu środowiskowego pochodziły w głównej mierze od kuzynki A. N. (1), która umożliwiła mu zamieszkanie wraz z nią i jej mężem pod adresem wskazanym w wywiadzie, po zakończeniu odbywania przez oskarżonego długoletniej kary pozbawienia wolności. Z danych przekazanych przez kuzynkę wynika, że oskarżony A. N. (1) nie posiadał wartościowych składników majątkowych, a dochody uzyskiwał z podejmowanych prac dorywczych. Wziąwszy pod uwagę, że od 19 maja 2022 r. A. N. (1) ponownie przebywa w jednostce penitencjarnej (wydruk z systemu NOE-SAD k. 3512), należy uznać za wykazaną omawianymi tu dowodami niemożność uiszczenia przez tego oskarżonego przypadających od niego wydatków postępowania przygotowawczego i pierwszoinstancyjnego oraz kosztów sądowych postępowania odwoławczego w tej sprawie.

2.1.1.3

Informacja o dochodach z systemu teleinform. Min. Fin.

Uzyskaną z systemu teleinformatycznego ministra właściwego do spraw finansów publicznych informację, że oskarżony G. S. nie składał deklaracji podatkowych za 2020 rok, należy uznać za miarodajną. Pozostaje to w zgodzie z ustaleniami kuratora sądowego przeprowadzającego wywiad środowiskowy, że oskarżony utrzymuje się z zasiłku pielęgnacyjnego wypłacanego w związku z opieką nad niepełnosprawnym synem, co nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i nie wymaga składania deklaracji podatkowych.

Kwestionariusz wywiadu środowiskowego kuratora

Nie ma podstaw do kwestionowania ustaleń kuratora sądowego, który przeprowadził wywiad środowiskowy dotyczący oskarżonego G. S., stwierdzając m.in., że oskarżony, po tym jak w 2019 roku pracował "w agencji towarzyskiej jako kierowca", nie uzyskiwał już innych dochodów poza zasiłkiem pielęgnacyjnym wypłacanym przez ZUS w związku z opieką nad dorosłym, niepełnosprawnym synem.

2.1.1.4

Informacja o dochodach z systemu teleinform. Min. Fin.

Informacji o dochodach oskarżonego Ł. M. pochodząca z systemu teleinformatycznego ministra właściwego do spraw finansów publicznych, wykazująca roczny dochód oskarżonego za 2020 rok w kwocie nieznacznie przekraczającej 11.000 złotych nie nasuwa poważniejszych wątpliwości co do swej miarodajności.

Kwestionariusz wywiadu środowiskowego kuratora

Dane przekazane sądowi przez kuratora sądowego po przeprowadzeniu wywiadu środowiskowego odnośnie do oskarżonego Ł. M., obrazujące m.in. niełatwą sytuację majątkową jego rodziny i uzyskiwanie przezeń niewielkiego dochodu z prowadzonej działalności taksówkarskiej oraz rozważanie zmiany sposobu zarobkowania, jawią się jako rzetelne i korespondują z ogólną sytuacją branży taksówkarskiej w 2020 roku.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

2.1.2.1

Informacja o dochodach z systemu teleinform. Min. Fin.

Z informacji tej wynika, że oskarżona A. G. (1) w 2020 r. osiągnąć miała dochód jedynie w wysokości 1,93 zł. Nie jest to miarodajne, gdyż wynikało z deklaracji i rozliczeń podatkowych przedstawianych organom podatkowym przez samą oskarżoną, a z danych zawartych w aktach sprawy wynikało, że oskarżona wraz z Z. J. osiągali znaczące przychody i dochody z prowadzonej działalności oraz dysponowali majątkiem w postaci nieruchomości i wartościowych samochodów.

2.1.1.1

Kwestionariusz wywiadu środowiskowego kuratora

Jak ustalił kurator sądowy, oskarżona J. K. obecnie nie przebywa już pod adresem wskazanym w toku postępowania w niniejszej sprawie jako jej miejsce zamieszkania, wobec czego kurator nie był w stanie przeprowadzić wywiadu środowiskowego, obejmującego m.in. ustalenia o aktualnych dochodach oskarżonej i ich źródłach.

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut z punktu 1 apelacji obrońcy oskarżonych A. G. (1) i A. G. (2): obrazy przepisów prawa materialnego, a to art. 258 k.k. poprzez błędną wykładnię w drodze przyjęcia, iż zachowanie oskarżonych wyczerpało znamiona stypizowane w tymże przepisie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut ten nie został podniesiony w pełni trafnie, gdyż - jak wynika z uzasadnienia środka odwoławczego wniesionego przez adw. D. A. oraz zarzutu ujętego w punkcie 6 tiret pierwsze tejże apelacji - obrońca kwestionuje w głównej mierze zasadność dokonania przez sąd I instancji ustaleń faktycznych o istnieniu zorganizowanej grupy przestępczej w okresie od co najmniej lutego 2017 r., którą stworzyła i kierowała wraz z Z. J. A. G. (1), a do której należał m.in. A. G. (2). Do zarzutu błędnych ustaleń faktycznych w tym zakresie sąd odwoławczy odniesie się przy omawianiu zasadności uchybień podniesionych w punkcie 6 tego środka odwoławczego. W tym miejscu wypada jedynie zauważyć, że przy takich ustaleniach faktycznych, jakie poczynił w tej sprawie sąd meriti, tj. że we wskazanym okresie istniała założona i kierowana przez oskarżoną A. G. (1) oraz oskarżonego Z. J., licząca co najmniej 3 członków grupa osób, wykazująca cechy trwałości, hierarchiczności oraz wewnętrznego i zewnętrznego zorganizowania, skoncentrowana wokół prowadzenia działalności klubu nocnego (...) w C. przy ul. (...), w którym z założenia czerpano korzyści majątkowe z uprawiania prostytucji przez zaangażowane tam do tego celu kobiety, zakwalifikowanie czynu przypisanego oskarżonej A. G. (1) w punkcie 1 wyroku jako występku z art. 258 § 3 k.k., zaś czynu przypisanego oskarżonemu A. G. (2) w punkcie 27 tegoż orzeczenia jako przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. jawi się jako w pełni prawidłowe i nie naruszające norm prawa materialnego, w szczególności art. 258 k.k. przy subsumpcji ustalonego stanu faktycznego pod ten przepis prawa karnego.

Sąd I instancji w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia (k. 31-32 formularza uzasadnienia) zaprezentował analizę cech pozwalających na przyjęcie istnienia zorganizowanej grupy przestępczej w rozumieniu art. 258 k.k. oraz wskazał wymogi stwierdzenia przynależności do tej grupy przez daną osobę. Przywołał dotyczące tych kwestii poglądy doktryny oraz judykatury zakładające konieczność wykazania, że taka grupa, złożona z co najmniej trzech osób, posiadała wyraźną strukturę z istniejącymi powiązaniami organizacyjnymi, elementami hierarchicznego podporządkowania przy akceptowaniu celów jej działania, tj. planowanych tudzież popełnianych przestępstw czy też jednego przestępstwa trwałego, przy określonych zasadach podziału bezprawnie uzyskanych korzyści, a także nie wymaganym wysokim stopniu jej zorganizowania, lecz koniecznym elemencie pewnej stałości funkcjonowania oraz świadomości jej członków, w czym uczestniczą. Przedstawione przez sąd meriti rozważania prawne dotyczące pojęcia "zorganizowanej grupy przestępczej" trzeba uznać za prawidłowe i nie mogące świadczyć o obrazie przepisów prawa materialnego, tj. art. 258 § 1 i 3 k.k., przy wykładni znamion występków określonych w tych przepisach. Pozostawały one też w zasadniczej zgodności z obszernie przytaczanymi poglądami z licznych orzeczeń sądowych wskazanych w uzasadnieniu omawianej apelacji, w tym również podkreślającymi potrzebę odróżniania zorganizowanej grupy przestępczej od innych zjawisk polegających na popełnianiu razem przestępstwa przez wiele osób - np. przez grupę luźniej powiązaną, określaną mianem "szajki" czy przez osoby połączone więzami towarzyskimi bądź rodzinnymi tudzież popełniającymi razem przestępstwa w ramach różnych form przestępczego współdziałania. Sąd I instancji w należytym stopniu uwzględnił przy orzekaniu dystynkcje pomiędzy tymi różnymi formami ludzkiej kooperacji przy popełnianiu przestępstw i prawidłowo zakładał wymóg stwierdzenia istotnego stopnia zorganizowania przestępczego przedsięwzięcia dla możliwości przyjęcia brania udziału w zorganizowanej grupie przestępczej, o której mowa w art. 258 k.k. Nie można natomiast zgodzić się ze stanowiskiem apelującego, jakoby niezbędnymi, konstytutywnymi cechami każdej grupy przestępczej w rozumieniu art. 258 k.k. były wszystkie elementy wymieniane przykładowo w orzeczeniach sądowych dotyczących tematyki zorganizowanej grupy przestępczej jako możliwe przejawy jej funkcjonowania, jak np. wyszukiwanie miejsc dla przechowywania łupu (wyrok S.A. w Krakowie z dnia 5 czerwca 2002 r., sygn. II AKa 123/02, LEX nr 57030) czy jednoczący członków grupy cel zdobywania środków na utrzymanie, alkohol i rozrywki (wyrok S.A. w Lublinie z dnia 23 lipca 2002 r., sygn. II AKa 148/01, LEX nr 77481). Niewątpliwie natomiast grupa przestępcza, w której udział przez daną osobę spełnia znamiona występku z art. 258 § 1 k.k., a założenie lub kierowanie nią - z art. 258 § 3 k.k., winna być powołana do życia przed popełnianiem przestępstw stanowiących jej cel i cechować się wewnętrznym zorganizowaniem oraz pewną stałością reguł funkcjonowania (tak zasadnie przyjęto m.in. w wyroku S.A. w Krakowie z dnia 20 lutego 2019 r., sygn. akt II AKa 190/18; por. V. Konarska-Wrzosek, Współdziałanie przestępne a popełnienie przestępstwa w ramach zorganizowanych struktur przestępczych, w: P. Góralski (red.), Przeciwdziałanie i zwalczanie przestępczości zorganizowanej oraz recydywistycznej, IW EuroPrawo 2022, s. 58-66). Rozpoznający tę sprawę sąd I instancji prawidłowo interpretował cechy niezbędne dla przyjęcia, że istniała zorganizowana grupa przestępcza, nie naruszając w tym zakresie przepisów prawa materialnego.

Dlatego pierwszy z zarzutów odwoławczych obrońcy oskarżonych A. G. (1) i A. G. (2) nie mógł zostać uwzględniony przez sąd odwoławczy.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych od zarzucanych im czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach i przekazanie sprawy temuż Sądowi do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sam zarzut odwoławczy był nietrafny, nie można więc było w oparciu o niego przychylić się do sformułowanych alternatywnie wniosków odwoławczych obrońcy oskarżonych A. G. (1) i A. G. (2).

3.2.

Zarzut z punktu 2 apelacji obrońcy oskarżonych A. G. (1) i A. G. (2): obrazy przepisów prawa materialnego, a to art. 204 § 2 k.k. poprzez błędną wykładnię w drodze przyjęcia, iż zachowanie oskarżonych wyczerpało znamiona stypizowane w tymże przepisie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie był zasadny.

Także w tym przypadku, jak wynika z uzasadnienia środka odwoławczego, apelujący w znacznej mierze kwestionuje ustalenia faktyczne sądu I instancji prowadzące do przypisania oskarżonym popełnienia przestępstw z art. 204 § 2 k.k. Do tego aspektu zarzutu sąd odwoławczy odniesie się przy omawianiu zarzutu podniesionego w punkcie 6 apelacji obrońcy oskarżonych A. G. (1) i A. G. (2).

Obrazy przepisu prawa materialnego tj. art. 204 § 2 k.k. obrońca dopatruje się w nieuwzględnieniu okoliczności, że w rozpatrywanych przypadkach dochodziło do świadczenia wzajemnego w postaci wynajęcia pokoju w lokalu przy ul. (...) w C. i uzyskane w ten sposób przez oskarżoną A. G. (1) środki, z których następnie opłacany był m.in. oskarżony A. G. (2), nie mogą stanowić korzyści majątkowych czerpanych z prostytucji innych osób.

Stanowisko to nie jest trafne.

Przede wszystkim opiera się ono na pochodzącym z przedwojennego orzecznictwa Sądu Najwyższego wyraźnym rozgraniczaniu przestępstw sutenerstwa i kuplerstwa uregulowanych w odrębnych artykułach 208 i 209 Kodeksu karnego z 1932 r. W aktualnym stanie prawnym udostępnianie innej osobie np. pokoju, w którym uprawiać będzie prostytucję kwalifikowane byłoby, po wypełnieniu także znamion strony podmiotowej tego występku, jako przestępstwo z art. 204 § 1 k.k., które w przypadku wyczerpania jednocześnie znamion przestępstwa czerpania korzyści majątkowych z cudzej prostytucji, w myśl zgodnych poglądów wyrażanych w orzecznictwie i doktrynie, stanowiłoby czyn współukarany uprzedni w stosunku do przestępstwa z art. 204 § 2 k.k.

Zauważyć jednak wypada, że w swych wyjaśnieniach oskarżona A. G. (1) (k. 404-405 t. III, k. 2552 t. XIII), a także oskarżony Z. J. (k. 362 t. II,) oraz J. K. (k. 370 t. II) wskazywali, że owe pokoje wynajmowane miały być klientom klubu nocnego (...), a nie kobietom świadczącym tam usługi seksualne. Nie może więc być mowy w tych przypadkach o przyjmowaniu zapłaty od osób parających się tam prostytucją za udzielenie im jakiegoś zgodnego z prawem świadczenia wzajemnego.

Ponadto z wiarygodnych dowodów z licznych zeznań przesłuchanych w tej sprawie świadków, wymienionych szczegółowo na str. 2-3 pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku, wynikało bezsprzecznie, że opłaty za pokoje udostępniane w klubie (...) stanowiły w rzeczywistości zapłatę za świadczone przez prostytuujące się tam kobiety usługi seksualne. Były one następnie dzielone, według zasad wcześniej narzuconych przez osoby prowadzące klub, na części przypadające właścicielom lokalu, prostytutce, a także ewentualnie taksówkarzowi, który przywiózł danego klienta. W myśl tych dowodów nie ulegało wątpliwości, że znaczna część opłat inkasowanych od klientów w lokalu przy ul. (...) w C. przez osoby prowadzące ten klub, w tym "opłaty za udostępniane pokoje" czy także znacznie zawyżone ceny podawanych tam drinków zawierały w sobie w istocie zapłatę za usługi seksualne wykonywane tam przez związane z klubem prostytutki, a bez tych usług nie byłyby tam uiszczane przez klientów tak wysokie świadczenia pieniężne. Osoby uzyskujące w ten sposób środki finansowe, mające świadomość, że pochodzą one z zapłaty za odbywającą się tam prostytucję, przy czym ze wskazanych dowodów wynika, że świadomość ta była powszechna i z pewnością obejmowała osoby zatrudnione w klubie oraz współpracujących z nim taksówkarzy, dopuszczały się czerpania korzyści z uprawiania prostytucji przez inną osobę w rozumieniu art. 204 § 2 k.k.

Nie mógł zmienić tej prawnej oceny fakt, że od prostytuujących się tam kobiet A. G. (1) odbierała na wstępie pisemne oświadczenia, że nie będą uprawiać prostytucji w tym lokalu, skoro z licznych zgodnych relacji świadków, na które powołał się sąd I instancji, wynikało, że było to tylko oświadczenie pro forma, składane na wypadek zainteresowania się działalnością klubu przez organy ścigania, a jednocześnie celem i ekonomicznym sensem całej działalności prowadzonej pod kierownictwem A. G. (1) i Z. J. w klubie nocnym (...) w C. było uzyskiwanie korzyści majątkowych z uprawianej tam prostytucji.

Z przytoczonych względów sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do uwzględnienia zarzutu obrazy przepisu art. 204 § 2 k.k. przez Sąd Okręgowy w Katowicach, który rozpoznał niniejszą sprawę w I instancji.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych od zarzucanych im czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach i przekazanie sprawy temuż Sądowi do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd II instancji nie znalazł podstaw do przychylenia się do tego zarzutu odwoławczego, nie było więc powodów do zmiany bądź uchylenia zaskarżonego wyroku na tej podstawie.

3.3.

Zarzut z punktu 3 apelacji obrońcy oskarżonych A. G. (1) i A. G. (2): obrazy przepisów postępowania, mogącej mieć wpływ na treść orzeczenia, a to: art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez ich niezastosowanie, polegające na nieuwzględnieniu w procesie kształtowania przekonania sądu wszystkich przeprowadzonych dowodów, tu - istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy wyjaśnień oskarżonych, zeznań świadków, nagrania (k. 1883-1887), wskazujących na nieczerpanie przez oskarżonych korzyści majątkowej z cudzej prostytucji, niepopełnienia przez oskarżonych zarzucanych im czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy uznał ten zarzut za niezasadny.

Po przeprowadzeniu kontroli instancyjnej zaskarżonego wyroku Sąd Apelacyjny stwierdził, że sąd I instancji przy dokonywaniu oceny dowodów zgromadzonych w toku niniejszego postępowania nie dopuścił się podnoszonej przez apelującego obrazy przepisów art. 7 k.p.k lub art. 410 k.p.k. mogącej mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia. Sąd meriti uwzględniał bowiem przy orzekaniu całokształt zebranego w tej sprawie materiału dowodowego - zgodnie z dyspozycją przepisu art. 410 k.p.k., który nie wymaga czynienia ustaleń faktycznych w oparciu o dokładnie wszystkie zebrane dowody, a jedynie nakazuje ich ogół poddać prawidłowej ocenie. Taką ocenę, obejmującą całość istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy dowodów, przeprowadził sąd I instancji i jawi się ona jako wnikliwa oraz wszechstronna, nie uchybiająca zasadom logicznego rozumowania oraz pozostająca w zgodzie ze wskazaniami płynącymi z doświadczenia życiowego, przez co nie naruszała reguł swobodnej, sędziowskiej oceny dowodów ujętych w art. 7 k.p.k.

Słusznie sąd okręgowy nie dał wiary, poza niewielką częścią zawierającą formalne aspekty działalności klubu (...) w C., wyjaśnieniom oskarżonych A. G. (1) i Z. J., a także wyjaśnieniom pozostałych oskarżonych, w których zaprzeczali popełnieniu zarzucanych im czynów, a w szczególności negowali czerpanie przez siebie korzyści majątkowych z prostytucji uprawianej przez kobiety związane z funkcjonującym tam klubem nocnym.

Trafnie za niewiarygodne uznano wyjaśnienia oskarżonej A. G. (1) (złożone w tej sprawie po raz pierwszy w dniu 2 kwietnia 2019 r. - k. 401-407 t. III oraz zgodne z nimi kolejne wyjaśnienia oskarżonej przedstawiane w toku tego postępowania), w których twierdziła, że zajmowała się jedynie legalną działalnością polegającą na prowadzeniu drink-baru i wynajmie pokoi na godziny, wskazując na podpisywane przez zatrudnione tam kobiety oświadczenia, że nie będą do klubu (...) przynosić narkotyków oraz uprawiać tam prostytucji. Jak już wspomniano w poprzednim punkcie formularza tego uzasadnienia, sąd I instancji zasadnie uznał, wbrew twierdzeniom oskarżonej, że oświadczenia te w odniesieniu do prostytucji były fikcyjne i miały stanowić jedynie zabezpieczenie dla osób prowadzących ten lokal przed ewentualnym wszczęciem przeciwko nim postępowania karnego. O pozorności tych oświadczeń zgodnie i przekonująco zeznawało wiele osób. I tak np. zeznająca w postępowaniu przygotowawczym J. Ł., konsekwentnie opisująca, co działo się w klubie (...) w C., wskazała m. in. (k. 22 t. I): "Ja też musiałam podpisać oświadczenie o zakazie świadczenia w lokalu płatnych usług seksualnych, co tak naprawdę miało za cel ochronę interesów właścicieli lokalu, bo przecież głównie Agencja funkcjonowała na usługach polegających na świadczeniu płatnych usług seksualnych przez pracujące tam dziewczyny". Podobnie zeznawała P. Z. (k. 44 t. I): "...byłam tylko instruowana ustnie przez Z. i A., co mam robić jako hostessa a później jako prostytutka. Oni też powiedzieli mi, że jak przyjdzie policja do klubu na kontrolę, to mam powiedzieć, że pracuję jako hostessa i sprzedaję alkohol klientom, na pokojach natomiast robię masaż klientowi, zabronione było mówić, że świadczę w tym klubie usługi seksualne, miałam po prostu <palić głupa>". O podpisywanym oświadczeniu zeznawała też np. B. J. (k. 288-289 t. II), wskazując przy tym, że zatrudniając się w tej Agencji jako hostessa i masażystka erotyczna wiedziała, że będzie musiała tam pracować również jako prostytutka i godziła się z tym. Świadek W. G. także zeznała (k. 331-332 t. II): "Nie jest tajemnicą, że idąc do pokoju z klientem idziemy w celu uprawiania seksu, chociaż oficjalnie mówi się, że to usługi masażu". Podobne stanowiska znajdowały się w depozycjach A. A. S. Z., H. G., K. H. (która np. podała w dwóch następujących po sobie zdaniach w swych zeznaniach k. 856 t.V: "...podpisywałam natomiast taką kartkę, że na terenie klubu nie będę uprawiać nierządu oraz zażywać narkotyków. Opłata za świadczenie usług seksualnych wynosiła na terenie klubu 270 zł za godzinę, z czego 200 zł było dla mnie a 70 zł było zostawiane w klubie jako wynajem pokoju), D. P., A. T. czy G. K..

Za niewiarygodnością wyjaśnień oskarżonej A. G. (1) przemawiało też podawanie np., że w ramach "usług hotelowych" klienci płacili tylko za wynajem pokoju i były to kwoty 50 złotych za godzinę, podczas gdy w zeznaniach wszystkich innych osób wypowiadających się na ten temat podawane były kwoty 200 lub 270 złotych za godzinę oraz opisywane były ścisłe zasady podziału tego dochodu między właścicieli lokalu, kobietę wykonującą usługę oraz ewentualnie taksówkarza dowożącego i czekającego na klienta. Nie sposób było dać wiary A. G. (1), gdy całkowicie nielogicznie wyjaśniała o wypchnięciu J. Ł. za drzwi lokalu przez Z. J.: "Nie wiem, co się z nią za tymi drzwiami stało, na pewno nie to, co ona mówi", zaznaczając przy tym, że przebieg zajścia wewnątrz lokalu widziała na nagraniu z monitoringu, jednak już nie posiada tego nagrania.

Sąd I instancji, mając na uwadze przytoczone okoliczności, a także wymowę całości zgromadzonego materiału dowodowego w pełni trafnie nie oparł swych ustaleń faktycznych w zakresie istoty czynów objętych aktem oskarżenia na wyjaśnieniach A. G. (1) oraz pozostałych oskarżonych, chociaż odnotować trzeba, że Z. J., wbrew depozycjom A. G. (1), w niektórych drobnych kwestiach potwierdzał tezy oskarżenia, wyjaśniając np. (k. 359-363 t. II) w odniesieniu do zdarzenia na szkodę J. Ł., że wyrzucając ją z lokalu popchnął ją, ale nie wie, czy spadła ze schodów, a gdy siedziała na placu przed klubem i nie reagowała na jego polecenia aby stamtąd poszła, wyciągnął ją za pasek od spodni poza plac. Wyjaśnił też odmiennie od A. G. (1), że nie obchodziło go, co klienci robili w wynajmowanych pokojach, a niektórzy uprawiali tam seks, natomiast stawka za pokój za godzinę wynosiła 270 złotych.

A. N. (1) w swoich wyjaśnieniach (k. 355 t. II) przyznał z kolei, że w klubie prowadzonym przez Z. J. dziewczyny namawiały na drinki oraz do pójścia razem na górę, tj. proponowały seks na pokojach, z czego on nigdy nie skorzystał, więc nie wie, ile kosztowała godzina seksu z klientem.

Słusznie sąd meriti nie oparł swoich ustaleń faktycznych na nagraniu rozmowy, złożonym w toku postępowania przygotowawczego przez obrońcę oskarżonego Z. J. (k. 1865-6 t. X, spisana treść: k. 1883-7). Zaznaczyć bowiem trzeba, że zgodnie z ujętym w art. 174 k.p.k. zakazem zastępowania dowodów z wyjaśnień i zeznań treścią pism, zapisków lub notatek urzędowych, twierdzenia zawarte w zapisanej rozmowie mogły zostać włączone do materiału dowodowego tej sprawy poprzez odniesienie się do nich w procesowych depozycjach osób, których rozmowę nagrywano, czyli wyjaśnieniach J. K. i zeznaniach A. M.. Takich dokładnych odniesień połączonych z odtworzeniem nagrania i ustosunkowaniem się do niego nie było, jednak nie występowała też w istocie potrzeba ich dokonania, skoro zarejestrowana rozmowa nie zawierała treści mogących świadczyć o niepopełnieniu przez oskarżonych zarzucanych im czynów - obejmuje dialog A. M. z J. K. w znacznej mierze o negatywnie ocenianych przez obie rozmówczynie zachowaniach A. A. lecz nie pozostaje przy tym w zasadniczej sprzeczności z zeznaniami A. M. czy A. A. składanymi w tej sprawie, a nawet potwierdza zaistnienie czynu polegającego na kopnięciu A. A. przez Z. J. w lokalu (...) w obecności innych osób.

Najistotniejsza w tej sprawie była ocena dowodów w postaci zeznań świadków - kobiet, które w klubie prowadzonym przez A. G. (1) i Z. J., z udziałem J. K. jako zatrudnionej przez nich "menadżerki", miały pracować lub świadczyć różnego rodzaju usługi. Według sądu odwoławczego sąd I instancji podołał niełatwemu zadaniu dokonania wnikliwej i trafnej ewaluacji dowodów z licznych i różnorodnych zeznań pań związanych w różnych okresach z klubem (...) w C., a przeprowadzona ocena, szczegółowo zaprezentowana w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, pozostawała w zgodności z wymogami zawartymi w przepisie art. 7 k.p.k. i zasługuje na akceptację.

Trafnie za nieprzydatne dla czynienia ustaleń faktycznych w tej sprawie uznano zeznania świadków, którzy nie posiadali lub nie chcieli przekazywać informacji o tym, co działo się w klubie przy ul. (...) w C., tj. M. G., J. S. czy I. W., której depozycje uznano za niewiarygodne z przyczyn przekonująco przedstawionych przez sąd meriti w pisemnych motywach orzeczenia.

Zasadnie z należytą ostrożnością sąd meriti odniósł się do depozycji świadków - kobiet, które świadczyły różnego rodzaju usługi w klubie nocnym (...) przy czym zapewniały, że same nie zajmowały się prostytucją oraz nie potwierdzały, aby w pokojach w tym klubie, zgodnie z wolą zarabiających na tym właścicieli, prostytuowały się inne kobiety. Do grona takich świadków należały U. O., K. F., E. K., K. W., M. S. czy J. Y.. Trafnie sąd I instancji uznał, że zeznania tych osób są wiarygodne co do tego, że w klubie (...) klienci korzystali również z takich usług jak masaże erotyczne tudzież mogli obejrzeć taniec na rurze, ewentualnie skorzystać z kobiecego towarzystwa przy piciu drinków, jak również co do tego, że nie wszystkie panie związane z tym klubem musiały świadczyć usługi seksualne polegające na obcowaniu płciowym z klientem. Jednakże równie zasadnie sąd okręgowy nie wyprowadzał z zeznań tych świadków wniosków, że w rzeczonym lokalu nie kwitł proceder prostytucji, z którego korzyści majątkowe czerpali oprócz prostytutek także właściciele klubu, zatrudnione w nim inne osoby, a nawet taksówkarze przywożący tam klientów.

Na stanowcze ustalenia, że w klubie nocnym (...) w C. dochodziło do prostytuowania się kobiet, z czego czerpały korzyści także inne, wskazane wyżej osoby i było to głównym celem działalności rzeczonego klubu, wskazywały dokładnie przeanalizowane przez sąd meriti i zasadnie uznane za wiarygodne zeznania licznych świadków - kobiet będących prostytutkami bądź wykonujących tam inne usługi. Były to zeznania J. Ł., P. Z., B. J., W. G., A. A., S. Z., A. M., H. G., K. H., D. P., G. K., A. T., A. P. i A. H., które, poza ostatnią z wymienionych, przyznawały również, że same trudniły się tam prostytucją. Sąd I instancji słusznie dał wiarę zeznaniom tych osób ze względu na przytłaczającą ilość zgodnie przedstawianych przez nie szczegółów funkcjonowania klubu, z których wynikało, że dochodziło w nim na szeroką skalę do uprawiania prostytucji, za zgodą i wiedzą zatrudnionych tam osób, a korzyści z tego procederu z pełną świadomością czerpali oskarżeni. Zeznania wymienionych kobiet wzajemnie zgodnie ze sobą, choć oczywiście nie bez drobnych lecz nieistotnych nieścisłości, wskazywały na narzucone i egzekwowane przez właścicieli oraz "menadżerkę" J. K. zasady podziału kwot uiszczanych przez klientów za płatny seks i inne usługi, na nakładanie kar finansowych przez osoby zarządzające klubem na działające tam sex-workerki za różne, czasem błahe przewinienia, na dowożenie prostytutek przez zatrudnionych w klubie kierowców - najpierw A. G. (2), a w końcowym okresie funkcjonowania lokalu - G. S. - na tzw. domówki, czyli świadczenie usług seksualnych poza klubem w prywatnych mieszkaniach, na ustalone z góry zasady gratyfikowania taksówkarzy celowo przywożących klientów korzystających z usług prostytutek i często oczekujących przy barze na zakończenie uprawiania seksu w klubowych pokojach przez tych klientów, na zakładanie odpłatne prostytutkom kont na erotycznym portalu (...), na nierzadko brutalne zachowania Z. J. wobec zatrudnionych tam kobiet, czy też na konieczność podpisywania oświadczeń o niewnoszeniu narkotyków i nieuprawianiu prostytucji na terenie lokalu. Skala zazębiających się szczegółów podawanych przez tę liczną grupę kobiet zeznających w tej sprawie w charakterze świadków, przy jednoczesnym konsekwentnym potwierdzaniu przez nie swoich procesowych wypowiedzi i ich indywidualnym tonie nie przemawiającym za uzgodnieniem lub wymuszeniem na nich określonych zeznań, a także niepomijanie przezeń okoliczności niekorzystnie świadczących o nich samych sprawiała, że pozytywną ocenę wartości dowodowej tych zeznań, przyjętą przez sąd meriti, należy uznać za trafną i spełniającą wymogi określone przepisami art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. Miał przy tym sąd I instancji na uwadze niedoskonałości tych dowodów związane z cechami osobowymi świadków. Były to wszakże relacje kobiet w większości trudniących się prostytucją lub przynajmniej innymi zarobkowymi usługami o charakterze seksualnym, a zatem nie respektujących w pełni norm moralnych i obyczajowych dominujących w naszym społeczeństwie, nierzadko żyjących na jego marginesie i często zmagających się z własnymi uzależnieniami od alkoholu lub narkotyków czy dolegliwościami w sferze psychicznej. Sąd Okręgowy w Katowicach, rozpoznając tę sprawę, dokładnie przeanalizował i wyciągnął właściwe wnioski z wydanych w tym zakresie opinii biegłych psychologów dotyczących A. A., S. Z. i A. M., uwzględniając m.in. wskazanie biegłej E. P., że depozycjom A. M. nie można przyznać psychologicznego waloru wiarygodności, przy czym pomimo tego wskazania zeznania wymienionego świadka sąd uznał za miarodajne, lecz nie ze względu na ich cechy wewnętrzne związane z zeznającą osobą, tylko z uwagi na zgodność zawartych w nich szczegółów z innymi wiarygodnymi relacjami świadków.

Dlatego nie można było przychylić się do twierdzeń obrońcy oskarżonych A. G. (1) i A. G. (2), zarówno zawartych w omawianym zarzucie odwoławczym, jak i w punkcie IV uzasadnienia apelacji. Argumentacja przedstawiana w tym punkcie uzasadnienia środka odwoławczego nie była wolna od wielu stwierdzeń nieuprawnionych, nadinterpretacji czy wręcz przeinaczeń odnoszących się do wskazywanych tam dowodów oraz ich oceny przeprowadzonej przez sąd meriti.

I tak w odniesieniu do świadka A. A.stawiana przez obrońcę teza, że jej zeznania niekorzystne dla oskarżonych miały być formą zemsty w związku z tym, że zakochała się w Z. J., który odtrącił jej zaloty, nie była przekonująca. Wbrew twierdzeniom obrońcy A. A. nie przyznała tego w zarejestrowanej rozmowie (k. 1866, 1883-1888 t. X), gdyż była to rozmowa pomiędzy J. K. i A. M., bez udziałuA. A. a obie rozmówczynie, pomiędzy wypowiadanymi w znacznej ilości wulgaryzmami, zgodnie przejawiały wyraźną niechęć czy nawet wrogość wobec A. A. przypisując jej szereg negatywnych cech oraz zachowań i trudno uznać te zarejestrowane wypowiedzi za mogące stanowić rzetelny dowód, zwłaszcza w świetle regulacji z art. 174 k.p.k. Trzeba też zauważyć, że w trakcie tej rozmowy za powód negatywnego nastawienia A. A. do Z. J. podany został przez A. M. fakt kopnięcia A. A.przez Z. J. w klubie przy innych osobach po jej upadku ze schodów, a dopiero w dalszej części podsuwana była przez J. K. teza o mszczeniu się za odrzucenie. SamaA. A. nie potwierdzała, aby darzyła Z. J. jakimiś pozytywnymi uczuciami, a wręcz przeciwnie - opisywała, że się go obawiała, gdyż była przez niego molestowana seksualnie oraz groził jej w związku z jej odmową odbywania stosunków seksualnych z klientami i wykonywaniem tylko innych usług seksualnych w klubowych pokojach. Zeznania świadka A. A. wg biegłej psycholog, która uczestniczyła w przesłuchaniu tego świadka przez sędziego w toku postępowania przygotowawczego, spełniały wymogi psychologicznej wiarygodności. Ta opinia była pełna oraz rzetelna i nie ujawniły się powody, dla których konieczne byłoby jej uzupełnianie czy też obecność biegłej przy przesłuchaniu świadka A. A. przed sądem I instancji w postępowaniu jurysdykcyjnym. Faktem jest, że świadkowie W. G. i A. M. oraz oskarżona J. K. w swych depozycjach opisywały, że A. A. miała prowokująco i uwodzicielsko zachowywać się wobec "szefa", czyli Z. J., a jej awanse miały zostać odrzucone, jednak te okoliczności czy też twierdzenia, że Z. J. miał stałe miejsce parkowania, więc nigdy nie blokował jej samochodu na parkingu przy klubie nocnym nie mogły decydować o ogólnej ocenie wiarygodności zeznań świadka A. A.związanej z przedstawieniem przez nią szeregu szczegółów dotyczących tego, co działo się w klubie nocnym (...) w C. - zgodnie z rozlicznymi relacjami innych wiarygodnych świadków.

Nietrafnie apelujący zinterpretował dokonaną przez sąd I instancji ocenę zeznań świadka U. O. i wyprowadzone z niej wnioski. Z pisemnego uzasadnienia wyroku (str. 12 formularza) nie wynika wcale, że w przeciwieństwie do podobnych w tej kwestii depozycji A. A. sąd meriti nie dał wiary zeznaniom U. O., iż nie świadczyła w lokalu (...) usług seksualnych. W pisemnych motywach zaskarżonego wyroku stwierdzono, że można dać jej wiarę co do faktu zatrudnienia w klubie nocnym w C. przy ul. (...) i wobec jej zeznań możliwe jest, że nie świadczyła ona tam usług seksualnych, a jedynie sąd meriti nie dał jej wiary w zakresie, w jakim starała się wykazać, że żadne zatrudnione tam kobiety nie prostytuowały się a oskarżeni czerpali z tego korzyści majątkowe, gdyż przeczyły temu przekonujące relacje innych świadków. Taka ocena dowodu z zeznań świadka U. O. jako rozsądna i zgodna ze wskazaniami doświadczenia życiowego zasługuje na aprobatę, wobec czego sąd odwoławczy nie mógł przychylić się do wyrażanych w uzasadnieniu środka odwoławczego zarzutów o nieprawidłowości procedowania w sferze oceny dowodu z jej zeznań przez sąd meriti, co dotyczy również oceny dowodów z zeznań K. F., E. K., K. W. i M. S.. W odniesieniu do depozycji W. G. wypada zauważyć, że w postępowaniu przygotowawczym potwierdziła ona fakt także własnego prostytuowania się w klubie kierowanym przez oskarżonych A. G. i Z. J. i nieprzekonująco próbowała wycofać się z tych twierdzeń przed sądem, wobec czego trafnie Sąd Okręgowy dał wiarę jej zeznaniom złożonym w czasie śledztwa.

W odniesieniu do zeznań świadka G. K. sąd I instancji wziął pod uwagę, że jej zeznania dotyczyły w przeważającej mierze zatrudnienia w klubie (...) w S. w okresie do 2014 roku, zaś w klubie (...) w C. świadek pojawiła się tylko incydentalnie i na krótko, jednakże słusznie sąd meriti zauważył, że przedstawiane przez świadka mechanizmy działania w obu klubach pozostawały zbliżone, zatem w oparciu o te zeznania można było także czynić ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie.

Wbrew supozycjom apelującego sąd I instancji prawidłowo zareagował na informację podaną przez świadka S. Z. na rozprawie 16 września 2020 r., że leczy się na schizofrenię, w związku z czym ma kłopoty z pamięcią, co poparła złożoną do akt sprawy pisemną informacją o jej leczeniu szpitalnym w okresie od 26.01.2015 r. do 13.04.2015 r. z rozpoznaniem m.in. schizofrenii paranoidalnej (k. 2629 t. XIV). Sąd odstąpił wówczas od przesłuchania tego świadka, zarządził przesłuchanie S. Z. na jednej z kolejnych rozpraw z udziałem biegłego psychologa i po przeprowadzeniu tej czynności procesowej uzyskał pisemną opinię biegłej psycholog E. T. (k. 2885-2887 t. XV). Biegła przy opiniowaniu wzięła pod uwagę wspomniany dokument medyczny oraz obserwacje poczynione w czasie przesłuchania świadka przed sądem i stwierdziła m.in., że S. Z. nie przejawiała aktywnych objawów zaburzeń psychotycznych, a jej zeznania były spójne, szczegółowe, logiczne, z zachowanymi związkami przyczynowo-skutkowymi, nie wykazujące cech konfabulacji, wobec czego mogły być oparte o bezpośrednie przeżycia i doświadczenia świadka. Sąd I instancji wziął pod uwagę te okoliczności przy ocenie wiarygodności zeznań S. Z. oraz wartości dowodowej opinii biegłej psycholog, czemu dał wyraz w pisemnym uzasadnieniu swego wyroku. Postępowanie sądu meriti pozostawało też w zgodzie z przepisem art. 192 § 2 k.p.k. stanowiącym, że w przypadku wątpliwości co do stanu psychicznego świadka sąd może zarządzić jego przesłuchanie z udziałem biegłego lekarza lub biegłego psychologa. Zasięgnięcie w tym wypadku opinii biegłego psychologa było wystarczające z uwagi na kompetencje takiego biegłego do oceny psychologicznej wiarygodności depozycji danej osoby również w związku z występującymi zaburzeniami bądź chorobami psychicznymi. Biegła psycholog nie zawnioskowała, aby konieczne było sięgnięcie po opinię także biegłego lekarza psychiatry i takiego wymogu nie było, skoro nie było potrzeby opiniowania w przedmiocie istnienia choroby psychicznej u świadka lub jego poczytalności. Dlatego nie można było podzielić wątpliwości apelującego związanych z zeznaniami S. Z., uznanymi zasadnie przez sąd meriti za wiarygodne.

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się uchybień przy ocenie przez sąd I instancji dowodu z zeznań świadka J. Ł.. Faktem jest, że nie zdołano przesłuchać jej przed sądem w postępowaniu jurysdykcyjnym, gdyż mimo czynionych w tym kierunku prób nie ustalono jej aktualnego miejsca pobytu. Zeznania J. Ł. z postępowania przygotowawczego prawidłowo włączono do materiału dowodowego poprzez ich ujawnienie na rozprawie w dniu 2 listopada 2020 r. i zasadnie sąd meriti uznał je za wiarygodne z uwagi na zgodność z wieloma innymi przekonującymi dowodami, wskazanymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Jak już sygnalizowano, depozycje J. Ł. znajdowały nawet częściowe potwierdzenie w wyjaśnieniach Z. J. (k. 361-362 t. II), który przyznał, że wypchnął ją z lokalu przez drzwi wyjściowe, za którymi znajdowały się schody, a chwilę później, gdy siedziała na placu przed lokalem wyciągnął ją za pasek od spodni z terenu tej posesji.

Sąd I instancji słusznie dał wiarę zeznaniom świadka B. J., a z ustaleń faktycznych zaprezentowanych w pisemnym uzasadnieniu kwestionowanego orzeczenia wynika, że przyjął, zgodnie m.in. z zeznaniami tegoż świadka, iż w klubie nocnym (...) dochodziło zarówno do świadczenia usług seksualnych - prostytuowania się poprzez odbywanie stosunków seksualnych, jak i wykonywania innych usług erotycznych (tańce, masaże) przez związane z tym klubem kobiety. Nie doszło więc w tym zakresie do naruszenia przepisów postępowania karnego przy ocenie wiarygodności zeznań B. J..

Z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku (str. 19-20 formularza uzasadnienia) wynika wbrew twierdzeniom apelującego, że Sąd Okręgowy w Katowicach miał na uwadze wydaną w postępowaniu przygotowawczym opinię psychologiczną dotyczącą A. M., z której wynikało, iż zeznaniom świadka nie można w pełni przypisać waloru psychologicznej wiarygodności. Z tego względu nie można było oprzeć ustaleń faktycznych na jej depozycjach jako na jedynym dowodzie, wobec czego też nie przedstawiono nawet Z. J. zarzutu dopuszczenia się zgwałcenia A. M., które tylko ona opisywała. Trafnie i nie uchybiając normie zawartej w art. 7 k.p.k., sąd meriti przyjął jednak, że można jej dać wiarę w zakresie, w którym jej relacje potwierdzają także inne wiarygodne dowody, wobec czego słusznie uznał zeznania A. M. za miarodajne w odniesieniu do okoliczności pracy w przedmiotowym lokalu, panujących w nim zwyczajów, dotyczących m.in. podziału uzyskiwanych korzyści, zarządzania klubem czy świadczenia usług poza klubem.

Z kolei wobec zdecydowanej odmienności zeznań świadka I. W. od wypowiedzi procesowych pozostałych świadków i wskazanych przez sąd I instancji elementów świadczących o nierealności przedstawianego przez nią obrazu zasad panujących w klubie nocnym (...), sąd meriti uprawniony był, w świetle reguł rządzących swobodną sędziowską oceną dowodów ujętych w art. 7 k.p.k., do uznania jej zeznań za niewiarygodne.

Z tych wszystkich powodów sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do stwierdzenia, aby doszło do obrazy przepisów postępowania mających wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, wskazywanych w punkcie 3 apelacji obrońcy oskarżonych A. G. (1) i A. G. (2).

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych od zarzucanych im czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach i przekazanie sprawy temuż Sądowi do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie potwierdził się podnoszony zarzut obrazy przepisów art. 7 i 410 k.p.k., wobec czego nie było powodów do zmiany bądź uchylenia z tego względu kwestionowanego wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach.

3.4.

Zarzut z punktu 4 apelacji obrońcy oskarżonych A. G. (1) i A. G. (2): obrazy przepisów postępowania, mogącej mieć wpływ na treść orzeczenia, a to: art. 170 k.p.k. poprzez ich błędną wykładnię w drodze oddalenia wniosków dowodowych składanych przez oskarżonych i obrońcę w toku przewodu sądowego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obrońca oskarżonych A. G. i A. G. pismem z dnia 8 stycznia 2021 r. wniósł o dopuszczenie dowodów z przesłuchania świadków M. F., T. T., B. K. i S. J. na okoliczność charakteru działalności oskarżonych A. G. (1), Z. J. i J. K. w ramach klubu (...) w C., nieczerpania przez nich korzyści z prostytucji innych osób, charakteru i sposobu rozliczeń z zatrudnionymi osobami. Wniosek ten sformułowany został w sposób nader ogólny i nie został doprecyzowany ani w tym piśmie procesowym, ani na rozprawie przed sądem I instancji, co uniemożliwiało weryfikację tego, na jaki dokładnie temat i skąd czerpaną wiedzę miałyby posiadać te osoby, tj. czego w rzeczywistości były świadkami. Jednocześnie zakreślenie tak ogólnikowych tez dowodowych sprawiało, że dla ich udowodnienia świadkowie musieliby posiadać szczegółowe i wyczerpujące informacje w zasadzie o wszystkim, co działo się w ramach funkcjonowania klubu nocnego (...) w C. w okresie od 15 lipca 2014 r. do 28 marca 2019 r. oraz o wszystkich rozliczeniach oskarżonych w tym czasie z każdą z kobiet związanych z tym lokalem. Przy tym żaden z licznych zgromadzonych w dotychczasowym postępowaniu dowodów nie wskazywał, aby osoby posiadające taką wyczerpującą wiedzę, poza trojgiem wspomnianych wyżej oskarżonych, w ogóle istniały, a także aby miały to być właśnie osoby wskazane we wniosku dowodowym, tym bardziej, że T. T. przesłuchany był już w postępowaniu przygotowawczym, dowód z jego zeznań zawnioskowany został do ujawnienia na rozprawie w akcie oskarżenia, a z jego depozycji wynikało, że posiadał on jedynie mało istotne informacje o użyczeniu przezeń mieszkania położonego w S. przy ul. (...) J. K. i dokonywaniu przez nią regularnych płatności za to użyczenie. Wziąwszy pod uwagę, że rzeczony wniosek dowodowy złożony został na końcowym etapie przewodu sądowego na rozprawie głównej prowadzonej przed sądem okręgowym, należy uznać, że wystąpiły powiązane ze sobą przyczyny oddalenia wniosku dowodowego określone w art. 170 § 1 pkt 3 i 5 k.p.k. i postanowienie sądu meriti wydane na rozprawie w dniu 11 stycznia 2021 r. oddalające ten wniosek dowodowy nie stanowiło obrazy przepisu art. 170 k.p.k. mogącej mieć wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia.

Na temat braku potrzeby zasięgania uzupełniającej opinii biegłej psycholog E. T. odnoszącej się do zeznań świadka S. Z. była już mowa w poprzednim punkcie niniejszego uzasadnienia i do przedstawionej tam argumentacji należy odesłać, powtarzając, że biegła w pisemnej opinii (k. 2887 t. XV) jasno i przekonująco, z fachowym uzasadnieniem przedstawiła stanowisko, że S. Z., przy uwzględnieniu zdiagnozowanej u niej w przeszłości choroby psychicznej, nie przejawiała zaburzeń w procesach poznawczych polegających na spostrzeganiu, zapamiętywaniu i odtwarzaniu treści relacjonowanych wydarzeń, zaś zgodnie z przepisem art. 192 § 2 k.p.k. nie zachodziła tu potrzeba sięgania po opinię biegłego lekarza psychiatry.

Z tych wszystkich względów sąd odwoławczy uznał zarzut z punktu 4 omawianej apelacji za niezasadny.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych od zarzucanych im czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach i przekazanie sprawy temuż Sądowi do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie można było uwzględnić sformułowanych alternatywnie wniosków odwoławczych w oparciu o zarzut, który sąd odwoławczy uznał za niezasadny.

3.5.

Zarzut z punktu 5 apelacji obrońcy oskarżonych A. G. (1) i A. G. (2): obrazy przepisów postępowania, mogącej mieć wpływ na treść orzeczenia, a to: art. 6 k.p.k. poprzez prowadzenie rozprawy w dniu 1 lutego 2021 r. pod nieobecność Z. J., pomimo że należycie usprawiedliwił swoją nieobecność i wnosił o odroczenie rozprawy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nieobecność oskarżonego Z. J. na rozprawie przed Sądem Okręgowym w Katowicach nie naruszała prawa do obrony oskarżonych A. G. (1) i A. G. (2). Zarzut ten nie był więc zasadny w odniesieniu do dwojga oskarżonych, których obrońcą jest adw. D. A..

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych od zarzucanych im czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach i przekazanie sprawy temuż Sądowi do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut był chybiony w stosunku do oskarżonych A. G. (1) i A. G. (2), a zatem nie było podstaw do zmiany bądź uchylenia zaskarżonego wyroku z tego powodu.

3.6.

Zarzut z punktu 6 apelacji obrońcy oskarżonych A. G. (1) i A. G. (2): dokonania przez Sąd błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mającą wpływ na jego treść w postaci błędnego przyjęcia, iż m.in.:

- oskarżeni działali wspólnie w ramach zorganizowanej grupy przestępczej

- oskarżeni czerpali korzyści majątkowe z cudzej prostytucji i stanowiło to ich stałe źródło dochodu

- korzyść z przestępstwa uzyskanego przez oskarżonych wyniosła 1.032.804,47 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W oparciu o tę część materiału dowodowego, którą sąd I instancji zasadnie uznał za wiarygodną - o czym była mowa w punkcie 3.3 niniejszego uzasadnienia - prawidłowe były ustalenia, że oskarżeni działali w ramach zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez A. G. (1) wraz z Z. J., której celem było czerpanie korzyści majątkowej z prostytucji kobiet zatrudnionych lub w inny sposób związanych z klubem nocnym (...) mieszczącym się w C., przy ul. (...) i stanowiło to stałe źródło dochodu oskarżonych.

Będąca przedmiotem tego postępowania karnego aktywność oskarżonych przybrała niewątpliwie formę działalności zorganizowanej. Związana była ściśle z istnieniem wymienionego klubu nocnego funkcjonującego w postaci niewielkiego przedsiębiorstwa świadczącego usługi swym klientom, dysponującego lokalem - najpierw wynajmowanym, a następnie kupionym przez A. G. (1), przystosowanym przez nią do prowadzenia takiej działalności. Oskarżona prowadząca w ten sposób działalność gospodarczą jako osoba fizyczna wraz z mężem rozliczała się z podatków ze Skarbem Państwa, a przychody w klubie ewidencjonowane były poprzez kasę fiskalną. W klubie tym działała grupa osób o zhierarchizowanej strukturze, na czele której stali właściciele: A. G. (1) i Z. J., którzy przez osoby związane z klubem, jak wynika z wszystkich dowodów z istotnych osobowych źródeł dowodowych, byli określani mianem szefa oraz szefowej. Ich polecenia wykonywała zastępująca ich i kierująca bieżącą działalnością klubu (...) J. K., a także zatrudnieni w klubie jako kierowcy tudzież konserwatorzy: A. G. (2), a po jego osadzeniu na przełomie 2018 i 2019 roku w jednostce penitencjarnej - G. S.. Działalność ta miała zatem postać zorganizowanej struktury i funkcjonowała w takiej formie w okresie od lutego 2017 r. do 28 marca 2019 r., kiedy to zakończyła się w rezultacie interwencji organów ścigania.

Wszystkie te osoby, jak wynika z całego zestawu wzajemnie zgodnych w szczegółach ze sobą, przekonujących relacji licznych świadków wskazanych w punkcie 3.3 niniejszego uzasadnienia, wiedziały i aprobowały fakt, że w rzeczonym klubie nocnym zatrudnione tam (w sposób sformalizowany bądź nieformalny) kobiety uprawiają prostytucję, a zyski z niej dzielone są w ściśle określony sposób miedzy prostytutkami a właścicielami klubu, którzy wypłacają z nich wynagrodzenia pozostałym pracownikom (menadżerce i kierowcom), a w niektórych przypadkach także taksówkarzy, jeśli intencjonalnie dowieźli klienta chcącego skorzystać w tym lokalu z usług prostytutki. Celem i sensem funkcjonowania klubu nocnego (...) było świadczenie w zamian za zapłatę klientom usług seksualnych przez zatrudnione tam kobiety, w tym polegających na obcowaniu płciowym, a także innych, tj. tańców i masaży erotycznych. Była to działalność zorganizowana i zaplanowana jako mająca trwać i przynosić dochody przez dłuższy czas i taką w rzeczywistości była. Takie ustalenia faktyczne poczynił sąd I instancji na podstawie trafnie uznanych za wiarygodne, zgodnych ze sobą zeznań świadków J. Ł., P. Z., B. J., W. G., A. A. (3), S. Z., A. M., H. G., K. H., D. P., G. K., A. T., A. P. i A. H., a także w oparciu o pozostałe dowody uznane za w części lub w całości wiarygodne, szczegółowo przedstawione i omówione w uzasadnieniu wyroku sądu I instancji. Sąd odwoławczy po przeprowadzeniu kontroli instancyjnej kwestionowanego orzeczenia nie dopatrzył się w tym zakresie błędów w ustaleniach faktycznych mogących mieć wpływ na treść zapadłego w tej sprawie rozstrzygnięcia.

Wypada jeszcze wskazać, że szereg z tych dowodów wskazywał na w pełni świadome uczestnictwo A. G. (2) w tym przedsięwzięciu, trafnie uznanym z karnoprawnego punktu widzenia jako udział w zorganizowanej grupie przestępczej oraz czerpanie korzyści majątkowych z cudzej prostytucji. Przykładowo podać można, że P. Z. w swych zeznaniach (k. 599-601 t. IV), po rozpoznaniu wizerunku oskarżonego A. G. na jednym z okazywanych zdjęć podała, że gdy telefonowali do klubu klienci z ogłoszeń na portalu (...), to A. G. (1) lub Z. J. polecali A. G. (2) zawieźć konkretną dziewczynę do klienta, przy czym wiedział on, że przewożona kobieta będzie tam świadczyć usługi seksualne i jeśli był to klient nowy, to szedł on z dziewczyną do klienta, brał od niego pieniądze a potem czekał w samochodzie, a w przypadku stałego klienta szła do niego sama dziewczyna, która inkasowała też zapłatę, zaś A. G. pozostawał w samochodzie. W obu przypadkach środki finansowe przekazywane były w klubie nocnym A. G. (1) lub Z. J.. W podobnym tonie o roli A. G. (2) zeznawały np. A. M. (k. 621 t. IV), H. G. (k. 723 t. IV) czy A. P. (1) (k. 842 t. V). Potwierdzany przez wszystkich wymienionych świadków fakt, że kierowcy, w tym A. G. (2) pobierali stałe wynagrodzenie od właścicieli klubu, niezależne od kwot uzyskiwanych z prostytucji przez wożone kobiety, nie zmienia niczego w karnoprawnej ocenie działań tego oskarżonego dokonanej przez sąd meriti, skoro A. G. (2) wiedział, że dochody uzyskiwane w klubie (...) pochodzą z prostytucji i z tych przychodów wypłacane było jego wynagrodzenie.

Sąd meriti w oparciu o analizę wydruków z kasy fiskalnej prowadzonej w klubie przy ul. (...) (notatki dot. wydruków i wydruki: k. 583-588 t. III; analiza: k. 882-883 t. V) ustalił, że A. G. (1) i Z. J. w okresie od 2014 do 2019 roku osiągnęli z prostytucji uprawianej przez zatrudnione przez nich kobiety łączną kwotę co najmniej 1.032.804,47 zł. Kwota ta wynikała ze zliczenia uwidocznionych na raportach kasowych przychodów ze sprzedaży towarów i usług opodatkowanych stawką podatkową B - 8%, tj. zapisywanych jako "orzeszki i chipsy" oraz "usługi noclegowe". Kwota ta nie została ustalona w taki sposób, aby mogła być zawyżona. Z pewnością jej część stanowił przychód ze sprzedaży orzeszków i chipsów, który, co wynika z istoty tej sprzedaży, nie mógł jednak stanowić znacznej części tej pozycji. Z kolei należy zauważyć, że w tej kwocie nie mieściły się opłaty za prostytucję kobiet zatrudnionych w klubie (...) uprawianą poza siedzibą klubu, na którą, jak opisywano to wyżej, prostytutki były dowożone przez kierowców zatrudnionych przez A. G. i Z. J.. Przychody uzyskiwane z tej działalności z pewnością przewyższały przychody ze sprzedaży w lokalu chipsów i orzeszków.

W apelacji argumentowano, że nie wszystkie "usługi noclegowe" obejmowały seks za pieniądze, a kobiety zatrudnione w klubie miały udawać się tam do pokojów też w celu tańczenia czy wykonywania masaży erotycznych. Nie można przyjąć za miarodajne, że taniec na rurze odbywał się w umiejscowionych na wyższym piętrze budynku klubowego pokojach z łóżkami, skoro jak wynika z dokumentacji zabezpieczonej w aktach sprawy (wydruki fotografii z internetowych materiałów reklamowych klubu (...) k. 980-992 t. V), stosowna rurka zamocowana była w dolnym pomieszczeniu klubowym z drink-barem i brak było na to miejsca w pokojach. Z kolei masaże erotyczne (w odróżnieniu od masaży mających znaczenie lecznicze, jakich w klubie (...) nie wykonywano) oraz bardziej intymne tańce, łączące się ze służącym pobudzeniu bądź zaspokojeniu seksualnego klienta kontaktem z ciałem osoby świadczącej taką usługę seksualną, należy uznać za inną czynność seksualną mieszczącą się w pojęciu prostytucji w rozumieniu przepisów art. 203 i 204 Kodeksu karnego, jak zgodnie przyjmuje się w nauce prawa karnego (patrz np.: K. Lipiński w: J. Giezek (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz, WKP 2021, teza 5 do art. 203: "Prostytucją (...) jest wiążące się z celem osiągnięcia korzyści majątkowej wykonywanie czynności seksualnych, a zatem obcowania płciowego lub innej czynności seksualnej. W literaturze przyjmuje się dodatkowo, że cechami prostytucji jest brak zaangażowania uczuciowego i zasadniczo brak możliwości wyboru partnera seksualnego."; M. Filar, M. Berendt w: M. Filar (red.), Kodeks karny. Komentarz, WK 2016, teza 1 do art. 203: "Prostytucja jest procederem polegającym na zaspokajaniu potrzeb seksualnych innych ludzi przez zaangażowanie w to własnego ciała i za zapłatą."). Przy takim rozumieniu prostytucji nie można przyjąć, aby zgodnie z zeznaniami świadków, na których oparto ustalenia faktyczne w tej sprawie, płatności za "usługi noclegowe" uiszczane przez klientów w klubie nocnym (...) w C. nie stanowiły korzyści z prostytucji uprawianej przez zatrudnione tam kobiety. Wysokości zaś tych korzyści przyjętej przez sąd I instancji, ze wskazanych wyżej względów nie sposób uznać za błędnie, niekorzystnie dla oskarżonych zawyżoną.

W punkcie III uzasadnienia apelacji obrońcy oskarżonych A. G. (1) i A. G. (2) przedstawiono własne tezy apelującego odnoszące się do faktów związanych z tą sprawą, oparte głównie na prostej negacji ustaleń sądu I instancji, zazwyczaj bez wskazania dowodów, na których mogłyby się opierać twierdzenia apelującego, co znacząco utrudniało lub wręcz uniemożliwiało ustosunkowanie się do tych twierdzeń przez sąd odwoławczy. Odnosząc się jednak skrótowo do poszczególnych podpunktów tej części apelacji, stwierdzić można, co następuje:

Ad 1: Jak wynika chociażby z odpisu aktu oskarżenia wniesionego w sprawie zarejestrowanej w Sądzie Okręgowym w Katowicach pod sygn. akt XXI K 159/15 (k. 110-154 t. I), A. G. (1) została zatrzymana w dniu 25 czerwca 2014 r. i postawiono jej zarzut czerpania korzyści z uprawiania prostytucji przez inne osoby w klubie (...) w S., po czym klub ten zaprzestał działalności.

Ad 2 i 3: Wątpliwości podniesione w tych punktach nie dotyczą A. G. (1) ani A. G. (2).

Ad 4: Lokale w klubie (...), jak obrazują to wspomniane wyżej wydruki fotografii, zostały dostosowane do prowadzonej w nim działalności.

Ad 5: W oparciu o dowody omówione wyżej w punkcie 3.3 zasadne było stwierdzenie, że oświadczenia o zobowiązaniu się do nieuprawiania prostytucji w klubie oskarżonych podpisywane były dla pozoru.

Ad 6: Materiał dowodowy prawidłowo oceniony przez sąd I instancji wskazywał, że celem istnienia klubu (...) w C. było czerpanie korzyści z prostytucji związanych z nim kobiet. Z dowodów tych, a także ze wskazań płynących z doświadczenia życiowego wynika, że sprzedaż w tym lokalu alkoholi po absurdalnie wysokich cenach nie cieszyłaby się powodzeniem, gdyby nie wiązało się to z korzystaniem z usług pracujących tam prostytutek.

Ad 7: Z przekonujących zeznań świadków wymienionych na wstępie tego punktu niniejszego formularza uzasadnienia, w tym np. depozycji P. Z. (k. 600 t. IV) wynika, że ogłoszenia na portalu (...) zamieszczane były w ramach działalności klubu nocnego (...), za zgodą kobiet, których dotyczyły, a tworzone były m.in. przez A. G. (1), za co z wynagrodzenia przypadającego ogłaszającej się potrącana była kwota 50 zł miesięcznie.

Ad 8: O prawidłowości ustaleń sądu meriti co do uprawiania prostytucji w pokojach klubowych za zgodą i wiedzą właścicieli była już mowa we wcześniejszych partiach niniejszego uzasadnienia.

Ad 9: Proste zaprzeczenia zawarte w tym punkcie nie wytrzymują konfrontacji z trafnie uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym, przywoływanym już powyżej, na którym sąd meriti oparł swe ustalenia faktyczne.

Ad 10: O karach stosowanych przez właścicieli lub za ich aprobatą szczególnie bezwzględnie nakładanych i egzekwowanych przez "menadżerkę" J. K. zeznawały prawie wszystkie zatrudnione tam prostytutki (np. A. M. k. 621 t.IV czy J. Ł. k. 23 t. I).

Ad 11: O korzyściach majątkowych uzyskanych przez oskarżonych A. G. i Z. J. z prostytucji uprawianej w prowadzonym przez nich klubie była już mowa w niniejszym punkcie uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego. Do przedstawionych rozważań dodać należy, że w przypadku korzyści majątkowych uzyskiwanych z przestępstwa nie jest zasadne - przy ustalaniu ich wysokości - odliczanie kosztów ich uzyskania czy powiązanych z nimi poniesionych obciążeń podatkowych, gdyż środki pochodzące z przestępstwa nie podlegają opodatkowaniu. Wypada też zaznaczyć, że ustalona na podstawie wydruków z kasy fiskalnej wartość przychodów za "usługi hotelowe" stanowiła tylko część (około 60%) ogólnych przychodów klubu - co wynika z porównania z przychodami ze sprzedaży opodatkowanej stawkami A i D na wydrukach z kas fiskalnych (k. 586-588 t. III), a przecież, jak już zaznaczono, także przychody ze sprzedaży alkoholi po nadmiernie wygórowanych cenach nie byłyby w tym klubie osiągane, gdyby nie szerzący się tam proceder prostytucji.

Ad 12: Rozważania dotyczące świadomości A. G. (2), że uzyskuje korzyści pochodzące z uprawianego w klubie (...) procederu prostytucji zostały już zaprezentowane powyżej w niniejszym punkcie uzasadnienia orzeczenia odwoławczego.

Ad 13 i 14: Sąd meriti uprawniony był do oparcia swych ustaleń faktycznych na słusznie uznanych za wiarygodne zeznaniach P. Z..

Ad 15, 16 i 17: Z przyczyn przedstawionych w punkcie 3.3 niniejszego uzasadnienia należało przyjąć trafność oparcia swych ustaleń faktycznych przez sąd I instancji m.in. na zeznaniach świadka J. Ł. z postępowania przygotowawczego, a także zeznaniach A. A. (3) oraz zeznaniach S. Z..

Z wszystkich przedstawionych powodów zarzut ujęty w punkcie 6 apelacji obrońcy oskarżonych A. G. (1) i A. G. (2) nie został uznany za zasadny przez sąd odwoławczy.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych od zarzucanych im czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach i przekazanie sprawy temuż Sądowi do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec bezzasadności omawianego zarzutu odwoławczego nie można było w oparciu o niego uwzględnić sformułowanych przez apelującego wniosków odwoławczych.

3.7.

Zarzut z punktu 1 apelacji obrońcy oskarżonego Z. J.: obrazy przepisów prawa materialnego, a to art. 258 k.k. poprzez błędną wykładnię w drodze przyjęcia, iż zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona stypizowane w tymże przepisie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ze względu na podobieństwo, a nawet w zdecydowanej większości identyczność tego zarzutu i uzasadnienia przedstawianego na jego poparcie w apelacji obrońcy Z. J. z pierwszym zarzutem i jego uzasadnieniem sformułowanym w apelacji obrońcy oskarżonych A. G. i A. G., dla uniknięcia niepotrzebnych powtórzeń należy w tym miejscu odesłać do rozważań i argumentacji przedstawionej w punkcie 3.1 niniejszego uzasadnienia. Wskazano tam na trafność wykładni i zastosowania przez sąd I instancji przepisu art. 258 § 3 k.k. do prawidłowo poczynionych ustaleń faktycznych w tej sprawie w stosunku do oskarżonej A. G. (1), co w takim samym stopniu dotyczy oskarżonego Z. J.. Prawidłowo ustalony przez sąd meriti stopień wewnętrznego i zewnętrznego zorganizowania oraz trwałości struktury współkierowanej przez Z. J., która przybrała postać niewielkiej firmy ześrodkowanej wokół prowadzenia klubu nocnego (...) w C., ukierunkowanego na osiąganie zysków z prostytucji zatrudnionych tam (formalnie albo nieformalnie) kobiet, pozwalał na przyjęcie, że zaangażowana w tę działalność grupa osób z A. G. (1) i Z. J. na czele, J. K. jako "menadżerką" i zatrudnionymi tam kierowcami, była czymś więcej niż formą współsprawstwa przy popełnianiu występku z art. 204 § 2 k.k. lub luźną grupą osób powiązaną wspólnym celem (szajką). Zaznaczyć także trzeba, że nie wszystkie przytaczane i eksponowane w uzasadnieniu obu apelacji - wskazywane w niektórych orzeczeniach sądowych - przejawy funkcjonowania grupy przestępczej, jak np. wyszukiwanie miejsc dla przechowywania łupów lub ich wspólny podział stanowią konstytutywne cechy zorganizowanej grupy przestępczej występujące w każdym przypadku.

Sąd I instancji trafnie przyjął jako początek funkcjonowania tej grupy moment zatrudnienia w klubie w C. J. K., co nie nastąpiło przypadkowo, jak sugeruje się w apelacji, gdyż wg zbieżnych relacji świadków była ona już wcześniej związana z prowadzącym do połowy 2014 roku podobną działalność klubem (...) w S., kierowanym przez A. G. (1), gdzie Z. J. także miał czerpać korzyści z cudzej prostytucji. Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że w zaskarżonym wyroku jako moment początkowy przypisanego oskarżonym kierowania bądź udziału w zorganizowanej grupie przestępczej przyjęty został luty 2017 roku, a zatem w odniesieniu do przypisanego oskarżonemu w tym postępowaniu czynu z art. 258 § 3 k.k. nie miały znaczenia podnoszone przez apelującego okoliczności dotyczące działań oskarżonego w 2015 roku.

Zatem z tych powodów oraz z przyczyn wskazanych w punkcie 3.1 niniejszego uzasadnienia omawiany zarzut uznano za niezasadny.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach i przekazanie sprawy temuż Sądowi do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut odwoławczy nie był trafny, więc nie dostarczył powodów do korekty bądź uchylenia zaskarżonego orzeczenia w całości bądź w części.

3.8.

Zarzut z punktu 2 apelacji obrońcy oskarżonego Z. J.: obrazy przepisów prawa materialnego, a to art. 204 § 2 k.k. poprzez błędną wykładnię w drodze przyjęcia, iż zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona stypizowane w tymże przepisie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Za niezasadnością tego zarzutu przemawiają takie same argumenty, jak wskazane w punkcie 3.2 niniejszego uzasadnienia. Powtórzyć więc należy, że w rozpatrywanych przypadkach nie może być mowy o udzielaniu prostytuującym się kobietom jakichś świadczeń wzajemnych, zwalniających od odpowiedzialności karnej za czerpanie korzyści z cudzej prostytucji, ponieważ nie dość, że pokoje miały być chwilowo wynajmowane klientom lokalu a nie prostytutkom, to jeszcze z licznych wiarygodnych dowodów w postaci zeznań przesłuchanych w tej sprawie świadków, wymienionych szczegółowo w punkcie 3.3 niniejszego uzasadnienia, wynikało stanowczo, że opłaty za pokoje udostępniane w klubie (...), rejestrowane kasą fiskalną jako "usługa hotelowa", stanowiły w rzeczywistości zapłatę za świadczone przez prostytuujące się tam kobiety usługi seksualne, co swoją świadomością i wolą obejmowali oskarżeni. Pobierane zaś od pań świadczących usługi w tym klubie pisemne oświadczenia, w których zobowiązywały się do nieuprawiania tam prostytucji, jak to już opisano w punktach 3.2 i 3.3 formularza tego uzasadnienia, były jedynie składane dla pozoru, na wypadek zainteresowania się organów ścigania działalnością klubu, a jednocześnie celem całej działalności prowadzonej w klubie nocnym (...) w C. pod kierownictwem A. G. (1) i Z. J. było czerpanie korzyści majątkowych z uprawianej tam prostytucji.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach i przekazanie sprawy temuż Sądowi do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutu implikowała niemożność uwzględnienia na jego podstawie sformułowanych przez apelującego wniosków o zmianę bądź uchylenie zaskarżonego orzeczenia.

3.9.

Zarzuty z punktów 3-5 apelacji obrońcy oskarżonego Z. J.: obrazy przepisów prawa materialnego, a to art. 160 § 1 k.k., art. 190 § 1 k.k. oraz art. 217 § 1 k.k. i 197 § 2 k.k. poprzez błędną wykładnię w drodze uznania, iż zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona stypizowane w tychże przepisach.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wskazane powyżej zarzuty nie były zasadne. Jak wynika bowiem z treści zarzutów sformułowanych w apelacji obrońcy oskarżonego Z. J. oraz argumentacji przytoczonej na ich poparcie, zawartych w punkcie III uzasadnienia tego środka odwoławczego, kwestionowana jest nie prawidłowość dokonanej przez sąd meriti wykładni i zastosowania do określonego stanu faktycznego wymienionych przepisów prawa materialnego, tylko zasadność ustaleń faktycznych sądu meriti, które prowadziły do przypisania oskarżonemu Z. J. wyżej wymienionych występków. Dlatego sąd odwoławczy odniesie się do apelacji w tym zakresie przy omawianiu zarzutu błędów w ustaleniach faktycznych ujętego w punkcie 9 środka odwoławczego.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach i przekazanie sprawy temuż Sądowi do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie doszło do sygnalizowanej obrazy przepisów prawa karnego materialnego, więc nie było powodów do zmiany bądź uchylenia kwestionowanego wyroku z tego tytułu.

3.10.

Zarzut z punktu 6 apelacji obrońcy oskarżonego Z. J.: obrazy przepisów postępowania, mogącej mieć wpływ na treść orzeczenia, a to: art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez ich niezastosowanie, polegające na nieuwzględnieniu w procesie kształtowania przekonania sądu wszystkich przeprowadzonych dowodów, tu - istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy wyjaśnień oskarżonych, zeznań świadków, nagrania (k. 1883-1887), wskazujących na nieczerpanie przez oskarżonych korzyści majątkowej z cudzej prostytucji, niepopełnienia przez oskarżonych zarzucanych im czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ten zarzut oraz argumentacja przytoczona na jego poparcie ujęta w punkcie V uzasadnienia apelacji obrońcy oskarżonego Z. J. były identyczne z zarzutem 3 i uzasadnieniem w punkcie IV z apelacji obrońców oskarżonych A. G. (1) i A. G. (2). Dlatego należy tu w całości odwołać się do rozważań i poglądów przedstawionych już przez sąd odwoławczy w punkcie 3.3 niniejszego uzasadnienia, odnoszących się w równej mierze do oskarżonego Z. J. co do oskarżonej A. G. (1), w których wyczerpująco przedstawiono powody, dla których uznano omawiany zarzut w całości za bezzasadny.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach i przekazanie sprawy temuż Sądowi do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Tak jak za niezasadny uznano podniesiony zarzut odwoławczy, tak za nie nadające się do uwzględnienia należało uznać oparte na tym zarzucie wnioski odwoławcze.

3.11.

Zarzut z punktu 7 apelacji obrońcy oskarżonego Z. J.: obrazy przepisów postępowania, mogącej mieć wpływ na treść orzeczenia, a to: art. 170 k.p.k. poprzez ich błędną wykładnię w drodze oddalenia wniosków dowodowych składanych przez oskarżonych i obrońcę w toku przewodu sądowego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ten zarzut z kolei dosłownie odpowiadał zarzutowi z punktu 4 środka odwoławczego wniesionego przez obrońcę oskarżonych A. G. (1) i A. G. (2) wraz z jego uzasadnieniem zawartym w końcowej części apelacji. Dlatego w całości trzeba odesłać do analizy sądu odwoławczego zaprezentowanej w punkcie 3.4 niniejszego uzasadnienia, na podstawie której sąd II instancji uznał także ten zarzut za niezasadny.

Dodać jedynie trzeba, że prawidłowo oddalone zostały przez sąd meriti także osobiste wnioski dowodowe oskarżonego Z. J., takie jak np. ponawiane w toku całego postępowania postulaty o poddanie oskarżonego i wskazywanych przez niego świadków badaniom wariograficznym, które ze względu na zaawansowaną fazę postępowania i posiadane o nim wiadomości przez oskarżonego oraz świadków nie mogłyby przynieść niezawodnych lub przynajmniej istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy wyników. Prawidłowo też sąd I instancji postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 1 lutego 2021 r. oddalił wniosek oskarżonego Z. J. o wezwanie na rozprawę biegłego psychologa, który wydawał opinię w związku z przesłuchaniem świadka A. A. (3) w postępowaniu przygotowawczym przez sędziego, skoro opinia ta nie wymagała uzupełnienia w myśl przepisu art. 201 k.p.k. wyłączającego w zakresie swego zastosowania regulacje z art. 170 k.p.k., natomiast przepis art. 200 § 3 k.p.k. pozostawia kwestię potrzeby przesłuchania biegłego, który wydał pisemną opinię, do uznania sądu.

Z tych wszystkich powodów sąd odwoławczy nie stwierdził podnoszonego w apelacji obrońcy oskarżonego Z. J. naruszenia przepisu art. 170 k.p.k.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach i przekazanie sprawy temuż Sądowi do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nieuwzględnienie sformułowanego alternatywnie przez obrońcę wniosku odwoławczego również w tym przypadku wiązało się z uznaniem za bezzasadny zarzutu odwoławczego, na który wniosek się opierał.

3.12.

Zarzut z punktu 8 apelacji obrońcy oskarżonego Z. J.: obrazy przepisów postępowania, mogącej mieć wpływ na treść orzeczenia, a to: art. 6 k.p.k. poprzez prowadzenie rozprawy w dniu 1 lutego 2021 r. pod nieobecność Z. J., pomimo że należycie usprawiedliwił swoją nieobecność i wnosił o odroczenie rozprawy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Faktem jest, że oskarżony Z. J. pismem z dnia 29 stycznia wniósł o odroczenie rozprawy przed Sądem Okręgowym w Katowicach wyznaczonej na dzień 1 lutego 2021 r., dołączając zaświadczenie lekarskie stwierdzające jego czasową niezdolność do pracy do dnia 11 lutego 2021 r. (L4) na druku ZUS ZLA. Zgodnie z obowiązującym wówczas przepisem art. 91 ustawy z dnia 16 kwietnia 2020 r. o szczególnych instrumentach wsparcia w związku z rozprzestrzenianiem się wirusa SARS-CoV-2 (Dz.U. z 2020 r., poz 695, ze zm.) w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19 usprawiedliwienie niestawiennictwa przed sądem z powodu choroby nie wymagało przedstawienia zaświadczenia lekarskiego wydanego przez lekarza sądowego. Usprawiedliwienie nieobecności na rozprawie w dniu 1 lutego 2021 r. przedstawione przez oskarżonego Z. J. było zatem prawidłowe i wystarczające. Jednakże sąd meriti uprawniony był do kontynuowania rozprawy w dniu 1 lutego 2021 r. i przeprowadzenia na niej czynności dowodowych, gdyż zgodnie z obowiązującym od dnia 5 października 2019 r. przepisem art. 117 § 3a k.p.k. (nie § 3, jak omyłkowo podawał sąd I instancji w postanowieniu oddalającym wniosek o odroczenie rozprawy), bez względu na przyczynę nieobecności na rozprawie strony prawidłowo zawiadomionej o jej terminie, można przeprowadzić na niej czynność procesową, jeżeli stawił się jej obrońca, a tak stało się na rozprawie w dniu 1 lutego 2021 r. Należy też zauważyć, że przeprowadzona została czynność procesowa o charakterze pilnym, tj. przesłuchanie w drodze wideokonferencji świadka J. S., która stawiła się w tym celu w Sądzie Okręgowym w Piotrkowie Trybunalskim, będąc osobą sprawującą opiekę nad dzieckiem w wieku niemowlęcym. Złożyła ona zeznania zasadniczo korzystne dla oskarżonego, zaś na kolejnej rozprawie w dniu 23 lutego 2021 r. obecny na niej oskarżony Z. J. ani jego obrońca nie żądali powtórzenia tej czynności dowodowej. W takich realiach, w szczególności ze względu na brzmienie przepisu art. 117 § 3a k.p.k., nie można było dopatrzyć się w związku z tym obrazy przepisów postępowania przez sąd I instancji i nie doszło też do naruszenia prawa do obrony oskarżonego, o którym mowa w art. 6 k.p.k., w jego aspekcie materialnym. Dlatego także ten zarzut sąd odwoławczy uznał za niezasadny.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach i przekazanie sprawy temuż Sądowi do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ zarzut odwoławczy nie zyskał akceptacji sądu II instancji, nie było zasadne uwzględnianie w związku z nim sformułowanego alternatywnie przez obrońcę wniosku odwoławczego.

3.13.

Zarzut z punktu 9 apelacji obrońcy oskarżonego Z. J.: błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku poprzez niezasadne przyjęcie, iż m.in.:

- oskarżeni działali wspólnie w ramach zorganizowanej grupy przestępczej

- oskarżeni czerpali korzyści majątkowe z cudzej prostytucji i stanowiło to ich stałe źródło dochodu

- korzyść z przestępstwa uzyskanego przez oskarżonych wyniosła 1.032.804,47 zł;

- oskarżony naraził J. Ł. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu;

- oskarżony groził S. Z. pozbawieniem życia, a groźba ta wzbudziła w pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona;

- oskarżony uderzył A. A.

- oskarżony wielokrotnie doprowadził A. A.do poddania się innym czynnościom seksualnym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut ten nie został uznany przez sąd odwoławczy za zasadny.

Za odnoszące się w zasadzie wyczerpująco do pierwszych trzech podpunktów omawianego zarzutu należy uznać rozważania sądu II instancji przedstawione w punkcie 3.6 niniejszego uzasadnienia, do których dla uniknięcia zbędnych powtórzeń należy w tym miejscu odesłać. Uzupełnić jedynie wypada przedstawioną tam argumentację dotyczącą niektórych podpunktów powtórzonych w części uzasadnienia apelacji obrońcy Z. J. oznaczonej cyfrą IV:

Ad 2: Wbrew twierdzeniom apelującego zeznające w charakterze świadków kobiety zatrudnione w klubie nocnym (...) w C. w 2015 roku (jak wynika z zeznań np. S. Z. k. 607 t. IV czy H. G. k. 722 t. IV) twierdziły, że w tamtym okresie klub prowadzili wspólnie A. G. (1) z Z. J.. Ponadto okoliczność ta nie ma istotnego znaczenia dla przypisanego oskarżonemu przez sąd I instancji czynu z art. 258 § 3 k.k., którego datę początkową sąd meriti określił na luty 2017 r.;

Ad 3: Potwierdzić trzeba, że pozyskanie nieruchomości przy ul. (...) w C. na potrzeby prowadzenia klubu nocnego zostało przeprowadzone wyłącznie przez A. G. (1), w czasie gdy Z. J. był pozbawiony wolności, lecz okoliczność ta nie ma znaczenia dla wydanych przez sąd I instancji rozstrzygnięć o czynach przypisanych oskarżonemu.

Odnosząc się do ostatnich czterech podpunktów omawianego zarzutu odwoławczego, stwierdzić trzeba, co następuje. Zeznania J. Ł. w zakresie, w którym opisywała, jak została wypchnięta z klubu nocnego (...) przez Z. J. i spadła przez to ze schodów prowadzących z budynku na plac przed nim, były konsekwentne, przekonujące i słusznie uznane zostały przez sąd I instancji za wiarygodne. Jak już sygnalizowano, znajdowały one nawet pewne potwierdzenie w wyjaśnieniach samego Z. J., który stwierdził (k. 361 t. II), że istotnie popchnął J. Ł., lecz nie wie, czy ona spadła ze schodów, bo drzwi są umiejscowione na wprost ściany, a schody prowadzą od tej ściany w lewo, więc nie wie, czy ona spadła ze schodów. O zepchnięciu ze schodów przez oskarżonego dziewczyny o imieniu J. wspominała też w swych zeznaniach H. G. (k. 721-723 t. IV). Z kolei na fotografiach złożonych do akt sprawy (k. 2959 t. XV) widać, że same drzwi wyjściowe z lokalu położone są na wprost pokrytych gresowymi kaflami schodów prowadzących na plac przed budynkiem, zatem jeśli przez nie wg relacji świadka miała zostać wypchnięta, to narażenie na niebezpieczeństwo, o którym mowa w art. 160 § 1 k.k., na skutek wypchnięcia nietrzeźwej pokrzywdzonej przez te drzwi na schody jawi się jako ewidentne.

Z zeznań świadka S. Z. (k. 607-609 t. III i 2854-2855 t. XV) wspartych treścią opinii biegłej psycholog uczestniczącej w przesłuchaniu świadka przed sądem (k. 2885-2887 t. XV) wynika, że obawianie się wypowiedzianej pod jej adresem groźby Z. J. nie było udawane, a sąd I instancji miał pełne podstawy, aby dać wiarę depozycjom tego świadka.

Kopnięcie przez oskarżonego A. A.w lokalu klubu (...) relacjonowane było nie tylko w zeznaniach przez pokrzywdzoną, lecz znajdowało potwierdzenie w innych dowodach, a nawet jego zaistnienie wynikało z nagranej rozmowy J. K. z A. M., na którą wielokrotnie powoływali się obrońcy oskarżonych. Zatem naruszenie nietykalności pokrzywdzonej A. słusznie uznane zostało przez sąd meriti za wykazane wiarygodnymi dowodami. Podobnie rzecz miała się z przypisanym oskarżonemu czynem z art. 197 § 2 k.k. ustalonym na podstawie konsekwentnych zeznań A. A. cechujących się walorami psychologicznej wiarygodności, które trafnie uznane zostały za miarodajne przez sąd orzekający w tej sprawie w I instancji.

Z tych wszystkich powodów także ostatni z zarzutów podniesionych w apelacji przez obrońcę oskarżonego Z. J. nie został uwzględniony.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach i przekazanie sprawy temuż Sądowi do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutu implikowała niemożność uwzględnienia w związku z nim wniosku odwoławczego sformułowanego w środku odwoławczym wniesionym przez obrońcę oskarżonego Z. J..

3.14.

Zarzut z punktu 1 apelacji obrońcy oskarżonej J. K.: obrazy przepisów prawa materialnego, a to art. 258 § 1 k.k. poprzez błędną wykładnię w drodze przyjęcia, iż zachowanie oskarżonej wyczerpało znamiona stypizowane w tymże przepisie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie jest zasadny.

Aby nie powtarzać tych samych wywodów, należy odesłać w tym miejscu do rozważań przedstawionych już w punktach 3.1 oraz 3.7 niniejszego uzasadnienia. Wykazano w nich, że sąd I instancji nie uchybił przepisowi art. 258 § 1 k.k., dokonując na kanwie tej sprawy jego prawidłowej wykładni - właściwie interpretując pojęcie zorganizowanej grupy przestępczej i trafnie aplikując ten przepis do sytuacji faktycznej występującej na kanwie tej sprawy. Odnosi się to również do prawidłowo ustalonych elementów strony przedmiotowej i podmiotowej pierwszego z czynów przypisanych oskarżonej J. K., który przy takich ustaleniach faktycznych, jakie poczynił sąd meriti, musiał być uznany za udział w zorganizowanej grupie przestępczej w rozumieniu art. 258 § 1 k.k.

Wniosek

O zmianę wyroku Sądu I instancji poprzez uniewinnienie oskarżonej od zarzucanych jej czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach i przekazanie sprawy temuż Sądowi do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadny był zarzut odwoławczy, więc oparty na nim wniosek o uchylenie bądź zmianę kwestionowanego orzeczenia nie nadawał się do uwzględnienia.

3.15.

Zarzut z punktu 2 apelacji obrońcy oskarżonej J. K.: obrazy przepisów prawa materialnego, a to art. 204 § 2 k.k. poprzez błędną wykładnię w drodze przyjęcia, iż zachowanie oskarżonej wyczerpało znamiona

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W przypadku tego zarzutu odesłać należy do odpowiednio odnoszących się do sytuacji oskarżonej J. K. rozważań ujętych w punktach 3.2 oraz 3.8 niniejszych pisemnych motywów rozstrzygnięcia sądu odwoławczego, akcentując po raz kolejny, że nie dochodziło do udzielania prostytutkom związanym z klubem (...) w C. żadnych świadczeń wzajemnych mogących ekskulpować oskarżonych, w tym J. K. od popełnienia występku z art. 204 § 2 k.k. w sytuacji, gdy pobierane przez nią od właścicieli klubu (...) wynagrodzenie, z czego w pełni zdawała sobie sprawę, pochodziło z zysków uzyskanych z uprawianej tam prostytucji, a odbierane od zatrudnionych tam kobiet pisemne oświadczenia o zobowiązaniu do nieuprawiania prostytucji były uzyskiwane dla pozoru celem ukrycia nielegalnego procederu. Z tych właśnie powodów zarzut obrazy przepisu prawa materialnego, tj. art. 204 § 2 k.k. nie okazał się skuteczny.

Wniosek

O zmianę wyroku Sądu I instancji poprzez uniewinnienie oskarżonej od zarzucanych jej czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach i przekazanie sprawy temuż Sądowi do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Przy nieuwzględnieniu zarzutu odwoławczego nie było możliwe przychylenie się do opartego na nim wniosku odwoławczego.

3.16.

Zarzut z punktu 3 apelacji obrońcy oskarżonej J. K.: obrazy przepisów postępowania, mogącej mieć wpływ na treść orzeczenia, a to: art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez ich niezastosowanie, polegające na nieuwzględnieniu w procesie kształtowania przekonania sądu wszystkich przeprowadzonych dowodów, tu - istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy wyjaśnień oskarżonych, zeznań świadków, nagrania (k. 1883-1887), wskazujących na nieczerpanie przez oskarżonych korzyści majątkowej z cudzej prostytucji, niepopełnienia przez oskarżonych zarzucanych im czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Jak już obszernie to omówiono w punkcie 3.3 niniejszego uzasadnienia, dokonana przez sąd I instancji ocena materiału dowodowego zebranego w tej sprawie była, całościowa, wnikliwa, logicznie uargumentowana, zgodna ze wskazaniami płynącymi z doświadczenia życiowego i przez to nie naruszała przepisów art. 7 oraz 410 Kodeksu postępowania karnego. Do przywołanych szczegółowych rozważań odnoszących się w całości także do tego zarzutu podniesionego na korzyść J. K. można dodać, że słusznie sąd meriti w całości nie dał wiary wyjaśnieniom tej oskarżonej, która wbrew zgodnym w szczegółach i wzajemnie się potwierdzającym zeznaniom nader licznych świadków - kobiet związanych z działalnością klubu nocnego (...) w C. zaprzeczała, aby były tam świadczone w pokojach płatne usługi seksualne. Podawała, że klienci płacili tam jedynie 50 zł za pokój w ramach usługi noclegowej, podczas gdy nawet z wyjaśnień Z. J. wynikało, iż stawka za godzinę wynajęcia pokoju w klubie wynosiła 270 złotych. Oskarżona wyjaśniała, że zatrudnione w tym klubie kobiety nie rozliczały się przy barze, nie było wynagradzania taksówkarzy za przywiezienie klientów, którzy szli z prostytutką do pokoju i nie nakładała żadnych kar na zatrudnione tam panie, czemu zgodnie przeczyły liczne zeznania świadków, przywołanych na str. 2-3 pisemnego uzasadnienia sądu I instancji. Te właśnie zeznania w sposób zgodny z zasadą swobodnej sędziowskiej oceny dowodów unormowaną w art. 7 k.p.k. trafnie zostały uznane za wiarygodne i sąd odwoławczy nie dopatrzył się przy tym uchybień proceduralnych podnoszonych przez obrońców oskarżonych A. G. (1), A. G. (2), Z. J. i J. K. w identycznie brzmiących zarzutach.

Wniosek

O zmianę wyroku Sądu I instancji poprzez uniewinnienie oskarżonej od zarzucanych jej czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach i przekazanie sprawy temuż Sądowi do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ocena dowodów przeprowadzona przez sąd I instancji była prawidłowa i w związku z tym nie było podstaw do uwzględnienia wniosku odwoławczego.

3.17.

Zarzut z punktu 4 apelacji obrońcy oskarżonej J. K.: obrazy przepisów postępowania, mogącej mieć wpływ na treść orzeczenia, a to: art. 170 k.p.k. poprzez ich błędną wykładnię w drodze oddalenia wniosków dowodowych składanych przez oskarżonych i obrońcę w toku przewodu sądowego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut ten nie dotyczył oskarżonej J. K., gdyż ani ona, ani jej obrońca nie składali wniosków dowodowych, o których mowa w tym zarzucie. Wnioski oskarżonego Z. J. i obrońcy oskarżonych A. G. (1) i A. G. (2) zostały zaś zasadnie oddalone przez sąd I instancji, w sposób nie naruszający przepisów postępowania, a w szczególności art. 170 k.p.k., jak to już omówiono w punktach 3.4 i 3.11 niniejszego uzasadnienia.

Wniosek

O zmianę wyroku Sądu I instancji poprzez uniewinnienie oskarżonej od zarzucanych jej czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach i przekazanie sprawy temuż Sądowi do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Chybiony zarzut odwoławczy nie mógł spowodować uwzględnienia opartego na nim wniosku o zmianę bądź uchylenie zaskarżonego orzeczenia.

3.18.

Zarzut z punktu 5 apelacji obrońcy oskarżonej J. K.: błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku poprzez niezasadne przyjęcie, iż m.in.:

- oskarżeni działali wspólnie w ramach zorganizowanej grupy przestępczej

- oskarżeni czerpali korzyści majątkowe z cudzej prostytucji i stanowiło to ich stałe źródło dochodu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na te tematy przedstawiono już obszerne rozważania i argumentację - odnoszące się w równej mierze do oskarżonej J. K. - w punktach 3.6 oraz 3.13 formularza tego uzasadnienia. Zaznaczyć jeszcze można, że jak wynika z przywołanego wyżej choćby w punkcie 3.3 całego konglomeratu dowodów zebranych w toku niniejszego postępowania, trafnie uznanych przez sąd meriti za wiarygodne, oskarżona J. K. świadomie brała udział w zarządzaniu klubem nocnym (...) w C. jako "menadżerka" zatrudniona przez właścicieli: A. G. (1) i Z. J., których polecenia wykonywała, mając pełne rozeznanie i chcąc, aby w tym klubie dochodziło do czerpania korzyści z prostytucji zatrudnionych tam kobiet, które zresztą nadzorowała, przy czym ustalała im okresy "pracy", dyżury oraz dyscyplinowała poprzez nakładanie i egzekwowanie kar pieniężnych, potrącanych z przypadających im, zgodnie z ustalonymi zasadami podziału dochodów uzyskiwanych w związku z prostytucją, części wynagrodzenia. Uczestniczyła w ten sposób świadomie w funkcjonowaniu trwałej, zorganizowanej wewnętrznie i zewnętrznie strukturze nastawionej na popełnianie przestępstwa polegającego na czerpaniu korzyści majątkowych z cudzej prostytucji. Jednocześnie obejmowała swym bezpośrednim zamiarem uzyskiwanie z tego tytułu wynagrodzenia wypłacanego jej przez właścicieli klubu, a nawet wedle niektórych wypowiedzi procesowych (zeznania świadka H. G. k. 722 verte t. IV), miała pobierać od prostytutek dla siebie po 10 złotych od każdego wyjazdu na świadczenie płatnych usług seksualnych inicjowanego dzięki ogłoszeniu na portalu (...). Ustalenia więc przez sąd meriti, że J. K. w okresie od lutego 2017 r. do 28 marca 2019 r. brała udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstwa tzw. sutenerstwa oraz czerpała korzyści majątkowe z cudzej prostytucji nie były obarczone błędem.

Dlatego sąd odwoławczy nie uwzględnił omawianego tu zarzutu odwoławczego.

Wniosek

O zmianę wyroku Sądu I instancji poprzez uniewinnienie oskarżonej od zarzucanych jej czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach i przekazanie sprawy temuż Sądowi do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W świetle bezzasadności także i tego zarzutu nie było podstaw do przychylenia się do sformułowanego przez obrońcę oskarżonej J. K. w formie alternatywnej wniosku odwoławczego.

3.19.

Zarzut z punktu 1 apelacji obrońcy oskarżonego A. N. (1): obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść orzeczenia, a to:

a. art. 7 k.p.k. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów wyrażające się w całkowitym odstąpieniu od - pozbawionej cech arbitralności, logicznej, zgodnej z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, opartej na całokształcie ujawnionych okoliczności, samodzielnej, krytycznej i uwzględniającej w jednakowym stopniu oraz w pełnym zakresie argumenty oskarżonego i jego obrońcy - analizy i oceny dowodów z:

- zeznań świadka P. Z.,

- zeznań świadka S. Z.,

- opinii biegłej psycholog dotyczącej świadka S. Z..

b. art. 410 k.p.k. poprzez nieoparcie orzeczenia o całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej tj. nieodniesienie się w treści wyroku, a przez to niedokonanie oceny wyjaśnień oskarżonego A. N. (1) - złożonych na etapie postępowania przygotowawczego, a zawnioskowanego przez prokuraturę treścią aktu oskarżenia jako materiał dowodowy w przedmiotowej sprawie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut ten, choć nie był pozbawiony pewnych racji, ostatecznie sąd odwoławczy ocenił jako niezasadny.

Faktem jest, co słusznie podnosi w apelacji obrońca A. N. (1), że pisemne uzasadnienie wyroku sądu I instancji nie zawiera wyraźnie wyodrębnionej oceny wiarygodności wyjaśnień tego oskarżonego, który składał je w postępowaniu przygotowawczym, nie przyznając się do popełnienia zarzucanego mu czynu (k. 352-356 t. II oraz w ramach konfrontacji z P. Z. - k. 640-645 t. IV) i podtrzymał na rozprawie (k. 2554 t. XIII). Stanowiło to niewątpliwie naruszenie przepisu art. 424 § 1 pkt 1) k.p.k. poprzez brak przejrzystego omówienia, dlaczego sąd meriti nie uznał do przyjętych ustaleń w zakresie sprawstwa oskarżonego dowodu przeciwnego w postaci jego wyjaśnień. Nie można jednak w tym przypadku potwierdzić, aby to uchybienie miało wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia, skoro pisemne uzasadnienie wyroku sporządza się po jego wydaniu. Ponadto w istocie nie doszło przy rozpoznaniu tej sprawy do rzeczywistej obrazy przepisu art. 410 k.p.k., gdyż mimo pominięcia odrębnego odniesienia się do wyjaśnień A. N. (1) w pisemnych motywach rozstrzygnięcia, sąd I instancji brał je pod uwagę i oceniał przy wydaniu zaskarżonego orzeczenia. Świadczą o tym twierdzenia odnoszące się do wyjaśnień oskarżonego A. N. (1) przedstawione przy ocenie wiarygodności zeznań świadka P. Z. (str. 18-19 pisemnego uzasadnienia wyroku sądu I instancji). Przyznać jednak trzeba, że przedstawione w tym miejscu uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia ustosunkowanie się do wyjaśnień oskarżonego A. N. (1) nie stanowi wnikliwej oceny tego dowodu, na co wskazuje stwierdzenie sądu meriti, że oskarżony zasadniczo nie zaprzeczył wersji wydarzeń przedstawianych przez świadka P. Z.. Nie była to konstatacja dokładna, ponieważ A. N. (1), składając wyjaśnienia jako podejrzany i podtrzymując je jako oskarżony, przyznawał, że znał P. Z., że miał świadomość jej trudnej sytuacji rodzinnej i życiowej, wynikającej jednak z prowadzonego przez nią trybu życia, w tym prostytuowania się, a także potwierdzał, że kilkakrotnie odbył z nią stosunki seksualne w wynajmowanym przez siebie mieszkaniu, gdy nie przebywała tam jego żona, niejako w zamian za umożliwienie P. Z. wykąpania się i zjedzenia czegoś, zaprzeczając, aby miało to następować w ramach zapłaty za udzielenie narkotyku. Oskarżony A. N. (1) stanowczo i niezmiennie zaprzeczał jednak, aby miał zawieźć, razem ze znajomym D. B. jako kierowcą, P. Z. do klubu nocnego (...) w C., choć nie wykluczył podczas konfrontacji (k. 642 t. IV), że mógł być z D. B. w klubie nocnym u Z. J..

Sąd meriti w tym zakresie nie dopuścił się jednak obrazy przepisu art. 7 k.p.k., gdyż słusznie dał wiarę twierdzeniom P. Z., że to A. N. (1), znając jej trudną sytuację życiową, zawiózł ją, z D. B. jako kierowcą, z B. do klubu (...) w C., gdzie załatwił jej w rozmowie z Z. J. możliwość pracy początkowo w charakterze hostessy, tancerki, a następnie prostytutki, za co A. N. (1) miał dostać finansową gratyfikację. Zeznania P. Z., w ocenie sądu odwoławczego, nie były przekonujące jedynie co do tego, że stosunek płciowy, który odbyła z A. N. (1) przed zawiezieniem jej do C. miał stanowić formę sprawdzenia przez oskarżonego, czy nadaje się ona do pracy w charakterze prostytutki, gdyż jak trafnie zauważył A. N. (1) podczas konfrontacji ze świadkiem P. Z. i co ona sama potwierdziła przed sądem, byłoby to bezcelowe, skoro wcześniej już kilkakrotnie odbył z nią podobne stosunki. W pozostałym, wskazanym wyżej zakresie, sąd meriti zasadnie dał wiarę depozycjom P. Z.. Bardzo istotnym przemawiającym za tym argumentem było potwierdzenie zeznań P. Z. co do tych okoliczności zeznaniami innego świadka - S. Z., która znała P. Z. z kontaktów z nią w klubie nocnym w B.. Zeznania S. Z. brzmiały przekonująco, gdyż nie miała ona żadnego interesu w bezzasadnym pomawianiu o cokolwiek A. N. (1), jej znajomość z P. Z. nie była zażyła i brak podstaw do przyjęcia, aby wbrew prawdzie chciała popierać przed organami ścigania jej wersję wydarzeń, które S. Z. w istotny sposób nie dotyczyły. Zeznania S. Z. pokrywały się z relacjami procesowymi P. Z. w drobnych szczegółach, jak np. adresu (ul. (...)), skąd z B. zabierał ją samochodem A. N. (1). Jednocześnie, jak już wskazywano wyżej w tym uzasadnieniu, za miarodajną trzeba uznać opinię biegłej psycholog E. T. (k. 2885-2887 t. XV), uczestniczącej w przesłuchaniu świadka S. Z. przed sądem i potwierdzającej, że jej zeznania cechują się psychologiczną wiarygodnością.

Z tych wszystkich względów, pomimo wskazanych wyżej mankamentów oceny dowodów przeprowadzonej przez sąd I instancji w części dotyczącej czynu zarzucanego oskarżonemu A. N. (1), sąd odwoławczy stwierdził, że nie doszło w tym zakresie do podnoszonej w apelacji obrazy przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k. lub art. 410 k.p.k., która miałaby wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia dotyczącego tego oskarżonego.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu przestępstwa z art. 189a § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut nie okazał się trafny i sąd odwoławczy stanął na stanowisku, że materiał dowodowy ujawniony na rozprawie przed sądem I instancji, po jego właściwej ocenie, dawał podstawy do takich ustaleń faktycznych o sprawstwie oskarżonego A. N. (1), jakie poczynił sąd meriti. Dlatego nie można było zaaprobować wniosku o zmianę kwestionowanego wyroku i uniewinnienie oskarżonego A. N. (1) od popełnienia zarzucanego mu czynu.

3.20.

Zarzut z punktu 2 apelacji obrońcy oskarżonego A. N. (1): błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść orzeczenia, a to błędne ustalenie, że:

a. oskarżony zrealizował znamiona przedmiotowe czynu stypizowanego w art. 189a § 1 k.k., a w szczególności znamię "uzyskania korzyści osobistej" w postaci odbycia z P. Z. stosunku seksualnego.

b. oskarżony zrealizował znamiona podmiotowe czynu stypizowanego w art. 189a § 1 k.k., tj. miał zamiar jego realizowania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy uznał ten zarzut za niezasadny.

Trafne było ustalenie sądu meriti, że przed zawiezieniem P. Z. z B. do klubu (...) w C., aby tam uprawiała prostytucję, oskarżony A. N. (1) odbył z nią stosunek seksualny. W swych wyjaśnieniach zresztą odbyciu kilku takich stosunków z nią nie zaprzeczał. Co prawda wątpliwe było, jak sygnalizowano w poprzednim punkcie tego uzasadnienia, aby miała to być forma sprawdzenia przydatności P. Z. do wykonywania "najstarszego zawodu świata", jednak z tychże wyjaśnień oskarżonego można wyprowadzić wniosek, że odbywało się to w zamian za coś, co uzyskiwała świadek Z., tj. udostępnienie jej na krótki pobyt mieszkania i posiłku. Zważywszy na znaczną różnicę wieku oskarżonego i świadka (22 lata) przekonująco brzmiały też zaprzeczenia P. Z., aby darzyła A. N. (1) uczuciem bądź chciała z nim odbyć stosunek płciowy przed wyjazdem do C., co sprawia, że ten akt należało uznać jako korzyść osobistą uzyskaną przez oskarżonego w związku z przetransportowaniem P. Z. do klubu (...), gdzie miała otrzymać i uzyskała lokum oraz gdzie miała uprawiać i uprawiała prostytucję, co stanowiło chwilowe remedium na jej trudną sytuację życiową i rodzinną (nie miała miejsca zamieszkania ani źródła utrzymania, natomiast miała małe dziecko, którego ojciec popełnił samobójstwo).

Podkreślić także trzeba, że nawet gdyby nie przyjmować, że oskarżony uzyskał tę osobistą korzyść, to i tak zrealizowane byłyby w tym przypadku przez oskarżonego przedmiotowe znamiona przestępstwa handlu ludźmi z art. 189a § 1 k.k. Definicja kodeksowa pojęcia "handel ludźmi", zgodna z aktami prawa międzynarodowego w tym zakresie obowiązującymi Rzeczpospolitą Polską, zawarta jest w przepisie art. 115 § 22 k.k. Zgodnie z nią handel ludźmi polega na wykonaniu jednej z czynności czasownikowych określonych na wstępie, tj. werbowania, transportu, dostarczania, przekazywania lub przyjmowania osoby. Nie ulega wątpliwości, że w tej sprawie oskarżony A. N. (1) z pomocą kolegi kierowcy przetransportował i dostarczył pokrzywdzoną do klubu nocnego (...) w C.. Czynność ta, wg rzeczonej definicji, ma być wykonana w przynajmniej jednym z celów ujętych na końcu przepisu art. 115 § 22 k.k., tj. np. w celu wykorzystania danej osoby, nawet za jej zgodą w prostytucji, pornografii lub innych formach seksualnego wykorzystania. W tym przypadku za zgodą P. Z. miało dojść do jej wykorzystywania w prostytucji uprawianej w klubie prowadzonym przez Z. J. i A. R.. Jeśli osobą pokrzywdzoną nie jest małoletni, to wg tej definicji dla przyjęcia, że doszło do handlu ludźmi wymagane jest jeszcze spełnienie przynajmniej jednego z warunków wymienionych enumeratywnie w sześciu punktach tego przepisu, tj. działanie przez sprawcę z zastosowaniem np.: wykorzystania krytycznego położenia (pkt 5) lub przyjęcia korzyści majątkowej lub osobistej (pkt 6). Zatem nawet jeśli A. N. (1) w związku z przewiezieniem P. Z. do klubu nocnego w C. celem wykorzystywania jej tam do uprawiania prostytucji nie uzyskał żadnej korzyści, to niewątpliwie doszło do tego z wykorzystaniem krytycznego położenia pokrzywdzonej, o którym przekonująco zeznawała i które znajdowało potwierdzenie w zeznaniach świadka S. Z., jak również w wyjaśnieniach samego oskarżonego. Nie można więc potwierdzić zarzutu, aby przy rozpoznawaniu tej sprawy sąd I instancji błędnie ustalił, że oskarżony zrealizował znamiona przedmiotowe zbrodni z art. 189a § 1 k.k.

W odniesieniu do zarzutu dotyczącego strony podmiotowej tego przestępstwa trzeba zauważyć, że nie jest wymagane, aby sprawce uświadamiał sobie dosłownie czy pojęciowo, że popełnia zdefiniowaną w aktach prawa międzynarodowego i przyjętą w polskim Kodeksie karnym zbrodnię określaną jako "handel ludźmi". Konieczne jest natomiast wykazanie, że swoim zamiarem obejmował elementy stanu faktycznego niezbędne dla uznania przy ocenie prawnej jego zachowania zgodnie ze wspomnianą definicją, iż doszło do przestępstwa z art. 189a k.k. Tak właśnie było w przypadku oskarżonego A. N. (1). Zgodnie z prawidłowymi ustaleniami sądu I instancji oskarżony chciał przetransportować P. Z. do klubu nocnego w C., wiedząc i akceptując, że będzie tam wykorzystywana w procederze prostytucji, a nadto zdawał sobie sprawę, że następuje to z powodu krytycznego położenia życiowego pokrzywdzonej. Już te elementy wystarczyły dla przypisania oskarżonemu zamiaru popełnienia zbrodni handlu ludźmi w rozumieniu art. 189a § 1 k.k. w zw. z art. 115 § 22 k.k., bez względu na to, że wszystko działo się za zgodą P. Z. i w celu poprawy jej sytuacji życiowej oraz nawet nie bacząc na uzyskaną w związku z tym korzyść osobistą przez A. N. (1) w postaci stosunku seksualnego z pokrzywdzoną, dobrowolnego z jej strony.

Dlatego także drugi z zarzutów odwoławczych obrońcy oskarżonego A. N. (1) nie został uwzględniony w instancji odwoławczej.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu przestępstwa z art. 189a § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro zarzut odwoławczy nie okazał się zasadny, nie było powodów, aby zmieniać zaskarżony wyrok i orzekać o uniewinnieniu oskarżonego od popełnienia zarzucanej mu zbrodni.

3.21.

Zarzut z punktu II.1 apelacji obrońcy oskarżonego Ł. M. - w zakresie zarzutu brania udziału w zorganizowanej grupie przestępczej: obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. polegającej na:

a) pominięciu przy wyrokowaniu istotnych okoliczności, a mianowicie:

- że Ł. M. był jednym z bardzo wielu taksówkarzy wskazywanych przez świadków (vide zeznania świadków złożone w postępowaniu przed Sądem - Z., Z., W., O., K. i inni)

- jego działalność mieściła się w ramach działalności przewozowej i nie różniła się od działalności innych taksówkarzy, którzy w ten czy inny sposób mieli kontakt z osobami z klubu (...),

- świadek Z., która była istotnym świadkiem oskarżenia, na rozprawie w dniu 7.11.2020 roku nawet oskarżonego M. nie rozpoznała;

co w konsekwencji nie pozwala na przyjęcie, że zachowanie Ł. M. różniło się od zachowań innych taksówkarzy na tyle, że stanowiło rolę członka zorganizowanej grupy przestępczej

b) niezasadnej odmowie wiarygodności zeznaniom świadków A. M. i D. D. tylko na tej podstawie, że są związani z oskarżonym więzami rodzinnymi lub koleżeńskimi w sytuacji, gdy zeznania te logicznie korespondują z zeznaniami innych świadków w zakresie tego, że Ł. M. był tylko jednym z wielu taksówkarzy mających kontakt z klubem i nie pełnił żadnej specjalnej roli pozwalającej uznać, że był członkiem zorganizowanej grupy przestępczej

c) niezasadnej odmowie wiarygodności wyjaśnieniom Ł. M. w zakresie jego świadomości istnienia jakiejkolwiek grupy przestępczej

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy nie stwierdził, aby podczas procedowania przed sądem pierwszej instancji doszło do uchybień podniesionych w tym zarzucie, naruszających przepisy art. 7 oraz art. 410 k.p.k. w takim stopniu, aby miało to wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia.

Potwierdzany przez wielu przesłuchanych w tej sprawie świadków fakt, że Ł. M. był jednym z wielu taksówkarzy, którzy przywozili klientów do klubu (...) w C. nie miał istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia w przedmiocie odpowiedzialności karnej samego Ł. M. za przestępstwo z art. 258 § 1 k.k., podobnie jak okoliczność, że wykonywał działalność przewozową jako taksówkarz. Nie jest bowiem wykluczone, aby do zorganizowanej grupy przestępczej należała znaczna ilość taksówkarzy, wykonując dla niej przewozy osób, np. klientów, także w ramach działalności taksówkarskiej. To nie ilość osób pełniących określoną rolę czy też charakter wykonywanej czynności mający nie odpowiadać działalności legalnej ma decydujące znaczenie przy rozstrzyganiu o przynależności do zorganizowanej grupy przestępczej, tylko świadomy udział w wykazującej cechy wewnętrznego i zewnętrznego zorganizowania zhierarchizowanej grupie osobowej, której celem jest popełnianie przestępstw, przy założeniu pewnej trwałości tej struktury. Zatem nawet wyraźne uwzględnienie przez sąd meriti pierwszych dwóch okoliczności wskazanych w tym zarzucie nie wiązało się z koniecznością ustalenia, że Ł. M. nie był członkiem zorganizowanej grupy przestępczej, której dotyczyło to postępowanie. Jeśli natomiast obrońca wskazywał na te kwestie, aby podkreślić, że spośród wielu taksówkarzy przywożących klientów do klubu nocnego (...) jedynie Ł. M. zasiadł na ławie oskarżonych, to należy podkreślić, że to prokurator decyduje w tego typu sprawie o tym, przeciwko komu skieruje akt oskarżenia, natomiast sąd zgodnie z zasadą skargowości orzekać musi o odpowiedzialności karnej tych osób, które zostały formalnie oskarżone, a fakt nie postawienia w stan oskarżenia innych osób dopuszczających się podobnych czynów nie stanowi argumentu przemawiającego za uwolnieniem od odpowiedzialności konkretnego oskarżonego. Wypada zresztą zauważyć, że w toku postępowania przygotowawczego w tej sprawie organy ścigania starały się ustalić dane innych taksówkarzy, świadczących podobne usługi związane z wymienionym klubem nocnym, lecz czynności te nie okazały się skuteczne.

Nieistotna była również przy całościowej ocenie dowodów okoliczność, że na rozprawie sądowej P. Z. nie rozpoznała Ł. M., gdyż ze względu na upływ czasu wizerunek oskarżonego mógł zatrzeć się jej w pamięci.

Z pisemnego uzasadnienia kwestionowanego wyroku wynika, że sąd I instancji nie dał wiary świadkom A. M. i D. D. nie tylko dlatego, że byli osobami związanymi z oskarżonym więzami pokrewieństwa czy bliskiej znajomości, lecz głównie z tego względu, że nie mogli posiadać wyczerpującej, wiarygodnej wiedzy na temat powodów i realiów, w jakich Ł. M. świadczył konkretne usługi przewozowe.

Samo wyjaśnienie przez oskarżonego, że nie miał świadomości, iż istnieje zorganizowana grupa przestępcza nie było wystarczające dla dania mu wiary w tym zakresie, gdyż jednocześnie wiedział, że istnieje wykazująca cechy organizacji i trwałości struktura osobowo-rzeczowa w postaci klubu nocnego (...) w C., zaś z wielu dowodów wynikało, że musiał też wiedzieć, iż celem jej działania jest osiąganie korzyści majątkowych z prostytucji uprawianej w tym klubie.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. 30 i uniewinnienie oskarżonego Ł. M. od zarzutu popełnienia czynu opisanego w art. 258 k.k., względnie o uchylenie wyroku w całości co do oskarżonego Ł. M. w zakresie obydwu czynów i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut uznano za niezasadny, więc uwzględnienie w oparciu o niego alternatywnych wniosków odwoławczych nie było możliwe.

3.22.

Zarzut z punktu II.2 apelacji obrońcy oskarżonego Ł. M. - w zakresie zarzutu brania udziału w zorganizowanej grupie przestępczej: obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść orzeczenia, a to art. 2 § 1 pkt 1 k.p.k., art. 2 § 2 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. polegającej na oparciu skazania Ł. M. za udział w zorganizowanej grupie przestępczej na niedostatecznej podstawie dowodowej, z której w szczególności nie wynika, ażeby pełnił w grupie jakąkolwiek rolę inną niż rola wynikająca z zawodu taksówkarza.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie można za skuteczną podstawę odwoławczą uznać naruszenia ogólnych zasad postępowania karnego ujętych w art. 2 § 1 pkt 1 oraz § 2 k.p.k., które przedstawiają tylko generalne cele całej regulacji kodeksowej, zaś trafny zarzut odwoławczy winien wskazywać na uchybienie szczegółowym przepisom postępowania.

Sąd odwoławczy nie stwierdził też, aby sąd I instancji uchybił zasadzie wyrażonej w art. 5 § 2 k.p.k., gdyż nie dopuścił się rozstrzygania nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, nie stwierdzając, aby takie wątpliwości na kanwie niniejszej sprawy występowały.

Nie można jednak odmówić słuszności apelującemu obrońcy Ł. M. co do zaistnienia nie dość wnikliwej oceny całokształtu materiału dowodowego pod kątem czynienia ustaleń o przynależności tego oskarżonego do zorganizowanej grupy przestępczej, której dotyczyło to postępowanie. Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia, sąd meriti zrównywał rolę oskarżonego Ł. M. z działalnością oskarżonych A. G. (2) oraz G. S., podczas gdy dokładna analiza materiału dowodowego winna doprowadzić sąd do konstatacji o odmiennej roli i pozycji Ł. M. względem grupy przestępczej funkcjonującej w związku z działalnością klubu nocnego (...) w C., aniżeli pozostałych oskarżonych. Żaden dowód nie wskazywał bowiem, aby Ł. M. był zatrudniony w tym klubie, w przeciwieństwie do J. K., A. G. (2) i G. S., a także by w jakikolwiek sposób podlegał osobom kierującym tym klubem tj. A. G. (1) i Z. J., miał wykonywać ich polecenia czy pozostawać do ich dyspozycji w ramach realizacji przestępczych celów grupy. Nie należał zatem do zhierarchizowanej struktury osobowej tej grupy, a jedynie współpracował z nią ad hoc, dowożąc klientów do klubu nocnego, a następnie oczekując na powrót klientów i inkasując uzgodnione wcześniej z członkami grupy wynagrodzenie zależne od tego, jak długo klient przebywał tam w pokoju z kobietą korzystając z usług seksualnych, a co za tym idzie - ile klubowi za to zapłacił, ewentualnie w ramach zamówionego przez kierujących klubem kursu dowoził panią związaną z klubem pod wskazany adres, za co pobierał opłatę jak za kurs taksówkowy. Z ocenionego całościowo materiału dowodowego wynikało więc, że Ł. M. był osobą pozostającą na zewnątrz rzeczonej grupy przestępczej, wykonując tylko, nieregularnie i zależnie od własnej woli, usługi taksówkarskie, z których korzystała ta grupa i za co mu w związku z tym płaciła wg umówionych stawek.

Dlatego należało przychylić się do podniesionego w omawianym punkcie apelacji zarzutu obrazy przepisów art. 7 i art. 410 k.p.k.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. 30 i uniewinnienie oskarżonego Ł. M. od zarzutu popełnienia czynu opisanego w art. 258 k.k., względnie o uchylenie wyroku w całości co do oskarżonego Ł. M. w zakresie obydwu czynów i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Trafność tego zarzutu we wskazanej wyżej części w powiązaniu z zasadnością kolejnego zarzutu podnoszącego błąd w ustaleniach faktycznych co do przynależności oskarżonego Ł. M. do zorganizowanej grupy przestępczej, o której mowa w akcie oskarżenia wniesionym w tej sprawie, skłoniła sąd odwoławczy do zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynu przypisanego mu w punkcie 30 wyroku sądu I instancji.

3.23.

Zarzut z punktu III apelacji obrońcy oskarżonego Ł. M. - w zakresie zarzutu brania udziału w zorganizowanej grupie przestępczej: błędu w ustaleniach faktycznych mającego niewątpliwie wpływ na jego treść, a polegającego na:

a) pozbawionym podstaw faktycznych twierdzeniu Sądu na stronie 29 uzasadnienia, że oskarżony Ł. M. został jako osoba sprawdzona i zaufana zaangażowany w działalność grupy jako kierowca w sytuacji, gdy żaden dowód tego nie potwierdza, w szczególności nie potwierdzają tego świadkowie powołani przez oskarżenie, którzy nie potwierdzili jego odmiennej roli w stosunku do innych taksówkarzy mających kontakt z klubem i osobami z klubu.

b) błędnym w pkt. 1.1.2 uzasadnienia przywołaniu zeznań świadków tj. P. Z., S. Z., A. P., A. A. K. F., E. K. i A. W. i przez to nieuzasadnionym przyjęciu, że Ł. M. był osobą, z usług której korzystały w/w świadkowie przy przewożeniu do miejsc, gdzie były świadczone usługi seksualne, w sytuacji gdy takich usług oskarżony M. nie wykonywał i w konsekwencji nie ma na to żądnych dowodów, w szczególności w zeznaniach w/w świadków. Przewozy takie, jeśli już były wykonywane, to wykonywali kierowcy zatrudnieni w klubie (vide zeznania przed sądem świadka Z.).

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Co prawda z niektórych z wymienionych w tym zarzucie zeznań świadków - kobiet zatrudnionych w klubie (...) w C., zwłaszcza złożonych w trakcie postępowania przygotowawczego (vide np. zeznania świadków S. Z. k. 607-609 t. IV czy A. P. k. 840-842 t. V), które zasadnie uznano za wiarygodne, wynikało, że taksówkarze - w tym rozpoznawany przez wielu spośród tych świadków ze zdjęcia Ł. M. - wykonywali także kursy z prostytutkami pod wskazane adresy domowe, lecz nadal nie było to wystarczające dla przyjęcia, że oskarżony Ł. M. włączony został w osobową strukturę grupy przestępczej, której dotyczy to postępowanie. Pozostawał on dla tej grupy osobą z zewnątrz, wykonującą dla niej tylko zamówione usługi taksówkarskie - jak to wskazano w poprzednim punkcie niniejszego uzasadnienia. W szczególności nie było wystarczających podstaw dowodowych do stwierdzenia, aby został on do tej grupy w wyraźny sposób zwerbowany na zasadzie sprawdzenia i zaufania, jak to podniesiono w podpunkcie a) omawianego zarzutu. Dlatego przyznać należało rację apelującemu obrońcy, że błędnie sąd I instancji ustalił, iż Ł. M. brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, jak zarzucono mu w punkcie VII.1 aktu oskarżenia.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. 30 i uniewinnienie oskarżonego Ł. M. od zarzutu popełnienia czynu opisanego w art. 258 k.k., względnie o uchylenie wyroku w całości co do oskarżonego Ł. M. w zakresie obydwu czynów i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec stwierdzenia, w związku z podniesionym zarzutem, błędu w ustaleniach faktycznych sądu I instancji co do udziału oskarżonego Ł. M. w zorganizowanej grupie przestępczej, zasadny był przytoczony wyżej wniosek odwoławczy w jego pierwszym z alternatywnych postulatów, wobec czego zmieniono zaskarżony wyrok poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynu przypisanego mu w punkcie 30 orzeczenia sądu I instancji.

3.24.

Zarzut z punktu IV.1 apelacji obrońcy oskarżonego Ł. M. - w zakresie zarzutu czerpania korzyści majątkowej z uprawiania prostytucji: obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść orzeczenia, a to art. 2 § 1 pkt 1 k.p.k., art. 2 § 2 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. polegającej na oparciu skazania Ł. M. za czyn opisany w art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. na niedostatecznej podstawie dowodowej, albowiem oskarżyciel publiczny nie udowodnił, że jakikolwiek klient przywieziony do klubu skorzystał w tym klubie z usług seksualnych, które świadczyły przebywające tam kobiety i nie udowodnił jakiegokolwiek - chociażby jednokrotnego przyjęcia przez oskarżonego pieniędzy konkretnie za te usługi, co rażąco narusza domniemanie niewinności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut ten uznany został za niezasadny.

Twierdzenia apelującego obrońcy Ł. M., że nie zostało udowodnione, aby jakikolwiek klient klubu nocnego (...) skorzystał tam z płatnych usług seksualnych, a także, iż oskarżony Ł. M. kiedykolwiek przyjął pieniądze płacone za te usługi, nie były uprawnione w świetle zgromadzonego w tej sprawie materiału dowodowego, a zwłaszcza dowodów z zeznań świadków - kobiet parających się tam prostytucją, trafnie uznanych za wiarygodne przez sąd meriti, który na ich podstawie poczynił ustalenia faktyczne.

Faktem jest, że w tym lokalu nie ujęto nikogo in flagranti podczas uprawiania czy korzystania z prostytucji tudzież nie zabezpieczono nagrań czy fotografii aktów nierządnych, które miały się tam odbywać, jak również nie ujęto oskarżonego Ł. M. na gorącym uczynku inkasowania środków finansowych pochodzących z zapłaty za usługę seksualną. Trzeba jednak zauważyć, że tak bezpośrednie dowody w sprawach dotyczących występków z art. 204 § 2 k.k. w praktyce występują rzadko, zaś zazwyczaj organy prowadzące postępowanie w tego typu sprawach muszą opierać się głównie na dowodach z osobowych źródeł dowodowych, które prawidłowo przeanalizowane i ocenione, w przypadku ich wiarygodności, mogą stanowić pełnowartościowe dowody wykazujące winę i sprawstwo takiego przestępstwa.

W tej sprawie zgodne zeznania bardzo wielu świadków, wskazanych w uzasadnieniu wyroku sądu I instancji, tj. zeznania J. Ł., P. Z., B. J., W. G., A. A. S. Z., A. M., H. G., K. H., D. P., G. K., A. T., A. P. i A. H., które zasadnie zostały przez ten sąd obdarzone przymiotem wiarygodności, świadczyły dobitnie, że w klubie nocnym kierowanym przez A. G. (1) i Z. J., mieszczącym się w C., przy ul. (...), dochodziło na szeroką skalę do uprawiania prostytucji. Wskazujący na to materiał dowodowy poddany został też analizie przez sąd odwoławczy, przedstawionej w punkcie 3.3 niniejszego uzasadnienia, do której należy tu odesłać, aby nie powielać tożsamych argumentów. Wspomnieć jeszcze można, że również A. N. (1), czyli oskarżony nie należący do grupy przestępczej czerpiącej w zorganizowany sposób korzyści majątkowe z tej prostytucji, w swych wyjaśnieniach (k. 355 t. II) przyznał, że w klubie Z. J. dziewczyny same podchodziły do klientów i proponowały "seks na pokojach", przy czym on miał z tych ofert nie skorzystać. Uwzględniwszy te okoliczności, twierdzenie apelującego obrońcy Ł. M., że nie zostało udowodnione, aby jakikolwiek klient tego lokalu korzystał w nim z płatnych usług seksualnych, należy uznać za zupełnie oderwane od realiów dowodowych tej sprawy.

Z kolei z dowodów powołanych w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przez sąd I instancji, zasadnie i zgodnie z regułami rządzącymi swobodną sędziowską oceną dowodów ujętą w art. 7 k.p.k. uznanych przez sąd meriti za miarodajne, wynikało, że byli taksówkarze, którzy przywozili klientów do klubu, a następnie oczekiwali na powrót klienta z pokoju, gdzie korzystał z seksu za pieniądze i w zależności od długości tej wizyty inkasowali odpowiednie kwoty pieniężne, określane zazwyczaj jako 70 zł za godzinę wizyty klienta w pokoju. Odbywało się to w uzgodnieniu z osobami kierującymi klubem (...), a także zdarzały się sytuacje, że oprócz kierowców również owi taksówkarze wozili kobiety związane z rzeczonym klubem do mieszkań prywatnych, gdzie dochodziło do prostytucji, gdy klienci zgłaszali się na podstawie ogłoszenia na portalu (...), przy czym taksówkarze odbierali też pieniądze te usługi. Wielu świadków, zwłaszcza w postępowaniu przygotowawczym, wskazało na Ł. M. jako na jednego z tych taksówkarzy, rozpoznając jego wizerunek na okazywanych zdjęciach. Przywołać tu można, że świadek P. Z. w początkowej fazie śledztwa zeznała (k. 44 t. I), że taksówkarze dostawali pieniądze od klubu za przywiezienie tam klienta i było to 70 zł za godzinę, a wtedy taksówkarz czekał na klienta, a jeśli klient był 2 godziny, to taksówkarz dostawał 140 złotych i byli to stali taksówkarze umówieni z klubem, ci sami, którzy wozili dziewczyny do klientów z ogłoszeń z (...). Po okazaniu zdjęć (k. 599-600 t. IV) P. Z. wskazała na wizerunek Ł. M. jako na podobny do taksówkarza, który często przesiadywał w klubie i zaznaczyła, że z nim nie jeździła do klientów poza klub. Na rozprawie (k. 2912-2913 t. XV) P. Z. podtrzymała swoje wcześniejsze wypowiedzi i stwierdziła też, że w tym momencie nie kojarzy osoby oskarżonego Ł. M.. Świadek S. Z. zeznała (k. 608 t. IV), że jeździła też z taksówkarzami i jednym z nich był Ł. M., natomiast innych nie zna, przy czym wszyscy oni wiedzieli, że dziewczyna jedzie do klienta świadczyć usługi seksualne i zawsze na nią czekali, a gdy taksówkarz przyjechał z klientem do klubu, to na niego czekał w samochodzie przed klubem lub w klubie. S. Z. rozpoznała też wtedy na zdjęciu Ł. M.. Na rozprawie przed Sądem Okręgowym w Katowicach 9k. 2855 t. XV) S. Z. po podtrzymaniu swych wcześniejszych zeznań dodała, że Ł. M. zna z nazwiska, gdyż oglądała nawet jego profil na F., przywoził on klientów do klubu, a ona sama z nim nie jeździła. Świadek A. P. (1), zeznając podczas śledztwa (k. 841-842 t. V), opisała zasady rozliczeń z taksówkarzami, którzy zawozili dziewczyny do klientów, a także rozpoznała ze zdjęcia Ł. M. jako jednego z taksówkarzy, który jeździł z klientami do klubu lub z dziewczynami do klientów. Świadek A. A.także podała (k. 512 t. III), że do klubu (...) przyjeżdżali też taksówkarze z klientami, którzy kiedy klient szedł z dziewczyną "na pokój" czekali na miejscu na klienta i dostawali od klubu 100 zł od klienta za godzinę i 50 zł za pół godziny. Zeznania te podtrzymała na rozprawie (k. 2633 t. XIV), zaznaczając, że w klubie było mówione na co ci taksówkarze przywożą klientów i za co są te pieniądze i jak klient poszedł na górę, to taksówkarz musiał czekać na klienta, żeby go odwieźć do domu. O taksówkarzach przywożących klientów do klubu i później czekających na pieniądze lub przyjeżdżających po nie zeznawała też świadek H. G. (k. 721-723 t. IV, k. 2993 t. XV), przy czym wskazała też na fotografię oskarżonego Ł. M., stwierdzając, że widnieje na niej mężczyzna podobny do taksówkarza o imieniu Ł., przy czym w 2016 roku miał on fryzurę "na jeżyka". Tak znaczna ilość świadków opisujących świadome uzyskiwanie przez taksówkarzy wykonujących usługi przewozowe korzyści pochodzących ewidentnie z prostytucji i wskazujących na osobę Ł. M. jako na jednego z nich, nawet przy uwzględnieniu, że niektórzy ze świadków przed sądem oskarżonego już nie rozpoznawali lub starali się złagodzić niekorzystne dla niego wypowiedzi, nie pozwala przyjąć, aby te zasadniczo zgodne w szczegółach zeznania i wskazania były przypadkowe lub uzgodnione czy też przez kogokolwiek zasugerowane. Dlatego sąd I instancji zasadnie oparł na tych relacjach swe ustalenia faktyczne i nie naruszało to przepisów postępowania karnego wskazanych przez apelującego.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. 31 i uniewinnienie oskarżonego Ł. M. od zarzutu popełnienia czynu opisanego w art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., względnie o uchylenie wyroku w całości co do oskarżonego Ł. M. w zakresie obydwu czynów i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy nie uznał tego zarzutu odwoławczego za zasadny, nie miał więc podstaw, aby przychylić się do powiązanych z nim wniosków odwoławczych.

3.25.

Zarzut z punktu IV.2 apelacji obrońcy oskarżonego Ł. M. - w zakresie zarzutu czerpania korzyści majątkowej z uprawiania prostytucji: obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. polegającą na:

d) pominięciu przy wyrokowaniu istotnych okoliczności, a mianowicie, że Ł. M. był jednym z bardzo wielu taksówkarzy wskazywanych przez świadków (vide zeznania świadków złożone w postępowaniu przed Sądem - Z., Z., W., O., K. i inni) jego działalność mieściła się w ramach działalności przewozowej i nie różniła się od działalności innych taksówkarzy, którzy w ten czy inny sposób mieli kontakt z osobami z klubu (...), i co wiązało się z funkcjonowaniem klubu jako miejsca prowadzenia działalności gospodarczej o charakterze rozrywkowym a nie z usługami seksualnymi tam potencjalnie świadczonymi.

e) niezasadnej odmowie wiarygodności wyjaśnieniom Ł. M. w zakresie jego kontaktów z klubem (...) i charakteru tych kontaktów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Jak wynikało z dowodów przywołanych w poprzednim punkcie niniejszego uzasadnienia, wiele zgodnych relacji świadków jednoznacznie wykazywało, że taksówkarze przywożący klientów do klubu (...) w C. lub wożący zatrudnione tam kobiety do zewnętrznych mieszkań w pełni świadomie pobierali w związku z tym wynagrodzenie ze środków pieniężnych pochodzących z zapłaty za usługi seksualne świadczone przez związane z tym klubem prostytutki i wielu spośród świadków rozpoznało Ł. M. jako jednego z tych taksówkarzy. Fakt, że nie był on jedynym takim taksówkarzem, przy czym innych nie ustalono i nie postawiono w stan oskarżenia, nie wpływa na zakres jego osobistej odpowiedzialności karnej. W świetle wskazanych wyżej dowodów nie było wątpliwości, że w klubie nocnym (...) w C. uprawiana była na szeroką skalę prostytucja, a nie jakaś bliżej nieokreślona działalność rozrywkowa, zaś wyjaśnienia oskarżonego Ł. M. w zestawieniu z wymienionymi zeznaniami brzmiały niewiarygodnie. Dlatego sąd odwoławczy nie mógł stwierdzić, aby w odniesieniu do ustaleń dotyczących przestępstwa z art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. sąd I instancji dopuścił się niewłaściwej oceny dowodów, uchybiającej zasadzie określonej w art. 7 k.p.k. bądź nie wziął przy orzekaniu pod uwagę całości materiału dowodowego ujawnionego na rozprawie. Z tych powodów zarzut niniejszy nie został uznany za zasadny.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. 31 i uniewinnienie oskarżonego Ł. M. od zarzutu popełnienia czynu opisanego w art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., względnie o uchylenie wyroku w całości co do oskarżonego Ł. M. w zakresie obydwu czynów i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie było podstaw do uniewinnienia oskarżonego Ł. M. od przypisanego mu przestępstwa z art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. albo do uchylenia zaskarżonego wyroku w tym zakresie na podstawie zarzutu uznanego za bezzasadny.

3.26.

Zarzut z punktu IV.3 apelacji obrońcy oskarżonego Ł. M. - w zakresie zarzutu czerpania korzyści majątkowej z uprawiania prostytucji: obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść orzeczenia, a to art. 4 k.p.k. i 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. poprzez odmowę zbadania okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego i oddalenie wniosku dowodowego o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków, co do których prokurator wniósł o zaniechanie wezwania ich na rozprawę, w szczególności świadka B. M. w sytuacji, gdy świadek ten jako osoba wynajmująca lokal na prowadzenie klubu był istotnym świadkiem mającym potencjalną wiedzę co do funkcjonowania działalności gospodarczej prowadzonej przez A. G. (1) i Z. J..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ten zarzut odwoławczy był całkowicie bezzasadny.

Przede wszystkim należy wskazać, że na rozprawie w dniu 2 listopada 2020 r. sąd I instancji postanowił o odstąpieniu od wezwania na rozprawę świadków, co do których w akcie oskarżenia prokurator wniósł o zaniechanie ich wezwania na rozprawę oraz o odczytanie ich zeznań, nie uwzględniając tym samym wniosku obrońcy oskarżonego Ł. M. zawartego we wcześniejszym piśmie procesowym, przy czym wydał tę decyzję procesową w oparciu o przepis art. 350a k.p.k., nie zaś art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k., którego naruszenie podnosi zatem bezpodstawnie apelujący. Sąd meriti uprawniony był do wydania tego postanowienia, gdyż zaistniała przesłanka wymieniona w art. 350a k.p.k., albowiem z protokołów zeznań tych świadków z postępowania przygotowawczego wynikało przejrzyście, że nie posiadają oni informacji mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia tej sprawy, a więc mieliby stwierdzić okoliczności, które nie były tak doniosłe, aby konieczne było ich bezpośrednie przesłuchanie przed sądem. Nic nie wskazywało, aby mieli oni jakąkolwiek wiedzę w zakresie dotyczącym zarzutów stawianych oskarżonemu Ł. M. i dotyczy to także B. M., która w okresie od 2014 do 2016 roku wynajmowała nieruchomość, w której urządzono klub (...) i zaznaczała, że nie miała wiedzy, jaka faktycznie działalność była w niej prowadzona, natomiast później sprzedała ją definitywnie A. G. (1) i nie miała z nią nic wspólnego, zaś data początkowa czynu z art. 204 § 2 k.k. i in. przypisanego oskarżonemu Ł. M. wyrokiem sądu I instancji wskazana została na luty 2017 roku. Dlatego nie można dopatrzyć się okoliczności mających przemawiać na korzyść oskarżonego, jakie miałyby wynikać z zeznań świadków, od wezwania których na rozprawę sąd meriti odstąpił w trybie art. 350a k.p.k. w zw. z art. 333 § 2 k.p.k. W apelacji również takich konkretnych okoliczności nie wskazano.

Dlatego sąd odwoławczy uznał ten zarzut za zupełnie chybiony.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. 31 i uniewinnienie oskarżonego Ł. M. od zarzutu popełnienia czynu opisanego w art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., względnie o uchylenie wyroku w całości co do oskarżonego Ł. M. w zakresie obydwu czynów i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut odwoławczy uznany został za bezzasadny, wiec nie można było w oparciu o niego uwzględnić wniosków odwoławczych obrońcy oskarżonego Ł. M..

3.27.

Zarzut z punktu IV.4 apelacji obrońcy oskarżonego Ł. M. - w zakresie zarzutu czerpania korzyści majątkowej z uprawiania prostytucji: obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść orzeczenia, a to art. 424 § 2 k.p.k. poprzez pominiecie w wyjaśnieniu podstawy prawnej czynu charakteru czynu oraz postaci zamiaru oskarżonego jaki przypisał Sąd I instancji oskarżonemu a poprzestanie tylko na przyjęciu rzekomej "świadomości i wiedzy" o pochodzeniu środków pieniężnych, co jest niewystarczającą przesłanką skazania za czyn opisany w art. 204 § 2 k.k., gdyż wymaga wykazania relacji sutenera z osobą świadczącą usługi seksualne, w oparciu o którą to relację sutener uzyskuje korzyść.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie można było potwierdzić zasadności tego zarzutu.

Jak wynika z części opisowej zarzutu, apelującemu nie chodziło o obrazę przepisu art. 424 § 2 k.p.k., w którym zawarto wymóg przytoczenia w pisemnym uzasadnieniu wyroku okoliczności, które sąd miał na względzie przy wymiarze kary, lecz o naruszenie przepisu art. 424 § 1 pkt 2 k.p.k. odnoszącego się do konieczności zawarcia w uzasadnieniu orzeczenia wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku. Zaznaczyć trzeba, że nawet gdyby doszło do naruszenia tego ostatniego przepisu postępowania, to trudno wykazać, aby miało to wpływ na treść wyroku, skoro pisemne uzasadnienie orzeczenia sporządzane jest już po jego wydaniu. Ponadto w rozpatrywanej sprawie sąd I instancji w pisemnym uzasadnieniu wyroku, na stronach 32-33, w wystarczającym stopniu wyjaśnił podstawę prawną wyroku w części dotyczącej skazania Ł. M. za występek z art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., przytaczając uwzględnianie w tym zakresie poglądy doktryny i orzecznictwa oraz wskazując m.in. co do strony podmiotowej przestępstwa tzw. sutenerstwa, że może ono być popełnione wyłącznie umyślnie, w zamiarze bezpośrednim, jak i ewentualnym. Główne zastrzeżenia apelującego podniesione w tym zarzucie dotyczą jednak raczej ustaleń faktycznych sądu meriti, skoro kwestionowane jest użycie przez sąd I instancji co do sfery podmiotowej czynu przypisanego oskarżonemu, że miał świadomość i wiedzę, iż wypłacone mu pieniądze pochodzą z usług seksualnych świadczonych przez prostytutki zatrudnione w lokalu (...). Takie sformułowanie dowodzi jednak przyjęcia przez sąd meriti, że sprawcy występków z art. 204 § 2 k.k. w tym przypadku działali z zamiarem bezpośrednim, ponieważ bez wahań przyjmowali korzyści majątkowe pochodzące z prostytucji, wiedząc o źródle ich pochodzenia. Dla zaistnienia występku z art. 204 § 2 k.k. nie jest natomiast wymagana jakaś szczególna relacja pomiędzy sutenerem a prostytutką, podnoszona w końcowej części zarzutu.

Z tych powodów sąd odwoławczy nie dopatrzył się naruszenia przepisów proceduralnych, których mógłby dotyczyć ten podniesiony zarzut apelacyjny.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. 31 i uniewinnienie oskarżonego Ł. M. od zarzutu popełnienia czynu opisanego w art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., względnie o uchylenie wyroku w całości co do oskarżonego Ł. M. w zakresie obydwu czynów i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Uznany za niezasadny zarzut odwoławczy nie dostarczył powodów do uwzględnienia na jego podstawie sformułowanych alternatywnie wniosków odwoławczych obrońcy oskarżonego Ł. M..

3.28.

Zarzut z punktu V apelacji obrońcy oskarżonego Ł. M. - w zakresie zarzutu czerpania korzyści majątkowej z uprawiania prostytucji: błędu w ustaleniach faktycznych mającego niewątpliwie wpływ na treść wyroku, a polegającego na:

c) pozbawionym podstaw faktycznych w zeznaniach przywołanych przez Sąd w pkt. 1.1.2 uzasadnienia świadków tj. P. Z., S. Z., A. P., A. A., K. F., E. K. i A. W. i przez to nieuzasadnionym przyjęciu, że Ł. M. był osobą, z usług której korzystały w/w świadkowie przy przewożeniu do miejsc, gdzie były świadczone usługi seksualne, w sytuacji gdy takich usług oskarżony M. nie wykonywał i w konsekwencji nie ma na to żądnych dowodów, w szczególności w zeznaniach w/w świadków.

d) pozbawionym podstaw dowodowych twierdzeniu, że oskarżony musiał mieć wiedzę i świadomość, że środki, jaki otrzymuje za usługi pochodzić muszą z uprawiania prostytucji przez inne osoby w sytuacji, gdy oskarżony takiej wiedzy nie miał i wcale nie musiał mieć, działając i wykonując czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Także ten zarzut odwoławczy obrońcy oskarżonego Ł. M. odnoszący się do przypisanego oskarżonemu występku z art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. nie został przez sąd II instancji uznany za zasadny.

W niniejszym uzasadnieniu przedstawiano już (pkt 3.23), że z zeznań niektórych świadków z postępowania przygotowawczego, tj. S. Z. (k. 607-609 t. IV) czy A. P. (k. 840-842 t. V) wynikało wprost, że Ł. M. był jednym z taksówkarzy, którzy poza tym, że przywozili klientów do lokalu położonego w C., przy ul. (...), to również wozili prostytutki związane z klubem (...) w C. do mieszkań położonych w oddaleniu od klubu, przy czym z opisywanych przez świadków okoliczności tych kursów wynikało jednoznacznie, że celem tych wyjazdów jest prostytucja, o czym taksówkarze dobrze wiedzieli, tak jak i o tym, że wynagrodzenie za takie kursy otrzymywali z korzyści majątkowych uzyskanych ze świadczonych przez te kobiety usług seksualnych. Wobec wzajemnej zgodności tych relacji i braku uchwytnego powodu, dla którego oskarżony Ł. M. miałby być niezgodnie z prawdą pomawiany, sąd I instancji słusznie dał wiarę tym depozycjom procesowym i oparł na nich swe ustalenia faktyczne, których w takich okolicznościach nie można uznać za obarczone błędem, mimo że świadek S. Z. na rozprawie starała się osłabić niekorzystną dla oskarżonego wymowę swych zeznań, podając, że z nim nie jeździła, zaś świadka A. P. na rozprawie nie przesłuchano. Ponadto na podstawie wypowiedzi procesowych licznych świadków, które wyszczególniono w punkcie 3.24 niniejszego formularza, sąd meriti był uprawniony do poczynienia miarodajnych ustaleń, że taksówkarze przywożący klientów do klubu (...), w tym wymieniany lub rozpoznawany często przez świadków Ł. M., uczestniczyli w uzgodnionym z kierującymi klubem podziałem korzyści majątkowych uzyskanych z prostytucji kobiet związanych z tym lokalem. Dlatego przedstawione w zarzucie twierdzenia, że Ł. M. wcale nie miał i nie musiał mieć wiedzy, że środki uzyskiwane przez niego w związku z usługami transportowymi wykonanymi do i z wymienionego wyżej klubu nocnego pochodziły z uprawiania prostytucji, miały charakter czysto polemiczny, zaś sąd meriti w tym zakresie odtworzył sytuacje faktyczną w sposób pozbawiony błędów mających istotny wpływ na treść orzeczenia.

Z tego względu nie uznano omawianego zarzutu za zasadny.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. 31 i uniewinnienie oskarżonego Ł. M. od zarzutu popełnienia czynu opisanego w art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., względnie o uchylenie wyroku w całości co do oskarżonego Ł. M. w zakresie obydwu czynów i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność wniosku odwoławczego wynikała z bezzasadności zarzutu odwoławczego, na którym był oparty.

3.29.

Pierwszy z zarzutów z apelacji obrońcy oskarżonego G. S.: błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na przyjęciu, że oskarżony dopuścił się zarzuconych mu czynów i działał w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, a nadto okres jego działania w ramach ww. grupy rozpoczął się w lutym 2017 r., podczas gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego prowadzi do wniosków odmiennych, a to że oskarżony nie działał w ramach rzeczonej grupy, współpraca oskarżonego z klubem trwała 6 tygodni, nie zaś dwa lata, oskarżony nie miał świadomości istnienia grupy ani udziału w niej, a także nie miał wiedzy o tym, że kobiety w nim zatrudnione trudnią się prostytucją oraz nie czerpał korzyści majątkowych z uprawiania prostytucji przez kobiety zatrudnione w klubie (...).

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy uznał ten zarzut za zasadny w części dotyczącej nieprawidłowego ustalenia sądu I instancji co do początku okresu, w jakim oskarżony G. S. miał się dopuścić zarzucanych mu przestępstw, natomiast w pozostałym zakresie ujęte w tym punkcie apelacji twierdzenia obrońcy nie zasługiwały na podzielenie.

Nie ulegało wątpliwości, że G. S. zatrudnił się w klubie nocnym (...) w C. w charakterze kierowcy i wykonywał tam też ogólne prace konserwatorskie. W klubie tym, jak wynika z wielokrotnie już przywoływanego w tym uzasadnieniu (np. w pierwszych akapitach rozważań z punktu 3.6 tego formularza) konglomeratu generalnie zgodnych ze sobą dowodów, kwitła prostytucja, z czego zdawał sobie sprawę także oskarżony G. S.. Częściowo potwierdzają to nawet jego własne wyjaśnienia, złożone na rozprawie w dniu 22 grudnia 2020 r., w których przyznał, że uważał, iż dziewczyny się tam prostytuowały oraz opisał zwierzenia na temat A.Alencynowicz i dodał, że kobiety z klubu chodziły z gośćmi lokalu "na pokoje", a nawet miały swoich stałych klientów. Oskarżony zatrudnił się tam i pobierał od właścicieli stałe wynagrodzenie, a widząc co się tam dzieje, na czym polega działalność klubowa, musiał zdawać sobie sprawę i akceptować to, że jego zarobki pochodzą z zysków uzyskiwanych z szerzącej się tam prostytucji. Jednocześnie dostrzegał, że klub nocny (...) działa w sposób zorganizowany, prowadzony jest przez grupę osób, tj współwłaścicieli oraz "menadżerkę" J. K. i zgodził się wejść do tej struktury osobowej, wykonując od tego momentu polecenia kierujących tą działalnością. Zatem nawet, jeśli dosłownie tego sobie nie werbalizował, to w rzeczywistości celowo brał udział w grupie przestępczej o znacznym stopniu zorganizowania, wykazującej cechy trwałości, nastawionej na czerpanie finansowych zysków z prostytucji zatrudnionych tam kobiet. Dlatego ustaleń faktycznych sądu I instancji prowadzących do stwierdzenia, że G. S. swym zachowaniem zrealizował znamiona przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. oraz z art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w kształcie ujętym w punktach 22 i 23 zaskarżonego wyroku, nie można uznać za obarczone błędami istotnymi dla rozstrzygnięcia sprawy.

Faktem natomiast było, że sąd meriti poczynił niedokładne ustalenia w zakresie czasu trwania, a ściślej - co do początku zatrudnienia G. S. w klubie (...) w C.. Umknęła sądowi meriti okoliczność, że żaden z przesłuchiwanych w tej sprawie świadków nie podawał, aby A. G. (2) oraz G. S. pracowali tam jako kierowcy równocześnie, natomiast z zeznań tych można było wyprowadzić miarodajny wniosek, że we wcześniejszym czasie jako kierowca pracował tam A. G. (2), a dopiero później, po jego odejściu - G. S. - w końcowym okresie funkcjonowania klubu. Oskarżony G. S. podnosił, że trudnił się pracą w rzeczonym klubie od lutego 2019 r., Z. J. na jednej z ostatnich rozpraw (k. 3019 t. XV) wskazał, że zatrudnienie G. S. nastąpiło z początkiem 2019 roku, zaś z pewnością A. G. (2) nie był tam już zatrudniony od 19 grudnia 2018 r., od kiedy zaczął odbywać karę pozbawienia wolności. Dlatego za zasadne należało uznać częściowe przychylenie się do zarzutu obrońcy w tym zakresie i skorygowanie początkowej daty czynów przypisanych oskarżonemu G. S. na grudzień 2018 roku. W pozostałym zakresie omawiany zarzut ze wskazanych powodów nie nadawał się do uwzględnienia.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu w całości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ zarzut uznany został zasadny jedynie w zakresie ograniczonym do daty początkowej czynów przypisanych oskarżonemu G. S., to nie było podstaw do zmiany kwestionowanego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego, natomiast za konieczną sąd odwoławczy uznał korektę zaskarżonego wyroku poprzez określenie dat początkowych czynów przypisanych temu oskarżonemu w punktach 22 i 23 wyroku na grudzień 2018 roku.

3.30.

Drugi z zarzutów z apelacji obrońcy oskarżonego G. S.: obrazy przepisów prawa procesowego, a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 i 410 k.p.k. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i dokonanie ich dowolnej oceny, tj. zeznań świadków A. A. (3), K. F. i E. K., dokumentacji pojazdu w powiązaniu z wyjaśnieniami oskarżonych, bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, poprzez pominięcie korzystnych dla oskarżonego zeznań ww. świadków, które nie potwierdziły w swych zeznaniach sprawstwa oskarżonego, jak również poprzez wadliwą analizę wyjaśnień oskarżonych S. i J. poprzez odmówienie im wiarygodności i uznanie, że oskarżony S. dopuścił się zarzucanego czynu w okresie od lutego 2017 r., podczas gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego prowadzi do wniosków odmiennych a czas współpracy oskarżonego wskazany przez oskarżonych i wynoszący 6 tygodni i wynikający z dołączonych dokumentów nie został obalony żadnym innym dowodem.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Jeśli chodzi o zeznania świadków A. A. K. F. i E. K., to sąd meriti prawidłowo uznał je za wiarygodne w zakresie tego, co było im wiadome o zatrudnieniu w klubie (...) w C. G. S. i o charakterze jego pracy. Wszyscy ci świadkowie potwierdzili, że był tam zatrudniony jako kierowca, nadto K. F. zeznała (k. 314 t. II), że również pracował tam jako konserwator i zajmował się odśnieżaniem. Bliżej o jego zajęciach i stanie świadomości co do procederu prostytucji zdołała się wypowiedzieć tylko A. A. (k. 1760 t. IX), wskazując, że mężczyzna o imieniu G. był stałym kierowcą w lokalu, dorabiał sobie wożąc czasami dziewczyny do klientów lub je odbierał, wiedział, że dziewczyny świadczą usługi seksualne i za to jeżdżenie z nimi "dostawał kasę". Wszyscy wymienieni świadkowie nie byli w stanie sprecyzować okresu zatrudnienia oskarżonego w klubie nocnym (...), zaznaczając jedynie, że był to krótki okres, liczony raczej w miesiącach niż latach (zeznania świadka K. F. k. 2760 t. XIV). Z zeznań tych trzech świadków, a także z dalszych dowodów, na podstawie których sąd I instancji dokonywał ustaleń faktycznych (przywołanych w poprzednim punkcie oraz w punkcie 3.6 tego uzasadnienia), wynikało jednak, że G. S. przez krótki okres swego zatrudnienia w klubie (...) w C. wiedział, że pracujące w tym klubie kobiety trudnią się prostytucją, a uzyskiwane przez niego dochody też pochodzą z tego źródła, co było widoczne zwłaszcza w przypadku inkasowania pieniędzy za dowiezienie prostytutki celem świadczenia usług seksualnych poza siedzibą klubu nocnego.

Przywoływane przez obrońcę dokumenty, złożone do akt sprawy przed rozprawą z dnia 1 lutego 2021 r. (k. 3097-3099 t. XVI) nie mają jednak takiej mocy dowodowej, jak zakłada obrońca, tj. fakt pozytywnego przejścia dopiero w dniu 11 lutego 2019 r. kolejnego okresowego badania technicznego samochodu marli (...), zarejestrowanego na A. G. (1), nie oznacza, że dopiero od tego dnia G. S. mógł pracować dla klubu (...) i jego właścicieli, gdyż wcześniej od 28 stycznia ten samochód był warunkowo dopuszczony do ruchu, a ponadto przecież przedtem oskarżony mógł jeździć innymi pojazdami czy wykonywać inne czynności (konserwator, odśnieżanie) w ramach zatrudnienia w tym klubie, co uprawdopodabnia chociażby wzmiankowana już okoliczność, że Z. J. oświadczył, iż G. S. został tam zatrudniony z początkiem 2019 roku. Jak to przedstawiono w poprzednim punkcie tego uzasadnienia, z przytoczonych tam powodów zasadne było częściowe przychylenie się do twierdzeń apelującego i ograniczenie okresu trwania przypisanych G. S. występków poprzez przyjęcie daty początkowej ich popełnienia na grudzień 2018, czyli na moment, gdy w klubie przestał pracować wykonujący podobne czynności kierowcy A. G. (2). W pozostałym zakresie objętym niniejszym zarzutem nie można było dopatrzyć się naruszeń przepisów postępowania wskazywanych przez apelującego.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu w całości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W oparciu o ten zarzut odwoławczy nie było podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku i orzeczenia o uniewinnieniu oskarżonego G. S. od popełnienia zarzucanych mu przestępstw. Konieczna okazała się natomiast zmiana orzeczenia sądu I instancji poprzez określenie dat początkowych czynów przypisanych temu oskarżonemu w punktach 22 i 23 wyroku na grudzień 2018 roku.

3.31.

Trzeci z zarzutów z apelacji obrońcy oskarżonego G. S.: obrazy przepisów prawa procesowego, a to art. 424 K.p.k. - poprzez nienależyte uzasadnienie wyroku w sferze faktycznej i prawnej, co w istotny sposób utrudnia przeprowadzenie kontroli odwoławczej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Dla skuteczności zarzutu odwoławczego podnoszącego obrazę przepisów postępowania, zgodnie z przepisem art. 438 pkt 2 k.p.k. niezbędne jest wykazanie, że uchybienie to miało wpływ na treść orzeczenia. W przypadku zarzucanego naruszenia przepisu Kodeksu postępowania karnego określającego wymagania, jakie powinno spełniać pisemne uzasadnienie wyroku, stwierdzenie, że wadliwości w tym zakresie wpłynęły na treść orzeczenia jest zasadniczo niemożliwe, skoro etap sporządzania pisemnego uzasadnienia wyroku następuje po wyrokowaniu.

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się tak fundamentalnych wad uzasadnienia zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach, które uniemożliwiałyby lub znacząco utrudniały kontrolę instancyjną kwestionowanego orzeczenia, dokonywaną przez sąd II instancji, a nie przez strony postępowania.

Dlatego ten zarzut zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego G. S. uznano za całkowicie bezzasadny.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu w całości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzut odwoławczy był nietrafny, a zatem nie było podstaw do modyfikacji zaskarżonego orzeczenia z tego powodu.

3.32.

Dodatkowy zarzut z apelacji obrońcy oskarżonego G. S.: naruszenia przepisów prawa materialnego w części dotyczącej zasądzenia na rzecz obrońcy kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu, a to art. 64 ust.2 w związku z art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 zdanie drugie i art. 92 ust. 1 zdanie pierwsze Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez zastosowanie przepisów § 17 ust. 2 pkt 5 oraz § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu i nie zastosowanie § 11 ust. 2 pkt 5 i § 13 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, pomimo iż obniżenie obrońcom z urzędu wynagrodzenia, które otrzymaliby, gdyby występowali jako obrońcy z wyboru, nie ma konstytucyjnego uzasadnienia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wyrokiem z 23 kwietnia 2020 r. (sygn. SK 66/19) Trybunał Konstytucyjny orzekł, iż § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. poz. 1801) jest niezgodny z art. 64 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 zdanie drugie i art. 92 ust. 1 zdanie pierwsze Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, a ponadto ten sam Trybunał postanowieniem z dnia 20 kwietnia 2020 r. (sygn. S 1/20) zasygnalizował Ministrowi Sprawiedliwości konieczność usunięcia uchybień w § 4 ust. 2 in principio rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2019 r. poz. 18) oraz w § 4 ust. 2 in principio rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. z 2019 r. poz. 68) - polegających na bezpodstawnym zróżnicowaniu zasad podwyższania wynagrodzenia pełnomocnikom ustanowionym z urzędu w porównaniu do pełnomocników ustanowionych z wyboru.

Mając na względzie treść tych orzeczeń, trzeba jednak stwierdzić, że brak jest aktualnie wystarczających podstaw prawnych do zasądzenia na rzecz obrońcy z urzędu wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną według stawek obowiązujących w przypadku obrony z wyboru. Rozstrzygnięcie o wynagrodzeniu obrońcy z urzędu zawarte w zaskarżonym wyroku oparte jest bowiem nie na uznanych za niezgodne z Konstytucją R.P. przepisach przywołanego wyżej rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r., lecz na przepisach późniejszego aktu prawnego tj. również powoływanego wyżej rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r., których niekonstytucyjności nie stwierdzono jeszcze wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego. Z kolei wspomniana sygnalizacja bezpodstawnego zróżnicowania stawek wynagrodzenia pełnomocników ustanowionych z urzędu w porównaniu do pełnomocników ustanowionych z wyboru kierowana jest do prawodawcy, który nie wprowadził jak dotąd stosownych zmian aktów prawnych, a które wspomnianą nierówność usunąć mogą nie tylko poprzez podwyższenie stawek wynagrodzenia pełnomocników z urzędu, lecz także poprzez ograniczenie wysokości wynagrodzenia pełnomocników z wyboru.

Należy zatem uznać, że sąd I instancji prawidłowo oparł orzeczenie o wynagrodzeniu obrońcy z urzędu na obowiązujących w dacie orzekania przepisach § 17 ust. 2 pkt 5 oraz § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 18, ze zm.) i brak jest wystarczających podstaw normatywnych do dokonania zmiany zaskarżonego orzeczenia w tym zakresie w kierunku postulowanym przez apelującego.

Wniosek

O zasądzenie na rzecz obrońcy kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu, które nie zostały uiszczone w całości ani w części według stawki wynikającej z § 11 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak stwierdzono przy omawianiu zarzutu, brak jest podstaw do uwzględnienia tego wniosku obrońcy.

3.33.

Zarzut z punktu 1 apelacji oskarżyciela publicznego: rażącej niewspółmierności kary orzeczonej wobec oskarżonego Z. J. za czyny z pkt 6, 8 i 10 wyroku oraz kary łącznej (pkt 12 wyroku) w stosunku do stopnia zawinienia i stopnia społecznej szkodliwości czynów, a zwłaszcza jego kierowniczej roli w przestępstwie czerpania korzyści majątkowych z nierządu, właściwości i warunków osobistych, sposobu życia przed popełnieniem przestępstwa, sposobu i okoliczności popełnienia przestępstw, rodzaju i charakteru naruszonego dobra chronionego prawem oraz rozmiaru ujemnych następstw przestępstw, przez co wymierzona kara w wysokości 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z pkt 6 wyroku, 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z pkt 8 wyroku i 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z pkt 10 wyroku oraz kara łączna 5 lat pozbawienia wolności nie spełni swych ustawowych celów w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy uznał ten zarzut za niezasadny.

Sąd I instancji w odpowiednim stopniu zróżnicował odpowiedzialność karną poszczególnych oskarżonych za popełnienie przypisanych im występku kierowania bądź udziału w zorganizowanej grupie przestępczej, dzięki czemu wyrok zachowuje cechy wewnętrznej sprawiedliwości. Z. J. wymierzono za czyn z art. 258 § 3 k.k. karę najsurowszą - 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, A. G. (1) - również za kierowanie zorganizowaną grupą przestępczą - karę pozbawienia wolności o 3 miesiące niższą, J. K. za czyn z art. 258 § 1 k.k. - karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, zaś A. G. (2) i G. S. za występek udziału w zorganizowanej grupie przestępczej - kary po 3 miesiące pozbawienia wolności. To zróżnicowanie uwzględniało rolę poszczególnych oskarżonych w grupie mającej na celu popełnianie przestępstw czerpania korzyści z cudzej prostytucji i jako najbardziej doniosła, a zatem wywołująca największą społeczną szkodliwość uznana została rola w tej grupie oskarżonego Z. J., mimo, że to nie on zainicjował jej stworzenie, tylko po opuszczeniu zakładu karnego dołączył do działalności A. G. (1), z którą jako swoją żoną następnie tą grupą kierował. Wymierzonej Z. J. kary za czyn z art. 258 § 3 k.k. nie można uznać za nieproporcjonalnie łagodną, zaważywszy też na okoliczność, że grupa ta funkcjonowała nie w postaci zakonspirowanej przed organami ścigania przestępczej szajki, lecz zatrudniającego pracowników i odprowadzającego podatki małego przedsiębiorstwa - klubu nocnego, który jednak z uwagi na faktycznie prowadzoną działalność mógł być określany mianem domu publicznego. Sąd Odwoławczy stwierdził, że przy wymierzaniu Z. J. kary za występek z art. 258 § 3 k.k. sąd I instancji prawidłowo uwzględnił stopień społecznej szkodliwości tego czynu oskarżonego oraz pozostałe okoliczności wpływające na wymiar tej kary jednostkowej, a jej podwyższenie zaburzałoby wewnętrzną sprawiedliwość zaskarżonego orzeczenia, wobec czego nie podzielił zarzutu prokuratora dotyczącego kary za czyn ujęty w punkcie 6 wyroku pierwszoinstancyjnego.

Nie były też rażąco niewspółmiernie łagodne kary jednostkowe wymierzone Z. J. przez Sąd Okręgowy w Katowicach za występki, o których mowa w punktach 8 i 10 kwestionowanego wyroku, zważywszy zwłaszcza na okoliczności przedmiotowe tych czynów przypisanych oskarżonemu, tzn. faktyczne nie odniesienie istotniejszych obrażeń ciała i poważnych dolegliwości przez pokrzywdzone, które zresztą z własnej inicjatywy nie zawiadomiły o tych zdarzeniach organów ścigania.

Nie można było dostrzec także nadmiernej łagodności orzeczonej względem oskarżonego Z. J. kary łącznej, której wymiar musiał mieścić się w przedziale pomiędzy 3 latami a 8 latami i 2 miesiącami pozbawienia wolności. Wymierzona przez sąd meriti przy zastosowaniu tzw. zasady asperacji kara łączna 5 lat pozbawienia wolności nie naruszała dyrektyw wymiaru kary łącznej, ze względu na występującą w tym przypadku wyraźną przewagę czynników przemawiających za stosowaniem absorpcji, tj. dopuszczenie się wszystkich przestępstw w ramach prowadzonej tej samej działalności klubu nocnego (...) w C., przy podobnej motywacji, w bliskości czasowej i w tym samym miejscu. Odrębności rodzajowe poszczególnych występków, odmienność podmiotów pokrzywdzonych oraz wzgląd na realizację celów kary słusznie nie skłoniły sądu meriti do stosowania absorpcji przy wymiarze kary łącznej w większym stopniu, jednakże nie przemawiały też za orzeczeniem kary łącznej surowszej niż wymierzona zaskarżonym wyrokiem.

Z przedstawionych powodów pierwszy z zarzutów podniesionych w apelacji przez prokuratora nie został uwzględniony przez sąd II instancji.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie wobec Z. J.:

- za czyn z pkt 6 wyroku z art. 258 § 3 k.k. - 4 lata pozbawienia wolności,

- za czyn z pkt. 8 wyroku z art. 160 § 1 k.k. - 2 lata pozbawienia wolności,

- za czyn z pkt. 10 wyroku z art. 217 § 1 k.k. - 1 rok pozbawienia wolności,

oraz karę łączną za zarzucane mu czyny w wymiarze 9 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie podzielono zawartych w zarzucie tez o rażąco niewspółmiernej łagodności wskazanych kar jednostkowych i kary łącznej wymierzonych w zaskarżonym wyroku Z. J., wobec czego nie było podstaw do dokonania w nim zmian postulowanych we wniosku odwoławczym oskarżyciela publicznego.

3.34.

Zarzut z punktu 2 apelacji oskarżyciela publicznego: rażącej niewspółmierności kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonej J. K. w stosunku do stopnia zawinienia i stopnia społecznej szkodliwości czynów, a zwłaszcza jej roli w przestępstwie, rodzaju i charakteru naruszonego dobra chronionego prawem oraz rozmiaru ujemnych następstw przestępstwa, przez co wymierzona kara w wysokości 8 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z pkt 15 wyroku i 10 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z pkt 16 wyroku oraz kara łączna 1 roku pozbawienia wolności nie spełni swych ustawowych celów w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na rozprawie odwoławczej przed Sądem Apelacyjnym w Katowicach w dniu 7 lipca 2022 r. prokurator nie podtrzymał tego zarzutu odwoławczego, wnosząc o utrzymanie wobec oskarżonej J. K. kary łącznej w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności. Dlatego dalsze rozważania odnoszące się do tego zarzutu są zbędne.

Wniosek

Wniosek o wymierzenie J. K. surowszych kar jednostkowych pozbawienia wolności i kary łącznej w wyższym wymiarze, niż została orzeczona przez sąd I instancji został de facto cofnięty przez oskarżyciela publicznego na rozprawie odwoławczej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W opisanej powyżej sytuacji procesowej sąd odwoławczy utrzymał w mocy wyrok sądu I instancji w zakresie wymiary kar jednostkowych i wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonych względem oskarżonej J. K., oprócz orzeczenia w przedmiocie warunkowego zawieszenia wykonania kary łącznej będącego przedmiotem kolejnego zarzutu.

3.35.

Zarzut z punktu 3 apelacji oskarżyciela publicznego: błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia o karze łącznej pozbawienia wolności orzeczonej wobec J. K. i mającego wpływ na jego treść, polegającego na mylnym przyjęciu, że dla osiągnięcia celów kary wystarczające będzie zastosowanie wobec oskarżonej dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania tej kary na okres próby wynoszący 3 lata, podczas gdy okoliczności w jakich oskarżona dopuściła się zarzuconych jej czynów, ich charakter, stopień zawinienia i społecznej szkodliwości, a zwłaszcza warunki osobiste dotyczące oskarżonej, w tym jej rola i postawa w procederze czerpania korzyści majątkowych z uprawiania nierządu przez inne osoby, powinny prowadzić do wniosku odmiennego.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy stwierdził zasadność tego zarzutu odwoławczego.

Pomimo faktu, że J. K. nie była uprzednio karana za popełnienie przestępstwa, należało uznać, iż formułowanie wobec niej pozytywnej prognozy kryminologicznej zakładającej, że pomimo niewykonania kary pozbawienia wolności nie popełni w przyszłości przestępstwa, co skłoniło sąd I instancji do warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary łącznej 1 roku pozbawienia wolności, nie było zasadne. Przemawiały za tym okoliczności wskazane w tym zakresie przez apelującego prokuratora, a w szczególności fakt głębokiego osadzenia oskarżonej J. K. w strukturze grupy przestępczej, której dotyczyło to postępowanie, a także okoliczności podmiotowe i przedmiotowe popełnionych występków. Wskazać tu trzeba na wysoki stopień winy oskarżonej J. K., zaangażowanie wykazywane przez oskarżoną w proceder czerpania korzyści z cudzej prostytucji, opisywane przez świadków bezwzględne dyscyplinowanie przez nią kobiet trudniących się w klubie (...) nierządem poprzez nakładanie na nie i egzekwowanie kar finansowych za stwierdzane przez siebie przewinienia, dbanie o interesy grupy przestępczej z dużą gorliwością, mimo że sama według relacji niektórych świadków w przeszłości uprawiała prostytucję w klubie (...) prowadzonym przez A. G. (1) we wcześniejszym okresie w S., a także jej postawę po ujawnieniu przestępstwa - w pełni lojalną wobec właścicieli klubu, nie wykazującą żadnej refleksji czy skruchy w związku z szerzącym się w nim procederem wykorzystującym prostytucję wielu kobiet. Okoliczności przypisanych J. K. czynów oraz jej postawa życiowa i procesowa przemawiały za błędnym przyjęciem przez sąd meriti, że zachodziły w jej przypadku przesłanki do warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec niej kary łącznej pozbawienia wolności. Dlatego ten zarzut odwoławczy podniesiony w apelacji prokuratora został przez sąd II instancji uwzględniony.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec J. K. kary łącznej 1 roku pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Trafność omawianego zarzutu implikowała zasadność takiego wniosku odwoławczego.

3.36.

Zarzut z punktu 4 apelacji oskarżyciela publicznego: błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia o winie odnośnie czynu zarzuconego A. G. (2) w pkt 28 wyroku i mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się przypisanego mu w pkt 28 wyroku przestępstwa z art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w okresie od co najmniej lutego 2017 roku do 28 marca 2019 r., podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności danych dotyczących odbywania kary pozbawienia wolności przez oskarżonego wynika, iż zarzucanego mu czynu dopuścił się w okresie od co najmniej lutego 2017 roku do dnia 19 grudnia 2018 roku.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut ten był oczywiście zasadny.

Oskarżony A. G. (2) nie mógł popełniać w dalszym ciągu przestępstwa czerpania korzyści majątkowej z cudzej prostytucji, gdyż, jak sam wskazał sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (str. 28), od 19 grudnia 2018 roku odbywał on karę pozbawienia wolności orzeczoną w innej sprawie. Dlatego trzeba przyznać, że A. G. (2) błędnie przypisano w punkcie 28 wyroku popełnienie opisanego tam występku w okresie do 28 marca 2019 roku, co słusznie podniósł oskarżyciel publiczny w tym zarzucie odwoławczym.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie wobec A. G. (2), iż jest winny tego, że w okresie od co najmniej lutego 2017 roku do dnia 19 grudnia 2018 roku w C. i innych miejscowościach, działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w klubie nocnym (...) położonym przy ul. (...) oraz w innych miejscach, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w tym m.in. Z. J., A. G. (1), uczyniwszy sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu, czerpał korzyści majątkowe z uprawiania prostytucji przez kobiety zatrudnione w klubie nocnym (...) w C. przy ul. (...), tj. czynu z art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek był generalnie zasadny z uwagi na trafność zarzutu, na którym był oparty, jednakże sad odwoławczy uznał, że wystarczająca będzie zmiana zaskarżonego wyroku w jego punkcie 28 poprzez przyjęcie jako daty końcowej czynu przypisanego w tym punkcie oskarżonemu dnia 19 grudnia 2018 roku.

3.37.

Zarzut podniesiony w zażaleniu oskarżyciela publicznego na zawarte w zaskarżonym wyroku rozstrzygnięcie o kosztach w części dotyczącej zwolnienia oskarżonych A. G. (1), Z. J., J. K., A. N. (1), G. S. i Ł. M. od kosztów postępowania z tytułu wydatków Skarbu Państwa poniesionych w związku z prowadzonym przeciwko nim postępowaniem karnym: błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mającego wpływ na treść orzeczenia polegającego na niezasadnym zwolnieniu oskarżonych A. G. (1), Z. J., J. K., A. N. (1), G. S. i Ł. M. od ponoszenia kosztów z tytułu wydatków postępowania i obciążenia nimi Skarbu Państwa, podczas gdy stan majątkowy oskarżonych przemawia za zasądzeniem tych wydatków.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ten zarzut sąd odwoławczy, opierając się na dowodach opisanych i ocenionych w punktach 2.1 i 2.2 niniejszego uzasadnienia, uznał za zasadny tylko w części dotyczącej oskarżonych A. G. (1) i Z. J., którzy zgromadzili w przeszłości majątek pozwalający im na pokrycie wydatków poniesionych w toku tego postepowania karnego przez Skarb Państwa w związku z ich sprawami. Z kolei sytuacja majątkowa pozostałych oskarżonych i nieosiąganie bądź uzyskiwanie niskich dochodów, jak wynika z dowodów zreferowanych wyżej w punktach 2.1 i 2.2, nie pozwalała im na pokrycie wydatków dotychczasowego postępowania w częściach od nich przypadających.

Wniosek

O zmianę wyroku w zaskarżonej części i zasądzenie od oskarżonych wydatków postępowania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z wyżej zaprezentowanych powodów wniosek uznano za zasadny tez tylko w części dotyczącej oskarżonych A. G. (1) i Z. J., wobec czego sąd odwoławczy dokonał zmiany rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 36 zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od oskarżonych A. G. (1) i Z. J. na rzecz Skarbu Państwa wydatków postępowania przygotowawczego i postępowania przed sądem I instancji oraz zwolnienie od ich ponoszenia pozostałych oskarżonych w częściach przypadających od każdego z nich.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

W punkcie 11 zaskarżonego wyroku jako podstawę prawną orzeczenia o karze podano przepis art. 192 § 2 k.k. zamiast oczywistego w tym przypadku przepisu art. 197 § 2 k.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Błąd w przywołanej podstawie prawnej orzeczenia o karze nosił cechy oczywistej omyłki.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok utrzymano w mocy w zakresie pozostałym poza dokonanymi w nim zmianami.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Nie potwierdziły się dalej idące zarzuty odwoławcze, a sąd II instancji nie znalazł podstaw do dalszych ingerencji w treść zaskarżonego wyroku poza granicami podniesionych zarzutów, które uzasadniałyby kolejne zmiany albo uchylenie kwestionowanego wyroku w całości lub w części.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Jako podstawę wymiaru kary za przestępstwo przypisane oskarżonemu Z. J. w punkcie 11 zaskarżonego wyroku przyjęto przepis art. 197 § 2 k.k. w miejsce omyłkowo wskazanego przepisu art. 192 § 2 k.k.

Zwięźle o powodach zmiany

Była to omyłka oczywista, gdyż Z. J. w tym punkcie uznano za winnego popełnienia przestępstwa z art. 197 § 2 k.k., zaś przepis art. 192 § 2 k.k. dotyczy jedynie wnioskowego trybu ścigania za przestępstwo z art. 192 § 1 nie będące przedmiotem niniejszego postępowania.

5.2.2.

Przedmiot i zakres zmiany

Uchylono rozstrzygnięcia zawarte w punktach 18 i 19 zaskarżonego wyroku i na mocy art. 63 § 1 k.k. zaliczono J. K. na poczet wymierzonej jej finalnie po dokonanej zmianie kary 1 roku bezwzględnego pozbawienia wolności okres jej zatrzymania i tymczasowego aresztowania w niniejszej sprawie od dnia 28 marca 2019 r. od godz. 19:40 do dnia 25 października 2019 r., do godz. 15:00.

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd odwoławczy uwzględnił zarzut odwoławczy prokuratora, w którym podniesiono błąd w ustaleniach faktycznych sądu meriti prowadzący do bezzasadnego przyjęcia, że zachodzą przesłanki do warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej względem J. K. kary łącznej pozbawienia wolności - co szczegółowo omówiono w punkcie 3.35 niniejszego uzasadnienia. Dlatego uchylono rozstrzygnięcia sądu I instancji o warunkowym zawieszeniu wykonania kary łącznej oraz o długości okresu próby i obowiązku probacyjnym, a konsekwencją tego było dokonanie zaliczenia na poczet orzeczonej kary bezwzględnej pozbawienia wolności okresu rzeczywistego pozbawienia wolności J. K. w tej sprawie.

5.2.3.

Przedmiot i zakres zmiany

W opisach czynów przypisanych oskarżonemu G. S. w punktach 22 i 23 wyroku sadu I instancji jako początek okresu popełnienia przestępstw przyjęto grudzień 2018 roku.

Zwięźle o powodach zmiany

Przyczyny tych korekt przedstawiono w punktach 3.29 i 3.30 niniejszego uzasadnienia.

5.2.4.

Przedmiot i zakres zmiany

W opisie czynu przypisanego A. G. (2) w punkcie 28 wyroku sądu i instancji jako końcową datę popełnienia przestępstwa przyjęto 19 grudnia 2018 r.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody te omówiono w punkcie 3.36 niniejszego formularza.

5.2.5.

Przedmiot i zakres zmiany

Uchylono rozstrzygniecie z punktu 30 zaskarżonego wyroku i uniewinniono Ł. M. od popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie VII.1 części wstępnej tegoż wyroku, z opisu czynu przypisanego temu oskarżonemu w punkcie 31 wyroku sądu I instancji usunięto sformułowanie o działaniu w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, uchylono rozstrzygnięcie z punktu 32 kwestionowanego wyroku, a w miejsce rozstrzygnięć zawartych w jego punktach 33 i 34 na mocy art. 69 § 1k.k i art. 70 § 1k.k. warunkowo zawieszono wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec Ł. M. w punkcie 31 skarżonego wyroku na okres próby wynoszący 3 lata, oddając go w okresie próby pod dozór kuratora i zobowiązując tego oskarżonego do informowania kuratora o przebiegu okresu próby.

Zwięźle o powodach zmiany

Rozstrzygnięcia te wynikały z uznania zasadności zarzutów odwoławczych obrońcy Ł. M. w częściach wskazujących na błędne ustalenie, że brał on udział w zorganizowanej grupie przestępczej objętej niniejszym postępowaniem. Powody przyjęcia takiego stanowiska omówiono w punktach 3.22 i 3.23 tego uzasadnienia. Stwierdzenie, że Ł. M. nie był członkiem grupy przestępczej kierowanej przez A. G. (1) i Z. J. powodowało konieczność uniewinnienia oskarżonego Ł. M. od zarzucanego mu przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. i uchylenia orzeczenia o karze łącznej, a także orzeczenia na nowo o warunkowym zawieszeniu wykonania pozostałej kary jednostkowej pozbawienia wolności orzeczonej względem tego oskarżonego oraz o długości okresu próby i obowiązku probacyjnym - w takim samym kształcie, jak orzeczone przez Sąd Okręgowy w Katowicach kwestionowanym wyrokiem.

5.2.6.

Przedmiot i zakres zmiany

W rozstrzygnięciu o kosztach z punktu 36 zaskarżonego wyroku dokonano zmiany poprzez obciążenie wydatkami postępowania przygotowawczego i przed sądem I instancji oskarżonych A. G. (1) i Z. J., pozostawiając zwolnienie od ich uiszczenia pozostałych oskarżonych.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody tej zmiany przybliżono w punkcie 3.37 tego formularza.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Zasądzenie wynagrodzenia od Skarbu Państwa na rzecz obrońców z urzędu oskarżonych A. N. (1) i G. S. oparte zostało na przepisach art. 619 § 1 k.p.k. w zw. z art. 618 § 1 pkt 11) k.p.k., a jego wysokość wyliczono zgodnie z przepisami § 4 ust. 1 i 3 w zw. z § 17 ust. 2 pkt 5 oraz § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (j.t. Dz. U. z 2019 r., poz.18), przy czym w odniesieniu do adw. A. N. (2) z uwagi na jej udział w rozprawach odwoławczych w dwóch dniach kwota ta wyniosła (z VAT wg stawki 23%) 885,60 zł, natomiast w stosunku do adw. K. K. - 1.033,20 zł (z VAT) ze względu na udział tego obrońcy w trzech rozprawach odwoławczych.

4

Zasądzenie od oskarżonych A. G. (1) oraz Z. J. na rzecz Skarbu Państwa wydatków za postępowanie odwoławcze (na które złożyły się proporcjonalne do ilości oskarżonych części ryczałtu za doręczeń pism i wezwań w postępowaniu odwoławczym - w kwotach po 3 złote od każdego z oskarżonych, a także koszty jednokrotnego doprowadzenia oskarżonego Z. J. na rozprawę przed sądem II instancji) oraz opłaty za obie instancje nastąpiło w oparciu o przepisy art. 627 k.p.k. w zw. z art. 633 i 634 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt 5), art. 3 ust. 1 i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223, z późn. zm.)

Sąd zwolnił pozostałych oskarżonych od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sadowych za postępowanie odwoławcze na podstawie przepisu art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k., ponieważ z uwagi na ich aktualną sytuację majątkową, o której była mowa w częściach 21., 2.2 oraz 3.37 niniejszego uzasadnienia, uiszczenie tych kosztów byłoby dla nich zbyt uciążliwe.

7.  PODPIS

SSO (del.) Piotr Mika SSA Robert Kirejew SSA Wojciech Paluch

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonych A. G. (1) i A. G. (2)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięć dotyczących oskarżonych A. G. (1) i A. G. (2) zawartych w zaskarżonym wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego Z. J.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięć dotyczących oskarżonego Z. J. zawartych w zaskarżonym wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej J. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięć dotyczących oskarżonej J. K. zawartych w zaskarżonym wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.14.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego A. N. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięć dotyczących oskarżonego A. N. (1) zawartych w zaskarżonym wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.15.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

5

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego Ł. M.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięć dotyczących oskarżonego Ł. M. zawartych w zaskarżonym wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.16.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

6

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego G. S.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięć dotyczących oskarżonego G. S. zawartych w zaskarżonym wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.17.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

7

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny wobec oskarżonego Z. J.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcia o karach jednostkowych i karze łącznej zawarte w punktach 6, 8, 10 i 12 zaskarżonego wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.18.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

8

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny wobec oskarżonej J. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcia o karach jednostkowych i karze łącznej w stosunku do oskarżonej J. K. zawarte w punktach 15, 16, 17 i 18 zaskarżonego wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.19.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

9

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny wobec oskarżonego A. G. (2)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Określenie daty końcowej czynu przypisanego oskarżonemu A. G. (2) w zaskarżonym wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.20.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

10

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny w formie zażalenia wobec oskarżonych: A. G. (1), Z. J., J. K., A. N. (1), G. S. i Ł. M.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcie w przedmiocie zwolnienia oskarżonych A. G. (1), Z. J., J. K., A. N. (1), G. S. i Ł. M. od kosztów postępowania z tytułu wydatków i obciążenia nimi Skarbu Państwa.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana