Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Katowicach

Przewodniczący

SSA Marcin Ciepiela

Sędziowie

SA Aleksander Sikora

SA Rafał Doros (spr.)

Protokolant

Marta Jodłowska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 246/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

4

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 15 listopada 2018 r. w sprawie o sygn. akt II K 63/15

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

S. G.

Wniesienie aktu oskarżenia przeciwko sprawcom usiłowania zabójstwa oskarżonego S. G., które to zdarzenie miało mieć miejsce w dniu 25 kwietnia 2005 r. w K..

akt oskarżenia

10796-10831

2.1.1.2.

S. G.

Brak powiązania pobicia S. G. w dniu 25 kwietnia 2005 r. z oskarżonym P. H..

protokoły wyjaśnień K. S.

k. 10707-10710, 10711-10715

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

Akt oskarżenia w sprawie Prokuratury Krajowej o sygn. 1001-109.Ds 34.2021

Dokument autentyczny, brak wątpliwości co do jego treści.

2.1.1.2

protokoły wyjaśnień K. S.

Wyjaśnienia spójne z treścią zarzutów oskarżenia przeciwko sprawcom usiłowania zabójstwa S. G.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

-----------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut obrońcy oskarżonego M. N. naruszenia przepisów postępowania, mające wpływ na treść wyroku, a to:

1) art. 2 § 2 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego w sposób uzasadniający twierdzenie, że ocena miała służyć z góry przyjętej przez Sąd tezie o zawinieniu oskarżonego, gdy Sąd orzekający nie poczynił żadnych nowych ustaleń faktycznych mogących skutkować przypisaniem oskarżonemu winy i sprawstwa,

2) art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego i przypisanie mu udziału w zarzucanych mu czynach z punktów III i IV części wstępnej wyroku, w sytuacji gdy z materiału dowodowego nie wynika aby:

-przyjął od D. M. i ustalonej osoby pieniądze w kwocie 20.000 zł, które pochodziły z przestępstwa wymuszenia rozbójniczego na szkodę M. K., mając świadomość, że pochodzą z czynu zabronionego,

- wspólnie i w porozumieniu z D. M. i inną ustaloną osobą czynił przygotowania do pozbawienia wolności A. G. (1) w celu przetrzymywania jej w charakterze zakładnika i wyłudzenia okupu od J. G. zaś dobrowolnie odstąpił od tego jedynie z uwagi na okoliczności zewnętrzne uniemożliwiające realizację celu,

3) art. 366 § 1 k.p.k. poprzez zaniechanie wyjaśnienia przez Sąd I instancji wszystkich okoliczności sprawy poprzez oddalenie wniosków dowodowych obrońcy z dnia 10 października 2017 r. oraz 24 września 2018 r.,

4) art. 424 § 2 pkt. 1 k.p.k. poprzez sporządzenie uzasadnienia w sposób sprzeczny z intencją ustawodawcy, nieprzekonujące wskazanie dlaczego ponowne przeprowadzenie postępowania dowodowego w zakresie uchylonym orzeczeniem SA w Katowicach z dnia 2 kwietnia 2015 r. doprowadziło do wydania wyroku skazującego w zaskarżonym zakresie,

5) art. 6 k.p.k. w zw. z art. 42 ust. 2 Konstytucji RP w zw. z art. 6 ust. 1 i art. 6 ust. 3 lit. c Konwencji o prawach człowieka poprzez uniemożliwienie obrońcy zajęcia stanowiska w sprawie poprzez osobiste wygłoszenie mowy końcowej przy należytym usprawiedliwieniu przyczyny swojej nieobecności oraz jednoczesnym oświadczeniu oskarżonego i pełnomocnika substytucyjnego wyrażających taką wolę

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie Sądu Apelacyjnego zarzuty obrońcy obrazy przepisów postępowania, a to art. 2 § 2 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k. należało ocenić jako nietrafne.

Ocena dowodów z wyjaśnień D. M. i zeznań R. N. (1) została dokonana przez Sąd I instancji w sposób swobodny z poszanowaniem art. 7 k.p.k. oraz zasad logiki i doświadczenia życiowego. Obrońca nie przedstawił w apelacji takich argumentów, które mogłoby tą ocenę skutecznie zakwestionować. Zarzut apelacji obrońcy dotyczący naruszenia art. 7 k.p.k. Sąd Apelacyjny ocenił jako polemikę z oceną dowodów dokonaną przez Sąd Okręgowy. Obrońca oskarżonego zarzucił Sądowi I instancji jednostronną ocenę dowodów, podczas gdy właśnie ta zaproponowana w apelacji nie uwzględniała całego zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i oceny prawnej w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu M. N. w punkcie III. Należy podzielić w całości ustalenia faktyczne Sądu I instancji, które dały podstawę do zmiany opisu czynu i jego kwalifikacji prawnej. Sąd I instancji przypisując oskarżonemu występek z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 64 § 1 k.k. dokonał prawidłowej subsumpcji zachowania oskarżonego. Na możliwość takiej kwalifikacji prawnej wskazywał Sąd Apelacyjny w Katowicach w uzasadnieniu wyroku z dnia 2 kwietnia 2015 r.

Sąd I instancji oceniając zeznania R. N. (1) w części dotyczącej planów porwania M. K. i następnie K. K. oraz wymuszenia rozbójniczego słusznie uznał je za konsekwentne, logiczne i spójne z innymi dowodami, w tym z wyjaśnieniami D. M.. Ocena Sądu I instancji nie była bezkrytyczna, ponieważ dostrzegł drobne nieścisłości w zeznaniach R. N. (1), dotyczące kwoty jaką ww. wraz z D. M. otrzymali od pokrzywdzonego M. K.. Odniósł się przekonująco i logicznie do tej kwestii. Podobnie logicznie ocenił wyjaśnienia R. N. (1), który konsekwentnie podnosił, że przekazali M. N. jako „człowiekowi P. H.” kwotę 20.000 złotych. Obrońca podnosząc zarzut, że według D. M. była to kwota 6000 złotych nie przedstawił takich argumentów, które mogłoby skutecznie podważyć ocenę dokonaną przez Sąd Okręgowy.

W świetle prawidłowej oceny dowodów nie budzi wątpliwości, że oskarżony M. N. miał pełną świadomość, że przyjmuje pieniądze w wysokości 20.000 złotych, które pochodzą z przestępstwa. Sąd słusznie ustalił, że oskarżony nie wiedział, że otrzymane od D. M. i R. N. (1) pieniądze pochodzą z wymuszenia rozbójniczego, aczkolwiek był przekonany, o czym ww. zapewnili go, że pieniądze pochodziły z innego czynu zabronionego, a to pobicia na zlecenie innej osoby. Sąd dokonując ustaleń faktycznych dał w tym zakresie częściowo wiarę wyjaśnieniom M. N., a to w części w jakiej były zgodne z zeznaniami R. N. (1) i wyjaśnieniami D. M..

Sąd I instancji w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu w punkcie IV prawidłowo ustalił, że ww. nie odstąpił wraz z D. M. dobrowolnie od przygotowania porwania A. G. (1). Przygotowania do porwania były w sprawie niewątpliwe. Oskarżeni mieli przygotowany plan działania, wynajęli dom, w którym miała być przetrzymywana A. G. (1) i prowadzili obserwację niedoszłej ofiary. W ich ostatecznym odstąpieniu od porwania nie było dobrowolności w rozumieniu art. 17 § 1 k.k. Zaniechanie wzięcia zakładniczki i wymuszenia rozbójniczego było spowodowane wyłącznie brakiem ostatecznej zgody P. H.. P. H., który niewątpliwie był pomysłodawcą zaplanowanego przestępstwa zawiadomił o możliwości porwania A. G. (1) funkcjonariusza Policji. Odstąpienie od realizacji porwania A. G. (1) było spowodowane uzyskaną informacją na temat współpracy R. N. (1) z organami ścigania. Dowiedzieli się o tym dzień przed planowanym porwaniem M. N., D. M. i P. H.. Wyłącznie z tego powodu odstąpili od realizacji planu. Sąd I instancji prawidłowo ustalił w tym zakresie stan faktyczny.

Sąd I instancji oparł się na spójnych, konsekwentnych i logicznych wyjaśnieniach D. M. oraz zeznaniach R. N. (1), które znajdowały częściowo potwierdzenie w zeznaniach J. G. i A. G. (1). Sąd bardzo szczegółowo ocenił wyjaśnienia D. M. i R. N. (1), wskazując na różnice w ich wypowiedziach, które były spowodowane faktem, że ww. opisywali zdarzenie z różnych perspektyw. W szczególności R. N. (1) nie był w czasie planowanego porwania świadomy, że P. H. odwołał akcję. Natomiast D. M. był wówczas wtajemniczony w powody takiej decyzji i w sposób logiczny przedstawił je w złożonych wyjaśnieniach. Na tle przekonującego uzasadnienia Sądu I instancji argumenty zawarte w apelacji obrońcy M. N. mają wyłącznie polemiczny charakter.

Pozbawione logiki było stawianie przez obrońcę (w uzasadnieniu apelacji) jednocześnie zarzutu obrazy art. 7 i art. 5 § 2 k.p.k. Skarżący kwestionował ocenę dowodów, a takiej sytuacji nie dotyczy art. 5 § 2 k.p.k., tylko art. 7 k.p.k. Jeżeli ustalenia faktyczne zależne są od dania wiary wyjaśnieniom oskarżonego lub innym dowodom, to nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo, a ewentualne zastrzeżenia co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów mogą być rozstrzygane jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej swobodnej oceny dowodów, wynikającej z treści art. 7 k.p.k. Skuteczne posłużenie się zarzutem obrazy art. 5 § 2 k.p.k. może przynieść oczekiwany przez skarżącego efekt jedynie wówczas, gdy zostanie wykazane, że orzekający w sprawie sąd rzeczywiście miał wątpliwości o takim charakterze i nie rozstrzygnął ich na korzyść oskarżonego. Dla zasadności tego zarzutu nie wystarczy zaś zaprezentowanie przez stronę własnych wątpliwości co do stanu dowodów. O naruszeniu tego przepisu można więc mówić wówczas, gdy sąd, ustalając, że zachodzą niedające się usunąć wątpliwości, nie rozstrzygnie ich na korzyść skazanego, co w tej sprawie nie miało miejsca (porównaj postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 lutego 2016 r. sygn. akt III KK 22/16, Prok.i Pr.- wkł. 2016/5/13). Nie może być więc mowy o naruszeniu przepisu art. 5 § 2 k.p.k. skoro Sąd I instancji dysponował wyczerpującym materiałem dowodowym, który prawidłowo ocenił, dając tej ocenie wyraz w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Sąd I instancji wskazał dlaczego jednym dowodom odmówił wiarygodności i dlaczego nie ocenił pozytywnie innych dowodów.

Kompletnie nietrafiony był zarzut obrazy art. 424 § 2 k.p.k. (obrońca nieprawidłowo wskazał w apelacji na art. 424 § 2 pkt. 1 k.p.k.). Sąd I instancji sporządził pisemne uzasadnienie wyroku w sposób kompletny i wyczerpujący. Ocenił w sposób odpowiednio szczegółowy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i przedstawił dokonane ustalenia faktyczne, rozważania prawne i argumenty przemawiające za wymiarem kary. Nie zasługują więc na uznanie gołosłowne zarzuty: o rzekomym sporządzeniu uzasadnienia wbrew intencji ustawodawcy oraz o rzekomym nie wskazaniu powodów, dla których Sąd przypisał oskarżonemu popełnienie przestępstw w punktach 3 i 4 wyroku.

Obrońca nie uzasadnił zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji art. 366 § 1 k.p.k., ograniczając się do gołosłownego argumentu o zaniechaniu przez Sąd wyjaśnienia wszystkich okoliczności sprawy poprzez oddalenie na rozprawie wskazanych wniosków dowodowych. Co więcej obrońca nie podjął rzetelnej próby wykazania w jakim zakresie oddalenie wniosków dowodowych miało wpływ na treść wyroku. Wynikający z art. 366 § 1 k.p.k. obowiązek wyjaśnienia wszystkich okoliczności sprawy nie oznacza zobligowania Sądu do uwzględniania wszystkich wniosków dowodowych stron. Prawem i obowiązkiem Sądu jest bowiem korzystanie z przepisów postepowania, a w szczególności z art. 170 k.p.k. Wydanie przez Sąd I instancji postanowień o oddaleniu wniosków dowodowych nie uchybiło w najmniejszym stopniu przepisowi art. 366 § 1 k.p.k.

Nietrafiony jest także zarzut naruszenia art. 6 k.p.k. w zw. z art. 42 ust. 2 Konstytucji RP w zw. z art. 6 ust. 1 i rt. 6 ust. 3 lit. c cyt. „Konwencji o prawach człowieka”. Obrońca poza ogólnym sformułowaniem zarzutu, nie tylko go nie uzasadnił, ale także zaniechał wykazania wpływu rzekomego naruszenia na treść orzeczenia. W ocenie Sądu Apelacyjnego zarzut jest oczywiście nietrafny. Oskarżony M. N. na rozprawie w dniu 15 listopada 2018 r. był prawidłowo reprezentowany przez obrońcę z wyboru – adwokata B. J., działającego w substytucji adw. J. B.. Obrońca wygłosił mowę końcową. Wymaga podkreślenia, że już wcześniej występował w sprawie. Sąd po dwóch latach procesu nie zaskoczył też stron, zamykając w dniu 15 listopada 2018 r. przewód sądowy.

Wniosek

Wniosek o zmianę wyroku w zaskarżonej części i uniewinnienie oskarżonego od przypisanych mu czynów.

Ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek był niezasadny z powodu nieuwzględnienia zarzutów obrońcy.

3.2.

Zarzut obrońcy oskarżonego M. N. błędu w ustaleniach faktycznych mającego wpływ na treść wyroku poprzez przyjęcie, że oskarżony dopuścił się popełnienia czynów zarzucanych mu w punkcie III i IV części wstępnej wyroku, pomimo, że z przeprowadzonych dowodów w zakresie wykonania wskazań Sądu Apelacyjnego nie wynika, że oskarżony miał się tychże czynów dopuścić.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia okazał się bezzasadny.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku to błąd, który wynika albo z niepełności postępowania dowodowego, bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. Może być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art. 7 k.p.k.), np. błąd logiczny w rozumowaniu, pominięcie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, oparcie się na faktach nieudowodnionych. Sąd I instancji nie dopuścił się ani błędu braku, ani błędu dowolności. Zapoznał się ze wszystkimi dowodami, rozważył je oraz dokonał wyboru, którym z nich daje wiarę, a którym tej wiary odmawia i z jakiego powodu. Na tej podstawie w sposób trafny ustalił stan faktyczny. Należy dodać, że Sąd I instancji nie dopuścił się także obrazy art. 410 k.p.k. Z naruszeniem art. 410 k.p.k. mamy do czynienia jedynie wówczas, gdy sąd opiera swoje orzeczenie na materiale nieujawnionym na rozprawie głównej, bądź tylko na części materiału ujawnionego i jego rozstrzygnięcie nie jest wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności. Przy czym oparcie się przez sąd, po przeprowadzeniu kompleksowej oceny dowodów, na wybranych dowodach, przy jednoczesnym odmówieniu wiary dowodom przeciwnym nie stanowi naruszenia dyspozycji wskazanego przepisu.

Sąd I instancji nie obraził przepisów postępowania, z powodów opisanych szerzej w rubryce 3.1 formularza. Z wymienionych tam powodów należało ocenić zarzut błędu w ustaleniach faktycznych za nieuzasadniony.

Wniosek

Wniosek o zmianę wyroku w zaskarżonej części i uniewinnienie oskarżonego od przypisanych mu czynów.

Ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek był niezasadny z powodu nieuwzględnienia zarzutów obrońcy.

3.3.

Zarzut Prokuratora obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, a to art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę wyjaśnień oskarżonego D. M. i zeznań R. N. (2) i A. G. (2) co w konsekwencji doprowadziło Sąd a quo do poczynienia błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, mających na niego wpływ, powodujących uniewinnienie M. N. od popełnienia zarzucanych mu w punktach I i II wyroku czynów poprzez uznanie, że zachowanie M. N. polegające na przywiezieniu swoim samochodem na miejsce zdarzenia pistoletu maszynowego (...) wraz z ostrą amunicją i podanie go w czasie zajścia oskarżonemu S. G.nie wypełnia znamion zarzucanych mu zbrodni.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut Prokuratora okazał się niezasadny.

Sąd Apelacyjny podzielił w całości dokonaną przez Sąd I instancji ocenę dowodów i dokonane na jej podstawie ustalenia prowadzące do uniewinnienia oskarżonego M. N. od zarzutów z punktów I i II części wstępnej wyroku.

Nie ma wątpliwości, że w dniu 3 czerwca 2000 r. w T. oskarżony M. N. posiadał pistolet maszynowy (...)wraz z ostrą amunicją i przekazał ww. broń S. G. Został za posiadanie tej broni i amunicji prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 23 maja 2014 r. w sprawie o sygn. akt II K 19/12.

Odnosząc się do zarzutów Prokuratury trzeba podkreślić, że Sąd Okręgowy zrealizował wszystkie zalecenia Sądu Apelacyjnego w Katowicach, który wyrokiem z dnia 2 kwietnia 2015 r., sygn. II AKa 446/14 przekazał sprawę w omawianym zakresie temu sądowi do ponownego rozpoznania. Sąd I instancji przesłuchał ponownie D. M. co do okoliczności towarzyszących przekazaniu broni S. G. i towarzyszących jej zwrotowi. Przeanalizował wszechstronnie zgromadzony materiał dowodowy w celu ustalenia powodów, dla których M. N. zabrał ww. pistolet maszynowy do samochodu i powodów, dla których wydał broń S. G.

Rozważania Sądu I instancji są logiczne i wyczerpujące. Zasługiwały na akceptację Sądu Apelacyjnego w Katowicach. W szczególności, że zarzuty Prokuratora miały przede wszystkim polemiczny charakter. Prokurator przedstawił jedynie możliwą wersję zdarzenia, która mogłaby stanowić alternatywę dla ustaleń faktycznych Sądu I instancji, gdyby przemawiały za nią zgromadzone w sprawie dowody.

Sąd I instancji przesłuchał ponownie D. M., a także R. N. (2) i A. G. (2). Przesłuchanie wyżej wymienionych osób celem wyjaśnienia okoliczności, które miał w polu widzenia Sąd Apelacyjny w Katowicach w uzasadnieniu wyroku z dnia 2 kwietnia 2015 r., sygn. II AKa 446/14 nie doprowadziło do nowych ustaleń. Sąd I instancji słusznie ocenił, że pomimo starań nie udało się poszerzyć ustaleń względem poczynionych w toku wcześniejszego rozpoznawania sprawy pod sygnaturą II K 19/12.

Odnosząc się do zarzutów Prokuratora należy mieć na uwadze, że oskarżony M. N. konsekwentnie nie przyznawał się do zarzucanych mu w punktach I i II zaskarżonego wyroku czynów.

Sąd I instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny na podstawie relacji D. M., który był bezpośrednim świadkiem i uczestnikiem wydarzeń w T., ale także na podstawie zeznań R. N. (1) i A. G. (2), przy czym należy podkreślić, że były to relacje spójne. Między innymi na ich podstawie został w sprawie Sądu Okręgowego w Częstochowie o sygnaturze II K 19/12 prawomocnie skazany S. G.

Zebrane dowody pozwoliły na bezsporne ustalenie faktu posiadania broni w samochodzie przez oskarżonego M. N. oraz faktu jej przekazania S. G.na jego wyraźne żądanie. Bezsporne jest, że S. G.strzelał z otrzymanej broni w stronę drzwi wejściowych dyskoteki w T.. S. G. po oddaniu strzałów uciekł do samochodu i przekazał broń z powrotem M. N.. Broń została następnie ukryta przez A. G. (2). Nie budzi wątpliwości, że M. N. krzyczał w samochodzie naS. G.z powodu użycia przez niego broni palnej. Wszyscy napastnicy mieli doS. G.pretensje z powodu użycia broni.

Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika jednoznacznie, że celem napastników, w tym oskarżonego M. N. było tzw. „przejęcie ochrony” w dyskotece w T.. Nie chodziło o zamknięcie lokalu, a jedynie o zmuszenie właściciela dyskoteki do zlecenia ochrony innym niż dotychczas osobom.

Nie udało się ustalić jednoznacznie w jakim celu został zabrany przez oskarżonego karabin maszynowy (...) Natomiast na podstawie celu przybycia M. N. i innych ustalonych osób w dniu 3 czerwca 2000 r. do T. można logicznie wnioskować, że sprawcy nie planowali strzelać z ostrej amunicji zarówno do osób ochraniających lokal jak i osób postronnych. Użycie w ten sposób broni palnej stanowiło eksces S. G., ponieważ nie było to wcześniej uzgodnione, ani nie było choćby domyślnej zgody na takie użycie broni.

Sąd I instancji ocenił jako wiarygodne nie przyznanie się oskarżonego do zarzucanych mu czynów z punktów I i II części wstępnej wyroku. Brak było w świetle zgromadzonych dowodów podstaw do uznania, że oskarżony przekazując broń działał choćby z zamiarem ewentualnym pomocnictwa S. G. do usiłowania zabójstwa pokrzywdzonych A. G. (3) i J. Ś. (lub innych osób) i do spowodowania u nich odpowiednio ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu i naruszenia czynności narządu ciała na okres powyżej 7 dni.

Rację ma bowiem Sąd I instancji, że cel wyjazdu nie uzasadniał użycia broni palnej przeciwko innym osobom. Strzelanie z broni palnej do osób ochraniających dyskotekę lub osób postronnych spowodowałoby przeciwny skutek niż ten, który napastnicy zamierzali osiągnąć. Napastnicy, w tym oskarżony M. N. musieli wiedzieć, że użycie broni palnej będzie skutkować, niezależnie od skutków jej użycia, poważnymi konsekwencjami, w tym prowadzeniem śledztwa przez Prokuraturę. Użycie broni wykluczało bowiem z wysokim prawdopodobieństwem przejęcie ochrony lokalu. Nie ma żadnych dowodów, że oskarżony M. N. choćby przewidywał, że zostaną oddane strzały w kierunku gości lokalu oraz osób z ochrony. W czasie zdarzenia do napastników atakujących osoby ochraniające dyskotekę w T. dołączyli D. M., S. G.i Ł. C.. S. G. zabrał ze sobą szablę. Wyżej wymienieni nie zabrali ze sobą pistoletu maszynowego, który znajdował się w samochodzie, którym przyjechali na miejsce zdarzenia. Dopiero w trakcie trwającego ataku S. G.wrócił się do samochodu, żądając od M. N. wydania mu pistoletu (...). Wcześniej spośród osób ochraniających lokal tylko J. Ś. użył broni gazowej. W momencie przekazania broni, osoby ochraniające lokal zamknęły prowadzące do niego drzwi wejściowe. Nie doszło do sytuacji aby stało się „konieczne” użycie broni choćby w celu odparcia kontrataku osob chroniących dyskotekę. W tej sytuacji w ocenie Sądu Apelacyjnego M. N. nie mógł przypuszczać, że S. G.użyje pistolet maszynowy przeciwko innym osobom, a przynajmniej brak jest obiektywnych podstaw, które by taką tezę uzasadniały. Użycie broni przeciwko pokrzywdzonym przez S. G. było działaniem nieplanowanym i nieprzewidzianym przez M. N.. Oczywiście można rozważać w jakim celu oskarżony M. N. przekazał broń palną S. G.. Nie da się jednak udzielić jednoznacznej odpowiedzi. Występuje w tej kwestii szereg możliwości i wątpliwości, które uniemożliwiają poczynienie jednoznacznych ustaleń. Broń mogła służyć, zarówno jako tzw. „straszak” jak i dla ewentualnej obrony na wypadek niekorzystnego dla atakujących obrotu sprawy, skoro ochrona dyskoteki oddała strzały z broni gazowej. Celem przekazania broni mogło być oddanie kilku strzałów w powietrze, aby wywołać po stronie osób ochraniających lokal poczucie zagrożenia. Każda z wyżej wymienionych możliwości jest tylko w ograniczonym stopniu prawdopodobna. Natomiast przebieg zdarzenia wyklucza, aby celem oskarżonego było pomocnictwo do zabójstwa nieokreślonej liczby osób lub do spowodowania przy wykorzystaniu pistoletu maszynowego u innych osób ciężkiego lub średniego uszczerbku na zdrowiu. Taką możliwość wyklucza też reakcja oskarżonego M. N. na eksces S. G.. Oskarżony krzyczał na S. G.z powodu użycia broni. Wymaga podkreślenia, że strzelanie na oślep wobec bliżej nieokreślonej liczby osób nie miało w okolicznościach zdarzenia żadnego sensu i uzasadnienia.

Prokurator w uzasadnieniu złożonej apelacji twierdzi, że oskarżony M. N. jako osoba dorosła i doświadczony członek zorganizowanej grupy przestępczej powinien był co najmniej godzić się na to, że S. G.będzie strzelał z pistoletu maszynowego do ludzi. Takie założenie należy jednak ocenić jako dowolne, a wręcz przeciwnie oskarżony z uwagi na swoje „doświadczenie” miał prawo nie zakładać, że broń zostanie użyta w taki sposób. Nie sposób podzielić także argumentu dotyczącego cech osobowościowych S. G.. Nie ma dowodów wskazujących na taką okoliczność, że akurat M. N. uważał ww. za osobę mało zrównoważoną emocjonalnie, w stopniu wskazującym, że może strzelać do osób postronnych z broni maszynowej. Takie oceny S. G.wynikają właśnie z powodu jego zachowania w T. i nie mogą się wprost odnosić do czasu zdarzenia.

Powyższe wątpliwości powinny były zostać rozstrzygnięte na korzyść oskarżonego, co prawidłowo rozważył Sąd I instancji. Żaden z argumentów zawartych w apelacji Prokuratora nie był na tyle skuteczny i przekonujący aby mógł osiągnąć zamierzony cel. Sąd I instancji rozważył bowiem wszystkie podniesione w apelacji okoliczności zdarzenia, które wcześniej prawidłowo ustalił i słusznie doszedł do wniosku, że brak jest podstaw do przypisania oskarżonemu czynów zarzucanych mu w punktach I i II części wstępnej wyroku.

Wniosek

Wniosek o uchylenie wyroku w zakresie czynów z punktów I i II i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek był niezasadny z powodu nieuwzględnienia zarzutów Prokuratora.

3.4.

Zarzut rażącej niewspółmierności kar jednostkowych i kary łącznej wymierzonych oskarżonemu M. N. w punktach 3, 4 i 5 wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie Sądu Apelacyjnego zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonych kar jednostkowych i kary łącznej należało ocenić jako nietrafny.

Sąd I instancji prawidłowo rozważył wszystkie okoliczności odnoszące się zarówno do czynu, jak i do sprawcy, wymierzając oskarżonemu w punkcie 3 wyroku karę 1 roku pozbawienia wolności.

Należy bowiem zauważyć, że stopień społecznej szkodliwości czynu jest znaczny. Oskarżony przyjął pieniądze pochodzące z wymuszenia rozbójniczego na szkodę M. K., ale miał świadomość, że pochodzą one z innego czynu zabronionego, o nieco mniejszej społecznej szkodliwości. Należy też podkreślić, że oskarżony był w pewnym sensie namówiony do przyjęcia pochodzących z przestępstwa pieniędzy przez jego bezpośrednich sprawców, a przyjęte pieniądze miał przekazać innej osobie. Wskazane okoliczności w pewnym stopniu obniżają stopień społecznej szkodliwości czynu i równoważą fakt, że oskarżony dopuścił się tego czynu działając w warunkach art. 65 § 1 k.k. i recydywy z art. 64 § 1 k.k. Mając na uwadze uprzednią karalność oskarżonego wymierzona kara 1 roku roku pozbawienia wolności nie jawi się jako rażąco niewspółmiernie łagodna, a więc w stopniu, którego się nie da zaakceptować.

Także kara 1 roku pozbawienia wolności za czyn z art. 252 § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 64 § 1 k.k. jest odpowiednio wyważona i uwzględnia zarówno stopień społecznej szkodliwości czynu jak i stopień winy oskarżonego oraz jego uprzednią karalność. Wymiar kary za karalne przygotowanie do czynu z art. 252 § 1 k.k. w rozmiarze 1/3 ustawowego zagrożenia nie jest z pewnością nieakceptowalny i to w stopniu rażącym.

Orzeczona kara łączną 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności, a więc przy zastosowaniu zasady asperacji, ale powyżej możliwej średniej możliwego wymiaru również nie może zostać oceniona jako niewspółmiernie łagodna.

Uwzględnia fakt, że wymierzono kary jednostkowe za czyny o różnej kwalifikacji prawnej, popełnione na szkodę różnych osób. W ocenie Sądu Apelacyjnego czyni zadość, jako kara bezwzględna pozbawienia wolności, wymogom zarówno prewencji indywidulanej jak i ogólnej. Nie ma też wątpliwości, mając na uwadze fakt wielokrotnej karalności oskarżonego, że nie było żadnych podstaw do ustalenia występowania wobec niego pozytywnej prognozy kryminologicznej.

Przy rażącej niewspółmierności kary nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, że karę dotychczas wymierzoną można byłoby nazwać - również w potocznym znaczeniu tego słowa – „rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu niedającym się wręcz zaakceptować. Taka sytuacja w rozpoznawanej sprawie nie zachodzi.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu M. N. :

za czyn z pkt. III wyroku kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

za czyn z pkt. IV wyroku kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

oraz wymierzenie mu kary łącznej 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek był niezasadny z powodu nieuwzględnienia zarzutu Prokuratora.

3.5.

Zarzut rażącej niewspółmierności kar jednostkowych i kary łącznej wymierzonych oskarżonemu D. T. w punktach 14, 15 i 16 wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut Prokuratora okazał się niezasadny.

Zawarte w art. 438 pkt 4 k.p.k. określenie „niewspółmierność” oznacza „brak proporcji", czy „odpowiedniości". Chodzi o ocenę zachowania przez sąd pierwszej instancji proporcji pomiędzy wymiarem kary, a okolicznościami, które miały wpływ na to rozstrzygnięcie. Innymi słowy, rażąca niewspółmierność kary występuje wówczas, gdy sąd pierwszej instancji w jaskrawy sposób nie skoreluje wymierzonej kary ze stopniem winy, społecznej szkodliwości czynu oraz z celami kary.

Sąd I instancji wymierzył oskarżonemu D. T. za czyn przypisany mu w punkcie 14 wyroku karę 1 roku pozbawienia wolności, a za czyn wymierzony oskarżonemu w punkcie 15 wyroku również karę 1 roku pozbawienia wolności. W punkcie 16 wyroku wymierzył oskarżonemu karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

W ocenie Sądu Apelacyjnego tak wymierzone kary jednostkowe oraz kara łączna pozbawienia wolności nie są karami surowymi, ale nie można ich również określić jako rażąco niewspółmiernie łagodne.

Sąd I instancji miał w polu widzenia dyrektywny wymiaru kary. Z jednej strony niewątpliwie zważył stopień społecznej szkodliwości czynu. Z drugiej strony należało wziąć pod fakt, że oskarżony przed popełnieniem przypisanych mu czynów nie był karany. Z aktualnych danych o karalności wynika, że aktualnie oskarżony jest karany wyrokiem Sądu Okręgowego w Katowicach wyrokiem z dnia 9 czerwca 2017 r. w sprawie o sygn. akt XVI K 15/13 za czyny popełnione ponad 10 lat temu. Orzeczoną tym wyrokiem karę łączną 2 lat pozbawienia wolności wykonano w dniu 25 sierpnia 2019 r. O tego czasu oskarżony nie popełnił więcej przestępstwa.

Stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego w postaci udziału w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym, zakwalifikowanego z art. 258 § 2 k.k. z całą pewnością jest wysoki. Nie mniej jednak biorąc pod uwagę zakres działalności oskarżonego w ramach grupy, jego pozycję, która nie była kluczowa oraz udowodnione mu konkretne, podejmowane w ramach grupy przestępczej działania, należało uznać, że orzeczona kara nie jest rażąco niewspółmiernie łagodna.

Podobnie należało ocenić karę 1 roku pozbawienia wolności orzeczoną wobec oskarżonego za przestępstwo z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 159 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. W tym wypadku stopień społecznej szkodliwości czynu jest co najwyżej znaczny, zważywszy na fakt, że oskarżony jedynie usiłował dokonać przestępstwa i jego czyn stanowił zgodnie z przyjętą przez Sąd I instancji i niekwestionowaną przez strony kwalifikacją prawną, usiłowanie nieudolne. Należy zważyć, że w wypadku, o którym mowa w art. 13 § 2 k.k. sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia.

W złożonej apelacji Prokurator nie przedstawił takich argumentów, poza odwołaniem się do sformułowań o charakterze ogólnym, które by przemawiały za zmianą kar jednostkowych na niekorzyść oskarżonego.

Brak było podstaw do wzruszenia rozstrzygnięcia o karze łącznej, skoro została ona orzeczona dokładnie w połowie możliwego wymiaru, a to przy zastosowaniu zasady asperacji.

W złożonej apelacji Prokuartor w istocie nie kwestionował rozstrzygnięcia o warunkowym zawieszeniu wykonania orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności. Nie przedstawił argumentów kwestionujących przyjętą przez Sąd I instancji pozytywną prognozę kryminologiczną wobec oskarżonego.

Należy wskazać, że Sąd I instancji ustalił oskarżonemu długi czteroletni okres próby, oddając go w tym okresie pod dozór kuratora sądowego. Mając na uwadze fakt, że oskarżony odbył już karę pozbawienia wolności za czyny popełnione w okresie zbliżonym do objętych niniejszym postepowaniem, wykonano także wobec niego karę grzywny, to zważywszy te okoliczności i aktualny sposób życia oskarżonego należało podzielić argumenty przemawiające za występowaniem wobec niego pozytywnej prognozy kryminologicznej. Z tych samych powodów Sąd Apelacyjny nie uznał za konieczne orzeczenie wobec oskarżonego dodatkowo wnioskowanej przez Prokuratora kary grzywny.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu D. T. :

za czyn z pkt. XI wyroku kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

za czyn z pkt. XII wyroku kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

oraz wymierzenie mu kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności lub ewentualnie kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 lat próby i zasądzenie kary 150 stawek dziennych grzywny, przy ustaleniu wysokości pojedynczej stawki na kwotę 60 złotych..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek był niezasadny z powodu nieuwzględnienia zarzutu Prokuratora.

3.6.

Zarzut rażącej niewspółmierności kary wymierzonej oskarżonemu A. A. w punktach 22 i 24 wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Apelacyjny analizując wszystkie elementy jakie legły u podstaw wymierzonej oskarżonemu kary nie znalazł argumentów, które by przemawiały za uznaniem jej jako rażąco niewspółmierną. Zawarte w art. 438 pkt 4 k.p.k. określenie „niewspółmierność” oznacza bowiem „brak proporcji", czy „odpowiedniości". Chodzi o ocenę zachowania przez sąd pierwszej instancji proporcji pomiędzy wymiarem kary, a okolicznościami, które miały wpływ na to rozstrzygnięcie. Innymi słowy, rażąca niewspółmierność kary występuje wówczas, gdy sąd pierwszej instancji w jaskrawy sposób nie skoreluje wymierzonej kary ze stopniem winy, społecznej szkodliwości czynu oraz z celami kary. Przy rażącej niewspółmierności kary nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, że karę dotychczas wymierzoną można byłoby nazwać - również w potocznym znaczeniu tego słowa – „rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu niedającym się wręcz zaakceptować. Taka sytuacja w rozpoznawanej sprawie nie zachodzi.

Nie budzi wątpliwości Sądu Apelacyjnego wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu z art. 159 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i winy oskarżonego A. A.. Stopień społecznej szkodliwości podwyższają sposób i okoliczności popełnienia czynu, w tym działanie wspólnie i w porozumieniu oraz w brutalny sposób. Należało mieć też na uwadze rodzaj i charakter obrażeń ciała jakich doznał w następstwie działania sprawców pokrzywdzony M. O..

Sąd Okręgowy miał na uwadze powyższe okoliczności. Jednocześnie słusznie zwrócił uwagę na uprzednią niekaralność oskarżonego. Sąd Apelacyjny podkreśla, że zgodnie z aktualnymi danymi z kartoteki karnej oskarżony jest nadal osobą niekaraną. Od długiego okresu czasu żyje w zgodzie z porządkiem prawnym.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Apelacyjny nie uwzględnił zarzutu Prokuratora, który domagał się orzeczenia wobec oskarżonego kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Jakkolwiek orzeczona wobec oskarżonego kara 1 roku pozbawienia wolności nie jest surowa to mieści się w rozsądnych, akceptowalnych granicach i nie można jej uznać za rażąco niewspółmiernie łagodną.

Brak było też podstaw do kwestionowania ustalonej wobec oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej, która stanowiła podstawę do warunkowego zawieszenia orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności na okres 4 lat próby, z uwzględnieniem oddania oskarżonego w okresie próby pod obligatoryjny dozór kuratora sądowego. Ponadto Sąd orzekł wobec oskarżonego karę 100 stawek dziennych grzywny, przy ustaleniu wysokości pojedynczej stawki na kwotę 20 złotych. Ilość wymierzonych oskarżonemu stawek dziennych grzywny odpowiada stopniowi społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu i stopniowi winy. Natomiast wysokość pojedynczej stawki uwzględnia jego możliwości majątkowe i zarobkowe. Prokurator nie przedstawił argumentów, które mogłyby skutecznie podważyć zasadność orzeczonej wobec oskarżonego kary, w tym orzeczenie jej z warunkowym zawieszeniem wykonania.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu A. A. za czyn z punktu XIV wyroku kary 1 roku i 6 miesięcy oraz karę grzywny w wysokości 150 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości pojedynczej stawki na kwotę 60 złotych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek był niezasadny z powodu nieuwzględnienia zarzutu Prokuratora.

3.7.

Zarzut obrońcy oskarżonego S. G. obrazy przepisów postępowania, a to:

- art. 7 i 410 k.p.k. poprzez uznanie wyjaśnień oskarżonego S. G. za niewiarygodne w zakresie w jakim zaprzeczał udziałowi w grupie przestępczej kierowanej przez P. H. oraz poprzez uznanie za wiarygodne wyjaśnień D. M.,

- art. 170 § 1 pkt. 2 k.p.k. oraz 170 § 1 pkt. 5 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. poprzez oddalenie wniosków dowodowych obrońcy wskazanych w treści złożonej apelacji (postanowieniami wydanymi w dniach 19 maja 2017 r. i 28 czerwca 2017 r.),

- art. 172 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku o przeprowadzenie konfrontacji D. M. z A. G. (2),

- art. 175 § 1 k.p.k.,

Zarzut obrońcy oskarżonego S. G. błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia i mających wpływ na jego treść polegający na uznaniu, że:

- Ł. C. należał do grupy przestępczej kierowanej przez P. H., pomimo że został wyrokiem SO w Gliwicach sygn. IV K 147/03 skazany za udział w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez A. G. (4),

- S. G. należał do grupy przestępczej kierowanej przez P. H..

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Apelacyjny jakkolwiek nie podzielił zarzutu obrońcy o braku przynależności oskarżonego S. G.do grupy przestępczej kierowanej przez P. H., to w następstwie podniesionego zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych zweryfikował czasokres udziału oskarżonego w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym.

Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił udział S. G. w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym, którą kierował P. H.. Sąd Apelacyjny podzielił w całości ustalenia, odnoszące się do funkcjonowania zorganizowanej grupy przestępczej, kierowanej przez P. H., w tym co do skali i zakresu jej działalności. W świetle wydarzeń z dnia 3 czerwca 2000 r. w czasie, których doszło do napadu na „ochronę” dyskoteki w T. i do postrzelenia przez S. G.pokrzywdzonych A. G. (3) oraz J. Ś. z pistoletu maszynowego, nie budzi wątpliwości, że grupa przestępcza P. H. miała dostęp do broni palnej i miała z tego tytułu zbrojny charakter. Wszystkie te okoliczności zostały w sposób prawidłowy ustalone i opisane przez Sąd Okręgowy i nie budzą wątpliwości Sądu Apelacyjnego.

Obrońca oskarżonego S. G. nie kwestionował faktu funkcjonowania zorganizowanej grupy przestępczej P. H., a jedynie udział w niej oskarżonego.

Zarzuty obrońcy co do samego faktu przynależności S. G.do zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez P. H. nie były zasadne, a wręcz stanowiły polemikę z prawidłową oceną dowodów i częściowo prawidłowymi ustaleniami faktycznymi Sądu I instancji. Na udział ww. w omawianej grupie wskazywał w sposób nie budzący wątpliwości D. M., ale także świadek koronny R. N. (1) oraz częściowo świadek A. G. (2).

D. M. w wyjaśnieniach z dnia 28 kwietnia 2010 r. wskazał, że o P. H. usłyszał właśnie od S. G.w czasie kiedy przebywali razem w Zakładzie Karnym w S., a było to w latach 1999 - 2000. S. G. opowiadał, że pracuje dla P. H., że „okoliczne bramki” ochraniają ludzie P. H., a pieniądze z ochrony przekazywane są dla P. H.. Okoliczności te wynikają także z zeznań świadka koronnego R. N. (1). Z wyjaśnień i zeznań ww. osób wynika jednoznacznie, że S. G.co najmniej w 2000 roku zajmował się ochranianiem lokali przejętych przez grupę P. H. oraz zbieraniem tzw. „haraczy”. Doskonale wiedział jaki jest zakres działalności grupy, że jej członkowie popełniają przestępstwa przeciwko mieniu, życiu i zdrowiu, wolności seksualnej i obyczajności oraz przeciwko porządkowi publicznemu. Kulminacją przynależności S. G.do zorganizowanej grupy przestępczej był jego udział w próbie przejęcia ochrony lokalu w T. w dniu 3 czerwca 2000 r. Oskarżony korzystając z broni maszynowej usiłował dokonać zabójstwa dwóch osób i spowodował u nich średni uszczerbek na zdrowiu, za co został prawomocnie skazany. Wówczas jego działanie stanowiło niewątpliwie nieplanowany eksces i spotkało się z mocną krytyką ze strony innych uczestników zdarzenia, a w szczególności M. N..

Nie budzi także wątpliwości współpraca S. G.z grupą przestępczą kierowaną przez A. G. (4). Wynika ona choćby z faktu, że A. G. (4) aktywnie współpracował członkami zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez P. H. w czasie wydarzeń z dnia 3 czerwca 2000 r. Wbrew stanowisku obrońcy okoliczność współpracy S. G. A. G. (4) nie wykluczyła faktu jego współpracy z P. H., a przynajmniej do wydarzeń z dnia 3 czerwca 2000 r.

Obrońca oskarżonego stawiając zarzuty powoływał się na wyjaśnienia A. G. (2) (brata A. G. (4)), który wskazywał na udział oskarżonego S. G. w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez A. G. (4).

A. G. (2) wyjaśniał, że oskarżony S. G.był członkiem grupy kierowanej przez jego brata A. G. (4), ta grupa pozbyła się broni i szabli z T. (k. 2841). Jednocześnie podkreślił, że A. G. (4) ze swoją grupą przestępczą podlegał „pod P. H.” (szefa grupy (...)) i współpracowali ze sobą. Jak widać nawet na podstawie depozycji A. G. (2) fakt współpracy S. G.z A. G. (4) w żaden sposób nie wykluczał jego udziału w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez P. H..

W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd I instancji jednak w sposób całkowicie dowolny ustalił czasokres przypisanego oskarżonemu S. G.w punkcie 26 wyroku przestępstwa, wskazując na jego udział w grupie przestępczej o charakterze zbrojnym w okresie od czerwca 2000 r. do wiosny 2005 r.

Sąd I instancji miał w polu widzenia fakt, że oskarżony S. G.był pozbawiony wolności od 10 października 2000 r. do 8 marca 2004 r. W uzasadnieniu wyroku stwierdził, że fakt pozbawienia wolności nie ma wpływu na możność brania udziału w zorganizowanej grupie przestępczej, bowiem branie udziału w grupie to przede wszystkim identyfikacja z daną grupą, akceptacja jej przywództwa i struktury oraz podporządkowanie się określonym zasadom jej funkcjonowania.

Trudno nie zgodzić się z Sądem I instancji co do zasady, że przestępstwo z art. 258 § 2 k.k. jest przestępstwem formalnym. Sam fakt pobytu członka grupy w zakładzie karnym nie wyklucza jego dalszego członkowska.

W ocenie Sądu Apelacyjnego nie można tu przyjąć jednak pewnego automatyzmu, bowiem o możliwości przypisania udziału w zorganizowanej grupie przestępczej w czasie pobytu w zakładzie karnym, każdorazowo powinny decydować konkretne okoliczności danego przypadku. A te w odniesieniu do oskarżonego S. G.są tego rodzaju, że wprowadzają poważne wątpliwości czy ww. można przypisać udział w zorganizowanej grupie przestępczej P. H. w okresie jego długiego pozbawienia wolności oraz w okresie późniejszym.

Należy podkreślić, co wynika z depozycji M. N., że po wydarzeniach w T., ich uczestnicy mieli poważne zastrzeżenia do zachowania S. G., traktując je jako nieodpowiedzialny eksces. Świadek koronny R. N. (1) wyjaśnił, że kiedy poznał S. G. „w 2002 r. lub 2004 r.” (po wyjściu S. G.z zakładu karnego, a więc w 2004 r.) ww. był już wówczas skonfliktowany z P. H. (k. 306). S. G.zaczął wchodzić w interesy P. H., a ich wzajemna niechęć była znana (k. 223v). W ocenie Sądu Apelacyjnego jakkolwiek nie można zgodzić się z wyjaśnieniami R. N. (1) w części, w której ten powiązał ciężkie pobicie S. G.z 25 kwietnia 2005 r. bezpośrednio z konfliktem pomiędzy P. H. aS. G., bowiem wbrew ustaleniu Sądu I instancji są w tej kwestii poważne wątpliwości, wynikające z dowodów przedstawionych przez obrońcę oskarżonego S. G.na rozprawie odwoławczej, to jednak nie można pominąć wyjaśnień R. N. (1), który mówił o konflikcie pomiędzy S. G.a P. H., o którym się dowiedział po opuszczeniu zakładu karnego przez S. G., a więc najwcześniej w marcu 2004 r.

Wskazane okoliczności podważają ustalenia Sądu I instancji, który a priori zaliczył oskarżonemu S. G.okres jego pobytu w więzieniu do czasokresu przypisanego mu w punkcie 26 zaskarżonego wyroku przestępstwa. Tymczasem analiza zgromadzonego materiału dowodowego prowadzi do konstatacji o braku wypowiedzi współoskarżonych i świadków na temat jakichkolwiek działań S. G.w ramach udziału w grupie przestępczej P. H. po 3 czerwca 2000 r., a więc po wydarzeniach w T.. Biorąc pod uwagę, że ww. został pozbawiony wolności w dniu 10 października 2000 r. i wyszedł na wolność dopiero 8 marca 2004 r. nie można poprzestać na gołosłownym twierdzeniu o kontynuowaniu przez S. G. formalnej przynależności do grupy P. H. w okresie od 10 października 2000 r. do 8 marca 2004 r. i później do marca 2005 r.

Zgodzić się należy z twierdzeniem, że uczestnik zorganizowanej grupy przestępczej nie musi dokonywać innych działań przestępczych, bowiem wystarczy jego formalna przynależność. Udział w zorganizowanej grupie przestępczej jest bowiem przestępstwem o charakterze trwałym. Przestępstwo to jest również przestępstwem formalnym, co znaczy, że do wypełnienia jego znamion wystarcza sama bierna przynależność, bez popełniania czynów zabronionych.

Dla przypisania oskarżonemu udziału w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym należało jednak taką formalną przynależność udowodnić. W tym celu teoretycznie można przykładowo wykazać, że uczestnik grupy po opuszczeniu zakładu karnego kontynuował popełnianie przestępstw, działając nadal w tej samej zorganizowanej grupie przestępczej i realizując w ten sposób zadania i cele grupy.

Taka sytuacja nie tylko nie miała jednak miejsca w przypadku oskarżonego S. G., ale wręcz przeciwnie z przedstawionych wyżej dowodów wynikało, że ww. już wcześniej nie akceptował dalszej przynależności do grupy przestępczej kierowanej przez P. H.. Nie da się ustalić dokładnej daty, w której oskarżony popadł w konflikt z P. H., ale z całą pewnością po wyjściu z zakładu karnego nie kontynuował działalności w ramach udziału w jego grupie przestępczej. Stąd nie można zastosować wobec oskarżonego automatyzmu poprzez rozciągnięcie czasokresu przypisanego mu przestępstwa na okres pozbawienia wolności, a nawet na okres późniejszy, bowiem aż do wiosny 2005 r.

Sąd Apelacyjny zmienił z wyżej opisanych powodów opis czynu przypisanego S. G.w ten sposób, że ustalił koniec jego udziału w grupie przestępczej o charakterze zbrojnym na 10 października 2000 r. Brak jest bowiem jakichkolwiek dowodów wskazujących na fakt jego formalnej przynależności do grupy po tej dacie.

Ustalając, że oskarżony brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym do 10 października 2000 r. należało uznać, że wyczerpał znamiona czynu z art. 258 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed 1 maja 2004 r.

Przestępstwo z art. 258 § 2 k.k. według stanu prawnego obowiązującego przed 1 maja 2004 r. było zagrożone karą pozbawienia wolności na okres od 3 miesięcy do lat 5. Dopiero ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r. (Dz.U.04.93.889) podwyższyła wymiar kary za udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym wprowadzając z dniem 1 maja 2004 r. granice zagrożenia w przedziale od 6 miesięcy do lat 8 .

Zgodnie z art. 101 § 1 pkt. 3 k.k. karalność przestępstwa zagrożonego karą pozbawienia wolności przekraczającą 3 lata, a nie przekraczającą 5 lat ustaje jeżeli od czasu jego popełnienia upłynęło 10 lat. Przy czym zgodnie z art. 102 k.k. jeżeli w okresie, o którym mowa w art. 101 k.k. wszczęto postępowanie, karalność przestępstw określonych w art. 101 § 1 k.k. ustaje z upływem 10 lat.

Termin przedawnienia karalności czynu oskarżonego powinien był więc upłynąć z dniem 10 października 2020 r.

Sąd Apelacyjny miał w polu widzenia treść regulacji wynikającej z art. 15 zzr ust. 1 i 6 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem Covid 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych. Przywołany przepis ww. ustawy stanowił, że w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemiologicznego albo stanu epidemii ogłoszonego z powodu Covid 19 nie biegnie przedawnienie karalności czynu oraz przedawnienie wykonania kary w sprawach o przestępstwa, przestępstwa i wykroczenia skarbowe oraz w sprawach o wykroczenia.

Jednak przepis ten został uchylony przez art. 46 pkt. 20 ustawy z dnia 14 maja 2020 r. (Dz.U. 2020.875) zmieniającej wskazaną ustawę z dniem 16 maja 2020 r.

Dopiero art. 4 pkt. 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2021 r. (Dz.U. 2021.1023) dodał art. 15zzr ¹ w brzmieniu „w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, ogłoszonego z powodu COVID-19, oraz w okresie 6 miesięcy po ich odwołaniu nie biegnie przedawnienie karalności czynu oraz przedawnienie wykonania kary w sprawach o przestępstwa i przestępstwa skarbowe”. Zgodnie z ust. 2 okresy, o których mowa w ust. 1 liczy się od dnia 14 marca 2020 r. - w przypadku stanu zagrożenia epidemicznego, oraz od dnia 20 marca 2020 r. - w przypadku stanu epidemii.

Zgodnie z pierwotnym brzmieniem art. 15 zzr ust. 6 ww. ustawy covidowej, który wprowadził przerwę w biegu przedawnienia, do końcowego okresu przedawnienia czynu przypisanego oskarżonemu należało dodać okres na jaki przedawnienie zostało przerwane. W omawianej sytuacji chodzi o okres od 14 marca 2020 r. (pierwszy dzień okresu obowiązywania stanu zagrożenia epidemiologicznego do 16 maja 2020 r. (data uchylenia przepisu art. 15zzr). Termin przedawnienia czynu przypisanego oskarżonemu wydłużył się o 2 miesiące i 2 dni. A więc do przedawnienia doszło z dniem 13 grudnia 2020 r., a więc przed wejściem w życie art. 15zzr ¹, który to przepis obowiązuje dopiero od dnia 22 czerwca 2021 r. Zgodnie z art. 7 ustawy z dnia 20 kwietnia 2021 r. (Dz.U. 2021.1023) „do czynów popełnionych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy oraz kar orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy o przedawnieniu w brzmieniu nadanym tą ustawą, chyba że termin przedawnienia już upłynął”.

Z tego powodu zgodnie z art. 17 § 1 pkt. 6 k.p.k. należało w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu S. G.w brzmieniu ustalonym w punkcie 2 wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach postępowanie umorzyć, albowiem nastąpiło przedawnienie karalności.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego S. G. od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o uniewinnienie oskarżonego był niezasadny. Natomiast z wyżej przedstawionych powodów konieczne było umorzenie postępowania z powodu przedawnienia karalności czynu.

3.8.

Zarzut obrońcy oskarżonego D. T. obrazy przepisów postępowania, mającej wpływ na treść wyroku a to art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów:

- wyjaśnień D. M. oraz zeznań P. G. przez przyjęcie, że oskarżony był członkiem zorganizowanej grupy przestępczej,

- wyjaśnień D. M. w zakresie dotyczącym "styla" jakim miał się posługiwać D. T. poprzez uznanie ich za wystarczające do uznania tego przedmiotu za niebezpieczny w rozumieniu art. 159 k.p.k.,

- zeznań T. D. poprzez uznanie na ich podstawie, że oskarżony usiłował pobić ww.

W konsekwencji powyższej zdaniem obrońcy dowolnej oceny obrońca podnosi zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mającego wpływ na jego treść poprzez uznanie, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie Sądu Apelacyjnego obrońca we wniesionej apelacji prowadził jedynie polemikę z oceną dowodów przeprowadzoną przez Sąd Okręgowy, nie wskazując konkretnych uchybień w zakresie wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania, których dopuścił się ten Sąd w ocenie materiału dowodowego. Uzasadnienie apelacji sprowadzało się do ogólnych sformułowań. Dlatego zarzut apelacji nie wytrzymał konfrontacji z logiczną oceną materiału dowodowego, którą przeprowadził Sąd Okręgowy na podstawie całokształtu ujawnionych na rozprawie okoliczności. Należy podkreślić, że Sąd Okręgowy przeprowadził prawidłowo postępowanie dowodowe. Ujawnił w czasie rozprawy cały zebrany materiał dowodowy i na jego podstawie dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych. Dla porządku należy wskazać, że błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika albo z niepełności postępowania dowodowego, bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. Może być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art. 7 k.p.k.), np. błąd logiczny w rozumowaniu, pominięcie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, oparcie się na faktach nieudowodnionych. Sąd Okręgowy nie dopuścił się obrazy art. 410 k.p.k. Oparcie się przez Sąd Okręgowy, po przeprowadzeniu kompleksowej oceny dowodów, na wybranych dowodach , przy jednoczesnym odmówieniu wiary dowodom przeciwnym nie stanowi naruszenia dyspozycji wskazanego przepisu. Sąd Okręgowy nie dopuścił się także przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. Należy podkreślić, że zarzut obrazy art. 7 k.p.k. nie może się ograniczać jedynie do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych. Skarżący powinien wykazywać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu.

Obrońca oskarżonego w złożonej apelacji kwestionował ocenę dowodu z wyjaśnień D. M. w sposób bardzo ogólny, nie odnosząc się do szczegółowej i pogłębionej oceny dokonanej przez Sąd I instancji, którą Sąd Apelacyjny w całości akceptuje i podziela.

Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wyczerpująco wskazał dlaczego dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego D. M.. Podkreślił, że także w części dotyczącej udziału D. T. w zorganizowanej grupie przestępczej wyjaśnienia D. M. znajdowały potwierdzenie w zeznaniach R. N. (1). Sąd na podstawie wymienionych dowodów przedstawił zarówno strukturę grupy przestępczej kierowanej przez P. H. jak i zakres jej przestępczej działalności. Nie budził wątpliwości udział oskarżonego w zorganizowanej grupie przestępczej P. H.. Sąd Okręgowy opisał działania, które w ramach grupy podejmował oskarżony D. T.. Logicznie wykazał także dlaczego ustalił, że D. T. miał świadomość, że uczestniczy w grupie przestępczej o charakterze zbrojnym. Zupełnie niezrozumiałe jest zarzucanie Sądowi I instancji dowolnej oceny zeznań P. G., skoro dowód ten nie miał wpływu na dokonane przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne, a Sąd I instancji dysponował odpowiednim, wskazanym w uzasadnieniu wyroku materiałem dowodowym, który pozwolił mu ponad wszelką wątpliwość dokonać trafnych ustaleń faktycznych.

Zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. w odniesieniu do ustalenia przez Sąd I instancji, że oskarżony w czasie czynu przypisanego mu w punkcie 15 zaskarżonego wyroku posługiwał się innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem w rozumieniu art. 159 k.p.k. jest niewłaściwie sformułowany bowiem nie dotyczy oceny dowodów, a jedynie błędu w ustaleniach faktycznych. Sąd I instancji prawidłowo zakwalifikował sztyl od kilofa o długości około 1 metra za przedmiot niebezpieczny w rozumieniu wskazanego przepisu. Sąd Apelacyjny podziela ustalenie faktyczne Sądu I instancji dotyczące zakwalifikowania drewnianego sztyla od długości około 1 metra jako narzędzia, którego właściwości powodują, że można przy jego użyciu spowodować znaczne uszkodzenia ciała lub nawet śmierć.

Wbrew stanowisku obrońcy Sąd prawidłowo ustalił cechy indywidualizujące omawiany sztyl od kilofa, a to jego długość, twardość jak i pierwotne pochodzenie. Ustalenie tych cech pozwalało na uznanie tego narzędzia za podobne w konsekwencjach użycia przeciwko człowiekowi do kija bejsbolowego i na uznanie tego przedmiotu za inny podobnie niebezpieczny w rozumieniu art. 159 k.p.k.

Nietrafiony okazał się także zarzut zaniechania ustalenia przez Sąd w sposób wystarczająco precyzyjny daty czynu, skoro Sąd I instancji ustalił, że został on popełniony w okresie od czerwca 2006 r. do końca grudnia 2006 r. Nie było podstaw do stwierdzenia, że doszło do przedawnienia karalności czynu z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 159 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. Przypisane sprawcy przestępstwo jest i było w dacie czynu zagrożone karą od 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności. Mając na uwadze treść art. 101 § 1 pkt. 2 a k.k. oraz art. 102 k.k., uwzględniając przy tym zmiany w ww. przepisach, które zostały wprowadzone w okresie po 1 czerwca 2006 r. i do chwili obecnej, należy stwierdzić, że do przedawnienia karalności czynu przypisanego oskarżonemu nie doszło.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek był niezasadny z powodu nieuwzględnienia zarzutów obrońcy.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

--------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

--------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 15 listopada 2018 r. w zaskarżonej części, za wyjątkiem zmiany w punkcie 18 oraz uchylenia punktu 26.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z powodów nieuwzględnienia zarzutów obrońców i prokuratora.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

W punkcie 18 Sąd Apelacyjny poprawił oczywiście błędną podstawę prawną oddania oskarżonego D. T. pod dozór kuratora.

Zwięźle o powodach zmiany

Z powodu ustalenia, że oskarżony działał w warunkach z art. 65 § 1 k.k. W tej sytuacji dozór kuratora był obligatoryjny na podstawie art. 73 § 2 k.k.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

-----------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Sąd Apelacyjny uchylił punkt 26 zaskarżonego wyroku z przyczyn opisanych w rubryce 3.7 formularza i umorzył w tym zakresie postępowanie z powodu przedawnienia karalności czynu.

5.3.1.4.1.

----------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

----------

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkty 4, 5 i 6

Zasądzono od Skarbu Państwa (Sądu Apelacyjnego w Katowicach) na rzecz adwokata M. S. koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu M. N. w wysokości 1033,20, w tym 23 % podatku Vat, oraz od Skarbu Państwa (Sądu Okręgowego w Częstochowie) na rzecz adwokat A. F. koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu S. G.w wysokości 1623,60, w tym 23 % podatku Vat. Sąd Apelacyjny przyznał koszty obrony z urzędu zgodnie z obowiązującymi przepisami wg stawki minimalnej, mając na uwadze dodatkowe terminy rozprawy.

Sąd Apelacyjny zwolnił oskarżonych M. N., D. T. i A. A. od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego, którymi obciążył Skarb Państwa.

7.  PODPIS

SSA Rafał Doros SSA Marcin Ciepiela SSA Aleksander Sikora

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. N.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty 3, 4 i 5 zaskarżonego wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty 1,2, 3, 4, 5 , 14, 15, 16, 17, 18, 22, 23, 24, 25 zaskarżonego wyroku.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego S. G.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkt 26 zaskarżonego wyroku.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.14.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego D. T.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty 14, 15, 16, 17, 18 i 30 zaskarżonego wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana